Hristo Lukov, Στρατηγός και βετεράνος
του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, ηγέτης της πιο δυναμικής
Εθνικοσοσιαλιστικής οργάνωσης της Βουλγαρίας, στην μνήμη του οποίου κάθε χρόνο
διοργανώνεται πορεία μνήμης στο κέντρο της Σόφιας καθώς και εκδηλώσεις σε όλες τις πόλεις.
Δολοφονήθηκε πισώπλατα από τους Κομμουνιστές
μπροστά στα μάτια της 9χρόνης κόρης του την 13η Φεβρουαρίου 1943
στην Σόφια, μπροστά στην οικεία του. Ελάχιστοι μετά την κατάρρευση του
κομμουνιστικού καθεστώτος είχαν στην μνήμη τους την θυσία του, και μια μικρή
ομάδα νεολαίων ξεκίνησε να τον τιμάει μαζί με βετεράνους του πολέμου που είχαν
σωθεί από τα στρατόπεδα εξόντωσης των μπολσεβίκων. Από τα μνημόσυνα στις
εκκλησίες η μνήμη του Πολεμιστή Lukovπέρασε
στους δρόμους της χώρας.
Το 2012 έλαβε μέρος η πρώτη πορεία
με συμμετοχή 1.000 Συναγωνιστών ενώ την επόμενη χρονιά ο αριθμός των Εθνικοσοσιαλιστών
διπλασιάσθηκε. Η ετήσια πορεία
μνήμης είναι το μεγαλύτερο γεγονός για τον «χώρο» στην γειτονική χώρα η οποία
δεν είναι μόνο μια ακόμη πολιτική δράση αλλά και ευκαιρία για να έρθουν πιο
κοντά διαφορετικές οργανώσεις και ομάδες. Χιλιάδες Εθνικοσοσιαλιστές από
ολόκληρη την Ευρώπη - και από την χώρα μας - δίνουν το παρών κάθε χρόνο ενώ
μετά το τέλος της πορείας μνήμης υπάρχουν μουσικές εκδηλώσεις.
Οργανώσεις που
κινούνται στα εθνομηδενιστικά πλαίσια και χρηματοδοτούνται από Σιωνιστές
καπιταλιστές αλλά και από την πρεσβεία του Ισραήλ, διοργανώνουν εκδηλώσεις
ενάντια στους συμμετέχοντες αλλά δεν
έχουν κάποια επιτυχία αφού είναι συνήθως ελάχιστοι στον αριθμό και ανίκανοι να
σταματήσουν τους Αντιδημοκράτες. Λόγω των αντιδράσεων των Σοσιαλοδημοκρατών ο
δήμαρχος της πόλης έχει απαγορεύσει τα τελευταία
3 χρόνια την διεξαγωγή της πορείας, μια σπασμωδική κίνηση του συστήματος αφού
οι Εθνικοσοσιαλιστές αγνοούν παντελώς τις απειλές της αστυνομίας και τιμούν
κάθε χρόνο τον Εθνικοσοσιαλιστή Hristo Lukov.
Πέραν του γεγονότος, ότι η
Σιωνίστρια Χίλαρι Κλίντον και ο Σιωνιστής Ντόναλντ Τράμπ, έχουν κοινή Εβραϊκή καταγωγή
- η γιαγιά της Κλίντον ήταν Εβραία και ο παππούς του Τραμπ ήταν Εβραίος - αμφότεροι
είχαν κοινό χρηματοδότη τον Τζωρτζ Σόρος. Ο Τζωρτζ Σόρος, χρηματοδότησε το Ρεπουμπλικανικό
κόμμα, καθώς και τα κάτωθι κορυφαία ρεπουμπλικανικά στελέχη:
JohnMcCain
Paul Ryan
Marco Rubio
Lindsey Graham
Jeb Bush
John Kasich
John Boehner
Joe Heck
Ed Royce
Carlos Curbelo
Chuck Grassley
Ron Johnson
McMorris Cathy Rodgers,
Dan Donovan
Φυσικά, ο Τζωρτζ Σόρος, χρηματοδότησε
και μία πλειάδα άλλων λιγότερο γνωστών στελεχών του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, που
ήταν είτε υπέρ είτε και εναντίον της προεδρικής υποψηφιότητας του δισεκατομμυριούχου
Εβραίου Σιωνιστή Ντόναλντ Τραμπ.
Σε όλες τις Αμερικανικές προεκλογικές
προεδρικές εκστρατείες, οι διεθνείς τραπεζίτες, οι διεθνείς οικονομικοί κερδοσκόποι
και οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, φροντίζουν να χρηματοδοτούν και τα δύο κόμματα
- το δημοκρατικό και το ρεπουμπλικανικό - ώστε κάθε φορά να διασφαλίζονται τα συμφέροντα
της οικονομικής ελίτ και του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού σιωνιστικού κεφαλαίου.
Έτσι λοιπόν, τα στελέχη που
επέλεξε ο Ντόναλντ Τραμπ για να πλαισιώσουν την κυβέρνησή του και πρωτίστως στον
οικονομικό τομέα - όχι τυχαία - ήταν πρώην στελέχη των διεθνών τραπεζών Goldman
Sachs, J P Morgan, Rothschild & Co και του George Soros.
Συνεπώς, το να ισχυρίζεται
η αστική ακροδεξιά ηγεσία της Χρυσής Αυγής και οι κάθε λογής Αμερικανόδουλοι, ότι
ο νέος Αμερικανός πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ, είναι "εχθρός" του Συστήματος,
ξεπερνά κατά πολύ τα όρια της φαιδρότητας και ασφαλώς γίνεται εκ του πονηρού...
* *
* * *
* *
Υ.Γ. Ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ ως δισεκατομμυριούχος δεν
δέχθηκε να χρηματοδοτηθεί από κάποιον άλλον, αντιθέτως ο Τραμπ χρηματοδότησε αρκετούς
υποψήφιους του ρεπουμπλικανικού κόμματος, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων υποψηφίων
της Alt-Right (Εναλλακτικής Δεξιάς).
Ενημερώνουμε τους φίλους, συναγωνιστές αλλά και εχθρούς ότι η Μαχητική κοινότητα του Propatria δέχθηκε την Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου το απόγευμα άναδρη επίθεση από παρακρατικούς. Τον τελευταίο καιρό οι προκλήσεις με σκοπό να διαλύσουν την κοινότητα μας έχουν ενταθεί, ξεκινώντας έναν κύκλο συστηματοποιημένων επιθέσεων σε βάρος αρχικά περουσιακών στοιχείων ατόμων που σχετίζονταν ή και όχι με την κοινότητα μας.
Η σημερινή επίθεση είναι ακόμα μια επίθεση στοχευεμένη και οργανώμενη με σκοπό να κάμψει το ηθικό όσων αντιστέκονται και πρεσβεύουν πατριωτικές και εθνικιστικές Ιδέες. Πλήροφορούμε εχθρούς και φίλους, οτι μπήκαμε στον αγώνα με επίγνώση όλων των δυσκολιών, με σκοπό να υπερασπιστούμε την Πατρίδα μας, τον λαό μας και τις οικογένειες μας.
Γνωρίζουμε επίσης και δεν τρέφουμαι αυταπάτες ότι ακόμη μια επίθεση εις βάρος εθνικιστών θα μείνει ατιμώρητη ,οι δράστες δεν θα βρεθούν ποτέ και η ζωή συνεχίζεται, ενώ σε αντίθετες περιπτώσεις δημιουργούνται αμέσως δικογραφίες.
Σε συνέχεια της επίθεσης και από τον κόσμο που μαζεύτηκε για να δείξει την αλληλεγγύη του σε αυτή την άναδρη επίθεση, προέκυψε αυθόρμητη πορεία στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας με σκοπό την ενημέρωση του κόσμου για αυτή την ύπουλη και άναδρη επίθεση. Δείχνοντας ξεκάθαρα ότι οι επιθέσεις τους δεν μας τρομοκρατούν και δεν μας λυγίζουν.
Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα.
Νίκος Καζαντζάκης
Θα ακολουθήσει εκτενής ενημέρωση της επόμενες μέρες και πλήρης δημοσιοποίηση αυτής της επίθεσης με όλες τις επεκτάσεις της.
Ο Werner
Sombart γεννήθηκε το 1863 στο Emsleben της βορειας Γερμανίας, και ήταν γιος του
Anton Ludwig Sombart πλούσιου βιομήχανου και φιλελεύθερου πολιτικού. Η
οικονομική επιφάνεια της οικογένειας του, του επέτρεψε να σπουδάσει νομικά και
οικονομικές επιστήμες στην Πίζα, στην Ρώμη, και στο Βερολίνο, ενώ το 1888
αναγορεύεται διδάκτωρ του πανεπιστήμιου του Βερολίνου, έχοντας ως καθηγητές
τους κορυφαίους Γερμανούς οικονομολόγους της εποχής, Gustav von Schmoller και
Adolph Wagner. Η
ακαδημαϊκή καριέρα του Sombart, όπου ήδη από τα πρώτα χρόνια είχε προκαλέσει το
έντονο ενδιαφέρον με τις φιλοσοφικές και ιστορικές του μελέτες πάνω στην
οικονομία, θα συνεχιστεί το 1890 όπου διδάσκει στο πανεπιστήμιο του Breslau ως
το 1906, στην συνέχεια ως καθηγητής στην Ανωτάτη Εμπορική Σχολή του Βερολίνου
ως το 1917, και στην συνέχεια ως το 1931 ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του
Βερολίνου. Το 1896 δημοσιεύει το βιβλίο Sozialismus und soziale Bewegung
(Σοσιαλισμός και κοινωνικό κίνημα), όπου είναι έντονα εμφανείς οι μαρξιστικές
επιρροές του, αν και ήδη μέσα από το βιβλίο αυτό αρχίζει η διαφοροποίηση του
από την μαρξιστική θεώρηση του καπιταλιστικού προβλήματος. Το 1902 δημοσιεύει
το πρώτο μέρος του κορυφαίου του ίσως έργου του Der moderne Kapitalismus (Ο
Σύγχρονος Καπιταλισμός) το οποίο θα το ολοκληρώσει το 1927, και το οποίο
περιλαμβάνει 3 τόμους οι οποίοι διαιρούνται σε έξι ημιτόμους!
Άλλα
σημαντικά έργα του είναι: Krieg und Kapitalismus (Πόλεμος και Καπιταλισμός, του
1913), Der Bourgeois (ο Αστός, του 1913, βιβλίο το οποίο κυκλοφορεί στην
ελληνική του μετάφραση από τις εκδόσεις «Νεφέλη»), και Deutscher Sozialismus
(Γερμανικός σοσιαλισμός, του 1934), όπου ο Sombart θεμελιώνει τις θέσεις του
περί ενός εθνικού σοσιαλισμού. Το 1911 δημοσιεύει το έργο του Die Juden und das
Wirtschaftsleben (Οι Εβραίοι και η οικονομική ζωή), ένα έργο τομή (μαζί με το
«Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του Καπιταλισμού», του Max Weber) στην
μέχρι τότε μελέτη της ιστορίας και της φιλοσοφίας της οικονομίας. Είναι δε
χαρακτηριστικό πως η απόλυτη αντικειμενικότητα του Sombart στο συγκεκριμένο
έργο και η επιστημονική συστηματοποίηση των συμπερασμάτων του οδήγησαν πολλούς
τότε από το μαρξιστικό στρατόπεδο να «κατηγορήσουν» τον Sombart ως
«φιλοσημίτη». Βέβαια όπως παραδέχτηκαν αργότερα και οι ίδιοι οι «κατήγοροι»
του, το βιβλίο δεν είναι ούτε «φιλοσημιτικό» ούτε φυσικά «αντισημιτικό», για
τον απλούστατο λόγο ότι είναι επιστημονική μελέτη, με σύστημα, έρευνα και
συμπεράσματα. Και φυσικά η επιστημονική έρευνα και μελέτη δεν μπορούν να
χαρακτηρίζονται από εμπάθεια ή αντιπάθεια, παρά μόνο από λογική.
Η
ανταπόκριση δε του συγκεκριμένου έργου του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε ο Sombart να
στηριχτεί ουσιαστικά σε αυτό για να γράψει δυο χρόνια αργότερα τον «Αστό»,
βιβλίο στο οποίο παρουσιάζεται η συμβολή του ιουδαϊσμού ως πνεύματος αλλά και
κοινωνικής οντότητας, σε μια γενικότερη συναλληλία με πολλές άλλες πνευματικές
προϋποθέσεις για την γένεση και πορεία του δυτικού Καπιταλισμού. Ουσιαστικά
ολόκληρο το έργο του Sombart είναι μια
προσπάθεια ερμηνείας και κριτικής της πνευματικής ιστορίας του σύγχρονου
ανθρώπου. Ο Sombart το επιχειρεί αυτό, και εδώ έγκειται σημασία του έργου του,
συνδυάζοντας την ψυχολογική ανάλυση βασιζόμενος σε ιστορικό υλικό. Ο δυτικός κόσμος
και η ταυτόσημη με αυτόν καταναλωτική κοινωνία βρίσκονται στο πλέον κρίσιμο
σημείο της ιστορικής και κοινωνικής τους πορείας, πλέον δε κρισιμότερο και από
την ίδια τους την γένεση. Ο Werner Sombart υπήρξε ένας από τους κορυφαίους
κοινωνιολόγους και φιλοσόφους του 20ου αιώνος. Το κέντρο ακριβώς της σκέψης του
σε όλα του τα έργα είναι αυτή ακριβώς η προσπάθεια για την ανίχνευση των
γενεσιουργών αιτιών του Καπιταλισμού. Η δημιουργία και η πορεία του στην Ευρώπη
της εποχής μετά την έκρηξη της Βιομηχανικής Επανάστασης.
Η δημιουργία του
«καπιταλιστικού πνεύματος» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, και πως αυτό
κυριάρχησε στον δυτικό κόσμο. Η συμβολή του Sombart είναι όντως καταλυτική. Και
αυτό γιατί αναλύει την πορεία του Καπιταλισμού σε μια παράλληλη συνάρτηση με
την δυτική κοινωνία και την μετεξέλιξη, αλλοτρίωση και τέλος την μετάλλαξη της.
Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι επειδή ακριβώς τα κορυφαία του έργα όπως το
“Εβραίοι και Καπιταλισμός” γράφτηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα, δηλαδή σε μια
εποχή που ήταν ακόμη νωπά τα χαρακτηριστικά της γέννησης του καπιταλιστικού
ολέθρου, αυτό μας προσφέρει την μοναδική ικανότητα να διαβάσουμε το έργο του ως
μια αυθεντική ιστορική πηγή της δημιουργίας του Καπιταλισμού. Ο Sombart μας
προσφέρει μια εντελώς διαφορετική οδό για την ιστορική κατανόηση του
Καπιταλισμού απ’ ότι ο Marx και οι συνεχιστές του. Δεν είναι άλλωστε καθόλου
τυχαίο που οι «θεωρητικοί» του μαρξισμού κυριολεκτικά εξαφάνισαν και
αποσιώπησαν τα έργα του Sombart, παρά την διαπίστωση του Engels ότι ο Sombart
είχε κατανοήσει βαθύτερα όσο κανείς άλλος την μαρξιστική θεωρεία που αναλύεται
στο «Κεφάλαιο».
Αυτή ακριβώς η αντίθεση του Sombart στον Καπιταλισμό και η
βαθύτητα των αναλύσεων του, οδήγησαν πολλούς τα πρώτα χρόνια να τον
χαρακτηρίσουν ως μαρξιστή, γεγονός που ο ίδιος Sombart ποτέ δεν αποδέχτηκε,
πόσω δεν μάλλον όταν στην συνέχεια του βίου, ο ίδιος τοποθετήθηκε στο ακριβώς
αντίθετο ιδεολογικό στρατόπεδο, σε εκείνο του εθνικού σοσιαλισμού. Είναι
γεγονός πως πράγματι η αρχική του τοποθέτηση προς την μαρξιστική οικονομική
θεωρεία δεν ήταν αρνητική. Βιώνοντας όμως εκ των έσω την «σοσιαλιστική»
κενότητα διαπίστωσε το αδιέξοδο της μαρξιστικής θεωρίας τόσο σε επίπεδο
οντολογίας, όσο και στο ζήτημα του Προσώπου. Γι’ αυτό άλλωστε, όπως ο ίδιος
γράφει στον πρόλογο του βιβλίου του «Ο Αστός», όλες οι μελέτες είναι
ανθρωποκεντρικές, έχουν δηλαδή ως κέντρο και αναφορά τον Άνθρωπο, και όχι
ασαφείς έννοιες και άλογα νοητικά σχήματα. Ο προκαπιταλιστικός άνθρωπος είναι ο
φυσικός άνθρωπος. Ο φυσικός άνθρωπος είναι ο «πάντων χρημάτων μέτρον» mensura
omnium rerum homo.
Η ηθική αυτή του προκαπιταλιστικού ανθρώπου φανερώνει τη
στάση του απέναντι στην οικονομία αλλά και απέναντι στην φύση. Την αρμονική
αυτή σχέση και συνύπαρξη ήρθε να διακόψει βιαία ο Καπιταλισμός, ο οποίος
μετάλλαξε στην κυριολεξία τον άνθρωπο, την κοινωνία, και τον πολιτισμό του.
Δυστυχώς στη Ελλάδα ο Werner Sombart είναι μέχρι σήμερα σχεδόν άγνωστος. Η
σημασία του έργου αλλά ειδικότερα των ιδεών του Sombart είναι πραγματικά
απαραίτητα εφόδια για την βαθύτερη κατανόηση της σημερινής οικονομικής κρίσης. Ο Sombart μας αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει μόνον η μαρξιστική κριτική στον
Καπιταλισμό, ούτε φυσικά η σοσιαλδημοκρατική καρικατούρα της. Μας δείχνει έναν
δρόμο πέρα από αυτά. Έναν δρόμο ο οποίος διαβλέπει την κρίση του Καπιταλισμού
μέσα από την κρίση της ίδιας της ανθρώπινης φύσης. Όπως γράφει χαρακτηριστικά
στον «Αστό», «Τώρα πια ο γίγαντας (σ.σ. ο Καπιταλισμός) τριγυρνά μαινόμενος και
λυτός, στεριές και θάλασσες, ποδοπατώντας ότι βρεθεί μπροστά του». Και
αναρωτιέται ο Γερμανός φιλόσοφος, «Τι πρόκειται να έρθει όταν κάποτε το
καπιταλιστικό πνεύμα παύσει να διαθέτει την τωρινή του ρωμαλεότητα; Ίσως τότε ο
γίγαντας, όταν πια θα έχει τυφλωθεί, να μάθει να τράβα το καρό μιας
δημοκρατικής κουλτούρας. Ίσως πάλι να σημάνει η ώρα για το λυκόφως και των
δικών του Θεών. Ο χρυσός θα επιστραφεί στο ρέμα του Ρήνου. Ποιος ξέρει;»...
Σήμερα συμπληρώθηκαν 21 χρόνια από την μαύρη επέτειο της προδοσίας των Ιμίων, 21 χρόνια Εθνικής ταπείνωσης και γκρίζων ζωνών. Όπου ο τουρκικός επεκτατισμός συνεχίζει να απειλεί την ελληνική ακεραιότητα και κυριαρχία σε Αιγαίο και Θράκη, πιο αποθρασυμένος από ποτέ. Οι Ελληνικές κυβερνήσεις με την ενδοτική τους στάση, τροφοδοτούν συνεχώς όλες αυτές τις διεκδικήσεις συμβάλλοντας στην όλοένα αυξανόμενη αμφισβήτηση της Εθνικής μας κυριαρχίας. Μιας κυριαρχίας η οποία αποκτήθηκε με τους αγώνες και το αίμα των προγόνων μας ανά τους αιώνες, και ξεπουλιέται από καρεκλοκένταυρους πολιτικούς και διπλωμάτες.
Αρνούμενοι να δεχτούμε αυτό σαν δεδομένο, και τιμώντας στο ελάχιστο την παρακαταθήκη των Ηρώων του Έθνους μας, θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας ώστε να μην περάσουν στην λήθη, οι θυσίες και το αίμα όσων πολέμησαν και έπεσαν υπέρ βωμών και εστιών, ορκισμένοι να φυλάττουν Θερμοπύλες. Γιατί Ίμια είναι η κάθε γωνιά της Ελλάδας, κάθε σπιθαμή γης όπου μας άφησαν οι πρόγονοι μας και δεν διαπραγματευόμαστε με κανέναν και για τίποτα απ’ αυτά. Πορευόμενοι με σεβασμό στην τιμή και στα όπλα των νεκρών του Έθνους μας.
Σε μια λιτή τελετή Τιμής και Μνήμης η μαχητική κοινότητα Propatria, ο Κύκλος Ιδεάπολις η Ελληνική Νεολαία σε Δράση-Καλαμάτα και ανεξάρτητοι συναγωνιστές, τιμήσαμε τους τρείς πεσόντες αξιωματικούς εν ώρα καθήκοντος την μαύρη εκείνη νύχτα των Ιμίων, αναφωνώντας «ΠΑΡΩΝ».
Για τρίτη συνεχή χρονιά η κοινότητα Propatria μαζί με εκπροσώπους του κύκλου Ιδεάπολις και ανεξάρτητους συναγωνιστές, τίμησε την μνήμη του Στρατηγού Νικολάου Ντερτιλή, ο οποίος απεβίωσε στις 28 Ιανουαρίου 2013.
«…‘Οταν τα εθνικά ιδανικά, με τα οποία εμείς οι Κύπριοι ανετράφημεν κατακρημνίζονται και ποδοπατούνται απ΄εκείνους οι οποίοι είχαν υποχρέωση να είναι οι θεματοφύλακες αυτών, τότε εσείς, νέοι της Κύπρου, η νέα γενιά έχει υποχρέωση να γίνει πυρποφόρος των ιδεωδών αυτών, να τα αναστηλώνει, αλλά και να προσπαθεί να τα υλοποιήσει με έργα. Διότι έτσι μόνο μπορούν να ζήσουν οι λαοί με ιστορία. Έτσι άλλωστε έζησε και ο Ελληνισμός. Η κυπριακή εποποιία δεν υπήρξε έργο μόνο των ολίγων γενναίων αγωνιστών της ΕΟΚΑ. Ξεπήδησε μέσα από τον αιώνιον πόθο των Κυπρίων για τη λευτεριά, για την Ένωση. Του πόθου αυτού εντολοδόχοι ήταν οι γενναίοι της ΕΟΚΑ και όλοι είχαμε ένα ιδανικό, ένα σκοπό, μια απόφαση, να ζήσουμε ελεύθεροι ή να πεθάνουμε…
…Ακούσατε μανάδες, αντί για θρήνων στους τάφους των σκοτωμένων παιδιών τους να φωνάζουν, “χαλάλι σου Κύπρος το παιδί μου”. Γι’αυτό, κλείστε τα αυτιά σας στις σειρήνες του “εφικτού”, στις σειρήνες της δήθεν ενότητος και της ηρεμίας, γιατί χωρίς αγώνες δεν αποκτάται η νίκη, χωρίς αγώνες δεν υπάρχει πρόοδος…
…Μην κοιτάτε τί γίνεται στην Κύπρο και μήν απαισιοδοξείτε. Εκεί είναι ντροπή. Κοιτάτε σ’εμάς, κοιτάτε μπροστά, εδώ είναι η τιμή σας. Διότι μόνο με αυτό τον τρόπο θα είναι δυνατό να οικοδομήσουμε μια Κύπρο όπως τη θέλουμε, ελεύθερη, ενωμένη με την Ελλάδα… Πρέπει να είστε έτοιμοι να καταλάβετε τις θέσεις σας εις τας επάλξεις του αγώνος, ενωμένοι, πειθαρχημένοι, αποφασιστικοί.
Και τότε να είστε βέβαιοι ότι όπως και κατά την εποχή της ΕΟΚΑ, ότι η λευτεριά η οποία πλανάται πάνω στους τάφους των σκοτωμένων παιδιών της, μή θέλουσα να τους εγκαταλείψει, θα αγκαλιάσει το άμοιρο και βασανισμένο νησί μας. Εις τον αγώνα αυτόν δε θα είστε μόνοι. Θα είναι μαζί σας το Πανελλήνιο. Θα είμαστε μαζί σας και εμείς, η παλαιά φρουρά, σημαιοφόροι και οδηγοί σας και τότε πράγματι σε σας θα ανήκει η τιμή, ότι ξεπλύνατε και την ντροπή με την οποία μας εκάλυψαν οι όλίγοι λιπόψυχοι και εκμεταλλευτές του αγώνος των παλληκαριών της ΕΟΚΑ, τα οποία τιμάμε σήμερα».
Οι Αρβανίτες είναι πληθυσμιακή ομάδα της Ελλάδος που ανήκουν
στην ίδια φυλετική ομοεθνία με τους Έλληνες, κοινή ριζά οι μακρινοί Πελασγοί. Πάντα
στο πέρασμα της μακραίωνης ιστορίας μας είχαμε συνέχεις καθόδους Αρβανιτών από
την περιοχή της Ιλλυρίας -σημερινής Αλβανίας- από την εποχή του Βασιλείου Βουλγαροκτόνου με
την γνωστότερη ιστορικά να λαμβάνει μέρος τον 14ο αιώνα (να σημειωθεί πως
γινόταν συνήθως με βασιλικά διατάγματα). Το αίμα αυτό πάντα ερχόταν να δώσει ανάσα
στον ήδη ύπαρχων Ελληνικό πληθυσμό και λόγω της φυλετικής συγγενείας πάντα «έδενε»
αμέσως και μεγαλουργούσε ειδικά σε περιόδους οπού ο τόπος ήταν αραιοκατοικημένος
λόγω πόλεμων αρρώστιες κ.α. Το πολεμικό γεμάτο λεβεντιά αίμα τους ήταν μια «μπαταρία»,
ένα εμβόλιο για να δώσει ανάσα στον ευλογημένο αυτό τόπο και πραγματικά να
σώσει πολλές φόρες με τις κοινότητες του την παράδοση μας.
Παρά την σκόπιμη
παρασιώπηση ή ακόμη πολλές φόρες λόγω της απλής λαϊκής αδιαφορίας - αν και υπήρχε από πολλούς λογίους που
δασκάλευαν την χώρα μια ιδιαίτερη μαύρη προπαγάνδα ή διάφορα τραγελαφικά
όπως η κατάρα του «Κόσμα του Αιτωλού» για όσους
μιλούν την αρβανίτικη - μεταεπαναστατικά
η αρβανίτικη σφραγίδα υπάρχει ακόμη, και
θα υπάρχει για να τονίζει και να συνδέει την ιστορία του Ελληνισμού, αρχαίου
και νέου. Παντού σε κάθε άκρη της χωράς μας έχει περάσει το αρβανίτικο γένος
έως τις πόλεις, όπου και στις μέρες μας
επιβιώνουν τα αρβανίτικα στις παλαιότερες γενεές. Για παράδειγμα στα νησιά του Αργοσαρωνικού,
Πελοπόννησο, Θράκη, Στερεά Ελλάδα και πολλά άλλες περιοχές.
Ήθη και έθιμα στον λαϊκό πολιτισμό μας όπως ο δωρικός τρόπος ζωής
που ήταν ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους, η άποψη και αντίληψη για την μουσική τους (τσάμικα,
καγκέλια, μοιρολόγια) που μπορεί να σε γαληνέψει και από τη μια στιγμή στην άλλη
να ξυπνήσει μέσα σου εικόνεςμάχης και λεβεντιάς
έως τα σκληρά χαρακτηριστικά στο βλέμμα τους με το στρατιωτικό κούρεμα τους που
χρησιμοποιείτο από την ομηρική περίοδο, οι λεγόμενοι «όπισθεν κομμωόντες» και η εμβληματική φουστανέλα «το πιο όμορφο ντύσιμο
στον κόσμο» συμφωνά με τους έμπειρους σε θέματα αισθητικής Φρανσουά Πουκεβίλ
και Λόρδο Βύρωνα. Ευτυχώς κάποια έθιμα και αντιλήψεις έχουν σωθεί από τα παραπάνω
έστω και σε πολύ μικρό βαθμό, παρόλο που
ο λαός μας σήμερα επιλέγει τα «λαϊκά» τραγούδια όπου η ψυχική κατάπτωση είναι
το κυρίαρχο συναίσθημα και ρυθμοί που θυμίζουν πρωινό χασμουρητό.
Οι παραδόσεις και τα σημάδια είναι πολλά: από τις βασικές δομές της κοινωνίας (φάρες)
έως τα φυλαχτά του Μεγάλου Αλέξανδρου που φέρνουν τύχη στον πολεμιστή. Το πολεμικό
ήθος και η κληρονομιά του Σκετέρμπεη. Η φάρα των Αρβανιτών - όπως η φάρα των Μποτσαραίων
των Τζαβελαίων κ.α. - είναι η κοινωνική δομή και οργάνωση της κοινωνίας.Ένας κλειστός κύκλος αίματος που τους βοήθησε
να μείνουν καθαροί και αλώβητοι στο χρόνο, πάντα όμως υπήρχε έντονο το χαρακτηριστικό
του συμφέροντος της κάθε μιας φάρας οπού σε συνδυασμό με την ξεροκεφαλιά πολλών
έφερνε συγκρούσεις μεταξύ τους με τις γνώστες βεντέτες που περνούσαν από γενιά
σε γενιά... αέναες Ελληνικές συνήθειες που υπήρχαν πάντα για να ταλαιπωρούν τον λαό
μας, άλλες φορές όμως για να του δίνουν πείσμα και ιερό χρέος να σηκώνεται όρθιος
και να πολεμάει και στο τέλος να επιβιώνει. Όχι όμως και η γλώσσα του που είναι τόσο
πλούσια ιστορικά ακόμη και για την υπόλοιπη Ινδοευρωπαϊκή ομογλωσσία και που στις μέρες μας δύσκολα και σε λίγα χωριά πια
θα συναντήσεις.
Η Ελληνική υπερίσχυσε της Αρβανίτικης και την εξαφάνισε αφήνοντας
λίγες γενιές και μεγαλύτερους σε ηλικία σήμερα να την θυμούνται έστω αμυδρά, σε διαφορά
όμως χωριά της χωράς μας από ανατολικά και δυτικά των Αθηνών, στην Βοιωτία, περισσότερο
στην Εύβοια και σε αρκετές περιοχές στους περισσότερους νόμους της χωράς. Το κεφάλαιο
της Αρβανίτικης είναι τόσο μεγάλο που θα ασχοληθούμε σε άλλο άρθρο, ενδεικτικά αναφέρω
το μεγάλο έργο του Ιάκωβου Θωμοπούλου «Τα Πελασγικά», ολόκληρη την βιβλιογραφία
του αείμνηστου Αριστείδη Κόλλια, και από ξένους συγγραφείς τον JohannGeorgvonHannμε
το Griechische und albanesische Märchen καθώςκαι αναφορές
από την εγκυκλοπαίδεια του Γερμανού FranzBopp.
Ειδική μνεία κατέχουν οι Αρβανίτες για την συμβολή τους στην
εθνεγερσία του 1821 χωρίς βεβαία να παραλείψουμε να πούμε ότι και πιο πριν υπήρχαν
Αρβανίτες που αναστάτωναν την Οθωμανική αυτοκρατορία (Καντακουζηνός). Πάντα οι αρβανίτες
πιστοί στην πολεμική τους παράδοση και γνώση. Οι πατέρες του γένους μας έδωσαν μεγάλο
φόρο αίματος για να αναγεννηθεί η Ελλάδα. Οι Κατσαντώνης, Ανδρούτσος, Λαλλαίοι,
Κανάρης, Καραϊσκάκης, Μιαούλης, Μπουμπουλίνα, Κουντουριώτης είναι μόνο λίγα από
τα ονόματα από όσους πρωτοστάτησαν και τους οφείλουμε την ανεξαρτησία, ακόμη και ο Κολοκοτρώνης
που πολλοί αμφισβητούν το αν είναι αρβανίτης από πολλούς αποκαλείται με το παρατσούκλι
«Μπίθγκουρας», μέχρι και τον Αλή Πάσα που τον έχουμε μάθει σαν έναν «τουρκαλβανό»
που πολέμησε τους Σουλιώτες (σχολικά βιβλία), και όντως ήταν καταραμένη αυτή
τους η διαμάχη για την ιστορία.
Πουθενά όμως δεν μάθαμε για την συνεννόηση που είχαν
αργότερα μεταξύ τους και ότι ο Αλή Πασάς σκοτώθηκε πολεμώντας υπέρ ενός ανεξάρτητου
Ελληνικού έθνους την ίδια στιγμή που ήταν φοβέρα πλούσιος και εγκατέλειπε μια βασιλική
ζωή χάρη σε αυτό που είχε οραματιστεί χρονιά πριν, ένα ελεύθερο Ελληνικό κράτος
οπού θα ομιλούνται τα Ελληνικά τα Αρβανίτικα και οι θρησκείες δεν θα διχάζουν τον λαό. Να σημειώσουμε ότι πολλοί Αρβανίτες ήταν μουσουλμάνοι αφήνοντας
όμως δεύτερη τη θρησκεία μπροστά στη πίστη προς τη φυλή τους. Ηρωικές μάχες με Αρβανίτες
να πολεμούν ακόμη και με τα δεκάχρονα παιδία τους που γνώριζαν από άρματα (βλέπε
Σούλι) και με τις γυναίκες τους δίπλα. Σήμα κατατεθέν η τόλμη για την υπεράσπιση
της κοινότητας τους και η γνώση στον πόλεμο, οι Αρβανίτες βάλανε την σφραγίδα τους
σε πολλές μάχες και έξω από τα Βαλκάνια από αρχές της επέκτασης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας
όπως με τους μισθοφόρους στρατιώτες Estradioti όπως τους ονόμασαν
οι Βενετσιάνοι. Ένας από αυτούς ο Μερκούρης Μπούας ο απόγονος του Πύρρου. Ξακουστοί
μισθοφόροι για την εποχή τους.
Αυτή η παράδοση θα περάσει στους κλεφτές και στους
αρματολούς με τις γνώστες συνέπειες μέχρι να φύγουν οι Τούρκοι από τον ιερό αυτό
τόπο. Η ιστορία δυστυχώς θα επαναληφτεί στα μεταεπαναστατικα χρονιά με τον ίδιο
απεχθές τρόπο, κάποιοι λόγιοι και κοτζαμπάσηδες θα παραμερίσουν τους επαναστάτες
και ή θα τους δικάσουν ή θα τους αφήσουν μακριά από αξιώματα για πολιτικούς η
και θρησκευτικούς λόγους. Με τη σειρά τους το αγνό αυτό και αριστοκρατικό κομμάτι
της φυλής μας που έδωσε το περισσότερο αίμα και είναι υπεύθυνο για την ελευθερία
μας και την αναγέννηση μας, θα περάσει στην αφάνεια η κάποιοι από αυτούς ξανά
στην κλεφτουριά για να επιβιώσουν αναγκαστικά
αυτοί και η οικογένεια τους, περνώντας σε πιο σύγχρονα είδη παρανομίας.
Πολλές φόρες
έξαλλου σε αυτό το τόπο δεν κυβέρνησαν οι άριστοι αλλά οι καιροσκόποι και οι μεγάλες
δυνάμεις για όσους γνωρίζουν και κρατούν ακόμη την αξιοπρέπεια τους και δεν ξεχνούν
να τιμούν ένα κομμάτι της φυλής, αυτή την «δρακογενιά», που σε τέτοιες διαβρωμένες
εποχές που δεν υπάρχει καμιά αισθητική συνεχίζει
να μεγαλουργεί και να μας δείχνει ποιότητα και ατόφιο Ελληνισμό όπως ο συνθέτης
Νίκος Σκαλκώτας, η ηθοποιός Έλλη Λαμπέτη και πολλοί άλλοι.
Γιατί η θρησκεία μας
είναι το ΑΙΜΑ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ!
Κιο γκλιούχα Αρμπeρίστe
ίστe γκλιούχ τρμeρίστε
Ε φλιτ ναυάρχοϊ Μιαούλη
Μπότσαρη εδε γκιθ Σούλι.
Μετάφραση:
Αυτή η γλώσσα η Αρβανίτικη
είναι γλώσσα παλικαρίσια.
Τη μιλούσε ο Ναύαρχος Μιαούλης,
ο Μπότσαρης κι όλο το Σούλι.
Προτεινόμενη βιβλιογραφία :
-Αριστείδης Κόλλιας:
αρβανίτες και η καταγωγή των Ελλήνων
-Αδαμάντινος Παναγιώτης: χρονογραφία της Ηπείρου
-Κώστας Μπίρης: Αρβανίτες οι Δωριείς του νεότερου Ελληνισμού
-Τίτος Γιοχάλας: Η Αρβανιτιά στον Μοριά
-Απάντα Αγγελή Λιάπη
-Βάσω Ψιμούλη: Σούλι και Σουλιώτες
-Άρθρα από τα περιοδικά: Άρβανον, Νουμάς, Μπέσα
-Αποσπάσματα από τα έργα των ιστορικών: Τρικούπη, Χαλκοκονδύλη,
Καρολίδη και Φωτιάδη.
-wzor.jpg)
