Η Δημοκρατία σας μυρίζει πτωμαΐνη!

του Wolverine

Όλοι αυτοί οι «επώνυμοι» που οδύρονται με κροκοδείλια δάκρυα για το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι οι ίδιοι που στήριξαν τροφοδότησαν και αναζωογόνησαν το μεταπολιτευτικό αστικό καθεστώς. Είναι η βρώμικη σάρκα από το αποκρουστικό σώμα του συστήματος που προσπαθεί να αντισταθεί στους τελευταίους σπασμούς πριν το επερχόμενο οριστικό τέλος. Η δημοκρατία τους πεθαίνει και το γνωρίζουν καλά, όμως δεν δείχνουν να νοιάζονται για την αντίδραση ενός λαού που έφτασε δυστυχώς στο σημείο να θεωρεί τον πρώην υπουργό άνευ χαρτοφυλακίου και γυρολόγο του κοινοβουλευτισμού Μίκη Θεοδωράκη ως «σύμβολο αντίστασης».

Η αιτία για αυτή την εξέλιξη δεν είναι άλλη από την ίδια την άρρωστη φύση του καθεστώτος που υπηρέτησαν με σπουδή και προθυμία, ενώ είναι αδύνατον να ξεφύγουν και οι ίδιοι από τις αυτοκαταστροφικές τάσεις ενός συστήματος που στην ιστορική εξέλιξη άφησε μόνο ερείπια και θάνατο στις ανθρώπινες κοινωνίες. Οι ανθρωποφάγες σειρήνες της αστικής δημοκρατίας δεν κάνουν διακρίσεις και πολλές φορές κομματιάζουν με άνεση ακόμα και τους πιο πιστούς υπηρέτες τους. Οι δόλιοι «καλλιτέχνες», «καθηγητές», «εκπρόσωποι» και υποστηρικτές της βρωμερής αντιφασιστικής δημοκρατίας δείχνουν τάχα να εκπλήσσονται μπροστά στην κλιμακούμενη αντιλαϊκή πρακτική.



Δεν πρόλαβαν  να κρύψουν τις πολύχρωμες κομματικές τους ταυτότητες και έσπευσαν να βγουν και να μιλήσουν ότι  τάχα νοιάζονται για τους απολυμένους και υπερασπίζονται τα εργασιακά δικαιώματα. Και όμως σήμερα δεν βγήκε ο ακρίτας από τη Θράκη να μιλήσει αλλά η … Φαραντούρη που φαντασιώνεται ότι ακόμα «παλεύει» για την «λαϊκή κυριαρχία».   Μια κυριαρχία που ξεκινάει στην Έλλη Στάη και τελειώνει στον ηθοποιό Παπαδόπουλο και την κομπανία του στην «υγεία μας» πάντα για να μην ξεχνιόμαστε … Δεν έδωσαν βήμα στον κάτοικο του Καστελόριζου αλλά στον Μπαμπινιώτη που είναι άνθρωπος του ίδιου συστήματος εξουσίας που αποφασίζει να κλείσει την ΕΡΤ επειδή τα συμφέροντα και οι σχεδιασμοί των Βρυξελλών έτσι επιβάλλουν.

Ας μην γελιόμαστε αυτή η κίνηση είναι άλλη μια εντυπωσιακή παρέμβαση του δούλου της τρόικας, του Αντωνάκη Σαμαρά για να δείξει στους σημερινούς πληρεξούσιους των τραπεζών - και χτεσινών οπαδών του Πολ Ποτ - ότι έχει πυγμή και αποφασιστικότητα. Είναι αστείο και μόνο να σκεφτούμε ότι το ανθελληνικό κράτος θα παραμείνει στο μέλλον χωρίς φωνή και προπαγάνδα στα ραδιόφωνα και στο χαζοκούτι. Η απόλυση των εργαζομένων της ΕΡΤ είναι μια ακόμη επείγουσα αναδιάταξη του συστήματος με εκφραστή σήμερα την φιλοσιωνιστική Καραμανλική δεξιά με άμεσο μελλοντικό στόχο να αντεπιτεθεί μέσα στο καλοκαίρι έχοντας ως εμπροσθοφυλακή το αδηφάγο τραπεζικό σύστημα. Αυτό θα γίνει  όταν ο νεοέλληνας ραγιάς θα απολαμβάνει στις παραλίες το φρεντοτσίνο και θα λιάζεται κάτω από  τις δεκάδες γαλάζιες σημαίες που μας βράβευσαν φέτος οι ευρωπαίοι εταίροι μας.

Δεν είναι καθόλου τυχαία η πρόσφατη ενίσχυση του Ισραηλινού παράγοντα στην περιοχή μας, τα σχέδια των Γερμανών Καπιταλιστών - πρώην κομμουνιστών - να στείλουν ακόμα και δυνάμεις στρατοχωροφυλακής στην χώρα μας σε περίπτωση αναταραχής, και η συνεχιζόμενη εκστρατεία τρομοκράτησης ενός ολόκληρου λαού  μέσω  των κυβερνητικών απειλών για την κατάθεση ενός αντιρατσιστικού νομοσχεδίου που εξυπηρετεί τους αιώνιους δυνάστες. Όλα δείχνουν ότι ξεκινάει μια νέα φάση στην κατοχική διακυβέρνηση. Οι εξελίξεις τρέχουν ραγδαία και οι κυβερνητικοί υπαλληλίσκοι θα κάνουν το οτιδήποτε για να ενισχύσουν τα χαρακώματα τους και τις εφεδρείες τους.



Είναι ξεκάθαρο ότι η πλειοψηφία των υπαλλήλων της ΕΡΤ στήριξε τις κατοχικές επιλογές, συνεργάστηκε με τις ανθελληνικές αντιλαϊκές δυνάμεις και ήρθε η ώρα τώρα να πληρώσουν τις χρόνιες επιλογές τους. Για τους αφέντες οι 2500 υπάλληλοι δεν ήταν παρά μια φέτα λεμόνι την οποία ξεζούμισαν και σήμερα πέταξαν στα σκουπίδια. Για το σύστημα δεν είναι παρά κάποιες «παράπλευρες απώλειες» που θα αντικατασταθούν πολύ γρήγορα από τις μάζες των νέων ανέργων που το ίδιο το σύστημα δημιούργησε και πάλι. Μια κατάσταση ανακύκλωσης που ευνοεί και πάλι την κατάσταση μιζέριας και λιγοψυχίας του λαού και επιβραδύνει κάθε θέληση για αντίσταση.

Ας μην κουράζονται οι ιδεολογικοί μας αντίπαλοι να πετάξουν στο άμεσο μέλλον λεκτικές βόμβες περί «φασισμού και ναζιστικού μορφώματος» για τις όποιες επιλογές της δεξιάς. Η δική τους πολιτειακή οργάνωση που φέρει την σφραγίδα "Ελληνική Δημοκρατία" και βαφτίστηκε στο αίμα της Κύπρου το ’74  αποτέλεσε μια αδιάσπαστη συνέχεια κατοχικής παρουσίας από την αρχή της ίδρυσης του ελλαδικού κρατικού μορφώματος και είναι αυτή που διέλυσε την βιομηχανική υποδομή της χώρας, ενίσχυσε την αστυφιλία, υποβάθμισε τις εργασιακές σχέσεις, θεοποίησε τον καταναλωτισμό και χτύπησε αλύπητα κάθε συνεκτικό δεσμό του έθνους και της κοινωνίας. Έτσι λοιπόν σήμερα το καθεστώς πανίσχυρο βλέπει την ΕΡΤ ως έναν δίσκο στο γραμμόφωνο της προπαγάνδας που χάλασε και ήρθε ο καιρός να αντικατασταθεί από έναν πιο άμεσο και σύγχρονο πομπό πληροφοριών.

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις λοιπόν για όσους μπορούν να δουν χωρίς κομματικά γυαλιά ενισχύονται τα ιδιωτικά κανάλια και τα φερέφωνα των βιομηχάνων, το πεδίο δράσης της Τουρκικής τηλεόρασης γίνεται ακόμα πιο αισθητό στο Αιγαίο και την Θράκη σε μια κρίσιμη στιγμή για τις εξελίξεις στην περιοχή, ενώ η αριστερά τύπου ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει ένα νέο έδαφος για να ανανεώσει το δήθεν αγωνιστικό προφίλ και να πετύχει τα όποια εκλογικά κέρδη. Από την άλλη μεριά η εθνικόφρονη  δεξιά τύπου Άδωνη Γεωργιάδη δείχνει να αυτοϊκανοποιείται μπροστά στον κοινωνικό καθρέφτη  για την επίδειξη δύναμης που συνοδεύεται πάντα όμως από την παρουσία διμοιριών των ΜΑΤ και των ασφαλιτών.



Η άκρα αριστερά φυσικά είναι έτοιμη να προχωρήσει για πολλοστή φορά σε προβοκάτσιες ή κάθε άλλη ενέργεια που θα αποτρέψει να μετατραπεί η χώρα σε Κωνσταντινούπολη, ενώ τέλος η ακροδεξιά της Δεληγιάννη μέσα σε όλα αυτά τα επεισόδια της κωμωδίας που λέγεται «Ελλάς» προσκομίζει δηλώσεις μετανοίας - χωρίς να της το ζητήσει κανείς - και ουρλιάζει με πάθος ότι είναι «αντιναζί  -  δεν αμφιβάλλαμε ποτέ για αυτό - και πρόθυμοι βαστάζοι της δημοκρατίας! Μιας δημοκρατίας που έδωσε την τροφή και το νερό σε όλες τις κρατικές αγελάδες  και τα κρατικά χοιροστάσια και ο κόπρος που απέμεινε ταΐζει σήμερα τους ίδιους τους υπερασπιστές της!

Όλοι αυτοί που παραμένουν μακριά από κομματικά μαντριά δεν έχουν παρά να είναι σε κατάσταση επιφυλακής ώστε σε περίπτωση που τα πράγματα μυρίσουν «πολίτικη κουζίνα» να σπεύσουν σε μια αχαλίνωτη επίδειξη λύσσας και συνείδησης όπως άλλωστε επιβάλλει η Ιδεολογία μας! 

Ίων Δραγούμης

Δικαιοσύνη για τον Εστεμπάν !

Julius Evola 19.05.1898 - 11.06.1974

H πένα μας, είναι η ξιφολόγχη της ψυχής μας

Julius Evola, 1944

Οι «Αντιγόνες» στέλνουν ένα μήνυμα στην οργάνωση FEMEN.

πηγή

«Βουδισμός: Η Αιώνια Αρχή, το Αιώνιο Τέλος και η σχέση με τον Ελληνισμό»

του Δημητρίου Κόκκινου και του Νυχτερινού Επισκέπτη.

Η εμπειρία της απώλειας και ο φόβος του βιολογικού θανάτου είναι μια πραγματικότητα που ο δυτικός άνθρωπος βιώνει καθημερινά με δέος αλλά και εγωισμό. Η δομή της σημερινής κοινωνίας και ο τρόπος που ο δυτικός μεγαλώνει αλαζονικά μέσα σε έναν άκρατο υλισμό του δημιουργεί την ψευδαίσθηση της βιολογικής αθανασίας καθώς το Πνεύμα είναι αθάνατο(υπήρχε - υπάρχει και θα υπάρχει).

Η δίψα για ύλη παράλληλα με τη μη εκπαίδευση του σε βασικούς τομείς των Παραδόσεων και δη των Εσωτερικών τον αποπροσανατολίζει από τον βασικό του στόχο, ο οποίος είναι η μετάδοσή των από Γενιά σε Γενιά ώστε να μείνουν ζωντανές και αναλλοίωτες και φυσικά η απομυθοποίηση του θανάτου ως γεγονός στη συνείδηση του ανθρώπου ή καλύτερα, η εξοικείωση απέναντι του. Θέτοντας σαν αρχή μας την Κυκλικότητα της Ζωής βλέπουμε με ένα απλό παράδειγμα πως ο κύκλος των 365 ημερών περιέχει 4 εποχές: 

1)Την Άνοιξη που ισούται με τη Γέννηση,


2)Το Καλοκαίρι που ισούται με την Δύναμη της Νεότητας, 

3)Το Φθινόπωρο που ισούται με την Φθίνουσα πορεία (τα γηρατειά),

4)Τον Χειμώνα που ισούται με τον Θάνατο, (και ξανά την Άνοιξη ως Αναγέννηση).



Γίνεται απολύτως κατανοητό πως όταν ένας κύκλος κλείνει, αυτομάτως ξεκινά ένας άλλος, ο άνθρωπος ως μέρος της Φύσης δεν ξεφεύγει από την Αιώνια Συνέχεια. Το Πνεύμα του ως Συμπαντική Ενέργεια μετασχηματίζεται για πάντα σε οποιοδήποτε έμβιο όν του πλανήτη. Άρα ο θάνατος και η γέννηση ως Πνευματικά γεγονότα δεν υφίστανται παρά μόνο ως βιολογικά. Το εκάστοτε σώμα είναι απλώς το πολεμικό μας άτι και ο Καβαλάρης του το Πνεύμα.

Α) Βουδισμός: Ο Βουδισμός είναι μια θρησκεία  - φιλοσοφία - στάση ζωής η οποία προϋπάρχει του Χριστιανισμού, για την ακρίβεια εμφανίστηκε 6 αιώνες πριν τον Χριστιανισμό. Η Άρια καταγωγή του Βουδισμού είναι αδιαμφισβήτητη από τις περιγραφές της Θιβετιανής Παράδοσης ιδιαίτερα στο πρόσωπο του Βούδα. Πρέπει να τονιστεί πως ο Βουδισμός ως Άρια θρησκεία ουδέποτε διεκόπη ή υπέστη αλλοίωση από την γέννηση της ως τώρα (βλέπε Ζωροαστρισμό, Ινδουισμό, θρησκείες από την ίδια μήτρα αλλά υποκείμενες σε διακοπή ή αλλοίωση).

Ποιός όμως υπήρξε ο Βούδας και πως δημιουργήθηκε ο Βουδισμός; Ο Πρίγκηπας Σιντάρτα ο ιστορικός Βούδας(Φωτισμένος - Αφυπνισμένος) Σακυαμούνι γεννήθηκε το 560π.Χ. σε βασιλική οικογένεια της Β. Ινδίας. Μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον πλούτου και ομορφιάς και έλαβε πολύ καλή εκπαίδευση. Τα κείμενα τον περιγράφουν ψηλό, δυνατό, ξανθό με μπλε μάτια. Στην ηλικία των 29 ετών, ήρθε για πρώτη φορά αντιμέτωπος με τη ζωή έξω από το παλάτι. Όταν συνάντησε έναν ηλικιωμένο, έναν άρρωστο και έναν νεκρό, συνειδητοποίησε ότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Έτσι εγκατέλειψε το παλάτι για να διαλογιστεί στα βουνά και τα δάση της Ινδίας. Μετά από 6 χρόνια αναζήτησης και ασκητικής ζωής, στην Μποντκάγια στη Βόρεια Ινδία, μέσα από βαθειά διαλογιστική απορρόφηση, αναγνώρισε τη φύση του πνεύματος και έφτασε στη φώτιση.

Δίδαξε για 45 χρόνια και έδωσε πολλές μεθόδους, ανάλογα με τις ικανότητες των μαθητών. Ο Πρίγκιπας Σιντάρτα που έλαβε τον τίτλο Βούδας (Αφυπνισμένος) σύμφωνα με εκτιμήσεις ιστορικών πέθανε το 486 π.χ., έχει σημασία να αναφέρουμε πως ουδέποτε αρνήθηκε την καταγωγή του. Ο πόνος οφείλεται στην άγνοια της πραγματικής φύσης του πνεύματος, ο Βούδας λοιπόν ανακάλυψε μια μέθοδο για την άρση της άγνοιας, την αφύπνιση. Γι’ αυτό ονομάστηκε Βούδας (Αφυπνισμένος) και η μέθοδος αυτού Βουδισμός. Είναι όλοι οι άνθρωποι λοιπόν ίδιοι; Όχι ...

Γι' αυτό κι ο Βούδας έδωσε διαφορετικές μεθόδους (διδασκαλίες) αφυπνίσεως. Για την ακρίβεια 84.000... Υπάρχουν λοιπόν τρεις μεγάλες σχολές: Ο Μικρός Δρόμος (Χιναγιάνα), ο Μεγάλος Δρόμος (Μαχαγιάνα) κι ο Διαμαντένιος Δρόμος (Βατζραγιάνα).

Ο Μικρός Δρόμος (Χιναγιάνα),είναι μια ηθική διδασκαλία κι απευθύνεται σε αυτούς τους ανθρώπους που μπορούν να αντέξουν έναν απλό ηθικό κανόνα: μην κάνεις αυτό αυτό κι αυτό και κάνε αυτό κι αυτό κι αυτό.

Ο Μεγάλος Δρόμος (Μαχαγιάνα) έχει να κάνει με τον μετασχηματισμό διαμέσου της αγάπης. Αγαπώ τα πάντα, βοηθάω τους άλλους και μετασχηματίζεσαι κι εσύ.

Ο Διαμαντένιος Δρόμος (Βατζραγιάνα)έχει να κάνει με το να βλέπεις τον δάσκαλο σου ως Βούδα και να θες να γίνεις σαν κι αυτόν. Φυσικά υπάρχουν ‘’χ’’ παραλλαγές και στις 3 σχολές ανάλογα με το τι ταιριάζει στον κάθε άνθρωπο.

 www.juliusevola.gr

Ο Βούδας μας διδάσκει για τη σχετική και την απόλυτη ύπαρξη με έναν τρόπο που συνδέει άμεσα τον Βουδισμό με την καθημερινή μας ζωή. Αυτή η κατανόηση κάνει την εμπειρία της διαρκούς ευτυχίας εφικτή. Ο Βουδισμός δεν κηρύττει δόγματα, αντίθετα ενθαρρύνει την κριτική σκέψη. Ο στόχος των διδασκαλιών του Βούδα είναι η πλήρης ανάπτυξη του έμφυτου δυναμικού του σώματος, του λόγου και του πνεύματος μας.

Η διανοητική κατανόηση, μέσω των κατάλληλων διαλογισμών μετατρέπεται σε προσωπική εμπειρία και με πρόσθετες μεθόδους σταθεροποιείται το αποτέλεσμα που έχει επιτευχθεί. Για τον βουδισμό - όπως και για την επιστήμη - δεν υπάρχει δημιουργός θεός. Δεν τον χρειάζεται. Το σύμπαν είναι ένα αυτοπαρατηρούμενο σύστημα. Υπάρχει καθόσον υφίσταται και παρατηρητής.

Η ύλη και η ενέργεια - η ενέργεια και η ύλη - είναι απλές διακυμάνσεις του κενού. Το κενό δεν είναι κάτι άδειο αλλά οι άπειρες δυνατότητες. Ο χρόνος και ο χώρος είναι αλληλένδετα. Υπό την έννοια αυτή αφού δεν υπάρχει κατ' ουσία χώρος ούτε χρόνος υπάρχει. Το χτες δεν υπάρχει, το αύριο δεν υπάρχει αλλά μόνο το τώρα. Άρα πάει στα σκουπίδια και η εβραϊκή αντίληψη του γραμμικού χρόνου. Κατ' ουσία ζούμε σε ένα ατελεύτητο ΤΩΡΑ. Τίποτε δεν χάνεται και τίποτε δεν γεννιέται. Απλά αλλάζουν μορφή. Διαρκώς. Άρα και το πνεύμα μας δεν χάνεται με τον θάνατο: απλά επαναγεννάται. Κάθε τι έχει ένα αίτιο και κάθε τι έχει ένα αποτέλεσμα.

Χάλκινο άγαλμα του Βούδα του 1790, το οποίο μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου ως άλλο ελγίνειο, μεταφέρθηκε από την Ιαπωνία στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής το 1949. Σήμερα το εν λόγω άγαλμα μακριά από τη πατρώα γη στολίζει το Japanese Tea Garden στο Golden Gate Park που βρίσκεται στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια.

Μπορεί να μην κατανοούμε σήμερα τι θα συμβεί αύριο αλλά σίγουρα εκ των υστέρων μπορούμε να καταλάβουμε τις αιτίες. Ακόμη κι αν κάτι είναι "ανεξήγητο" είναι γιατί δεν έχουμε τα κατάλληλα εργαλεία - τώρα - για να το κατανοήσουμε. Η αρχή αυτή ισχύει και στο επίπεδο του πνεύματος. Αυτό που ήμασταν χτες καθορίζει αυτό που είμαστε σήμερα και αυτό που είμαστε σήμερα καθορίζει αυτό που θα είμαστε αύριο. Αυτό είναι το κάρμα και όχι η λέξη πεπρωμένο. Το κάρμα δεν είναι μια τυχαία μοίρα, αλλά το «θα θερίσεις ότι σπείρεις». Η τελευταία λοιπόν διδασκαλία του ήταν: «Σας τα είπα όλα. Μην πιστέψετε τίποτε από αυτά αν δεν τα δοκιμάσετε».



Ο Βουδισμός είναι μια φιλοσοφία που δίνει μεγάλη έμφαση στην άσκηση και μία ψυχολογία η οποία επεκτείνεται σε πολλές ζωές, είναι η μοναδική ‘’επιστημονική’’ θρησκεία μπορούμε να πούμε. 

Β) Ελληνισμός - Βουδισμός(Greco - Buddhism) Με τον γαλλικό όρο Greco - Buddhism αναφερόμαστε στην αδιαπραγμάτευτη ιστορική σχέση του Ελληνισμού και του Βουδισμού. Η επιρροή αυτή του Ελληνισμού στον Βουδισμό κατά τους ερευνητές έλαβε χώρα πριν, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου αλλά και κατά την βασιλεία του Βασιλιά Μενάνδρου.

1)Πριν τον Μέγα Αλέξανδρο: Η Γκαντάρα ήταν περιοχή υπό την κατοχή της Περσικής Αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών. Τον 6^ο  αιώνα π.χ. πριν καν αρχίσει η έλευση του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο Δαρείος ο Α’ εξόρισε κοινότητες Ιώνων. Κατά τον Ηρόδοτο ο Σκύλαξ Καρυανδεύς ηγήθηκε ερευνητικής ομάδας για λογαριασμό του Δαρείου του Α’ και έγραψε βιβλίο το οποίο αποτέλεσε πηγή πληροφοριών για την περιοχή μέχρι την μεγαλειώδη εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

2)Η έλευση του Μεγάλου Αλεξάνδρου: Το 327 π.χ. καταφτάνει στην περιοχή και χωρίζει τον στρατό του σε 2 τμήματα, το πρώτο με αρχηγό εκείνον κατευθύνεται Βόρεια στην Κοιλάδα του Σουάτ και φτάνει ορεινά ως την Άορνο Πέτρα (κατά τη μυθολογία υπήρξε το μέρος το οποίο ο Ηρακλής δεν μπόρεσε να κατακτήσει).Το δεύτερο τμήμα με αρχηγό τον Ηφαιστίωνα κατευθύνθηκε προς την Γκαντάρα φτάνοντας μέχρι τον Ινδό ποταμό και περνώντας απέναντι καταλαμβάνοντας ειρηνικά την περιοχή. Κατά τα 270 π.χ. και μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην περιοχή εγκαταστάθηκαν ξένα φύλα υπό την βασιλεία του γνωστού Βασιλιά Ασόκα ο οποίος έκανε επισήμως την Γκαντάρα κέντρο του Βουδισμού. Εκεί χτίστηκαν και τα πρώτα βουδιστικά μοναστήρια τα οποία παραμένουν μέχρι σήμερα σημαντικά μνημεία. Όταν στα 190 π.χ. οι Έλληνες της Βακτριανής κατέκτησαν την περιοχή και επεκτάθηκαν από το σημερινό Τουρκεστάν, Βόρειο Αφγανιστάν ως τη Βορειοδυτική Ινδία και το Κασμίρ καταλαβαίνουμε πόσο καθοριστική υπήρξε η επίδραση του Ελληνισμού - Βουδισμού. Μια σχέση αμφίδρομη. 

3)Η Βασιλεία του Μενάνδρου: Ο Βασιλιάς Μένανδρος, ο μόνος συνεχιστής του οράματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου άπλωσε την εξουσία του ως τα Ιμαλάϊα και την κοιλάδα του Γάγγη, στη σημερινή Πάτνα (η αρχαία Παλιβόθρα). Η βασιλεία του υπήρξε ισχυρή και άφησε το δικό της βαθύ στίγμα. Εκεί ο Μένανδρος μυήθηκε στον Βουδισμό τον οποίο εμπλούτισε με την Ελληνική φιλοσοφία. Οι Βουδιστές τον ανακήρυξαν άγιο και η Ελληνοβουδιστική τέχνη της Γκαντάρα πέρασε από την Κίνα έως την Ιαπωνία(!). Ο Μένανδρος πέρασε στην ινδική παράδοση με την ονομασία Μίλιντα. Στα βάθη της Κεντρικής Ασίας υπάρχει μια πόλη ονόματι Thermes (Θέρμη) η οποία μέχρι και σήμερα διατηρεί Ελληνικά έθιμα όπως επίσης υπάρχουν και πολλά ευρήματα που βρέθηκαν σε παναρχαίο Βουδιστικό μοναστήρι που αποδεικνύουν τον υπέρτατο δεσμό μεταξύ Ελληνισμού - Βουδισμού.

Καταλαβαίνουμε πως δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως η γέννηση του Βουδισμού έγινε μέσα από τις πιο αρχαίες και ιερές γραφές που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο: τις Βέδες. Οι Βέδες εμπεριέχουν μυστικιστικές - κοσμογονικές περιγραφές και αποτελούν μια ολιστική θεώρηση του ανθρώπου, του Σύμπαντος και τις σχέσεις του με αυτές. Οι Βέδες έχουν ηλικία περίπου τα 5.000 χρόνια και στην κοσμογονία τους βρίσκουμε ονομασίες οι οποίες διόλου τυχαίες δεν είναι, από τον Δία Πατέρα, την Εστία (με άθικτη την ονομασία!), τον Ηρακλή όπου αποτελούν με άλλες ονομασίες μέρος της μυθολογίας των Βορειοευρωπαϊκών λαών. Ο Κρίσνα, η Κάλι οι θεότητες του Ινδουισμού είναι Λευκοί άνθρωποι και πάει λέγοντας ...

«Όταν το βόδι της φωτιάς κινείται πάνω σε τροχούς και το σιδερένιο πουλί πετάει παντού, όταν οι Θιβετιανοί θα έχουν απλωθεί σαν μυρμήγκια σ' όλο το κόσμο, το Ντάρμα θα έρθει στη χώρα των λευκών ανθρώπων»

Guru Rinpoche, 1250 χρόνια πριν. 

Κλείνοντας θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν αυτή η διακοπή Ελληνισμού - Βουδισμού έπρεπε να συνεχιστεί και αν ναι πως θα ήταν μια εφικτή επανασύνδεση μας.

«Κι αν από το 1 για να φτάσουμε στο 2 χρειαστούν 1000 χρόνια, εμείς αν χρειαστεί θα περιμένουμε άλλα χίλια ...»

(Αφιερωμένο στην Κατερίνα Ι. - Εις το επανιδείν)

Institute for Historical Review

http://www.ihr.org/

Το ινστιτούτο για την ιστορική αναθεώρηση είναι ένα ανεξάρτητο μορφωτικό ερευνητικό και εκδοτικό κέντρο που εργάζεται για την προώθηση της ειρήνης της κατανόησης και της δικαιοσύνης.

Η πολιτική υστερία και το στημένο παιχνίδι του “αντιφασισμού”.

Στις 5 Ιουνίου στο Παρίσι και ειδικότερα στην περιοχή Saint Lazare, έλαβε χώρα ένα επεισόδιο μεταξύ νέων εθνικιστών (ανάμεσά τους και μια γυναίκα που δεν έχει ταυτοποιηθεί) και αριστερών - αναρχικών ακτιβιστών, αυτοαποκαλούμενων antifa. Αυτό συνέβη στο χώρο ενός ετήσιου ιδιωτικού παζαριού πώλησης ρούχων, όπου και τον περασμένο χρόνο ακτιβιστές της άκρας αριστεράς είχαν ξαναστήσει ενέδρα και επιτεθεί σε Γάλλους πατριώτες.

Μετά από συμπλοκή ένας νεαρός antifa έπεσε και χτύπησε το κεφάλι του σε κολωνάκι του πεζοδρομίου. Αυτό το ατύχημα αποδείχθηκε καθοριστικό και στοίχισε τη ζωή στον 19χρονο Clement Meric. Μέσα σε λίγες μόλις ώρες από το συμβάν, ξεκίνησε η φρενίτιδα των μέσων μαζικής χειραγώγησης, τα οποία έσπευσαν να χαρακτηρίσουν το ατύχημα ως φόνο εκ προμελέτης, παρουσιάζοντας μονόπλευρα το επεισόδιο.

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια τα μέλη της antifa στη Γαλλία και ειδικότερα στο Παρίσι, έχουν προβεί σε δεκάδες δολοφονικές επιθέσεις, που ως μοναδικό τους στόχο έχουν την φυσική εξόντωση εθνικιστών ακτιβιστών είτε σε συγκεντρώσεις είτε, κυρίως, όταν οι εθνικιστές είναι απομονωμένοι. Επίσης, το μεγαλύτερο μέρος αυτών των επιθέσεων τυγχάνει ατιμωρησίας από τις αστυνομικές αρχές, παρ' όλο που χρησιμοποιούνται δολοφονικά όπλα, ακόμα και εναντίον γυναικών. Είναι θαύμα που δεν είχαν υπάρξει, έως τώρα, περισσότεροι νεκροί.

Το κίνημα της antifa υπάρχει μόνο για τη βία κατά των εθνικιστών. Ή τουλάχιστον έτσι υποστηρίζει. Δεν χρειάζεται λοιπόν να απορεί κάποιος, όταν καμία φορά βγαίνουν οι ίδιοι χαμένοι από την τακτική τους. Η δράση φέρνει αντίδραση και η βία φέρνει βία.

Οι Γάλλοι εθνικιστές αναφέρουν πως εκφράζουν τη βαθύτατη λύπη τους που ένας νέος άνθρωπος είχε εμπλακεί σε ένα τέτοιο ηλίθιο παιχνίδι, με έναν τόσο άμυαλο σκοπό, στηριζόμενος στο μίσος και στη βία και κρίμα που οι γονείς του (αν δεν το υποστήριζαν) δεν κατάφεραν να τον αποτρέψουν από αυτές τις καταστάσεις.

Απ' την άλλη μεριά, δεν αποτελεί έκπληξη που οι γύπες της άκρας αριστεράς, ενορχηστρωμένοι κυνικά γύρω από αυτό το τραγικό περιστατικό, ζητούν τη διάλυση πατριωτικών και εθνικιστικών ομάδων.

Μεταξύ αυτών, ο ομοφυλόφιλος δισεκατομμυριούχος Πιερ Μπερζέ, συνήγορος της υποτίθεται αντικαπιταλιστικής αριστεράς, εξαπολύει κατάρες, αναφέροντας πως ο θάνατος ήταν αυτό που επιζητούσαν οι νεαροί εθνικιστές. Ο ίδιος Μπερζέ, που πριν από μικρό χρονικό διάστημα καλούσε, ατιμώρητα, να τοποθετηθούν βόμβες στις οικογενειακές διαδηλώσεις εναντίον των γάμων των ομοφυλοφίλων.

Σε αντίθετη περίπτωση βέβαια, όταν ο Romain και ο Damien Vandaele, δυο νεαροί πατριώτες, δολοφονήθηκαν εδώ και μερικές εβδομάδες στη βόρεια Γαλλία από έναν Τούρκο (ο οποίος τους χτύπησε από πρόθεση με το αυτοκίνητό του), τα μεγάλα ΜΜΕ δεν έδειξαν να συγκλονίζονται και πάρα πολύ. Το ίδιο συνέβη και με την δολοφονία του νεαρού Γάλλου φοιτητή François Noguier, ο οποίος δολοφονήθηκε την περασμένη Τρίτη από ένα άτομο “βορειοαφρικανικής καταγωγής” για “ασήμαντη αφορμή”, κάτι που ο γαλλικός τύπος το πέρασε στα ψιλά. Φαίνεται πως η αξία της ζωής αλλάζει για τα ΜΜΕ, ανάλογα με τις πολιτικές πεποιθήσεις και την καταγωγή θυτών και θυμάτων.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Ο Εθνικιστικός Στρατός της Συρίας κατατροπώνει τους αρουραίους του FSA!

του Wolverine

Συνεχίζονται με αμείωτη ένταση οι μάχες στη Συρία ενώ η στρατηγικής σημασίας πόλη Qussayr έχει ήδη καταληφθεί πλήρως από τις δυνάμεις του Assad και στην κεντρική πλατεία κυματίζει το μελανοπόρφυρο λάβαρο της νίκης! Οι τελευταίοι μισθοφόροι εξοντώνονται κατά εκατοντάδες ενώ χιλιάδες έχουν ήδη παραδοθεί στις κυβερνητικές δυνάμεις.








Στο πλευρό των εθνικολαϊκών πολιτοφυλακών και του τακτικού Συριακού στρατού βρίσκονται μέλη της Εθνικοεπαναστατικής Hezbollah, δυνάμεις του κόμματος Baath, αριστεροί Εθνικιστές Παλαιστίνιοι, Νασσερικοί του Λιβάνου και Αρμένιοι καθώς και Ελληνικής καταγωγής μέλη του Σοσιαλιστικού Εθνικιστικού Κόμματος Συρίας.

Ερευνώντας τα πτώματα των αρουραίων του FSA ανακαλύφτηκαν ταυτότητες Αμερικανών πολιτών αλλά και σημαντικές ποσότητες όπλων που έχουν σχεδιαστεί και παραχθεί στο Ισραήλ γεγονός που δεν προκαλεί εντυπώσεις αφού πριν ελάχιστους μήνες βρέθηκε σε πόλη της Συρίας ακόμα και ολόκληρο όχημα του Ισραηλινού στρατού με εξοπλισμό επικοινωνιών μέσα σε αυτό. 

made in Israel ...

Οι  Σαλαφιστές να προσπαθούν να κρυφτούν σε λαγούμια για να γλυτώσουν ...

Οι επιθέσεις έχουν προκαλέσει στον εχθρό καίριες απώλειες σε όλα τα μέτωπα με τους Σαλαφιστές να προσπαθούν να κρυφτούν σε λαγούμια ή για να αποφύγουν τις συλλήψεις δεν διστάζουν να καταφύγουν σε διάφορα κόλπα όπως το να ντύνονται με γυναικείες  ενδυμασίες για να παραπλανήσουν τις δυνάμεις των Εθνικιστών!

Ντύνονται με γυναικείες  ενδυμασίες για να παραπλανήσουν τις δυνάμεις των Εθνικιστών ...

Τις τελευταίες ημέρες ένας από τους συνεργάτες των Σαλαφιστών που ηγείται πολιτικής φατρίας στην Βηρυτό, έχει πέσει στα γόνατα και παρακαλεί με δάκρυα στα μάτια την ηγεσία της Hezbollah να επιτρέψει την άμεση διακομιδή τραυματιών ανταρτών σε νοσοκομεία του Λιβάνου. Φυσικά οι Συριακές αρχές αρνήθηκαν κάθε τέτοια προοπτική αφού τα εν λόγω άτομα εμπλέκονται σε μαζικές σφαγές αμάχων και βιασμούς σε διάφορες περιοχές.

Θα ακολουθήσουν ειδικές επιχειρήσεις σε πόλεις της Συρίας που συγκεντρώνονται δυνάμεις των Σαλαφιστών ενώ θεωρείται σχεδόν βέβαιη η νίκη των Εθνικιστών αφού η παροχή βοηθείας από καπιταλιστικές δυνάμεις έχει πλέον μειωθεί σημαντικά ενώ η Τουρκική πλευρά έχει να αντιμετωπίσει την εσωτερική κατάσταση.

Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι σύμφωνα με πληροφορίες περισσότεροι από 50.000 βετεράνοι πολέμου από Ρωσία, Ουκρανία, Βουλγαρία, Γεωργία και άλλες χώρες έχουν δηλώσει την πρόθεση τους να βρεθούν μελλοντικά στα πεδία των μαχών ενώ είναι επιβεβαιωμένη η παρουσία Ευρωπαίων Εθνικοσοσιαλιστών ανάμεσα τους και Ελλήνων στη πρώτη γραμμή της μάχης.

Στο επίπεδο της αλληλεγγύης συνεχίζονται με αμείωτη ένταση οι πορείες, συνελεύσεις και δράσεις με πρόσφατες παρουσίες στα τέλη του Μαΐου και στις αρχές Ιουνίου στην Πράγα της Τσεχίας, στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας, στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, και στην Βαρσοβία της Πολωνίας.


Φυσικά οι προετοιμασίες για την μεγάλη πορεία της Ρώμης που θα λάβει μέρος την 15^η Ιουνίου συνεχίζονται ενώ τις τελευταίες ημέρες υπήρξε παρουσία του «Ευρωπαϊκού Μετώπου Αλληλεγγύης για την Συρία» στο καθιερωμένο μουσικό φεστιβάλ Tana Delle Tigri στην πρωτεύουσα της Ιταλίας. 

Καλούμε τους Έλληνες συναγωνιστές να στηρίξουν με κάθε τρόπο αυτή την προσπάθεια και να συνεχίσουν την ενημέρωση του λαού σχετικά με τις εξελίξεις στην περιοχή.

Yukio Mishima, Yojuro Yasuda και Φασισμός.

του Romano Vulpitta

Πηγή: www.counter-currents.com

Ο Romano Vulpitta (γεννηθείς το 1939) είναι Ιταλός πρώην διπλωμάτης και μελετητής της Ιαπωνικής λογοτεχνίας. Γεννήθηκε στην Ρώμη και απεφοίτησε από την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου ενός Ρώμης. Εισήχθη στο Υπουργείο Εξωτερικών ενός Ιταλίας το 1964. Υπήρξε καθηγητής Σύγχρονης Ιαπωνικής Λογοτεχνίας στην Νάπολη από το 1972 έως το 1975. Αργότερα εγκαταστάθηκε στην Ιαπωνία και έγινε καθηγητής στο Kyoto Sangyo Πανεπιστήμιο με ειδίκευση ενός Ευρωπαϊκές Επιχειρηματικές Σπουδές και ενός Ιαπωνο-Ευρωπαϊκές Συγκριτικές Πολιτισμικές Σπουδές. Είναι συγγραφέας των έργων «Οι συνθήκες του Αήττητου: Yojuro Yasuda και Σκέψεις για τον κόσμο» και «Μουσολίνι: Η ιστορία ενός Ιταλού». Έχει συνταξιοδοτηθεί και διαμένει στην Ιαπωνία. Το κείμενο που ακολουθεί εκφωνήθηκε ως διάλεξη τον Οκτώβριο του 2012.

ΜΕΡΟΣ Α’

1. Η εκτίμηση για τον Mishima μεταξύ των Ιταλών Εθνικιστών

Το τρέχον έτος σηματοδοτεί την ενενηκοστή επέτειο της «Πορείας προς την Ρώμη» του Μουσολίνι. Το μεγάλο όνειρο που αγκάλιασε ο ιταλικός λαός – το όνειρο ενός ολόκληρου έθνους – το αγκάλιασε και ο Yukio Mishima, παρά τις διαφορές στην μορφή και την έκφραση.

Θα ήθελα να εκφράσω τις σκέψεις μου για το θέμα αυτό. Ο Mishima είναι δημοφιλής στους Ιταλούς Εθνικιστές. Πώς έγινε ο Mishima ήρωας για τους Εθνικιστές; Η Ιταλία αποτελεί την πρώτη ξένη χώρα, όπου τα λογοτεχνικά έργα του Mishima μεταφράζονται και εκδίδονται. Καινούργιες ή αναθεωρημένες εκδόσεις εξακολουθούν να κυκλοφορούν ακόμη μέχρι και σήμερα. Ομιλίες, διαλέξεις και ταινίες για τον Mishima και τα έργα του, όπερες βασισμένες στα έργα του, όπως και πλήθος άλλων εκδηλώσεων μνήμης πραγματοποιούνται συνεχώς στην Ιταλία.

Η ταινία «Πατριωτισμός» προβλήθηκε τον Νοέμβριο του 2009 και ήμουν εκεί, για να δώσω μία διάλεξη με θέμα «ο Yukio Mishima και ο Ιαπωνικός Ρομαντισμός». Τον Μάρτιο του 2012 ένας άλλος συγγραφέας προγραμμάτισε μία παράσταση του έργου του Mishima «Φωνές των Ηρωικών Ψυχών» στην Ρώμη.

Μεταξύ των Ιταλών ΝεοΦασιστών, ειδικά των νεαρών, ο Mishima απολαμβάνει μίας μεγάλης δημοτικότητος. Τον προσεγγίζουν ως διανοητή και ως ηθοποιό , παρά ως λογοτέχνη. Τον λατρεύουν ως ήρωα, ο οποίος πέθανε για τις αξίες του παραδοσιακού πολιτισμού της Ιαπωνίας και τον θεωρούν ως μία ενσάρκωση της Ιαπωνίας, του έθνους των Σαμουράι και των Καμικάζι.

Το γεγονός ότι ο Mishima κατέστη μία ιδανική προσωπικότητα στα μάτια πολλών Ιταλών νεοφασιστών οφείλεται στο ότι διακρίνουν στον Mishima το δικό του αξιακό σύστημα. Στις επόμενες παραγράφους θα πραγματευθώ την σχέση μεταξύ Mishima και φασισμού και τα σημεία συμπτώσεως μεταξύ του φασισμού και των ιδεωδών, τα οποία αποτελούν μέρος της λογοτεχνίας του Mishima.

2. Η γνώμη του Mishima για τον Φασισμό

Οι Ιταλοί Φασίστες λατρεύουν την Ιαπωνία πρίν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολλοί Ιταλοί, οι οποίοι έχουν μία θετική άποψη για την Ιαπωνία ως έναν παλαιό σύμμαχο στον Πόλεμο.

Παρά το γεγονός ότι η ιταλική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Pietro Badoglio παρεδόθη στις συμμαχικές δυνάμεις τον Σεπτέμβριο του 1943, υπήρχαν ακόμα πολλοί Ιταλοί, οι οποίοι ήθελαν να συνεχίσουν τον αγώνα στο πλευρό του Άξονος. Αφότου ο Μουσολίνι διεσώθη από την Χιτλερική Γερμανία και έγινε ο επικεφαλής της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας (R.S.I.), αυτοί που συμμετείχαν στην Δημοκρατία συμπαθούσαν και εκτιμούσαν την Ιαπωνία, όπως σήμερα τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.

Υπάρχει μία ισχυρή τάση τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ιαπωνία να θεωρείται ο Mishima ως ο εμβληματικός Ιάπωνας φασίστας. Η πρώτη φορά που σχετίσθηκε γραπτό του Mishima με τον Φασισμό ήταν όταν «Η Εμπροσθοφυλακή», το επίσημο περιοδικό του Ιαπωνικού Κομμουνιστικού Κόμματος, χαρακτήρισε το έργο του Mishima «Το όμορφο αστέρι» ως φασιστικό. «Το όμορφο αστέρι» περιέγραφε την ιστορία μερικών διανοουμένων, οι οποίοι πέφτουν πίσω στην πρωτόγονη και άγρια κατάσταση της ανθρωπότητος τιθέμενοι σε ακραίες συνθήκες πείνας στα όρια του θανάτου. Οι κριτικοί ισχυρίσθηκαν ότι η αντι-διανοουμενίστικη θέση του έργου και η σκληρότητά του ήσαν ενδεικτικά του Φασισμού ή του Ναζισμού.

Η συζήτηση πάνω στον φασίστα Mishima συνεχίσθηκε για ένα έτος περίπου και έκτοτε η ιδέα του φασίστα Mishima παρέμεινε και στην Ιαπωνία και στο εξωτερικό. Η φερόμενη βάση του επιχειρήματος αυτού είναι ο πατριωτισμός του, ο φιλομοναρχισμός του, ο μιλιταρισμός, ο αντικομμουνισμός και η αμφισβήτηση της Δημοκρατίας, η οποία ήταν ορατή, ακόμα και στα λογοτεχνικά έργα του, σύμφωνα με τους κριτικούς του.

Ποια είναι, λοιπόν, πραγματικά η σχέση μεταξύ Mishima και Φασισμού; Στα σχολικά του χρόνια ο Mishima είχε σε μεγάλη εκτίμηση τον Μουσολίνι, πράγμα εμφανές στα ημερολόγιά του του 1940, όπου τον αναφέρει συχνά. Έπειτα το 1968 υπήρξε το «Ο φίλος μου ο Χίτλερ», το οποίο αποκαλύπτει εξίσου το ενδιαφέρον του Mishima για τον Χίτλερ. Τα γεγονότα αυτά, ωστόσο, δεν επαρκούν, για να αποκληθεί ο Mishima φασίστας.

Ο ίδιος θεωρώ ότι σημαντικότερο το γεγονός ότι ο λογοτέχνης Mishima λάτρευε τον Gabriele D’Annunzio, ο οποίος ως ποιητής συνέβαλε τα μέγιστα στον σχηματισμό της φασιστικής σκέψεως και αξιών. Το γεγονός ότι ο Mishima βρίσκει τόσες αντηχήσεις με τον D’Annunzio υποδηλώνει ότι, τουλάχιστον εμμέσως, ο Mishima ενδιαφερόταν για τις αξίες του Φασισμού και ότι είχε επηρεασθεί από αυτές.

για να διαβάσετε ολόκλητο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Όταν στην Κωνσταντινούπολη καίνε το πανί του "Ελεύθερου Συριακού Στρατού"!

Contre Le Monde Moderne!

Joy Division - Something Must Break

Honneur à toi coeur rebelle!

του Λοθάριου

Η συγκέντρωση φόρου τιμής στον Dominique Venner, η οποία οργανώθηκε στις 31 Μαΐου, στις 4μμ σε μια μεγάλη αίθουσα στο Παρίσι από την «Association pour l' histoire», έναν νεοσύστατο σύλλογο φίλων και πιστών του μεγάλου διανοητή, είχε τεράστια επιτυχία. Παρευρέθησαν πάνω από 400-500 άτομα και μέσα σε ένα κλίμα μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης, προβλήθηκε βίντεο αφιέρωμα ενώ εκφωνήθηκαν λόγοι από φίλους του και συνεργάτες! 

Ο χώρος ήταν στολισμένος με σημαίες περιοχών της Ευρώπης, ενώ κοντά στο βήμα υπήρχε και τιμητική φρουρά από 3 νέους που επίσης κρατούσαν σημαίες. Την συγκέντρωση άνοιξε ο γνωστός Γάλλος αφρικανολόγος, προσωπικός φίλος του Venner και συμμετέχων στην «Νέα Ιστορική Επιθεώρηση» Μπερνάρ Λυγκάν, κάνοντας μια ανάγνωση του τελευταίου μηνύματος του εκλιπόντος.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Λυγκάν ήταν από τους τελευταίους ανθρώπους που είδαν τον Dominique Venner  την ημέρα του θανάτου του, είχε γευματίσει μαζί και με άλλους και χωρίστηκαν νωρίς το μεσημέρι της 21^ης κανονίζοντας να ξαναβρεθούν λίγες ώρες αργότερα στον Γαλλικό ελεύθερο και αντικομφορμιστικό ραδιοφωνικό σταθμό «Radio courtoisie» για την καθιερωμένη τους εκπομπή «Libre journal des historiens». Φθάνοντας στις εγκαταστάσεις του σταθμού θα έβρισκαν το μήνυμα του Dominique Venner και δεν θα αργούσαν να πληροφορηθούν τι είχε συμβεί εν τω μεταξύ.

Ο Λυγκάν ανέφερε μεταξύ άλλων ότι το τελευταίο αυτό μήνυμα ήταν μια «τρομερή διαπίστωση, αλλά και ένα μήνυμα ελπίδας, ένα κάλεσμα για αντίσταση». Στη συνέχεια μίλησε ο επίσης φίλος του Venner, ιστορικός Φιλίπ Κονράντ, ο οποίος ανέλαβε και τη σκυτάλη στη διεύθυνση της επιθεώρησης και ανήκε στον στενό κύκλο των φίλων που τον είδαν και έφαγαν μαζί του για τελευταία φορά. Έπειτα το λόγο πήρε ο Ζαν-Υβ Λε Γκαλού πρώην στέλεχος του «Εθνικού Μετώπου» και διευθυντής του Ιδρύματος «Πολέμια».  Από το βήμα των ομιλητών πέρασε επίσης ο Ανρί ντε Λεσκέν διευθυντής του «Radio courtoisie», ενώ ιδιαίτερη αίσθηση έκαναν οι παρεμβάσεις ενός Ισπανού φίλου του εκλιπόντος, ο οποίος κατά την συνήθεια των Φαλαγγιτών ανέκραξε «Dominique  Venner Παρών!» και του Τζιανλούκα Ιαννόνε υπευθύνου της «Casa Pound» στη Ρώμη.


Τελευταίοι μίλησαν ο Αλαίν Ντε Μπενουά σημαντική φυσιογνωμία του ρεύματος της «Νέας Δεξιάς» και φίλος του Venner εδώ και 50 χρόνια και ο αββάς Γκιγιώμ ντε Τανουάρν που ανήκει στο παραδοσιακό Kαθολικό ρεύμα. Στο τέλος της τελετής οι παρευρισκόμενοι τραγούδησαν στα Γαλλικά το όμορφο και ιπποτικό, Γερμανικής προέλευσης εμβατήριο του 19ου αιώνα, «Είχα έναν σύντροφο» και το μοναδικό χειροκρότημα επιφυλάχθηκε στη μνήμη του Γάλλου Συναγωνιστή. Η  «Association pour l' histoire» δήλωσε σε ανακοίνωσή ότι θα προβεί και σε άλλες ενέργειες που θα συνδέονται με την μνήμη του!

«Η παράδοση είναι ένας ψίθυρος απ' τα παλιά τα χρόνια κι απ' το μέλλον. Μου λέει ποιος είμαι. Μου λέει ότι είμαι από κάπου. Είμαι από την χώρα του δέντρου και του δάσους, του δρυός και του κάπρου, του αμπελιού και των σπιτιών με τις γερτές στέγες, των ηρωικών τραγουδιών και παραμυθιών με τις νεράιδες, του χειμερινού ηλιοστασίου και της καλοκαιρινής γιορτής του Αϊ-Γιαννιού, των ξανθών παιδιών και των καθάριων βλεμμάτων, της επίμονης δράσης και των τρελών ονείρων, των κατακτήσεων και της σοφίας. Είμαι απ΄ τη χώρα όπου κάνουμε αυτό που πρέπει διότι οφείλουμε αυτό που είμαστε πρώτα απ' όλα στο ίδιο μας τον εαυτό. Να γιατί είμαι μια ατίθαση καρδιά. Ατίθαση από πίστη και αφοσίωση»

«Le coeur rebelle», Παρίσι 1994, εκδόσεις «Les belles letters»

Dominique Venner 16.04.1935 - 21.05.2013

Τιμή σ' εσένα ατίθαση καρδιά!

Louis - Ferdinand Céline

του Λοθάριου

Ο Louis - Ferdinand Céline ή Louis Ferdinand Auguste Destouches όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 27 Μαΐου του 1894 στην Courbevoie, πόλη της παρισινής περιφέρειας, και προερχόταν από μια οικογένεια της Γαλλικής μικρομεσαίας τάξης. Το 1987 εγκαταστάθηκε μαζί με τους γονείς του στο Παρίσι. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας στο κέντρο της παρισινής πρωτεύουσας, στη συνοικία της Όπερας, όπου γνώρισε και έζησε τη ζωή των αναπτυσσόμενων μεγαλουπόλεων των αρχών του 20ου αιώνα, ενώ είχε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει και τα πρώτα του ταξίδια στη Γερμανία και την Αγγλία προκειμένου να εξοικειωθεί με τις ξένες γλώσσες, αφού η οικογένεια του τον προόριζε για μια εμπορική καριέρα. Απ' αυτήν την περίοδο της ζωής θα αντλήσει πλήθος εικόνων και εμπειριών που θα αποδώσει αργότερα μέσα στο λογοτεχνικό του έργο.

Στα εφηβικά του χρόνια άρχισε να δουλεύει και το 1912 κατετάγη εθελοντικά στο Γαλλικό Ιππικό, προλαμβάνοντας για μερικούς μήνες την κανονική του κλήτευση. Ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα τον βρει λοχία του 12^ου συντάγματος Θωρακοφόρων του Ιππικού και θα αποτελέσει μια καθοριστική εμπειρία για την διαμόρφωση του χαρακτήρα του και των απόψεών του. Κατά τους πρώτους μήνες της σύρραξης το σύνταγμα του μάχεται στο μέτωπο της δυτικής Φλάνδρας όπου ο νεαρός Φερντινάν Ντετούς θα τραυματιστεί σοβαρά, τον Νοέμβριο του 1914, ενώ υπηρετούσε ως στρατιωτικός σύνδεσμος σε έναν πολύ δύσκολο και νευραλγικό τομέα. Για τις υπηρεσίες του αυτές παρασημοφορήθηκε δύο φορές λαμβάνοντας μεταξύ άλλων τον πολεμικό σταυρό, αλλά έχοντας υποστεί μια 75% αναπηρία θα κριθεί ακατάλληλος για τη μάχη και θα σταλεί σε υπηρεσία στο Γαλλικό προξενείο του Λονδίνου του 1915 όπου θα παντρευτεί και την πρώτη του γυναίκα ένα χρόνο αργότερα.

Το 1917 εργάσθηκε στο Καμερούν ως επόπτης φυτειών. Μετά την επιστροφή του στη Γαλλία εγκαταστάθηκε στη Ρεν πόλη της γαλλικής Βρετάνης, όπου κατάφερε δουλεύοντας μόνος του να εξασφαλίσει το απολυτήριο του από την δευτεροβάθμια εκπαίδευση και να ξεκινήσει σπουδές ιατρικής στο Πανεπιστήμιο. Το 1919 παντρεύτηκε την δεύτερη του γυναίκα, Εντίτ Φολλέ, κόρη του διευθυντή της ιατρικής σχολής της Ρεν, απ' την οποία απέκτησε και το μοναδικό του παιδί την Κολλέτ Ντετούς. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του ο νεαρός Φερντινάν επέδειξε ένα τρομερό ενδιαφέρον για τους κανόνες υγιεινής ενώ το πανεπιστημιακό του διδακτορικό ήταν πάνω στο έργο του αυστρο-ούγγρου ιατρού του 19ου αιώνα Φιλίπ Ιγκνάς Σέμμελβαϊς γνωστού για τις πρωτοποριακές του θέσεις πάνω σε θέματα υγιεινής.

Μετά τις σπουδές του θα συμμετάσχει σε ιατρικές αποστολές για λογαριασμό της Κοινωνίας των Εθνών στην Αμερική και την Αφρική και θα έχει έτσι την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τα συστήματα εργασιακής εφαρμογής των εργοστασίων Φορντ. Το 1926 συνάντησε στη Γενεύη τον μεγάλο έρωτα της ζωής του την Αμερικανίδα χορεύτρια Ελίζαμπεθ Κρέιγκ στην οποία θα αφιερώσει και το πρώτο του αριστουργηματικό μυθιστόρημα «Ταξίδι στην Άκρη της Νύχτας» το 1932. Η σχέση του με την Κρέιγκ θα λήξει αφού θα τον εγκαταλείψει μόλις λίγο καιρό μετά την έκδοση για να γυρίσει στην Αμερική όμως το βιβλίο αυτό θα γνωρίσει μια πολύ μεγάλη επιτυχία.

Ο συγγραφέας του θα γίνει πλέον γνωστός με το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο Λουί Φερντινάν Σελίν και θα καταξιωθεί στο γαλλικό λογοτεχνικό στερέωμα του μεσοπολέμου. Στο πρώτο του έργο ο Σελίν θα εισάγει δυναμικές καινοτομίες, σε συντακτικό και γλωσσολογικό όσο και σε λογοτεχνικό επίπεδο: ένα ελλειπτικό και ελεύθερο στυλ, χρήση μιας ιδιόμορφης διαλέκτου από στοιχεία της αργκό, αρχαϊσμούς ακόμα και ιατρικούς όρους, και μια έκθεση στοχασμών και συλλογισμών μέσω εικόνων και ψυχολογικών περιγραφών. Αν και όχι απολύτως αυτοβιογραφικό το «Ταξίδι στην Άκρη της Νύχτας» περιέχει μέρη από πραγματικές εμπειρίες του ανθρώπου και άλλες δοσμένες με διαφορετικό τρόμο μέσα από τις περιπέτειες του αντιήρωά του Φερντινάν Μπαρνταμύ!

Το βιβλίο που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Denoël προτάθηκε για βράβευση με το βραβείο Goncourt, βασική λογοτεχνική διάκριση στη Γαλλία η οποία αποδίδεται κάθε χρόνο στο καλύτερο φανταστικό πεζογράφημα, όμως παρ' όλες τις αισιόδοξες προγνώσεις, την ισχυρή στήριξη και την μεγάλη του επιτυχία στα βιβλιοπωλεία η πλειοψηφία της αρμόδιας επιτροπής δεν το επέλεξε. Όμως ο Σελίν είχε πλέον γεννηθεί και η μετέπειτα πορεία του έμελλε να είναι καθοριστική. Το 1933 θα εκδώσει το θεατρικό έργο «Εκκλησία» (Église) κωμωδία σε πέντε πράξεις ενώ υπήρχαν προσπάθειες μετάφρασης του Ταξιδιού και σε άλλες γλώσσες. Το 1936 θα δημοσιευθεί ακόμα ένα μυθιστόρημα το «Θάνατος επί πιστώσει» που θα περιγράφει τη νιότη του ήρωα του ταξιδιού, όμως δεν θα έχει την επιτυχία του προηγουμένου. Ωστόσο εκείνη η χρονιά θα αποτελέσει όμως την αρχή της πολιτικής εκδήλωσης του Σελίν που θα είναι εξίσου θυελλώδης.

Το διάστημα που ακολούθησε την πρώτη του λογοτεχνική ευτυχία υπήρξε προσπάθεια προσεταιρισμού του νέου συγγραφέα από τους κύκλους της αριστερής διανόησης, και φυσικά αυτό δεν μπορούσε να μην συνοδευτεί από προτάσεις για μια επίσκεψη στη Μέκκα των Κομμουνιστών την ΕΣΣΔ. Το 1936 μετά από ένα ταξίδι στη Σοβιετική Ένωση ο Σελίν θα γράψει το φυλλάδιο «Mea Culpa» στο οποίο ασκούσε κριτική στον Καπιταλισμό, τον Κομμουνισμό και το Σοβιετικό σύστημα, κάτι που θα του στοιχήσει το μίσος της αριστεράς. Με το γραπτό αυτό ανοίγει η πολυτάραχη περίοδος της πολιτικής έκφρασης. Το 1937 δημοσιεύει το βιβλίο «Φούμαρα για μια σφαγή» (Bagatelles pour un massacre) το οποίο αποτελούσε μια τρομερή καταγγελία της Γαλλικής και Ευρωπαϊκής παρακμής, της πολεμοκάπηλης στάσης των Δυτικών Δημοκρατιών, καθώς και της κυριαρχίας των Ελευθεροτεκτόνων και των Εβραίων μετοίκων στο καθεστώς της Τρίτης Δημοκρατίας και έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για την Λευκή φυλή.

Το κείμενο θα χαρακτηριστεί ως αντισημιτικός λίβελλος ενώ είναι προφανής και η συμπάθεια του προς την ανερχόμενη Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, όμως γεγονός είναι ότι το κείμενο περιελάμβανε μια συνεκτική αντίληψη των πραγμάτων, πράγμα που ενοχλεί ακόμα και σήμερα όλους αυτούς οι οποίοι θα ήθελαν να διαχωρίσουν τον συγγραφέα από τον άνθρωπο Σελίν. Το 1938 θα κυκλοφορήσει η «Σχολή των πτωμάτων» (L' École des cadavres) ένα άλλο μεγάλο κείμενο μέσα στο οποίο ο Σελίν θα υποστηρίξει ανοιχτά πλέον μια ευρωπαϊκή συμμαχία με την Γερμανία ενώ φαίνεται ακόμα πιο σφοδρός στην αντίθεσή του προς την Εβραϊκή επιρροή και την πορεία προς ένα νέο πόλεμο τον οποίο απεύχεται με όλη του την ψυχή. Ο «ειρηνισμός» του Σελίν ήταν ακόμα ένα στοιχείο διάνοιας αφού είχε καταλάβει, όντας κιόλας παλαιός πολεμιστής του Πρώτου Μεγάλου Πολέμου, τις καταστροφικές συνέπειες που θα είχε για την Ευρώπη μια νέα παγκοσμίων διαστάσεων σύρραξη, ένας νέος ευρωπαϊκός εμφύλιος. Μέρος από τα «φούμαρα» θα μεταφραστεί από το φιλογερμανικό πρακτορείο Welt - Dienst ενώ ο Σελίν θα αναπτύξει και σχέσεις με τον Εθνικοσοσιαλιστικών τάσεων Γάλλο εθνικιστή Λουί Νταρκιέ εκδότη της εφημερίδας «Η αλυσσοδεμένη Γαλλία».

Μετά την ήττα των Γαλλικών στρατευμάτων και την συνθηκολόγηση ο Σελίν θα ταχθεί υπέρ μιας Γαλλο - Γερμανικής συνεργασίας και θα γράψει το τέταρτο ιδεολογικό - πολιτικό έργο με τίτλο «Χάλια Μαύρα» (Les Beaux Draps). Κείμενα του θα δημοσιευθούν σε διάφορες Ριζοσπαστικές Εθνικιστικές εφημερίδες ενώ θα υποστηρίξει και δημόσια την οργάνωση της «Γαλλικής Λεγεώνας Εθελοντών» εναντίον του Μπολσεβικισμού ήδη από το 1941! Το 1944 θα φανεί το «Guignol's Band» στο οποίο εξιστορούνταν οι περιπέτειες του Φερντινάν Μπαρνταμύ στο Λονδίνο. Λίγο καιρό αργότερα ο Σελίν θα εγκαταλείψει την Γαλλία με την υποχώρηση των Γερμανικών στρατευμάτων για τη Γερμανία, αρχικά θα μείνει στο Μπάντεν - Μπάντεν, θα περάσει από το Βερολίνο για να εγκατασταθεί στο Σιγκμάριγκεν όπου έδρευε η Γαλλική κυβέρνηση του Στρατάρχη Πεταίν με πλήθος Γάλλων Εθνικιστών και υποστηρικτών της Ευρωπαϊκής συνεργασίας.


Τον Μάρτιο του 1945 θα καταφύγει στην Δανία όπου και θα συλληφθεί κατ' απαίτηση των Γαλλικών αρχών. Θα περάσει ενάμιση χρόνο στη φυλακή και θα χρειαστεί να ζήσει υπό πολύ δύσκολες συνθήκες αυτός και η σύζυγός του Λυσέτ ενώ υπήρχε και ο κίνδυνος έκδοσης του στη Γαλλία κάτι που ενδεχομένως θα ισοδυναμούσε με εκτέλεση. Τον Νοέμβριο του  1948 έγραψε το μικρό κείμενο απάντηση «A l'agité du bocal» στον Ζαν - Πωλ Σαρτρ ενώ το 1949 κυκλοφόρησε το «Casse - pipe» μικρό αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα γύρω από τις εμπειρίες του Σελίν στο στρατό. Το 1950 στο πλαίσιο της «εκκαθάρισης» θα καταδικαστεί σε ένα χρόνο φυλάκιση, εθνική αναξιότητα, στέρηση μέρους της περιουσίας του και χρηματικό πρόστιμο ύψους 50.000 φράγκων.  Αναφοράς άξιο είναι και το γεγονός ότι ο δικηγόρος του Σελίν, ο Εθνικιστής  Ζαν - Λουί Τιξιέ - Βινιανκούρ κατάφερε το 1951 να αμνηστεύσει τον ανάπηρο πολέμου Λουί Ντετούς, χωρίς να γίνει αντιληπτό ότι επρόκειτο για τον καταραμένο Σελίν!


Τον ίδιο χρόνο ο Σελίν και η σύζυγός του επιστρέφουν στη Γαλλία για να εγκατασταθούν στο Μεντόν. Έτσι θα ανοίξει μια νέα δημιουργική περίοδος για τον μεγάλο συγγραφέα, αν και με πολλές δυσκολίες. Το 1952 βγαίνει το «Μαγεία για μια άλλη φορά» (Féerie pour une autre fois) και το 1954 το «Normance». To 1959 θα εκδοθεί το  «Από έναν πύργο ο άλλος» (D'un château l'autre) αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα πάνω στην περίοδο της εξορίας του στο Σιγκμάριγκεν ενώ στο «Βορράς» (Nord) την περιπλάνηση του στην καταρημαγμένη από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς Γερμανία πριν την φυγή του στη Δανία. Ο Λουί Φερντινάν Σελίν θα αφήσει την τελευταία του πνοή την 1^η  Ιουλίου 1961 από εγκεφαλική αρτηριοσκλήρυνση. Μετά το θάνατο του θα δημοσιευθούν και άλλα έργα του όπως το «Η γέφυρα του Λονδίνου» ή  Guignol's Band ΙΙ (Le Pont de Londres Guignol's Band ΙΙ ) και το «Rigodon» (Ριγκοντόν) που περιγράφει το ταξίδι του προς το Σιγκμάρινγκεν.

Το 2011 επί την ευκαιρία των 52 χρόνων από τον θάνατο του, το όνομα του Λουί Φερντινάν Σελίν είχε αρχικώς συμπεριληφθεί στο επίσημο εορτολόγιο του Γαλλικού υπουργείου πολιτισμού αυστηρά και μόνον για το συγγραφικό του έργο, όμως αποσύρθηκε κατ' απαίτησην του «Συλλόγου Τέκνων Εβραίων Εξορισθέντων  της Γαλλίας». Το έργο του όμως πλέον είναι καταξιωμένο και διεκδικεί μια εξέχουσα θέση στα Γαλλικά και Ευρωπαϊκά γράμματα.