του Γεωργίου Γιαννακόπουλου
Κομβικό σημείο
για τη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας του NSDAP αποτελεί, πέραν πάσης αμφιβολίας,
το συνέδριο του 1926 στο Bamberg. H έκβαση της σύγκρουσης μεταξύ Adolf Hitler - Gregor Strasser,
η οποία και θα πρέπει να ειδωθεί ως αντιπαράθεση μεταξύ Βόρειων και Νότιων οργανώσεων
του κόμματος, παγίωσε κατ΄ουσίαν το χαρακτήρα του στη μορφή του "μαζικού
κόμματος". Καταλυτικό ρόλο στην εξελικτική του πορεία διαδραμάτισε η
αποτυχημένη εξέγερση του ΄23 και η αξιολόγηση των πολιτικών συνεπειών της από
την ηγετική του ομάδα. Η απόπειρα "επανάληψης" του πραξικοπήματος Kapp καταδεικνύει τόσο την
πολιτική ανωριμότητα του κόμματος, όσο και την δυνατότητα του πολιτικού
συστήματος να καταστέλλει πολιτικές πρακτικές εκτός των θεσμικών του ορίων. Οι
ονειρώξεις για ένα νέο "πέρασμα" της πύλης του Μαγδεμβούργου
καταντούν εφιάλτης που θα συντροφεύει τη φυλακισμένη για τους επόμενους μήνες ηγετική ομάδα. Ο
Hitler αντιλαμβάνεται ότι ούτε ο ίδιος είναι Hermann Ehrhardt ούτε - πολύ περισσότερο - έχει
στη διάθεση του την Marine Brigade και την ανοχή των Πρώσων στρατοκρατών.
Η
επιλογή του να προσανατολίσει το κόμμα αποκλειστικά και μόνο σε μορφές νόμιμης
πολιτικής δράσης καθίσταται πλέον υποχρεωτική. Παράλληλα διαβλέποντας την κρίση
εκπροσώπησης - προϊόν της αδυναμίας του KPD να αρθρώσει ηγεμονικό λόγο στα
εργατικά στρώματα μετά την ήττα του΄19, της αφερεγγυότητας του SPD που
προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στην αριστερή κριτική και την επιτακτική
ανάγκη της κοινωνικό - οικονομικής αναδιοργάνωσης και του κατακερματισμένου
χώρου της Δεξιάς ο οποίος απλά δεν μπορούσε ούτε καν να συλλάβει το ρόλο του στο
νέο πολιτικό σκηνικό της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης- θεωρεί ότι αναπροσαρμόζοντας
δομολειτουργικά το κόμμα και τροποποιώντας την εκφορά των ιδεολογικών του προταγμάτων, ώστε να
αποτελούν συμβατή έγκλιση για τα μικροαστικά στρώματα, μπορεί να αποκτήσει
"ικανή" πολιτική υπόσταση. Οι αλλαγές αυτές (Korps der politischen
Leiter - Parteimitglieder, διαχωρισμός κόμματος - S.A., δημιουργία σωματοφυλακής
του ηγέτη, επιθετικός αντι-σοβιετισμός, ταυτοποίηση αντισιωνισμού - αντισημιτισμού
κτλ) αναντίρρητα συνέβαλαν αποφασιστικά
στην αναβάθμιση του πολιτικά ασήμαντου DAP σε κόμμα εξουσίας, τροποποίησαν όμως
και τον αρχικά κινηματικό του χαρακτήρα, την πολιτική του "ψυχή".
Τυπολογικά θα συνεχίσει να κατηγοριοποιείται ως "κόμμα στρατιωτικού
τύπου" στο οποίο όμως συμπιέζονται διαρκώς τα περιθώρια της εσωκομματικής
"δημοκρατίας" προς χάριν της "αρχής του ηγέτη".
Η συντροφικότητα της
περιόδου 1920 - 1923 χάνεται οριστικά, δίνοντας τη θέση της σε μια
"γραφειοκρατικοποιημένη" δομή με συνεπακόλουθο την εδραίωση μιας εργαλειακής αντίληψης του ρόλου των
κομματικών οργανώσεων σε κάθε κοινωνικό χώρο. Η έννοια της ατομικής
συνείδησης της πολιτικής πράξης
υποβαθμίζεται για να ενισχυθεί μια κατ΄επίφαση συλλογικότητα της οποίας η δράση
δεν καθορίζεται από τα δρώντα υποκείμενα αλλά από τον Ηγέτη - ενσαρκωτή της
Ιδέας. Ο "Μεσσιανισμός" καταργεί τον Χέγκελ και μαζί μ΄ αυτόν κάθε
ελπίδα επαναστατικής ριζοσπαστικοποίησης του επανιδρυμένου NSDAP! Στο συνέδριο
του Bamberg "ενταφιάζεται" πολιτικά τόσο ο Gregor Strasser όσο και οι "Βόρειες" φωνές που
επιζητούσαν την εντατικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, την άμεση εμπλοκή
του κόμματος στους εργατικούς αγώνες της περιόδου, την ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ της ΕΣΣΔ σε
περίπτωση ιμπεριαλιστικής επίθεσης και κυρίως την δέσμευση για άμεση μελλοντική υλοποίηση της 22ης θέσης του
προγράμματος του DAP. Η Χιτλερική κατεύθυνση είναι τελείως διαφορετική: επιδιώκοντας τη σύνταξη κοινωνικών συμμαχιών τόσο με το
βιομηχανικό (πρώτιστα) κεφάλαιο όσο και με τα μη λουμπενοποιημένα μικροαστικά
στρώματα αποκηρύττει τόσο τον
αντισυμβατικό χαρακτήρα του πολιτικού ακτιβισμού των S.A. όσο και τις τάσεις
απαλλοτρίωσης του μεγάλου κεφαλαίου ανεξαρτήτως "εθνικότητας".
Το ζητούμενο πλέον για τον Hitler ήταν η πάση θυσία
ανάδειξη του NSDAP ως θεσμικού φορέα φερέγγυου τόσο για τη πλουτοκρατία, όσο και
για τα "φοβισμένα" μικροαστικά στρώματα. Τους πρώτους εγκαλεί, επαγγελλόμενος
τη "βίαιη" άρση των κυρώσεων - εμπορικών αποκλεισμών, συνέπειες της
ήττας του Α.Π.Π. ενώ τους μικροαστούς τους δελεάζει προτείνοντας τους ένα κρατικό
μοντέλο αυξημένης κοινωνικής πρόνοιας. Η νέα κομματική φυσιογνωμία που δομείται
μετά το συνέδριο του Bamberg, στην βάση της πολυσυλλεκτικότητας, επιτυγχάνει
διευρυμένη κοινωνική διείσδυση που αποτυπώνεται στο εκλογικό αποτέλεσμα του
1930. Μετατοπίζοντας το βάρος της ιδεολογικής του έγκλισης στο πρώτο συνθετικό
της ταυτότητάς του, διαπερνά οριζόντια το πολιτικό ακροατήριο συντάσσοντας μια πραγματικά καινοφανή
κοινωνική συμμαχία μεταξύ "θέσει" αντιπάλων τάξεων. Προϋπόθεση
ομογενοποίησης του νεοσυνταχθέντος μπλόκ, αποτελούσε η άμβλυνση των διαφορών
ανάμεσα στις παραδοσιακές ομάδες στήριξης και το νέο πολιτικό ακροατήριο.
Τα
S.A.,που μέχρι τουλάχιστον το 1926, σήκωναν το κύριο βάρος του πολιτικού αγώνα,
αρχίζουν να αποτελούν "βαρίδι" για το κόμμα, αφού με τη δράση τους
αποθάρρυναν τόσο την ένταξη συντηρητικών μικροαστικών στρωμάτων όσο και την
υποστήριξη ευπόρων αστών, οι οποίοι διέβλεπαν στην μαχόμενη φτωχολογιά των
δρόμων, έναν μελλοντικό κίνδυνο. Πράγματι δε, οι Φαιοχίτωνες παρακολουθώντας
υποχρεωτικά (όρος επιβίωσης) τις πολιτικές πρακτικές των αντιπάλων τους - και
κύρια του RFB - προχωρούσαν πολλές φορές σε ακραίες ενέργειες δυσφημώντας το
NSDAP.
Το πραγματικό όμως πρόβλημα - αναφερόμενοι αυστηρά στη περίοδο 1926/31- δεν
ήταν η βιαιότητά τους (η οποία ειρήσθω εν παρόδω κράτησε ζωντανό το κόμμα μέχρι
τότε) αλλά:
-H "ιδιαίτερη" συλλογικότητα που είχε
αναπτυχθεί στους πυρήνες τους και αποτελούσε αποτρεπτικό παράγοντα εμπέδωσης
της "άνευ όρων" κομματικής πειθαρχίας
-Η ταξική τους προέλευση που τους ωθούσε ,συνειδητά ή
ασυνείδητα, στην αναζήτηση μιας μορφής "εξισωτικού" σοσιαλισμού εντός
του εθνικού κράτους
-Η μερική ανεξαρτησία που είχαν αναπτύξει ορισμένοι
τοπικοί διοικητές τους εξαιτίας των ιδιαιτεροτήτων που ενέχει η πολιτική
πρακτική των συνεχών οδομαχιών
Συγκεφαλαιώνοντας, πρέπει να τονιστεί ότι από το 1926
και μετά, είχε ξεκινήσει η σταδιακή ανάπτυξη των όρων εκείνων, οι οποίοι
μοιραία οδηγούσαν σε επικείμενη εσωκομματική κρίση. Ο Hitler σταθερά
προσανατολισμένος στη λογική του αστικοκοινοβουλευτισμού είχε χαράξει
αντίστοιχη στρατηγική κατάληψης της εξουσίας, δομημένη σε "συμμαχίες"
με το βιομηχανικό κεφάλαιο, την Πρώσσικη στρατιωτική αριστοκρατία, τα
μικροαστικά στρώματα και μερίδες ελάχιστα πολιτικοποιημένων αγροτών και
προλετάριων. Τα S.A. συνιστούσαν κίνδυνο όχι μόνο για την "αστική
νομιμότητα", την οποία αρκετοί τοπικοί ηγέτες τους αποκήρυτταν ανοικτά, αλλά
και για το κόμμα αφού με την απαρέγκλιτη θέση τους για δημιουργία "Λαϊκού
Στρατού" αμφισβητούσαν άμεσα και το λόγο ύπαρξης των Πρώσων στρατοκρατών. Το
δίλημμα με "ποιούς θα πάει και ποιούς θα αφήσει" έμπαινε πλέον
επιτακτικά για τον Hitler, ιδιαίτερα δε μετά το 1929, όταν το αντίπαλο δέος (RFB)
έβγαινε εκτός νόμου μετά τη πολύνεκρη Πρωτομαγιά. Το αστικό κράτος, προαναγγέλλοντας
την θέληση αλλά και την ικανότητά του να πατάσσει κάθε "εσωτερικό
εχθρό", φρόντισε να ακυρώσει οποιαδήποτε σκέψη για "έφοδο σε
χειμερινά ανάκτορα"!
Η πρώτη εξέγερση
Στην ηγεσία των
Βερολινέζικων S.A. βρίσκεται από το 1928 ο Walter Stennes. Γεννημένος το 1895
στο Furstenberg, γόνος αριστοκρατικής
οικογενείας Πρώσων στρατιωτικών φοιτά από την ηλικία των 10 ετών σε
στρατιωτικές σχολές, ενώ για τη δράση του
κατά τη διάρκεια του Α.Π.Π. του απονέμεται η ύψιστη στρατιωτική τιμή
"Σταυρός του Ιππότη" από τον αυτοκράτορα. Θεωρώντας ότι η απαρίθμηση
των στρατιωτικών του διακρίσεων και γενικότερα η παράθεση στοιχείων από τη
κοινωνική του διαδρομή δεν αποτελούν ζητούμενο του παρόντος άρθρου (αποτελούν
εύκολα προσβάσιμες ιστορικές αναφορές), πιστεύω ότι η προσωπικότητα του
συμπυκνώνεται ακριβέστατα στο προσδιορισμό "Πρωσικός Ενυάλιος".
Η μαχητική φήμη που τον συνοδεύει επιβεβαιώνεται άμεσα
ενώ μέσα από τη καθημερινή καθοδήγηση των συντρόφων του επιβεβαιώνεται ως ένα
"λαϊκό ηρωικό πρότυπο". Είναι ο πρόμαχος στις καθημερινές συγκρούσεις
αλλά και ο σύντροφος που θα καταπιαστεί με το προσωπικό πρόβλημα κάθε
φαιοχίτωνα. Παρότι αριστοκρατικής καταγωγής δεν επιδεικνύει ίχνος ελιτισμού
νοιώθοντας τη φτωχολογιά μέρος του εαυτού του. Βοηθάει οικονομικά, συμπαραστέκεται
ψυχικά αποτελώντας κατ΄ουσίαν το αποκούμπι των "κολασμένων". Φανατικός
καθολικός, υπέρμετρα πουριτανός, προσκολλημένος στην ιδέα της Πρωσικής δόξας
θέτει ως στόχο ζωής να δώσει στους Φαιοχίτωνες αυτό που θεωρεί ότι πραγματικά
αξίζουν: ψωμί και αξιοπρέπεια τόσο εθνική, όσο και ατομική. Ο Stennes
μπορεί να τοποθετήθηκε στην ηγεσία των
S.A. του Βερολίνου, αλλά η στάση ζωής του, τον ανέδειξε ως το φυσικό τους
ηγέτη!
Από το πρώτο ήδη διάστημα, η παρουσία του αρχίζει να
γίνεται ενοχλητική στη τοπική πολιτική ηγεσία και ιδιαίτερα στον Goebbels. Αντίθετες
φύσεις, αρχικά διατηρούν τυπική συνεργασία - παρά τη προσπάθεια προσεταιρισμού
του από τον Gauleiter - η οποία σταδιακά καθίσταται ολοένα και πιο
προβληματική. Το κράχ του ΄29 επιδρά καταλυτικά και στη Γερμανία. Οι συνθήκες
ζωής καθίστανται πλέον δραματικές για τα λαϊκά στρώματα απ΄όπου και προερχόταν
το δυναμικό των S.A. Στη βάση τους κυριαρχεί το αίτημα για μεγαλύτερη
οικονομική βοήθεια από το κόμμα αλλά και αναγνώριση της προσφοράς τους. Η
υπεροπτική στάση του Goebbels απέναντι στους "Μαχητές των Δρόμων"
αλλά και γενικότερα η απαξία την οποία νοιώθουν ότι εισπράττουν, συνολικά από
τη πολιτική ηγεσία, εντείνει το άσχημο κλίμα, και ιδιαίτερα στο Βερολίνο. Ο
Goebbels διαβλέποντας την επερχόμενη ρήξη, "παγιδεύει" ουσιαστικά τον
πολιτικά "αφελή" Stennes, δημοσιεύοντας τον Νοέμβριο του ΄29 στην «Der
Angriff» άρθρό του, στο οποίο πρότεινε την ένοπλη κατάκτηση της εξουσίας. Η
αγανάκτηση του Hitler μεταφέρεται στον Stennes μέσω του προϊσταμένου του, von
Salomon χωρίς περαιτέρω συνέπειες, προκειμένου να μην δημιουργηθούν ρήγματα
στις τότε εύθραυστες σχέσεις του με τη Πρωσική αριστοκρατία.
Οι σχέσεις
Goebbels - Stennes από τούδε και στο εξής διαρρηγνύονται αμετάκλητα με
εκατέρωθεν κατηγορίες ακόμα και σε επίπεδο κλειστών συγκεντρώσεων. Mέσα σε ένα
τόσο τεταμένο κλίμα και βλέποντας την αδυναμία έκφρασης των αιτημάτων των
συντρόφων του σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, πιέζει τον von Salomon να τα
μεταφέρει ο ίδιος άμεσα στο Hitler, θεωρώντας εσφαλμένα, ότι ο τελευταίος ήταν
θύμα ψευδούς ενημέρωσης του στενού πολιτικού του περιβάλλοντος. Συντάσσεται
κείμενο επτά αιτημάτων οικονομικού αλλά και πολιτικού χαρακτήρα με επίκεντρο
την άρση της εσωκομματικής απόφασης η οποία απαγόρευε στα μέλη των S.A. την
έκθεση σε βουλευτικό αξίωμα. Στο συγκεκριμένο κείμενο πέραν της αξιώσεως περί
παραχώρησης τουλάχιστον τριών εδρών στις επερχόμενες εκλογές, ασκείτο σφοδρή
κριτική σε αρκετούς Gauleiter για διασπάθιση κομματικού χρήματος (το οποίο θα
έπρεπε να αποδίδεται στους άνεργους φαιοχίτωνες) και ιδιαίτερα στον Goebbels, o
οποίος πέραν των υπολοίπων κατηγορείτο και για έκλυτο βίο. Ο von Salomon
μεταφέρει τον Ιούλιο του ΄30, τα αιτήματα στον Hitler ο οποίος και τα
απορρίπτει ασυζητητί, εκδιώκοντάς τον. Στις αρχές Αυγούστου και αφού o Stennes
αποτυγχάνει να πλησιάσει τον Hitler, παρουσιάζονται όλοι οι περιφερειακοί
διοικητές S.A. στον Goebbels επιδίδοντας του εκ νέου τα αιτήματα τους
προκειμένου να τα προωθήσει ο ίδιος στον Hitler. Τον προειδοποιούν για
επικείμενη εξέγερση σε περίπτωση που δεν γίνουν δεκτά ενώ ο Stennes τον χλευάζει
επιδεικτικά. Ο Goebbels τρομοκρατημένος επικοινωνεί άμεσα με τον Hitler o
οποίος, θεωρώντας τις προειδοποιήσεις ως ανόητες απειλές, τον καθησυχάζει
προτείνοντας ως διαμεσολαβητή τον Wagener ,"προσωπάρχη" και υπαρχηγό
των S.A.
Τελικά οι φόβοι Goebbels επαληθεύονται καθώς τέσσερεις
μέρες πριν τις εκλογές, τα Βερολινέζικα S.A. εξεγείρονται. Αρνούνται όχι μόνο
να περιφρουρήσουν την κεντρική εκλογική συγκέντρωση στο Sportpalast, αλλά
ταυτόχρονα προγραμματίζουν την ίδια ώρα σε κοντινό χώρο αντιδιαδήλωση. Ο Goebbels
καλεί μονάδες των S.S προκειμένου να περιφρουρήσουν τόσο την εκδήλωση όσο και
τα κομματικά γραφεία. Η "αντιδιαδήλωση" μετατρέπεται άμεσα σε
διαδήλωση κατά του Goebbels ενώ η οργή των Φαιοχιτώνων ξεσπά στην φρουρά των
γραφείων. Με οδηγό τον Stennes κακοποιούν τους άντρες των S.S. και ισοπεδώνουν
κυριολεκτικά τα κομματικά γραφεία. Ο Hitler αναβάλλει το πρόγραμμά του και
μεταβαίνει άμεσα στο Βερολίνο. Οι στιγμές ήταν ιδιαίτερα κρίσιμες καθώς πιθανή
γενίκευση της εσωκομματικής ρήξης θα παρέλυε τον εκλογικό μηχανισμό
οδηγώντας στην συντριβή το NSDAP. Την
επόμενη μέρα σε προγραμματισμένη συγκέντρωση 2.000 Φαιοχιτώνων, ο Hitler
τροποποιεί τη μέχρι τότε απαξιωτική στάση του αποσπώντας εκ νέου τη συναίνεση
τους. Με υποσχέσεις για αύξηση του οικονομικού βοηθήματος (η οποία όταν
πραγματοποιήθηκε ήταν πραγματικά ασήμαντη), για απορρόφηση πολλών χιλιάδων στη
"Βοηθητική Αστυνομία", για αναβάθμιση της κομματικής τους
θέσης (ανάληψη της ηγεσίας από τον ίδιο) και με παράλληλη μετάθεση των ευθυνών
στη μέχρι τότε ηγεσία τους αλλά και στους Gauleiters κατόρθωσε να αποσείσει τις προσωπικές του ευθύνες παραπλανώντας το
ακροατήριο. Άλλωστε για τους πιο δύσπιστους φύλαγε στο τέλος του λόγου του, το
ακαταμάχητο όπλο της "Αρχής του Ηγέτη", δοκιμασμένο ήδη με απόλυτη
επιτυχία στο συνέδριο του Bamberg!
Η πορεία προς την τελική σύγκρουση
Η τεράστια εκλογική επιτυχία του 1930, εδραιώνει στη συνείδηση του κόμματος το "αλάθητο"
του αρχηγού αίροντας οποιαδήποτε απόπειρα αμφισβήτησης του. Ο δρόμος προς την
εξουσία ανοίγει και η ευφορία επικαλύπτει έστω και προσωρινά τις εσωτερικές
αντιφάσεις οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν αμβλύνονται. Ο Stennes παρότι δεν
διαθέτει "πολιτική" σκέψη διατηρεί αμφιβολίες για την ειλικρίνεια της
στάσης Hitler. Ως νέο μέλος του κόμματος δεν έχει επηρεαστεί από τη κυρίαρχη
τάση της "προσωπολατρείας"
κατορθώνοντας να διατηρεί κριτική σκέψη. Μέσω του κοινού τους φίλου
Buchholz έρχεται σε επαφή με τον Otto Strasser o οποίος έχει ήδη
διαγραφεί από το κόμμα, συγκροτώντας δική του πολιτική οργάνωση. Η γνωριμία του
με τον Otto Strasser τον βοηθά ώστε να συγκροτήσει
τη πολιτική του σκέψη, οργανοποιώντας τον μέχρι τότε εθνικιστικό
ενστικτώδη χαρακτήρα της σε κατεύθυνση σαφώς
σοσιαλιστική. Συνειδητοποιεί πλέον ότι το επίδικο της δράσης δεν μπορεί να
είναι απλά και μόνο η κατάληψη της εξουσίας μέσω της οποίας θα πραγματωθεί η μεγάλη
"Εθνική Ιδέα" αλλά και η Σοσιαλιστική κοινωνική διαχείριση.
Οι
επόμενοι μήνες ενισχύουν τη καχυποψία του καθώς οι υποσχέσεις Hitler
υλοποιούνται ελάχιστα με τη πολιτική ηγεσία να απομακρύνεται όλο και
περισσότερο απ την κοινωνική της βάση. Ο Hitler στη πραγματικότητα ουδόλως
ήθελε ασχοληθεί με τα S.A., δείχνοντας το με κάθε τρόπο μετά τις εκλογές. Γι΄αυτόν
οι Φαιοχίτωνες δεν αποτελούσαν συντρόφους αλλά τον μηχανισμό διάχυσης
κομματικής προπαγάνδας. Τον Ιανουάριο του ΄31 καλεί από την Βολιβία τον Ernst Röhm
προκειμένου να του αναθέσει την αρχηγία
των S.A. Η τοποθέτηση Röhm έχει στόχο
αφ΄ενός την απεμπλοκή του ιδίου και αφ΄ετέρου την εμπέδωση της κομματικής
πειθαρχίας στο σώμα των τοπικών διοικητών. Το παρελθόν του αλλά και οι
στρατιωτικό - οργανωτικές του ικανότητες φαίνονται παράγοντες ικανοί να τους
συνετίσουν και να αδρανοποιήσουν τις επιμέρους τάσεις αυτονόμησης τους.
Ο Stennes αντιλαμβάνεται έγκαιρα τη ροή των γεγονότων
και αντιδρά άμεσα δυσφημώντας σε ευρύ κύκλο τον επιτηρητή του Hitler. Οι σεξουαλικές
ιδιαιτερότητες του Röhm αλλά και άλλων στελεχών του στενού αρχηγικού κύκλου
σχολιάζονται αδιάλειπτα από έντυπα του εκδοτοικού οίκου Tat, προκαλώντας ανάλογες
αντιδράσεις. Με επίκεντρο τους Goebbels και Röhm ξεκινά μια διαρκής
προσπάθεια σπίλωσης της φήμης Stennes, κυρίως ανάμεσα στους τοπικούς διοικητές των S.A. της Σιλεσίας. Η ανοικτή σύγκρουση
δείχνει αναπόφευκτη και ο Stennes αρχίζει σειρά επαφών τόσο με κομματικά
στελέχη όσο και με προσωπικότητες του ευρύτερου εθνικιστικού χώρου, προκειμένου
να συγκροτήσει μαζί τους κοινό μέτωπο. Απευθύνεται αρχικά στον Gregor Strasser
o οποίος αρνείται να συνταχθεί μαζί του -παρότι
αναγνωρίζει το δίκαιο των θέσεών του- υπό
το φόβο της κομματικής διάσπασης αλλά και εξ΄αιτίας της αρχόμενης ιδεολογικής
σύμπλευσης με τον αδελφό του! Oι δυνάμεις του Otto Strasser είναι
ελάχιστες ώστε να στηρίξουν πολιτικά τη κίνηση ενώ ορισμένες επαφές του με
ομάδες Εθνικομπολσεβίκων της ομάδας Niekisch δεν καρποφορούν.
Η μοναδική
στήριξη που τελικά βρίσκει, είναι εκείνη του θρυλικού Capitan Hermann Ehrhardt,
οργανωτή της περίφημης Marine Brigade. O Ehrhardt, παρά τις αντιδράσεις της
πριγκίπισσας Margarite, λόγω της εκτίμησης που έτρεφε συνολικά για την οικογένεια Stennes αλλά και της
αντιπάθειας προς τον Hitler, τον οποίο και αντιμετώπιζε πάντα απαξιωτικά, του
υπόσχεται παραστρατιωτική υποστήριξη σε περίπτωση συγκρούσεων και ευνοϊκή
προβολή σε δημόσιους λειτουργούς της επιρροής του. Τον Φεβρουάριο ο Röhm αποφασίζει τη μετακίνηση Stennes από τη περιφέρεια της Σιλεσίας, πράξη που
πρέπει εντός διμήνου να εκτελεστεί. Βλέποντας τη σύγκρουση προ των πυλών, ο
Stennes προχωρά σε μερική αναδιοργάνωση των ΒερολινέζικωνS.A., συγκροτώντας
ομάδες απόλυτα αφοσιωμένες σ΄αυτόν. Ο Ehrhardt εκ παραλλήλου ενεργοποιεί
παλιούς μαχητές του, τους οποίους και πλαισιώνει με επιλεγμένα πρώην μέλη της
RFB! Το μέτωπο Stennes-Ehrhardt βρίσκεται πλέον σε θέση μάχης, περιμένοντας
απλά την αφορμή που δίνεται από τον ίδιο τον Hitler στις 20 Φεβρουαρίου. Με
απόφαση του αίρει τη διοικητική αυτοτέλεια των S.A., τα οποία υποχρεούνται
πλέον να αναφέρονται άμεσα στούς Gauleiters. O Stennes απαντά εγγράφως
προβάλλοντας την ανέχεια των συντρόφων του αλλά και την αθέτηση των προεκλογικών
δεσμεύσεων Hitler, πράξη που εξαγριώνει τον τελευταίο. Στις 26 Φεβρουαρίου τα
S.A. διατάσσονται να μη προχωρούν σε οποιαδήποτε μορφή σύγκρουσης ενώ
απαγορεύεται στους διοικητές τους να μιλούν σε δημόσιες συγκεντρώσεις. Η
επίσημη πλέον πολιτική περιθωριοποίηση είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το
ποτήρι.
Το απόγευμα της 31ης Μαρτίου ο Stennes ηγούμενος του 31ου Συντάγματος των S.A. επιτίθεται στα
κεντρικά γραφεία του κόμματος, εντός των οποίων βρίσκονται ο Goebbels, υπάλληλοι
τύπου και η φρουρά των S.S. Ήδη από το πρωί της 30ης Μαρτίου η ηγεσία του κόμματος είχε γνώση της
ανοικτής προετοιμασίας των επιτιθέμενων, ενημερώνοντας τον εβραϊκής καταγωγής
διοικητή της Αστυνομίας του Βερολίνου προκειμένου να αποκλείσει τη περιοχή. Για
αδιευκρίνιστους λόγους και παρά την αρχική της συναίνεση, δεν εμφανίστηκαν
αστυνομικές δυνάμεις αποτροπής, με αποτέλεσμα οι δυνάμεις των S.A. να
πλησιάσουν ανενόχλητες στο κτίριο. Όταν οι εντός του κτιρίου αντιλαμβάνονται τι
συμβαίνει, ακολουθούν σκηνές αλλοφροσύνης: o Gauleiter τελών σε πανικό, δεν
χρησιμοποιεί καν το αυτοκίνητο του, και διαφεύγει τρέχοντας. Οι επίλεκτοι
φρουροί των γραφείων, έχοντας ήδη την προηγούμενη εμπειρία του Αυγούστου, δεν
αιφνιδιάζονται και ακολουθώντας τη ρήση "η φρουρά δεν παραδίδεται, τρέχει",
ακολουθούν βραχεία κεφαλή τον Goebbels ...
Μετά την κατάληψη των γραφείων οι Stennes - Ehrhardt
οργανώνουν τις κοινές τους δυνάμεις (περίπου 2.500) προκειμένου να αποκρούσουν
την αναμενόμενη επίθεση πιστών κομματικών ομάδων. Θεωρούν ότι ο Hitler θα
υποχρεωθεί να απαντήσει άμεσα διαφυλάσσοντας τόσο το προσωπικό όσο και το
κομματικό κύρος. Στο Μόναχο ο στενός Χιτλερικός κύκλος σπεύδει να καθησυχάσει
τον ταραγμένο ηγέτη διαβεβαιώνοντας τον για την αταλάντευτη πίστη τους αλλά και
τη δυνατότητα τους να πετύχουν τον περιορισμό της εξέγερσης. Στον αντίποδα, η
Πρώσσικη "ψυχή" δεν υποκλίνεται σε καμιά πολιτική
"αυθεντία", δεν αναγνωρίζει καμία "ιερότητα" στην έννοια
της πολιτικής ιεραρχίας, δεν κανοναρχεί την συμπεριφορά της σε πλαίσια
συσχετισμού δυνάμεων! Είναι ίσως τα γονίδια των θρυλικών Ahhiyawa που
ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια μετά από 25 αιώνες και διασύρουν σύσσωμη την ηγεσία
του NSDAP! Τους "παίρνει" τα γραφεία, την «Der Angriff» από την οποία και καταγγέλλει
για προδοσία τον Hitler, τους προκαλεί ΑΝΟΙΚΤΑ σε σύγκρουση, τι άλλο θα
μπορούσε να κάνει κάποιος ώστε να αξιολογηθούν οι πράξεις του ως διασυρμός τους;
Διασυρμός και μόνο διασυρμός γιατί:
1) Παρά τις μικρές αριθμητικά δυνάμεις των εξεγερμένων,
το άκουσμα και μόνο των ονομάτων των ηγετών τους (και ιδιαίτερα του Ehrhardt)
ήταν αρκετό για να κλονίσει τόσο το Χιτλερικό περιβάλλον όσο και τα
"μαντρόσκυλά του" (βλέπε Röhm κ.α)
2) Προκειμένου
να αναλάβουν εκ νέου γραφεία και εφημερίδα απευθύνονται στην Αστυνομία, η οποία
στις 2 Απριλίου εκκενώνει υπό την απειλή των όπλων το κτίριο! Ήτοι, η «αντισυστημική»
ηγεσία του NSDAP προσφεύγει στις αστικές δυνάμεις καταστολής προκειμένου να
επιλύσει την εσωκομματική της κρίση! Και ατυχώς για την ηγετική ομάδα, η ήττα τέλος δεν είχε
...
Δύο μέρες μετά την επέμβαση της Βερολινέζικης αστυνομίας, ο Hitler
εκτίθεται ακόμα περισσότερο σε άρθρο του που δημοσιεύεται στην «Volkischer
Beobachter»! Αφού κατηγορεί τον Stennes και τους συντρόφους του ως
υποκινούμενους (χωρίς φυσικά να διευκρινίζει από ποιούς!) στασιαστές, επίδοξους
καταστροφείς του κόμματος κ.α., εγκαλεί το θυμικό της φτωχολογιάς των S.A. αντιπαραβάλλοντας τη προσωπικότητά του με αυτήν του αντιπάλου
του, στη βάση αισθητικών αντιλήψεων ταινιών μελό. Η "αέναη" σύγκρουση
μεταξύ του τίμιου - γενναίου φτωχόπαιδου, που λόγω πενίας δε καταφέρνει να
σπουδάσει, αλλά που με την αξία του τελικά κατορθώνει να ανέβει τη κοινωνική
κλίμακα και προσπαθεί πλέον να αλλάξει τις λειτουργίες αυτής της άδικης
κοινωνίας, απέναντι στο κακομαθημένο πλουσιόπαιδο, που τα βρήκε όλα έτοιμα
κ.τ.λ., καταλήγοντας να γίνει ένας σοσιαλιστής μπολσεβίκος "του
καναπέ". Το συγκεκριμένο κείμενο - κλαυσίγελος πέραν της όποιας "σεναριακής"
του χρησιμότητας κατεδείκνυε - για όποιον φυσικά μπορούσε και ήθελε να δει - το
πραγματικό μέγεθος του πολιτικού υπόβαθρου του ανθρώπου που οδήγησε 14
χρόνια μετά, τον Γερμανικό λαό στον πόλεμο!
Μετά τη διαγραφή
του, ο Stennes ιδρύει (υπό την υψηλή εποπτεία Ehrhardt) το NSKD συσπειρώνοντας
περίπου 2.000 μαχητές. Η ζωή της οργάνωσης είναι βραχύβια εξαιτίας της
αδυναμίας του να αναλάβει ρόλο "πολιτικού", αλλά και της συγκυρίας
που ευνοούσε τη συσπείρωση του "προνομιακού" του ακροατηρίου στους
κόλπους του NSDAP. Ένα χρόνο αργότερα συμπτύσσει τις δυνάμεις του με εκείνες
του Οtto Strasser
στο
μετωπικό σχήμα Μαύρο Μέτωπο - «Schwarze Front», αναλαμβάνοντας τον τομέα της κομματικής
προστασίας. Το 1933, μετά τη διάλυση του Μετώπου και την αναρρίχηση του Hitler
στην εξουσία εγκαταλείπει τη Γερμανία, φυγάς αρχικά στη Πράγα ενώ η γυναίκα του
και η κόρη του κατέφυγαν στην Αγγλία. Το 1934 επανασυνδέεται με την οικογένεια
του στη Κίνα, όπου και προσλαμβάνεται από τον
Chiang Kai-Shek αρχικά ως στρατιωτικός σύμβουλος, ενώ αργότερα
αναλαμβάνει τη διοίκηση της προσωπικής του φρουράς. Άλλωστε ένας άνθρωπος του
"καναπέ" ήταν ο πλέον κατάλληλος γι΄ αυτές τις θέσεις! Επιστρέφει το
1949 στη Γερμανία χωρίς να ασχοληθεί με τη πολιτική, μέχρι και το θάνατο του σε
ηλικία 94 ετών.
-wzor.jpg)
