Υπήρξε επίσης και η άποψη, ότι μόνον εν σχέση με το κράτος
υπάρχει το έθνος και διαθέτει μία αυτογνωσία, μία θέληση, μία ανώτερη
πραγματικότητα. Αυτή η ιδέα έχει μία ακριβή ιστορική επιβεβαίωση, ειδικά εάν
αναφέρεται σε αυτό που μαζί με τον Vico θα μπορούσαμε να ονομάσουμε “το δίκαιο
των ηρωϊκών λαών στην γέννηση των σπουδαιότερων ευρωπαϊκών εθνών”.
Εάν “πατρίδα” σημαίνει βέβαια “γη των πατέρων”, ο όρος
μπορεί να είχε αυτήν την έννοια μόνον σε ένα σημείο εκκινήσεως, πολύ πίσω στον
χρόνο, γιατί οι ιστορικές πατρίδες και τα ιστορικά έθνη σε μας γνωστά, είναι
σχεδόν πάντα ιδρυμένα σε εδάφη-γαίες που δεν ήταν οι πρωταρχικές και σε κάθε
περίπτωση, σε περιοχές πιο εκτεταμένες από τις αρχικές, διά μέσου κατακτήσεων
και διαδικασιών ενσωμάτωσης και οργάνωσης, οι οποίες προϋποθέτουν την συνέχεια
μίας πολιτικής εξουσίας, μίας βασιλικής αρχής και εξουσίας όπως επίσης την
ενότητα μίας ομάδας ανθρώπων που μία κοινή ιδέα και μία κοινή πίστη κρατούσε
ενωμένους, που αναζητούσαν έναν ίδιο σκοπό και υπάκουαν στον ίδιο εσωτερικό
νόμο, που αντανακλούσε ένα ακριβές πολιτικό και κοινωνικό ιδανικό. Αυτή είναι η
γεννήτρια αρχή και η βάση κάθε μεγάλου έθνους.
Ο πολιτικός πυρήνας ταιριάζει λοιπόν στο έθνος με την φυσική
του έννοια, όπως η ψυχή σαν ενδελέχεια - η λέξη υπάρχει ελληνικά στο κείμενο - υπάρχει στο σώμα: Ο πολιτικός πυρήνας δίνει λοιπόν την μορφή στο έθνος, το
κρατά ενωμένο, το ωθεί να λάβει μέρος σε μία ανώτερη ζωή. Με διαφορά σε αυτό
μπορεί επίσης να λεχθή ότι το έθνος υπάρχει και εκτείνεται όπου επαναπαράγεται
η ίδια “εσωτερική μορφή”, δηλαδή το χρίσμα, το αποτύπωμα που δόθηκε από την
ανώτερη πολιτική δύναμη και απ’ αυτούς που είναι σε φορείς, χωρίς γεωγραφικά
όρια, ακόμη περισσότερο ούτε και εθνικά σε στενή έννοια. Είναι έτσι που στην
Αρχαία Ρώμη θα ήταν χωρίς νόημα να μιλήσουμε για ένα “έθνος”, με την σύγχρονη
έννοια.
Μπορούμε να μιλήσουμε για ένα “πνευματικό έθνος”, σαν μία ενότητα
καθορισθείσα από τον “Ρωμαίο άνθρωπο”. Το ίδιο ισχύει για τα δημιουργήματα των
Φράγκων, των Γερμανών, των Αράβων υπερασπιστών του Ισλάμ, χωρίς να θέλουμε να
αναφερθούμε και σ’ άλλα παραδείγματα. Η πιο σημαντική περίπτωση παραμένει ίσως
εκείνη του Πρωσσικού κράτους, που προέρχεται από μία τάξη (τυπική έκφραση μίας
κοινωνίας ανθρώπων), την τάξη των Τευτόνων Ιπποτών, που μετά χρησίμευσε σαν σκελετός
και “μορφή” στο Γερμανικό Reich. Μόνον όταν η ένταση χαλαρώνει και η ομάδα των
ανθρώπων που συγκεντρώνεται γύρω, από το σύμβολο το εξυψωμένο της ταυτότητας
και της εξουσίας, αδυνατίζει και διαλύεται μόνον τότε αυτό που είναι μόνο
αποτέλεσμα και οντότητα “σχηματισμένη” - το έθνος - μπορεί να αυτονομηθεί και
να αποχωρισθεί μέχρι σχεδόν να αποκτήσει φαινομενικά, ανεξάρτητη ζωή.
Και έτσι είναι πλέον η έννοια του έθνους, ξεκινώντας από την
Γαλλική Επανάσταση και μετά. Είναι σχεδόν το δημιούργημα που θέλει να επιβληθεί
στον Δημιουργό του, όταν κινούμενο πλέον προς αυτήν την κατεύθυνση, ουδεμία
πλέον ανισότητα αναγνωρίζεται που να μην εκπροσωπεί και να αντανακλά την
“θέληση του Έθνους”. Από την πολιτική τάξη εννοούμενη σαν τάξη και “κοινωνία
ανθρώπων”, περνάμε τότε στους δημαγωγούς ή στους υπηρέτες του “Έθνους”, στους
δημοκρατικούς διευθύνοντες που υποτίθεται ότι “εκπροσωπούν” τον λαό και με το
να τον κολακεύουν και με κατάλληλες κινήσεις εσωτερικής πολιτικής και οχυρώνουν
την μία ή την άλλη θέση εξουσίας. Της καταδειχθήσας οπισθοδρομήσεως είναι
λοιπόν φυσική, μοιραία συνέπεια η ελαφρότητα, μα πάνω από όλα η κακή ποιότητα
αυτών που στις ημέρες μας συνθέτουν την έτσι λεγόμενη “πολιτική τάξη”.
Δικαίως
ελέχθη (από τον V. Pareto - Σύγγραμμα γενικής κοινωνιολογίας”, Atema 1973 παρ.
1713) ότι σε προηγούμενους καιρούς, δεν υπήρχε άρχοντας τόσο απόλυτος που
εναντίον του να μην μπορούσε να ξεσηκωθεί η αντιπολίτευση των ευγενών ή του
κλήρου, ενώ σήμερα κανείς δεν είναι σε θέση να ελέγξει τον “λαό” και να μην
πιστεύει στο έθνος και ακόμη περισσότερο να τους αντισταθεί φανερά. Αυτό όμως,
δεν εμποδίζει αυτούς (τους πολιτικούς) να “εμπαίζουν” τον λαό, να τον εξαπατούν
και να τον εκμεταλλεύονται, όπως ήδη έπραξαν οι “δημαγωγοί” των Αθηνών και όπως
σε καιρούς όχι τόσο μακρινούς, οι υπηρέτες της βασιλικής αυλής συνήθιζαν να
πράττουν με βασιλείς εκφυλισμένους και ανίκανους. Και αυτό διότι ποτέ ο Δήμος
(ελληνικά στο κείμενο), εκ φύσεως γένους θηλυκού, δεν θα έχει μία δική του
καθαρή βούληση.
Αξίζει τώρα να προσθέσουμε την παρατήρηση, ότι το ίδιο
σύστημα το σταθεροποιημένο πλέον στην Δύση με την έλευση των Δημοκρατικών
(εκείνο το πλειοψηφικό με γενικές εκλογές) – επιβάλλει εξ’ αρχής την υποβάθμιση
της άρχουσας τάξης. Πράγματι, η πλειοψηφία, ελεύθερη από οποιονδήποτε
περιορισμό και ποιοτικό έλεγχο, δεν μπορεί παρά να βρίσκεται από την πλευρά των
πιο χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων, για να προσελκύσει την συμπάθειά τους, το
σύστημα, και για να έλθουν στην εξουσία από τις ψήφους των οι αντιπρόσωποι του,
θα χρειάζεται να μιλά την γλώσσα, την μοναδική που πλέον αυτά τα κατώτερα
στρώματα αντιλαμβάνονται, να θέτει σε πρώτο επίπεδο τα πρωτεύοντα συμφέροντα
τους, που είναι φυσικά και τα πιο χονδροειδή, υλικά και απατηλά, υποσχόμενοι
πάντοτε οι εκπρόσωποι του συστήματος και ποτέ απαιτώντας.
Έτσι κάθε Δημοκρατία,
είναι και από την ίδια της την έννοια, ένα σχολείο ανηθικότητας, μία προσβολή
προς την αξιοπρέπεια, εσωτερική σταθερότητα και συμπεριφορά, τις πρέπουσες σε
μία αληθινή πολιτική τάξη.
Την 9η Μαΐου 1994, ο Sébastien Deyzieu
(1972-1994), ένας εθνικοεπαναστάτης ακτιβιστής του κινήματοςL'Œuvre Française, συμμετείχε σε μια διαδήλωση ενάντια στον Αμερικανικό
ιμπεριαλισμό. Λίγες μέρες νωρίτερα, ο Philippe Massoni είχε εκδώσει εντολή για
την απαγόρευση αυτής της διαδήλωσης με το όνομα «Καλώς ήλθατε εχθροί της Ευρώπης».
Η αστική δημοκρατία τότε υπάκουε στις εντολές
της κυβέρνησης του Édouard Balladur, του κολλητού του Nicola "Αμερικανού"
Sárközy, και του υπουργού Εσωτερικών τους Charles Pasqua. Ο τελευταίος είχε διοριστεί εκεί ένα χρόνο νωρίτερα. Πολύ
κοντά στους Gaullists και συγκεκριμένα στους «σκληρούς», συμπεριλαμβανομένων
των εγκληματιών της Υπηρεσίας Πολιτικής Δράσης (SAC), ο Philippe Massoni ήταν
προηγουμένως επικεφαλής του προσωπικού του νονού της Κορσικής, Charles Pasqua.
Πριν ενταχθεί στην κυβέρνηση, είχε κάνει μια μακρά καριέρα στην αστυνομική
δύναμη και ιδίως στη Γενική Ασφάλεια Πληροφοριών. Παρ 'όλα αυτά, οι εθνικιστές
κινητοποιήθηκαν για να καταγγείλουν την ανοησία των εορτασμών της 50ης επετείου
της D-Day, η οποίαοδήγησε στην υποδούλωση της Ευρώπης.
Ο Σεμπαστιέν Ντεϊζίου βρέθηκε στην
Place Denfert - Rochereau στις 9 Μαΐου, όπου οι
φύλακες της Δημιοκρατίας , οι αστυνομικοί ήταν πάρα πολλοί. Η καταστολή
ήταν αδίστακτη: επιτέθηκαν βίαια στους νέους Γάλλους. 107 συνελήφθησαν όταν
μερικοί, μόνοι ή σε ομάδες, κατάφεραν να διαφύγουν. Ανάμεσά τους ήταν ο
Sébastien Deyzieu τον οποίο οι άντρες του Pasqua εντοπίζουν και κυνηγούν χωρίς
οίκτο.
Ο
νεαρός 22χρονος εθνικιστής ακτιβιστής σκέφτηκε να βρει καταφύγιο σε ένα κτίριο
που βρίσκεται στην οδό 4 rue des Chartreux, όπου ανέβηκε στην ταράτσα για να
κρυφτεί. Ασφαλίτες , σύμφωνα με μαρτυρίες, τον ακολούθησαν. Υπό «ασαφείς» συνθήκες, έπεσε από το κτίριο ...
Έτσι, ο Sébastien Deyzieu εντάχθηκε
στη μεγάλη ομάδα των Γάλλων και άλλων Ευρωπαίων νεαρών που πέθαναν για την
εθνική υπόθεση, δείχνοντας, όπως οι πρεσβύτεροι του, το δρόμο προς την νεολαία
της Γαλλίας με απόλυτη αφοσίωση για την απελευθέρωση της πατρίδας του.
Από τότε, κάθε χρόνο, στις 9 Μαΐου οι
Γάλλοι εθνικιστές τον τιμούν.Είκοσι
επτά χρόνια αργότερα, ενώ η Ευρώπη
εξακολουθεί να καταλαμβάνεται, οι εθνικιστές συνεχίζουν τον αγώνα και δεν
ξεχνάνε.
«Χωρίς μίσος για την αδικία δεν μπορεί να υπάρξει
δικαιοσύνη»
«Η δύναμη μας έγκειται στο εξής γεγονός. Ότι κανείς δεν
επιθυμεί να πεθάνει για τα λεφτά και τον καπιταλισμό. Αλλά εκατομμύρια και
εκατομμύρια είναι έτοιμα να πεθάνουν για το έθνος. Αυτό είναι κάτι που ο
καπιταλισμός δεν μπορεί να καταλάβει για αυτό και θα χάσει»
«Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο στον κόσμο από τον
ιδεαλισμό και τον φανατισμό των νέων ανθρώπων»
Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» έχει την χαρά και την τιμή να σας παρουσιάσει μια αποκλειστική συνέντευξη του Φινλανδού συγγραφέα και ομιλητή, διανοητή και ακτιβιστή, πανεπιστημιακού καθηγητή και θεωρητικού KaiMurros.
Γεννημένος στο Ελσίνκι το 1969 και κάτοχος πανεπιστημιακού τίτλου στην ιστορία και τις ανατολικές γλώσσες. Απέκτησε το Master του με διατριβή για την σταδιακή μεταμόρφωση του «Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού της Κίνας» από έναν αντάρτικο στρατό σε έναν σύγχρονο επαγγελματικό στρατό.
Ένας μαχητής των ιδεών που από τον «Μαοϊσμό» πέρασε στην «Τρίτη Θέση» και τον «Στρασσερισμό» και εκφράζει την «εθνικοεπαναστατική» σκέψη ενώ συμμετέχει σε συναντήσεις των Ευρωπαίων Ταυτοτιστών.
Ο «Σοσιαλιστικός Εθνικισμός» του KaiMurrosμέσα από τα έργα του (τα οποία κυκλοφορούν με κορυφαίο το «Επανάσταση: πώς να το πράξεις σε μια μοντέρνα κοινωνία») οι ομιλίες του σε χώρους σκέψης του εξωτερικού καθώς η δυναμική παρουσία του σε κανάλια και ραδιόφωνα προκάλεσαν αντιδράσεις, αφού ο επαναστατικός λόγος του είναι ένα ανηλεές σφυροκόπημαενάντια στην αποχαυνωμένη και απολιθωμένη αστική ακροδεξιά αλλά και μια κίνηση αφύπνισης που καλεί σε γενικό συναγερμό για την υπεράσπιση της Ευρώπης από τους σκοτεινούς εχθρούς και τους παγκόσμιους καπιταλιστές τοκογλύφους.
Παλαιότερα άρθρα του έχουν δημοσιευτεί στην ετικέτα εδώ ενώ μπορείτε να ακούσετε μια αγγλόφωνη συνέντευξη του εδώ.
Η επιμέλεια και η μετάφραση για το ιστολόγιο μας έγινε από τονΤίτο.
Στην Ελλάδα ένα άτομο με τις δικές σας θέσεις θα ήταν
πολύ δύσκολο να είναι ακαδημαϊκός. Το φιλελεύθερο εθνομηδενιστικό σύστημα δεν
θα σας άφηνε. Γνωρίζουμε από ομιλία σας ότι στη Φινλανδία υπήρχε αυτή η
πολιτιστική κυριαρχία της εθνομηδενιστικής αριστεράς. Ποια είναι η κατάσταση
σήμερα;
Από τα μέσα της δεκαετίας του '60 η Φινλανδία γνώρισε
την ίδια ριζοσπαστικοποίηση των νέων, όπως όλες οι δυτικές χώρες. Αυτοί οι
νεαροί αριστεροί πλημμύρισαν πρώτα τα πανεπιστήμια και αργότερα τα μέσα μαζικής
ενημέρωσης και τον πολιτιστικό μηχανισμό κ.λπ. Σήμερα το κόκκινο χρώμα έχει
ξεθωριάσει, αλλά αντ' αυτού, έχουμε φιλελεύθερους που, δυστυχώς, αποδείχθηκαν
εξίσου φανατικοί και ολοκληρωτικοί με τους κομμουνιστές των '70. Η κατάσταση
στον ακαδημαϊκό κόσμο εξακολουθεί να είναι εξίσου ασφυκτική όπως πριν από 40
χρόνια. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε. Οι Κομμουνιστές και οι Φιλελεύθεροι
είναι οι Ιακωβίνοι της εποχής μας. Και οι δύο είναι εξίσου κακοί.
Το κίνημα στη Φινλανδία
Υπάρχουν πολλές μικρές εθνικιστικές ομάδες στη
Φινλανδία, αλλά ακολουθώ μόνο το κόμμα των Αληθινών Φινλανδών, το οποίο, με
χαρά το λέω, είναι σήμερα το μεγαλύτερο πολιτικό κόμμα στη Φινλανδία με 20,9%
υποστήριξη στις δημοσκοπήσεις. Το κόμμα Αληθινοί Φινλανδοί είναι ένα λαϊκιστικό εθνικιστικό κόμμα που έχει δεσμευτεί για τη δημοκρατία. Επομένως, μην
περιμένετε τίποτα ριζοσπαστικό από αυτό. Ωστόσο, είναι ένα σημάδι των καιρών.
Το Παν Σκανδιναβικό/Νορδικό Κίνημα και η Φινλανδία.
Ο Φινλανδικός εθνικισμός επικεντρώνεται κυρίως σταΦινλανδικά και της Φινλανδίας ζητήματα.
Έχουμε ένα Κίνημα Σκανδιναβικής Αντίστασης που στοχεύει στη δημιουργία μιας
κατάστασης που θα συνδυάζει όλες τις Σκανδιναβικές χώρες. Ωστόσο, το Κίνημα
Σκανδιναβικής Αντίστασης παρέμεινε μικρό και τώρα έχει απαγορευτεί με δικαστική
απόφαση. Φυσικά, οι πατριώτες της Σκανδιναβικής Αντίστασης συνεχίζουν τον
ακτιβισμό τους. Το κόμμα Αληθινοί Φινλανδοί έχει προφανώς στενούς δεσμούς με
άλλα Σκανδιναβικά εθνικιστικά/λαϊκίστικά κόμματα, αλλά, απ' όσο καταλαβαίνω, οι
Αληθινοί Φινλανδοί δεν έχουν ιδιαίτερο Νορδικό/Σκανδιναβικό προσανατολισμό.
Τι γνωρίζουν οι Φινλανδοί για την Ελλάδα και τους Έλληνες; Θεωρούν το Βυζάντιο
μέρος της Ευρωπαϊκής κληρονομιάς;
Οι Φινλανδοί γνωρίζουν πολύ καλά την πρώιμη ελληνική
ιστορία αν είχαν παραμείνει ξύπνιοι στα μαθήματα ιστορίας στο σχολείο. Φαντάζομαι
ότι όλοι οι Φινλανδοί γνωρίζουν την ιστορία του δράματος, της δημοκρατίας, της
φιλοσοφίας, της Αθήνας, της Σπάρτης κ.λπ. Έπειτα η Σύγχρονη Ελλάδα είναι ένας
από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς διακοπών για τους Φινλανδούς, έτσι οι
Φινλανδοί γνωρίζουν την Ελλάδα πιθανώς καλύτερα από ό, τι οι Έλληνες γνωρίζουν
τη Φινλανδία. Η ατυχής οικονομική αναταραχή στην Ελλάδα συζητήθηκε επίσης
λεπτομερώς στα Φινλανδικά μέσα ενημέρωσης.
Οι Φινλανδοί θεωρούν σίγουρα τον ορθόδοξο πολιτισμό ως
αναπόσπαστο μέρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Πιστεύω ότι τουλάχιστον
υποσυνείδητα οι Φινλανδοί πιστεύουν ότι η διαχωριστική γραμμή είναι πάντα ο Χριστιανισμός
εναντίον του Ισλάμ. Οι Φινλανδοί είναι πολύ κοσμικοί άνθρωποι, αλλά αυτό το
χάσμα πηγαίνει τόσο βαθιά που είναι σχεδόν αταβιστικό. Χρησιμοποιώ τον όρο Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη εδώ γιατί
για τον μέσο Φινλανδό η λέξη Βυζάντιο σημαίνει πιθανώς κάτι πολύ παλιό και
εξωτικό. Απλώς αντιδρούμε στις λέξεις πολύ διαφορετικά.
«Φινλανδοποίηση» της Ελλάδας από την Τουρκία. Μαθήματα
από την Φινλανδική εμπειρία με τη Σοβιετική Ένωση.
Θεωρώ ότι αναφέρεστε σε αυτό:
https://en.wikipedia.org/wiki/Finlandization
Ειλικρινά, εκπλήσσομαι που η Τουρκία θα μπορούσε ποτέ
να ασκήσει τέτοια επιρροή στην Ελλάδα όπως η Σοβιετική Ένωση στη Φινλανδία. Η
Τουρκία είναι μετά βίας συγκρίσιμη με τη ισχυρή Σοβιετική Ένωση: Η διαφορά στην
ισχύ/πληθυσμό μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας δεν πλησιάζει την Φινλανδία και την
Σοβιετική Ένωση. Η ιστορία είναι διαφορετική: πολεμήσαμε δύο πολέμους μεταξύ
1939-1940 και 1941-1944 και τους χάσαμε (παρόλο που παραμείναμε ανεξάρτητοι,
δημοκρατικοί και στην οικονομία της αγοράς). Η γεωπολιτική κατάσταση είναι
διαφορετική: οι Φινλανδοί πολέμησαν μόνοι τον πόλεμο του 1939-1940 και μετά το
1944 η Φινλανδία ήταν και πάλι εντελώς μόνη με τη Σοβιετική Ένωση. Μέσα στον
Ψυχρό Πόλεμο, γνωρίζαμε πάντα ότι αν η Σοβιετική Ένωση επιτεθεί, κανείς δεν θα
έρθει να μας βοηθήσει. Αυτή η αίσθηση της απόλυτης μοναξιάς όταν αντιμετωπίζαμε
τη δύναμη της Σοβιετικής Ένωσης τραυματίζει την εθνική συλλογική ψυχή. Θυμάμαι
ακόμα τον φόβο που νιώσαμε.
Η Ελλάδα, ωστόσο, δεν είναι μόνη, Έχετε το ΝΑΤΟ και
ολόκληρος ο δυτικός κόσμος θα σας βοηθούσε - και σήμερα είναι σαφές ότι και η
Ρωσία θα σας βοηθούσε εάν η Τουρκία έκανε επίθεση. Η ψυχολογία είναι
διαφορετική: Πάντα θεωρούσα τους Έλληνες σκληρούς και περήφανους ανθρώπους, πάντα
έτοιμοι να σηκώσουν τα όπλα εάν απειληθεί η ελευθερία ή η τιμή τους. Οι
Φινλανδοί από την άλλη πλευρά μπορεί μερικές φορές να είναι αρκετά ελαστικοί
και υποτακτικοί. Πραγματικά δεν είχα ιδέα ότι η «Φινλανδοποίηση» θα μπορούσε να
είναι ένα ζήτημα στην Ελλάδα. Πρέπει να μου πείτε περισσότερα για αυτό.
Παν-τουρανισμός και Φινλανδία.
Η θεωρία ότι οι Φίννο-Ουγγρικές γλώσσες σχετίζονται με
τις Τουρκικές και Μογγολικές γλώσσες απορρίφθηκε από τους mainstream
γλωσσολόγους εδώ και εκατό χρόνια. Εδώ στη Φινλανδία μόνο μια χούφτα
βιβλιοκεντρικών εκκεντρικών, όπως εγώ, έχουν ακούσει ακόμη και τον όρο «Παν-Τουρανισμός»
ή γνωρίζουν τι σημαίνει. Ο Παν-Τουρανισμός δεν έχει καμία σχέση με τη
Φινλανδία, μοιάζει περισσότερο με αστείο. Ωστόσο, ορισμένοι Φινλανδοί δεν έχουν
ξεχάσει ακόμα (... ή συγχωρήσει ...) ότι υπήρχε μια εποχή που οι Φινλανδοί
χαρακτηρίστηκαν Μογγόλοι ...
Ευρασία του Jean Thiriart. Από τον Ατλαντικό στα
Ουράλια ή από το Δουβλίνο έως Βλαδιβοστόκ; Ευρώπη ή Λευκό Πανευρωπαϊκό Imperium
παντού στον κόσμο;
Θέλω μια παγκόσμια συνομοσπονδία κυρίαρχων Λευκών/Ευρωπαϊκών
Εθνών.
Πανευρωπαϊκό Έθνος ή Ευρώπη των Εθνών;
Η δύναμη και η αδυναμία της Ευρώπης ήταν ανέκαθεν η
εθνοτική και πολιτιστική της πολυμορφία. Όλοι οι πόλεμοι και η βία που
μαστίζουν την ιστορία της Ευρώπης προέρχονται από αυτήν την κατάσταση καθώς και
από τη δημιουργικότητα, τον πολιτιστικό πλούτο και την πρόοδο. Τυχόν
προσπάθειες για διαγραφή ή παραβίαση αυτής της ποικιλομορφίας θα οδηγήσει σε
καταστροφή.
Αν κάποιος μπόρεσε να δημιουργήσει ένα μονολιθικό
υπερκράτος στην Ευρώπη και να δηλώσει ότι οι Ευρωπαίοι έχουν πλέον γίνει ένα
ενωμένο έθνος, πολύ σύντομα θα εμφανιστούν ρωγμές σε αυτόν τον μονόλιθο και
τελικά θα μεγαλώνουν όλο και περισσότερο έως ότου καταρρεύσει ο μονόλιθος. Η
φυσική ποικιλομορφία της Ευρώπης θα διαβρώνει πάντα κάθε προσπάθεια δημιουργίας
μιας συγκεντρωτικής δύναμης στην Ευρώπη. Οι αξιολύπητες συγκρούσεις της ΕΕ
είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα του τι συμβαίνει όταν κανείς πάει την ολοκλήρωση
στα άκρα στην Ευρώπη.
Προτιμώ την Ευρώπη των εθνών και την Ευρώπη των
περιφερειών. Μόνο εάν τα ελεύθερα και κυρίαρχα Έθνη δρουν μαζί είναι εθελοντικά
διαρκής η ολοκλήρωση. Κάποιος μπορεί να είναι καλός Ευρωπαίος μόνο αν είναι
πρώτα καλός Έλληνας, Φινλανδός, Γερμανός κ.λπ. κ.λπ. Δεν νομίζω ότι μπορείς να
είσαι καλός Ευρωπαίος πρώτα και μόνο τότε Έλληνας ή Φινλανδός.
Πρέπει να απορρίψουμε όλες τις προσπάθειες διαφθοράς
του Παν-Ευρωπαισμού σε άλλη μία τεχνητή, ελιτιστική και κοσμοπολίτικη
ταυτότητα. Η αληθινή ευρωπαϊκή ταυτότητα αναπτύσσεται από το λαϊκό επίπεδο προς
τα πάνω.
Ισλάμ
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στο Ισλάμ ή τον ισλαμικό
κόσμο να εξαπλωθεί στην Ευρώπη. Μπορώ πραγματικά να σεβαστώ το Ισλάμ και τον
ισλαμικό πολιτισμό, αλλά μόνο αν παραμείνει στις παραδοσιακές του περιοχές.
Νέα διπολικότητα μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας ή ένας
πολυπολικός κόσμος;
Θα κάνω μια πρόβλεψη: Θα δούμε όχι μόνο την ΕΕ αλλά και
τις ΗΠΑ και την Κίνα να καταρρέουν.
Δεν θα υπάρξει νέα διπολικότητα μεταξύ των ΗΠΑ και της
Κίνας, γιατί αυτό θα απαιτούσε τις τρέχουσες τάσεις να συνεχιστούν χωρίς
διακοπή. Ωστόσο, μπορούμε ήδη να δούμε τις ΗΠΑ να κινούνται προς τον εμφύλιο
πόλεμο. Οι ΗΠΑ έφτασαν σε εξέχουσα θέση από τον καπιταλισμό και τώρα που η
ενέργεια έχει εξαντληθεί και ο καπιταλισμός έχει στραφεί εναντίον των ΗΠΑ. Οι
ΗΠΑ ζουν και πεθαίνουν από τον καπιταλισμό. Καθώς η τελική κατακλυσμική
οικονομική κατάρρευση χτυπά τον κόσμο μας, θα έχει μαζικά καταστροφικές
συνέπειες στην Κίνα, η οποία εδώ και 40 χρόνια μπόρεσε να εμπλουτιστεί με την
εξωτερική/ευρωπαϊκή βιομηχανική παραγωγή. Μετατοπίζουμε τα εργοστάσια μας στην
Κίνα και μετά αγοράζουμε αυτά τα προϊόντα με χρήματα που πρέπει να δανειστούμε.
Μόλις αδυνατήσουμε να αγοράσουμε κινεζικά προϊόντα, η κινεζική οικονομία και το
πολιτικό σύστημα της Κίνας θα καταρρεύσει. Μέχρι στιγμής η Κίνα δεν είχε
εμπειρία με οικονομικά προβλήματα καθώς η οικονομία της έχει αναπτυχθεί, χωρίς
διακοπή, για 40 χρόνια. Μόλις τελειώσει αυτή η ανάπτυξη, θα είμαστε σε θέση να
δούμε ποια είναι η ικανότητα της Κίνας να επιβιώσει από την οικονομική ύφεση. Η
πρόβλεψή μου είναι ότι όλα τα σφάλματα και οι αδυναμίες του Κινεζικού
συστήματος θα αυξηθούν ανεξέλεγκτα υπό την πίεση της οικονομικής αναταραχής
και, ως αποτέλεσμα, η Κίνα θα βυθιστεί στο χάος.
Δεν πρόκειται να εισέλθουμε σε έναν διπολικό κόσμο,
καθώς θα απαιτούσε σταθερότητα. Αντ' αυτού, κατευθυνόμαστε προς μια νέα
ΜΕΣΟΒΑΣΙΛΕΙΑ μια εποχή πολυπολικότητας και χάους.
Ο Χριστιανικός κλήρος στις ευρωπαϊκές χώρες είναι τόσο
διεφθαρμένος και εκφυλισμένος όσο και το πολιτικό προσωπικό. Ωστόσο, σε χώρες
όπως η Ελλάδα, που υπέστη την οθωμανική κατάκτηση, αλλά και αλλού, όπως η
Πολωνία, οι άνθρωποι θεωρούν τον Χριστιανισμό ως μέρος της εθνικής τους
ταυτότητας, μαζί με την αναφορά στην αρχαιότητα. Μια υπόγεια ζύμωση φαίνεται να
λαμβάνει χώρα. Μια διαλεκτική ταυτότητας μεταξύ Εθνικής (παγανιστικής) και
Χριστιανικής, ως συστατικά της Εθνικής Ταυτότητας. Υπάρχει κάτι παρόμοιο στη
Φινλανδία; Βλέπετε τη συμφιλίωση και τη ζύμωση μεταξύ του ευρωπαϊκού παγανισμού
και του λαϊκού χριστιανισμού ως κάτι εφικτό;
Δεν βλέπω κάτι τέτοιο να συμβαίνει στη Φινλανδία. Έχω παρατηρήσει
ότι συχνά αυτοί οι Εθνικιστές που αναγνωρίζουν τον παγανισμό είναι έντονα
ανταγωνιστικοί απέναντι στον Χριστιανισμό και εκείνοι οι Χριστιανοί που
πραγματικά πιστεύουν στον Ιησού, τον Θεό και τη Βίβλο κ.λπ. δεν ενδιαφέρονται
καθόλου για τον Παγανισμό. Οι Φινλανδοί, γενικά, είναι φιλελεύθερης/κοσμικής
φύσης και όσοι είναι ανοιχτά θρησκευόμενοι συχνά ανήκουν σε διάφορες ομολογίες
και, ειλικρινά, φαίνεται ότι είναι λίγο ή πολύ λωλοί. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα
κάνουν ποτέ συμβιβασμούς με τον Παγανισμό.
Περίπου το 70-80% των Φινλανδών εξακολουθούν να είναι
φορολογικά μέλη της Ευαγγελικής Λουθηρανικής Εκκλησίας της Φινλανδίας
(συμπεριλαμβανομένου και εμού, αν και είμαι άθεος). Η εκκλησία καταφέρνει και
επιβιώνει προσαρμοζόμενη στις φιλελεύθερες/κοσμικές στάσεις του πληθυσμού.
Όντας τόσο φιλελεύθερη, η Φινλανδική εκκλησία δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως
πλατφόρμα για οποιοδήποτε εθνικιστικό/ταυτοτικό κίνημα. Οι προτεσταντικές
εκκλησίες γενικά είναι τόσο φιλελεύθερες που είναι πρακτικά άσεμνες.
Δεν νομίζω ότι μπορείτε να συνδυάσετε τον Παγανισμό με
τον Χριστιανισμό. Μόνο οι κοσμικοί διανοούμενοι μπορούν να απολαύσουν τέτοιες
ιδέες αλλά όχι οι αληθινοί πιστοί. Στη Φινλανδία η θρησκεία διαδραματίζει όλο
και μικρότερο ρόλο στη ζωή των ανθρώπων - επιβιώνει περισσότερο ως συνήθεια παρά
παράδοση. Όσο οι άνθρωποι δεν δίνουν μεγάλη προσοχή στην εκκλησία ξεχνούν να
την αφήσουν και έτσι η εκκλησία σώζεται.
Στρασσερισμός στον 21ο αιώνα: Ο καπιταλισμός
«φεουδαρχικοποιείται». Πρέπει να επιδιώξουμε την επιστροφή στο έθνος κράτος ή
την ποιοτική μετατροπή του (πανευρωπαϊκού) φεουδαρχισμού σε κοινοτισμό;
Είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι, στην ομιλία μου «Αμερική,
Μεσαία τάξη και το τέλος της Ανάπτυξης» κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το τελικό
στάδιο του καπιταλισμού θα είναι ο φεουδαρχισμός - υπάρχει μια αίσθηση
ιστορικής ειρωνείας σε όλα αυτά, καθώς ήταν ο Καπιταλισμός που κατέστρεψε τη
Φεουδαρχία αρχικά.
Ωστόσο, η μόνη πρακτική στρατηγική για εμάς είναι η
επιστροφή στο έθνος-κράτος. Δεν πιστεύω ότι εμείς οι εθνικοί επαναστάτες θα
έχουμε ποτέ τη δύναμη να δημιουργήσουμε οποιονδήποτε πανευρωπαϊκό φεουδαρχισμό
ή κοινοτισμό. Θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε τις ευκαιρίες που μας έρχονται και
να κατανοήσουμε τους περιορισμούς μας. Πρέπει να δούμε το ρόλο μας στο Μεγάλο
Παιχνίδι. Είμαστε δημιουργήματα της ιστορίας μας και είμαστε μέρος μιας
ιστορικής διαδικασίας. Η ιστορία λειτουργεί μέσα μας και μέσω ημών. Απλώς δεν
μπορώ να δω ότι μακροπρόθεσμα ο φεουδαρχισμός ή ο κοινοτισμός θα ήταν το λογικό
αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης μεταξύ παραγωγής, τεχνολογίας, οργάνωσης της
εργασίας και ταξικής πάλης. Ο ίδιος ο φεουδαρχικός καπιταλισμός είναι μόνο ένα
μικρό διάλειμμα προτού καταρρεύσει το τρέχον παγκοσμιοποιημένο φιλελεύθερο
καπιταλιστικό σύστημα μετά το οποίο προχωράμε παραπέρα.
Σύγκρουση Πολιτισμών αλά Huntington ή κάτι πιο
περίπλοκο;
Θα είναι λίγο και τα δύο. Όπως είπα, πηγαίνουμε προς
μια χαοτική και βίαιη περίοδοΜΕΣΟΒΑΣΙΛΕΙΑΣ. Οι πολιτισμοί θα συγκρουστούν, ωστόσο, συχνά αυτοί οι
πολιτισμοί δεν είναι μονολιθικά συγκροτήματα. Ο Ισλαμικός κόσμος και η Αφρική
θα μας προκαλέσουν πολλά προβλήματα, αλλά ακόμα δεν μπορώ να τους δω να
ενώνονται πολιτικά, στρατιωτικά ή οικονομικά για να μας προκαλέσουν. Στην
πραγματικότητα, το Ιράν και η Συρία του Άσαντ είναι εντάξει από την άποψη μας.
Η υπερανάπτυξη του πληθυσμού και οι μαζικές μεταναστεύσεις θα είναι το κύριο
μέλημά μας και όχι κάποιος γιγαντιαίος μουσουλμανικός ή αφρικανικός στρατός.
Και όπως είπα, η Κίνα μπορεί να είναι πολύ πιο αδύναμη στο μέλλον από ό, τι,
ίσως, μπορούμε να φανταστούμε.
Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός έχει κάθε ευκαιρία να γίνει
πολύ πιο ενοποιημένος παράγοντας από οποιονδήποτε από τους αντιπάλους του. Αυτό
είναι κάτι για το οποίο πρέπει να αγωνιστούμε, έχοντας κατά νου ότι για να
επιτύχουμε τους στόχους μας δεν χρειαζόμαστε κανένα παγκόσμιο ενοποιημένο
υπερκράτος. Αρκεί μια Συνομοσπονδία Κυρίαρχων Ευρωπαϊκών Εθνών.
Προδοτικές ελίτ και μεσαία τάξη που πρέπει να αρχίσουν
να σκέφτονται φυλετικά. Ποια είναι η θέση των μεταναστών από τις φτωχές
ευρωπαϊκές χώρες σε πλουσιότερες; Εθνική αλληλεγγύη με συμπατριώτες μικρούς
εργοδότες ή φυλετική αλληλεγγύη με συν-Ευρωπαίους εργαζόμενους;
Πράγματι, έχετε δίκιο ότι οι ελίτ και η μεσαία τάξη
πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται φυλετικά. Μέχρι στιγμής τυφλώνονται από το
φιλελεύθερο-παγκόσμιο παράδειγμα. Κατανοώ ότι η ελίτ υποστηρίζει την
φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, καθώς αυτό το παράδειγμα επιτρέπει στην ελίτ να
γίνει πλουσιότερη και πιο ισχυρή. Η μεσαία τάξη, ωστόσο, είναι απλώς ηλίθια και
υπηρέτρια της ελίτ. Μόνο μια συνολική οικονομική και κοινωνική κατάρρευση θα
οδηγήσει στη Μεγάλη Μεταστροφή Παραδείγματος, που σημαίνει ότι η μεσαία τάξη θα
ξεκινήσει να επανεκτιμά την οικονομική και κοινωνική της θέση και τελικά θα αρχίσει
να σκέφτεται με φυλετικούς/εθνοτικούς όρους. Η τρέχουσα ελίτ μας, ωστόσο, θα
καεί απλώς μαζί με το φιλελεύθερο-παγκοσμιοποιητικό παράδειγμα.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους Ευρωπαίους να
μετακινούνται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες για αναζήτηση εργασίας. Περίπου την
εποχή που γεννήθηκα, 300.000 Φινλανδοί μετακινήθηκαν στη Σουηδία αναζητώντας
εργασία. Ωστόσο, πρέπει να έχουμε κατά νου ότι οι μαζικές μετακινήσεις του
εργατικού δυναμικού μπορούν επίσης να προκαλέσουν διαταραχές στην αγορά
εργασίας. Όχι μόνο σε χώρες που λαμβάνουν νέο εργατικό δυναμικό, αλλά και σε
χώρες που χάνουν τους εκπαιδευμένους και μορφωμένους νέους τους. Ενώ οι μετακινήσεις
του εργατικού δυναμικού στην Ευρώπη είναι φυσιολογικές, πρέπει να διασφαλίσουμε
ότι οι εταιρείες δεν θα εκμεταλλευτούν το διαθέσιμο εργατικό δυναμικό για να
ρίξουν τους μισθούς. Στη χειρότερη περίπτωση, αυτό θα οδηγούσε σε ανταγωνιστική
σχέση μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού εργατικού δυναμικού.
Μήνυμα προς τους Έλληνες Συναγωνιστές
Τι μπορώ να πω σε ανθρώπους με 3.000 χρόνια
καταγεγραμμένης ιστορίας; Τι μπορώ να πω σε ανθρώπους που έχουν βιώσει στιγμές
υπέρτατης δόξας, αλλά και στιγμές ακραίου σκοταδιού και πόνου; Τι μπορώ να πω
σε ανθρώπους που ήταν ο σπόρος και η ρίζα του ευρωπαϊκού πολιτισμού και το
προπύργιο και ο προμαχώνας του ενάντια στις δυνάμεις του σκότους; Τι μπορώ να
πω σε ανθρώπους χωρίς τους οποίους δεν θα υπήρχε Ευρώπη, όπως τη γνωρίζουμε; Τι
μπορώ να πω σε ανθρώπους που έχουν προδοθεί τόσο βίαια από την Ευρώπη ή από το
μπάσταρδο τέρας - την ΕΕ - που ισχυρίζεται ότι είναι η Ευρώπη; Τι μπορώ να πω
σε ανθρώπους που έχουν μαχαιρωθεί στην πλάτη από τις φιλελεύθερες κυβερνήσεις
των αδελφικών τους εθνών;
Η Ευρώπη που εν μέρει έχετε δημιουργήσει και εσείς
και πάντα την υπερασπιζόσασταν στις καλύτερες των δυνατοτήτων σας, σας έριξε
στους λύκους, σας έριξε στο έλεος της παγκόσμιας τραπεζικής μαφίας. Η
φιλελεύθερη Ευρώπη παρέμεινε σιωπηλή καθώς ο ελληνικός λαός πεινούσε. Η
Φιλελεύθερη Ευρώπη παρέμεινε μακρινή, αποσπασμένη και μη ανταποκρινόμενη όταν
οι Έλληνες διέπρατταν αυτοκτονίες στην απελπισία τους. Για να σωθούν oiγερμανικές
και γαλλικές τράπεζες, Ευρωπαίοι πολιτικοί, γραφειοκράτες και οικονομολόγοι
θεώρησαν ότι είναι καλύτερο να πεθάνουν οι Έλληνες. Όταν οι Έλληνες
εξαπατήθηκαν για να χάσουν τις αποταμιεύσεις τους, η φιλελεύθερη Ευρώπη επέλεξε
να κοιτάξει χαρούμενη από την άλλη πλευρά. Όταν η Ελλάδα κόπηκε σε κομμάτια και
ο εθνικός της πλούτος δημοπρατήθηκε η φιλελεύθερη Ευρώπη επέλεξε να ενωθεί με
τις ύαινες. Όταν οι Έλληνες φώναζαν για βοήθεια, τα ευρωπαϊκά φιλελεύθερα μέσα
ενημέρωσης επιτέθηκαν στους Έλληνες, τους περιφρόνησαν και τους κατηγόρησαν ότι
ήταν όλο δικό τους το λάθος.
Μπορείτε ποτέ να συγχωρήσετε την Ευρώπη; Είναι
δυνατόν μια μέρα, ακόμη και μετά από ό, τι έχει συμβεί, η αληθινή Ευρώπη και η
Ελλάδα να στέκονται μαζί - ψηλά και περήφανα; Είναι εφικτό ακόμη και να
στοχαστούμε κάτι τέτοιο; Λοιπόν, πριν συμβεί αυτό, η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει
ριζικά. Για να μπορέσουν οι Έλληνες να απελευθερωθούν ξανά, η φιλελεύθερη
Ευρώπη - αυτή η πόρνη και μαστροπός - πρέπει να πεθάνουν. Για να μπορέσουν οι
Έλληνες να πάρουν οποιαδήποτε δικαιοσύνη η φιλελεύθερη Ευρώπη - αυτή η ψεύτρα
και απατεώνας - πρέπει να χαθούν. Για να μπορέσουν οι Έλληνες να αναπνεύσουν μια
ανάσα ανακούφισης, η φιλελεύθερη Ευρώπη - η μπογιατισμένη και διεστραμμένη πόρνη -
πρέπει να τιμωρηθεί.
Και ρωτώ επίσης: είναι δυνατόν μια μέρα η Ελλάδα να
επιστρέψει στα φυσικά της σύνορα πριν από τις εισβολές από την Κεντρική Ασία; Είναι
εφικτό η ιστορία να επιστρέψει στο ξεκίνημα της ... και μετά να τελειώσει ώστε
να ξεκινήσουμε ένα εντελώς νέο κεφάλαιο στην ιστορία της φυλής μας; Είναι
δυνατόν να αποκαταστήσουμε την κληρονομιά των αυτοκρατόρων Ιουστινιανού και
Ηρακλείου και μετά να ξεκινήσουμε το κοινό μας ταξίδι στο μέλλον; Είμαι
ονειροπόλος, χωρίς αμφιβολία, ωστόσο, όλα αυτά πρέπει να βρίσκονται στην καρδιά
κάθε πραγματικού ευρωπαϊκού εθνικιστικού κινήματος.
Δικός σας
Kai Murros
"Οτιδήποτε είναι επιζήμιο για την σημερινή τάξη
πραγμάτων έχει την υποστήριξή μας. Διότι εμείς επιζητούμε την Καταστροφή. Σε
ένα κόσμο που μας έχει περιθωριοποιήσει, υψώνουμε την αρχή της θέλησης για
καταστροφή, διότι μόνο η καταστροφή που θα καθαρίσει τα πάντα από το σάπιο
φιλελεύθερο σύστημα θα ανοίξει τον δρόμο σε εμάς τους Εθνικοσοσιαλιστές. Γι' αυτό και εμείς παλεύουμε για να επιταχύνουμε την αρχή
της καταστροφής του σημερινού συστήματος στηρίζοντας ότι εναντιώνεται σε αυτό
και το βλάπτει, όπως κάθε απεργία, κάθε κυβερνητική κρίση, κάθε αδυναμία του
Κράτους. Κάθε αποδυνάμωση του είναι καλή, πολύ καλή για μας και πάντα εμείς θα
προσπαθούμε να δυναμώνουμε όλες τις παραπάνω δυσκολίες για το κράτος, με
πείσμα και με θέληση ώσπου αυτό τελικά πεθάνει".
Ήταν στις 5 Μαΐου το 1821 όταν ο Napoleone
Bonaparte ανέπνεε πλέον το “il mortal
sospiro".Ο
l' Εmpereur πέθανε στο νησί Αγία Ελένη, όπου ζούσε σε εξορία, σταλμένος εκεί από τους Βρετανούς και τέθηκε υπό τον έλεγχο
του Sir Lowe.Τα
τελευταία του λόγια ήταν: «Γαλλία - αρχηγός του στρατού - Ζοζεφίνα», για να
τονίσει μέχρι το τέλος πως η ζωή του ήταν αφιερωμένη στο μεγαλείο της Γαλλίας
και στη δύναμη του στρατού που παρέμενε πάντα πιστός σε αυτόν.
Γεννημένος στην Κορσική το 1769, που
είχε παραχωρηθεί στη Γαλλία μόλις πριν
από ένα χρόνο, ο Ναπολέων ήταν ένας νεαρός
αξιωματικός του πυροβολικού με ρεπουμπλικανικές συμπάθειες, τόσο πολύ που
ονειρεύτηκε να κάνει την Κορσική μια ανεξάρτητη δημοκρατία.Μεγαλωμένος κατά τη διάρκεια της
Γαλλικής Επανάστασης, βρέθηκε κοντά τόσο
στους Ιακωβίνους όσο και στους αντάρτες
της Βανδέας, ωστόσο αντιτάχθηκε έντονα στην Τρομοκρατία όσο και στο φιλο-αγγλικό κίνημα των
Μεταναστών.
Με τον Ναπολέοντα, στηνΕυρώπη άναψαν τα αίματα. Ξαναγύρισε
έτσι να ανακαλύψει τη δικήτης ιστορία, την ιδανικήεπανέναρξη με την αρχαιοελληνική
παιδεία και την πνευματική συνέχειατης Ρωμαϊκής
αυτοκρατορίας των Καισάρων.Η «Ευγένεια» δεν βασίζονταν πλέον στον χρυσό αλλά στο χυμένο αίμα και την ηρωική συμπεριφορά.
Αυτά έδωσαν στον Ναπολέοντα την στήριξη ενός, μεγάλου τμήματος του λαού που
μέχρι τότε θεωρούταν ένα μηδέν. Δημιούργησε
λοιπόν την ιδέα ενός έθνους, ενός Λαού το να είναι μια κοινότητα πεπρωμένου.
Στο θρησκευτικό πεδίο το 1806 κάλεσε
εκπροσώπους της εβραϊκής κοινότητας που με την Επανάσταση απέκτησαν ιθαγένεια.Ο Ναπολέων την έβαλε μπροστά σε ένα
σταυροδρόμι: να είναι Γάλλοι και να σταματήσουν να ασκούν τοκογλυφία προς
άλλους πολίτες ή να μην θεωρούν τους εαυτούς τους Γάλλους.Η προαναφερθείσα κοινότητα χωρίστηκε
στα δύο.Αυτό
προκάλεσε την αντιπάθεια της Ευγενών των χρημάτων, των τραπεζιτών, αλλά δεν τον
εμπόδισε να αναλάβει μια ισχυρή οικονομική πολιτική με στόχο την εξάλειψη των
προνομίων της φεουδαρχίας σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η φιγούρα του στέκεται μεγαλοπρεπής,
ανάμεσα σε δυοαιώνες, από τους οποίους
αντιπροσώπευε μια αξιοθαύμαστη σύνθεση, και μπορούμε ακόμα να δούμε το
εκθαμβωτικό φως που ρίχνει στο μέλλον. Επανασυναρμολόγησε ένα έθνος που γκρεμίστηκε
από τον ανεμοστρόβιλο της Επανάστασης και την σύγκρουση των φατριών. Aναδιοργάνωσε την κρατική μηχανή θέτοντας τα θεμέλια για την σύγχρονη διοίκηση.
Έβαλε τάξη στον τομέα των νόμων, με ένα καινούργιο Κώδικα, τερματίζοντας την
αναρχία των διαφόρων πηγών που
διατηρούσαν την άθλια νομική κατάσταση επί αιώνες. Καθιέρωσε μια νέα ευγενή
τάξη, σφυρηλατημένη από τη φωτιά των μαχών και αναγνωρισμένη από την πίστη στην
πολιτική απασχόληση, που δεν ορίζεται πλέον στην αρχή της μεταβίβασης τμημάτων
κυριαρχίας και δημοσίων εξουσιών όπως στον φεουδαρχικό Μεσαίωνα, αλλά - με
ρωμαϊκούς όρους - την χορήγηση τίτλων που ανταμείβουν την υπηρεσία που
παρέχεται στην κοινότητα - καμία ιδεολογική ισότητα, αλλά ξεκινώντας όλα στο
ίδιο επίπεδο - «ισότητα μπροστά από το νόμο» που κατοχυρώνεται στον κώδικα - με
μια μεταγενέστερη οργάνωση ιεραρχιών με βάση την αξία.
Και αμέσως η εχθρότητα (περιττό να πω
από που) των εμπόρων και των κερδοσκόπων η οποία εντάθηκε. Έχει γράψει ο de Las Cases στο "Απομνημονεύματατης Αγίας Ελένης", ότι:
«Ο Πρώτος Πρόξενος ένιωσε μια φυσική
απογοήτευση για τους επιχειρηματίες: είχε αναλάβει την υποχρέωση, να εφαρμόζει
αρχές διαφορετικές από εκείνες της εποχής
του Διευθυντηρίου, σχεδόν αμέσως. Είδε επίσης τον εαυτό του να περιβάλλεται από
τις συζύγους των προμηθευτών, όλες χαριτωμένες και πολύ κομψές. Και αυτές
είναιιδιαιτερότητες που φαινόταν να
είναι αυστηρές στη συμπεριφορά όλων των επιχειρηματιών για το καλό αποτέλεσμα
των κερδοσκοπιών. Και μπόρεσε να διατήρησε σταθερά τη θέση του, ξεπερνώντας
όλες τις προκλήσεις με τη σταθερότητα του».
Όλοι αυτοί, δεν συγχώρησαν ποτέ στον
αυτοκράτορα την άκαμπτη αίσθηση δικαιοσύνης του. Οι προμηθευτές, οι έμποροι, οι
κερδοσκόποι του χρηματιστηρίου ήταν «αγκάθι για το έθνος» … έτσι τους ονόμαζε ο
Ναπολέων, όλοι αυτοί οι συσσωρευτές
ξαφνικού, αδίστακτου πλούτου - προμηθευτές, χρηματιστές, κερδοσκόποι κάθε
είδους - ήταν πάρα πολλοί στο Παρίσι και στην χώρα. Με την πλουτοκρατική τους
δύναμη, με το τεράστιο δίκτυο των πελατών τους, διαμόρφωναν έναν σοβαρό κίνδυνο
και την αιτία των αναταραχών και της ίντριγκας.
Ενισχυμένοι από τις υψηλές σχέσεις τους,
ειδικευμένοι στο να πουλάνε και να αρπάζουν χάρες διάφορες, είχαν χρεώσει το
Διευθυντήριοκαι ισχυριζόταν ότι διαχειρίζονται το δημόσιο με τον έλεγχο
της διαφθοράς που ήταν στα χέρια τους, πετυχαίνοντας την χαλάρωση των δημοσίων αρχών. Κανείς, εκτός του
Ναπολέοντα, δεν είχε μιλήσει ποτέ τόσο ξεκάθαρα. Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα
γεγονότα ήταν ο αγώνας που διεξήχθη ενάντια σε αυτήν τη νέα αριστοκρατία των
χρημάτων, την οποία θεώρησε απαίσια: «αλλά με έναν ενεργητικό έλεγχο το έβαλε
σε τέτοιες συνθήκες ώστε να αποφευχθεί οποιαδήποτε παρέμβαση στην κυβέρνηση»,
αναφέρει στο εξαίρετο έργο του για τον αυτοκράτορα οRené de Chateaubriand.
Μέσω του αυστηρού ελέγχου στις
δημόσιες διοικήσεις και της επιμελούς εξέτασης των λογαριασμών, με τη βοήθεια
του Συμβουλίου του Κράτους που είναι υπεύθυνο για τη σύνταξη των εκθέσεων,
έδειξε τις ατέλειες και εκείνο το σημείο οι ένοχοι επικαλούνταν δικαιολογίες
και υπεκφυγές ώστε ναμην επιτρέψουν όποια έρευνα, αλλά στο τέλος
δέχονταν μεγάλα πρόστιμα.
Ο Ναπολέων ήξερε καλά ότι, σε
ορισμένους παρισινούς κύκλους, είχαν δημιουργηθείέντονες μνησικακίεςεναντίον του και τον έδειχναν ως «δεσποτικό και τύραννο», αλλά αυτός προχωρούσε
ακάθεκτοςπρος το ιερό καθήκον του για όφελος του έθνους, το
οποίο στο τέλος πρέπει να ήταν ευγνώμων για αυτόν που το απελευθέρωσε, έστω και
για λίγο, από αυτές τις «άπληστες βδέλλες».Και
από αυτή την άποψη, σημείωνε στα Απομνημονεύματα του: «Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ.Οι ανέντιμοι κερδοσκόποι το έχουν
κάνει στο παρελθόν και θα το κάνουν πάντα.Γνωρίζω
όμως μέσα μου πολύ καλά ότι σε καμία
περίοδο της μοναρχίας δεν χτυπήθηκαν με πιο δίκαιο και αποφασιστικότρόπο, όπως έκαναν αντίθετα με μένα».
Ακόμη και οι κατηγορίες για την υπερβολική
τάση στον πόλεμο πρέπει να επιστραφούν στον αποστολέα. Με την Ειρήνη της Αμιέν
(1802), στην πραγματικότητα, πίστευε καλοπροαίρετα ότι η τύχη της Γαλλίας και της Ευρώπης
σταθεροποιήθηκε για πάντα, μετά από δέκα χρόνια αιματηρών μαχών, και ότι ο
πόλεμος τελείωσε: «Ήταν το αγγλικό υπουργικό συμβούλιο που αναζωπύρωσε την
κατάσταση, αυτό και μόνο αυτό είναι ένοχο μπροστά στην Ευρώπη, για όλες τις
μάστιγες που ακολούθησαν, μόνοι τους είναι υπεύθυνοι».
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που
αντιμετώπισε ήταν η επανένωση, η συγκέντρωση λαών που είχαν διασκορπιστεί, λαοί
πνιγμένοι από επαναστάσεις και κακή
πολιτική: «Θα ήθελα να κάνω όλους αυτούς τους λαούς έναν ενιαίο οργανισμό».
Και όπως συνεχίζει στα γραπτά του «Και με μια τέτοια ποσότητα
λαών που συγκεντρώθηκε, θα ήταν συναρπαστικό να προχωρήσουμε προς την
πρόοδοκαι την ευλογία στουςαιώνες. Ένιωσα
άξιος αυτής της δόξας!. Σε
αυτήν την κατάσταση, θα υπήρχαν περισσότερες πιθανότητες επίτευξης της ενοποίησης
νόμων, ηθικών αρχών, γνωμών, συναισθημάτων, απόψεων και συμφερόντων.Ίσως, λοιπόν, να είχε επιτραπεί να
ονειρευτεί κάποιος, για τη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, «μια ομοσπονδία όπως
αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών ή όπως αυτή των Ελληνικών Αμφικτιονιών»: «Τι
προοπτική τότε δύναμης, μεγαλείου, απόλαυσης, ευημερίας!Τι υπέροχο και εξαίσιο θέαμα!».
Είχε λαμπρές ιδέες, σίγουρα με καλές συμβουλές, για την οργάνωση πολιτικών
και κρατικών σχεδιασμών. Όπως στο
Σύνταγμα του έτους VIII βρίσκουμε ένα σύστημα πυραμίδας που ευνόησε τη
συμμετοχή του πληθυσμού σε όλα τα επίπεδα.Στην
Ιταλική Δημοκρατία που ιδρύθηκε το 1802 συνέλαβε μια σχεδόν προ-εταιρική τάξη,
όπου οι θεμελιώδεις πολιτικές συνελεύσεις χωρίστηκαν στα τρία σώματα μελετητών,
εμπόρων και γαιοκτημόνων, τα οποία στη συνέχεια εντάχθηκαν, με το Βασίλειο της
Ιταλίας, μια Γερουσία με μέλη ισόβια. Και η ιταλική πολιτική ενοποίηση οφείλει
επίσης πολλά στον αυτοκράτορα. Εκείνη την εποχή η αρμονία των αρχών και των
νόμων, αυτή της σκέψης και του συναισθήματος ωρίμασαν.
Το όνειρο του για την πραγματική ένωση
της Ευρώπης των λαών και των εθνών ήταν εντυπωσιακό. Μια Ευρώπη που θα
αποκτούσε πάλι τα φυσικά της σύνορα και με την εκδίωξη των αλλόφυλων Τούρκων
από τα ιερά χώματα μας. Τα χάσαμε όλα αυτά με την ήττα του Αυτοκράτορα. Μια
ενωμένη Ευρώπη στην ομοσπονδία ελεύθερων λαών, φάρος του κόσμου, όπου τα έθνη
θα μπορούσαν να αναπτύξουν τις δυνατότητές τους αποφεύγοντας τις συγκρούσεις
και τις καταστροφές του επόμενου αιώνα.Και
τέλος, μια προειδοποίηση για τους απογόνους που ακούγεται τρομακτικά επίκαιρη:
«Ο πρώτος κυρίαρχος, ο οποίος στη μέση της πρώτης μεγάλης διαμάχης θα αγκαλιάσει την υπόθεση των λαών με καλή πίστη, θα βρεθεί στο κεφάλι ολόκληρης
της Ευρώπης θα είναι σε θέση να δοκιμάσει ότι θέλει» .
Και η αγάπη που είχαν οι άνθρωποι για
αυτόν κράτησε για αιώνες.Ισχυρότερη
από κάθε κατηγορία και μίσος.Ισχυρότερη
από τη δειλία εκείνων που τον απομόνωσαν σε ένα νησί.Όπως
και για τους νέους Γάλλους, της Μεραρχίας «Charlemagne» που σύμφωνα με τον συγγραφέα Saint-Paulien,
τραγούδησαν ένα τραγούδι προς τιμήν του Γάλλου Αυτοκράτορα κατά τη διάρκεια της
επίπονης υπεράσπισης του Βερολίνου στο τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου.Ένα τραγούδι για το «enfant de la glorie», (Ο
γιος της δόξας), ένα τραγούδι που έγραψε ο μεγάλος Ιταλός ποιητής Alessandro
Manzoni αφιερωμένο στον Empereur:
«Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι με τσιγάρο φεύγουνε στα
χείλη»
Κάποιες αναφορές σε απαγορευμένα ιστορικά πεδία είναι
σαν να κοιτάς την άβυσσο με τον κίνδυνο αυτή να σε καταπιεί. Είναι ένα ακόμη «μυστικό»
του εθνικιστικού «χώρου» ότι κορυφαία μέλη των αναρχικών αντιπάλων μας προέρχονται
και από σκληρές «εθνικόφρονες» οικογένειες οι οποίες λόγω του στείρου «αντικομμουνισμού»
τους και της «ακροδεξιάς» αισθητικής τους, σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπόρεσαν να πείσουν τελικά ούτε
τα ίδια τα μέλη της οικογένειας τους. Είναι πράγματι έκπληξη - οδυνηρή για
πολλούς - να διαπιστώνουν ότι ο παππούς πολέμησε τον ΔΣΕ στον Γράμμο και στο
Βίτσι το ’49 και ο εγγονός το ’89 κατέληξε να είναι «φρικιό» ή «αναρχοπάνκης». Φυσικά
υπήρξαν και περιπτώσεις αντίστροφης πορείας δηλαδή από την αριστερά στις τάξεις
του «Φασισμού». Δεν είναι τυχαίο ότι το φαινόμενο της punkσκηνής
στην Ρωσία οδήγησε σε μορφές «Κόκκινου Φασισμού» - ένας όρος που θυμίζει τον Γάλλο Φασιστή Brasillach- όπως
γράφουν οι Έλληνες Ρομαντικοί σε πρόσφατο άρθρο εδώ.
Αυτή η «αλλαγή πλεύσης» των γόνων της σύγχρονης ακροδεξιάς
δεν είναι ένα φαινόμενο τωρινό αλλά άρχισε να παίρνει έκταση κυρίως μετά την
πτώση της δικτατορίας, όπου η νεολαία άρχισε να «ψάχνεται» σε όλα τα ιδεολογικά
μετερίζια. Άνθρωποι που δεν πείστηκαν από την γνωστή παρένθεσητης 21ης
Απριλίου και δεν ανέχθηκαν τις κρατικές δολοφονίες - με εντολή του Καραμανλή - σε συγκρούσεις που ακολούθησαν την άφιξη του, ο οποίος ας μην ξεχνάμε ότι μόλις
έφτασε με το αεροπλάνο του Γάλλου Τέκτονα στην Αθήνα και στο πλευρό του είχε την
γνωστή «Ροζαλία», αμέσως έδωσε περίστροφα και οπλοπολυβόλα στην δημοκρατική αστυνομία ενώ απέσυρε τις ράβδους που είχαν μέχρι τότε στα χέρια
τους οι μπάτσοι από την «χούντα». Η ίδια δολοφονική κρατική τακτική μέσω της άμεσης καταστολής συνεχίστηκε και με το ΠΑΣΟΚ με στόχους όλους όσους αντιδρούσαν στην επιβολή της σάπιας εξουσίας.
Η δεξιά πάντα ήταν ο καλύτερος στρατολόγος της αριστεράς
για την νεολαία που είχε εξεγερθεί απέναντι στην κοινωνική αδικία που ένιωθε
ότι έβλεπε, στα σχολεία στους χώρους εργασίας και τις συνθήκες μιας κοινωνίας στα
μεσαία στάδια της τότε καπιταλιστικής αστικής και δημοκρατικής «ανάπτυξης». Κάποιοι «καταραμένοι»
νεολαίοι λοιπόν πορεύτηκαν στην συνέχεια είτε στο «φωτεινό μονοπάτι» του ελληνικού εθνικοσοσιαλισμού είτε στις τάξεις των αναρχικών διανοητών. Κάποιοι «μαυροκόκκινοι» που βρέθηκαν απέναντι στους εθνικιστές παρά τις επίσημες ιστορικές πηγές κατάφεραν και συνδύασαν
τον έμφυτο πατριωτισμό τους και τον «εθνισμό» τους με μια «αντιεξουσιαστική»
λογική, έναν πρωτόγονο «αντικρατισμό» χωρίς όμως να τονίζουν τις εθνομηδενιστικές
αναφορές, με συνέπεια να κατηγορηθούν ακόμη και από τους συντρόφους τους για
τάσεις «αναρχοφασισμού» όπως έχει αναφερθεί αναλυτικά ο όρος εδώ.
Να σημειώσω για όσους δεν το γνωρίζουν ότι η αναρχική «ιδέα»
την εποχή εκείνη δεν είχε ακόμη αλωθεί πλήρως από τον «αριστερισμό» όπως περιγράφεται
εδώ, οι «μαυροκόκκινοι» δεν μιλούσαν για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ και των
Σαλαφιστών εποίκων, δεν ζητούσαν το κεφάλι του Μουαμάρ Καντάφι μέσω του ΝΑΤΟ όπως έκαναν το
2011 στο indymedia (στην
Αθήνα μια παλαιότερη εποχή σε κάποιες πορείες τους είχαν για μικρό διάστημα και
σημαίες της … αντισιωνιστικής Λιβύης (!) αφού θεωρούσαν το καθεστώς ως μια
ιδιαίτερη έκφραση του Λενινιστικού «αναρχισμού») δεν είχαν τον «χρυσό μόσχο»
του αντιφασισμού ως είδωλο στην καθημερινότητα τους, συνήθως δεν έκαιγαν την
ίδια σημαία πάνω στην οποία εναπόθεσαν οι μαυροσκούφηδες παππούδες τους (...) τα όπλα μετά την συμφωνία της Βάρκιζας - δεν το έκαναν για την «καύλα» τους για να την σπάσουν στους
«φασίστες» όπως λένε ... - δεν εγκωμίαζαν την εμβολιαστική πολιτική του κράτους, δεν υπερασπίζονταν με πάθος την κρατική πολιτική των αμβλώσεων, ενώ δεν βεβήλωναν μέσα στην νύχτα τις
τοιχογραφίες των ηρώων του ’21 ...
Την εποχή εκείνη ίσως ένιωθαν και κάποιοι
εξ αυτών μαζί με άλλους (ποιους άραγε;) την κοινωνική κατάρρευση που ερχόταν με
τις ευλογίες των δανείων και των σιωνιστών τραπεζιτών.
Τσιρώνης, (βλέπε εδώ) Πρέκας, Μαρίνος κάποιοι «άγιοι» των
Εξαρχείων από οικογένειες που οι πρόγονοι τους πολέμησαν σε άλλες εποχές με φανατισμό για την Πατρίδα, και που είχαν το θράσος να πάρουν τον δικό τους δρόμο και να σηκώσουν τις κάνες απέναντι στον ασύδοτο κρατισμό. Αγωνίστηκαν για
τις ιδέες τους και την πλήρωσαν αυτή την επιλογή τους με την ανταπόδοση μαζικών πυρών ακόμη και σε δημόσια επικοινωνιακή αρένα, αλλά και υπέστησαν την μετέπειτα διαπόμπευση των πτωμάτων τους από τα δημοκρατικά γουρούνια. Άνθρωποι που σύμφωνα με πολλούς δεν μισούσαν το εθνικό
συναίσθημα αλλά το συνδύαζαν με το ταξικό, δεν έλεγαν αυτιστικά «να πεθάνει η ελλάδα να ζήσουμε εμείς» και όσο
και αν ανατριχιάζουν κάποιοι σήμερα μέσα από τις γραμμές αυτές, την εποχή εκείνη στα
κελιά της «δημιοκρατίας» απέναντι στον ανθρωποφύλακα και τον ανακριτή, απέναντι
στους κομματικούς διευθυντές των φυλακών που έκαναν ότι δεν έβλεπαν τις συνθήκες
στα κάτεργα - με την πρέζα και τις αυτοκτονίες να είναι καθημερινό φαινόμενο - στάθηκαν
στην ίδια πλευρά με κάποιους αμετανόητους νεοφασίστες απέναντι στην τακτική του κράτους.
Ενωμένοι απέναντι σε όλους αυτούς που έθαψαν ζωντανό τον
Στρατηγό Ντερτιλή αλλά και άλλους, βρέθηκαν μαζί οι «εθνικοσοσιαλιστές» και οι «αντιεξουσιαστές»
σε μια επικίνδυνη στροφή του χρόνου προκαλώντας προσωρινό «βραχυκύκλωμα» στα
κρατικά σκυλιά που έβλεπαν απεργίες πείνας, εξεγέρσεις και φωτιές σε κέντρα
κράτησης από τα «άκρα» τα οποία συμφέρει το κράτος να συγκρούονται μεταξύ τους για
να επιβιώνουν οι πολιτικάντηδες και οι υπηρέτες τους.
Ας μην έχουμε αυταπάτες,
άλλες εποχές άλλα ήθη, άλλα «έθιμα» όπου υπήρχε μπέσα και πάθος για την λευτεριά.
Ένα φαινόμενο που επαναλήφθηκε σε μικρότερη κλίμακα και πρόσφατα αλλά αυτό
είναι μια άλλη άγνωστη ιστορία που σύντομα θα βγει σε βιβλίο …
Αφορμή για τα παραπάνω μια άγνωστη πτυχή της ελληνικής
μουσικής ιστορίας του 1996, όπου ένας αριστερός τραγουδιστής ο Δημήτρης Μητροπάνος σε μουσική του
Μικρούτσικου ερμηνεύει στίχους του επίσης αριστερού Άλκη Αλκαίου, ο οποίος όμως
επηρεάστηκε βαθύτατα στην ζωή του από τον εθνικιστή αντιδημοκράτη Καρυωτάκη.
Γράφει
κάποιος:
«Το 1996, ήταν μια ιδιαίτερα κρίσιμη χρονιά για την Κύπρο. Τα γεγονότα
εκείνου του καλοκαιριού παραμένουν μέχρι και σήμερα, στα χρόνια της λήθης,
χαραγμένα ανεξίτηλα στις μνήμες όσων τα ζήσαμε, αφού βιώσαμε στο πετσί μας τον
κίνδυνο μιας ενδεχόμενης επίθεσης του τουρκικού στρατού στην ελεύθερη περιοχή
της Αμμοχώστου. Η πανευρωπαϊκή αντικατοχική πορεία των μοτοσικλετιστών εκείνη
τη χρονιά γράφτηκε για πάντα στην ιστορία, τόσο για τις διαστάσεις της και τα
μηνύματά της όσο και για τη δολοφονία δύο Ελληνοκυπρίων, των Ισαάκ και Σολωμού
από το Παραλίμνι, που συμπεριλήφθηκαν στο πάνθεον των ηρώων μας.
Όλα όσα ζήσαμε εκείνες τις μέρες μάς έφερναν ξανά
αντιμέτωπους με τη σκληρή πραγματικότητα του νησιού, την κατοχή. Εκείνη τη
χρονιά κυκλοφορεί και ο δίσκος του Δημήτρη Μητροπάνου με τίτλο «Στου αιώνα την
παράγκα», σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου. Τα εννέα τραγούδια του δίσκου
υπογράφει ο ποιητής Άλκης Αλκαίος, τα τρία ο Κώστας Λαχάς και από ένα η Λίνα
Νικολακοπούλου και ο Γιώργος Κακουλίδης. Ο «δωρικός» Δημήτρης Μητροπάνος
ζωντανεύει, εκείνη τη χρονιά, με τον λυρισμό της φωνής του, στίχους και
μουσικές μοναδικές.
Από εκείνο το cd, είχε ακουστεί πολύ από τα ραδιόφωνα το τραγούδι
«Πάντα γελαστοί» σε στίχους του Άλκη Αλκαίου. «Όσοι με τον Χάρο γίναν φίλοι, με
τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη», έγραφε ο ποιητής και τραγούδαγε ο Μητροπάνος. Ένα
τραγούδι αφιερωμένο στους δύο Κύπριους ήρωες και ξαδέρφια, Τάσο Ισαάκ και
Σολωμό Σολωμού, οι οποίοι δολοφονήθηκαν ο μεν πρώτος από τους «Γκρίζους Λύκους»
κατά τη διάρκεια της πανευρωπαϊκής αντικατοχικής διαδήλωσης των
μοτοσικλετιστών, ο δε δεύτερος αφού πυροβολήθηκε από το απέναντι τουρκικό
φυλάκιο την ώρα που προσπαθούσε να κατεβάσει την τουρκική σημαία με το τσιγάρο
στο στόμα. Οι δύο δολοφονίες έγιναν στη νεκρή ζώνη στην περιοχή της Δερύνειας,
με διαφορά τριών ημερών μεταξύ τους, και ο συγκεκριμένος δίσκος κυκλοφόρησε
λίγους μόνο μήνες αργότερα. Συγκινητικό είναι, εκ μέρους του ποιητή, το ότι
γράφει κάτω από τον τίτλο: «Ισαάκ και Σολωμού και Μαρίνου Μαρτύρων». Ο
Χριστόφορος Μαρίνος ήταν νεαρός αναρχικός που δολοφονήθηκε στην Αθήνα, τον ίδιο
χρόνο»
Έχουμε λοιπόν ένα τραγούδι με την ερμηνεία ενός
γνωστού υποστηρικτή της κοινοβουλευτικής αριστεράς, σε στίχους ενός μαρξιστή
ποιητή εις μνήμην των δυο Μαρτύρων Εθνικιστών και υποστηρικτών της Ένωσης που
εξέφρασε με τα όπλα ο Στρατηγός Γρίβας και η ΕΟΚΑ της Κύπρου, και οι οποίοι δολοφονήθηκαν
από τις κατοχικές αρχές - αλλά και την αναφορά παράλληλα … σε έναν άοπλο
αναρχικό που δολοφονήθηκε από τα επίλεκτα και πάνοπλα μέλη των κρατικών ΕΚΑΜ - εν ψυχρώ τον Ιούλιο του ’96 - μέσα
σε πλοίο της γραμμής γιατί ήταν «ατίθασος» και έπρεπε να τον «αυτοκτονήσουν».
Μια
«εθνικοαναρχική» και «αιρετική» μουσική σύνθεση που προκαλεί ίλιγγο σε πολλούς
αλλά και γόνιμες σκέψεις σε αυτούς που μπορούν να δουν ότι πίσω από τον κάθε ιδεολογικό
«ισμό» υπάρχει πάντα ακλόνητος ο Ελληνισμός που παραμένει ο κύριος άξονας
αντίστασης για κάποιους που ξέρουν να συσπειρώνουν την αγέλη των Λύκων απέναντι
στις ένστολες και κοινοβουλευτικές ύαινες που τρώνε την σάρκα του λαού μας.
Μια «ιστορία» που θυμίζει την ένοπλη αριστερή ομάδα του
οπαδού του Καντάφι, του Βάσσου Λυσσαρίδη, που συμμετείχε στην πρώτη αντάρτικη ΕΟΚΑ
πάντα υπό την καθοδήγηση και τις διαταγές του Εθνικιστή αντάρτη Γρίβα, που φέρνει στον
νου την άγνωστη αποστολή κρυμμένων όπλων του ΕΛΑΣ στον «φασίστα» Γρίβα το ’55 για
τον εθνικό αγώνα ενάντια στους Άγγλους, πρωτοβουλία μικρής ομάδας «παρτιζάνων» που λοιδόρησαν το
ΑΚΕΛ μετά το ΄45 και ήθελαν την ένωση ενώ γνώριζαν τα πάντα για την προδοσία του
Ζαχαριάδη του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ. Θυμίζει την θυσία του Ιάκωβου Κουμή ενός Ενωτικού πατριώτη της
Κύπρου που δολοφονήθηκε από τα «πατριωτικά» ΜΑΤ και σήμερα τον έχουν ξεχάσει
όλοι.
Εάν συνθέσεις αυτά τα χρονικά κομμάτια αλλά και άλλα θα καταλάβεις για
παράδειγμα γιατί «θάψανε» οι αριστεροί αντιφασίστες και οι σύγχρονοι antifaτο
βιβλίο του Κουφοντίνα που μιλάει με θράσος για την Τουρκία το Ισραήλ τον «εθνισμό» και το Κυπριακό αλλά και άλλα θέματα «απαγορευμένα» στους κύκλους των εθνομηδενιστών, ένα πόνημα
στο οποίο απάντησε μόνο η «Τρίτη Θέση» που εκφράζει η συντακτική μας ομάδα.
Απέναντι
στην ιστορία του Λαού μας οφείλουμε να μην φοράμε παρωπίδες και να γνωρίζουμε ότι το
κατοχικό καθεστώς μπορεί να αλλάζει κομματική προβιά, όμως το κράτος παραμένει όπως
λέει ο «Μέγας» Νίτσε«το πιο ψυχρό από τα ψυχρά τέρατα» και θέλει να εξοντώσει
το έθνος και την φυλή.
Άρθρο του Marcello Veneziani, συγγραφέα του βιβλίου:
«Η
Συντηρητική Επανάσταση στην Ιταλία».
Με την μετάφραση της μικρής αυτής
βιβλιοπαρουσίασης/προλόγου του έργου του Tomas Carini “Niccolò Giani e la
Scuola di Mistica Fascista”, ένα από τα πιο σημαντικά συγγράμματα για την ζωή
του Niccolò Giani και την Σχολή του Μυστικιστικού Φασισμού, ξεκινάμε μια
παρουσίαση των μετά-πολιτικών, θρησκευτικών διαστάσεων του Φασισμού (και θα το
κάνουμε κ με άλλες επαναστατικές ιδεολογίες και κινήματα του περασμένου αιώνα).
Πλήρως σύμφωνοι με την ιστορική ανάλυση του ιστορικού
επιστήμονα Εμίλιο Τζεντίλε για την Πολιτική ως Θρησκεία και τον Φασισμό ως την
κατεξοχήν έκφραση της Πολιτικής Θρησκείας μοιραζόμαστε πηγές, απόψεις και
αναλύσεις που όχι απλά επιβεβαιώνουν αυτό τον ορισμό αλλά υπογραμμίζουν
επιπλέον την σημασία αυτής της θρησκευτικής διάστασης για την αναγκαία
πνευματική αναθεώρηση της έννοιας της πολιτικής, για την πορεία του ανθρώπου
που θα αντιμετωπίσει ριζικά τις εφιαλτικές προκλήσεις της τρίτης χιλιετίας.
Το βιβλίο του Tomas Carini ξανανοίγει ένα αποσιωπημένο
κεφάλαιο μέσα στην ιστορία και την δαιμονολογία του φασισμού: τον σύνδεσμο
μεταξύ κουλτούρας και στράτευσης, ιδεών και δράσης, δηλαδή του μυστικισμού της
δράσης που εμψύχωσε τον πιο φιντειστικό φασισμό. Η έρευνα του είναι για μένα
μια επιστροφή στα θέματα, τους συγγραφείς και τα πάθη της νεότητας μου. Πολλά
αναγνώσματα, ποικίλα γραπτά και τελικά «Η Συντηρητική Επανάσταση στην Ιταλία»,
έργο που έγραψα όταν ακόμη δεν ήμουν στα τριάντα και εξέδωσα το 1987.
Βρήκα σε αυτές τις σελίδες τους συγγραφείς εκείνων των
χρόνων, το πάθος για εκείνη την κουλτούρα του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα,
το παρεκβατικό ενδιαφέρον και περιέργεια, χωρίς προκαταλήψεις ή ιδεολογικές
παρωπίδες, προς την απαγορευμένη εμπειρία του φασισμού που κάποιοι αρέσκονται
να ορίζουν θεολογικά ως το «απόλυτο κακό». Υπάρχει αρκετό απόλυτο στις σελίδες
της Φασιστικής Μυστικιστικής Σχολής και στον κύριο εμψυχωτή της Niccolò Giani,
ο οποίος πίστευε στην μετοίκηση του απόλυτου μέσα στην ιστορία με όλη την ψυχή
του και την καλή πίστη ενός μαχητή που ήθελε να πληρώσει αυτήν επαγγελία των
ιδεών στο ίδιο του το σώμα, όπως και έκανε.
Απόλυτη πίστη, όμως αυτοί έκαναν κακό μόνον στον εαυτό τους, στη δική τους ζωή που θυσίασαν στο όνομα της ιδέας και της καθαρότητας ενός
ονείρου. Στα είκοσι μου παθιάστηκα με την Φασιστική Σχολή του Μυστικισμού ακόμα
και αν νόμιζα πως η προσέγγιση μεταξύ μιας ιερής διάστασης συνδεδεμένης με το
υπερβατικό, όπως είναι ο μυστικισμός, και της ιστορικής, ιδεολογικής και
πολιτικής διάστασης του φασισμού ήταν δυναμικά αταίριαστη.
Έγραψα επίσης ένα δοκίμιο όταν ήμουν ακριβώς στα είκοσι όπου
ερμήνευα την Σχολή των Giani, Pallota και Arnaldo Mussolini ως μια απόπειρα να
δημιουργηθεί ένας υψηλής έντασης φασισμός, για μια κάστα αποστολών ηρώων, σχεδόν την αριστοκρατία του φασισμού όπως ο ίδιος ο Μουσολίνι είχε πει.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
-wzor.jpg)
