“ … Ο Αμερικανός ποιητής Ezra Loomis Pound, εκ των κορυφαίων
αρχιτεκτόνων του Ευρωπαϊκού Μοντερνισμού, γεννήθηκε το 1885 στο Hailey του
Idaho και μεγάλωσε στο Wyncote της Pennsylvania, στο πολιτειακό πανεπιστήμιο της
οποίας σπούδασε Συγκριτική Λογοτεχνία. Δίδαξε για σύντομο χρονικό διάστημα
γαλλικά και ισπανικά στο Κολέγιο Wabash της Indiana. Το 1907 αναχώρησε για την
Ευρώπη, όπου παρέμεινε μέχρι το 1945, εκδίδοντας τα κλασικά πια βιβλία του.
Προκαλώντας τους συντηρητικούς λογοτεχνικούς και
καλλιτεχνικούς κύκλους, πυροδοτώντας τα ποιητικά κινήματα του Εικονισμού και
του Βορτικισμού, καινοτομώντας στην μετάφραση αρχαίων, μεσαιωνικών και
αναγεννησιακών ποιητικών έργων και επιβάλλοντας σπουδαίους συγγραφείς, όπως ο
T. S. Eliot, ο James Joyce, ο William Carlos Williams και ο Robert Frost.
Αποτελώντας ήδη την κορυφαία προσωπικότητα του αγγλόφωνου
μοντερνισμού, αλλά απογοητευμένος από την εκβαρβάρωση του Πρώτου Παγκοσμίου
Πολέμου, εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, όπου ασχολήθηκε με την συγγραφή των Cantos,
του εικονοκλαστικού έπους, που αποτέλεσε το magnum opus του.
Η ενασχόλησή του με τους οικονομικούς και πολιτικούς λόγους
της πρώτης μεγάλης ευρωπαϊκής αλληλοσφαγής τον οδήγησε στην φασιστική
ιδεολογία. Με αποτέλεσμα μια σειρά αντιαμερικανικών εκπομπών στον Κρατικό
Ραδιοσταθμό της Ρώμης. Το 1945 συνελήφθη από τα αμερικάνικα στρατεύματα και
μεταφέρθηκε στις Η.Π.Α. για να δικαστεί με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.
Η υπεράσπιση του κατάφερε να τον παρουσιάσει διανοητικά
ακατάλληλο και να εξασφαλίσει τον εγκλεισμό του σε ψυχιατρική κλινική, απ’ όπου
αποφυλακίστηκε το 1958 και επέστρεψε αμέσως στην Ιταλία. Ο θάνατος τον βρήκε
στην Βενετία, το 1972. Αποτελούσε ήδη μια μυθική μορφή για τον ποιητικό κόσμο
που έφευγε, αλλά και γι’ αυτόν που ερχόταν …”
Ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία του Ιταλού φιλοσόφου Ιουλίου
Έβολα εκδόθηκε από τη “Λόγχη” σε μετάφραση - επιμέλεια του καλού φίλου, γιατρού
Αθανασίου Νοτόπουλου.
Μετά τις “Καρδιακές Αναπάλσεις”, ένα υπέροχο βιβλίο
υπαρξιακής κατάθεσης υπό το φως της ορθόδοξης μαρτυρίας, ο Θανάσης σε
συνεργασία με τις εκδόσεις “Λόγχη” μάς κάνει ένα ακόμα όμορφο δώρο.
Δούλεψε σε βάθος πάνω στο κείμενο και εκτός από την πολύ
προσεγμένη μετάφραση, έκανε μια επίσης σχολαστική επιμέλεια και μάς προσφέρει
σημαντικές πληροφορίες για πρόσωπα, ρεύματα και σχολές σκέψης που αναφέρονται
από τον συγγραφέα.
Με τον Θανάση, καρδιακό μου φίλο, είχαμε ουσιαστικές και
εκτενείς συζητήσεις γύρω από το έργο του φιλοσόφου. Αποφάσισε να ασχοληθεί με
το συγκεκριμένο βιβλίο διότι με αυτό κλείνει η περίφημη τριλογία (“ΕΞΕΓΕΡΣΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ” – “ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ” – ΚΑΒΑΛΙΚΕΥΟΝΤΑΣ
ΤΗΝ ΤΙΓΡΗ“) και παρουσιάζεται η σκέψη του φιλοσόφου στην πληρότητά της.
ΚΑΒΑΛΙΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΙΓΡΗ
Για πρώτη φορά στα ελληνικά, μεταφράζεται από τις εκδόσεις
Λόγχη το έργο του Ιουλίου Έβολα «Καβάλικεύοντας την τίγρη», σε μετάφραση
Αθανασίου Νοτόπουλου. Παρότι ο Έβολα έγραψε το βιβλίο αυτό λίγα χρόνια μετά το
τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, φαντάζει εξαιρετικά επίκαιρο στις
προτάσεις του και στις προοπτικές που μπορεί να λάβει.
Προτείνονται σε αυτό το πόνημα δρόμοι για την επαναπρόσληψη
των παραδοσιακών αρχών μέσω μεταπολιτικών δρόμων, η αναζήτηση ενός εσωτερικού
προσανατολισμού από τον άνθρωπο που δίνει νόημα στην ζωή και στην ύπαρξη. Κρίνεται
η αποϊεροποιήση του σύγχρονου κόσμου και η έλλειψη υπερβατικού και παραδοσιακού
οράματος. Ταυτόχρονα προτείνεται ως τρόπος αντίστασης το καβαλίκεμα της τίγρης,
μια πρόκληση εσωτερικής απελευθέρωσης που οδηγεί στην αφύπνιση.
Ένα σημαντικό έργο που ανοίγει νέους δρόμους στην σκέψη αλλά
και στην ενεργό συμμετοχή.
Ο ίδιος μου ανέφερε ότι προτίμησε -και σωστά- τον όρο
“καβαλικεύοντας” αντί του “ιππεύοντας την τίγρη” διότι η ίππευση αφορά ένα
ελεγχόμενο, εξημερωμένο ζώο (πχ τα “άλογα ιππασίας”), ενώ η ΤΙΓΡΗ (οι χαοτικές
δυνάμεις του σημερινού κόσμου) είναι … άλλο ζήτημα. Εκεί ο δυνατός άνθρωπος
ύστερα από διαδικασία μύησης και μεγάλο αγώνα καβαλικεύει και δεν “ιππεύει”
απλά το άγριο στοιχείο, το στρέφει στην επιθυμητή κατεύθυνση, και αφού η
διαδικασία ολοκληρωθεί, επέρχεται η ηρεμία και γλυκύτητα, όπως φαίνεται και στο
εξώφυλλο της έκδοσης, που είναι επίσης επιλογή του μεταφραστή - επιμελητή.
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα όλο
και περισσότεροι Συναγωνιστές ενδιαφέρονται για τα πρόσωπα τις θέσεις, τις
ιδέες και τα έντυπα της «αριστερής» έκφρασης του Εθνικοσοσιαλισμού.
Στο παρελθόν είχαμε αναφερθεί σε συνδέσμους που
μπορούσε κάποιος να κατεβάσει περιοδικά με την εν λόγω θεματολογία αλλά σήμερα
για λόγους έκτακτης ενημέρωσης επανερχόμαστε στο θέμα αυτό.
Το «Γαμμάδιον» αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά περιοδικά
και έχουμε πολλές φορές στο παρελθόν αναδημοσιεύσει στο ιστολόγιο μας κάποια
από τα άρθρα που φιλοξενήθηκαν στις σελίδες του.
Ξεκίνησε η έκδοση του το καλοκαίρι του 2004 και
σταμάτησε ξαφνικά το φθινόπωρο του 2006. Μπορούσε κάποιος να το βρει σε βιβλιοπωλεία του «χώρου» και σε περίπτερα στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη αλλά κυρίως
μέσω αυτόνομων ομάδων και προσώπων.
Υπήρξε ένα ανοιχτό βήμα έκφρασης ακόμη και με διαφωνίες
ανάμεσα στους συντάκτες του. Όπως είναι φυσικό η κυκλοφορία του προκάλεσε
ιδιαίτερη αίσθηση εντός και εκτός του «χώρου» αφού ξεχώρισε για τα
ενδιαφέρονται και άκρως «αιρετικά» άρθρα του.
Η προβολή του εν λόγω εντύπου δεν σημαίνει απαραίτητα
ότι εκφράζει το σύνολο της συντακτικής μας ομάδας, ενώ να τονιστεί ότι υπήρξαν πολλές
δομικές αλλαγές στην κοινωνία σε σχέση με εκείνη την εποχή που κυκλοφόρησε η
εκδοτική αυτή προσπάθεια. Κάποιοι ίσως χρειαστεί να διαβάσουν διάφορες ενημερωτικές
πηγές για την σύνδεση των γεγονότων που αναφέρονται στις σελίδες του
περιοδικού.
Μετά από απαίτηση νεολαίων συναγωνιστών - κάποιοι από αυτούς
που θέλουν να το διαβάσουν και ζήτησαν να το προβάλλουμε διαφωνούν με
την «Τρίτη Θέση και αυτό είναι μια σημαντική παράμετρος - προβάλλουμε σήμερα τους
σχετικούς συνδέσμους.
Κάντε κλικ στους παρακάτω συνδέσμους για να το
κατεβάσετε:
Έχουμε επισημάνει σε παλαιότερα άρθρα ότι ένας από τους
στόχους του εξουσιαστικού νεοφιλελευθερισμού είναι να επαναφέρει όσο το δυνατόν
περισσότερες από τις οικονομικές και κοινωνικές ρυθμίσεις των αρχών του 19ου
αιώνα. Αναφερόμαστε, ασφαλώς, στις ρυθμίσεις των βιομηχανικών χωρών της δυτικής
Ευρώπης. Αυτό είναι το πρότυπο των καπιταλιστών εξουσιαστών. Η εκμηδένιση της
όποιας διαπραγματευτικής δύναμης του εργασιακού προσωπικού, η ολική απόσυρση
του δημοσίου από το πεδίο των αγορών και η εκμετάλλευση κάθε φυσικού πόρου προς
όφελος της διεθνούς μεγαλοαστικής ελίτ που διαφεντεύει τις τύχες των λαών,
ελέγχοντας τις αστικές κυβερνήσεις. Ιδίως στις συνθήκες τις παγκοσμιοποίησης,
που ο μεταμοντέρνος εφαρμοσμένος διεθνισμός προσφέρει απείρως μεγαλύτερες
δυνατότητες και γεννά προκλήσεις διαφορετικές από εκείνες του 19ου αιώνα, η
τάση αυτή της φιλελεύθερης εξουσιαστικής ηγεμονίας θα ενταθεί. Υποθέτουμε με
ασφάλεια ότι η πρόσφατη κατάργηση της αργίας την Δευτέρα μετά τα Χριστούγεννα
αποτελεί μια ακόμη συμβολική θέσμιση αυτής της τάσης από την ελλαδική κυβέρνηση
την οποία απολαμβάνουμε να μισούμε και να καυτηριάζουμε σε κάθε ευκαιρία.
Σημείο αναφοράς για την κατανόηση της ουσίας του
φιλελεύθερου σκεπτικού αποτελεί ηέλευση
της νεωτερικότητας στην Βρετανία. Την χώρα που είχε, ήδη, από τις αρχές του
19ου αιώνα όλα σχεδόν τα γνωρίσματα που απέκτησαν οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες
στην ιστορική συνέχεια μέχρι σήμερα. Η έλευση της νεωτερικότητας σηματοδότησε
στην Βρετανία την παύση των χριστουγεννιάτικων εορτασμών. Οιπρονεωτερικοί δωδεκαήμεροι εορτασμοί, οι
οποίοι πραγματοποιούνταν στις επαρχίες της υπαίθρου, είχαν ξεθωριάσει ήδη από
τον 18ο αιώνα. Όχι μόνο γιατί θεωρήθηκαν από την κυρίαρχη ελίτ του
φιλελευθερισμού ως αναχρονιστικοί και ασύμφοροι οικονομικά. Αλλά κι επειδή
μεγάλες μάζες ανθρώπων της υπαίθρου είχαν ξεριζωθεί από τις επαρχίες
προκειμένου να γίνουν εργάτες της αναπτυσσόμενης καπιταλιστικής βιομηχανίας
(ανάμεσα στις οποίες βρίσκονταν και χιλιάδες μικρά παιδιά).
Στην νέα τους βασανιστική ζωή εκείνοι οι ξεριζωμένοι από τις
πατρογονικές εστίες βιομηχανικοί εργάτες απαγορευόταν να έχουν εκπροσώπηση και
δικαίωμα λόγου για τις εργασιακές συνθήκες. Επίσης απαγορευόταν να απολαύσουν
κάποια χριστουγεννιάτικη αργία. Η απάντηση σε αυτή την συνθήκη δόθηκε από ένα
παραδοσιοκρατικό πολιτιστικό κίνημα, το οποίο οργάνωσαν διανοητές και
υποστηρικτές του Ρομαντισμού. Από το 1841 ως το 1843 οι προσπάθειες εντάθηκαν.
Ώσπου η αστική βρετανική ελίτ υποχώρησε. Τον Δεκέμβριο του 1844, έπειτα από την
επιτυχημένη δράση εκείνου του παραδοσιοκρατικού κινήματος, οι εορτασμοί και οι
πρώτες αργίες επανήλθαν σταδιακά στην Αγγλία.
Λίγοι σήμερα θυμούνται ότι μια από τις σημαντικότερες
ενέργειες εκείνου του κινήματος υπήρξε η συγγραφή του βιβλίου Ο Ύμνος των
Χριστουγέννων από τον Κάρολο Ντίκενς, στις 19 Δεκεμβρίου του 1843. Η επιρροή
του βιβλίου ήταν τόσο μεγάλη ώστε όχι μόνο να αποτελέσει κομβικό γεγονός
προκειμένου να επανέλθουν οι εορτασμοί αλλά και για να ανανεωθούν. Μέσα από το
βιβλίο του Ντίκενς δόθηκε μια κατεύθυνση για το πώς θα εορτάζονταν τα
Χριστούγεννα στο αστικό περιβάλλον, η οποία επηρέασε, λιγότερο ή περισσότερο,
όλες τις χώρες της Ευρώπης. Η ρομαντική σκέψη, όχι μόνο κράτησε ζωντανό ένα
παραδοσιακό έθιμο, αλλά και δημιούργησε έθος μέσα στις πιο σκληρές συνθήκες
εξουσίας του νεωτερικού καπιταλισμού.
Σήμερα η μεταμοντέρνα νεωτερική εξουσία της
παγκοσμιοποίησης, έχοντας ως επίκεντρο τις Η.Π.Α., αποχυμώνει σταδιακά τους
χριστουγεννιάτικους εορτασμούς, μετατρέποντάς τους σε ένα ακόμη καταναλωτικό
party. Ως απάντηση οι εναπομείναντες παραδοσιοκράτες ρομαντικοί οφείλουμε να
ορθώνουμε την όποια αντίσταση μπορούμε σε αυτούς τους σχεδιασμούς. Και,
ασφαλώς, να κρατούμε την φλόγα της ιστορικής μνήμης αναμμένη. Έτσι, για μια
ακόμη χρονιά, η Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ. πραγματοποίησε την καθιερωμένη ενημερωτική δράση
και αφισοκόλλησηστο κέντρο των Αθηνών ...
Η ακροδεξιά δεν αποτελεί μια ξεχωριστή ιδεολογία του
συστήματος χειραγώγησης του λαού αλλά ένα τρόπο ιδεολογικοπολιτικής διαχείρισης
της δεξιάς παράταξης, δηλαδή της παράταξης που πάνω από όλα υπερασπίζεται τα
συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας με τις εξωτερικές διασυνδέσεις της.
Η ακροδεξιά ξεχωρίζει από όλα τα πολιτικά σχήματα του
συστήματος της αυτονομημένης εξουσίας και υπερεξουσίας από το γεγονός ότι
χρησιμοποιεί ιδεολογίες που δεν της ανήκουν όπως τις ιδεολογίες του εθνικισμού,
του εθνικοκοινωνισμού, του φασισμού και άλλων με σκοπό να εγκλωβίσει ένα μέρος
του λαού στις δεξιές πολιτικές.
Για παράδειγμα δεν γίνεται να είσαι εθνικιστής και
ταυτόχρονα να αποδέχεσαι το ξένο νόμισμα που υποθηκεύει το έθνος ή να
αποδέχεσαι ως μοίρα εξ ουρανού το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλες παρόμοιες
αναιρέσεις της εθνικής αυτονομίας.
Εκτός αυτών των ζητημάτων της εξωτερικής πολιτικής η
ακροδεξιά είναι ο φανατικότερος υποστηρικτής της ντόπιας υπερεξουσίας όπως της
ελεγχόμενης από ιδιώτες κεντρικής τράπεζας, του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος
και της εμπορευομένης εκκλησίας ΑΕ καθώς και του καθεστώτος ιδιοκτησίας,
παραγωγής και κατανάλωσης.
Με λίγα λόγια η ακροδεξιά τακτική υπεραμύνεται της δεξιάς
από κάθε εθνικοεπαναστατική επίθεση που δεν προέρχεται από την αριστερά πτέρυγα
του δημοκρατικού συστήματος χρησιμοποιώντας την καπηλεία των ιδεών και εν τέλει
την παραμόρφωση αυτών τόσο ώστε κάθε γνήσια εθνικοεπαναστατική φωνή να
ταυτίζεται με την απάτη της ακροδεξιάς.
Οι ηγετίσκοι της ακροδεξιάς είναι στρατευμένοι στην υπηρεσία
των δεξιών καπιταλιστικών και ολιγαρχικών πολιτικών. Ως εκ τούτου πρέπει να
αντιμετωπίζονται ως πολιτικοί απατεώνες και εχθροί του επαναστατικού
εθνικισμού.
Κάθε σχέση μαζί τους είναι προδοσία.
Τώρα στο θέμα του κ. Πλεύρη.Βεβαίως εκθειάζει τον Μητσοτάκη
διότι αυτός είναι ο ρόλος του ως ακροδεξιός ηγετίσκος.
Και οφείλει να στηρίξει την κυβέρνηση Μητσοτάκη όχι γιατί ο
γιός του είναι υπουργός αυτής της κυβέρνησης αλλά διότι η δεξιά χρειάζεται αυτή
την περίοδο τον αυταρχισμό για να επιβάλλει τις πολιτικές αναγκαιότητες της και
αυτός είναι και ο λόγος που απορρόφησε και υπουργοποίησε τα στελέχη του
ακροδεξιού ΛΑΟΣ.
Χρειάζεται τον αυταρχισμό και την μετατροπή της σε ακραία
δεξιά σε αυτή την φάση ενώ σε άλλες συνθήκες θα είχε υιοθετήσει “φιλελεύθερες
πολιτικές” προκειμένου να επιβάλει την υγειονομική δικτατορία, την υποταγή στα
κελεύσματα της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την εναντίωση της στην
Ρωσία από κοινού με το ΝΑΤΟ και την παραχώρηση της ελεύθερης επικράτειας της
Κύπρου στη ζώνη ελέγχου του Ισραήλ.
«Από μία ηλικία και μετά πρέπει να κάνουμε στην άκρη, επαναπαυόμενοι,
σε όσα έχουμε προσφέρει. Άλλως γελοιοποιούμαστε. Καλώς η κακώς ο Κωνσταντίνος
Πλεύρης με τα βιβλία του μου έδειξε τον δρόμο του Εθνικισμού. Εκεί έμαθα ότι
άλλο θεωρία και άλλο πράξη. Εκεί έμαθα πως ο Έλλην Εθνικιστής δεν χρειάζεται
αρχηγούς και προστάτες. Εκεί συνάντησα και την φράση: «τον Πλεύρη να τον
διαβάζετε και να μην τον γνωρίζετε». Πολλά δικαιολόγησα από την ζωή του. Αλλά
την σημερινή κατάντια του δεν την δικαιολογώ. Ξέπεσε ο μπάρμπα Κώστας. Κι αν
δεν αποσυρθεί άμεσα ... θα καταντήσει κίτρινη κηλίδα στην κατάμαυρη πορεία των
εθνικοεπαναστατών. Ίσως και να το επιδιώκει. Δεν θα παραξενευτώ αν τον δω και
με κιπά כיפה»
Τον Ιούνιο του 2020 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ανάκτηση»
- έκδοση που επηρεάζεται σήμερα σε σημαντικό βαθμό από τις απόψεις της «Τρίτης
Θέσης» - μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Κύπριου Συναγωνιστή ποιητή και στοχαστή
Λουκά Σταύρου.
Στον σύνδεσμο εδώ μπορείτε να βρείτε την πρωτότυπη διαδικτυακή δημοσίευση
όπου γίνεται λόγος για την «Εθνικιστική Αριστερά» - ένας πρόσφατος διάλογος
σχετικά με αυτή την πολιτική έκφραση στον σύνδεσμο εδώ με την συμμετοχή και του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου - και την αστική
ακροδεξιά ενώ στο επίσημο ιστολόγιο της «Ανάκτησης» εδώμπορείτε να επικοινωνήσετε
για να προμηθευτείτε τα παλαιότερα τεύχη καθώς και το τελευταίο που ήδη
εξαντλείται λόγω της ποιοτικής αρθρογραφίας και της προώθησης μέσω του αυτόνομου δικτύου διανομής.
Η πρόσφατη ανοιχτή επιστολή του συναγωνιστή της Μεγαλονήσου για
τον Κωνσταντίνο Πλεύρη - εδώ - δημιούργησε ιδιαίτερη αίσθηση και είναι επίκαιρη και πάλι μετά τις δηλώσεις του τελευταίου υπέρ της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Στο σύνδεσμο εδώο προσωπικός ιστότοπος του Λουκά
Σταύρου, τα βιβλία του μπορείτε να βρείτε με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο
καθώς και σε εθνικιστικά βιβλιοπωλείαενώ κάποια από τα ποιήματα του έχουν
μελοποιηθεί και μπορείτε να τα ακούσετεεδώ …
Συχνά χρησιμοποιείτε τους όρους της «εθνικιστικής αριστεράς»
και του «εθνικού κοινωνισμού». Ποιο περιεχόμενο δίνετε σε αυτές τις έννοιες;
Ο όρος εθνικιστική αριστερά προσδιορίζει την θέση μάχης στις
παρούσες πολιτικές συνθήκες. Αφενός αρνούμαστε να δεχθούμε την συστημική
εθνομηδενιστική αριστερά η οποία εκμεταλλεύεται τα κοινωνικά ζητήματα και
προβάλλεται ως διεκδικητής των κοινωνικών δικαίων ενώ ταυτόχρονα μηδενίζει την
αρχή του έθνους αλλά και στηρίζει τις ολιγαρχικές δομές του συστήματος. Από την άλλη αρνούμαστε τον ψευτοεθνικισμό της ακροδεξιάς
που συγκαλύπτει κάτω από τα κενά συνθήματα της την υπεράσπιση της συντηρητικής
ολιγαρχίας και της συμβιωτικής σχέσης κράτους και εκκλησίας επί της οποίας
εδράζεται το όλο ληστρικό σύστημα της ιδιωτικής τραπεζοκρατικής οικονομίας.
Με τον όρο εθνικιστική αριστερά συνενώνουμε σε μια πολιτική
πρόταση την διεκδίκηση των κοινωνικών δικαίων με τις αρχές και αξίες του
έθνους, του λαϊκού κράτους και της κοινωνιοκρατίας. Προτείνουμε ένα νέο
πολίτευμα όπου η κοινωνία η ίδια μέσα από τις παραγωγικές συλλογικότητες της
νομοθετεί και ασκεί η ίδια εξουσία υπό το φως των αρχών του έθνους.
Ας μιλήσουμε για την «εθνική ταυτότητα» …
Εθνική ταυτότητα δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς την φυλετική της
βάση. Δικαιώματα στη γη της πατρίδος πρέπει να έχουν πρώτα οι φυλετικώς
έλληνες. Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να δεχθώ την πατρίδα σαν ένα τσιφλίκι της
ολιγαρχίας που μας στερεί το δικαίωμα της εργασίας και της αξιοποίησης της
συλλογικής υπεραξίας που δημιουργούμε.
Πάνω στην αρχή των λαϊκών συνελεύσεων μπορεί να δομηθεί ένα
σύστημα πραγματικής νομοθετικής αυτοδιοίκησης των νομών ή επαρχιών με δικαίωμα
ανάκλησης των αντιπροσώπων του λαού από τις λαϊκές συνελεύσεις. Μια
περιορισμένη σε αριθμό κεντρική εθνοσυνέλευση θα συμπληρώνει τις νομαρχιακές νομοθετικές
αυτοδιοικήσεις με νομοθετήματα που αφορούν την επικράτεια. Το ιδιωτικό
τραπεζικό σύστημα στηρίζεται από το ταξικό κράτος και διαφεντεύει την εθνική
οικονομία επιτρέποντας στους ολιγάρχες τραπεζίτες ιδιώτες και κλήρο, την
αρπαγή της συλλογικής υπεραξίας της εργασίας.
Το εθνικοκοινωνικό κράτος δεν είναι μια αμεσοδημοκρατία που
εδράζεται στον πλειοψηφισμό και την αναρχία που αναπαράγουν την θεσμική
τυραννία της ολιγαρχίας αλλά μια θεσμική προστασία της λαϊκής εξουσίας μέσα από
ένα κεντρικό όργανο εξουσίας που είναι η πολιτική έκφραση της ιδεολογίας του
εθνικοκοινωνισμού. Το τραπεζικό σύστημα ανήκει στο λαϊκό κράτος και στηρίζει
την παραγωγική διαδικασία με το πνεύμα της ισόρροπης ανάπτυξης όλων των
παραγωγικών τομέων χωρίς τοκογλυφικούς όρους και προϋποθέσεις.
Το χρήμα που επιστρέφουν οι δανειζόμενες παραγωγικές
δυνάμεις στην κρατική τράπεζα, επιστρέφει στο λαό με κοινωνική πολιτική ,
μείωση των φόρων , αναπτυξιακά έργα υποδομής, ενδυνάμωση της άμυνας που θα
προστατεύει την πατρίδα και την εθνική και λαϊκή κυριαρχία.
Σε ποια φάση βαδίζει το Κυπριακό ζήτημα; Είναι αναστρέψιμη η
κατάσταση που οδηγεί σε μια μορφή Ομοσπονδίας με τους Τουρκοκυπρίους;
Το κυπριακό ζήτημα πορεύεται πάνω σε δύο γραμμές που
διαπλέκονται μεταξύ τους. Η μια γραμμή είναι αυτή των συνομιλιών και των
διαφόρων συμφωνιών που ξεκινά από την συμφωνία κορυφής Μακαρίου - Ντενκτάς και
φτάνει μέχρι σήμερα και η δεύτερη γραμμή και η πλέον επικίνδυνη, μειοδοτική
και ύπουλη είναι αυτή της εμπράγματης διευθέτησης του κυπριακού και της
δημιουργίας νέων δεδομένων που ανατρέπουν κάθε φορά το λεγόμενο στάτους κβο. Ως
τέτοια συμβάντα εμπράγματης διευθέτησης έχω να αναφέρω τα εξής:
Εμπράγματη άρση της εμπολέμου καταστάσεως και άνοιγμα των
οδοφραγμάτων με δραματικές συνέπειες εις βάρος του κυπριακού ελληνισμού. Διπλό
δημοψήφισμα του 2004 που κατοχύρωσε δύο εκλογικά σώματα και δύο λαούς, πράγμα
που αντιστρατεύεται ακόμα και το κατακτητικό σύνταγμα της Ζυρίχης που μιλά για
ένα λαό. Αναγνώριση των οργάνων του κατοχικού μορφώματος όπως το εμπορικό
επιμελητήριο το οποίο σφραγίσει τα προϊόντα που περνούν στην ελεύθερη
επικράτεια .
Αναγνώριση των κατοχικών οργάνων αγοράς και αξιολόγησης
περιουσιών των προσφύγων. Αποδοχή εμπορικών αντιπροσωπειών του κατοχικού
μορφώματος στην ευρωπαϊκή ένωση. Ελεύθερη διακίνηση των οχημάτων με κατοχικές
πινακίδες. Μέσα από τις συνομιλίες η κατοχή έχει κερδίσει την πολιτική
ισότητα και στην ουσία έχει αναγνωριστεί από την κυπριακή δημοκρατία.
Τούτο σημαίνει πως ο συνεταιρισμός δεν είναι απαραίτητο να
περάσει μέσα από την λύση της ΔΔΟ αλλά μπορεί να εφαρμοσθεί μέσα από εμπορικές
συμφωνίες πάνω σε διάφορα θέματα. Αυτή η κατάσταση είναι αναστρέψιμη εφόσον υπάρξει λαϊκή
αντίσταση αλλά και ορθή πολιτική πλοήγηση.
Ποια είναι η γνώμη σας για την ΕΟΚΑ Β’, εφόσον συμμετείχατε
σε αυτήν;
Να ξεκαθαρίσουμε ότι κατά την περίοδο της ΕΟΚΑ Β ήμουν
μαθητής με πολύ περιορισμένη δράση στο χώρο του σχολείου. Συμμετείχα όμως στα
πολεμικά τάγματα της ΕΟΚΑ Β που δημιουργήθηκαν κατά την περίοδο της τουρκικής
εισβολής και έλαβα μέρος σε μάχες ως εθελοντής χωρίς μάλιστα να έχω γνώση των
στρατιωτικών πραγμάτων. Βέβαια είναι διαφορετικό να βλέπεις τα πράγματα εκ των
υστέρων .
Ποιος ήταν κατ, αρχήν ο σκοπός της οργάνωσης;
Να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης για να αλλάξει πολιτική το
μακαριακό καθεστώς. Όμως αυτή η τακτική δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Έδιδε επίσης
το δικαίωμα στον Μακάριο να αντιπροσωπεύει την νομιμότητα και η ΕΟΚΑ Β
καταδικάστηκε να μείνει στο περιθώριο τη παρανομίας ενώ τα πράγματα ήταν
ανάποδα. Ο Μακάριος αντιπροσώπευε την προδοσία του αγώνα της ΕΟΚΑ και
την μετάβαση σε ένα μετα-αποικιακό μόρφωμα.
O αρχηγός της ΕΟΚΑ μετά την προδοσία της Ζυρίχης προέτρεψε
τους αγωνιστές να στηρίξουν τον Μακάριο. Δεν κατήγγειλε ευθέως την προδοσία.
Αυτή η στάση πρέπει να ιδωθεί μέσα στις τότε συνθήκες. Το λάθος συνεχίστηκε και
στην ΕΟΚΑ Β η οποία δεν είχε πολιτικό βραχίονα. Η πολιτική άποψη της ΕΟΚΑ
κινήθηκε μέσα στα πλαίσια της δεξιάς και των ιδεολογημάτων της. Έτσι για άλλη μια φορά η ενωτική παράταξη την οποία ήθελε να
εκφράσει έμεινε χωρίς πολιτική οργάνωση και δίδαξε την παράταξη πως μόνο ως
μοχλός πίεσης θα μπορούσε να δράσει και να αναμένει αποτελέσματα. Πλάνη μεγάλη.
Το λαμπρό παράδειγμα της ΕΟΚΑ Β’
Όμως αυτές τις τραγικές ελλείψεις της πλήρωσαν βαρύτατα οι
αγνοί αγωνιστές της ενώσεως οι οποίοι υπέστησαν μύριους διωγμούς από το
μακαριακό και μεταμακαριακό τυραννικό κατεστημένο. Η ΕΟΚΑ Β όμως παρά τα λάθη
και τις ελλείψεις της παραμένει λαμπρό παράδειγμα ένοπλης αντίστασης και
οργάνωσης των λαϊκών δυνάμεων.
Τα πολεμικά τάγματα της ΕΟΚΑ Β που οργανώθηκαν πάνω στη βάση
του αντάρτικου στρατού με την εξουδετέρωση των τουρκικών θυλάκων κατά την
περίοδο της τουρκικής εισβολής του 1974 απέτρεψαν την σύνδεση των ενόπλων
τουρκοκυπριακών δυνάμεων του νότου με τις δυνάμεις εισβολής. Να σημειώσουμε όμως πως τα περισσότερα στελέχη της ΕΟΚΑ Β
μετά την εισβολή εντάχθηκαν στο συστημικό κόμμα του Δημοκρατικού Συναγερμού και
των δεξιών κομμάτων.
Τα παραπάνω βιβλία μπορείτε να τα βρείτε: βιβλιοπωλείο "Η αλληλεγγύη των φίλων" (Αθήνα) "Λόγχη" (Αθήνα) και στο "Αριστοτέλειο" (Θεσσαλονίκη) καθώς και μέσω των αυτόνομων ομάδων.
Μετάφραση: Κωνσταντίνος
Μποβιάτσος
Η μεταθανάτια έκδοση των Carnets rebelles (Επαναστατικά
Τετράδια) του Dominique Venner (1935 - 2013), του οποίου ο πρώτος τόμος μόλις
κυκλοφόρησε από την «Nouvelle Librairie» στην Γαλλία με εισαγωγή του Alain de Benoist, είναι για όλους εμάς ένα
σπουδαίο εκδοτικό γεγονός.
Έχω διαβάσει μερικές γραμμές, διότιμιλάμε για 400 σελίδες που θα ακολουθήσουν χιλιάδες άλλες. Μια ποσότητα αντάξια του ανθρώπου που ήταν ο Dominique Venner. Μία
κολοσσιαία έκδοση που έχει να δώσει πολλά. Αλλά ας αφήσουμε τον FrancoisBousquet,
μελετητή και αναλυτή του Venner, να μας τα εξηγήσει
καλύτερα.
Η συνέντευξη που ακολουθεί είναι στο περιοδικό Éléments.
«Όσο θα έχουμε όπλο πίσω από την πόρτα, κούτσουρα στο τζάκι
και μωρά στην κούνια, θα είμαστε κύριοι του σπιτιού μας»
Dominique Venner
«Με χτύπησαν βάναυσα πολλές φορές οι αστυνομικοί, έγδαραν το
τριχωτό της κεφαλής, έσπασαν τα πλευρά μου στο βαν της αστυνομίας, τα χέρια μου
δεμένα πίσω από την πλάτη με χειροπέδες. Το κρανίο μου ήταν σαν τσακισμένο
σίδερο, κατά τη σύλληψή μου, τον Απρίλιο του 1961, στις εγκαταστάσεις του εγκληματολογικού.
Όταν μίλησα σε αυτούς τους κυρίους, με
έγδυσαν, με χειροπέδες πίσω από την πλάτη μου. Χτυπήματα σε διαλλείματα,
διπλωμένος στην μέση, έκανα εμετό. Ποτέ δεν σκέφτηκα να κάνω καταγγελία, να χρησιμοποιήσω αυτές
τις καταχρήσεις εναντίον των αντιπάλων μου. Λάθος, χωρίς αμφιβολία από την
άποψη της χαμηλής πολιτικής αποτελεσματικότητας. Μου φάνηκε ότι ήταν μέρος του
παιχνιδιού. Οι κίνδυνοι της δουλειάς κατά κάποιο τρόπο. Και θα ήταν
ταπεινωτικό, θα ήταν υποτιμητικό και θα έπεφτε να παραπονεθώ. Τους κάνετε πάρα
πολύ μεγάλη τιμή. Να αντέχεις με ασυδοσία και περιφρόνηση και να μην γκρινιάζεις»
Dominique
Venner, Carnets rebelles τόμος 1ος
Éléments:
Ο Dominique Venner είναι ο συγγραφέας ενός εντυπωσιακού έργου, αλλά δεν
φανταζόμασταν ότι περιείχε ακόμη αδημοσίευτους θησαυρούς όπως αυτά τα
«επαναστατικά τετράδια» , στων οποίων υπάρχει ένα πολύ μεγάλο άρθρο στο νέο
τεύχος τουπεριοδικού μας, το Éléments,
συνοδευόμενα από φωτογραφίες επίσης αδημοσίευτες ... Από πού προέρχονται;
Δεν τολμάμε να μιλήσουμε για μια θεϊκή έκπληξη, μια παραπλανητική έκφραση που
θα παρερμηνευόταν. Η ανακάλυψη αυτών των «Carnets rebelles» είναι, ωστόσο, μια
τέτοια έκπληξη.
Μετά τον θάνατο του στις 21 Μαΐου 2013, ο Dominique
Venner έγινε πολιτικός μύθος, όπως λέει ο Alain de Benoist. Έχει τις
εξεγερσιακές και ενωτικές ιδιότητες του, τουλάχιστον για όσους δεν φοβούνται
τον πανηγυρικό ρωμαϊκό θάνατό του στον καθεδρικό ναό της Notre - Dame - de - Paris.
Για πολλούς από εμάς, η αναφορά του ονόματος του έχει γίνει ακόμη και
παραστατική, λες και ο θάνατός του είχε μεταθανάτιες αρετές και λειτούργησε ως
ενεργός αρχή.
Ως συγγραφέας όμως ας πούμε, ότι είχε
σταματήσει πια να μιλάει, παρά μόνο να ξαναδιαβάσει κάποιος τα βιβλία του, κάτι που σίγουρα πρέπει να
γίνεται. Ωστόσο, η πολιτική και πνευματική του διαθήκητο «Un Samouraï D Occident», Ο Δυτικός Σαμουράι,
ένα υπερβόρειο βιβλίο, φαινόταν να είναι η τελευταία του λέξη για πάντα. Τίποτα
δεν μας εμποδίζει να το ξαναδιαβάσουμε, αντιθέτως πρέπει συνεχώς, αλλά δεν
μπορούμε πλέον να το ξανανακαλύψουμε!
Λες και ο εκούσιος θάνατος του Venner, μέσω της
απήχησης του, είχε επισκιάσει τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου του έργου του.
Τώρα, είναι αυτός που είναι μπροστά μας,
είναι αυτός που μας καλεί να δράσουμε. Από τις 21 Μαΐου 2013 είναι ο Ομηρικός Ήρωας,
ο Ρωμαίος Στρατιώτης που απευθύνεται σε εμάς, πολύ περισσότερο από τον
συγγραφέα. Και τώρα ο συγγραφέας μας καλεί πίσω. τώρα μας δίνει αυτά τα
καταπληκτικά Τετράδια - Μαύρα, Φλογερά και Αιρετικά σαν τον Ιππότη του Dürer,
τον οποίο τόσο αγαπούσε.
Κανείς δεν τους περίμενε. Κατά κάποια ειρωνεία
της τύχης, είναι με τον δικό τους τρόπο μια από τις μορφές του απροσδόκητου
στην ιστορία (και που ξέρουμε πόσο το έψαχνε ο Venner). Για το κοινό του, μια
τέτοια ανακάλυψη είναι θαύμα. Δουλεύουμε
νυχθημερόν για να μπορέσουμε να δημοσιεύσουμε αυτού του είδους τα βιβλία.
Ευχαριστούμε την Clotilde Venner, την τελευταία του σύζυγο, και τον Guillaume
Venner, τον γιο του, που μας τα εμπιστεύτηκαν.
Éléments: Ο Dominique Venner ήταν ένας πολύ μυστικός
χαρακτήρας. Αποκαλύπτει μια γωνιά της ψυχής του σε αυτά τα επαναστατικά
Τετράδια. Τα εμπιστεύετε περισσότερο από ό,τι συνήθως;
Εμπιστεύεται, ναι, μερικές φορές. Δεν ήταν όμως
αυτό το στυλ του. Δεν θα βρεις εξομολογητήριο εδώ. Ο Venner ήταν κυνηγός, όχι
βοσκός. Τούτου λεχθέντος, αποκαλύπτει ελάχιστα γνωστά σημεία της ζωής του, με
σεμνότητα και διακριτικότητα. Έτσι τα κενά στη βιογραφία του καλύπτονται εν
μέρει. Κατά τη διάρκεια των σελίδων και των Σημειωματάριων, διαμορφώνεται ένας
πιο εξαντλητικός, πιο περίπλοκος, ευρύτερος χαρακτήρας ... Δεν υπάρχουν
περιορισμοί χώρου ή μορφής (τα Carnets περιέχουν χιλιάδες σελίδες
και δέκα τόμοι δεν θα είναι αρκετοί για να εξαντληθεί το υλικό).
Ποτέ άλλοτε ο Venner δεν είπε τόσα πολλά για τον
εαυτό του και την κοσμοθεωρία του, χωρίς να γίνει ποτέ αδιάκριτος. Είναι εκεί
όπως είναι από μόνο του και πρώτα απ' όλα μια ηθική συμπεριφορά. Ωστόσο,
όταν πρόκειται για συμπεριφορά, μιλάμε για μετριοπάθεια.
Ποτέ μην παραπονιέσαι, ποτέ μην εξηγείς, πίστευε
ο ίδιος! Τα Τετράδια δεν αλλάζουν ριζικά αυτή τη νοοτροπία, αλλά δίνουν στον
συγγραφέα μια μεταθανάτια ελευθερία που δεν έχουν οι ζωντανοί, και μάλιστα για
καλό λόγο: την ελευθερία των νεκρών.
Éléments: Πώς παρουσιάζεται το σύνολο των κειμένων; Σαν ένα
ημερολόγιο που ενημερώνεται μέρα με τη μέρα μετά από ένα χρονολογικό νήμα;
Γιατί τα αποκάλεσε έτσι;
Δεν είναι ένα ημερολόγιο με την αυστηρή έννοια
του όρου, όπως αυτό του Drieu, του Morand ή σήμερα του Renaud Camus, αν και
υπάρχουν πολλές σημειώσεις που το κάνουν να μοιάζει με ημερολόγιο με την
κλασική έννοια του όρου.
Είναι μάλλον ένα είδος κατασκευής ενός έργου,
μαζί με μια αυτοπροσωπογραφία και ένα χρονικό των καιρών. Καθώς το διάβαζα και
το ξαναδιάβασα, πίστευα ότι είναι ένα συνολικό βιβλίο. Όταν άρχισε να το
γράφει, ο Dominique Venner σίγουρα δεν ήξερε πού θα τον πήγαιναν αυτά τα
Carnets. Το πρώτο από αυτά χρονολογείται από το 1973. Είναι μια συλλογή
αναφορών, ένα είδος vademecum, εγχειρίδιο, σίγουρα πολύτιμο, αλλά που δεν θα
απαιτούσε μεταθανάτια δημοσίευση, παρά μόνο σε επιστημονικά περιοδικά. Θα
χρειαζόταν δέκα χρόνια για να δει το πρώτο πραγματικό Carnet, το 1982.
Μετά από αυτό, τίποτα δεν θα σταματούσε τον
Venner. Σημαντικό σημείο: τα Carnet δεν γράφτηκαν στη έμπνευση της στιγμής,
αλλά εκ των υστέρων, ως αυτοσχέδια απομνημονεύματα. Συνολικά, υπάρχουν περίπου
είκοσι τετράδια με αναμνήσεις και περίπου δεκαπέντε προπαρασκευαστικά τετράδια
για τα βιβλία του, τα οποία μπορούμε να υποθέσουμε ότι περιέχουν θησαυρούς λόγω
της πυκνότητάς τους, συμπεριλαμβανομένου ενός πολυτελούς και πλούσια
εικονογραφημένου «Βιβλίου Κυνηγιού», που σε εύθετο χρόνο θα δημιουργήσει
προβλήματα δικαιωμάτων.
Το συναρπαστικό με το ξεφύλλισμα αυτών των
χιλιάδων σελίδων είναι η προσπάθεια που κόστισε στον συγγραφέα. Είμαι
πεπεισμένος ότι ο Venner έδινε μια μάχη με τον άγγελο, αν μου επιτρέπετε αυτή
τη βιβλική εκτροπή, μια μάχη ενάντια στις δυνάμεις του θανάτου, της φθοράς, της
εντροπίας. Για να φανταστεί κανείς αυτό το είδος ζωής, πρέπει πάντα να έχει
κατά νου ένα από τα λόγια του Solzhenitsyn, που ισχύει τόσο για τον Balzac όσο
και για τον Dostoevskij (και εκατό άλλους): «Όλη μου τη ζωή, έτρεχα σαν
μαραθώνιος».
Έτσι και με τον Venner. Χωρίς επιβράδυνση, «Ολοκληρωτική
Κινητοποίηση», για να δανειστώ το λεξιλόγιο του Jünger. Τον οδηγούσε η
επιταγή του έργου να γραφτεί και αφιέρωσε όλες του τις ώρες σε αυτό. Για να
αποκτήσετε εσείς αυτή την εντυπωσιακή μάζα κειμένων. Γιατί βρισκόμαστε μπροστά
σε ένα μνημείο εξεγερμένης σκέψης.
Éléments: Αυτό είναι που σε κάνει να λες ότι ένα έργο κρίνεται
ακόμα κι αν το ζυγίσεις ...
Το ζύγισμα των ψυχών, όπως ειπώθηκε στις θεολογίες της Δευτέρας
Παρουσίας. Είναι σημαντικό να
καταλάβουμε ότι δεν μπορεί κανείς να παρουσιαστεί σε αυτήν την Δεύτερη Παρουσία
της τέχνης, που είναι μεταγενέστερη, με μια χούφτα βιβλία ή μερικούς πίνακες.
Σε αυτό το δικαστήριο της τέχνης, η αφθονία έχει σημασία, συχνά επικρατεί η
ποσότητα.
Αυτό είναι που με κάνει να πω ότι ένα έργο, ξεκινώντας
από αυτό του Venner, που παίρνει μια εντελώς νέα διάσταση με αυτά τα Carnets,
κρίνεται ζυγίζοντας το, όπως στην πυγμαχία. Υπάρχουν βαρέων βαρών και άλλα. Με
αυτά τα Τετράδια, ο Venner
παίζει περισσότερο από ποτέ στην κατηγορία των βαρέων βαρών.
Éléments: Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις πώς η
ιδεολογική ραχοκοκαλιά του Venner έγινε ξεκάθαρη πολύ νωρίς. Μόλις ξέσπασε ο
πόλεμος στην Αλγερία, το όραμά του για τον κόσμο ορίστηκε …
Για να παραφράσω
τον Péguy, ο κόσμος ανήκει σε αυτούς που ξυπνούν νωρίς, πριν από το δωδέκατο
έτος. Αυτό συμβαίνει με τον Venner. Όλα σκιαγραφούνται κατά προσέγγιση όταν
είναι δέκα ετών. Αργότερα, μπορεί μόνο να αναπτυχθεί κάτι και να εκβαθύνει.
Θέτει τα μεγάλα
ερωτήματα της εποχής μας μισό αιώνα νωρίτερα. Και γιατί; Διότι ήταν ο πρώτος
που αντιλήφθηκε τα προβλήματα ταυτότητας και πολιτισμού που θα γίνονταν μέρος
της δημόσιας συζήτησης μόνο στον 21o
αιώνα, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, στον νέο χώρο του Huntington,χώρος που ανοίχτηκε από τότε.
Αυτή η επίγνωση χρονολογείται από την ανακάλυψη των
ευρωπαϊκών πληθυσμών της Βόρειας Αφρικής κατά τη διάρκεια του πολέμου της
Αλγερίας. Τα σύνορα που τους χώριζαν από τους αυτόχθονες πληθυσμούς ξεπερνούσαν
κατά πολύ το καθεστώς και των δύο, εκεί οι αποικισμένοι, εδώ οι αποικιστές. Δεν είναι
ζήτημα στάτους, μας λέει ο Venner - το καθεστώς είναι αναστρέψιμο - είναι
ζήτημα ταυτότητας, που είναι άυλο.
Αυτό που χωρίζει τους Ευρωπαίους από τους Αφρικανούς
έχει βαθύτερες και αρχαιότερες ρίζες από τα απρόβλεπτα της ιστορίας. Έχουν να
κάνουν με την εθνική, θρησκευτική και πολιτισμική μήτρα κάθε ταυτότητας. Κανείς
δεν ήθελε να το δει αυτό εκείνη τη στιγμή.
Δείτε το βιβλίο του Jean Birnbaum, Un silence
religieux, που εκδόθηκε το 2016, το οποίο αναδεικνύει αυτό το τυφλό σημείο. Δεν
ήταν για τον Dominique Venner. Ήταν ο πρώτος που κατάλαβε ότι αυτά τα μεγάλα
ερωτήματα του πολιτισμού θα επέστρεφαν όπως στον Μεσαίωνα, πριν από τη γέννηση
των σύγχρονων εθνών.
Για πρώτη φορά στα ελληνικά, μεταφράζεται από τις εκδόσεις
Λόγχη το έργο του Ιουλίου Έβολα «Καβαλικεύοντας την Τίγρη», σε μετάφραση
Αθανασίου Νοτόπουλου.
Παρότι ο Έβολα έγραψε το βιβλίο αυτό λίγα χρόνια μετά το
τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, φαντάζει εξαιρετικά επίκαιρο στις
προτάσεις του και στις προοπτικές που μπορεί να λάβει.
Προτείνονται σε αυτό το πόνημα δρόμοι για την επαναπρόσληψη
των παραδοσιακών αρχών μέσω μεταπολιτικών δρόμων, η αναζήτηση ενός εσωτερικού
προσανατολισμού από τον άνθρωπο που δίνει νόημα στην ζωή και στην ύπαρξη.
Κρίνεται η αποϊεροποιήση του σύγχρονου κόσμου και η έλλειψη υπερβατικού και
παραδοσιακού οράματος. Ταυτόχρονα προτείνεται ως τρόπος αντίστασης το
καβαλίκεμα της τίγρης, μια πρόκληση εσωτερικής απελευθέρωσης που οδηγεί στην
αφύπνιση.
Ένα σημαντικό έργο που ανοίγει νέους δρόμους στην σκέψη αλλά
και στην ενεργό συμμετοχή.
Το βιβλίο αυτό δεν συνιστά μια απλή βιογραφία ούτε ένα
σύνηθες ιστορικό ανάγνωσμα. Αντίθετα καλεί τον αναγνώστη σε ένα πνευματικό,
εσωτερικό ταξίδι με συνοδοιπόρο και καθοδηγητή τον Λεόν Ντεγκρέλ, τον τελευταίο
Λευκό Ιππότη.
Μέσα από τα ίδια τα λόγια του Ντεγκρέλ, την εξιστόρηση των
εμπειριών και των αναμνήσεων του, μπαίνουμε σε έναν χώρο διαφορετικό από ότι οι
σημερινές κοινωνίες επιβάλλουν, στο πεδίο της τιμής και του θάρρους, του
μυστικισμού και της αναζήτησης της αλήθειας.
Αντιλαμβανόμαστε πόσο διαφορετική θα μπορούσε να ήταν η
κατάσταση για τον σημερινό κόσμο και γνωρίζουμε μια στάση ζωής που αξίζει τον
χαρακτηρισμό ως εναλλακτικής.
Γνωρίζουμε τον Λεόν Ντεγκρέλ σαν προσωπικότητα
και τον ακολουθούμε στα μονοπάτια της σκέψης του και στις πνευματικές του περιπέτειες.
Σε ένα ταξίδι χωρίς τέλος …
«… Πάμε και στα του χώρου τώρα. Αν και δεν έχουμε καθόλου
χρόνο να παρακολουθούμε την ακροδεξιά σαβούρα που αλωνίζει σε διαδικτυακά
κανάλια, η πληροφορία που μας σφύριξαν στ’ αυτιά κάποιοι αναγνώστες - μια
πληροφορία που αφορούσε την επανεμφάνιση του καθηγητή αστροφυσικής σε εκπομπή
κλαρινογαμπρού του ελλαδικού τραμπισμού - μας κέντρισε το ενδιαφέρον. Κάποιοι
κακοπροαίρετοι επέμειναν να την εκλάβουμε ως άτυπη απάντησηγια το πρόσφατο άρθρο που αποδομούσε τις θέσεις του. Όπως και να έχει, εμάς αυτά δεν μας
ενδιαφέρουν παιδιά. Εμάς μας ενδιαφέρει η ουσία.
Στα της ουσίας λοιπόν αυτά που ακούσαμε ήταν ότι ο κύριος
καθηγητής, εκτός από μέλος του ιδρύματος Κωνσταντίνου Καραμανλή, υπήρξε και
σύμβουλος του αείμνηστου Κωστή Στεφανόπουλου. Ακούσαμε, επίσης, την γνωστή θέση
ότι η ιδεολογία του ελληνικού εθνικισμού είναι αρχαία (προσοχή, για ιδεολογία
εθνικισμού μίλησαν όχι για εθνική καταγωγή), είναι αποκλειστικά ελληνική και
πως θα πρέπει επάνω της να αναπτυχθεί ένα κόμμα όπως αυτά των Όρμπαν,
ΜαρίνΛεπέν κλπ (πέρα από την άγνοια της
ιστορίας των ιδεών, μάλλον δεν πέρασε από το μυαλό των δυο αντρών ότι υπάρχει
μια μεγάλη αντίφαση σε αυτό που είπαν, αλλά μικρή σημασία έχει).
Ακούσαμε επίσης ότι η βρετανική αστυνομία
έδερνε άγρια τους Άγγλους χούλιγκανς κατά την δεκαετία του ’70. Καθώς και ότι ο
καθηγητής είναι φυσιογνωμιστής και μπορεί να αντιληφθεί το ηθικό βάρος όσων
αντικρίζει απλώς κοιτάζοντάς τους.Όσον αφορά το τελευταίο, δεν θέλουμε να υποτιμήσουμε
παραδοσιακές πρακτικές σοφίας.
Εμείς, εξάλλου, δηλώνουμε αναγνώστες του
Έντμουντ Μπερκ (δεν περιμένουμε να γνωρίζουν ο κυρ-Αλέκος και ο καθηγητής πως
συνδέεται ο Μπερκ με την προσήλωση μας στην παραδοσιακή σοφία των
προκαταλήψεων, αλλά κι αυτό δεν έχει σημασία).
Τον αυτοπροσδιορισμό του
καθηγητή θέλουμε να αμφισβητήσουμε. Για δύο λόγους.
Πρώτον γιατί αυτοαναιρείται
άμεσα όποιος υποστηρίζει κάτι τέτοιο την στιγμή που συζητά φιλικά, πρόσωπο με
πρόσωπο, με την φυσιογνωμία του συγκεκριμένου παρουσιαστή.
Και, δεύτερον, γιατί
πριν παραθέσει κανείς έναν τέτοιο αυτοπροσδιορισμό καλό θα ήταν να έχει σκεφτεί
ποια γνώμη σχηματίζει ένας τυχαίος παρατηρητής, φυσιογνωμιστής ή και όχι, όταν
παρακολουθεί μια φυσιογνωμία που δείχνει ότι μόλις έχει υποστεί το βάσανο ενός
μαξιλαροπόλεμου, να εμφανίζεται σε πανελλαδικά τηλεοπτικά δίκτυα συζητώντας τις
προοπτικές δράσης οργανώσεων όπως η ομάδα Ε…»
Tο βιβλίο του Κωνσταντίνου Τσοπάνη για τον Μπενίτο
Μουσσολίνι, είναι το πιο εμβριθές ίσως σχετικό πόνημα που κυκλοφορεί αυτή την
στιγμή στα ελληνικά. Δεν πρόκειται για μια απλή βιογραφία, αλλά για ένα
πανόραμα ιστορίας και ιδεών που έχει ως στόχο, από την μια την όσο το δυνατόν
αντικειμενικότερη παρουσίαση της μορφής του Ιταλού ηγέτη και από την άλλη, την
κατανόηση μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου που επηρέασε και την Ελλάδα.
Με αναλυτικό και εύληπτο τρόπο για τον Έλληνα αναγνώστη
παρουσιάζονται όλες οι πτυχές της ιστορίας και της προσωπικότητας του
Μουσσολίνι από τα νεανικά του χρόνια μέχρι την άνοδο στην εξουσία και έπειτα
την αιματηρή του πτώση.
Σχοινοβατώντας πάνω σε ένα πολύ λεπτό σκοινί, προσπαθήσαμε
με αντικειμενικότητα και κυρίως χωρίς εμπάθεια να φωτίσουμε όλες τις πλευρές
του ανθρώπου που χάραξε βαθιά την πορεία του στον δρόμο της Ιστορίας και ο
οποίος συνέδεσε το όνομά του με τον πόλεμο και την καταστροφή στην Ελλάδα.
Η σημασία μιας πολιτικής και
ιδεολογικής δύναμης, τάσης και κινήματος δεν μετριέται με βάση την μαζική της
αποδοχή πάντα αλλά κυρίως με κριτήριο την μακροπρόθεσμη ιστορική συμβολή της
στην υπεράσπιση μιας Ιδέας μέσα από διαφορετικέςμορφές αγώνα και σε διαφορετικές περιόδους.
Από αυτή την σκοπιά η αξιολόγηση της σημασίας του αγώνα των αδερφών Στράσσερ,
αλλά και όσων προσπάθησαν να βασιστούν στις ιδέες τους στην μεταπολεμική εποχή,
είναι μία αξιολόγηση που πρέπει να γίνει στην βάση του τι προσέφερε ο
Στρασσερισμός στην Εθνικοσοσιαλιστική, Εθνικοεπαναστατικήιδέα από την ημέρα της σύγκρουσης του με την
Χιτλερική τάξη πραγμάτων στο Γερμανικό κίνημα έως και σήμερα.
Αυτό που καθορίζει τον Στρασσερισμό
γενετικά θα λέγαμε είναι η εξεγερτικότητα του.Γεννιέται ως εξέγερση στην
εγκατάλειψη των επαναστατικών αρχών του Γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού από την
ίδια του την ηγεσία. Δεν είναι μια αντιπολίτευση αντίστασης και διαμαρτυρίας
αλλά μια εξαρχής πολιτική και ιδεολογική ρήξη με την κρατικοποίηση της
Γερμανικής Επανάστασης που μόλις βρισκόταν στο ξεκίνημα του να επιδιώξει την
υλοποίηση των βαθύτερων στόχων τηςγια
εθνική και κοινωνική δικαιοσύνη του Λαού σε κάθε πεδίο της οικονομίας, της
πολιτικής και των διεθνών σχέσεων.
Αυτή είναι και η βασική μεγάλη διαφορά του
σε σχέση με τα υπόλοιπα ρεύματα και κύκλους του μεσοπολεμικού
εθνικομπολσεβικισμού και της «Συντηρητικής Επανάστασης» που ήταν εγκλωβισμένα
και φοβικά απέναντι στην οργανωτική επιδίωξη της αυτοδυναμίας τους μέσα στην
Γερμανική Σιδηρά Νεολαία παρά τις όποιες προσπάθειες σπουδαίων προσωπικοτήτων
όπως των Niekisch και Paetel.Οι
Στράσσερ αποτελούν τον μοναδικό κίνδυνο μαζί με τον Ernst Rohmγια την εξαπόλυση της λεγόμενης «Δεύτερης
Επανάστασης» μετά την κοινοβουλευτική και αστικοδημοκρατική επί της ουσίας
ανάληψη της εξουσίας από το NSDAP. Για αυτό με αρχή τηνεκδίωξη του Όττο Στράσσερ και μετέπειτα με
την δολοφονία των Ρεμ και Γκρέγκορ Στράσσερχτυπήθηκαν με τον πιο ριζικό και βίαιο τρόπο από την μεριά της
Χιτλερικής κομματικής ελίτ. Εξεγέρθηκαν και πίστευαν ακόμα στην εξέγερση. Αυτό
είναι το ιστορικό dna του Στρασσερισμού.
Η δυνατότητα του να επηρεάσει και
μεταπολεμικά όλες τις προσπάθειες που έγιναν με μεγάλο αγώνα για ανανέωση των
επαναστατικών ιδεών του εθνικοσοσιαλισμού στην Ψυχροπολεμική εποχή, από την «Νέα
Ευρώπη»του Θιριάρ, την Γαλλική «Νέα Δεξιά» μέχρι την εμφάνιση της «Τρίτης
Θέσης» και των Αυτόνομων την δεκαετία τουεβδομήντα, εδράζεται ακριβώς στην διατήρηση μίας καθαρής επαναστατικής
θέσης απέναντι στις επιλογές του Χίτλερ να διατηρήσει την μεγαλοαστική τάξη ως
ηγέτιδα δύναμη της Γερμανίας δίπλα του στο σχέδιο του να επιδιώξει ένα τυφλό
Παγγερμανισμό που δυστυχώς οδήγησε στο τέλος της Ευρώπης και στην διαίρεση και
κατοχή της από τον Αμερικανισμό και τον Σοβιετισμό.
Αν δεν υπήρχε η θυσία αλλά και η
ξεκάθαρη θέση των Στράσσερ και του «Μαύρου Μετώπου»κανένα μεταπολεμικό κίνημα
δεν θα μπορούσε να επιστρέψει στις πηγές της «Συντηρητικής Επανάστασης» και
στις ιδέες για μία Ευρώπη φεντεραλιστική, εθνική, ενάντια στον κάθε μορφής
ιμπεριαλισμό με σημαία το Σοσιαλισμό της Λαϊκής κοινότητας. Συνεπώς το δεύτερο
στοιχείο του Στρασσερισμού μετά την εξεγερτικότητα του είναι η διάχυση και η
επίδραση του σε όλα τα μεταπολεμικά ρεύματα και κινήματα ανεξάρτητα από το ποια
το παραδέχτηκαν ή όχι ανοιχτά ποτέ αυτό.Η αξία των αναλύσεων κυρίως του Όττο Στράσσερ για την μορφή της
οικονομίας, την σχέση με το κράτος και την κοινότητα, τον Ευρωπαικό
φεντεραλισμό αλλά και την τακτική συμμαχία διεθνώς με την Μόσχα ώστε να
συντριβεί πρώτα η Αγγλοαμερικάνικη και Σιωνιστική καπιταλιστική παγκόσμια τάξη,
μπόρεσαν να δώσουν ζωή σε οποιαδήποτε νέα σύνθεση πήρε Φαιοκόκκινα
χαρακτηριστικά στην νέα γενιά αγωνιστών.
Ο Ιταλικός Ροσσομπρουνισμός, ο
λεγόμενος Ναζί - Μαοϊσμός, οι σχέσεις του Αραβικού Σοσιαλισμού αλλά και της
Κούβας του Κάστρο ή και της Λαοκρατικής Ανατολικής Γερμανίας, όλα τα φαινόμενα
που έδωσαν ουσιαστική ζωή δηλαδή στην σύνθεση Εθνικισμού και Σοσιαλισμού στις
νέες συνθήκες ενέχουν και αναφέρονται σε θέσεις που η καθαρή φωνή του Στρασσερισμού
διέσωσε από τον αφανισμό της ιστορικής λήθης. Μέχρι και η έκρηξη της Γερμανικής
αυτονομίας με την δράση των Kuhnen και Worch στηρίχτηκε στο πάντρεμα του
Στρασσερικού Εθνικοσοσιαλισμού ως μορφή ενός Πρώιμου Γερμανικού Μαοϊσμού που
ενσαρκωνόταν στο σύνθημα «Για την Αντικαπιταλιστική Κοινωνική Επανάσταση και
για την Αντιυλιστική Πολιτιστική Επανάσταση». Οι θέσεις λοιπόν του
Στρασσερισμού βρίσκονται μέσα σε κάθε απόπειρα εθνικοεπαναστατική από το
πενήντα μέχρι και σήμερα και αυτό από μόνο του είναι μια απόδειξη αναντίρρητης
φρεσκάδας και επικαιρότητας.
Υπάρχει ένα στοιχείο που λογικά
προκύπτει αναφορικά με το τι μπορεί να κάνεικάποιος αν θέλει να αξιοποιήσει τον Στρασσερισμό όχι σαν ένα νέο
κομματικό ή μικροοργανωτικό εργαλείο σε μία ιστορική κόντρα με τον ούτως ή
άλλως ηττημένο Χιτλερικό πολιτικό τρόπο αντίληψης του εθνικού σοσιαλισμού. Πως
δηλαδή στις σημερινές συνθήκες θα αναπτύξει την εξεγερτική δύναμη, τα θεμέλια
των θέσεων για τον σοσιαλισμό και το έθνος σε συνθήκες επανάστασης και πολέμου
αλλά και σε συνθήκες πρωτόγνωρες όπως οι σημερινές.
Πως δηλαδή θα οργανωθεί μια ανάπτυξη και
διάχυση της αυτονομίας έξω από τον εγκλωβισμό των θεαματικών συγκρούσεων με την
αντιφα ή την ψοφοδεή αριστερά με προσανατολισμό το πέρασμα των ιδεών στους
νέους, άνεργους, μορφωμένους και μη του ελληνικού λαού που θα μπορέσουν να
συγκρουστούν με το σημερινό σύστημα και το κράτος ολοκληρωτικά αντιθεσμικά πάνω
σε μέτωπα και σε θέσεις που αγγίζουν κάθε Έλληνα και κάθε άνθρωπο του λαού. Η
παρέμβαση εκεί που φωλιάζει το γνήσιο αυθόρμητο εθνικιστικό και σοσιαλιστικό
πνεύμα του εργαζόμενου ελληνικού λαού θα προστατέψει το βάλτωμα σε μία
αντικουλτούρα ακτιβισμού.
Να σκεφτούμε ότι αυτό που ικανοποιεί το μιντιακό
σύστημα είναι να του επιβεβαιώνεις την απόσταση σου από τον πραγματικό κόσμο
της κοινωνίας του έθνους. Αυτό δεν είναι απλά μια επικοινωνιακή στρατηγική αλλά
μια ουσιαστική εφαρμογή των όσων έκαναν τουςΣτράσσερ σεβαστούς στο Γερμανικό κίνημα: Η δράση τους μέσα στην Γερμανική
εργατική τάξη και στα κατώτερα στρώματα του λαού. Η καθημερινή παρουσία στους
αγώνες απέναντι στο Κράτος, το ξενόδουλο αστικό σύστημα του σήμερα θα λέγαμε.
Σε κάθε ζήτημα από τα θέματακαταπάτησης
της εθνικής αξιοπρέπειας του λαού μέχρι τα στοιχειώδη της αστυνομικής
τρομοκρατίας απέναντι στον μεμονωμένο Έλληνα. Από την υπεράσπιση της
ελληνικότητας των γειτονιών μας μέσα στις πόλεις μέχρι την ιδεολογική σύγκρουση
για το περιεχόμενο της μεταμοντέρνας εκπαίδευσης στα σημερινά
Πανεπιστήμια. Τα πάντα είναι εν δυνάμει
πεδία μάχης και διαμόρφωσης αγωνιστών στην υπηρεσία της Ιδέας και του Λαού.
Αυτή την δυνατότητα σύνδεσης της Αυτονομίας με μία νέα λαϊκή αντίσταση για την υπεράσπιση της εθνικής και
κοινωνικής επιβίωσηςο Στρασσερισμός σε
μια ελληνική, αντιθεσμική και αντικρατική μορφή μπορεί να την κάνει
πραγματικότητα. Όμως αυτό απαιτεί χρόνο, υπομονή, σαφείς στόχους για πανεθνικό
συντονισμό και αλληλεγγύη των Αυτόνομων και φυσικά νέες διαρκώς πρωτοβουλίες
ιδεολογικά, κοινωνικά και πολιτικά σε κάθε χώρο, γειτονιά κτλ. των μεγάλων πόλεων
. Ο σοσιαλισμός δεδομένης της κατάρρευσης της μεταμοντέρνας αριστεράς σε
κυβερνητικό δεκανίκι του αστικού συστήματοςκαι του φιλελευθερισμού απομένει να ξαναδιεκδικηθεί και να πάρει νέο
νόημα δεμένο με τον μαχητικό εθνικισμό.
Η οριστική ρήξη με κάθε μορφή
ακροδεξιάς, ενάντια σε κάθε παγίδα ενσωμάτωσης με πρόσχημα στημένα
αντι-κομμουνιστικά συνθήματα και προσκλητήρια και η απόλυτη αφοσίωση σε μια
συστηματική σχέση με τους νέους Έλληνες προλετάριους που ασφυκτιούν οικονομικά
και πνευματικά σε κάθε γωνιά της χώρας μας, μπορεί να φέρει ένα νέο δυναμικό
ρεύμα που θα βοηθήσει να εμφανιστεί ένα ελληνικό λαϊκό κίνημα με την Τρίτη Θέση
στο επίκεντρο του όχι μέσω κομματικής ταμπέλας αλλά μέσα από την ψυχή των
διεκδικήσεων και του τελικού Σκοπού του.
-wzor.jpg)
