Ιούλιος Έβολα, «To Αιώνιο Κράτος» - άρθρο δημοσιευμένο στην Il Popolo Italiano, 1957

 

Μετάφραση: Ιάσονας Δράγος

Συνηθίζεται να κρίνουμε την Πλατωνική αντίληψη για το κράτος ως ουτοπία, η οποία μπορεί να ενδιαφέρει μόνο όσους μελετούν την ιστορία της φιλοσοφίας ως αξιοπερίεργο. Τα πράγματα είναι διαφορετικά, από διπλή σκοπιά.

Πρώτα απ' όλα, αυτή η αντίληψη, στα ουσιαστικά της χαρακτηριστικά, αντανακλούσε το πνεύμα των Δωρικών φυλών, δημιουργών της Σπάρτης, όχι χωρίς κάποια αναφορά στη νομοθεσία του ίδιου του Λυκούργου και είναι γνωστό πώς αυτές οι φυλές σχετίζονταν με πολλές άλλες Ινδοευρωπαϊκής προέλευσης, συμπεριλαμβανομένης της πρώτης Ρώμης. Και ο ίδιος ο Πλάτωνας, στον Τίμαιο, αναφέρει ότι η σύλληψη του επαναλαμβάνει τις αρχές που καθόριζαν μια σειρά από κοινωνικοπολιτικούς οργανισμούς που υπήρχαν στην πραγματικότητα και όχι μόνο στη Δύση.

Νέα κυκλοφορία για πρώτη φορά στα ελληνικά: 

Ιούλιος Έβολα «Καβαλικεύοντας την τίγρη»

Το δεύτερο και σημαντικότερο σημείο είναι ο κανονιστικός χαρακτήρας που αποδίδει ο Πλάτωνας στην αντίληψή του για το κράτος. Ο Πλάτων κάνει λόγο για μια «Αιώνια Πολιτεία», η οποία υπάρχει ως ιδέα πάνω και πριν από κάθε συγκεκριμένη πραγματική κατάσταση, και με την οποία καθένα από τα πράγματα πρέπει να μετρηθεί ως προς τη νομιμότητα του. Μιλάει επίσης για ένα ιδανικό που ανήκει σε αυτό το αιώνιο κράτος πριν από κάθε κράτος που υπόκειται σε ιστορικές και ανθρώπινες προϋποθέσεις - δηλαδή: είναι απαραίτητο μερικοί άνθρωποι, ενώ ζουν σε ασυμβίβαστες πολιτικές μορφές, διαρκώς και ακλόνητα να διατηρούν αυτό το πολιτικό ιδανικό ως νόρμα και μέτρο, χωρίς να αφήνει κανείς τον εαυτό του να παραβιάζεται από την πραγματική πραγματικότητα. Που διαφέρει αρκετά από την «ουτοπία».

Τούτου λεχθέντος, εδώ μπορεί να έχει ενδιαφέρον να θυμηθούμε γρήγορα ποια είναι η ουσία του Πλατωνικού κράτους. Το πρώτο του χαρακτηριστικό είναι η οργανικότητα, παίρνει τον ανθρώπινο οργανισμό ως πρότυπο, επομένως θα μπορούσε να ονομαστεί «φυσικός» με μια ξεχωριστή έννοια. Στον άνθρωπο υπάρχουν, ιεραρχικά διατεταγμένες, τρεις κύριες δυνάμεις: το ένστικτο σε συνδυασμό με τη φυσική ζωή, η θέληση ή η ψυχή, το πνεύμα. Αντίστοιχα, κάθε αληθινή κατάσταση πρέπει να είναι μια οργανική και ιεραρχική τάξη που περιλαμβάνει τρεις ξεχωριστές ανθρώπινες ομάδες, αποτελούμενες από άτομα στα οποία κυριαρχεί η μία ή η άλλη από αυτές τις τρεις ικανότητες και που επομένως έχουν ξεχωριστές διαθέσεις και κλήσεις από μόνες τους: είναι οι άνθρωποι (εργάτες και αστοί), οι «πολεμιστές», οι πνευματικοί ηγέτες. 

Επομένως, δεν έχουμε να κάνουμε με τάξεις με τη σύγχρονη έννοια, τουλάχιστον με την οικονομική έννοια. Στην καλύτερη περίπτωση, μπορούμε να μιλήσουμε για «λειτουργικές τάξεις», σε σχέση με τις συγκεκριμένες δραστηριότητες τους. Η θεμελιώδης απαίτηση, όμως, είναι οι κοινωνικοί διαχωρισμοί, αν και ξεκάθαροι, να μην είναι τεχνητοί αλλά φυσικοί, να βασίζονται, δηλαδή, στην «ορθή φύση» των διαφόρων ατόμων, διαφορετικών στο καθένα. Όμως, κατά τη γνώμη μας, η αρχή που, χθες όπως και σήμερα, πρέπει να συμμορφώνεται με κάθε υγιή κοινωνική τάξη δεν διαφέρει.

Για τον Πλάτωνα, οι τρεις ομάδες δεν είναι άκαμπτα κλειστές με το πρόσχημα της κάστας με την υποτιμητική έννοια. Αναφέρει τον μύθο σύμφωνα με τον οποίο αρχικά οι άνδρες, ως παιδιά της κοινής Μητέρας Γης, θα ήταν όλοι ίδιοι (αυτό, μπορεί να ειπωθεί, είναι το νατουραλιστικό στάδιο στο οποίο θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί η ακέφαλη και ισότιμη αντίληψη της κοινωνίας). Αλλά οι ουράνιοι Θεοί προνόησαν να βάλουν χρυσό, ασήμι και σίδηρο στους ανθρώπους, κάνοντάς τους τόσο διαφορετικούς, σύμφωνα με μια ποικιλομορφία που είναι ακριβώς αυτή των τριών προαναφερθέντων λειτουργικών καστών ιεραρχικά διατεταγμένων στην αληθινή κατάσταση.

Τώρα, ο Πλάτων αναγνωρίζει ότι σε ορισμένες περιπτώσεις η ιδιότητα του «χρυσού» μπορεί να μην υπάρχει σε έναν δεδομένο αριθμό ατόμων της ανώτερης κάστας, και αντίθετα εμφανίζεται εξαιρετικά σε άτομα των άλλων τάξεων, που χαρακτηρίζονται από ασήμι και σίδηρο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το όριο πρέπει να αφαιρεθεί, οι ανάξιοι πρέπει να αφαιρεθούν, οι άξιοι πρέπει να συγκεντρωθούν ώστε σε κάθε κάστα να βασιλεύει η αρχή που της αντιστοιχεί και να ισχύει πραγματικά για όλα η δικαιοσύνη: αυτό που θέλει ο καθένας να έχει τη θέση, την λειτουργία και την αξιοπρέπεια σύμφωνα με την πραγματική του φύση. 

Χθες ο Pareto, σήμερα ο Toynbee υιοθέτησαν αυτήν την ιδέα, αναγνωρίζοντας σε αυτήν την προϋπόθεση να εξασφαλιστεί η σταθερότητα σε ένα ιεραρχικό κράτος και να αποτραπεί οποιαδήποτε ανατροπή, οποιαδήποτε διαστρεβλωτική «κίνηση των ελίτ». Η ιδέα της δικαιοσύνης εφαρμόζεται στην πολιτεία του Πλάτωνα επίσης με την έννοια ότι η πολιτικοκοινωνική ιεραρχία είναι ποιοτική, αντανακλά την ύπαρξη μεταξύ ανώτερων ανθρώπινων συμφερόντων και κατώτερων ανθρώπινων συμφερόντων. Αυτό δεν εμποδίζει να είναι δυνατή η επίτευξη μιας αντίστοιχης «αρετής» ή τελειότητας μέσα σε κάθε ομάδα, στο δικό της επίπεδο.

Εάν, όπως ειπώθηκε, τα τρία τμήματα - στο κάτω μέρος, τα στρώματα στα οποία κυριαρχούν μόνο υλικά, ζωτικά και οικονομικά συμφέροντα, πάνω από αυτά οι «πολεμιστές», στην κορυφή οι ηγέτες - αντιστοιχούν αναλογικά στο ένστικτο, τη θέληση και το πνεύμα. Σε αυτές τις ικανότητες αντιστοιχούν, με τη σειρά τους, τρεις αρετές που πρέπει να αναπτυχθούν: στο επίπεδο των ενστίκτων, η εγκράτεια και ο αυτοέλεγχος. Σε αυτό της θέλησης υπάρχει το θάρρος και η ανδρεία («ανδρεία»), η ικανότητα να διακρίνεις τι πρέπει να φοβάσαι ηθικά από αυτό που δεν πρέπει να φοβάσαι και τέλος στο επίπεδο της πνευματικής ιερής σοφίας, της υπερ-λογικής γνώσης του «είναι» (όχι «φιλοσοφία», όπως συχνά, κυριολεκτικά αλλά αμήχανα, φυσικά), της οποίας, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, θα έπρεπε να είναι και οι ηγέτες, και ο εξαιρετικά προικισμένος να διατάσσει τα πάντα σύμφωνα με μια ανώτερη αρχή. Μόνο όταν ενσωματώνουν αυτές τις αρετές, οι τρεις κάστες ανταποκρίνονται στην αρχή ή την «ιδέα» τους και το κράτος έχει μια καλοσχηματισμένη, σταθερή δομή, που να αποκλείει κάθε αταξία και κάθε κατάχρηση εξουσίας.

Η Πλατωνική τάξη των «πολεμιστών» ή «φυλάκων» αξίζει ιδιαίτερης προσοχής. Έχει τα χαρακτηριστικά ενός «Τάγματος», μιας αρρενωπής «ελίτ». Κάποιος σωστά το όρισε: «η ένοπλη συνείδηση ​​του κράτους». Για αυτήν την κάστα δεν πρέπει να υπάρχει ιδιωτική, ατομική ιδιοκτησία αγαθών. Αλλά δεν πρόκειται για μια οικονομική αρχή, αλλά για μια ασκητική αρχή, όπως ο όρκος της φτώχειας, της μη ιδιοκτησίας στα μοναστικά τάγματα. Και, επιπλέον, όποιος έχει εξουσία - όπως αυτή η κάστα - δεν χρειάζεται πλούτη, δεν ενδιαφέρεται για τον πλούτο. Είναι λοιπόν απολύτως λανθασμένο να θεωρούμε το Πλατωνικό κράτος ως «κομμουνιστικό», και γι' αυτό γιατί σε αυτό γίνεται αποδεκτή η ατομική ιδιοκτησία έξω από την κάστα των πολεμιστών υπό τον έλεγχο της. Επιπλέον, για «ασκητισμό» μπορεί να γίνει λόγος και σε σχέση με την ιεραρχική σύνοδο, την κάστα εκείνων που αποτελούν το αληθινό κέντρο του κράτους, όπως το αντιλαμβάνεται ο Πλάτωνας. 

Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, εκείνοι για τους οποίους η πολιτική εξουσία σήμαινε άνοδο και προσωπική ανέλιξη, δεν θα ήταν άξιοι της υπέρτατης εξουσίας για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Όποιος το αναλαμβάνει εξ ανάγκης αξίζει πραγματικά την υπέρτατη εξουσία - γιατί δεν υπάρχουν ίσοι ή ανώτεροι άνδρες για να την εμπιστευτούν - που έχουν ξεπεράσει τη «λίμπιντο κυριαρχία» και έχουν συνειδητοποιήσει μέσα τους την απρόσωπη ιδέα της δικαιοσύνης. Έχοντας το βλέμμα καρφωμένο σε μη πρόσκαιρα πράγματα, γι' αυτούς η εξουσία - λέει ο Πλάτων - σημαίνει περισσότερο απάρνηση παρά αγορά, αλλά μόνο σε αυτά μπορεί η ανωτερότητα να είναι το θεμέλιο της δύναμης, παρά η δύναμη να είναι το θεμέλιο (εφήμερη και εξωγενής) της υπεροχής της κυριαρχίας.

Ακόμη και περιοριζόμενοι σε αυτά τα λίγα πολύ ουσιώδη σημεία, βλέπουμε όλα όσα προσφέρει η σύλληψη του Πλάτωνα να ισχύουν πέρα ​​από τη δική του εποχή. Ούτε υπάρχουν προειδοποιήσεις για μια μοναδική συνάφεια. Να ένα: «Από κανένα άλλο καθεστώς δεν προκύπτει και δεν ριζώνει η τυραννία αν όχι από τη δημοκρατία, δηλαδή από την ακραία ελευθερία η πληρέστερη και πιο σκληρή δουλεία». Και εδώ, ένα από τα λόγια του ισχύει για όσους σήμερα, παρ' όλα αυτά, μένουν πιστοί στην Ιδέα: «Δεν υπάρχει τίποτα σπουδαίο που να μην είναι επικίνδυνο».

Ο Μαρξισμός ως φιλελευθερισμός (Μαύρες Λεγεώνες)

 

O Όττο Στράσσερ ήταν αντικομμουνιστής. Όμως ο αντικομμουνισμός του διέφερε από τον σημερινό ακροδεξιό αντικομμουνισμό. Ο Όττο Στράσσερ δεν στρεφόταν εναντίον του μαρξισμού επειδή θα μας «στερούσε την ατομική ιδιοκτησία» ή απλά επειδή ο Μαρξ ήταν Εβραίος αλλά διότι διαγίγνωσκε εντός του εγγενώς φιλελεύθερο στοιχείο που τον καθιστούσε μία ακατάλληλη μορφή σοσιαλισμού. 

Ήδη από την διακήρυξη της αποχώρησης του από το NSDAP  σημείωνε: «Στον μαρξισμό το εγγενώς σωστό σοσιαλιστικό συναίσθημα συνδέεται με το εσφαλμένο δόγμα του φιλελεύθερου μηχανισμού και με τον διεθνισμό, ενώ στην αστική τάξη το εγγενώς σωστό εθνικιστικό συναίσθημα συνδέεται με τον φιλελεύθερο ορθολογισμό και τον καπιταλισμό. Αντιτιθέμεθα τόσο στον μαρξισμό όσο και στην αστική τάξη και κατά συνέπεια δεν αντιλαμβανόμαστε καμία ουσιαστική διαφορά, αφού το φιλελευθέρο στοιχείο που ενυπάρχει και στους δύο τους καθιστά εχθρούς μας» και δεν είχε καθόλου άδικο. 

Και ο μαρξισμός και ο φιλελευθερισμός είναι δύο ιδεολογίες με κοινή αφετηρία, αυτή του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, δύο ιδεολογίες οι οποίες έχουν ως επίκεντρο το άτομο και δύο ιδεολογίες οι οποίες προτάσσουν τις ίδιες φιλοσοφικές αρχές, αυτές του υλισμού, του ορθολογισμού, του αθεϊσμού, του διεθνισμού και της ισότητας. Κάνοντας μια περιγραμματική ανάλυση, για τους μαρξιστές το «άτομο» καθορίζεται από το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων, οι οποίες με την σειρά τους αποτελούν αντίκρισμα των ταξικών σχέσεων παραγωγής. 

Ο αγώνας που δίνουν διαμέσου της ταξικής πάλης για την «κοινωνική απελευθέρωση» έχει ως τελικό σκοπό την πλήρη «ελευθερία» του ατόμου (κατάλυση θεσμού οικογένειας, διάλυση εθνικής ταυτότητας, κατάργηση μορφών ιεραρχίας κτλ) και το μέγιστο δυνατό υλικό όφελος για αυτό. Το φιλελεύθερο στοιχείο είναι λοιπόν εμφανές! 

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το ιδεολογικό μανιφέστο του Όττο Στράσσερ Germany Tomorrow και καταδεικνύει ακριβώς όλα τα παραπάνω, δηλαδή ότι ο μαρξισμός αποτελεί μία εξέλιξη του φιλελευθερισμού και για αυτό η σύγκρουση μαζί του είναι αναπόφευκτη. Ενδεικτικό για τον τρόπο σκέψης του Όττο Στράσσερ είναι το κείμενο ΕΔΩ στο οποίο ταυτίζει τον συντηρητισμό με την «ιδέα του Εμείς» και τον φιλελευθερισμό με την «ιδέα του Εγώ».

link: Με το Σπαθί και το Σφυρί: Προμηθευτείτε από το βιβλιοπωλείο «Ορφικός» την σημαία της «Τρίτης Θέσης» και του «Μαύρου Μετώπου»

ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ

«Μου φάνηκε επίσης απαραίτητο να ξεκινήσω το Τρίτο Μέρος με μια σαφή δήλωση των φιλοσοφικών θεμελίων του γερμανικού σοσιαλισμού, έτσι ώστε να μπορέσω να εξηγήσω από νωρίς την εσωτερική και θεμελιώδης αντίθεση του γερμανικού σοσιαλισμού με τον διεθνή μαρξισμό - ένα θέμα στο οποίο θα πρέπει να γίνεται υπαινιγμός συνέχεια. 

Για εμάς τους εθνικοσοσιαλιστές, φυσικά δεν τίθεται θέμα για το αν ο μαρξισμός είναι εφεύρεση του «Εβραίου Μάρξ» ειδικά σχεδιασμένη να οδηγήσει τους Γερμανούς εργάτες σε λάθη ή ακόμη και στη φτώχεια. Για εμάς ο μαρξισμός είναι ένας σοσιαλισμός εξίσου φιλελεύθερος και αλλότριος, ένα δόγμα του οποίου οι φιλελεύθεροι παράγοντες το καθιστούν αναγκαστικά ακατάλληλο για την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού (δηλαδή συντηρητικού) μέλλοντος και του οποίου το πρόγραμμα θα συμπαρασυρθεί από την πτώση του φιλελευθερισμού.

Αυτό ισχύει τόσο για τον συνταγματικό μαρξισμό του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας, όσο και για τον επαναστατικό μαρξισμό του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας. Κάτι το οποίο φαίνεται από το γεγονός ότι το Σ.Κ.Γ (Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας) δεν είναι λιγότερο εχθρικό προς τον εθνικοσοσιαλισμό από το Κ.Κ.Γ (Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας).

Αρχικά δεν υπήρχε τίποτα «λαθεμένο» με αυτό τον φιλελεύθερο αλλοτριωτισμό. Οφειλόταν απλώς στο γεγονός ότι η λαχτάρα για το σοσιαλισμό άρχισε να βρίσκει έκφραση στην εποχή οπού κυριαρχούσε η «ιδέα του Εγώ», δηλαδή ο φιλελευθερισμός. Υπό αυτές τις συνθήκες ο σοσιαλιστικός αγώνας των εργατών έπρεπε είτε να αντιμετωπίσει την αναπόφευκτη ήττα (όπως ηττήθηκαν στον Αγροτικό Πόλεμο του 1525 καθώς και τότε κυριαρχούσε ο φιλελευθερισμός) [1] είτε να προσαρμοστεί στις κρατούσες φιλελεύθερες ιδέες.

Χάρη στον Μάρξ, τον Ένγκελς, τον Κάουτσκι κλπ (όλοι τυπικά φιλελεύθεροι και λόγω της καταγωγής τους και λόγω της φύσης τους) ο σοσιαλισμός πήρε τη φιλελεύθερη πορεία προς την αλλοτρίωση, όπως φάνηκε ξεκάθαρα από τις σχέσεις του με τη Διεθνή, τις τακτικές του ταξικού πολέμου και την υλιστική φιλοσοφία του.

Για αυτό το λόγο και μόνο για αυτόν θα είναι αδύνατο για το μαρξισμό να έχει διαμορφωτικό ρόλο στις επερχόμενες εξελίξεις και για αυτό το λόγο η παρακμή του φιλελευθερισμού θα τον συμπαρασύρει.

Ο συγγραφέας άφησε σκόπιμα τις παραπάνω παραγράφους όπως ακριβώς γράφτηκαν το 1931 για να δείξει πως η αλήθεια των όσων έγραφε τότε έχει επιβεβαιωθεί από τα μεταγενέστερα γεγονότα. Η καταστροφή των μαρξιστικών κομμάτων στην Ιταλία, τη Γερμανία και την Αυστρία - εν μέρει επίσης στην Ισπανία - γίνεται κατανοητή μόνο όταν αντιληφθούμε ότι αποτελεί τη μοιραία συνέπεια της εξασθένισης της φιλελεύθερης ιδέας και των συναφών μορφών της. Ούτε οι διαφορές στη στρατηγική που μετήλθαν οι δύο κύριες τάσεις του μαρξισμού, ο κομμουνισμός και η σοσιαλδημοκρατία, ούτε ακόμη οι διαφορές στη τακτική που άσκησε ο μαρξισμός στους έσχατους αγώνες του στη Γερμανία και την Αυστρία στάθηκαν ικανοί να τον σώσουν από την μοίρα του.

Επιπλέον αν αναλογιστούμε τη θέση των μαρξιστικών κομμάτων στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, παρατηρούμε ότι ούτε στην επαναστατική, ούτε στη μεταρρυθμιστική του μορφή ο μαρξισμός διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στα ευρωπαϊκά γεγονότα. Σε αυτό το σημείο είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ο ρόλος τον οποίον εξακολουθούν να διαδραματίζουν τα διάφορα μαρξιστικά κόμματα είναι ανάλογος της προσκόλλησης τους στο έθνος ενώ οι πολυάριθμες και ευπρόσδεκτες προσπάθειες αναπροσαρμογής του μαρξισμού, εκκινούν αναγκαστικά από την ανανεωμένη προσέγγιση μεταξύ έθνους και εργατών.

Ωστόσο, εν όψει του γεγονότος ότι το «Πολεμήστε τον Μαρξισμό» έχει καταστεί ένα επίκαιρο σύνθημα, μου φαίνεται δίκαιο και αξιοπρεπές να επισημάνω το πόσα το μαρξιστικό εργατικό κίνημα έχει πετύχει για λογαριασμό του ευρύτερου λαού και των μαζών και ιδιαίτερα να τονίσω τη σημασία των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Όμως η γνώση και η παραδοχή των άνω πραγμάτων καθιστά ακόμη πιο αναγκαίο να διερευνήσουμε το γιατί ο μαρξισμός ήταν μία πολιτική αποτυχία και εδώ δεν θα σταθώ στη μαρξιστική θεωρία αλλά στη πολιτική πρακτική των μαρξιστικών κομμάτων. Αυτή είναι που πάνω από όλα πρέπει να διατηρηθεί στο προσκήνιο κατά τη διάρκεια των ερευνών που θα ακολουθήσουν»

πηγή

Pino Rauti - Έβολα, ένας οδηγός για το αύριο: περιοδικό Civilta, αριθμός 8 - 9 (Σεπτέμβριος - Δεκέμβριος 1974)

Μετάφραση: Ιάσονας Δράγος

Εισαγωγή της συντακτικής επιτροπής του Rigenerazione Evola: 

Το άρθρο που δημοσιεύεται παρακάτω είναι το πρώτο άρθρο, υπογεγραμμένο από τον διευθυντή Pino Rauti, του αρ. 8 - 9 (Σεπτ. - Δεκ. 1974) του περιοδικού Civiltà, ενός τεύχος εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στον Julius Evola, ο οποίος πέθανε τον Ιούνιο του ίδιου έτους. 

Αυτό το άρθρο, το οποίο είναι σημαντικό για την κατανόηση της επιρροής του Evola στην λεγόμενη «ριζοσπαστική δεξιά» της μεταπολεμικής περιόδου, θα ακολουθήσει η πλήρης αναδημοσίευση όλων των υπόλοιπων κειμένων, απόψεων, συνεντεύξεων, αναμνήσεων των ανθρώπων που εμφανίστηκαν στο τεύχος εκείνο. 

Μια πρωτοβουλία που, ως RegenerAzione Evola, θεωρούμε απαραίτητη, για να αποτίσουμε φόρο τιμής τόσο στο περιοδικό Civiltà, φορέα του μηνύματος της Παράδοσης, σε συνέχεια της «Ordine Nuovo», όσο και στον Julius Evola, φέρνοντας στην ζωή και προτείνοντας ως αποχαιρετισμό να είναι η μνήμη και η σημασία του σήμερα όσο ποτέ άλλοτε , ως σημαία, ως οδηγός για το αύριο.

Pino Rauti

Έχουν περάσει σχεδόν έξι μήνες από τον θάνατο του Evola και σε όλο αυτό το διάστημα αυτό που δεν έπαψε να μας παρηγορεί ήταν ο απόηχος του θανάτου του. Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε όλο αυτό το τεύχος του περιοδικού μας, το οποίο είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στον Evola, μια πρωτοβουλία που θέλει να είναι κάτι περισσότερο από ένας φόρος τιμής, μόνο αποσπάσματα από όσα έχουν γραφτεί για τον Evola εδώ και μήνες. Από το παρελθόν, από τις πιο ποικίλες εκφράσεις του ανθρώπινου, πολιτιστικού και πολιτικού μας κόσμου, τόσο στην Ιταλία όσο και στο εξωτερικό. Για τους αντιπάλους, εδώ και σε αυτήν την περίπτωση, δεν χρειάζεται να μιλήσουμε: ήταν περισσότερο από ποτέ ενθουσιασμένοι όπως το έθεσε ο Bossuet μέχρι την ανοησία τους», την έμφυτη ηθική και πνευματική τους μιζέρια, τον φυσιολογικό κρετινισμό τους. Αλλά για το τι συνέβη στο «περιβάλλον» μας, από την άλλη, το λαμβάνουμε υπόψη καθημερινά και επίμονα, γιατί ήταν αιτιώδης, γιατί είναι σημαντικό, γιατί παρείχε όλο το μέτρο μιας «ιδανικής διείσδυσης» που μπορεί επίσης να εξυπηρετήσει - ενώ οι καιροί μιας ολοένα και πιο σκληρής, πικρής, αντικειμενικά προεπαναστατικής πολιτικής πάλης δυναμώνουν - δίνοντας προσανατολισμό για το μέλλον. 

Πολλοί μίλησαν και έγραψαν για τον Evola, και μέσα σε αυτούς τους λίγους μήνες λάβαμε μια εντυπωσιακή ύλη κειμένων στην συντακτική μας επιτροπή: από ορισμένα γαλλικά περιοδικά με μεγάλη κυκλοφορία έως ορισμένα αφιερώματα που ακόμη και στην Ελβετία παραπέμπουν σε διατριβές του Έβολα. Και αυτό χωρίς να αναφερθώ σε όλα τα περιοδικά και τις εφημερίδες μας στις διάφορες γλώσσες. Στην Ιταλία το ίδιο συνέβη: εκτός από τις εφημερίδες και τα «δεξιά» περιοδικά, το όνομα, τη διδασκαλία του Evola, θυμήθηκαν με σεβασμό και στοργή στις περισσότερες τοπικές εκδόσεις, μέχρι εκείνα τα θαρραλέα τοπικά ενημερωτικά έντυπα  που κρατούν γενναία στην πρώτη γραμμή των ιδεών μας. Διαβάσαμε για τον Evola σε ένα φύλλο του CISNAL της Καμπανίας και σε μια εξαιρετική προς μίμηση δημοσίευση των νεαρών Misini της Πίζας, για να αναφέρουμε μόνο δύο παραδείγματα.

Ας κάνουμε τον απολογισμό ευσυνείδητα και τίμια, αν και σε μια τέτοια «συνθήκη» είναι φυσικό λόγω του γεγονότος του θανάτου, στο απλό επεισόδιο της φυσικής εξαφάνισης ενός στοχαστή και ενός συγγραφέα που τα τελευταία χρόνια, στα «δεξιά», που έχει διαδώσει ιδέες  με πολλά βιβλία, δοκίμια και άρθρα απομένουν ακόμη πολλά για στοχασμό και για διαλογισμό. Παρά οποιαδήποτε προσπάθεια, για πολλά χρόνια της μεταπολεμικής περιόδου, ο Julius Evola φαινόταν πάντα ένας «απομονωμένος». Φαινόταν ότι το «σημάδι» της αφαιρετικότητας και του σοφιστικέ διανοουμενισμού που τον συνόδευε σε όλη τη φασιστική περίοδο εξακολουθούσε να τον βαραίνει. Φαινόταν  ότι γύρω του ανέπνεε η ίδια ανυπέρβλητη «αύρα ακοινωνησίας» που τον είχε υποβιβάσει, τότε, στο περιθώριο και μάλιστα έξω από τη λεγόμενη «επίσημη» κουλτούρα.

Ας το παραδεχτούμε, και ας λέμε τα πράγματα ως έχουν. Δεν λείπουν οι ηλίθιοι στις τάξεις μας. Πράγματι, μπορεί να ειπωθεί ότι μερικές φορές είναι οι πιο θορυβώδεις ανάμεσά μας, και οι πιο φαινομενικά δυναμικοί και ομιλητικοί. Και αν, πριν, ο εξοστρακισμός του Evola κράτησε είκοσι χρόνια, τώρα δοκιμάστηκε, εφαρμόστηκε και συνεχίστηκε εδώ και τριάντα χρόνια, με την τρομερή σταθερότητα που έχουν οι διανοούμενοι της μισής σπιθαμής όταν πρέπει να «ροκανίσουν» κάποιον, πολύ μεγαλύτερο από αυτούς. Φυσικά, το λάθος που έγινε από αυτή την άποψη στα είκοσι χρόνια ήταν μεγάλο, ήταν πραγματικά συγκλονιστικό. Δεν θα διστάσουμε να το επισημάνουμε, ως ένα από τα σημαντικότερα που έλαβαν χώρα τότε, και από αυτά που εγκυμονούσαν ακόμη πολύ βαθύτερες αρνητικές συνέπειες - αλλά μόνο με την πρώτη ματιά, μόνο στη συνηθισμένη μυωπική και μέτρια άποψη, που ποτέ δεν ξέρει πώς να συλλάβει τους αδιάσπαστους δεσμούς μεταξύ των γεγονότων και των ιδεών - από εκείνο το καθαρά πολιτισμικό επίπεδο στο οποίο σήμερα είναι εύκολο για εμάς να το γράψουμε. Μας κάνουν να γελάμε ή να χαμογελάμε, οι αντίπαλοι που μιλούν για «λάθη» του φασισμού. Δεν ξέρουν καν τι λένε, από τη δική μας, πραγματικά δική μας, σκοπιά. 

Με τίμημα να τους σκανδαλίσουμε για άλλη μια φορά (και να αυξήσουμε ποιος ξέρει άραγε για πόσες σελίδες τον ήδη βαρύ «φάκελο» που μας αφορά και που οι ζηλωτές δημοκρατικοί και αντιφασίστες δικαστές συνεχίζουν να διατηρούν με πλήρη στοιχεία), ορίστε εδώ είναι ο γράφοντας. Επειδή στις θέσεις του Έβολα - προφανώς κλαδεμένες από τον καθαρά εκδοτικό ρεαλισμό των άρθρων που συνδέονται περισσότερο με την συγκυρία - υπήρχε στην ουσία της σκέψης του, στο ισχυρό ιδεολογικό - δογματικό σώμα της, στην εκπαιδευτική και συναρπαστική δύναμη της αναφοράς της στις υψηλότερες και ευγενέστερες Παραδόσεις όλης της Ηπείρου μας, υπήρξε η πολύ σταθερή - και άθραυστη - υποστήριξη για τις μεταπολιτικές, ακόμη και μεταφυσικές διαστάσεις εκείνης της σύγκρουσης. Τι σήμαινε στην πράξη; Ήταν πραγματικά σημαντικό αυτό; Εδώ, με τίμημα το ότι εξακολουθεί να σκανδαλίζω, είμαι πεπεισμένος ότι θα ήταν εξαιρετικά σημαντικό ίσως και καθοριστικό. 

Μια μεγαλύτερη διάχυση της σκέψης του Έβολα (δεν λέμε ηγεμονική, δεν λέμε καν εξέχουσα, αλλά μόνο επαρκής με το εγγενές ειδικό βάρος της απέναντι σε άλλα πολιτιστικά σκέλη του φασισμού που, χωρίς να το άξιζαν, εντούτοις ξεχώριζαν περισσότερο) θα είχε δώσει πολύ περισσότερη σταθερότητα στο κράτος, μια πολύ διαφορετική οξύτητα και διαύγεια στη μάχη αυτού του Καθεστώτος, και φυσικά θα είχε μεταγγιστεί και στα πολεμικά γεγονότα. Κανείς δεν έχει καταφέρει ακόμη να βγάλει από το μυαλό μου ότι ακριβώς αυτά τα λάθη του πολιτισμικού σκηνικού, ακριβώς εκείνα τα ελαττώματα που με την ευκολία έκφρασης και διάδοσης  δημιούργησαν οι αντιδραστικές, σκοτεινές και ανατρεπτικές δυνάμεις - μας οδήγησαν σε ένα σε μεγάλο βαθμό να είμαστε ένα ανεπαρκές πολεμικό όργανο, όταν ήρθε η ώρα για την απελπισμένη πολεμική ένταση, για τις υπέρτατες προσπάθειες και για  βασικές επιλογές.

Για παράδειγμα, για να καταλάβουμε: για τον πόλεμό μας, τον πόλεμο στη Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, στους μεγάλους χώρους της Βόρειας Αφρικής και της Κεντρικής Αφρικής, χρειαζόμασταν ένα πολεμικό όργανο βασισμένο στην αεροπορία και το Πολεμικό Ναυτικό, με ένα «συντονισμό» οι δύο πρώτοι παράγοντες και να αποτελούνται ουσιαστικά από αλεξιπτωτιστές, τμήματα προσγείωσης, ολοκληρωμένες δυνάμεις μοτοσικλετιστών, και αντ' αυτού, αυτή η κουλτούρα μας έδωσε αυτό το Γενικό Επιτελείο: το Γενικό Επιτελείο Badogliano, τύπου "Πιεμόντε", ακόμα δεμένο με τα πρότυπα των ανθρώπινων μαζών και τον πόλεμο των χαρακωμάτων του 1915 - 18. Δηλαδή: ένα «μασονικό» Γενικό Επιτελείο που πάντα σκεφτόταν τον φασισμό και το καθεστώς του με όρους πιθανής εναλλακτικής εξουσίας, όπως είδαμε στις 25 Ιουλίου και στις 8 Σεπτεμβρίου 1943. Και πάλι είχαμε μόνο μια ευκαιρία να κερδίσουμε αυτόν τον πόλεμο: να τον μετατρέψουμε αμέσως σε πόλεμο της Ευρώπης και να κινητοποιήσουμε όλες τις δυνάμεις της Γηραιάς Ηπείρου ενάντια στα σοβιετικά και αμερικανικά «μπλοκ» που μας πλησίαζαν, πριν από τη βάναυση υπεροχή τους σε πρώτες ύλες που σήμαινε ότι τα υλικά χρειάζονταν να έχουν χρόνο να οργανωθούν, να συγκεντρωθούν. Επίσης, για το σκοπό αυτό, από τα μικρά μόνο «πατριωτικά» σχέδια που οδήγησαν στη συνέχεια αυτοκτονική προσέγγιση των «παράλληλων πολέμων» ακόμη και μεταξύ Ιταλίας και Γερμανίας, και κατέστρεψαν τις «ιδιαιτερότητες» κάθε άλλου ευρωπαϊκού έθνους - επίσης για αυτό σκοπός, μια πιο αποφασιστική υπόθεση της εξελικτικής σκέψης θα ήταν πολύ χρήσιμη ακριβώς σε ότι υποδηλώνει ιδιαίτερα την οργανική και ενιαία παράδοση της Ευρώπης: αυτοκρατορική και ιεραρχική, πνευματική και γιβελίνικη, ηρωική, ασκητική και αριστοκρατική, όλα επικεντρωμένα στις αξίες του μεταφυσικού και του υπέρ - αισθητού  .

Συνοπτικά: αν υπήρχαν, λοιπόν, περισσότεροι νέοι «Εβολιάνι», στην Ιταλία και έξω από την Ιταλία, θα τους είχαμε όλους, σίγουρα και μέχρι το τέλος, στις ευρωπαϊκές μονάδες εφόδου. Δεν θα τους είχαμε δει πραγματικά, όπως συνέβη σε τόσους πολλούς, να σηκώνουν τα χέρια τους στις πρώτες υποχωρήσεις, να καταρρέουν στις πρώτες διακυμάνσεις του μετώπου, να παραδίδονται λίγο - πολύ άδοξα και μετά ίσως να καταλήγουν, όπως συνέβη επίσης μαζικά, στις τάξεις των διαφόρων δημοφιλελεύθερων διανοούμενων ή των μαρξιστών. Και μην πιστεύετε ότι, κατά κάποιο τρόπο, περιπλανιόμαστε. Όχι βρισκόμαστε ακριβώς στο σημείο, στη θεμελιώδη, ουσιαστική, πάντα έγκυρη ανάγκη να προλογίζουμε κάθε μάχη, σύγχρονη - με πολιτική στολή, πολιτική ή στρατιωτική - με τις πιο στέρεες, σαφείς, ξεκάθαρες αναφορές μιας ηθικής-δογματικής τάξης. Διαφορετικά, είναι όλα χτισμένα στην άμμο ή, όσο ανθεκτικά κι αν είναι, σύμφωνα με τις τοπικές μας κακίες της ρητορικής, χειρονομώντας και επιδεικνύοντας δεν είναι καθόλου χτισμένο.

Αλλά αν ο εξοστρακισμός που δόθηκε στη συνέχεια στον Evola - ως «ουσιαστική » σκέψη για το κράτος, για μια ορισμένη σειρά συνταγματικών υποθέσεων που θα συζητηθούν και θα εφαρμοστούν για τις τυπολογίες των ευρωπαϊκών καθεστώτων της δεκαετίας του 1930, στα «υπερεθνικά» σημεία αναφοράς που πρέπει να τα αντιλαμβανόμαστε μυθικά, a la Sorel, για ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο - εξάλλου γίνεται κατανοητό (ακόμα και αν δεν δικαιολογείται) λαμβάνοντας υπόψη το μέσο πολιτιστικό επίπεδο εκείνης της εποχής στον τομέα μας και τα βαριά δάνεια του δέκατου ένατου αιώνα που, ήταν ακόμα τόσο κοντά, και κυριάρχησε με όρους δογματικούς. Τι έγινε με τα επόμενα τριάντα χρόνια; Πολλοί από το περιβάλλον μας έπρεπε να φτάσουν στο 1969, στην «παγκόσμια διαμαρτυρία», στην αχαλίνωτη κριτική του καταναλωτισμού, στα μαυρισμένα τετράγωνα των νέων, ιδιαίτερα των φοιτητών, για να επιστρέψουν για να κατανοήσουν στο ακριβές περίγραμμά του πώς και πόσο ένας μύθος μάχης μπορεί να αξίζει; Μια πικρή παρατήρηση που πρέπει να γίνει, δεδομένου ότι αυτό ήταν ακριβώς το πιο επικερδές ψυχολογικό κίνητρο που απέκτησε, μεταξύ του ‘20 και του ‘30, σε όλη την Ευρώπη, η επαναστατική «δεξιά».

Εκπληκτικό να σημειωθεί, ακόμη και σκανδαλώδες - αλλά μόνο για τους «πρακτικούς», για τους «γραφειοκράτες» επαγγελματίες της πολιτικής, καθώς και για τους ωραίους και καλούς αδαείς που δεν είχαν διαβάσει πριν ή μετά το 1945 - ήταν έκπληξη και σκανδαλώδης, επομένως: τα πανεπιστήμια, πλατείες, ολόκληρες πόλεις μπήκαν σε πυρετώδεις σπασμούς επειδή, για χρόνια και χρόνια, αυτές οι ανατρεπτικές τοξίνες είχαν διαδοθεί προσεκτικά παντού από εκατοντάδες περιοδικά, από χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες εφημερίδες , φυλλάδια, φυλλάδια, φυλλάδια και βιβλία. Τι γίνεται με τα ονόματα που υπήρχαν πίσω από όλα αυτά; Ανήκαν σε φιλοσόφους και στοχαστές, όπως ο Adorno και ο Horckeimer, και ιδιαίτερα ο Marcuse.

Ναι, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι πίσω από τη «διαμαρτυρία» υπήρχαν και άπειρα άλλα πράγματα, τα αναρίθμητα «εργαλεία» του σοβιετικού ιμπεριαλισμού, η πολύμορφη επεκτατική του ώθηση, τα τεράστια μέσα που εξαρτώνται και εκτοξεύονται από αυτή τη συνεχή πίεση και εκτοξεύονται ακατάπαυστα για να μετατρέψει κάθε ρωγμή που ανοίγεται στον δυτικό κόσμο σε ρήγμα στον «ιστό» της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής ζωής του. Και γνωρίζουμε επίσης ότι, πάντα στα παρασκήνια, συμβαδίζοντας με τον εξτρεμισμό του δρόμου και τα οδοφράγματα, αρθρώθηκαν τα απειλητικά πλοκάμια της νεοαναρχικής και μαοϊκής τρομοκρατίας που, ειδικά στην Ιταλία - αλλά και στη Γαλλία, τη Γερμανία, το Βέλγιο - έχουν αιματοκυλίσει τον πολιτικό αγώνα των τελευταίων ετών, με ιδιαίτερη φροντίδα - αυτή είναι η γνώμη μας - από ειδικές ρωσικές και γερμανοανατολικές ειδικές υπηρεσίες. Αλλά παρ' όλα αυτά, δεν υποτιμούμε καθόλου το πολιτιστικό δεδομένο, την αυστηρά πολιτισμική διάσταση αυτού που συνέβη.

Στη σύγχρονη εποχή, έντονα ιδεολογοποιημένη, ισχύει περισσότερο από ποτέ η έκφραση του Ναπολέοντα, σύμφωνα με την οποία οι επαναστάσεις είναι οι ιδέες που βρίσκουν ξιφολόγχες. Όποια και αν είναι τα «τεχνικά» μέσα που μπήκαν στο προσκήνιο και στη δράση ή παρέμειναν παρασκηνιακά για να παρέχουν την απαραίτητη οργανωτική υποστήριξη, εξακολουθεί να υπάρχει ανάγκη, στην εποχή μας, για ένα ιδανικό στήριγμα, μια πολιτιστική βάση. Λοιπόν, στα «δεξιά», για μια «δεξιά» που ήθελε και ήξερε πώς να ξεφύγει από τις ρουτίνες του πολιτικού αγώνα όπως είχε καθοριστεί σε όλη τη Δύση κατά τη δεκαετία του 1950 και για ένα μεγάλο μέρος της δεκαετίας - των «οικονομικών θαυμάτων», του καταναλωτισμού ως αυτοσκοπού, των ψευδαισθήσεων για αόριστη ανάπτυξη να στο βαμβάκι του νεοκαπιταλισμού - στα «δεξιά», λοιπόν, υπήρχε ένας στοχαστής, ένας συγγραφέας, ένας ιδεολόγος, ο οποίος θα μπορούσε να παρέχει όλα τα απαραίτητα ιδανικά όπλα, όλη τη δογματική αρχιτεκτονική που ήταν απαραίτητη, τουλάχιστον ως αφετηρία ή σημείο αναφοράς.

Ο Evola, στην πραγματικότητα καρφωμένος στο κρεβάτι του από το 1945 αλλά ακόμα απίστευτα «ζωτικός» και δραστήριος πέρα ​​από τη μερική παράλυση του πληγωμένου σώματος του  και για πάντα λυγισμένου από μια σοβιετική βόμβα στη Βιέννη. Μοναδικός τύπος «φιλόσοφου», στοχαστή, ιδεολόγου, που ήρθε σε μας κατευθείαν από τα χαρακώματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γίνει ακόμα ζωντανός. ένας «μύθος», έστω και μόνο για τη δέσμευσή του στη σύγκρουση. Γιατί οι «μύθοι» των άλλων, άλλωστε, κοιτάζοντας τους από κοντά, τι ήταν, τι ήταν, από πού είχαν έρθει; Διανοούμενοι του πιο βιβλιογραφικού είδους και «δεσμευμένοι», στην καλύτερη περίπτωση, σε απόστροφους και επιτροπές , είχαν αυτοαποταχθεί άνετα στις βιβλιοθήκες των σηπτικών ιδρυμάτων, νεοκαπιταλιστικών, στη σκιά της ίδιας κοινωνίας που επρόκειτο να αμφισβητήσουν και έχουν αμφισβητήσει, πράγματι, στις πιο άνετες και καλοπληρωμένες «πτυχές» της, που πήδηξαν στο κόκκινο κύμα, αλλά όλοι ειλικρινείς με μισθούς και μεροκάματα, αμοιβές παρακολούθησης και δικαιώματα, που καλύπτονται σε μεγάλο βαθμό από τα έσοδα από συνεντεύξεις σε εφημερίδες , ραδιόφωνο και την τηλεόραση της μισητής Δύσης. Παράξενοι «προφήτες» του επαναστατικού εξτρεμισμού, που όταν ταξιδεύουν μόνο με αεροπλάνα πρώτης κατηγορίας, κατεβαίνουν μόνο στα πιο πολυτελή ξενοδοχεία, σε στενή επαφή με βιομήχανους και χρηματοδότες, επίσης «VIP», όπως αυτοί που συνευρίσκονται περισσότερο, που φυσικά τους αμφισβητούν.

Αυτός που θα μπορούσε να γίνει «ο δικός μας» Προφήτης ήρθε σε μας απευθείας από τα ερείπια της Βιέννης που δέχτηκε επίθεση από τον Κόκκινο Στρατό. Αλλά σχεδόν κανένας στις τάξεις μας δεν γνώριζε καν ότι ο Έβολα ήταν από τους πρώτους και από τους λίγους που υποδέχτηκαν τον Μουσολίνι όταν έφτασε στη Γερμανία, μετά τη θεαματική απελευθέρωση του Skorzeny στο Γκραν Σάσο, ότι ζούσε στη Γερμανία μετά τις 25 Ιουλίου με σκοπό ένα βαθύ πολιτιστικό έργο που τον είχε φέρει σε επαφή με τους πιο αντιπροσωπευτικούς εκπροσώπους του παραδοσιακού πολιτισμού από όλη την Ευρώπη μας, ένα έργο που ξεκίνησε εδώ και χρόνια και δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί και ούτε ενισχύθηκε ξανά. Ήταν μια «διαδρομή του πνεύματος» (πριν και ακόμη περισσότερο από την απλή «κουλτούρα») που τον είχε φέρει σε επαφή με ανθρώπους και περιβάλλοντα που αργότερα θα είχαν αφήσει συνεπή και σημαντικά ίχνη στο δράμα της Ευρώπης. Ένα συναρπαστικό δρομολόγιο, για το οποίο γνωρίζουμε ελάχιστα, γιατί ακόμη και με όσους τον έχουν πλησιάσει τα τελευταία χρόνια, ο Έβολα δεν μίλησε σχεδόν ποτέ για αυτές τις «εμπειρίες» του. 

Ωστόσο, έγινε γνωστό, σταδιακά έγινε γνωστό, ότι ελάχιστοι σαν αυτόν είχαν καταφέρει - για παράδειγμα - να διεισδύσουν στους πιο «μυστικούς» κύκλους των Ανωτάτων Διοικήσεων των SS, όπου επιχειρήθηκε ο «εξευρωπαϊσμός» του ναζισμού και άλλαζαν οι γραμμές των «στρατηγικών» πολιτικών σχεδίων σε ηπειρωτικό επίπεδο, το φαινομενικό, αναδυόμενο μέρος των οποίων αντιπροσωπεύονταν από τις δεκάδες και δεκάδες Ευρωπαίων «Μεραρχιών Εφόδου» που στρατολογήθηκαν και που άρχισαν να δίνουν μια διαφορετική «διάσταση» στον πόλεμο από το 1943 και μετά, ο Έβολα που βρισκόταν για πολύ καιρό, σε μια διακριτική επίσκεψη, όχι απλώς ως θεατής, στα περίφημα - και ακόμα και σήμερα εντελώς άγνωστα - «Κάστρα του Τάγματος», τα «Ordensburgers» των Waffen SS, όπου τα ανώτερα στελέχη από αυτά τα «ευρωπαϊκά» τμήματα έλαβαν μια πολύ διαφορετική πολιτιστική και δογματική παιδεία - θα μπορούσε κανείς να πει «εσωτερική», με την έννοια του ανώτερου και του αφιερωμένου - από τον ίδιο αξιωματούχο του ναζισμού που είχε γνωρίσει καλά όλους τους ηγέτες και τους εκπροσώπους του λεγόμενου «ευρωπαϊκού φασισμού», από τον Κουίσλινγκ μέχρι τον Κοντρεάνου και τον Μαγιόλ ντε Λουπέ.

Ο Codreanu, στο Πράσινο Σπίτι που είχαν φτιάξει μόνοι τους οι «Λεγεωνάριοι» του, στο τέλος της επίσκεψης του Έβολα είχαν προσφέρει - σπάνιο δώρο από τον «Διοικητή» - ένα χρυσό σήμα της Σιδηράς Φρουράς, αυτό που έφερε τις ράβδους μιας φυλακής. Σύντομα εκεί, κατά εκατοντάδες, κατά χιλιάδες, τα «Πράσινα Πουκάμισα» κατέληξαν στη φυλακή, βασανίστηκαν και σφαγιάστηκαν από τον Βασιλιά Κάρολο - τον έμπιστο άνδρα των Τεκτονικών Στοών του Παρισιού - ενώ ο ίδιος ο Codreanu οδηγήθηκε από το κελί του μόνο για να στραγγαλιστεί στο δάσος και να πεταχτεί σε  έναν λάκκο με ασβέστη. Ο Mayel de Lupé ήταν επίσης ένας από τους αγαπημένους του συνομιλητές και από τον ίδιο τον Έβολα μάθαμε κάποια ιδιαίτερα στοιχεία  - ακόμα και πριν το διαβάσουμε σε μερικά γαλλικά βιβλία - γι' αυτόν τον μοναδικό «χαρακτήρα», έναν Καρδινάλιο της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας, που ενισχύθηκε από μια προσωπική «αναγραφή» του Πίου XII. Ήταν ο στρατιωτικός ιερέας της «Λεγεώνας των Γάλλων Εθελοντών» πρώτα και της Μεραρχίας Εφόδου «Καρλομάγνος» στη συνέχεια, στο ανατολικό μέτωπο: χωρίς πουκάμισο, στο στήθος, τη μίτρα και τον χρυσό και διαμαντένιο Σταυρό, διακριτικά του υψηλού θρησκευτικού του βαθμού, κληρονόμος μιας από τις πιο επιφανείς οικογένειες της «Βανδέας» στη Γαλλία, των οποίων οι εκφραστές είχαν πέσει πολεμώντας εναντίον των Ιακωβίνων, ο Mayol de Lupé ακολούθησε τη μοίρα των τμημάτων του μέχρι το τέλος, που ήταν τότε από τους τελευταίους υπερασπιστές - μαζί με Νορβηγούς και Δανούς - της Καγκελαρίας του Βερολίνου. 

Ακόμα τον Μάιο του 1945 - ένα άλλο επεισόδιο που αγνοήθηκε - ένα Tάγμα από αυτούς τους Γάλλους έφτασε σε μια απομονωμένη ορεινή περιοχή του Alto Adige, στο στόμιο του περάσματος Ρέσια, και εκεί διαλύθηκε με τάξη, περνώντας μέσα από το «πλέγμα» της Συμμαχικής κατοχής, βοηθούμενο με κάθε τρόπο από τον ντόπιο πληθυσμό. Ο καρδινάλιος ντε Λουπέ, έχοντας σώσει τους άντρες, πήγε να χτυπήσει την πόρτα ενός μοναστηριού κρυμμένου στο δάσος, κοντά στο Glorenza - το οποίο, πολλά χρόνια αργότερα, βρήκαμε και επισκεφθήκαμε μόνο από τυχαία τουριστική περιήγηση - ακόμα μαχητικός και αμφιλεγόμενος, όπως ήταν πάντα μπροστά στους συνομιλητές του στη Ρωμαϊκή Κουρία και μπροστά στον Χίμλερ. Στον ηγούμενο που, μη μπορώντας να αρνηθεί το άσυλο σε έναν τόσο υψηλό ιεράρχη, ήθελε τουλάχιστον να ηρεμήσει τη συνείδηση του και, προμηνύοντας ήδη τους «διαλόγους» που θα ερχόντουσαν, τον κατηγόρησε για την ήττα: «μας τσάκισαν - απάντησε ξερά - τα όπλα των άλλων, όχι οι ιδέες τους!». Έπειτα, κλείστηκε στην προσευχή, δεν ήθελε πια να μιλήσει με κανέναν και επέστρεψε στη Γαλλία, όπου, σιωπηλός ακόμη, πέθανε λίγα χρόνια αργότερα.

Από εκεί «προήλθε» ο Evola, από ένα περιβάλλον «γιγάντων», αυθεντικών πρωταθλητών του ευρωπαϊκού πνεύματος και της κουλτούρας, από έναν κόσμο δραματικό και βασανιστικό, με κορυφές και αβύσσους που προκαλούν ίλιγγο. Άλλο κόσμο από αυτόν του Αντόρνο, άλλο από τον Μαρκούζε, άλλο από την «κοινωνιολογική σχολή» της Φρανκφούρτης! Αλλά δεν τον ξέραμε έτσι, δεν τον «γνωρίσαμε» έτσι. Όλα αυτά τα μάθαμε τότε, καθώς πήγαμε χέρι - χέρι στη μελέτη των βιβλίων του και στην ανάλυση ορισμένων «διαστάσεων» άγνωστων ακόμα και σήμερα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Υπήρχαν - αυτό είναι επίσης σημαντικό να θυμόμαστε, είναι σημαντικό με μια έννοια που σίγουρα δεν είναι κοινότοπη και απλώς θυμίζει - υπήρχαν, επομένως, δεκάδες νέοι «δεξιοί» Ρωμαίοι, κυρίως φοιτητές, κυρίως βετεράνοι της ΕΚΕ, που «συνάντησαν» τον Έβολα μέσα από τα βιβλία του, και εκείνα τα βιβλία που διάβασαν στα κελιά της ρωμαϊκής φυλακής της Regina Coeli. Μάλιστα, ποιος ξέρει ποια άμπωτη και ροή του πολιτικού αγώνα, στα χρόνια μεταξύ 1946 και 1950, στη βιβλιοθήκη Regina Coeli, έφερε μερικά βιβλία του Evola. 

Εκεί ήταν που πολλοί από εμάς τον συναντήσαμε για πρώτη φορά, μεταξύ της μιας κράτησης και της άλλης. Εκείνη την εποχή, στις φυλακές δεν μαινόταν η ανατρεπτική διαμαρτυρία που θέλει τους «πολιτικούς» να βυθίζονται, όπως τόσοι πολλοί Μαοϊκοί «ψαρεύουν στο νερό», στο περιβάλλον των κοινών εγκληματιών, μεταξύ των οποίων κλέφτες, ληστές, εκμεταλλευτές γυναικών που προσλαμβάνονται και θεωρούνται ως «θύματα της κοινωνίας». Τότε, οι πολιτικοί κρατούμενοι ήταν μόνο από τα «δεξιά» - όπως περίπου συμβαίνει τώρα - και κρατούνταν χωριστά από τους άλλους κρατούμενους, σε ειδικά «κλουβιά». Και στο περίφημο και διαβόητο «τέταρτο χέρι» της Regina Coeli, όπου πέρασαν εκατοντάδες νέοι μας, εκ περιτροπής, εκείνα τα χρόνια, κάποιοι από εμάς ανακαλύψαμε τυχαία ότι κάποια βιβλία που δεν ήταν γνωστά πριν μπορούσαν να ληφθούν από τη βιβλιοθήκη. (Τότε, το 1950, ήρθε και ο Evola στη Regina Coeli, ήρθε προσωπικά· ως κρατούμενος, εννοώ· συνελήφθη - μαζί με περίπου σαράντα από εμάς, μεταξύ ηλικιωμένων και νέων - για μια από τις πρώτες εφαρμογές εκείνων των «μαύρων συνομωσιών» που αργότερα το καθεστώς, περνώντας από τη βιοτεχνική φάση της εποχής εκείνης στην πιο βιομηχανική του σήμερα, δεν θα έπαυε ποτέ να σκηνοθετεί εναντίον μας).

Ωστόσο, πολύ καιρό μετά την ανάγνωση των βιβλίων του εμείς - που νομίζαμε ότι ήταν νεκρός στον πόλεμο! - μπορέσαμε, τυχαία, να μάθουμε ότι, αντ' αυτού, ήταν ζωντανός. Παράλυτος αλλά ζωντανός, και μάλιστα στη Ρώμη, στο κέντρο της Ρώμης, σε ένα παλιό σπίτι του οποίου το ενοίκιο μπορούσε να πληρώσει μόνο επειδή ένας γενναιόδωρος φίλος του το είχε καλύψει και μόνο μετά από πολύμηνη κράτηση μπορέσαμε να τον ξαναδούμε, οδηγημένο στην αίθουσα του δικαστηρίου του κακουργιοδικείου όπου διεξήχθησαν οι ακροάσεις της κοινής μας δίκης, επειδή, δεδομένων των συνθηκών του, κρατούνταν πάντα στο ιατρείο Regina Coeli. Δεν μπήκε στην αίθουσα του δικαστηρίου, ο Evola μεταφέρθηκε εκεί στα χέρια. Και αφού ήταν δυνατό να βρεθεί αναπηρικό καροτσάκι ή κάποια παρόμοια συσκευή σε όλη τη φυλακή και ούτε καν στο Μέγαρο της Δικαιοσύνης, τέσσερις κοινοί κρατούμενοι μεταμορφωμένοι σε νοσηλευτές  τον «έβαλαν» στην αίθουσα, τον μετέφεραν ξαπλωμένο σε ένα μουσαμά. Στη συνέχεια, βοηθούμενος, ο Evola σηκώθηκε σε μια καρέκλα, φόρεσε το μονόκλ του και κοίταξε τριγύρω, με αυτά τα εκπληκτικά, πολύ ζωηρά, πολύ διαυγή μάτια, τα ίδια που είχαν δει τα "Ordensburgers", τα Κάστρα του Τάγματος και τα ερείπια της Βιέννης, τον Codreanu και πολλά, πολλά πράγματα ακόμα και που τώρα επιθεωρούσαν με διασκεδαστική περιέργεια την τάξη του 1^ου Τμήματος του Δικαστηρίου, των Assizes της Ρώμης. 

Θυμάμαι ότι είχε προσφερθεί να τον υπερασπιστεί - δωρεάν, γιατί ο Έβολα δεν είχε δεκάρα, όπως όλοι μας - ο Καρνελούτι που, ακολουθούμενος από ένα πλήθος βοηθών, θαυμαστών, νεαρών μαθητών (στο κοινό, για τον υποσχόμενο Καρνελούτι μια ντουζίνα, δεκάδες κυρίες με πηγαδάκια της καθημερινής και εγκόσμιας Ρώμης που, τότε εκτιμούσαν αυτού του είδους τις διαδικασίες), έδωσε μια από τις πιο όμορφες, πιο συναρπαστικές ομιλίες του για τον πελάτη του. Αλλά και η πιο δύσκολη - ομολόγησε αργότερα - γιατί, για να υπερασπιστεί καλά τον Evola, εκείνος ο έντιμος δεξιός φιλελεύθερος που ήταν, δεν μπορούσε να μην μιλήσει και για εμάς, για τα μικρά και άγρια ​​"περιοδικά" μας"  εκείνης της εποχής κι εμείς από το κουτί που μας είχαν βγάλει τις χειροπέδες (μας έλεγε σκάστε! κάποια στιγμή «διαμαρτύρεστε  κι εσείς εναντίον μου, όταν προσπαθώ να σας σώσω!) τον διακόπταμε, όποτε ήταν λογικό ότι μας «ζωγράφισε», έστω και από καθήκον και συλλογισμό και από τεχνοτροπία παθιασμένου υπερασπιστή, λιγότερο «ορθόδοξου», από δογματικής απόψεως, αυτού που είχε σημασία για μας , παρά τα όσα συνέβαιναν, ήταν να φανούμε, να ακουστούμε.

Έκτοτε, από εκείνα τα χρόνια, από εκείνες τις μοναδικές εμπειρίες, ένα διόλου αδιάφορο κομμάτι - ούτε σε αριθμό ούτε σε ποιότητα - της «δεξιάς» νεολαίας έγινε «Εβολιάνη» με την έννοια ότι αναφέρεται στις πολιτισμικές και δογματικές θέσεις του Έβολα. Δεν το έκανε πάντα καλά, φυσικά, όπως συμβαίνει πάντα μεταξύ των εικοσάχρονων. Υπήρχε ανοησία και αφέλεια, άχρηστη ωμότητα και λανθασμένες αναφορές, καθώς και εντελώς παιδικοί ή απλώς «νεανικοί» εξτρεμισμοί που στην ουσία ήταν το πολικό αντίθετο μιας σωστής ερμηνείας αυτών των θέσεων. Αλλά όποιος θέλει να γράψει μια μέρα την αληθινή πολιτιστική ιστορία της ιταλικής «δεξιάς» σε αυτή τη μεταπολεμική περίοδο, θα πρέπει να λάβει πλήρως υπόψη αυτή τη μοναδική «συμμαχία»: μεταξύ της πιο σκληρής «δεξιάς» νεολαίας και ενός στοχαστή που, από την άλλη, για είκοσι χρόνια, δεν είχε ποτέ τους νέους δίπλα του.

Στη συνέχεια - κατά τη διάρκεια και μετά τη "διαμαρτυρία", οι διάφοροι "Μάγοι" του '68 και του '69 στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία - ο Evola άρχισε να γίνεται το σημείο αναφοράς για όλο και ευρύτερους κύκλους, όχι μόνο της νεολαίας και των «ακτιβιστών». Συνέβη, ένα άλλο μοναδικό φαινόμενο, τα ίδια έργα που κατά τη διάρκεια της εικοσαετίας είχαν ελάχιστα διαβαστεί και πράγματι είχαν παραμείνει σχεδόν εντελώς άγνωστα ως προς τη διάχυση τους γνώρισαν αξιοσημείωτες και αυξανόμενες εκδόσεις χιλιάδων αντιτύπων. Υπήρξε, πράγματι, σε κάποιο σημείο, μια πραγματική «έκρηξη» του Evola, με την επανέκδοση όλων, ή σχεδόν όλων, των βιβλίων του. Άλλες από μεγάλους εκδοτικούς οίκους, άλλες ανελήφθησαν και τυπώθηκαν εν αγνοία του ίδιου του συγγραφέα, με εντελώς «αυθόρμητες» πρωτοβουλίες, από ομάδες νεολαίας βάσης και από την πολιτική μας περιφέρεια, που έτσι θέλησαν να τα κάνουν πιο προσιτά σαν έργα.

Όλα αυτά δεν άρεσαν και πολύ στον Έβολα, αριστοκράτη σε όλα. Ήξερε λίγα από  το «σούπερ μάρκετ», το «αδιάκριτο» μάρκετινγκ της μαζικής κατανάλωσης. Πολλές φορές μας ζήτησε να παρέμβουμε, και το κάναμε αλλά, προς το τέλος, όταν παρατήρησε ότι το φαινόμενο εξαπλώθηκε αστραπιαία, δεν μας ξαναμίλησε ποτέ. Ίσως, τελικά, χάρηκε που ανακάλυψε ότι, για πρώτη φορά και ακριβώς όταν ένιωσε ότι είχε φτάσει στο τέλος της επίγειας εμπειρίας του, συνέβη ανάμεσα στις «ιδέες» του και σε έναν τόσο τεράστιο, τόσο ενθουσιώδη, κυρίως νέο και φλογερό και μαχητικό δυναμικό , εκείνη η συνάντηση που, πριν, δεν είχε γίνει ποτέ. Έτσι, άθελά του, χωρίς να κάνω κάτι για το σκοπό αυτό, ίσως χωρίς να το καταλάβω με τη «σταθερότητά» του καρφωμένο ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους, πάντα σε εκείνα τα δωμάτια, χωρισμένα μόνο ανάμεσα στο κρεβάτι και το γραφείο - ο Evola έχει γίνει ένα λάβαρο «Για την εξουσία με την νεανική και επαναστατική ‘’δεξιά’’» για να το θέσω με μια από τις εκφράσεις του- με κεφαλαία γράμματα.

Αλλά και για τον άνθρωπο Evola, πρέπει να μιλήσουμε και να τον θυμηθούμε εδώ, με την ευκαιρία αυτή. Με διακριτικότητα και μέτρο, έστω, για να μην ξεφεύγω από το «στυλ» του, που υποβίβαζε  σοβαρά στο περιθώριο ότι είχε να κάνει με το «ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο». Απλώς να σημειώσω ότι αυτός ο άνθρωπος, παράλυτος για τριάντα χρόνια, κατακτώντας την αδιάκοπη σωματική του ταλαιπωρία με μια πραγματικά ανώτερη θέληση, συνέχισε για τριάντα χρόνια να γράφει και να σκέφτεται, να διατηρεί ένθερμη και διαυγή αλληλογραφία, να δέχεται επισκέψεις  και να μιλά. Να «διδάσκει», με λίγα λόγια. Τα τελευταία χρόνια, η κατάσταση του είχε επιδεινωθεί, επώδυνες, μη αναστρέψιμες πληγές είχαν εμφανιστεί στο παράλυτο μέρος του σώματός του. Αλλά η διαύγεια των ιδεών και η θέληση να «κάνει» κάτι παραπάνω, να συνεχίσει την ίδια μάχη, δεν αποδυναμώθηκε μέσα του. Και έτσι έφυγε: ζητώντας μόνο, στο τέλος, να τον ανασηκώσουν για άλλη μια φορά, μια τελευταία φορά, να μπορεί ακόμα να φτάσει σε εκείνο το θρανίο που είχε γίνει το ιδανικό του όρυγμα για τρεις δεκαετίες, να μπορεί να πεθάνει δίπλα του, αλλά όρθιος.

Γιατί τελικά ο Evola έχει γίνει τόσο «διαδεδομένος» σήμερα; Γιατί διαβάζεται και παρατίθεται τόσο πολύ, μετά από τόσο μεγάλες περιόδους εξοστρακισμού, περιθωριοποίησης, παρεξήγησης ή και κοροϊδίας; Δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε κι εμείς για αυτό, δημοσιεύοντας ένα τεύχος του περιοδικού μας εξ ολοκλήρου αφιερωμένο σε αυτόν. Και εδώ πρέπει να μιλήσουμε καθαρά. Γιατί ο Evola δίνει στα «δεξιά», κάνει διαθέσιμο στην πολιτική μάχη της «δεξιάς», αυτό που δεν είχε ποτέ με δογματική έννοια, δηλαδή εντελώς οργανική: μια αντίληψη του ανθρώπου και του κόσμου, ένα παγκόσμιο «όραμα» που μπορεί να γίνει, που έχει από μόνο του όλες τις προϋποθέσεις να γίνει, «μύθος» και σημαία. Ας το ξεκαθαρίσουμε: ο Evola είχε μια τεράστια «παραγωγή»: τριάντα βιβλία, τριακόσια δοκίμια, μερικές χιλιάδες άρθρα. Προσθέτοντας επίσης την αλληλογραφία και άλλα γραπτά που εμφανίστηκαν στο εξωτερικό, αδημοσίευτα στην Ιταλία αλλά ακόμα διαθέσιμα, ένα πιθανό «πλήρες έργο» του θα αποτελείται από τουλάχιστον εξήντα - εβδομήντα τόμους: και σίγουρα, σε αυτή την τεράστια συντροφιά θα είναι απαραίτητο να διακρίνουμε πώς πολύ συνδέθηκε με διάφορες συγκυρίες και τις ίδιες «φάσεις» της πνευματικής και πολιτιστικής διαδικασίας του. Αλλά, απ' όσο γνωρίζουμε από μακροχρόνιες αναγνώσεις, είμαστε ήδη σε θέση να δηλώσουμε ότι λίγα, πολύ λίγα, μπορούν να κατηγοριοποιηθούν κάτω από την ετικέτα του τι τυχαίνει να γράφει κάθε στοχαστής με καθαρά «δημοσιογραφικούς» όρους, δηλαδή παροδικά. 

Ακόμα κι αν έχει γίνει παρόμοια αφαίρεση, παραμένει ένα αυθεντικό και κολοσσιαίο «ορυχείο» ιδεών, διατριβών, ερμηνειών της ιστορίας, αναφορών στις μεταφυσικές και υπεραισθητές, «κοινωνιολογικές» ιδέες και προσανατολισμούς για τον σύγχρονο πολιτισμό, τον Μεσαίωνα, για τα θρησκευτικά δόγματα, για τα προβλήματα του σύγχρονου σεξ και των εθίμων, για τον Ινδοάριο κόσμο ή άλλα πράγματα που κάνουν τον Evola, κατά τη γνώμη μας, έναν από τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους στοχαστές, και όχι μόνο της εποχής μας αλλά όλων των εποχών. Και αρκεί να παρατηρήσουμε εδώ - ακόμα κι αν το θέμα θα απαιτούσε πολύ περισσότερο χώρο - ότι, για παράδειγμα, ο Evola έγραψε για τις αρχαίες θρησκείες και την ανατολίτικη θρησκευτικότητα, για τον Βουδισμό και τον Ινδουισμό, για "τεχνικές μύησης" και για τη μαγεία, για την αλχημεία και για αρχαία φιλοσοφία, χιλιάδες σελίδες στις οποίες δεν υπήρχε κανένας "ειδικός" και "κλαδικός" ακαδημαϊκός, που θα μπορούσε να βρει μια ενιαία ανακρίβεια, ένα μόνο λάθος, μια μόνο επιπολαιότητα, επιδεικνύοντας την απόλυτη κυριαρχία ακόμη και σε αυτά τα συγκεκριμένα θέματα, τα οποία είναι πραγματικά εκπληκτικά, και που σίγουρα μια μέρα θα βρουν κριτικούς και αναλυτές πιο αυστηρούς και πιο προικισμένους από εμάς για να πουν πώς του αξίζει.

Όσον αφορά το πεδίο, ας πούμε αυτό - με μια εικόνα που μας φαίνεται όμως ήδη αρκετά αναγωγική - του «πολιτικού πολιτισμού», η εξελιγμένη σκέψη δεν μπορεί να μην οριστεί ως η πιο συνεκτική, η πιο οργανική, η πιο ολοκληρωμένη που έχει εμφανιστεί ποτέ στη «δεξιά» σκηνή. Και εδώ, ένα μόνο παράδειγμα ανάμεσα σε πολλά, τα πολλά που θα μπορούσαν να αναφερθούν κοιτάζοντας τις σελίδες του με έντονο μάτι την ημερομηνία κυκλοφορίας των έργων του και αναλαμβάνοντας, για να το ολοκληρώσω, τον συλλογισμό που είχε ήδη προωθηθεί στην αρχή, σχετικά με το μοναδικό «κενό» που προκάλεσαν τα είκοσι χρόνια που αγνόησαν τον Evola και τις μελέτες του. Το πιο ολοκληρωμένο βιβλίο του Evola, από την άποψη της πολιτικής κουλτούρας, είναι: Η «Εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο». Λοιπόν, είναι απλά εκπληκτικό να διαβάζεις αυτές τις σελίδες σήμερα και να σκέφτεσαι, να διαλογίζεσαι, στο γεγονός ότι εμφανίστηκαν το 1934, σε ένα χρόνο, δηλαδή, που τίποτα απολύτως δεν μας επέτρεπε να προβλέψουμε τι θα συμβεί αργότερα. Ο Φασισμός, εκείνη την εποχή, ήταν ακόμη σχεδόν εξ ολοκλήρου συνδεδεμένος με την «πατριωτική» και αναγωγική μήτρα του. Ο Χίτλερ και οι Εθνικοσοσιαλιστές μόλις είχαν έρθει στην εξουσία στη Γερμανία. 

Ο δυτικός κόσμος πάλευε να ανακάμψει από τον καταστροφικό «κυκλώνα» που εξαπέλυσε η Μεγάλη Αμερικανική Κρίση του 1929, και όλη η διεθνής πολιτική κυριαρχούνταν από τον κεντρικό - παραδουνάβιο «κόμπο», που είδε την Ιταλία, τη Γαλλία και την Αγγλία να περιστρέφονται γύρω από τα προβλήματα που υπήρχαν σε Αυστρία, Ουγγαρία, Γιουγκοσλαβία. Βρισκόμασταν, εν ολίγοις, στην πλήρη μετά τις Βερσαλλίες εποχή, με πρωτοβουλίες, μεθόδους και νοητικά σχήματα που, αναθεωρημένα τώρα, γνωρίζουν τόσα πολλά για τον δέκατο ένατο αιώνα. Μέσα σε ένα χρόνο, με την Αιθιοπική εκστρατεία, ολόκληρη η ευρωπαϊκή, άρα και η παγκόσμια ιστορία, θα είχε υποστεί όχι μόνο μια ξαφνική επιτάχυνση αλλά ένα πραγματικό κύμα. Και όμως, λίγοι - αν και από τους μεγάλους πρωταγωνιστές - φαίνεται να γνώριζαν επακριβώς τις ανατρεπτικές δυνάμεις που θα είχαν εξαπολυθεί σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, σε σημείο να εξαπολύσουν τη δίνη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ωστόσο, στο βιβλίο του Evola - και πραγματικά πιστεύουμε ότι μπορούμε να προσθέσουμε ότι αυτό συμβαίνει μόνο σε εκείνο το βιβλίο, ανάμεσα στα εκατοντάδες βιβλία για τον πολιτικό πολιτισμό που κυκλοφόρησαν σε όλη την Ευρώπη εκείνη την εποχή - υπάρχει η ακριβής, πολύ ξεκάθαρη προαίσθηση του τι θα συνέβαινε . Όπως, πάλι ως παράδειγμα, στο κεφάλαιο για τον αμερικανισμό και τον μπολσεβικισμό, που μπορεί να οριστεί ακόμη και ως προφητικό. Ο Evola, επομένως, προέβλεψε με απόλυτη ακρίβεια ότι μια συμμαχία μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ρωσίας θα επιτευχθεί μοιραία, πράγματι πρόσθεσε ότι αυτή η συμμαχία ήταν «στη φύση των πραγμάτων» δεδομένων των «ενιαίων» υποθέσεων που ενέπνευσαν τόσο τον δημοκρατικό φιλελευθερισμό όσο και τον καπιταλισμό, τόσο τον σοβιετικό όσο και τον κολεκτιβιστικό κομμουνισμό. Ένα άλλο scbieramento, ένα άλλο «μέτωπο» αναδυόταν στην Ευρώπη και στον κόσμο, μεταξύ Ιταλίας, Γερμανίας και Ιαπωνίας και ανάμεσα στα δύο «μπλοκ» η άβυσσος ήταν ιδανική και δογματική, της σύλληψης του ανθρώπου και του κόσμου μάλιστα. Η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες, αν δεν ηττηθούν, θα σχηματίσουν τα δύο βράγχια της ίδιας λαβίδας, προορισμένα να συντρίψουν την Ευρώπη, να την εξαφανίσουν όχι μόνο ως πολιτική δύναμη αλλά ως «φορέα» ενός συγκεκριμένου μοντέλου κοινωνίας και πολιτισμού, ως «πυρήνας» ικανός να επαναλάβει με νέες μορφές κατάλληλες για την εποχή, ενότητες ύπαρξης και κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης που συνδέονται με τις Παραδόσεις της, τις πνευματικές και ιεραρχικές.

Υπήρχαν όμως κι άλλα, τα οποία παραδόξως πέρασαν απαρατήρητα, και τα οποία - αντίθετα - αν αξιολογούνταν σωστά θα μπορούσαν να είχαν προστεθεί, να διορθωθούν, να προσανατολιστούν καλύτερα, να γίνουν οι επιλογές του καθεστώτος πιο ξεκάθαρες και λειτουργικές, τόσο στην εσωτερική πολιτική όσο και στο εξωτερική πολιτική, με τους απαραίτητους «στοχασμούς» για τη δική μας στρατιωτική δομή: η «αναβίωση» ορισμένων παραδοσιακών και πνευματικών αξιών βρισκόταν σε σαφή αντίθεση με τον όλο προσανατολισμό του σύγχρονου κόσμου, όπως είχε «χτιστεί» για αιώνες, κυρίως από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης. Ο αγώνας θα ήταν πικρός, σκληρός, ολοκληρωτικός. Δεν υπήρχε χώρος για συμβιβασμούς ή τακτικές συμφωνίες, αν όχι προσωρινές. Διακυβεύονταν τα πεπρωμένα του κόσμου και της ανθρωπότητας. Μόνο εμείς θα μπορούσαμε να δώσουμε μια «επαναστατική στροφή» στη σύγχρονη εποχή, γιατί διαφορετικά, ωθώντας τον εαυτό της στις ακραίες αλλά λογικές συνέπειές της, ο Evola επιβεβαίωσε «όλο αυτόν τον πολιτισμό των τιτάνων, των μητροπόλεων από χάλυβα και σκυρόδεμα, των πολυαρθρικών και εκτεταμένων μαζών με άλγεβρες και μηχανές που αλλοιώνουν τις δυνάμεις της ύλης, κυβερνήτες ουρανών και ωκεανών, θα εμφανιστούν ως ένας κόσμος που ταλαντεύεται στην τροχιά του και γυρίζει να διαλυθεί από αυτόν για να απομακρυνθεί και να χαθεί οριστικά στους χώρους όπου δεν υπάρχει πια φως, εκτός από ότι απομένει να φωτίζεται από την επιτάχυνση της δικής του πτώσης».

Πέρασαν τα χρόνια, πέρασαν οι δεκαετίες. Και τώρα βλέπουμε αυτή την «λαβίδα». Τώρα, τώρα μόλις αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε την άπειρη σειρά «αξιών» που συνθλίβονται στην σύλληψη του. Τώρα και μόνο τώρα συνειδητοποιούμε τι και πόσος «πολιτισμός» - με την έννοια της ικανότητας του πνεύματος να κυριαρχεί, να εξευγενίζει τη ζωή των ανθρώπων και των λαών - έχει χαθεί. Προς τι άκρα είμαστε, όλοι στην Δύση, ταξιδευτές και ναυαγοί. Τώρα ανακαλύπτουμε τις οικολογικές τραγωδίες, ως μια πολύ σοβαρή ρήξη που προκαλείται στην ισορροπία από την παραληρηματική βιομηχανική ανάπτυξη, ανακαλύπτουμε την παραφροσύνη που ενυπάρχει στην ακαθόριστη κούρσα της επιστημονικής και τεχνολογικής «προόδου». Γιατί εκτοξεύονται συνθήματα: όπως «μητρόπολη - μεγαλόπολη - νεκρόπολη». Τα βιβλιοπωλεία γεμίζουν με δεκάδες έργα για την κρίση που απειλεί να κατακλύσει τα σύγχρονα «μεγάλα συστήματα».

Ήταν όλα γραμμένα, όλα προβλεπόμενα στις βασικές γραμμές τους, όλα είχαν «συλληφθεί» και όλα αυτά έγιναν δεκαετίες νωρίτερα στο μέτωπο του «δεξιού» πολιτισμού. Για το λόγο αυτό δεν «μνημονεύουμε» επιπόλαια. Πιο απλά και αληθινά επιβεβαιώνουμε τη δέσμευση στον αγώνα, αναδεικνύοντας τον Evola και την ουσία του έργου του ως μια σημαία που δεν είναι του χθες αλλά του σήμερα και του αύριο.

Fronte Nazionale: το ριζοσπαστικό ιδεολογικό δημιούργημα του διανοητή και ακτιβιστή Franco Freda & το «ιερόσυλο» έργο του νεοφασισμού και της Τρίτης Θέσης «η Διάλυση του Συστήματος» (η έκδοση της χρονιάς από την «Λόγχη» σε μετάφραση του Βλάση Βρανά και πρόλογο του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

 

2103611590

info@logxi.com

logxi.com

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

H παρουσία και η δραστηριότητα του Fronte Nazionale, ήταν πολύ περιορισμένη χρονικά, λίγο περισσότερο από πέντε χρόνια, από το 1990 έως το 1995, όταν αρκετοί αγωνιστές του κλήθηκαν να λογοδοτήσουν για διάφορα δήθεν εγκλήματα συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων που αποδίδονται στον περιβόητο νόμο Mancino για την υποκίνηση του φυλετικού μίσους.

Το Εθνικό Μέτωπο δημιουργήθηκε από τον Freda με την δεδηλωμένη πρόθεση να κινητοποιηθεί ενάντια στα μεταναστευτικά κύματα και στην πραγματικότητα  σχεδόν όλα τα εσωτερικά και εξωτερικά έγγραφα του (αφίσες, φυλλάδια κ.λπ.) αποκάλυψαν αυτή τη μονοθεματική προσέγγιση, αυτό που ο Freda, όρισε ως «τερατούργημα» και «μάστιγα» που είναι η  τρομερή πλημμύρα των μη  Ευρωπαίων ενάντια των  Ευρωπαίων. Το μεγάλο όπλο όμως που έκανε και την διαφορά ήταν  ένα   περιοδικό του κινήματος, το "L'Antibancor" που δημοσιεύτηκε σε πέντε δόσεις μεταξύ 1992 και 1995 και ήταν μια πρωτότυπη και αξιολογότατη συντακτική πρωτοβουλία που αξίζει να σταθούμε.

Αυτό ήταν και ένα διαφημιστικό για την παρουσίαση του περιοδικού αυτού:

«Αγαπητέ αναγνώστη, 

Η απουσία μιας χρηματοπιστωτικής τάξης, και κυρίως μιας νομισματικής δομής, προκαλεί στον ορίζοντα εκλάμψεις οικονομικών καταστροφών πολύ πιο καταστροφικές από αυτές που προκλήθηκαν από το κραχ του 1929. Ενώ επιφανείς και υπερτεχνοκράτες ακαδημαϊκοί των κεντρικών εκδοτικών ινστιτούτων - όλοι “αξιότιμοι άντρες” ... ”ασθμαίνουν”  στην αναζήτηση μιας οριστικής παραμέτρου για τον προσδιορισμό της πραγματικής αξίας των νομισμάτων, τα επινοημένα κόλπα  καταρρέουν  άδοξα, αφού επέτρεψαν  τον πλουτισμό λίγων ατόμων εις βάρος τώρα του έθνους. Επομένως πιστεύουμε ότι είναι σωστό να αντιμετωπίζουμε οικονομικά και νομισματικά προβλήματα από μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία από την κλασική, τόσο ακριβής στην πρόταση οικονομετρικών μοντέλων, λαμπρών μονογραφιών και μνημειακών πραγματειών, αλλά και  ανίκανη να προτείνει στις πολιτικές αρχές τα εργαλεία για να αποτρέψει στο νόμισμα  από - εγγύηση  της εθνικής κυριαρχίας – να γίνεται θηλιά στο λαιμό του λαού.

Υπάρχουν νέες τεχνικές και νέοι τρόποι εξερεύνησης, εάν καταφέρουμε να καταστρέψουμε τα «κλουβιά» στα οποία - με τέλεια κακή πίστη - όσοι επωφελούνται από αυτή τη διαταραχή θα ήθελαν να συνεχίσουν να μας κρατούν κλειστούς. Για να τα διαλύσουν, οικονομολόγοι και οικονομικοί ιστορικοί εργάστηκαν και συνεχίζουν να εργάζονται. Με τη διδασκαλία τους και με τη συμβολή εκείνων που βάζουν την πνευματική ειλικρίνεια πάνω από το δικό τους οικονομικό και κοινωνικό συμφέρον, θα εργαστούμε για να διασφαλίσουμε ότι αυτό το σύστημα, βασισμένο στην τεράστια «σαπουνοφούσκα» του ανύπαρκτου χρήματος, θα επιταχύνει τη δική του κατάρρευση: θα αποκαταστήσει την πραγματική οικονομία - τη μόνη που ταιριάζει στο καλό της εθνικής κοινότητας».

 “Fronte Nazionale”

Πρώτα από όλα  θα δείτε πόσο μπροστά ήταν σε επίπεδο  το «L'Antibancor», που στην ουσία  ήταν το μοναδικό περιοδικό συγκεκριμένα αφιερωμένο σε χρηματοοικονομικά, νομισματικά  ζητήματα, θέματα  που δεν δημοσιεύτηκαν  ποτέ στον ευρύτερο  «δεξιό» ριζοσπαστισμό (αλλά θα έλεγα  ότι ήταν μια μοναδική περίπτωση στο πανόραμα ολόκληρου του ευρωπαϊκού «δεξιού» ριζοσπαστισμού). Γεννήθηκε ως «ανασκόπηση των οικονομικών  από το Εθνικό Μέτωπο», όπως αναφέρεται στον υπότιτλο των δύο πρώτων τευχών, ξεκινώντας  και  ανέλαβε αυτή την «περιοδική αναθεώρηση των οικονομικών και χρηματοοικονομικών», τονίζοντας περαιτέρω την τεχνική και ακαδημαϊκή χροιά του, με την παρότρυνση του Salvatore Giuseppe Verde, ενός οικονομολόγου που είχε εργαστεί προηγουμένως στις οικονομικές δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ωστόσο, η επικράτηση  στις νέες λειτουργίες του χρήματος και στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, άφησε χώρο για την πολιτική κουλτούρα αναφοράς, όπως αποδεικνύεται από μια στήλη στην οποία υπήρχαν σύντομα οικονομικά κείμενα από «κλασικούς» συγγραφείς της «δεξιάς» από τον Spann και τον Costamagna στον Guénon και τον Spengler, και τέλος στον Friedrich Fried, μαθητή του Sombart. Κείμενα υψηλής επιστημονικής γνώσης και παιδείας. Ο μοναδικός χαρακτήρας αυτής της δημοσιογραφικής πρωτοβουλίας βρίσκει τον θεμελιώδη λόγο της στην έλλειψη προσοχής που είχε αναγνωρίσει ο «δεξιός» ριζοσπαστισμός για την οικονομική διάσταση. Ο εξοστρακισμός προς την οικονομία και την οικονομική σκέψη είχε ήδη διαταχθεί από τον Evola, στον απόηχο του Guénon και του Spengler.

Ο Evola είχε καταγγείλει ότι «ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι τόσο ανατροπή όσο και ο μαρξισμός, γιατί η εποχή της αστικής πρωτοκαθεδρίας της οικονομίας περιείχε μια θεμελιωδώς αναρχική και αντιιεραρχική ιδέα, κάτι περισσότερο από μια  ανατροπή της κανονικής τάξης». Με άλλα λόγια ο Evola σχολιάζοντας τον Junger λέει: «δεν ήταν τόσο θέμα προτίμησης ενός οικονομικού συστήματος από το άλλο, επειδή  η οικονομία ως κατηγορία  ανήκει οπωσδήποτε στην αστική σκέψη, όσο  για να αναπτύξει την πεποίθηση ότι η οικονομία ήταν το βασίλειο των αρνητικών αξιών, άρα έπρεπε να υποταχθεί σε εξωοικονομικούς παράγοντες μέσα σε μια πολύ μεγαλύτερη και πληρέστερη τάξη, ώστε να δώσει στην ανθρώπινη ζωή ένα βαθύ νόημα».

Ωστόσο, είναι αμφίβολο εάν ο Evola δεν έκανε το μεγάφωνο θα έλεγα, για μια στάση που χαρακτήριζε εδώ και καιρό αυτήν την πολιτική κουλτούρα, για την οποία αυτή η άρνηση εξέφραζε μια πολύ βαθύτερη κλίση που είχε προηγουμένως διασχίσει όλες τις διάφορες αρθρώσεις της «αντιπλουραλιστικής δεξιάς» του εικοστού αιώνα, σύμφωνα με το ίδιον τον Freda. Ακόμα κι αν δεν την συγκρίνουμε με τον επαναστατικό ανταγωνιστή  της, τον μαρξισμό, η  ιστοριογραφική μας υπόθεση είναι ότι αυτή η πολιτική κουλτούρα, είχε αποκαλύψει μια πολύ ωμή οικονομική σκέψη, μερικές φορές κατά προσέγγιση, όπου οι συγγραφείς αναφοράς ήταν πολύ λίγοι (περίπου αυτοί που ανθολόγησε το εν λόγω περιοδικό, με την προσθήκη του Ezra Pound και μερικών άλλων). Το να μιλάς για μια πραγματική «σωστή» οικονομική σκέψη της ριζοσπαστικής «δεξιάς» είναι πολύ δύσκολο. Η εντύπωση μας είναι ότι μερικές από τις πιο πρωτότυπες σελίδες των οικονομικών επιστημών μπορούν να εντοπιστούν, και να οδηγηθούν, στο πλευρό των αντισημιτικών συγγραφέων, ξεκινώντας από τον Sombart. Ο ίδιος ο κορπορατισμός κατήγγειλε μια «σπάνια θεωρητική συνέπεια», που προέρχεται από το γεγονός ότι «οδήγησε περισσότερο σε κριτική του φιλελευθερισμού παρά σε ένα νέο οικονομικό δόγμα».

Αυτή είναι μια γενικά αποδεκτή κρίση από την ιστοριογραφία, λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Renzo De Felice είχε γράψει για ένα «παράλογο της προσποίησης του να γίνει ο κορπορατισμός ένα πραγματικό οικονομικό σύστημα που πρέπει να αντιτίθεται τόσο στο καπιταλιστικό (φιλελεύθερο ήταν προτιμότερο να πούμε) όσο και στο κομμουνιστικό». Το ερώτημα μιας σκέψης οικονομικής  που μόλις σκιαγραφήθηκε αφορά  λοιπόν, όλη την κουλτούρα της αντιπλουραλιστικής «δεξιάς», πριν από τον «δεξιό» ριζοσπαστισμό της δεύτερης μεταπολεμικής περιόδου.

Τώρα για να δούμε λίγο το θέμα αυτό αφού είναι σκόπιμο να παρατηρήσουμε την οικονομική σκέψη του «δεξιού ριζοσπαστισμού» και πάντα σύμφωνα με τον Freda:

"μπορεί να συνοψιστεί σχεδόν εξ ολοκλήρου στην πεποίθηση ότι  ως καπιταλισμός, η ιστορική εποχή στην οποία η οικονομία είχε απορροφήσει την πολιτική - με όλες  τις συνέπειες που συνεπαγόταν αυτή η απορρόφηση - διαβρώνοντας τις εξουσίες του έθνους κράτους, έγινε  πια όμηρος ενός ανεμοστρόβιλου και μη ελεγχόμενης πλέον κυκλοφορίας χρήματος και οικονομικών με μια "παγκοσμιοποιημένη" κλίση. Ήταν ζήτημα αποκατάστασης της πρωτοκαθεδρίας και προσανατολισμού στην πολιτική, στο όνομα των δικαιωμάτων της κοινωνίας και του κράτους.

Υπό αυτή την έννοια, ο Sombart, ο Costamagna, ο Pound, οι αντισημίτες όπως ο Feder, ο θεωρητικός της πάλης ενάντια στη «σκλαβιά του συμφέροντος», ερμηνεύτηκαν όλοι σύμφωνα με τους κανόνες ενός παραδοσιακού χαρακτήρα, σαν του Evola, του Spengler και του Guénon, που δεν ήθελε να αντιμετωπίσει  μια οικονομική σκέψη που γιόρταζε τις δόξες του ατομικισμού και του υλισμού. Ήταν θέμα να πάρουμε θέση ενάντια στο «ανύπαρκτο χρήμα», στο όνομα της «πραγματικής οικονομίας - της μόνης που ταιριάζει στο καλό της εθνικής κοινότητα".

Καμία παραχώρηση λοιπόν, στον μαρξιστικό κολεκτιβισμό και τον σοσιαλισμό, όπως συνέβη στο «η διάλυση του συστήματος». Ο «αντιδραστικός μηδενισμός» του Freda της δεκαετίας του 1990 προτίμησε, αν μη τι άλλο, να καταγγείλει την πρωτοκαθεδρία της δημοσιοοικονομικής πολιτικής και της οικονομίας (finanza , economia, οι όροι στα ιταλικά) ως το υψηλότερο σημείο παρακμής που επιτεύχθηκε από τη Δύση. Η ανάκαμψη μιας προοπτικής αξιοποίησης του εθνικού κράτους βρήκε τη αιτιολόγηση της διαπίστωσης ότι η νομισματική κυκλοφορία είχε γίνει ανεξάρτητη από τους ελέγχους και τις πολιτικές εξουσίες του κράτους. Επρόκειτο για: «υποστήριξη της προβολής της ιδέας του κράτους σε επίπεδο ιστορίας, υπεράσπιση της ουσιαστικής αξιοπρέπειας των θεσμών του και στον τομέα της οικονομίας και της δημοσιοοικονομικής (στόχος της οικονομίας είναι να καλύψει τις ανάγκες του  έθνους και αυτός  της δημοσιοοικονομικής για τον εξορθολογισμό της ανταλλαγής αγαθών)».

Με άλλα λόγια, η επιστροφή στην προσδοκία του έθνους - κράτους ήταν η απάντηση σε φαινόμενα που ξέφευγαν  ​​από τον έλεγχο της πολιτικής, όπως η δημοσιονομική και η μετανάστευση. Αν μελετήσουμε το πρόγραμμα του θα δούμε ότι  η θέση του Freda δεν ήταν εντελώς απομονωμένη. Και μάλιστα  αν σκεφτούμε ότι, την ίδια περίοδο  η κουλτούρα της πιο συνειδητοποιημένης  ριζοσπαστικής «Δεξιάς» κατέγραφε μια «πατριωτική αφύπνιση» που χαρακτηριζόταν από την αίσθηση της «εθνοτικής κοινότητας», ακόμη κι αν η δράση του κράτους έπρεπε να θεωρηθεί «εμπόδιο για την ελεύθερη επίγνωση της ταυτότητας του».

Μια ιδιαιτερότητα του προγράμματος του Fronte Nazionale συνίστατο στην υποστήριξη μιας γραμμής διαφορετικού «ρατσισμού» σχεδόν στην πιο αγνή του μορφή: «Ρατσισμός σημαίνει όχι περιφρόνηση για τις άλλες φυλές, αλλά πίστη στην δικιά σου φυλή, αναγνώριση της συγκεκριμένης μορφής ζωής που τη σηματοδοτεί, σεβασμός σε όλους τους δεσμούς, εσωτερικού και εξωτερικού, ανώτερου και κατώτερου που τη διατάσσουν».

Στον χώρο του «δεξιού» ριζοσπαστισμού υπήρχαν επίσης και πιο επιφυλακτικές θέσεις, όπως όταν υποστηρίχθηκε ότι «η διαφοροποίηση διεκδικεί τη σύνθετη φύση της στον κόσμο, θεωρείται πλεονέκτημα που πρέπει να διαφυλαχθεί  και σίγουρα όχι ιμπεριαλιστικό πρόγραμμα επέκτασης ή κυριαρχίας, ούτε θεωρεί επιθυμητό μια εθνική ομάδα ή φυλή ή κράτος κ.λπ., να καλλιεργεί όνειρα εκμετάλλευσης και καταπίεσης εις βάρος οποιουδήποτε, ούτε στοχεύει σε μορφές εσωτερίκευσης του άλλου». Σε κάθε περίπτωση, για τον Freda, ο φυλετισμός ήταν η αναγνώριση ότι «ο άνθρωπος δεν βασίζεται σε ένα τίποτα, αλλά έμφυτες και εγγενείς αλήθειες κυβερνούν την ψυχή του. Είναι ιδιότητες που δεν αποκτώνται στην πορεία της ζωής . Είναι ιδιότητες που λαμβάνονται από ανιόντες και μεταδίδονται στους απογόνους σύμφωνα με τον κανόνα της κληρονομικότητας και του χαρακτήρα».

Δεν είναι καθόλου απαραίτητο να επισημάνουμε ότι  για άλλη μια φορά, η αναφορά του  Freda ήταν ο Evola και για την ακρίβεια, εκείνα τα ρατσιστικά και αντισημιτικά γραπτά  του, περί τα τέλη του 1930, (πάνω  στην επίδραση του μαθήματος του εθνικοσοσιαλιστή ανθρωπολόγου Clauss), που θεωρητικοποιήθηκε ρητά με την  πεποίθηση ότι δεν υπήρχαν φυλετικές ιεραρχίες, καθώς όλες οι φυλές έπρεπε να θεωρούνται «ανώτερες». Και όμως, δεδομένου ότι ο διαφορετικός «ρατσισμός» εξακολουθεί να παραμένει «ρατσισμός», με την έννοια ότι η διαφοροποίηση αποτελούσε το αρχικό στάδιο μιας διαδικασίας που έτεινε να ταξινομήσει τους άνδρες σε φυλές, ήταν προφανές ότι μόνο «οι πνευματικά και ηθικά πιο αγνές ομάδες της λευκής φυλής αναγνώρισαν το καθήκον της τάξης, μέσω της ανισότητας των φυλών, και της διακυβέρνησης, μέσω της διαφοράς των γενεαλογιών, του κινήματος για τη συνολική ενοποίηση του ανθρώπινου γένους».

Σίγουρα η φυλετική θεωρία κατά τον Freda, είχε αλλάξει κάπως από την δεκαετία του ‘30 και τους θεωρητικούς της όπως οι Rosenberg, Gobineau, Chamberlain. Η «Φυλή» ήταν η έλευση της στιγμής του μύθου ως μια διαίσθηση της αυθεντικότητας του όντος που φαινόταν πνιγμένο στο γίγνεσθαι της Ιστορίας: «Η φυλή δεν πρέπει να συζητηθεί, να αντιμετωπιστεί, αν ποτέ να αντικατοπτριστεί. Η φυλή είναι αίμα, είναι νεύρο. Δεν θέτει ερωτήματα. Είναι ένα στοιχείο, όπως ο αέρας, όπως ο ήλιος, όχι ένα θέμα. Ή υπάρχει ή δεν υπάρχει. Ή δεν το έχεις ή το έχεις» … αναφέρει χαρακτηριστικά.

Παρόλο που το κίνημα του Freda δεν κράτησε πολύ, λόγω των νομικών παγίδων από το καθεστώς, άλλωστε αυτή είναι και η αστική δημοκρατία, παρόλο  λοιπόν την σύντομη ιστορία του, άφησε βαθιά χαραγμένο πνεύμα, βασισμένο σε μελέτες, έρευνες και σημαντικά άρθρα που δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να καταρρίψει. Άλλωστε η επιτυχία του σε αυτό το επίπεδο ήταν ότι προσπάθησε να παντρέψει τις δυνατές θεωρίες των διανοούμενων της λεγόμενης ριζοσπαστικής «δεξιάς», με τις απαιτήσεις των καιρών, αφού είχε  ήδη μπει η δεκαετία του 1990 και πολλά είχαν αλλάξει από το 1969 και το επαναστατικό «Η Διάλυση του Συστήματος». Αλλά ο στόχος ήταν πάλι αυτός: Η διάλυση του συστήματος!