Περί ανεργίας (άρθρο του Συναγωνιστή Ιωάννη Γιαννόπουλου)

Εάν η εργασία είναι καθήκον του πολίτου έναντι του Συνόλου, καθήκον του Συνολικού κράτους έναντι του πολίτου είναι η εις αυτόν παροχή εργασίας. Το Κράτος είναι εκείνο , το οποίο οφείλει να οργανώσει κατά τέτοιο τρόπον τρόπον την Οικονομίαν του  ώστε κάθε πολίτης να δύναται εύκολα να βρίσκει εργασίαν. 

Η ύπαρξις ανεργίας και υποαπασχολήσεως αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικότερα γνωρίσματα της φιλελεύθερης οικονομίας, όπως είναι και η μετανάστευσις, το χαμηλόν κατά κεφαλήν εισόδημα και η συσσώρευσις υπερόγκων κεφαλαίων εις τα χέρια των ολίγων. Η ανεργία και η υποαπασχόληση είναι ολέθριον φαινόμενον δια την κοινωνική οικονομία. Δι’ αυτού πρώτα χάνονται τα αγαθά, τα οποία οι άνεργοι θα παρήγαγον αν εργάζοντο, ως και οι φόροι τους οποίους αυτοί θα κατέβαλλον στο Κράτος. Δεύτερον μειώνεται το κατά κεφαλήν  εισόδημα, εφ’ όσον οι άνεργοι και οι υποαπασχολούμενοι ζούνε εις βάρος των εργαζομένων. Και τρίτο, το Κράτος πληρώνει μεγάλα ποσά εις τα επιδόματα ανεργίας.

Το πρόβλημα της ανεργίας αντιμετωπίζεται σπασμωδικώς ή και καθόλου υπό του φιλελεύθερου κράτους με ανοήτους μεθόδους, όπως της μειώσεως των ωρών εργασίας και δια της εθνικώς εγκληματικής τακτικής της προωθήσεως πολιτών προς μετανάστευση. Το εθνικό σοσιαλιστικό κράτος κτυπά αντιθέτως την  ανεργίαν στις ρίζες της δια της αυξήσεως των υπαρχουσών εργασιών και της μεγαλυτέρας παραγωγικότητος αυτών. Εις το φιλελεύθερο κράτος υπάρχουν εκείνα τα είδη των εργασιών, τα προϊόντα των οποίων έχουν κόστος χαμηλότερον του των εκ του εξωτερικού αντιστοίχως εισερχομένων, και το επιτυγχανόμενον κέρδρος των οποίων κρίνεται υπό των επιχειρηματικών ως το αξιολογότερον. Με αυτόν τον τρόπο απομένει άνευ εργασίας τόσος αριθμός πολιτών, όση η διαφορά του διαθέσιμου εργατικού δυναμικού της χώρας μείον τους απασχολούμενους εις τας ως άνω εργασίας.

Εις το Εθνικοσοσιαλιστικό Κράτος αντιθέτως διατάσσεται η δημιουργία τόσων ακόμη εργασιών, επί πλέον των υπαρχόντων όσες απαιτούνται δια την απασχόλησιν του ανέργου δυναμικού της χώρας. Συγχρόνως τα αντίστοιχα εκ του εξωτερικού εισαγόμενα προϊόντα υφίστανται κατάλληλον δασμολογικήν επιβάρυνσιν . Για όσες εκ των προγραμματισμένων εργασιών δεν εκδηλώνεται ιδιωτική προθυμία, αναλαμβάνει την αποκλειστική των χρηματοδότηση το ίδιο το Κράτος. Με αυτόν τον τρόπο, δια μικρών αυξήσεων της τιμής ορισμένων αγαθών, επιτυγχάνεται εις την χώραν η απορρόφηση των ανέργων.

Οι δημιουργούμενες θέσεις εργασίας  εκλέγονται κατά προτίμησιν, μεταξύ εκείνων, οι οποίες είναι πολλαπλώς παραγωγικές, που έχουν δυνατότητες δια την δημιουργίαν και άλλων εργασιών, εκείνων οι οποίες χρησιμοποιούν  πολλά εργατικά  χέρια (π.χ. προϊόντα ακριβείας) και εκείνων δια τις οποίες δεν υπάρχει εισαγωγή από το εξωτερικό (π.χ. δημόσια έργα και γεωργικές βιομηχανίες). Γενικά η μέθοδος αυτή ακολουθεί τις εξής οδούς:

Α)  Άμεσος δημιουργία εργασιών υπό τους Κράτους. Διάθεση πιστώσεως δι’ εκτέλεσιν κολοσσιαίου προγράμματος κοινωφελών  έργων (οικοδομικών, οδικών, λιμενικών κλπ) τα οποία συγχρόνως δίδουν γενική ώθηση στην Εθνική Οικονομία. Ούτω π.χ. δια την μείωση της ανεργίας κατασκευάζονται σιδηροδρομικές και λοιπές συγκοινωνιακές γραμμές, οι οποίες όμως διευκολύνουν αποφασιστικώς την μεταφορά πρώτων υλών και προϊόντων για τις νεοιδρυόμενες βιομηχανίες, οι οποίες με την σειρά τους συμβάλλουν και αυτές ακόμη περισσότερον  στην εξάλειψιν της ανεργίας.

Β) Έμμεσος δημιουργία εργασιών δια υποκινήσεως της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Οικονομικές παροχές στους ιδιοκτήτας μεγάλων χώρων, δια την μετατροπήν αυτών εις πολλούς μικρότερους και την παραχώρησίν των  εις μικρούς βιοτέχνας και καταστηματάρχες (κοινοτικοποίηση καταστημάτων) φορολογικές και άλλες διευκολύνσεις για την προμήθεια μηχανημάτων, την κατασκευήν μικρών ιδιοκατοικιών, την αγορά αγαθών παραγομένων υπό εγχωρίων βιομηχανιών.

Γ) Ενίσχυση της προσφοράς εργασίας. Διάφορες παροχές και διευκολύνσεις προς εκείνους τους εργοδότας οι οποίοι παρέχουν αυξημένο αριθμόν νέων θέσεων  για εργασία.

Η καταπολέμηση της ανεργίας δεν αποτελεί βασικόν στόχον του Εθνικοσοσιαλιστικού Κράτους μόνον διά τον λόγο ανακουφίσεως του λογαριασμού επιδομάτων ανεργίας, αλλά κυρίως διότι τούτο εμπίπτει εις την μορφήν των οικονομικών  αντιλήψεων του Κράτους. Εμπίπτει εις την μορφήν των οικονομικών αντιλήψεων του Κράτους. Τούτο δηλαδή πιστεύει ότι μόνο η εργασία είναι παράγων της οικονομικής ευημερίας, συν βέβαια τον κρατικό προγραμματισμό. Λέγοντας πράγματι «οικονομική ευημερία» εννοούμε  την σύμμετρον αύξηση αγαθών και αναγκών εις την μεγάλη μάζα του λαού. Η αύξηση των αναγκών προέρχεται αυτομάτως από την πολιτιστική και τεχνική πρόοδο. 

Μόνο ο κομμουνισμός επιχειρεί την οικονομικήν ευημερία δια της βιαίας περιστολής των αναγκών (π.χ. της απαγορεύσεως ποικιλιών στα αγαθά). Η δική μας αντίληψις ενισχύει την παραγωγή αγαθών  ώστε αυτή να συμβαδίζει με την αύξηση των αναγκών. Η προγραμματισμένη αυτή ενίσχυσις της παραγωγής δεν αφήνει την δυνατότητα όμως, όπως συμβαίνει συχνά εις τον απρογραμμάτιστον φιλελευθερισμόν, υπερβεί αυτές τις ανάγκες οπότε επέρχεται οικονομική κρίσις.

Ενίσχυσις  της παραγωγής σημαίνει εργασία και κρατικό Προγραμματισμό. «Δεν ζει κανείς από το χάρτινο χρήμα, αλλά από το συνολικό άθροισμα της παραγωγής των συμπατριωτών του». Με καμία άλλη μέθοδο δεν μπορεί να αναρρώσει η εθνική οικονομία, εκτός δια της επιτεύξεως μιας υψηλής παραγωγής αγαθών που επαρκούν για τις καταναλωτικές ανάγκες  ολόκληρου του λαού. Νομισματικά μέτρα,  μέτρα ενισχύσεως του εμπορίου ή της κατανάλωσις κλπ, καμία βαθύτερη εξυγίανση της οικονομίας μπορούν να φέρουν. Μόνο η ενίσχυση της παραγωγής στα είδη και τις ποιότητες αγαθών μπορούν να βελτιώσουν ουσιαστικώς το βιοτικόν επίπεδον του λαού. Το εθνικό νόμισμα δεν έχει ανάγκη άλλου καλύμματος.

Κάλυμμα του είναι η εργατική ισχύς του λαού.

Ο Δηλωσίας ….. «αρχηγός» (άρθρο του Συναγωνιστή Ιωάννη Γιαννόπουλου)

Ενώ έχεις υποσχεθεί στον εαυτό σου να μην ασχολείσαι πλέον με τα «πολιτικά» σε ένα κόσμο που έχει αλλάξει προ πολλού και είναι χωρίς αξίες και ιδανικά, κάτι πάντοτε συμβαίνει, που σου επαναφέρει στη σκέψη, γεγονότα και μνήμες. Και που, συνήθως, έχουν την κατάληξη την ίδια, να λες δηλαδή: «Κάποιος πρέπει να πληρώσει που να πάρει ο διάβολος!»

Η Χ.Α. δια του αρχηγού της, αποκήρυξε  επανειλημμένως τον Εθνικοσοσιαλισμόν ενώπιον της τηλοψίας και σε αρκετά ΜΜΕ, εις συνεντεύξεις προς … «γυναικωτούς» δημοσιογράφους και αλλαχού. Η συχνότης  μάλιστα αυτής της αποκηρύξεως ξεπέρασε και αυτούς τους δηλωσίας του ΚΚΕ οι οποίοι εδήλωναν - πλην όμως, άπαξ - ότι αποκηρύττουν το ΚΚΕ και τις παραφυάδες του, μας υποχρεώνει να σκεπτόμεθα ότι ο, περί του οποίου ο λόγος, ουδέποτε υπήρξε Εθνικοσοσιαλιστής. Οι Εθνικοσοσιαλισταί, κύριοι, ουδέποτε αποκηρύττουν την πίστη τους. «Τιμή μου η πίστης μου» ήταν θα είναι πάντοτε το πιστεύω και ο όρκος των Εθνικοσοσιαλιστών απανταχού της γης!

Είμεθα Εθνικισταί, επαναλαμβάνει συνεχώς ο αρχηγός της Χ.Α. Μα Εθνικισταί οφείλουν να είναι όλοι οι Έλληνες, όλοι οι Γάλλοι, οι Άγγλοι, οι Βούλγαροι και ούτω καθ’ εξής, όλοι οι λαοί  του κόσμου. Το να είσαι Εθνικιστής δεν είναι ιδεολογία αλλά χρέος των λαών προς τις πατρίδες των. «Δεν είμαι Εθνικοσοσιαλιστής, είμαι Εθνικιστής», λέγει ο αρχηγός της Χ.Α. Όχι δηλαδή, ότι ένας Εθνικιστής δεν μπορεί να είναι Εθνικοσοσιαλιστής, αλλά χαιρόμεθα που το δηλώνει επιπροσθέτως, δια να γνωρίζουμε τι θα του χρεώσουμε στο μέλλον.

Τώρα που ξεκαθαρίσαμε τα πράγματα, πρόκειται  περί ενός αρχηγού κοινοβουλευτικού κόμματος - το «γενικός γραμματέας του κινήματος» δεν ακούγεται πλέον - μπορεί να αναμένει να εξέλθει του κοινοβουλίου για να ξαναγίνει «εθνικοσοσιαλιστής» αλλά δεν πείθει πλέον κανένα.  Ευτυχώς που η Χ.Α. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ!

Σκέπτομαι ότι οι αφιερώσεις επί παντός είδους αντικείμενα του «Αρχηγού» (βιβλία, αναμνηστικά, σημαίες) προς Συναγωνιστάς παλαιούς συντρόφους και Εθνικοσοσιαλιστάς, μέλη του Εθνικοσοσιαλιστικού Ελληνικού Κινήματος, οι χαιρετισμοί, οι ομιλίες, οι διαβεβαιώσεις, τα τραγούδια και οι όρκοι του δεν ήσαν παρά απλά σκαλοπάτια δια να γίνει ένας απλός αρχηγός ενός … κοινοβουλευτικού κόμματος. Αυτά είναι λίγο -  πολύ γνωστά εις τους περισσοτέρους. Όμως οι προδοσίες, οι εγκαταλείψεις, τα κτυπήματα πισώπλατα, οι συνεργασίες με το εκάστοτε κράτος, οι ρουφιανιές, πάντοτε εις βάρος των νέων ανθρώπων που νεοεισήρχοντο στο πάλαι ποτέ κίνημα, η έκθεσις των συντρόφων και η πλήρης άγνοια των συμβαινόντων στο κίνημα από τα μέλη, που μόνο ο Αρχηγός ήξερε και αμέσως κατόπιν η ταχεία απομάκρυνσις από το κίνημα, όλων των αξιόλογων μελών που στην αρρωστημένη φαντασία του «αρχηγού» αξιόλογος ίσον επικίνδυνος για την θέση του!

Τι να σκεφτώ; Την ατολμία του και τις φοβίες του; Τις φαντασιώσεις του ; Ή την απουσία του από τις εκδηλώσεις  του κινήματος και δη κατά τις «επαφές» με τους αναρχικούς ή τους κομμουνιστάς  όπου το πιθανότερο ήτο να ανοίξει και καμιά μύτη (π.χ. Άγιος Παντελεήμονας) Ή την σπάνια παρουσία του που παρευρίσκετο δήθεν για να … αποτρέψει τις … φασαρίες. «Έχω δώσει το λόγο μου στις αρχές (!) ότι δεν θα γίνουν φασαρίες!» συνήθιζε να λέγει προ των σχετικών εκδηλώσεων, αν και μόνο από αυτό ήταν εμφανής η συνεργασία του με τους κρατικούς φορείς. Λες και είναι δυνατόν στη χώρα μας να γίνει κανείς βουλευτής αν δεν συνεργάζεται με το κράτος και μάλιστα … στενά!

Τις λίγες ευκαιρίες που είχε το κίνημα να κάνει άλματα και να εδραιωθεί πολιτικά, να δημιουργήσει δεσμούς με άλλα κινήματα άλλων χωρών και να αποκτήσει δύναμη τις κατέστρεψε ο «Αρχηγός» γιατί δεν ετόλμησε ή γιατί δεν έδωσε συνέχεια στις πολύ  καλές, αν και σπάνιες, ευκαιρίες. Όπως το περίφημο ταξίδι στην Ρωσία, που είχαμε προσκληθεί και όταν με τα πολλά τον πείσαμε ότι ήταν μοναδική ευκαιρία ζωής να πάμε - γιατί δεν ήθελε - είχε τότε την φοβία ότι επρόκειτο να δολοφονηθεί από τους … Τσετσένους . Και αφού φθάσαμε δεν ανταποκρίθηκε στις πολλές προσκλήσεις που δεχθήκαμε πότε προφασιζόμενος ασθένεια ή γιατί το Μετρό της Μόσχας του έφερνε … ίλιγγο είτε γιατί ο κίνδυνος των … Τσετσένων ήταν πάντοτε «προ των πυλών».


Και έτσι αντ’ αυτού το ταξίδι, από το οποίο, πολλά περιμέναμε δεν κάναμε τίποτα. Βλέπετε η Πλεύρειος τακτική (τακτική και «στρατηγική» που πάντα ακολούθησε ο Κώστας Πλεύρης  π.χ. όταν εγένετο  η επανάστασις της 21^ης Απριλίου μετά 15 ημέρες ακριβώς μας ανακοίνωσε, στα μέλη της Κ4Α ότι σταματάει η λειτουργία του κόμματος διότι τώρα «δεν χρειάζεται να υπάρχουμε!» )  που ακολουθούσε ο «Αρχηγός» οσάκις το κίνημα ήταν έτοιμο για κάτι μεγάλο, αυτό ανεβάλλετο επ’ αόριστον, το κίνημα έπρεπε πάντα να μένει στην μετριότητα - αυτές ήταν οι εντολές του Κράτους - όπως και Κ4Α του Πλεύρη κάποιες άλλες εποχές…. 

Η τακτική αυτή είναι η πλήρης απόδειξη της συνεργασίας  της ακροδεξιάς στην Ελλάδα με τις υπηρεσίες του Κράτους. Αυτή η συνεργασία απέβαινε δυστυχώς πάντοτε εις βάρος των μελών του κινήματος και των νέων ανθρώπων που ήταν και λίαν επικίνδυνη για το μέλλον των. Η προσεκτική εξ’ άλλου διαλογή μελών εκ μέρους του «Αρχηγού» ημιμορφωμένων ή αμόρφωτων ανθρώπων ώστε να μην διακρίνεται ουδείς άλλος εκτός του Αρχηγού - ο μονόφθαλμος είναι βασιλεύς ανάμεσα στους τυφλούς - ήτο αρχή που ίσχυε πάντοτε στο κίνημα. Η ανυπαρξία παλαιών μελών στη Χ.Α. δα έπρεπε να έχει προβληματίσει τους φίλους του κινήματος όλα αυτά τα χρόνια;!

Ατάκες σαν «αυτά τα χέρια μπορεί να χαιρετούν έτσι (εθνικοσοσιαλιστικά) αλλά είναι καθαρά χέρια» θυμίζουν παλαιόν περιοδεύοντα θίασον εις επαρχίαν! Ο χαιρετισμός της τεταμένης δεξιάς είναι ο Εθνικοσοσιαλιστικός χαιρετισμός, μας αρέσει ή δεν μας αρέσει! Όλα αυτά κάποτε θα πρέπει να αποκαλυφθούν πλήρως, ίσως πιο γρήγορα τώρα, αφού ο ίδιος ο «Αρχηγός» απεκήρυξε τον Εθνικοσοσιαλισμό και δεν χρειάζεται εμείς να πούμε πολλά αλλά ίσως μόνον τα απαραίτητα. Αυτά που κόσμος δεν ξέρει ή δεν φαντάζεται. Εν πάση περιπτώσει όμως έχεις δίκιο κύριε «Αρχηγέ» της Χ.Α.: ΔΕΝ ΕΙΣΘΕ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗΣ ...

Αφορμή λοιπόν, η αποκήρυξη του Εθνικοσοσιαλισμού του αρχηγού της Χ.Α. μου δίνει την ευκαιρία να πω ότι η ιστορία πρέπει να λέγεται όπως ακριβώς είναι, μόνο τότε δυνάμεθα να συγκρίνουμε πρόσωπα και καταστάσεις, γεγονότα και πράξεις, χαρακτήρες προσώπων ιδεώδη και ιδανικά, κοσμοθεωρίες και καθεστώτα, κοινοβούλια και «κοινοβούλια», πολιτικούς και ανθρωπάρια. Αυτό που χρειάζεται πρωτίστως είναι μια ιστορία της Χ.Α. και οπωσδήποτε του «Αρχηγού» της, γραμμένη εκ των έσωθεν. Πολλούς θα στεναχωρήσει αλλά όλοι θα μάθουν τα έργα και τις ημέρες του «Αρχηγού» - που κρατά τη θέση του - ξεπερνώντας κα την Παπαρήγα του ΚΚΕ.

Αυτή η φούσκα που ονομάζουμε Χ.Α. επίκειται το σκάσιμο της, διότι οι ψήφοι που την διόγκωσαν δεν της ανήκουν γιατί απλούστατα είναι ψήφοι οργής του κόσμου εναντίον των πολιτικών κομμάτων αντιπάλων της! Όταν λοιπόν σκάσει θα αποκαλυφθούν και άλλα φαιδρά. Μια υποστήριξης της «τρόικα» και ενδεχομένως  μια βοήθεια αυτής προς την ηγεσία της Χ.Α. δεν θα είναι έκπληξις. Διότι προς της εισβολής του ΔΝΤ στην ταλαίπωρο χώρα μας οι πάσης φύσεως δανεισταί και τοκογλύφοι θα ήλθαν σε συνεννόηση με την εντόπια 5^η φάλαγγα - η οποία πάντοτε σε όλες τις φάσεις της ιστορίας μας ήτο ισχυροτάτη - δια να μάθουν από πρώτο χέρι το who is who των πολιτικών για τον απλούστατο λόγο να ξέρουν που θα απευθυνθούν άμα τη αφίξη τους.


Έμαθαν λοιπόν δια το ποιόν του «αρχηγού» της Χ.Α., δια τον χαρακτήρα του, τις φοβίες και τις φαντασιώσεις, τις «αδυναμίες» του και τις συνεργασίες του. Κατάλαβαν λοιπόν, ότι ήτο το πλέον κατάλληλο πρόσωπο για να «κτυπήσουν». Η χαλαρή στάση του «αρχηγού» της Χ.Α. έναντι της τρόικα το αποδεικνύει! Τι; Εθνικοσοσιαλιστής δεν είναι; Μήπως είναι Εθνικιστής; Ούτε κι αυτό! Μήπως είδαν οι εχθροί της Ελλάδος ότι έχει όλες τις ανωτέρω ικανότητες που πρέπει να έχει κατ’ αυτούς ένας ... πρωθυπουργός της Ελλάδος;

Σχετικός σύνδεσμος: Μερικές εκ των ιδεών μας (άρθρο του Συναγωνιστή Ιωάννη Γιαννόπουλου) 09/2012

Μερικές εκ των ιδεών μας (άρθρο του Συναγωνιστή Ιωάννη Γιαννόπουλου)

Χάρη στην ιδεολογία μας γνωρίζουμε την έννοια της εθνικής μας κληρονομιάς. Γνωρίζουμε επίσης τι θα πρέπει να περιμένει το άτομο που διαπράττει έγκλημα απέναντι σε αυτή την εθνική μας κληρονομιά. Η κοσμοθεωρία μας εφαρμοζόμενη προβλέπει εκατοντάδες μέτρα για την αποφυγή της σπατάλης αυτής της κληρονομιάς. Αυτά τα μέτρα όμως ποτέ δεν θα καταφέρουν τίποτε παραπάνω από την αποφυγή της απώλειας των υλικών μας αγαθών ή την απώλεια της πνευματικής μας δυνάμεως. Είναι προληπτικά και δεν πρόκειται να ασκήσουν μια αποφασιστική επιρροή πάνω στην βιοψυχική μας υγεία.

Η βιοψυχική ικανότητα του λαού μας είναι ένας μοναδικός πλούτος. Αυτή όντως είναι μια τρομερή φράση, αλλά την ίδια στιγμή συνάμα και διαφωτιστική. Ξαφνικά αυτή η μεγάλη αλήθεια εμφανίζεται σαν την αστραπή! Τι σημαίνουν οι νόμοι, σε τι χρησιμεύει η οικονομία, τι κάνουμε με τις ανακαλύψεις μας, αν όλα αυτά τα στοιχεία δεν μπορούν να διατηρηθούν ή να αναπτυχθούν μέσω μιας βιοψυχικής καταστάσεως που τα δημιούργησε ; Δεν υπάρχει τίποτε αιώνιο σ’ αυτόν τον κόσμο που να είναι φτιαγμένο από υλικά αυτού του κόσμου. Αλλά η βιοψυχική ικανότητα ενός λαού μπορεί να διατηρηθεί αιώνια αν αυτός ο λαός αναγνωρίζει τους ζωτικούς νόμους που διέπουν την εθνική του σύσταση και αν είναι έτοιμος να ζήσει σύμφωνα με αυτούς. Υπάρχουν λίγοι λαοί που μπορούν να καυχώνται ότι έχουν 3000 χρόνια ιστορίας. 

Αλλά ποια αρχή, ποιο πολιτικό σύστημα, ποια μορφή οικονομικής παραγωγής θα μπορούσε να προβάλλει σε αυτήν την τρισχιλιοστή πορεία της ζωής αυτού του Λαού σαν ένας αποφασιστικός παράγοντας; Το μόνο που διατηρεί και δίνει ζωή στο λαό με την τρισχιλιοστή παράδοση είναι η βιοψυχική κληρονομική ικανότητά του. Αυτά που έχουν καθιερωθεί σε αν Λαό τυχαία δεν είναι τίποτα. Η εθνική του σύσταση είναι το παν ...

Στην ζωή του κάθε λαού μπορούν να συμβούν πολλές καταστροφές. Ένας Λαός μπορεί να νικηθεί, να χάσει τα αγαθά του, να ταπεινωθεί και να εξευτελιστεί. Μπορεί να πέσει τόσο χαμηλά που καθένα από τα συστατικά του στοιχεία να οικτείρεται για την κατάσταση αυτή. Αλλά αυτό ποτέ δεν θα είναι αποφασιστικός παράγοντας για να χαθεί. Αυτός ο Λαός θα μπορέσει να ξαναορθώσει ανάστημα, αφού στις φλέβες των ατόμων που το αποτελούν τρέχει το ίδιο αίμα με αυτών που κάποτε τον έκαναν μεγάλο και αξιοσέβαστο. Η μοίρα ενός Λαού εξαρτάται από την Φυλή στην οποία ανήκει. Η αναγνώριση αυτής της αλήθειας την οποία η ιστορία με αποδεικνύει και παρουσιάζει σε κάθε βήμα της, είναι πολύ κοντινή σαν έννοια: Οποιοσδήποτε νοιάζεται για την μοίρα του λαού πρέπει να αρχίσει συνειδητοποιώντας αυτό το ανέκκλητο γεγονός.

Εμείς λοιπόν τι κάνουμε; Έχουμε συνειδητοποιήσει την τωρινή μας κατάσταση και όλες τις συνέπειές της; Η απάντηση έρχεται πολύ γρήγορα: αναμφίβολα όχι! Πιθανόν να είμαστε οι πρώτοι που συζητάμε ανοικτά αυτό το θέμα. Έχουμε επίσης λάβει μέτρα για να εγκαταστήσουμε μέσα και τρόπους για να στεκόμαστε στο ύψος των περιστάσεων. Αλλά στο απομονωμένο άτομο του Λαού μας συμβαίνει το ίδιο όπως στα ψηλά βουνά μιας οροσειράς: Είναι τα πρώτα που νοιώθουν τον ήλιο και τα πρώτα που φωτίζονται από αυτόν. Η νύχτα όμως αργεί πολύ να εξαφανιστεί από τις κοιλάδες ….

Αν κάναμε σήμερα μια απογραφή της δυναμικής κληρονομικής βιοψυχικής ικανότητας του Λαού μας, θα τρομάζαμε γιατί αυτή η απογραφή θα μας απεκάλυπτε ότι δεν μας μένουν πολλές ελπίδες για να διατηρήσουμε ζωντανό και ενεργητικό τον χαρακτήρα του Λαού μας στο μέλλον. Λάθος. Το αντίθετο! Έχουμε ακόμη καταγωγή και αξιόλογους εθνικούς παράγοντες που μόνον ο Λαός μας έχει! Είναι πραγματικά φοβερό να παρατηρεί κανείς πως οι πολιτικοί κύκλοι του Λαού σπαταλούν, μέσω της αδιαφορίας και της απόλυτης εγκληματικής ανευθυνότητας, την αξιόλογη μάζα κληρονομιάς, το αναντικατάστατο αίμα των προγόνων μας, αφήνοντάς το να τρέχει χωρίς να το προσφέρουν στον κατάλληλο απόγονο.

Ο αιώνας μας που είναι στην αρχή του ίσως να απέχει ελάχιστα από το να θέσει τις πνευματικές και επιστημονικές βάσεις πάνω στις οποίες τα παιδιά μας και περισσότερο τα εγγόνια μας θα μπορέσουν να θεσπίσουν τα κυβερνητικά τους μέτρα που θα εξασφαλίσουν την φύλαξη και τον πολλαπλασιασμό των βιοψυχικών μας αξιών. Αλλά οπωσδήποτε θα μπορούσαμε από σήμερα να αρχίσουμε να βάζουμε τις βάσεις του οικοδομήματος: Μια από τις βάσεις είναι η ανάπτυξη μιας καινούριας σχέσης ανάμεσα σε μας και τους προγόνους μας. Γιατί τα πάντα σε σχέση με την προδιάθεση, όλες οι ικανότητες οι οποίες καθημερινά δοκιμάζονται από τον αγώνας για ζωή, όλα αυτά τα χρωστάμε στους προγόνους μας που μας τα μετέδωσαν μέσω της κληρονομικότητος.
 

Αναμφίβολα υπάρχουν αυτά που κατακτούμε, ο καθένας προσωπικά με την βοήθεια της γνώσεως και της συνεχούς θελήσεως να αντιμετωπίζουμε συνέχεια τον κόσμο που μας περιβάλλει , αυτό που τελικά μας δημιουργεί σαν προσωπικότητα. Η ικανότητα κατανοήσεως και η θέληση του ανθρώπου προσδιορίζουν την μοίρα του. Αλλά οι κληρονομικές βάσεις που επηρεάζουν την γνωστική μας ικανότητα, που ούτε η πιο ανθεκτική από τις θελήσεις μας δεν μπορεί να ξεπεράσει με σκοπό την έγκριση της προσωπικότητας σ’ αυτόν τον κόσμο, είναι συνθήκες που γεννιούνται την στιγμή που γεννιόμαστε κι εμείς: Τις κληρονομικές προδιαθέσεις μας τις οφείλουμε στους προγόνους μας.

Μπορούμε να τιμάμε τους προγόνους μας μόνο αν τους κρατάμε ζωντανούς στην συνείδησή μας και στην συνείδηση των απογόνων μας. Αν δεν ξέρουμε ποιοι ήταν και τι έκαναν οι πρόγονοί μας τότε προφανώς δεν θα μπορούσαμε να αναπαραστήσουμε τις μορφές και να τιμήσουμε την μνήμη τους. Αν πάλι είχαμε ξεχάσει την καταγωγή των ηρώων δεν θα υπήρχε κανείς να μαρτυρήσει για την δόξα των έργων τους. Παλιά σε κάθε οικογενειακή εστία υπήρχε μια γωνιά αφιερωμένη στους προγόνους. Αυτό ήταν το βαθύτερο νόημα των γενεαλογικών κάδρων και των πορτραίτων που υπάρχουν ακόμη και σήμερα στο σπίτι κάθε οικογένειας. Στις δύσκολες στιγμές οι πατεράδες συνήθιζαν να προστρέχουν στο σημείο εκείνο του σπιτιού για να κάνουν ένα βαθύ διάλογο με τους προγόνους τους και για να καταλάβουν τις πράξεις τους και τον τρόπο με τον οποίο εκπλήρωναν τις υπευθυνότητες τους. Αυτός που μετατρέπει αυτό το έθιμο σε σταθερή και ακλόνητη συνήθεια σύντομα θα παρατηρήσει ότι περνώντας λίγες στιγμές σε μια γωνιά του σπιτιού αφιερωμένη στους προγόνους, του γεννά μια εκπληκτική πηγή πνευματικής δυνάμεως.

Μια άλλη σειρά πραγμάτων, θα μπορούσαμε να αποδώσουμε μια σημασία, πραγματικά σημαντική, στο ζήτημα της επαναφοράς του αγρότη στο χωράφι του. Στις μικρές πόλεις και τα χωριά της Πατρίδος όπου στα κοιμητήρια έχουν ταφεί πολλοί από τους προγόνους μας έχοντας συναίσθηση αυτού του πράγματος, δεν θα ήταν και τόσο εύκολο η εγκατάλειψη του χωραφιού και η μετάβασή στα αστικά κέντρα του γιού ή εγγονού. Και αντιθέτως μπορεί να γίνει ισχυρό αίτιο επιστροφής. Όταν ο αγρότης με το άροτρό του ανοίξει αυλάκια «κοντά» στο έδαφος που κείτονται οι πρόγονοί του, ζει με πλήρη συνείδηση ότι είναι και αυτός ο ίδιος με την σειρά του προγεννήτορας στο έδαφος όπως και οι δικοί του προγεννήτορες. 

Πιθανόν να μην υπάρχει μεγαλύτερη εσωτερική ικανοποίηση για έναν άνθρωπο που έχει ριζωθεί στη γη του να ταφεί στο ίδιο χώμα που εργάσθηκε σε όλη του τη ζωή, να τιμηθεί από τους απογόνους του στο ίδιο μέρος όπου δούλευε καθημερινά, να ξέρει ότι από το μέρος της αιωνίας αναπαύσεώς του θα μπορεί να ευλογεί την εργασία των παιδιών και των εγγονών του. Μια εργασία που αποτελούσε ολόκληρη τη ζωή του. Παράλληλα με τους προγόνους, ο εθνικοσοσιαλιστής πρέπει να ασχοληθεί με την δημιουργία απογόνων που να είναι άξιοι σαν κι εμάς και που ακόμα να μας ξεπερνούν. Η πρόταση: Σκέψου ότι έχεις προγόνους, έχει σαν συνέπεια τη φράση: Σκέψου ότι πρέπει να γίνεις προγεννήτορας!

Εδώ συναντάμε τον πιο αποφασιστικό παράγοντα της κοσμοθεωρίας μας. Είτε υπολογίζουμε σοβαρά την σημασία του κληρονομικού βιοψυχικού παράγοντα και εξάγουμε απ’ αυτόν, ψυχρά και αντικειμενικά, τις συνέπειες που φέρει σε σχέση με την καταγωγή του Λαού μας ώστε να μην τρομάζουμε από καινούρια μέσα και μεθόδους, είτε αφήνουμε τα πράγματα όπως έχουν, γεγονός το οποίο υπονοεί την ιστορική παρακμή του Λαού μας. Αυτός που ενώ ανακαλύπτει την πρωταρχική σημασία του φαινομένου της κληρονομιάς, δεν τολμά να συνεχίσει μέχρι τα τελικά αποτελέσματα της αλυσίδας αυτών των σκέψεων, είτε δεν θέλει να σκέπτεται τους βιολογικούς νόμους της ζωής, είτε τρομάζει λόγω πνευματικής δειλίας από τις λογικές συνέπειες οι οποίες του φαίνονται ακατάλληλες γιατί είναι καινούριες για ένα πεπαλαιωμένο τρόπο σκέψεως. 

Και εδώ ακριβώς αποκαλύπτεται άλλος ένας σκληρός θεμελιώδης νόμος για αυτόν τον Λαό! Δεν υπάρχει Ιστορία αν δεν υπάρχει Φυλή που να την δημιουργήσει! Εφ’ όσον ο βιοψυχικός παράγοντας είναι ο άξονας της κοσμοθεωρίας μας, τότε το παιδί πρέπει να ξαναγίνει ο σκοπός και η έννοια της υπάρξεώς μας. Γιατί η βιοψυχική ικανότητα του Λαού μας είναι ο μοναδικός πραγματικός και αληθινός πλούτος, τα παιδιά του αποτελούν την μοναδική εγγύηση για την αθανασία του. Εδώ οδηγούμεθα στην σημασία της οικογένειας. Η πρωταρχική έννοια της δηλαδή η έννοια του Γάμου, ήταν συνδεδεμένη με μια ιδέα αιωνιότητας. Έτσι για παράδειγμα, η έννοια της «εστίας» η ιερή φωτιά μέσα στο σπίτι μιας οικογένειας δεν θα έπρεπε να σβήσει ποτέ. 

Ο Γάμος, η οικογένεια, εξυπηρέτησαν σαν έννοιες την διαιώνιση της καταγωγής μέσω μιας αιώνιας αλυσίδας γενεών, ή που είναι το ίδιο, για να την διατηρήσει ζωντανή στην αιωνιότητα. Η έννοια και ο σκοπός του παλαιού αρίου γάμου ήταν ο απόγονος. Ο φιλελευθερισμός ανέτρεψε τις αξίες σ’ αυτό το ζήτημα αφήνοντας το προσωπικό συμφέρον να υπερισχύει των συμφερόντων της κοινότητος. Ο δρόμος προς την σύγχρονη λογοτεχνία άνοιξε μόλις η αγάπη που νοιώθουν οι άνθρωποι ο ένας για τον άλλο μετατράπηκε σε πρωταρχικό γεγονός, ενώ το αποτέλεσμα αυτής της αγάπης, το παιδί, σε δεύτερο και όχι σε τόσο σημαντικό επίπεδο. Πρέπει να υπερνικήσουμε τον φιλελευθερισμό γι’ αυτό που δημιουργεί στις σχέσεις των δύο φύλων μεταξύ τους και να τοποθετήσουμε τον γάμο στην βάση της Κοσμοθεωρίας μας.

Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει δώσουμε ξανά στο γάμο την αξία που έχει σαν θεσμός που προσανατολίζεται προς την διαιώνιση του Λαού μας και σταματήσουμε να τον θεωρούμε σαν ανάγκη εγωκεντρικών σκοπών. Αν ο σημερινός γάμος δεν συντρέχει με την παραδοσιακή ιδέα που έχουμε γι’ αυτόν, δεν είναι λάθος του γάμου. Εμείς είμαστε ένοχοι που ο γάμος άρχισε να χάνει το νόημά του. Ο φιλελευθερισμός εισήγαγε ανάμεσά μας την ιδέα της εξελίξεως χωρίς όρια οφειλόμενη σε αυτοσυντηρούμενα άτομα. Και η νομοθεσία που υπάρχει προσπαθεί να δικαιολογήσει αυτόν τον τόπο της εξέλιξης. Το καθήκον είναι κατά συνέπεια να ξαναγυρίσουμε τον γάμο στον παλιό του σκοπό και στην παλαιά του έννοια: να τον ξανατοποθετήσουμε δηλαδή στην υπηρεσία της διαιωνίσεως της καταγωγής. Το παιδί πρέπει να τεθεί εκ νέου σαν σκοπό και στόχος του γάμου. Η υγιής, αξιόλογη και καλής καταγωγής γυναίκα πρέπει να ξαναγίνει σεβαστή. Γιατί σ’ αυτή οφείλουμε την πιο όμορφη και την πιο ανθεκτική έκφραση του ίδιου μας του είδους. 

Αυτός που ανεύθυνα τολμάει να την αγγίζει θα έχει κηλιδώσει με αυτή του την πράξη την τιμή του Έθνους και θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως εχθρός του. Η υγιής ομορφιά μιας γυναίκας της φυλής μας δεν είναι απλά ένα καλλιτεχνικό ζήτημα ή ζήτημα προσωπικής προτιμήσεως αλλά μετατρέπεται στην έκφραση των υποκείμενων βιοψυχικών αξιών. Η ομορφιά λοιπόν, σαν εθνική έκφραση είναι απαραίτητη και καθήκον ταυτόχρονα. Η εκπαίδευση του ανθρώπου με σκοπό να κατανοήσει την ομορφιά του βιοψυχικά υγιούς ανθρωπίνου πλάσματος, υπονοεί μια εκπαιδευτική επανάσταση. Αισθητική και πολιτική πρώτης τάξεως.

Η δήλωση των ζωτικών νόμων της φυλής μας, η τιμή προς τους προγόνους μας στους οποίους οφείλουμε τις βιοψυχικές μας δυνατότητες και τα παιδιά μας που έχουν ανατραφεί έτσι ώστε να είναι άξια των προγεννητόρων τους είναι αναπόφευκτα γεγονότα για την πραγματική επανάσταση. Εμπρός μας ορθώνεται το πρόβλημα του να συμφωνήσουν η ζωή των μεγάλων πόλεων και η τεχνολογία με τους ζωτικούς νόμους που διοικούν την φυσική επανάστασή μας. Το αίμα χωρίς το κατάλληλο έδαφος αφανίζεται! Αυτό το ξέρουμε. Ξέρουμε επίσης ότι το αίμα χωρίς κατάλληλη ανάπτυξη και χωρίς αναφορά στους προγόνους δεν έχει στέρεη βάση.

Για κάθε Λαό του κόσμου ισχύει ο νόμος ότι το αίμα και ο τόπος είναι στοιχεία αλληλοεξαρτώμενα. Δεν μπορούμε λοιπόν να αφήσουμε να χαθούν και να διαφθαρούν οι βιοψυχικές δυνατότητες στις μεγάλες πόλεις μας μέσω ενός φιλελεύθερου και ιουδαϊκού κριτηρίου. Δεν πρέπει να πολεμήσουμε την πόλη αλλά το παραλυτικό της περιβάλλον και να κάνουμε την δόμησή της μέσα σ’ ένα σύστημα ζωής σύμφωνο με τις απαιτήσεις των φυσικών νόμων της ζωής. Το αίμα και η γη μας θα ξαναγίνουν οι κολώνες του Έθνους μας και της ζωτικής αλήθειας του Λαού μας. Κολώνες που θα τον διατηρούν υγιή και ζωντανό, εξασφαλίζοντάς του έτσι την αιωνιότητα.

Στις ιδέες της ελευθερίας, ισότητας και αδελφότητας που είναι οι ίδιες για τον εγκληματία και για τον υγιή πολίτη, στη ματαιοδοξία του πλασματικού και αφηρημένου αιτίου, εμείς αντιτάσσουμε τις αληθινές δυνατότητες της βιοψυχικής μας συνθέσεως. Πάνω στη βάση αυτής της ζωντανής Παράδοσης, κληροδοτημένη από τους προγόνους μας, προσπαθούμε να καταλάβουμε τον Λαό μας. Δομούμε αυτόν τον Λαό σύμφωνα με τις ικανότητες και τις ενέργειες του ατόμου, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο στην κοινωνία μια φυσική και σωστή ιεραρχία. Ως προς την έννοια του Έθνους καταφέρνουμε να κατανοηθεί ο Λαός σαν ολότητα και κάνουμε την κοινωνικοπολιτική ολότητα να εκφραστεί μέσω της δομήσεως του Εθνικού Κράτους.

Γιάννης Γιαννόπουλος