Βιβλιοπαρουσίαση: Ο Αετός του Saladin, η ζωή του Gamal Abdel Nasser



Ο Αετός του Saladin, η ζωή του Gamal Abdel Nasser: Μια από τις πιο εμβληματικές μορφές του Παλαιστινιακού αγώνα ενάντια στην Σιωνιστική κατοχή και στις αδικίες του κράτους του Ισραήλ, υπερασπιστής του Εθνικισμού στην πατρίδα του και πιστός σύμμαχος των Αντιδημοκρατών που βρήκαν -μετά τον Δεύτερο Μεγάλο Πόλεμο- ένα σημαντικό καταφύγιο στην χώρα του Νείλου. 

Το επονομαζόμενο και "Λιοντάρι της Αιγύπτου" που αγαπήθηκε από τον λαό του μέχρι το τέλος παρά τις ατυχείς πολεμικές εμπλοκές. Από την εποχή που ήταν νεολαίος και ενταγμένος στις Εθνικοεπαναστατικές δυνάμεις πήρε μέρος στις αιματηρές συγκρούσεις στο Κάιρο, ενώ κατά την διάρκεια της στρατιωτικής του πορείας ως Αξιωματικός ανέτρεψε την διεφθαρμένη μοναρχία και συμμετείχε στην διαμάχη του 1948. 

Βρέθηκε επίσης στην κρίση του Σουέζ και στον πόλεμο των Έξι Ημερών ενώ απέλασε από την χώρα τους ιμπεριαλιστές καθώς και τα τσιράκια των Σιωνιστών. Στην βιογραφία του που αποτελεί έργο του Άγγλου Troy Southgate, παρουσιάζεται ένα μοναδικό μοντάζ της πολιτικής αλλά και κοινωνικής επίδρασης του ιδεολογικού ρεύματος του «Νασσερισμού» στην Αίγυπτο αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτή η έκδοση είναι σημαντική για τους πολέμιους του Διεθνούς Σιωνισμού και όλους όσους ασχολούνται με την ιστορία της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.

blackfrontpress@yahoo.co.uk



The US may be aiding war crimes in Yemen

«Η Χάλκινη Εποχή»: το μυθιστόρημα του Ρόδη Ρούφου για την ΕΟΚΑ.


Επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις «Εστία» το εξαιρετικό βιβλίο του Ρόδη Κανακάρη Ρούφου «Η Χάλκινη Εποχή», το οποίο είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά το 1960. Πρόκειται στην πραγματικότητα για την μυθιστορηματική απόδοση της εποποιίας της ΕΟΚΑ, για τον αγώνα του κυπριακού Δαβίδ απέναντι στον βρετανικό Γολιάθ. 

Το βιβλίο είχε γραφεί από τον Ρούφο στα αγγλικά ως απάντηση σε αυτό του Λόρενς Ντάρελ «Πικρολέμονα» (1957), όπου εκεί ο, «προοδευτικός», Βρετανός πρόβαλε τις θέσεις της αυτοκρατορίας. Μάλιστα, ο βρετανικός εκδοτικός οίκος Heinemann λογόκρινε το βιβλίο του, το οποίο σήμερα κυκλοφορεί στη πλήρη του μορφή.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ

Ο Δημήτριος Βεζανής για τον Φασισμό




«Ο Φασισμός αποτελεί κυρίως μία πνευματική κίνησις, μία επανάστασις ψυχών κατά της υφισταμένης τάξεως των πραγμάτων. Ο Φασισμός δεν προτιμά την δουλείαν από την ελευθερίαν. Αλλά βλέπων τον άμεσον, τον μέγα κίνδυνον όστις απειλεί όχι μόνον το παρόν αλλά και το μέλλον της φυλής θέλει να τη σώση πάση δυνάμει, έστω και με θυσίαν των μεγαλυτέρων ανθρωπίνων αγαθών. 

Η διαφορά λοιπόν μεταξύ αντιδημοκρατών και δημοκρατών δεν είναι ότι οι πρώτοι τάσσονται υπέρ της δουλείας και οι δεύτεροι υπέρ της ελευθερίας. Αλλ' ότι οι πρώτοι βλέπουν τον κίνδυνον ενώ οι δεύτεροι δεν θέλουν να ιδούν αυτόν»

Δημήτριος Βεζανής

Ernst Jünger


Ο αναρχικός είναι ο συνεταίρος του μοναρχικού, τον οποίον ονειρεύεται να καταστρέψει. Κτυπώντας το άτομο, εγκαθιδρύει την τάξη της διαδοχής. Η κατάληξη «-ισμός» έχει περιοριστικό νόημα: δίνει έμφαση στην βούληση εις βάρος της ουσίας. [...]

Ο θετικός ομόλογος του αναρχικού είναι ο άναρχος. Ο τελευταίος δεν αποτελεί τον συνεργάτη του μοναρχικού, αλλά τον αντίποδά του, τον άνθρωπο , την δύναμη του οποίου δεν μπορεί να κατανοήσει, μολονότι είναι πολύ επικίνδυνος. Δεν είναι ο αντίπαλος του μοναρχικού, αλλά ο ομόλογός του.

Ο μοναρχικός επιθυμεί να εξουσιάζει ένα πλήθος ανθρώπων, ακόμα και όλους τους ανθρώπους. Ο άναρχος θέλει να εξουσιάζει τον εαυτό του και μόνον. Αυτό του προσδίδει μία αντικειμενική, έως και σκεπτικιστική στάση έναντι της εξουσίας, τις μορφές της οποίας επιτρέπει να περνούν από μπροστά του - σαφώς ακαθόριστα, όχι, όμως, χωρίς φιλικά συναισθήματα , χωρίς ιστορικό πάθος.

Ernst Jünger, Eumeswil 

Βιβλιοπαρουσίαση: Μιχαήλ Εμινέσκου - Ο φτωχο - Διόνυσος (Εκδόσεις Νοών)


Μιχαήλ Εμινέσκου 
Μετάφραση Κωνσταντίνος Τσοπάνης 
Σελ.: 112

Ο Μιχαήλ Εμινέσκου είναι ο εθνικός ποιητής της Ρουμανίας. Γεννημένος στο Μποτοσάνι το 1850, πέθανε στο Βουκουρέστι μόλις το 1889 ενώ βασανίσθηκε σκληρά τα τελευταία έτη της σύντομης ζωής του από παράλυση και παράνοια. Παρά το σύντομο του βίου του είχε την ευκαιρία να σπουδάσει Φιλοσοφία στη Βιέννη και το Βερολίνο και να εργαστεί ως βιβλιοθηκάριος, σχολικός επιθεωρητής και αρχισυντάκτης, ενώ παράλληλα συνέγραψε ένα πλήθος ποιημάτων, πεζογραφημάτων και παραμυθιών. 

Ωστόσο, μόνο ένα μικρό μέρος της εργασίας του δημοσιεύθηκε κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής του. Στο έργο του διακρίνεται η αγάπη προς τη φύση, τη ζωή και τον έρωτα, εκφρασμένη μέσα από ένα λυρισμό σκέψεων, μία βαθειά μελαγχολία και μία διαρκή μνήμη θανάτου. Επηρεασμένος τόσο από τον ορθόδοξο μυστικισμό όσο και από τη γερμανική σκέψη (Schopenhauer, Schiller κ.α.) προσπάθησε να συνθέσει μέσα στο έργο του δύο, και τρεις ενίοτε, διαφορετικούς κόσμους και τα κατάφερε, με αποτέλεσμα να γίνει ο ίδιος η φωνή της πατρίδας του και να αγαπηθεί μέχρι λατρείας από τον λαό του.

Εθνικόν Κράτος: μια απάντηση για τον αντισημιτισμό του Mussolini



Νέα σπορά διχόνοιας στον εθνικισμό πραγματοποιούν διάφοροι περίεργοι του χώρου που αμφισβητούν τις ιδεολογικές και πολιτικές ενέργειες μεγάλων εθνικιστών ηγετών του Μεσοπολέμου. Τα τελευταία χρόνια αμφισβητείται ο αντισημιτισμός του Μουσολίνι, του πατέρα του Φασισμού και γενικότερα του ανθρώπου που δημιούργησε ένα νέο πρότυπο εθνικιστικής και σοσιαλιστικής έκφρασης. Όλοι οι μεγάλοι ηγέτες των φασιστικών κινημάτων είχαν επαφές με τον ηγέτη της Ιταλίας κι όλοι εκφράστηκαν με θαυμασμό. Ο Χίτλερ κι ο Κοντρεάνου δεν αποτελούσαν εξαίρεση. Και μάλιστα έπλεκαν το εγκώμιο του «πραγματικού Ρωμαίου» όπως τον αποκαλούσε ο Χίτλερ μέχρι και τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Ας θυμηθούμε εδώ μερικά από όσα γράφονται στα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών:

«Θα εμφανισθώμεν ως απελευθερωταί του εργάτου εκ του ζυγού τούτου, όταν θα του προτείνωμεν να εισέλθη εις τας τάξεις της στρατιάς των σοσιαλιστών, των κομμουνιστών, των αναρχικών, τους οποίους υποστηρίζομεν πάντοτε υπό το πρόσχημα αλληλεγγύης μεταξύ των μελών του κοινωνικού μασωνισμού ημών». (Πρωτόκολλο Τρίτο) Το παραπάνω πρωτόκολλο αποτελεί την κατάλληλη εισαγωγή για τα όσα έγραψε ο Κοντρεάνου στο βιβλίο του «Οι λεγεωνάριοί μου»:

«Ήταν επίσης στο Βερολίνο και περίπου στην ίδια περίοδο, που άκουσα τα νέα για το μεγάλο Φασιστικό ξέσπασμα: την πορεία προς την Ρώμη και τη νίκη του Μουσολίνι. Χάρηκα τόσο πολύ, σαν να ήταν η χώρα μου που νίκησε. Υπάρχει ανάμεσα σε αυτούς που σε όλο τον κόσμο νοιάζονται για τους λαούς τους, ένας δεσμός συγγένειας, όπως υπάρχει και μεταξύ εκείνων που εργάζονται για την καταστροφή των εθνών. Ο Μουσολίνι, ο γενναίος άνδρας που κατάφερε να σκοτώσει το θεριό, ήταν ένας από μας, γι’ αυτό όλα τα κεφάλια του θηρίου πέσανε να τον φάνε, απειλώντας τον με θάνατο. Για εμάς τους άλλους, θα είναι ένα φωτεινό άστρο που θα μας δίνει ελπίδα, θα είναι η ζωντανή απόδειξη ότι το θηρίο μπορεί να ηττηθεί, απόδειξη ότι μπορούμε να νικήσουμε. 


«Αλλά ο Μουσολίνι δεν είναι αντισημίτης. Άδικα χαίρεστε» ψιθύριζε ο εβραϊκός τύπος στα αυτιά μας. Δεν έχει σημασία αν χαροποιεί εμάς, το θέμα είναι γιατί εσείς οι Εβραίοι λυπάστε με τη νίκη του, αν δεν είναι αντισημίτης. Ποιο είναι το σκεπτικό της παγκόσμιας επίθεσης εναντίον του από τον εβραϊκό τύπο; […] Ο Ιουδαϊσμός έχει γίνει κύριος της ανθρωπότητας μέσω της Μασονίας και στη Ρωσία μέσω του κομμουνισμού. Ο Μουσολίνι έκοψε με μιας και τα δυο Ιουδαϊκά κεφάλια που απειλούσαν την Ιταλία: τον Κομμουνισμό και την Μασονία. Ο Ιουδαϊσμός εξαλείφθηκε και στις δυο εκφάνσεις του. Στην πατρίδα μας πρέπει να εξαλειφθεί ότι αντίστοιχο έχουμε εδώ: Εβραίοι, κομμουνιστές και Μασόνοι. Με αυτές τις σκέψεις εμείς, η Ρουμανική νεολαία εναντιωνόμασταν στις Ιουδαϊκές προσπάθειες να μας στερήσουν την χαρά της νίκης του Μουσολίνι»

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ

Τέλος στα ψέμματα για τον ήρωα Παύλο Μελά.


Ο Παύλος Μελάς σκοτώθηκε από σφαίρα Τούρκου στο χωριό Στάτιστα – σημερινή ονομασία Μελάς Καστορίας – στις 13 Οκτωβρίου του 1904. Σήμερα οι κομμουνιστές έχουν εξαπολύσει μια προπαγάνδα αποκαθήλωσης του εθνικού ήρωος Παύλου Μελά. Και τι σύμπτωση! Τον ίδιο αγώνα διεξάγουν και οι δήθεν εθνικιστές, αυτοί που δηλώνουν εθνικοσοσιαλιστές αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα περισσότερο εκτός από φθηνοί νεοναζί! Κομμουνιστές και νεοναζί διεξάγουν κοινούς αγώνες αποκαθήλωσης Ελλήνων ηρώων! Όλοι γνωρίζουμε ότι οι κομμουνιστές ανέκαθεν υποστήριζαν κάποιον αόριστο λαό της Μακεδονίας και προπαγάνδιζαν κατά του Μακεδονικού Αγώνος και της ενσωμάτωσης στην ελληνική πατρίδα. Κατά το ΚΚΕ ο Παύλος Μελάς ήταν Έλληνας κομιτατζής που «έσφιγγε τη θηλειά στον λαιμό του μακεδονικού λαού», ο οποίος «στέναξε κάτω από τόσους ζυγούς σκλαβιάς» («Κομμουνιστική Επιθεώρηση», 1 Μαρτίου 1947). Γνωστό το εξώφυλλο του Ριζοσπάστη.  Αυτή η γραμμή του ΚΚΕ υποστήριζε την βουλγαρική προπαγάνδα και την βρίσκουμε σε γράμμα του Ίωνος Δραγούμη προς τον Μελά: «…οι Βούλγαροι τους υπόσχονται ελευθερία και τους λέγουν πως και η Ελλάς εγκρίνει την ενέργειά τους και ότι αυτοί δεν ζητούν να κάμουν Μακεδονία βουλγαρική, αλλά να την κάμουν αυτόνομο κράτος. (»η Μακεδονία εις τους Μακεδόνας»).»
Κατανοητή λοιπόν και η συκοφαντική εκστρατεία εξ αυτών κατά του Παύλου Μελά, του πρωτεργάτη του Μακεδονικού Αγώνα. Ήταν γαμπρός του Ίωνος Δραγούμη. 

Σήμερα ακόμα κι από «εθνικιστές» κατηγορείται ο Μελάς πως δεν πολέμησε ποτέ στην Μακεδονία κι ότι απλά φόρεσε την στολή του Μακεδονομάχου για να βγει μια φωτογραφία. Η καλή συκοφαντία περιλαμβάνει πάντα μισή αλήθεια. Αυτοί που σήμερα αμφισβητούν τον Παύλο Μελά και την ανδρεία του δεν θα μπορούσαν να αντέξουν ούτε τις μισές κακουχίες και τους κινδύνους που βίωσε ο ίδιος μέσα στο εχθρικό έδαφος της Μακεδονίας. Αντιμετώπισε συχνά το φόβο της προδοσίας – πράγμα που δεν γλίτωσε από τον Θανάση Βάγια – και τον φόβο των εγκαταλελειμμένων Ελλήνων. Κινδύνευε συνεχώς να ανακαλυφθεί από τους Βουλγάρους κομιτατζήδες και τους Τούρκους προχωρώντας πεζός μέσα στη Μακεδονική γη προσπαθώντας να ορκίσει αντάρτες και να προστατεύσει τους Έλληνες.

Ο Μελάς δεν ήταν άκαπνος. Πολέμησε το 1897 κατά των Τούρκων στα Φάρσαλα. Γράφει στην Ναταλία Μελά στις 17 Μαϊου 1898: «Διηυθύνθημεν προς την πόλιν, όπου επέρασα δέκα φρικτάς ημέρας και όπου έλαβα του πυρός το βάπτισμα. Όλαι μου αυταί αι αναμνήσεις ήσαν τόσον ζωηραί, ώστε ενόμιζα ότι βλέπω ακόμη την μάχην, ότι ακούω την βροντήν των κανονιών και το τρομερόν κροτάλισμα των τουφεκιών. Αφήκα τους άλλους και επήγα να εύρω την θέσιν όπου ήσαν τα κανόνια μου κατά την μάχην. Δεν φαντάζεσαι, αγάπη μου, τι είναι τοιαύται αναμνήσεις. Ησθανόμην πόθον ακατάσχετον να ξαναϊδώ την μάχην και να ξανακούσω τον κρότον, με την μωράν ελπίδαν ότι θ’ άλλαζαν ίσως τα πράγματα!»

Για την αποστολή του και τον τρόπο ζωής του τις ημέρες που διάβαινε πεζός στην Μακεδονία οργανώνοντας αντάρτες γράφει στις 19 Μαρτίου 1904: «Δεν φαντάζεσαι πόσον με τρέφει αυτή η αταξία. Αν κρίνω από αυτήν την ευχαρίστησίν μου, ήμουν εκ γενετής προωρισμένος να γίνω αρματωλός». Ενώ ο ίδιος μιλά για τον σκοπό της δράσεως του στην Μακεδονία: «Είμαι εις την Μακεδονίαν όπου αγωνίζομαι προς το παρόν να ετοιμάσω έδαφος, διότι άνευ αυτού ουδέν δύναται να κατορθωθή και η αποστολή απλώς σωμάτων μη πειθαρχούντων και με κοινούς αρχηγούς, άνευ οργανισμού της χώρας, μάλλον βλάβην ημπορεί να προξενήση απέναντι της τελείας οργανώσεως των Βουλγάρων».

Ο Μελάς στον πόλεμο του 1897 λαχταρούσε να πολεμήσει, το σημειώνει συνεχώς στα γράμματά του και στο ημερολόγιο του. Σε γράμμα του προς τον πατέρα του στις 28 Απριλίου 1897 γράφει για την μάχη των Φαρσάλων: «Ο στρατός μας μίαν ακόμη φοράν απέδειξεν εν Φαρσάλοις ότι είναι πρόθυμος να προχωρήση, όταν τον διατάξουν. Κατά την μάχην αυτήν έλαβα επί τέλους και εγώ μέρος. Σας βεβαιώ ότι εφερθήκαμεν όλοι μας ως να εκάμναμεν γυμνάσια πυροβολαρχίας. Επίσης, ειλικρινώς σας λέγω ότι το τελειότερον ευρωπαϊκόν πυροβολικόν δεν θα εφέρετο καλύτερα του ιδικού μας υπό έποψιν ψυχραιμίας, επιτυχίας και πειθαρχίας του πυρός».

Ο Σουηδός υπολοχαγός Κλέεν σημειώνει στο ημερολόγιο του: «Ο Παύλος μου λέγει ότι εζήτησε να μετατεθή εις Λεγεώνα των Ξένων. Αν και δεν μου έδωσε τον λόγον της αιτήσεώς του, εννόησα το διατί. Ο Λεγεών θα ευρίσκεται πάντοτε εκεί όπου είναι δυσκολία κα κίνδυνος. Ο φίλος μου, αλήθεια, είναι γεννημένος μαχητής. Προσωπικώς ελπίζω να μη γίνη δεκτή η αίτησίς του. Θα μου έλειπε φοβερά. Εκτός δε τούτου πιστεύω ακραδάντως ότι θα επήγαινε χαμένος, ένας τόσον γενναίος άνδρας, εις μονάδα όπου βέβαια δεν λείπει η ανδρεία – το έδειξαν εις τα Φάρσαλα. – Καλύτερα να κρατηθή ένας τέτοιος αξιωματικός δι’ αναγνωρίσεις και άλλας σπουδαίας αποστολάς». Ο Μελάς απογοητευμένος από το ότι δεν έπαιρνε μέρος σε μάχες και διψώντας για αυτές οδηγήθηκε στο να ζητήσει να καταταγεί στην Λεγεώνα των Ξένων. Η απογοήτευσή του ήταν στρατιωτική και πολιτική: «Δύο λέξεις διά να σας ειπώ ότι είμαι δυστυχώς πολύ καλά. Ευτυχείς εκείνοι οι οποίοι δεν ζουν και δεν βλέπουν τας αλλεπαλλήλους ατιμίας των διαφόρων πολιτικών και στρατιωτικών… Ενώ δυνάμεθα κάλλιστα ακόμη να ενεργήσωμεν κάτι γενναίον, όπως εξαλείψομεν την ατιμίαν μας, οι κυβερνώντες δεν σκέπτονται παρά πως να τελειώσουν όπως όπως τα πράγματα…» (28 Απριλίου 1897)

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο 
στον σύνδεσμο εδώ

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Περιοδικό «Έρημη Χώρα» τεύχος τρίτο σε μορφή αρχείου .pdf


ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Περιοδικό «Έρημη Χώρα» τεύχος πρώτο σε μορφή αρχείου .pdf
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Περιοδικό «Έρημη Χώρα» τεύχος δεύτερο σε μορφή αρχείου .pdf




Τον Οκτώβριο του 2009 το 3ο τεύχος του ανεξάρτητου 
περιοδικού «Έρημη Χώρα» είναι γεγονός. 

Το επίπεδο ακόμη πιο ποιοτικό, η ύλη άκρως ενδιαφέρουσα αφού ανάμεσα σε άλλα η εν λόγω έκδοση περιλαμβάνει εκτενείς αναφορές στους παρακάτω: Arthur Moeller van den Bruck, Guillaume Faye, Jack London, Julius Evola.

Περιοδικό «Έρημη Χώρα» τεύχος τρίτο 
για να το κατεβάσετε στον σύνδεσμο εδώ 

http://erimihora.blogspot.gr/



Μπορεί κάποιος να βρει το 4ο τεύχος (11/2011) που κυκλοφορεί στον χώρο του Κύκλου Ιδεάπολις (Θεσσαλονίκη) και στα βιβλιοπωλεία «Ελεύθερη Σκέψη» (Αθήνα) και «Αριστοτέλειο» (Θεσσαλονίκη)

Για παραγγελίες με αντικαταβολή μπορείτε να επικοινωνήσετε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στην διεύθυνση erimihora@hotmail.com

Ίων Δραγούμης, ο εθνικοσοσιαλιστής



Στα χρόνια σύγχυσης που βιώνει ο εθνικισμός της Ελλάδος πολλά γράφτηκαν και λέγονται από κάποιους «original» εθνικοσοσιαλιστές για τον Ίωνα Δραγούμη. Η σύγχυση αυτή προέρχεται από την ημιμάθεια αλλά και από την ευκολοπιστία κάποιων εκ των Ελλήνων εθνικοσοσιαλιστών. Κάποιοι νεοναζί φετιχιστές που ουδεμία σχέση έχουν με τον πραγματικό εθνικοσοσιαλισμό, τις ιδέες του και τον τρόπο ζωής που προτάσσει, βάλθηκαν – σκοπίμως – να μειώσουν τον Ίωνα Δραγούμη και να τον συκοφαντήσουν ως μπολσεβίκο. Κι έχυσαν όλο τους το δηλητήριο βρίζοντας τον Δραγούμη αλλά και κάθε Έλληνα εθνικιστή εκδηλώνοντας τον μισελληνισμό τους. Την συκοφαντία, το ψεύδος και την κακοήθεια την αντιμετωπίζεις αποτελεσματικά μόνο με ένα όπλο: την αλήθεια!

Ας δούμε λοιπόν πόσο μπολσεβίκος ήταν ο Ίων Δραγούμης όταν από το 1907 έγραφε «Κάτω οι μασόνοι, οι Εβραίοι και οι σοσιαλιστές». Ας δούμε πόσο μπολσεβίκος ήταν τελικά ο Δραγούμης, όταν εξόριστος, μελετούσε τις ιστορικές εξελίξεις του παγκόσμιου αναβρασμού και σημείωνε στο ημερολόγιο του διαβάζοντας ένα γράμμα κάποιου Γάλλου σοσιαλιστή που παραιτήθηκε από το κόμμα του επειδή ήθελε άμεση σοσιαλιστική επανάσταση και δικτατορία του προλεταριάτου:

«Αυτό το γράμμα μου δυναμώνει τη συνείδηση της ανάγκης να συμβιβαστεί ο σοσιαλισμός με το νασιοναλισμό και να βρεθεί ο κρίκος ο συνδετικός και ο ρυθμός τους. Επίσης να ενισχυθεί ο συνεργατισμός». 29 Σεπτεμβρίου 1919

Όταν έγραφε στις 18 Οκτωβρίου του 1919: «Όπως και να είναι δε μου φαίνεται ότι συντελεί στην ευτυχία των πολλών να κάμουν το σοσιαλισμό και τον ευδαιμονισμό θρησκεία τους, ούτε να φαντάζονται πως θα είναι πιο ευτυχισμένοι αν καταφέρουν να ζουν ανετότερα. Ουκ επ’ άρτω μόνο ζήσεται άνθρωπος».

Όταν στις 8 Φεβρουαρίου μιλούσε για μια ειρηνική συνύπαρξη τον λαών της Ευρώπης: «Βαρέθηκα όλους τους ιμπεριαλισμούς και τα επιχειρήματα τους, βαρέθηκα όλους τους διπλωμάτες και τη διανοητικότητά τους. Είμαι πιο κοντά στους λαούς και στα αισθήματά τους, είτε εθνικιστικά είτε σοσιαλιστικά. Μ’ αρέσει να θέλουν να κρατήσουν τη διαφορά που ο καθένας τους αισθάνεται πως έχει από τους άλλους λαούς. Μ’ αρέσει να συλλογίζονται και το ψωμί τους. Είναι αληθινά αισθήματα, Μα μ’ αρέσει και να μη σκοτίζομαι για πάρα πέρα, για ιμπεριαλιστικά σχέδια, μ’ αρέσει η αδελφότητα που αισθάνονται αναμεταξύ τους οι λαοί σαν άνθρωποι, μ’ αρέσει ο Γάλλος να βλέπει τον Γερμανό σαν αδελφό, σαν όμοιό του, σαν άνθρωπο, να βλέπει τη διαφορά του αλλά και να μην τον βρίζει, να μην τον περιφρονεί».

Όταν ήδη από τις 18 Μαρτίου του 1919 έγραφε στο ημερολόγιο του την πραγματική σημασία του εθνικοσοσιαλισμού:

«Αγαπώ πάρα πολύ τον άνθρωπο για να γίνω στενός σοσιαλιστής. Αγαπώ πάρα πολύ τον άνθρωπο για να γίνω στενός πατριώτης. Από άνθρωπος μιας τάξης με ορισμένα συμφέροντα τάξης, γίνομαι σοσιαλιστής με την πλατειά έννοια, και θέλω μια καινούρια οικονομία της κοινωνίας μου και των άλλων κοινωνιών. Από στενός πατριώτης, γίνομαι εθνικιστής, με τη συνείδηση του έθνους μου και όλων των άλλων εθνών, γιατί οι διαφορές των εθνών πάντα θα υπάρχουν, και έχω τη συνείδηση τους και χαίρομαι που υπάρχουν αυτές οι διαφορές, που με τις αντιθέσεις τους, με τις αντιλήψεις τους, υψόνουν την ανθρώπινη συνείδηση και ενέργεια».

Όταν τελικώς είχε αποφασίσει να μιλήσει δημόσια για αυτές του τις σκέψεις ήταν πια 27 Αυγούστου του 1919: «Τι έχω ακόμη να κάμω εδώ 1) Να τελειώσω το μυθιστόρημά που γράφω. 2) να βρω και να σημειώσω τον συμβιβασμό του εθνικισμού με το σοσιαλισμό, και του εθνικισμού με την ανατολική ιδέα. Βάση πολιτικού προγράμματος. Χρειάζεται και διάβασμα βιβλίων σχετικά». Και εντέλει φτάσαμε στην 19η και την 20η Απριλίου του 1920 όπου δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Η σοσιαλιστική Πρωτομαγιά» στην εφημερίδα «Αθηναϊκή». Κι εκεί πια όλα ξεκαθάρισαν, εκεί πλέον ο Δραγούμης είχε κατανοήσει ξεκάθαρα τι είναι ο σοσιαλισμός και ποιοι κίνδυνοι βρίσκονταν σε αυτό το δόγμα ...

για να διαβάσετε ολόκληρο 
το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ

- O Ίων Δραγούμης και η ζωή ως πνευματική μάχη -

Δημήτρης Λιαντίνης - Χριστιανική υποκρισία και παραχάραξη






Benito Mussolini: οι συνένοχοι



Το άρθρο που ακολουθεί με την υπογραφή του Benito Μussolini δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Il Popolo d' Italia στις 4 Ιουνίου 1919. Πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα πολιτικά κείμενα όπου ο Duce της Φασιστικής Ιταλίας καταγγέλλει ευθέως τον ρόλο των Εβραίων στην οργάνωση και εξάπλωση της Μπολσεβίκικης επανάστασης.


Οι εξελιγμένοι και συνειδητοί προλετάριοι που φωνάζουν «Ζήτω ο Λένιν!» πιστεύοντας ότι φωνάζουν «Ζήτω ο σοσιαλισμός!», δεν γνωρίζουν βέβαια ότι στη πραγματικότητα  φωνάζουν «Κάτω ο σοσιαλισμός!». Οι ψευτοποιμένες που «τρώνε και πίνουν» στις πλάτες των μαζών, έτοιμες πάντα να ορκιστούν ότι θα πεθάνουν για τα καινούρια απόμακρα ιδανικά, αφήνουν να εννοηθεί, ότι αυτό που εγκαθιδρύθηκε στη Ρωσία είναι σοσιαλισμός. Κολοσσιαίο ψέμα! Στην Ρωσία, εγκαθιδρύθηκε η κυβέρνηση μιας μερίδας του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Στη Ρωσία οι προλετάριοι εργάζονται  όπως και πριν είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης όπως και πριν επειδή πρέπει να συντηρήσουν μια γραφειοκρατία πολυάριθμη και παρασιτική, σύμφωνα με την μαρτυρία του υπεράνω υποψίας Sadoul [1] τα πολυβόλα είναι τα ίδια όπως και πριν, μόλις τολμήσουν να ξεσηκωθούν εναντίον του καθεστώτος που τους καταδικάζει στη σκλαβιά και στην πείνα στη θέση ενός τσάρου υπάρχουν, σήμερα δύο, αλλά οι μορφές και οι μέθοδοι της απολυταρχίας δεν έχουν αλλάξει καθόλου. Γίνεται απόλυτα κατανοητό γιατί ορισμένοι συγγραφείς που προέρχονται από αστικούς κύκλους, τρέφουν συμπάθεια για τον κομμουνισμό. 


Στην Ρωσία υπάρχει ένα Κράτος, μια Κυβέρνηση, μια Τάξη, μια γραφειοκρατία, μια αστυνομία, ένας μιλιταρισμός, ιεραρχίες. Σοσιαλισμός όμως δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει ούτε ίχνος  σοσιαλισμού,  δεν υπάρχει κάτι που να μοιάζει με  σοσιαλιστικό καθεστώς. Ο Λενινισμός είναι η τελεία άρνηση του σοσιαλισμού. Είναι η κυβέρνηση μιας καινούριας κάστας πολιτικάντηδων. Γι αυτό ακριβώς το λόγο είναι πολύ δύσκολο να βρεις απολογητές του Λενινισμού ανάμεσα στους εκφραστές του ρωσικού σοσιαλισμού και του δυτικού σοσιαλισμού. Οι περισσότερο αυστηρές κατηγορίες ενάντια στον Λενινισμό δεν προέρχονται από τη μεσαία τάξη, αλλά από τους άνδρες που είχαν πολεμήσει και υποφέρει για την λύτρωση των εργαζόμενων μαζών. Οι άνδρες αυτοί ονομάζονται Plekanoff [2], ο δάσκαλος των  Ρώσων μαρξιστών ονομάζεται Κropotkin [3], ο απόστολος της αναρχίας.


Η κατεδάφιση των μεθόδων της Λενινιστικής  κυβέρνησης δεν είναι  κατόρθωμα των Times, αλλά του Axelrod[4], του επονομαζόμενου και  κοσμήτορα των  Ρώσων  σοσιαλιστών του Souckhomline[5], που υπήρξε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα συνεργάτης του Avanti [6]. Τα μανιφέστα του Ρωσικού εργατικού κόμματος και των μενσεβίκων σοσιαλιστών, δεν εκτυπώθηκαν από την Corriere della Sera, αλλά από την Critica Sociale [7]. Δεν επινοήθηκαν από εμάς τους "αποστάτες" - που στην περίπτωση αυτή (είναι περίεργο, αλλά είναι αλήθεια!) υπερασπιζόμαστε τον σοσιαλισμό - οι σελίδες του Bernstein[8], Κautsky[9], Eisner[10],  Troelstra[11], Branting[12] και αμέτρητων άλλων Σοσιαλιστών, που συσπειρώθηκαν ενάντια στην «καρικατούρα του σοσιαλισμού έτσι όπως υλοποιήθηκε ανάμεσα σε Πετρούπολη  και Μόσχα». Δεν είμαστε εμείς αλλά κάποιος Δρ. Totomianz, παλαίμαχος της ρωσικής συνεργασίας, που στο τελευταίο φύλλο της Critica Sociale του Filippo Turati, γράφει αυτά τα τόσο αποκαλυπτικά  λόγια: «Οι μπολσεβίκοι στο κάτω - κάτω δεν δημιούργησαν μια πραγματική δημοκρατία αλλά μια "οχλοκρατία" που δεν διστάζει να κάνει χρήση οποιουδήποτε τρομοκρατικού μέσου στα πλαίσια ενός πολέμου εξοντώσεως με στόχο την αστική τάξη και τους διανοούμενους.». Άπειρες φορές, και ειδικά μετά το συνέδριο της Βέρνης, παρουσιάσαμε αδιάσειστα  στοιχεία για την πραγματική φύση  του ρωσικού καθεστώτος.

Ποιος δεν θυμάται το γράμμα του Alexeyev και εκείνο της χήρας του Plekanoff; Επιβεβαιώνουμε  ότι ο Λενινισμός δεν έχει  τίποτα κοινό με τον Σοσιαλισμό, παρά το γεγονός ότι οι επίσημοι Ιταλοί, με  απειλητικές διαμαρτυρίες κάνουν έκκληση βοηθείας για τη σωτηρία της Ρωσίας. Η Ρωσία όμως δεν έχει ανάγκη σωτηρίας, για τον απλό λόγο ότι δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο. Αυτό που στηρίζει το μπολσεβικισμό - βάλτε το καλά στο κεφάλι σας, αγαπητοί μου προλετάριοι ! - δεν είναι  η δύναμη του ρωσικού λαού που υπομένει, αφού πρώτα προσπάθησε να εκτοπίσει, εκείνο το καθεστώς των βαρβαρισμών, ενάντια στο οποίο περισσότερο από μια φορές ξεσηκώθηκαν και οι αναρχικοί και οι σοσιαλιστές επαναστάτες, με απόπειρες που πνίγηκαν δίχως έλεος στο αίμα, αυτό που στηρίζει τον μπολσεβικισμό δεν είναι ο περίφημος κόκκινος στρατός που υπάρχει μόνο κατ΄όνομα στα χαρτιά του Trotsky.

Η εφημερίδα  Humanitè της 30ης Μαίου παραθέτει τη «αμερόληπτη» μαρτυρία του κυρίου Paolo Birukoff, ο οποίος αναφερόμενος στον Κόκκινο στρατό λέει τα εξής χαρακτηριστικά: «Ο τόσο φιλειρηνικός ρωσικός λαός, απεχθάνεται σήμερα τον πόλεμο, όπως χθες, όπως πάντα. Αντιτάσσει μια σφοδρή αντίσταση στην επιστράτευση». Κάθε άλλο παρά ενθουσιώδη ανταπόκριση στις διαταγές της επιστράτευσης, σύμφωνα με όσα εξιστορούν "οι εντεταλμένοι να παραγεμίζουν" τα κεφάλια των προλετάριων στην Ιταλία. Ο κ. Birukoff λέγει και κάτι άλλο, περισσότερο ενδιαφέρον. «Υπάρχουν τόσοι λιποτάκτες  στον κόκκινο στρατό, όσοι υπήρχαν και στο στρατό του Τσάρου. Συμβαίνει κάποιο σύνταγμα να μη φτάνει στο προορισμό του, γιατί όλοι οι άνδρες  λιποτακτούν στη διάρκεια της διαδρομής...».

Αυτός λοιπόν  ο στρατός των περιπλανόμενων  καταφέρνει να  ακινητοποιεί τον  Mannerheim και τον Kolcak; Όχι βέβαια. Αν δεν πέφτει η Πετρούπολη, αν ο Denikin δεν μπορεί να προχωρήσει, τούτο συμβαίνει, γιατί έτσι επιθυμούν οι μεγάλοι Εβραίοι Τραπεζίτες του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης, που διατηρούν δεσμούς αίματος  με τους Εβραίους στη Μόσχα, όπως και στη Βουδαπέστη εκδικούνται την αρία φυλή, που τους έχει καταδικάσει  στη διασπορά τόσους αιώνες. Στη Ρωσία το 80% των ηγετών των Σοβιέτ είναι Εβραίοι, στη Βουδαπέστη  σε σύνολο 22 κομισαρίων του λαού, τουλάχιστον οι 17 είναι Εβραίοι. Ο μπολσεβικισμός δεν θα αποτελούσε εκ των πραγμάτων , την εκδίκηση του εβραϊσμού πάνω στο χριστιανισμό; Το θέμα προσφέρεται για περισυλλογή.

Πιθανότατα ο μπολσεβικισμός να πνιγεί στο αίμα κάποιου "πογκρόμ" καταστροφικών διαστάσεων. Η παγκόσμια οικονομία είναι στα χέρια των Εβραίων. Αυτός που έχει στην διάθεση του τα χρηματοκιβώτια των λαών, κατευθύνει και τη πολιτική τους. Πίσω από τα ανδρείκελα του Παρισιού, βρίσκονται οι Rotschild , οι Warnberg, oι Schyff, oι Guggheim, οι οποίοι έχουν το ίδιο αίμα με εκείνο των κυβερνητών της Πετρούπολης και της Βουδαπέστης. H φυλή δεν προδίδει τη φυλή. Ο Χριστός πρόδωσε τον εβραϊσμό, με σκοπό, όπως πίστευε ο Nietzsche σε μια θαυμάσια σελίδα προβλέψεων, την καλύτερη διευκόλυνση του εβραϊσμού να ανατρέψει τις παραδοσιακές αξίες του ελληνολατινικού πολιτισμού. Ο μπολσεβικισμός ζει κάτω από τη προστασία της διεθνούς πλουτοκρατίας. Αυτό κάνει την ουσιαστική διαφορά. Η διεθνής πλουτοκρατία που κυριαρχείται και ελέγχεται από τους Εβραίους, έχει ένα υπέρτατο συμφέρον να επιταχυνθεί μέχρι παροξυσμού η διαδικασία της μοριακής αποσύνθεσης ολόκληρης της ρωσικής ζωής. Μια Ρωσία παράλυτη, αποδιοργανωμένη, πεινασμένη, θα είναι αύριο το πεδίο όπου η μποργκεζία, μάλιστα, η μποργκεζία ω κύριοι προλετάριοι, θα γιορτάσει την θεαματική  "cuccagna" [20]

Οι βασιλείς του χρυσού σκέφτονται ότι ο μπολσεβικισμός πρέπει να ζήσει ακόμα για κάποιο διάστημα, για να προετοιμαστεί καλύτερα το έδαφος για την καινούρια δραστηριότητα του καπιταλισμού. Ο αμερικανικός καπιταλισμός έχει ήδη επιτύχει στην Ρωσία μια μεγαλειώδη παραχώρηση. Αλλά υπάρχουν ακόμα μεταλλεία, πηγές, εκτάσεις γης, εργοστάσια που περιμένουν να γίνουν βορά στον διεθνή καπιταλισμό. Ειδικά στην περίπτωση της Ρωσίας παρόμοιο μοιραίο στάδιο στην ιστορία του ανθρώπου, δεν μπορεί να αποφευχθεί. Είναι ανώφελο, απόλυτα ανώφελο, οι εξελιγμένοι και συνειδητοί προλετάριοι να πονοκεφαλιάζουν για να υπερασπισθούν τη Ρωσία των Σοβιέτ. Το πεπρωμένο του Λενινισμού δεν εξαρτάται από τους προλετάριους της Ρωσίας ή της Γαλλίας και πολύ λιγότεριο από εκείνους της Ιταλίας. Ο Λενινισμός θα ζήσει όσο θα το επιτρέπουν οι βασιλείς της οικονομίας θα πεθάνει όταν αποφασίσουν το θάνατο του οι ίδιοι βασιλείς της οικονομίας.

Oι αντιμπολσεβικικοί στρατοί που σε διάφορες στιγμές επλήγησαν από μυστηριώδη παράλυση, απλά θα συμπαρασυρθούν από εκείνη την δεδομένη στιγμή που θα επιλέξουν οι βασιλείς της οικονομίας. Οι Εβραίοι των Σοβιέτ βαδίζουν μπροστά από τους Εβραίους των τραπεζών. Η τύχη της Πετρούπολης δεν διακυβεύεται στις παγωμένες στέπες της Φινλανδίας αλλά στις τράπεζες του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης και του Τόκιο. Ισχυριζόμενοι ότι η διεθνής μπουρζουαζία θέλει σήμερα να δολοφονήσει το καθεστώς των Σοβιέτ στη πραγματικότητα λέει ένα μεγάλο ψέμα. Αν αύριο η πλουτοκρατική μποργκεζία αποφάσιζε αυτή την δολοφονία , δεν θα συναντούσε δυσκολίες του είδους από τη στιγμή που οι "συνένοχοί" της οι Λενινιστές , έχουν ήδη εγκατασταθεί και εργάζονται για τα συμφέροντα της, στο Κρεμλίνο. 



Λαφαζάνης και ΑνταρCIA στο πλευρό των μισθοφόρων του FSA!



Αθήνα 19.03.2017 ...



Και η απάντηση του Συριακού Στρατού ...

Κύκλος Ιδεάπολις: συμμετοχή στην εκδήλωση μνήμης για τον Μίκη Μάντακα και ομιλία για τον H.P. Lovekraft

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Περιοδικό «Έρημη Χώρα» τεύχος δεύτερο σε μορφή αρχείου .pdf


ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Περιοδικό «Έρημη Χώρα» τεύχος πρώτο σε μορφή αρχείου .pdf



Με το έργο του Γερμανού Caspar David Friedrich Wanderer above the Sea of Fog” να κοσμεί το εξώφυλλο, το περιοδικό ανεξάρτητης σκέψης «Έρημη Χώρα» τον Ιανουάριο του 2008 έρχεται και πάλι στο προσκήνιο. Ένα έντυπο που στο 2ο τεύχος εμφανίζεται ακόμη καλύτερο τόσο σε ποιότητα όσο και σε αρθρογραφία, ενώ να σημειωθεί ότι εξαντλείτο στα σημεία διανομής λίγες μόνο μέρες μετά την κυκλοφορία του. 


Οι Friedrich Nietzsche, Adrian Salbuchi,
Oswald Spengler, Νικόλαος Γιαννιός, Τέλλος Άγρας, Σωτήρης Μουστάκας, είναι μόνο μερικά από τα πρόσωπα που παρουσιάζονται ανάμεσα σε διάφορα ιδεολογικά κείμενα που αξίζει να διαβάσετε στις σελίδες της εν λόγω έκδοσης.

Περιοδικό «Έρημη Χώρα» τεύχος δεύτερο 
για να το κατεβάσετε στον σύνδεσμο εδώ 

Geert Wilders, ο «εθνικιστής» Ολλανδός είναι εβραϊκής καταγωγής.


"Βεβαίως, το πατριωτικό κόμμα ανέβασε την δυναμική του και αύξησε τις έδρες του στη Βουλή, όμως οι δημοσκοπήσεις που το έφερναν πρώτο ανατράπηκαν με τη βοήθεια του Ερντογάν, αλλά και των ολλανδικών ΜΚΟ, που έκαναν την γνωστή δουλειά με τις αντισυγκεντρώσεις και την παρακρατική βία"


Δείτε εδώ ποιοι αναφέρουν ως "πατριωτικό" το κόμμα του Σιωνιστή Βίλντερς...





Geert Wilders, ο «εθνικιστής» Ολλανδός είναι εβραϊκής καταγωγής.

Στις 15 Μαρτίου 2017 πραγματοποιήθηκαν εκλογές στην Ολλανδία. Το αποτέλεσμα ήτανε να κερδίσει το κόμμα του Μάρκ Ρούτε και ακολουθούν τα υπόλοιπα κόμματα. Εκεί όμως που θα εστιάσουμε είναι στο εθνικιστικό κόμμα και πιο συγκεκριμένα τον εκπρόσωπο του, τον Γκέρντ Βίλντερς. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο Γκέρντ Βίλντερς γεννημένος το 1963, εκπροσωπεί το εθνικιστικό κόμμα «Party for Freedom»(Partij voor de Vrijheid, PVV) το τρίτο σε δύναμη πολιτικό κόμμα της Ολλανδίας το οποίο ίδρυσε το 2004. 

Ο Βίλντερς είναι γνωστός για τις αντι - Ισλαμικές του δηλώσεις, που τον κάνανε μια πολυσυζητημένη προσωπικότητα στην χώρα αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Το 2009 όμως η ανθρωπολόγος Lizzy van Leeuwen αποκάλυψε τις Εβραϊκές ρίζες του Βίλντερς σε άρθρο στην εφημερίδα «De Groene Amsterdammer». Σύμφωνα με το άρθρο λοιπόν, η γιαγιά του Γκέρντ, Johanna Meijer αναφέρεται πως καταγόταν από εύπορη Εβραϊκή οικογένεια κάτι το οποίο κάνει και τη μητέρα του Βίλντερς Εβραία άρα και αυτόν Εβραίο σύμφωνα με τον Εβραϊκό νόμο. 

Ο Γκέρντ απ΄ όταν ήταν νέος είχε ισχυρούς δεσμούς με το Εβραϊκό κράτος και είχε επισκεφθεί το Ισραήλ τουλάχιστον 40 φορές. Σαν νέος είχε πάει να εργαστεί στο Κιμπούτς (σ.σ. Το Κιμπούτς είναι ισραηλινή συλλογική κοινότητα. Όταν δημιουργήθηκαν τα κιμπούτς λειτουργούσαν με τα σοσιαλιστικά πρότυπα: τα μέλη τους έκαναν διάφορες εργασίες και όλες οι ανάγκες τους καλύπτονταν από την κοινότητα δωρεάν. 
Επίσης η οικονομία των κιμπούτς στηρίζονταν κυρίως στη γεωργία) και εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο ψωμιού και είχε σχέσεις με μια Εβραία. Πλέον ο Γκέρντ είναι παντρεμένος με την δεύτερη γυναίκα του, Εβραϊκής καταγωγής, την διπλωμάτη Krisztina Marfai.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ

Ο Ολλανδός “Λαϊκιστής” Γκέερτ Βίλντερς, Είναι Ένας Εβραίος Σιωνιστής ~ The Dutch “Populist” Geert Wilders Ιs Α Zionist Jew…! (Photos)