ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ

Τέμπη: Το «κρεματόριο» της αστικής δημοκρατίας

γράφει ο Μαυρομετωπίτης

Καθώς περνάει ο καιρός όλο και περισσότερα αποκρουστικά στοιχεία έρχονται στο φώς για την υπόθεση των Τεμπών. Την υπόθεση που εναγωνίως προσπαθεί να θάψει η κυβερνητική μαφία, αποκρύπτοντας στοιχεία, αλλοιώνοντας τα γεγονότα, εμπαίζοντας τους συγγενείς των θυμάτων και τον ελληνικό λαό. Εμπλεκόμενοι στο κυβερνητικό έγκλημα εισαγγελείς και δικαστές, ανώτεροι κρατικοί φορείς, υπουργοί και παράγοντες, όλοι μαζί βουτηγμένοι σε ένα δολοφονικό τρίγωνο εξαπάτησης και διαφθοράς που μας υπενθυμίζει την βρωμιά και τον βούρκο της αστικοδημοκρατικής πολιτείας. Μία κατάσταση που οι στίχοι των No Surrender στο περίφημο τραγούδι «κράτος της πουστι@ς» δεν φτάνουν για να περιγράψουν...

Τον Νοέμβρη ήρθε στη δημοσιότητα ηχητικό που αποκαλύπτει ότι πολλοί επιβάτες πέθαναν από τις φλόγες και την ασφυξία σε δεύτερο χρόνο, με εμπειρογνώμονα να επιβεβαιώνει ότι μόνο η έκρηξη υδρογονανθράκων θα μπορούσε να προκαλέσει μία τέτοια τραγωδία. Η φημολογία, λοιπόν, για μεταφορά παράνομου φορτίου το οποίο η κυβέρνηση ήθελε επιμελώς να αποκρύψει πλέον είναι πιο βάσιμη από ποτέ. Η έκθεση του εμπειρογνώμονα Βασίλη Κοκοτσάκη αναιρεί τους ισχυρισμούς του Μητσοτάκη που με περίσσεια, υποκριτική σιγουριά πριν δύο χρόνια δήλωνε, σε συνέντευξη στον Σταύρο Θεοδωράκη:

«Το γνωρίζουμε αυτό πια με βεβαιότητα. Γνωρίζουμε ακριβώς τι μετέφερε το εμπορικό τρένο. Δεν υπήρχε τίποτα εύφλεκτο. Η σύγκρουση ήταν τόσο βίαιη και τόσο σφοδρή που προκάλεσε – αυτό μας λένε οι ειδικοί – μια πρώτη ανάφλεξη και προφανώς στη συνέχεια υπήρχαν εύφλεκτα υλικά, λάδια, τα οποία πήραν φωτιά, όταν έγινε η σύγκρουση. Άρα αυτό θέλω να το απαντήσω κατηγορηματικά γιατί ξέρετε όχι μόνον στη χώρα μας, παντού ευδοκιμούν οι θεωρίες συνομωσίας. Δεν υπήρχε τίποτα ύποπτο στην εμπορική αμαξοστοιχία».

Πλέον υπάρχουν στοιχεία ότι επιβάτες καίγονταν μέσα σε λίγα λεπτά, ταχύτητα μετάδοσης φωτιάς που μόνο οι υδρογονάνθρακες μπορούν να προκαλέσουν σύμφωνα με όσα ισχυρίστηκε ο εμπειρογνώμονας Κοκοτσάκης και συμμερίζεται ο χημικός Φαϊζάλ Χάν. Στο ίδιο ηχητικό οι επιβάτες επιβεβαιώνουν ότι έχουν έλλειψη οξυγόνου, κάτι που όπως λέει ο Κοκοτσάκης, φανερώνει ότι πρόκειται για υγρούς διαλύτες και όχι έλαιο σιλικόνης, υγροί διαλύτες που είναι υπεύθυνοι για την καύση του οξυγόνου, την ταχύτατη καύση και την υψηλή θερμοκρασία που προκλήθηκε στο σημείο. Το κυβερνητικό αφήγημα καταρρίπτεται ενώ στο σημείο δεν βρέθηκαν ποτέ αντικείμενα, πειστήρια, κλπ, δεν έγινε ποτέ καταγραφή και περιγραφή των υλικών κάτι που ενοχοποιεί μια κυβέρνηση που φοβάται την αλήθεια και τις αποκαλύψεις.

Χαρακτηριστικά είναι τα όσα είπε ο Κοκοτσάκης και για τα περίεργα ... «ψαχτήρια» που έγιναν στο σημείο της τραγωδίας:

«Ο χειριστής του drone προφανώς εντυπωσιάζεται από αυτό που βλέπει ... βλέπει μη διασωστικές ομάδες, αυτοί δεν είναι διασώστες, δεν είναι πυροσβέστες, δεν είναι αστυνομικοί, ούτε στρατιώτες. Δεν ξέρω αν βρίσκεται κάποιος από αυτούς με πολιτικά, γιατί διακρίνονται δύο άτομα με πολιτικά, αλλά οι άλλοι είναι με διακριτικά γιλέκα, και ψάχνουν κάτι συγκεκριμένο, πάνω στις γραμμές ... Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να είναι εκεί, είναι όμως. Δεν πρέπει να πουν τι έψαχναν στις 4 το πρωί, με τους φακούς, που σίγουρα δεν είναι κάτι πολύ μεγάλο, ή κάτι πολύ μικρό;»

Ο Κοκοτσάκης τονίζει:

«Όλα τα στοιχεία αλλοιώθηκαν. Τα πάντα αλλοιώθηκαν. Με αποτέλεσμα να μπορώ να σας πω σήμερα με βεβαιότητα, ότι είναι υδρογονάνθρακες, χημικοί διαλύτες. Μπορεί να είναι και ξυλόλιο, μπορεί να είναι βενζόλιο, μπορεί να είναι τουλουόλιο … μπορεί να είναι όλα μαζί. Αυτά λέγονται υγρά καύσιμα, χημικοί διαλύτες ... Όμως, με το να μεταφερθούν 700 κυβικά χώματος, να πεταχτούν εκεί που πετάχτηκαν, να βρεθούν έναν χρόνο μετά, άρα δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις υγρό καύσιμο».

Επτασφράγιστο μυστικό το τι μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία. Ήδη τρέχει προκαταρκτική εξέταση από την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για να διερευνηθεί ... ο λόγος για τον οποίον το βιντεοληπτικό υλικό από τις κάμερες του μηχανοστασίου Θεσσαλονίκης δεν περιείχε βιντεοσκοπήσεις της φόρτωσης της εμπορικής αμαξοστοιχίας, χωρίς ωστόσο να έχει παραγγελθεί έρευνα για το τι μετέφερε η αμαξοστοιχία.

Μία στημένη ανακριτική διαδικασία την οποία το κράτος θέλει να τελειώσει βιαστικά χωρίς να ακουμπήσει τα καυτά και επίμαχα ζητήματα, με έναν ανακριτή που κρατείται στη θέση του από το δικαστικό συμβούλιο παρά τις αιτήσεις των συγγενών των θυμάτων για την αντικατάσταση του, αφού δεν προβαίνει σε ενέργειες ουσιαστικής διερεύνησης του εγκλήματος παρά τα συγκλονιστικά στοιχεία που έχουν έρθει στο φως.

Βέβαια τι να περιμένεις όταν προτείνεται για πρόεδρος της δημοκρατίας ο Τασούλας, ο άνθρωπος που κρατούσε στο γραφείο του την δικογραφία της Ευρωπαίας Εισαγγελέως για τα Τέμπη και τις μηνύσεις σε βάρος του υπουργείου μεταφορών και άλλων μελών της κυβέρνησης, τον άνθρωπο που παρακωλύει την εξεταστική επιτροπή και θέτει συνεχώς εμπόδια στην διερεύνηση της υπόθεσης. Κατά την δική μας άποψη, ωστόσο, μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος θα ταίριαζε για πρόεδρος της δημοκρατίας. Γιατί αυτό ακριβώς είναι η αστική δημοκρατία.

Η αστική δημοκρατία, της οποίας ο σαδισμός εκδηλώθηκε με το μπάζωμα του νεκροφόρου σημείου, με χαροκαμένους γονείς οι οποίοι βρήκαν τα οστά των παιδιών τους μήνες αργότερα στο Κουλούρι της Λάρισας, μέσα σε χώματα και άλλα συντρίμμια. Ένα αποκρουστικό έργο συγκάλυψης, μία προσπάθεια να θαφτούν μαζί με τα μπάζα και τα οστά, οι ευθύνες και η ενοχή των κυβερνώντων.

Ποιός είναι ο φόβος και η πρεμούρα της κυβέρνησης; Τι έχει να κρύψει και μπαζώνει, αλλοιώνει τον τόπο της τραγωδίας; Γιατί δεν ρίχνει φώς στην υπόθεση και κοροϊδεύει τον ελληνικό λαό και τις οικογένειες 57 θανόντων;

Μήπως πρόκειται για παράνομη εισαγωγή και λαθρεμπορία υλικού νόθευσης καυσίμων; Άλλωστε το ξυλόλιο είναι το κατά κόρον χρήσιμο υλικό για τέτοιες εργασίες ... Μήπως πρόκειται για εξυπηρέτηση ύπουλων γεωστρατηγικών παιχνιδιών μίας αμερικανόδουλης και σιωνιστικής κυβέρνησης αφού τέτοια χημικά είναι χρήσιμα για τον αμερικανικό στρατό και τις ενέργειες του στην Μέση Ανατολή. Όπως και να έχει κάτι πολύ πιο «σκοτεινό» και πολύ πιο «μεγάλο» ευθύνεται για το δυστύχημα, από την απλή αβλεψία ενός σταθμάρχη. Κάτι το οποίο βρίσκεται ακόμη ελεύθερο και εκτός φυλακής. Και ο νους μας φτάνει από τρίγωνο διαπλοκής της ελληνικής πλουτοκρατικής ολιγαρχίας - μαφίας και κυβερνητικών παραγόντων, μέχρι γεωπολιτικές εξυπηρετήσεις του Αμερικανοσιωνισμού. Όλα πιθανά και όλα υπαρκτά στη Πολιτεία των Αντιφασιστών της Βρωμιάς, των Μαφιόζων, των Παιδεραστών και των Βιαστών.

Άξια αναφοράς η πλήρη ανυπαρξία του «ακροδεξιού» χώρου στην όλη υπόθεση η οποία έχει γίνει αντικείμενο καπηλείας από την αριστερά. Οι εθνικιστές επιβεβαιώνουν για ακόμη μία φορά την πλήρη απόχη τους από τα φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα και την εμμονική, ψυχοπαθολογική προσκόλληση στις ζητωπατριωτικές και βυζαντινές χίμαιρες. Κινηματική παράλυση και μονοθεματικό ρεπερτόριο είναι αυτά που χαρακτηρίζουν την ελληνική ακροδεξιά που αδυνατεί να αναπτύξει πολιτικό αισθητήριο και να ανιχνεύσει τα πεδία δυνητικής άσκησης κοινωνικής και κινηματικής επιρροής. Μίας ακροδεξιάς που δεν θέλει να θίξει το κράτος και τους φορείς εξουσίας, ούτε να συγκρουστεί μαζί τους, μίας ακροδεξιάς που γλείφει από εδώ και εκεί ζητιανεύοντας την αποδοχή της συστημικής σαπίλας ...

Τα Τέμπη είναι, ακριβώς όπως η περίπτωση των «Αγανακτισμένων», μία γιγαντιαία παλλαϊκή, απολιτική συσπείρωση των Ελλήνων ενάντια στο κατοχικό καθεστώς. Mια προσπάθεια που ξεκίνησε από τις οικογένειες των θυμάτων χωρίς χαρακτηριστικό πολιτικό/κομματικό προσδιορισμό, με στόχο την έκθεση της κρατικής διαφθοράς και την κινητοποίηση ενάντια στην κρατική αθλιότητα. Μια προσπάθεια που ενώνει όλους τους Έλληνες, που δεν στερείται πατριωτικού πρόσημου και που μπορεί να καταλήξει σε γενικευμένη αντισυστημική πάλη. Ίσως το γεγονός των Τεμπών είναι το μόνο τα τελευταία χρόνια που μπόρεσε να κινητοποιήσει και να βγάλει στους δρόμους τόσο μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού μετά από ένα μακρύ διάστημα αποτελμάτωσης και αποδοχής της νεοφιλελεύθερης, τεχνοκρατικής διαχείρισης. Με τον «χώρο» φυσικά να κλείνει τα μάτια του μπροστά στο τεράστιο πεδίο το οποίο του ανοίγεται ...

Εμείς, ωστόσο, οι Εθνικοεπαναστάτες, οι «Αναρχοφασίστες», οι «Αρνητές της Δυστοπίας» δεν μένουμε αμέτοχοι και δηλώνουμε την απερίφραστη καταδίκη μας στο αστικό κράτος δολοφόνο που καίει τους συμπολίτες μας μέσα σε βαγόνια για να εξυπηρετήσει βρώμικα παιχνίδια των νταβατζήδων του. Το «σφαγείο» των Τεμπών είναι μόνο ένα επεισόδιο στο ατελείωτο σήριαλ της καπιταλιστικής δημοκρατίας που εξαφανίζει μέρα με την μέρα τον Λαό μας, πουλάει την Πατρίδα μας, καρφώνει στο φέρετρο τον Ελληνισμό. Κλείνει σε κελιά αγωνιστές αλλά και άγνωστους καθημερινούς αγωνιστές της βιοπάλης ενώ αφήνει έξω πρεζέμπορους, παιδεραστές, λαθρέμπορους, βιαστές, μεγαλοκαρχαρίες της καπιταλιστικής διαπλοκής, αστικά απολειφάδια βουτηγμένα στη κομπίνα και τη ρεμούλα. Με αυτό το κράτος είμαστε ολικοί εχθροί!

Χειρότεροι από τους «ναζί», αγαπητέ απολιτίκ αναγνώστη και εσύ φίλε μας από την Αριστερά που μας διαβάζεις, είναι αυτοί που στηρίζουν αυτό το σάπιο σύστημα. Χειρότεροι από τους «αρνητές του ολοκαυτώματος» είναι οι ένοχοι για το «ολοκαύτωμα των Τεμπών». Τι χειρότερο, λοιπόν, μπορούν να σου κάνουν οι «ναζί» και οι «φασίστες» από αυτά που σου κάνει ο αστικοδημοκρατικός Λεβιάθαν; Για σκέψου εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές ...

Χειρότερο από τα «κρεματόρια των ναζιστών» είναι το «κρεματόριο» των Τεμπών. Το «κρεματόριο» της αστικής δημοκρατίας, εκεί που κάηκε ολοσχερώς η Εβραία Μαριέττα Μόλχο, ένα από τα 57 θύματα που δεν έχουν εντοπιστεί ... ούτε τα ίχνη της, ούτε η στάχτη της.

Στο έργο του «Η Διάλυση τους Συστήματος», ο Franco Freda, έγραφε για τη φύση και τον χαρακτήρα του Αστικού Κράτους:

«Σε αυτές τις δημοκρατίες, το κράτος χρησιμοποιείται για την διατήρηση της σταθερότητας, με την μεσολάβηση όλων των κατασταλτικών και καταπιεστικών οργάνων του, της ηγεμονικής σχέσης μίας τάξης, της αστικής τάξης και ιδιαίτερα ενός μέρους αυτής, του τμήματος που συνιστά την πλουτοκρατική ολιγαρχία - με τον Λαό»

Μία άλλη μεγάλη, εγχώρια αυτή την φορά, μορφή, μία ιδιάζουσα ιδεολογική περίπτωση που το ΚΚΕ χαρακτήριζε «ιδιότυπο εκφραστή του ελληνικού νεοφασισμού» και «Αναρχοφασίστα», ο Νίκος Βεργίδης, δήλωνε:

«Λοιπόν στο χέρι μας - στο χέρι δηλαδή του απλού λαού - είναι ν' ανατρέψουμε τους δολοφονικούς αστικούς μύθους και τους δήθεν «ηθικούς» πειθαναγκασμούς τους. Στο χέρι μας είναι να συντρίψουμε τούτο το κράτος των ηλιθίων αρθρώνοντας τον ολοκληρωτικά νέο λυτρωτικό Λόγο. Στο χέρι μας είναι να μετατρέψουμε τα αγχώδη βογγητά της μπουκωμένης κοινωνίας «μας», σ' εξαγνιστικό Λόγο μιας ετοιμόγεννης «παρθένας» μήτρας». Να σκεφθούν καλά λοιπόν αυτοί που μας διαβάζουν και να επαναπροσδιορίσουν τους εχθρούς τους και τους συμμάχους τους!

Gabriele D' Annunzio

"Ένας Γερμανός φιλόσοφος [Φρίντριχ Νίτσε] είπε: "Ζήσε επικίνδυνα" Θα ήθελα αυτό να είναι το σύνθημα του παθιασμένου, νεαρού ιταλικού φασισμού: "Ζήσε επικίνδυνα". Αυτό πρέπει να σημαίνει να είμαστε έτοιμοι για όλα, για κάθε θυσία, για κάθε κίνδυνο, για κάθε δράση, όταν πρόκειται να υπερασπιστούμε την πατρίδα και τον φασισμό.

Η ζωή όπως την αντιλαμβάνεται ο φασίστας είναι σοβαρή, αυστηρή και θρησκευτική: ζει εξ ολοκλήρου σε έναν κόσμο που καθοδηγείται από τις υπεύθυνες και ηθικές δυνάμεις του πνεύματος. Ο φασίστας πρέπει να περιφρονεί τη βολική ζωή. Το πιστεύω του είναι ο ηρωισμός, ενώ αυτό του αστού είναι ο εγωισμός.

Τέλος, ο φασισμός είναι μια θρησκευτική αντίληψη που βλέπει τον Άνθρωπο στην ύψιστη σχέση του με έναν νόμο και μια βούληση που υπερβαίνουν το άτομο.

Για τον φασισμό, ο κόσμος δεν είναι ο υλικός κόσμος που εμφανίζεται στην επιφάνεια, όπου ο άνθρωπος είναι ένα άτομο απομονωμένο από όλους τους άλλους, που υπάρχει στον εαυτό του και διέπεται από έναν νόμο που τον οδηγεί να ζήσει μόνο μια ζωή εγωιστικής, στιγμιαίας απόλαυσης.

Ο φασισμός γεννήθηκε από μια αντίδραση ενάντια στον παρόντα αιώνα και ενάντια στον εκφυλισμένο, αγνωστικιστικό υλισμό".

Gabriele D' Annunzio

Μια περιεκτική κριτική/παραίνεση, για τον «Αποστάτη» και τις Αυτόνομες εκδόσεις

Σύντομα σε μορφή αρχείου .pdf για να το κατεβάσετε προς ανάγνωση ...

«Τον νικηφόρο Ήλιο θαρρετά να ξανακοιτάξουν άκαυστοι από τις αέναες ριπές του κι όμορφοι μέσα στην απρόσκοπτη συμπαντική ευταξία»

Πολυδάμας.

γράφει ο Σ.Κ.

Στα χέρια του γράφοντος πρόσφατα «έπεσε» το πολιτικό/κινηματικό έντυπο «Ο Αποστάτης» (τεύχος 1^ο, Νοέμβριος 2022), που εκδόθηκε από τη συντακτική ομάδα «Μαύρος Κρίνος», «για την ενίσχυση της Εθνικής Αυτονομίας και της Τρίτης Θέσης», με 8 άρθρα ευρείας θεματολογίας.

Τα σημεία διανομής στην Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα και οι τρόποι επικοινωνίας είναι διαθέσιμα σε προηγούμενο άρθρο (δείτε εδώ)

Χωρίς τις όποιες παρωπίδες που ενδέχεται να καταστήσουν τη κριτική μεροληπτική, «ο Αποστάτης» και τα εντός αυτού άρθρα, αποτελεί κάτι το πρωτότυπο για τον ελληνικό χώρο και παράλληλα, μία γροθιά στην αστική δημοκρατία και τις παραφυάδες της, άσχετα από τις όποιες ιδεολογικές διαφορές, οι αρθρογράφοι κατανοούν και κατονομάζουν τον εχθρό, σε αντίθεση με ορισμένους ‘’εγχώριους’’ που πασχίζουν να τον υπερασπιστούν («αυτό δεν είναι δημοκρατία, είναι φασισμός» και λοιπές ασυναρτησίες).

Οι αυτόνομες εκδόσεις, που αναδεικνύουν πρωτότυπα θέματα, πρέπει να στηριχθούν για να υπάρξει μία εκδοτική άνθιση στο άμεσο (το προτιμότερο) ή έμμεσο μέλλον. Κατά την άποψη του γράφοντα, ανάλογα με το περιεχόμενο τους, τα έντυπα, βιβλία και περιοδικά που θα εκδοθούν θα βοηθήσουν και στη κάλυψη του βιβλιογραφικού κενού.

«Αποστάτες» του σάπιου συστήματος!

Για το Έθνος και την Αυτονομία!

Ultima Thule - Fädernesland (Live 2018)

Ταινιοκριτική: Knox Goes Away (2024)

γράφει ο Α.Σ.

Η καλύτερη ταινία που έχω δει από το μιλένιουμ και μετά. (Και τις έχω δει όλες από το 1970 και εντεύθεν). Ανυπέρβλητος Μάικλ Κίτον, και ερμηνευτικά και ως ρόλος, συνδυάζει στοιχεία του ηρωικού τρόπου ζωής του Συκουτρή, του Κυρίλοφ του Ντοστογιέφσκι, του ηρωικού ρεαλισμού του Ερνστ Γιούνγκερ.

Καταφέρνει να συνδέσει την Επικούρεια προσέγγιση με την Λακεδαιμονική ενεργητική συμμετοχή. Το πάντρεμα αυτής της φαινομενικής αντίφασης, η λογική του θα γίνει αυτό που πρέπει ασχέτως κόστους, (σε μια εποχή που προκρίνεται η αρχή της ελαχίστης προσπάθειας), η προσωπική θυσία για τη σωτηρία κάποιου άλλου, η στωική αποδοχή των όσων δεν αλλάζουν, με την ευρηματική δημιουργία ατραπών εκεί που φαινομενικά υπάρχει αδιέξοδο, σε μια ερμηνεία ορόσημο που θα μείνει στην ιστορία της Έβδομης τέχνης .

Θα μπορούσε να είναι τραγωδία του Αισχύλου, θα μπορούσε να είναι δράμα του Βάγκνερ. Σίγουρα πάντως είναι τέτοια η κλιμάκωση , με ένα Βαγκνερικό φινάλε που θυμίζει το Λυκόφως των Θεών, στο τέταρτο μέρος του Δαχτυλιδιού των Νιμπελούνγκεν, με τον θάνατο του Ζίγκφριντ και την αυτοθυσία της Μπρυνχίλντε.

Φυσικά δεν έχει τύχει προώθησης και διαφήμισης , διότι όλα τα πρότυπα που προωθεί δεν συνάδουν με τη woke ατζέντα και τις οδηγίες του Νταβός.

Επίκεντρο μέσα σε αυτή την τεχνολογική επίπλαστη ζωή, παραμένει ο άνθρωπος, όπως περιγράφει και ο Ερνστ Γιούνγκερ στο βιβλίο του Καταιγίδα από Ατσάλι, όπου όσες πολεμικές μηχανές και εάν επιστράτευσαν και τα δύο στρατόπεδα, αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ο ψυχισμός.

Έτσι και ο Τζον Νοξ, υπόδειγμα και παράδειγμα Αρίστου όπως περιγράφει ο Όμηρος στην Ιλιάδα (Πάντα να αριστεύουν και να υπερέχουν έναντι όλων των άλλων Λ784) αναφερόμενος στα χαρακτηριστικά των ηγετών, υπερβαίνει τη μικροαστική προσέγγιση ζωής του περίγυρου του, όντας αντικομφορμιστής μέχρι το κόκκαλο, και κάνοντας το σε συνθήκες κλιμακούμενης αντιξοότητας.

Δεν υπάρχει στο μυαλό του δικαιολογία. Θα γίνει αυτό που πρέπει να γίνει με κάθε κόστος, ενάντια σε κάθε συνθήκη κόντρα σε όλες τις πιθανότητες και μάλιστα όχι για όφελος του ιδίου! Επίκαιρο παράδειγμα της Σπαρτιατικής προστασίας του συμπολεμιστή.

Μέσα σε όλα, υπάρχει και ο Αλ Πατσινο, να μας θυμίζει πως ακόμα και κοντά στα 90 του, η βιωματική ερμηνευτική που πρωτοεισήχθη από το μέγιστο Μάρλον Μπράντο, ζει ακόμα. Δε θα μπορούσε άλλωστε να λείπει από ένα έπος , έστω και επικουρικά, στα Αχίλλεια κατορθώματα του Τζον "Αριστοτέλη " Νοξ, που υποδύεται ο Μάικλ Κίτον.

Theodore Kaczynski (Unabomber): Τα "αντικαταθλιπτικά" της Εξουσίας *The "antidepressants" of Power. (DER NACHTWANDERER)

Κυκλοφορεί: FALÄNX: ΦIRST BLOOD (στηρίξτε την εθνικοεπαναστατική μουσική σκηνή)

Δείτε το video εδώ ...

Glory Days of R.A.C

11 κομμάτια γνήσιου R.A.C. ‘n Oi! της παλιάς σχολής από μία καινούρια μπάντα από μέλη των No Surrender, Σταυροφορία και White Pride Rockers, μεταξύ άλλων.

- περιοδικό ΑΝΑΚΤΗΣΗ

Οπότε ξέρετε τι να περιμένετε:

Στίχοι στα ελληνικά και στα αγγλικά και θεματολογία που απέχει από την πολιτική ορθότητα όσο η Μποφίλιου από την εργατική τάξη ή και ο Πορτοσάλτε από την αντικειμενική δημοσιογραφία.

Επαγγελματική δουλειά, σε συνεργασία της Askania Productions και της Nordic Sun Records.

Έρχεται με 12σέλιδο έγχρωμο βιβλιαράκι. Παίζεται δυνατά!

Για παραγγελία εδώ ...

Ὁμιλία Στεφάνου Γκέκα ἐπὶ τῇ ἐπετείῳ τῆς Νύχτας τῶν Ἰμίων, ΦΑΡΣΑΛΑ 2025

'Ενα άγνωστο άρθρο της Χρυσής Αυγής για την «αναρχική φύση» του Εθνικοσοσιαλισμού (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

Το άρθρο το οποίο ακολουθεί πρωτοδημοσιεύθηκε στο ιστορικό πρώτο τεύχος του περιοδικού «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» όταν ακόμη ήταν μονάχα ένας μικρός κύκλος περιοδικού και όχι συγκροτημένο πολιτικό κίνημα.

Ανεξαρτήτως του αν συμφωνούμε ή όχι με την ακόλουθη πορεία της Χρυσής Αυγής ως πολιτικό κόμμα, το άρθρο έχει ιστορική αξία και αποτελεί τεκμήριο της ριζοσπαστικής, επαναστατικής προσέγγισης της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας, που ίσχυε εκείνη την εποχή:

«To να προσπαθήσει κανείς να ανακαλύψει τις θεωρητικές ρίζες του Εθνικοσοσιαλισμού είναι σαν να προσπαθήσει να ανατρέξει την χρονική διάρκεια του ανθρωπίνου είδους, σαν εμβίου όντος, πάνω στη γη.

Εγώ θα περιοριστώ σε μία χρονική τομή, στις αρχές του αιώνα μας, όταν εμφανίστηκαν ορισμένες κινήσεις διανοουμένων που απετέλεσαν, θα μπορούσα να πω, το λίκνο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος. Αν και οι κινήσεις αυτές ήταν αρχικά περιορισμένες μέσα στα εθνικά πλαίσια των τόπων που τις γέννησαν, πολύ σύντομα εξαπλώθηκαν σε όλη την Ευρώπη με αποτέλεσμα να μετατραπούν σε κινήσεις πανευρωπαϊκού επιπέδου. Οι κινήσεις αυτές ήσαν: ο Φουτουρισμός στην Ιταλία, ο Εξπρεσσιονισμός στη Γερμανία και ο Βορτικισμός στη Μεγάλη Βρετανία.

Το κυριώτερο ουσιαστικό στοιχείο του Εθνικοσοσιαλισμού, που θα γοήτευε κάθε καλλιτέχνη είναι η μετατροπή της αναρχίας σε τάξη. Ο Εθνικοσοσιαλισμός και ειδικότερα, ο Εθνικοσοσιαλισμός του ατόμου, έχει σαν αφετηρία του την ανοιχτή ανταρσία, την αναρχική εξέγερση εναντίον της καθεστηκυίας τάξεως.

Οι τρείς κινήσεις που ανεφέρθησαν ξεκινούν από την μία πλευρά σαν εξέγερση εναντίον της κληρονομιάς του ΙΧΧ αιώνος, μίας κληρονομιάς συντηρητισμού που απειλούσε να ισοπεδώσει τις τέχνες και το άτομο και από την άλλη σαν αναζήτηση ενός νέου κόσμου, χτισμένου πάνω στα ερείπια του παλιού. Η δημιουργία του βιομηχανικού δούλου, που κατεβρόχθιζε την μικροαστική τάξη και ακόμη περισσότερο η απειλή της ανωνυμίας μέσα σε μία μάζα που θα μπορούσε «ελεγχόμενα» να συμμετέχει στη κρατική μηχανή, έδειχναν ότι ο ρόλος του ατόμου σαν καθοριστικού παράγοντος είχε λήξει. Επρόκειτο να γίνει δούλος των μηχανών ή να εξαφανισθεί μέσα στις μάζες.

Σε αυτή την απειλή ο Εθνικοσοσιαλισμός έδινε την λύση συμφιλιώνοντας την ιδέα και την θεωρία του ήρωος με το μαζικό κίνημα. Ηρνείτο τον επερχόμενο κοινωνικό μετασχηματισμό με την αποφασιστική προστασία των παραδοσιακών αρχών και παρουσίαζε μία κοινωνική δομή, που παρά την αριστοκρατική της μορφή, βασιζόταν στις ικανότητες του ατόμου αδιαφορώντας για την κοινωνική του προέλευση. Ο Εθνικοσοσιαλισμός ηρνείτο την αμαρτωλή ισότητα που προσέφεραν οι κομμουνιστές: προσέφερε μία κοινωνία όπου ο καθένας θα είχε συγκεκριμένα καθήκοντα και η μηχανή θα αποτελούσε το μέσον της επαναφοράς του ιπποτισμού και ηρωϊσμού του παρελθόντος. Επιπλέον συνδύαζε την πειθαρχία με μία ιδέα που φαινόταν συναρπαστική σε κάθε άτομο: την προοπτική δημιουργίας ηρωϊκών μορφών, υπερανθρώπων, που θα αποτελούσαν την σπονδυλική στήλη της νέας τάξεως πραγμάτων. Η εικόνα αυτή, του Νέου Ανθρώπου, συνδεόταν άμεσα με την επιθυμία για ανανέωση, αναγέννηση και δράση, μία επιθυμία που συνέπιπτε με την εξέγερση κατά του θετικισμού του ΙΧΧ αιώνος.

Θα πρέπει εδώ να αναφέρω την σημαντική επίδραση της «κυκλικής θεωρίας» του Oswald Spengler, που φυσικά δεν ήταν τίποτα καινούργιο, ούτε ήταν άγνωστο πως ο πολιτισμός είχε φτάσει στο κρίσιμο σημείο του, όπως υποστήριζε, αλλά η εμπεριστατώμενη ανάλυσις του θέματος από τον Spengler ενέτεινε την ανησυχία. Ιδιαίτερα ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και η οικονομική κρίσις, οδήγησαν πολλούς στο να δεχθούν τις λύσεις που προσέφερε ο Εθνικοσοσιαλισμός.

Ίσως η πλέον εμφανής δήλωσις, που αντικατοπτρίζει το πνεύμα της εποχής, είναι του Andre Gide, δεδηλωμένου αριστερού, όταν γεμάτος απογοήτευση έγραφε το 1932, στη στήλη του Dorothy Bussy: «...έχω παίξει όλη μου τη ζωή, με αντίκρυσμα ψεύτικες μάρκες, τίποτε για όσα έχω ζήσει δεν έχει πλέον ιδιαίτερη αξία, η τέχνη, η ελεύθερη σκέψη, ακόμη και αυτή η αλήθεια δεν παίζουν κανένα ρόλο και δεν θα έπρεπε να παίζουν κανένα ιδιαίτερο ρόλο στο νέο κόσμο που ανοίγει ο κομμουνισμός. Το ότι θα έπρεπε να συμμαχήσουμε με τους ανθρώπους που έδωσαν το κώνειο στο Σωκράτη, το ότι η τέχνη και οι πνευματικές αξίες μίας «Ανδρομάχης» είναι πια εκτός εποχής και δεν μας αφορούν πλέον...»

Και εδώ ο Εθνικοσοσιαλισμός προσέφερε την λύσι. Διεκήρυσσε τον αντιδιανοουμενισμό του και οι περισσότεροι διανοούμενοι συμφωνούσαν πως μετά την αποκάλυψη δεν θα υπήρχε θέση για αυτούς - αλλά διατηρούσε όλες εκείνες τις πνευματικές αξίες που ο Κομμουνισμός προσπαθούσε να καταστρέψει. Φαινόταν πως έφερνε τον θάνατο του παλαιού κόσμου και την γέννηση του καινούργιου σχετικά ανώδυνα. Και πραγματικά φαινόταν τόσο ανώδυνο, ώστε σε όλους τους συγγραφείς που τον ακολούθησαν διακρίνουμε την τάση της ανώδυνης οδού σε μία προσπάθεια συντηρήσεως και διατηρήσεως των παραδοσιακών αξιών.

Αν τέλος, εξετάσουμε, αυτή καθ΄ευατή την ουσία του Εθνικοσοσιαλισμού θα δούμε πως μέσα σε ένα τεράστιο πλαίσιο, που κινείται συνεχώς, παρουσιάζει ένα σύστημα εικόνων, που αρνούνται κάθε λογικό ορισμό και δεν επιδέχονται συντηρητική ανάλυση. Η μία αντικρούει την άλλη δημιουργώντας συνεχείς αντιθέσεις, η αρμονία των οποίων γεννά μία σχεδόν μυθική μορφή μέσα σε μία κίνηση χωρίς αρχή και τέλος.

Το πως ο Εθνικοσοσιαλισμός εξασκούσε τόσο μεγάλη γοητεία σε άτομα που ανήκαν σε διαφορετικά κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά επίπεδα θα εξετάσουμε στη συνέχεια».

πηγή

«Γιατί δεν υπάρχει Δεξιά κουλτούρα», του Adriano Romualdi … (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

link: Περὶ τοῦ ἐξόχου κειμένου τοῦ Adriano Romualdi (εκτενές σχόλιο του Στέφανου Γκέκα)

link: Υπάρχει η κουλτούρα στα Δεξιά; (του Adriano Romualdi, μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

Παλαιότερα είχα δημοσιεύσει την ανάλυση του Evola, για τα περιεχόμενα και τις προοπτικές μιας δεξιάς «κουλτούρας», (σε άρθρο μας στο ιστολόγιο “Η κουλτούρα της Δεξιάς”) προφανώς πάντα με την παραδοσιακή έννοια του όρου, όπως ξεκίνησε αρχικά και όταν κάποιοι διανοούμενοι προσπάθησαν να την διατηρήσουν, πριν αλλάξει έννοια.

Σήμερα παραθέτω τους προβληματισμούς για το θέμα αυτό, του μεγάλου φιλοσόφου και πολιτικού, Adriano Romualdi, από την δεκαετία του 1970. Ένα κείμενο ωμό και σκληρό – για αναγνώστες που θέλουν να σκεφτούν – το οποίο δείχνει την άθλια ποιότητα του σημερινού δεξιού πατριώτη.

Ένα κείμενο που υπαγορεύει να αναπτυχθούν κάποιες κατευθυντήριες γραμμές και το οποίο, πρέπει να παραδεχτούμε, δυστυχώς παρέμεινε απλά ένα νεκρό γράμμα: το έρημο πανόραμα των δυστυχιών της λεγόμενης επίσημης «κουλτούρας» της σημερινής Δεξιάς (αν υποθέσουμε ότι κάποιος μπορεί να βρει κάποιο ίχνος της) δυστυχώς το επιβεβαιώνει ...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Drudkh - "The Eve" (Official Music Video)

Κυκλοφορεί: Ανάκτηση #11

ΣΑΜΟΥΡΑΪ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ #4 Συνέντευξη του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου για το βιβλίο «Συντηρητική Επανάσταση»

Έρωτας: Ο Ανίκητος Στην Μάχη (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)

του Γιώργου Μάστορα

Η είδηση πέρασε "στα ψιλά" των ΜΜΕ. Ένα νεαρό αγόρι, μόλις 19 ετών, βούτηξε στο κενό από την γέφυρα του Ισθμού της Κορίνθου, όταν η μέχρι τότε κοπέλα του, τού είπε ότι δεν τον θέλει πια και θα πρέπει να χωρίσουν.

Οι αντιδράσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας, όταν πληροφορήθηκε το δυσάρεστο γεγονός, ήσαν ποικίλες, κινούμενες όμως στο ίδιο μήκος κύματος: "Δεν έστεκε καλά το παιδί στα μυαλά του", "Μα είναι δυνατόν; Για μια γυναίκα;", "Μα καλά, που ζούμε; Γίνεται στην εποχή μας να χάσει κάποιος την ζωή του για ερωτικούς λόγους;" και άλλα συναφή.

Και όμως, o 19χρονος νεαρός δεν έδωσε καμία βάση στο καθιερωμένο σκεπτικό των υπολοίπων και έδωσε τέλος στην Ζωή του, θεωρώντας ότι δεν έχει κανένα νόημα να ζει χωρίς την Αγαπημένη του. "Αφού δεν με αγαπάς, αφού δεν με θέλεις δεν υπάρχει για μένα ζωή", φέρεται να είπε ο νεαρός Ερωτευμένος στην Αγαπημένη του, λίγο πριν προβεί στην τελευταία δραματική πράξη του σύντομου βίου του. Μια φράση, η οποία άνετα θα μπορούσε να εμπεριέχεται σ' ένα από τα από τα Αιώνια Λογοτεχνικά Ερωτικά Αριστουργήματα, έμελε να ειπωθεί στ' αλήθεια και να γίνει πράξη από τον 19χρονο νέο.

Και πάλι, όμως, βλέπω μπροστά μου τις αντιρρήσεις του "ορθολογισμού" να απλώνονται και να απορούν, αδυνατώντας να αντιληφθούν πως είναι δυνατόν ένας νέος άνθρωπος, σε μία εποχή μάλιστα όπως η σημερινή, όπου ο Συναισθηματισμός, θεωρείται μειονέκτημα και "ντεμοντε", με την Ζωή να ξεδιπλώνεται μπροστά του, να θυσιάζει την Ύπαρξη του, απλώς για την ερωτική απόρριψη ενός κοριτσιού, και να προβαίνει στο απονενοημένο διάβημα του.

Και όμως, είναι ( ακόμη ) δυνατόν. Κι αυτό συμβαίνει, επειδή, όπως έλεγε ο Γκαίτε, ο Έρωτας εξιδανικεύει τον αγαπημένο στο μυαλό εκείνου που τον ερωτεύεται. Γιατί ο Έρωτας Αποτελεί το Συναίσθημα Εκείνο, το οποίο Κυριαρχεί έναντι παντός άλλου, που δεν επιτρέπει συμβιβασμούς 'η υπεκφυγές., καθώς είναι Απόλυτος, Κάθετος και "Σκληρός" στο περιεχόμενο του, μη σηκώνοντας μύγα στα φτερωτά βέλη του.

Φυσικά, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, έρχονται στο νου μου τα Λόγια του Αριστοτέλη, ο οποίος μιλώντας περί Αγάπης είπε: " Είναι καλύτερο να αγαπά κανείς, παρά να αγαπιέται. Το να αγαπά κανείς είναι ενέργεια ηδονής και αγαθό, ενώ δεν προκύπτει καμιά ενέργεια για εκείνον που αγαπιέται μέσα από την κατάσταση αγάπης που τον περιβάλλει. Ακόμα, είναι καλύτερο να γνωρίζει κανείς, παρά να τον γνωρίζουν. Γιατί αντικείμενο γνώσης και αγάπης μπορούν να γίνουν και τα άψυχα, ενώ μόνο τα έμψυχα μπορούν να γνωρίζουν και να αγαπούν. ".

Σύμφωνα με τον Μεγάλο Σταγειρίτη Φιλόσοφο και Δάσκαλο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Προσφορά Αγάπης και Ενδιαφέροντος να Γνωρίζουμε τον άλλον, ταυτίζεται με την Αρετή, την Ευτυχία, την Ηδονή. Όπως πολύ Εύστοχα είχε αναφέρει, αντικείμενα αγάπης και μελέτης μπορούν να γίνουν και τα άψυχα. Όμως, μόνο όπου υπάρχει Ψυχή και Καρδιά, Υφίσταται και Αληθινή Προσφορά Αγάπης, ανεξάρτητα από την ανταπόδοση 'η μη αυτού του Μεγαλειώδους Αισθήματος.

Ο προαναφερόμενος νεαρός δεν μπόρεσε να αντέξει αυτή την μονόπλευρη παροχή Ερωτικής Ενέργειας προς την Αγαπημένη του, χάνοντας έτσι κάθε ενδιαφέρον για την Ζωή του. Αναμφίβολα λανθασμένη η τραγική επιλογή του, αλλά πριν βιαστούμε να τον καταδικάσουμε, δίχως κανένα ελαφρυντικό, ας αναρωτηθούμε νωρίτερα τι έχουμε σκεφτεί και τι έχουμε πράξει εμείς σε δικές μας προσωπικές υποθέσεις. Το ότι δεν φτάσαμε "στα άκρα" δεν μας αποτρέπει από το να προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε την στιγμιαία ψυχική κατάσταση του νέου αυτού ανθρώπου, πριν καταδικάσει οριστικά ο ίδιος τον εαυτό του. Μη αντέχοντας την απόρριψη, θεώρησε ότι δεν του επαρκεί να βρίσκεται σε κάποια παθητική αντίληψη της Ζωής και δίνοντας την "Μάχη" του με τον Έρωτα "έχασε", καθώς ο Έρωτας Είναι Ανίκητος Στην Μάχη!

Ο Έρωτας (μαζί με τον Πόλεμο) Είναι Πατέρας Των Πάντων και Παιδί της Ποίησης. Ως εκ τούτου, σ' αυτόν, "Όλα Επιτρέπονται". Ακόμη και οι υπερβολές και η Υπέρβαση της Ζωής. Ότι δεν έχει γραφτεί με το Αίμα "δεν αξίζει τον κόπο". Και το Αίμα δεν είναι πάντοτε κατ' ανάγκην αυτό που "ταΐζει" το Σώμα και περνά τακτικά από την Καρδιά και τις Φλέβες. Αίμα Είναι και ο Έρωτας, Είναι και ο Πόνος που βγαίνει απ' αυτόν. "Το Αίμα είναι η Ζωή", όπως έλεγε και το διαφημιστικό μήνυμα της ταινίας "ρομαντικού τρόμου", με τίτλο "Dracula" (1992). Γι' αυτό, το Αίμα, η Ζωή και ο Έρωτας Αποτελούν Εσαεί κάτι το Ενιαίο και Συμπαγές!

Όταν ο αναρχικός Νίκος Ρωμανός απαγγέλει το ποίημα του «φασιστή» Κωνσταντίνου Καβάφη …

«Ο φασισμός είναι η εθνική αίρεση του σοσιαλισμού και η κοινωνική αίρεση του εθνικισμού. Από αυτές τις δύο αιρέσεις γεννιέται μια πίστη. Μοναδική. Από τις αιρέσεις, από θέσεις που αμφισβητούν η μία την άλλη, από τις αντιθέσεις που αντιπαρατίθενται, γεννιέται η πρόκληση της σύνθεσης. Μια νέα ορθοδοξία: η σωστή πίστη, ο σωστός δρόμος, ο σωστός τρόπος, η σωστή ζωή. Ο Berto Ricci μας το έδωσε αυτό. Η ζωή ως πολιτοφυλακή»

Με το Σπαθί και το Σφυρί: Προμηθευτείτε από το βιβλιοπωλείο «Ορφικός» την σημαία της «Τρίτης Θέσης» και του «Μαύρου Μετώπου»

Ο Otto Strasser για τους Φασίστες:

«Το μονοπάτι όπου βαδίζουν αυτοί οι άνθρωποι είναι πάντοτε το ίδιο. Αρχικά είναι αναρχικοί ή ακραίοι σοσιαλιστές, κατόπιν “προσηλυτίζονται” στον εθνικισμό και δημιουργούν αξιοσημείωτες μεσσιανικές ιδέες … και φορτίζουν τον ακίνδυνο εθνικισμό των ενώσεων και των κομμάτων με το δυναμίτη της αναρχικής ετοιμότητας για δράση»

του Μαυρομετωπίτη

Δεν πάει πολύς καιρός από την έκρηξη που συνέβη στους Αμπελόκηπους τα ξημερώματα της 1^ης Νοέμβρη του 2024. Μια έκρηξη που υπενθύμισε στο αστικό κράτος ότι εκτός από την νεκρόφιλη, αστική ηρεμία της σαπισμένης κοινοβουλευτικής ζωής και της παρλιαμενταρικής υποκρισίας υπάρχει και μια άλλη μορφή αναμέτρησης με το κατοχικό καθεστώς, μία άλλη μορφή σύγκρουσης με το εξουσιαστικό Σύστημα που τσακίζει, φυλακίζει και καταστρέφει τις ζωές μας, αυτή του ένοπλου αγώνα. Μια μέθοδος, που τα τελευταία χρόνια, ακολουθεί τακτικά η άκρα αριστερά ανά τον κόσμο ανεξαρτήτως του αν αποφαίνεται αποτελεσματική ή όχι.

Το αποτέλεσμα της αυτοσχέδιας βόμβας υψηλής ισχύος και τεχνοτροπίας που εξεράγγη ήταν ένας νεκρός με τα μάτια του να τα βρίσκουν στον φωταγωγό … μία βαρύτατα τραυματισμένη και δεκαέξι καθημερινές οικογένειες της βιοπάλης να είναι ξαφνικά άστεγες.

Και εδώ γεννιούνται ορισμένα εύλογα ερωτήματα με πρώτο και κυριότερο το πως μπορεί ο οποιοσδήποτε να παριστάνει τον «τρομοκράτη» και τον «επαναστάτη» χωρίς να ξέρει το πώς ... να παίζει με την φωτιά, να κατασκευάσει και να χειριστεί εκρηκτική ύλη, βασικές μεθόδους μιας τέτοιας μορφής αγώνα και κυρίως σε τοποθεσίες πέραν του αστικού ιστού όπου ένα λάθος δεν θα κοστίσει ακριβά την ζωή ή την περιουσία απλών, καθημερινών ανθρώπων.

Εν τέλει η βόμβα άλλον στόχο είχε και άλλον βρήκε: θύματα της τα λαϊκά διαμερίσματα 16 κατοίκων τα οποία κρίθηκαν ακατάλληλα και οι ένοικοι τους … θα μείνουν στο δρόμο για 6 μήνες. Ο αναρχικός αγώνας κατέληξε, από το να πλήττει βασικούς καθεστωτικούς στόχους, στο να καταστρέφει ζωές λαϊκών ανθρώπων, ανθρώπων του μόχθου και του μεροκάματου, τίμιους της εργατικής τάξης της διπλανής πόρτας. Άλλο ένα ακόμη δείγμα της αντικοινωνικής κατάντιας και της απόλυτης παρακμής την οποία υφίσταται η εν Ελλάδι άκρα αριστερά!

Ποιος όμως ήταν ο πραγματικός στόχος της σχεδιαζόμενης επίθεσης;

Εδώ βρίσκεται και το «ζουμί». Ενώ τα καθεστωτικά μέσα οργίαζαν έσπευσαν να διαδώσουν ότι πιθανοί στόχοι ήταν η Ισραηλινή πρεσβεία ή αλλά κυβερνητικά κτήρια, διαδόθηκε γρήγορα η ανεπιβεβαίωτη είδηση ότι οι antifa θα τοποθετούσαν την βόμβα τους στο μνημείο του Γιώργου Φουντούλη και του Μανώλη Καπελώνη στο Νέο Ηράκλειο με σκοπό να μακελέψουν τους εθνικιστές που ετοίμαζαν τελετή μνήμης.

1^η Νοεμβρίου και ακόμη παρέμενε νωπή η θύμηση της άνανδρης δολοφονίας των δύο αδελφών μας, η οποία μέχρι σήμερα είναι ανεξιχνίαστη και θαμμένη από τις αρχές, αδιάφορη έως ... υποστηριζόμενη από μεγάλο μέρος της κοινωνίας και κυρίως αντικείμενο χλευασμού και επίδειξης δύναμης από το αστικό κατεστημένο το οποίο δεν χάνει την ευκαιρία να απαγορεύσει τις δραστηριότητες, εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις προς τιμή των νεκρών συντρόφων μας και να συλλάβει ξένους συναγωνιστές (βλέπε Casa Pound) που έρχονται στη χώρα μας για να τιμήσουν την θυσία (θυμηθείτε τα γεγονότα του 2023, τις απαγορεύσεις στο καιρό του κορωνοϊού κλπ).

Νωπό, φαίνεται, πως ήταν στη μνήμη των αντιφασιστών και το ... «πακέτο» στο μετρό στο Μοναστηράκι με το οποίο ένιωσαν, πως τιμωρούνται στη πράξη οι «μαγκιές» πάνω σε μαρμάρινες πλάκες και η βεβήλωση μνημείων. Από ότι φαίνεται μεγάλη η ντροπή και η ήττα για τους απέναντι, αναζητώντας, έναν χρόνο μετά, έναν νέο κύκλο αίματος για να ανακτήσουν την τιμή τους. Μια εφαρμογή της Ιταλικής «στρατηγικής της έντασης» που μόνο ζημιά στην ελληνική κοινωνία και στον βασανισμένο ελληνικό λαό έχει να κάνει και από την άλλη να ωφελήσει την αστική καταστολή της οποίας θα αποτελεί βούτυρο στο ψωμί.

Οι ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες δείχνουν ότι για τους απέναντι είναι προτιμότερο να σφάξουν αθώους, απλούς, καθημερινούς, λαϊκούς ανθρώπους, ανθρώπους της εργατικής τάξης, μεροκαματιάρηδες. Είναι προτιμότερο να κομματιάσουν τον συμφοιτητή τους, τον συνάδελφο τους, ενδεχομένως τον φίλο τους. Είναι προτιμότερο να χτυπήσουν πατριώτες, εθνικιστές με τους οποίους ανήκουν στα ίδια κοινωνικά στρώματα, μοιράζονται κοινές αγωνίες και βάλλονται από τους ίδιους εχθρούς.

Τα πάντα είναι προτιμότερα εκτός από το να χτυπήσουν τον Λεβιάθαν της αστικής δημοκρατίας, τον Κύκλωπα του κοινοβουλευτισμού, το τέρας της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που αφανίζει λαούς και έθνη, καταστρέφει πολιτισμούς και ωθεί άπαντες σε ένα τέλμα φτωχοποίησης, εξαθλίωσης και υποταγής στο χρηματοπιστωτικό και πολυεθνικό κεφάλαιο.

Μην ξεχνάμε με ποιους συνασπίζονταν όλα αυτά τα χρόνια μπροστά στον «κίνδυνο του φασισμού», μη ξεχνάμε τα «τείχη της δημοκρατίας», τις αγκαλιές έξω από το εφετείο, τους πανηγυρισμούς της πτώσης του Συνταγματάρχη Καντάφι, τις χαρές για την νίκη των τζιχαντιστών στη Συρία και τις σφαγές των εθνικιστών και κομμουνιστών που στήριζαν τον Άσαντ, την υποστήριξη στον Αμερικανοσιωνισμό ενάντια στο Ιράν, την αλληλεγγύη στους σιωνοκινούμενους Κούρδους, όλο το φαύλο κύκλο της πέρα για πέρα καθεστωτικής σαπίλας και κατρακύλας της ελληνικής antifa.

Μια σφαγή αθώων στο Νέο Ηράκλειο λοιπόν, που θα ήταν ... «ταμάμ» για το αστικό κράτος, μία υπέροχη αφορμή για την αύξηση της καταστολής, της μπατσοκρατίας, της εφαρμογής τρομονόμων που θα οδηγούσαν σε μία άλλη τρομοκρατία: την καθεστωτική! Όλα βολικά και όλα όμορφα για την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, πράγμα που μας δείχνει κατάφωρα το πως αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοβοηθιούνται οι κεφαλές της συστημικής «Λερναίας Ύδρας».

Ωστόσο, εν τέλει, τα γεγονότα έλαβαν μία τροπή εις βάρος του αναρχικού χώρου ο οποίος έπεσε στην ίδια του την λούμπα. Μία λούμπα που δείχνει, από την άλλη, την ξεφτίλα της ελληνικής ακροδεξιάς, του αιώνιου τσανακογλείφτη του γκλοπ ... που την κλείνει στο Δομοκό και την ντύνει καθαρίστρια και νοσηλεύτρια.

Με την αστεία αφορμή ότι τα δαχτυλικά του αποτυπώματα βρέθηκαν σε μία σακούλα (…) στο κεντρικό σημείο της έκρηξης, ο Νίκος Ρωμανός, συνελήφθη ξανά και προφυλακίστηκε χωρίς να συντρέχει κάποιο βάσιμο, σοβαρό και άξιο κατηγορητήριο. Το κράτος ήθελε να δείξει τα δόντια του και να φυλάξει τον κώλο του, κλείνοντας στα μπουντρούμια του έναν άνθρωπο, που παρόλο τις ιδεολογικές διαφωνίες και το αντίθετο άκρο που εκπροσωπεί, είχε διατηρήσει μία αξιοπρεπή επαναστατική θέση, είχε μείνει περήφανος μπροστά στην κρατική καταστολή και αλαζονεία. Ο ακροδεξιός τενεκές μπορεί να εκσπερματώνει με την μπλέ στολή, των κρατικών γουρουνιών να τον πιάνει ρίγος με το αστυνομικό γκλόπ, να εύχεται ψόφο στον αναρχικό στη φυλακή.

Ο Εθνικοεπαναστάτης όμως, αυτός που οι απέναντι θα πουν Φασίστα, δεν χαίρεται με την κρατική καταστολή, δεν γουστάρει την αυθαιρεσία του μπάτσου, δεν χωνεύει τον δικαστή με την βίλα στην Εκάλη, δεν αδιαφορεί για τις άθλιες συνθήκες κράτησης στις ελληνικές φυλακές. Διότι ξέρει ότι κάποτε ίσως βρεθεί εκεί, εφόσον πρώτα περάσει από τα χέρια του αστυφύλακα και την κρίση του δικαστηρίου.

Ο Εθνικοεπαναστάτης βλέπει σαν κύριο και πρωταρχικό του εχθρό το αστικό κράτος που τυραννάει το Λαό του, ξεπουλάει την Πατρίδα του, εξαφανίζει το Αίμα του.

Ο Εθνικοεπαναστάτης πολέμαει με Λύσσα και Μίσος το κατεστημένο της Πλουτοκρατίας, της Διαφθοράς και της Διαπλοκής, της Ρεμούλας και της Βρωμιάς.

Ο Εθνικοεπαναστάτης θέλει την κατάρρευση της Πολιτείας των πρεζεμπόρων, των δολοφόνων των Τεμπών, των παιδεραστών και των βιαστών.

Ο Εθνικοεπαναστάτης διακατέχεται από τα Αρχέγονα Άρια Αισθήματα της Τιμής, της Περηφάνιας και της Ανδρείας, αισθήματα που χαρακτηρίζουν τον επαναστατικό μηδενισμό, φορέας του οποίου είχε υπάρξει ο Νίκος Ρωμανός.

Μια κουλτούρα και μία αισθητική που προτάσσει τον ωμό, ατομικό ηρωισμό των αγωνιστών συνδυασμένο με την ύψιστη ελιτιστική περιφρόνηση προς τις συμβιβασμένες και ηττοπαθείς μάζες. Μία επανεμφάνιση του Αριστοκρατικού Τρόπου Ζώης που δεν περιμένει την έγκριση και τη νομιμοποίηση από τα κάτω, αλλά δρα γενναία, άμεσα και ολοκληρωτικά μέσα από την καθαρτήρια Φλόγα του Πολέμου. Η επανεμφάνιση του Πολεμιστή που τόσο είχε υμνήσει ο Ιούλιος Έβολα!

Στη διακήρυξη του, επ'αφορμή της καταδίκης του, ο Νίκος Ρωμανός αφού τορπίλισε επικοινωνιακά την κρατική αυθάδεια και τον μικροαστικό καθωσπρεπισμό έκλεισε κάνοντας αναφορά σε ένα ποίημα του Αλεξανδρινού Κωνσταντίνου Καβάφη. «Τιμή σε εκείνους που στη ζωή τους όρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες ...» μια αναφορά λίγο οξύμωρη για τον «χώρο» στον οποίον απευθύνεται.

Διότι μπορεί να μη συγκινεί και πολύ την άκρα αριστερά που φτύνει την Παράδοση, που περιφρονεί την Τιμή και Περηφάνια της Εθνικής κληρονομιάς, που δεν αισθάνεται τον Ιδεαλιστικό πολεμικό παλμό του Σπαρτιάτη Μαχητή, που δεν μπορεί να νιώσει την ύστατη ηρωική αυτοθυσία του Πολεμιστή των Θερμοπυλών, αλλά σίγουρα συγκινεί όλους εμάς τους Έλληνες που και νιώθουμε το Υπεράνθρωπο Ήθος και το θεωρούμε φάρο και οδοδείκτη στον «πόλεμο του σήμερα».

Έναν πόλεμο για την επαναφορά του Ανθρώπου έναντι του αποχαυνωμένου, μηχανικά συντηρούμενου, δούλου της εξουσίας, ένας πόλεμος που περνάει μόνο μέσα από την θύμηση των Ηρωικών Αρχετύπων.

Ο Νίκος Ρωμανός λοιπόν κλείνει με τον Καβάφη. Τον Κωνσταντίνο Καβάφη που κάποτε η υπογραφή του βρέθηκε σε συγχαρητήρια επιστολή προς την «Ένωση Ελλήνων Φασίστων», η οποία δημοσιεύθηκε στη τότε εφημερίδα ΣΚΡΙΠ και την οποία επιβεβαίωσε χρόνια αργότερα ο ιστορικός Σαράντος Καργάκος. Και επειδή πολλά έχουν ειπωθεί και ισχυριστεί για να αμφισβητήσουν το γεγονός, δεν θα επιμείνουμε στο αν πρόκειται περί πλαστογραφίας ή παραφιλολογίας αλλά θα αφήσουμε στους ιστορικούς να εξακριβώσουν το αν ο Καβάφης υπήρξε Φασίστας ...

Δεν ξεχνάμε και την προκήρυξη των «Πυρήνων της Φωτιάς» (στους οποίους ανήκε ο Νίκος Ρωμανός) το 2010, όπου ειπώθηκαν κάποια σωστά πράγματα και τέθηκαν κάποιες σωστές θέσεις σχετικά με την κατάσταση που επικρατούσε και επικρατεί στον εθνικιστικό χώρο. Ορθώς, θίχτηκαν κάποια πρόσωπα, κόμματα και καταστάσεις που κρατούν τους εθνικιστές αγωνιστές υποδόρια της κρατικής εξουσίας με αποτέλεσμα σε πολλούς να φαντάζουν ως «παρακρατικοί».

Ανίκανοι ηγετίσκοι και «φυρερίσκοι» που συνδιαλέχθηκαν με το κρατικό σύστημα και στο τέλος το πλήρωσαν ακριβά. Προβατοποιημένοι αγωνιστές του κώλου, χρήσιμοι ηλίθιοι των καθεστωτικών φιλοδοξιών. Ένας φαύλος κύκλος που συντηρεί και εκτρέφει την σαπισμένη μπατσόφιλη αστική ακροδεξιά. Και μπορεί οι «Πυρήνες της Φωτιάς» να παραδέχτηκαν ότι ακόμη και αν εμφανιστούν «καθαροί, πράγματι αντικαθεστωτικοί και απαλλαγμένοι από τον παρακρατικό έλεγχο, εθνικοσοσιαλιστές» θα συνεχίσει να τους χωρίζει άβυσσος μαζί τους, ωστόσο υπάρχουν κάποιες τέμνουσες παράλληλες που φέρνουν κοντά τους Εθνικοεπαναστάτες και τους Αναρχικούς και προκαλούν τον αμοιβαία σεβασμό μεταξύ τους.

Και αυτές είναι οι γραμμές του αντικαθεστωτικού αγώνα, της αντικρατικής πάλης που τους οδηγεί στα ίδια ανήλιαγα κελιά της αστικής δημοκρατίας. Οι γραμμές της από κοινού άρνησης του συστήματος και της ύψιστης αηδίας για τις κοινωνικές σχέσεις τις οποίες γεννά. Τις σχέσεις υποταγής, εθελοδουλείας, ατομικισμού, ωφελιμιστικής απόλαυσης. Μόνο λίγοι μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει να ζεις κοινωνικά αποκλεισμένος, χωρίς να μπορείς να ταιριάξεις πουθενά στα φρικτά καλούπια της μεταμοντέρνας κοινωνίας του αστικού lifestyle. Μόνο λίγοι μπορούν να νιώσουν τι θα πει πραγματικά Αντικοινωνικός!

Και επειδή δεν είναι ώρα να ανοίξουμε ιδεολογικές συζητήσεις, να οριοθετήσουμε έννοιες όπως ο «Αναρχοφασισμός» και να ψάξουμε τις αναρχικές αφετηρίες και την αναρχική φύση της Φασιστικής ιδεολογίας, θα πούμε ότι και μόνο η αίσθηση της ΥΠΕΡΗΦΑΝΙΑΣ και της ΤΙΜΗΣ είναι αρκετές για να δείξουμε τον σεβασμό μας στον οποιονδήποτε μένει ακλόνητος στις επαναστατικές του θέσεις, υπερασπίζεται μέχρι τέλους τις ιδέες του, μένει ακέραιος πολιτικός στρατιώτης στο «πολεμικό μέτωπο» των αστικών φυλακών!

Κλείνουμε λοιπόν και εμείς με τα λόγια ενός άλλου μεγάλου «καταραμένου» της Ιστορίας, ενός άλλου μεγάλου «του δικού μας Λένιν» τον οποίον λάτρεψε ο Nicola Bombacci αυτός ο «Mαύρος Kομμουνιστής».

Κλείνουμε με τα λόγια του Μπενίτο Μουσολίνι:

«Το κράτος, αυτός ο Μολώχ με την τρομερή όψη, παίρνει τα πάντα, γνωρίζει τα πάντα και αφανίζει τα πάντα. Κάθε λειτουργία του κράτους αποτελεί μία συμφορά. Η τέχνη του κράτους είναι μία συμφορά. Το ίδιο και η κρατική ιδιοκτησία της ναυτιλίας καθώς και η κρατική παροχή των αναγκαίων προς το ζην και η λιτανεία θα μπορούσε να επεκταθεί στο άπειρο ... Εάν οι άνθρωποι είχαν έστω και μία αμυδρή ιδέα της αβύσσου προς την οποία σπρώχνονται θα αυξανόταν ο αριθμός των αυτοκτονιών, διότι τείνουμε να φτάσουμε στην πλήρη καταστροφή της ανθρώπινης προσωπικότητας. Το κράτος είναι μία τρομερή μηχανή που καταβροχθίζει ζωντανούς ανθρώπους και μετά τους ξερνάει άψυχα μηδενικά»

Προτεινόμενοι σύνδεσμοι: (ανανεώθηκε)

Οι αριστερές καταβολές του Φασισμού (περιοδικό Ένζυμο τεύχος Η, Φθινόπωρο 2020)

Το Φασιστικό κράτος είναι ένα αντι-κράτος

Berto Ricci, ο αναρχοφασιστής που κατάφερε να ξεπεράσει την αριστερά και την δεξιά

Marciano Durruti (06.03.1911 - 22.08.1937): Presente!

Πάντα γελαστοί και γελασμένοι - «Ισαάκ και Σολωμού και Μαρίνου Μαρτύρων»: Μια άγνωστη «αναρχοεθνικιστική» μουσική ρωγμή αίματος στον σάπιο τοίχο της ντόπιας και ξένης κατοχής.

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: αυτά έλεγε ο Αναρχικός ηγέτης Ντιέγκο Αμπάντ ντε Σαντιγιάν, γραμματέας της FAI, ένα χρόνο μετά τη λήξη του ισπανικού εμφυλίου, για τον Φασίστα αρχηγό της Φάλαγγας Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα

Αιρετική γραφή: Τι συμβαίνει με κάποιους αναρχικούς στην Ελλάδα;

Pyotr Kropotkin και Muammar Qaddafi - μια συγκριτική ματιά στον Κανταφισμό από την αριστερή οπτική: όταν ο ευγενής «Aναρχικός Πρίγκιπας» Πέτρος Κροπότκιν συνάντησε τον Εθνικιστή «Αδερφό Συνταγματάρχη» Μουαμάρ Καντάφι στην όαση των ιδεών της Λιβύης

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: όταν η «κόκκινη» λύσσα της RAF επανέφερε την «φαιά» κληρονομιά των «Ταγμάτων Εφόδου» - «Baader - Meinhof - Gruppe» - «Οι Κόκκινοι Werewolves* που άργησαν;» ή μια μεταπολεμική αναλαμπή του Γερμανικού «αριστερού εθνικισμού;» (απόσπασμα από το άρθρο «Το αίνιγμα RAF: Avantgarde της Τρομοκρατίας ή ριζικός Γερμανικός εθνικισμός;» που δημοσιεύτηκε στο https://allenaki.wordpress.com/)

Ο «αναρχοφασισμός»: από τον Berto Ricci στους NAR, η μεγάλη ιστορία ενός αιρετικού φλερτ.

Les extrêmes se touchent: η Αλληλοεπικάλυψη Αναρχισμού και Φασισμού

Ο «καταραμένος αναρχοφασίστας» Νίκος Βεργίδης: Αυτόνομος, Άναρχος και Αμετανόητος, ένας «συνειδητός ασυμβίβαστος» - και ένα άρθρο του στο περιοδικό «Έρημη Χώρα» - (.pdf)

«Αναρχοφασισμός»: Μια επισκόπηση της «Δεξιάς Αναρχικής» Σκέψης

Για την Ζωή και τον Θάνατο (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)

του Γιώργου Μάστορα

Ο Θάνατος είναι ο "παγωμένος καθρέφτης" της Ζωής. Και όσο κι αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε για να τον αποφύγουμε κάποια στιγμή, εν τούτοις, θέλουμε να πούμε και, πολύ περισσότερο, να γνωρίζουμε τα πάντα γι' αυτόν. Είτε προσπαθούμε να τον αποσιωπήσουμε, είτε να τον πενθήσουμε, είτε να τον τραγουδήσουμε, είτε να εκφράσουμε παραστατικά την απώλεια κάποιου Προσφιλούς Προσώπου, πάντα ο Θάνατος μας αφήνει εκτός, όσο είμαστε εμείς ζωντανοί. Προς το παρόν, μπορούμε να βλέπουμε την όψη μας στον καθρέφτη. Ωστόσο, όταν περάσουμε στην "απέναντι όχθη", δεν θα μπορούμε "να πούμε" 'η "να κάνουμε" τίποτα άλλο.

Γι' αυτό, λοιπόν, ας μιλήσουμε τώρα. Για το πώς βιώνουμε τον Θάνατο μέσα από την απώλεια των άλλων νεκρών. Όλοι οι άλλοι, Οικείοι και ξένοι, Σύντροφοι και ενάντιοι, μας δείχνουν ότι για όλα υπάρχει ένα βιολογικό τέλος. Το τέλος του Θανάτου έχει μια οριστικότητα, βάζει τα όρια στην βιολογική διάρκεια της Ζωής και δείχνει όλα όσα μπορέσαμε ('η δεν μπορούμε πια)να πράξουμε. Αναμφισβήτητα, είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποδεχθούμε τον Θάνατο κάποιου Προσφιλούς Προσώπου. Το πρώτο που κάνουμε μόλις συμβεί, είναι να αρνηθούμε ενστικτωδώς ότι συνέβη. Όταν, μάλιστα, είναι τόσο Αναπάντεχο, τότε η πρώτη αντίδραση μετά την ενστικτώδη άρνηση είναι το μούδιασμα. Αφού, όμως, καταλαγιάσει το ξάφνιασμα, μυριάδες σκέψεις έρχονται στο νου, πολλές φορές αντιφατικές μεταξύ τους. Εκείνο το οποίο τώρα πρέπει να σκεφτούμε είναι το πώς "τελειώνει" ένας Άνθρωπος, μέσα δηλαδή από το σύνολο των πράξεων του ως Ζωντανός.

Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ είχε δίκιο, όταν στοχάστηκε πάνω στην απώλεια και την εξαφάνιση. Έλεγε, λοιπόν, ότι "η απουσία μας βοηθάει να αντιληφθούμε την παρουσία". Επομένως, όλοι όσοι παραμένουμε ακόμη Ζωντανοί και όλοι όσοι θα έρθουν μετά από εμάς, έχει Αξία να Αντιληφθούμε το Νόημα της ρήσης του Γερμανού Φιλοσόφου και να διατηρήσουμε Ζωντανή, όχι μόνο την Μνήμη Εκείνων που Συμπορεύτηκαν μαζί μας στον Δρόμο της Τιμής και την Αναζήτηση της Ευτυχίας, αλλά και να συνεχίσουμε ακράδαντα και με μεγαλύτερη ορμή όλα όσα Υπερασπίστηκαν, μοιραζόμενοι μαζί μας τις χαρές και τις λύπες, τις καλές και τις κακές στιγμές, τις νίκες και τις ήττες στις καθημερινές μάχες της Ζωής. Στο όνομα της αντιφυσικής παγκοσμιοποίησης και της ισοπεδωτικής νεωτερικότητας, ο σύγχρονος άνθρωπος, καταβεβλημένος και εξουθενωμένος από τον τρόπο ζωής που του έχει επιβληθεί, προσπαθεί να αποφύγει ό,τι δεν του αρέσει, ό,τι τον ξεβολεύει από τη νοσηρή αδράνεια, καταλήγοντας να πολεμάει την ίδια την Φύση του.

Ψάχνοντας, λοιπόν, το τέλειο, ας μην ξεχνάμε ότι αυτό δεν υφίσταται, παρά μόνο σε ότι λέει το όνομα: στο τέλος. Η Τελειότητα είναι η Ολοκλήρωση, η οποία έρχεται ενώνοντας τα κομμάτια του παζλ γύρω από τις πράξεις της Ζωής μας, που φυσικά δεν μπορεί να έχει σχέση με την επέλαση της ομοιοπαγίδας, το τέλμα της μετριότητας, την εφήμερη μόδα, την εθνική αποδόμηση, την κοινωνική απάθεια, την ανθρώπινη ψυχρότητα, την αποθέωση του ατομισμού, τον θρίαμβο του μαζανθρώπου. Η Ολοκλήρωση της Τελειότητας έρχεται μέσα από την άθροιση Όλων των Ενεργειών της Ζωής μας. Εφόσον αυτές συνάδουν με όλα όσα ισχυριζόμαστε ότι Υπερασπίζουμε, το Αποδεικνύουμε Εμπράκτως. Στην Ζωή μας και στις Πράξεις μας, δεν πρέπει να φερόμαστε ως αόριστοι "επαναστάτες", αλλά ως Συγκεκριμένοι Εξεγέρτες Ψυχών. Παρ' όλα αυτά, είναι περιττό για την Αξιοπρέπεια μας να περιμένουμε "αγιογραφίες" εν ζωή και να είμαστε ικανοποιημένοι με την τεχνητή μετατροπή μας σε χάρτινους "ήρωες", έχοντας "ικανότητες" υπεράριθμες σε μυθιστορηματική μορφή, αλλά ανύπαρκτες στην πραγματικότητα.

Επομένως, ας γίνει Αντιληπτό ως μια Αξιακή Αρχή ότι ο Θάνατος δεν σημαίνει και την πλήρη εκμηδένιση του Ανθρώπου. Κάθε Νεκρός εξακολουθεί να Ζει Απεριόριστα μέσα από τις Πραγματώσεις της Ζωής του. Πραγματώσεις, οι οποίες συνεχίζουν να κινούν τον αέναο τροχό της Δημιουργίας και της Εξέλιξης. Έτσι, σ' όλες τις Εξαιρετικές Εκδηλώσεις της Ζωής, ο Σημαντικός Άνθρωπος εξακολουθεί να Επιζεί και μετά τον Θάνατο του. Γι' αυτό, ας σκεφτόμαστε σαν να πρόκειται να πεθάνουμε αύριο, αλλά ταυτόχρονα και σαν να μην πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ! Ακριβώς, για να "προλάβουμε" να πράξουμε όσο το δυνατόν περισσότερα, αλλά και έχοντας την "σιγουριά" ότι είμαστε άτρωτοι στην φθορά του Χρόνου.

Για τον Γιώργο Φουντούλη, τον Μανώλη Καπελώνη, τον Στέλιο Μπατζάκα, τον Δημήτρη Δημήτραινα, τον Μαρίνο Χατζηκυριάκο, τον Ακρίτα Σαββούρα, τον Στέφανο Σιούτα, την Στεφανία Συμεωνάκη, τον Χρήστο Τσιόλα και τόσους ακόμη Εξαιρετικούς Άνδρες και Γυναίκες που μας Συντρόφευσαν Υπερήφανα. Αλλά και για την Πολυαγαπημένη Μητέρα μου, Κατερίνα Μάστορα( Μισιάκα), η οποία με Γέννησε και με Μεγάλωσε Έντιμα (μαζί με τον εν ζωή επίσης Πολυαγαπημένο Πατέρα μου) για να έχω μετατραπεί σ' αυτόν που είμαι, τουλάχιστον μέχρι και την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές.

Για όλους όσοι "έφυγαν", όλους όσοι μένουν ακόμη κοντά μας και για όλους όσοι θα έρθουν, ας έχουμε υπόψιν μας ότι η Ανθρώπινη Ζωή μπορεί να είναι περιορισμένη, αλλά κάποιοι μέσα από τις Πράξεις τους έχουν την δυνατότητα να Ζήσουν Για Πάντα!

Άνθη της εξεγερσιακής συνείδησης

του Σταύρου Λιμποβίση

Αυτοί που δεν έχουν τάφους, που τα σώματα τους έγιναν στάχτη, αυτοί που τα παράσημα τους έλιωσαν στις φλόγες της ήττας και οι στολές τους κομματιάστηκαν από τα μαχαίρια των Ταλμουδιστών, αυτοί οι "καταραμένοι" είχαν προβλέψει τα πάντα.

Αυτοί που μπροστά στην αγχόνη της δημοκρατίας δεν δείλιασαν και δεν απέφυγαν το άγγιγμα του θανάτου χωρίς θάρρος, αυτοί που έκαναν τον ύστατο μορφασμό αποδοκιμασίας στον ιερέα της υποταγής, αυτοί που φώναξαν για το νέο Πουρίμ του '46 είχαν δίκιο ακόμη και αν υπήρξαν άδικοι με τους λάθος ανθρώπους.

Σήμερα που ο χρόνος δείχνει να συρρικνώνεται από την ταχύτητα των εξελίξεων και η παγκόσμια διακυβέρνηση είναι γεγονός αντιλαμβανόμαστε ότι ο δικός μας κόσμος τελείωσε το 1945 και μετά ένας νέος κόσμος γεννήθηκε.

Κόσμος λαμπερών τεράτων και χαμογελαστών δημίων. Κόσμος αφθονίας που οδηγεί στον βιολογικό θάνατο λόγω της κατανάλωσης και εμπορευματοποιεί συνειδήσεις και συναισθήματα αφού πρώτα ξεπουλήσει στα παζάρια της ανηθικότητας τα σώματα που πλέον κατατάσσονται στις σάρκες.

Ο κόσμος της μόλυνσης της βιομηχανίας των φαρμακευτικών, ο κόσμος της πλαστικής διασκέδασης και της χρήσης ναρκωτικών, ο κόσμος της κουλτούρας του γρήγορου τρόπου σε όλα και της αποφυγής της θυσίας είναι ο νέος υπέρλαμπρος κόσμος τους.

Ένας κόσμος που γεννήθηκε δομήθηκε και ανυψώθηκε από τις δυνάμεις του σκότους που κυριάρχησαν στον πλανήτη. Εμείς δεν ανήκαμε ποτέ σε αυτόν τον κόσμο αφού δηλώνουμε Άνθη μιας περιόδου που δεν υπάρχει πια και πολεμήθηκε με φώσφορο και πρακτικές γενοκτονίας.

Και ακόμη και αν φυτρώνουν οι σκέψεις μας ως λουλούδια μοναδικά και μοναχικά μέσα μας καίει η φλόγα της εξέγερσης και της ανατροπής που φοβίζει τους τυράννους. Δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε παρά τις αλυσίδες μας.

Άναρχοι και Αμετανόητοι - παντοτινοί Αντιδημοκράτες

Ο Mishima ήταν ο Che Guevara, Pasolini και ο D' Annunzio μαζί.

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Ο Mishima ήταν ο Che Guevara, Pasolini και ο D' Annunzio μαζί.

Λέω τον Che, γιατί ο Μishima ήταν ο ήρωας μας ενάντια στην αμερικανική κυριαρχία και την απώλεια της κυριαρχίας αλλά πολεμιστής, όχι αντάρτης.

Pasolini γιατί ο Μishima όπως και αυτός, προκάλεσε αγανάκτηση ενάντια στον καταναλωτισμό, τον καπιταλισμό, τον ξεριζωμό, την εκβιομηχάνιση, την τυποποίηση και την εκβιομηχάνιση.

D'Annunzio γιατί ο Mishima ήταν ένοπλος ωραιολάτρης και ποιητής-στρατιώτης, έστω και από πόλεμο χωρίς πόλεμο και όπως αυτός έγραψε το έργο του ανάμεσα στον Έρωτα, τον Θάνατο και την Ομορφιά.

Marcelo Veneziani

Darkwood - Trauermantel

Κυκλοφορεί: Ανάκτηση #11 (https://logxi.com/)

Για ηλεκτρονικές, αρχικά, παραγγελίες στο site της Λόγχης και από το 2103611590 και από Τετάρτη στα γνωστά σημεία διανομής σε Αθήνα και την υπόλοιπη Ελλάδα, δίνουμε και αυτοκόλλητο δώρο!

Διαβάστε εδώ ...

editorial

Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥ ΑΝΤΕΡΓΚΡΑΟΥΝΤ

ΓΚΥΣΤΑΒ ΛΕ ΜΠΟΝ, ΤΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΕΡΓΑ

σε μετάφραση του Παναγιώτη Πανάγου

ΠΟΙΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕ ΤΟ 2024;

του Gabriele Adinolfi

RAMIRO LEDESMA RAMOS, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

ΑΡΧΑΙΟΦΟΥΤΟΥΡΙΣΜΟΣ, Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ GUILLAUME FAYE

γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΝΒΕΡ ΧΟΤΖΑ