Εθνικισμός σημαίνει, ανάληψη ευθύνης! (https://anaktisi-mag.gr/)
του Άγγελου Δημητρίου
Ποιος μας επιβάλλει να είμαστε «χαρούμενοι»; Γιατί όχι, βλοσυροί και θυμωμένοι; Γιατί να κολυμπάμε συνεχώς μέσα στην μακαριότητα, που προέρχεται από την απόλαυση της κατανάλωσης; Μιας απόλαυσης που τελικά αντιστρατεύεται αυτή την ίδια την αληθινή χαρά;
Η «ευτυχιοκρατία» είναι τελικά πολύ βολική για την κάθε εξουσία.
Η κουλτούρα της «θετικής σκέψης» πορεύεται μαζί με τον εθισμό στην κατανάλωση, μιας πρόσκαιρης έκκρισης ευχαρίστησης που επιζητά διαρκή ανανέωση, βασισμένη στην λειτουργία και την λογική της καπιταλιστικής μηχανικής.
Είναι εύκολο να ιδιωτεύει κανείς και δύσκολο να αναλάβει την ευθύνη: της μοίρας του, του έθνους, του κόσμου, να σταθεί υπεύθυνα απέναντι στην Ιστορία και να σηκώσει το βάρος που του αναλογεί. Αυτή η κάλπικη ευδαιμονία είναι η βασιλική οδός για τον ατομισμό, αντιστρατεύεται την κοινότητα, προάγει έναν ιλαρό εγωισμό.
Προς τι να είμαστε «χαρούμενοι», όταν όλος ο κόσμος γκρεμίζεται κάτω από τα πόδια μας; Δεν υπάρχει άλλος λόγος, από το ότι έχουμε εξασφαλίσει την ατομική μας βολή, έχουμε αγκιστρωθεί μέσα στο πετσί μας, σε μια διαδικασία ολέθριας αυτοπροστασίας.
Γι’ αυτό η εθνικιστική τάση είναι πάντοτε μειοψηφικής λογικής. Καθίσταται μαρτυρικό να σηκώνει κανείς τον δικό του προσωπικό σταυρό, προς χάριν του συνόλου, ενάντια στην διαχρονία του κακού, είναι μαρτυρικό να θέσουμε εαυτούς στην λογική ενός Λορέντζου Μαβίλη, ενός Παύλου Μελά.
Ποιος έχει την δύναμη να καλέσει σε πόλεμο, τον καιρό της ειρήνης;
Άρα ο εθνικιστής είναι ένας αυτόκλητος σωτήρας; Όχι ακριβώς.
Το καίριο έγκειται στην στάση υπευθυνότητας, στην επώδυνη εγκόλπωση μιας ανώτερης συνειδητοποίησης. Έχουμε κληθεί στην ζωή, για κάτι περισσότερο από την ικανοποίηση των ταπεινών αναγκών μας. Ας θυμηθούμε την λύπη του φιλοσόφου - βασιλέα του Πλάτωνα, ακριβώς γιατί επιλέγει το όλον έναντι του μέρους, δια της θυσιαστικής του έλλογης τοποθέτησης.
Ας βαδίσουμε με καρτερία την τεθλιμμένη οδό της αυτοπραγμάτωσης, γιατί αυτοί είναι οι δικοί μας καιροί!
Για περισσότερα εδώ ...
Αυτόνομοι Αθηνών/Εθνική Αναγέννηση: αυτόνομη πορεία για τα Τέμπη στο Νέο Ηράκλειο, συνθήματα στου Παπάγου, συνθήματα στο Νέο Ηράκλειο, συνθήματα στη Γλυφάδα
Το αντιφασιστικό αστικό καθεστώς σκοτώνει την νεολαία!
Είσαι μόνιμος κάτοικος Αθηνών και δεν συμμετέχεις στους Αυτόνομους;
Τι περιμένεις; Εντάξου στην αγέλη!
Για επικοινωνία εδώ: Αρχική - Athens Autonomous
Βιβλιοπαρουσίαση: Ο Lorenzi Viani και ο αναρχοφασισμός - τα επαναστατικά χρονικά μιας ολοκληρωτικής κουλτούρας: ένα εξαιρετικό βιβλίο, πάντα στην πρωτοπορία οι Ιταλοί σύντροφοι … (του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)
Passaggio al Bosco
17.02.2025
Luca Leonello Rimbotti
Μετάφραση για την συντακτική ομάδα: Κωνσταντίνος
Μποβιάτσος
Από τις αγροικίες τους, τις κωμοπόλεις τους και τις αρχαίες πόλεις τους σε ανθρώπινη κλίμακα, οι ακτιβιστές διανοούμενοι των μεγάλων επαρχιών - κυρίως της Τοσκάνης, αλλά όχι μόνο - παρατηρούσαν τον κόσμο και τον έκριναν, ενεργώντας ανάλογα.
Ο Lorenzo Viani, ένας από καιρό ξεχασμένος ζωγράφος και συγγραφέας από το Viareggio, αναγνωρίζεται σήμερα ως πρωταγωνιστής του Ιταλικού εικαστικού εξπρεσιονισμού, αλλά ήταν επίσης συγγραφέας πολύτιμων μυθιστορημάτων, των οποίων η αφήγηση είναι συνυφασμένη με τη δημοτική γλώσσα της Versilia (περιοχή της Τοσκάνης).
Φίλος του D’Annunzio και του Puccini, του Marinetti και του Nomellini, αλλά και του Italo Balbo και του Carlo Scorza, το όνομα του - γνωστό στους ειδικούς - είναι ακόμα ελάχιστα γνωστό στο ευρύ κοινό.
Είναι μεγάλη η λίστα των διάσημων ή πλέον ημι-άγνωστων διανοούμενων, που πολέμησαν στο πλευρό του Viani για την υγιή επαρχία, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα ως ένδειξη ταυτότητας.
Όλοι πήραν τον δρόμο της πολιτικής ευθυγράμμισης χωρίς δισταγμό, σε μια εποχή μετωπικής σύγκρουσης. Συχνά η άγνοια ορισμένων κριτικών ή η ιδεολογική χειραγώγηση έχουν διαστρεβλώσει το μήνυμα όλων αυτών των ιδιοφυιών.
Εδώ εμείς σκοπεύουμε να πούμε την αλήθεια, χωρίς κόμπλεξ, για τον Viani και τους άλλους, κρατώντας τα γραπτά τους στα χέρια.
Θα μιλήσουμε λοιπόν για τον
Viani , τον Αναρχοφασίστα και Μουσολινικό, για τους πολλούς Αναρχικούς που
προσχώρησαν στον Φασισμό και για τους πολλούς «επαρχιώτες» διανοούμενους με
θέσεις εξέγερσης που - μερικοί περισσότερο από άλλους - όλοι εργάστηκαν υπέρ
μιας Ιταλικής κοινωνικής και εθνικής επανάστασης, που ξεκίνησε από τη
μυστικιστική αγάπη για τη γη, τη «μικρή πατρίδα».
link: Ο «αναρχοφασισμός»: από τον Berto Ricci στους NAR, η μεγάλη ιστορία ενός αιρετικού φλερτ.
link: «Αναρχοφασισμός»: Μια επισκόπηση της «Δεξιάς Αναρχικής» Σκέψης
Reconquista Magazine #1: από Κύπρο μεριά έχει δικά μας παιδιά!
Στηρίξτε τις Κυπριακές εκδόσεις Reconquista!
Για επικοινωνία:
@ReconquistaCy στο Twitter / Reconquista Cyprus στο Telegram
ενώ θα τους βρείτε και στο Instagram ...
Μια συνέντευξη του Youssef Hindi στην «Rivarol» για την κατάσταση στην Μέση Ανατολή και την σιωνιστική ακροδεξιά (https://mavreslegeones.blogspot.com/)
Μια συνέντευξη του Youssef Hindi στην «Rivarol» για την κατάσταση στην Μέση Ανατολή και την σιωνιστική ακροδεξιά
(https://mavreslegeones.blogspot.com/)
Γεννημένος το 1986 στο Μαρόκο και μεγαλωμένος στη Γαλλία, ο Youssef Hindi είναι ιστορικός θρησκειών και γεωπολιτικός.
Eιδικός στον μεσσιανισμό και τις ιστορικές, πολιτικές και γεωπολιτικές του επιπτώσεις, με την πρωτοποριακή του έρευνα σήκωσε το πέπλο της προέλευσης των σύγχρονων ιδεολογιών, συμπεριλαμβανομένου του σιωνισμού, της κοσμικότητας και του γαλλικού ρεπουμπλικανισμού.
«Rivarol: Παρουσιάζετε μια σύνθεση ολόκληρης της ιστορίας της Αραβο-ισραηλινής σύγκρουσης σε ένα έργο με τίτλο «Κατανοώντας την Αραβο-ισραηλινή Σύγκρουση», που εκδόθηκε το 2024 από τις πολύ ενδιαφέρουσες Éditions Kontre Kulture. Μέσα από το βιβλίο σας, καταλαβαίνουμε ότι η σιωνιστική ιδεολογία εξακολουθεί να διατηρεί τον στόχο της εθνοκάθαρσης της Παλαιστίνης. Πώς εξηγείται αυτή η εμμονή;
Youssef Hindi: Ο Σιωνισμός, στην αρχή του, είναι ένα πολιτικό-θρησκευτικό έργο που βασίζεται στον Ιουδαϊσμό. Οι ιδρυτές του σύγχρονου Σιωνισμού, της εβραϊκής εθνικής κατοικίας και του Κράτους του Ισραήλ, αν και κατά κύριο λόγο άθεοι, στήριξαν το σχέδιό τους στην Εβραϊκή Βίβλο (απαλλαγμένη από την Καινή Διαθήκη), που θεωρείται «κτηματολογικό» και πολιτικό, κοινωνικό και γεωπολιτικό εγχειρίδιο. Η κατάκτηση των Αγίων Τόπων από τις σιωνιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις που σχημάτισαν το «IDF» το 1948 έχει ως πρότυπο το Δευτερονόμιο και το Βιβλίο του Ιησού του Ναυή.
Ιδρυτικά κείμενα που αν διαβαστούν κατά γράμμα, χωρίς την εξουσιοδοτημένη ερμηνεία της Καθολικής Εκκλησίας, πρεσβεύουν την κατάκτηση, την εθνοκάθαρση, την εξάλειψη πληθυσμών χωρίς διάκριση ηλικίας και φύλου, καθώς και ζώων, και την καταστροφή πόλεων στο σύνολό τους. Για να το θέσω απλά, όταν ισχυρίζεστε, όπως ο David Ben-Gurion και ο Benjamin Netanyahu, ότι είστε ο κληρονόμος του Joshua και ισχυρίζεστε ότι ακολουθείτε το παράδειγμά του, το συγκεκριμένο αποτέλεσμα είναι η εθνοκάθαρση του 1948 (η Nakba) και η τρέχουσα γενοκτονία στη Γάζα.
Rivarol: Η αμερικανο-ισραηλινή συμμαχία είναι μια σταθερά στην ιστορία της σύγκρουσης. Πώς κατανέμονται οι ρόλοι μεταξύ τους; Είναι η επιστροφή του Τραμπ σημείο καμπής σε αυτή την τοξική σχέση;
Youssef Hindi: Η Αμερική είναι το αεροπλανοφόρο και το πορτοφόλι του Ισραήλ. Το Ισραήλ είναι η σύζυγος και το αφεντικό της Ουάσιγκτον, μια σπάταλη σύζυγος που παρασύρει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε θανάσιμους πολέμους εναντίον οποιουδήποτε εμποδίζει την εδαφική της επέκταση από τον Νείλο έως τον Ευφράτη, συχνά ενάντια στα συμφέροντα της Ουάσιγκτον. Μέσω του λόμπι του, το Ισραήλ ασκεί ακόμη πιο ισχυρή δύναμη στο αμερικανικό κατεστημένο καθώς οι Αγγλοαμερικανοί έχουν προσηλυτιστεί δύο φορές: πρώτα στον Ιουδαϊσμό μέσω του Καλβινισμού, Πουριτανισμού, Ευαγγελισμού κ.λπ. μετά στον Σιωνισμό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν τον εαυτό τους, από την ίδρυσή τους, ως τη νέα Ιερουσαλήμ. Ο ιουδαιοπροτεσταντισμός είναι το γόνιμο έδαφος του αγγλοαμερικανικού σιωνισμού και του φιλο-ισραηλινού λόμπι.
Ο Ντόναλντ Τραμπ πρέπει να ικανοποιήσει το φιλο-ισραηλινό λόμπι και τους Εβραίους Σιωνιστές δωρητές του, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειας Άντελσον. Θα κάνει, νομίζω, αυτό που έκανε κατά την πρώτη του θητεία, δηλαδή το μέγιστο των συμβολικών παραχωρήσεων: Συμφωνίες του Αβραάμ, μεταφορά της πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ, αναγνώριση του συριακού Γκολάν ως ιδιοκτησίας του Ισραήλ.
Όλα αυτά, νομίζω, αποφεύγοντας τον πόλεμο εναντίον του Ιράν για τον οποίο πιέζουν οι Ισραηλινοί ηγέτες και το λόμπι τους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, έχει επιτευχθεί συμφωνία κατάπαυσης του πυρός στη Γάζα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα, ειδικότερα, των διαπραγματεύσεων που διεξήγαγε η ομάδα Τραμπ. Ο Ντόναλντ Τραμπ είπε τηλεφωνικά στον Νετανιάχου μετά τη νίκη του στις προεδρικές εκλογές ότι ήθελε κατάπαυση του πυρός στη Γάζα πριν από την ορκωμοσία του.
Rivarol: Από τη δεκαετία του 2000, ο Σιωνισμός πήρε μια ανοιχτά θρησκευτική και μεσσιανική τροπή. Στο βιβλίο «Ισραήλ και Παγκόσμιος Πόλεμος των Θρησκειών», που γράφτηκε από κοινού με τον Pierre-Antoine Plaquevent και το οποίο μόλις κυκλοφόρησε από τις Éditions Culture & Racines, παρέχετε πολλά κλειδιά για την κατανόηση αυτής της αλλαγής. Πώς μεταφράζεται αυτό στον στόχο του πολέμου κατά του παλαιστινιακού λαού;
Youssef Hindi: Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια επιτάχυνση της εθνοκάθαρσης που ξεκίνησε το 1948, και η οποία συνεχίστηκε με αργό και ύπουλο τρόπο έκτοτε, με κάποιες κορυφές όξυνσης όπως κατά τον πόλεμο του 1967. Η εβραϊκή μεσσιανική στροφή του Κράτους του Ισραήλ δεν έχει ως συνέπεια τη μεταμόρφωση του Σιωνισμού, αλλά την αφαίρεση των φιλελεύθερων αντικειμενικών του εμπόδιων και της υποκρισίας.
Με αυτήν την εξτρεμιστική κυβέρνηση, ο Σιωνισμός εμφανίζεται ως έχει στην ουσία: μεσσιανικός, επεκτατικός, ρατσιστικός, αποκλειστικός, υπεροχικός και γενοκτονικός. Η «θεαματική» διάσταση της γενοκτονίας ζωντανά στη Γάζα αποκαλύπτει στην ανθρωπότητα τη βαθιά φύση του Ισραήλ και την υποκρισία των δυτικών ηγετών που μιλούν για το Shoah καθημερινά και που κοιτούν από μακριά μια γενοκτονία που λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια μας.
Rivarol: Ποιο είναι το πραγματικό τίμημα της εθνοκάθαρσης στη Λωρίδα της Γάζας;
Youssef Hindi: Σύμφωνα με μια χαμηλή εκτίμηση από μια μελέτη (που δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο του 2024) που πραγματοποιήθηκε από δύο ερευνητές, τον Corey Scher, του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, και τον Jamon Van Den Hoek, του Oregon State University, το 58,7% των κτιρίων στον θύλακα της Γάζας υποβαθμίζονται ή καταστρέφονται. «Στον ιδιαίτερα πυκνό τομέα της πόλης της Γάζας, το ποσοστό αυτό αυξάνεται στο 73,8%.»
Τον Ιούλιο του 2024, το επιστημονικό περιοδικό Lancet υπολόγισε τον αριθμό των θανάτων σε 186.000, λαμβάνοντας υπόψη «έμμεσες» αιτίες που συνδέονται με τη σύγκρουση. Με βάση αυτή την εκτίμηση, ο αριθμός των νεκρών στη Γάζα σήμερα είναι μεταξύ 220.000 και 240.000, ή το 10% του πληθυσμού.
για να διαβάσετε ολόκληρη την συνέντευξη εδώ ...
Έλληνες αυτόνομοι στην πορεία μνήμης για την Δρέσδη + χειμερινή πεζοπορία μαζί με Γερμανούς συναγωνιστές
Από την Μήλο και την Εύβοια της αρχαιότητας, την Βανδέα και την Απείρανθο της Νάξου, μέχρι το Αμβούργο την Δρέσδη και τον Πειραιά η φωνή της ιστορίας αντηχεί στις συνειδήσεις των Εθνικοσοσιαλιστών και των Φασιστών:
«Θάνατος στη Δημοκρατία!»
Αυτόνομη ενημερωτική Δράση προς τιμήν του Δημήτρη Κολτσίδα (https://macedoniannationalists.blogspot.com/)
link: Με τεταμένη την δεξιά: Συναγωνιστή Δημήτρη Κολτσίδα καλό πέρασμα! (ανανεώθηκε 19.02)
Δημήτρης Κολτσίδας: ζει και μάχεται!
Δημήτρης Κολτσίδας: ζει και μάχεται!
Πραγματοποιήθηκε με απόλυτη επιτυχία η συντονισμένη ενημερωτική δράση όπως είχαμε προαναγγείλει,
ταυτόχρονα από αυτόνομους εθνικοσοσιαλιστικούς πυρήνες στις πόλεις Λάρισα, Κοζάνη, Θεσσαλονίκη, Ξάνθη, Δράμα, Καβάλα και Κομοτηνή,
με κύριο στόχο την αφύπνιση της κοινωνικής συνείδησης αναφορικά με την άδικη δολοφονία του αδερφού μας Δ. Κολτσίδα.
Η δράση έλαβε χώρα στα κεντρικότερα σημεία των πόλεων πιάνοντας εξ απήνης κράτος και παρακράτος
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
In memoriam: Γιατί πρέπει να διαβάσουμε τον Ernst Junger (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)
Για ένα βιβλίο που αξίζει να προμηθευτείτε εδώ ...
17
Φεβρουαρίου 1998, Wilflingen.
Ο Ernst Junger περνάει πλέον σε μια άλλη ζωή μετά από 103 χρόνια. Κάποια λόγια, σαν έναν ελάχιστο φόρο τιμής στον μεγάλο αυτόν συγγραφέα και στοχαστή που εμπνέει καθημερινά και ιδιαίτερα σήμερα …
Σήμερα που όλοι μας είμαστε πλέον απορροφημένοι στην ταχέως κινούμενη δίνη της σύγχρονης καταστροφικής εποχής της μάζας και σαν οι άνθρωποι αγωνιζόμαστε για να βρούμε ερείσματα και ασφάλεια, ενώ η ζωή φαίνεται να παρασύρεται από έναν αυτοματισμό χωρίς προοπτική και χωρίς κάποιο αυθεντικό πεπρωμένο.
Σε μια φάση συσκότισης και διασποράς, εκείνα τα διαυγή και διαφωτιστικά οράματα που είναι ικανά να παρέχουν εναλλακτικούς και συγκεκριμένους τρόπους, γίνονται απαραίτητα.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Πανελλήνιος σύνδεσμος μαχητών και φίλων της «Χ»: Η ιστορική πραγματικότητα πρέπει να προστατεύεται (με αφορμή την αξιόλογη ταινία για την ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη)
Αναμφισβήτητα, ο Στέλιος Καζαντζίδης είναι από τις μεγαλύτερες φωνές της μεταπολεμικής Ελλάδος. Είναι από τους θεμελιωτές του αστικού λαϊκού τραγουδιού, ο πρωτομάστορας.
Ο Στέλιος Καζαντζίδης αγαπήθηκε
φανατικά, μπήκε στις καρδιές και στα σπίτια των ανθρώπων, τραγουδήθηκε και
χάρισε το αίσθημα της οικειότητας σε όσους ένιωσαν ότι τραγουδά για εκείνους. Η
φωνή του υπήρξε το όχημα και το μέσον για την επούλωση των ψυχικών τραυμάτων
μιας ολόκληρης κοινωνίας στην μεταπολεμική δεκαετία του 40.
Η μοναδική φωνή του, μείγμα βυζαντινών δρόμων, δημοτικών ακουσμάτων και προσωπικών βιωμάτων αλλά και η στάση ζωής του, συνετέλεσαν από νωρίς να ανυψωθεί στον χώρο του Μύθου. Και ο Μύθος συνεχίζεται και μεγαλώνει με την ταινία «Υπάρχω» όπου εκατοντάδες χιλιάδες συρρέουν στις αίθουσες προβολής για να την παρακολουθήσουν. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι μεγάλο μέρος των θεατών είναι νεαρής ηλικίας.
Είναι η τρανή απόδειξη ότι η προσφορά του έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στο συλλογικό εθνικό ασυνείδητο, που όταν βρει την αφορμή εκδηλώνεται με εκκωφαντικό τρόπο, διαψεύδοντας όσους απεργάζονται σχέδια «ομογενοποίησης και χυλοποίησης» της νέας γενιάς και όσους συστηματικά προσπαθούν να αποδομήσουν τα θεμέλια του λαϊκού μας πολιτισμού.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Όταν ο Καβάφης συνάντησε το Μαρινέττι (https://futuristfscgr.blogspot.com/)
link: Όταν ο αναρχικός Νίκος Ρωμανός απαγγέλει το ποίημα του «φασιστή» Κωνσταντίνου Καβάφη …
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης (1866-1933) είναι ένας από τους πιο αγαπητούς σύγχρονους Έλληνες ποιητές, του οποίου η ζωή και το έργο ενέπνευσαν μια λεγεώνα καλλιτεχνών, επιστολών και κινηματογραφιστών.
Ήδη ένας θρύλος κατά τη διάρκεια της ζωής του, φίλοι και θαυμαστές πραγματοποιούσαν τακτικές συγγραφικές συσκέψεις στο διαμέρισμά του στην Αλεξάνδρεια, όπου και οι ξένοι επισκέπτες έδειχναν το σεβασμό τους.
Ο Φιλίππο Τομάζο Μαρινέττι (1876-1944) ήταν ένας από αυτούς τους επισκέπτες και η συνάντηση του με τον Καβάφη πρέπει να θεωρηθεί ως μία από τις πιο εκπληκτικές συναντήσεις στη λογοτεχνική ιστορία.
Οι δύο άνδρες ήταν πολύ διαφορετικοί. Ο Καβάφης ήταν ντροπαλός, υπομονετικός και ευγενικός, ο Μαρινέτι αυθάδης, αναβράζων, θεατρικός. Μοιράζονταν, όμως, την αγάπη τους για την Αλεξάνδρεια, την κοινή γενέτειρά τους.
Ο Μαρινέττι εισήχθη στον Καβάφη από τον Ατασάριο Κατράρο, το σκάνδαλο μιας διακεκριμένης οικογένειας Τριήσιων (ήταν δισέγγονος του Τσίριακο Κατράρο, ιδρυτή του Χρηματιστηρίου στην Τεργέστη).
Φίλος του Καβάφη και συχνός φιλοξενούμενος του στo σπίτι του, ο Κατράρο είχε μεταφράσει μερικά από τα ποιήματα του Καβάφη στα ιταλικά και στη δεκαετία του 1960 έγραψε ένα απομνημόνευμα για τον Καβάφη, που δημοσιεύθηκε μόνο σε ελληνική μετάφραση το 1970
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Ο Μηδενισμός του Ernst Röhm (https://mavreslegeones.blogspot.com/)
γράφει ο Μαυρομετωπίτης
Ο Έρνστ Ρέμ όπως και οι περισσότεροι μαχητές των Sturmabteilung «ζυμώθηκαν» μέσα στο καμίνι του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Ψήθηκαν στις μάχες και τα χαρακώματα γνωρίζοντας από πρώτο χέρι την πρωτοφανή βιαιότητα και σφοδρότητα του Μεγάλου Πολέμου. Ο Ρεμ στη Γαλλία (όπου βρέθηκε πολεμώντας) αναμφισβήτητα διαμόρφωσε τον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία του που θα τον συνόδευε σε όλη την μετέπειτα πορεία του.
Ο πολεμιστής του χαρακώματος γνώριζε μόνο την πραγματικότητα της μάχης. Ζούσε κάθε στιγμή στην απόλυτη ένταση της, την κάθε στιγμή ως την τελευταία, την κάθε στιγμή ως ένα ριψοκίνδυνο αντίκρυσμα με το Μηδέν, με τον Θάνατο. Αυτή η δοκιμασία πλάθει την Αίσθηση μίας Απόλυτης Ελευθερίας που πουθενά αλλού δεν μπορεί να βιωθεί.
Ο άνθρωπος λυτρωμένος από τις καθημερινές γήινες ανησυχίες, από την ρηχότητα μίας τετριμμένης μικροαστικής ζωής, από το φθαρτό και το ρευστό. Λυτρωμένος από τον φόβο. Κοιτάζει την αλήθεια κατάματα, ζει το απόλυτο, βρίσκεται στο μεταίχμιο του περάσματος στον «άλλο κόσμο». Ελεύθερος από τον ίδιο του τον Εαυτό!
Η Ελευθερία του Στρατιώτη στο πεδίο της μάχης οδηγεί στον Μηδενισμό. Η επαφή με το Μηδέν οδηγεί στην ύψιστη περιφρόνηση για την υλιστική ζωή, για την ρουτινιασμένη μηχανιστική επανάληψη, για την πραγματικότητα των αποκοιμωμένων και τον εκδουλευμένων και ανοίγει τους διάπλατους δρόμους για την αναζήτηση των δυνατών εμπειριών, για την αναζήτηση μίας Ελευθερίας που βρίσκεται στο «εδώ και τώρα» στην πληρότητα μίας ζωής που υψώνεται στη μεγαλύτερη ένταση της.
«Όταν κάποιος στέκεται καθημερινά πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο, τότε η εξωτερική εμφάνιση ξεθωριάζει σε μία ασημαντότητα και οτιδήποτε είναι άχρηστο εξαφανίζεται. Μόνο το γνήσιο, το αληθινό και το ανδρικό διατηρούν την αξία τους. Το μίσος που οι άλλοι διασκόρπιζαν στο εξωτερικό δεν βρήκε θέση στη καρδιά του στρατιώτη γιατί απλά δεν το ένιωθε, γιατί είδε ότι όσοι βρίσκονταν στην άλλη πλευρά υπέφεραν τις ίδιες τραγωδίες, εκτελούσαν το ίδιο καθήκον και αντιμετώπιζαν τον ίδιο θάνατο. Ήταν απλά καθρέφτες του εαυτού του! Δεν μισεί κανείς αυτό στο οποίο αντανακλάται, διότι τότε θα πρέπει να μισεί τον εαυτό του.
Δεν υπάρχει πιο αληθινός χαρακτήρας από αυτόν της πρώτης γραμμής. Η πείνα και η δίψα, η βροχή και ο παγετός, η ταλαιπωρία και οι κίνδυνοι, οι πληγές και ο θάνατος αφαιρούν κάθε προσποιητή μάσκα και αναγκάζουν τον άνδρα να αντιμετωπίσει την κάθε πρόκληση: δείξε αυτό που είσαι! Κάτω από αυτόν τον ανελέητο προβολέα τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί και όλες οι σκέψεις των ανδρών στρέφονται αναπόφευκτα στο ουσιώδες».
Ο Μηδενισμός του Ρεμ τον ώθησε στην επίθεση και την ρήξη με έναν γερασμένο κόσμο που γνώριζε μόνο την δουλεία. Αυτόν της καπιταλιστικής Βαϊμάρης. Δεν υπήρχε τίποτα που να άξιζε να διασωθεί αλλά αντιθέτως έπρεπε να γκρεμιστεί από την σάρωση των καφέ στρατιών. Το ίδιο και το μίαρο απόστημα του μπολσεβικισμού, το απότοκο της ίδιας σαπισμένης μήτρας του σύγχρονου κόσμου, μία ζοφερή άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Ο συνταγματικός «μπολσεβικισμός» της πλήρως αστικοποιημένης Σοσιαλδημοκρατίας και ο εκτρεφόμενος από την Μόσχα μπολσεβικισμός του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Ο Ρεμ εντάχθηκε στο NSDAP και έγινε ηγέτης των περιλάλητων SA. Φόβος και τρόμος των αντιφασιστών στους δρόμους των πόλεων, όσο και των αστών και των καπιταλιστών των χρυσών γραφείων όπως απέδειξε η Ιστορία. Αιώνιο αγκάθι για την ακροδεξιά και τους βολεμένους που δεν μπορούσαν να αντέξουν την φωνή της Επανάστασης και την Ορμή της πραγματικής και ολοκληρωτικής Εθνικοσοσιαλιστικής Επικράτησης.
Κόκκινο πανί για τους αντιφασίστες σύντομα ο Ρέμ έγινε στόχος της χυδαιότητας, της λάσπης και της συκοφαντίας. Οι φυλλάδες αυτών που απενοχοποίησαν την εκπόρνευση και την ομοφυλοφιλία, στην Γερμανία της εποχής, τον κατηγόρησαν για.. «ανήθικο τρόπο ζωής».
Ο Ρεμ δεν αξίωσε ποτέ να γίνει αγαπητός στους κύκλους της ακροδεξιάς υποκρισίας και της ατέρμονης ηθικολογικής παράνοιας. Έζησε στο πεδίο της μάχης και η μόνη Ηθική που ήξερε ήταν αυτή του Πολεμιστή, του Γενναίου. Η Ηθική των Μεγάλων Έργων. Πολύ πιο ΑΝΔΡΑΣ από χαρτογιακάδες άκαπνους γραφειοκράτες και μπουρζουάδες που κρύβονταν στις κομματικές αίθουσες όταν άλλοι πολεμούσαν στους δρόμους. Στη μηδενιστική του αντίληψη συμπεριλήφθη και η σάπια, παρακμιακή ηθική της αστικής υποκρισίας και της ιουδαιοχριστιανικής δουλικότητας.
«Ο στρατιώτης απομακρύνεται από αυτή το είδος ψευδούς ηθική με αηδία. Αυτό που έχει σημασία για μένα, στο πεδίο της μάχης, δεν είναι αν ένας στρατιώτης ανταποκρίνεται στην «ηθική της κοινωνίας» αλλά μόνο αν είναι άνθρωπος πάνω στον οποίον μπορεί να στηριχτεί κανείς. Ένας «ανήθικος» άνθρωπος που πετυχαίνει κάτι είναι για μένα πολύ πιο αποδεκτός από έναν «ηθικά ορθό» που δεν καταφέρνει τίποτα. Η λεγόμενη κοινωνία διαπράττει το μεγαλύτερο έγκλημα με την αποτίμηση των ανθρώπων κατά αυτόν τον τρόπο. Οι αυτοκτονίες των σπουδαιότερων προσωπικοτήτων μιλούν πολύ εύγλωττα εδώ»
O Ρεμ λοιπόν μπορεί να ήταν «Διάβολος». Πράγματι ήταν. Άλλα τέτοιους αξίζει η κόλαση της αστικής κοινωνίας. Όποιος θέλει Αγίους ας ψάξει στα μοναστήρια. Ο Ρεμ τα ήθελε ΟΛΑ. Δεν αρκούταν στο τσάκισμα των Κόκκινων και την ανάληψη της εξουσίας. Ήθελε ότι δικαιούνταν οι Γερμανοί εργάτες και πρώην πολεμιστές, όσα δικαιούνταν οι προλετάριοι των SA. Όσα φτιάχνουν με τα χέρια και το μυαλό τους. Τους κόπους της εργασίας τους.
Ζητούσε την απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής και την απελευθέρωση της Γερμανίας από τα αστικά παράσιτα υπεύθυνα για τον μεγάλο πόλεμο και την δυστυχία της Βαϊμάρης. Ζητούσε ο Στρατός να περάσει επιτέλους στον Λαό και το Έθνος και να ηγηθούν οι πραγματικοί πολεμιστές, όχι τα πρωσικά γουρούνια που παρακολουθούν τις μάχες με τα κιάλια τους.
Δυστυχώς όλα αυτά τον έφεραν σε ρήξη με την αστική τάξη, το στρατοκρατικό κατεστημένο και την ακροδεξιά. Τα αποτελέσματα γνωστά. Μία προδομένη Επανάσταση, μία ανεκπλήρωτη Προσδοκία.
Jean Marie Le Pen: Η Γάζα είναι ένα «στρατόπεδο συγκέντρωσης» (https://mavreslegeones.blogspot.com/)
«Η μεγάλης κλίμακας στρατιωτική επίθεση που ξεκίνησε [το Ισραήλ] εναντίον των αμάχων πληθυσμών που βρίσκονται συγκεντρωμένοι σε ένα πραγματικό γκέτο, ένα πραγματικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, μου φαίνεται συγκλονιστική και ελπίζω να σταματήσει.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι σε μια περιοχή από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν. Είναι προφανές ότι μοιάζει με στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Καταλαβαίνω ότι ο ελέφαντας ερεθίζεται όταν το κουνούπι του τσιμπάει το αυτί αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι το Ισραήλ αισθάνεται ότι απειλείται επειδή σε έξι μήνες, τρείς από τους πολίτες του έχουν πεθάνει από ρουκέτες που εκτοξεύονται από την έρημο.
Καταλαβαίνω ότι το κράτος του Ισραήλ θέλει να υπερασπιστεί τους πολίτες του, ακόμα κι αν απειλούνται σε μικρό βαθμό, αλλά η απάντηση του, μου φαίνεται δυσανάλογη»
Οι παραπάνω δηλώσεις του Λεπέν έγιναν στις 8 Ιανουαρίου 2009.
Βέβαια η επικαιρότητα τους παραμένει ίδια όπως και η τεράστια ομοιότητα με το σήμερα ...
Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;
Το βίντεο εδώ ...
Δείτε από 31:32 έως 36:48
«Quis
custodiet ipsos custodes?»
Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;
- Σάτιρες - Γιουβενάλης
γράφει ο Ziphius
Το θέμα δεν είναι ότι ο Ρένος Αποστολίδης “αγνοεί” παντελώς το πνεύμα με το οποίο γράφει ο Καβάφης. Αυτό που θα ήθελαν, διακαώς, να μάθουν οι ακροατές του είναι εάν αυτό το κάνει επίτηδες. Είναι δυνατόν ο Αποστολίδης να αγνοεί το ύφος και τον τρόπο με τον οποίο ο Καβάφης μεταφέρει τις απόψεις και τις αγωνίες του; Πόσο μάλλον όταν ο τρόπος αυτός είναι αναγνωρίσιμος και κατανοήσιμος από ακόμα και τους πιο αμύητους στον τρόπο με τον οποίο ο Καβάφης μιλάει.
Η ειρωνεία του Καβάφη διατρέχει ένα μεγάλο μέρος του έργου
του και ο τρόπος με τον οποίο ο ποιητής οδηγεί τον αναγνώστη του στην ειρωνική
αυτή απόληξη αποτελεί και μεγάλο χαρακτηριστικό της μαστοριάς του.
Αγνοεί ο Αποστολίδης την Καβαφική ειρωνεία; Θέλει εμείς να
την αγνοήσουμε;
“Για Λακεδαιμονίους να μιλάμε, τώρα;” ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο τελειώνει αυτό το ποίημα “αναγκάζει” τον αναγνώστη στο να υποψιαστεί το ειρωνικό Καβαφικό ύφος. Επί δεκαετίες, μετά τη Μεταπολίτευση, παρουσιάζονται κατά τόπους και με διάφορους τρόπους κάποιοι που δηλώνουν ή αφήνουν άλλους να υπονοούν πως βρίσκονται εκτός συστήματος, πως παλεύουν με τα θηρία, μόνοι τους, κυνηγημένοι και σκοπίμως αγνοημένοι, και γενικά πάντα στην απ’ έξω γιατί χτυπάνε δήθεν το σύστημα. Αυτή την αύρα άφησε και ο Αποστολίδης να αιωρείται γύρω από την τηλεοπτική του περσόνα.
Κριτικός λογοτεχνίας και συγγραφέας, γιος εκδότη και πατέρας
δύο ακόμη φιλολόγων. Εκπομπές αμέτρητες στην εναλλακτική τηλοψία της δεκαετίας
του 90 και του 2000. Δεν θυμάμαι να έχει αφήσει κάτι που να αξίζει στο μυαλό
μου. Περισσότερο εντυπωσίαζε με τον λόγιο βερμπαλισμό του.
Το σύστημα που “τον είχε στην απ’ έξω”, σίγουρα θα θέλει να τον θυμόμαστε σαν τον ανατρεπτικό, ασυμβίβαστο, αναρχο-επαναστατικό και ακομμάτιστο γκρεμιστή της κατεστημένης κατανόησης των ελληνικών πραγμάτων. Και αυτό το έχει καταφέρει εν πολλοίς. Η ειρωνεία του Καβάφη είναι αποτέλεσμα του Πεσιμισμού που διατρέχει τους Έλληνες, όπως επισημαίνει και ο Νίτσε.
Είναι ο τρόπος με τον οποίο ο αναγνώστης εμπεδώνει τελειωτικά την διάθεση όποιας κριτικής αλλά και την άποψη του ποιητή και μάλιστα στην περίπτωση του Καβάφη αυτό είναι κάτι το οποίο αυτός ο αναγνώστης σχεδόν ποτέ δεν καταφέρνει να αντιπαλέψει.
Των Εβραίων (50 μ.Χ.)
Ζωγράφος και ποιητής, δρομεύς και δισκοβόλος,
σαν Ενδυμίων έμορφος, ο Ιάνθης Αντωνίου.
Από οικογένειαν φίλην της Συναγωγής.
«Οι τιμιότερές μου μέρες είν’ εκείνες
που την αισθητική αναζήτησιν αφήνω,
που εγκαταλείπω τον ωραίο και σκληρόν ελληνισμό,
με την κυρίαρχη προσήλωσι σε τέλεια καμωμένα και φθαρτά
άσπρα μέλη.
Και γένομαι αυτός που θα ήθελα πάντα να μένω· των
Εβραίων, των ιερών Εβραίων, ο υιός.»
Ένθερμη λίαν η δήλωσίς του.
«Πάντα να μένω των Εβραίων, των ιερών Εβραίων—»
Όμως δεν έμενε τοιούτος διόλου.
Ο Ηδονισμός κι η Τέχνη της Αλεξανδρείας αφοσιωμένο τους παιδί τον είχαν.
Σαν από κατηχητικό της Κυριακής, σαν από απαγγελία ποιήματος
από 7χρονο κοριτσάκι την 28η Οκτωβρίου: “Οι τιμιότερες μου μέρες ειν’ εκείνες…
κλπ κλπ”.
Η Καβαφική ειρωνεία καλπάζει εδώ διηγούμενου του ποιητή πώς
ένα από τα σημαντικά ζητήματα της Ύστερης αρχαιότητας, υπήρξε στην ουσία του
μια απάτη. Γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς την επιχειρηματολογία περί
ανταγωνισμού μεταξύ ελληνισμού και εβραϊσμού, και το αφήνω εδώ αυτό το θέμα.
Περιμένοντας τους βαρβάρους
—Τί περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.
—Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία; Τί κάθοντ’ οι
Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα. Τί νόμους πια θα κάμουν
οι Συγκλητικοί; Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.
—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,και κάθεται στης
πόλεως την πιο μεγάλη πύλη στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την
κορόνα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα. Κι ο αυτοκράτωρ
περιμένει να δεχθεί τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε για να τον δώσει μια
περγαμηνή. Εκεί τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.
—Γιατί οι δυο μας ύπατοι κι οι πραίτορες εβγήκαν σήμερα με
τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες· γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους
αμεθύστους, και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια· γιατί να
πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα· και τέτοια πράγματα
θαμπώνουν τους βαρβάρους.
—Γιατί κι οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα να
βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα· κι αυτοί
βαριούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.
—Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία κι η σύγχυσις.
(Τα πρόσωπα τί σοβαρά που εγίναν). Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κι οι
πλατείες, κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;
Γιατί ενύχτωσε κι οι βάρβαροι δεν ήλθαν. Και μερικοί έφθασαν
απ’ τα σύνορα, και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τώρα τί θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.
Εδώ η ειρωνεία του Καβάφη αγγίζει και τα όρια του εμπαιγμού.
Στο τέλος, μάλιστα, οι Βάρβαροι αποφασίζουν να μη φανούν
καν.
Θα μπορούσε να έχει γραφτεί πριν μισή ώρα αυτό το ποίημα. Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε κανείς να περιγράψει την συμπεριφορά των αποτελματωμένων ψυχών ενός κόσμου που περιμένει εδώ και 500 χρόνια να πεθάνει…
Ελπίζω να έγινε κατανοητό πως η Καβαφική ειρωνεία είναι κάτι που χαρακτηρίζει το έργο του και είναι εντελώς απίθανο ο Αποστολίδης να μην αναγνώρισε την Καβαφική Ειρωνεία στην φράση –“για Λακεδαιμονίους θα μιλάμε τώρα... “.
Λυπάμαι αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
“... βγήκαμ’ εμείς· ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας. “
“Με τες εκτεταμένες επικράτειες, με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών. Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά ώς μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ώς τους Ινδούς.”
Καβαφική Ειρωνεία κι εδώ;
Ναι!
Και εδώ.
Γιατί πώς αλλιώς να χωρέσει στο μυαλό του ανθρώπου πως ο σπόρος της καταστροφής ενός έθνους ήταν ακριβώς αυτή η Λαμπρότατη, Εκτεταμένη, Καινούργια, Μεγίστη, Επικρατούσα κλπ. στιγμή της Ιστορίας του που τον εξανάγκασε σε “εξωστρέφεια”, και πως ο ποιητής αυτό ακριβώς εδώ ειρωνεύεται, με όλην την έκταση που έχει πάρει αυτό διαχρονικά στα ανυποψίαστα μυαλά μας.
Στεναχωριέται πολύ ο Αποστολίδης που η επίσημη ελληνική
εγκύκλιος παιδεία δεν αναγνωρίζει σε αυτόν τον Αλεξανδρινό Κόσμο την απαρχή της
Δόξας μας ενώ τα εναποθέτει όλα στον Χρυσούν Αιώνα.
Επιμένει να θέλει να μας πείσει πως ο Καβάφης εκστασιάζεται μπροστά στο Όραμα αυτό του Αλεξανδρινού Σύμπαντος και πως ολοκληρώνεται μέσα σε αυτό.
Φυλάξου, όμως, Ρένο, γιατί έρχεται η μέρα της Κρίσης:
“..Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα! “
Καμώνεσαι πως αγνοείς τάχα την μεγίστη των Ειρωνειών:
“Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!”.
Ή θαρρείς, Ρένο πως ο καθόλα Έλλην Κ.Π. Καβάφης υποτιμούσε τους Σπαρτιάτες ...
Αγύριστα κεφάλια οι Σπαρτιάτες είχαν αρνηθεί οποιαδήποτε
ανάγνωση υποταγής στους Μακεδόνες και το είχαν καταφέρει κιόλας.
Παιδιά του Ταϋγέτου και του Ευρώτα, κράταγαν τους βασιλιάδες
τους όπως δηλαδή και οι Μακεδόνες, ακριβώς όπως και οι Μυκηναίοι πριν απ’
αυτούς. Για αυτούς ο Διόνυσος και ο Ορφέας δεν ήρθαν ποτέ στην Ελλάδα και η
γλώσσα τους ήταν η λαϊκή Μυκηναϊκή εκδοχή των ελληνικών.
Λακωνία, η Ελλάς της Ελλάδος, με πάντα τον τελευταίο λόγο πάνω στις Τύχες της Φυλής μας, είτε για καλό είτε για κακό. Κι αν οι Έλληνες πιστεύουν κάτι παραπάνω για την Φυλή τους είναι ακριβώς λόγω του ότι υπήρξαν οι Λακεδαιμόνιοι.
Κύριε Αποστολίδη, για Λακεδαιμονίους θα μιλούμε τώρα και ΜΟΝΟ για Λακεδαιμονίους.
Ελάτε, τώρα να σας πω για τους τάφους των παππούδων που ξαφνικά βρέθηκαν στην ίδια γειτονιά με αυτούς των Βακτριανών, ελάτε να ακούσετε για την Πόλη της Παλλάδας που ξέχασε την λαλιά της και μιλούσε πια με δασείες και περισπωμένες. Αντιοχείς και Σελευκείς και οι εν Περσίδι που κάναν το Άργος λημέρι τους. Εκτεταμένες Επικράτειες-ακράτειες της πολυλογίας και του εισοδισμού. Ποικίλες δράσεις των στοχαστικών προσαρμογών - γιατί όλοι οι καλοί χωράνε.
Και η Μεγάλη Αρπαχτή μόλις ξεκινάει.
Η Πατρίδα UP FOR GRABS.
Όπως δεν μπορεί να δεχτεί κανείς την παγκοσμιότητα του
Ιαπωνικού πολιτισμού, όπως μπορεί κανείς να κατανοήσει πως ο Κορεατικός
πολιτισμός ή αυτός των Αζτέκων και των Ίνκα δεν θα μπορούσε και δεν ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ
να αφορά τον οποιονδήποτε άλλον πέρα από αυτούς τους λαούς δημιουργούς των,
έτσι κι ο ελληνικός πολιτισμός δεν θα έπρεπε να αφορά απολύτως τον οποιονδήποτε
πέραν αυτών που τον δημιούργησαν.
Η κουλτούρα δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα
απολύτως χρηστικής μορφής εργαλείο το οποίο δημιουργεί ασυναίσθητα μια φυλή
ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωση και μακροημέρευσή της. Ένα απολύτως χρηστικό
εργαλείο.
Όσο παράλογο κι αν ακούγεται, εκεί αποσκοπεί το λογοτεχνικό, αρχιτεκτονικό, μεταφυσικό, κοινωνικό-πολιτικό οικοδόμημα που έφτιαξαν οι παππούδες μας. Στο να βοηθηθεί δηλαδή η φυλή μας να βγάλει την μέρα και να προχωρήσει και στην αυριανή.
Είναι να χάνει τη μπάλα κανείς με το πώς ο πολιτισμός και η
κουλτούρα της φυλής μας ξαφνικά έγινε Παγκόσμια κληρονομιά και έξαφνα αφορούσε
τους πάντες και τα πάντα.
Με αρχή την Αναγέννηση που οι Μέδικοι βαριόντουσαν μέχρι θανάτου και αποφάσισαν να ξαναζήσουν το παρελθόν οδηγώντας την Δύση στην ψυχική αυτοκτονία, μέχρι τα σημερινά woke Δυτικά πανεπιστήμια που κατατάσσουν τους Έλληνες στα τοξικά απόβλητα της ανθρώπινης Ιστορίας, όλη αυτή η διαδικασία έκανε τον κύκλο της, it came full circle που λένε και στα Άγραφα.
Η μπατιρημένη από παντού Δύση - κάποτε Εσπερία -, έκλεισε τον κύκλο της και ως υστερική “μάνα” που θέλει να φτιάξει τα παιδιά της κατ' εικόνα και ομοίωσίν της (or else), μας αφήνει, οσονούπω, χρόνους.
Για αυτό, Ρένο Αποστολίδη, ναι, για Λακεδαιμονίους θα μιλούμε τώρα!
Συμπληρώνονται 80 χρόνια από τον πιο διεστραμμένο βομβαρδισμό του Β' ΠΠ στην Ευρώπη.
Δράση Αυτόνομων Αθηνών για την Δρέσδη
γράφει ο Άγνωστος Στρατιώτης
Ο συνεταιρισμός της καταστροφής. Οι "καλοί" της ιστορίας, είχαν γυρίσει το παιχνίδι. Πλέον η κατάληψη του Βερολίνου που θα σήμαινε και την ολοκληρωτική τους νίκη, ήταν θέμα χρόνου. Όμως αυτό δεν τους ήταν αρκετό. Ήθελαν αίμα. Κι άλλο αίμα. Αίμα αθώων παιδιών. Από ένα σημείο και μετά, δεν ανταγωνιζόταν μόνο για το ποιος θα μπει πρώτος στο Βερολίνο αλλά και το ποιος θα πετσοκόψει σαδιστικά, όσο περισσότερους περήφανους λευκούς ανθρώπους μπορούσε που έκαναν το λάθος να θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια χωρίς να αναγκάζονται να πληρώνονται με κουπόνια ή να γίνονται δούλοι του τόκου και μαριονέτες του θείου Σαμ.
Σ' αυτόν τον διεστραμμένο ανταγωνισμό λοιπόν, η Δρέσδη πλήρωσε το τίμημα. Εκεί που οι "καλοί" σύμμαχοι έριξαν 2.265 τόνους (!) βομβών πάνω σε σπίτια, σχολεία, νοσοκομεία, εγκαταστάσεις φιλοξενίας (πραγματικών) προσφύγων, ακόμα και πλατείες όπου μικρά παιδιά είχαν βγει ντυμένα μασκαράδες να γιορτάσουν τις Απόκριες γνωρίζοντας πως οι Κόκκινοι βρίσκονταν μόλις 150χλμ μακριά από τις πύλες της πόλης. Η Δρέσδη ήταν μια πόλη στολίδι της αρχιτεκτονικής.
Χωρίς καμία στρατηγική αξία. Χωρίς οχυρώσεις. Χωρίς καν, μια υποτυπώδη αντιαεροπορική άμυνα! Μια πόλη που σβήστηκε απ το χάρτη με τα συνολικά θύματα να αγγίζουν 6ψήφιους αριθμούς! Το συγκεκριμένο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, όπου οργανωτής του ήταν ο γνωστός αλκοολικός, παιδεραστής του Λονδίνου, έχει και μια άλλη ιδιαιτερότητα. Είναι (ίσως) το μοναδικό στην Ευρώπη που καταδικάστηκε και συνεχίζει να καταδικάζεται, ακόμα και από αρκετούς ιδεολογικούς μας αντιπάλους.
Από τότε, ατελείωτες σελίδες (φυσικές και ηλεκτρονικές) έχουν αφιερωθεί στην εκτενή εξιστόρηση των δραματικών γεγονότων εκείνων των ημερών παραθέτοντας μάλιστα συγκλονιστικές ιστορίες ανθρώπων που βγήκαν ζωντανοί από αυτή την κόλαση που δημιούργησε η "καλή πλευρά της ιστορίας". Δεν θεωρώ σκόπιμο λοιπόν να επαναλάβω τα ίδια απλά με άλλα λόγια. Δεν θα έμπαινα καν στον κόπο να αφιερώσω χρόνο μόνο για να γράψω κοινοτυπίες χωρίς καμία περαιτέρω ουσία.
Κοιτάζοντας λοιπόν στο σήμερα, εμείς οι λίγοι όσοι
θέλουμε να χαρακτηριζόμαστε αντάξιοι του ειδικού βάρους που φέρει η ιδέα, ας
σκύψουμε το κεφάλι σε ένδειξη σεβασμού προς όλα αυτά τα παιδικά χαμόγελα που
έβλεπαν τις εμπρηστικές βόμβες να πέφτουν και νόμιζαν ότι ήταν πυροτεχνήματα.
Ας αφιερώσουμε τη σκέψη μας στη μνήμη τους κι ας αναλογιστούμε λίγο τι βάρος
φέρουμε στους ώμους μας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
