Όταν ο αναρχικός Νίκος Ρωμανός απαγγέλει το ποίημα του «φασιστή» Κωνσταντίνου Καβάφη …

 

Ο Otto Strasser για τους Φασίστες.

«Το μονοπάτι όπου βαδίζουν αυτοί οι άνθρωποι είναι πά­ντοτε το ίδιο. Αρχικά είναι αναρχικοί ή ακραίοι σοσιαλιστές, κατόπιν “προσηλυτίζονται” στον εθνικισμό και δημιουργούν αξιοσημείωτες μεσσιανικές ιδέες … και φορτίζουν τον ακίνδυ­νο εθνικισμό των ενώσεων και των κομμάτων με το δυναμίτη της αναρχικής ετοιμότητας για δράση» 

του Μαυρομετωπίτη

Δεν πάει πολύς καιρός από την έκρηξη που συνέβη στους Αμπελόκηπους τα ξημερώματα της 1^ης Νοέμβρη του 2024. Μια έκρηξη που υπενθύμισε στο αστικό κράτος ότι εκτός από την νεκρόφιλη, αστική ηρεμία της σαπισμένης κοινοβουλευτικής ζωής και της παρλιαμενταρικής υποκρισίας υπάρχει και μια άλλη μορφή αναμέτρησης με το κατοχικό καθεστώς, μία άλλη μορφή σύγκρουσης με το εξουσιαστικό Σύστημα που τσακίζει, φυλακίζει και καταστρέφει τις ζωές μας, αυτή του ένοπλου αγώνα. Μια μέθοδος, που τα τελευταία χρόνια, ακολουθεί τακτικά η άκρα αριστερά ανά τον κόσμο ανεξαρτήτως του αν αποφαίνεται αποτελεσματική ή όχι.

Το αποτέλεσμα της αυτοσχέδιας βόμβας υψηλής ισχύος και τεχνοτροπίας που εξεράγγη ήταν ένας νεκρός με τα μάτια του να τα βρίσκουν στον φωταγωγό … μία βαρύτατα τραυματισμένη και δεκαέξι καθημερινές οικογένειες της βιοπάλης να είναι ξαφνικά άστεγες. 

Και εδώ γεννιούνται ορισμένα εύλογα ερωτήματα με πρώτο και κυριότερο το πως μπορεί ο οποιοσδήποτε να παριστάνει τον «τρομοκράτη» και τον «επαναστάτη» χωρίς να ξέρει το πώς ... να παίζει με την φωτιά, να κατασκευάσει και να χειριστεί εκρηκτική ύλη, βασικές μεθόδους μιας τέτοιας μορφής αγώνα και κυρίως σε τοποθεσίες πέραν του αστικού ιστού όπου ένα λάθος δεν θα κοστίσει ακριβά την ζωή ή την περιουσία απλών, καθημερινών ανθρώπων. 

Εν τέλει η βόμβα άλλον στόχο είχε και άλλον βρήκε: θύματα της τα λαϊκά διαμερίσματα 16 κατοίκων τα οποία κρίθηκαν ακατάλληλα και οι ένοικοι τους … θα μείνουν στο δρόμο για 6 μήνες. Ο αναρχικός αγώνας κατέληξε, από το να πλήττει βασικούς καθεστωτικούς στόχους, στο να καταστρέφει ζωές λαϊκών ανθρώπων, ανθρώπων του μόχθου και του μεροκάματου, τίμιους της εργατικής τάξης της διπλανής πόρτας. Άλλο ένα ακόμη δείγμα της αντικοινωνικής κατάντιας και της απόλυτης παρακμής την οποία υφίσταται η εν Ελλάδι άκρα αριστερά!

Ποιος όμως ήταν ο πραγματικός στόχος της σχεδιαζόμενης επίθεσης; 

Εδώ βρίσκεται και το «ζουμί». Ενώ τα καθεστωτικά μέσα οργίαζαν έσπευσαν να διαδώσουν ότι πιθανοί στόχοι ήταν η Ισραηλινή πρεσβεία ή αλλά κυβερνητικά κτήρια, διαδόθηκε γρήγορα η ανεπιβεβαίωτη είδηση ότι οι antifa θα τοποθετούσαν την βόμβα τους στο μνημείο του Γιώργου Φουντούλη και του Μανώλη Καπελώνη στο Νέο Ηράκλειο με σκοπό να μακελέψουν τους εθνικιστές που ετοίμαζαν τελετή μνήμης. 

1^η  Νοεμβρίου και ακόμη παρέμενε νωπή η θύμηση της άνανδρης δολοφονίας των δύο αδελφών μας, η οποία μέχρι σήμερα είναι ανεξιχνίαστη και θαμμένη από τις αρχές, αδιάφορη έως ... υποστηριζόμενη από μεγάλο μέρος της κοινωνίας και κυρίως αντικείμενο χλευασμού και επίδειξης δύναμης από το αστικό κατεστημένο το οποίο δεν χάνει την ευκαιρία να απαγορεύσει τις δραστηριότητες, εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις προς τιμή των νεκρών συντρόφων μας και να συλλάβει ξένους συναγωνιστές (βλέπε Casa Pound) που έρχονται στη χώρα μας για να τιμήσουν την θυσία (θυμηθείτε τα γεγονότα του 2023, τις απαγορεύσεις στο καιρό του κορωνοϊού κλπ).

Νωπό, φαίνεται, πως ήταν στη μνήμη των αντιφασιστών και το ... «πακέτο» στο μετρό στο Μοναστηράκι με το οποίο ένιωσαν, πως τιμωρούνται στη πράξη οι «μαγκιές» πάνω σε μαρμάρινες πλάκες και η βεβήλωση μνημείων. Από ότι φαίνεται μεγάλη η ντροπή και η ήττα για τους απέναντι, αναζητώντας, έναν χρόνο μετά, έναν νέο κύκλο αίματος για να ανακτήσουν την τιμή τους. Μια εφαρμογή της Ιταλικής «στρατηγικής της έντασης» που μόνο ζημιά στην ελληνική κοινωνία και στον βασανισμένο ελληνικό λαό έχει να κάνει και από την άλλη να ωφελήσει την αστική καταστολή της οποίας θα αποτελεί βούτυρο στο ψωμί. 

Οι ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες δείχνουν ότι για τους απέναντι είναι προτιμότερο να σφάξουν αθώους, απλούς, καθημερινούς, λαϊκούς ανθρώπους, ανθρώπους της εργατικής τάξης, μεροκαματιάρηδες. Είναι προτιμότερο να κομματιάσουν τον συμφοιτητή τους, τον συνάδελφο τους, ενδεχομένως τον φίλο τους. Είναι προτιμότερο να χτυπήσουν πατριώτες, εθνικιστές με τους οποίους ανήκουν στα ίδια κοινωνικά στρώματα, μοιράζονται κοινές αγωνίες και βάλλονται από τους ίδιους εχθρούς. 

Τα πάντα είναι προτιμότερα εκτός από το να χτυπήσουν τον Λεβιάθαν της αστικής δημοκρατίας, τον Κύκλωπα του κοινοβουλευτισμού, το τέρας της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που αφανίζει λαούς και έθνη, καταστρέφει πολιτισμούς και ωθεί άπαντες σε ένα τέλμα φτωχοποίησης, εξαθλίωσης και υποταγής στο χρηματοπιστωτικό και πολυεθνικό κεφάλαιο. 

Μην ξεχνάμε με ποιους συνασπίζονταν όλα αυτά τα χρόνια μπροστά στον «κίνδυνο του φασισμού», μη ξεχνάμε τα «τείχη της δημοκρατίας», τις αγκαλιές έξω από το εφετείο, τους πανηγυρισμούς της πτώσης του Συνταγματάρχη Καντάφι, τις χαρές για την νίκη των τζιχαντιστών στη Συρία και τις σφαγές των εθνικιστών και κομμουνιστών που στήριζαν τον Άσαντ, την υποστήριξη στον Αμερικανοσιωνισμό ενάντια στο Ιράν, την αλληλεγγύη στους σιθωνοκινούμενους Κούρδους, όλο το φαύλο κύκλο της πέρα για πέρα καθεστωτικής σαπίλας και κατρακύλας της ελληνικής antifa.

Μια σφαγή αθώων στο Νέο Ηράκλειο λοιπόν, που θα ήταν ... «ταμάμ» για το αστικό κράτος, μία υπέροχη αφορμή για την αύξηση της καταστολής, της μπατσοκρατίας, της εφαρμογής τρομονόμων που θα οδηγούσαν σε μία άλλη τρομοκρατία: την καθεστωτική! Όλα βολικά και όλα όμορφα για την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, πράγμα που μας δείχνει κατάφωρα το πως αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοβοηθιούνται οι κεφαλές της συστημικής «Λερναίας Ύδρας». 

Ωστόσο, εν τέλει, τα γεγονότα έλαβαν μία τροπή εις βάρος του αναρχικού χώρου ο οποίος έπεσε στην ίδια του την λούμπα. Μία λούμπα που δείχνει, από την άλλη, την ξεφτίλα της ελληνικής ακροδεξιάς, του αιώνιου τσανακογλείφτη του γκλοπ ... που την κλείνει στο Δομοκό και την ντύνει καθαρίστρια και νοσηλεύτρια.

Με την αστεία αφορμή ότι τα δαχτυλικά του αποτυπώματα βρέθηκαν σε μία σακούλα (…) στο κεντρικό σημείο της έκρηξης, ο Νίκος Ρωμανός, συνελήφθη ξανά και προφυλακίστηκε χωρίς να συντρέχει κάποιο βάσιμο, σοβαρό και άξιο κατηγορητήριο. Το κράτος ήθελε να δείξει τα δόντια του και να φυλάξει τον κώλο του, κλείνοντας στα μπουντρούμια του έναν άνθρωπο, που παρόλο τις ιδεολογικές διαφωνίες και το αντίθετο άκρο που εκπροσωπεί, είχε διατηρήσει μία αξιοπρεπή επαναστατική θέση, είχε μείνει περήφανος μπροστά στην κρατική καταστολή και αλαζονεία. Ο ακροδεξιός τενεκές μπορεί να εκσπερματώνει με την μπλέ στολή, των κρατικών γουρουνιών να τον πιάνει ρίγος με το αστυνομικό γκλόπ, να εύχεται ψόφο στον αναρχικό στη φυλακή. 

Ο Εθνικοεπαναστάτης όμως, αυτός που οι απέναντι θα πουν Φασίστα, δεν χαίρεται με την κρατική καταστολή, δεν γουστάρει την αυθαιρεσία του μπάτσου, δεν χωνεύει τον δικαστή με την βίλα στην Εκάλη, δεν αδιαφορεί για τις άθλιες συνθήκες κράτησης στις ελληνικές φυλακές. Διότι ξέρει ότι κάποτε ίσως βρεθεί εκεί, εφόσον πρώτα περάσει από τα χέρια του αστυφύλακα και την κρίση του δικαστηρίου. 

Ο Εθνικοεπαναστάτης βλέπει σαν κύριο και πρωταρχικό του εχθρό το αστικό κράτος που τυραννάει το Λαό του, ξεπουλάει την Πατρίδα του, εξαφανίζει το Αίμα του. 

Ο Εθνικοεπαναστάτης πολέμαει με Λύσσα και Μίσος το κατεστημένο της Πλουτοκρατίας, της Διαφθοράς και της Διαπλοκής, της Ρεμούλας και της Βρωμιάς. 

Ο Εθνικοεπαναστάτης θέλει την κατάρρευση της Πολιτείας των πρεζεμπόρων, των δολοφόνων των Τεμπών, των παιδεραστών και των βιαστών. 

Ο Εθνικοεπαναστάτης διακατέχεται από τα Αρχέγονα Άρια Αισθήματα της Τιμής, της Περηφάνιας και της Ανδρείας, αισθήματα που χαρακτηρίζουν τον επαναστατικό μηδενισμό, φορέας του οποίου είχε υπάρξει ο Νίκος Ρωμανός. 

Μια κουλτούρα και μία αισθητική που προτάσσει τον ωμό, ατομικό ηρωισμό των αγωνιστών συνδυασμένο με την ύψιστη ελιτιστική περιφρόνηση προς τις συμβιβασμένες και ηττοπαθείς μάζες. Μία επανεμφάνιση του Αριστοκρατικού Τρόπου Ζώης που δεν περιμένει την έγκριση και τη νομιμοποίηση από τα κάτω, αλλά δρα γενναία, άμεσα και ολοκληρωτικά μέσα από την καθαρτήρια Φλόγα του Πολέμου. Η επανεμφάνιση του Πολεμιστή που τόσο είχε υμνήσει ο Ιούλιος Έβολα!

Στη διακήρυξη του, επ'αφορμή της καταδίκης του, ο Νίκος Ρωμανός αφού τορπίλισε επικοινωνιακά την κρατική αυθάδεια και τον μικροαστικό καθωσπρεπισμό έκλεισε κάνοντας αναφορά σε ένα ποίημα του Αλεξανδρινού Κωνσταντίνου Καβάφη. «Τιμή σε εκείνους που στη ζωή τους όρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες ...» μια αναφορά λίγο οξύμωρη για τον «χώρο» στον οποίον απευθύνεται. 

Διότι μπορεί να μη συγκινεί και πολύ την άκρα αριστερά που φτύνει την Παράδοση, που περιφρονεί την Τιμή και Περηφάνια της Εθνικής κληρονομιάς, που δεν αισθάνεται τον Ιδεαλιστικό πολεμικό παλμό του Σπαρτιάτη Μαχητή, που δεν μπορεί να νιώσει την ύστατη ηρωική αυτοθυσία του Πολεμιστή των Θερμοπυλών, αλλά σίγουρα συγκινεί όλους εμάς τους Έλληνες που και νιώθουμε το Υπεράνθρωπο Ήθος και το θεωρούμε φάρο και οδοδείκτη στον «πόλεμο του σήμερα». 

Έναν πόλεμο για την επαναφορά του Ανθρώπου έναντι του αποχαυνωμένου, μηχανικά συντηρούμενου, δούλου της εξουσίας, ένας πόλεμος που περνάει μόνο μέσα από την θύμηση των Ηρωικών Αρχετύπων.

Ο Νίκος Ρωμανός λοιπόν κλείνει με τον Καβάφη. Τον Κωνσταντίνο Καβάφη που κάποτε η υπογραφή του βρέθηκε σε συγχαρητήρια επιστολή προς την «Ένωση Ελλήνων Φασίστων», η οποία δημοσιεύθηκε στη τότε εφημερίδα ΣΚΡΙΠ και την οποία επιβεβαίωσε χρόνια αργότερα ο ιστορικός Σαράντος Καργάκος. Και επειδή πολλά έχουν ειπωθεί και ισχυριστεί για να αμφισβητήσουν το γεγονός, δεν θα επιμείνουμε στο αν πρόκειται περί πλαστογραφίας ή παραφιλολογίας αλλά θα αφήσουμε στους ιστορικούς να εξακριβώσουν το αν ο Καβάφης υπήρξε Φασίστας ...

Δεν ξεχνάμε και την προκήρυξη των «Πυρήνων της Φωτιάς» (στους οποίους ανήκε ο Νίκος Ρωμανός) το 2010, όπου ειπώθηκαν κάποια σωστά πράγματα και τέθηκαν κάποιες σωστές θέσεις σχετικά με την κατάσταση που επικρατούσε και επικρατεί στον εθνικιστικό χώρο. Ορθώς, θίχτηκαν κάποια πρόσωπα, κόμματα και καταστάσεις που κρατούν τους εθνικιστές αγωνιστές υποδόρια της κρατικής εξουσίας με αποτέλεσμα σε πολλούς να φαντάζουν ως «παρακρατικοί». 

Ανίκανοι ηγετίσκοι και «φυρερίσκοι» που συνδιαλέχθηκαν με το κρατικό σύστημα και στο τέλος το πλήρωσαν ακριβά. Προβατοποιημένοι αγωνιστές του κώλου, χρήσιμοι ηλίθιοι των καθεστωτικών φιλοδοξιών. Ένας φαύλος κύκλος που συντηρεί και εκτρέφει την σαπισμένη μπατσόφιλη αστική ακροδεξιά. Και μπορεί οι «Πυρήνες της Φωτιάς» να παραδέχτηκαν ότι ακόμη και αν εμφανιστούν «καθαροί, πράγματι αντικαθεστωτικοί και απαλλαγμένοι από τον παρακρατικό έλεγχο, εθνικοσοσιαλιστές» θα συνεχίσει να τους χωρίζει άβυσσος μαζί τους, ωστόσο υπάρχουν κάποιες τέμνουσες παράλληλες που φέρνουν κοντά τους Εθνικοεπαναστάτες και τους Αναρχικούς και προκαλούν τον αμοιβαία σεβασμό μεταξύ τους. 

Και αυτές είναι οι γραμμές του αντικαθεστωτικού αγώνα, της αντικρατικής πάλης που τους οδηγεί στα ίδια ανήλιαγα κελιά της αστικής δημοκρατίας. Οι γραμμές της από κοινού άρνησης του συστήματος και της ύψιστης αηδίας για τις κοινωνικές σχέσεις τις οποίες γεννά. Τις σχέσεις υποταγής, εθελοδουλείας, ατομικισμού, ωφελιμιστικής απόλαυσης. Μόνο λίγοι μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει να ζεις κοινωνικά αποκλεισμένος, χωρίς να μπορείς να ταιριάξεις πουθενά στα φρικτά καλούπια της μεταμοντέρνας κοινωνίας του αστικού lifestyle. Μόνο λίγοι μπορούν να νιώσουν τι θα πει πραγματικά Αντικοινωνικός! 

Και επειδή δεν είναι ώρα να ανοίξουμε ιδεολογικές συζητήσεις, να οριοθετήσουμε έννοιες όπως ο «Αναρχοφασισμός» και να ψάξουμε τις αναρχικές αφετηρίες και την αναρχική φύση της Φασιστικής ιδεολογίας, θα πούμε ότι και μόνο η αίσθηση της ΥΠΕΡΗΦΑΝΙΑΣ και της ΤΙΜΗΣ είναι αρκετές για να δείξουμε τον σεβασμό μας στον οποιονδήποτε μένει ακλόνητος στις επαναστατικές του θέσεις, υπερασπίζεται μέχρι τέλους τις ιδέες του, μένει ακέραιος πολιτικός στρατιώτης στο «πολεμικό μέτωπο» των αστικών φυλακών!

Κλείνουμε λοιπόν και εμείς με τα λόγια ενός άλλου μεγάλου «καταραμένου» της Ιστορίας, ενός άλλου μεγάλου «του δικού μας Λένιν» τον οποίον λάτρεψε ο Nicola Bombacci αυτός ο «Mαύρος Kομμουνιστής».

Κλείνουμε με τα λόγια του Μπενίτο Μουσολίνι:

«Το κράτος, αυτός ο Μολώχ με την τρομερή όψη, παίρνει τα πάντα, γνωρίζει τα πάντα και αφανίζει τα πάντα. Κάθε λειτουργία του κράτους αποτελεί μία συμφορά. Η τέχνη του κράτους είναι μία συμφορά. Το ίδιο και η κρατική ιδιοκτησία της ναυτιλίας καθώς και η κρατική παροχή των αναγκαίων προς το ζην και η λιτανεία θα μπορούσε να επεκταθεί στο άπειρο ... Εάν οι άνθρωποι είχαν έστω και μία αμυδρή ιδέα της αβύσσου προς την οποία σπρώχνονται θα αυξανόταν ο αριθμός των αυτοκτονιών, διότι τείνουμε να φτάσουμε στην πλήρη καταστροφή της ανθρώπινης προσωπικότητας. Το κράτος είναι μία τρομερή μηχανή που καταβροχθίζει ζωντανούς ανθρώπους και  μετά τους ξερνάει άψυχα μηδενικά»

Προτεινόμενοι σύνδεσμοι:

Αιρετική γραφή: Τι συμβαίνει με κάποιους αναρχικούς στην Ελλάδα;

Pyotr Kropotkin και Muammar Qaddafi - μια συγκριτική ματιά στον Κανταφισμό από την αριστερή οπτική: όταν ο ευγενής «Aναρχικός Πρίγκιπας» Πέτρος Κροπότκιν συνάντησε τον Εθνικιστή «Αδερφό Συνταγματάρχη» Μουαμάρ Καντάφι στην όαση των ιδεών της Λιβύης

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: όταν η «κόκκινη» λύσσα της RAF επανέφερε την «φαιά» κληρονομιά των «Ταγμάτων Εφόδου» - «Baader - Meinhof - Gruppe» - «Οι Κόκκινοι Werewolves* που άργησαν;» ή μια μεταπολεμική αναλαμπή του Γερμανικού «αριστερού εθνικισμού;» (απόσπασμα από το άρθρο «Το αίνιγμα RAF: Avantgarde της Τρομοκρατίας ή ριζικός Γερμανικός εθνικισμός;» που δημοσιεύτηκε στο https://allenaki.wordpress.com/)

Ο «αναρχοφασισμός»: από τον Berto Ricci στους NAR, η μεγάλη ιστορία ενός αιρετικού φλερτ.

Les extrêmes se touchent: η Αλληλοεπικάλυψη Αναρχισμού και Φασισμού

Ο «καταραμένος αναρχοφασίστας» Νίκος Βεργίδης: Αυτόνομος, Άναρχος και Αμετανόητος, ένας «συνειδητός ασυμβίβαστος» - και ένα άρθρο του στο περιοδικό «Έρημη Χώρα» - (.pdf)

«Αναρχοφασισμός»: Μια επισκόπηση της «Δεξιάς Αναρχικής» Σκέψης