Δίκη του Τόκυο: η «Ιαπωνική Νυρεμβέργη», ένα ακόμα έγκλημα της Δημοκρατίας.

του Αλεξόπουλου Στέλιου.

Η 23^η Δεκεμβρίου του 1948 για όλους όσους δεν ξεχνούν έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Είναι η ημερομηνία που εκτελέστηκαν δια απαγχονισμού - από τις σκοτεινές δυνάμεις των Αμερικανοσιωνιστών - 7 σημαίνοντα πρόσωπα της Εθνικιστικής Ιαπωνίας. Πριν αναφερθώ στην δίκη του Τόκιο οφείλω να περιγράψω έως ένα σημείο τις γεωπολιτικές συνθήκες στην προπολεμική Ιαπωνία. Παρόλο τις όποιες «ιστορικές» πληροφορίες και πηγές που προπαγανδίζουν οι σύγχρονοι εξουσιαστές σχετικά με την είσοδο της Ιαπωνίας στον δεύτερο μεγάλο πόλεμο, η αλήθεια είναι διαφορετική από ότι μας παρουσιάζουν εδώ και δεκαετίες.

Το περήφανο έθνος των Ιαπώνων αρνήθηκε να υποταχθεί στις επιταγές των Καπιταλιστών και των Ιμπεριαλιστών και έδωσε το πρώτο χτύπημα στο Pearl Harbor στις 07.12.1941 όταν και επιτέθηκε στον αμερικανικό στόλο. Είχε προηγηθεί τα προηγούμενα χρόνια η επιθετική πολιτική της ΕΣΣΔ αλλά και της Κίνας, καθώς και οι προσπάθειες των Καπιταλιστικών Δυτικών δυνάμεων να απομονώσουν και να «στραγγαλίσουν» την χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου κυρίως σε ενεργειακό και εμπορικό επίπεδο. Αρχικά η επίθεση ενάντια στην Κίνα αποτέλεσε μια προσπάθεια της Ιαπωνίας να βρει «στέρεα» αμυντικά στηρίγματα ενόψει της επερχόμενης επιθετικής «καταιγίδας» που σχεδίαζαν οι Κινέζοι και οι Σοβιετικοί, αλλά και να αυξηθούν τα ενεργειακά αποθέματα της χώρας όπως οι πρώτες ύλες για την πολεμική βιομηχανία.

Hideki Tōjō: "Remember Pearl Harbor"

Η Ιαπωνική επίθεση - σε αντίθεση με την ψευδολογία των σημερινών παγκόσμιων αφεντικών - υπήρξε μια  ξεκάθαρη κίνηση αντιπερισπασμού και αυτοάμυνας απέναντι στην κλιμακούμενη καπιταλιστική και κομμουνιστική επέκταση. Ας μην ξεχνάμε ότι η Γαλλία, η Ολλανδία και η Μεγάλη Βρετανία είχαν αποικίες στην ευρύτερη περιοχή την εποχή εκείνη, και η στρατιωτική προσπάθεια των Ιαπώνων στηρίχθηκε από εκατομμύρια κατοίκους σε χώρες που κατέλαβαν στην συνέχεια, επειδή ακριβώς θεωρήθηκε επιχείρηση απελευθέρωσης από τον δυτικό και τον καπιταλιστικό ζυγό ! Οι ΗΠΑ επί σειρά ετών είχαν ως κύριο στόχο να επιβάλλουν πλήρες εμπάργκο στην Ιαπωνία και να διακόψουν την πρόσβαση της χώρας σε πετρέλαιο, επίσης παραβίαζαν τα χωρικά της ύδατα και διενεργούσαν εντελώς παράνομα ελέγχους σε εμπορικά και επιβατικά σκάφη. Στην Ιαπωνία την εποχή εκείνη υπήρχαν 2 κυβερνητικές τάσεις, η μια υπέρ της «ειρήνης» - εννοούσαν άνευ όρων παράδοση στις επιταγές των ΗΠΑ - και η Εθνικιστική πλευρά που ήθελε να δώσει ένα γερό χτύπημα στους «γιάνκηδες» αφού αυτοί πρώτοι προκάλεσαν και πρόσβαλλαν τον Ιαπωνικό λαό με συνεχείς παραβιάσεις και προβοκάτσιες.

Η ιστορική συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Η ηρωική προσπάθεια της Ιαπωνικής κοινωνίας δεν κατάφερε να φέρει την πολυπόθητη Νίκη, αν και ο λαός στήριξε ολόψυχα την στρατιωτική ηγεσία της χώρας και πολέμησε με απαράμιλλο θάρρος. Οι ατομικές βόμβες σε Ναγκασάκι και Χιροσίμα σόκαραν τους Ιάπωνες όσο κανένα γεγονός στην ιστορία τους. Η χώρα των Σαμουράι και του Bushido είχε τώρα μετά την συνθηκολόγηση να αντιμετωπίσει τις πολυφυλετικές ορδές των Καπιταλιστών και της Jew York σε έναν αγώνα για επιβίωση και αξιοπρέπεια. Οι Αμερικανοί ως ειδικοί στην εξαθλίωση των Εθνών, φρόντισαν από νωρίς να τιμωρήσουν και να ξεφτιλίσουν τους Ιάπωνες. Πέρα από τα στρατόπεδα εξόντωσης και τις καθείρξεις, φρόντισαν για την βιολογική εξόντωση του έθνους καθώς και για την μέγιστη ηθική παρακμή. Καταστράφηκε ή παρεμποδίστηκε οτιδήποτε διατηρούσε το ηθικό του λαού υψηλό και έφερνε στην μνήμη την πρόσφατη πολεμική προσπάθεια για την ανεξαρτησία της χώρας. Όμως τίποτα δεν ήταν πιο σημαντικό για τους Δημοκράτες από την παραδειγματική τιμωρία της Εθνικιστικής ηγεσίας. Έτσι λοιπόν οι μαριονέτες των Σιωνιστών έστησαν το «Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο της Άπω Ανατολής» στις 29.04.1946.

Εκεί οδηγήθηκαν οι ηγέτες της Ιαπωνίας, σε μια επίδειξη κυνισμού και αποικιακής πολιτικής εκ μέρους των ΗΠΑ και των λοιπών δυνάμεων.  Οι κατηγορίες χωρίστηκαν σε 3 επίπεδα ενώ ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους, οι 28 κορυφαίοι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες κατηγορήθηκαν για εγκλήματα πολέμου. Να σημειωθεί ότι οι κατοχικές δυνάμεις δεν τόλμησαν να φέρουν στο δικαστήριο τον ίδιο τον Αυτοκράτορα αφού αυτό το γεγονός θα ξεσήκωνε την λαϊκή οργή. Από άλλους θεωρήθηκε, ότι η κίνηση αυτή - της μη παραπομπής - θα νομιμοποιούσε τις μελλοντικές ποινές που θα επέβαλλε το παράνομο δικαστήριο. Ο γνωστός Αμερικανός «απελευθερωτής» και χασάπης των Ιαπώνων Douglas Mc Arthur  - ανώτατος διοικητής των συμμαχικών κατοχικών δυνάμεων - με ρητή εντολή του, απαίτησε την άμεση σύλληψη του επιτελείου του Στρατηγού Hideki Tojo ο οποίος προσπάθησε να αυτοκτονήσει ανεπιτυχώς. Η εν λόγω δίκη βασίστηκε στο μοντέλο της άλλης μεγάλης νομικής παρανομίας δηλαδή της Νυρεμβέργης στην Γερμανία, και στερείτο οποιασδήποτε νομικής υπόστασης. Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν ακόμα αρχίσει υπήρχαν έντονες διαφωνίες ανάμεσα στους Συμμάχους για το πώς θα πρέπει να διεξαχθεί …

Η διαδικασία εκτυλίχθηκε από την  3^η  Μαΐου 1946 έως την 16^η  Απριλίου 1948 σε έναν τόπο έντονου συμβολισμού για τους Ιάπωνες, το κτίριο της πρώην Αυτοκρατορικής Στρατιωτικής Σχολής Αξιωματικών στο Τόκιο. Εκεί διαδραματίστηκε μια απίστευτη παρωδία όπου οι  Εθνικιστές ηγέτες βρέθηκαν να κατηγορούνται για γεγονότα που πολλές φορές δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι και σήμερα τα απόρρητα ντοκουμέντα της δίκης είναι επτασφράγιστο μυστικό και φυλάσσονται σε στρατιωτικές βάσεις και κρατικές βιβλιοθήκες των ΗΠΑ. Ακόμα και ανάμεσα στους κατήγορους υπήρξαν έντονες διαφωνίες για την μετέπειτα οργάνωση της δίκης και την διαδικασία, ενώ ο Ινδός δικαστής Ρανταμπινόντ Παλ έφτασε μάλιστα στο σημείο να καταγγείλει τη δίκη ως μια πράξη αντεκδίκησης των νικητών και να απαλλάξει τους κατηγορουμένους! Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Παλ επισκέφθηκε επανειλημμένως την Ιαπωνία, διατήρησε επαφή με το περιβάλλον των καταδικασθέντων και απευθύνθηκε σε ακροατήρια Ιαπώνων Εθνικιστών.

Είναι δεδομένο ότι πολλά στοιχεία όπως τα πολεμικά ημερολόγια των επιτελείων και των στρατιωτικών διοικητών, γράμματα πολιτών της Ιαπωνίας και άλλα στοιχεία είχαν πλαστογραφηθεί από τις μυστικές υπηρεσίες των Δημοκρατών, ενώ σημαντικοί μάρτυρες της υπεράσπισης των κατηγορουμένων αποκλείστηκαν πλήρως από την διαδικασία. Παρόλα αυτά η υπεράσπιση των Εθνικιστών κατέρριψε τα επιχειρήματα του κατοχικού δικαστηρίου αν και γνώριζε ποια θα ήταν η τελική απόφαση. Ανάμεσα σε άλλα τόνισαν την ανάγκη να διερευνηθούν άμεσα οι ατομικές επιθέσεις εκ μέρους των Συμμάχων με στόχο τις 2 Ιαπωνικές πόλεις. Στην τελική απόφαση από τα 28  κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης καταδικάστηκαν στην ποινή του θανάτου:

Kōki Hirota πρωθυπουργός και αργότερα υπουργός των εξωτερικών

Στρατηγός  Seishirō Itagaki υπουργός πολέμου

Στρατηγός Heitarō Kimura διοικητής των στρατιωτικών δυνάμεων στην Βιρμανία

Στρατηγός Akira Mutō αρχηγός του γενικού επιτελείου

Στρατηγός  Hideki Tōjō γενικός διοικητής και μετέπειτα πρωθυπουργός

Στρατηγός  Iwane Matsui διοικητής της εκστρατευτικής δύναμης της Σαγκάης

Στρατηγός Kenji Doihara αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών στην Μαντζουρία και διοικητής της αεροπορίας

Εκτελέστηκαν δια απαγχονισμού - ατιμωτικός τρόπος θανάτου για στρατιωτικούς - στην φυλακή του Sugamo η οποία δεν υπάρχει σήμερα - για να μην θυμίζει το έγκλημα της Δημ(ι)οκρατίας - στην θέση της σήμερα δεσπόζει ένας ουρανοξύστης … σύμβολο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και του Αμερικανισμού. Οι Αμερικανοί σε γενικές γραμμές δεν επέτρεψαν τις φωτογραφίες κατά την διάρκεια της απεχθούς πράξης  ή των πτωμάτων - αν και κάποιες διέρρευσαν - , ενώ άγνωστο παραμένει το «παρασκήνιο» κατά την διάρκεια των εκτελέσεων.

Άλλα πρόσωπα με σημαίνοντα ρόλο στην Ιαπωνία καταδικάστηκαν σε πολυετείς φυλακίσεις, ενώ περισσότεροι από χίλιοι καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ακολούθησαν και άλλες δίκες παρωδίες σε περιοχές που υπήρχαν σύμμαχοι των Αμερικανών. Για να δικαιολογήσουν στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης τις αποφάσεις του παράνομου δικαστηρίου, οι Αμερικανοί το 1951 έσυραν τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις - μαριονέτες να υπογράψουν συμφωνίες ντροπής όπου και αποδέχονταν οι Ιάπωνες πολιτικοί πλήρως τις αποφάσεις και τις  θανατικές ποινές των κατοχικών δικαστηρίων. Μόλις το 1978 αποδόθηκαν οι οφειλόμενες τιμές στους εκτελεσθέντες Εθνικιστές με τελετή στο εθνικό μνημείο Yasukuni όπου αναπαύονται τα πνεύματα όλων αυτών που υπερασπίστηκαν τον Αυτοκράτορα και την τιμή της Ιαπωνίας.