Μιλώντας για τον Σοσιαλισμό, εκκινούμε από το ανθρώπινο
Πρόσωπο και καταλήγουμε πάλι σ’ αυτό. Αναφερόμαστε, δηλαδή, σε μία εδραία
περσοναλιστική οντολογία. Στον αντίποδα του οικονομισμού και του ιστορικού
υλισμού, που διακατέχουν τον Φιλελευθερισμό και τον Μαρξισμό, ο Σοσιαλισμός,
στο πλαίσιο της Εθνικής Ιδέας, θέτει ως κέντρο και άξονα αναφοράς τον άνθρωπο
και την οντολογική ελευθερία του ανθρωπίνου Προσώπου.
Θα πρέπει, λοιπόν, στην προβληματική μας να ξεκινήσουμε από
το ερώτημα περί της φύσης της ανθρώπινης ύπαρξης. Η αρχαία ελληνική παράδοση
και η ορθόδοξη πνευματική παράδοση είναι αμφότερες σαφώς Προσωποκεντρικές.
Ωστόσο, κάθε προσωποκεντρική θεώρηση της ύπαρξης κατατείνει στον
κοινωνιοκεντρισμό, τον βασικό πυλώνα του αριστερού ανθρωπισμού. Απλούστερα, το
ανθρώπινο Πρόσωπο, εξ υπαρχής και φυσικά, σχετίζεται δημιουργώντας κοινωνία
Προσώπων, την πολιτική κοινωνία. Κατά τον ίδιο τρόπο, η κοινωνιοκεντρική τάση
έχει ως σκοποθεσία την οικουμενικότητα. Με άλλα λόγια, ο Σοσιαλισμός βιώνεται
δια της εύρυνσης του Προσώπου προς την παγκοσμιότητα. Στην περίπτωση αυτή δεν
πρόκειται για διεθνισμό, διότι οι κοινωνικές και φυλετικές αναφορές δεν
καταργούνται αλλά υπερβαίνονται. Οι αρχές αυτές, όταν απαγωγικά εφαρμοστούν
στην οικονομική πολιτική θα επιλύσουν και τα διάφορα διαχειριστικά ζητήματα.
Τα παραπάνω είναι τα θεωρητικά προαπαιτούμενα για την
εφαρμογή μιας ανατρεπτικής κοινωνικής πολιτικής, που δεν θα παραγνωρίζει την
αυταξία του ανθρώπου. Η τοποθέτηση στα Αριστερά τονίζει την αναγκαιότητα της
κοινωνικής ανατροπής, η επίκληση του Σοσιαλισμού ισοδυναμεί με το αίτημα για
δραστική κοινωνικοποίηση του πλούτου. Προϋποτίθεται, ακόμα, ο εξοβελισμός κάθε
μαρξιστικού υπολείμματος που οδηγεί στην κοινωνική ισοπέδωση έναντι της
αξιοκρατικής ιεράρχησης και στο ταξικό μίσος έναντι της συνεργασίας. Το ίδιο
απορριπτέος είναι και ο φιλελεύθερος δρόμος, ο οποίος θέλει τον άνθρωπο
αποστεωμένο από την κοινωνική σημαντική του. Η συνιστώσα του εθνικισμού θα
έρθει με την σειρά της συμπληρωματικά να υπερτονίσει την αίσθηση της
κοινότητας, της ταυτότητας, της ιεραρχίας, της παράδοσης, της διαφορετικότητας.
Ξεχάσαμε ότι η Επανάσταση είναι ταυτόχρονα δυσπρόσιτη αλλά
και εφικτή. Έτσι, άλλοι απογοητεύτηκαν κι άλλοι έγιναν γραφικοί. Κάθε
προσπάθεια για κοινωνική παρέμβαση πρέπει να έχει στέρεα ερείσματα στα ουσιώδη
ερωτήματα για το «νόημα», για την «αιτία» και τον «σκοπό». Με άλλα λόγια,
πρέπει να είναι πάντα ανοιχτή προς την μεταφυσική. Κάθε συζήτηση για την
εισαγωγή στο κοινωνικό γίγνεσθαι μιας επαναστατικής πρότασης, οφείλει να
στρέφεται πρώτα προς τον ουρανό προκειμένου να υπηρετήσει χρηστά τη γη…
O Gabriele D’Annunzio, (γεννήθηκε 12.3.1863,
Πεσκάρα Ιταλία - πέθανε 01.03.1938, Gardone Riviera - Ιταλία), ήταν Ιταλός
ποιητής, μυθιστοριογράφος, δραματουργός, συγγραφέας διηγημάτων, δημοσιογράφος,
στρατιωτικός ήρωας και πολιτικός ηγέτης, στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου
αιώνα. Ο γιος, ενός πολιτικά εμφανούς και πλούσιου γαιοκτήμονα της
Πεσκάρα, ο D’Annunzio εκπαιδεύτηκε στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης. Στα 16 του
δημοσιεύτηκαν τα πρώτα του ποιήματα ‘Primo Vere’ [στις αρχές της
Ανοιξης-1879].
Το ποίημα του ‘Canto novo' [New Song -1882?] είχε περισσότερη
ατομικότητα, γεμάτο από πάθος και αισθησιασμό. Ακολουθούν το αυτοβιογραφικό ‘il
piacere' [το παιδί της ευχαρίστησης] όπου εισάγει κατά πρώτον, το πάθος του γιά
τους νιτσεικούς ήρωες.Το 1892 ακολουθεί ο Έισβολέας' [L’innocente]. Είναι ήδη
διάσημος, όταν κυκλοφορεί το γνωστό του ‘ο θρίαμβος του Θανάτου’. Ο D’Annunzio
συνέχισε την τεράστια λογοτεχνική παραγωγή μέχρι το Α’Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μεγάλο ποιητικό έργο του είναι η λυρική συλλογή Laudi del
cielo del mare della Terra e degli EROI (1899 ?) Αλκυόνη (1904). Το τρίτο βιβλίο αυτής της σειράς ‘Αλκυόνη-1904’ γεμάτο από
μυρωδιές, γεύσεις, ήχους και εμπειρίες του καλοκαιριού της Τοσκάνης, θεωρείται από
πολλούς το μεγαλύτερο ποιητικό του έργο. Το 1894, σε συνεργασία με την ηθοποιό Ελεωνόρα Duse, στράφηκε
στό γράψιμο έργων γι’αυτήν κυρίως με τραγωδίες. ’La Gioconda-1899′ και’
Francesca da Riminι-1901′. Διέκοψε τη σχέση και ακολούθησε το ερωτικό μυθιστόρημα, ’Il
fuoco -1900′. Το 1904, La figlia di Iorio, ένα ισχυρό ποιητικό δράμα για τους φόβους και τίς προληψεις των χωρικών Αbruzzi. Ο εξωφρενικός τρόπος ζωής και τα χρέη του, τον ανάγκασαν να
φύγει στη Γαλλία.
Επέστρεψε όμως με τον Α΄ Παγκόσμιο για να παροτρύνει τη
πατρίδα του στον πόλεμο. Αναζητώντας ο ίδιος επικίνδυνες αποστολές, καταλήγει στην Πολεμική Αεροπορία, όπου έχασε και το ένα του μάτι. Λάτρης στις μεμονωμένες
στρατιωτικές ενέργειες, έριξε χιλιάδες φυλλάδια προπαγάνδας, με τη πτήση του πάνω
απ΄τη Βιέννη [1918] και έκανε φάρσα με τολμηρή επίθεση - έκπληξη με βάρκες στον
Αυστριακό στόλο στον κόλπο του Buccari.
Το 1919 ο D’Annunzio και περίπου 300 υποστηρικτές του, σε πείσμα
της Συνθήκης των Βερσαλλιών, κατέλαβαν το λιμάνι της Δαλματίας του Fiume (Rijeka
στη σημερινή Κροατία), που η Ιταλική κυβέρνηση και οι Σύμμαχοι είχαν προτείνει
να ενσωματωθεί στο νέο Γιουγκοσλαβικό κράτος, αλλά που ο D’Annunzio πίστευε ότι
δικαίως ανήκει στην Ιταλία. Με τη τολμηρή δράση του είχε κινήσει το ενδιαφέρον
και το λιμάνι έγινε Ιταλικό το 1924. Στη συνέχεια ο D’ Annunzio έγινε ένας
ένθερμος Φασίστας και ανταμείφθηκε από τον Μπενίτο Μουσολίνι με έναν τίτλο και
μια εθνική έκδοση των έργων του, αλλά δεν άσκησε καμία περαιτέρω επιρροή στην
ιταλική πολιτική.
Αποσύρθηκε στο Gardone Riviera στη Λομβαρδία και έγραψε
μερικά απομνημονεύματα και εξομολογήσεις. Εχτισε ένα γήπεδο, πού εμφανίζεται ένα
πλοίο μισό θαμμένο στη πλαγιά του λόφου. Μετά το θάνατό του, ένα μεγάλο
μαυσωλείο κατασκευάστηκε εκεί και τοποθετήθηκαν τα λείψανα του. Η Gardone Riviera έγινε όχι μόνο μνημείο του, αλλά και ένα μνημείο
για τόν Ιταλικό εθνικισμό και ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά αξιοθέατα της
Ιταλίας.
Η πολύχρωμη καριέρα τού D’Annunzio, οι σκανδαλώδεις
ερωτοδουλειές του, η τόλμη του στη διάρκεια του πολέμου, η ευγλωττία του και η
πολιτική ηγεσία του σε δύο εθνικές κρίσεις, συνέβαλαν όλα στό να θεωρείται ,
μία από τις πιο εντυπωσιακές προσωπικότητες της εποχής του. Τα λογοτεχνικά έργα του χαρακτηρίζονται από τήν εγωκεντρική
σκοπιά τους, το ομαλό και μελωδικό ύφος τους και τήν επιτακτική έμφαση τής
ικανοποίησης των αισθήσεων, είτε μέσα από την αγάπη τών γυναικών, είτε της
Φύσης. Ως ποιητής, ο Gabriele D’Annunzio, αντλούσε τή δημιουργική
δύναμη του από την μεγάλη συναισθηματική ευαισθησία του.
Σε γνωστό αριστερίστικο
φόρουμ «ελεύθερης διακίνησης ιδεών» δημοσιεύθηκε ανάληψη ευθύνης για την
πυρπόληση του αυτοκινήτου, ενός νέου συναγωνιστή ο οποίος μας έχει τιμήσει με
την συμμετοχή του στις μαχητικές μας εκδηλώσεις.
Καταρχάς να δηλώσουμε την αμέριστη συμπαράσταση και
αλληλεγγύη μας στον συναγωνιστή Θ.Κ, και
ότι στεκόμαστε δίπλα του.
Είναι άξιο αναφοράς το ότι οι κύριοι που ανέλαβαν την
ευθύνη αυτής της επίθεσης, προτίμησαν να συγκρουστούν με άψυχα αντικείμενα,
παρά με τον ιδιοκτήτη τους, που όμως μας τον περιγράφουν με κάθε λεπτομέρεια,
και δίνοντας μας να καταλάβουμε ότι έχουν γνώση των κινήσεων του. Αυτή η
πρακτική είναι σύνηθες φαινόμενο για ακροαριστερές γκρούπες, όπως η επέκταση
αυτής της τακτικής, σε επιθέσεις πολυάριθμων ομάδων σε μεμονωμένους νέους αλλά
και μεγαλύτερους συναγωνιστές, που σχεδόν πάντα περνάνε στο αρχείο. Είναι
επίσης γνωστό ότι οι κύριοι αυτοί, μέσα στον μηδενισμό τους και βυθισμένοι σε
επαναστατικές και ταξικές ονειρώξεις και ιδεοληψίες, προτιμούν να συγκρουστούν
εκ του ασφαλούς, αναλαμβάνοντας πολιτικές ευθύνες, που ουσιαστικά δεν έχουν
κανένα νόημα. Γιατί τι νόημα έχουν αναλήψεις ευθύνης όταν γίνονται εκ του
ασφαλούς, και με την στήριξη του αριστερού χαλιφάτου, το οποίο στέλνει φυλακή
και φορτώνει δικαστήρια νέους εθνικιστές για το τίποτα, αφήνοντας παράλληλα
ακροαριστερές και αντιφασιστικές ομάδες να δρουν ελεύθερες, προβαίνοντας σε
έκνομες ενέργειες κατ’εξακολούθηση. Όλα αυτά φυσικά είναι ρητορικά ερωτήματα
μιας και γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για ισονομία.
Στην συνέχεια αναφέρονται σε μια σειρά από
δραστηριότητες της κοινότητας μας, μαχητικές και μη οι οποίες έχουν
δημοσιευθεί, και προσπαθούν να νουθετήσουν όσους μας παραχώρησαν τους χώρους
τους σχεδόν πάντα επ’αμοιβή, με επιχειρήματα επιπέδου «Μη τους παίζεται είναι
κακοί φασίστες»(Στο χαλιφάτο η συναναστροφή με φασίστες αρκεί για να
καταδικαστείς)σικ. Επίσης αναφέρονται στην συνειδητά πολιτική επιλογή μας, για
την μη δημοσίευση της τοποθεσίας των χώρων διεξαγωγής των εκδηλώσεων μας. Αυτό
γίνεται διότι γνωρίζουμε ότι ο παρακρατικός σας ρόλος και οι υπόγειες
διασυνδέσεις όλων αυτών των ομάδων με διάφορες συνιστώσες , δεν μας το
επιτρέπουν. Αυτό δεν είναι φόβος, είναι η γνώση του παρακρατικού σας ρόλου και
της επαναστατικότητας σας, η οποία έχει οδηγήσει σε φυλακίσεις και διώξεις
εθνικιστών, μια επαναστατικότητα που αναλώνεται γύρω από μηνύσεις, ρουφιανιές
και θρασύδειλες επιθέσεις, μια επαναστατικότητα η οποία λειτουργεί παρακρατικά.
Επίσης αναφέρονται στην επιλογή μας να
συμμετέχουμε σε μέτωπα αλληλεγγύης και στήριξης, όπως αυτό της Κύπρου αλλά και
άλλων περιοχών ανά τον κόσμο, στηρίζοντας έμπρακτα τα όλα τα κινήματα με εθνικό
χαρακτήρα.Αλλά και στην συμμετοχή μας σε πορείες τιμής και μνήμης δολοφονημένων
εθνικιστών από ακροαριστερές τρομοκρατικές οργανώσεις.
Η κοινότητα μας αφοσιωμένη στο σκοπό και το έργο της
συνεχίζει τον αγώνα της, στέκεται όρθια σε όλες τις προκλήσεις και επιθέσεις
έμμεσες ή άμεσες. Επιθέσεις οι οποίες πραγματοποιούνται στο σκοτάδι,
δημοσιεύσεις χωρίς όνομα, με πληροφορίες που μυρίζουν ρουφιανιλίκια. Στεκόμαστε
απέναντι σε όλους αυτούς τους δειλούς, που ο ανδρισμός τους φτάνει μέχρι το
πληκτρολόγιο και την ασφάλεια της ανωνυμίας τους. Οι Ιδέες μας για μας είναι
στάση και τρόπος ζωής και όχι ευκαιριακή διέξοδος των καθημερινών προβλημάτων.
Γι’ αυτό θα συνεχίσετε να μας βλέπεται μπροστά σας, κάνοντας όλα αυτά που σας
ενοχλούν, πιστοί στις Ιδέες μας, κάνοντας τις πράξεις. Στεκόμαστε σαν μια
οικογένεια.Περήφανοι για αυτό που είμαστε. Πιστοί μέχρι τέλους.
Υ.Γ: Τα τηλέφωνα μας είναι στην διάθεση εκείνων που
νομίζουν ότι φοράνε παντελόνια, και επιθυμούν να μας αλλάξουν απόψεις και ιδέες.
«Στους χρόνους της Άλωσης οι στρατιώτες του Παλαιολόγου που
υπεράσπισαν τα τείχη ήσαν οχτώ χιλιάδες. Την ίδια ώρα που στα μοναστήρια του
κράτους βρίσκουνταν τριακόσιες χιλιάδες καλόγεροι στην άλκιμη ηλικία του
μάχιμου άντρα. Να τρώνε και να πέρδονται και να τρέφουνε πρωκτό.
Και ο αρχηγός του κράτους την Κυριακή έψελνε πατριάρχης στην
Αγια-Σοφιά, και τη Δευτέρα γονάτιζε τσανακογλείφτης στο σαράι. Έτσι, μιλώντας για πατριάρχη και για σουλτάνο, φτάνουμε
στους πρώτους κύκλους της Κόλασης του Δάντη.
Κάποτε πρέπει να ξεκλειδώσουμε το κατώγι της ιστορίας μας.
Και να φέρουμε στο φως "τους όφεις και τα φίδια" που είναι μέσα
κλεισμένα.
Να ειπούμε, δηλαδή, ότι το πρώτο μέλημα του πορθητή της
Πόλης ήτανε να θρονιάσει στο στασίδι των σκλάβων τουρκόφρονα πατριάρχη. Όχι για
να προστατέψει τα νιτερέσα του δούλου γένους, όπως μας λένε αιώνες τώρα οι
δάσκαλοι και τα βιβλία. Αλλά για να τον έχει δόλιο και χθόνιο συνεργάτη στο
αρειμάνιο οθωμανιλίκι του. Στο να μη σηκώσουνε, δηλαδή, ποτές κεφάλι οι ραγιάδες.»
Τον Ιούνιο του 1955 ο Michael Kühnen γεννιέται στην πόλη
της Βόννης σε μια ευκατάστατη αστική οικογένεια. Ένας άνθρωπος που θα παίξει
καθοριστικό ρόλο στο αποδυναμωμένο Γερμανικό κίνημα. Έξυπνος καλλιεργημένος και
διαβασμένος. Απορρίπτει γρήγορα τις επιλογές των αστικών ακροδεξιών κομμάτων
και γίνεται αυτός που θα χτίσει ένα άλλο πεδίο δράσης και ιδεών, μέσα από το
οποίο θέλει ο νεολαίος Εθνικοσοσιαλιστής να μην παραμείνει θρησκόληπτος και γονυπετής
μπροστά στα ιστορικά πρόσωπα αλλά θα υπερασπίζεται την ιδέα και μόνο αφού τα
πρόσωπα είναι το όχημα και όχι ο αυτοσκοπός. Όπως λέει και ο ίδιος «οι
Εθνικοσοσιαλιστές ανήκουν στις Εθνικοσοσιαλιστικές οργανώσεις». Κόβει αμέσως τον γόρδιο δεσμό με την προδοτική
ακροδεξιά και ετοιμάζεται για την δική του «έφοδο στα αστέρια» αψηφώντας τους κινδύνους
της εποχής!
Θυμάμαι το όνομα του να βρίσκει χώρο σε αρκετά από τα
παλιά ιδεολογικά περιοδικά της «Χρυσής Αυγής» καθώς και στο Εθνικοεπαναστατικό περιοδικό
«Αντίδοτο» ενώ μέσα από τις φωτογραφίες να προβάλλεται το μεγαλειώδες έργο του
στο νεότερο Γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα. Ένας αυθεντικός Πολιτικός
Στρατιώτης που δεν ανέχθηκε τις ευκαιριακές επιλογές και τις διαταγές των «εφήμερων
ανθρώπων» που βρίσκει κάποιος στις ηγεσίες των κομμάτων, αλλά πορεύτηκε μέχρι
το τέλος στο αγώνα για την Γερμανική εργατιά και την Ευρωπαϊκή Πατρίδα.
Συνεχίζει να προκαλεί σε ολόκληρη την ζωή του τα
κατευθυνόμενα ΜΜΕ κυκλοφορώντας με μαύρα δερμάτινα παντελόνια και μαύρες
μπότες, Σβάστικες και σύμβολα απαγορευμένα, και καταφέρνει να αυξήσει με
θεαματικό τρόπο τον αριθμό στις τάξεις των συναγωνιστών του. Το σύνθημα του
είναι «πριν γίνεις διάσημος πρέπει να γίνεις γνωστός». Επανιδρύει σε γειτονιές
και πόλεις ομάδες που θυμίζουν τα «Τάγματα Εφόδου» και σπέρνει τον πανικό σε
ασφαλίτες μπάτσους και εισβολείς. Είναι ο πιο ικανός για να συσπειρώσει τις δυνάμεις
της Επανάστασης παρά τις όποιες ιδεολογικές διαφωνίες υπάρχουν μεταξύ τους, και
αυτός που θα ρίξει στην μηχανή της δράσης το καλύτερο καύσιμο, την συνεχή παρέμβαση
μέσα στην κοινωνία.
Δημιουργός και οργανωτής ποικίλων ομάδων του ένοπλου ακτιβισμού,
εξαιρετικός ρήτορας και μαχητής των δρόμων, πρωτοπόρος στην ανασυγκρότηση του
κινήματος παρά τις συκοφαντίες τις παγίδες και τις εμπάθειες στον «χώρο». Πέρασε
2 φορές από τα «λευκά κελιά» της σύγχρονης δημοκρατικής Γερμανίας αλλά δεν
φοβήθηκε ούτε λεπτό τις απάνθρωπες συνθήκες και τα βασανιστήρια των κρατιστών γουρουνιών.
Ίδρυσε την οργάνωση ANS/NAπου
υπήρξε ο φόβος και ο τρόμος των ένστολων πιθήκων και των καπιταλιστών που
έπιναν το αίμα του λαού ενώ σύντομα από τα 25 μέλη βρίσκεται μεταξύ εκατοντάδων
μαχητών. Αυτός ο πιστός Ρωμαιοκαθολικός και πρώην Μαοϊκός με τα χέρια του να
έχουν σημάδια από την σκληρή δουλειά στα ναυπηγεία του Αμβούργου, έδειξε τον
δρόμο για την ανάπτυξη του κινήματος και βάφτισε τον μεταπολεμικό ένοπλο αγώνα
απέναντι στην ασυδοσία του κεφαλαίου. Στην φυλακή θα γράψει το ιδεολογικό
μανιφέστο «Η δεύτερη επανάσταση». Ο τίτλος θυμίζει σε πολλούς τον ErnstRohmέναν
ακόμη «καταραμένο» μύστη του Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος που απελευθέρωσε το
Βερολίνο από τις ύαινες του Λένιν.
Μια από τις πιο γνωστές παρεμβάσεις που οργάνωσε, υπήρξε
η πορεία τον Μάιο του ’78 στο Αμβούργο ενάντια στο «ολοκαύτωμα» με μάσκες γαϊδουριών.
Συμμετείχε στην προετοιμασία για την ανάμειξη των Γερμανών συντρόφων μέσα από τις
δομές της ομάδας Hoffmannστις
μάχες στον Λίβανο οι οποίοι και πολέμησαν στο πλευρό των Παλαιστίνιων Φενταγίν.
Εδώ να θυμίσω ότι όταν δολοφονήθηκε ο RudolfHessη σημαία του Λιβάνου
κυμάτιζε μεσίστια στα μυστικά επαναστατικά στρατόπεδα με εντολή του διοικητή
τους. Επίσης δεν είναι κρυφό ότι στα στρατόπεδα αυτά εκπαιδεύτηκαν μαζί από
Σύριους και άλλους ομάδες «νεοναζιστών» και «ακροαριστερών» οι οποίοι είχαν
κοινό το μίσος για τον Σιωνισμό.
Για ένα διάστημα βρέθηκε στις τάξεις του Γερμανικού
στρατού ως υπολοχαγός αλλά έλαβε τιμητική απόταξη και καταδίκη για την διάδοση
των επαναστατικών ιδεών. Η μεγαλύτερη τιμή για τον θρύλο και οργανωτή του σύγχρονου
«αυτόνομου» Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού αφού απαρνήθηκε το υβρίδιο της εβραϊκής
εξουσίας και αντέταξε τις γροθιές του απέναντι στα μαντρόσκυλα του
καπιταλισμού. Οι ληστείες τραπεζών και η απαλλοτρίωση όπλων από αποθήκες
οπλισμού και στρατιωτικές βάσεις του δημοκρατικού στρατού υπήρξε η απαραίτητη
εισαγωγή για να περάσει τον δικό του «Ρουβικώνα». Κατηγορήθηκε για δράση ενάντια στο Αμερικανοσιωνιστικό
ΝΑΤΟ και ως ο κύριος ενορχηστρωτής σχεδίων για την απελευθέρωση του RudolfHess. Yπήρξε ο νους πίσω από συναντήσεις με
κορυφαία πρόσωπα και παλαίμαχους πολεμιστές του Χιτλερικού καθεστώτος αλλά και αυτός
που έφερε την ενότητα ανάμεσα στους «αριστερούς» Εθνικοσοσιαλιστές και τους «ορθόδοξους».
Ήταν αυτός που βοήθησε οργανώσεις και βετεράνους πολέμου, που διοργάνωσε
ομιλίες και τελετές μνήμης, που μίλησε για την ανάγκη να διαφυλαχθεί η ενότητα καθώς
και η προάσπιση της εργατιάς, αυτός που απευθύνθηκε με θέρμη στις καρδιές
χιλιάδων συντρόφων και επηρέασε τις μάζες στις λαϊκές συνοικίες.
Παρά τις απαγορεύσεις των δικαστηρίων της πλουτοκρατίας,
τις έρευνες σε σπίτια και γιάφκες, τις δηλώσεις μετανοίας μερικών «συντρόφων» και
τα πισωγυρίσματα δεν έπαψε ποτέ να είναι δραστήριος και αλληλέγγυος. Προωθήθηκε
στις δομές του FAPκαι
προσέγγισε συντομα τον Στρασσερισμό ο οποίος έδειχνε τον βηματισμό για την
προσέλκυση των μαζών κοντά στις ιδέες της εθνικής επανάστασης. Μελέτησε το έργο
και την ιστορία των ανθρώπων που διαφώνησαν με τον AdolfHitlerκαι
εμπνεύστηκε από τις πράξεις της ριζοσπαστικής πτέρυγας του κόμματος η οποία και
πρωτοστάτησε μεταπολεμικά στην ανασυγκρότηση των κινημάτων σε ολόκληρη την
Ευρώπη. Διέφυγε το ’84 στην Ελβετία και την Γαλλία για να αποφύγει το κυνήγι
μαγισσών και ήρθε σε επαφή με τον LeonDegrelle στην Ισπανία. Υποστήριξε με θέρμη την
οργάνωση CEDADEαλλά
σύντομα συνελλήφθη στο Παρίσι από το οποίο και στάλθηκε ως αιχμάλωτος πολέμου στις
γερμανικές αρχές. Μια νέα καταδίκη τον περίμενε εκεί.
Μετά την αποφυλάκιση του και παρά τα προβλήματα υγείας
δραστηριοποιήθηκε στην κίνηση ενάντια στο άνοιγμα των συνόρων. Εργαζόταν ασταμάτητα
έγραφε, έδινε συνεντεύξεις και ομιλίες και συνέχιζε για την επόμενη δράση και
κίνηση χωρίς ποτέ να κουράζεται ενώ ταξίδευε σε ολόκληρη την Γερμανία για ιδρύσει
πυρήνες σύμφωνα με την «θεωρία των κελιών» και τα διδάγματα της «εθνικής
αυτονομίας». Το ΄83 είχε ήδη ιδρύσει 30 «Συντροφιές» (Kameradschaften) τις ομάδες εκείνες που αργότερα εξελίχθηκαν σε
Αυτόνομες βάσεις δράσης. Με στοιχεία από τα S.A. αλλά προσαρμοσμένες οι κινήσεις
αυτές στα δεδομένα της εποχής μετατράπηκαν σύντομα σε ευέλικτες ομάδες μάχης
εντός και εκτός αστικού περιβάλλοντος δημιουργώντας τις συνθήκες εκείνες για
την απονεύρωση του αντιπάλου. Οι εσωτερικές διαφωνίες και έριδες δεν
καταφέρνουν να τον απομονώσουν ενώ σε έκτακτο συνέδριο οι περισσότερες ομάδες
αποδέχονται τον πρωταγωνιστικό του ρόλο και λόγο.
Μετά από μια ακόμη φυλάκιση πεθαίνει στις 25.04.1991
και αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στο δυναμικό κίνημα της Γερμανίας. Το σώμα
του αποτεφρώθηκε και τοποθετήθηκαν οι στάχτες μαζί με τα ιδεολογικά σύμβολα στο
Kassel, δίπλα
σε έναν άλλο σύντροφο που δολοφονήθηκε από την αντίδραση κατά την διάρκεια της ένοπλης
πάλης. Τα επεισόδια πριν και μετά την νεκρώσιμη ακολουθία θύμισαν σε πολλούς
την κηδεία του HorstWessel. Οι
πέτρες και οι φωτιές, ο πετροπόλεμος και οι αύρες των μπάτσων καθώς και οι συγκρούσεις
με αντιφασίστες ολοκλήρωσαν το σκηνικό της ημέρας. Μετά από λίγο καιρό οι antifa αρουραίοι σύλησαν το νεκροταφείο και
μέσα στο σκοτάδι έκλεψαν την τεφροδόχο του νεκρού, θυμίζοντας τις Σιωνιστικές
πρακτικές μετά την δίκη παρωδία της Νυρεμβέργης. Το έργο του και η μνήμη του είναι μια Φρυκτωρία στην
πορεία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κινήματος.
«Βοηθήστε την Μυρτώ» - Η δραματική έκκληση της μάνας για να
σωθεί το παιδί της
Έκκληση βοηθείας απευθύνει η απαρηγόρητη μητέρα της Μυρτώς,
του άτυχου κοριτσιού, τέσσερα χρόνια μετά τη σοκαριστική επίθεση που δέχτηκε η
κόρη της στην Πάρο, από τον Πακιστανό Αχμέτ Βακάς, ο οποίος αφού την κακοποίησε
σεξουαλικά, σχεδόν «πολτοποίησε» το κεφάλι της χτυπώντας το άγρια στα βράχια.
Σύμφωνα με πληροφορίες του Cyclades24.gr, η μητέρα της Μαρια
Κοτρώτσου, κάνει έκκληση για βοήθεια, ενώ τελευταία απευθύνθηκε μάλιστα και
στο σωματείο συνταξιούχων του ΟΤΕ, όπου και εργαζόταν.
Όπως δηλώνει η κα
Κοτρώτσου, η Μυρτώ τρέφεται με φάρμακα που είναι απαραίτητα για αυτήν. Σε
καθημερινή βάση, επί 6 ώρες, η Μυρτώ κάνει τις θεραπείες της ωστόσο το
τελευταίο καιρό δείχνει κάποια εικόνα παραίτησης και δεν συμμετέχει όπως θα
έπρεπε στην θεραπεία της. Από την άλλη δεν υπάρχει καμία ελπίδα βοήθειας από το
κράτος, πέρα από το αναπηρικό βοήθημα πρόνοιας.
Το τελευταίο διάστημα όμως η κα. Μαρία αντιμετωπίζει
σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα, τα οποία δεν της επιτρέπουν να αντεπεξέλθει. Η κα. Κοτρώτσου, κάνει έκκληση μέσω της εφημερίδας των συνταξιούχων του ΟΤΕ, »Η
ΦΩΝΗ» ώστε να βοηθήσουν στο νέο εγχείρημα που πιστεύει οτι θα βοηθήσει την
Μυρτώ, ώστε να καλυτερεύσει η υγεία της.
Όποιος ενδιαφέρεται και θέλει να βοηθήσει, μπορεί να κάνει
κατάθεση - μικρό ή μεγάλο ποσό - στον εξής λογαριασμό της ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ:
ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ ΜΑΡΙΑ 150/0276 2274
Καλό θα ήταν όσοι μπορούμε να βοηθήσουμε και δείξουμε το
αληθινό πρόσωπο μας, για ένα Ελληνόπουλο που βρίσκεται αδίκως στο κέντρο
αποκατάστασης, Ανιμους στην Λάρισα, να παλεύει με την ζωή…
Ο λησμονημένος Εθνικιστής Εργάτης Κωνσταντίνος Σπέρας
Σε μια
παλαιότερη συζήτηση μεταξύ Συναγωνιστών, είχαμε ασχοληθεί διεξοδικά με την
JON-S και με τον Ledesma Ramiro Ramos και την δράση τους πριν και κατά την
διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου. Αναλύσαμε διεξοδικά την ιδεολογία του
ισπανικού εθνοσυνδικαλισμού και το πόσο είχε διαδοθεί στην ισπανική κοινωνία
και στα ισπανικά συνδικάτα στα χρόνια του Μεσοπολέμου και φυσικά στο τέλος
κλείσαμε την συζήτηση με ένα παράπονο και μια πικρία γιατί δεν είχαμε ανάλογα κινήματα
στη χώρα μας την εποχή εκείνη.
Αυτή η συζήτηση με οδήγησε να μελετήσω το
συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας, από τα πρώτα του δειλά βήματα στις αρχές
του προηγούμενου αιώνα ως τις αρχές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, με την
κρυφή ελπίδα ότι ίσως βρω ανάλογες περιπτώσεις και στη χώρα μας. Η αναζήτηση
μου βασίστηκε ως επί το πλείστον σε αναρχικές και μαρξιστικές πηγές δυστυχώς,
λόγω της παντελούς έλλειψης εθνικιστικής βιβλιογραφίας και φυσικά της
ολοκληρωτικής καπήλευσης του συνδικαλισμού από την αριστερά.
Μέσω αυτής της
μελέτης ανακάλυψα διάφορες μορφές του Ελληνικού συνδικαλισμού, οι οποίες
έδρασαν στη χώρα εκείνη την εποχή και ΔΕΝ ενστερνίζονταν τις μαρξιστικές
θεωρίες ή τις αποποιήθηκαν, όταν διέγνωσαν τον ύποπτο ρόλο του ΣΕΚΕ και του ΚΚΕ
αργότερα, μια από αυτές τις μορφές είναι ο Κώστας Σπέρας. Την πολιτική και
συνδικαλιστική του δράση, θα παραθέσω παρακάτω από τα μέσα της δεκαετίας του
1910 ως την δολοφονία του από την ΟΠΛΑ το 1943.
Ο Κώστας Σπέρας γεννήθηκε στη
Σέριφο το 1893, όπου εκεί έζησε τα παιδικά του χρόνια ως το
1907 που μετανάστευσε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Στην Αλεξάνδρεια φοίτησε στο Λεόντειο Λύκειο ενώ αργότερα
εγκαταστάθηκε στο Κάιρο όπου εργάστηκε ως καπνεργάτης και ήρθε σε επαφή με τις
ιδέες του Αναρχοσυνδικαλισμού και του Επαναστατικού Συνδικαλισμού. Το 1910
επέστρεψε στην Ελλάδα, στην αρχή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου ήταν από τους
πρωτεργάτες της δημιουργίας Εργατικού Κέντρου Αθηνών και του Σοσιαλιστικού
Κέντρου Αθηνών καταβάλλοντας τρομερές προσπάθειες για να μεταλαμπαδεύσει τις
απόψεις του στο Ελληνικό εργατικό κίνημα …
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
Τα ξημερώματα της 12ης Απριλίου 1861 εξερράγη η πρώτη
χειροβομβίδα του πολέμου της Απόσχισης. Και οι δυο πλευρές περιμένουν έναν
σύντομο, έντιμο, ομαλό πόλεμο. Η σύγκρουση όμως θα διαρκέσει τέσσερα χρόνια και
θα είναι η πιο αιματηρή ολόκληρης της αμερικανικής ιστορίας. Οι απώλειες θα
είναι κατά ένα τρίτο μεγαλύτερες από εκείνες που υπέστησαν οι ΗΠΑ στον Β'
Παγκόσμιο Πόλεμο, 618.000 έναντι 407.000, για έναν πληθυσμό επτά φορές
μικρότερο.
Το 1861, οι ΗΠΑ δεν αποτελούν ένα μόνο έθνος, αλλά δυο, τα
οποία είναι εντελώς διαχωρισμένα, ο Νότος και ο Βορράς. Όλα βρίσκονται σε
αντίθεση: ο πληθυσμός, οι παραδόσεις, ο πολιτισμός, το κλίμα, η οικονομία. Η
ιστορία την οποία αφηγείται ο Ντομινίκ Βεννέρ, είναι εκείνη της γέννησης ενός
έθνους του Νότου, και στη συνέχεια η αντίσταση του στην επίθεση του
βιομηχανικού Βορρά, και τέλος της προμελετημένης δολοφονίας του ...
Ο ακτιβιστής Εθνικιστής Δημήτριος Κολτσίδας είναι γνωστός
για τον δυναμισμό του και την πολύχρονη δράση του στην περιοχή της Θεσσαλίας. Ένας από τους χιλιάδες που τα τελευταία χρόνια, κατήγγειλε δημοσίως την ηγεσία
της Χρυσής Αυγής ως συστημικό και αστικό κόμμα με αντιφασιστικές ακροδεξιές
απολήξεις καθώς και την εμμονή των βουλευτών της να γευτούν στο σύνολο τους τα
προνόμια του κοινοβουλευτικού πορνείου.
Η δυνατότητα για σχόλια παραμένει ενεργή και σε αυτή την
ανάρτηση πλην των υβριστικών σχολίων. Αποτελεί χρέος των αντικαπιταλιστών
ριζοσπαστών Εθνικιστών και Εθνικοσοσιαλιστών να συνεχιστεί με ιδιαίτερη
έμφαση η πολεμική ενάντια στην λερναία ύδρα του κομματισμού και τα ντόπια
φερέφωνα της αστικής αντιφασιστικής ακροδεξιάς όποιο προσωπείο και αν χρησιμοποιούν
στις μέρες μας.
Γιατί η Χρυσή Αυγή εξελίσσεται σε συστημικό κόμμα:
Δημόσια επιστολή του ακτιβιστή Εθνικιστή Δημητρίου Κολτσίδα
Και 12 λόγοι για τους
οποίους δεν μπορεί να ψηφιστεί από συνειδητοποιημένους εθνικιστές
*του Δημήτρη Κολτσίδα,πρώην υποψηφίου βουλευτή Λάρισας με τη
Χρυσή Αυγή,
πρώην υποψηφίου αντιπεριφερειάρχη με την Ελληνική Αυγή
Θεσσαλίας
Παρακολουθώντας με προσοχή τα τεκταινόμενα στον εθνικιστικό
χώρο εδώ και χρόνια κάθε καλόπιστος θα παρατηρήσει -έκπληκτος και αμήχανος
ταυτόχρονα- τις αλλαγές που συντελούνται στο ΛΑΙΚΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ –ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Και λέω
έκπληκτος και αμήχανος γιατί οι αλλαγές αυτές,οι λειάνσεις θέσεων ή η
προσαρμογή -σύμφωνα με την πολιτική επιστήμη- απόψεων προς το «πολιτικά ορθό» πριν 3-4 χρόνια θα ήταν
αδιανόητες.Και εξηγούμαι:
1) την Χρυσή Αυγή την γνώρισε ο κόσμος το 2012 εξαιτίας του
ακτιβισμού της. Αυτός τα 2 τελευταία χρόνια έχει χαθεί και κάποια στελέχη που
επέμεναν σε αυτόν - και μέσα σε αυτούς ήμουν και εγώ - έχουν διαγραφεί γιατί δήθεν
εξέφραζαν ακραίες απόψεις,
2) όταν μπήκαμε στη Βουλή κατηγορούσαμε τους άλλους για προνόμια
και οι βουλευτές μας μπήκαν στον πειρασμό και πήραν αυτοκίνητα και άτοκα
δάνεια.
Τότε ποιες οι διαφορές με τους άλλους τους οποίους
θεωρούσαμε διεφθαρμένους και αλαζόνες; Γιατί η ηγεσία το δέχτηκε αυτό χάνοντας
ένα ηθικό πλεονέκτημα;
3) πρότεινε για ευρωβουλευτές άτομα που υπηρετούσαν το
σύστημα την εποχή της
κρίσης των Ιμίων - ότι πιο επονείδιστο στη σύγχρονη ελληνική
ιστορία - και δεν εξέφρασαν την παραμικρή αντίρρηση για αυτό.Υπάρχει άραγε
περίπτωση να ανατραπεί το σύστημα με άτομα τα οποία πήραν παράσημα, εύσημα ή
παροχές από το σύστημα;
Και που ήταν τόσα χρόνια όλοι αυτοί;Γιατί δεν
παραιτήθηκαν μετά την κρίση των Ιμίων αφού διαφωνούσαν με τους χειρισμούς -όπως
έπραξε ο αείμνηστος ανθυποπλοίαρχος Βασίλης Ντερτιλής, γιος του έγκλειστου μπαρουτοκαπνισμένου
εθνικιστή Νίκου Ντερτιλή- αλλά συνέχισαν να το υπηρετούν;Γιατί για χάρη δύο
άκαπνων θεσιθήρων στρατιωτικών παραγκωνίστηκαν αγωνιστές ετών που ήταν
υποψήφιοι ευρωβουλευτές;
4) ενώ ήταν πάντα ένα κίνημα που υποστήριζε τη λαϊκή
επανάσταση και την αλλαγή των κοινωνικών δομών προς όφελος του Έλληνα εργάτη,
τελευταία παρείσφρυσαν στο Κίνημα άνθρωποι που ουδεμία σχέση είχαν με αυτό αλλά
φορούσαν γραβάτες και ταγιέρ. Αυτοί ούτε ακτιβισμό μπορούν να κάνουν, ούτε
ιδεολογία να υπηρετήσουν πολύ δε περισσότερο να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις
επανάστασης γιατί πολύ απλά δεν πιστεύουν σε αυτήν. Αλήθεια
στηρίχτηκε ποτέ ή προκλήθηκε ποτέ επανάσταση από ανθρώπους με γραβάτες ή
ταγιέρ;
5) ανέχτηκε η ηγεσία, η Χρυσή Αυγή να βρίσκεται σε θέση
άμυνας και όχι μετωπικής
επίθεσης.Και όμως όλες οι προύποθέσεις ήταν
ευνοϊκές.Διαφθορά στο δημόσιο βίο,
χρεωκοπημένα ΜΜΕ.Καθημαγμένη χώρα.Κι όμως βρέθηκε στο
καναβάτσο από την δημοσιογραφική αλητεία της χώρας που οι περισσότερι από αυτούς
είναι στρατευμένοι υπάλληλοι εργολαβικών ή άλλων συμφερόντων και ενώ μπορούσε
να τους ξεφτιλίζει σε καθημερινή βάση αναφέροντας τις ανομίες τους, προτιμάει να
κλαψουρίζει ότι δεν την προβάλλουν τα δίκτυα της διαπλοκής ενώ
θα έπρεπε να θεωρεί τιμή της την μη συμμετοχή της σε αυτά
6) άρχισε να συναγελάζεται με πολιτικούς που πάντα τους καταγγείλαμε ως
διαφθαρμένους,ανυποπόληπτους εθνομηδενικά (δες πρωτοσέλιδο εφημερίδας των
συντακτών αγκαλιά την πρώην βουλευτίνα Λάρισας - που τον τελευταίο καιρό ήρθε στη
Χρυσή Αυγή, προφανώς για τη βουλευτική έδρα - με τη βουλευτίνα Ν.Δ. της
Καστοριάς. Χαρές και πανηγύρια.
Είναι αλήθεια ότι μέχρι το Δεκέμβριο του 2014
ουδείς στη Χρυσή Αυγή γνώριζε το όνομα Σβερώνη ως
Χρυσαυγίτισσα ή έστω ως
εθνικίστρια.Ας είναι.Της ευχόμαστε να μείνει και όχι να
λακίσει με την πρώτη
δυσκολία.
7) σε αντίθεση με την ιδεολογία της η Χρυσή Αυγή επέτρεψε να
συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια άτομα που είχαν υπερασπιστεί εμπόρους
ναρκωτικών, βιαστές, λαμόγια, λαθρομετανάστες. Άτομα που βρίσκονταν στη δύση της
επαγγελματικής τους καριέρας και είδαν την συμμετοχή στα ψηφοδέλτια της Χρυσής
Αυγής ως εφαλτήριο για βουλευτική αποζημίωση. Άτομα που ήταν πολιτικοί γυρολόγοι και δεν είχαν καμία
σχέση με την Χρυσή Αυγή, αντιθέτως πριν μερικά χρόνια αναφέρονταν απαξιωτικά σε
αυτήν.
8) ενώ παλιά ήμασταν εναντίον της παρουσίας μεταναστών στη
χώρα, τώρα ισχυρίζεται ως Χρυσή Αυγή ότι μόλις αναλάβει την εξουσία απλώς οι
Έλληνες που απασχολούν μετανάστες θα
πληρώνουν μεγαλύτερες ασφαλιστικές εισφορές. Αν αυτό δε λέγεται στροφή 180
μοιρών τότε πως λέγεται;
9) αντί να θεωρεί τιμή τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς που
δεχόμαστε από αυτούς που κατέστρεψαν τη χώρα προσπαθεί να απαντήσει στις ύβρεις
αυτές και να νιώθει ένοχη για το παρελθόν της το οποίο στα δύσκολα χρόνια την
κράτησε ζωντανή.
10) έκανε ποτέ αυτοκριτική η Χρυσή Αυγή για τα λάθη της;Ποιος
επέλεξε να συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο της Λάρισας ο ρίψασπις Αλεξόπουλος;Μήπως ο
βουλευτής Παναγιώταρος αλλά για άλλους λόγους;Και γιατί παρά τις
προειδοποιήσεις μας προς την ηγετική ομάδα για το ποιόν του βουλευτή Λάρισας
δεν εισακουστήκαμε;Έγινε ποτέ αυτοκριτική για αυτό το θέμα;
11)ο σημερινός μετακλητός υπάλληλος της Βουλής Μισιάκας ποια
προσόντα έχει;Μήπως την αργομισθία του;Και γιατί ενώ κατηγορούσαμε τους άλλους
για νεποτισμό και ευνοιοκρατία η ηγετική ομάδα ακολουθεί την πεπατημένη;Γιατί
η κάθε αντίθετη ή μη συμφέρουσα στην ηγετική ομάδα φωνή εξοβελίζεται;(δες
περίπτωση Κλαπανάρα στα Τρίκαλα). Γιατί ενώ κατ' ουσία δεν έχει γραφεία στη
Λάρισα απασχολεί άτομο με έμμισθη σχέση και ατέλεια τηλεφώνου;
12) ποιος ελέγχει αυτή τη στιγμή την Χρυσή Αυγή;Μήπως μία
δράκα χαρτογιακάδων δικηγόρων με προεξάρχοντα τον αδερφό του Μιχαλολιάκου στα
κελεύσματα των οποίων δεν μπορεί να αντισταθεί η φοβισμένη -ελέω δικαστηρίων- και
χρεωκοπημένη- γιατί δεν μπορεί να ξεκολλήσει το κίνημα από το καταραμένο
7%- ηγεσία και τους συν αυτώ;
Και έχει άραγε καμία σχέση αυτή η Χρυσή Αυγή με τη
Χρυσή Αυγή των νεανικών μας χρόνων; Για αυτή τη Χρυσή Αυγή -όπως την κατάντησαν
τώρα- ισχύει το δίστιχο του ποιητή:
Δειλοί, μοιραίοι και άτολμοι συνάμα
μάταια προσμένουν μη γίνει κάνα θάμα.
Υ.Γ1:προς πρώην συναγωνιστές Λάρισας.Την επόμενη φορά που
10-15 αναρχικοί κατά δήλωση τους -σας ματαιώσουν προγραμματισμένη εκδήλωση- να
φωνάξετε
την πυροσβεστική να τους διαλύσει με μάνικα νερού.
Υ.Γ2:Τελευταία
ακούγεται ότι η Χρυσή Αυγή θα συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτια της
και ρομά για να αποδείξει δήθεν ότι δεν είναι ρατσιστικό
κίνημα.Αν ισχύει κάτι τέτοιο τότε φαίνεται ότι η ηγεσία δημιουργεί ιστορικό
δεδομένο που ίσως να έχει σχέση με φυλετικά πρότυπα του κοτζάμπαση της Μάνης.
Υ.Γ3:προς Χρυσαυγίτες Φαρσάλων:είχατε υποσχεθεί ότι αν η
Χρυσή Αυγή αποκηρύξει τον ιδεολογικό της προσανατολισμό θα αποχωρήσετε.Θα το
πράξετε τώρα;
*Ο Δημήτριος Κολτσίδας ήταν μέλος της Χρυσής Αυγής από το
Μάρτιο του 1991 ως τον Αύγουστο του 2014 που διαγράφηκε με συνοπτικές
διαδικασίες γιατί διαφώνησε ανοιχτά με επιλογές της ηγεσίας.
-wzor.jpg)
