Όταν ο Fidel Castro διάβαζε Jose Antonio Primo de Rivera και ο Guevara ήταν λαϊ(κι)στής*

«Άπό τά τρία αίτήματα Θεός - Πα­τρίδα - Βασιλιάς, εμείς μονάχα γιά τό ένα είμαστε έτοιμοι νά πολεμήσουμε μέχρι θανάτου: γιά τήν Πατρίδα. Μιά Πατρίδα όμως όχι σάν τήν περασμένη, πού άφηνε τό λαό νά σαπίζη στη φτώχεια καί νά στραβώνεται στήν άμάθεια. Μά μιάν Πατρίδα δίκαιη, πού προστατεύη όλους, πλούσιους φτωχούς, ευγενείς καί λαό, χωρίς καμιά προνομιούχα τάξι! "Οχι! Δέν κάναμε έμεϊς τόν πόλεμο καί δέν στείλαμε εκατό χιλιάδες φαλαγγίτες νά πεθάνουν, γιά νά χοντρύνουν οί κοιλιές των πλουσίων καί νά πέση πάλι ό λαός στήν αθλιότητα. Ή νίκη μας δίνει δικαιώματα, καί δέν θά επιτρέψουμε κανένα νά μας τ' αφαίρεση. Θά κατεβοϋμε, άν τύχη ανάγκη, πάλι στους δρόμους καί θά πολεμήσουμε»

Jose Antonio Primo de Rivera 
 

Mια σπάνια φωτογραφία του Φιντέλ Κάστρο χωρίς την στρατιωτική στολή, μπροστά στο πορτραίτο του μεγάλου του ειδώλου, Χοσέ Μαρτί, εθνικού ήρωα της Κούβας και ηγέτη του ρομαντικού εθνικισμού (1821-1922) Το 1955, κατά την διάρκεια επίσκεψης στην Νέα Υόρκη, θα δήλωνε στους δημοσιογράφους: «Θέλω να με θεωρείτε μια διασταύρωση Χοσέ Μαρτί και Χοσέ Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβέρα». 

Γράφει ο Luigi Copertino και δημοσιεύτηκε εδώ

Μιλάμε για τα πολιτικά κινήματα και τα καθεστώτα που γεννήθηκαν στην Ισπανική πολιτισμική περιοχή, μεταξύ της Ιβηρικής χερσονήσου και της Λατινικής Αμερικής: Φαλαγγισμός, Φρανκισμός, Περονισμός και Κουβανικός Σοσιαλισμός.

Τα πρώτα τρία θεωρούνται δεξιά και το τελευταίο αριστερό. Στην πραγματικότητα, ήδη μεταξύ των τριών πρώτων, η ταξινόμηση στα δεξιά είναι πολύ προβληματική: γιατί αν ο Φρανκισμός ήταν σίγουρα αυταρχικός και εθνικό-συντηρητικός, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για τον αρχικό Φαλαγγισμό ή τον Αργεντίνικο Περονισμό που ήταν μάλλον Εθνικιστικά κινήματα εκσυγχρονισμού με ισχυρές κοινωνικές, αν όχι σοσιαλιστικές τάσεις και, ως εκ τούτου, μπορεί να κατηγοριοποιηθούν, αν και με όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, στην «Φασιστική» τυπολογία, η οποία από μόνη της ξεφεύγει από το περιοριστικό «δεξιό - αριστερό» σχήμα, συμπεριλαμβανομένων ακριβώς εκείνων των κινήσεων που προσπάθησαν τον εικοστό αιώνα μια σύνθεση μεταξύ Εθνικισμού και Σοσιαλισμού.

Είναι πάνω απ 'όλα ο καραϊβικός σοσιαλισμός στον οποίο δεν πρέπει να τονιστεί ο μαρξιστικός χαρακτήρας, με τη σκληρή και καθαρή έννοια της διαλεκτικής - υλιστικής φιλοσοφίας του Μαρξ, αλλά μάλλον ως τυπικό λαϊκίστικο κίνημα της Νότιας Αμερικής, επομένως ακόμη και «χριστιανικό» με τον τρόπο του, που τον φέρνει πολύ κοντά με τον Αργεντίνικο Περονισμό .

Τόσο ο Τσε Γκεβάρα όσο και ο Φιντέλ Κάστρο δεν γεννιούνται Κομμουνιστές, ενδεχομένως γίνονται. Και το γίνονται σύμφωνα με μια υπόθεση που δεν μας επιτρέπει να τους χαρακτηρίσουμε Μαρξιστές με την αυστηρή έννοια.

Λίγοι ξέρουν ότι κατά την διάρκεια της Κουβανικής Επανάστασης 1955-1959, ο Φιντέλ Κάστρο κουβαλούσε παντού μαζί του τα "Άπαντα" του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα, αρχηγού της Ισπανικής Φάλαγγας 

Οι Che και Lider Maximo γεννιούνται εθνικο-λαϊ(κι)στές. Άρχισαν την πολιτική τους περιπέτεια στο όνομα των "libertadoras" και των αντιιμπεριαλιστικών εθνικών επαναστάσεων. Αναμφίβολα, η Βολιβαριανή κληρονομιά, η οποία ήταν πάντα ισχυρή στη Νότια Αμερική, αντηχεί εδώ, και μέσω αυτής επίσης μια ορισμένη «προοδευτική μασονική» επιρροή. Όμως, πάνω απ 'όλα, υπήρχε, σε αυτήν την αρχή, η ηχώ του αργεντίνικου "giustizialismo", του Περονισμού. Σε λίγα χρόνια ο συνταγματάρχης Juan Domingo Perón κατάφερε να εκσυγχρονίσει την Αργεντινή, στο όνομα της οικονομικής ανεξαρτησίας του έθνους, να την απελευθερώσει από την κυριαρχία του αγγλοαμερικανικού κεφαλαίου, και στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης που εφαρμόστηκε σύμφωνα μια διαταξικότητα κοινωνικά προηγμένη. «Θέλουμε μια κοινωνικά δίκαιη, οικονομικά ελεύθερη και πολιτικά κυρίαρχη Αργεντινή», γράφτηκε στο Πολιτικό Μανιφέστο του Περόν.

Ωστόσο, στην αρχική φάση της εθνικής επανάστασης της Κούβας, υπήρχε επίσης μια τρίτη, ισχυρή πολιτιστική επιρροή, με μεσολάβηση ακριβώς από τον Περονισμό: αυτή του Φαλαγγισμού του Χοσέ Αντόνιο, ο οποίος ποτέ δεν ήρθε πραγματικά στην εξουσία, αλλά του οποίου η ιδεαλιστική κληρονομιά είχε εξαπλωθεί στο σύνολο του ισπανόφωνου Κόσμου.




Επιστολή του Castro στον Στρατηγό Γρίβα


Περονισμός

Μεταξύ 1944 και 1955 - με τη θεμελιώδη υποστήριξη της συζύγου του, της πρώην ηθοποιού του ραδιοφώνου Eva Duarte, που έγινε για τις λαϊκές μάζες Evita, η "Madonna των ντεσκαμισάδος", μια γυναικεία παρουσία, εντός ενός προεδρικού καθεστώτος του οποίου τα πλαίσια προήλθαν από το στρατό και τα συνδικάτα, τα οποία ζύμωσαν την ιδιαίτερη αριστερή ψυχή του Περονισμού (που αργότερα ονομάστηκε "montonera") - ο Juan Domingo Perón είχε οδηγήσει την Αργεντινή, απομακρύνοντας την ημι-αποικιακή κυριαρχία της Αγγλίας και των ΗΠΑ, και είχε ξεκινήσει, όχι χωρίς αντιφάσεις, τη διαδικασία εκσυγχρονισμού. Ο Περόν πέτυχε τον εκσυγχρονισμό της Αργεντινής μέσω της εκβιομηχάνισης με αντικατάσταση - υπερασπίστηκε προστατευτικά την αναδυόμενη εθνική βιομηχανία αντικαθιστώντας με την εγχώρια παραγωγή τις εισαγωγές που, μέχρι τότε, ανάγκαζαν το έθνος να εξαρτάται από το εξωτερικό - και μέσω μιας εμπνευσμένης κοινωνικής πολιτικής σε μια κοινωνικά πολύ προχωρημένη διαταξικότητα.

Ο Περόν ήταν στρατιωτικός συνταγματάρχης και ήρθε στην κυβέρνηση μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα το 1943, όπου είχε το ρόλο του υπουργού Εργασίας. Η προηγμένη κοινωνική του πολιτική του κέρδισε αμέσως την υποστήριξη του CGT, της μεγαλύτερης εργατικής ένωσης της Αργεντινής. Η Περονιστική κοινωνική πολιτική αποσκοπούσε στο συνδυασμό των συμφερόντων της νεογέννητης Αργεντινής επιχειρηματικότητας, που την υπερασπίστηκε από τον ξένο ανταγωνισμό, με εκείνα της εργατικής τάξης που ήθελαν να ενταχθούν στην εθνική βιομηχανία. Η Περονιστική διαταξικότητα ωφέλησε τις λαϊκές τάξεις περισσότερο από τις βιομηχανικές. Εν ολίγοις, έκλεινε περισσότερο προς τα αριστερά, σε σύγκριση με το μοντέλο από το οποίο ο Perón, που δεν το έκρυψε, εμπνεύστηκε.

Αυτό το μοντέλο ήταν το συντεχνιακό πείραμα που προσπάθησε το 1930 στην Ιταλία ο Φασισμός. Ο Περόν ήταν, ως στρατιωτικός επίκουρος, στη Ρώμη και το Τσιέτι, και ήταν ενθουσιασμένος για την κοινωνική πολιτική του Φασισμού που προδιέγραφε μια κοινωνική και εθνική επανάσταση από τα πάνω. Μια Επανάσταση, αναμφίβολα, που όμως παρέμεινε εν μέρει εξαρτημένη από τις δεξιές, εθνικιστικές και συντηρητικές συνιστώσες, αλλά η οποία είχε μέσα της, στη «Φασιστική Αριστερά», τις δυνάμεις να ξεπεραστούν αυτές οι συνθήκες.

Στην Αργεντινή, ο Περόν επανέλαβε το Ιταλικό πείραμα χωρίς, λόγω των ιδιαίτερων ιστορικών συνθηκών εκείνης της στιγμής σε αυτήν τη χώρα, πάρα πολλούς συντηρητικούς συμβιβασμούς. Η Περονική πολιτική ήταν μια ανοιχτή επίθεση κατά της «ολιγαρχίας». Η διαμάχη εναντίον της ολιγαρχίας τέθηκε σε πολύ υψηλά επίπεδα, συμπεριλαμβανομένης της προπαγάνδας, από τη σύζυγο του, Evita, ταπεινής κοινωνικής καταγωγής (παράνομη κόρη ενός γαιοκτήμονα και μιας υπηρέτριας, αλλά που ποτέ δεν αναγνωρίστηκε από τον πατέρα της).

Αν και ο Peron ανήκε στην GOU (United Officer Group), μια ένωση, οργανωμένη ως ημι-μασονική λέσχη, αξιωματικών που ήταν συμπαθείς προς τους Ευρωπαϊκούς Φασισμούς, ο Περονισμός σήκωσε αμέσως την σημαία του Καθολικισμού μαζί με του εθνοκοινωνικού. «Ο "giustizialismo" είναι μια νέα αντίληψη της ζωής, απλή, πρακτική, δημοφιλής, βαθιά χριστιανική και βαθιά ανθρωπιστική», συνέχισε το Πολιτικό Μανιφέστο του Περόν. Η πολιτική προσήλωση στον Καθολικισμό οφείλεται, χωρίς αμφιβολία, στο γεγονός ότι ήταν η «εθνική θρησκεία».

Εκτός από αυτό, υπάρχει ένα άλλο στοιχείο που θα περάσει στην Κουβανική Επανάσταση, δηλαδή η λεγόμενη "Τρίτη Θέση", ή "Τριτοθεσιτισμός" ο Τρίτος Δρόμος μεταξύ του Καπιταλισμού και του Κομμουνισμού που γίνεται, στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής, ο τρίτος δρόμος μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και την Σοβιετική Ένωση (Ιδέα - Δύναμη που θα την ενστερνιστούν όλες οι Ευρωπαϊκές νεοφασιστικές ομάδες).

«Αλλά το σημαντικό ήταν αυτό: ένας κόσμος ήδη χωρισμένος σε ιμπεριαλισμούς και ένας τρίτος αντιφρονούντας που λέει: Όχι, ούτε με τον έναν ούτε με τον άλλο, είμαστε σοσιαλιστές, αλλά εθνικοί σοσιαλιστές. Είναι μια τρίτη θέση μεταξύ του σοβιετικού σοσιαλισμού και του Yankee καπιταλισμού».



Αφίσα της νεοφασιστικής οργάνωσης Casa Pound


Ο "Τσε" Γκεβάρα "Περονιστής"

Η αγιογραφία που χτίστηκε γύρω από τον "πολιτικό μύθο" του Τσε Γκεβάρα ξεχνά ότι ο Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα, που αργότερα έγινε γνωστός ως "Τσε", έζησε, έστω και ως θεατής, το πείραμα του Περονισμού. Γεννήθηκε το 1928, στο Ροσάριο της Αργεντινής, σε μια πλούσια οικογένεια της «ολιγαρχίας». Ο πατέρας του, μηχανικός και επιχειρηματίας, είχε θητεύσει σε αντιφασιστικές ομάδες και η μητέρα του, μια καλλιεργημένη γυναίκα, μύησε τον μικρό Ερνέστο σε μια αγάπη για τη λογοτεχνία, ειδικά τη γαλλική. Όταν ο Περόν ανέλαβε την εξουσία, ο νεαρός Γκεβάρα παρακολουθούσε την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου. 

Η αγιογραφία λέει ότι ήδη εκείνα τα χρόνια απολαμβάνει τα έργα των Stéphane Mallarmé, Paul Verlaine και άλλων «καταραμένων ποιητών». Από αυτούς έμαθε το αναρχικό, μηδενιστικό στυλ, την αγάπη για την εξέγερση χωρίς ανάπαυλα που συχνά πρόβαλε στον ίδιο του τον εαυτό που τον οδήγησε αργότερα να μην είναι ικανοποιημένος ακόμη και με τα επαναστατικά επιτεύγματα στην Κούβα και να συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα. Εκτός από αυτούς, ο νεαρός Γκεβάρα παρακολούθησε τα έργα των Antonio Machado και Federico Garcia Lorca. Από τον τελευταίο, ωστόσο, δεν μπορούσε να υποψιάζεται τη συμπάθεια για τον Χοσέ Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβέρα, ούτε την φιλία που γεννήθηκε μεταξύ του ποιητή, θύματος των εθνικιστών και του αρχηγού της Ισπανικής Φάλαγγας, με την ευκαιρία μιας συνάντησης από έναν κοινό Φαλαγγίτη φίλο. Αλλά, φαίνεται, ότι ο νεαρός  μελλοντικός "Τσε" μελετούσε ήδη τα κείμενα των Ένγκελς και Μαρξ.

Ωστόσο, τίποτα δεν είναι πιο ξένο για τον Γκεβάρα από τον διαλεκτικό "πενταντισμό" του μαρξισμού, ενώ φαίνεται πιο δική του η αναρχίζουσα εξέγερση μιας, ήδη «πλατωνικής» κληρονομιάς, σύλληψης της πολιτικής ως αισθητικής, όπως και η τέχνη της οικοδόμησης του κράτους, φαίνεται πολύ δική του. Σύμφωνα με την μαρτυρία του Φιντέλ Κάστρο, όταν τον γνώρισε για πρώτη φορά, το 1953, ο Γκεβάρα ήταν ήδη μαρξιστής. Το θέμα, ωστόσο, έγκειται στην κατανόηση του «μαρξισμού» του. Ο Μαρξ είχε ήδη υποβληθεί σε μια σειρά φιλοσοφικών αναθεωρήσεων και επανεπεξεργασιών στην Ευρώπη - από τους σοσιαλδημοκρατικούς έως τους νέο-ιδεαλιστές, στους επαναστατικούς και ανορθολογικούς συνδικαλιστές - προκειμένου να είμαστε σε θέση να δεχτούμε άκριτα έναν ορισμό του "μαρξιστή" χωρίς να ρωτήσουμε "Ποιος Μαρξισμός;".

Το κλίμα της εθνικιστικής - λαϊ(κι)στικής επανάστασης της Αργεντινής, στα νιάτα του, σημάδεψαν το μονοπάτι του Γκεβάρα.  Επομένως, εάν επρόκειτο για  μαρξισμό, αυτός χαρακτηριζόταν έντονα από μια εθνική - λαϊ(κι)στική έννοια, δηλαδή ως αγώνας για την εθνική απελευθέρωση ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, εκφραστή των μεγάλων πολυεθνικών όπως η United Fruit, της οποίας ο Γκεβάρα επισκέφθηκε τα μεγάλα λατιφούντια σημειώνοντας τις συνθήκες της ημι-δουλείας των campesinos.

Αναμφίβολα, ο εθνικό-απελευθερωτικός αγώνας του Γκεβάρα έγινε σύντομα ο απελευθερωτικός αγώνας ολόκληρης της αμερικανικής ηπείρου, με σκοπό πρώτα τη Λατινική Αμερική και μετά την παγκόσμια ενότητα. Αλλά το γεγονός παραμένει ότι το εθνικό στοιχείο παρέμεινε πάντα ο ουσιαστικός πυρήνας της επαναστατικής φιλοσοφίας του Τσε, ο οποίος δεν αγαπούσε τυχαία, σχεδόν ως πρόδρομο του δικού του ιδεαλιστικού ρομαντισμού, τον Giuseppe Garibaldi (που -ας το πούμε προς απογοήτευση του ρομαντικού μύθου- όπως και αυτός, δεν ήταν απαλλαγμένος από σκιές και ακόμη και βαριά αδικήματα). Το "Πατρίδα ή Θάνατος" ήταν το σύνθημα που κληροδότησε ο Γκεβάρα στην επαναστατική Κούβα, αφού ηγήθηκε της εθνικής επανάστασης που ανέτρεψε το φιλο-αμερικανικό καθεστώς του Φουλγκένσιο Μπατίστα, ο οποίος είχε μετατρέψει το νησί σε ένα μπουρδέλο για δισεκατομμυριούχους των ΗΠΑ που αναζητούσαν πόρνες. και ναρκωτικά.


Onesimo Redondo


Λαϊ(κι)στής "Τσε" Γκεβάρα

Ο Φιντέλ Κάστρο συναντήθηκε με τον Γκεβάρα στη Γουατεμάλα, το 1953, όπου ο μελλοντικός Τσε, ταξιδεύοντας με μοτοσικλέτα γύρω από την ήπειρο της Νότιας Αμερικής, έφτασε ελκυόμενος από τη γοητεία της λαϊ(κι)στικής επανάστασης που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση του Τζέικομπο Άρμπεντζ Γκουζμάν. Ήταν συνταγματάρχης, εκλεγμένος δημοκρατικά το 1951, ο οποίος εκσυγχρόνιζε τη Γουατεμάλα μέσω μιας κοινωνικά προηγμένης μεταρρυθμιστικής πολιτικής. Ξεκινώντας με την αγροτική μεταρρύθμιση κατά των μεγάλων γαιοκτημόνων. Ο Guzmán είχε ενταχθεί σε έναν σοσιαλισμό με έντονες εθνικιστικές αποχρώσεις και είχε συμμετάσχει το 1944 στην επανάσταση που ανέτρεψε τον δικτάτορα Jorge Ubico και έγινε υπουργός άμυνας στη μεταρρυθμιστική κυβέρνηση. Ως εκλεγμένος πρόεδρος, εφάρμοσε ένα πρόγραμμα οικονομικής ανεξαρτησίας της Γουατεμάλας από τις Ηνωμένες Πολιτείες και εθνικοποίησε την United Fruit Company, την αμερικανική πολυεθνική που εκμεταλλεύονταν τη γη και τους αγρότες της Γουατεμάλας. Η ομοιότητα, ακόμη και χρονολογική, με την Αργεντίνικη υπόθεση του Περόν - και οι δύο στην εξουσία από το 1944 πρώτα ως υπουργοί τότε, εκλέχθηκαν δημοκρατικά, ως πρόεδροι, και οι δύο εκτοπίστηκαν τα ίδια χρόνια με στρατιωτικό πραξικόπημα - είναι πολύ εμφανής. Ο Guzmán θα εκτοπιστεί σε πραξικόπημα του 1954, κατά παραγγελία της CIA του Allen Dulles. Τον επόμενο χρόνο, το 1955, ένα άλλο πραξικόπημα στην Αργεντινή, πομποδώς αποκληθέν "απελευθερωτική επανάσταση», έριξε το Περονιστικό καθεστώς.

Αυτή η συμπάθεια για την εμπειρία της Γουατεμάλας του Γκουαζμάν μαρτυρεί επίσης το πόσο φιλτράρεται ο μαρξισμός του Τσε Γκεβάρα από τον εθνικό λαϊ(κι)σμό του λατινοαμερικάνικου κόσμου του. Αυτή η ιδιαιτερότητα του αληθινού ή υποτιθέμενου μαρξισμού του αρκεί για να ξανασκεφτεί κανείς τη μορφή του σε μια πολύ διαφορετική προοπτική από αυτήν που επέβαλε ο μύθος.


Evita Peron


Ο "Τσε" Γκεβάρα και ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβέρα

Συνειδητοποιώντας το ή όχι, ο «Τσε», την επαναστατικότητα του, την όφειλε σε μία από αυτές τις υπόγειες μεταδόσεις ιδεών που καταγράφονται συχνά στα ιστορικά γεγονότα, οι ίδιες εθνικές και κοινωνικές απαιτήσεις του Εθνικού Συνδικαλισμού της γνήσιας Ισπανικής Φάλαγγας επανεμφανίστηκαν διαμέσου ενός υπόγειου ρεύματος με χιλιάδες αναδύσεις. «Πατρίδα, Ψωμί και Δικαιοσύνη». Και επανεμφανίζονται ακόμη και από την άποψη του στυλ της ρομαντικής μαχητικότητας και στην πιο αισθητική και ποιητική προσέγγιση, παρά ρεαλιστική, στην πολιτική. Η πολιτική αισθητική και ο μαχητικός ρομαντισμός, στην πραγματικότητα, χαρακτηρίζουν τόσο τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα όσο και τον Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα.

Γιος του στρατηγού Μιγκέλ, ο οποίος είχε κυβερνήσει δικτατορικά, αλλά με την "καλοπροαίρετη" αποχή των συνδικαλιστικών οργανώσεων και του PSOE, την Ισπανία από το 1923 έως το 1930, εισάγοντας στοιχεία οικονομικού εκσυγχρονισμού, ο José Antonio Primo de Rivera, ο οποίος πάντα υποστήριζε μια ανοιχτή καθολική πίστη, ίδρυσε, το 1933, το FE - το «Falange Española» που έγινε FE de las JONS καθώς συγχωνεύθηκε με το Juntas de Ofensiva Nacional - Sindicalista του Onésimo Redondo Ortega, που προέρχεται από την Καθολική Δράση. 

Με μια νεοπαγανιστική και Νιτσεϊκή πινελιά, εκείνη του φιλόσοφου Ramiro Ledesma Ramos. Αυτής της αρχικής Φάλαγγας που ήταν ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα κοινωνικών μεταρρυθμίσεων που είχε ως στόχο να ξεπεράσει τόσο τον κοινωνικό συντηρητισμό της δεξιάς, διατηρώντας παράλληλα την εθνική του θέση στην υπεράσπιση της "ισπανικότητας" -"hispanidad"- και του διεθνισμού της κομμουνιστικής και αναρχικής αριστεράς, διατηρώντας παράλληλα τη σοσιαλιστική του θέση. Το αρχικό Φαλαγγίτικο πρόγραμμα προέβλεπε, στο πλαίσιο μιας συντεχνιακής μορφής του κράτους μέσω των «κάθετων συνδικάτων», αγροτική μεταρρύθμιση με τη διανομή γης στους αγρότες, την εθνικοποίηση των τραπεζών και την πίστωση, την εθνικοποίηση των μεγάλων βιομηχανιών και την υποστήριξη στη μικρή βιομηχανία και οικογενειακή βιοτεχνία. Όλα στο όνομα ενός εγκάρδιου πατριωτισμού, για τον οποίο η Ισπανία έπρεπε να είναι μια κοινότητα οικουμενικού πεπρωμένου, και ενός διακηρυγμένου και βιωματικού καθολικισμού, όχι μόνο ως εθνική θρησκεία, αν και ξένο προς κάθε κληρικαλιστική ή ομολογιακή υποτέλεια. 



Ο José Antonio, ο Onésimo Redondo και ο Lédesma Ramos δολοφονήθηκαν από τους δημοκρατικούς το 1936, στην αρχή του εμφυλίου πολέμου, παρά το γεγονός ότι αυτοί, και ειδικά οι πρώτοι, είχαν κάνει τα πάντα για να αποτρέψουν την αδελφοκτονία και να αποφύγουν την εκμετάλλευση της Φάλαγγας από τις εθνικό-συντηρητικές πολιτικές - στρατιωτικές δυνάμεις του Φρανσίσκο Φράνκο. Ο οποίος  πράγματι, όταν οι ηγέτες του έφυγαν από τη σκηνή, μετέτρεψε την αρχική Φάλαγγα στην παραδοσιακή Φάλαγγα, ενώνοντας την με τους Μοναρχικούς και τους Καρλιστές, κάνοντας την ένα όργανο για το αυταρχικό καθεστώς του που δεν εφάρμοσε σχεδόν τίποτα από την αρχική Φάλαγγα. Μόλις πραγματοποιήθηκε ο κύκλος της συγχώνευσης των Φαλαγγιτών, των Εθνικών Συνδικαλιστών και των Παραδοσιακών, ο Φράνκο - διατηρώντας ορισμένα διακριτικά και ορισμένα τελετουργικά της αρχικής Φάλαγγας άλλαξε το όνομά της στο γενικό όνομα Movimiento - Κίνημα. Ωστόσο, είναι σημαντικό ότι ο Φιντέλ Κάστρο χρησιμοποίησε το ίδιο όνομα για μία από τις πολιτικές του ομάδες στη δεκαετία του 1950. Αλλά ας επιστρέψουμε στον Γκεβάρα και τον Πρίμο Ντε Ριβέρα.

Εντυπωσιάζεται κανείς από την ομοιότητα, όχι τυχαία, της «ηρωικής» γλώσσας που χρησιμοποιούν, σε χωροχρονικά περιβάλλοντα εν μέρει διαφορετικά αλλά παρόμοια κάτω από το ιδεολογικό και ανθρωπολογικό προφίλ, τόσο του «Τσε» Γκεβάρα όσο και του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβέρα. Ο λόγος για τον οποίον, στο νεολαιίστικο νεοφασιστικό περιβάλλον, τόσο ο Τσε όσο και ο Χοσέ Αντόνιο έπαιζαν πάντα το ρόλο των ινδαλμάτων στην αντικαπιταλιστική φαντασία αυτών των κύκλων.

Ας κάνουμε μερικές συγκρίσεις μεταξύ των πολλών που θα μπορούσαν να γίνουν, προειδοποιώντας ότι οι αναφορές που αναπαράγονται είναι διαθέσιμες στο Διαδίκτυο υπό τον τίτλο "φράσεις του ...".

«Τσε» Γκεβάρα: «Αξίζει να παλεύεις μόνο για τα πράγματα χωρίς τα οποία δεν αξίζει να ζήσεις. Αυτοί που πολεμούν μπορούν να χάσουν, όσοι δεν πολεμούν έχουν ήδη χάσει. Και αν αξίζει τον κίνδυνο, θα παίξω ακόμη και το τελευταίο θραύσμα της καρδιάς»

Χοσέ Αντόνιο: «Δεν θέλουμε να διαπληκτιστούμε με τα συνηθισμένα υπολείμματα ενός βρώμικου συμποσίου. Ακόμα κι αν μερικές φορές περνάμε από αυτά τα μέρη, η θέση μας είναι εκεί έξω. Ο τόπος μας είναι στο ύπαιθρο, κάτω από την καθαρή νύχτα, με το χέρι και τα αστέρια στον ουρανό. Είθε οι άλλοι να συνεχίσουν στις γιορτές τους. Εμείς, έξω, με προσεκτική, ένθερμη και σίγουρη επαγρύπνηση, παρουσιάζουμε ήδη την αυγή στη χαρά των καρδιών μας»

«Τσε» Γκεβάρα: «Λένε ότι εμείς οι επαναστάτες είμαστε ρομαντικοί. Ναι, είναι αλήθεια, αλλά είμαστε με διαφορετικό τρόπο, είμαστε από εκείνους που θέλουν να δώσουν τη ζωή τους για αυτό που πιστεύουν»

Χοσέ Αντόνιο: «Η Ισπανική Φάλαγγα δεν μπορεί να θεωρήσει τη ζωή ως απλή σειρά οικονομικών παραγόντων. Δεν αποδέχεται την υλιστική ερμηνεία της ιστορίας. Η πνευματική ήταν και είναι η αποφασιστική πηγή της ζωής των ανθρώπων και των λαών»

«Τσε» Γκεβάρα: «Την πραγματική επανάσταση πρέπει να αρχίσουμε να την κάνουμε μέσα μας»

Χοσέ Αντόνιο: «Το Κίνημα μας ... πρέπει να έχει ασκητικό, ποιητικό και στρατιωτικό χαρακτήρα και αισθητική»

«Τσε» Γκεβάρα: «Η ζωή ενός μόνο ανθρώπου αξίζει εκατομμύρια φορές περισσότερο από όλη την ιδιοκτησία του πλουσιότερου ανθρώπου στη γη»

Χοσέ Αντόνιο: «Η Δεξιά, ναι, επικαλείται την πατρίδα, επικαλείται παραδόσεις. αλλά δεν λαμβάνει υπόψη την πείνα των ανθρώπων, δεν υποστηρίζεται από τη θλίψη εκείνων των αγροτών που εδώ, στην Ανδαλουσία, και στην Εστρεμαδούρα και τη Λεόν, συνεχίζουν να ζουν όπως ζούσαν για 500 χρόνια, συνεχίζουν να ζουν σαν κάποια θηρία από τη δημιουργία του κόσμου. Και αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί»

«Τσε» Γκεβάρα: «Το καθήκον κάθε επαναστάτη είναι να κάνει την επανάσταση ! Σε μια επανάσταση, αν είναι αληθινή, νικάς ή πεθαίνεις»

Χοσέ Αντόνιο: «Απαλλαγείτε από κάθε υποτέλεια! Βάλτε την ορμή σας στην υπηρεσία της νέας επανάστασης, που είναι και δική σας, επειδή ανήκει σε όλους, επειδή ανήκει στην Ισπανία!»

Και οι δύο συγκινήθηκαν από μια νεανική ζωτικότητα, απευθύνθηκαν στη νεολαία γνωρίζοντας ότι είναι η πιο προδιατεθειμένη για επαναστατικές αλλαγές. Ωστόσο, για την διανοητική ειλικρίνεια, αφού υπογραμμίσαμε τις ομοιότητες, είναι επίσης απαραίτητο να επισημανθούν ορισμένες αξιοσημείωτες και θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ των δύο.

Στο πρόγραμμα των Φαλαγγιτών, η κατανομή της γης στους αγρότες αποτελούσε τη συνεπή πρακτική εφαρμογή του πατριωτισμού και δικαιολογείται στο όνομα του Ισπανισμού. Ο Χοσέ Αντόνιο συνήθιζε να αποστασιοποιείται και από τα δεξιά και από τα αριστερά γιατί, είπε, «Το να είσαι δεξιός, όπως και το να είσαι αριστερός, σημαίνει πάντα να αποβάλλεις το μισό από αυτό που πρέπει να ακούσεις από την ψυχή σου».  

Ο «Τσε» Γκεβάρα, από την άλλη πλευρά, υπερασπιζόμενος τους campesinos που εκμεταλλεύτηκε η United Fruit, εξέτασε την αγροτική πολιτική του Στάλιν χωρίς να γνωρίζει ή το έκρυβε από τον εαυτό του ότι ο Σοβιετικός δικτάτορας ήταν υπεύθυνος για τη γενοκτονία, λόγω της πείνας, των Ουκρανών αγροτών και ότι η κολεκτιβοποίηση της γης είναι αρκετά διαφορετική από τη διανομή της σε εισηγμένη ή συνεταιριστική μορφή στους αγρότες. 

«Στο Ελ Πάσο - έγραψε - είχα την ευκαιρία να περάσω από τα United Fruit, πείθοντας τον εαυτό μου για άλλη μια φορά για το πόσο τρομερά είναι αυτά τα καπιταλιστικά χταπόδια. Έχω ορκιστεί μπροστά σε ένα πορτρέτο του αείμνηστου και γέρο συντρόφου Στάλιν ότι δεν θα σταματήσω μέχρι να δω αυτά τα καπιταλιστικά χταπόδια να καταστρέφονται».

 


Περόν, Κάστρο και Γκεβάρα. Μια επιστολή και μια συνέντευξη

Για να επιστρέψουμε στην καρδιά αυτού που προσπαθούμε να τονίσουμε εδώ, αυτό που είναι πιο επείγον τώρα είναι η σύγκλιση, πέρα ​​από τον μιμητικό και διφορούμενο μαρξισμό του Γκεβάρα, μεταξύ του Φαλαγγισμού, του Περονισμού και της Κουβανικής Επανάστασης στο ότι διεκδικούν το αίσθημα της εθνικής ιδιοπροσωπίας ως φόντο και βάση, πλαίσιο και καμβά, της «Κοινωνικής Επανάστασης». Αυτή η εθνική βάση της κοινωνικής επανάστασης είναι κοινή για τον αντιιμπεριαλιστικό πατριωτισμό του Καστρισμού και τον καθολικό-συνδικαλιστικό πατριωτισμό του αρχικού Φαλαγγισμού καθώς και για τον Αργεντίνικο Περονισμό. Αυτό το έχουμε ήδη παρατηρήσει, αλλά λίγοι γνωρίζουν ότι το σύνθημα «Πατρίδα ή Θάνατος», το οποίο συνηθίσαμε να διαβάζουμε σκαλισμένο σε όλα τα δημόσια κτίρια στην Κούβα, δεν ανήκει μόνο στην Βολιβαριανή κληρονομιά  αλλά και στην γνήσια κληρονομιά του Χοσέ Αντόνιο. Με Περονική διαμεσολάβηση.

Το αυθεντικό δόγμα του Χοσέ Αντόνιο στη Φρανκιστική Ισπανία διατηρήθηκε μόνο στους γυναικείους κύκλους του Movimiento Nacional, που όχι τυχαία ήταν επικεφαλής η αδελφή του Χοσέ Αντόνιο, Πιλάρ Πρίμο ντε Ριβέρα, και στους Εθνικούς Συνδικαλιστικούς Συνδέσμους του Πανεπιστημίου, από τους οποίους προέρχονταν τα στελέχη των συνδικάτων που συνενώθηκαν στον γραφειοκρατικό μηχανισμό του Φρανκισμού (πολλοί από αυτούς τους μαθητές, κατά την περίοδο της λεγόμενης «Μετάβασης», μετά το θάνατο του Φράνκο το 1975, πέρασαν στην αριστερά).

Ο Φαλαγγισμός του Χοσέ Αντόνιο, ηττημένος και περιθωριοποιημένος από το καθεστώς του Φράνκο στην Ισπανία, εντούτοις, ενέπνευσε τη βαθιά ψυχή του αριστερού Περονισμού, αυτή των montoneros. Ήταν στους πανεπιστημιακούς κύκλους της ζωηρής προπαγάνδας montonera που ο νεαρός Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Βέρνα έκανε, όπως είδαμε, τα πρώτα του βήματα στον τομέα του πολιτικού προβληματισμού που θα τον οδηγούσαν σύντομα στην επαναστατική δράση.

Αυτήν την συγγένεια, καθόλου ντροπιαστική, ο Χουάν Ντομίνγκο Περόν πρώτος την παρατήρησε.  Επιστρέφοντας από την εξορία στην Ισπανία, κοντά στο θάνατο πλέον, ο Περόν έγραψε μια επιστολή στον Φιντέλ Κάστρο για να επιβεβαιώσει την προσωπική του φιλία, η οποία είχε ως κίνητρο μια κοινή ιδεολογική βάση για την «κοινωνική δικαιοσύνη».

Στο κείμενο της επιστολής, η οποία ανοίγει με το «Εξοχότατε πρωθυπουργέ, Κομαντάντε Φιντέλ Κάστρο», ακολουθούμενο από το "Πολύτιμε Φίλε", ο Περόν, υπενθυμίζοντας την επέτειο της ανόδου του στην εξουσία ως γεγονός που σηματοδότησε την αναγέννηση της χώρας για τα πλεονεκτήματα του "giustizialismo", τον οποίο ορίζει ως ένα, "επαναστατικό κίνημα στηριζόμενο στην κοινωνική δικαιοσύνη" ενημέρωσε τον φίλο του ότι το επαναστατικό πνεύμα της εποχής δεν είχε ξεθωριάσει όταν, επιστρέφοντας στην πατρίδα του, ετοιμάστηκε να ανοικοδομήσει ένα έθνος που καταστράφηκε από δεκαοκτώ χρόνια στρατιωτικής δικτατορίας. Ταυτόχρονα, ανακοίνωσε την άφιξη, στην Αβάνα, του υπουργού οικονομίας του, Gelbard, με το καθήκον πρώτα απ 'όλα να του δώσει μια ισχυρή αγκαλιά, ως προϋπόθεση για την επίσημη αποκατάσταση των πολιτικών και εμπορικών σχέσεων μεταξύ των δύο λαών, της Κούβας και της Αργεντινής, να επιδείξουν όχι με λόγια αλλά με πράξεις την αδελφική αλληλεγγύη που τους κρατά ενωμένους στην κοινή επαναστατική βούληση.

Στη συνέχεια, ο Περόν υπογραμμίζει ότι - ακόμη και αν οι επαναστάσεις δεν μπορούν να είναι οι ίδιες σε όλες τις χώρες, επειδή προσαρμόζονται στο πνεύμα των διαφορετικών λαών, έτσι ώστε ο καθένας να δώσει τη μορφή της εθνικής του επανάστασης εντός των ορίων της κυριαρχίας του - ήταν απαραίτητο να εργαστούν για τη Λατινοαμερικανική ενότητα ως η μόνη δυνατότητα σωτηρίας για ολόκληρη την ήπειρο. Ο στόχος, σημείωσε ο Perón, δεν ήταν εφικτός στη διάρκεια της ζωής τους, αλλά άξιζε να ζήσει και να πεθάνει για ένα ιδανικό που ξεπερνά τους μεμονωμένους ανθρώπους. Η επιστολή, με ημερομηνία 4 Ιουνίου 1974, έκλεισε με εγκάρδιους χαιρετισμούς ακολουθούμενη από ένα πιο εγκάρδιο «μεγάλη αγκαλιά!"

Πρέπει να σημειωθεί ότι, με την επίκληση στην ενότητα της Λατινικής Αμερικής, ο Περόν ανέλαβε ένα από τα όνειρα του Γκεβάρα και του ίδιου του Κάστρο, σχεδόν υπαινισσόμενος φιλικά την πατρότητα του. Μια ιδέα που, στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, αναζωογονήθηκε, στο πλαίσιο της λεγόμενης Mercosur, από τον πρόεδρο νεο-περονιστή Kirchner της Αργεντινής, από τον Chavez και από τον Lula. Πριν από το θάνατο του Kirchner, η εκλογική ήττα της συζύγου του Cristina Kirchner μετά από δύο αδιάλειπτες εντολές, τον θάνατο του Τσάβες και τη διαλογή του Λούλα, έθεσε τέλος στο σχέδιο του λαϊ(κι)σμού της λατινοαμερικάνικης ηπείρου.

Η κρίση του Περόν σχετικά με τους δύο Κουβανούς επαναστάτες εκφράστηκε δημόσια από τον ίδιο μέσω τηλεοπτικής και ραδιοφωνικής συνέντευξης. Ο Περόν φτάνει μέχρι στο σημείο να δηλώσει ότι χιλιάδες ακόμη Τσε Γκεβαρά θα γεννηθούν από το θάνατο του Τσε. Πράγματι, στη συνέντευξη, ο Περόν διακηρύσσεται χωρίς περιστροφές στο πλευρό του Γκεβάρα και του Κάστρο. Ξεκαθαρίζει ότι είναι με τον Κάστρο, με όλους τους ανθρώπους του, επειδή έχει απελευθερώσει τη χώρα του και προσθέτει ότι δεν νοιάζεται ότι ο Κάστρο είναι κομμουνιστής. Στη συνέντευξη, μετά από μια σύντομη παύση προβληματισμού, ο Περόν προσθέτει με νόημα το «Κομμουνιστής; Ο Φιντέλ είναι τόσο Κομμουνιστής όσο και εγώ. Είναι μάλλον "giustizialista"  ή Περονιστής».


«Οι λαοί βαδίζουν με τους ηγέτες τους επικεφαλής ή βαδίζουν μαζί με τα κεφάλια των ηγετών τους»
Juan Peron

Φιντέλ Κάστρο Ιησουίτης, Φαλαγγίτης και giustizialista

Η κρίση του Περόν για τον Φιντέλ Κάστρο ανοίγει έναν κόσμο για εμάς. Πρέπει τώρα να αντιμετωπίσουμε πιο προσεκτικά τις ανυποψίαστες ρίζες της σκέψης του νεαρού Κάστρο. Θα το πράξουμε, με χαρά, προς αναστάτωση πολλών φιλο-καστρικών και πολλών αντι-καστρικών.

Ο Φιντέλ Κάστρο, ένας νεαρός γοητευτής της καλής κουβανικής μπουρζουαζίας, μεγάλωσε από τους Ιησουίτες με τα «στρατιωτικά» και «ιπποτικά» ιδεώδη, ένα στυλ που στη συνέχεια αποτύπωσε στα επαναστατικά του τμήματα, από τον Ignazio de Loyola ως τον λαϊκό εθνικισμό του Χοσέ Αντόνιο. Ο μελλοντικός Ανώτατος Ηγέτης, στην πραγματικότητα, όπως ο Τσε, δεν ήταν αρχικά κομμουνιστής, αλλά μάλλον, όπως ο ίδιος ο Περόν καταλάβαινε καλά, ο οποίος γνώριζε καλά τη λατινοαμερικάνικη ψυχή, ένας Εθνικοεπαναστάτης, ένας μαχητής για την εθνική απελευθέρωση της Κούβας από τον  "βόρειοαμερικανικό ιμπεριαλισμό". Μεταξύ των πρώτων αναγνώσεων του Φιντέλ Κάστρο, που του συνέστησαν οι πνευματικοί διευθυντές των Ιησουιτών, υπήρξαν, αμέσως μετά τις «Πνευματικές ασκήσεις» του Αγίου Ιγνατίου, «Τα γραπτά και οι ομιλίες της μάχης» του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβέρα.

Το μαρτυρεί ο καθηγητής του, αυτός που τον παρακολούθησε περισσότερο στην εκπαίδευση του, ο πατέρας Armando Llorente, Ιησουίτης.

Ο πατέρας Llorente μας ενημερώνει ότι ο νεαρός (αριστοκρατικός) γόνος διάβαζε και μελετούσε με ενθουσιασμό τα γραπτά, ή μάλλον τη γραπτή σύνταξη των ομιλιών του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβέρα. Όχι μόνο αυτό, αλλά μας ενημερώνει ότι ο Φιντέλ Κάστρο συνήθιζε να τραγουδάει, μαζί με τους Ιησουίτες ιερείς, τον ύμνο της Φάλαγγας "Cara al sol" (Πρόσωπο στον ήλιο), το ποιητικό μουσικό κείμενο, που συνέθεσε ο ίδιος ο Χοσέ Αντόνιο που ασχολήθηκε με την ποίηση από θαυμασμό στον Garcia Lorca. 



Σύμφωνα με τον πατέρα Llorente, ο Φιντέλ Κάστρο ήταν "hombre con idea muy proxime a la falange" ("ανήρ με ιδέες πολύ κοντά στην Φάλαγγα"). Κατά την άποψη του Ιησουίτη μας, η επανάσταση του Κάστρο ήταν «ανθρωπιστική» παρά κομμουνιστική και φτάνει μέχρι να ορίσει τον Κάστρο μάλλον έναν Φρανκιστή.

Ο Φιντέλ Φρανκιστής και ο Φράνκο σοσιαλιστής;

Και εδώ ανοίγει ένα ακόμη κεφάλαιο, που πρέπει να διερευνηθεί, δηλαδή εκείνο που σχετίζεται με τις αδιάκοπες σχέσεις που υπήρχαν μεταξύ του καθεστώτος του Κάστρο και του Ισπανικού του Φρανθίσκο Φράνκο. Σχέσεις που κρύβονται πίσω από τις οικονομικές συμφωνίες - που τελικά είχαν και η Ισπανία του Φράνκο με τη Σοβιετική Ρωσία - αλλά έκρυβαν κάτι περισσότερο.

Ο Φιντέλ Κάστρο διέταξε τριήμερο εθνικό πένθος για τον θάνατο του Στρατηγού Φράνκο το 1975. Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου για το γεγονός ότι ο Φράνκο δεν ήθελε ποτέ να συμμετάσχει στον εμπορικό αποκλεισμό που επιβλήθηκε στην Κούβα, συνεχίζοντας να διατηρεί οικονομικές σχέσεις, οι οποίες αποδείχθηκαν ζωτικής σημασίας για την Αβάνα κάτω από το πανό των πολύ εγκάρδιων διπλωματικών σχέσεων, ο Φιντέλ Κάστρο δεν δίστασε να αποτίσει φόρο τιμής στη μνήμη του Caudillo. Υπάρχει μια συνέντευξη με τον ίδιο τον Κάστρο που μαρτυρεί προσωπικά τις εξαιρετικές σχέσεις που ο Φράνκο συνέχισε να διατηρεί με την Κούβα παρά το διεθνές εμπάργκο. Στο βίντεο που σχετίζεται με αυτήν τη συνέντευξη, εμφανίζονται επίσης οι λεπτομέρειες του ισπανικού Τύπου, τη στιγμή του θανάτου του Caudillo, ο οποίος αναφέρει τις ειδήσεις του εθνικού πένθους που διατάχθηκε στην Κούβα για τον Φράνκο.

Γνωρίζουμε ότι του Φράνκο ήταν ένα εθνικό-συντηρητικό καθεστώς, έντονα κληρικό παρά καθολικό. Ένα καθεστώς που εκμεταλλεύτηκε και αποδυνάμωσε την Εθνικοσυνδικαλιστική ιδεολογία της Χοσεαντονιανής Φάλαγγας, την υποχρέωσε σε μια αναγκαστική ενοποίηση με τους παραδοσιοκρατιστές Καρλιστές και τους Μοναρχικούς, οι οποίοι από την πλευρά τους δεν τους άρεσε η ενοποίηση με τους «σοσιαλιστές» της Φάλαγγας. Ο Manuel Hedilla, διάδοχος του Χοσέ Αντόνιο, φυλακίστηκε από τον Φράνκο επειδή είχε αντιταχθεί στην αναγκαστική ενοποίηση, διακινδύνευσε τη θανατική ποινή και απελευθερώθηκε μόνο μετά από πολλά χρόνια.

Ωστόσο, κάτι από την αρχική Φάλαγγα, αν και περιορισμένο, πέρασε στο καθεστώς του Φράνκο. Ένας Ισπανός ιστορικός, ο Francisco Torres García, δημοσίευσε πρόσφατα, για τις ισπανικές εκδόσεις "SND Editores", ένα βιβλίο με τον προκλητικό τίτλο "ο Φράνκο Σοσιαλιστής" και με τον υπότιτλο του "Η αποσιωπημένη επανάσταση 1936-1975". Η θέση του Torres García είναι ότι, παρά όλους τους περιορισμούς του, παρά την παρουσία των φιλελεύθερων τεχνοκρατών του Opus Dei, παρά τον συντηρητισμό του, το καθεστώς του Φράνκο δημιούργησε το Iσπανικό κράτος πρόνοιας και έθεσε τα θεμέλια για την μελλοντική οικονομική απογείωση της χώρας. Το βιβλίο συνοδεύεται από πολλούς στατιστικούς πίνακες που δείχνουν την υπόθεση. Αλλά αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία εδώ είναι τα κεφάλαια που αφιερώνει ο Torres García στο έργο της κοινωνικής μεταρρύθμισης και στην προστασία και βελτίωση των συνθηκών των εργαζομένων, στο βαθμό που το επιτρέπουν οι συνθήκες, που πραγματοποιούνται από τους μόνο δύο Φαλαγγίτες υπουργούς, τους οποίους κάλεσε ο Φράνκο στην κυβέρνηση, στη δεκαετία του '40 και του '50. Είναι ο José Luis de Arrese και ο José Antonio Giron de Velasco. Ο τελευταίος ήταν υπουργός εργασίας για 17 χρόνια, δεύτερος σε διάρκεια μόνο μετά τον δελφίνο του Caudillo, Carrero Blanco, ο οποίος δολοφονήθηκε σε επίθεση της ETA στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

Τόσο ο Arrese όσο και ο Girón ανήκαν στην ομάδα εκείνων των Φαλαγγιστών που, σε αντίθεση με τον Hedilla και άλλους, πίστευαν ότι ήταν δυνατόν να λειτουργήσουν εντός του καθεστώτος του Φράνκο σε μια προσπάθεια να πραγματοποιήσουν τουλάχιστον μερικές από τις απαιτήσεις της κοινωνικής δικαιοσύνης της Φάλαγγας. Στην πραγματικότητα, δίνοντας στο έργο τους ένα ισχυρό καθολικό αποτύπωμα που σίγουρα δεν θα δυσαρεστούσε τον Χοσέ Αντόνιο Πρίμο Ντε Ριβέρα, εξασφάλισαν ότι τα «κάθετα συνδικάτα», που ιδρύθηκαν εν τω μεταξύ από το καθεστώς αλλά με εξασθενημένο τρόπο, θα ενεργούσαν τουλάχιστον ως όργανα γιατί την προστασία και, στο μέτρο του δυνατού, και την κοινωνική ενίσχυση των Ισπανών εργαζομένων. Ήταν ο Girón που εισήγαγε τα μπόνους για τα Χριστούγεννα και τον Ιούλιο, αμειβόμενες διακοπές, προστασία της ασφάλειας στο χώρο εργασίας, ώρες εργασίας με δικαίωμα κυριακάτικης ανάπαυσης. Ενώ ο Arrese ασχολήθηκε κυρίως με το νόμο για ένα πραγματικό Λαϊκό Σχέδιο Στέγασης που ανατέθηκε σε ένα ειδικό υπουργείο με τη βοήθεια κάθετων συνδικάτων. 

Ο Girón και ο Arrese σχεδίασαν και προσπάθησαν να εισαγάγουν μορφές συμμετοχής των μισθωτών στα κέρδη της εταιρείας. Οι δύο διεξήγαγαν μάχες εντός της Φρανκικής κυβέρνησης, ενάντια στους συντηρητικούς που πίστευαν ότι οι προτάσεις τους ήταν πληθωριστικές, για την περιοδική αύξηση των μισθών έως την υπόθεση του οικογενειακού μισθού. Ακόμα και στο αγροτικό μέτωπο προσπάθησαν να εισαγάγουν, έστω και μερικώς, μορφές μεταρρύθμισης οι οποίες, αν και δεν επηρέαζαν άμεσα τα μεγάλα κτήματα, έθεσαν ωστόσο, μέσω του αποικισμού των μη καλλιεργούμενων εδαφών, τα θεμέλια για μια μελλοντική συνεργατική ανάπτυξη της ισπανικής γεωργίας.

Η εποχή του Arrese και του Girón τελείωσε με την φιλελεύθερη στροφή του καθεστώτος στη δεκαετία του 1960. Ωστόσο, αυτή η εμπειρία επιτρέπει στον ιστορικό να μιλήσει για έναν «Κοινωνικό Φρανκισμό» ή μια «κοινωνική φάση του Φρανκισμού» μέσα στο καθεστώς. Η παρουσία αυτού, αν και περιορισμένης, κοινωνικής συνιστώσας του καθεστώτος του Φράνκο μας επιτρέπει επίσης να κατανοήσουμε τα ιδεολογικά, πολιτικά και όχι μόνο οικονομικά κίνητρα για τη διατήρηση σχέσεων με την Κούβα, κατά παράβαση του διεθνούς εμπάργκο. Αυτό παρά το γεγονός ότι η εμπειρία του «Κοινωνικού Φρανκισμού» είχε ήδη τελειώσει όταν ο Φιντέλ Κάστρο και ο Τσε Γκεβάρα απελευθέρωσαν την Κούβα από τη δικτατορία του Μπατίστα. Όμως, προφανώς, μια ηχώ αυτού του «Φαλαγγιστικού Σοσιαλισμού», ο οποίος είχε προσπαθήσει να λειτουργήσει εντός του Φρανκισμού, παρέμεινε και ώθησε το καθεστώς να είναι συμπαθές προς την Κούβα του Κάστρο.



Μετάφραση: Τίτος

* Στμ

Έβαλα στην μετάφραση τον όρο λαϊ(κι)σμός με (κι) γιατί τα populism(o), populist(a), θεωρώ πως, κακώς μεταφράζονται στα ελληνικά σαν λαϊκισμός, λαϊκιστής. Στα ελληνικά ο όρος λαϊκισμός έχει αρνητική χροιά. 

Καθόλου τυχαία πολλοί μπορεί να χρησιμοποιούν τον όρο "Λαϊκό", αλλά κανείς δεν αυτοπροσδιορίζεται "λαϊκιστής". 

Προτιμώ και προτείνω τα λαϊσμός, λαϊστής. Εθνισμός, Εθνιστής. Όροι, στην ουσία παραπλήσιοι. Όπως ο γερμανικός "βολκισισμός" και οι Ρώσοι Ναρόντικοι.

[Βλ. και το δοκίμιο του Αλαίν Ντε Μπενουά "Λαϊκισμός το τέλος της Δεξιάς και της  Αριστεράς" όπου ο Γάλλος στοχαστής λέει ότι ο "λαϊ(κι)σμός γεννιέται με τους Ρώσους σοσιαλιστές Ναρόντικους (Εθνιστές, Narod λαός, έθνος)]

Ο Manuel Hedilla, ο «Κόκκινος» Φαλαγγίτης που φυλακίστηκε στην Ισπανία του Franco.

Manuel Hedilla: ο Φαλαγγίτης που αμφισβήτησε τον Franco.

Blood Axis - Sarabande Oratoria

Ο Manuel Hedilla, ο «Κόκκινος» Φαλαγγίτης που φυλακίστηκε στην Ισπανία του Franco.



του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Οι Κομμουνιστές θα τον πυροβολούσαν ευχαρίστως ή θα τον σκότωναν στη μάχη, αλλά στο τέλος αυτοί που τον συνέλαβαν και τον καταδίκασαν τον Manuel Hedilla Larrey σε θάνατο ήταν οι Φρανκιστές. Αυτό επιβεβαιώνει  ότι ίσως - όπως πιστεύουν πολλοί - εάν ο Josè Antonio Primo de Rivera, αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Falange, δεν είχε σκοτωθεί από τους Δημοκράτες στις 20 Νοεμβρίου 1936, η ιστορία της Ισπανίας θα ήταν διαφορετική.

Ποιος ήταν ο Manuel Hedilla μια ελάχιστα γνωστή φιγούρα εκτός της χώρας του; Ήταν ο άντρας, ο μαχητής, ο οποίος αντικατέστησε τον Χοσέ Αντόνιο μετά το θάνατο του και οδήγησε τους «πραγματικούς» Φαλαγγίτες για λίγους μήνες, μέχρι την άνοιξη του 1937.  Μέχρι που  το πραξικόπημα, του Caudillo Francisco Franco, μέσω του Decreto de Unificaciòn, (Διάταγμα ενοποίησης), επέβαλε βίαια τη συγχώνευση της Falange Tradizionalista (Fet) της παραδοσιακής Φάλαγγας δηλαδή  η οποία ήταν κοντά σε στρατιωτικούς κύκλους, και της Falange de la JONS.

Όπου JONS σημαίνει juntas de ofensiva nacional sindicalista, δηλαδή, η πραγματική Φάλαγγα , των Josè Antonio, Ramiro Ledesma Ramos, Ruiz de Alda και Onesimo Redondo, η οποία ιδρύθηκε το 1933 και υποστήριζε ένα εθνικό, κοινωνικό και επαναστατικό πολιτικό πρόγραμμα, εν μέρει εμπνευσμένο από τα Ευρωπαϊκά Φασιστικά κινήματα της εποχής. Πολύ διαφορετικό από αυτόν τον φανατικό και με παρωπίδες συντηρητισμό που θα αποκαλύψει αργότερα τον λεγόμενο «Φρανκισμό».

Ο Hedilla, ο οποίος ήταν τότε 34 ετών και προερχόταν από την εργατική τάξη  και τον συνδικαλισμό, μαζί με άλλους Φαλαγγίτες ηγέτες αρνήθηκαν να υποταχθούν στην επιβολή του Στρατηγού και για αυτό συνελήφθη και δικάστηκε: με την κατηγορία της συνωμοσίας εναντίον του Φράνκο. Θανατική ποινή που μετατράπηκε λίγο αργότερα σε είκοσι χρόνια φυλάκισης, για να τα  εκτίσει στις φυλακές στις Καναρίους Νήσους, την περίοδο  που είχαν διακοπεί από οποιαδήποτε σχέση με τη μητέρα πατρίδα.

Με τη φυλάκιση του Manuel Hedilla και των «Αillistas», δηλαδή των πιο αδιάλλακτων Φαλαγγιτών, το κίνημα που ίδρυσε ο Josè Antonio διαλύθηκε και στην πραγματικότητα συγχωνεύτηκε στο ενιαίο κόμμα που ήθελε ο Caudillo. Ένα κόμμα, όπως ήδη αναφέρθηκε, πολύ μακριά από τις θέσεις του Primo de Rivera και των ιδεολόγων Ledesma Ramos και Onesimo Redondo.

Γεννημένος το 1902 στο Santander, στα βόρεια της Ισπανίας, ο Manuel Hedilla Larrey έχασε τον πατέρα του σε ηλικία επτά ετών και αναγκάστηκε να μετακομίσει με τη μητέρα του στο Μπιλμπάο, όπου σπούδασε στο ινστιτούτο Salesian. Στα δεκαέξι εργάστηκε ως μαθητευόμενος σε ναυπηγείο και αργότερα ξεκίνησε ως μηχανικός στο εμπορικό ναυτικό. Μετά τον γάμο του μετακόμισε στην πόλη Cuenca της Καστίλης, όπου ίδρυσε μια μικρή εταιρεία μεταφορών. Το 1934 ήταν ήδη μαζί με τον Χοσέ Αντόνιο ως αρχηγό της Φάλαγγας και την άνοιξη του ‘36 συμμετείχε στις προετοιμασίες για τον αγώνα ενάντια στη κυβέρνηση.

Μετά την σύλληψη του ιδρυτή του κινήματος και τη μετέπειτα δολοφονία του, ο Hedilla γίνεται ο νούμερο ένα του κόμματος αλλά για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Δυστυχώς του ήταν μοιραία η επιλογή του να συνεχίσει το έργο του προκατόχου του και να αντισταθεί στις διαταγές του Φράνκο να μετατρέψει την Φάλαγγα σε ένα κίνημα συντηρητικό και κάτι σαν δόλωμα για τα πολιτικά παιχνίδια του Caudillo. Μετά από επτά χρόνια φυλάκισης στα Κανάρια, το 1943 ο Hedilla μεταφέρθηκε σε ένα πλησιέστερο σωφρονιστικό σώμα, στις Βαλεαρίδες Νήσους, και τελικά απελευθερώθηκε το 1947 χάρη στην παρέμβαση του ίδιου του Φράνκο.

Ο Hedilla είχε γράψει περισσότερες από μία φορές επιστολές στις οποίες, αν και ζητούσε επιείκεια, ισχυρίστηκε με μια περηφάνια ότι παρέμεινε πάντα πιστός στην Ισπανία και μπροστά σε τόσους προδότες στην πατρίδα του που το καθεστώς είχε επίσης συγχωρήσει, αν όχι ακόμη και προωθήσει, αυτός έμεινε σταθερός και αγωνιστής. Μετά την απελευθέρωσή του, ο γέρος Φαλαγγίτης ηγέτης, ξεχασμένος και εξοστρακισμένος από την εξουσία, παρέμεινε  στα περιθώρια της κοινωνίας, αδυνατώντας να αποκτήσει πλήρη πολιτική αποκατάσταση.

Έζησε στην Πάλμα ντε Μαγιόρκα, όπου εργάστηκε  ως υπάλληλος μέχρι το θάνατο του, στις 4 Φεβρουαρίου 1970. Φεύγει χωρίς να αφήσει πολιτικούς κληρονόμους, ακόμη και αν στην Ισπανία υπάρχει ένα μικρό κόμμα που διατηρεί τις αξίες της Falange του Josè Antonio και πρόσφατα δημοσιεύτηκε ένα βιβλίο (La Falange del silencio, από τον José Luís Jerez) αφιερωμένο στον Hedilla και τους Φαλαγγίτες που δεν συμμορφώθηκαν με την οπορτουνιστική τακτική του Franco.

Παραδόξως, ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Manuel Hedilla έφτασε στην τηλεόραση, πριν από λίγα χρόνια από τους συγγραφείς της εξαιρετικά δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς «Cuéntame como pasò», οι οποίοι μέσα από την ζωή μιας απλής οικογένειας εντοπίζουν την ιστορία της Ισπανίας από το 1968 έως την πτώση του Φράνκο, μέχρι τα πρώτα χρόνια του σοσιαλισμού του Felipe Gonzalez.

Λοιπόν, σε ένα από τα πρώτα επεισόδια, ο πρωταγωνιστής της σειράς, ο νεαρός, ο Carlos, μιλά με έναν ηλικιωμένο άνδρα  και ο οποίος του λέει ότι δεν μπόρεσε ποτέ  να πάει στην απεργία της Πρωτομαγιάς εδώ και χρόνια. Του αναφέρει ότι  κάθε φορά  με συλλαμβάνουν και με εμποδίζουν να συμμετάσχω, ακόμα κι αν με αφήνουν αμέσως μετά ελεύθερο. Αλλά αυτή τη φορά θα ήθελα πραγματικά να πάω εκεί, δεν έχω μείνει ποτέ σε όλη την πορεία και δεν μου μένουν πολλές Πρωτομαγιές ακόμη στην ζωή μου. «Μα εσύ είσαι … Kόκκινος;» τον ρωτάει ο νεαρός. «Όχι είμαι Φασίστας, αλλά Φασίστας πραγματικός όπως εκείνοι του Hedilla. Έχεις ποτέ ακούσει να μιλάνε για αυτόν;»

Και του εξηγεί ποιος ήταν ο Hedilla, πώς καταδικάστηκε και πώς ο ίδιος έλαβε ποινή φυλάκισης είκοσι ετών επειδή αντιτάχθηκε στον Φράνκο στο όνομα της αυθεντικής επανάστασης. «Πώς μας εξαπάτησαν, αγόρι ...» καταλήγει πικρά.

L'Effet C'Est Moi - Der Ritter

Ο προπαγανδιστής της 21ης Απριλίου που κατηγόρησε την Στρατιωτική Κυβέρνηση για το Πολυτεχνείο



«Ἡ νεολαία μᾶς κατηγορεῖ. Καὶ παρὰ τὶς ἀκρότητες μερικῶν μελῶν της, στὴν οὐσία ἔχει δίκιο. Οἱ νέοι πάντοτε ἔχουν δίκιο ἔστω καὶ ἄν δὲν ξέρουν οὔτε νὰ τὸ ἐκφράσουν ὀρθά, οὔτε νὰ τὸ ὑποστηρίξουν μὲ τὸν σωστὸ τρόπο. Καὶ ἐμεῖς, οἱ ἄλλοι, ἔχουμε ἄδικο. Ἀρκετὰ τοὺς κατηγορήσαμε. Ἔφτασε πιὰ ἡ ὥρα νὰ αὐτοκατηγορηθοῦμε. Καὶ κυρίως, ἔφθασε ἡ ὥρα νὰ ἐνεργήσουμε θετικὰ γιὰ νὰ μὴν ἐπαναληφθοῦν τέτοια τραγικὰ γεγονότα. Διαφορετικὰ ἡ Ἱστορία δὲν θὰ καταδικάσει τοὺς νέους. Ἐμᾶς θὰ καταδικάση. Γιατὶ ἐμεῖς θὰ φταῖμε ἄν ἀνοίξη γιὰ τὴν πατρίδα μας ἕνα κεφάλαιο μὲ τίτλο INCIPIT TRAGEDIA».

ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

«Ταράσσει τὸν νοῦν τῶν ἀνθρώπων, ὄχι τὸ πρᾶγμα, ἀλλὰ τὰ περὶ τῶν πραγμάτων δόγματα».

Ἐπίκτητος

Ὅσοι, ἀναλύοντας τὰ γεγονότα τοῦ Πολυτεχνεῖου θέλουν νὰ κολλήσουν στοὺς χαρακτηρισμοὺς «χούντα» καὶ «φασισμὸς» ἀπὸ τὴ μία ἤ «ἀναρχικοὶ» καὶ «ἐχθροὶ τοῦ ἔθνους» ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὅπου καὶ ἄν ἀνήκουν, συναντῶνται σὲ ἕνα βασικὸ κοινὸ σημεῖο: ἀρνοῦνται νὰ δοῦν τὸ αἴτιο. Περιορίζονται, θεληματικὰ ἤ ἀθέλητα στὸ αἰτιατό. Δὲν θέλουν ἤ δὲν μποροῦν νὰ διεισδύσουν πίσω ἀπὸ τὰ φαινόμενα. Ὅμως αὐτὸ ἀκριβῶς ὀφείλουμε νὰ κάνουμε ὅσοι πονᾶμε τὸν τόπο καὶ τοὺς ἀνθρώπους του -ὅλους τοὺς ἀνθρώπους του, τοὺς «ἀναρχικοὺς» καὶ τοὺς «φασίστες» καὶ πρὸ πάντων τοὺς νέους, φοιτητὲς καὶ στρατιῶτες, οἰκοδόμους καὶ ἀξιωματικούς.

Νὰ ξεπεράσουμε τὰ χιλιοειπωμένα συνθήματα καὶ τοὺς ξεπερασμένους χαρακτηρισμοὺς καὶ νὰ δοῦμε πίσω ἀπὸ τὰ δακρυγόνα καὶ τὰ ὁδοφράγματα τί ὑπάρχει ἐκεῖ, στὴ ρίζα τοῦ κακοῦ. Τότε θὰ βρεθοῦμε πρόσωπο μὲ πρόσωπο μὲ τὸ Πρόβλημα. Θὰ τὸ ἀνατάμουμε. Θὰ βροῦμε τί φταίει. Καὶ θὰ διαπιστώσουμε τί πρέπει νὰ γίνη.

Ποιός φταίει γιὰ τὴν 17η Νοεμβρίου; Πιστεύω πὼς φταῖμε ὅλοι μας: ἡ Ἐπανάστασις⸱ ὁ πολιτικὸς κόσμος⸱ καὶ ἡ Κυβέρνησις.

Πρῶτον: Ἐμεῖς, ἡ Ἐπανάστασις.

Ἄν εἴχαμε χορτάσει τὴν πεῖνα τῆς νεολαίας γιὰ Ἰδεολογία, προσφέροντάς της Ἰδέες ὑψηλὲς ποὺ δίνουν νόημα στὴ ζωὴ ἀντὶ νὰ τῆς λέμε νὰ περιορίζεται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὰ μαθήματά της, λησμονῶντας ὅτι «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνον ζήσεται ὁ ἄνθρωπος».

Ἄν εἴχαμε ἱκανοποιήσει τὴν δίψα της γιὰ πολιτικὴ δρᾶσι, ἀντὶ νὰ τῆς ἀρνούμεθα τὸ δικαίωμα νὰ ἔχη πολιτικὰ ἐνδιαφέροντα. Ἄν εἴχαμε ἱδρύσει πολιτικὲς λέσχες γιὰ τοὺς νέους μας ἀντὶ νὰ τοὺς λέμε νὰ μὴν ἀσχολοῦνται μὲ τὴν πολιτική, λησμονῶντας ὅτι ὅταν λὲς στοὺς νέους νὰ μὴ κάνουν πολιτικὴ εἶναι τὸ ἴδιο σὰ νὰ τοὺς λὲς νὰ κάνουν πολιτικὴ ἐναντίον σου.

Ἄν εἴχαμε παραμερίσει ἀποφασιστικὰ τὴν γεροντοκρατία στὰ πανεπιστήμια, στὸν πνευματικὸ βίο, στὸ πολιτικὸ πεδίο, στὴν διοίκησι, στὴν ἐπιστήμη. Ἄν εἴχαμε προωθήσει παντοῦ, τολμηρὰ νέους ἀνθρώπους, μὲ νέες ἰδέες, φορεῖς νέων μεθόδων.

Ἄν εἴχαμε ἀνορθώσει τὴν Παιδεία μας. Ἄν τὸ δημοτικὸ εἶχε γίνει 8ετές. Ἄν εἶχε ἀναμορφωθῆ ἡ Μέση Παιδεία. Ἄν εἶχαν καταργηθῆ οἱ ἐξετάσεις γιὰ εἰσαγωγὴ στὸ Γυμνάσιο καὶ τὸ Πανεπιστήμιο. Ἄν εἴχαμε συγχρονίσει τὰ διδακτικὰ βιβλία καὶ συγγράμματα. Ἄν εἴχαμε γεμίσει τὴν Ἑλλάδα καινούργια σχολεῖα, σχολές, ἐργαστήρια, πανεπιστημιακὲς αἴθουσες καὶ πανεπιστημιουπόλεις. Ἄν εἴχαμε ἱδρύσει βιβλιοθήκες. Ἄν εἴχαμε πολλαπλασιάσει τὶς δαπάνες γιὰ τὴν Παιδεία. Ἄν εἴχαμε βελτιώσει ριζικὰ τὸ σύστημα καταρτίσεως τῶν ἐκπαιδευτικῶν μας. Ἄν εἴχαμε καταργήσει, μετὰ ἀπ’ ὅλα αὐτά, τὴν ἰδιωτικὴ ἐκπαίδευση, ἐνσωματώνοντάς την στὴν μία, ἑνιαία καὶ ἀδιαίρετη ἐθνικὴ Παιδεία. Ἄν εἴχαμε εἰσαγάγει στὸ σχολεῖο μας τὶς νέες γνώσεις ἀντὶ νὰ ἐπιτρέπουμε σὲ μερικοὺς παλαιολιθικοὺς σκοταδιστὰς νὰ μᾶς κατευθύνουν. Ἄν εἴχαμε συγχρονίσει οὐσιαστικὰ ὅλη τὴν μεθοδικὴ τῆς ἐκπαιδεύσεως.

Ἄν εἴχαμε καθιερώσει τὴν ἀληθινὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα, αὐτὴ ποὺ ὅλοι μιλοῦμε καὶ καταλαβαίνουμε, ξεπερνῶντας τὸ ψεύτικο σχῆμα «δημοτικὴ-καθαρεύουσα». Ἄν εἴχαμε ἐπιτρέψει κάποια συμμετοχὴ τῶν φοιτητῶν στὴν ρύθμισι τῶν θεμάτων ποὺ τοὺς ἀφοροῦν. Ἄν εἴχαμε προβλέψει τὴν παρουσία τους στὸ Ἐθνικὸ Συμβούλιο Παιδείας. Ἄν εἴχαμε προωθήσει νέους καθηγητὰς στὰ ἀνώτατα ἐκπαιδευτικά μας ἱδρύματα. Ἄν εἴχαμε ἀνοίξει μερικὲς ρωγμὲς στὰ παμπάλαια τείχη γιὰ νὰ πνεύσουν μέσα στὶς ἀνώτερες σχολὲς οἱ ζωογόνες αὖρες τῆς νέας σκέψεως. Ἄν εἴχαμε ὀργανώσει τὴν ἐλεύθερη πανεπιστημιακὴ ἔρευνα ὅπως τὸ ἐπιβάλλει ἡ ἐποχή μας. Ἄν εἴχαμε ἐνθαρρύνει τὸν καλόπιστο διάλογο μὲ τοὺς νέους, ποὺ τόσα ἔχουν νὰ ποῦν. Ἄν εἴχαμε εἰσαγάγει τὶς μεταπτυχιακὲς σπουδές. Ἄν εἴχαμε ἱδρύσει νέα πανεπιστήμια. Ἄν εἴχαμε ἀνοίξει μερικὲς δικλεῖδες γιὰ νὰ μὴν ἀσφυκτιᾶ ὁ δυναμισμὸς τοῦ νέου καὶ ἡ ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη ποὺ νιώθει νὰ ἐκφρασθῆ καὶ νὰ ὑπάρξη διὰ τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἄν δὲν καταπιέζαμε συνεχῶς κάθε μὴ συμβατικὴ ἐκδήλωση τῆς νέας γενεᾶς ποὺ δὲν ταίριαζε μὲ τὰ γοῦστα μας. Ἄν δὲν θέλαμε νὰ βλέπουμε κοντόφθαλμα τὸν σφύζοντα χῶρο της σὰν ἀπέραντο στρατῶνα καὶ ὅλους τοὺς νέος πειθήνιους, ἀπρόσωπους καὶ πειθαρχημένους ὡς τὶς πιὸ ἀσήμαντες λεπτομέρειες. Ἄν εἴχαμε καλλιεργήσει συστηματικὰ σχέσεις ἀγάπης καὶ κατανοήσεως ἀνάμεσα στοὺς ἀστράτευτους καὶ τοὺς στρατευμένους νέους, ἀνάμεσα στὴ νέα γενεὰ καὶ στὶς Ἔνοπλες Δυνάμεις.

Ἄν εἴχαμε ἱδρύσει ἕνα «Ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ Νεότητος» ἁρμόδιο ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευσι καὶ γιὰ τὸν ἕσω καὶ ἐξωσχολικὸ ἀθλητισμό, τὶς ὀργανώσεις τῶν νέων, τὰ πνευματικά τους ἐνδιαφέροντα καὶ τὴν ἐπαγγελματική τους ἀποκατάσταση.

Ἄν μὲ ἄλλα λόγια δὲν μᾶς ἔλειπαν τόσο πολὺ ἡ πολιτική, καὶ κοινωνιολογικὴ γνῶσις, ἡ ἰδεολογικὴ κατάρτησις, ἡ ἀναγκαία ἐμβάθυνσις στὰ κοινωνικὰ φαινόμενα καὶ δὲν νομίζαμε ὅτι ὅλα τακτοποιοῦνται μὲ ἄνωθεν διαταγὲς καὶ ἐρασιτεχνικὲς αὐστηρότητες.

Ἄν παράλληλα μὲ ὅλα αὐτὰ εἴχαμε προωθήσει τὴν λύσι ὅλων τῶν ἐπὶ μέρους προβλημάτων -ἀσφαλιστικό, ὑγειονομικό, συνταξιοδοτικό, διοικητικὸ κ.λπ. πρόβλημα- ποὺ συνθέτουν τὸ Μέγα Ἑλληνικὸ Πρόβλημα καὶ εἴχαμε καλέσει τοὺς νέους νὰ βοηθήσουν σ’ αὐτὸ τὸ τιτάνιο ἔργο ἀλλὰ καὶ τοὺς εἴχαμε παράσχει τὶς δυνατότητες γιὰ νὰ τὸ κάνουν ἔμπρακτα.

Ἄν εἴχαμε δημιουργήσει τὶς προϋποθέσεις γιὰ ἀνανέωσι τοῦ πολιτικοῦ βίου καὶ διαμόρφωσι νέου πολιτικοῦ κόσμου, μὲ νέους ἀνθρώπους, νέα σχήματα, καὶ νέες ἰδέες.

Τότε, δὲν πιστεύω νὰ ὑπῆρχε ἐξανάστασις καὶ ἐξέγερσις σ’ ἕνα τμῆμα τῆς νέας γενεᾶς. Καὶ τότε, ὅσο κι ἄν πάσχιζαν δημαγωγοὶ καὶ ἀνατροπεῖς, γεγονότα σὰν τῆς 17ης Νοεμβρίου θὰ ἦταν ἀδύνατον νὰ δημιουργηθοῦν. Μὲ ἄλλα λόγια, ἄν ἡ 21η Ἀπριλίου εἶχε σταθῆ Ἐπανάστασις πραγματική, ὄχι μόνο μὲ τὴν νομικὴ ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν εὐρύτερη ἔννοια τοῦ ὅρου, καὶ εἶχε λύσει τὸ Ἑλληνικὸ Πρόβλημα ὅπως μποροῦσε καὶ ἔπρεπε, ἡ 17η Νοεμβρίου δὲν θὰ εἶχε ὑπάρξει. Ἄς προσέξουμε. Ὑπάρχει πρόβλημα πραγματικό, κοινωνικό, ἰδεολογικό, πολιτικό, ἐκπαιδευτικό. Δὲν ἀρκεῖ ἡ καταστολὴ τῶν ταραχωδῶν ἐκδηλώσεων αὐτοῦ τοῦ προβλήματος.

Ὀφείλουμε νὰ ἄρουμε τὸ ἴδιο τὸ πρόβλημα. Ὄχι μὲ ἀστυνομικὰ μέσα, γιατὶ αὐτὸ εἶναι ἀνέφικτο, ἀλλὰ μὲ κοινωνικὰ καὶ ἐκπαιδευτικὰ μέτρα, μὲ ἰδεολογικὴ ἐργασία, μὲ πολιτικὲς ἐνέργειες. Ἀλλιῶς, ὅσο ἐθελοτυφλοῦμε καὶ ἐπιχειροῦμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε καινούργια φαινόμενα μὲ παλιὲς διαδικασίες, ἐκδηλώσεις σὰν τῆς 17ης Νοεμβρίου, θὰ ἐπανέρχωνται. Καὶ οἱ νέοι μὲ τὴ στολὴ τοῦ ἀστυνομικοῦ ἤ τοῦ στρατιώτη θὰ καλοῦνται νὰ ἀντιμετωπίσουν τοὺς νέους μὲ τὶς γραβάτες ἤ μὲ τὰ μπλοῦ-τζήνς. Ἀλλὰ αὐτὴ δὲν εἶναι λύσις. Λύσις εἶναι νὰ πλησιάσουμε τὸ νέο⸱ αὐτὸν ποὺ εἶναι μέσα στὸ τάνκ καὶ αὐτὸν ποὺ εἶναι ἔξω ἀπὸ αὐτό, κατανοῶντας ὅτι ὅσο κι ἄν τοὺς χωρίζουν ἡ σύγχυσις τῶν ἰδεῶν, ἡ ὁρολογία καὶ τὰ δημιουργημένα ἀπὸ τὶς ἐσωτερικές μας συγκρούσεις αὐτόματα ἀνακλαστικά, στὸ βάθος καὶ οἱ δύο θέλουν τὰ ἴδια πράγματα: δημοκρατία, ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία, κοινωνικὴ δικαιοσύνη, ἀναγέννησι τοῦ τόπου. Μόνον τότε θὰ ἔπαυε μιὰ μερίδα τῆς νεολαίας νὰ μᾶς χαρακτηρίζει «φασίστες» καὶ ἐμεῖς νὰ τοὺς θεωροῦμε «ἀναρχικούς». Τότε θὰ μᾶς ἔβλεπαν σὰν ἀναμορφωτὰς τοῦ τόπου, σὰν ἀληθινὴ Ἐπανάστασι. Καὶ ἐμεῖς θὰ τοὺς βλέπαμε σὰν αὐριανοὺς ἰατρούς, ἀρχιτέκτονες, ἐκπαιδευτικούς, ὑπαλλήλους, διανοουμένους, σὰν τὴν αὐριανὴ Ἑλλάδα, σὰν συνεχιστὲς καὶ κληρονόμους μας.

Δεύτερον: Οἱ ἄλλοι, οἱ πολιτικοί.

Ἄν ἔπαυαν νὰ βλέπουν τὸν χῶρο τῆς νέας γενεᾶς σὰν πεδίο εὔκολης δημοκοπίας.

Ἄν ἔπαυαν νὰ θέλουν νὰ χρησιμοποιοῦν τὸν πολύτιμο νεανικὸ δυναμισμὸ γιὰ τὴν προώθησι τῶν ἐπιδιώξεών τους. Ἄν ὁ κ. Π. Κανελλόπουλος δὲν ἐξωθοῦσε τοὺς νέους σὲ ἀκρότητες. Ἀλήθεια γιατί τὸ τάνκ ποὺ ἔσπασε τὴν πύλη τοῦ Πολυτεχνείου δὲν βρῆκε μπροστά του ὄρθιο, τὸν κ. Κανελλόπουλο περιστοιχιζόμενο ἀπὸ ὅλους τοὺς «ἀντιστασιακοὺς» πολιτικούς; Ποῦ ἦσαν; Γιατὶ ἄφησαν τοὺς νέους νὰ αἱματοκυλιοῦνται καὶ αὐτοὶ ἔμεναν στὰ σαλόνια τους ἐφαρμόζοντας τὸ «ἤ ὅλοι θὰ πεθάνετε ἤ ὅλοι νὰ νικήσουμε;». Ἄν διαφωνοῦσαν μὲ τοὺς αὐτοπολιορκημενους τοῦ Πολυτεχνείου ὤφειλαν νὰ διακηρύξουν ἔγκαιρα τὴν ἀντίθεσί τους. Ἄν συμφωνοῦσαν, ὤφειλαν νὰ εἶναι ἐκεῖ, παρόντες, ἀναλαμβάνοντας τὶς εὐθύνες τους.

Τότε, δὲν θὰ μιλοῦσε περὶ «τιμημένων νεκρῶν» ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια τοῦ μακρυνοῦ Καναδᾶ ὁ κ. Ἀνδρέας Παπανδρέου.

Γιατί δὲν θὰ ὑπῆρχαν νεκροί.

Τρίτον: ἡ Κυβέρνησις Μαρκεζίνη.

Ἄν δν ἔλαμπε μὲ την ἀκατανόητη ἀπουσία της.

Ἄν ὁ Ὑπουργὸς καὶ οἱ Ὑφυπουργοὶ Παιδείας, ἔσπευδαν ἐκεῖ, ἐπὶ τόπου, νὰ συζητήσουν μὲ τοὺς νέους, ἔστω και ἄν, ὅπως ἐλέχθη ἀπὸ ἐκείνους ποὺ τοὺς συμβούλευσαν νὰ μὴ τὸ κάνουν, κινδύνευαν νὰ μεταβληθοῦν σὲ ὁμήρους.

Ἄν δὲν διαπραγματευόταν μὲ τοὺς νέους διὰ τῶν εἰσαγγελέων καὶ τῶν ἀστυνομικῶν διευθυντῶν, ἀλλὰ ἀπευθείας ἡ ἴδια, μὲ τοὺς ἁρμοδίους Ὑπουργοὺς καὶ τοὺς πνευματικούς της ἀνθρώπους. (Αὐτὸ λοιπὸν εἶναι τὸ πρόσωπο ποὺ δείχνει τὸ Κράτος πρὸς τοὺς νέους ἔστω καὶ ὅταν πλανῶνται; Ὁ ἀστυνομικός;).

Τότε ὁ κ. Μαρκεζίνης ἴσως δὲν θὰ ἀναγκαζόταν νὰ καλέση τὸν Στρατὸ νὰ ἐπιβάλη τὴν τάξη.

Ἀλλὰ ἄν τὸ Πρόβλημα παραμείνη, ἡ κρίσις θὰ ξανάρθη. Καὶ τότε, ὁ κ. Μαρκεζίνης ἤ ὁ οἱοσδήποτε διάδοχός του, θὰ καλέση καὶ πάλιν τὸν Στρατό; Πόσες φορὲς θὰ γίνη αὐτό; Ὡς πότε; Καὶ γιατί;

Ἄς μὴν ἔχουμε αὐταπάτες. Ἄν μπόρεσαν νὰ δράσουν ἀποτελεσματικὰ μερικὰ ἀνατρεπτικὰ στοιχεῖα, αὐτὸ συνέβη γιατὶ ὑπῆρχε ἀντικειμενικά, ἕνα πεδίο πρόσφορο. Στὴν ἐξάλειψι αὐτοῦ τοῦ πεδίου ὀφείλουμε νὰ βοηθήσουμε ὅλοι μας. Γιατὶ ὅλοι μας φταῖμε ποὺ ὑπάρχει; Ὅλοι συμβάλαμε γιὰ γίνη. Ἄς ἀνανήψουμε. Ἐπανάστασις, πολιτικὸς κόσμος καὶ κυβέρνησις, ἄς δοῦμε ὅλοι τὶς εὐθύνες μας.

Ἡ νεολαία μᾶς κατηγορεῖ. Καὶ παρὰ τὶς ἀκρότητες μερικῶν μελῶν της, στὴν οὐσία ἔχει δίκιο. Οἱ νέοι πάντοτε ἔχουν δίκιο ἔστω καὶ ἄν δὲν ξέρουν οὔτε νὰ τὸ ἐκφράσουν ὀρθά, οὔτε νὰ τὸ ὑποστηρίξουν μὲ τὸν σωστὸ τρόπο. Καὶ ἐμεῖς, οἱ ἄλλοι, ἔχουμε ἄδικο. Ἀρκετὰ τοὺς κατηγορήσαμε. Ἔφτασε πιὰ ἡ ὥρα νὰ αὐτοκατηγορηθοῦμε. Καὶ κυρίως, ἔφθασε ἡ ὥρα νὰ ἐνεργήσουμε θετικὰ γιὰ νὰ μὴν ἐπαναληφθοῦν τέτοια τραγικὰ γεγονότα. Διαφορετικὰ ἡ Ἱστορία δὲν θὰ καταδικάσει τοὺς νέους. Ἐμᾶς θὰ καταδικάση. Γιατὶ ἐμεῖς θὰ φταῖμε ἄν ἀνοίξη γιὰ τὴν πατρίδα μας ἕνα κεφάλαιο μὲ τίτλο INCIPIT TRAGEDIA.


Γεώργιος Γεωργαλᾶς

20 Νοεμβρίου 1973

ΣΗΜ: Τὸ ἄρθρο αὐτὸ ἐπρόκειτο νὰ δημοσιευθῆ στην ἐφημερίδα «Ἐλεύθερος Κόσμος», στη 1η σελίδα τοῦ φύλλου τῆς Κυριακῆς 25ης Νοεμβρίου ἀλλὰ λόγω τῶν γεγονότων ἀνεβλήθη για τις 2 Δεκεμβρίου 1973. Μετὰ την στοιχειοθέτηση καὶ σελίδοποίηση του ὅμως, παρενέβη ἡ λογοκρισία καὶ τὸ ἀπαγόρευσε.

Πηγή: Γεώργιος Γεωργαλᾶς, «Τὸ Ἑλληνικὸ Πρόβλημα καὶ ἡ λύσις του», σ. 19-25, Ἀθῆναι, 1975

Ιστορικό άρθρο αφιερωμένο στην μνήμη του Ιρανού πυρηνικού επιστήμονα Mohsen Fakhrizadeh που δολοφονήθηκε από τους Σιωνιστές και τους υποτακτικούς τους

 


του Anoshiruvan

Πέρσες, αδελφοί Ελλήνων εκ του Πέρσου υιού του Περσέως και γενάρχη εκ της μυθολογίας του γένους των Περσών. Οι θρυλικοί κατακτητές  της Ανατολής, από τας απαρχάς της ιστορίας των, δείχνουν το πολεμικό τους μένος, την άρια καταγωγή τους και την αριστοκρατικότητα τους. Από τον πρώτο βασιλέα Δηιόκη, στον θρυλικό Κύρο τον μεγαλύτερο άνδρα που ενεμφανίσθην προ του Μεγάλου Αλεξάνδρου, των Βασιλέα των Βασιλέων, τον τρομερό κατακτητή που έσβησε την κυριαρχία των Σημιτών επί της Δυτικής Ασίας, στον Δαρείο τον Μεγάλο ονομαστό σαν «Πέρσης υιός Πέρσου, Άριος αρίας καταγωγής» όπου  τότε το ξίφος των Περσών έφτασε από την Αίγυπτο μέχρι το Βελουχιστάν και από το Αφγανιστάν έως την Ιωνία και από την Βακτριανή έως την Φοινίκη, ο αρειομανής αυτός λαός δείχνει το αδάμαστο και κοσμοκρατορικό αίσθημα που έκαιε σαν άσβεστο πυρ στην ψυχή του. 

Παρά την πλήρη καταστροφή τους από τον Μέγα Αλέξανδρο, οι  Άριοι αυτοί επιστρέφουν  με την δυναστεία των Πάρθων και μετά με την αυτοκρατορία των Σασσανιδών. Κάπου εκεί εμφανίζεται η ρομφαία του Ισλάμ, ο Περσικός λαός  ουδέποτε κατακτήθηκε από το Ισλάμ τουναντίον κατάφερε μέσω της δίκης του κοσμοθεωρήσεως να δημιουργήσει τον Σιισμό μαχόμενος δίχως τέλος τις βλέψεις της δυναστείας των Σαούντ και των Σημιτών της περιοχής. Και κάπως έτσι φτάνουμε στην σημερινή εποχή όπου τον Ιανουάριο του 1978 χιλιάδες «madrasah» μαθητές και σύσσωμη η Iρανική νεολαία κυρίευσαν τους δρόμους  μέσω της Iσλαμικής επανάστασης και της ορμής του αγέρωχου Περσικού  λαού εναντίον της παγκοσμιοποιήσεως  και της άλωσης της γης των με κάθε τρόπο από τους  μακελάρηδες Σιωνιστές. Ως αποτέλεσμα ο Ayatollah Khomeini, να αναδεικνύεται σε ανώτατο  αρχηγό της  χώρας των Αρίων και ανατρέπει τα σχέδια των απανταχού Σιωνιστών.

Πέραν του ζην αρειμανίως, οι Πέρσες γέννησαν και την πνευματική μορφή του Ωρομάσδη, του θεού του φωτός, του άσβεστου πυρός, της αιώνιας αλήθειας, του απαράβατου θεϊκού νόμου,  της απαρέγκλιτης  ειμαρμένης, μέσω ενός μεγάλου προφήτου του Ζωροάστρη, όπου ο Θεός εμπιστεύτηκε εις αυτόν τας αποκαλύψεις του, όπου γράφτηκαν στο ιερόν βιβλίο Αβέστα.  Ο πλήρης κύκλος των απανταχού ουρανών, ο τρομερός δημιουργός ο Ωρομάσδης θα κυριαρχήσει επί του σύμπαντος συνθλίβοντας  τον Αριμάν στην τελική μάχη κατά του σκότους και του ψεύδους, υπέρ του φωτός και της τιμής.

Εξ ίσου με το πέρασμα των αιώνων ο Σιιτισμός με τον δωδέκατο Ιμάμη να είναι  ακόμη «κρυμμένος» θα έλθει γιατί ο «καιρός γαρ  εγγύς» και μέσω του ιερού jihad θα φέρει την ισορροπία, την αρμονία και την δικαιοσύνη στους ουρανούς και την γή.  Ο δωδέκατος Ιμάμης  που θα επαναφέρει το Φώς, το Αγαθόν, την Ευσέβεια, την Δικαιοσύνη και την Αθανασία εις το όνομα του Αλλάχ του πανελεήμονος και πάνσοφου .

Χαίρε χώρα των Αρίων, Χαίρε Ιράν.


Thomas Carlyle - Οι Ήρωες (εκδόσεις Αντίδοτο)


«Η ιδέα του Καρλάιλ για τον πολιτισμό έχει μια καλλιτεχνική καθώς και μια θρησκευτική συνιστώσα, αλλά αυτό δεν υπονοεί καμιά διάσπαση ή αντίφαση, διότι εδώ το θρησκευτικό υπόκειται όσο και το καλλιτεχνικό στο αισθητικό. Ο σύγχρονος καλλιτέχνης δεν αμύνεται για τον Καρλάιλ κατά του μεσαιωνικού ιερέα, αλλά με την αισθητικοποίηση η θρησκεία μετατρέπεται σε έναν αξιόπιστο σύμμαχο της τέχνης στον σημερινό αγώνα κατά του καπιταλιστικού μη πολιτισμού. Τόσο η τέχνη όσο και η αισθητικοποιημένη θρησκεία ενσαρκώνουν το υψηλότερο, το εκλεκτό, το πνευματικό, το αιώνιο στην αντίθεσή του προς τη χυδαιότητα, τη ρηχή εγκοσμιολατρία και την φθαρτότητα των υλικών αξιών και του υλιστικού τρόπου σκέψης του παρόντος. Προπάντων η θρησκεία δεν αναφέρεται σε ορισμένα δόγματα και τελετουργίες αλλά είναι η τρεφόμενη από ουράνιες πηγές στάση του πνεύματος που αρνείται να σκοτωθεί από τη φιλοκέρδεια και άλλες καπιταλιστικές αμαρτίες».

«Και όμως η θέση του Καρλάιλ διαφέρει και εδώ από εκείνη των συντηρητικών συμπατριωτών του, καθόσον δεν εννοεί την ενίσχυση του Στέμματος ως πανάκεια αλλά ως προσωρινό στήριγμα καθ' οδόν προς τη ριζική μεταρρύθμιση, που είναι γι' αυτόν ο αληθινός και μοναδικός στόχος. Η εξουσία του βασιλιά δεν έχει μεγάλη σημασία χωρίς μια αριστοκρατία ικανή να κυριαρχήσει και να κυβερνήσει».

(Παναγιώτης Κονδύλης, «Συντηρητισμός», από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) 

πηγή

Αποκλειστικό: Συνέντευξη με τον Daimon των "Legion of Doom" (NSBM)



Χαίρε Daimon! Πες μας λίγα ιστορικά στοιχεία για την μπάντα. Πότε ιδρύθηκε και ποιοι την αποτελούν σήμερα; 

Καταρχήν να σας ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον σας και την συνέντευξη. Όσον αφορά τους LOD δημιουργήθηκαν το 1990 από εμένα και ένα φίλο που ήμασταν μαζί στο σχολείο. Βγάλαμε κάποια demo και ένα split 7"ep και το 1995 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο. Η σύνθεση παραμένει η ίδια από την εποχή του πρώτου μας άλμπουμ μέχρι σήμερα.

Ποιες είναι οι πιο σημαντικές κυκλοφορίες σας και από πού μπορεί κάποιος να τις προμηθευτεί;

Ο πρώτος δίσκος το Kingdom of Endless Darkness και το Horned Made Flesh είναι για εμένα οι πιο σημαντικές δουλειές μας. Γενικά δεν είναι εύκολο να βρεις τις δουλειές μας σε κανονικά δισκάδικα και αν υπάρχουν θα είναι στα κρυφά σαν να ζητάς κάτι παράνομο. Αυτοί που ενδιαφέρονται θα πρέπει να κοιτάξουν σε Underground distro και κυρίως μέσω Internet και στο εξωτερικό.

Από όσο γνωρίζουμε είσαι αυτός που έχει την Hades Productions. Πες μας λίγα λόγια για αυτή την προσπάθεια καθώς και τα στοιχεία επικοινωνίας για όσους θέλουν να στηρίξουν

Ο λόγος δημιουργίας της Hades prod. είναι για να κυκλοφορούμε τις δουλειές μας από τους LOD και τα διάφορα άλλα project που έχουμε. Υπάρχουν αρκετά underground distro τόσο σε Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό που διανέμουν τις δουλείες αυτές οπότε μπορούν να τις προμηθευτούν από εκεί όσοι ενδιαφέρονται. 

Σχετικά εδώ: http://www.hades-666.com/

Πως βλέπεις το Ελληνικό Black Metal σήμερα και την σκηνή διεθνώς; 

Μου είναι εντελώς αδιάφορο το Ελληνικό Black Metal και γενικότερα η "σκηνή"... Θεωρώ το BM οτι θα πρέπει να είναι μια μορφή στρατευμένης τέχνης υπέρ της κοσμοθεωρίας του Εθνικοσοσιαλισμού (που φυσικά δεν ισχύει στο μεγαλύτερο ποσοστό του δυστυχώς) κάτι αντίστοιχο με αυτό που κάνουν οι μπολσεβίκοι με άλλα μουσικά ιδιώματα και το καταφέρνουν μια χαρά σε μεγάλο ποσοστό. Και ενώ παρουσιάζονται ως αντισυστημικοί και ασυμβίβαστοι επαναστάτες γίνονται αποδεκτοί και αγκαλιάζονται με στοργή από την μουσική βιομηχανία η οποία σε μεγάλο βαθμό ελέγχετε από τα παιδιά με τις περίεργες μύτες ... Και ο λόγος που γίνεται αυτό είναι γιατί είναι στην πραγματικότητα απόλυτα ακίνδυνοι και ελεγχόμενοι για το σύστημα "επαναστάτες".

Εκεί που το σύστημα της μουσικής βιομηχανίας (και όχι μόνο) δείχνει ανελέητο με λογοκρισία αποκλεισμούς και μποϊκοτάρισμα από όλα τα μέσα είναι στους μουσικούς της Εθνικοσοσιαλιστικής Ιδέας με το φόβο και μόνο μην μεταλαμπαδεύσουν την σπίθα της Ιδεολογίας μας και αφυπνίσουν τους Λευκούς στην θρησκεία του αίματος και της τιμής.

Τάσσομαι επίσης υπέρ της μουσικής πειρατείας διότι τα έσοδα σπάνια πάνε στους δημιουργούς. Θα πρέπει γενικά να υποστηρίζουμε μόνο ανεξάρτητες/underground μπάντες και εταιρείες.



Στην Ουκρανία τα τελευταία χρόνια πραγματοποιούνται συναυλίες με NSBM μπάντες. Συμμετέχουν και Έλληνες συναγωνιστές με μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό. Πως βλέπεις αυτή την μουσικοπολιτική προσπάθεια;

Το βλέπω ως κάτι το θετικό αυτό που γίνεται στην Ουκρανία σαν ένα διάστημα να ήταν η πρωτεύουσα του NSBM και να ήταν το πολιτιστικό γεγονός της πρωτεύουσας τους. Αυτό που συνέβαινε ήταν κάτι το απίστευτο. Παράλληλα με τα μουσικά δρώμενα πραγματοποιούνταν και ομιλίες ιδεολογικού και πολιτικού περιεχομένου δίνοντας την δυνατότητα στους παρευρισκόμενους να συμμετάσχουν σε αυτές. Η διοργάνωση ήταν υποδειγματική ακόμα και στον συναυλιακό χώρο απαγορεύονταν η κατανάλωση του αλκοόλ και του καπνίσματος κάτι που για μας εδώ φαντάζει εξωπραγματικό.

Κάτι αντίστοιχο μικρότερης κλίμακας βέβαια γίνεται και στην Βόρεια Ιταλία μια φορά το χρόνο. Το Hot Shower Festival.

Πρόσφατα γνωστό μέλος των Rotting Christ δεν έχασε την ευκαιρία να εκφέρει έναν "βαρυσήμαντο" antifa λόγο αφού υπήρχε ένα δυσώδες κλίμα που διαμόρφωσε τόσο το κράτος όσο και οι ουραγοί του, ποια η άποψη σου;

Εντάξει αν είναι να πάρουμε στα σοβαρά για το τι λέει ένας τύπος που θεωρείτε Έλληνας και έχει επίσημο fan club της μπάντας του στην Τουρκία, θεωρεί αδέλφια μας μεταλλάδες τους Τούρκους και συμμετέχει μαζί με άλλους "καλλιτέχνες" κάνοντας έρανο για τους πρόσφυγες στην Μόρια ... Πιστεύω είναι ανάξιος λόγου. Όσο για το αν ο Ναζισμός όπως λέει έχει θέση η όχι σε αυτόν τον τόπο ένα πράγμα μόνο θα πω ότι γεννήθηκε και εφαρμόστηκε  η κοσμοθεωρία  του Εθνικοσοσιαλισμού σε αυτή την χώρα.

Πως βλέπεις την κατάσταση στην χώρα μας και τι πιστεύεις ότι φταίει για την κοινωνική σήψη;

Απογοητευτική. Από το κακό στο χειρότερο.

Πιστεύω ότι η παρακμή που υπάρχει στην χώρα μας δεν είναι φαινόμενο αποκλειστικά δικό μας λίγο πολύ υπάρχει σε όλες της δημοκρατικές χώρες... Τώρα οι λόγοι είναι άπειροι αν αρχίσω να τους απαριθμώ δεν θα τελειώσω ποτέ. Απο τους βασικότερους πάντως πιστεύω είναι η έλλειψη της παιδείας επίσης  σημαντικός παράγοντας είναι η φυλετική επιμειξία που έχει υποστεί η χώρα μας για αιώνες  και το κλείνω εδώ για να μην γίνω δυσάρεστος ...



Μετά τη δίκη της Χρυσής Αυγής και την άδικη φυλάκιση των εθνικιστών πως πιστεύεις ότι μπορεί να αντιδράσει ο χώρος μας και σε ποιες υγιείς δυνάμεις μπορεί να στηριχτεί.

Ως ένας άνθρωπος που ασχολείται με αυτόν τον χώρο από τα μέσα της δεκαετίας του '90, μπορώ να πω με σιγουριά ότι το σύστημα κατάφερε ένα βαρύ χτύπημα απέναντι στις ιδέες μας, αλλά ίσως όχι βαρύτερο από κάποια λάθη που ενσυνείδητα έκαναν αυτοί που έλεγχαν τον χώρο. Το να πάρουμε συγχωροχάρτια από του εθνικούς μειοδότες αυτού του συστήματος και το να ξεπουλήσουμε τις ιδέες μας για να το παίξουμε "κάτι άλλο" δεν οδήγησε σε τίποτα άλλο πέρα από το ξεφτίλισμα της ίδιας μας της ύπαρξης, με αντάλλαγμα λίγες χούφτες ψήφων. Αυτό το σύστημα σίγουρα δεν είναι εθνικό δεν είναι όμως και ηλίθιο. Με το να βάλεις το χέρι στην τσέπη σου δεν μπορείς να κρύψεις ότι μέσα στην ψυχή σου θέλεις να το σηκώσεις ψηλά και να ασκήσεις τον πανάρχαιο χαιρετισμό στον Ήλιο.

Γυρίζοντας όμως στο τώρα, ξέρω μόνο ένα πράγμα ότι τα λάθη του χθες μπορούν και πρέπει να διορθωθούν. Μιλώντας και δρώντας ξεκάθαρα, προβάλλοντας μόνο αυτά που στα αλήθεια πιστεύουμε. Θεωρώ ότι η ένωση την υγιών δυνάμεων που έχουν απομείνει στον χώρο είναι μονόδρομος, αρκεί να γίνει πάνω σε υγιείς ιδεολογικές βάσεις και όχι σε ακροδεξιές τσαντιρομαζώξεις.

Ιδεολογικά μου αρέσει να διαβάζω κείμενα του Άρματος και της Ε.Σ.Α. να βλέπω εκπομπές της Αντικαθεστωτικής Επικαιρότητας που ξέρω ότι απηχούν τις απόψεις του Περίανδρου, τον οποίο προσωπικά εκτιμώ, σέβομαι και θαυμάζω.

Και να μην ξεχάσω να αναφέρω και την δράση του Propatria.

Πες μας ποιες θεωρείς ότι είναι οι πιο ποιοτικές μπάντες από την εγχώρια και ξένη σκηνή που με την παρουσία τους βοηθούν στην διάδοση των ιδεών μας ;

Από την εγχώρια σκηνή θεωρώ τους Der Sturmer,Wolfnacht,Hellenic Stompers,DarkThule 

Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον;

Ο καθένας από εμάς ασχολείται και με διάφορα προσωπικά μουσικά project και αυτό το διάστημα εγώ τουλάχιστον είμαι επικεντρωμένος σε κάτι δικό μου.

Έχουμε πάντως ένα καινούργιο κομμάτι σχεδόν έτοιμο και θα βγει ένα split με μια μπάντα από Ιταλία. Δεν έχουμε στα άμεσα σχεδία μας να  κάνουμε νέο δίσκο. 

Ποιο το μήνυμα σας στους αναγνώστες μας;

Σας ευχαριστώ για την υποστήριξη σας και ελπίζω να συνεχίσετε την αξιόλογη δουλεία που κάνετε με το blog σας.

Έρχονται δύσκολες εποχές και θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για ακόμα πιο δύσκολες και δυσάρεστες καταστάσεις.

Ημέρα μνήμης για τον Ιάπωνα Φασιστή Yukio Mishima: αναζητώντας τον Νίτσε

Γύρω στο τέλος του Β’ ΠΠ, ένα ντροπαλό, προικισμένο 19χρονο αγόρι, με μια  φουρτουνιασμένη ψυχή, γεμάτη συγκρούσεις, ανακάλυψε ένα βιβλίο με τον τίτλο “Η γένεση της Τραγωδίας”. Αυτό έμελλε να είναι  για την ζωή του  μια στιγμή απελευθέρωσης και φωτίσματος που ποτέ δε θα ξεχνούσε.

Η Νιτσεϊκή έννοια του Διονυσιακού ως μιας παντεποπτικής, πρωτόγονης δύναμης απ’ την οποία όλοι αναδυόμαστε και στην οποία όλοι τελικά επιστρέφουμε, θα γινόταν μια τεράστια πηγή παρηγοριάς και έμπνευσης για έναν οδυνηρά εσωστρεφή και απομονωμένο νέο. Το όνομα αυτού του νεαρού ήταν Κιμιτάκε Χιραόκα (公威平岡), στην ηλικία, όμως, των 16 ετών, το 1941 πρωτοδημοσίευσε ένα έργο του με το ψευδώνυμο Γιούκιο Μίσιμα (由紀夫三島).

Όσο χειροτέρευε η κατάσταση λόγω του πολέμου, η ιδέα πως όλη η φουρτούνα και η φρενίτιδα στον κόσμο μέσα του και εκτός μπορούσαν να δαμαστούν ώστε να φτιάξουν αιθέριες  Απολλώνιες οπτασίες μιας συγκεκριμένης τέχνης χάρισε στο νου του Μίσιμα μια αίσθηση υπέρβασης που εν τέλη στάθηκε στον πυρήνα της ίδιας της ζωής του αλλά και της δημιουργίας του για πάντα.

“Ο δεσμός του Μίσιμα με τον Νίτσε”, περιγράφει ο πατέρας του μετά τον θάνατό του, “υπήρξε ιδιαίτερα φορτισμένος”. Μια εβδομάδα πριν τον φυσικό, σχεδιασμένο θάνατό του στην ηλικία των 45 το 1970 – την τελική επιστροφή του στην ζωοβόρα πυρά του Διονυσιακού Χάους - ο Μίσιμα σε μια συνέντευξή του μίλησε για την ισόβια επιρροή που άσκησε στην φαντασία του η “Γένεση της Τραγωδίας” και ο “Ζαρατούστρα”. Μετά την τελετουργική του αυτοκτονία, η μητέρα του άφησε ένα βιβλίο του Νίτσε πάνω στον τάφο του για να μπορεί να διαβάζει στην αιωνιότητα.

Ο Μίσιμα δεν έγραφε ή μίλαγε απλά στην γλώσσα του Νίτσε, αλλά υπήρξε, με την πιο καθαρή έννοια της λέξης αυτής, ο “Υπεράνθρωπος”, ένα πρόσωπο συνεχών μεταλλάξεων (“ubergehen”). Ο Μίσιμα ζούσε και ανέπνεε με τον Νίτσε. Με απόλυτα την δύναμη της θέλησης, μετέτρεψε το φιλάσθενο, αδύνατο κορμί του σε μια δική του δημιουργία κάλλους: μυώδη και εύρωστη. Πεπεισμένος πως κατοικούσε σε μια σπηλιά, βημάτισε προς το φως του Ήλιου, απ’ το οποίο λουζόταν καθημερινά ως μέρος των τελετών του. Αρνούμενος να δεχτεί οποιοδήποτε εμπόδιο που στεκόταν στο δρόμο του, έγινε σταρ του σινεμά, φωτογραφική περσόνα, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, κοσμοταξιδευτής, στρατηγός του δικού του στρατού. Έγραψε πάνω σε μια τεράστια ποικιλία στυλ, από έργα Καμπούκι μέχρι διηγήματα sci-fi. Σχεδόν όλα δεμένα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τον Νίτσε.

Όταν ο Μίσιμα αποφάσισε να γυρίσει τον κόσμο για πρώτη φορά, το 1951, διάλεξε ειδικά να ταξιδέψει στην Ελλάδα για να σταθεί πάνω στα ερείπια του θεάτρου του Διονύσου στην Αθήνα. Όταν δέχτηκε να φωτογραφηθεί στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ακόμα συζητιέται το ότι κράταγε ένα σφυρί δίπλα στο κεφάλι του, κάνοντας έτσι την αναφορά του στην πρόταση του Νίτσε περί του φιλοσοφώντας με ένα σφυρί.

Όμως,  ίσως με πιο ενδεικτικό τρόπο, όταν ο Μίσιμα τελικά σχεδίασε το δικό του σπίτι - μια παράταιρη ιταλο-σπανιόλικη δημιουργία μέσα στο σύγχρονο Τόκυο - έστησε στο μέσον του μικρού του κήπου ένα άγαλμα του Απόλλωνα.

Εδώ ήταν που έπαιρνε γύρω στο μεσημέρι το πρωινό του και δεχόταν το φως του Ήλιου. Η Απολλώνια οπτασία βρίσκονταν στο κέντρο του κόσμου της δημιουργίας του Μίσιμα και όλα στη ζωή του γύριζαν γύρω απ’ αυτήν.

Άραγε πώς θα ήταν, εκείνο το ύστατο πρωϊνό όταν αποχαιρετούσε για τελευταία φορά εκείνο το άγαλμα, σημαίνοντας  ένα τέλος για τα οράματα της τέχνης και τα όνειρα περί ομορφιάς.

Κάπου μέσα στην Δίνη του Διονυσιακού, ο Νίτσε και ο Μίσιμα πρέπει ακόμη και τώρα να ανταλλάσσουν σημειώσεις.

Damian Flanagan                                                       

Διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας The Mainichi

Μετάφραση: Ασφάλιος

『忘れてはならない歴史がある』Don't let the history fade away 英霊顕彰プロジェクト