Πάντα γελαστοί και γελασμένοι - «Ισαάκ και Σολωμού και Μαρίνου Μαρτύρων»: Μια άγνωστη «αναρχοεθνικιστική» μουσική ρωγμή αίματος στον σάπιο τοίχο της ντόπιας και ξένης κατοχής.

 του Μαύρου Χμερ

«Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη»

Κάποιες αναφορές σε απαγορευμένα ιστορικά πεδία είναι σαν να κοιτάς την άβυσσο με τον κίνδυνο αυτή να σε καταπιεί. Είναι ένα ακόμη «μυστικό» του εθνικιστικού «χώρου» ότι κορυφαία μέλη των αναρχικών αντιπάλων μας προέρχονται και από σκληρές «εθνικόφρονες» οικογένειες οι οποίες λόγω του στείρου «αντικομμουνισμού» τους και της «ακροδεξιάς» αισθητικής τους, σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπόρεσαν να πείσουν τελικά ούτε τα ίδια τα μέλη της οικογένειας τους. Είναι πράγματι έκπληξη - οδυνηρή για πολλούς - να διαπιστώνουν ότι ο παππούς πολέμησε τον ΔΣΕ στον Γράμμο και στο Βίτσι το ’49 και ο εγγονός το ’89 κατέληξε να είναι «φρικιό» ή «αναρχοπάνκης». Φυσικά υπήρξαν και περιπτώσεις αντίστροφης πορείας δηλαδή από την αριστερά στις τάξεις του «Φασισμού». Δεν είναι τυχαίο ότι το φαινόμενο της punk σκηνής στην Ρωσία οδήγησε σε μορφές «Κόκκινου Φασισμού» - ένας όρος που θυμίζει τον Γάλλο Φασιστή Brasillach - όπως γράφουν οι Έλληνες Ρομαντικοί σε πρόσφατο άρθρο εδώ.

Αυτή η «αλλαγή πλεύσης» των γόνων της σύγχρονης ακροδεξιάς δεν είναι ένα φαινόμενο τωρινό αλλά άρχισε να παίρνει έκταση κυρίως μετά την πτώση της δικτατορίας, όπου η νεολαία άρχισε να «ψάχνεται» σε όλα τα ιδεολογικά μετερίζια. Άνθρωποι που δεν πείστηκαν από την γνωστή παρένθεση της 21^ης Απριλίου και δεν ανέχθηκαν τις κρατικές δολοφονίες - με εντολή του Καραμανλή - σε συγκρούσεις που ακολούθησαν την άφιξη του, ο οποίος ας μην ξεχνάμε ότι μόλις έφτασε με το αεροπλάνο του Γάλλου Τέκτονα στην Αθήνα και στο πλευρό του είχε την γνωστή «Ροζαλία», αμέσως έδωσε περίστροφα και οπλοπολυβόλα στην δημοκρατική αστυνομία ενώ απέσυρε τις ράβδους που είχαν μέχρι τότε στα χέρια τους οι μπάτσοι από την «χούντα». Η ίδια δολοφονική κρατική τακτική μέσω της άμεσης καταστολής συνεχίστηκε και με το ΠΑΣΟΚ με στόχους όλους όσους αντιδρούσαν στην επιβολή της σάπιας εξουσίας.

Η δεξιά πάντα ήταν ο καλύτερος στρατολόγος της αριστεράς για την νεολαία που είχε εξεγερθεί απέναντι στην κοινωνική αδικία που ένιωθε ότι έβλεπε, στα σχολεία στους χώρους εργασίας και τις συνθήκες μιας κοινωνίας στα μεσαία στάδια της τότε καπιταλιστικής αστικής και δημοκρατικής «ανάπτυξης». Κάποιοι «καταραμένοι» νεολαίοι λοιπόν πορεύτηκαν στην συνέχεια είτε στο «φωτεινό μονοπάτι» του ελληνικού εθνικοσοσιαλισμού είτε στις τάξεις των αναρχικών διανοητών. Κάποιοι «μαυροκόκκινοι» που βρέθηκαν απέναντι στους εθνικιστές παρά τις επίσημες ιστορικές πηγές κατάφεραν και συνδύασαν τον έμφυτο πατριωτισμό τους και τον «εθνισμό» τους με μια «αντιεξουσιαστική» λογική, έναν πρωτόγονο «αντικρατισμό» χωρίς όμως να τονίζουν τις εθνομηδενιστικές αναφορές, με συνέπεια να κατηγορηθούν ακόμη και από τους συντρόφους τους για τάσεις «αναρχοφασισμού» όπως έχει αναφερθεί αναλυτικά ο όρος εδώ.

Να σημειώσω για όσους δεν το γνωρίζουν ότι η αναρχική «ιδέα» την εποχή εκείνη δεν είχε ακόμη αλωθεί πλήρως από τον «αριστερισμό» όπως περιγράφεται εδώ, οι «μαυροκόκκινοι» δεν μιλούσαν για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ και των Σαλαφιστών εποίκων, δεν ζητούσαν το κεφάλι του Μουαμάρ Καντάφι μέσω του ΝΑΤΟ όπως έκαναν το 2011 στο indymedia (στην Αθήνα μια παλαιότερη εποχή σε κάποιες πορείες τους είχαν για μικρό διάστημα και σημαίες της … αντισιωνιστικής Λιβύης (!) αφού θεωρούσαν το καθεστώς ως μια ιδιαίτερη έκφραση του Λενινιστικού «αναρχισμού») δεν είχαν τον «χρυσό μόσχο» του αντιφασισμού ως είδωλο στην καθημερινότητα τους, συνήθως δεν έκαιγαν την ίδια σημαία πάνω στην οποία εναπόθεσαν οι μαυροσκούφηδες παππούδες τους (...) τα όπλα μετά την συμφωνία της Βάρκιζας - δεν το έκαναν για την «καύλα» τους για να την σπάσουν στους «φασίστες» όπως λένε ... - δεν εγκωμίαζαν την εμβολιαστική πολιτική του κράτους, δεν υπερασπίζονταν με πάθος την κρατική πολιτική των αμβλώσεων, ενώ δεν βεβήλωναν μέσα στην νύχτα τις τοιχογραφίες των ηρώων του ’21 ...

Την εποχή εκείνη ίσως ένιωθαν και κάποιοι εξ αυτών μαζί με άλλους (ποιους άραγε;) την κοινωνική κατάρρευση που ερχόταν με τις ευλογίες των δανείων και των σιωνιστών τραπεζιτών.

Τσιρώνης, (βλέπε εδώ) Πρέκας, Μαρίνος κάποιοι «άγιοι» των Εξαρχείων από οικογένειες που οι πρόγονοι τους πολέμησαν σε άλλες εποχές με φανατισμό για την Πατρίδα, και που είχαν το θράσος να πάρουν τον δικό τους δρόμο και να σηκώσουν τις κάνες απέναντι στον ασύδοτο κρατισμό. Αγωνίστηκαν για τις ιδέες τους και την πλήρωσαν αυτή την επιλογή τους με την ανταπόδοση μαζικών πυρών ακόμη και σε δημόσια επικοινωνιακή αρένα, αλλά και υπέστησαν την μετέπειτα διαπόμπευση των πτωμάτων τους από τα δημοκρατικά γουρούνια. Άνθρωποι που σύμφωνα με πολλούς δεν μισούσαν το εθνικό συναίσθημα αλλά το συνδύαζαν με το ταξικό, δεν έλεγαν αυτιστικά «να πεθάνει η ελλάδα να ζήσουμε εμείς» και όσο και αν ανατριχιάζουν κάποιοι σήμερα μέσα από τις γραμμές αυτές, την εποχή εκείνη στα κελιά της «δημιοκρατίας» απέναντι στον ανθρωποφύλακα και τον ανακριτή, απέναντι στους κομματικούς διευθυντές των φυλακών που έκαναν ότι δεν έβλεπαν τις συνθήκες στα κάτεργα - με την πρέζα και τις αυτοκτονίες να είναι καθημερινό φαινόμενο - στάθηκαν στην ίδια πλευρά με κάποιους αμετανόητους νεοφασίστες απέναντι στην τακτική του κράτους. 

Ενωμένοι απέναντι σε όλους αυτούς που έθαψαν ζωντανό τον Στρατηγό Ντερτιλή αλλά και άλλους, βρέθηκαν μαζί οι «εθνικοσοσιαλιστές» και οι «αντιεξουσιαστές» σε μια επικίνδυνη στροφή του χρόνου προκαλώντας προσωρινό «βραχυκύκλωμα» στα κρατικά σκυλιά που έβλεπαν απεργίες πείνας, εξεγέρσεις και φωτιές σε κέντρα κράτησης από τα «άκρα» τα οποία συμφέρει το κράτος να συγκρούονται μεταξύ τους για να επιβιώνουν οι πολιτικάντηδες και οι υπηρέτες τους. 

Ας μην έχουμε αυταπάτες, άλλες εποχές άλλα ήθη, άλλα «έθιμα» όπου υπήρχε μπέσα και πάθος για την λευτεριά. Ένα φαινόμενο που επαναλήφθηκε σε μικρότερη κλίμακα και πρόσφατα αλλά αυτό είναι μια άλλη άγνωστη ιστορία που σύντομα θα βγει σε βιβλίο …

Αφορμή για τα παραπάνω μια άγνωστη πτυχή της ελληνικής μουσικής ιστορίας του 1996, όπου ένας αριστερός τραγουδιστής ο Δημήτρης Μητροπάνος σε μουσική του Μικρούτσικου ερμηνεύει στίχους του επίσης αριστερού Άλκη Αλκαίου, ο οποίος όμως επηρεάστηκε βαθύτατα στην ζωή του από τον εθνικιστή αντιδημοκράτη Καρυωτάκη.

Γράφει κάποιος: 

«Το 1996, ήταν μια ιδιαίτερα κρίσιμη χρονιά για την Κύπρο. Τα γεγονότα εκείνου του καλοκαιριού παραμένουν μέχρι και σήμερα, στα χρόνια της λήθης, χαραγμένα ανεξίτηλα στις μνήμες όσων τα ζήσαμε, αφού βιώσαμε στο πετσί μας τον κίνδυνο μιας ενδεχόμενης επίθεσης του τουρκικού στρατού στην ελεύθερη περιοχή της Αμμοχώστου. Η πανευρωπαϊκή αντικατοχική πορεία των μοτοσικλετιστών εκείνη τη χρονιά γράφτηκε για πάντα στην ιστορία, τόσο για τις διαστάσεις της και τα μηνύματά της όσο και για τη δολοφονία δύο Ελληνοκυπρίων, των Ισαάκ και Σολωμού από το Παραλίμνι, που συμπεριλήφθηκαν στο πάνθεον των ηρώων μας.

Όλα όσα ζήσαμε εκείνες τις μέρες μάς έφερναν ξανά αντιμέτωπους με τη σκληρή πραγματικότητα του νησιού, την κατοχή. Εκείνη τη χρονιά κυκλοφορεί και ο δίσκος του Δημήτρη Μητροπάνου με τίτλο «Στου αιώνα την παράγκα», σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου. Τα εννέα τραγούδια του δίσκου υπογράφει ο ποιητής Άλκης Αλκαίος, τα τρία ο Κώστας Λαχάς και από ένα η Λίνα Νικολακοπούλου και ο Γιώργος Κακουλίδης. Ο «δωρικός» Δημήτρης Μητροπάνος ζωντανεύει, εκείνη τη χρονιά, με τον λυρισμό της φωνής του, στίχους και μουσικές μοναδικές.

Από εκείνο το cd, είχε ακουστεί πολύ από τα ραδιόφωνα το τραγούδι «Πάντα γελαστοί» σε στίχους του Άλκη Αλκαίου. «Όσοι με τον Χάρο γίναν φίλοι, με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη», έγραφε ο ποιητής και τραγούδαγε ο Μητροπάνος. Ένα τραγούδι αφιερωμένο στους δύο Κύπριους ήρωες και ξαδέρφια, Τάσο Ισαάκ και Σολωμό Σολωμού, οι οποίοι δολοφονήθηκαν ο μεν πρώτος από τους «Γκρίζους Λύκους» κατά τη διάρκεια της πανευρωπαϊκής αντικατοχικής διαδήλωσης των μοτοσικλετιστών, ο δε δεύτερος αφού πυροβολήθηκε από το απέναντι τουρκικό φυλάκιο την ώρα που προσπαθούσε να κατεβάσει την τουρκική σημαία με το τσιγάρο στο στόμα. Οι δύο δολοφονίες έγιναν στη νεκρή ζώνη στην περιοχή της Δερύνειας, με διαφορά τριών ημερών μεταξύ τους, και ο συγκεκριμένος δίσκος κυκλοφόρησε λίγους μόνο μήνες αργότερα. Συγκινητικό είναι, εκ μέρους του ποιητή, το ότι γράφει κάτω από τον τίτλο: «Ισαάκ και Σολωμού και Μαρίνου Μαρτύρων». Ο Χριστόφορος Μαρίνος ήταν νεαρός αναρχικός που δολοφονήθηκε στην Αθήνα, τον ίδιο χρόνο»

Έχουμε λοιπόν ένα τραγούδι με την ερμηνεία ενός γνωστού υποστηρικτή της κοινοβουλευτικής αριστεράς, σε στίχους ενός μαρξιστή ποιητή εις μνήμην των δυο Μαρτύρων Εθνικιστών και υποστηρικτών της Ένωσης που εξέφρασε με τα όπλα ο Στρατηγός Γρίβας και η ΕΟΚΑ της Κύπρου, και οι οποίοι δολοφονήθηκαν από τις κατοχικές αρχές - αλλά και την αναφορά παράλληλα … σε έναν άοπλο αναρχικό που δολοφονήθηκε από τα επίλεκτα και πάνοπλα μέλη των κρατικών ΕΚΑΜ - εν ψυχρώ τον Ιούλιο του ’96 - μέσα σε πλοίο της γραμμής γιατί ήταν «ατίθασος» και έπρεπε να τον «αυτοκτονήσουν». 

Μια «εθνικοαναρχική» και «αιρετική» μουσική σύνθεση που προκαλεί ίλιγγο σε πολλούς αλλά και γόνιμες σκέψεις σε αυτούς που μπορούν να δουν ότι πίσω από τον κάθε ιδεολογικό «ισμό» υπάρχει πάντα ακλόνητος ο Ελληνισμός που παραμένει ο κύριος άξονας αντίστασης για κάποιους που ξέρουν να συσπειρώνουν την αγέλη των Λύκων απέναντι στις ένστολες και κοινοβουλευτικές ύαινες που τρώνε την σάρκα του λαού μας. 

Μια «ιστορία» που θυμίζει την ένοπλη αριστερή ομάδα του οπαδού του Καντάφι, του Βάσσου Λυσσαρίδη, που συμμετείχε στην πρώτη αντάρτικη ΕΟΚΑ πάντα υπό την καθοδήγηση και τις διαταγές του Εθνικιστή αντάρτη Γρίβα, που φέρνει στον νου την άγνωστη αποστολή κρυμμένων όπλων του ΕΛΑΣ στον «φασίστα» Γρίβα το ’55 για τον εθνικό αγώνα ενάντια στους Άγγλους, πρωτοβουλία μικρής ομάδας «παρτιζάνων» που λοιδόρησαν το ΑΚΕΛ μετά το ΄45 και ήθελαν την ένωση ενώ γνώριζαν τα πάντα για την προδοσία του Ζαχαριάδη του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ. Θυμίζει την θυσία του Ιάκωβου Κουμή ενός Ενωτικού πατριώτη της Κύπρου που δολοφονήθηκε από τα «πατριωτικά» ΜΑΤ και σήμερα τον έχουν ξεχάσει όλοι. 

Εάν συνθέσεις αυτά τα χρονικά κομμάτια αλλά και άλλα θα καταλάβεις για παράδειγμα γιατί «θάψανε» οι αριστεροί αντιφασίστες και οι σύγχρονοι antifa το βιβλίο του Κουφοντίνα που μιλάει με θράσος για την Τουρκία το Ισραήλ τον «εθνισμό» και το Κυπριακό αλλά και  άλλα θέματα «απαγορευμένα» στους κύκλους των εθνομηδενιστών, ένα πόνημα στο οποίο απάντησε μόνο η «Τρίτη Θέση» που εκφράζει η συντακτική μας ομάδα. 

Απέναντι στην ιστορία του Λαού μας οφείλουμε να μην φοράμε παρωπίδες και να γνωρίζουμε ότι το κατοχικό καθεστώς μπορεί να αλλάζει κομματική προβιά, όμως το κράτος παραμένει όπως λέει ο «Μέγας» Νίτσε «το πιο ψυχρό από τα ψυχρά τέρατα» και θέλει να εξοντώσει το έθνος και την φυλή.

Η Σχολή των «μαρτύρων» του Μουσολίνι

 

Άρθρο του Marcello Veneziani, συγγραφέα του βιβλίου: 

«Η Συντηρητική Επανάσταση στην Ιταλία».

Με την μετάφραση της μικρής αυτής βιβλιοπαρουσίασης/προλόγου του έργου του Tomas Carini “Niccolò Giani e la Scuola di Mistica Fascista”, ένα από τα πιο σημαντικά συγγράμματα για την ζωή του Niccolò Giani και την Σχολή του Μυστικιστικού Φασισμού, ξεκινάμε μια παρουσίαση των μετά-πολιτικών, θρησκευτικών διαστάσεων του Φασισμού (και θα το κάνουμε κ με άλλες επαναστατικές ιδεολογίες και κινήματα του περασμένου αιώνα).

 Πλήρως σύμφωνοι με την ιστορική ανάλυση του ιστορικού επιστήμονα Εμίλιο Τζεντίλε για την Πολιτική ως Θρησκεία και τον Φασισμό ως την κατεξοχήν έκφραση της Πολιτικής Θρησκείας μοιραζόμαστε πηγές, απόψεις και αναλύσεις που όχι απλά επιβεβαιώνουν αυτό τον ορισμό αλλά υπογραμμίζουν επιπλέον την σημασία αυτής της θρησκευτικής διάστασης για την αναγκαία πνευματική αναθεώρηση της έννοιας της πολιτικής, για την πορεία του ανθρώπου που θα αντιμετωπίσει ριζικά τις εφιαλτικές προκλήσεις της τρίτης χιλιετίας.

 Το βιβλίο του Tomas Carini ξανανοίγει ένα αποσιωπημένο κεφάλαιο μέσα στην ιστορία και την δαιμονολογία του φασισμού: τον σύνδεσμο μεταξύ κουλτούρας και στράτευσης, ιδεών και δράσης, δηλαδή του μυστικισμού της δράσης που εμψύχωσε τον πιο φιντειστικό φασισμό. Η έρευνα του είναι για μένα μια επιστροφή στα θέματα, τους συγγραφείς και τα πάθη της νεότητας μου. Πολλά αναγνώσματα, ποικίλα γραπτά και τελικά «Η Συντηρητική Επανάσταση στην Ιταλία», έργο που έγραψα όταν ακόμη δεν ήμουν στα τριάντα και εξέδωσα το 1987.

 Βρήκα σε αυτές τις σελίδες τους συγγραφείς εκείνων των χρόνων, το πάθος για εκείνη την κουλτούρα του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα, το παρεκβατικό ενδιαφέρον και περιέργεια, χωρίς προκαταλήψεις ή ιδεολογικές παρωπίδες, προς την απαγορευμένη εμπειρία του φασισμού που κάποιοι αρέσκονται να ορίζουν θεολογικά ως το «απόλυτο κακό». Υπάρχει αρκετό απόλυτο στις σελίδες της Φασιστικής Μυστικιστικής Σχολής και στον κύριο εμψυχωτή της Niccolò Giani, ο οποίος πίστευε στην μετοίκηση του απόλυτου μέσα στην ιστορία με όλη την ψυχή του και την καλή πίστη ενός μαχητή που ήθελε να πληρώσει αυτήν επαγγελία των ιδεών στο ίδιο του το σώμα, όπως και έκανε.

Απόλυτη πίστη, όμως αυτοί έκαναν κακό μόνον στον εαυτό τους, στη δική τους ζωή που θυσίασαν στο όνομα της ιδέας και της καθαρότητας ενός ονείρου. Στα είκοσι μου παθιάστηκα με την Φασιστική Σχολή του Μυστικισμού ακόμα και αν νόμιζα πως η προσέγγιση μεταξύ μιας ιερής διάστασης συνδεδεμένης με το υπερβατικό, όπως είναι ο μυστικισμός, και της ιστορικής, ιδεολογικής και πολιτικής διάστασης του φασισμού ήταν δυναμικά αταίριαστη.

Έγραψα επίσης ένα δοκίμιο όταν ήμουν ακριβώς στα είκοσι όπου ερμήνευα την Σχολή των Giani, Pallota και Arnaldo Mussolini ως μια απόπειρα να δημιουργηθεί ένας υψηλής έντασης φασισμός, για μια κάστα αποστολών ηρώων, σχεδόν την αριστοκρατία του φασισμού όπως ο ίδιος ο Μουσολίνι είχε πει.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

ARDITI / TOROIDH - United in Blood (FULL ALBUM)

 

Εργατική Πρωτομαγιά - Montoneros: η σημαία του Πατριωτικού Σοσιαλισμού είναι Μαύρη και Κόκκινη!

 

Κίνημα: Για την Ελληνική Πρωτομαγιά (https://kinhma.com/)

Μια υπενθύμιση της συντακτικής ομάδας προς τους αναγνώστες του «Μαύρου Κρίνου»

Προσοχή σε σελίδες στα ΜΚΔ που εμφανίζονται να έχουν δήθεν σχέση με την εθνική αυτονομία και στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά δημιουργίες διαφόρων προσώπων και υπηρεσιών για την συλλογή πληροφοριών.

Επειδή εδώ και χρόνια η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι εφικτή εκτός από τους σταθερούς υπολογιστές και από τα tablets ή τα κινητά, και με δεδομένο την αύξηση του ενδιαφέροντος για την δική μας «φωνή» μέσα στο αχανές ελληνικό διαδίκτυο, καλό είναι υπενθυμίσουμε κάποια πράγματα σχετικά με το ιστολόγιο μας για την καλύτερη ενημέρωση των αναγνωστών μας, συναγωνιστών, φίλων ή … εχθρών.

Το επίσημο ιστολόγιο της αυτόνομης συντακτικής ομάδας «Μαύρος Κρίνος» παραμένει ενεργό από το 2007 πλην μιας μικρής παύσης στην λειτουργία του. Ιδεολογικά η πολιτική μας σκέψη όπως είναι γνωστό ανήκει στο ρεύμα της «Τρίτης Θέσης» η οποία εμφανίστηκε στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και η συντακτική ομάδα συνεχίζει να προβάλλει και να στηρίζει επί σειρά ετών τις απόψεις του λεγόμενου «εθνικοεπαναστατικού» (NR) χώρου όπως ονομάζονται οι ομάδες, κινήσεις, «φράξιες» και εκφράσεις των εξωκοινοβουλευτικών Αντιδημοκρατών.

Οι αναρτήσεις που είναι χιλιάδες όπως και τα σχόλια κάτω από αυτά, είναι αποτέλεσμα μιας άοκνης συλλογικής προσπάθειας Αυτόνομων Συναγωνιστών και Συναγωνιστριών εντός και εκτός Ελλάδος, δεν είναι όμως απαραίτητο να εκφράζουν το σύνολο της συντακτικής μας ομάδας αφού η ελευθερία του λόγου για εμάς τους «αριστερούς» νεοφασίστες έχει κυρίαρχη θέση στον αξιακό μας κώδικα.

Από την πρώτη στιγμή της προσπάθειας αυτής δεν παραμείναμε μόνο στον κόσμο του διαδικτύου όπως θα περίμεναν κάποιοι αλλά δώσαμε το παρών σε όλες τις οργανωτικές διεργασίες και «ζυμώσεις» των αυτόνομων/ανένταχτων ομάδων.  Η δράση μας είναι έμπρακτη και πολυεπίπεδη για όσους γνωρίζουν τα εσωτερικά του πολύπαθου «χώρου», με στόχο όχι την εμετική αυτοπροβολή ή το κέρδος όπως συνηθίζουν να πράττουν οι γραβατοφορεμένες μαριονέτες και καθεστωτικές πόρνες της ξενόδουλης  «εθνικοφροσύνης», αλλά με μοναδικό γνώμονα την υπεράσπιση της Μελανοπόρφυρης Ιδέας καθώς και την προβολή μιας πρότασης για μια διαφορετική στάση ζωής σε μια «έρημη χώρα».

Εκδόσεις μέσω της αυτοοργάνωσης και της αυτοχρηματοδότησης, συλλογικές κινήσεις αλληλεγγύης για φυλακισμένους συναγωνιστές και όχι μόνο, διαχρονική συμμετοχή σε κινηματικές δράσεις κάθε είδους που ξεκινούν από την προβολή και ενίσχυση της αντιδημοκρατικής μουσικής και φτάνουν στην δυναμική παρουσία στον δρόμο, άμεση πολιτική προπαγάνδα και σε επαφή με την νεολαία σε σχολές και σχολεία ή γήπεδα αλλά και δια ζώσης με φοιτητές, μαθητές, ανέργους αλλά και εργαζόμενους σε εργοστάσια είναι μόνο μερικές πτυχές του «Φαιού Αυτονομισμού» που εμείς υπερασπιζόμαστε με «λύσσα και συνείδηση» παρά τα όποια σωστά αλλά και λάθος βήματα, τις ελλείψεις ή τις δυσκολίες στις συνθήκες της σύγχρονης δυστοπικής κοινωνίας.

Δεν πιστεύουμε στον κοινοβουλευτισμό στα κόμματα και τις εκλογές, δεν πιστεύουμε στην μια και μοναδική αρχή του αρχηγού ή την στείρα παρελθοντολογία, δεν πιστεύουμε στις «αυταπάτες» που πλασάρει η αντιφασιστική αστική ακροδεξιά από το ’45 και μετά, δεν πιστεύουμε σε «προφητείες» και την περιβόητη «ένωση» που προωθούν οι διάσημοι «παράγοντες» ελλαδέμποροι και οι υπάλληλοι του πολιτικαντισμού και σίγουρα δεν νιώθουμε ούτε στο ελάχιστο «σωτήρες» κανενός ή αυτοί που κατέχουν την μια και μοναδική αλήθεια.

Είναι τιμή μας όμως που μετά το «Αντίδοτο» και το «Γαμμάδιον» είμαστε εμείς αυτοί που κάναμε γνωστή και μέσω του διαδικτύου σε χιλιάδες συμπατριώτες μας την «Στρασσερική» σκέψη παρά την αναμενόμενη λυσσαλέα επίθεση της παρακρατικής άκρας δεξιάς και της καθεστωτικής άκρας αριστεράς. Το παρόν ιστολόγιο είναι ένα από τα παλαιότερα «βήματα» έκφρασης των Αυτόνομων ενώ σταθήκαμε στο πλευρό ακόμη και αυτών που διαφωνούν μαζί μας σε καίρια ζητήματα αφού η υπεράσπιση της αλήθειας είναι καθήκον απέναντι στο ανθελληνικό κράτος και τους πραιτοριανούς του. 

Χαιρόμαστε που η «φωνή» μας βρίσκει ανταπόκριση όλα αυτά τα χρόνια και αυτό είναι γεγονός αφού αυξάνονται καθημερινά οι πρόμαχοι της «Τρίτης Θέσης» προς φρίκη των «παλιάτσων» που εμπορεύονται ιδέες και σύμβολα μιας βιοθεωρίας με την οποία δεν έχουν καμία σχέση.

Όσον αφορά την δομή της διαδικτυακής επαφής υπενθυμίζουμε:

Πατώντας πάνω στον τίτλο της κάθε ανάρτησης μπορείτε να προσθέσετε το σχόλιο σας - αρκεί να σέβεστε τους κανόνες που ορίζει η συντακτική ομάδα - στην σχετική φόρμα επικοινωνίας που υπάρχει ακριβώς από κάτω. 

Για να δείτε τα σχόλια πρέπει να πατήσετε και πάλι πάνω στον τίτλο της ανάρτησης που έχετε επιλέξει προς ανάγνωση ενώ στα κινητά είναι εμφανή.

Κάτω από κάθε ανάρτηση υπάρχει δυνατότητα με το «κουμπί» της Google για την προώθηση των αναρτήσεων μέσω λογαριασμών.

Κάθε σχετική αναδημοσίευση από τα άρθρα μας θα θέλαμε να έχει πηγή ή σχετική αναφορά στο ιστολόγιο μας.

Στα δεξιά του ιστολογίου παρουσιάζονται κατά καιρούς αξιόλογες εκδοτικές προσπάθειες.

Στα δεξιά του ιστολογίου υπάρχει το βιβλίο επισκεπτών στο οποίο μπορείτε να γράψετε την άποψη σας.

Στα δεξιά του ιστολογίου υπάρχει η δυνατότητα αναζήτησης για τις αναρτήσεις.

Στα δεξιά του ιστολογίου υπάρχουν σύνδεσμοι από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Η προβολή των σχετικών ιστοσελίδων δεν σημαίνει ταύτιση απόψεων αλλά προβολή προς όφελος της ιδεολογικής σύνθεσης.

Στα δεξιά του ιστολογίου υπάρχουν οι σχετικές ετικέτες με πλήθος αναρτήσεων τις οποίες μπορείτε να μελετήσετε σύμφωνα με το θέμα που επιθυμείτε.

Στα δεξιά του ιστολογίου υπάρχει επίσης αρχειοθήκη όλων των αναρτήσεων από το έτος 2007.

Για να επικοινωνήσετε άμεσα με την συντακτική ομάδα μας καθώς και για αρθρογραφία, νέα ιστολόγια, συνεργασίες, απορίες, διαφωνίες, μουσικά νέα ή labels, ομιλίες και εκδηλώσεις, προτάσεις ή απειλές ... στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση: 

blackmilitiagr@gmail.com

Υπάρχει για όσους ενδιαφέρονται και το διαδικτυακό μας κανάλι στο youtube με ενδιαφέρουσες ηχογραφήσεις και βίντεο για διάφορα θέματα - πατήστε like και subscribe - κάτω από τις οποίες μπορείτε να αφήσετε τα σχόλια σας. 

Είμαστε ανοιχτοί στον δημόσιο διάλογο με όλους είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε με τις απόψεις τους, έχουμε την διάθεση να προβάλουμε τις θέσεις μας ακόμη και σε αντίπαλες συχνότητες ή εκπομπές, ενώ κάνουμε γνωστό για πολλοστή φορά - για ευνόητους λόγους - προς κάθε κατεύθυνση, ότι ως Αυτόνομοι Πολιτικοί Στρατιώτες και εχθροί της αστικής δημοκρατίας, δεν διαθέτουμε δηλώσεις μετανοίας απέναντι στο γενοκτονικό κατοχικό καθεστώς που είναι τίποτε άλλο παρά εξάρτημα του Διεθνούς Σιωνισμού των ΗΠΑ του ΝΑΤΟ και της πλουτοκρατικής Ε.Ε. 

Λύκοι ανάμεσα στα πρόβατα της αστικής δημοκρατίας.

Εκ μέρους της συντακτικής ομάδας

Μια οφειλόμενη απάντηση σε πρόσφατο οικονομικό άρθρο του κ. Δέλτα που στηλιτεύει τον σοσιαλισμό των Ελλήνων εθνικιστών

 γράφει ο Λανδγράβος

Στέλνω αυτή την επιστολή ως απάντηση στο άρθρο του κυρίου Δέλτα, που φέρει τον τίτλο ''Οι ανεδαφικές οικονομικές θέσεις του Στρασσερισμού'', και ελπίζω να την δημοσιεύσετε. Για να μην μακρηγορήσω θα εισέλθω άμεσα στο θέμα της επιστολής.

Καταρχάς, εκτιμώ ότι είτε συνειδητά είτε λόγω του ότι απορροφήθηκε από την ένταση του γραπτού του λόγου, ο κύριος Δέλτας, μολονότι χρησιμοποίησε πληθώρα πραγματολογικών στοιχείων προκειμένου να παρουσιάσει τις θέσεις του, σε κάποια σημεία του άρθρου εξέπεσε στο επίπεδο μιας άνευ νοήματος διαδικτυακής αντιδικίας. Εξάγω αυτό το συμπέρασμα γιατί σε ορισμένα σημεία είναι τόσα πολλά τα επιστημολογικά φάλτσα του εν λόγω άρθρου, ώστε να ακυρώνουν το συνολικό του επιχείρημα, που με τόσες πηγές ο συντάκτης του έχει υποστηρίξει.

Θα ξεκινήσω λοιπόν παραθέτοντας κάποια από τα πραγματολογικά και μεθοδολογικά λάθη του συγκεκριμένου άρθρου, τα οποία σε ορισμένα σημεία διαδέχονται το ένα το άλλο. Εκτιμώ ότι ο αρθρογράφος μπορεί να τα είχε αποφύγει αν δεν έβλεπε στο ιστολόγιο ενός άλλου blogger μια γενικευμένη εικόνα της ιδεολογίας που θέλει να στηλιτεύσει. Γι αυτό εγώ δεν θα σταθώ στο άρθρο που απαντά ο κύριος Δέλτας. Δεν με ενδιαφέρει και δεν το λαμβάνω υπόψη. Θα επιμείνω, όμως, στο άρθρο και στον λόγο του κυρίου Δέλτα, εφόσον αξιώνει να γίνει δεκτός ως προϊόν μιας επιστημονικής σκέψης.

Πρώτα απ’ όλα ο κύριος Δέλτας απαντά σε ένα άρθρο που γράφτηκε σε κάποιο ιστολόγιο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι διαλέγεται με ολόκληρη την ιδεολογική πτέρυγα ενός πολιτικού χώρου. Συνεπώς ξεκινά με ένα μεθοδολογικό λάθος ήδη από τον τίτλο του άρθρου. Γιατί αυτές που κριτικάρει δεν είναι κάποιες ανεδαφικές θέσεις του Στρασσερικού ιδεολογικού ρεύματος, αλλά ένα άρθρο κάποιου blogger που δηλώνει υποστηρικτής του ρεύματος αυτού. Υποθέτω ότι ως κοινωνικός επιστήμονας ο κύριος Δέλτας θα έπρεπε να είχε αποφύγει αυτό το απλό αλλά και χτυπητό μεθοδολογικό σφάλμα.

Ωστόσο τα μεθοδολογικά φάλτσα γίνονται δύο όταν στην πρώτη παράγραφο του κειμένου ο αρθρογράφος εγκαλεί τους Στρασσερικούς για εμμονή σε Μαρξιστικά αναλυτικά εργαλεία, την ίδια ώρα που και ο ίδιος καταφεύγει σε έναν Αναρχικό διανοητή προκειμένου να δικαιολογήσει τη θέση του. Τελικά τι πιστεύει ο αρθρογράφος; Είναι καλά ή όχι τα δάνεια σκέψης από αντίπαλους ιδεολογικούς χώρους; Ότι και να πιστεύει πάντως μικρή σημασία έχει. Εκείνο που όντως έχει σημασία είναι ότι μεθοδολογικά εκπίπτει σε δεύτερη αντίφαση μέσα σε λίγες σειρές. Γιατί είτε το πιστεύει είτε όχι εφόσον χρεώνει κάτι στον συνομιλητή του ως αρνητικό δεν μπορεί ο ίδιος να το υιοθετήσει ως θετικό στην μεθοδολογία της δικής του ανάλυσης.

Στην συνέχεια περνάμε σε πραγματολογικά κενά. Γράφει ο κύριος Δέλτας, προκειμένου να υπερασπιστεί τους μεγαλοαστούς κατόχους πολυτελών οικιών από την κριτική των εθνικιστών, το εξής:

Μας ενοχλεί και πως ξοδεύουν τις αποταμιεύσεις τους οι προκομμένοι που ανέλαβαν ρίσκα επενδύοντας ίδια κεφάλαια (από αποταμιεύσεις ή δανειακά κεφάλαια) σε οικονομικές δραστηριότητες προσφέροντας ψωμί στους εργαζόμενους και τεχνογνωσία στο οικονομικό σύστημα;

Καταρχάς, κανείς επιστήμονας που θέλει να διαφυλάξει την επιστημολογική του αρτιότητα δεν χρησιμοποιεί χαρακτηρισμούς όπως οι «προκομμένοι» σε έγκυρα άρθρα. Αυτή η φρασεολογία παραπέμπει σε συντάκτη του «Μακελειό» ή άλλου tabloid. Όχι σε επιστημονικό λόγο. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Εκείνο που η επιστημονική σκέψη του αρθρογράφου θα έπρεπε να είχε συλλάβει είναι ότι η κριτική στους μεγαλοαστούς δεν γίνεται για λόγους ζηλοφθονίας. Γίνεται επειδή είναι ευρέως γνωστό ότι στην ελληνική οικονομική ζωή υπάρχουν πολλοί μεγαλοαστοί που «προκόβουν» όχι γιατί είναι άξιοι σε συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού, ούτε γιατί επενδύουν τις αποταμιεύσεις και τα δανειακά τους κεφάλαια. Προκόβουν γιατί είναι σπεκουλαδόροι, συνδεδεμένοι με πολιτικά και γεωπολιτικά συμφέροντα, κοντολογίς, ικανοί να διαφεύγουν από τα πλαίσια του νόμου με τρόπους που για έναν απλό εργαζόμενο είναι αδύνατοι.

Θέλετε να σας θυμίσω παραδείγματα; Μετά την εποχή του σκανδάλου του χρηματιστηρίου επί εποχής Σημίτη, είναι πολλά. Θέλετε να μιλήσουμε με ονόματα; Θα σας διαφεύγει μάλλον η άριστη σχέση της οικογένειας Βαρδινογιάννη και του κυρίου Μελισανίδη με την πρεσβεία των ΗΠΑ (αλήθεια, δεν σας κίνησε την περιέργεια πως ένας φυλακισμένος για οικονομική απάτη είναι σήμερα ένας εκ των «προκομμένων» πιο πλούσιων Ελλήνων;). Το ακόμη χειρότερο είναι ότι αρκετοί εξ αυτών, δεν αρκούνται στην αποκόμιση αθέμιτου κέρδους λόγω των ισχυρών τους διασυνδέσεων, αλλά το επιδεικνύουν κιόλας με τον αντιαισθητικό τρόπο μιας υλιστικά χυδαίας ζωής. Αυτό στηλιτεύει ο εθνικιστικός λόγος κύριε Δέλτα. Το σύμπλοκο της αισθητικής παρακμής και της ηθικής παθογένειας που συνοδεύει πολλούς σύγχρονους μεγαλοαστούς καπιταλιστές της χώρας. Είτε είναι Στρασσερικός είτε συντηρητικός. 

Γιατί ο εθνικιστικός λόγος είναι εναντίον του φιλελευθερισμού από την εποχή του Χέρντερ. Τόσο για λόγους ιδεολογικών αρχών όσο και για λόγους που προκύπτουν έπειτα από ανάλυση των πραγματολογικών δεδομένων. Τα σχόλια λοιπόν για τις πισίνες έχουν αυτό τον πυρήνα. Ως αναγνώστης του Δραγούμη θα έπρεπε να θυμάστε εξάλλου ότι αρνητική εικόνα για τον ηθικό πυρήνα της τάξης των Ελλήνων μεγαλοαστών είχε και ο Ίωνας Δραγούμης, τόσο σε πρώιμες φάσεις όσο και στην ύστερη σκέψη του, και μάλιστα για μεγαλοαστούς που ήταν και αρκετά γενναιόδωροι ως εθνικοί ευεργέτες, σε αντίθεση με τους σημερινούς.

Συνεχίζοντας την ανάγνωση του άρθρου, πιο κάτω αναφέρει ο αρθρογράφος το εξής:

Τότε λοιπόν που δομήθηκαν αυτές οι θεωρίες υπήρχαν «αφεντικά», που ήταν κεφαλαιοκράτες και φαμίλιες μεγαλοαστών, εργοστασιάρχες με μια λιτή οργανωτική δομή ολίγων διοικητικών επιπέδων, χωρίς δυνατότητα ανέλιξης στην εταιρική ιεραρχία για τους εργαζομένους προλετάριους. Σήμερα οι σύγχρονες ΑΕ έχουν πολυσύνθετα οργανογράμματα που προσφέρουν τεράστιες δυνατότητες καριέρας στα στελέχη (υπάρχει ολόκληρο εταιρικό τμήμα διαχείρισης ανθρωπίνων πόρων) και το μετοχικό κεφάλαιο είναι κατακερματισμένο σε επενδυτές από όλο τον κόσμο εξαιτίας της χρηματοοικονομικής παγκοσμιοποίησης.

Καταρχάς αν κάποιος αδυνατεί να δει ότι ορισμένα από τα αρνητικά γνωρίσματα του καπιταλισμού του 19^ου και των αρχών του 20^ου αιώνα επιβιώνουν και στην σημερινή καπιταλιστική ελληνική οικονομία πρέπει να ζει σε άλλη χώρα. Αλλά ακόμη και αν δεν τα βλέπει είναι απορίας άξιο πως ο αρθρογράφος απαιτεί από έναν εθνικιστή να αποτιμήσει με την ψυχρή λογική (στην ουσία να δει με συμπάθεια) το παραγωγικό μοντέλο ενός συστήματος που -όπως γράφει- είναι κατακερματισμένο σε επενδυτές από όλο τον κόσμο εξαιτίας της χρηματοοικονομικής παγκοσμιοποίησης. Αν μη τι άλλο, ως κοινωνικός επιστήμονας, γνωρίζει οικονομική ιστορία. Θα έπρεπε να θυμάται ότι οι διανοητές που εξέφρασαν οικονομικές θέσεις βασιζόμενoι στην θεωρία του εθνικισμού ήταν εναντίον της παγκοσμιοποίησης όταν προτάθηκε σε θεωρητική μορφή κατά την εποχή του Διαφωτισμού (θα σας παραπέμψω στον Άνταμ Μύλλερ), ήταν εναντίον της πρώτης παγκοσμιοποίησης που πραγματοποιήθηκε στο δεύτερο μισό του 19^ου αιώνα με την αποικιοκρατία (θα σας παραπέμψω στον Τζων Ράσκιν), κοντολογίς ήταν εναντίον της παγκοσμιοποίησης πάντοτε και θα παραμείνουν ενάντιοι της παγκοσμιοποίησης για πάντα.

Γράφει πιο μετά ο εν λόγω αρθρογράφος,

Την εποχή του Μαρξ ήταν ορθό να γραφούν τέτοιες θεωρίες διότι δεν υπήρχε το Εργατικό Δίκαιο που υπάρχει σήμερα και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, και η Β’ Οικονομική επανάσταση (επανάσταση της ηλεκτρικής ενέργειας και της φάμπρικας) ήταν στο στάδιο της εκκίνησης. Οπότε υπήρχε τεράστια εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού και ακόμα και γυναικόπαιδα εργαζόντουσαν κάτω από αντίξοες συνθήκες εργασίας (εξοντωτικά ωράρια, επικίνδυνες δομές εργασίας, χαμηλά ωρομίσθια, εξαιρετικά χαμηλή μεταβλητότητα στους μισθούς)

Νομίζω ότι όποιος υποστηρίζει πως η εκμετάλλευση των εργαζομένων έχει πάψει να υφίσταται σήμερα κάνει μεγάλο λάθος. Θα τον καλούσα να συγκρίνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων στην σημερινή Ελλάδα με εκείνη των εργαζομένων των αμέσως προηγούμενων δεκαετιών. Για να δούμε προς τα πού πηγαίνει η τάση. Κυρίως, όμως, απορώ πως είναι δυνατόν ένας επιστήμονας να βγάζει από την συνάρτηση την σημαντικότερη μεταβλητή της εποχής μας. Δηλαδή την ΑΝΕΡΓΙΑ (την οποία παρεμπιπτόντως συμπεριλαμβάνει σε ανάλυση άλλης παραγράφου στη συνέχεια του κειμένου). Ας μετρήσουμε τους αληθινούς δείκτες της ανεργίας στην Ελλάδα σήμερα και ας τους συγκρίνουμε με εκείνους της οποιαδήποτε προηγούμενης εποχής της μεταπολίτευσης. Ας θυμηθούμε επίσης πόσο δύσκολο είναι να βρει κανείς δουλειά στην Ελλάδα τα τελευταία σαράντα χρόνια χωρίς να έχει διασυνδέσεις με πολιτικούς και υπόγεια δίκτυα, προκειμένου να αξιολογήσουμε σφαιρικά τον βαθμό εξάρτησης των Ελλήνων εργαζομένων από τους «προκομμένους» μεγαλοαστούς. Τότε ίσως γίνει ακόμη πιο κατανοητή η επιφύλαξη των εθνικιστών για τον κόσμο της οικονομίας της αγοράς και των μεγαλοαστών επικεφαλείς της.

Την ίδια κριτική θα μπορούσα να ασκήσω σε επιχειρήματα του τύπου:

Η ενοποίηση του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος διασφαλίζει την ελεύθερη μετακίνηση κεφαλαίων και ειδικές πλατφόρμες ηλεκτρονικής αγοραπωλησίας χρηματοπιστωτικών τίτλων, τύπου «e-toro», σας το επιτρέπουν.  Ποιοι είναι τα «αφεντικά» εδώ;

Όποια και να είναι τα αφεντικά σίγουρα δεν θα είναι της αρεσκείας των εθνικιστών. Γιατί η παγκοσμιοποίηση του τραπεζικού συστήματος και η κουλτούρα που παράγει είναι αντίθετη με τον πυρήνα των απαρχών της πολιτικής θεωρίας του εθνικισμού.

Ανάμεσα στα άλλα προτείνει και μείωση των φόρων ο αρθρογράφος:

Δεν φτάνει που οι εταιρίες στην Ελλάδα πληρώνουν 24% εταιρικό φόρο (τώρα έπεσε στο 22% γιατί πάμε σε εκλογές το Φθινόπωρο, και τη δεκαετία του ‘80 ο φορολογικός συντελεστής ήταν στο 49%), με προκαταβολή φόρου στο 55% ( ήταν στο 75% προ ολίγου καιρού και στο 100% επί του ολετήρα Τσίπρα), καταβάλλουν ΦΠΑ και ασφαλιστικές εισφορές, έχουν πληρώσει προμηθευτές και τους μισθούς των υπαλλήλων, έχουν πουλήσει επί πιστώσει …

Ασφαλώς δεν επιδέχεται αμφιβολίας ότι τα κρατικά έσοδα των υψηλών φόρων δεν κατανέμονται στην κοινωνία μας όπως πρέπει. Θα είχε όμως ενδιαφέρον να βλέπαμε πως θα εξασφαλίζαμε την χρηματοδότηση της εθνικής άμυνας, την δημόσια υγεία, την εθνική παιδεία, τον πολιτισμό και όλα όσα περιλαμβάνουν οι ιδεολογικές αναφορές του εθνικισμού με μείωση των φόρων.

Αλλά εδώ προκύπτει το ερώτημα. Είναι όντως εθνικιστές τέτοιοι αρθρογράφοι; Προσωπικά αμφιβάλω. Μπορεί να γνωρίζουν καλά την οικονομική θεωρία του φιλελευθερισμού. Μπορεί να έχουν αληθινά πατριωτικά συναισθήματα. Δεν ξέρω όμως αν είναι εθνικιστές. Γιατί ο εθνικισμός είναι μια συγκεκριμένη παράδοση στην ιστορία των πολιτικών ιδεών. 

Έχει κεντρικές παραδοχές και συγκεκριμένα καταγεγραμμένες ιδεολογικές διακλαδώσεις. Ασφαλώς ανανεώνεται και λαμβάνει υπόψη την ιστορική εμπειρία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι χάνονται οι βασικές του παραδοχές, όπως προτείνει να συμβεί ο αρθρογράφος στην συνέχεια του άρθρου. Ποιος δεν θέλει να είναι επίκαιρος; Όχι όμως έχοντας αλλοιώσει την ιδεολογία του. Οι κεντρικές παραδοχές και οι βασικές ιδεολογικές γραμμές δεν είναι δυνατόν να αλλάξουν. Και ο αντιφιλελευθερισμός στην πολιτική και την οικονομία είναι ιδεολογική απαρχή του εθνικισμού από την μέρα που ο Χέρντερ χρησιμοποίησε για πρώτη φορά στην ιστορία των ιδεών τον όρο εθνικισμός.

Δεν θα σχολιάσω την συνέχεια του άρθρου. Γιατί αναγνωρίζω ότι ο κύριος Δέλτας όταν σταμάτησε να τρολάρει το αντίπαλο ιστολόγιο, συνέχισε το άρθρο παραθέτοντας πράγματι πολλά και ενδιαφέροντα επιστημολογικά δεδομένα, που υποστηρίζουν την θέση του. Μόνο που η θέση που προτείνει δεν είναι εθνικιστική. Πατριωτική μπορεί. Εθνικιστική όχι. Ακόμη δεν έχω αντιληφθεί γιατί ορισμένοι επιμένουν να θέλουν να σχετίζονται με έναν όρο που δεν τους εκφράζει. Νεοεθνικιστές, νεοδεξιοί, εθνικοπατριώτες και άλλα πολλά μεταμοντέρνα ωραία ξεφυτρώνουν καθημερινά στον δημόσιο λόγο του εθνικιστικού χώρου. Απλά είναι τα πράγματα παιδιά. Αν δεν σας αρέσει όπως είναι εδώ και δυο αιώνες η ιδεολογία μας, μπορείτε να την αφήσετε.

Προσωπική μου εκτίμηση είναι η εξής. Αν πρέπει να κάνει κάτι ένας Έλληνας κοινωνικός επιστήμονας που δηλώνει εθνικιστής σήμερα, θεωρώ ότι δεν είναι να παρουσιάσει ένα εφαρμόσιμο οικονομικό ή πολιτικό πρόγραμμα. Δεν θα κυβερνήσει αύριο κανένα εθνικιστικό κόμμα την χώρα ώστε να χρειαστεί να λειάνουμε τις ιδεολογικές μας αναφορές ώστε να προσαρμοστούν στα δεδομένα μιας αντι-εθνικιστικής ιστορικής περιόδου. Θεωρώ πως εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η μάχη των ιδεών. Επανάσταση και ουσιαστική πολιτική αλλαγή χωρίς να έχει προηγηθεί ιδεολογική και ηθικο-αισθητική εξέγερση δεν πρόκειται να υπάρξει. Η δουλειά του πνευματικού ανθρώπου λοιπόν είναι να κάνει την ιδεολογία του γνωστή, εύρωστη και (όχι επίκαιρη αλλά) επικαιροποιημένη.

Ακόμη και αν οι οικονομικές προτάσεις μιας εθνικιστικής ιδεολογικής τάσης ακούγονται παρωχημένες, σκοπός του εθνικιστή διανοητή είναι να τους δώσει ξανά την ιστορική τους ευστοχία. Όχι να τις απορρίψει και να καταφύγει σε δάνεια της κυρίαρχης ιδεολογίας. Γιατί τότε, όπως κάποιοι κατηγορούν ορισμένους για εμμονή σε παλαιοσοσιαλιστικά κατάλοιπα άλλοι θα κατηγορήσουν αυτούς για υποταγή στα κελεύσματα της κυρίαρχης ιδεολογίας. 

Οι εθνικιστές είμαστε εδώ για να ανατρέψουμε την υπάρχουσα συνθήκη. Όχι για να γίνουμε κυβερνητικό εξάρτημα της. 

Damals Wie Heute

 

Αυτόνομοι Εθνικιστές Ηλείας

Κυκλοφορεί: για τον Μάρτυρα Στρατηγό Qasem Soleimani (قاسم سلیمانی) διαβάστε την βιογραφία - Ο ευτυχισμένος φίλος μας

 

21 0363 8616 

… Ανέκαθεν, είχαμε την τάση να αναζητούμε στα βάθη της ιστορίας τους ήρωες και τα «μυθικά» πρόσωπα χωρίς να στρέφουμε το βλέμμα μας στους πραγματικούς ήρωες της εποχής μας. Ωστόσο, μια πιο προσεκτική ματιά, απαλλαγμένη από προκαταλήψεις και στερεότυπα και απομακρυσμένη από την παραπληροφόρηση των ΜΜΕ, είναι ικανή να αποκαλύψει ήρωες που έχουν αφιερώσει την ζωή τους στην υπεράσπιση της αλήθειας και στην προστασία των καταπιεσμένων και ανυπεράσπιστων λαών. 

Ένας από αυτούς τους σύγχρονους ήρωες είναι και ο Ιρανός στρατηγός Κασέμ Σολεϊμανί. Για τον στρατηγό Σολεϊμανί έχουν ακουστεί πολλές και αντικρουόμενες απόψεις στα διεθνή ΜΜΕ και για μερικούς αποτελεί μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. 

Στο βιβλίο "Ο ευτυχισμένος φίλος μας" προσπαθήσαμε να σκιαγραφήσουμε τον πραγματικό ήρωα που αφιέρωσε τη ζωή του στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του φανατισμού των εξτρεμιστικών ομάδων. Γιατί ο στρατηγός Σολεϊμανί υπήρξε αληθινός ήρωας για τον λαό του, ένας σύγχρονος μύθος. Στις 102 σελίδες του βιβλίου αυτού επιχειρήσαμε να ρίξουμε φως στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του και στο ψυχικό του σθένος μέσα από προσωπικά βιώματα του ίδιου αλλά και από αφηγήσεις όσων είχαν την ευκαιρία να τον ζήσουν από κοντά. 

Σε έναν κόσμο ελευθερίας του λόγου είναι σημαντικό να ακουστεί μία διαφορετική άποψη από αυτή που προβάλλεται από τα κατευθυνόμενα από τις "μεγάλες δυνάμεις" ΜΜΕ, ώστε οι αναγνώστες να έχουν την ευκαιρία για μια ολόπλευρη ενημέρωση. Στο παρόν βιβλίο, που έχει μεταφραστεί στα ελληνικά από τον Αλί Καρατζί, ο αναγνώστης θα διαβάσει μικρές ιστορίες από τη ζωή του στρατηγού Σολεϊμανί, καθώς και την άποψη που διαμόρφωσαν γι' αυτόν σπουδαίες προσωπικότητες από διάφορες χώρες …

Ούτε της δεξιάς ούτε της αριστεράς: ο Corto Maltese είναι όπως ο άναρχος του Ernst Jünger

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

«Συναγωνιστής Corto Maltese», ήταν ο τίτλος μιας πολιτιστικής συνάντησης που πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της ριζοσπαστικής τριτοθεσίτικης νεοφασιστικής «Casa Pound», πριν από λίγα χρόνια, πυροδοτώντας τις πιο έντονες αντιδράσεις και αγανάκτηση της οικογένειας του δημιουργού  του Corto Maltese, του Δάσκαλου Hugo Pratt. Η αντίδραση αυτή υποστηρίχθηκε από το γεγονός ότι ιστορικά, ο Maltese θεωρούνταν στη συλλογική φαντασία ότι ανήκει στην «κουλτούρα της αριστεράς», για παράδειγμα, ο Corto είναι γιος μιας τσιγγάνας πόρνης, είναι ένας πραγματικός νομάδας (χωρίς σπίτι ή οικογένεια), ελεύθερος με τον δικό του τρόπο, επομένως τείνει να είναι «αναρχικός» ή «άναρχος» (και οι δύο όροι δεν συμπίπτουν).

Ο σκοπός λοιπόν του άρθρου μας, είναι  να αναλύσει σε κάποιο βάθος (μετά από μελέτη των περιπετειών του), τις πιθανές «φασιστικές συμπεριφορές», όπως το γεγονός ότι ο ναύτης πιστεύει στη συντροφική φιλία, είναι ένας δύστροπος  αντι-ήρωας, ατομικιστής αλλά έτοιμος να παραταχθεί με εκείνους που έχουν υποστεί αδικία, έτοιμος να πέσει μέσα σε χαμένες υποθέσεις. 

Επιπλέον, ο  Maltese είναι ρομαντικός και λάτρης της περιπέτειας. Αυτά τα έργα της «συρμένης λογοτεχνίας» (όπως άρεσε ο Pratt να τα αποκαλούν), κυκλοφόρησαν σε μια περίοδο δύσκολη, εκείνη της δεκαετίας του '70, όπου η περιπέτεια γενικά χτυπήθηκε από την πολιτική και τους κριτικούς, επειδή θεωρήθηκε πολιτικά «μη ορθή». Και μην ξεχνάμε ότι εκείνα τα χρόνια στην Ιταλία κυριαρχούσαν οι Χριστιανοδημοκράτες και οι Κομμουνιστές και σαφώς ο ενεργός αντιφασισμός! 

Φυσικά, οι επιθέσεις της αριστεράς συνεχίστηκαν επισημαίνοντας ότι ο Maltese (άρα και ο Pratt) δεν είναι εθνικιστής, δεν πιστεύει σε χώρες, δεν είναι ρατσιστής. Όλα αλήθεια. Πριν όμως πιστοποιηθεί ότι οι Pratt - Maltese είναι «αριστεροί», θα ήθελα να αναφέρω προσωπικά μια πιο μελετημένη  σκέψη, διότι στη δεκαετία του '70, δεν ήταν όλοι πεπεισμένοι στο πολιτικοπολιτισμικό περιβάλλον της αριστεράς για την προοδευτική ταυτότητα του χαρακτήρα του δασκάλου Pratt .

Ο ίδιος ο Pratt δήλωνε εκείνα τα χρόνια: «Ήταν ανάγκη  να ασχοληθούμε με τον Μαρξ και τον Ένγκελς εκείνο τον καιρό, συγγραφείς τους οποίους έπρεπε να μελετήσω και που με κούρασαν αμέσως. Ασχολήθηκα  επίσης και με  τον Marcuse και μερικούς άλλους αλλά τελικά επέστρεψα στα κλασικά της περιπέτειας. Με κατηγόρησαν αμέσως για παιδισμό, ηδονισμό και φασισμό».

Στη συνέχεια, ο Pratt απολύθηκε από το περιοδικό για το οποίο εργάστηκε, επειδή ο εκδότης, πολιτικά ήταν κοντά στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και τον κατηγόρησε για … πολύ ελευθερία. Επομένως, οι υπαινιγμοί ενός «μη αριστερού» Pratt δεν είναι μια πρόσφατη εφεύρεση από τους εθνικιστές. Και έπειτα από αυτό, ας πούμε τι σημαίνει ότι είναι «φασίστας» ... και ας  αγνοήσουμε  ότι ο Pratt αγωνίστηκε στην «Χ Flottiglia Mas», (επίλεκτη μονάδα ειδικών δυνάμεων των βατραχανθρώπων και πιστών Φασιστών που δημιούργησε ο Μουσολίνι).

Ήδη πιο πικάντικη φαίνεται να είναι η ένδειξη που μας έδωσε η ιταλική εφημερίδα «Il Giornale»  πριν από χρόνια, όταν δημοσίευσε μια αφιέρωση  που ο Pratt είχε κάνει σε έναν από τους Γάλλους εκδότες του, στον οποίο έγραψε με την χαρακτηριστική και μοναδική καλλιγραφία του: "De votre fasciste Hugo Pratt " (από τον Φασίστα σας Hugo Pratt). Και αυτή η επιστολή δεν γράφτηκε  το 1944, αλλά το 1988.

Όλοι έμειναν άναυδοι και προσπάθησαν να διασκεδάσουν κάπως την επιστολή, αλλά κανείς δεν μπόρεσε να δώσει μια αξιόπιστη εξήγηση. Αλλά ανεξάρτητα από αυτές τις σκέψεις, και πέρα ​​από το γνωστό πάθος του Pratt για στολές, διακοσμήσεις και κώδικες τιμής, πιο συγκεκριμένα, πρέπει να πούμε ότι εάν είναι αλήθεια ότι ο Maltese είναι κυρίως «αναρχικός», είναι απλά με την έννοια του «ατομικισμού». Ο Maltese έχει δυσανεξία στους εθνικισμούς, αλλά και στον κομμουνισμό, τον κρατισμό και τον μαζικό κολεκτιβισμό.

Είναι ένας άνθρωπος που πιστεύει στην τιμή και λατρεύει την περιπετειώδη δράση, και πάνω απ 'όλα, το ατέλειωτο ταξίδι, που για αυτόν είναι ένας τρόπος να διασχίσει  τον εαυτό του, αναζητώντας την Ουσία του. Είναι ένας αναρχο-ατομικιστής, και επομένως, ένας «Αναρχικός του Φασισμού»*. Αυτή η γραμμή της «αναρχικής» σκέψης προέρχεται από τον φιλόσοφο Max Stirner, για τον οποίο, πίσω από το δίκαιο και την πολιτική δεν υπάρχει νόμος ή συγκατάθεση, αλλά η δύναμη και το παράλογο, προχωρώντας στο σημείο που λέει «Εάν έχω ή όχι νόμιμο δικαίωμα εξουσίας, δεν με ενδιαφέρει καθόλου, εάν είμαι ισχυρός, έχω την εξουσία, δεν χρειάζομαι άλλη εξουσιοδότηση και νομιμότητα...».

Είναι μια σύλληψη της ζωής που έχει αόριστα κάποιες επιδράσεις από τον Νίτσε. Περισσότερο από  αναρχικός - είπαμε παραπάνω - ο Μaltese φαίνεται να είναι «άναρχoς», ποζάρει ως «αναρχικός» με φιλοδοξία ή με στάση, γιατί είναι «ωραιολάτρης» που δίνει μεγαλύτερη σημασία στην φόρμα, στο στυλ, παρά στο περιεχόμενο (ή η φόρμα πολλές φορές συμπίπτει με το περιεχόμενο) και τείνει να έχει «μπερδεμένες» επαναστατικές στάσεις, με αποτέλεσμα να του κολλάει η  ετικέτα του «αναρχικού».

Ατομικιστικής, αλλά όχι εγωιστής, αποφασίζει να παρέμβει για την υπεράσπιση κάποιου ατόμου ή ενός σκοπού, μόνο ακολουθώντας τη συνείδηση του και όχι επειδή εξαναγκάζεται από νόμο ή θεσμό. Ωστόσο, αυτό απαιτεί μια ανωτερότητα πνεύματος που δεν είναι απλό για όλους, και μόνο λίγα άτομα την κατέχουν.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Maltese  πλησιάζει τη μορφή του «Άναρχου» του Ernst Jünger, όπου η «αναρχική» έννοια της ελευθερίας είναι συνυφασμένη με αυτήν της αριστοκρατικής πνευματικότητας (Ernst Jünger, ο μαχητής, ο εργάτης ο άναρχος) . Και αν ο άναρχος - επαναστάτης  Jünger ψάχνει να «διασχίσει  το δάσος», ο Μaltese αναζητά και βρίσκει την ισορροπία του ανάμεσα στην ελευθερία και τον αλτρουισμό, μέσα στην απέραντη έκταση του ωκεανού όπου οι «κοινωνικοί» νόμοι είναι διαφορετικοί και δεν υπόκεινται σε ένα οργανωμένο και αποξενωτικό πολιτισμό βιομηχανικών και αστικών σύγχρονων κοινωνιών, από τους  οποίους  ο Μaltese  ξεφεύγει  με τα ταξίδια και τις περιπέτειες.

Και ο άναρχος Μaltese παρουσιάζει και κάποια στοιχεία του «Υπεράνθρωπου»  του Nietzsche. Έχει συμβεί σε εκείνους που, για να δείξουν τον «αριστερό» αντιφασισμό του Μaltese,  να θυμίζουν την διάσημη σκηνή στο τραπέζι στο οποίο  ο ναύτης, κλώτσησε  στην κνήμη έναν Squadrista (Μελανοχίτωνα), αλλά περίεργα κανείς δεν επεσήμανε ότι στην ίδια περιπέτεια, το "Παραμύθι της Βενετίας", ο Maltese επίσης συναντά ένα υπαρκτό πρόσωπο, τον διάσημο ποιητή - στρατιώτη και Φασίστα, Gabriele d' Annunzio, ο οποίος - διαφορετικά από τον Squadrista - παρουσιάζεται πολύ θετικά.

Το ότι ο d' Annunzio (σ.σ. για κάποιους υπήρξε ο νονός του Φασισμού), ήταν ένας εθνικιστής και επαναστάτης, ένας «αναρχικός» - ατομικιστής και «παρακμιακός», και φυσικά κοντά στον Φασισμό, είναι γνωστό. Το εν λόγω κόμικ δημοσιεύθηκε το 1976, και εκείνα στην Ιταλία ήταν χρόνια κατά τα οποία το να αναφέρεις ευγενικά τον d' Annunzio, σε κάποιο κείμενο,  ήταν αρκετό για να χαρακτηριστείς  ως Φασίστας ή αντιδραστικός.

Καταλήγουμε λοιπόν: Το «Συναγωνιστής Maltese»  ήταν μια τυπική πρόκληση, πικάντικη, αλλά αν έπρεπε να επιλέξω προσωπικά (αφού έχω διαβάσει και μελετήσει τις περιπέτειες του) που θα τοποθετήσω ιδεολογικά και πολιτικά τον χαρακτήρα του Corto Maltese,  δεν θα είχα καμία αμφιβολία στην τοποθέτηση αυτήν. Σίγουρα αντίθετα από την αριστερά, θα τον τοποθετούσα κάπου προς τον Φασισμό, ένα είδους «αναρχικού φασισμού» και με πολύ ελευθερία στα δικαιώματα καθώς και σε ένα όραμα,  όπως το καταλαβαίνω, ένα δικαίωμα σύνθεσης μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών, ο ναύτης με ένα σκουλαρίκι στο αυτί μπορεί να θεωρηθεί μέρος αυτής της καλλιτεχνικής - πολιτιστικής κληρονομιάς, ανεξάρτητα από τις πραγματικές πολιτικές πεποιθήσεις του μεγάλου Hugo Pratt …!

*«Αναρχοφασισμός»: Μια επισκόπηση της «Δεξιάς Αναρχικής» Σκέψης

Lamia Casual Crew: Μνήμη Αθανασίου Διάκου

Με αφορμή την επέτειο της στρατιωτικής κυβέρνησης* της 21ης Απριλίου 1967: «Ε.Σ.Ε.Σ.Ι. -Εκεί που η Επανάσταση ήταν πραγματικά Επανάσταση» ένα άρθρο του αείμνηστου Συναγωνιστή Θεόδωρου Καραμπέτσου στον «Ελεύθερο Κόσμο» της 13ης Μαρτίου 2005 (.pdf)

 

Ο Θεόδωρος Καραμπέτσος υπήρξε ένας μαχητής των ιδεών, αμετανόητος «νεοφασιστής» και ηγετικός στέλεχος μαζί με τον Σπύρο Σταθόπουλο και τον τριτοθεσίτη «αριστερό εθνικοσοσιαλιστή» και εκφραστή της τάσης των nazi- maoists Γεώργιο Βεντούρη, του θρυλικού φοιτητικού Ε.Σ.Ε.Σ.Ι. για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Εξαιρετικός τόσο στο γράψιμο σε κορυφαία ελληνικά και ξένα ιδεολογικά έντυπα όσο και στον καθημερινό «πεζοδρομιακό» ακτιβισμό απέναντι στους ένστολους και μη εχθρούς του κινήματος.

Δεν λύγισε απέναντι στις διώξεις της κατευθυνόμενης Ιταλικής δικαιοσύνης αμέσως μετά τις προβοκατόρικες εκρήξεις βομβών με εκατόμβες θυμάτων για τις οποίες κατηγορήθηκαν οι εθνικιστές και οι νεοφασίστες, δεν υποχώρησε απέναντι στην εξουσιαστική επέλαση της αστικής δημοκρατίας μετά το ’74, αλλά και στην φυλάκιση στα κάτεργα της αστικής δημοκρατίας που ακολούθησε το ’77 - ’78  με εντολή του Αβέρωφ ο οποίος ήταν υπουργός άμυνας και χαρακτήριζε δημοσίως τους συναγωνιστές της εποχής εκείνης ως «σταγονίδια» και «αναρχοφασίστες».

Ένας αφοσιωμένος «μύστης» της Αντιδημοκρατικής σκέψης και λαμπρός επιστήμονας που ποτέ όμως δεν έκρυψε την αυστηρή κριτική του - από εθνικοεπαναστατική σκοπιά - για την διακυβέρνηση της 21^η Απριλίου, και την συνολική επίδραση και πορεία της. Να σημειωθεί ότι πολλά από τα μέλη της ηγεσίας του συνδέσμου του Ε.Σ.Ε.Σ.Ι., στερήθηκαν στη διάρκεια του Ελληνικού στρατιωτικού καθεστώτος της 21^ης Απριλίου, είτε της δυνατότητας να δέχονται εμβάσματα σε συνάλλαγμα, είτε τα διαβατήρια τους, μεταξύ τους και ο ίδιος ο Σταθόπουλος και ο Βεντούρης.

Ο φοιτητικός σύνδεσμος των 15.000 μελών ήταν μεταξύ των τριών μεγαλυτέρων επαναστατικών κινημάτων της εξεγέρσεως του 1968, και με τέτοια δυναμική που ενοχλήθηκαν οι γνωστές υπηρεσίες ενώ έφτασε στο σημείο να προτείνει με άρθρο της η εθνικίστρια δημοσιογράφος Gianna Preda, να μετατραπεί η Ελλάδα της εποχής εκείνης σε Κούβα της «εθνικιστικής» σκέψης. 

Συμμετείχε σε διάφορα πολιτικά σχήματα και παρά το γεγονός ότι γνώριζε τις παθογένειες τα πρόσωπα και τις καταστάσεις, παρέμεινε μέχρι το τέλος ένας απλός πολιτικός στρατιώτης που ποτέ όμως δεν ζήτησε τιμές και ανταλλάγματα. Απεβίωσε στην Αθήνα την 4^η Ιουνίου 2014. Το παρακάτω άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» την 13^η Μαρτίου 2005 - αλλά και ο τίτλος του για όσους μπορούν να καταλάβουν το υπονοούμενο σε σχέση με την «επανάσταση» η οποία ήταν τελικά μόνο ... παρένθεση - έχει συμβολική αξία. 

Πρώτον διότι είδε το φως της δημοσιότητας σε ένα γνωστό έντυπο που διάβαζαν φανατικά την εποχή εκείνη πολλοί υποστηρικτές του Συνταγματάρχη Παπαδόπουλου και δεύτερον επειδή την ίδια περίοδο συγκροτείτο η «Πατριωτική Συμμαχία» - μια πρόχειρη συμφωνία αφελών εθνικιστών και γραφικών ακροδεξιών - με το εν λόγω εγχείρημα να καταλήγει φυσικά σε παταγώδη οργανωτική και εκλογική αποτυχία, αφού στηρίχθηκε σε σαθρές βάσεις. Παράλληλα όμως αυτή η εξέλιξη - προς δυσαρέσκεια πολλών γνωστών ηγετίσκων - συνέβαλλε στην ουσιαστική «αυτονόμηση» ακόμη περισσοτέρων εθνικοσοσιαλιστών που αρνήθηκαν να συμπορευτούν με συγκεκριμένα «σκοτεινά» πρόσωπα. 

Σημαντικό να αναφερθεί ότι στο εν λόγω άρθρο υπάρχει και η ιδεολογική διακήρυξη των Ελλήνων φοιτητών της Ιταλίας. Στις γραμμές αυτές ο Θεόδωρος Καραμπέτσος δεν «μασάει» τα λόγια του. Ασκεί κριτική όσο του επιτρέπει ο χώρος της εφημερίδας, αναφέρει σημαντικές πτυχές και υπενθυμίζει έμμεσα σε πολλούς την συνέχεια του συγγραφικού παλμού από το γνωστό αυτοβιογραφικό μυθιστορηματικό έργο του «Οι αντιδραστικοί» το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ. 

Ένα πόνημα «αιρετικό» που προκάλεσε αντιδράσεις και για αυτόν τον λόγο έγινε άλλωστε το αντικείμενο ειρωνικών σχολίων σε αφιέρωμα για την «νεοφασιστική λογοτεχνία» στον «Ιό» και σε άλλα ρυπαρά αντιφασιστικά έντυπα.

Γράφει χαρακτηριστικά στο βιβλίο αυτό στην σελίδα 119 προκαλώντας ευθέως όλους όσους ενοχλούνται από την προβολή της επαναστατικής σκέψης, η πένα του φυσικά δεν θυμίζει σε τίποτα την γνωστή αστική εθνικοφροσύνη:

«Αν ήταν ο Παπαδόπουλος, ίσως να ξέφευγε απ’ την παγίδα. Κι αν η κίνηση του Ιωαννίδη μας απέφερε την πολυπόθητη Ενωση; Ήταν αδύνατο, μ’ όλα τούτα τα ντόπια και ξένα κοράκια! Πού είναι οι εθελοντές; Είναι δυνατόν οι Εθνικιστές να κάθονται ξαπλωμένοι και να τους χαϊδεύουν τ’ αρχίδια, την ώρα που η Κύπρος χαροπαλεύει; Τι τάχουμε τ’ αρχίδια; Μόνο για να τα κρατά στη χούφτα της κάποια Γαλλίδα ή οποιαδήποτε άλλη;»

Σύμφωνα με όσα γράφει ο Σπύρος Σταθόπουλος στον πρόλογο του βιβλίου «Οι αντιδραστικοί», ο Καραμπέτσος «...Δεν υπήρξε απλά αυτόπτης μάρτυς αλλά αγωνιστικά ενεργοποιημένος ολόκληρη την εποχή της έξαρσης του ελληνικού εθνικισμού στην Ιταλία, για να μπορέσει ν’ αποδώσει τόσο ζωντανά όλο το σκηνικό της πολιτικής βίας στην γειτονική μας χώρα. Θα ήταν βέβαια ακατανόητο, αν μέσα σ’ αυτές τις σελίδες, ένας εθνικιστής συγγραφέας, δεν άφηνε να ξεχυθούν οι βροντές της εθνικιστικής κοσμοθεωρίας που δεν έχουν καμιά σχέση με καρικατούρες «φασισμού» όπως τους μηρυκάζουν οι «προοδευτικοί» γραφιάδες μέσα στο σενάριο της βίας, των πολιτικών μηχανορραφιών, της δολοπλοκίας και αριστερής τρομοκρατίας σ’ όλα τα επίπεδα της ιταλικής ζωής, ξεπετάγεται ένα σημαντικό μέρος της παγκόσμιας διανόησης. Σπέγκλερ, Πρετσολίνι, Τζιόραν, Νίτσε, μπαίνουν τόσο απλά και τόσο αυθόρμητα στο διήγημα.Το δεύτερο μέρος του βιβλίου είναι η επιστροφή στην Ελλάδα. Η καυστική κριτική της Απριλιανής επαναστάσεως από καθαρά εθνικιστική σκοπιά. Οι αγώνες και οι διώξεις της «μεταπολίτευσης» σε βάρος των «στιγματισμένων» εθνικιστών. Το δράμα και το ξεπούλημα της Κύπρου, οι πόθοι και τα πάθη των καθηλωμένων σε αναγκαστική απραξία, εθνικιστών. Ο Καραμπέτσος μ’ αυτό το βιβλίο αγγίζει την καρδιά κάθε Έλληνα εθνικιστή και τον οπλίζει για τους αγώνες που έρχονται, χωρίς να χάνεται σε φιλοσοφικά ευχολόγια και νεφελώματα....».

*Η δημοσίευση αυτή αφιερώνεται στους αντιδημοκράτες «Κανταφικούς» αξιωματικούς και υπαξιωματικούς που αριθμητικά υπήρξαν η μειοψηφία στο στράτευμα, και «προδόθηκαν» από την πρώτη ημέρα του εγχειρήματος με την ευθύνη να βαραίνει κυρίως την ηγετική τριανδρία της 21^ης Απριλίου. 

Κάποιοι εξ αυτών πολέμησαν και στην Κύπρο για την Ένωση απέναντι στους πάνοπλους Τούρκους και Τουρκοκύπριους, και παρά την καταιγίδα συκοφαντίας και παραπληροφόρησης μετά το '74 παρέμειναν εχθροί του πλουτοκρατικού καθεστώτος, δεν υπέγραψαν δηλώσεις μετανοίας και υπέστησαν προσωπικές και επαγγελματικές διώξεις από τους πολιτικάντηδες και τα τσιράκια τους.

Πατήστε πάνω στις εικόνες ή κατεβάστε το αρχείο σε .pdf εδώ…

Βιβλιοπαρουσίαση: Φασισμός, Ιστορία και Ερμηνεία

Το έργο του Emilio Gentile - άγνωστο ως σήμερα στην Ελλάδα - επανατοποθετεί το ζήτημα της κατανόησης του Φασισμού στο επίκεντρο της ιστορικής, πολιτικής, κοινωνιολογικής και ανθρωπολογικής έρευνας. 

Η παρούσα ελληνική έκδοση έρχεται να ενισχύσει τις γνώσεις του Έλληνα αναγνώστη προσφέροντας νέους τρόπους ανάγνωσης ενός σύνθετου πολιτικού και κοινωνικού φαινομένου που επηρεάζει ως τις μέρες μας τόσο την πολιτική όσο και την κοινωνία κυρίως μέσω της αντίληψης που έχουμε για αυτόν, αλλά και λόγω του ότι αγγίζει ορισμένα στοιχεία της φύσης του ανθρώπου που είναι διαχρονικά. 

Στην εποχή της αυτοκρατορίας του ενός και μόνου συστήματος (καπιταλιστικού), της διεθνούς τρομοκρατίας της ανόδου των φονταμενταλιστικών θρησκειών και των φανατισμών νομίζουμε ότι μια πολύπλευρη ανάλυση του φασισμού όπως αυτή του Gentile είναι περισσότερο επίκαιρη από ποτέ. 

Ο Emilio Gentile είναι καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης La Sapienza. Διαπρεπής ιστορικός του φασισμού, έχει εδώ και καιρό αναγνωριστεί ως ένας από τους σπουδαιότερους μελετητές της φασιστικής ιδεολογίας και του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος, καθώς και για την ερμηνεία που έδωσε στο φασισμό ως «πολιτική θρησκεία». 

πηγή