Λουκάς Σταύρου: Ο πυρφόρος της «Εθνικιστικής Αριστεράς» της Κύπρου (συνέντευξη στο έκτο τεύχος της «Ανάκτησης» 06/2020)

Τον Ιούνιο του 2020 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ανάκτηση» - έκδοση που επηρεάζεται σήμερα σε σημαντικό βαθμό από τις απόψεις της «Τρίτης Θέσης» - μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Κύπριου Συναγωνιστή ποιητή και στοχαστή Λουκά Σταύρου. 

Στον σύνδεσμο εδώ μπορείτε να βρείτε την πρωτότυπη διαδικτυακή δημοσίευση όπου γίνεται λόγος για την «Εθνικιστική Αριστερά» - ένας πρόσφατος διάλογος σχετικά με αυτή την πολιτική έκφραση στον σύνδεσμο εδώ με την συμμετοχή και του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου - και την αστική ακροδεξιά ενώ στο επίσημο ιστολόγιο της «Ανάκτησης» εδώ μπορείτε να επικοινωνήσετε για να προμηθευτείτε τα παλαιότερα τεύχη καθώς και το τελευταίο που ήδη εξαντλείται λόγω της ποιοτικής αρθρογραφίας και της προώθησης μέσω του αυτόνομου δικτύου διανομής.

Η πρόσφατη ανοιχτή επιστολή του συναγωνιστή της Μεγαλονήσου για τον Κωνσταντίνο Πλεύρη - εδώ - δημιούργησε ιδιαίτερη αίσθηση και είναι επίκαιρη και πάλι μετά τις δηλώσεις του τελευταίου υπέρ της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Στο σύνδεσμο εδώ ο προσωπικός ιστότοπος του Λουκά Σταύρου, τα βιβλία του μπορείτε να βρείτε με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο καθώς και σε εθνικιστικά βιβλιοπωλεία ενώ κάποια από τα ποιήματα του έχουν μελοποιηθεί και μπορείτε να τα ακούσετε εδώ …

Συχνά χρησιμοποιείτε τους όρους της «εθνικιστικής αριστεράς» και του «εθνικού κοινωνισμού». Ποιο περιεχόμενο δίνετε σε αυτές τις έννοιες;

Ο όρος εθνικιστική αριστερά προσδιορίζει την θέση μάχης στις παρούσες πολιτικές συνθήκες. Αφενός αρνούμαστε να δεχθούμε την συστημική εθνομηδενιστική αριστερά η οποία εκμεταλλεύεται τα κοινωνικά ζητήματα και προβάλλεται ως διεκδικητής των κοινωνικών δικαίων ενώ ταυτόχρονα μηδενίζει την αρχή του έθνους αλλά και στηρίζει τις ολιγαρχικές δομές του συστήματος. Από την άλλη αρνούμαστε τον ψευτοεθνικισμό της ακροδεξιάς που συγκαλύπτει κάτω από τα κενά συνθήματα της την υπεράσπιση της συντηρητικής ολιγαρχίας και της συμβιωτικής σχέσης κράτους και εκκλησίας επί της οποίας εδράζεται το όλο ληστρικό σύστημα της ιδιωτικής τραπεζοκρατικής οικονομίας.

Με τον όρο εθνικιστική αριστερά συνενώνουμε σε μια πολιτική πρόταση την διεκδίκηση των κοινωνικών δικαίων με τις αρχές και αξίες του έθνους, του λαϊκού κράτους και της κοινωνιοκρατίας. Προτείνουμε ένα νέο πολίτευμα όπου η κοινωνία η ίδια μέσα από τις παραγωγικές συλλογικότητες της νομοθετεί και ασκεί η ίδια εξουσία υπό το φως των αρχών του έθνους.

Ας μιλήσουμε για την «εθνική ταυτότητα» …

Εθνική ταυτότητα δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς την φυλετική της βάση. Δικαιώματα στη γη της πατρίδος πρέπει να έχουν πρώτα οι φυλετικώς έλληνες. Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να δεχθώ την πατρίδα σαν ένα τσιφλίκι της ολιγαρχίας που μας στερεί το δικαίωμα της εργασίας και της αξιοποίησης της συλλογικής υπεραξίας που δημιουργούμε.

Πάνω στην αρχή των λαϊκών συνελεύσεων μπορεί να δομηθεί ένα σύστημα πραγματικής νομοθετικής αυτοδιοίκησης των νομών ή επαρχιών με δικαίωμα ανάκλησης των αντιπροσώπων του λαού από τις λαϊκές συνελεύσεις. Μια περιορισμένη σε αριθμό κεντρική εθνοσυνέλευση θα συμπληρώνει τις νομαρχιακές νομοθετικές αυτοδιοικήσεις με νομοθετήματα που αφορούν την επικράτεια. Το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα στηρίζεται από το ταξικό κράτος και διαφεντεύει την εθνική οικονομία επιτρέποντας στους ολιγάρχες τραπεζίτες ιδιώτες και κλήρο, την αρπαγή της συλλογικής υπεραξίας της εργασίας.

Το εθνικοκοινωνικό κράτος δεν είναι μια αμεσοδημοκρατία που εδράζεται στον πλειοψηφισμό και την αναρχία που αναπαράγουν την θεσμική τυραννία της ολιγαρχίας αλλά μια θεσμική προστασία της λαϊκής εξουσίας μέσα από ένα κεντρικό όργανο εξουσίας που είναι η πολιτική έκφραση της ιδεολογίας του εθνικοκοινωνισμού. Το τραπεζικό σύστημα ανήκει στο λαϊκό κράτος και στηρίζει την παραγωγική διαδικασία με το πνεύμα της ισόρροπης ανάπτυξης όλων των παραγωγικών τομέων χωρίς τοκογλυφικούς όρους και προϋποθέσεις.

Το χρήμα που επιστρέφουν οι δανειζόμενες παραγωγικές δυνάμεις στην κρατική τράπεζα, επιστρέφει στο λαό με κοινωνική πολιτική , μείωση των φόρων , αναπτυξιακά έργα υποδομής, ενδυνάμωση της άμυνας που θα προστατεύει την πατρίδα και την εθνική και λαϊκή κυριαρχία.

Σε ποια φάση βαδίζει το Κυπριακό ζήτημα; Είναι αναστρέψιμη η κατάσταση που οδηγεί σε μια μορφή Ομοσπονδίας με τους Τουρκοκυπρίους;

Το κυπριακό ζήτημα πορεύεται πάνω σε δύο γραμμές που διαπλέκονται μεταξύ τους. Η μια γραμμή είναι αυτή των συνομιλιών και των διαφόρων συμφωνιών που ξεκινά από την συμφωνία κορυφής Μακαρίου - Ντενκτάς και φτάνει μέχρι σήμερα και η δεύτερη γραμμή και η πλέον επικίνδυνη, μειοδοτική και ύπουλη είναι αυτή της εμπράγματης διευθέτησης του κυπριακού και της δημιουργίας νέων δεδομένων που ανατρέπουν κάθε φορά το λεγόμενο στάτους κβο. Ως τέτοια συμβάντα εμπράγματης διευθέτησης έχω να αναφέρω τα εξής:

Εμπράγματη άρση της εμπολέμου καταστάσεως και άνοιγμα των οδοφραγμάτων με δραματικές συνέπειες εις βάρος του κυπριακού ελληνισμού. Διπλό δημοψήφισμα του 2004 που κατοχύρωσε δύο εκλογικά σώματα και δύο λαούς, πράγμα που αντιστρατεύεται ακόμα και το κατακτητικό σύνταγμα της Ζυρίχης που μιλά για ένα λαό. Αναγνώριση των οργάνων του κατοχικού μορφώματος όπως το εμπορικό επιμελητήριο το οποίο σφραγίσει τα προϊόντα που περνούν στην ελεύθερη επικράτεια .

Αναγνώριση των κατοχικών οργάνων αγοράς και αξιολόγησης περιουσιών των προσφύγων. Αποδοχή εμπορικών αντιπροσωπειών του κατοχικού μορφώματος στην ευρωπαϊκή ένωση. Ελεύθερη διακίνηση των οχημάτων με κατοχικές πινακίδες. Μέσα από τις συνομιλίες η κατοχή έχει κερδίσει την πολιτική ισότητα και στην ουσία έχει αναγνωριστεί από την κυπριακή δημοκρατία.

Τούτο σημαίνει πως ο συνεταιρισμός δεν είναι απαραίτητο να περάσει μέσα από την λύση της ΔΔΟ αλλά μπορεί να εφαρμοσθεί μέσα από εμπορικές συμφωνίες πάνω σε διάφορα θέματα. Αυτή η κατάσταση είναι αναστρέψιμη εφόσον υπάρξει λαϊκή αντίσταση αλλά και ορθή πολιτική πλοήγηση.

Ποια είναι η γνώμη σας για την ΕΟΚΑ Β’, εφόσον συμμετείχατε σε αυτήν;

Να ξεκαθαρίσουμε ότι κατά την περίοδο της ΕΟΚΑ Β ήμουν μαθητής με πολύ περιορισμένη δράση στο χώρο του σχολείου. Συμμετείχα όμως στα πολεμικά τάγματα της ΕΟΚΑ Β που δημιουργήθηκαν κατά την περίοδο της τουρκικής εισβολής και έλαβα μέρος σε μάχες ως εθελοντής χωρίς μάλιστα να έχω γνώση των στρατιωτικών πραγμάτων. Βέβαια είναι διαφορετικό να βλέπεις τα πράγματα εκ των υστέρων .

Ποιος ήταν κατ, αρχήν ο σκοπός της οργάνωσης;

Να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης για να αλλάξει πολιτική το μακαριακό καθεστώς. Όμως αυτή η τακτική δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Έδιδε επίσης το δικαίωμα στον Μακάριο να αντιπροσωπεύει την νομιμότητα και η ΕΟΚΑ Β καταδικάστηκε να μείνει στο περιθώριο τη παρανομίας ενώ τα πράγματα ήταν ανάποδα. Ο Μακάριος αντιπροσώπευε την προδοσία του αγώνα της ΕΟΚΑ και την μετάβαση σε ένα μετα-αποικιακό μόρφωμα.

O αρχηγός της ΕΟΚΑ μετά την προδοσία της Ζυρίχης προέτρεψε τους αγωνιστές να στηρίξουν τον Μακάριο. Δεν κατήγγειλε ευθέως την προδοσία. Αυτή η στάση πρέπει να ιδωθεί μέσα στις τότε συνθήκες. Το λάθος συνεχίστηκε και στην ΕΟΚΑ Β η οποία δεν είχε πολιτικό βραχίονα. Η πολιτική άποψη της ΕΟΚΑ κινήθηκε μέσα στα πλαίσια της δεξιάς και των ιδεολογημάτων της. Έτσι για άλλη μια φορά η ενωτική παράταξη την οποία ήθελε να εκφράσει έμεινε χωρίς πολιτική οργάνωση και δίδαξε την παράταξη πως μόνο ως μοχλός πίεσης θα μπορούσε να δράσει και να αναμένει αποτελέσματα. Πλάνη μεγάλη.

Το λαμπρό παράδειγμα της ΕΟΚΑ Β’

Όμως αυτές τις τραγικές ελλείψεις της πλήρωσαν βαρύτατα οι αγνοί αγωνιστές της ενώσεως οι οποίοι υπέστησαν μύριους διωγμούς από το μακαριακό και μεταμακαριακό τυραννικό κατεστημένο. Η ΕΟΚΑ Β όμως παρά τα λάθη και τις ελλείψεις της παραμένει λαμπρό παράδειγμα ένοπλης αντίστασης και οργάνωσης των λαϊκών δυνάμεων.

Τα πολεμικά τάγματα της ΕΟΚΑ Β που οργανώθηκαν πάνω στη βάση του αντάρτικου στρατού με την εξουδετέρωση των τουρκικών θυλάκων κατά την περίοδο της τουρκικής εισβολής του 1974 απέτρεψαν την σύνδεση των ενόπλων τουρκοκυπριακών δυνάμεων του νότου με τις δυνάμεις εισβολής. Να σημειώσουμε όμως πως τα περισσότερα στελέχη της ΕΟΚΑ Β μετά την εισβολή εντάχθηκαν στο συστημικό κόμμα του Δημοκρατικού Συναγερμού και των δεξιών κομμάτων.

Δημοσιεύθηκε στο 6ο τεύχος της ΑΝΑΚΤΗΣΗΣ 

Σύνδεσμος για κατεβάσετε σε .pdf τεύχη του περιοδικού «Αντίδοτο»

Σχετικός σύνδεσμος εδώ ...

Η «αποκαθήλωση» του «Πατριάρχη»

 

Συνέντευξη του Francois Bousquet στο περιοδικό «Éléments». Το να είσαι επαναστάτης - οδηγίες χρήσης. Το μάθημα του Dominique Venner και η μεταθανάτια δημοσίευση των «Carnets rebelles» (μετάφραση του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

Χρόνια πολλά σε όλους τους Αντιδημοκράτες!

zentropafatria@protonmail.com

Τα παραπάνω βιβλία μπορείτε να τα βρείτε: βιβλιοπωλείο "Η αλληλεγγύη των φίλων" (Αθήνα) "Λόγχη" (Αθήνα) και στο "Αριστοτέλειο" (Θεσσαλονίκη) καθώς και μέσω των αυτόνομων ομάδων.

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Η μεταθανάτια έκδοση των Carnets rebelles (Επαναστατικά Τετράδια) του Dominique Venner (1935 - 2013), του οποίου ο πρώτος τόμος μόλις κυκλοφόρησε από την «Nouvelle Librairie» στην Γαλλία με εισαγωγή του Alain de Benoist, είναι για όλους εμάς ένα σπουδαίο εκδοτικό γεγονός.

Έχω διαβάσει μερικές  γραμμές, διότι  μιλάμε για 400 σελίδες που θα ακολουθήσουν χιλιάδες άλλες. Μια ποσότητα  αντάξια του ανθρώπου που ήταν ο Dominique Venner. Μία κολοσσιαία έκδοση που έχει να δώσει πολλά. Αλλά ας αφήσουμε τον Francois Bousquet, μελετητή και αναλυτή του Venner, να μας τα εξηγήσει καλύτερα.

Η συνέντευξη που ακολουθεί είναι στο περιοδικό Éléments.

«Όσο θα έχουμε όπλο πίσω από την πόρτα, κούτσουρα στο τζάκι και μωρά στην κούνια, θα είμαστε κύριοι του σπιτιού μας»

Dominique Venner

«Με χτύπησαν βάναυσα πολλές φορές οι αστυνομικοί, έγδαραν το τριχωτό της κεφαλής, έσπασαν τα πλευρά μου στο βαν της αστυνομίας, τα χέρια μου δεμένα πίσω από την πλάτη με χειροπέδες. Το κρανίο μου ήταν σαν τσακισμένο σίδερο, κατά τη σύλληψή μου, τον Απρίλιο του 1961, στις εγκαταστάσεις του εγκληματολογικού. Όταν μίλησα σε  αυτούς τους κυρίους, με έγδυσαν, με χειροπέδες πίσω από την πλάτη μου. Χτυπήματα σε διαλλείματα, διπλωμένος στην μέση, έκανα εμετό. Ποτέ δεν σκέφτηκα  να κάνω καταγγελία, να χρησιμοποιήσω αυτές τις καταχρήσεις εναντίον των αντιπάλων μου. Λάθος, χωρίς αμφιβολία από την άποψη της χαμηλής πολιτικής αποτελεσματικότητας. Μου φάνηκε ότι ήταν μέρος του παιχνιδιού. Οι κίνδυνοι της δουλειάς κατά κάποιο τρόπο. Και θα ήταν ταπεινωτικό, θα ήταν υποτιμητικό και θα έπεφτε να παραπονεθώ. Τους κάνετε πάρα πολύ μεγάλη τιμή. Να αντέχεις με ασυδοσία και περιφρόνηση και να μην γκρινιάζεις»

Dominique Venner, Carnets rebelles τόμος 1^ος

Éléments: Ο Dominique Venner είναι ο συγγραφέας ενός εντυπωσιακού έργου, αλλά δεν φανταζόμασταν ότι περιείχε ακόμη αδημοσίευτους θησαυρούς όπως αυτά τα «επαναστατικά τετράδια» , στων οποίων υπάρχει ένα πολύ μεγάλο άρθρο στο νέο τεύχος του  περιοδικού μας, το Éléments, συνοδευόμενα από φωτογραφίες επίσης αδημοσίευτες ... Από πού προέρχονται;

Δεν τολμάμε να μιλήσουμε για μια  θεϊκή έκπληξη, μια παραπλανητική έκφραση που θα παρερμηνευόταν. Η ανακάλυψη αυτών των «Carnets rebelles» είναι, ωστόσο, μια τέτοια έκπληξη.

Μετά τον θάνατο του στις 21 Μαΐου 2013, ο Dominique Venner έγινε πολιτικός μύθος, όπως λέει ο Alain de Benoist. Έχει τις εξεγερσιακές και ενωτικές ιδιότητες του, τουλάχιστον για όσους δεν φοβούνται τον πανηγυρικό ρωμαϊκό θάνατό του στον καθεδρικό ναό της Notre - Dame - de - Paris. Για πολλούς από εμάς, η αναφορά του ονόματος του έχει γίνει ακόμη και παραστατική, λες και ο θάνατός του είχε μεταθανάτιες αρετές και λειτούργησε ως ενεργός αρχή.

Ως συγγραφέας όμως ας πούμε, ότι είχε σταματήσει πια να μιλάει, παρά μόνο να ξαναδιαβάσει κάποιος  τα βιβλία του, κάτι που σίγουρα πρέπει να γίνεται. Ωστόσο, η πολιτική και πνευματική του διαθήκη  το «Un Samouraï D Occident», Ο Δυτικός Σαμουράι, ένα υπερβόρειο βιβλίο, φαινόταν να είναι η τελευταία του λέξη για πάντα. Τίποτα δεν μας εμποδίζει να το ξαναδιαβάσουμε, αντιθέτως πρέπει συνεχώς, αλλά δεν μπορούμε πλέον να το ξανανακαλύψουμε!

Λες και ο εκούσιος θάνατος του Venner, μέσω της απήχησης του, είχε επισκιάσει τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου του έργου του. Τώρα, είναι αυτός  που είναι μπροστά μας, είναι αυτός που μας καλεί να δράσουμε. Από τις 21 Μαΐου 2013 είναι ο Ομηρικός Ήρωας, ο Ρωμαίος Στρατιώτης που απευθύνεται σε εμάς, πολύ περισσότερο από τον συγγραφέα. Και τώρα ο συγγραφέας μας καλεί πίσω. τώρα μας δίνει αυτά τα καταπληκτικά Τετράδια - Μαύρα, Φλογερά και Αιρετικά σαν τον Ιππότη του Dürer, τον οποίο τόσο αγαπούσε.

Κανείς δεν τους περίμενε. Κατά κάποια ειρωνεία της τύχης, είναι με τον δικό τους τρόπο μια από τις μορφές του απροσδόκητου στην ιστορία (και που ξέρουμε πόσο το έψαχνε ο Venner). Για το κοινό του, μια τέτοια ανακάλυψη είναι θαύμα.  Δουλεύουμε νυχθημερόν για να μπορέσουμε να δημοσιεύσουμε αυτού του είδους τα βιβλία. Ευχαριστούμε την Clotilde Venner, την τελευταία του σύζυγο, και τον Guillaume Venner, τον γιο του, που μας τα εμπιστεύτηκαν.

Éléments: Ο Dominique Venner ήταν ένας πολύ μυστικός χαρακτήρας. Αποκαλύπτει μια γωνιά της ψυχής του σε αυτά τα επαναστατικά Τετράδια. Τα εμπιστεύετε περισσότερο από ό,τι συνήθως;

Εμπιστεύεται, ναι, μερικές φορές. Δεν ήταν όμως αυτό το στυλ του. Δεν θα βρεις εξομολογητήριο εδώ. Ο Venner ήταν κυνηγός, όχι βοσκός. Τούτου λεχθέντος, αποκαλύπτει ελάχιστα γνωστά σημεία της ζωής του, με σεμνότητα και διακριτικότητα. Έτσι τα κενά στη βιογραφία του καλύπτονται εν μέρει. Κατά τη διάρκεια των σελίδων και των Σημειωματάριων, διαμορφώνεται ένας πιο εξαντλητικός, πιο περίπλοκος, ευρύτερος χαρακτήρας ... Δεν υπάρχουν περιορισμοί χώρου ή μορφής (τα Carnets περιέχουν χιλιάδες σελίδες και δέκα τόμοι δεν θα είναι αρκετοί για να εξαντληθεί το υλικό).

Ποτέ άλλοτε ο Venner δεν είπε τόσα πολλά για τον εαυτό του και την κοσμοθεωρία του, χωρίς να γίνει ποτέ αδιάκριτος. Είναι εκεί όπως είναι από μόνο του και πρώτα απ' όλα μια ηθική συμπεριφορά. Ωστόσο, όταν πρόκειται για συμπεριφορά, μιλάμε για μετριοπάθεια.

Ποτέ μην παραπονιέσαι, ποτέ μην εξηγείς, πίστευε ο ίδιος! Τα Τετράδια δεν αλλάζουν ριζικά αυτή τη νοοτροπία, αλλά δίνουν στον συγγραφέα μια μεταθανάτια ελευθερία που δεν έχουν οι ζωντανοί, και μάλιστα για καλό λόγο: την ελευθερία των νεκρών.

Éléments: Πώς παρουσιάζεται το σύνολο των κειμένων; Σαν ένα ημερολόγιο που ενημερώνεται μέρα με τη μέρα μετά από ένα χρονολογικό νήμα; Γιατί τα αποκάλεσε έτσι;

Δεν είναι ένα ημερολόγιο με την αυστηρή έννοια του όρου, όπως αυτό του Drieu, του Morand ή σήμερα του Renaud Camus, αν και υπάρχουν πολλές σημειώσεις που το κάνουν να μοιάζει με ημερολόγιο με την κλασική έννοια του όρου.

Είναι μάλλον ένα είδος κατασκευής ενός έργου, μαζί με μια αυτοπροσωπογραφία και ένα χρονικό των καιρών. Καθώς το διάβαζα και το ξαναδιάβασα, πίστευα ότι είναι ένα συνολικό βιβλίο. Όταν άρχισε να το γράφει, ο Dominique Venner σίγουρα δεν ήξερε πού θα τον πήγαιναν αυτά τα Carnets. Το πρώτο από αυτά χρονολογείται από το 1973. Είναι μια συλλογή αναφορών, ένα είδος vademecum, εγχειρίδιο, σίγουρα πολύτιμο, αλλά που δεν θα απαιτούσε μεταθανάτια δημοσίευση, παρά μόνο σε επιστημονικά περιοδικά. Θα χρειαζόταν δέκα χρόνια για να δει το πρώτο πραγματικό Carnet, το 1982.

Μετά από αυτό, τίποτα δεν θα σταματούσε τον Venner. Σημαντικό σημείο: τα Carnet δεν γράφτηκαν στη έμπνευση της στιγμής, αλλά εκ των υστέρων, ως αυτοσχέδια απομνημονεύματα. Συνολικά, υπάρχουν περίπου είκοσι τετράδια με αναμνήσεις και περίπου δεκαπέντε προπαρασκευαστικά τετράδια για τα βιβλία του, τα οποία μπορούμε να υποθέσουμε ότι περιέχουν θησαυρούς λόγω της πυκνότητάς τους, συμπεριλαμβανομένου ενός πολυτελούς και πλούσια εικονογραφημένου «Βιβλίου Κυνηγιού», που σε εύθετο χρόνο θα δημιουργήσει προβλήματα δικαιωμάτων.

Το συναρπαστικό με το ξεφύλλισμα αυτών των χιλιάδων σελίδων είναι η προσπάθεια που κόστισε στον συγγραφέα. Είμαι πεπεισμένος ότι ο Venner έδινε μια μάχη με τον άγγελο, αν μου επιτρέπετε αυτή τη βιβλική εκτροπή, μια μάχη ενάντια στις δυνάμεις του θανάτου, της φθοράς, της εντροπίας. Για να φανταστεί κανείς αυτό το είδος ζωής, πρέπει πάντα να έχει κατά νου ένα από τα λόγια του Solzhenitsyn, που ισχύει τόσο για τον Balzac όσο και για τον Dostoevskij (και εκατό άλλους): «Όλη μου τη ζωή, έτρεχα σαν μαραθώνιος».

Έτσι και με τον Venner. Χωρίς επιβράδυνση, «Ολοκληρωτική Κινητοποίηση», για να δανειστώ το λεξιλόγιο του Jünger. Τον οδηγούσε η επιταγή του έργου να γραφτεί και αφιέρωσε όλες του τις ώρες σε αυτό. Για να αποκτήσετε εσείς αυτή την εντυπωσιακή μάζα κειμένων. Γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μνημείο εξεγερμένης σκέψης.

Éléments: Αυτό είναι που σε κάνει να λες ότι ένα έργο κρίνεται ακόμα κι αν το ζυγίσεις ...

Το ζύγισμα των ψυχών, όπως ειπώθηκε στις θεολογίες της Δευτέρας Παρουσίας.  Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι δεν μπορεί κανείς να παρουσιαστεί σε αυτήν την Δεύτερη Παρουσία της τέχνης, που είναι μεταγενέστερη, με μια χούφτα βιβλία ή μερικούς πίνακες. Σε αυτό το δικαστήριο της τέχνης, η αφθονία έχει σημασία, συχνά επικρατεί η ποσότητα.

Αυτό είναι που με κάνει να πω ότι ένα έργο, ξεκινώντας από αυτό του Venner, που παίρνει μια εντελώς νέα διάσταση με αυτά τα Carnets, κρίνεται ζυγίζοντας το, όπως στην πυγμαχία. Υπάρχουν βαρέων βαρών και άλλα. Με αυτά τα Τετράδια, ο Venner παίζει περισσότερο από ποτέ στην κατηγορία των βαρέων βαρών.

Éléments: Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις πώς η ιδεολογική ραχοκοκαλιά του Venner έγινε ξεκάθαρη πολύ νωρίς. Μόλις ξέσπασε ο πόλεμος στην Αλγερία, το όραμά του για τον κόσμο ορίστηκε …

Για να παραφράσω τον Péguy, ο κόσμος ανήκει σε αυτούς που ξυπνούν νωρίς, πριν από το δωδέκατο έτος. Αυτό συμβαίνει με τον Venner. Όλα σκιαγραφούνται κατά προσέγγιση όταν είναι δέκα ετών. Αργότερα, μπορεί μόνο να αναπτυχθεί κάτι και να εκβαθύνει.

Θέτει τα μεγάλα ερωτήματα της εποχής μας μισό αιώνα νωρίτερα. Και γιατί; Διότι ήταν ο πρώτος που αντιλήφθηκε τα προβλήματα ταυτότητας και πολιτισμού που θα γίνονταν μέρος της δημόσιας συζήτησης μόνο στον 21o αιώνα, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, στον νέο χώρο του Huntington,  χώρος που ανοίχτηκε από τότε.

Αυτή η επίγνωση χρονολογείται από την ανακάλυψη των ευρωπαϊκών πληθυσμών της Βόρειας Αφρικής κατά τη διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας. Τα σύνορα που τους χώριζαν από τους αυτόχθονες πληθυσμούς ξεπερνούσαν κατά πολύ το καθεστώς και των δύο, εκεί  οι αποικισμένοι, εδώ οι αποικιστές. Δεν είναι ζήτημα στάτους, μας λέει ο Venner - το καθεστώς είναι αναστρέψιμο - είναι ζήτημα ταυτότητας, που είναι άυλο.

Αυτό που χωρίζει τους Ευρωπαίους από τους Αφρικανούς έχει βαθύτερες και αρχαιότερες ρίζες από τα απρόβλεπτα της ιστορίας. Έχουν να κάνουν με την εθνική, θρησκευτική και πολιτισμική μήτρα κάθε ταυτότητας. Κανείς δεν ήθελε να το δει αυτό εκείνη τη στιγμή.

Δείτε το βιβλίο του Jean Birnbaum, Un silence religieux, που εκδόθηκε το 2016, το οποίο αναδεικνύει αυτό το τυφλό σημείο. Δεν ήταν για τον Dominique Venner. Ήταν ο πρώτος που κατάλαβε ότι αυτά τα μεγάλα ερωτήματα του πολιτισμού θα επέστρεφαν όπως στον Μεσαίωνα, πριν από τη γέννηση των σύγχρονων εθνών.

Παρατηρώντας την παράνοια

 

Moshpit - Mirror Of An Unbroken Faith

 

Η έκδοση της χρονιάς: Julius Evola, Καβαλικεύοντας την Τίγρη - Μετάφραση - Επιμέλεια: Αθανάσιος Νοτόπουλος (εκδόσεις «Λόγχη»)

Για πρώτη φορά στα ελληνικά, μεταφράζεται από τις εκδόσεις Λόγχη το έργο του Ιουλίου Έβολα «Καβαλικεύοντας την Τίγρη», σε μετάφραση Αθανασίου Νοτόπουλου. 

Παρότι ο Έβολα έγραψε το βιβλίο αυτό λίγα χρόνια μετά το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, φαντάζει εξαιρετικά επίκαιρο στις προτάσεις του και στις προοπτικές που μπορεί να λάβει.

Προτείνονται σε αυτό το πόνημα δρόμοι για την επαναπρόσληψη των παραδοσιακών αρχών μέσω μεταπολιτικών δρόμων, η αναζήτηση ενός εσωτερικού προσανατολισμού από τον άνθρωπο που δίνει νόημα στην ζωή και στην ύπαρξη. 

Κρίνεται η αποϊεροποιήση του σύγχρονου κόσμου και η έλλειψη υπερβατικού και παραδοσιακού οράματος. Ταυτόχρονα προτείνεται ως τρόπος αντίστασης το καβαλίκεμα της τίγρης, μια πρόκληση εσωτερικής απελευθέρωσης που οδηγεί στην αφύπνιση.

Ένα σημαντικό έργο που ανοίγει νέους δρόμους στην σκέψη αλλά και στην ενεργό συμμετοχή. 

πηγή

Εκ της χειρός kn_pappas

 

Leon Degrelle, Ο Τελευταίος Ιππότης - του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου: για πρώτη φορά στα ελληνικά, ένα βιβλίο που ασχολείται με τις ιδέες και την σκέψη του Λεόν Ντεγκρέλ, κάτι σαν μια πνευματική βιογραφία (εκδόσεις «Λόγχη»)

Το βιβλίο αυτό δεν συνιστά μια απλή βιογραφία ούτε ένα σύνηθες ιστορικό ανάγνωσμα. Αντίθετα καλεί τον αναγνώστη σε ένα πνευματικό, εσωτερικό ταξίδι με συνοδοιπόρο και καθοδηγητή τον Λεόν Ντεγκρέλ, τον τελευταίο Λευκό Ιππότη.

Μέσα από τα ίδια τα λόγια του Ντεγκρέλ, την εξιστόρηση των εμπειριών και των αναμνήσεων του, μπαίνουμε σε έναν χώρο διαφορετικό από ότι οι σημερινές κοινωνίες επιβάλλουν, στο πεδίο της τιμής και του θάρρους, του μυστικισμού και της αναζήτησης της αλήθειας.

Αντιλαμβανόμαστε πόσο διαφορετική θα μπορούσε να ήταν η κατάσταση για τον σημερινό κόσμο και γνωρίζουμε μια στάση ζωής που αξίζει τον χαρακτηρισμό ως εναλλακτικής. 

Γνωρίζουμε τον Λεόν Ντεγκρέλ σαν προσωπικότητα και τον ακολουθούμε στα μονοπάτια της σκέψης του και στις πνευματικές του περιπέτειες. Σε ένα ταξίδι χωρίς τέλος … 

πηγή

Απόσπασμα από τον σχολιασμό της επικαιρότητας: - Φοιτητική Λέσχη της Φανταστικής Λογοτεχνίας -

«… Πάμε και στα του χώρου τώρα. Αν και δεν έχουμε καθόλου χρόνο να παρακολουθούμε την ακροδεξιά σαβούρα που αλωνίζει σε διαδικτυακά κανάλια, η πληροφορία που μας σφύριξαν στ’ αυτιά κάποιοι αναγνώστες - μια πληροφορία που αφορούσε την επανεμφάνιση του καθηγητή αστροφυσικής σε εκπομπή κλαρινογαμπρού του ελλαδικού τραμπισμού - μας κέντρισε το ενδιαφέρον. Κάποιοι κακοπροαίρετοι επέμειναν να την εκλάβουμε ως άτυπη απάντηση για το πρόσφατο άρθρο που αποδομούσε τις θέσεις του. Όπως και να έχει, εμάς αυτά δεν μας ενδιαφέρουν παιδιά. Εμάς μας ενδιαφέρει η ουσία.

Στα της ουσίας λοιπόν αυτά που ακούσαμε ήταν ότι ο κύριος καθηγητής, εκτός από μέλος του ιδρύματος Κωνσταντίνου Καραμανλή, υπήρξε και σύμβουλος του αείμνηστου Κωστή Στεφανόπουλου. Ακούσαμε, επίσης, την γνωστή θέση ότι η ιδεολογία του ελληνικού εθνικισμού είναι αρχαία (προσοχή, για ιδεολογία εθνικισμού μίλησαν όχι για εθνική καταγωγή), είναι αποκλειστικά ελληνική και πως θα πρέπει επάνω της να αναπτυχθεί ένα κόμμα όπως αυτά των Όρμπαν, Μαρίν Λεπέν κλπ (πέρα από την άγνοια της ιστορίας των ιδεών, μάλλον δεν πέρασε από το μυαλό των δυο αντρών ότι υπάρχει μια μεγάλη αντίφαση σε αυτό που είπαν, αλλά μικρή σημασία έχει).  

Ακούσαμε επίσης ότι η βρετανική αστυνομία έδερνε άγρια τους Άγγλους χούλιγκανς κατά την δεκαετία του ’70. Καθώς και ότι ο καθηγητής είναι φυσιογνωμιστής και μπορεί να αντιληφθεί το ηθικό βάρος όσων αντικρίζει απλώς κοιτάζοντάς τους.Όσον αφορά το τελευταίο, δεν θέλουμε να υποτιμήσουμε παραδοσιακές πρακτικές σοφίας. 

Εμείς, εξάλλου, δηλώνουμε αναγνώστες του Έντμουντ Μπερκ (δεν περιμένουμε να γνωρίζουν ο κυρ-Αλέκος και ο καθηγητής πως συνδέεται ο Μπερκ με την προσήλωση μας στην παραδοσιακή σοφία των προκαταλήψεων, αλλά κι αυτό δεν έχει σημασία). 

Τον αυτοπροσδιορισμό του καθηγητή θέλουμε να αμφισβητήσουμε. Για δύο λόγους. 

Πρώτον γιατί αυτοαναιρείται άμεσα όποιος υποστηρίζει κάτι τέτοιο την στιγμή που συζητά φιλικά, πρόσωπο με πρόσωπο, με την φυσιογνωμία του συγκεκριμένου παρουσιαστή. 

Και, δεύτερον, γιατί πριν παραθέσει κανείς έναν τέτοιο αυτοπροσδιορισμό καλό θα ήταν να έχει σκεφτεί ποια γνώμη σχηματίζει ένας τυχαίος παρατηρητής, φυσιογνωμιστής ή και όχι, όταν παρακολουθεί μια φυσιογνωμία που δείχνει ότι μόλις έχει υποστεί το βάσανο ενός μαξιλαροπόλεμου, να εμφανίζεται σε πανελλαδικά τηλεοπτικά δίκτυα συζητώντας τις προοπτικές δράσης οργανώσεων όπως η ομάδα Ε…»

πηγή

link: Με αφορμή το άρθρο ενός «περιπλανώμενου Ιουδαίου της αντιφασιστικής ακροδεξιάς» στο τεύχος 43 του περιοδικού «Patria»: Χρήστος Γούδης, ένας «μοντέρνος δεξιός» ή ένας ακόμη καμουφλαρισμένος αντιφασίστας;

IL DUCE: η ιστορία του Φασισμού χωρίς λογοκρισία (εκδόσεις «Λόγχη»)

Tο βιβλίο του Κωνσταντίνου Τσοπάνη για τον Μπενίτο Μουσσολίνι, είναι το πιο εμβριθές ίσως σχετικό πόνημα που κυκλοφορεί αυτή την στιγμή στα ελληνικά. Δεν πρόκειται για μια απλή βιογραφία, αλλά για ένα πανόραμα ιστορίας και ιδεών που έχει ως στόχο, από την μια την όσο το δυνατόν αντικειμενικότερη παρουσίαση της μορφής του Ιταλού ηγέτη και από την άλλη, την κατανόηση μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου που επηρέασε και την Ελλάδα.

Με αναλυτικό και εύληπτο τρόπο για τον Έλληνα αναγνώστη παρουσιάζονται όλες οι πτυχές της ιστορίας και της προσωπικότητας του Μουσσολίνι από τα νεανικά του χρόνια μέχρι την άνοδο στην εξουσία και έπειτα την αιματηρή του πτώση.

Σχοινοβατώντας πάνω σε ένα πολύ λεπτό σκοινί, προσπαθήσαμε με αντικειμενικότητα και κυρίως χωρίς εμπάθεια να φωτίσουμε όλες τις πλευρές του ανθρώπου που χάραξε βαθιά την πορεία του στον δρόμο της Ιστορίας και ο οποίος συνέδεσε το όνομά του με τον πόλεμο και την καταστροφή στην Ελλάδα.

πηγή

Drittarcore - As a Fire - 2020

 

Περί Στρασσερισμού: θέσεις για την επικαιρότητα του (άρθρο του Νero Valois)

          

άρθρο του Νero Valois

Η σημασία μιας πολιτικής και ιδεολογικής δύναμης, τάσης και κινήματος δεν μετριέται με βάση την μαζική της αποδοχή πάντα αλλά κυρίως με κριτήριο την μακροπρόθεσμη ιστορική συμβολή της στην υπεράσπιση μιας Ιδέας μέσα από διαφορετικές  μορφές αγώνα και σε διαφορετικές περιόδους. Από αυτή την σκοπιά η αξιολόγηση της σημασίας του αγώνα των αδερφών Στράσσερ, αλλά και όσων προσπάθησαν να βασιστούν στις ιδέες τους στην μεταπολεμική εποχή, είναι μία αξιολόγηση που πρέπει να γίνει στην βάση του τι προσέφερε ο Στρασσερισμός στην Εθνικοσοσιαλιστική, Εθνικοεπαναστατική  ιδέα από την ημέρα της σύγκρουσης του με την Χιτλερική τάξη πραγμάτων στο Γερμανικό κίνημα έως και σήμερα.

       Αυτό που καθορίζει τον Στρασσερισμό γενετικά θα λέγαμε είναι η εξεγερτικότητα του. Γεννιέται ως εξέγερση στην εγκατάλειψη των επαναστατικών αρχών του Γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού από την ίδια του την ηγεσία. Δεν είναι μια αντιπολίτευση αντίστασης και διαμαρτυρίας αλλά μια εξαρχής πολιτική και ιδεολογική ρήξη με την κρατικοποίηση της Γερμανικής Επανάστασης που μόλις βρισκόταν στο ξεκίνημα του να επιδιώξει την υλοποίηση των βαθύτερων στόχων της  για εθνική και κοινωνική δικαιοσύνη του Λαού σε κάθε πεδίο της οικονομίας, της πολιτικής και των διεθνών σχέσεων. 

Αυτή είναι και η βασική μεγάλη διαφορά του σε σχέση με τα υπόλοιπα ρεύματα και κύκλους του μεσοπολεμικού εθνικομπολσεβικισμού και της «Συντηρητικής Επανάστασης» που ήταν εγκλωβισμένα και φοβικά απέναντι στην οργανωτική επιδίωξη της αυτοδυναμίας τους μέσα στην Γερμανική Σιδηρά Νεολαία παρά τις όποιες προσπάθειες σπουδαίων προσωπικοτήτων όπως των Niekisch και Paetel.  Οι Στράσσερ αποτελούν τον μοναδικό κίνδυνο μαζί με τον Ernst Rohm  για την εξαπόλυση της λεγόμενης «Δεύτερης Επανάστασης» μετά την κοινοβουλευτική και αστικοδημοκρατική επί της ουσίας ανάληψη της εξουσίας από το NSDAP. Για αυτό με αρχή την  εκδίωξη του Όττο Στράσσερ και μετέπειτα με την δολοφονία των Ρεμ και Γκρέγκορ Στράσσερ  χτυπήθηκαν με τον πιο ριζικό και βίαιο τρόπο από την μεριά της Χιτλερικής κομματικής ελίτ. Εξεγέρθηκαν και πίστευαν ακόμα στην εξέγερση. Αυτό είναι το ιστορικό dna του Στρασσερισμού. 

     Η δυνατότητα του να επηρεάσει και μεταπολεμικά όλες τις προσπάθειες που έγιναν με μεγάλο αγώνα για ανανέωση των επαναστατικών ιδεών του εθνικοσοσιαλισμού στην Ψυχροπολεμική εποχή, από την «Νέα Ευρώπη» του Θιριάρ, την Γαλλική «Νέα Δεξιά» μέχρι την εμφάνιση της «Τρίτης Θέσης» και των Αυτόνομων την δεκαετία του  εβδομήντα, εδράζεται ακριβώς στην διατήρηση μίας καθαρής επαναστατικής θέσης απέναντι στις επιλογές του Χίτλερ να διατηρήσει την μεγαλοαστική τάξη ως ηγέτιδα δύναμη της Γερμανίας δίπλα του στο σχέδιο του να επιδιώξει ένα τυφλό Παγγερμανισμό που δυστυχώς οδήγησε στο τέλος της Ευρώπης και στην διαίρεση και κατοχή της από τον Αμερικανισμό και τον Σοβιετισμό. 

Αν δεν υπήρχε η θυσία αλλά και η ξεκάθαρη θέση των Στράσσερ και του «Μαύρου Μετώπου» κανένα μεταπολεμικό κίνημα δεν θα μπορούσε να επιστρέψει στις πηγές της «Συντηρητικής Επανάστασης» και στις ιδέες για μία Ευρώπη φεντεραλιστική, εθνική, ενάντια στον κάθε μορφής ιμπεριαλισμό με σημαία το Σοσιαλισμό της Λαϊκής κοινότητας. Συνεπώς το δεύτερο στοιχείο του Στρασσερισμού μετά την εξεγερτικότητα του είναι η διάχυση και η επίδραση του σε όλα τα μεταπολεμικά ρεύματα και κινήματα ανεξάρτητα από το ποια το παραδέχτηκαν ή όχι ανοιχτά ποτέ αυτό.  Η αξία των αναλύσεων κυρίως του Όττο Στράσσερ για την μορφή της οικονομίας, την σχέση με το κράτος και την κοινότητα, τον Ευρωπαικό φεντεραλισμό αλλά και την τακτική συμμαχία διεθνώς με την Μόσχα ώστε να συντριβεί πρώτα η Αγγλοαμερικάνικη και Σιωνιστική καπιταλιστική παγκόσμια τάξη, μπόρεσαν να δώσουν ζωή σε οποιαδήποτε νέα σύνθεση πήρε Φαιοκόκκινα χαρακτηριστικά στην νέα γενιά αγωνιστών.

Ο Ιταλικός Ροσσομπρουνισμός, ο λεγόμενος Ναζί - Μαοϊσμός, οι σχέσεις του Αραβικού Σοσιαλισμού αλλά και της Κούβας του Κάστρο ή και της Λαοκρατικής Ανατολικής Γερμανίας, όλα τα φαινόμενα που έδωσαν ουσιαστική ζωή δηλαδή στην σύνθεση Εθνικισμού και Σοσιαλισμού στις νέες συνθήκες ενέχουν και αναφέρονται σε θέσεις που η καθαρή φωνή του Στρασσερισμού διέσωσε από τον αφανισμό της ιστορικής λήθης. Μέχρι και η έκρηξη της Γερμανικής αυτονομίας με την δράση των Kuhnen και Worch στηρίχτηκε στο πάντρεμα του Στρασσερικού Εθνικοσοσιαλισμού ως μορφή ενός Πρώιμου Γερμανικού Μαοϊσμού που ενσαρκωνόταν στο σύνθημα «Για την Αντικαπιταλιστική Κοινωνική Επανάσταση και για την Αντιυλιστική Πολιτιστική Επανάσταση». Οι θέσεις λοιπόν του Στρασσερισμού βρίσκονται μέσα σε κάθε απόπειρα εθνικοεπαναστατική από το πενήντα μέχρι και σήμερα και αυτό από μόνο του είναι μια απόδειξη αναντίρρητης φρεσκάδας και επικαιρότητας.

       Υπάρχει ένα στοιχείο που λογικά προκύπτει αναφορικά με το τι μπορεί να κάνει κάποιος αν θέλει να αξιοποιήσει τον Στρασσερισμό όχι σαν ένα νέο κομματικό ή μικροοργανωτικό εργαλείο σε μία ιστορική κόντρα με τον ούτως ή άλλως ηττημένο Χιτλερικό πολιτικό τρόπο αντίληψης του εθνικού σοσιαλισμού. Πως δηλαδή στις σημερινές συνθήκες θα αναπτύξει την εξεγερτική δύναμη, τα θεμέλια των θέσεων για τον σοσιαλισμό και το έθνος σε συνθήκες επανάστασης και πολέμου αλλά και σε συνθήκες πρωτόγνωρες όπως οι σημερινές. 

       Πως δηλαδή θα οργανωθεί μια ανάπτυξη και διάχυση της αυτονομίας έξω από τον εγκλωβισμό των θεαματικών συγκρούσεων με την αντιφα ή την ψοφοδεή αριστερά με προσανατολισμό το πέρασμα των ιδεών στους νέους, άνεργους, μορφωμένους και μη του ελληνικού λαού που θα μπορέσουν να συγκρουστούν με το σημερινό σύστημα και το κράτος ολοκληρωτικά αντιθεσμικά πάνω σε μέτωπα και σε θέσεις που αγγίζουν κάθε Έλληνα και κάθε άνθρωπο του λαού. Η παρέμβαση εκεί που φωλιάζει το γνήσιο αυθόρμητο εθνικιστικό και σοσιαλιστικό πνεύμα του εργαζόμενου ελληνικού λαού θα προστατέψει το βάλτωμα σε μία αντικουλτούρα ακτιβισμού. 

Να σκεφτούμε ότι αυτό που ικανοποιεί το μιντιακό σύστημα είναι να του επιβεβαιώνεις την απόσταση σου από τον πραγματικό κόσμο της κοινωνίας του έθνους. Αυτό δεν είναι απλά μια επικοινωνιακή στρατηγική αλλά μια ουσιαστική εφαρμογή των όσων έκαναν τους Στράσσερ σεβαστούς στο Γερμανικό κίνημα: Η δράση τους μέσα στην Γερμανική εργατική τάξη και στα κατώτερα στρώματα του λαού. Η καθημερινή παρουσία στους αγώνες απέναντι στο Κράτος, το ξενόδουλο αστικό σύστημα του σήμερα θα λέγαμε. Σε κάθε ζήτημα από τα θέματα  καταπάτησης της εθνικής αξιοπρέπειας του λαού μέχρι τα στοιχειώδη της αστυνομικής τρομοκρατίας απέναντι στον μεμονωμένο Έλληνα. Από την υπεράσπιση της ελληνικότητας των γειτονιών μας μέσα στις πόλεις μέχρι την ιδεολογική σύγκρουση για το περιεχόμενο της μεταμοντέρνας εκπαίδευσης στα σημερινά Πανεπιστήμια. Τα πάντα είναι εν δυνάμει πεδία μάχης και διαμόρφωσης αγωνιστών στην υπηρεσία της Ιδέας και του Λαού.

       Αυτή την δυνατότητα σύνδεσης της Αυτονομίας με μία νέα λαϊκή αντίσταση για την υπεράσπιση της εθνικής και κοινωνικής επιβίωσης ο Στρασσερισμός σε μια ελληνική, αντιθεσμική και αντικρατική μορφή μπορεί να την κάνει πραγματικότητα. Όμως αυτό απαιτεί χρόνο, υπομονή, σαφείς στόχους για πανεθνικό συντονισμό και αλληλεγγύη των Αυτόνομων και φυσικά νέες διαρκώς πρωτοβουλίες ιδεολογικά, κοινωνικά και πολιτικά σε κάθε χώρο, γειτονιά κτλ. των μεγάλων πόλεων . Ο σοσιαλισμός δεδομένης της κατάρρευσης της μεταμοντέρνας αριστεράς σε κυβερνητικό δεκανίκι του αστικού συστήματος  και του φιλελευθερισμού απομένει να ξαναδιεκδικηθεί και να πάρει νέο νόημα δεμένο με τον μαχητικό εθνικισμό. 

Η οριστική ρήξη με κάθε μορφή ακροδεξιάς, ενάντια σε κάθε παγίδα ενσωμάτωσης με πρόσχημα στημένα αντι-κομμουνιστικά συνθήματα και προσκλητήρια και η απόλυτη αφοσίωση σε μια συστηματική σχέση με τους νέους Έλληνες προλετάριους που ασφυκτιούν οικονομικά και πνευματικά σε κάθε γωνιά της χώρας μας, μπορεί να φέρει ένα νέο δυναμικό ρεύμα που θα βοηθήσει να εμφανιστεί ένα ελληνικό λαϊκό κίνημα με την Τρίτη Θέση στο επίκεντρο του όχι μέσω κομματικής ταμπέλας αλλά μέσα από την ψυχή των διεκδικήσεων και του τελικού Σκοπού του.

Σοδομοδημοκρατία

Όπως βλέπουν οι δημοκράτες ... την Repubblica Sociale Italiana-RSI

Και όπως πραγματικά ήταν ...

Κάποτε, τὸ 1975, ὁ ἀριστεροδημοκράτης καὶ κάπως ἀνοιχτόμυαλων ἠθῶν σκηνοθέτης, Πάολο Παζολίνι, ἀνέλαβε τὸ ἀντιφασιστικὸ ξέπλυμα τῆς μεταπολεμικῆς πλουτοΔημοκρατίας, στὴν χώρα τῆς ἁγίας ἔδρας τῶν παιδεραστῶν, γυρίζοντας τὴν ταινία «120 μέρες στὰ Σόδομα». 

Ἡ ταινία ἔχει γιὰ φόντο της τὸ καθεστὼς τῆς Ἰταλικῆς Κοινωνικῆς Δημοκρατίας, ποὺ ἐγκαθίδρυσε στὴν κωμόπολη Σαλό τῆς Βόρειας Ἰταλίας ὁ Μουσολίνι μετὰ τὴν ἀνατροπή του στὴν Ρώμη. Στὴν ὑπόθεση ἀκόλαστοι καὶ ἀδυσώπητοι φασίστες παίρνουν ἐννιὰ ἀγόρια καὶ ἐννιὰ κορίτσια γιὰ νὰ τὰ μετατρέψουν σὲ δούλους μέσω τῆς ὑποβολῆς τους σὲ ποικίλες σεξουαλικές διαστροφές, βιασμοὺς καὶ βασανιστήρια ἕως ὅτου κορέσουν τὴν σαδιστική τους δίψα μὲ τὴν δολοφονικὴ κατακρεούργηση τῶν θυμάτων τους. Μεγάλο κρίμα ποὺ δὲν πρόλαβαν νὰ τὰ σώσουν οἱ Ἀμερικανοὶ ἀπελευθερωτές, ποὺ ἐκείνη τὴν ὥρα ἀποβιβάζονταν στὸν ἰταλικὸ νότο. Τὸ σενάριο δὲν βασίζεται σὲ πραγματικὴ ὑπόθεση, ἀλλὰ ἀπηχεῖ ἀποκλειστικὰ τὴν νοσηρὴ φαντασία τοῦ σκηνοθέτη.

Ὁ τίτλος τῆς ταινίας εἶναι παρμένος ἀπὸ τὸ ὁμώνυμο βιβλίο τοῦ μαρκησίου ντὲ Σὰντ, ἀπὸ τὸν ὁποῖον προῆλθε καὶ ὁ ὅρος «σαδισμός», τὸν ὁποῖο ἔβγαλε ἀπὸ τὴν φυλακὴ ἡ (μεγάλη) Γαλλικὴ Ἐπανάσταση, μιᾶς καὶ ὁ μαρκήσιος, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ποικίλα βασανιστήρια ποὺ τελοῦσε γιὰ νὰ διεγείρει τὰ σεξουαλικά του πάθη, ἦταν βέρος Δημοκράτης, καὶ μάλιστα ὀπαδὸς τῆς «ἄμεσης δημοκρατίας» (τῆς «καλῆς»). Ὁ Σὰντ ἔγραψε τὰ «120 μέρες στὰ Σόδομα» -ἴσως τὸ σημαντικότερο ἔργο του- λίγο προτοῦ οἱ Γάλλοι Ἐπαναστάτες κάψουν τὴν Βαστίλη καὶ ἐκδώσουν τὸ διάταγμα τῆς ἀπόλυσής του. Ὁ ἀπελευθερωμένος μαρκήσιος ἀναμείχθηκε στὰ ἐπαναστατικὰ γεγονότα ἐκείνου τοῦ καιροῦ κι ἔγραψε τότε κι ἕνα δοκίμιο «Πάνω στὴν ἄμεση δημοκρατία καὶ τὴν ἀπάτη τῶν ἐκπροσωπήσεων».

Ὁ Σὰντ, μὲ τὰ ἔργα του, ὑπῆρξε πρωτοπόρος φιλόσοφος τοῦ Διαφωτισμοῦ, φέροντάς τον στὶς ἔσχατες λογικές του συνέπειες. Ἡ αὐθεντία τοῦ Θεοῦ ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὴν αὐθεντία τῆς Φύσης, ποὺ δὲν γνωρίζει τὸ «καλὸ» καὶ τὸ «κακό», παρὰ μονάχα τὴν ἱκανοποίηση τῶν σωματικῶν ἐπιθυμιῶν, ποὺ μποροῦν «φυσιολογικὰ» νὰ φθάσουν καὶ μέχρι τὸ ἔγκλημα. Ἡ ἐξέγερση κατὰ τῆς καταπίεσης κάθε παραδοσιακῆς καὶ συμβατικῆς ἠθικῆς πραγματοποιεῖται ἐν ὀνόματι τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἀχαλίνωτη ἐπιδίωξη τῆς σωματικῆς ἡδονῆς.

Ὁ διαφωτισμένος καὶ (ἀμεσο)δημοκράτης μαρκήσιος, ἀπὸ τὸν ὁποῖον ὁ Παζολίνι ἐμπνεύστηκε τὸ ἀντιφασιστικὸ κινηματογραφικό του πόνημα, ἀποδίδοντας τὰ λόγια καὶ ἔργα του στοὺς «κακοὺς» φασίστες, φαίνεται ὅτι ἦταν πολὺ μπροστὰ ἀπὸ τὴν ἐποχή του. Οὔτε ὁ Ροβεσπιέρος οὔτε κι ὁ Βοναπάρτης μπόρεσαν νὰ ἀνεχθοῦν τὴν παρεξηγημένη ἐλευθεροφροσύνη τοῦ ἄτακτου μαρκήσιου, κι ἔτσι ἀφοῦ τὸν ἔστειλαν ἀπὸ φυλακὴ σὲ φυλακή, πέθανε, τελικά, σὲ ἄσυλο φρενοβλαβῶν, ἐνῶ τὸ φιλολογικό του ἔργο ἀποδεικνύει περίτρανα ὅτι ἦταν πολὺ καλὰ στὰ μυαλά του.

Δύο αἰῶνες μετὰ τὸ ἔργο του θὰ τὸ μελετήσουν εἰς βάθος ἀνοιχτόμυαλοι λογοτέχνες, διανοούμενοι καὶ ψυχαναλυτές, γιὰ νὰ τὸ ἀνακηρύξουν σὲ ἀριστούργημα. Εἶναι πιὰ ἡ ἐποχὴ ποὺ ἀρχίζει νὰ πνέει γιὰ τὰ καλὰ ὁ ἄνεμος τῆς ἐλευθερίας, μιᾶς καὶ γλυκοχάραζε ὁ Αὐγερινὸς τῆς Μαζικῆς Δημοκρατίας ἐν μέσω τῆς μεταπολεμικῆς Καταναλωτικῆς Κοινωνίας τῆς Δύσης. Ἐπιτέλους, στὶς μέρες μας τὸ ἔργο τοῦ Σὰντ δικαιώθηκε, ὄχι στὰ βιβλία τῶν προοδευτικῶν διανοούμενων, ἀλλὰ αὐτὴν τὴν φορὰ στὴν πράξη.

Ὅσοι δὲν καταλαβαίνουν, ἄς κοιτάξουν γύρω τους καὶ θὰ καταλάβουν. Κι ἐπειδὴ τὸ ψάρι μοσχομυρίζει ἀπ’ τὸ κεφάλι, ἄς ξεκινήσουν ἀπὸ τὰ ἤθη τῆς «καλῆς κοινωνίας» καὶ τῶν πάσης φύσεως κορυφαίων λειτουργῶν τοῦ πολιτεύματος. Ἄς ξεκινήσουνε ἀπὸ τὰ ἤθη τῶν μεγαλοσχημόνων τῆς  ἁγίας Δημοκρατίας γιὰ νὰ φθάσουνε στὰ ἤθη τοῦ «παιδόφιλου» τῆς γειτονιᾶς. Κι ὅποιος φουκαρατζίκος θέλει νὰ γίνει ἕνας μικρὸς Σάντ, ἄς μὴν ξεχνάει ὅτι τὸ «ὅ,τι φᾶμε, ὅ,τι πιοῦμε, τελίτσες» εἶναι πρωτίστως μιὰ ἰδεολογία γιὰ τοὺς ἰσχυροὺς δημοκράτες. Ἐπειδὴ ὁλόκληρες κοινωνίες τὸ ἐναγκαλίσθηκαν καὶ τὸ κρατᾶνε σφιχτὰ γιὰ νὰ μὴν τοὺς φύγει «παίρνοντας πίσω τὴν ἐλευθερία τους» δὲν σημαίνει κιόλας ὅτι ἔγινε γι’ δαῦτες.

Ἀξίζει, πάντως, νὰ δεῖτε τὴν ταινία τοῦ Παζολίνι. Εἶναι ἡ εἰκόνα ἀπὸ τὸ παρόν καὶ τὸ μέλλον τῶν ἀρχιερέων τῆς πλουτοδημοκρατίας καὶ τῶν παιδιῶν τῆς σύγχρονης πλεμπάγιας. Ἀργότερα ξεκινῆστε ἕνα εἰδησιογραφικὸ ταξίδι στὰ δίκτυα παιδεραστίας τῆς Οὐάσιγκτον -ἀλλὰ καὶ τὶς πρόσφατες εἰδήσεις γιὰ δεκάδες ὑποθέσεις παιδοβιασμοῦ ἀπὸ πράκτορες τῆς CIA- γιὰ νὰ προσγειωθεῖτε στὴν χώρα τοῦ Λιγνάδη καὶ τοῦ καλοῦ ἀνωτάτου ταγοῦ τῆς δικαιοσύνης, ποὺ εἶναι ἁπλῶς ἡ ψηλότερη κορφὴ τοῦ παγόβουνου.

πηγή

Η Επανάσταση της Βανδέας: Ιστορία εικονογραφημένη αριθμός τεύχους 156 Ιούνιος 1981 σελ 40 - 51 (.pdf)

για να το κατεβάσετε σε αρχείο .pdf στον σύνδεσμο εδώ ...

«Μαύρες Φλόγες» - Δυστοπίας συνέχεια: νέο podcast του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

 

-Kαλημέρα σας, έχετε ένα λεπτό να σας μιλήσουμε για την πολυφυλετικότητα στην Προεδρική Φρουρά;

Στηρίξτε το αγροτοβιβλιοπωλείο «Ορφικός» και τις εκδόσεις «Θρακικός Οιωνός» (6988055650) IV

 

Στηρίξτε το αγροτοβιβλιοπωλείο «Ορφικός» και τις εκδόσεις «Θρακικός Οιωνός» (6988055650) IV

 Στηρίξτε τους ποιοτικούς εκδοτικούς οίκους

Ενδεικτικοί τίτλοι που μπορείτε να βρείτε

Επικοινωνήστε για πληροφορίες και αντικαταβολή:

6988055650

gialamas1960@hotmail.gr

http://orfikosbiblia.blogspot.com/

facebook

Δείτε την συνέντευξη του Σταύρου Λιμποβίση υπεύθυνου της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» (προβλήθηκε ζωντανά την 4η Δεκεμβρίου 2021 στην εκπομπή Beyond the Ruins) μέσω της πλατφόρμας Patreon και ενισχύστε οικονομικά τους συντελεστές της παραγωγής ώστε να βελτιωθεί η ποιότητα (έχει ανέβει σε τρεις διαφορετικές ποιότητες. 1080p, 720p και 480p.) - Τα νέα του κανένα -

 

Δείτε την συνέντευξη του Σταύρου Λιμποβίση υπεύθυνου της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» (προβλήθηκε ζωντανά την 4^η Δεκεμβρίου 2021 στην εκπομπή Beyond the Ruins) μέσω της πλατφόρμας Patreon και ενισχύστε οικονομικά τους συντελεστές της παραγωγής ώστε να βελτιωθεί η ποιότητα (έχει ανέβει σε τρεις διαφορετικές ποιότητες. 1080p, 720p και 480p.) - Τα νέα του κανένα -

Το Patreon είναι μια πλατφόρμα «οικονομικής ενίσχυσης των δημιουργών». Μέσω του Patreon, οι συνδρομητές έχουν πρόσβαση σε αποκλειστικό γι αυτούς υλικό ή υλικό που το διαβάζουν πριν την κυκλοφορία του ή ακόμα, σε προσφορές. Είναι μια απόλυτα ασφαλής πλατφόρμα, τηρεί όλα τα πρωτόκολλα για τα προσωπικά δεδομένα και τις διαδικτυακές συναλλαγές και έχει πλήθος συνδρομητών, στις σελίδες δημιουργών που φιλοξενεί.

Ο σύνδεσμος ΕΔΩ

Η μαγνητοσκοπημένη συνέντευξη του Σταύρου Λιμποβίση είναι αναρτημένη στο Patreon του Beyond the Ruins. 

https://www.patreon.com/TaNeaTouKanena

 Η πρόσβαση στη μαγνητοσκόπηση γίνεται έναντι του μικρότερου μηνιαίου αντίτιμου αξίας 2,7 ευρώ. Μετά τη λήψη της μαγνητοσκόπησης έχετε την άδεια της παραγωγής να αναμεταδώσετε σε δικό σας μέσο (π.χ. youtube) οποιοδήποτε μέρος της συνέντευξης αρκεί να τηρούνται τρεις προϋποθέσεις. 

1ον Να μην γίνει κοπτοραπτική που να παρερμηνεύει και να αλλοιώνει το νόημα της απάντησης του καλεσμένου. 

2ον Να μην ανέβει καθ ολοκληρία όλη η συνέντευξη αλλά σε θεματικές ερωταπαντήσεις που να μην ξεπερνούν τη μισή ώρα. 

3ον να προσθέσουν στην περιγραφή του βίντεο το κύριο κανάλι της παραγωγής του Beyond the Ruins. 

https://www.youtube.com/c/NowhereLivestreams

Σε περίπτωση που δεν επιθυμείτε την αναμετάδοση αλλά μόνο την προσωπική χρήση έχετε την άδεια να κατεβάσετε και να αποθηκεύσετε στο αρχείο σας την συνέντευξη και όποια άλλη εκπομπή έχει προστεθεί έως τότε και έπειτα να σταματήσετε την συνδρομή στο Patreon πριν κλείσετε τις 30 ημέρες για να μην χρεωθείτε για τον επόμενο μήνα. 

Ουσιαστικές προτάσεις και λόγοι κενοί περιεχομένων

 Μια μόλις μέρα μετά την ανάρτηση του προηγούμενου άρθρου στο ιστολόγιο της Φ.ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ., που ολοκληρωνόταν με την πρόταση της λέσχης μας για το πως πρέπει να οργανωθεί ο χώρος όσων εκφράζουμε την ιδεολογία του αντιδιαφωτιστικού ρομαντικού εθνικισμού, ενημερώθηκα ότι κάποιος πολιτικός κλαρινογαμπρός, που αυτή την εποχή υιοθετεί την ιδεολογία του ακροδεξιού τραμπισμού, επανέφερε στο προσκήνιο ένα άρθρο του καθηγητή Χρίστου Γούδη, το οποίο γράφτηκε δεκαπέντε και πλέον χρόνια πριν. 

Το εν λόγω άρθρο περιλαμβάνει προτάσεις του καθηγητή για την οργάνωση ενός εθνικιστικού πλέγματος διανόησης. Η ανάρτηση του συγκεκριμένου άρθρου μου κίνησε το ενδιαφέρον ώστε να επιχειρήσω κάτι που έχουν συνηθίσει να διαβάζουν οι αναγνώστες μας. Δηλαδή την ανάλυση του λόγου ορισμένων αρθρογράφων που προβάλλονται ως διανοητές του χώρου, προκειμένου να διαπιστωθεί αν ο λόγος αυτός περιλαμβάνει νοήματα και ουσιαστικές προτάσεις ή αν αποτελεί ένα φραστικό κέλυφος άνευ ουσιαστικού περιεχομένου.

Σε γενικές γραμμές το θέμα του άρθρου του καθηγητή παραμένει επίκαιρο. Ο κύριος Γούδης αναφέρει ότι η ιστορική τροπή για τα ευρωπαϊκά δρώμενα έχει μια νομοτελειακά διττή προοπτική. Ή την απορρόφηση και την διάλυση των ευρωπαϊκών εθνών στον πολυεθνικό χυλό της Ε.Ε, υπό την κηδεμονία της γερμανικής οικονομικο-πολιτικής ελίτ. 

Ή την ανακοπή αυτής της πορείας, η οποία όμως δεν θα σημάνει την επιστροφή στο παλιό μοντέλο του έθνους κράτους αλλά θα προκαλέσει μια χαοτική και απρόβλεπτη νέα συνθήκη. Ανάλογα διττή είναι, σύμφωνα με τον καθηγητή, και η προοπτική του ελληνικού έθνους. Κατά τον αρθρογράφο το ελληνικό έθνος ή θα ακολουθήσει τον δρόμο της διάλυσης, μέσω της απορρόφησής του στον πολιτισμικό χυλό της Ε.Ε., ή θα πρέπει να αντισταθεί θωρακίζοντας την εθνική του ταυτότητα.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Προμηθευτείτε τα τελευταία αντίτυπα της αυτόνομης μπροσούρας για το NSBM.

Προμηθευτείτε τα τελευταία αντίτυπα της αυτόνομης μπροσούρας για το NSBM.

Τον Ιούλιο του 2021 γίνεται γνωστή - εδώ - η επανακυκλοφορία (Β΄έκδοση) μιας αυτόνομης μπροσούρας που για πρώτη φορά συμπύκνωνε κάποια αδημοσίευτα και άγνωστα σε πολλούς νοήματα της στρατευμένης μουσικής. 

Προσφάτως στάλθηκαν δωρεάν σε «παλιούς» συναγωνιστές - που ενισχύουν την μουσική σκηνή - αντίτυπα της έκδοσης μαζί με σπάνιο υλικό που μας προμήθευσαν Αυτόνομοι ενώ κάποια ελάχιστα σε αριθμό κυκλοφορούν ακόμη σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία για όσους ενδιαφέρονται. 

Για τους νεολαίους συναγωνιστές που θέλουν να μάθουν ακόμη περισσότερα και απορρίπτουν την «ανατολίτικη» αισθητική των μουσικών επιλογών της αντιφασιστικής άκρας δεξιάς ένας σύνδεσμος που αξίζει να διαβάσουν είναι μια σπάνια συνέντευξη ενός ξένου συναγωνιστή και πρωτοπόρου στη προσπάθεια αυτή, την οποία μπορούν να κατεβάσουν και σε .pdf - εδώ - ενώ υπάρχει μια ακόμη πηγή - εδώ - για τους Σλαβικής καταγωγής συναγωνιστές.

Σχόλιο παλαίμαχου συναγωνιστή που έλαβε την μπροσούρα του NSBM:

«Αν το εξώφυλλο δείχνει προκλητικό και μυστηριώδες λόγω του συμβόλου της Εκάτης, τότε το περιεχόμενο είναι μια δέσμη λεκτικής εκρηκτικής ύλης έτοιμη να σε γεμίσει θραύσματα πληροφοριών για την πιο ακραία και παράλληλα απαγορευμένη στρατευμένη μουσική. Μουσικά σχήματα, ονόματα, δισκογραφίες, στίχοι και ιδεολογικές αναφορές συνθέτουν ένα σκοτεινό σκηνικό ικανό όμως να φωτίσει τον νου του Τελευταίου Πιστού της θρησκείας του Αίματος και της Γης, να σε οδηγήσει στο τραχύ μονοπάτι του Λύκου και στην πηγή της Μουσικής που απορρίπτει την πλουτοκρατική δημοκρατία και συνεγείρει τις αισθήσεις απέναντι στο δυσοίωνο μέλλον που επελαύνει ταχύτατα. Η λιτή αυτή έκδοση πόνημα αυτόνομων συντρόφων βρήκε την θέση της δίπλα σε εξίσου σημαντικά έργα της Ιδέας και με έκανε να αγγίξω τον παφλασμό του νοηματικού Αχέροντα της παράδοσης μιας Ευρώπης που πεθαίνει και αναγεννάτε συνεχώς μέσα από τα μάτια των παιδιών μας και τις μνήμες των προγόνων, ενώ λέξη με λέξη αποκρυπτογραφεί την πολεμική έπαρση της μουσικής που το λάβαρο της στέκει υψωμένο πάντα μαύρο και άραχνο από την Νορβηγία μέχρι την Ελλάδα, ένας συναγερμός στο λυκαυγές μπροστά σε μια ακόμη μαζική επίθεση των αιώνιων εχθρών που εφορμούν από τις βάσεις των αγορών και των πολυεθνικών»