Aztec NSBM: Όταν οι Ατζέκοι γνώρισαν το Εθνικοσοσιαλιστικό Black Metal

 

του Baldur

Παρά το αναμφισβήτητο γεγονός ότι κορυφαία στελέχη του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος διατείνονταν ότι η ιδεολογία τους «δεν ήταν προς εξαγωγή» αλλά ένα καθαρά «Γερμανικό φαινόμενο» δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει τον «μαγνητισμό» που ασκούν στο σύνολο τους οι αντιδημοκρατικές ιδέες στους μη ευρωπαϊκούς λαούς. Αν και ο Χιτλερισμός επικράτησε κατά την διάρκεια των εσωκομματικών διεργασιών και στις συνθήκες κατάληψης της εξουσίας με αποτέλεσμα την πλήρη στρατιωτική ήττα και την ολοκληρωτική επικράτηση των Συμμάχων, μερίδα του κόμματος δεν ξέχναγε να τονίσει την «προλεταριακή ρίζα» του Εθνικοσοσιαλισμού με αποτέλεσμα να βρουν θαυμαστές και οπαδούς στην Νότια Αμερική, την Μέση Ανατολή την Ινδία ακόμη και την μακρινή Ιαπωνία. 

Στα μάτια χιλιάδων ιθαγενών και παραδοσιακρατών ο Εθνικοσοσιαλισμός καταλαμβάνει την θέση του υπερασπιστή ενάντια στην δυτική παρακμή του Αμερικανισμού και του Ιμπεριαλισμού καθώς και τον ισοπεδωτισμό του Μπολσεβικισμού. Ενώ η διεισδυτικότητα του «ναζισμού» στο ευρωπαϊκό black metal είναι γνωστή, ένα πιο εκπληκτικό φαινόμενο μπορεί να βρεθεί μεταξύ των Λατινοαμερικανικών συγκροτημάτων που συνδυάζουν απροκάλυπτα «ναζιστικά» συνθήματα με θέματα και εικόνες της προκολομβιανής κληρονομιάς τους. 

Παρά την προφανή ασυμφωνία, το «NSBM των Αζτέκων» αντικατοπτρίζει εκπληκτικές βαθιές ιστορικές ρίζες αλλά και αντιφάσεις στον σύγχρονο πολιτικό λόγο. Πολλά από τα συγκροτήματα που συζητήθηκαν, όπως οι Tlateotocani, Maquahuitl και Eztlacuani συνδέονται με την Organización Nacional Socialista Pagana (ONSP), μια Μεξικανική οργάνωση που ιδρύθηκε το 1999. Ο ήχος έχει τις ρίζες του στο δεύτερο κύμα του black metal, με ακατέργαστη παραγωγή, κιθάρες buzzsaw και blast beats, καθώς και φλάουτα. Μερικά από τα συγκροτήματα χρησιμοποιούν αυτόχθονες γλώσσες και παίζουν με παραδοσιακές φορεσιές. 

Στα εξώφυλλα των δίσκων κυριαρχούν οι τελετουργικοί αετοί των Ατζέκων και των Μάγιας, πάνθηρες και παραδοσιακά σύμβολα διακοσμημένα με Σβάστικες και μορφές των ενόπλων SS που φέρνουν το οπτικό αποτέλεσμα σε μια άλλη διάσταση που τρομάζει τους δημοκράτες και δημιουργεί υπερηφάνεια στους αντιπάλους τους. Για τους ιθαγενείς της Νοτίου Αμερικής οι αποικιοκράτες δεν υπήρξαν παρά πιόνια του διεθνούς σιωνισμού που μέσα από τις αποστολές έρευνας και κατάκτησης προσπάθησαν να ισοπεδώσουν την εθνική ταυτότητα των ντόπιων. 

Ωστόσο, αυτός ο λαϊκός συμβολισμός συνδυάζεται με απροκάλυπτες «ναζιστικές» εικόνες καθώς και στιχουργικά θέματα, με τραγούδια όπως το "H.H. (Hail Huitzilopochtli)" και "Erradicación Judaica (Raza Innecesaria)". Αντί για ένα απλό αισθητικό mashup, ο συνδυασμός αντικατοπτρίζει μια βαθύτερη συγγένεια με την ευρωπαϊκή NSBM σκηνή και στην αξιοποίηση του αυτόχθονου παγανισμού καθώς και στην επιστροφή στο αίμα και το έδαφος στην παράδοση ενάντια στον «εκφυλισμένο» σύγχρονο κόσμο και την «παγκοσμιοποιητική» δύναμη του Χριστιανισμού. 

Αυτό το είδος συγκρητισμού ανάγεται στην ίδια τη γέννηση της «ακροδεξιάς» ιδεολογίας εν μέσω ενός ρομαντικού εθνικισμού και μυστικισμού του 19^ου αιώνα των ευρωπαίων εθνικιστών που επιδίωξαν να δημιουργήσουν συγγένεια με τους αρχαίους πολιτισμούς του κόσμου, καθώς και έναν επίμονο θαυμασμό για τον Εθνικοσοσιαλισμό στον αναπτυσσόμενο κόσμο ως ένα αουτσάιντερ που αντιστάθηκε στις αποικιακές αυτοκρατορίες. 

Κατά έναν ειρωνικό τρόπο, είναι η απήχηση του metal ως μια διεθνή γλώσσα που έχει βοηθήσει στην εξάπλωση του NSBM παντού από τη Λατινική Αμερική έως τη Μαλαισία. Τέλος να σημειωθεί ότι Έλληνες συναγωνιστές έχουν λάβει μέρος με γνωστές μπάντες σε συναυλίες στην Νότια Αμερική προκαλώντας την οργή των κρατικών αρχών και των αντιφασιστικών ορδών.

Ο φυλετικός πόλεμος ως αποτέλεσμα του καπιταλισμού

 

γράφει ο Ανέστης Θεοφίλου

Αυτές τις μέρες όλη η Ευρώπη έχει γίνει θεατής μπροστά σε ένα αναπόφευκτο γεγονός. Το γεγονός αυτό βέβαια είναι αναπόφευκτο διότι την αποαποικιοποίηση η Ευρώπη την πλήρωσε ακριβά, με αποτέλεσμα όλες οι αποικίες του πάλαι ποτέ τρίτου κόσμου να μεταφερθούν εντός ευρωπαϊκού εδάφους και να μετακενώσουν την πολιτισμική τους κληρονομιά εντός του. Η μετακένωση αυτή βέβαια είναι μια βίαιη μεταβολή επί της κοινωνίας η οποία θέτει τους Ευρωπαίους σε μια διαρκή επαγρύπνηση. Ο δράστης από την Ρουάντα στην Αγγλία που σκότωσε τα τρία ανήλικα κορίτσια ήξερε πως δεν είναι αντιμέτωπος με τους Τούτσι, συνεπώς συνειδητά έπραξε κάτι τέτοιο απέναντι σε λευκής προελεύσεως γηγενείς.

Το αποτέλεσμα προφανές, οι Άγγλοι εθνικιστές και πατριώτες ξεσηκώθηκαν και  τα επεισόδια γενικεύτηκαν. Η αγγλική κυβέρνηση του Σοσιαλδημοκράτη Στάρμερ σαφώς και έσπευσε να λάβει θέση κατά των Άγγλων γηγενών αναμασώντας το επιχείρημα περί ακροδεξιού τραμπουκισμού. Μόνο που στην προκειμένη δεν έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα ''ρατσιστών'' που επιδίδεται σε βίαιες πράξεις έχουμε να κάνουμε με μια συμπαγή μερίδα του αγγλικού λαού η οποία θέτει ζητήματα εθνικής ταυτότητας και πάνω από όλα κοινωνικής αρτιμέλειας.

Η πράξη αυτή του 17χρονου λαθρομετανάστη από την Ρουάντα είναι ίδια με την πράξη του ισλαμιστή δολοφόνου που μαχαίρωσε μέλη του "εναλλακτικού πατριωτικού κόμματος" AFD στην Γερμανία, συνεπώς το πρόβλημα έγκειται στην πολυπολιτισμική Βαβέλ που έχει δημιουργηθεί και μάλιστα δικαιώνεται ο Ernst Junger ο οποίος το μακρινό 1956 είχε δηλώσει ''πως οι εθνικές συγκρούσεις θα περιοριστούν και θα αυξηθούν οι φυλετικές εντός ενός ουδετεροποιημένου κρατικού οργανισμού''. 

Ο Γερμανός εθνικοεπαναστάτης έρχεται να επιβεβαιωθεί από τον διανοούμενο της γαλλικής «Νέας Δεξιάς» Guillaume Faye ο οποίος στο βιβλίο του ''The Racial Civil War'' μίλησε για μια Νέα Ευρώπη η οποία θα έχει κοινωνικές συγκρούσεις μεταξύ Ευρωπαίων μεν  αλλογενών δε. Διότι οι έποικοι με το προσωπείο του μετανάστη είναι το υποκείμενο της Αμερικανικής πολιτικής που διοχετεύει στην κατεχόμενη  Ήπειρο μας τις ροές των χωρών που έχει καταστρέψει με απώτερο σκοπό να τις ελέγξει φέρνοντας εντός ευρωπαϊκού εδάφους πληθυσμούς οι οποίοι είναι εχθρικοί προς την Ευρώπη.

Το φαινόμενο λοιπόν της φυλετικής βίας εξηγείται και είναι απλό, εφόσον η Ευρώπη και δη η αγγλοσαξονική είχε αποικίες είναι φυσικό επόμενο οι λαοί της υποσαχάριας Αφρικής να έχουν μίσος απέναντι στους Ευρωπαίους. Συνεπώς η μετακένωση όλων αυτών των λαθρομεταναστών είναι αυτοκτονία. Εν συνεχεία η φυλετική σύγκρουση πέραν της πολιτισμικής διάστασης είναι μια πολιτική αντιπαράθεση διότι οι θιασώτες της Σχολής της Φραγκφούρτης  ουσιαστικά είναι σύμμαχοι των εισβολέων καθώς επιδιώκουν την ολική διάλυση των δυτικών κοινωνιών ως οντότητα.

Η Σοσιαλδημοκρατική και νεοαριστερή Σταρμερική κυβέρνηση θεώρησε πως το μεταναστευτικό πρόβλημα (το οποίο είναι χρόνιο στην Μ. Βρετανία) λύνεται με την συγκρότηση ειδικής μονάδας καταστολής απέναντι στους εθνικιστές την επονομαζόμενη Cobra. Γεγονότα και καταστάσεις που θυμίζουν δυστοπικά κινηματογραφικά έργα όμως αυτές οι κινηματογραφικές καταγραφές είναι η επικρατούσα πολιτική εντός Ευρώπης.

Μόνο που ο Στάρμερ δεν πράττει αναλόγως επειδή είναι περιορισμένης αντίληψης όπως απαλλακτικτά τονίζουν οι εξαπλουστευμένες συζητήσεις του καφενείου. Ο Στάρμερ εκπροσωπεί μια συγκεκριμένη πολιτική τάξη η οποία και εξυπηρετεί διαμέσου του πολιτισμικού μαρξισμού την πολυφυλετική ατζέντα ούτως ώστε να προωθήσουν οι καπιταλιστές την ατζέντα 2030. Η ατζέντα 2030 στοχεύει στην δημιουργία ενός συμμετοχικού καπιταλισμού ο οποίος θα εξαλείψει τις εθνικότητες προκειμένου να μην υπάρξει συγκροτημένη κοινωνική αντίδραση από τους λαούς με αφετηρία το έθνος.

Ο πρόεδρος των Εργατικών δρα αφενός ιδεολογικά σαν άξιο τέκνο του Λούκατς και αφετέρου η διεθνιστική του ιδεοληψία συμπίπτει με την οικουμενικότητα του νεοφιλελευθερισμού όπου μέσα από τον κοσμοπολίτικο οικονομισμό λειτουργεί ως την κυρίαρχη πολιτική γύρω από τον διεθνοποιημένο καπιταλισμό.

Η εργατική τάξη του σήμερα δεν είναι οι εκφυλισμένοι ΛΟΑΤΚΙ που διαδηλώνουν με την κάλυψη του Σόρος, η εργατική τάξη του σήμερα είναι οι φτωχοποιημένοι Ευρωπαίοι που καλούνται να υπερασπιστούν την ζωή τους από τις ορδές που επιδοτεί η ΕΕ σε συνεργασία με το ίδρυμα Σόρος. Η εργατική τάξη του σήμερα ουσιαστικά είναι άυλη διότι ο εργάτης αντικαταστάθηκε από τον μετανάστη και στη συνέχεια από την μηχανή με αποτέλεσμα η νέο-αριστερά να εκπροσωπεί τους μποέμ όπως σωστά είχε αναφέρει ο Alain De Benoit.

Η τσαμπουκαλεμένη εργατιά της Αγγλίας όπως και οι νεολαίοι της Milwall μαζί με τους Ιρλανδούς του Μπέλφαστ αποφάσισαν πως οι εθνικές τους διάφορές ξεθωριάζουν μπροστά στην φυλετική απειλή που έχει ως γενεσιουργό αρχή τον ίδιο τον καπιταλισμό. Οι Έλληνες εθνικιστές, οι ριζοσπάστες εθνικοσοσιαλιστές γνωρίζουν πως η Αγγλία είναι το λίκνο του τραπεζικού Σιωνισμού καθώς ο Θεόδωρος Χερτζλ είναι αυτός που έθεσε πρώτος το ζήτημα του πολιτικού Σιωνισμού.

Ταυτόχρονα όμως, νιώθουμε μια ηθική νίκη διότι μετά από τόσα χρόνια σκληρής τραπεζικής ηγεμονίας μέσα στην καρδιά του τραπεζίτη παίρνει σάρκα και οστά ένας αγώνας κοινωνικός και εθνοφυλετικός. Η κατάληξη αυτή είναι φυσιολογική καθώς οι κοινωνικές σχέσεις έχουν ενταθεί άρα η παγκοσμιοποίηση καλείται να διαχειριστή τέτοιου είδους εξεγέρσεις διότι το έθνος και η φυλή είναι μια πραγματικότητα και καμιά ταμειακή μηχανή δεν μπορεί να ξεθωριάσει αυτές τις αυθύπαρκτες έννοιες που υποτάσσονται στην βιολογία και στην πολιτισμική κληρονομιά ενός λαού.

Ως Ελληνες εθνικοεπαναστάτες και αντιλαμβανόμενοι την κατάσταση της Ευρώπης δηλώνουμε αλληλέγγυοι στον αγώνα του Αγγλικού λαού για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική ομοιομορφία. Τέλος θα πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις το γεγονός της σιωπής του ''πατριώτη'' Νάιτζελ Φάρατζ όσον αφορά τα γεγονότα …

Ευτοπία στην επικράτεια του εφήμερου

 

Άρθρο του Κωνσταντίνου Τάταρη στο παρθενικό τεύχος του περιοδικού «Μηδέν Τελεία» (Χειμώνας 2011)

Ζούμε στην επικράτεια του εφήμερου, στη δικτατορία της φυλής των “εφήμερων ανθρώπων”, για να θυμηθούμε τον Ιούλιο Έβολα. Τα πάντα γύρω μας έχουν την αίσθηση του “καθημερινού”, του πεπερασμένου, του αναλώσιμου, όπως η ανάγνωση της εφημερίδας που πρέπει να προλάβουμε να την τελειώσουμε “σήμερα”, διότι πολύ απλά, αύριο δε θα είναι χρηστική ...

Όλοι ζούμε εντός αυτής της “επικράτειας”, όλοι κατά καιρούς έχουμε υπάρξει ή υπάρχουμε ως “εφήμεροι”, γι αυτό, πέρα από την όποια κριτική, απαραίτητη (όσο κι επώδυνη) προσωπική άσκηση, η αυτοκριτική...

Εφήμερο είναι η αποθέωση της “στιγμής”, του παρόντος, της καθημερινότητας, είναι η κυρίαρχη στις δυτικές κοινωνίες κουλτούρα της σύμβασης και της συναλλαγής, της χρηστικότητας, του λογικού υπολογισμού, της χυδαίας αντίληψης ότι “ο χρόνος είναι χρήμα” και “όπου γης, πατρίς”. Είναι το “αυτονόητο” του ωφελιμισμού που πέρα από τη “δουλειά” και τη “διασκέδαση” κατακλύζει και τις ανθρώπινες “σχέσεις”. Απουσιάζουν η χαρά της άδολης συνεύρεσης, η βιωματική εμπειρία της σύναξης, η ανιδιοτέλεια της δωρεάς, η πεποίθηση ότι δεν είμαστε μόνον “σημερινοί”, ότι είναι “παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας”. Το Εφήμερο φοβάται τις όχι κατασκευασμένες Αξίες, εκείνες που δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Η Διαχρονία είναι η μοναδική αναγνωρίσιμη απειλή. 

Όλοι οι διαχειριστές του (πολιτικοί, εκδότες, “ιντελιγκέντσια”) προσπαθούν να μας πείσουν ότι τίποτε δε διαρκεί, διότι, πολύ απλά, τίποτε δεν είναι προορισμένο να διαρκέσει. Τα πάντα είναι “σχετικά και γι αυτό ανεκτά”, τα πάντα υπάρχουν “σήμερα” για να αντικατασταθούν “αύριο”, όπως οι διανοούμενοι του συρμού και τα βιβλία τους που γίνονται “best sellers” για να πεταχτούν την επομένη μαζί με τις εφημερίδες και τα “life style” περιοδικά. Στην Ελλάδα του Εφήμερου που δεν είναι καν δυτική, αλλά εκδυτισμένη (κάτι πολύ χειρότερο, κάτι πρόστυχο, υβριδικό), όχι μόνον η “δουλειά”, η “διασκέδαση”, “οι σχέσεις”, αλλά όπως πολύ όμορφα έγραψε κάποιος, “ακόμα και η απόγνωση δεν κοινωνείται”. 

Σε αντίθεση με τις εξεγέρσεις της Τυνησίας και της Αιγύπτου, (λαών που δεν είναι καν ομοιογενείς), εξεγέρσεις αληθινές, παλλαϊκές, στις οποίες οι Εθνικές Σημαίες ενσάρκωναν την υπαρκτή διάθεση ατομικής αυτουπέρβασης και συλλογικότητας, την ετοιμότητα της θυσίας, στη δική μας περίπτωση η συλλογική αγανάκτηση και απόγνωση ανέδειξαν μόνο την ξεκομμένη ατομικότητα. Ένα τυχαίο ανθρωπομάζωμα, ένα άθροισμα ατόμων, που με δίκαιη οργή και αληθινά αιτήματα βρέθηκαν “όλοι μαζί εκεί”, αλλά “ο καθένας μόνος του”, ο καθένας για τους δικούς του και μόνον ιδιαίτερους λόγους, ένα ποσοτικό άθροισμα απελπισμένων, όχι ένα ποιοτικό οργανικό σύνολο, που επειδή απειλούνταν του καθενός η ατομική ασφάλεια, (αλλά και οι μέχρι τότε χρήσιμες αυταπάτες) κινήθηκαν με το ένστικτο της απελπισμένης ατομικότητας.

Το Εφήμερο οικοδομεί το δικό του “χώρο”, τη δική του “πολιτεία”, τη μεγαλόπολη. Ένα χαοτικό συγκρότημα απρόσωπων κτιρίων, διαδρόμων, διαύλων και δικτύων, όπου καθημερινά “ρέει” ένας αηδιαστικός ανθρώπινος πολτός. Εκεί όπου η μεγέθυνση (ανύπαρκτων ποιοτικά μεγεθών) και η υπερβολή υποκαθιστούν την ανάγκη της ταυτότητας (είναι άραγε τυχαίο που οι ουρανοξύστες είναι το σήμα κατατεθέν των δυστοπικών αμερικανικών μεγαλουπόλεων;). Σ' έναν τέτοιο χώρο το Εφήμερο δεν αισθάνεται απλώς ασφαλές, αλλά και παντοδύναμο, εκεί βασιλεύει ο Μαζάνθρωπος και τα χαρακτηριστικά τούτα περιέγραψε ο Ίων Δραγούμης ήδη στην πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα!

Όπως αναφέρει στο “Όσοι Ζωντανοί”, μαζάνθρωποι είναι εκείνοι “που δεν έχουν ορμές, παρά μόνον γούστα”, “που δεν έχουν εχθρούς”, παρά μόνον ανταγωνιστές, που δεν έχουν φίλους παρά μόνον συναδέλφους, που δεν έχουν ήθος, αλλά περισσεύει η διάθεση τους στην ηθικολογία. Σε λίγο καιρό όλοι, εκόντες άκοντες, θα ζούμε σε μεγαλοπόλεις, και μεγαλόπολη πέραν της χαοτικότητας, πέραν της ανθρωπόμορφης ποντικοδρομίας των δικτύων, σημαίνει πολυπολιτισμικότητα το νέο “political correct” ιδεολόγημα των εξουσιαστών και των “χρήσιμων ηλιθίων” που περισσεύουν. “Συνύπαρξη” πολλών παράλληλων, εφήμερων κοινωνιών που δεν θα συγκροτούν κοινότητα Αξιών και Πεπρωμένου. Αναγκαστική συγκατοίκηση ανθρωπομαζωμάτων που θα λειτουργούν μεταξύ τους ανταγωνιστικά είτε ως “lobby” στο “Κυβερνείο”, είτε ως δυστοπικά γκέτο, όπου οι “διαχειριστές” τους θα επιβάλλουν “δυναμικά” την παρουσία και προστασία τους (“Αφροέλληνες” εναντίον“ ελληνοΑσιατών”).

Πολυπολιτισμική κοινωνία είναι το αντίθετο της πολιτισμένης κοινωνίας, είναι η επιβεβαίωση της άριζης ατομικότητας. Μεγαλόπολη σημαίνει “δυστοπία”, δηλαδή βίωση της ασχήμιας ως μοναδικής πραγματικότητας, το “δύσμορφο τόπο” ως μοναδικό υπαρκτό χώρο. Ο όρος πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τους πρωτοπόρους της επιστημονικής φαντασίας, σήμερα όμως είναι ένας όρος απόλυτα πολιτικός, δηλαδή υπαρκτός, παράγει άμεσα αποτελέσματα. Η δυστοπία θα είναι η πραγματικότητα, εντός της οποίας, “όλοι ώριμα οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε”, να αποδεχόμαστε τα όποια “τετελεσμένα” ως δεδομένα. Η δυστοπία θα σηματοδοτεί το αιώνιο “σήμερα”, εν απουσία του “αύριο”.

Και η αντίδραση; Α, ναι. Η “αντίδραση” έρχεται σχεδόν μηχανικά. Μηχανικά και προβλέψιμα. Η δυστοπική μεγαλόπολη είναι ο κατάλληλος χώρος για να φωλιάσουν οι “όποιες ουτοπίες”, ως εναλλακτικότητα (με ή χωρίς εισαγωγικά), αλλά και ως φυγή, ως ατομικό ή μικρο-ομαδικό καταφύγιο, ως οπιούχα συνήθεια σε χασισοποτείο. Μήπως ως “ουτοπικές αντιδράσεις” δεν λειτουργούν οι παραθρησκευτικές οργανώσεις και οι πολιτικές σέχτες που φαντασιώνονται ότι συνιστούν πολιτικά κινήματα; Να είμαστε προσεκτικοί απέναντι στην έννοια “ουτοπία”, πολλές φορές προσφέρεται αφειδώς ως ανώδυνη εκτόνωση. 

Επαναλαμβάνω: να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στην “ουτοπία” και όταν δεν λειτουργεί ευνουχιστικά, δεν οδηγεί κατ' ανάγκην στην επανεύρεση του απωλεσθέντος παραδείσου, αντιθέτως πολλές φορές στρώνει το δρόμο προς την κόλαση. Μήπως η Καμπότζη δεν μετατράπηκε σε ένα απέραντο σφαγείο, από τον κομμουνιστή χασάπη Πολ Ποτ και τους“ Ερυθρούς Χμερ” του στο κυνήγι της ουτοπίας της αγροτικής κολλεκτίβας; Η ουτοπία είναι απαραίτητη, ναι! Αλλά ως διεγερτικό, ως δείκτης για την ευτοπία, όχι ως νεφελοκοκκυγία. Απέναντι στο δυστοπικό σήμερα, απέναντι στο παντοδύναμο Εφήμερο η απάντηση δεν είναι ο “ου τόπος”, αλλά ο “ευ τόπος”, η Ευτοπία.

Να λειτουργούμε μέσα στο Εφήμερο και να είμαστε διαφορετικοί. Όχι απλώς να είμαστε διαφορετικοί, αλλά να οικοδομούμε τη διαφορά ως υπαρκτό, μετρήσιμο γεγονός, να οικοδομούμε “όμορφους τόπους” μέσα στο δυστοπικό περιβάλλον. Και αυτοί οι “όμορφοι τόποι” να μη λειτουργούν (μόνο) ως αποκομμένες νησίδες σε μια σκοτεινή θάλασσα, αλλά ως υπαρκτή, συνολική πρόταση για ολόκληρη την κοινωνία. Να επανασχεδιάσουμε τα σύμβολα και τα χρώματα μας, να αποκοπούμε από ομφάλιους λώρους που πλέον δεν μας τροφοδοτούν με τίποτα ζωτικό. 

Να προτείνουμε την εναλλακτικότητα, ως υπαρκτό γεγονός, από τη διατροφή και τη διασκέδαση, την τέχνη και τις εκδόσεις μέχρι το πως πρέπει να καλλιεργείται η ελληνίδα γη και ποιά πρέπει να είναι η σχέση οικιστικού-πολιτισμικού-φυσικού περιβάλλοντος. Να προτείνουμε τον εθνοκοινοτισμό όχι ως άσαρκο ιδεολόγημα, αλλά ως βιωμένη εμπειρία σ' έναν κόσμο που τρέφεται με ιδεολογήματα, ως εναλλακτική πρόταση απέναντι στους απονευρωμένους τεχνοκράτες και στους πολιτικούς που δρουν ως ατζέντηδες των υπερεργολάβων και των τραπεζιτών. 

Να οικοδομούμε τις δικές μας παράλληλες δομές και κοινότητες, αλλά και να μην αφήνουμε τους μαζικούς χώρους είτε είναι ο συνδικαλισμός, ιδιαίτερα ο αγροτοσυνδικαλισμός, είτε η τοπική αυτοδιοίκηση στην αποκλειστικότητα άλλων. Να ενώνονται οι “νησίδες” μας και να δημιουργούν “ήπειρο”. Να είμαστε “εντός, εκτός και επί τα αυτά”. Πρέπει να αναγκάσουμε την Ιστορία ν' ασχοληθεί μαζί μας. Η πολιτικοποίηση της ευτοπίας είναι το νέο στοίχημα. Δύσκολο στοίχημα; Οπωσδήποτε. Αλλά (ποιος μας είπε πως) ζούμε σε εύκολους καιρούς;

O Στρατηγός Σολεϊμανί διηγείται το χτύπημα της Χεζμπολάχ στην ισραηλινή φρεγάτα INS Hanit το 2006

 

Μετάφραση: Α.Π.

Το χτύπημα στην ισραηλινή φρεγάτα

"Υπάρχει ένα σημαντικό σημείο σχετικά με τον πόλεμο των 33 ημερών, και αυτό είναι ότι μερικές φορές ένα χτύπημα από τη Χεζμπολάχ είχε εκπληκτικό αντίκτυπο, ανάλογο με το χτύπημα που δόθηκε από τον Ιμάμη Αλί κατά τη μάχη της Τάφρου. Το χτύπημα για το οποίο είπε ο Προφήτης: "ένα χτύπημα του Αλί ισοδυναμεί με τις προσευχές όλων των αγγέλων και όλων των ανθρώπων. Γιατί; Γιατί έσωσε το Ισλάμ."

Η Χεζμπολάχ σχεδίαζε κάθε χτύπημα με τρόπο που, μερικές φορές, θα έδιωχνε αμέσως ολόκληρη την οντότητα του Σιωνιστικού καθεστώτος. Ένα παράδειγμα ήταν η θαλάσσια δύναμη του καθεστώτος. Γνωρίζετε ότι υπάρχει ένας δρόμος σύνδεσης για να φτάσουμε στο Νότο του Λιβάνου. Ο δρόμος αυτός εκτείνεται μέσα από τις όχθες της Μεσογείου, περνώντας από τη Σιδώνα και την Τύρο και τελικά οδηγεί στις πρώτες γραμμές του Νότου.

Κάθε φορά κατά τη διάρκεια ενός πολέμου, οι φρεγάτες του Σιωνιστικού καθεστώτος έμπαιναν στον ωκεανό και απέκλειαν αυτόν τον δρόμο από τη θάλασσα χρησιμοποιώντας ακριβές πυροβολικό. Κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, το 2006, έκαναν το ίδιο την πρώτη εβδομάδα. Αυτό που ο εχθρός δεν είχε φανταστεί και η Χεζμπολάχ τον εξέπληξε με αυτό ήταν οι πύραυλοι εδάφους-θαλάσσης (αντιπλοϊκοί). Αυτοί οι πύραυλοι επρόκειτο να δοκιμαστούν για πρώτη φορά εκείνη την ημέρα. Παλαιότερα όλοι αυτοί οι πύραυλοι ήταν κρυμμένοι και δεν είχαν δοκιμαστεί στο παρελθόν.

Τα βλήματα ήταν όλα κρυμμένα. Ήταν μια δύσκολη επιχείρηση. Ο πύραυλος έπρεπε να βγει από ένα κρυφό καταφύγιο και να μεταφερθεί με ένα όχημα στο οποίο ήταν φορτωμένο σε ένα σημείο εκτόξευσης που ήταν ένα απλό ανοιχτό σημείο, ενώ 3 ή 4 ισραηλινές φρεγάτες περίμεναν μπροστά του. Αυτό σχεδιάστηκε να γίνει όταν ο Χασάν Νασράλα επρόκειτο να εκφωνήσει μια ομιλία. Διότι υπήρχαν φήμες ότι ο Νασράλα είχε τραυματιστεί και αυτό είχε ανησυχήσει το λιβανέζικο κοινό. Ο Νασράλα είχε κάνει συμφωνία με τον Imad (Mughniyeh) να εκφωνήσει μια ομιλία. Ο Νασράλα έπρεπε να μιλήσει.

Εκείνη την εβδομάδα, ο εχθρός είχε το πάνω χέρι, ενώ εμείς δεν είχαμε κάνει τίποτα σημαντικό εκτός από την απάντηση των πυραύλων. Αυτό έπρεπε να γίνει. Ο πύραυλος ήταν φορτωμένος στον εκτοξευτή του και ήταν έτοιμος να εκτοξευτεί πολλές φορές και κάθε φορά υπήρχε πρόβλημα με την εκτόξευση. Ο Νασράλα ήθελε να το ανακοινώσει αυτό στην ομιλία του ως μια κίνηση έκπληξης, ως μια σημαντική έκπληξη. Έδωσε την ομιλία του. Έπρεπε να ηχογραφηθεί για να μεταδοθεί αργότερα. Ακριβώς όπως καταγράφετε αυτό που λέω σε αυτό το δωμάτιο, και στη συνέχεια θα το επεξεργαστείτε ή θα επικοινωνήστε μαζί μου και θα διαγραφούν ορισμένα μέρη του αργότερα.

Ο Νασράλα μιλούσε σε ένα δωμάτιο και εμείς καθόμασταν σε ένα διπλανό δωμάτιο με τον Imad και έναν άλλο αδερφό. Η ομιλία του Νασράλα πλησίαζε στο τέλος της, αλλά το βλήμα δεν εκτοξευόταν. Η μάχη μαινόταν. Μόλις ο Νασράλα ήθελε να πει το τελευταίο Σαλάμ Αλέκουμ, όταν έφτασε σε αυτό το σημείο, ακριβώς πριν προφέρει αυτές τις λέξεις, ο πύραυλος εκτοξεύτηκε. Το βλήμα ήταν υπερηχητικό και χτύπησε αμέσως τη φρεγάτα. Ο Νασράλα είπε - και τον άκουσε όλος ο Λίβανος και όλη η οικουμένη εκείνη τη στιγμή - ότι "μπορείτε να δείτε τώρα μπροστά σας την ισραηλινή φρεγάτα να καίγεται."

Αυτή η φράση του Νασράλα συνέπεσε με το βλήμα που χτύπησε τον στόχο. Αν και αυτά τα πολεμικά πλοία διαθέτουν συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου και μπορούν να εκτρέψουν τους επερχόμενους πυραύλους ή μπορούν να τους χτυπήσουν με αντιπυραυλικά συστήματα, ο πύραυλος χτύπησε τον στόχο και τον έκοψε στη μέση.

Αυτό σήμανε την απαλλαγή από το ναυτικό του Σιωνιστικού καθεστώτος. Το ναυτικό αυτό δεν ξαναεφανίστηκε μέχρι το τέλος του πολέμου. Με έναν μόνο πύραυλο, όλο το ναυτικό του Σιωνιστικού καθεστώτος χτυπήθηκε άουτ. Αυτό φυσικά μπορεί να αναλυθεί και να συζητηθεί εκτενώς. Μια πτυχή του είναι η ικανότητα (ή η ανικανότητα) του Σιωνιστικού καθεστώτος. Δηλαδή, μπορεί να γίνει κατανοητό ότι ένα καθεστώς του οποίου το ναυτικό βγαίνει εκτός μάχης με έναν μόνο πύραυλο, όσες φρεγάτες κι αν έχει, την επόμενη φορά θα εξουδετερωνόταν πλήρως με δύο ή τρεις πυραύλους. 

Εκείνη τη φορά συνέβη σε εμβέλεια 100 χλμ. Την επόμενη φορά μπορεί να συμβεί με πύραυλο εμβέλειας 300 χλμ. Λοιπόν, αυτό μετατράπηκε σε θαύμα και μια μεγάλη νίκη. Οι άνθρωποι στον Νότιο Λίβανο, που είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους ή βρίσκονταν υπό βομβαρδισμό εκείνη τη στιγμή, εξέφρασαν τη χαρά τους με κραυγές Αλλάχ ου Άκμπαρ. Αυτή ήταν μια ακόμα αιφνιδιαστική κίνηση της Χεζμπολάχ που άλλαξε την εξίσωση και το Σιωνιστικό καθεστώς απέτυχε να ανταποκριθεί έως ότου άρχισε να κινείται προς την κοιλάδα Khiam και τον ποταμό Litani όπου ηττήθηκε για άλλη μια φορά. 

Η 27η και η 28η μέρα ήταν δύσκολες μέρες. Ο Imad και εγώ χωριστήκαμε και πήγε ο καθένας μας σε διαφορετικά μέτωπα. Ο Νασράλα βρισκόταν σε διαφορετική τοποθεσία. Θα περνούσαμε από συγκεκριμένες διαδικασίες για να συναντηθούμε με τον Νασράλα. Θα συναντιόμασταν τα βράδια και ο Imad θα παρέδιδε λεπτομερείς αναφορές για τις συγκρούσεις.

Λίγη ώρα αργότερα ένα ισραηλινό ελικόπτερο χτυπήθηκε με πύραυλο και στη συνέχεια οι μαχητές της Χεζμπολάχ άρχισαν να χτυπούν τα τανκς. Η καταστροφή των αρμάτων σηματοδότησε την αρχή του τέλους για τη σιωνιστική επίθεση. Τότε ήταν που προέκυψε μια νέα εξίσωση και για πρώτη φορά αποκαλύφθηκαν οι πύραυλοι Kornet σε αυτόν τον πόλεμο και τα άρματα μάχης Abrams, συγγνώμη, τα άρματα μάχης Merkava χτυπήθηκαν για πρώτη φορά. Περίπου 7 τανκς Merkava καταστράφηκαν σε μια μέρα"

Καβαλικεύοντας την τίγρη: Julius Evola, συνέντευξη στην Ordine Nuovo, 1964

για να το παραγγείλετε εδώ ...

Μερικοί άνθρωποι έχουν μιλήσει για το βιβλίο αυτό ως το «εγχειρίδιο για τους δεξιούς αναρχικούς», και σε κάποιο βαθμό, αυτό είναι ακριβές. Ο ισχυρισμός μου ότι σήμερα δεν υπάρχει πολιτικό σύστημα, σχηματισμός και κόμμα στο οποίο να αξίζει να αφιερωθεί κανείς, και ότι όλα όσα υπάρχουν πρέπει να απορριφθούν, έχει αναστατώσει πολλούς. 

Ωστόσο, αυτή η άρνηση και η μη δέσμευση δεν απορρέουν από την έλλειψη αρχών, αλλά από την κατοχή αρχών, οι οποίες είναι ακριβείς, σταθερές και δεν υπόκεινται σε συμβιβασμούς. Ούτε είναι αυτή η μόνη άποψη στην οποία διαφέρω από τον μηδενισμό ή τον αναρχισμό των «θυμωμένων νέων», της περισσότερο ή λιγότερο ηττημένης γενιάς - των Beats, των hipsters και τέτοιων ανθρώπων - των οποίων το «όχι» δεν βασίζεται σε τίποτα θετικό. 

Στη σημερινή ζωή μπορεί να είναι κατάλληλο για πολλούς να αποσυρθούν για να εγκατασταθούν σε μια πιο εσωτερική γραμμή χαρακωμάτων, έτσι ώστε αυτό για το οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα δεν μπορεί να κάνει τίποτα εναντίον μας. 

Ωστόσο, ολόκληρο το βιβλίο δεν ενθαρρύνει τους ανθρώπους να αφήσουν τον εαυτό τους αλλά ακριβώς το αντίθετο: μια αυστηρή πειθαρχία της ζωής που φτάνει στο υψηλότερο σημείο είναι αυτό που περιγράφεται σε αυτό.

Μικρός επικήδειος στον Ισμαήλ Χανίγια

 

γράφει ο Α.Π.

Δεν θα υπάρξει εδώ αναλυτικό βιογραφικό του Χανίγιε, αλλά ένας απολογισμός της ζωής του. Έφυγε από τη ζωή, χωρίς να πετύχει μόλις δύο πράγματα: να δει ελεύθερη την Παλαιστίνη και να θαφτεί σε αυτή. Όμως, η ζωή του ταυτίστηκε για πάντα, στην ιστορία της Ανθρωπότητας, με τη συμβολή, από την πλέον ηγετική θέση, στο άνοιγμα του δρόμου για την νίκη των λαών γενικά και του Παλαιστινιακού ιδιαίτερα, η οποία, επιτέλους, αχνοφαίνεται στον ορίζοντα, μετά τις 7/10, όλο και πιο καθαρά. 

Ο φόβος άλλαξε μια για πάντα στρατόπεδο, πέρασε στην πλευρά των ιμπεριαλιστών και των σιωνιστών παιδιών τους. Χάρη και στον Χανίγιε, στις 7/10, τα καταπιεζόμενα έθνη και οι λαοί ξαναχαμογέλασαν, γιατί τους αναπτερώθηκαν οι ελπίδες. Η Οικουμένη, ιδιαίτερα ο νέος κόσμος, έμαθε πια για το Παλαιστινιακό πρόβλημα, για το 1948 (και όχι μόνο το 1967, όπως ήξεραν μόνο λίγοι, οι πιο «ψαγμένοι»). Έδειξε το δρόμο του τελειοποιημένου ένοπλου αγώνα στους λαούς για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και την καταπολέμηση του άδικου. 

Εδώ, αξέχαστη θα παραμείνει και η παροιμιώδης υπομονή που έδειξε η οργάνωση του με αυτόν επικεφαλής μετά το 2021 και ως τις 7/10, όταν προκαλούταν συχνά από τους σιωνιστές ώστε να έρθει σε σύγκρουση μαζί τους πρόωρα, ενώ αυτός προετοίμαζε την απάντηση. Μάλιστα, έδειξε τον δρόμο του αγώνα χωρίς να στηριζόμαστε σε κανέναν ιμπεριαλιστή. Είναι και αυτό ένα μεγάλο δίδαγμα για τους λαούς, για κάθε κίνημα που θέλει να λέγεται αντιιμπεριαλιστικό. 

Έδειξε στους λαούς ότι είναι εφικτό αυτοί να χαλάσουν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών («νέα Μέση Ανατολή»), να γίνουν καλύτεροι «σκακιστές» από τους τελευταίους. Τέλος, δεν μπορεί να αγνοηθεί το προσωπικό του κόστος. Δεν ξεχνιέται η σιωνιστική προπαγάνδα για τη «φυγή των συγγενών των ηγετών της Χαμάς από τη Γάζα», ενώ ο Χανίγιε έχασε 60 συγγενείς του, ή για την «εκ του ασφαλούς δράση του από πολυτελή ξενοδοχεία του Κόλπου», ενώ, τελικά, σκοτώθηκε στην υπερορία. 

Δεν θα ξεχαστεί ποτέ η στωικότητα με την οποία αντιμετώπισε την ανακοίνωση της δολοφονίας των παιδιών του από Σιωνιστές, η οποία καταγράφηκε τηλεοπτικά. Δεν είναι πολλοί οι ηγέτες που έχασαν παιδιά τους στον πόλεμο (Στάλιν στον Β’ Π.Π., Μάο στην Κορέα, o Νασράλα στον Λίβανο το 2006 και λίγοι ακόμα). Δείχνει κι αυτό κάτι, ως προσωπικό παράδειγμα για κάθε αγωνιστή και, ιδίως, επαναστάτη, ανεξαρτήτως ιδεολογίας. 

Περασμένο-ξεχασμένο και το «κομματικό» λάθος με την προσωρινή ρήξη με τον Άσαντ, που πήγε το Παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στιγμιαία πίσω. Ουδείς, όμως, αλάνθαστος. Πραγματικά, με τόσες παρακαταθήκες, η λέξη «αθάνατος» είναι λίγη για να περιγράψει τον Χανίγιε από εδώ και μπρος.

Κυκλοφορεί η έκδοση της χρονιάς: Η Συντηρητική Επανάσταση στην Γερμανία 1918-1932 (μετάφραση και επιμέλεια: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

2103611590

info@logxi.com

www.logxi.com

 Τα περιεχόμενα του βιβλίου: 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ         

I  Η ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ :     ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ –  ΟΙ “ΤΡΟΤΣΚΙΣΤΕΣ”  ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ –        ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ “ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ” ΜΕΤΑ ΤΟ 1933 –         ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ –            Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ “KONSERVATIVE REVOLUTION”  –    Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ “DEUTSCHE BEWEGUNG”    –                Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ “ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑΣ”  –              Η ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΤΗΣ ΜΗ – ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ  –           Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗΣ   –           Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΗΓΩΝ ΚΑΙ Η ΜΕΘΟΔΟΣ  –      

II ΤΟ ΘΕΜΑ: ΤΟ ΤΡΙΤΟ REICH ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ REICH –     Η “ΓΟΥΛΙΕΛΜΙΚΗ ΕΠΟΧΗ” –          O ΠΟΛΕΜΟΣ –         Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΑΙΜΑΡΗΣ –            Ο ΝΕΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ –          Η “SCHWARZE REICHSWEHR” ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ –      Ο ΕΘΝΙΚΟΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ –      ΤΟ “ΤΡΙΤΟ ΜΕΤΩΠΟ”  –        Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΤΑΞΗΣ –        Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗΣ ΕΝΤΟΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ –      

III ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΕΣ: Η “ΛΟΓΙΚΗ ΜΟΝΟΚΑΤΕΥΘΥΝΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ”  –          ΓΡΑΜΜΗ ΚΑΙ ΣΦΑΙΡΑ –            Ο NIETZSCHE  ΚΑΙ Η ΜΕΣΟΒΑΣΙΛΕΙΑ –        Ο ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ –              Η “ΑΝΑΤΡΟΠΗ”  –               ΤΟ “ΜΕΓΑΛΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ”  –           ΟΙ “ΑΝΑΓΕΝΝΗΜΕΝΟΙ”  –               Η “ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ” ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ –               ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ, ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΣ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ –        ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ –           ΣΧΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΑΣΗ –       Ο “ΗΡΩΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ”   –       Ο ΠΑΡΑΔΟΞΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ  ΕΝΟΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ     

IV ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΟΜΑΔΕΣ: Η ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΣΥΜΦΙΛΙΩΤΟΥ; –  ΠΡΩΤΗ ΟΜΑΔΑ:  ΟΙ “VÒLKISCHEN” -ΔΕΥΤΕΡΗ ΟΜΑΔΑ: ΟΙ “JUNGKONSERVATIVEN” –  ΤΡΙΤΗ ΟΜΑΔΑ: ΟΙ “ΕΘΝΙΚΟΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ” –   Η ΑΝΑΤΟΛΗ  –   ΑΠΟ ΤΟΝ  “VOLK” ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ –   ΤΕΤΑΡΤΗ ΟΜΑΔΑ: ΟΙ “BÙNDISCHEN”  –   ΠΕΜΠΤΗ ΟΜΑΔΑ: ΤΟ “LANDVOLKBEWEGUNG”        

για να το παραγγείλετε εδώ ...

Το βιβλίο αυτό, είναι το θεμελιώδες κείμενο για τη γνώση και την κατανόηση της κίνησης των ιδεών, που άλλαξε τα χαρακτηριστικά της ευρωπαϊκής κουλτούρας μεταξύ των δύο πολέμων και που παράγει ακόμα και σήμερα προτάσεις, συζητήσεις και παθιασμένες επανερμηνείες.

 Χωρισμένο σε τέσσερις ενότητες (η προβληματική, το θέμα, οι εικόνες καθοδηγητές, οι πέντε ομάδες), αναλύει όλα τα θεμελιώδη ζητήματα της “Συντηρητικής Επανάστασης”:

 οι σχέσεις με τον εθνικοσοσιαλισμό και τους «τροτσκιστές» του, οι έννοιες του γερμανικού κινήματος και της Κοσμοθεωρίας του, ο εθνικομπολσεβικισμός, η γέννηση ενός νέου τύπου επαναστάτη στην περίοδο της Βαϊμάρης, η πνευματική επιρροή του Nietzsche, η σφαιρική αντίληψη του χρόνου, η αντίθεση στον μηδενισμό, η πολεμική κατά του Χριστιανισμού, ο «ηρωικός ρεαλισμός», η συμφιλίωση των αντιθέσεων, οι διαφορές στην ευαισθησία και τα έργα μεταξύ των πιο σημαντικών συνιστωσών του κινήματος των ιδεών (Volkischen, Nationalrevolutionàre, Biindischen, Landvolkbewegung).

Μια αποφασιστική συμβολή για την εκτίμηση των αυθεντικών χαρακτηριστικών της πιο αδίστακτης και θαρραλέας προσπάθειας, η οποία ήθελε να αποτυπώσει στην εποχή της τεχνολογίας και στην ταραχώδη διαδικασία εκσυγχρονισμού που αναστάτωσε την ευρωπαϊκή κοινωνία του εικοστού αιώνα, ένα διαφορετικό σημάδι από αυτό της «έρημου των αξιών» και της διάλυσης των οργανικών δεσμών στον συγκρουσιακό και εγωιστικό ατομικισμό, που σηματοδοτεί την εποχή της εκκοσμίκευσης.

Ένας ουσιαστικός οδηγός για την ανάγνωση συγγραφέων που είχαν αποκλειστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα από την Ακαδημία και αργότερα επανήλθαν δυναμικά «στη μόδα», μετά από μη κομφορμιστικές και εγκάρσιες αναγνώσεις σε σχέση με παλιές ιδεολογίες: 

Ο Ernst Junger, ο Cari Schmitt, ο Oswald Spengler, ο Arthur Moeller van den Bruck, ο Thomas Mann (του “οι Θεωρήσεις ενός απολίτικου) και πολλοί άλλοι, που γύρω τους εμψύχωσαν κύκλους πρωτόγνωρης πνευματικής ζωτικότητας. Και όλοι στην μαζί ενάντια στην παρακμή του επερχόμενου σύγχρονου κόσμου! 

O Έρνστ Ρέμ και ο Λαϊκός Στρατός

 

Γράφει ο Μαυρομετωπίτης

Ο Έρνστ Ρέμ, είχε σωστά διακριβώσει ότι ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν μία ιμπεριαλιστική σύγκρουση η οποία διακύβευε την μοιρασιά του κόσμου, των αποικιών και των αγορών μεταξύ των δύο κύριων ιμπεριαλιστικών μπλόκ της εποχής: την Αντάντ και την Γερμανική Αυτοκρατορία! 

Είχε πολύ σωστά κατηγορήσει τους αστούς πολιτικούς και την πλουτοκρατία ότι έμπλεξαν τον Γερμανό στρατιώτη σε μία μακροχρόνια θανατηφόρα περιπέτεια για χάρη των υψηλών καπιταλιστικών συμφερόντων. Ο άνθρωπος που τσάκισε τους κομμουνιστές στους δρόμους είχε πολύ σωστά διαγνώσει την ιμπεριαλιστική φύση των καπιταλιστικών πολέμων και το ποιος είναι ο ρόλος των λαϊκών μαζών σε ένα μοιραίο παιχνίδι που σκαρώνουν άλλοι για αυτούς. 

Μέσα στο έωλο αντικαπιταλιστικό του δράμα οραματίστηκε μία στρατιωτικοποιημένη κοινωνία στην οποία - όντας ο καθένας υπεύθυνος και χωρίς μία άκαπνη αστική τάξη να διατάζει -  οι πολιτικές θα υπαγορεύονται από τους στρατιώτες και έτσι και έτσι θα αποφεύγονται τα χειρότερα: (Για όλα αυτά ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ)

«Ο στρατιώτης ο οποίος θα πολεμήσει και θα πεθάνει για μία πολιτική πρέπει να έχει λόγο στην απόφαση αυτής της πολιτικής. Αν οι πολιτικές υπαγορεύονταν από τους στρατιώτες, οι οποίοι θα γνώριζαν ότι αν η πολιτική ήταν λανθασμένη τότε οι πρώτοι οι οποίοι θα βίωναν τα αποτελέσματα της θα ήταν οι ίδιοι, η ανθρωπότητα θα γλίτωνε από τρομερές δυστυχίες και θα διοικούνταν με μεγαλύτερο αίσθημα ευθύνης».

Όταν ο Ρέμ ήταν αρχηγός του σώματος των SA εκπλήρωνε τον λαϊκό πόθο των μαζών: το όνειρο του ήταν η κατάργηση της ανίκανης Ράιχσβερ - ενός στρατιωτικού σώματος υπαγορευμένου από την δουλική συνθήκη των Βερσαλλιών - και η αντικατάσταση της με έναν Λαϊκό Στρατό, αποτελούμενο από τις εξοπλισμένες πλατιές μάζες που θα αναλάμβαναν να υπερασπιστούν την Νέα Σοσιαλιστική Πατρίδα. 

Το όνειρο του Ρέμ προϋπόθετε την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και την κατάργηση της προνομιούχας κάστας των Γερμανών στρατιωτικών (σχεδόν όλοι προερχόμενοι από γαιοκτημονικές οικογένειες Πρώσων Γιούνκερς) που μόνο αμέτοχοι δεν ήταν για την σαπίλα και την παρακμή της Γερμανικής κοινωνίας αλλά και την ιμπεριαλιστική σφαγή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. 

Οι Γιούνκερς αξιωματικοί αποτελούσαν μία κλίκα, ξεκομμένων από τον Λαό, "ευγενών" που κοιτούσαν αφ΄υψηλού τις στρατευμένες μάζες και δεν είχαν ουσιαστικό σημείο επαφής και επικοινωνίας μαζί τους. Δεν υπήρχε οργανική σχέση ηγεσίας - πλήθους αλλά κάθετη ιεραρχία με στοιχεία καταπίεσης.

Ο Ρέμ οραματιζόταν να είναι ο Στρατάρχης αυτού του Μεγάλου Λαϊκού Γερμανικού Στρατού που φυσικά θα έσβηνε για πάντα τα αστικά κατάλοιπα και την μοναρχοδεξιά αντίδραση. Δυστυχώς τα σχέδια του προσέκρουσαν πάνω στην ακροδεξιά κλίκα του Χιτλερισμού με αποτέλεσμα την γνωστή «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών».

Τα όνειρα του Ρέμ για την μελλοντική στρατιωτική οργάνωση της Γερμανίας ταυτίζονταν με αυτά των κομμουνιστών - που ως Αρχηγός των SA κυνηγούσε - οι οποίοι ζητούσαν έναν «Γερμανικό Κόκκινο Στρατό» επί της ίδιας βάσης: εξοπλισμό των πλατιών μαζών και εκπαίδευση τους για τον σχηματισμό μίας τεράστιας Λαϊκής Πολιτοφυλακής! 

Έτσι λοιπόν και για εμάς, στο Εθνικό - Λαϊκό Κράτος, θα καταργηθεί ο νατοϊκός "Εθνικός Στρατός" και θα αντικατασταθεί με τον Λαϊκό Στρατό, δηλαδή τις εξοπλισμένες και εκπαιδευμένες πλατιές μάζες οι οποίες θα είναι έτοιμες να υπερασπιστούν την Πατρίδα και τον Σοσιαλισμό ανά πάσα στιγμή. 

Η νεολαία, οι γυναίκες, οι άνδρες, όλοι θα εκπαιδεύονται στα όπλα και την εργασία. Οι αξιωματικοί δεν θα επιλέγονται με τα κριτήρια της σημερινής σαπίλας (ποιος θα σκύψει περισσότερο μπροστά στην κεφαλαιοκρατία και το αστικό κατεστημένο) αλλά με βάση τον ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ τους και την ΑΚΛΟΝΗΤΗ ΑΦΟΣΙΩΣΗ στην Σοσιαλιστική Πολιτεία!

Μια άγνωστη συνέντευξη

 

Σε συνέντευξη του στη  κυπριακή περιοδική  έκδοση “ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ” (Φεβρουάριος 1989), ο   έμπιστος  σύμβουλος  και  γραμματέας  του Μακαρίου, τ. Γενικός  Γραμματέας της  ΣΕΚ  Μιχαλάκης  Πίσσας, αναφέρει:  

“Επιθυμία   του Μακαρίου ήταν να  οργανωθεί μεγαλοπρεπής επιστροφή. Προπομπός εστάλη τότε στη Κύπρο, ο Κιτίου Άνθιμος (20-2-1959) ... με προοπτική όπως  η επιστροφή Μακαρίου γίνει σε 5-6  μέρες.  

Στις  21 όμως  του μηνός, ο Άνθιμος  έστειλε τηλεγράφημα  προς  τον Μακάριο, στο οποίο  ανέφερε: “Αναβάλατε επιστροφή  σας. Διγενής εξοργίσθη και μποϋκοτάρει υποδοχή  σας”

“... Και  τότε  αναγκάστηκε ο Μακάριος να μου πεί: “ Κατ ανάγκην  θα πάεις στην Κύπρο. Να  πας οπωσδήποτε  να κατατοπίσεις προσωπικά  τον Διγενή για το πως  βρεθήκαμε στην αδήριτη  αυτή ανάγκη  να υπογράψουμε  τη  συμφωνία  και  τουλάχιστον να εξασφαλίσεις την  μη συμμετοχήν του μεν στην υποδοχή μου, αλλά όχι την αντίδραση του”

Με  έστειλε ολονυχτίς μέσω  Φρανκφούρτης Βυρηττού, στη Λευκωσία ... Για  τρεις  συνεχείς  ώρες  άκουα  κατσάδα  από τον Γρίβα  όσο δεν φαντάζεται κανείς, για το χατίρι του Μακαρίου. Φώναζε ότι πουλήθηκε η ένωση, ότι εγκαταλείψαμε τον  αγώνα και ρωτούσε συνέχεια  που είναι οι όρκοι, που είναι οι θυσίες, που είναι τα παιδιά που κρεμάστηκαν, τα παιδιά που σκοτώθηκαν, που βασανίστηκαν, που βρίσκονται στις  φυλακές κ.λ.π.”

Ο Μιχ. Πίσσας με  τη ρητορική  του,  επικαλούμενος  ότι συμφώνησε και η Ελλάδα  και η Αγγλία και η Τουρκία και οι κύπριοι αντιπρόσωποι,  εξασφάλισε ότι η ΕΟΚΑ δεν θα αντιδρούσε.  Έτσι εξεδόθη, μετά  από διαπραγμάτευση  η Διαταγή λήξης του αγώνα ... 

Μετά ταύτα  ο Μακάριος επέστρεψε την 1^η Μαρτίου 1959 και έγινε πανηγυρικά αποδεκτός από τον κυπριακό λαό. Μετά από λίγες  μέρες, (17 Μαρτίου 1959)  διευθετήθηκε η  αναχώρηση  του Διγενή για  την  Αθήνα. 

Ο  Μιχ. Πισσάς, αναφέρει στην ως άνω  συνέντευξη του: “ Ούτε ο Μακάριος, ούτε οι γύρω  του συμπεριφέρθηκαν παλληκαρίσια απέναντι στο Διγενή, για  τη  θυσία  που έκανε. Γιατί  μπορούσαν και ο Μακάριος και οι περί αυτόν, να πουν στους  Άγγλους, ... να  επιτρέψετε κατά τον ίδιο τρόπο  στον Αρχηγό της  ΕΟΚΑ   να βγει επίσημα  στο προσκήνιο, να χαιρετίσει και να  ευχαριστήσει τον  λαό του  που του  συμπαραστάθηκε, να προσκυνήσει στα μνήματα των παλληκαριών του, τα οποία αγωνίστηκαν υπό τις διαταγές του και έπεσαν, προτού επιστρέψει στην Ελλάδα. 

Ήταν τεράστια αδυναμία που δεν θα μας το συγχωρέσει η ιστορία, που δεχθήκαμε να εκδιωχθεί να φυγαδευτεί κρυφά, χωρίς συνοδείαν από τον λαό, ο  Διγενής ... Η  φυγάδευση του Διγενή  ήταν το αποτέλεσμα διευθετήσεων που συμφωνήθηκαν από το Μακάριο, μετά  που επέστρεψε”

πηγή

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: Πώς είδαν οι Κομμουνιστές την «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»;

Εισαγωγικό σημείωμα: Α.Π.

Παρακάτω μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά και παρουσιάζεται ένα σύντομο άρθρο που εμφανίζεται στο τεύχος Ιουλίου 1934 του "The Communist", το οποίο ήταν το θεωρητικό περιοδικό του Κομμουνιστικού Κόμματος ΗΠΑ εκείνη την εποχή. 

Το ίδιο το άρθρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην "International Press Correspondence", κάτι που καθιστά πολύ πιθανό να ήταν ο συγγραφέας μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας (KPD). 

Η μετάφραση είναι κατά καιρούς πρόχειρη, αλλά δεδομένου του πόσο θεμελιώδους σημασίας ήταν η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών - η λεγόμενη «υπόθεση Ερνστ Ρεμ» - για την εγκαθίδρυση του Χιτλερισμού ως τέτοιου, είναι ένα ενδιαφέρον ιστορικό τεκμήριο.

Συμμερίζομαι την άποψη πολλών ιστορικών ότι η 30^η Ιουνίου 1934 ήταν το σημείο στο οποίο η κυβέρνηση του NSDAP του Χίτλερ πήρε τη μορφή της δικτατορίας σε συμμαχία με το γερμανικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, και ότι πριν από την εκκαθάριση του Ρεμ και των S.A., τίποτα για το μέλλον του Χίτλερ και της εξουσίας του δεν ήταν σίγουρο. 

Μάλιστα, έμοιαζε προορισμένος να καταλήξει όπως κατέληξαν οι φον Πάπεν και οι Μπρύνινγκ πριν από αυτόν. Η καταστολή εναντίον του KPD και των συνδικάτων σίγουρα είχε κάνει τον Χίτλερ συμπαθή στο μεγάλο κεφάλαιο, δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό, αλλά μόνο στις 29 -30 Ιουνίου 1934, η άρχουσα τάξη συμφιλιώθηκε πλήρως με τον Χίτλερ, μόνο τότε αυτή αποφάσισε ότι τον προτιμά από όλα τα άλλα δεξιόστροφα κόμματα.

Το αδύναμο σημείο του άρθρου είναι ότι αυτό προβλέπει πως σύντομα, μετά τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών, το γερμανικό μονοπωλιακό κεφάλαιο θα ξεφορτωνόταν και τον Χίτλερ. 

Η ιστορία έδειξε πως κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν συνέβη, αλλά αντίθετα οι μεγάλοι καπιταλιστές και γαιοκτήμονες της Γερμανίας στάθηκαν στο πλευρό του Χιτλερισμού ως το τέλος του πολέμου και αρνήθηκαν να τον ανατρέψουν ακόμα και τον Ιούλιο του 1944, ακόμα δηλαδή κι όταν ο πόλεμος είχε εμφανώς χαθεί και ορισμένοι αξιωματικοί όπως οι Ρόμελ, Μπεκ και Στάουφενμπεργκ έκαναν απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Χίτλερ, ακόμα κι εκεί ο γερμανικός καπιταλισμός αρνήθηκε να τους παράσχει κάποια βοήθεια και πήγε με τον Χίτλερ ως το τέλος. 

Κατά τη μελέτη του σύγχρονου Γερμανού ιστορικού Kurt Gossweiler, το γεγονός αυτό οφείλεται στο ότι οι Γερμανοί καπιταλιστές φοβόντουσαν περισσότερο μια λαϊκή επανάσταση παρά την ήττα σε έναν πόλεμο: άλλωστε ο ηττημένος του πολέμου μπορεί να ξανασταθεί στα πόδια του με τη βοήθεια ενός Σχεδίου Μάρσαλ και να ξαναχτίσει τις επιχειρήσεις του με τη βοήθεια των νικητών Αμερικανών, ενώ ο ηττημένος μιας επανάστασης θα έχει την τύχη που είχαν οι καπιταλιστές και οι γαιοκτήμονες στη Ρωσία του 1917. 

Ο Χίτλερ είχε δείξει στους κεφαλαιοκράτες και τους Γιούνκερ ότι εξακολουθούσε να αποτελεί την καλύτερη εγγύηση για την αποτροπή μιας επανάστασης, καθώς, σε αντίθεση με άλλες δικτατορίες του Μεσοπολέμου, το δικό του σύστημα είχε την ιδιαιτερότητα να "μιλάει με τις μάζες" και να τις παίρνει με το μέρος του μέσω της προπαγάνδας, απομακρύνοντας τες από τη σκέψη μιας επανάστασης, και όχι μόνο να τις χτυπά με το βούρδουλα της αστυνομίας όπως έκαναν οι διάφοροι Μεταξάδες και Φράνκο.

Με αυτή την τελευταία διαπίστωση σχετίζεται και η παρατήρηση ενός άλλου αδύναμου σημείου του άρθρου: η πίστη του συγγραφέα ότι το (παράνομο) Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας σύντομα θα έπαιρνε με το μέρος του τις - απηυδισμένες από τη συνεχιζόμενη οικονομική στενωπό - μικροαστικές μάζες, τους αγρότες και τους εργάτες, που θα ανέτρεπαν τον Χίτλερ (αν δεν τον είχε ανατρέψει πρώτα το κεφάλαιο, όπως προβλέπεται αλλού μέσα στο άρθρο). 

Κάτι τέτοιο επίσης δεν συνέβη, γιατί μετά τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών και την καταστολή των αντικαπιταλιστικών φωνών μέσα στην κοινωνία από τον Χίτλερ, ο γερμανικός μονοπωλιακός καπιταλισμός έβαλε μπρος τις μηχανές, πέτυχε τη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και κατόρθωσε να επιτύχει έναν ορισμένο βαθμό οικονομικής ανάπτυξης η οποία χάρισε μια - επίπλαστη φυσικά και προσωρινή, που αμέσως εξανεμίστηκε με την αρχή του πολέμου - ευημερία στους μικροαστούς, αγρότες και εργάτες, και έτσι το καθεστώς σταθεροποιήθηκε και μπόρεσε να ξεπεράσει τους όποιους τριγμούς είχε προκαλέσει η κρίση της 30^ης Ιουνίου 1934.

Σε γενικές γραμμές, το άρθρο αναγνωρίζει ότι στα S.A. οργανώνονταν πλατιές μάζες με αντικαπιταλιστικά φρονήματα που είχαν εξαπατηθεί από τον Χίτλερ, και ότι η 30^η Ιουνίου ήταν η κατάπνιξη της "Δεύτερης Επανάστασης", όσων δηλαδή ήθελαν να συνεχιστεί η εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση του 1933 προς μια πιο σοσιαλοεπαναστατική κατεύθυνση. 

Η εφημερίδα του NSDAP, Voelkischer Beobachter, άλλωστε, είχε προειδοποιήσει από τον Ιούλιο του 1933 ότι "όσοι μιλούν για συνέχιση της επανάστασης ή για δεύτερη επανάσταση είναι εχθροί του εθνικοσοσιαλισμού" (δηλαδή, στην πραγματικότητα, εχθροί του συμβιβασμού Χίτλερ - μονοπωλίων - γαιοκτημόνων - στρατιωτικής ηγεσίας, που ήδη λάμβανε χώρα). 

Αναγνωρίζει επίσης ότι ο Χίτλερ εκείνη τη Νύχτα έδρασε για λογαριασμό του Κρουπ, όπως πιστοποιεί αργότερα ο βιογράφος του Κρουπ, William Manchester (βιβλίο "The Arms of Krupp 1587-1968"), που πήρε συνέντευξη από τον Κρουπ μεταπολεμικά όπου ο τελευταίος του είπε ότι πράγματι ο τελευταίος άνθρωπος τον οποίο είδε ο Χίτλερ πριν πάρει την απόφαση για την εξάλειψη των S.A. ήταν ο μεγιστάνας του χάλυβα. 

Αλλά δυστυχώς το άρθρο παραμένει κοντόφθαλμο όταν παραβλέπει τα αποθέματα ισχύος της Χιτλερικής δικτατορίας, η οποία μπόρεσε να βγει ισχυρότερη από αυτή την κρίση, αντί να αποδυναμωθεί. Δεν νομίζω ότι αυτό το άρθρο αποτυπώνει όλη την ουσία της υπόθεσης. 

Για την καλύτερη περιγραφή της Νύχτας των Μεγάλων Μαχαιριών, μια πολύ εκτενής γερμανόγλωσση μελέτη είναι το βιβλίο του Kurt Gossweiler, Die Roehm Affaere (Η Υπόθεση Ρεμ) το οποίο όμως κυκλοφορεί μόνο στα γερμανικά.

Η Αιματοβαμμένη Τριακοστή Ιουνίου

Στις 30 Ιουνίου ο Χίτλερ πραγμάτωσε τη «Λαϊκή Κοινότητα» του. Προκάλεσε την εκτέλεση των στενότερων συντρόφων και βετεράνων του. Στις 30 Ιουνίου εξαπέλυσε έναν μικρό εμφύλιο πόλεμο με τον πιο βάναυσο, κτηνώδη και προδοτικό τρόπο ενάντια στις δικές του μαζικές οργανώσεις. Έδωσε επίσης ένα παράδειγμα εθνικοσοσιαλιστικής «συντροφικότητας» αφήνοντας ελεύθερο ένα τμήμα του κόμματος του να συντρίψει και να σφάξει το άλλο. Έφερε την εθνικοσοσιαλιστική αρχή της «πίστης για πίστη» στο λογικό της τέλος στο πνεύμα του πραγματικού «πατριωτισμού της πρώτης γραμμής» προκαλώντας τη δολοφονία των Rohm, Heines, Ernst και των άλλων ηγετών των Φαιοχιτώνων (S.A.). από τους δικούς του μελανοχίτωνες Ειδικούς Φρουρούς (S.S.). 

Αυτή τη μέρα υλοποιήθηκε επίσης η «αρχή του Ηγέτη». Οι υφιστάμενοι ηγέτες ήθελαν να ανατρέψουν τον «Ηγέτη» τους και ο «Ηγέτης» λοιδορούσε και κατακρεουργούσε ακόμη και τα πτώματα των παλιών συντρόφων και αγωνιστών του, των ίδιων ανδρών που είχαν προταθεί ως λαμπρό παράδειγμα στη νεολαία ως βετεράνοι μαχητές και νιτσεϊκοί «υπεράνθρωποι». 

Στις 30 Ιουνίου ο Χίτλερ απέδειξε την πραγματική ουσία των εθνικοσοσιαλιστικών φυλετικών θεωριών. Πράγματι, μόνο μεταξύ των «υπερανθρώπων», μόνο μεταξύ των εκπροσώπων της υψηλότερης «νορδικής-άριας φυλής» θα μπορούσαν να έχουν συμβεί τέτοιες σκηνές Σοδόμων και Γομόρρων, τέτοια όργια, τέτοια λαιμαργία, τέτοια διαστροφή, τέτοια ληστεία και τέτοια υπεξαίρεση του κοινού κεφαλαίου. 

Στις 30 Ιουνίου ο Χίτλερ επέδειξε επίσης στο έπακρο την εθνικοσοσιαλιστική ιδέα της «τιμής». Χρησιμοποίησε προβοκάτσιες, ψέματα και απάτες εναντίον των δικών του συντρόφων και φίλων και τους παρέδωσε στα εκτελεστικά αποσπάσματα για να τους σφάξουν σαν σκυλιά. Η «Λαϊκή Κοινότητα», η τιμή, η πίστη, η συντροφικότητα, ο πατριωτισμός της πρώτης γραμμής, ο ηρωισμός, οι υπεράνθρωποι, η καθαρότητα της δημόσιας ζωής, το οικογενειακό αίσθημα όλα αυτά τα ιδανικά του φασισμού αποκαλύφθηκαν με τα αληθινά τους χρώματα. 

Και μετά από ένα όργιο προδοσίας, κακίας, ψεύδους, κτηνωδίας και διεστραμμένου σαδισμού παρουσιάστηκε ως ο «Σωτήρας του Έθνους», λαμβάνοντας δηλώσεις πίστης, υποκλίσεις από τους επισκόπους, επαίνους από τους στρατηγούς, συγχαρητήρια από τους ηγέτες της βιομηχανίας, και όρκους υπακοής και υποταγής από εκείνους τους ηγέτες των S.A. που δεν είχε εκτελέσει.

Μόνο μια τάξη καταδικασμένη σε θάνατο, μόνο μια κοινωνική τάξη καταδικασμένη σε καταστροφή μπορεί να έχει τέτοιους εκπροσώπους, τέτοιους «ήρωες», τέτοιους ηγέτες. Εκφυλισμένοι και σάπιοι όπως ο γερμανικός μονοπωλιακός καπιταλισμός, εκφυλισμένοι και σάπιοι όπως η φασιστική δικτατορία, βυθίζονται στο αίμα και τη λάσπη όπως η άρχουσα τάξη της Γερμανίας αυτοί είναι οι αντιπροσωπευτικοί παράγοντες αυτού του «συστήματος». 

Η 30^η Ιουνίου αποκάλυψε το βάθος της κρίσης από την οποία υποφέρει η φασιστική δικτατορία και η 30^η Ιουνίου είναι η αρχή του τέλους για τη φασιστική δικτατορία στην εθνικοσοσιαλιστική της μορφή. Οι οικονομικές, κοινωνικές, εσωτερικές και εξωτερικές πολιτικές δυσκολίες έφθασαν στο προσκήνιο στις 30 Ιουνίου, αλλά ταυτόχρονα η 30^η Ιουνίου αντιπροσωπεύει μια απεγνωσμένη προσπάθεια εκ μέρους του γερμανικού μονοπωλιακού καπιταλισμού να σώσει τη φασιστική του δικτατορία και να τη μεταρρυθμίσει σε ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία σε νέα βάση.

Το κράτος αποτελείται από αποσπάσματα ενόπλων με τέτοια χαρακτηριστικά όπως οι τρόφιμοι των φυλακών, μας δίδαξε ο Ένγκελς. Στις 30 Ιουνίου το Κράτος του Τρίτου Ράιχ του Χίτλερ εμφανίστηκε στη σκηνή με όλη του τη γυμνή βαρβαρότητα. Ο στρατός, η αστυνομία και τα επιλεγμένα σώματα των S.S. εξαπολύθηκαν κατά των S.A. Οι ηγέτες των S.A. εκτελέστηκαν, άλλοι ρίχτηκαν στη φυλακή, το αρχηγείο των S.A. καταλήφθηκε, τα μέλη των S.A. στάλθηκαν «σε διακοπές», τους απαγορεύτηκε να φορούν τις στολές τους και - αν και ακούγεται σαν ένα αιματηρό και γκροτέσκο αστείο - απαγορεύεται να φορούν τους «δείκτες τιμής» τους μέχρι νεοτέρας. 

Τα S.A. πρέπει να καθαριστούν και δεκάδες χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες «παλαιοί και νέοι μαχητές για τον εθνικοσοσιαλισμό» πρέπει να πεταχτούν έξω. Η βασική δύναμη του Τρίτου Ράιχ του Χίτλερ συκοφαντείται τώρα με λάσπη, αλλά έτσι η αντίφαση εντός του Τρίτου Ράιχ, της φασιστικής δικτατορίας όχι μόνο δεν λύθηκε, αλλά αναπαρήχθη σε μια ανώτερη σκηνή. Η αντίφαση ήταν ότι ο γερμανικός μονοπωλιακός καπιταλισμός είχε σφυρηλατήσει για τον εαυτό του ένα όπλο για την ανέγερση της φασιστικής δικτατορίας, με τη μορφή του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, που μέσω αυτού του κόμματος ο γερμανικός μονοπωλιακός καπιταλισμός απευθύνθηκε στις πλατιές μάζες της μικροαστικής τάξης, τους αγρότες, τα πληβεία και τα λούμπεν προλεταριακά στοιχεία για να στήσει τη δική της τρομοκρατική δικτατορία ενάντια στο προλεταριάτο. 

Η αντίφαση ήταν ότι ο φασισμός στη Γερμανία πέτυχε όσο σε καμία άλλη χώρα να δημιουργήσει για τον εαυτό του μια ευρεία μικροαστική, αγροτική, πληβειακή, λούμπεν προλεταριακή βάση για να πραγματοποιήσει, όταν βρεθεί στην εξουσία, την ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, πιο σοβινιστικών και πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του γερμανικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Τα μικροαστικά στοιχεία στις αγροτικές περιοχές και στις πόλεις, και ιδιαίτερα τα πιο ενεργά στοιχεία στα στρατεύματα των S.A. και στις φασιστικές οργανώσεις εργοστασίων, θα εξελιχθούν τώρα σε μια αντιφασιστική δύναμη, χάρη στη δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση τους μια δύναμη στην οποία εμείς, οι κομμουνιστές, μπορούμε να απευθυνθούμε και να την πάρουμε με το μέρος μας.

Μόλις ανέβηκε στην εξουσία, η κυβέρνηση του Χίτλερ εφάρμοσε τη δικτατορία του μονοπωλιακού καπιταλισμού, και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, αναπόφευκτα ήρθε σε σύγκρουση με τη δική της μαζική βάση. Αυτό ήταν ακόμη πιο αναπόφευκτο γιατί η φασιστική δικτατορία δεν πέτυχε και δεν μπορούσε να καταφέρει να διεισδύσει στον πυρήνα της γερμανικής εργατικής τάξης. Η περήφανη και ηρωική μας γερμανική εργατική τάξη, με επικεφαλής το Κομμουνιστικό της Κόμμα, στάθηκε σαν βράχος από γρανίτη ανάμεσα στις καταιγίδες της φασιστικής δικτατορίας. 

Όλες οι επιθέσεις του φασισμού έσπασαν τα μούτρα τους χωρίς αποτέλεσμα εναντίον αυτού του βράχου από γρανίτη. Και επειδή η φασιστική διακυβέρνηση ενέτεινε ακόμη περισσότερο την κρίση του γερμανικού καπιταλισμού, επιδείνωσε όχι μόνο την κατάσταση του προλεταριάτου, αλλά και όλων των άλλων τμημάτων των εργαζομένων μαζών, γιατί: βυθίζοντας τη χώρα σε κοινωνική, εσωτερική και εξωτερική πολιτική ατροφία, χάνει επίσης σταθερά την αγροτική και μικροαστική μαζική βάση του. 

Ο αρχικός ενθουσιασμός αυτών των τμημάτων γρήγορα μετατράπηκε σε στάση κριτικής αναμονής και αυτό με τη σειρά του εξελίσσεται τώρα σε πικρή αγανάκτηση. Η κρίση που κορυφώθηκε στις 30 Ιουνίου ήταν μόνο το αναπόσπαστο μέρος της προόδου της επαναστατικής εργατικής τάξης που ήταν πια έτοιμη να αρχίσει να τραβά στο πλευρό της τις αγανακτισμένες μάζες της μικροαστικής τάξης και τις αγροτικές μάζες στις αγροτικές περιοχές. Τα S.A. ήταν ένας πραιτοριανός στρατός του μεγάλου κεφαλαίου. 

Μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, εκατοντάδες χιλιάδες νεοσύλλεκτοι εντάχθηκαν σε αυτά τα στρατεύματα, τα οποία σύντομα αριθμούσαν από 2.500.000 έως 3.000.000 άνδρες. Στον εμφύλιό της πόλεμο ενάντια στο προλεταριάτο και στις προετοιμασίες του για ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η αστική τάξη αναγκάστηκε να απευθυνθεί στις ευρύτερες δυνατές μάζες. Μαζί με αυτά τα εκατομμύρια, όμως, πήγαν και η απογοήτευση, η δυσαρέσκεια, η αγανάκτηση και η εξέγερση των μικροαστικών μαζών, των πληβείων και ακόμη και ορισμένων καθυστερημένων στοιχείων του προλεταριάτου στις τάξεις των S.A.. 

Ο Rohm, ο Ernst, ο Heines και οι άλλοι ηγέτες των S.A. ονειρεύονταν την ανατροπή του Χίτλερ και την ανέγερση ενός κράτους υπό τα S.A. Προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τη δυσαρέσκεια των μαζών -σε παραμορφωμένη μορφή- για τους δικούς τους σκοπούς. Φυσικά δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι στην περίοδο του μονοπωλιακού καπιταλισμού τα μικροαστικά, πληβεία και λούμπεν προλεταριακά στοιχεία βρίσκονται ανάμεσα στις σιδερένιες μυλόπετρες της σύγχρονης κοινωνίας, μεταξύ της αστικής τάξης και του προλεταριάτου, και είναι επομένως εντελώς ανίκανοι να παίξουν έναν ανεξάρτητο ρόλο.

Η μονοπωλιακή αστική τάξη συνέτριψε την εξέγερση των μικροαστικών τμημάτων στο βαθμό που εκφράζονταν μέσα από τα S.A. Συνέτριψε την εξέγερση με αίμα και σίδερο με τη βοήθεια του στρατού, της αστυνομίας και των S.S., και μπόρεσε να το κάνει επειδή το προλεταριάτο δεν είχε ακόμη καταφέρει με τη μαζική πάλη του να κερδίσει την ηγεσία αυτών των τμημάτων. Σε αυτή την επιχείρηση ο Χίτλερ, ο Γκέρινγκ και ο Γκέμπελς ήταν μόνο οι λακέδες του γερμανικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Ήταν ο μανδύας που έκρυβε τα γυμνά αιματηρά και αντεπαναστατικά χαρακτηριστικά του γερμανικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των μεγάλων γαιοκτημόνων Γιούνκερ. 

Ο Χίτλερ βρισκόταν στο Neudeck και έλαβε ταπεινά τις εντολές του Όλντενμπουργκ, φον Γιανουσχάου και των Γιούνκερ της Ανατολικής Ελβίας. Από το Neudeck πήγε να συναντήσει τον Κρουπ στο Έσσεν και έλαβε από αυτόν εξίσου ταπεινά τις παραγγελίες της βαριάς βιομηχανίας και του Εθνικού Επιμελητηρίου της Γερμανικής Βιομηχανίας. Από το Neudeck και το Essen πήγε στο Μόναχο. Οι παραγγελίες που ελήφθησαν στο Neudeck και στο Essen εκτελέστηκαν αμέσως στο Βερολίνο και το Μόναχο. Η 30^η Ιουνίου στη Γερμανία σημαίνει ότι η φασιστική δικτατορία του μονοπωλιακού καπιταλισμού έχει απωθήσει οπωσδήποτε τη μικροαστική μαζική βάση της, ή μάλλον τα απομεινάρια αυτής της μαζικής βάσης, επειδή δεν ήταν πλέον δυνατό να τη διατηρήσει. 

Η βιομηχανία μεγάλης κλίμακας, οι Γιούνκερ, οι στρατηγοί, οι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι κ.λπ., άφησαν αυτή τη βρώμικη δουλειά στον Χίτλερ, τον Γκέμπελς, τον Γκέρινγκ και τον Χίμλερ. Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός και οι Γιούνκερ είναι αρκετά κυνικοί ώστε να «επιτρέψουν» στους λακέδες τους να πραγματοποιήσουν αυτό το βρώμικο και αιματηρό έργο σαν να πραγματοποιήθηκε τόσο ενάντια σε μια «δεύτερη επανάσταση» και ενάντια στην «αντίδραση» ταυτόχρονα. Επέτρεψαν στον Γκέμπελς και στον Γκέρινγκ να οργανώσουν μια νέα προβοκάτσια ανάλογη της πυρκαγιάς του Ράιχσταγκ, να μιλήσουν για μια συνωμοσία μεταξύ του Ρεμ και του στρατηγού φον Σλάιχερ και να κάνουν μυστηριώδεις υπαινιγμούς για «συνωμοσία με μια ξένη δύναμη». 

Ως ιπποτικοί κύριοι επέτρεψαν στους δολοφόνους να σφάξουν και τον φον Σλάιχερ και τη γυναίκα του και να θέσουν τον φον Πάπεν υπό αστυνομική επιτήρηση. Όλα αυτά ανήκουν στην απάτη Χίτλερ - Γκέμπελς, όπως και η αποκάλυψη όλης της σαπίλας της φασιστικής ηγεσίας από τον ίδιο τον Χίτλερ. Στο μέλλον οι μεγαλοβιομήχανοι, οι Γιούνκερ και οι στρατηγοί και ανώτατοι αξιωματούχοι πιθανότατα θα επιτρέψουν στον Χίτλερ να συνεχίσει τη βρώμικη και αιματηρή δουλειά του για μερικές εβδομάδες ή μήνες ακόμη, να διαλύσει τα S.A., να ξεκινήσει ξανά την καπιταλιστική επίθεση με ανανεωμένη ενέργεια, να βάλει τη χρεοκοπία του Κράτους με όλες τις συνέπειές της- στους ώμους του εθνικοσοσιαλισμού και ίσως ακόμη και να επωμιστεί τον πληθωρισμό. Αλλά τότε θα ξεφορτωθούν τον Χίτλερ, τον Γκέμπελς και τον Γκέρινγκ και θα παρουσιαστούν ως «Σωτήρες του Έθνους».

Υπό αυτή την έννοια, η 30^η Ιουνίου αντιπροσωπεύει μια προσπάθεια εκ μέρους της μονοπωλιακής αστικής τάξης και των Γιούνκερ να αναδιοργανώσουν τη φασιστική τους δικτατορία σε μια νέα αν και στενότερη βάση, αυτό είναι το σχέδιο του γερμανικού μονοπωλιακού καπιταλισμού. Με τη βοήθεια του στρατηγού φον Μπλόμπεργκ, ο Χίτλερ, ο Γκέρινγκ, ο Γκέμπελς και ο Χίμλερ θα εξαπολύσουν ένα νέο κύμα τρόμου ενάντια στις εργαζόμενες μάζες, γιατί γνωρίζουν καλά ότι η μόνη δύναμη που μπορεί να νικήσει αυτό το σχέδιο αναδιοργάνωσης της φασιστικής δικτατορίας είναι η ανεξάρτητη ταξική δράση του προλεταριάτου, που σήμερα έχει πιο ευνοϊκές συνθήκες από ποτέ για να πάρει μαζί του τις μάζες της εργατικής μικροαστικής τάξης ως συμμάχους στον αντιφασιστικό αγώνα της. 

Παρά το νέο αυτό κύμα τρόμου, το γερμανικό προλεταριάτο, υπό την ηγεσία του ηρωικού Κομμουνιστικού Κόμματος, θα αναπτύξει τη μαζική του δράση και τον αντιφασιστικό αγώνα του και θα συντρίψει το σχέδιο της γερμανικής φασιστικής αστικής τάξης. Το γερμανικό προλεταριάτο βρίσκεται αντιμέτωπο με έναν μεγάλο και σοβαρό κίνδυνο σε αυτόν τον αγώνα. Η σοσιαλδημοκρατία αισθάνεται ότι η ευκαιρία της έρχεται ξανά. Η Deutsche Freiheit (σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα) ανακοινώνει ήδη ότι μια στρατιωτική δικτατορία θα αντιπροσώπευε ένα προοδευτικό βήμα σε σύγκριση με τη Χιτλερική δικτατορία. 

Στο θεωρητικό όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στην Πράγα, Zeitschrift fuer Sozialismus, ο Victor Schiff υπερασπίζεται ανοιχτά τον ρεφορμισμό και την πολιτική συνασπισμού. Γράφει: «Υποτίθεται ότι ήμασταν πολύ ασυνεπείς μαρξιστές; Μήπως δεν ήμασταν πολύ μαρξιστές; Μήπως δεν ασχολούμασταν υπερβολικά μόνο με τους εργάτες της βιομηχανίας αποκλείοντας άλλα τμήματα του πληθυσμού, και η παραδοχή της ταξικής πάλης, μια ιδέα που μπορεί να απευθύνεται μόνο στο προλεταριάτο των πόλεων, δεν μας κάνει περισσότερο κακό παρά καλό;» 

Και συνεχίζει: «Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να απομακρύνουμε πιθανούς συμμάχους στον αγώνα μας, συμμάχους που ίσως είναι αυτοί που μας προετοιμάζουν το δρόμο και που αυτή τη στιγμή έχουν μεγαλύτερη δυνατότητα δράσης από εμάς. Θα ήταν λάθος να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες αυτή τη στιγμή». Αυτό είναι το πρόγραμμα της νέας πολιτικής συνασπισμού, δηλαδή το πρόγραμμα του λακέ των στρατηγών της Ράιχσβερ, των S.S. και των Επισκόπων. Και αυτή η χρεωκοπημένη Κεντρική Επιτροπή της Πράγας, οι άνδρες που ψήφισαν υπέρ του Χίντενμπουργκ, οι άνδρες που γονάτισαν μπροστά στον Χίτλερ και τον φον Πάπεν, τολμούν τώρα να υπαινιχθούν ότι η λάσπη και το αίμα, η ντροπή και η διαφθορά που επικρατούν σήμερα στη Γερμανία. είναι συγκρίσιμες με τον μπολσεβικισμό και μάλιστα ότι αποτελούν "το άλλο του άκρο" (!).

Για άλλη μια φορά αυτοί οι χρεωκοπημένοι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες προσφέρουν τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στη γερμανική εργατική τάξη ως το ιδανικό τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης που πρόσφερε τη βάση για την ανάπτυξη του φασισμού. Για να αποτρέψουμε τη νέα ταξική τους προδοσία, πρέπει να σφυρηλατήσουμε την ενότητα δράσης του μαχόμενου προλεταριάτου για την ανατροπή της φασιστικής δικτατορίας, ανεξάρτητα από τη μορφή με την οποία αυτή μπορεί να εμφανιστεί, και να κρατήσουμε αυτόν τον στόχο μπροστά μας σε όλους τους αντιφασιστικούς αγώνες μας, σε όλες τις απεργίες, στην προετοιμασία της πολιτικής. 

Στη διεξαγωγή αντιφασιστικών μαζικών δράσεων και αγώνα για να πάρουμε με το μέρος μας τα εξαπατημένα και προδομένα μέλη των S.A., των εθνικοσοσιαλιστών προλετάριων, των σοσιαλδημοκρατών, των χριστιανών και των συνδικαλιστών εργαζομένων. Η 30^η Ιουνίου στη Γερμανία ανοίγει ένα νέο στάδιο του αγώνα για τον σοσιαλισμό, για τη σοσιαλιστική εξουσία, για μια σοσιαλιστική Γερμανία!

Nicola Bombacci

 

«Νιώθω στο πνεύμα μου μια ανεξέλεγκτη εξέγερση ενάντια σε αυτές τις μακάβριες μάσκες της σοσιαλδημοκρατικής, μασονικής και φιλελεύθερης δημοκρατικής πλουτοκρατίας, που κάτω από τον μανδύα της ανθρώπινης αδελφοσύνης κρύβουν το μαχαίρι με το οποίο θα μαχαιρώσουν πισώπλατα την ανθρωπότητα»

Nicola Bombacci

«Καταιγίδα από ατσάλι», του Ernst Junger (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

«Εγκαταλείψαμε αμφιθέατρα, τις αίθουσες διαλέξεων, σχολικές τάξεις και πάγκους εργοστασίων και μετά από εκπαίδευση λίγων εβδομάδων, γίναμε όλοι ένα μεγάλο και ενθουσιώδες σώμα. Μεγαλώσαμε σε μια εποχή ασφάλειας αλλά λαχταρούσαμε τον κίνδυνο και το απροσδόκητο. Ο πόλεμος μας είχε συνεπάρει. Πορευτήκαμε σε μία βροχή από λουλούδια μεθυσμένοι από τριαντάφυλλα και αίμα. Τότε, μας μάγεψε ο πόλεμος όπως το μεθύσι. Ο πόλεμος ήταν το όνειρό μας για μεγαλείο, δύναμη και δόξα. Μας φάνηκε ως μια πράξη ανδροπρέπειας, μία μάχη σε λιβάδια εμποτισμένα με αίμα. Δεν υπήρχε πιο όμορφος Θάνατος στον κόσμο… Ω! αρκεί μονάχα να μην παραμείνουμε στο σπίτι, φθάνει μόνο να μπορέσουμε να συμμετέχουμε»

για να το παραγγείλετε εδώ ...

Το βιβλίο του Ernst Jünger για τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο , “Η καταιγίδα από ατσάλι”, είναι αναμφισβήτητα για μένα το καλύτερο πολεμικό βιβλίο που έχω διαβάσει και με επηρέασε βαθιά. Ένα βιβλίο με καλή πίστη, αληθοφάνεια, ειλικρίνεια. 

Είναι ίσως  το καλύτερο πολεμικό βιβλίο του εικοστού αιώνα. Μια γυμνή αναπαράσταση της σκληρής ζωής στα χαρακώματα και της φρίκης του αίματος, του εξαναγκασμού στον ηρωισμό, της απόγνωσης της ευφυΐας. 

Είναι γενικά ένα μυθιστόρημα που είναι περισσότερο εντυπωσιακό παρά συναρπαστικό. Το γνωστό “Κανένα νεώτερο από το Δυτικό μέτωπο” του Remarque ήταν και παραμένει κάτι πολύ καλό, αλλά δεν φτάνει σε περιγραφή την ωμότητα και τον ρεαλισμό αλλά και την φιλοσοφία του πολέμου. 

Ίσως γιατί ο συγγραφέας του είναι πολιτικά ορθός!

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...