Αυτοκριτική και δράση (του Αθανασίου Χασάπη - Ελληνική Δράση Καλαμάτας)
Ήρθε η στιγμή που πρέπει να
είμαστε ρεαλιστές. Ο Εθνικιστικός χώρος βρίσκεται σε αδιέξοδο. Η ένωση που
ονειρεύονται κάποιοι, δυστυχώς δεν είναι τίποτα άλλο αυτή την στιγμή από
προσωπικές φιλοδοξίες ορισμένων που καλοβλέπουν τον εαυτό τους στην βουλή.
Η αποτυχημένη εκπροσώπηση του Εθνικιστικού κινήματος τα τελευταία χρόνια στο κοινοβούλιο, μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε την αυτοκριτική μας - όλοι μας. Ο Εθνικιστικός χώρος δεν χρειάζεται βολευτές και υπηρέτες του συστήματος, χρειάζεται πύρινο, αληθινό, απλό λόγο με επιχειρήματα και ιδέες με μοναδικό γνώμονα την σωτηρία του Έθνους και της Πατρίδας μας.
Ευελπιστούμε το 2021 να αποτελέσει ένα νέο ξεκίνημα για τον Εθνικιστικό χώρο. Να μην αφήσουμε τους εθνομηδενιστές, τους υπέρμαχους της παγκοσμιοποίησης να ολοκληρώσουν το έργο τους, να μην γίνουμε η ντροπή των προγόνων μας. Πρέπει πάση θυσία στους καιρούς που διανύουμε να διατηρήσουμε την ξεχωριστή, μεγαλειώδη ταυτότητά μας αναλλοίωτη από ξένες επιρροές.
Εκπροσωπώντας τον πολιτιστικό σύλλογο «Ελληνική Δράση» με έδρα την Καλαμάτα, καλούμε όλους τους συναγωνιστές και κυρίως την νεολαία που αποτελεί την αρχή και το τέλος κάθε προσπάθειας, σε συνεννόηση για κοινές εκδηλώσεις στα πλαίσια του εορτασμού των 200 χρόνων από την Εθνεγερσία του 1821.
Καλή χρονιά με υγεία σε όλους τους Έλληνες. Ήρθε η ώρα για Δράση!
Email επικοινωνίας: ellinikidrasi@gmail.com,τηλ. επικοινωνίας 6938330003 και η σελίδα του συλλόγου ellinikidrasi.wordpress.com
Βαδίζοντας στην παγωμένη γη - Iced Earth
του Κωνσταντίνου Στυλιανού
Η παρουσία του Jon Ryan Schaffer
κιθαρίστα των Iced Earth στο Καπιτώλιο επανέφερε στο προσκήνιο την
υποκρισία των σχέσεων και των συμπλεγμάτων που αναπτύσσονται μεταξύ πολιτικής,
πολιτισμού και πολιτών. Η συμμετοχή του στα γεγονότα πέραν των ποινικών ευθυνών
που προκύπτουν άφησε εμβρόντητους τους οπαδούς του συγκροτήματος αλλά και την
κοινή γνώμη. Οι προοδευτικοί απολιτίκ οπαδοί και μη του συγκροτήματος
ακολουθώντας το ρεύμα της πολιτικής
ορθότητας ζητούν την κεφαλή του επί πίνακι όπως ακριβώς και το FBI. Προφανώς δεν γνώριζαν τις απόψεις του
Jon Schaffer που ουδέποτε κράτησε κρυφές αλλά ούτε και τους στίχους που
εκφράζουν τα τραγούδια του. Για τους γνώστες της μουσικής του και των στίχων
του αλλά και αυτούς που με νηφαλιότητα αντιλαμβάνονται τα αυτονόητα η παρουσία
του ηγέτη των Iced Earth δεν ήταν και τόσο μεγάλη έκπληξη αφού ο ίδιος έκανε
πράξη τα πιστεύω του.
Ο Jon Schaffer έκανε το λάθος να πιστεύει κάτι
διαφορετικό από την επικρατούσα άποψη. Αν ήταν υποστηρικτής των Δημοκρατικών
και οπαδός της πολιτικής ορθότητος αλλά και του BLM προφανώς θα δικαιολογούσε η
κοινή γνώμη και οι οπαδοί του την όποια παρουσία του αλλά και τις βίαιες
πράξεις που τυχόν θα διέπραττε. Ισοπεδώνοντας τα πάντα στο πέρασμα της η
πολιτική ορθότητα δεν αφήνει περιθώρια κατάθεσης διαφορετικής άποψης. Ανεξαρτήτως
ιδεολογίας συγκροτήματα όπως οι Motorhead, Helloween, Judas, Venom, Iron, Blind
Guardian, Manowar κ.ά. οφείλουν να ακολουθούν την επικρατούσα διαδεδομένη τάση
και να θέτουν τις απόψεις τους τεχνηέντως χωρίς να ενοχλούν τις πολιτικές
απόψεις του απολίτικου στην πλειοψηφία του κοινού.
Θεωρώντας τον πολιτισμό ως το πιο
επικίνδυνο όπλο στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας αλλά και ως την συνέχεια της
πολιτικής με άλλα μέσα παραφράζοντας τον Κλαούζεβιτς μπορούμε να αντιληφθούμε
την βαθύτατη σύνδεση της πολιτιστικής δημιουργίας με τις κοινωνικές σχέσεις
όπως αυτές αναπτύσσονται και διαχειρίζονται εντός της πολιτείας.
Γνωρίζουμε από τους αρχαίους φιλοσόφους
την σύνδεση των μουσικών ήχων με τον ψυχικό κόσμο της ανθρώπινης φύσης και κατ επέκταση
την ηθική και πολιτική δύναμη της μουσικής αφού έχει την δυνατότητα να
μορφοποιεί και να πλάθει τον άνθρωπο δηλαδή τους πολίτες. Μέσα από αυτή την
διαδικασία προκύπτει και ο σημαντικός ρόλος του μουσικού αλλά και των ανθρώπων
των τεχνών. Βεβαίως όλα αυτά αφορούν την πολιτιστική πολιτική που θέλει να
επιβάλει η πολιτεία μέσω της παιδείας και δη της μουσικής.
Αν η τέχνη, αν η πολιτιστική παρουσία του δημιουργού δεν εξυπηρετεί την κοινότητα τότε δεν έχει λόγο ύπαρξης. Από την άλλη είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καλλιτέχνη να επιλέγει το έργο που θα εκθέσει δημόσια αλλά ταυτόχρονα είναι και δικαίωμα της πολιτείας να κρίνει το έργο αυτό. Έχουν δικαίωμα άσκησης κριτικής όλοι αυτοί που έρχονται σε επαφή με το αποτέλεσμα γνώστες και μη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δηλαδή η ουσιαστική προσφορά του καλλιτέχνη εντός της κοινότητος, ασκείται και η κριτική που αφορά την προσωπική ζωή του δημιουργού. Ο καλλιτέχνης οφείλει να είναι ουσιαστικός τόσο με το δημιούργημα του όσο και με την καθημερινότητα του όπως κάθε πολίτης οφείλει να εκπληρώνει το χρέος του απέναντι στην κοινότητα. Δεν μπορεί να υπάρχει συγχωροχάρτι σε θέματα όπως η κατάχρηση εξουσίας, χρημάτων, η χρήση ουσιών, η παιδεραστία, δολοφονίες κτλ.
Η πολιτιστική πρόταση των καλλιτεχνών εντός της κοινότητας
είναι ο πολιτικός λόγος και κατέχει ιδιαίτερο ρόλο στην πολιτεία μέσω της
παιδείας. Ακόμη και αν ο λόγος αυτός παρουσιάζεται ως πρόταση απολιτική. Και
είναι άκρως επικίνδυνος όταν παρουσιάζεται ως δήθεν απολίτικος σε σχέση με
πολιτιστικές προτάσεις και παρουσίες καλλιτεχνών και έργων που δηλώνουν
ξεκάθαρη πολιτική θέση.
Είναι δεδομένη αριθμητικά η υπεροχή των αριστερών
καλλιτεχνών ανά το παγκόσμιο στερέωμα. Ο αυτοπροσδιορισμός ενός καλλιτέχνη ως
προοδευτικός δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Οι προοδευτικοί καλλιτέχνες
αλλά και τα αριστερά αντανακλαστικά τους αφορούν την ευθύνη που αναλαμβάνουν
αυτοβούλως απέναντι σε ότι αυτοί θεωρούν αδικία και εκμετάλλευση εκφράζοντας
παράλληλα λόγο υπέρ της δήθεν ισότητας και των δικαιωμάτων, υπέρ των δήθεν
προσφύγων και της παγκοσμιοποίησης. Μια τεράστια πολιτική ατζέντα που εκφράζει
την ακροαριστερή τάση και καταλήγει μέχρι και την φιλελεύθερη προοδευτική
άποψη. Χορός, κινηματογράφος, ζωγραφική, ποίηση και λογοτεχνία αλλά κυρίως το
τραγούδι είναι τα μέσα που εκφράζουν τον αριστερό λόγο. Στο ίδιο γήπεδο παρών
και ο αθλητισμός εννοείται.
Η κυριαρχία της αριστεράς στην Ελλάδα από την μεταπολίτευση
και μετά υπήρξε ολοκληρωτική. Χωρίς ιδεολογικό αντίπαλο επιβλήθηκε στον πολιτισμό
δημιουργώντας και παρουσιάζοντας την δική της κουλτούρα σε όλες τις μορφές της
τέχνης. Η επιβολή της αριστεράς στον πολιτισμό ήταν το διαβατήριο για την
καλλιτεχνική καταξίωση. Με κάθε τρόπο αληθινοί δημιουργοί αλλά και ατάλαντοι
δήλωναν αριστεροί και καλλιτέχνες εξασφαλίζοντας έτσι την αναρρίχηση τους μέσα
από την επίδειξη των όποιων υπαρκτών ή και ανύπαρκτων αριστερών καταβολών. Η
δημόσια δήλωση κοινωνικών φρονημάτων γέμιζε συναυλίες και γήπεδα, έκοβε
εισιτήρια στα θέατρα και στα σινεμά,
πραγματοποιούσε αλματώδεις αυξήσεις στις πωλήσεις των βιβλίων και των
εκδοτικών οίκων, χαριεντίζονταν με ποιητές φανφάρες και κριτικούς τέχνης. Η ανύπαρκτη αντίπερα όχθη σπανίως τραύλιζε
πολιτικό λόγο μέσα από την τέχνη της έχοντας πρωταρχικό μέλημα της τόσο την
πιστοποίηση της καλλιτεχνικής παρουσίας αλλά και της οικονομικής ανέσεως με
παρουσίες στα κομματικά φεστιβάλ και στις συναυλίες των δήμων και των
κοινοτήτων. Ανεξαρτήτως ιδεολογίας η επιχορήγηση ήταν και θα είναι το ζητούμενο
ακόμα και σήμερα. Εν καιρώ κορονοιού οι καλλιτέχνες ζητιανεύουν από τον κρατικό
μηχανισμό επιδότηση.
Ποιος καλλιτέχνης τόλμησε να δηλώσει αντίθετη πολιτική άποψη; Ακόμα και ο «δεξιός» Μάνος Χατζηδάκης υπενθύμιζε συχνά πυκνά ότι υπήρξε ο συνθέτης του ύμνου της ΕΠΟΝ. Γνωστά ονόματα της Ελληνικής δισκογραφίας κέρδισαν μυθικά ποσά τραγουδώντας τον μόχθο του εργάτη, την πείνα, την ξενιτειά και την εγκατάλειψη, τους εργατικούς αγώνες και την πάσης φύσεως αριστερά. Ή ίδια συντριπτική πλειοψηφία έδωσε ολοκληρωτικό στίγμα και στην ξένη μουσική δισκογραφία εξαιρουμένης βεβαίως της κάντρυ μουσικής των προηγούμενων δεκαετιών που εξέφρασε τους λευκούς Αμερικάνους του νότου, τους τελευταίους πιστούς των παραδοσιακών αξιών, των εθνικών και πατριωτικών ιδεωδών αλλά και μιας περήφανης στάσης ζωής που ασφυκτιά μπροστά στην παγκοσμιοποίηση. Κόντρα στο φεμινιστικό κίνημα και στο κίνημα των χίπις, οι πατριώτες του Νότου αντιστέκονται στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση τραγουδώντας για τα χαμένα χρόνια της αθωότητας ενός Νότου που δεν θα ανατείλει ξανά.
Από την άλλη υπήρξε εκκωφαντική η απόλυτη
σιωπή μεγάλης μερίδας καλλιτεχνών για σημαντικά γεγονότα που απασχόλησαν και
απασχολούν την κοινωνία. Πως θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά; Κανένας δεν ήταν
έτοιμος να πάρει το ρίσκο γιατί δεν θα ήθελε να χάσει τα κέρδη του. Αυτή η
έκθεση βεβαίως σημαίνει απώλεια κερδών, δημοτικότητας αλλά και διαμάχης μεταξύ
του καλλιτέχνη και του κοινού του. Η δήλωση άποψης ακόμη και με καλλιτεχνικό
τρόπο θα τους άφηνε εκτεθειμένους και έρμαια στις αδυσώπητες ορέξεις του κοινού
τους. Η εποχή του κορονοιού έδωσε το
δικαίωμα σε αρκετούς να αναλογιστούν ξανά την στάση τους απέναντι στις
κυβερνητικές πολιτικές αλλά αυτό δεν τους δίνει άλλοθι για την χρόνια σιωπή
τους.
Το κοινό αρέσκεται να βαμπιρίζει.
Τρέφεται μέσα από το θέαμα και την κριτική. Θέλει ο καλλιτέχνης να ακολουθεί τα
δικά του όρια και ιδέες που τον βρίσκουν σύμφωνο μαζί του για να ικανοποιείται
αυνανιζόμενο με τα δικά του θέλω. Αρέσκεται στο γλείψιμο αλλά είναι και έτοιμο
να φτύσει χωρίς ενδοιασμό το είδωλο του αν το τελευταίο ξεφύγει από το πλαίσιο
που το έχουν ορίσει.
Αμελητέα ποσότητα αλλά με ηχηρή
παρουσία η μεταστροφή στο πρόσφατο διάστημα πολλών καλλιτεχνών που με
υπερβάλλοντα ζήλο και αφορισμούς προσπαθούν να δηλώσουν παρόντες είτε με τον
ένα τρόπο είτε με τον άλλο διαγράφοντας την αδικαιολόγητη σιωπή
του πρότερου βίου τους. Βουβοί και άβουλοι όπως λέει και ο ποιητής όλα τα
χρόνια κρατούσαν σταθερή πολιτική ουδετερότητας ενδιαφερόμενοι μόνον για το
καλλιτεχνικό τους έργο αποφεύγοντας να εκτεθούν και να κάνουν όποια δήλωση θα
τους κατέτασσε εκτός του mainstream
καλλιτεχνικού στρατοπέδου. Αυτή η στάση του επιτήδειου
ουδέτερου δείχνει την εγωιστική πλευρά και δεν είναι τίποτα άλλο από μικρόψυχη
και ποταπή. Έτσι η σιωπή είναι μονόδρομος στο δόγμα του ωχ αδελφισμού.
Ο κάθε λογικός άνθρωπος μπορεί να
παρατηρήσει ότι απέναντι στο στρατόπεδο των υπερασπιστών της παγκοσμιοποίησης
σηκώνουν ανάστημα ελάχιστοι. Σε αυτούς τους ελάχιστους, θεωρώντας δεδομένη την
θέση ότι ο δημιουργός οφείλει να έχει πολιτική πρόταση αφού ο ακροατές, οι καλλιτέχνες και οι πολιτικές εξελίξεις
δεν μπορεί κανείς παρά να βγάλει το καπέλο μπροστά στον John Schaffer για το θάρρος της γνώμης τους.
Όρθιοι βεβαίως μπροστά σε όσους
στάθηκαν με το κεφάλι ψηλά κρατώντας αξιοπρεπή στάση και υποστήριξαν αυτό που
πίστευαν είτε συμφωνούσε το φιλοθέαμον κοινό είτε διαφωνούσε πληρώνοντας
προσωπικό και επαγγελματικό κόστος.
Το μάτι του Σάουρον, οι εστίες αντίστασης, τα ορκς της αντιφασιστικής ακροδεξιάς … και μια ταινία.
Η αληθινή εξίσωση είναι «δημοκρατία» = διακυβέρνηση από
τους παγκόσμιους χρηματιστές. Το κύριο χαρακτηριστικό των σύγχρονων κυβερνήσεων
είναι ότι δεν γνωρίζουμε ποιος κυβερνά, de facto ακόμα περισσότερο και από de jure. Βλέπουμε τον πολιτικό και όχι τον
χρηματοδότη του. Ακόμα λιγότερο τον χρηματοδότη του χρηματοδότη, ή, το
σπουδαιότερο όλων, τον τραπεζίτη πίσω από τον χρηματοδότη. Ενθρονισμένος πάνω
από όλα, κατά τρόπο δίχως προηγούμενο στο παρελθόν, βρίσκεται ο κεκαλυμμένος με πέπλο προφήτης της οικονομίας,
επηρεάζοντας όλους τους ανθρώπους με ένα είδος μαγείας και δίδοντας χρησμούς σε
μία γλώσσα ακατανόητη για τον κόσμο.
J.R.R. Tolkien, Candour Magazine, 13 Ιουλίου 1956
Ασπρόπυργος
... ξεπρόβαλε η κυρά - Φωτιά η βυζάστρα και ορθή, βουβή στα σκοτεινά μας γνέφει στάχτη ας γενούν της ατιμιάς τα κάστρα! ...
του Μαύρου Χμερ
Όπως είχε γραφτεί και σε έναν διαδικτυακό τοίχο «Είναι
θέμα χρόνου ο Σάουρον να στρέψει το μάτι του στους εθνικιστές που δεν
συμμετέχουν στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι». Οι εξελίξεις αποδεικνύουν ότι αυτό
εφαρμόζεται σταδιακά - μετά την επικοινωνιακή εισαγωγή που ήταν στήλες σε καθεστωτικές πηγές - σε όσους όχι μόνο έχουν ενεργή πολιτική δράση απέναντι
στην βιοτρομοκρατία αλλά και σε άλλους που απλά αμφισβητούν έστω και επιδερμικά
το αφήγημα της εξουσίας παρά το γεγονός ότι αυτό γίνεται πολλές φορές χωρίς
σχεδιασμό ή μελλοντική προοπτική εκ μέρους τους.
Σήμερα από την δική μας πλευρά ως Αυτόνομοι που δεν πέσαμε
θύματα του κομματισμού και περπατάμε καθημερινά ανάμεσα σε υλικά και ανθρώπινα
ερείπια η παρατήρηση του εχθρού είναι ξεκάθαρο και καθημερινό φαινόμενο. Σε γειτονιές
και πόλεις, η αυξανόμενη λύσσα του κράτους που συμπορεύεται με την βία για
όσους γνωρίζουν την ελληνική μυθολογία, η δημόσια ειρωνεία των κονδυλοφόρων και
των γιατρών που σιγοντάρουν την γενοκτονική κυβερνητική πολιτική της γνωστής οικογένειας
που θυμίζει «δυναστείες» της Κολομβίας αλλά με μια βαλκανική «αισθητική»,
οι δηλώσεις του γνωστού σερίφη για εισβολές σε σπίτια και συνάξεις νεολαίων
είναι μόνο η πρόγευση από την τελική μάχη που έρχεται. Μια μάχη που δεν θα
ορίσει μόνο την τύχη της Ελλάδος αλλά και της Ευρώπης.
Απέναντι στην κλιμακούμενη απειλή που θυμίζει την επέλαση του κακού στο «Lord of the Rings» έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις μιαρές στρατιές της κατοχής οι οποίες ξεπηδάνε μέσα από την ίδια την ψυχή και την καρδιά της αστικής δημοκρατίας, μέσα από τα βάθη και τα σπήλαια της καθημερινής κοινωνικής κόλασης που διαμορφώνεται και παίρνει το τελικό σχήμα στο καλούπι με την λάβα που είναι γέννημα της κληρονομιάς της γαλλικής επανάστασης. Μιας δημοκρατίας που εξυπηρετεί στο ακέραιο τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των παγκόσμιων εξουσιαστών, των τραπεζών και των αιώνιων τοκογλύφων του «λαού του ανέμου».
Και εκεί που όλα δείχνουν να έχουν τελειώσει μέσα στο
σκοτάδι του σάπιου βασιλείου των 300 που ρουφάνε αχόρταγα από τον λαιμό το αίμα
της κοινωνίας και της πατρίδας ξεπετάγονται φλόγες αντίστασης σκόρπιες αλλά
δυνατές για να τις παρατηρήσουμε. Πριν καιρό στην Θεσσαλονίκη, πιο πρόσφατα στον
Κορυδαλλό και λίγες μέρες πριν στον Ασπρόπυργο.
Κορυδαλλός
Θεσσαλονίκη
Η Σιδηρά Νεολαία με πατριωτικό πρόσημο στην πλειοψηφία της,
με την Γαλανόλευκη στο χέρι και την φωτιά της οργής στο άλλο - που θυμίζει τους
Φινλανδούς μαχητές που την καθιέρωσαν - αυτή η νεολαία που είναι
κλειδαμπαρωμένη από τους πραιτοριανούς και την απειλούν θεοί και δαίμονες στα
σχολεία και στις σχολές, στους χώρους εργασίας και στα κανάλια, έστω και για λίγο
αμφισβήτησε την καθεστωτική υγειονομική γκιλοτίνα και βγήκε να βροντοφωνάξει
ότι θα αντισταθεί. Μαζί τους στάθηκαν και τα παιδιά της «Εθνικής Αυτονομίας» όλοι ενωμένοι στον δρόμο.
Τα ΜΜΕ τους εξύβρισαν, τους λοιδόρησαν, τους πρόσβαλλαν
με χαρακτηρισμούς (σε άλλες περιπτώσεις θα είχε ενεργοποιηθεί ο αντιρατσιστικός
νόμος) για να μειώσουν την αξία του
γεγονότος. Και όμως επί σειρά ημερών ούρλιαζαν οι τελάληδες του καθεστώτος για
να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο και να μην υπάρξουν νέες αντιδράσεις και
εκρήξεις οργής από αυτούς που δεν έχουν να χάσουν τίποτα παρά μόνο τις αλυσίδες
τους.
Παρά την απογοήτευση και το χαμηλό ηθικό, παρά την διάλυση της ευρύτερης λαϊκής αντίστασης και την επέλαση των υπερασπιστών του «παρλιαμενταρισμού», παρά την ενίσχυση της καταστολής και των σκυλιών της οφείλουμε να στηρίξουμε και στο μέλλον την Εθνική Αντίσταση. Προσοχή όμως! Το ίδιο το σύστημα αναπληρώνει τις επικοινωνιακές και οργανωτικές απώλειες του και ρίχνει στην μάχη όχι μόνο τους εθνομηδενιστές αλλά και νέες δυνάμεις, εφεδρείες αντιφασιστικών ορκς με λάβαρο και τον «πατριωτισμό» τα οποία διψάνε για νέα κόμματα, καρέκλα, επιδόματα, οφίτσια, αυτοπροβολή και εξουσία. Αυτά τα ορκς είναι κομματικά κτήνη με ή χωρίς γραβάτες μέχρι χτες αφισοκολλητές και οπαδοί του Καραμανλισμού οι οποίο στο όνομα της ενότητας μιλάνε σήμερα για Ελλάδα και Ελληνισμό αλλά πλήττουν την Πατρώα Γη αφού είναι σάρκα από την σάρκα του εσωτερικού εχθρού.
Μέσα από τις εκπομπές και τις συνεντεύξεις, μέσα από δηλώσεις
για ενώσεις κομμάτων και στημένα άρθρα σε διαδικτυακά κανάλια, ντυμένοι με
ακριβά κουστούμια και γραβάτες ή με ένα δήθεν λαϊκό προφίλ ανάλογα με τον ρόλο,
προσκυνούν τον Σιωνισμό, παραπλανούν τους εθνικιστές, βγάζουν φράγκα με βιβλία
και άλλες τακτικές που έμαθαν από παλαιότερους γνωστούς απατεώνες. Είναι οι
ίδιοι που δεν αμφισβητούν το ΝΑΤΟ, την Ε.Ε. και το Ευρώ και ψελλίζουν
δικαιολογίες για να μην μπουν στην
ουσία. Είναι αυτοί που ενοχλούνται ακόμη και από την έννοια του «εθνικιστικού»
και μιλάνε με θράσος για «εθνικό» σε μια ένδειξη της κατευθυνόμενης σκέψης τους που προκαλεί ιστορικούς
συνειρμούς για όσους γνωρίζουν την πολιτική ιστορία και τις τακτικές των στοών
και των πρεσβειών.
Είναι αυτοί που καλούν σε κομματική επιστράτευση πρώην παχύσαρκους «αλεξιπτωτιστές» και κολλητούς του Σαμαρά, φιλελεύθερους που δεν έχουν πρόβλημα με την εμετική ατζέντα του πολιτιστικού μαρξισμού, κομματάρχες που έχουν μηδενικό αριθμό οπαδών αλλά πολυάριθμες σφραγίδες, «ευνούχους» της γνωστής κομματικής αυλής που χρηματοδοτούνται από τις Βρυξέλλες, ιδιοκτήτες ιστολογίων που διαθέτουν δηλώσεις μετανοίας και καταδικάζουν την Αντιδημοκρατική Κοσμοθεωρία επειδή έτσι τους είπαν τα αφεντικά τους, πολιτικοί κατσαπλιάδες του χειρίστου είδους που εκεί που χρώσταγαν παντού βρέθηκαν ξαφνικά με λεφτά αφού τους προστάτεψαν τα πρόσωπα του παρακράτους και που έχουν κάνει περιουσία από την συρραφή βιβλίων και οι ηλίθιοι τους θεωρούν και «Πατριάρχες» … ποιους … τους στυλοβάτες του καθεστώτος που επέλεγαν την γειτνίαση με τις δυνάμεις ασφαλείας σε παλιότερες εποχές για ευνόητους λόγους. Αν δεν είναι «Πατριάρχες» σίγουρα είναι Αρχιερείς της διαπλοκής, της τοκογλυφίας και των συμφερόντων, τα δαιμονικά ορκς της πιο σάπιας «εθνικοφροσύνης» που ζέχνει αντιφασισμό. Πολλές φορές τον τελευταίο καιρό με κροκοδείλια δάκρυα ουρλιάζουν «ότι τώρα πρέπει να σωθεί η πατρίδα, τώρα!!!» αφού έχουν νέες οδηγίες από την δεξιά.
Δείγματα
μιγάδων του δήθεν «πατριωτισμού» που τα τελευταία χρόνια αναδείχτηκαν ξαφνικά από το
πουθενά … σε ηγετικές γραφικές φιγούρες της αντιφασιστικής ακροδεξιάς, παρέσυραν
χιλιάδες νεολαίους, έστησαν κομματικά μαγαζάκια, πούλησαν βιβλία και μαντζούνια,
ζύγισαν ελπίδες και όνειρα, έβγαλαν μπόλικα λεφτά και όταν το σύστημα τους «έκλεισε
το μάτι» ξεφούσκωσαν σε ελάχιστο χρόνο και την θέση τους πήρε το επόμενο «σκιάχτρο»
στο «χωράφι» που από χώρα είναι πλέον χώρος. Είναι οι ίδιοι κομματικοί λούστροι
που από το ’45 και μετά εξυπηρετούν τον διεθνή παράγοντα, οι υπηρέτες της πλουτοκρατίας.
Τέλος η πρόσφατη συναισθηματική προσέγγιση μπροστά στις
διαδικτυακές κάμερες με τα κροκοδείλια δάκρυα των διάσημων «βοσκών» της antifa ακροδεξιάς
που θέλει να δηλώνει κατά καιρούς και «εθνικιστική» αλλά και «λαϊκή δεξιά» απέναντι
στον διαιρεμένο και αποπροσανατολισμένο εθνικιστικό «χώρο» θυμίζει το love story του
Βασίλη Γεωργιάδη και το «Στάσου μύγδαλα» στην ταινία «Κορίτσια στον ήλιο» όπου ο ηθοποιός έκανε τον
τσοπάνο και κυνηγούσε την Αν Λόμπερκ στα χωράφια για να της προσφέρει αμύγδαλα.
Θυμίζουμε όμως ότι σε αντίθεση με την ταινία υπάρχει κίνδυνος δηλητηρίασης αφού
«υπάρχουν δύο ποικιλίες αμύγδαλου, το γλυκό αμύγδαλο και το πικραμύγδαλο. Το
πικραμύγδαλο περιέχει μεγάλη ποσότητα υδροκυανικού οξέος. Ακόμη και 7-10 ωμά
πικραμύγδαλα μπορεί να αποδειχθούν επικίνδυνα ή θανατηφόρα».
Φτύστε λοιπόν τα καθεστωτικά πικραμύγδαλα πριν σας κάνουν
κακό τόσο σε εσάς όσο και στην Ιδέα … πρέπει να παραμείνουμε αγέρωχοι απέναντι στον εχθρό!
Για όσους νιώθουν ότι δεν μπορούν να είναι «κομματικά πρόβατα» κανενός και αρνούνται να υποταχθούν στα μαντριά και στα παραμύθια του «πατριωτικού» αντιφασισμού και για να μην καταλήξουν στο τσιγκέλι του σφαγείου της δημοκρατίας ή στο στομάχι των ορκς ας διαβάσουν πρώτα τα 170 άρθρα εδώ και μετά το .pdf εδώ …
«Μια όξυνση της καταπίεσης τελικά θα στρέψει το λαό ενάντια
στο κράτος και θα τροφοδοτήσει, έτσι, την επαναστατική αντίσταση»
Horst
Mahler
Βιβλιοπαρουσίαση: Yockey: Μια Φασιστική Οδύσσεια - από τον Kerry Bolton
μετάφραση: Voortrekker
Ο Φράνσις Πάρκερ Γιόκεϊ, κήρυκας της δυτικής αναβίωσης, προσπάθησε να εφαρμόσει τη φιλοσοφία του Όσβαλντ Σπένγκλερ στα προβλήματα της Ευρώπης μετά το 1945. Η «Cultural Vitalism» του Yockey παρέχει μια οργανική και ανθεκτική μέθοδο ανάλυσης για την ζωή των πολιτισμών.
Yockey: A Fascist Odyssey είναι η πρώτη συμπαθητική, πλήρης βιογραφία αυτής της αινιγματικής φιγούρας. Αναλύει τον Yockey στο ιστορικό του πλαίσιο: μια μεταπολεμική Ευρώπη που χωρίζεται μεταξύ της αμερικανικής πλουτοκρατίας και του ρωσικού μπολσεβικισμού. η Ευρώπη των ικριωμάτων, των ερειπωμένων πόλεων και των διαμαχών του Ψυχρού Πολέμου.
Με βάση το FBI και άλλα αρχεία της πολιτείας, τα μέχρι τώρα μη δημοσιευμένα αρχεία και πολλές προσωπικές συνεντεύξεις με τους εμπλεκόμενους, αυτή η βιογραφία εισάγει έναν πλούτο νέου υλικού.
Οι συμμαχικές «δίκες για εγκλήματα πολέμου» και οι δίκες της Κομμουνιστικής Πράγας, τις οποίες παρατήρησε προσωπικά ο Yockey. Απόψεις για τον Yockey των Sir Oswald Mosley, Ivor Benson, Adrien Arcand και άλλων σημαντικών στοχαστών. Η ίδρυση και οι δραστηριότητες του Ευρωπαϊκού Απελευθερωτικού Μετώπου του Yockey. Η γένεση και ο αντίκτυπος των μεγαλύτερων γραπτών του Yockey. Προφίλ των συναδέλφων και τους οπαδών του Yockey. Η χρήση της ψυχιατρικής ως πολιτικό όπλο εναντίον των αντιφρονούντων «δεξιών», το ιστορικό της σύλληψης, της δίκης και της αυτοκτονίας του Yockey.
Αυτά τα θέματα, και πολλά άλλα, λαμβάνουν μοναδική μεταχείριση σε αυτήν την ολοκληρωμένη βιογραφία ενός πολιτικού οραματιστή.
Απόσπασμα από το «Ο εχθρός είναι η Αμερική» του Danielle Perra
"Αλλά η κριτική για τη δημοκρατία δεν αποτελεί προνόμιο
του εικοστού αιώνα. Αυτή, στην πραγματικότητα, δεν έλειπε ήδη από την εποχή της
αρχαίας Ελλάδας.
Σε ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε το 2018 από τις Εκδόσεις υπό
την σημαία του Veltro με τον τίτλο Το πολιτικό καθεστώς των Αθηναίων (Athenaion
Politeia), ο συγγραφέας [4] θεωρεί τη δημοκρατία όχι ως «κυβέρνηση του λαού»
αλλά ως κυβέρνηση απατεώνων (oi poneroi).
Από την άλλη πλευρά, το ότι αυτή η δημοκρατία ήταν το χειρότερο δυνατό καθεστώς
επιβεβαιώθηκε επίσης από τον Αλκιβιάδη, σύμφωνα με τον οποίο αυτό το σύστημα
δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια «πάνδημος αναγνωρισμένη τρέλα».
Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτή η τρέλα βρήκε την μέγιστη σύγχρονη έκφρασή της στο δυτικό ημισφαίριο, εκείνη η «Δύση» που ο
ισλαμικός μυστικισμός καθόρισε, σε συμφωνία με την ελληνική ιδέα της
«διακυβέρνησης των πονηρών», ως το «λάκκο των απατεώνων». Και δεν προκαλεί
έκπληξη το γεγονός ότι η δημοκρατία, από την αρχαιότητα, συνδέεται εγγενώς με
τη θαλασσοκρατία: με τον έλεγχο της θάλασσας και των εμπορικών ροών που ρέουν
πάνω της.
Ο Γερμανός φιλόλογος Walter F. Otto έχει επανειλημμένα
τονίσει τον εγγενή δεσμό που η κλασική ελληνικότητα συνέδεσε τη θάλασσα με την
ύλη και, κατά κάποιο τρόπο, με την υπερβολή. Ο ίδιος ο Ποσειδώνας, θεός της
θάλασσας, ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με την ύλη για να μπορεί να κατέχει την
πραγματική ανύψωση του θεού. Η σφαίρα εξουσίας του περιορίστηκε στην
πραγματικότητα σε μια περιορισμένη υλική σφαίρα, όπου η βία και το πνεύμα της
επικράτησης θριαμβεύουν [5]. Οι Κύκλωπες, γιοι του Ποσειδώνα, περιγράφονται
στην Οδύσσεια ως αλαζονικά και άδικα όντα: δηλαδή, ως αρχέγονη έκφραση αυτού
του «γιγάντιου» που στη νεωτερικότητα βρήκε αντιστοιχία στην ιδέα του άμετρου
και του άπειρου υπολογισμού.
Αντίθετα, η πιο αυστηρά ελληνική θεϊκή εκδήλωση (αυτή του
Δία, της Αθηνάς ή του Απόλλωνα) δεν έχει τίποτα από την ασύμμετρη φύση της
δύναμης που ρέπει στο κολοσσιαίο. Η «τερατώδης δυναμική» εξαλείφεται με ένα
χαμόγελο από την καθαρή μεγαλειότητα της φύσης [6]. Ο καθαυτό Έλληνας θεός
αποκαλύπτει τι είναι σωστό αλλά ποτέ τον εαυτό του. Ο Απόλλωνας, ερωτώμενος από τους προσκυνητές στο Μαντείο
των Δελφών, δεν μιλά ποτέ για τον εαυτό του ή το μεγαλείο του. «Όταν λέει «Γνῶθι
σε αυτόν!» Δεν επιβάλλει ένα τεστ γνώσης. Αλλά λέει: «έχετε μάτια για τις ιερές
μορφές της φύσης, θυμηθείτε τα όρια του ανθρώπου. ξέρετε τι είναι ο άνθρωπος
και πόση απόσταση τον χωρίζει από το μεγαλείο των αιώνων μορφών ""
[7]
Υπό το πρίσμα αυτό, φαίνεται σχεδόν αδιανόητο ότι ακόμη και
σήμερα η πρώιμη ελληνική σκέψη θεωρείται ως η πρώτη φιλοσοφική έκφραση της
«Δύσης». Ειδικά αν θεωρήσουμε ότι οι ίδιοι οι Έλληνες δεν θεωρούσαν καθόλου
«Δυτικούς» τους εαυτούς τους, αλλά κατοίκους του «κέντρου του κόσμου». Η
«Πατρίδα» τους βρισκόταν σε ένα διάμεσο διάστημα μεταξύ των ανθρώπων που ζουν
προς την αυγή και εκείνων που ζουν προς το δυτικό σκοτάδι [8].
Στην πραγματικότητα, αυτό που τώρα ονομάζεται «Δύση» βασίζεται σε δύο πτυχές: α) τη θαλασσοκρατική ιδέα, της οποίας τα θεμέλια χρονολογούνται από την Αθήνα και τον Πελοποννησιακό πόλεμο, η οποία μελετάται ευρέως σε στρατιωτικές ακαδημίες της Βόρειας Αμερικής. β) μια ιδεολογική υπερδομή που μπορεί να συνδεθεί με μια «Ιουδαϊο-Χριστιανική» θρησκευτική μορφή η οποία, με έμφαση στην «ηθική», βρίσκεται στους αντίποδες της αρχικής παράδοσης της Ευρώπης."
Μετάφραση: Τίτος
Acca Larenzia: 07.01.1978
γράφει ο Κωνσταντίνος
Μποβιάτσος
7 Ιανουαρίου 1978, μια ακόμη μέρα στα γραφεία του
εθνικιστικού κόμματος MSI. Οι τρείς συναγωνιστές, νεαρής ηλικίας, μόλις έχουν
κατεβάσει τα ρολά ασφαλείας και ετοιμάζονται να φύγουν.
Η ώρα είναι περίπου 18, όταν ξαφνικά δέχονται δεκάδες
σφαίρες από αυτόματα όπλα. Ο νεαρός Franco Bigonzetti, φοιτητής Ιατρικής,
πέφτει νεκρός, ο Vincenzo Segneri προλαβαίνει να κρυφτεί τραυματισμένος στο
μπράτσο ενώ ο τρίτος ο Francesco Ciavatta, ο νεαρότερος σε ηλικία μόλις 18
χρονών, τραυματισμένος και αυτός, προσπαθεί να ξεφύγει ανεβαίνοντας κάτι σκαλιά
που ήταν δίπλα αλλά οι δολοφόνοι τον ακολουθούν και τον πυροβολούν
πισώπλατα. Θα πεθάνει στο ασθενοφόρο για το νοσοκομείο.
Η σφαγή όμως δεν σταματάει εδώ. Μόλις το γεγονός της
δολοφονίας διαδίδεται, συναγωνιστές από όλη την Ρώμη σπεύδουν στο σημείο της
οδού Acca Larenzia, και η ένταση αρχίζει να ανεβαίνει. Ζητούν εκδίκηση και
τιμωρία των ενόχων της αριστεράς, αφού ήδη είχαν προηγηθεί αρκετές δολοφονίες
τα προηγούμενα χρόνια. Ο κόσμος συνεχίζει να μαζεύεται αλλά και το ίδιο η
αστυνομία που προσπαθεί να αποκλείσει την περιοχή.
Ήδη επεισόδια έχουν σημειωθεί σε αρκετά σημεία της Ρώμης.
Ξαφνικά, στην οδό της δολοφονίας και ενώ οι συναγωνιστές εκατοντάδες φωνάζουν
συνθήματα, ένας λοχαγός των καραμπινιέρων σηκώνει το πιστόλι του – σύμφωνα με
μαρτυρίες – και σημαδεύει στο πλήθος. Το πιστόλι παθαίνει εμπλοκή και ο λοχαγός
αφού το βάζει το δικό του πιστόλι στην θήκη, παίρνει αυτό του συναδέρφου του
και πυροβολεί. Νεκρός πέφτει ο νεαρός συναγωνιστής Stefano Recchioni.
Έρευνες, ανακρίσεις , αλλά μετά από τόσα χρόνια τίποτε.
Κανένας ένοχος. Ούτε αστυνομικός πλήρωσε γι αυτήν την δολοφονία. Άλλωστε να μην
ξεχνάμε ότι: ΤΟ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙΣ ΕΝΑΝ ΦΑΣΙΣΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΗΜΑ ..., αυτό το
σύνθημα κυριαρχούσε και συνεχίζει να κυριαρχεί.
Ο πατέρας ενός από τους συναγωνιστές, μετά από μερικούς
μήνες αυτοκτόνησε από την απελπισία του. Ένα από τα αυτόματα όπλα της
δολοφονίας, βρέθηκε το 1988 σε ένα κρησφύγετο των Ερυθρών Ταξιαρχιών.
Εκείνη η μέρα σημάδεψε πολλούς νεαρούς κυρίως συναγωνιστές.
Ήδη είχαν γίνει πολλές δολοφονίες και ποτέ δεν υπήρξε αντίδραση καμιά. Αλλά αυτή
η μέρα σήμαινε πολλά. Ήταν η αρχή του ένοπλου αγώνα ενάντια τόσο στην αριστερά
τόσο και στο σύστημα. Δεκάδες μέλη του κόμματος παραιτήθηκαν και πέρασαν στην
παρανομία δημιουργώντας ένοπλες ομάδες κρούσης. Φεύγοντας από τα σπίτια τους,
ζώντας καθημερινά με ψεύτικες ταυτότητες, ληστεύοντας για να ζουν τα έβαλαν με
όλο το σύστημα.
Το αν έπραξαν καλά η όχι, τους έχει κρίνει η Ιστορία. Εμείς τιμούμε τους αγώνες τους διότι τα παιδιά εκείνα πίστευαν σε κάτι. Προδόθηκαν από κάποιες άλλες καταστάσεις και έπραξαν σύμφωνα με την συνείδηση τους. Τα χρόνια εκείνα ήταν πολύ δύσκολα, οι συνθήκες διαφορετικές αλλά η πίστη πάντα βαθιά ριζωμένη μέσα στις καρδιές τους.
Κάποια άλλα παιδιά σχημάτισαν κινήματα πιο ριζοσπαστικά
προσπαθώντας να περάσουν τις ιδέες τους στον κόσμο αλλά το σύστημα έριξε στον
αγώνα και το μεγάλο του όπλο. Τις λεγόμενες «τραγωδίες» που δεν ήταν τίποτε
άλλο από τα τυφλά χτυπήματα με βόμβες σε πολυσύχναστα μέρη σκοτώνοντας αθώους
πολίτες.
Με αυτόν τον τρόπο, έχοντας και τα πιστά τσιράκια του κοντά
, τους δημοσιογράφους, έστρεψε την κοινή γνώμη ενάντια στα κινήματα αυτά.
Αποτέλεσμα να κυνηγηθούν ανελέητα εκατοντάδες μέλη τους, να φυλακιστούν πάρα
πολλοί και άλλοι να φύγουν στο εξωτερικό άλλοι να πεθάνουν προσπαθώντας να
πολεμήσουν το σύστημα. Τέλος μέχρι και σήμερα και σε μεγάλη πλέον ηλικία
κάποιοι να ταλαιπωρούνται ακόμη δικαστικά.
Τιμή σε όλους αυτούς που πάλεψαν για να διαδώσουν τις ιδέες
του εθνικισμού μέσα από τόσο αντίξοες συνθήκες.
Franco
Bigonzetti, Stefano Recchioni, Francesco
Ciavatta: AΘΑΝΑΤΟΙ
“Γεωργίου Γρίβα – Διγενή, Πολιτικά κείμενα 1971 – 1974”: το άγνωστο βιβλίο του στελέχους της ΕΟΚΑ Β' Ελευθέριου Κ. Παπαδόπουλου
Το βιβλίο Πολιτικά κείμενα 1971 – 1974 του Γεώργιου Γρίβα –
Διγενή είναι άγνωστο για τους
περισσότερους αφού δεν κυκλοφόρησε ποτέ! Κατασχέθηκε ενώ βρισκόταν ακόμα στο
τυπογραφείο ενώ λίγες μέρες αργότερα (Ιανουάριος 1977) συνελήφθη και ο
επιμελητής - εκδότης του βιβλίου Ελευθέριος (Λευτέρης) Κ. Παπαδόπουλος. Ο
Λευτέρης Παπαδόπουλος, ηγετικό στέλεχος της ΕΟΚΑ Β κατηγορήθηκε για ανάμιξή του
στο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου κατά του αρχιεπισκόπου Μακαρίου και
αντιμετώπιζε βαρύτατες κατηγορίες.
Μεταξύ άλλων κατηγοριών ήταν και η κατοχή και εκτύπωση στασιαστικών εγγράφων. Τα έγγραφα που επικαλείτο η αστυνομία δεν ήταν τίποτε άλλο από το εν λόγω βιβλίο με τα πολιτικά κείμενα του Γρίβα τα οποία γράφτηκαν κατά την πολυτάραχη περίοδο μεταξύ του 1971 – 1974.
Με το βιβλίο αυτό ο Παπαδόπουλος υπερασπίζεται τoν Γρίβα και
τη δράση του ενώ εξαπολύει μύδρους εναντίον του Μακαρίου αλλά και του Γλαύκου
Κληρίδη.
Στον πρόλογό του ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, αφού εκθειάζει τον Γρίβα, παραθέτει τα κείμενα του Αρχηγού, θέλοντας όπως γράφει, να δώσει μια σημαντική ιστορική μαρτυρία και να φωτίσει μια σελίδα της ιστορίας «η οποία περισσότερον πάσας άλλης εγνώρισε την πλαστογραφίαν και διαστροφήν, από τους πλείστους εξ όσων ασχολήθηκαν με αυτήν».
Περιεχόμενα βιβλίου:
Πρόλογος
Εισαγωγή
Μακάριος και Γ. Παπαδόπουλος
Η πρόκλησις
Καλείσθε σεις νέοι!
Προ της καθόδου
Η απόδρασις
Οι Αγγλοαμερικάνοι
Θέλομεν στρατόν του «ΟΧΙ»
Αβάντε λοιπόν Μακάριε
Η συνάντησις
Όχι κ. Γλαύκε Κληρίδη
Το μέλλον της Κύπρου
Αι επιχειρήσεις της Τηλλυρίας
Οι πλαστογράφοι
Απάντησις εις Γ. Παπαδόπουλον
Δύο ερωτήματα
Έτσι υπονομέυθη η Ένωσις
Αποστολή δολοφονίας
Η Γερμανία πληροφορείται
Ας προσέξει ο πρόεδρος
Μακάριος – Κληρίδης
Επίλογος
Παράρτημα (βοηθητικά κείμενα): Η προϊστορία της ανωμαλίας – Τρία αποκαλυπτικά κείμενα – Οι οπαδοί του Μακαρίου – Η Ε.Σ.Ε.Α. απαντά εις Μακάριον – Διεθνής Επιτροπή Νομικών (έκθεσις Τζ. Γκάρρετ) – Αποκαλύψεις Γλ. Κληρίδη.
Το βιβλίο είναι αφιερωμένο «Εις την αγωνίστριαν της Ε.Ο.Κ.Α. η οποία ως γνήσια Ελληνίδα επετέλεσε, κατά τρόπον αξιοθαύμαστον και με αυταπάρνησιν το εθνικό της Χρέος προκειμένου, η Κύπρος να ενωθή με την Μητέρα ΕΛΛΑΔΑ»
Σχετικά με τις κατηγορίες που αφορούσαν το βιβλίο η
κατηγορούσα αρχή (δικηγόρος Κώστας Κυπρίδημος) ισχυρίστηκε ότι: Μεταξύ
Αυγούστου και 17ης Δεκεμβρίου 1976 εκτύπωσε έγγραφα υπό τον τίτλο
"Πολιτικά Κείμενα 1971-74" στο οποίον περιέχονται σχόλια τα οποία είναι
ενδεχόμενο να ενθαρρύνουν την προσφυγή σε βία.
Η υπεράσπιση του Λευτέρη Παπαδόπουλου (δικηγόρος Ανδρέας
Ευτυχίου) απάντησε ότι: Δεν αποδείχθη υπόθεση γιατί η Κατηγορούσα Αρχή απέτυχε
να αποδείξει δόλια πρόθεση του κατηγορουμένου και δεύτερο δεν απεδείχθη η
ερμηνεία του υπό κρίση βιβλίου είναι στασιαστικού περιεχομένου. Ο
κατηγορούμενος προέβη στη σύνταξη βιβλίου καλοπίστως.
Συγκεκριμένα για την εκτύπωση του βιβλίου "Πολιτικά
Κείμενα" το δικαστήριο απεφάσισε:
"Εχοντες υπ' όψιν το περιεχόμενον των σχολίων του κατηγορουμένου, τους χαρακτηριοσμούς τους οποίους ούτος χρησιμοποιεί διά τον Πρόεδρον της Δημοκρατίας, την Κυβέρνησιν, τα όργανα ασφαλείας του κράτους, τας επικρατούσας συνθήκας κατά την περίοδον της εκτυπώσεως του βιβλίου ως ανέφερεν η Κατηγορούσα αρχή των οποίων το Δικαστήριον λαμβάνει δικαστικήν γνώσιν, ευρίσκομεν ότι η κατηργορούσα αρχή απέδειξε πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας και την πρώτην κατηγορίαν ως εκ τούτου ευρίσκομεν τον κατηγορούμενον ένοχον επί της πρώτης κατηγορίας".
Τελικά, στις 10 Αυγούστου 1977 ο τριανταπεντάχρονος τότε
Λευτέρης Παπαδόπουλος καταδικάστηκε συνολικά σε φυλάκιση 80 ετών γιατί βρέθηκε
ένοχος και στις εννέα κατηγορίες που αντιμετώπιζε (μεταξύ αυτών και η κατηγορία
για το βιβλίο) αλλά θα εξέτιε ποινή φυλάκισης ισοβίων δεσμών δηλαδή 30 χρόνων.
Οι άλλες κατηγορίες είχαν σχέση με την παράνομη δράση του ως ηγετικό μέλος της ΕΟΚΑ Β.
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος εξέτισε τελικά εφτά χρόνια φυλάκισης.
Το 2010 ο Ελευθέριος Παπαδόπουλος εξέδωσε δίτομο βιβλίο με τίτλο: Η μαρτυρία μου ενώπιον της Ad Hoc επιτροπής της Κυπριακής Βουλής δια τον "Φάκελον Κύπρου": προδότες και προδοσίες εις βάρος της πατρίδος μου, της γλυκείας Κύπρου (Λευκωσία: [χ.ο.], 2010).
Επίσης, έγραψε την εισαγωγή του βιβλίου: Πόρισμα της
Εξεταστικής Επιτροπής για το «Φάκελο της Κύπρου» (χωρίς περικοπές - χωρίς
συντομεύσεις): με τα ιδιαίτερα πορίσματα της Νέας Δημοκρατίας και του ΚΚΕ
(Αθήνα: Ελεύθερη σκέψις, 1989)
Πέθανε τον Μάιο του 2019.
Με αφορμή την συμπλήρωση ενός χρόνου από την δολοφονία του Μάρτυρα Στρατηγού Qasem Soleimani: Διεθνές Συνέδριο «Μάρτυρας Soleimani και νέος Ισλαμικός Πολιτισμός» - Μεταβαλλόμενες ισορροπίες και γεωμετρία περιφερειακής και παγκόσμιας ισχύος του Daniele Perra & Η γεωπολιτική του Ιράν μετά την δολοφονία του Στρατηγού Soleimani του Amedeo Maddaluno
Με αφορμή την συμπλήρωση ενός χρόνου από την δολοφονία του Μάρτυρα Στρατηγού Qasem Soleimani:
Διεθνές Συνέδριο «Μάρτυρας Soleimani και νέος Ισλαμικός Πολιτισμός» - Μεταβαλλόμενες ισορροπίες και γεωμετρία περιφερειακής και παγκόσμιας ισχύος του Daniele Perra
Σχετικό βίντεο εδώ ...
Θα ήθελα να αναλύσω τη μορφή του στρατηγού Soleimani σε δύο διαφορετικά επίπεδα: ένα ιδεολογικό επίπεδο και ένα γεωστρατηγικό, παρέχοντας ταυτόχρονα ένα γεωπολιτικό πλαίσιο των τελευταίων ετών. Από αυτήν την άποψη, είναι πολύ σημαντικό να υπογραμμιστεί το γεγονός ότι, από αμερικανική (ή σιωνιστική) προοπτική, ο στρατηγός Soleimani αντιπροσώπευε απειλή και στα δύο επίπεδα. σε αυτήν την περίπτωση θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί. Είναι επίσης σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η δολοφονία του στρατηγού Soleimani και η πρόσφατη δολοφονία του επιστήμονα Mohsen Fakhrizadeh συνδέονται στενά. Αυτό είναι αρκετά προφανές.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το γεωστρατηγικό επίπεδο. Ήδη το 2018, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Mike Pompeo, κατά τη διάρκεια διπλωματικής αποστολής στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, δήλωσε: "Ο Qassem Soleimani προκαλεί προβλήματα στο Ιράκ και τη Συρία και πρέπει να αυξήσουμε το κόστος για την οργάνωση του και τον ίδιο προσωπικά" [1 ].
Πάντα το 2018, ο πρωθυπουργός της σιωνιστικής οντότητας Μπέντζαμιν Νετανιάχου κάλεσε την αποκαλούμενη «διεθνή κοινότητα» να θυμάται το όνομα του Mohsen Fakhrizadeh, τον οποίο θεωρούσαν ο ίδιος και η Μοσάντ ως διευθυντή τον μυστικού προγράμματος πυρηνικών όπλων του Ιράν [2].
Αυτό σημαίνει κυρίως δύο πράγματα: 1) ήταν και οι δύο στη λίστα δολοφονιών των αμερικανικών-σιωνιστικών υπηρεσιών για μεγάλο χρονικό διάστημα. 2) οι δολοφονικές επιχειρήσεις χρειάστηκαν τουλάχιστον δύο χρόνια για να πραγματοποιηθούν.
Επιπλέον, υπάρχει και ένα άλλο γεγονός που θα ήθελα να υπογραμμίσω. Δεν πιστεύω σε συμπτώσεις. Λίγες ώρες πριν από την τραγική έκρηξη στο λιμάνι της Βηρυτού, ακόμη και αν το Ισραήλ αρνήθηκε οποιαδήποτε ευθύνη για αυτό που πραγματικά συνέβη, ο Νετανιάχου απειλούσε τη Χεζμπολάχ στην κοινωνική πλατφόρμα του Twitter. Και αυτή η συγκεκριμένη περιοχή της πόλης του Λιβάνου θεωρήθηκε από τον Ιούλιο του 2020 ως στρατηγικός στόχος από την Ισραηλινή Αμυντική Δύναμη [3].
Επομένως, αυτό που αντιμετωπίζουμε εδώ είναι μια ακριβής και επιθετική στρατηγική για δολοφονίες, αποσταθεροποίηση και σαμποτάζ (συμπεριλαμβανομένων των κυβερνοεπιθέσεων) που, κατά τη γνώμη μου, υπερβαίνει κατά πολύ τον σιωνιστικό φόβο για την ιρανική πυρηνική βόμβα και δεν ισχύει αποκλειστικά για το Ιράν (ή την ευρύτερη Μέση Ανατολή) αλλά για ολόκληρη την Ευρασιατική Ήπειρο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ανάγω προσωπικά τον στρατηγό Soleimani, σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε λίγες μέρες μετά τη κτηνώδη και ύπουλη δολοφονία του, ως μάρτυρα της Ευρασίας: μάρτυρας στην μάχη για τον τερματισμό της αμερικανικής ηγεμονίας σε ολόκληρη την ευρασιατική περιοχή.
Στην πραγματικότητα, τα τρία γεγονότα που αναφέρθηκαν προηγουμένως (οι δολοφονίες του Soleimani και του Fakhrizadeh και η έκρηξη στη Βηρυτό) συνδέονται μεταξύ τους, αλλά, ταυτόχρονα, συνδέονται ακόμη και με άλλες γεωπολιτικές διαδικασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη στην Ευρασία: την αποσταθεροποίηση του Καυκάσου, το σαμποτάζ της Πρωτοβουλίας του Νέου Δρόμου του Μεταξιού σε πολλές περιοχές ενδιαφέροντος (Κιργιστάν, Κασμίρ και Ταϊλάνδη για παράδειγμα), η πίεση στα σύνορα της Κίνας.
Για να είμαστε σαφείς, προς το παρόν, δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτή η στρατηγική θα τελειώσει με τη νέα αμερικανική κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα, αυτή η στρατηγική ξεκίνησε ήδη υπό τη διοίκηση του Ομπάμα. Ο Τραμπ απλώς το ώθησε στα άκρα του.
Από το 2014, ο Μπαράκ Ομπάμα αναγνώρισε το γεγονός ότι, σε μια στιγμή οικονομικής παρακμής αλλά και παρακμής ισχύος, ήρθε η ώρα για τις ΗΠΑ να τερματίσουν την περίοδο των άμεσων στρατιωτικών επεμβάσεων λόγω του υψηλού κόστους τους. Αλλά ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ, φυσικά, δεν εννοούσε τέλος του αμερικανικού παρεμβατισμού. Απλώς, στη στρατηγική του Ομπάμα, αυτός ο «παρεμβατισμός», σε περίπτωση μη άμεσης απειλής για την Αμερική, θα είχε ανατεθεί σε περιφερειακούς συμμάχους, αντιπροσώπους και εργολάβους [4].
Υπό αυτήν την έννοια, ο Ντόναλντ Τραμπ απλώς ακολούθησε τα βήματα του προκατόχου του. Η σαφέστερη απόδειξη αυτού είναι η άνευ όρων υποστήριξη που παρέχεται σε τρομοκρατικές ομάδες όπως οι «Ιρανοί Μουτζαχεντίν του Λαού» (οι οποίοι πιθανότατα έπαιξαν ρόλο, με τη Μοσάντ, στη δολοφονία του Φαχριτζάντε) [5] ή το αντι-κινεζικό Ισλαμικό Κίνημα του Τουρκεστάν ( πρόσφατα αφαιρέθηκε από τις ΗΠΑ από τη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων).
Όσον αφορά τον Donald Trump, υπάρχει μια άλλη σημαντική πτυχή. Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων ετών της κυβέρνησης Τραμπ, πολλές φορές ο Πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ και ο Ανώτατος Ηγέτης Αλί Χαμενεΐ επιβεβαίωσαν ότι η προεδρία του έδειξε το πραγματικό επιθετικό πρόσωπο της Αμερικής. Εάν αυτό ισχύει για τη Συρία, την Παλαιστίνη, το Ιράν ή τη Βενεζουέλα, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για τη «Δύση». Στην πραγματικότητα, στο γεωγραφικό χώρο που υπόκειται στην αμερικανική πολιτιστική ηγεμονία διαδόθηκε αρκετά ο μύθος του «ειρηνισμού» ενός υποτιθέμενου «αντι-συστημικού» προέδρου των ΗΠΑ. Ολόκληρη η Δύση, ακόμη και μερικοί ανυποψίαστοι γεωπολιτικοί θεωρητικοί, έχουν κρατηθεί κάτω από ένα τέτοιο ξόρκι που τους έκανε να πιστεύουν ότι η κυβέρνηση Τραμπ θα θέσει τη λέξη «τέλος» στην εποχή του αμερικανικού παρεμβατισμού σε όλο τον κόσμο, επιστρέφοντας σε μια ορισμένη «απομόνωση». Έτσι, για τέσσερα χρόνια έχουμε δει μια συνεχή προσπάθεια ορισμένων μέσων (ακόμη και εναλλακτικών) να απεικονίσουν τον Ντόναλντ Τραμπ ως «ειρηνιστή» σε αγώνα με το αμερικανικό βαθύ κράτος. «Δεν κήρυξε νέο πόλεμο», έλεγαν. Τώρα ξέρουμε ότι δεν υπήρχε τίποτα πιο μακριά από την πραγματικότητα από αυτό.
Πρώτα απ 'όλα, οι εμπορικοί πόλεμοι θεωρούνται πόλεμοι από κάθε άποψη. Και, στην περίπτωση του Ιράν (ή της Κίνας και της Ρωσίας), ένας πόλεμος βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, ακόμη κι αν δεν δηλώνεται ανοιχτά και με ασύμμετρο χαρακτήρα. Δεύτερον, η λεγόμενη «απομόνωση», όπως επεσήμανε ο Γερμανός λόγιος Carl Schmitt, ήταν η πρώτη πραγματική έκφραση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Τρίτον, το ιδεολογικό σύστημα πίσω από την άνοδο του «τραμπισμού» εξακολουθεί να επηρεάζεται έντονα από τη θεωρία της σύγκρουσης των πολιτισμών. Τέταρτον, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την τεράστια βοήθεια που έδωσε το Σιωνιστικό Αμερικανικό λόμπι στον Ντόναλντ Τραμπ για την εκλογική του εκστρατεία [6].
Προσωπικά, πιστεύω ότι αυτό που αποκαλούμε "τραμπισμό" αντιπροσωπεύει την πιο επιθετική και παρακμιακή φάση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Η προεδρία του Τραμπ, επιταχύνοντας ορισμένες γεωπολιτικές διαδικασίες που έχουν ήδη ξεκινήσει πριν από το 2016, μόλις σηματοδότησε το δρόμο για την εφαρμογή της στρατηγικής που οι ΗΠΑ χρειάζονταν για να σώσουν την ηγεμονική τους παγκόσμια κατάσταση. Για παράδειγμα, είμαι πολύ σίγουρος ότι δεν θα υπάρχει χώρος για επιστροφή στο JCPOA. Οι όροι αυτής της συμφωνίας, στην πραγματικότητα, δεν τηρούνταν από την αμερικανική μεριά ήδη κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Ομπάμα. Και, κατά τη γνώμη μου, ακόμη και μέσω του JCPOA (με στόχο να παγώσει προσωρινά τη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, προκειμένου οι ΗΠΑ να επικεντρωθούν στην απειλή της Άπω Ανατολής: δηλαδή την Κίνα), ο τελικός στόχος για την Ουάσινγκτον ήταν μια διείσδυση στο Ιράν που θα μπορούσε να οδηγήσει σταδιακά σε επιχειρήσεις «αλλαγής καθεστώτος» από τα μέσα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύω ότι ο Ayatollah Khamenei έχει απόλυτο δίκιο όταν λέει ότι είναι καιρός να εξουδετερωθούν από τις κυρώσεις περισσότερο από να χαλαρώσουν. Από αυτήν την άποψη, η στρατηγική εταιρική σχέση με την Κίνα και τη Ρωσία είναι θεμελιώδης (αλλά και με το Πακιστάν και την Τουρκία) [7]. Και είναι θεμελιώδες να ενισχυθούν οι στρατιωτικές δυνατότητες του Ιράν και η στρατηγική του αποτροπή [8].
Τώρα, ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στον στρατηγό Soleimani. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση της αμερικανικής στρατηγικής στη Μέση Ανατολή που έχουμε αναφέρει προηγουμένως. Στην πραγματικότητα συνέβαλε με τις οργανωτικές του ικανότητες στην ανάπτυξη της ιρανικής μη συμβατικής στρατιωτικής ικανότητας που επέτρεψε στην Τεχεράνη να ενεργήσει ως περιφερειακή δύναμη, ακόμη και αν υπό καθεστώς κυρώσεων και εμπάργκο. Χάρη στον στρατηγό Soleimani και τη Δύναμη Quds, που νίκησε τους αντιπροσώπους (proxies) των σιωνιστών στη Συρία και το Ιράκ, το Ιράν μπόρεσε να διαδώσει τη γεωπολιτική του επιρροή στην περιοχή. Με άλλα λόγια, η συμβολή του Soleimani υπήρξε θεμελιώδης για την αποκατάσταση της Τεχεράνης ως γεωπολιτικού «πόλου». Τι σημαίνει αυτό; Κάθε γεωπολιτικός «πόλος» χρειάζεται δύο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά για να επιτελεί τον ρόλο του: έναν πνευματικό προσανατολισμό που προσελκύει ανθρώπους γύρω του και τη στρατιωτική ικανότητα να προβάλλει επιρροή και να εγγυάται την ασφάλεια. Πριν από τον Soleimani, το Ιράν είχε μόνο το πρώτο χαρακτηριστικό: έναν παραδοσιακό πνευματικό προσανατολισμό (όχι έναν τεχνητό, όπως η «Ιουδαϊκή-Χριστιανική Δύση») [9]. Τώρα έχει και τα δύο χαρακτηριστικά που αναφέρθηκαν προηγουμένως. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σκοτώθηκε και γιατί, ακόμη και πριν από το θάνατο του, ο Ali Khamenei τον αποκαλούσε «ζωντανό μάρτυρα της Επανάστασης».
Η δολοφονία του Soleimani, που προσπαθούσε να οικοδομήσει μια Μέση Ανατολή απαλλαγμένη από την ηγεμονία των ΗΠΑ μέσω ειρηνικής συνεργασίας μεταξύ των κρατών της, άνοιξε τις πόρτες στην υπογραφή της λεγόμενης «Συμφωνίας του Αβραάμ»: μιας ψεύτικης ειρηνευτικής συμφωνίας που χρηματοδοτήθηκε από την Ουάσινγκτον και είχε ως στόχο χτίζοντας ένα μπλοκ αντίθεσης όχι μόνο εναντίον της Τεχεράνης (ή απλά για να εξασφαλιστούν πελάτες στην αμερικανική στρατιωτική βιομηχανία), αλλά και ενάντια σε οποιαδήποτε πιθανότητα συνεργασίας μεταξύ της περιοχής της Μεσογείου, της Ευρώπης, και του τμήματος της Ευρασίας που παραμένει εκτός του αμερικανικού γεωπολιτικού ελέγχου. Με λίγα λόγια, με αυτό το στρατηγικό σχέδιο, η Αμερική στοχεύει να διατηρήσει την ηγεμονία της όχι μόνο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής αλλά και στην Ευρώπη: το «μαργαριτάρι» της μη παραδοσιακής «αυτοκρατορίας» τους, που εξακολουθεί να καταδικάζεται σε πλήρη έλλειψη κυριαρχίας [10]..
Λαμβάνοντας υπόψη το «ιδεολογικό επίπεδο», ο Soleimani ήταν μια απειλή για τη «Δύση» επειδή, ως μουσουλμάνος, νίκησε το Ισλαμικό Κράτος: μια καθαρή δημιουργία δυτικών υπηρεσιών πληροφοριών χρήσιμων, όχι μόνο για τις επιχειρήσεις αποσταθεροποίησης, αλλά και για να συνεχίσει τη ρητορική της σύγκρουσης πολιτισμών που, τα τελευταία 20 χρόνια, διαμόρφωσε την ιδεολογική ζωή του κόσμου που υπόκειται στην αμερικανική ηγεμονία. Με άλλα λόγια, το έργο του Μάρτυρα Soleimani έχει διαλύσει την ιδεολογική υπερδομή που χτίστηκε από ορισμένους Αμερικανούς θεωρητικούς για να εγγυηθεί και να δικαιολογήσει τον ρόλο των ΗΠΑ ως παγκόσμιου αστυνομικού στη μονοπολική στιγμή. Οι μονάδες Pasdaran, Hezbollah και People Mobilization, για παράδειγμα, υπερασπίστηκαν τις χριστιανικές κοινότητες στη Συρία και το Ιράκ από τη βία που διαπράττουν οι τρομοκρατικές ομάδες που οπλίζονται από τη «Δύση» [11].
Ξεπερνώντας τη δυτική σύγκρουση πολιτισμών με το Ισλάμ, ο Soleimani άνοιξε νέες δυνατότητες για την πολυπολική εξέλιξη της παγκόσμιας τάξης. Μπορεί να είναι ο «εκπολιτιστής ήρωας» των απελπισμένων μας χρόνων. Η υποδειγματική του ζωή υπερβαίνει τα σύνορα του Ιράν και του ίδιου του Ισλάμ.
Χρησιμοποιώντας τα λόγια του Ιμάμη Χομεϊνί, μπορούμε να πούμε ότι ήταν πραγματικός άνθρωπος και, κυρίως για αυτόν τον λόγο, σκοτώθηκε. Επειδή οι εχθροί της ανθρωπότητας φοβούνται πάντα τους πραγματικούς ανθρώπους [12].
Το θέμα τώρα είναι να καταλάβουμε εάν το Ιράν θα έχει τη δύναμη να διατηρήσει ζωντανή την κληρονομιά του. Προσωπικά το πιστεύω, αλλά, δεδομένου ότι δεν βλέπω την πιθανότητα μιας νέας συμφωνίας με τη «Δύση» στο εγγύς μέλλον, νομίζω ότι είναι ζωτικής σημασίας να βελτιωθεί η συνεργασία με τις πολυπολικές δυνάμεις της Ευρασίας.
Η γεωπολιτική του Ιράν μετά την δολοφονία του Στρατηγού Soleimani
του Amedeo Maddaluno
Για να χρησιμοποιήσουμε ένα γεωγραφικό κριτήριο, μπορούμε να διακρίνουμε μεταξύ «κοντινών» και «μακρινών» κινδύνων που περιβάλλουν την Ισλαμική Δημοκρατία.
Το κύριο πρόβλημα που πρέπει να φοβάται το Ιράν είναι οι κοντινοί κίνδυνοι. Το κύριο πραγματικό «μακρινό πρόβλημα» αντιπροσωπεύεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Τεχεράνη πολλοί πιστεύουν ότι ο νέος Πρόεδρος θα είναι πιο ανοιχτός προς τη διεξαγωγή διαλόγου με το Ιράν, και αυτό πιστεύουν ότι θα είναι καλό. Για να είμαστε ξεκάθαροι, αυτό θα συμβεί: ο Μπάιντεν πιθανότατα θα στραφεί περισσότερο προς την Ισλαμική Δημοκρατία και θα φέρει μια χαλάρωση - αν όχι άρση - των κυρώσεων που θα είναι σημαντική για την περσική οικονομία. Ενδεχομένως: Ο Πρόεδρος Μπάιντεν δεν είναι απαραίτητα εχθρός των επεμβατικών δημοκρατικών. Το ζήτημα είναι μακροπρόθεσμα: η εγκατάλειψη του στόχου των ΗΠΑ να υποτάξει το Ιράν δεν προβλέπεται και, μακροπρόθεσμα, οι ΗΠΑ έδειξαν ότι δεν είναι αξιόπιστη εταίρος για συμφωνίες. Υπογράφουν συνθήκες που καταγγέλλουν όταν αλλάζει η διοίκηση. Επιτίθενται στρατιωτικά σε χώρες - σκεφτείτε τη Λιβύη - που είχαν προηγουμένως υποδεχθεί στην παγκόσμια τάξη που οι ίδιες δημιούργησαν. Έτσι, η Ισλαμική Δημοκρατία πρέπει να καταλάβει ότι δεν έχει πραγματική μόχλευση για να επηρεάσει την πολιτική των ΗΠΑ με πιο φιλανθρωπικό και ανθεκτικό τρόπο: όπως λέμε στην Ιταλία, «Μπορείτε να επιλέξετε έναν λύκο για φίλο, αλλά τότε πρέπει να κρατήσετε κι ένα σκυλί μαζί σας». Η μόνη επιλογή που έχει η Ισλαμική Δημοκρατία είναι ένα σταθερό και αξιόπιστο σύστημα συμμαχίας και εταιρικής σχέσης: το τέλος της "ούτε Δύση, ούτε Ανατολή, Ισλαμική Δημοκρατία!» πολιτικής μπορεί να είναι δυσάρεστο αλλά απαραίτητο.
Ποιες συμμαχίες; Η Ρωσία βρίσκεται σε μια παρακμή που είναι και οικονομική και στρατιωτική, αγωνίζεται να διατηρήσει ζωντανή την επιρροή της στα πρώην σοβιετικά κράτη. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει ευκαιρίες για το Ιράν να προσφέρει στη Ρωσία την ευκαιρία να εκτρέψει το ενδιαφέρον των ΗΠΑ από το τις εγγύς περιοχές στις πιο μακρινές: σε πολλά θέατρα το ρωσικό και το ιρανικό ενδιαφέρον μπορεί να συμπέσει, πάρτε την Συρία και τη Βενεζουέλα για παράδειγμα: και οι δύο πρέπει να συγκρατήσουν και ενδεχομένως να ανατρέψουν τον αμερικανικό επεκτατισμό, ρεαλιστικά "ενώνοντας" τις σχέσεις τους για διαφορετικά θέματα - η ρωσική και η ιρανική πολιτική απέναντι στο Ισραήλ είναι σίγουρα διαφορετική αν όχι αντίθετη. Ένας άλλος πραγματικός φίλος για το Ιράν μπορεί να βρεθεί στην Κίνα: όχι μόνο η Λαϊκή Δημοκρατία πρέπει να "ενσωματώσει και να αντιστρέψει" τις πολιτικές των ΗΠΑ, αλλά επίσης μοιράζεται τα ίδια προβλήματα της Ισλαμικής Δημοκρατίας με την Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επανειλημμένα δείξει και καταστήσει σαφές ότι δεν έχει ανεξάρτητη πολιτική. Εάν η Ευρώπη πρέπει προσωρινά να αντιμετωπίσει και την αντί-ΕΕ διοίκηση στην Ουάσινγκτον, απλώς αναμένει μια νέα φιλοευρωπαϊκή διοίκηση και ενεργεί αντιδραστικά. Εάν μια φίλο-ΕΕ διοίκηση φτάσει στον Λευκό Οίκο, η Ευρώπη αρχίζει να ενεργεί πιο ενεργητικά, αλλά πάντα προς τις ΗΠΑ, όχι προς τον κόσμο. Δεδομένου ότι η ιρανική πολιτική της ΕΕ ήταν παράλληλη ή αντιδραστική με αυτήν των ΗΠΑ και ποτέ δεν ήταν ενεργή ή ανεξάρτητη, έτσι θα είναι και η πολιτική της Ένωσης για την Κίνα.
Εάν, για τα μακρινά προβλήματα, το Ιράν δεν έχει μοχλό, προς τα κοντινά, δηλαδή το Ισραήλ, την Τουρκία και τον αραβικό κόσμο, έχει λίγα περισσότερα. Ο αραβικός-σουνιτικός κόσμος χτίζει μια όλο και ισχυρότερη σχέση με το Ισραήλ, και αυτή η σχέση δεν είναι παρά μια αντί-περσική συμμαχία. Η πολιτική της Τουρκίας έχει τη δική της αντί-περσική θέση και το Ιράν δύσκολα θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί την απόσταση μεταξύ της Άγκυρας, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ ή του Αμπού Ντάμπι. Η Τουρκία ξαναχτίζει τον οθωμανικό της χώρο, μέχρι στιγμής με τη σιωπηλή έγκριση των ΗΠΑ και τη σιωνιστική σιωπηλή συνεργασία. Η τουρκική ατζέντα, εκτός από την προπαγάνδα, δεν είναι παν-ισλαμική ή «ευρασιατική» ατζέντα αλλά παν-τουρκική και εθνικιστική. Οι ΗΠΑ - και το Ισραήλ - γνωρίζουν ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αντί-ρωσικούς, αντί-κινεζικούς και αντί-Ιρανικούς σκοπούς: ο τουρκικός χώρος μπορεί να χωρίσει αυτούς τους τρεις κόσμους και να τους χωρίσει ο ένας από τον άλλο σαν σπαθί. Η πολιτική των ΗΠΑ και του Ισραήλ περιελάμβανε πάντοτε ανατροπή βασισμένη στις εθνικότητες για να αποσταθεροποιήσει τους εχθρούς της, και οι τουρκικές μειονότητες όπως αυτές στο Ιράν και στην Κίνα είναι τέλειο εργαλείο για αυτό το σκοπό. Το μόνο γεωγραφικό εμπόδιο από την Κωνσταντινούπολη προς την Κασπία Θάλασσα ήταν η Αρμενία και η Τουρκία μόλις την νίκησε, και σύμφωνα με πληροφορίες χρησιμοποίησε τακφίρ τρομοκράτες που το Ιράν πολέμησε στη Συρία, και τώρα εγκατέστησε στα σύνορα του Ιράν χρησιμοποιώντας ισραηλινά όπλα. Για άλλη μια φορά, όπως και στη Συρία, οι άμεσες επείγουσες ανάγκες της Ρωσικής Ομοσπονδίας, της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν ευθυγραμμίζονται μιας και φιλοξενούν στο έδαφος τους και θέλουν να ανατρέψουν τον τουρκικό εθνικισμό. Προς το Ισραήλ και προς τις σουνιτικές αραβικές χώρες, οι πολιτικές αυτών των τριών παραγόντων είναι διαφορετικές και, σε ορισμένες περιπτώσεις, αποκλίνουν, αλλά η απειλή που θέτει ο παντουρκισμός είναι άμεση και ευθεία και για τις τρεις. Αντιμαχόμενες τον μπορεί να θέσουν τη βάση για την ενίσχυση του κοινού εδάφους.
Με την ζήτηση υδρογονανθράκων - και τις τιμές - να μειώνονται χρόνο με το χρόνο, η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν δεν έχει πολλά να προσφέρει στη "Δύση": όχι πολλά περισσότερα από τη δική της - μικρή - εσωτερική αγορά, μια συγκεκριμένη βιομηχανική βάση παραγωγής και ένα μορφωμένο εργατικό δυναμικό που μπορεί να κάνει έναν πιθανό τεχνολογικό τομέα να ευδοκιμεί. Όλα πράγματα που η Δύση μπορεί να τα βρει κι αλλού. Ούτε οι πολιτικοί στόχοι ή τα συμφέροντα της Δύσης και του Ιράν συμπίπτουν. Το Ιράν χρειάζεται μια σφαίρα ασφάλειας, η Δύση χρειάζεται και την περικυκλώσει. Το Ιράν χρειάζεται εμπόριο: οι ΗΠΑ πρέπει να το απομονώσουν. Το Ιράν χρειάζεται να καταπολεμήσει τον τακφιρισμό και τον αυτονομισμό ως υπαρξιακή απειλή: όχι μόνο οι ΗΠΑ βρίσκονται σε καλές σχέσεις με τους χρηματοδότες των τακφίρ από το Ριάντ έως τη Ντόχα, αλλά και με τους ίδιους τους τακφίριστες από το Αφγανιστάν στη δεκαετία του '80 έως τη Συρία στη δεκαετία του '10. Μπαίνω στην πρόκληση όλοι να πουν ότι κάνω λάθος, αν δηλώσω ότι ο τομέας της πιο ικανής συνεργασίας μεταξύ της Δύσης και του Ιράν θα ήταν ο τουρισμός - και ακόμη και τότε, ένας εξειδικευμένος τουρισμός καλά εκπαιδευμένων Ευρωπαίων στην Ισλαμική Δημοκρατία. Ο τελικός γεωπολιτικός στόχος της Δύσης είναι η αποφυγή της γέννησης μιας αυτόνομης δύναμης στη Μέση Ανατολή, οπότε δεν είναι δυνατή μια μακροπρόθεσμη πραγματική φιλία.
Όλα όσα έχει να προσφέρει το Ιράν, για τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας θα ήταν καλοδεχούμενα. Η μετάβαση της Κίνας στην πράσινη ενέργεια θα είναι πιο αργή και το φυσικό αέριο του Ιράν μπορεί να βοηθήσει πολύ ως μια φτηνή πηγή ενέργειας μετάβασης. Το κινεζικό προϊόν, ακόμα φθηνότερο από τα δυτικά, μπορεί να ταιριάζει ευκολότερα στην αγορά του Ιράν και έτσι η ιρανική βιομηχανία να μπορεί εύκολα να εισαχθεί σε κινεζικές αλυσίδες προϊόντων. Η θέση του Ιράν ως γέφυρα «στη μέση της Μέσης Ανατολής» είναι ενδιαφέρουσα για τον κινεζικό δρόμο του μεταξιού και για πιθανή ρωσική πρόσβαση στον Ινδικό Ωκεανό. Από την άλλη πλευρά, ο δυτικός κόσμος που προσπαθεί να βλάψει τους δεσμούς με την Κίνα δεν θα ενδιαφερόταν σε καμία περίπτωση για μια τέτοια γέφυρα. Εάν η Δύση έχει συμφέρον να ανατρέψει το Ιράν, η Κίνα και η Ρωσία έχουν συμφέρον για ένα σταθερό Ιράν. Οι τρεις χώρες μπορούν να έχουν διαφορετικούς φίλους - πάρτε τη σχέση της Κίνας και της Ρωσίας με το Ισραήλ και με τις αραβικές μοναρχίες: αλλά σίγουρα οι τρεις χώρες μοιράζονται τους ίδιους εχθρούς, δηλαδή τον αυτονομισμό, τον τακφιρισμό και τον παν-τουρκικό ρατσισμό. Επιπλέον, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας δεν παρεμβαίνει στην πολιτική της Μέσης Ανατολής καθώς δεν ενδιαφέρεται να παίξει το «μεγάλο παιχνίδι εξουσίας» σε αυτήν την περιοχή, αλλά μόνο ένα οικονομικό. Εάν το Ιράν είναι δικαίως καχύποπτο να βάλει όλα τα αυγά του σε ένα κινεζικό καλάθι, μια φιλία με τη Ρωσία μπορεί να αντισταθμίσει την κινεζική επιρροή και το αντίστροφο.
Το αμερικανικό, το σιωνιστικό και το ευρωπαϊκό παιχνίδι με
την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν είναι αρνητικό. Και δεν θα μπορούσε να είναι
αλλιώς: το Ιράν έχει πολύ λίγα να προσφέρει στη Δύση και η Δύση έχει μόνο
συμφέρον να περιορίσει και να βλάψει το Ιράν για γεωπολιτικούς λόγους, όποιος
κι αν ήταν ο κυρίαρχος στην Τεχεράνη. Ακριβώς για τους αντίθετους λόγους, το
Ιράν μπορεί να οικοδομήσει μια εποικοδομητική σχέση με τη Ρωσία και την Κίνα,
και το ίδιο μπορούν κι εκείνες με την Ισλαμική Δημοκρατία.
Μετάφραση: Τίτος
Καλό ταξίδι Θύμιο …
Την τελευταία ημέρα του 2020 έφυγε ο εκδότης του περιοδικού
«Ρεσάλτο» - η είδηση εδώ - ένας άνθρωπος της «πατριωτικής αριστεράς» που πολέμησε
τον εθνομηδενισμό, την antifa
και
τις δημοσιογραφικές μαριονέτες του Soros.
Ένας υπερασπιστής της εθνικής ταυτότητας που
στοχοποιήθηκε από τον εσμό του παρακράτους αλλά δεν λύγισε απέναντι στις επιθέσεις
τις απειλές και την διαδικτυακή λασπολογία.
Διαφωνούσαμε σε πολλά μαζί του και κάποιες φορές είχε
πέσει θύμα παραπληροφόρησης από τα γνωστά κέντρα, αλλά είχε το θάρρος να
συνομιλεί και με τους «αριστερούς» Εθνικοσοσιαλιστές ακόμη και αν υπήρχε
ξεκάθαρη απόσταση στα ιδεολογικά ζητήματα.
Ήταν ένας από αυτούς που δεν βολεύτηκε στις δάφνες της μεταπολίτευσης,
δεν σιτίστηκε από τον κομματισμό, και προς φρίκη πολλών σαλτιμπάγκων για μια
περίοδο έδωσε βήμα έκφρασης ακόμη και σε αυτούς που είχαν διαφορετική πολιτική
αφετηρία αλλά όλοι μαζί είχαν κοινό στόχο την πολεμική απέναντι στον αιώνιο εχθρό
που ρημάζει και γενοκτονεί τις κοινωνίες και τα έθνη.
Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» εκφράζει τα συλλυπητήρια
της στους οικείους του εκλιπόντος.
Οι αριστερές καταβολές του Φασισμού (περιοδικό Ένζυμο τεύχος Η, Φθινόπωρο 2020)
Παραθέτουμε μικρὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ ἄρθρο ποὺ βρίσκεται δημοσιευμένο στὸ τρέχον τεῦχος τοῦ Ἐνζύμου (τεῦχος Η, Φθινόπωρο 2020)
Διαβάστε εδώ …
Επιστολή του συναγωνιστή και μαχητή της ΕΟΚΑ Β’ Λουκά Σταύρου σχετικά με την εκπομπή «Διαξιφισμοί» που προβλήθηκε ζωντανά στον δίαυλο «Ελληνική Ελεύθερη Τηλεόραση» την 23η και 27η Νοεμβρίου 2020.
Για να δείτε την Ελεύθερη Ελληνική Τηλεόραση εδώ
Από το 2007 η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» σε διάφορες αναρτήσεις έχει
προβάλλει πολλά πρόσωπα της λεγόμενης «Παλιάς Φρουράς» του
λεγόμενου «χώρου». Ενδεικτικά μεταξύ άλλων ξεχωρίζουν ο αείμνηστος ακτιβιστής και διανοητής Θεόδωρος Καραμπέτσος, ο Ιωάννης Γιαννόπουλος υπαρχηγός της
πάλαι ποτέ Εθνικοσοσιαλιστικής «Χρυσής Αυγής», ο Λουκάς Σταύρου βετεράνος
μαχητής και μέλος της ΕΟΚΑ Β’, ο Άρης Αρίων γνωστός για τις ρηξικέλευθες
προτάσεις του και αρωγός μεταξύ άλλων και του Ουκρανικού Εθνικοεπαναστατικού
κινήματος, ο Αθανάσιος Γιαλαμάς που συμμετείχε παλιότερα στην σ.ο. του περιοδικού «Αντίδοτο»
και προκάλεσε ιδιαίτερες θετικές κριτικές η πρόσφατη συνέντευξη του που μας έκανε
την τιμή να μας παραχωρήσει.
Οι Συναγωνιστές - αλλά και κάποιοι άλλοι που δεν αναφέρθηκαν - πρέπει να τονίσουμε ότι παραμένουν πιστοί στην Μελανοπόρφυρη Ιδεολογία, ουδέποτε προσκύνησαν το ανθελληνικό κράτος και τους πολιτικούς, δεν ασπάστηκαν με ευγένεια ... το χέρι της σιωνιστικής εξουσίας, δεν πρωτοστάτησαν σε αισχρές και ανήθικες σκιαμαχίες στο διαδίκτυο, δεν γοητεύτηκαν από τις "σειρήνες" του πολιτικαντισμού, δεν σιώπησαν απέναντι στην τρομοκρατία της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς, δεν συνθηκολόγησαν απέναντι στον παγκόσμιο εχθρό, δεν ζήτησαν ευμενή μεταχείριση από τους ανθρωποφύλακες του καθεστώτος, δεν υπέγραψαν δηλώσεις μετανοίας απέναντι στις μαριονέτες της κατοχικής δικαιοσύνης, δεν σήκωσαν λευκή σημαία απέναντι στην επίθεση της αστικής δημοκρατίας και της antifa και είναι μέχρι σήμερα Αυτόνομοι Πολιτικοί Στρατιώτες.
Διαθέτουν αξιοπρέπεια, επιδεικνύουν αλληλεγγύη προς τους νεότερους συναγωνιστές, είναι άνθρωποι του μόχθου και της βιοπάλης, με καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα και πολύπλευρη προσφορά στο κίνημα και στον λαό μας. Μαχητές που παρά το ότι τα χρόνια πέρασαν δεν φοβήθηκαν τις δυσκολίες της ζωής και ξεχωρίζουν για το ήθος και το ύφος τους.
Οι περισσότεροι εξ αυτών δηλώνουν πρόμαχοι της «αριστερής» Εθνικοσοσιαλιστικής πτέρυγας του λεγόμενου «Στρασσερισμού» που είναι μια πολύπλευρη έκφραση του αντικαπιταλισμού και εκφράστηκε στην Ελλάδα αρχικά από μια τάση του φοιτητικού ΕΣΕΣΙ (συσπείρωση Εθνικοσοσιαλιστών, Εθνικοαναρχικών, Εθνικομπολσεβίκων που ονομάστηκαν από κάποιους ως nazi - maoists και για τους οποίους μπορείτε να διαβάσετε εδώ) αργότερα από το «Επαναστατικό Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Μέτωπο» στις γειτονιές του Πειραιά, τα περιοδικά «Επαναστάτης», «Αντίδοτο» «Γεννήτωρ Ιδεών» κ.α. καθώς και από τον «Έλληνα Εργάτη» και φυσικά το «Γαμμάδιον» που έκανε θραύση στους αντίπαλους πολιτικούς χώρους. Όλοι κατάλαβαν την σημασία και την αξία καθώς και την τακτική να παλεύεις για τον «Δεξιό Γκραμσισμό» και ο όρος αυτός έχει μια διαφορετική έννοια από όσο οι περισσότεροι πιστεύουν αλλά θα αναλυθεί σε μελλοντικό άρθρο.
Οφείλουμε να τονίσουμε ότι οι Συναγωνιστές αγκάλιασαν την πολύπλευρη προσπάθεια της συντακτικής μας ομάδας όλα αυτά τα χρόνια και βοήθησαν έμπρακτα κάθε αυτόνομη πρωτοβουλία στήριξης προς τους φυλακισμένους, ενίσχυσαν τις αυτόνομες/ανένταχτες οργανώσεις/ομάδες/κινήσεις/έντυπα, συμμετείχαν σε συνελεύσεις με ποιοτικές προτάσεις για ζυμώσεις και μια άλλη οπτική απέναντι στην κοινωνία, προώθησαν ιδεολογικές εκδόσεις στις οποίες υπερασπίστηκαν τις επαναστατικές αξίες, πρόβαλλαν με σθένος θέσεις και απόψεις σε δημόσιο διάλογο και πολλές φορές απέναντι ακόμη και σε πολυάριθμους αντιπάλους, ενημέρωσαν στο εξωτερικό για τις θέσεις των Ελλήνων συντρόφων και κέρδισαν κυριολεκτικά τον σεβασμό των ξένων χωρίς να πέφτουν ούτε μια στιγμή θύματα της καταγωγιακής «παρενδυτικής» αστικής ακροδεξιάς σκέψης η οποία σήμερα εμφανίζεται με διάφορες «προβιές» και ειδεχθή πρόσωπα και προσβάλλει καθημερινά ιδανικά, σύμβολα και πολιτικές παραδόσεις.
Η πρόσφατη συνέντευξη μέλους της συντακτικής μας ομάδας απέναντι σε γνωστό ιστορικό ερευνητή και συγγραφέα που συνδέθηκε με τους υπερασπιστές και οπαδούς του Γεωργίου Παπαδόπουλου προκάλεσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις τάξεις του «χώρου».
Η εκπομπή «Διαξιφισμοί» που προβλήθηκε ζωντανά στον δίαυλο «Ελληνική Ελεύθερη Τηλεόραση» την 23η και 27η Νοεμβρίου - συνολικής διάρκειας 3 ωρών - σχετικά με τα ιστορικά γεγονότα της 21ης Απριλίου 1967 και της 25ης Νοεμβρίου 1973 προκάλεσε άκρως θετικές εντυπώσεις σε συναγωνιστές, φίλους αλλά και αντιπάλους αν κρίνουμε από τα συνολικά ευμενή σχόλια και τις αντιδράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα τηλέφωνα και τα μηνύματα στους συμμετέχοντες καθώς και στα chat, και γενικά από το «επικοινωνιακό απόσταγμα» μιας εκπομπής που διακρίθηκε για την ευγένεια αλλά και τον εποικοδομητικό διάλογο σχετικά με θέματα που πολλοί δεν αποκαλύπτουν για δικούς τους λόγους.
Οι αντίθετες απόψεις που προβλήθηκαν αλλά και αυτές που
είχαν κοινό πεδίο είχαν να κάνουν σχετικά με μια ιστορική περίοδο που δεν είναι
αρκετά γνωστή στους νεολαίους συναγωνιστές. Ήταν μια ευκαιρία να ειπωθούν πράγματα που ίσως οδήγησαν κάποιους να
βγάλουν συμπεράσματα σύμφωνα πάντα με την δική τους οπτική. Έλαβε
μέρος χωρίς να διεκδικούν οι συμμετέχοντες τον τίτλο του ιστορικού ή του παντογνώστη ή του ειδικού αλλά με
σεβασμό στους συναγωνιστές, στην πορεία της ιστορίας και με τελικό στόχο την ανάδειξη ενός επιλόγου για τα πρόσωπα που σημάδεψαν την πορεία του κινήματος . Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι κινήσεις της τότε εποχής και των μοιραίων πρωταγωνιστών της ιστορίας κάποιοι εκ των οποίων πέθαναν στις φυλακές του καθεστώτος έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα διαμόρφωση και προώθηση προσώπων, κινήσεων, κομμάτων, εκδόσεων
και ομάδων και όποιος γνωρίζει την εθνικιστική πολιτική ιστορία μπορεί να διακρίνει τόσο τον ρόλο της αστικής
ακροδεξιάς αλλά και τις καίριες διαφωνίες που είχαν οι «νεοφασίστες» της εποχής με τους τελευταίους να διώκονται από την ηγεσία των Απριλιανών.
Θεωρούμε δεδομένο ότι πρέπει όλοι όσοι σκέφτονται με
έναν ριζοσπαστικό τρόπο να εκφέρουν λόγο και άποψη για θέματα ιδεολογικά, ιστορικά, κοινωνικά χωρίς φανφαρονισμούς και το συνηθισμένο ύφος που προκαλεί το γέλιο και την απέχθεια, μακριά από
λογικές και συμπεριφορές που έχουν κουράσει τους πάντες.
Η ανάκληση της μεραρχίας από την Κύπρο, η διαμάχη κορυφαίων προσώπων της στρατιωτικής κυβέρνησης για την πολιτική της ηγετικής τριανδρίας, η σύγκρουση του Στρατηγού Γρίβα με τους Απριλιανούς, άγνωστα εθνικιστικά έντυπα που προβάλλουν μια διαφορετική άποψη για τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και τα οποία ελάχιστοι προβάλλουν, ο ρόλος της αριστεράς κατά την διάρκεια της επταετίας, η συνεισφορά του ιστορικού και συγγραφέα Σπύρου Παπαγεωργίου, η ανατροπή του Μακαρίου, η δράση της εθνικιστικής αντάρτικης οργάνωσης ΕΟΚΑ Β’, η τακτική του Καραμανλή, είναι μόνο κάποια από τα θέματα που αναπτύχθηκαν στην εν λόγω εκπομπή και τα οποία έγιναν αφορμή για συζητήσεις και σχολιασμούς τις ημέρες που ακολούθησαν.
Πολλοί συναγωνιστές εξέφρασαν την επιθυμία να υπάρξουν και στο μέλλον ανάλογες εκπομπές όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι σήμερα είναι διαφορετικά τα γεγονότα που «καίνε» τους Έλληνες. Η ψηλάφηση της ιστορίας προάγει την ιστορική σκέψη καθώς και την εξαγωγή κάποιων συμπερασμάτων αφού τα διδάγματα της ιστορίας είναι χρήσιμα για το μέλλον. Η προβολή απόψεων που έρχονται σε αντιπαράθεση με τα «παραμύθια» της αστικής ακροδεξιάς η οποία είναι ουρά του καθεστώτος θα πρέπει να είναι προτεραιότητα αν θέλουμε οι ιδέες μας να παίξουν καίριο ρόλο στο μέλλον, χωρίς να πέφτουμε στο ναρκοπέδιο της παραπληροφόρησης που προάγουν οι αντιφασίστες γραφικοί «νεοεθνικιστές» σε γνωστά διαδικτυακά λαγούμια και οι ταρτούφοι που τους στηρίζουν μέσα και έξω από κομματικές συμμορίες. Όλοι αυτοί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σιτίζονται στις κατακόμβες της πλουτοκρατίας και προάγουν τον γαλανόλευκο αντιφασισμό/αντιναζισμό που προωθεί το αστικό δημοκρατικό κράτος και οι ΜΚΟ.
Με αφορμή τα παραπάνω δημοσιεύουμε σήμερα μια επιστολή του Συναγωνιστή Λουκά Σταύρου ο οποίος αγωνίστηκε στα πεδία των μαχών για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα - η παρακαταθήκη του Στρατηγού Γρίβα - και απέναντι στους Τούρκους εισβολείς, διώχθηκε και φυλακίστηκε από το άθλιο Μακαριακό καθεστώς και παραμένει ως σήμερα μια φωνή της εθνικής αντίστασης μέσα στην έρημο της σύγχρονης παρακμιακής Κυπριακής κοινωνίας.
Τον ευχαριστούμε για πολλοστή φορά για την τιμή και την συνολική προσφορά του προς την συντακτική ομάδα και στους Αυτόνομους.
Εκ μέρους της συντακτικής ομάδας
mavroskrinos@gmail.com
Επιστολή του συναγωνιστή και μαχητή της ΕΟΚΑ Β’ Λουκά Σταύρου σχετικά με την εκπομπή «Διαξιφισμοί» που προβλήθηκε ζωντανά στον δίαυλο «Ελληνική Ελεύθερη Τηλεόραση» την 23η και 27η Νοεμβρίου 2020.
Άκουσα και τις δύο εκπομπές με θέμα την στρατιωτική κυβέρνηση της επταετίας 1967-74 και συνομιλητές τους Μάνο Χατζηδάκη και Σταύρο Λιμποβίση. Το επίπεδο της συζήτησης ήταν κόσμιο και αξιόλογο.
Ο Σταύρος Λιμποβίσης ήταν αρκετά διαλεκτικός και αν και φάνηκε να υπερασπίζεται τον Ιωαννίδη εν τούτοις δέχθηκε πως εν γένει η επταετία απέτυχε παταγωδώς και κρίθηκε εκ των αποτελεσμάτων της αναφέροντας την κατοχή του βορείου τμήματος της Κύπρου και την επιστροφή του παλαιού κοινοβουλευτικού προσωπικού.
Ο Μάνος Χατζηδάκης και συγγραφέας σχετικού βιβλίου φάνηκε υπερασπιστής του Παπαδόπουλου σε βαθμό που φάνηκε ξεκάθαρα πως μεροληπτούσε η έρευνα του και αποσκοπούσε εκ των προτέρων στον εκθειασμό της δικτατορικής περιόδου του Παπαδόπουλου.
Στην ρύμη του λόγου μάλιστα αιτιολόγησε ανεπαρκώς την ανάκληση της μεραρχίας από την Κύπρο και χαρακτήρισε την ΕΟΚΑ Β’ ως εγκληματική οργάνωση μη θέλοντας να κατανοήσει το ισχυρό αίτιο που γέννησε την ΕΟΚΑ Β’ και που δεν ήταν άλλο από την εγκατάλειψη της Κύπρου εκ μέρους της Ελλάδος μετά τα γεγονότα της τουρκικής επέμβασης του 1967 δηλαδή μετά την εκδήλωση του τουρκικού επεκτατισμού στο νησί. Θέλω να πω ότι δεν ανακλήθηκε η μεραρχία εν καιρώ αιθρίας αλλά σε καιρούς καταιγίδας γεγονός που πολλαπλασιάζει την ανευθυνότητα του Παπαδοπουλικού καθεστώτος.
Αφού αναφέρθηκα στους ομιλητές η ουσία της συζήτησης μεταβαίνει στην περίοδο της επταετίας και το μείζον ερώτημα που τίθεται είναι τι έχει να μας διδάξει σήμερα εκείνη η ιστορική περίοδος;
Κατ, αρχήν όμως πρέπει να εξετάσουμε και το αίτιο του πραξικοπήματος του 1967. Το αίτιο φαίνεται να προσδιορίζεται από τους υπερασπιστές του πως ήταν η απαλλαγή της Ελλάδος από το πολιτικό κατεστημένο καθώς και η αποσόβηση του κομμουνιστικού κινδύνου.
Η πρώτη αιτιολόγηση αναιρείται από τα πεπραγμένα της επταετίας. Διότι όταν λέμε πολιτικό κατεστημένο εννοούμε την υποταγή της Ελλάδος στα κελεύσματα της μεγάλης Βρετανίας και του ΝΑΤΟ με ισχυρά ερείσματα του ντόπιου πολιτικού κατεστημένου στο στρατό και στον κρατικό μηχανισμό.
Συνεπώς αν η επταετία ήθελε να απαλλάξει την χώρα από το κατεστημένο θα άλλαζε την σχέση της τόσο με την Μεγάλη Βρετανία όσο και με το ΝΑΤΟ, πράγμα που όχι μόνο δεν έκανε αλλά μάλλον ισχυροποίησε τους δεσμούς της με αυτά τα μεγέθη.
Αναφορικά με την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου δεν κατατίθενται σοβαρά επιχειρήματα καθότι μετά την Γιάλτα και μετά το γνωστό τέλος του εμφυλίου η Ελλάδα δεν έδειχνε να κινδυνεύει από τον κομμουνισμό δηλαδή από την επέκταση της Σοβιετικής Ρωσίας στην Ελλάδα η οποία ήταν δεμένη πισθάγκωνα στο άρμα του ΝΑΤΟ και γενικά της καπιταλιστικής Δύσης.
Τούτο σημαίνει πως των αιτίων μη αρκούντων να δικαιολογήσουν την επέμβαση του στρατού, ενός στρατού νατοϊκού, τότε όλα κατανοούνται ως υπόθεση του ΝΑΤΟ και η στρατιωτική παρέμβαση είχε τελικό αίτιο την διευθέτηση νατοϊκών υποθέσεων που περιλαμβάνουν και τον διαμοιρασμό της Κύπρου.
Επιπρόσθετα η επταετία δεν έφερε καμία θεσμική αλλαγή σε θέματα παραγωγής, ιδιοκτησίας και κατανάλωσης υπέρ του λαού αλλά ενδυνάμωσε τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και το τραπεζικό σύστημα και επέτρεψε την γιγαντιαία συγκέντρωση του πληθυσμού από την επαρχία στο λεκανοπέδιο της Αττικής στα πλαίσια μιας πρόχειρης εκβιομηχάνισης με ολέθρια περιβαλλοντική καταστροφή.
Εις απάντηση τώρα του ερωτήματος που έθεσα αν έχει κάτι να μας διδάξει εκείνη η ιστορική περίοδος είναι πως χωρίς συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους, χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο , χωρίς προετοιμασία στελεχών και λαϊκού ερείσματος τέτοια εγχειρήματα αποβαίνουν καταστροφικά ακόμα και αν αυτοί που τα επιχειρούν πιστώνονται με πατριωτισμό και έχουν να επιδείξουν παράσημα και ήθος.
Η περίοδος της χούντας έχει μεγάλη αξία για την ακροδεξιά που πάντοτε υπηρετεί την ολιγαρχία και αποδέχεται τα αφηγήματα της.
Τέλος να πω ότι το σύνθημα της χούντας, «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» το οποίο αποδέχθηκε και η εκκλησία της Ελλάδος φανερώνει πως η θρησκεία αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από ένα εργαλείο εξουσιασμού έτσι όπως το γνωρίσαμε στην μεγάλη σκοταδιστική περίοδο του Βυζαντίου που ακόμα συνεχίζεται και αποτελεί ιδεολογικό όπλο της τραπεζοκρατικής ολιγαρχίας με την οποία είναι συμβεβλημένη και η οργάνωση του “θεού’ δηλαδή η εκκλησία.
Λουκάς Σταύρου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
