Στις Θερμοπύλες της Πάφου (Έρως Ελλάς)

Φάκελος Κύπρου: Ο Νίκος Σαμψών αποκαλύπτει.

Αυτόνομοι Συναγωνιστές τίμησαν την μνήμη του Λέοντος Σγουρού.

Στην πεδιάδα της Κορινθίας και σε ύψος 575 μέτρων δεσπόζει επιβλητικός ο Ακροκόρινθος ο βράχος που στάθηκε αιώνιος φρουρός απέναντι στους εισβολείς. Τόπος γεμάτος ιστορία από την εποχή του Βελλεροφόντη μέχρι και σήμερα. 

Εκεί τον Ιούλιο του 1208 ο Πολέμαρχος του Ελληνισμού Λέοντας Σγουρός, το λιοντάρι της Αρβανίτικης πολεμικής παράδοσης βρίσκει τον θάνατο, μαζί με τον Ίππο που τον ακολουθεί ως πιστός σύντροφος του σε όλες τις μάχες ενάντια στους Φράγκους και στο ανθελληνικό ιερατείο της βυζαντινής περιόδου. Αρνείται να δεχτεί την ήττα και την προδοσία τόσο από τους ξένους εισβολείς όσο και από τους ντόπιους συνεργάτες τους. Με το ματωμένο ξίφος υψωμένο στον ΗΛΙΟ και ενώ έχει καλύψει τα μάτια του συμπολεμιστή του, πέφτει από τα τείχη και περνάει στην αθανασία και στους θρύλους της φυλής. 

Αυτόνομοι Συναγωνιστές την 19^η Ιουλίου 2015 βρέθηκαν στην εκδήλωση μνήμης για τον Λέοντα Σγουρό και έφεραν στο νου τους την Θυσία ενός Πολεμιστή του Μεσαιωνικού Ελληνισμού, τον οποίο ελάχιστοι σήμερα γνωρίζουν και τιμούν.

Λέων Σγουρός: Αθάνατος!

«Όταν του κόσμου ο βασιλιάς οδεύει προς τη δύση

και πέφτουν οι εκατόπηχες σκιές του Ακροκορίνθου

στ’ απόγκρεμα και στα ριζά του τιμημένου κάστρου

κι έρχεται απρόσμενα πυκνή η δειλινή αποσκιούρα,

τότε ξυπνάνε στο βουνό οι μνήμες κι οι νεράιδες,

κι ακούς τη νύχτα κλάματα, θρήνους και μοιρολόγια

παιδιών, αντρών και γυναικών, που αέναα σαλεύουν

στο περιγύρι του καστριού, λες και σε ξόδι πάνε...

Μα πλειότερον ο καλπασμός μακραντηχάει αλόγου,

που καβαλάει ο Σγουρός με τη γλυκιά του Ρήνα»

Θερμές ευχαριστίες στους συναγωνιστές Β.Π. και Β.Μ. για τις φωτογραφίες καθώς και στον συναγωνιστή Σ.Π. για την ιστορική συνεισφορά.

Death in June: Αντιδημοκρατικές σκέψεις.

του Αλέξανδρου Γιάνναρου

Ο Εθνικοσοσιαλισμός και ο Φασισμός, οι Αντιδημοκρατικές Επαναστάσεις υπήρξαν γέννημα θρέμμα του Πρώτου Πολέμου ως μια φυσική απάντηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη και στην ενσάρκωση του μπολσεβικισμού. Οι φλόγες του πολέμου και το αίμα από την αλληλοσφαγή έθρεψαν τον Αετό της Ευρώπης ο οποίος κάλυψε το κενό της ιστορικής ασυνέχειας και εφόρμησε στα φίδια της δημοκρατίας. Ακόμη και όταν οι γαμψομύτηδες το ’17 πανηγύριζαν στην κρύα εκείνη νύχτα στην Αγία Πετρούπολη την μερική επικράτηση τους χτυπώντας τα τακούνια από τις μπότες τους στο μουσικό ρυθμό της αόρατης πατρίδας τους, οι σπόροι της οργής είχαν ήδη πέσει στην για πολλοστή φορά στη γη και ελάχιστα χρόνια μετά φύτρωσαν με ταχύτητα στην καρδιά της Ρώμης, σε μια ιδεολογική σύνθεση που τρόμαξε τους αστούς και τους βολεμένους αφού συνδύαζε την κοινωνική Ανυπακοή με την αγάπη προς την Πατρώα Γη. Οι βέβηλες φωτιές της δημοκρατίας δεν κατάφεραν όμως να κάμψουν το ηθικό των Ευρωπαίων αδερφών μας. Η αδυναμία της ρωσικής επανάστασης να επιβεβαιώσει τα οράματα της εργατικής δύναμης οδήγησε τις εξαθλιωμένες μάζες των εργατών και των αγροτών να συσπειρωθούν πίσω από τα λάβαρα της Σβάστικας και την νεκροκεφαλή των Fascio. 

Και πάλι όμως η αντίδραση οργανώθηκε και χτύπησε πισώπλατα τους επαναστάτες εθνικοπρολετάριους χρησιμοποιώντας το όπιο της εξουσίας που τυφλώνει τον σύντροφο, σέρνοντας τις ηγεσίες των κομμάτων σε αντεπαναστατικές επιλογές και σε συμβιβασμούς τόσο με την ορατή πλευρά της σάπιας καθεστωτικής τάξης όσο και με το παπαδαριό. Οι επαναστάτες, οι διανοούμενοι, οι αιρετικοί συνδικαλιστές, οι βετεράνοι και οι αντικαπιταλιστές άγγιξαν έστω και για λίγο το όνειρο για την πορεία προς τα άστρα και είδαν μπροστά στα μάτια τους την Νέμεση του αρχαίου κόσμου να βρίσκει και πάλι την φωνή της στους Squadristi και φυσικά στους Φαιοχίτωνες των S.A. ενώ πριν από αυτούς είχαν προηγηθεί οι Έλληνες Επίστρατοι και οι αντικομμουνιστές αντάρτες. Οι προλετάριοι συναισθανόμενοι πλήρως την ταξική τους προέλευση αλλά βάζοντας πάνω από όλα την εθνική καταγωγή η οποία υπήρξε και το σημείο αναφοράς τους τόσο στα χαρακώματα όσο και απέναντι στους Σπαρτακιστές κατάλαβαν νωρίς την πλάνη που τους έπαιξε η σοσιαλοδημοκρατία στις πλάτες τους και σύντομα άρχισαν να ακονίζουν τα μαχαίρια στα πεζοδρόμια με στόχο την επικράτηση και την διάλυση του κοινοβουλευτισμού. Δίπλα στους ηγέτες τους που έδιναν το παρών σε όλες τις απεργίες διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τους αντιπάλους κόκκινους πεζοναύτες - οι οποίοι ζητούσαν τα κεφάλια τους - και απέναντι στους χωροφύλακες της Βαϊμάρης που καλούσαν τον στρατό να επέμβει. 

Η Φασιστική και η Εθνικοσοσιαλιστική διανόηση εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την ιστορική ευκαιρία και περνώντας τις πύλες του φόβου προχώρησε σε ένα μαζικό κάλεσμα όπου το μίσος για την ύπουλη μαχαιριά του πολέμου έβρισκε την οργή για την συνεχιζόμενη κατοχή του ορυκτού πλούτου από τις ξένες δυνάμεις. Ήταν τέτοια η δυναμική της εθνικής προλεταριακής πλειοψηφίας που πολλοί γόνοι της αστικής τάξης έσπευσαν να θέσουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία της Αντιδημοκρατικής σκέψης και να στραφούν ενάντια στους καταπιεστές του λαού, ο οποίος είχε στα σώματα των εκλεκτών τραυματίες με γεμάτα τα σώματα τους από παράσημα μετά τις νάρκες και τα εχθρικά πολυβόλα. Άλλωστε στις επαναστάσεις ξεχωρίζουν οι χορτάτοι και οι εκλεκτοί. Και οι τελευταίοι είχαν αποδείξει ποιοι είναι στα ανθρακωρυχεία και στα ναυπηγεία, στα εργοτάξια και στα φράγματα, ενώ βροντοφώναζαν ότι ο Σοσιαλισμός μπορεί να έχει μόνο Εθνικό πρόσημο. Παρόλο τις όποιες αντιφάσεις και εσωτερικές αδυναμίες, παρά την επιμονή της ακροδεξιάς να θεοποιήσει τις παρακμιακές καταστάσεις και να επιβάλλει την μαζική τύφλωση και την υπακοή στην μονολιθικότητα ο επαναστατικός παλμός έμεινε δυνατός από την εποχή που ο Αlbert Leo Schlageter πρωτοπορούσε στην αντίσταση μέχρι την ιστορική στιγμή που η αστική τάξη και η πλουτοκρατία παγιδεύοντας τα κορυφαία στελέχη κατάφερε το άμεσο και θανάσιμο πλήγμα απέναντι στην επαναστατική πρωτοπορία και της Ιταλίας αλλά και της Γερμανίας με ύπουλο και δόλιο τρόπο. Η «νέα φυλή των πολεμιστών» όπως τους ονομάζει ο Ernst von Salomon θα πέσει στα πεδία των μαχών - παρά την εγκληματική μανία για την συνέχιση του εμφυλίου - και θα προασπίσει τις ίδιες αξίες μέχρι τις επεμβάσεις του ’43 και του ’45 αγνοώντας τις συνεχείς τραγωδίες και τα όποια πισωγυρίσματα. 

Κύριο στοιχείο του Φασισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού είναι η υπεράσπιση της εργατιάς και της αγροτιάς των 2 πυλώνων του Έθνους που σήμερα στοχοποιεί η δημοκρατία. Οι Εθνικοσοσιαλιστές με τους 1000 συντρόφους που έχασαν στα έτη 1924 - 1933 ένιωσαν στο πετσί τους όσο κανείς την εκδίκηση των πλουτοκρατών, των ερυθρών και των δυναστών του κράτους. Οι Φασίστες επανακαθόρισαν την εργατική αξία στο R.S.I. και έδωσαν ένα νέο νόημα στην Επαναστατική Ιδέα σαμποτάροντας την φιλελεύθερη δημοκρατία και τους ρεφορμιστές, συσπειρώνοντας τους βιομηχανικούς εργάτες και προκαλώντας οργή ακόμη και στους συμμάχους τους, που αδυνατούσαν να δουν την πρωτοπορία μπροστά στο επερχόμενο τέλος. Το συνέδριο της Βερόνας παραμένει μια λαμπρή στιγμή για το Κίνημα μας αφού ήταν εκείνο που τσάκισε την ακροδεξιά αντίδραση και έστειλε το σάλπισμα της επανασυγκρότησης σε όλους αυτούς που δεν βολεύτηκαν σε κομματικά γραφεία και θεσούλες. 

Η αφυπνισμένη σοσιαλιστική μάζα δεν ήρθε από τα κατηχητικά και τα καμπαρέ των δημοκρατών αλλά από τους κομμουνιστές οι οποίοι ξέρασαν αμέσως τα μαρξιστικά τσιτάτα και συσπειρώθηκαν στην φαιά και μελανή εμπροσθοφυλακή. Τα «τάγματα μπιφτέκια» όπως τους ονόμασαν οι εχθροί τους - φαιά απέξω κόκκινα από μέσα - κάτω από την ηγεσία του Ernst Röhm ξεφτίλισαν την «αριστοκρατία» της νέας Ιερουσαλήμ που έβρισκε καταφύγιο στην καρδιά της Ευρώπης, σε νύχτες με την ιερή φωτιά να φωτίζει τον δρόμο τους και κυνήγησαν τους πρώην αφέντες. Οι ευαίσθητοι κυβερνώντες έχυναν καυτά δάκρυα για τις απώλειες τους, αυτοί συνέχιζαν χωρίς να τους δίνουν σημασία να καθηλώνουν τους βέβηλους επικυρίαρχους προτάσσοντας την σοσιαλιστική ανασυγκρότηση κάτω από τις οδηγίες του κύκλου των αδερφών Strasser οι οποίοι και έγραψαν το επαναστατικό πρόγραμμα ενώ διαμόρφωσαν τις συνθήκες για την νίκη στον μαρξιστικό γερμανικό βορρά. 

Όμως δεν μπόρεσαν να φτάσουν στο τέλος για την αναγκαία «Δεύτερη Επανάσταση» αφού στο δρόμο τους βρέθηκε τόσο το παρακράτος όσο και αυτοί που προτίμησαν το πρόσκαιρο όφελος από το κεφάλαιο, παρά από τους συντρόφους τους. Το αναγνώρισαν βέβαια το λάθος τους το ’45 όταν κατάλαβαν την αυτοχειρία τους με το να δολοφονήσουν την ηγεσία της επαναστατικής έκφρασης αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Η ιστορική αναγκαιότητα αναστήθηκε και δόθηκε η ευκαιρία αυτή την φορά στην Βόρεια Ιταλία όπου η αναδιοργάνωση της εργατικής «Φάλαγγας» κάτω από τις διδαχές του Nicola Bombacci πρόσφερε τα μέγιστα στην νέα επανάσταση του P.N.F. μέχρι την τραγική αιματηρή κατάληξη στο Μιλάνο. Καλό είναι να θυμόμαστε ότι όταν στην Ιταλία του ’43 οι κόκκινες σημαίες ανέμιζαν στους δρόμους οι εθνικορεπουμπλικάνοι εκτελούσαν άμεσα - και μετά από δίκη - τα αστικά δεξιά στοιχεία ενώ η ηγεσία των κομμουνιστών έδινε όρκο πίστης στον καπιταλισμό και στον τεκτονισμό. Πότε άραγε όλοι αυτοί οι αναλυτές της μπουρζουαζίας θα μπορέσουν να απαντήσουν στο ερώτημα τι ήταν αυτό που τους ώθησε να συμμαχήσουν με τον ταξικό τους εχθρό και με μνημειώδη λύσσα όλοι μαζί στάθηκαν ενάντια στους Εθνικοσοσιαλιστές και στους Φασίστες;

Σκέψεις για τις τρέχουσες εξελίξεις.

Ήδη από την 28^η Ιουνίου η συντακτική μας ομάδα, ενόψει των κυοφορούμενων εξελίξεων και του κλίματος τρομοκρατίας που είχε διαμορφωθεί από το σύνολο των ΜΜΕ, προχώρησε σε μια βραχυπρόθεσμη εκτίμηση της κατάστασης, αναθέτοντας στον συναγωνιστή Γεώργιο Γιαννακόπουλο την έγγραφη εκφορά της. Στόχος μας υπήρξε η προειδοποίηση των συναγωνιστών για τις μελλοντικές εξελίξεις, προκειμένου να μπορούν να διαμορφώσουν αντίστοιχη στάση στις δυνατές επιλογές του δημοψηφίσματος. 

Η απόλυτη δικαίωσή μας - προϊόν των ορθών εκτιμήσεων μας σχετικά με την ανυπαρξία οποιασδήποτε κυβερνητικής προετοιμασίας εξόδου από το ευρώ - μας προέτρεψε στη προβολή της θέσης περί της αποχής, όπως εκφράστηκε στο άρθρο εδώ. 

Στη κατεύθυνση αυτή και με δεδομένη την ταχύτατη ροή των πολιτικών γεγονότων αλλά και τις περιορισμένες δυνατότητες για συνεχή πληροφόρηση και ανάλυση θα επιχειρήσουμε, αξιολογώντας τα τωρινά  δεδομένα, την διατύπωση προβλέψεων που πιστεύουμε ότι θα βοηθήσουν στο καθορισμό της στάσης κάθε Αυτόνομου συναγωνιστή  μας.

άρθρο του Γεωργίου Γιαννακόπουλου

1. Το πολιτικό - οικονομικό κατεστημένο θα προστατέψει παντοιοτρόπως τον Τσίπρα, καθώς δεν διαθέτει κάποια άλλη εναλλακτική. Έχει ήδη ξεκινήσει μια εμφανής προσπάθεια αλλαγής στάσης των πρώην εχθρικών, προς αυτόν, ΜΜΕ, θυμίζοντας μας έντονα την αντίστοιχη στροφή προς το πρόσωπο Τσοχατζόπουλου μετά την «ήπια» αποδοχή της ήττας του στη κούρσα της εσωκομματικής διαδοχής απέναντι στο Σημίτη.

2. Λόγω της εντεινόμενης κρίσης εκπροσώπησης πιθανή διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ θα αποβεί μοιραία για το σύστημα. Τα μεταπολιτευτικά κόμματα έχουν απονομιμοποιηθεί πλήρως τόσο πολιτικά όσο και ιδεολογικά. Μπορεί η αστική ιδεολογία -σε οποιαδήποτε μορφή της- να παραμένει κυρίαρχη αλλά ο διαμεσολαβητικός ρόλος των κομμάτων έχει ουσιαστικά ακυρωθεί. Το μόνο αστικό κόμμα που μπορεί να παίξει ακόμα αυτό το ρόλο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά το πλήγμα αξιοπιστίας που δέχθηκε λόγω της αποδοχής του τρίτου μνημονίου. Προκειμένου να μην καταρρεύσει στη λαϊκή συνείδηση θα πρέπει απαραίτητα να διατηρήσει την «αριστερή» του επίφαση, δηλαδή τη συνιστώσα της Αριστερής Πλατφόρμας. Γι αυτό και είναι επιβεβλημένη  για την ηγετική του ομάδα, η πάση θυσία, διαφύλαξή της. Από τη μεριά τους, τα μέλη της Α.Π., δεν είναι ούτε έτοιμα αλλά ούτε και διατεθειμένα να απεμπολήσουν τα δικαιώματά τους στη νομή της εξουσίας. 

Όταν επί σαράντα χρόνια αποτελούσαν το «φτωχό συγγενή» της σοσιαλδημοκρατίας εκλιπαρώντας για λίγα ψίχουλα πελατειακών προνομίων - προσφέροντας έμμεση στήριξη στη μορφή της αμφισβήτησης εντός των ανεκτών ορίων του συστήματος - πως μπορούμε να περιμένουμε μια αλλαγή στάσης 180 μοιρών που απαιτεί μια  επαγγελλόμενη ρήξη; Όσο σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να ψηφίσουν τα μέτρα, άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να αποχωρήσουν από τον ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργώντας παράλληλα και ανεξάρτητη κοινοβουλευτική ομάδα. Όσοι πιστεύουν στη φερεγγυότητα τους, ελπίζοντας ότι θα αποτελέσουν τη τελευταία γραμμή άμυνας των εξαθλιωμένων θα απογοητευθούν και μάλιστα πολύ σύντομα. Η ρήξη απαιτεί ξεκάθαρη ιδεολογική κατεύθυνση, άμεση στήριξη στα λαϊκά στρώματα, προετοιμασία, ανιδιοτέλεια και πάνω από όλα θάρρος. Τι από όλα αυτά διαθέτουν; Δυστυχώς  τίποτα!

3. Στη προσπάθεια ισχυροποίησης των δεσμών του με τα λαϊκά στρώματα ο ΣΥΡΙΖΑ θα τα εγκαλεί κύρια στη βάση πατριωτικών - εθνικιστικών προταγμάτων. Θα επαναδιαμορφώσει το δίπολο «εθνικό - αντεθνικό» με τέτοιο τρόπο ώστε να άρει εντέχνως από το δεύτερο όρο την Ε.Ε. ως θεσμό - ουδετεροποιώντας την - προκειμένου να αποδώσει  τα δεινά σε ευρωπαϊκούς αλλά και εγχώριους σκοτεινούς νεοφιλελεύθερους κύκλους, το ΔΝΤ κ.α. Με σκοπό να εμπεδώσει όσο το  δυνατόν ταχύτερα τη κομματική του ηγεμονία θα επιχειρήσει μερική αναδιάρθρωση «νομής» των μερίδων της αστικής πλουτοκρατίας, προωθώντας όσες τον έχουν στηρίξει μέχρι σήμερα στη θέση των πολιτικών του αντιπάλων. Τα μελλοντικά πογκρόμ σε βάρος  αστικών μερίδων - ανεξάρτητα της πραγματικής επαχθούς φύσης τους π.χ. Αλαφούζος κ.α. - θα ενδυθούν ιδεολογικά με τον «εθνικιστικό μανδύα» κάτι το οποίο θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας προκειμένου να μη πέσουμε στη παγίδα της ενεργητικής επικρότησης τους. Οι ενδοαστικές αντιθέσεις στο βαθμό που δεν αποδομούν το αστικό σύστημα αλλά σκοπό έχουν να το αναδιατάξουν δεν θα πρέπει να καθορίζουν τη δράση μας, έστω και στο ελάχιστο.

4. Θα ενισχυθεί μέσο - βραχυπρόθεσμα η εκλογική επιρροή (προσοχή εκλογική και όχι ιδεολογική) της Χ.Α., αντανάκλαση της επικείμενης εξαθλίωσης αλλά και απογοήτευσης των πρώην μικροαστικών και ήδη νεόπτωχων στρωμάτων. Η ακροδεξιά συστημική συνιστώσα αποτελεί τον κύριο αντίπαλο ανάπτυξης του Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος και ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Καθήκον μας αποκάλυψη της πραγματικής της φύσης προκειμένου να αποτραπεί η «ιδεολογική μόλυνση» κάθε δυνάμει συντρόφου.

5. Θα ενταθεί η φτωχοποίηση του λαού μας, χωρίς καμία ελπίδα ανάκαμψης, καθώς το  πολυδιαφημιζόμενο αναπτυξιακό πακέτο των 35 δις αποτελεί μια χοντροκομμένη επικοινωνιακή απάτη. Το συγκεκριμένο ποσό αποτελεί άθροισμα προηγούμενων αδιαθέτων πιστώσεων ΕΣΠΑ συνυπολογιζομένου εκείνου της περιόδου 2014 - 18 (το οποίο ακόμα δεν έχει καν ξεκινήσει!). Η εκταμίευσή του απαιτεί συγχρηματοδότηση της χώρας μας η οποία - και με τα μέχρι τώρα δεδομένα -  είναι  αδύνατη.  

6. Η καπιταλιστική κρίση - στη συγκεκριμένη μορφή της κρίσης χρέους -αποτελεί πανευρωπαϊκό φαινόμενο που πολύ σύντομα (με επίκεντρο πιθανότατα την Ιταλία) θα υποχρεώσει όλες τις χώρες της Ε.Ε. σε μια βίαιη κοινωνική αναδιάρθρωση, με αποτέλεσμα τη διάλυση της υπέρ -ιμπεριαλιστικής ένωσης. Μέσα από αυτή τη διαδικασία θα προκύψουν νομοτελειακά οι όροι αναγέννησης του Εθνικοσοσιαλισμού ως ιδεολογίας μαζών. 

Σύντροφοι γρηγορείτε !

Δωρεάν NS/NR αρχεία μορφής .pdf από "Der Kamerad": για τις Συντρόφισσες και τους Συντρόφους

για να τα κατεβάσετε στον σύνδεσμο εδώ

Η δεύτερη Βάρκιζα της Αριστεράς.

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Ελληνική Αριστερά: γέννημα θρέμμα του σταλινισμού και του τροτσκισμού καθώς και του μαοϊσμού, ένα τρικέφαλο δημιούργημα του μαρξιστικού εργαστηρίου που θυμίζει τον μυθικό Κέρβερο του Άδη και τον φύλακα του κάτω κόσμου. Το πρώτο αιματοβαμμένο κεφάλι (ΚΚΕ) σάπισε μόνο του στις αρχές της δεκαετίας του ’90, πνίγηκε από τα ρούβλια της KGB και συνεχίζει σήμερα να ψιθυρίζει για «αντίσταση σε γειτονιές και χώρους εργασίας» υπονοώντας τις γνωστές τακτικές και κλείνοντας το μάτι στους δυνάστες. Παράλληλα στέλνει τα άβουλα ΚΝΑΤ να φυλάξουν για 2^η φορά τα τελευταία χρόνια το πορνείο της βουλής. 

Το δεύτερο (ΣΥΡΙΖΑ και λοιπές συνιστώσες) το πιο ύπουλο όμως από τα τρία κεφάλια του Κέρβερου παρέμενε μέχρι προχτές δυνατό και υπερφίαλο για το ΟΧΙ του 62% και έκανε τάχα ότι δαγκώνει την πλουτοκρατία ενώ σήμερα μετά την ψήφιση του νέου κατοχικού μνημονίου γλύφει με μανία τα Σιωνιστικά αφεντικά και τους παγκόσμιους τραπεζίτες. Το τρίτο κεφάλι του τέρατος (Μαοϊκοί) παραμένει άβουλο και ανήμπορο μπροστά στις εξελίξεις έχοντας χάσει προ πολλού την όποια δυναμική είχε, την οποία και πρόβαλλαν παλαιότερα στις αναλύσεις και προκηρύξεις των ενόπλων οργανώσεων τους που εκτελούσαν Τούρκους διπλωμάτες και κεφαλαιοκράτες της δεξιάς. 

Και όμως το κτήνος παραμένει ακόμη εκεί ως απλός παρατηρητής του καθημερινού εξουσιαστικού συστήματος και προστατεύει τον κόσμο των νεκρών της εποχής μας. Μετά την συμφωνία της Βάρκιζας της 12^ης Φεβρουαρίου 1945 η χτεσινή ημερομηνία θα μείνει στην ιστορία για την 2^η ιστορική συνθηκολόγηση της αριστεράς απέναντι στην πλουτοκρατική αστική τάξη και την Σιωνιστική κηδεμονία όπως και τότε που έστρωναν το κόκκινο χαλί στην Αγγλοκρατία σφάζοντας - μέσω της ΟΠΛΑ - τους αμάχους ενώ την ίδια στιγμή ο Ιουδαίος Άγγελος Έβερτ και ο μέθυσος Churcill μοιράζονταν ένα ιρλανδικό ουίσκι στην καρδιά της Αθήνας κάτω από το βλέμμα του ρασοφόρου Δαμασκηνού. 

Οι μόνοι που δεν πίστεψαν ούτε μια στιγμή ότι έχει κάτι καλό να περιμένει η χώρα από τους παλιάτσους του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτοί οι Σύντροφοι και οι Συντρόφισσες που πρόβαλλαν την ΑΠΟΧΗ και τελικά επιβεβαιώθηκαν για πολλοστή φορά σχετικά με τις εξελίξεις. Όλοι οι άλλοι από ένα κομμάτι των τυφλών θαμώνων των Εξαρχείων μέχρι τους περισσότερους ακροδεξιούς, μαζικά πίστεψαν έστω και για λίγο στην συμπόνια του κοινοβουλευτικού θιάσου και των δουλεμπόρων του παρλιαμενταρισμού, έστησαν τα μάτια τους στα βρώμικα χέρια των αφεντάδων της «νέας αριστεράς» περιμένοντας να τους πετάξουν ένα κομμάτι φιλολαϊκής στοργής από το πλούσιο πιάτο της κυβερνητικής ασυδοσίας. Και αυτοί σε ανταπόδοση για την συνενοχή τους όχι απλά τους πάτησαν στο λαιμό, αλλά σκουπίστηκαν αμέσως μετά το φαγοπότι με το χαρτί του στημένου δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου. 

Αυτή είναι η Δημοκρατία κύριοι, τον όλεθρο σπέρνουν στην Πατρίδα και τα νομοσχέδια τα περνάνε το βράδυ αφού είναι κλέφτες, απατεώνες και βιαστές της κοινής λογικής. Και αν η τότε «αριστερά» είχε πυροβολαρχίες και καπετάνιους με τους οποίους μας χωρίζει μια θάλασσα αίματος σήμερα η κληρονομιά της εν Ελλάδι «αντίστασης» δεν είναι τίποτε άλλο παρά υπερασπιστές των gay parade, υποστηρικτές των λαθρομεταναστών και Λαφαζάνηδες που σκύβουν και πάλι το κεφάλι μπροστά στους σημερινούς «τσάρους» της Μόσχας φέρνοντας στον νου μας την τότε στάση του Ζαχαριάδη απέναντι στον Γεωργιανό (;) Στάλιν.

THE BLACK SUN #5 english version June 2015 newspaper of special purprose regiment Azov (download)

free download here ...

Τι δεν καταλαβαίνεις ;

Ρωμιέ, η αστική δημοκρατία είναι μια επιχρυσωμένη θηλιά που την στιγμή που την φοράς εσύ χαμογελάς …

του Wolverine

Ο «κυρίαρχος» λαός τυφλωμένος από την δημοκρατική αιθαλομίχλη και οδηγούμενος από τον συναισθηματισμό του, νομίζει ότι το στημένο δημοψήφισμα των εγγονιών της σχολής της Φρανκφούρτης θα του δώσει το κλειδί για να ανοίξει τις χειροπέδες της Ε.Ε. Δεν είναι σε θέση να καταλάβει ότι η ένωση των τοκογλύφων που μας έκατσε στον σβέρκο με ευθύνη του «εθνάρχη» της κακιάς ώρας - άνθρωπο του οποίου έβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κεφαλή του ανθελληνικού κράτους - δεν έχει κανένα πρόβλημα να μας προκαλέσει οικονομική ασφυξία και στραγγαλισμό αφού αυτός ο λαός παραμερίζοντας την παραγωγή και την ανάγκη όλων για αυτάρκεια έστησε μόνος του το ψηλό παλούκι του ανασκολοπισμού το οποίο σήμερα τον σκοτώνει αργά και σταθερά κάτω από τον καυτό ήλιο της εξουσίας.  

Σε εγρήγορση για κάθε ενδεχόμενο βρίσκεται ο τούρκος ισλαμοκαπιταλιστής, η ευρωπαϊκή στρατοχωροφυλακή και οι δυνάμεις καταστολής του καθεστώτος ενώ η ελληνική νεολαία την ίδια στιγμή πεθαίνει από την πρέζα και οι ελληνίδες σκοτώνουν τα παιδιά τους κατά χιλιάδες. Και εκεί ψηλά στο μαρτύριο του ο περήφανος λαός … αυτός που θυμήθηκε την Γαλανόλευκη και τα τσάμικα ή τον Μεταξά και το ΟΧΙ του 1940, παρά τις χιλιάδες αυτοκτονίες, την ανεργία και την παρακμή να ξεκινάει από τα σχολεία τα στρατόπεδα και τις εκκλησίες και ενώ βλέπει την κατάντια του μπροστά στα μάτια του αρνείται και πάλι να πάρει την ευθύνη που του αναλογεί. 

Ο λαός μας δεν ζει τίποτε άλλο παρά την Θεία Νέμεση για την ύβρη που διέπραξε σε αυτόν τον τόπο εδώ και εκατοντάδες χρόνια παραγνωρίζοντας την φυσική τάξη πραγμάτων. Ο λαός μας ήταν αυτός που πρόσβαλλε την γη των Θεών και προσκύνησε τον Μαμωνά και το χρυσό είδωλο του καπιταλισμού για να νιώσει έστω και για λίγο την «χάρη» του, φτύνοντας παράλληλα τους τάφους των προγόνων του ακόμη και τα ίδια του τα παιδιά που σήμερα τα οδηγεί εθελοντικά στην δημοκρατική δουλεία χωρίς να καταλαβαίνει ότι εχθρός είναι η Ε.Ε. το ΝΑΤΟ και ο ΟΗΕ καθώς και όλες οι άλλες παρέες της Σιών. Και θα δεις όλους αυτούς που σέρνονται ως σκλάβοι στα παζάρια του παρλιαμενταρισμού να φωνάζουν με πάθος «κάτω τα χέρια από την δημοκρατία» χαρίζοντας σαρδόνια χαμόγελα στους δημίους που δεν βιάζονται για να περάσουν την θηλιά στο λαιμό του γραικύλου. 

Άλλωστε ο ίδιος ο γραικύλος ήταν αυτός που ανέβασε στην κορυφή του κράτους - το οποίο περιγράφει ο Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης ως «την φρικαλέα τραχειοτομή που αποτρέπει τον εξ ασφυξίας θάνατο των κοινωνιών που αδυνατούν να θεραπεύσουν τις μειονεξίες τους. Το κράτος υλοποιεί μια πελώρια καταθλιπτική σκιά που, αιώνες πριν, συμμάχησε με την βία σκιάζοντας τον, επί του Καυκάσου, σταυρωμένο Προμηθέα, τους, επί τον σταυρό των πεπρωμένων τους, ηλωμένους Προμηθείς της ανθρωπότητας» - τους πολιτικούς του δυνάστες. Για αυτό η πρώτη ευθύνη είναι στον γείτονα, τον δάσκαλο, τον υπάλληλο, τον μικροαστό που ανέχεται την δημοκρατική κατοχή και την δημοκρατική αρρώστια που έκλεινε τα μάτια μπροστά στις ουρές των κομματικών γραφείων και των ανέργων του ΟΑΕΔ. 

Νομίζουν τάχα οι ρωμιοί ότι επειδή η πλειοψηφία 
(με 38% αποχή …) επέλεξε το ΟΧΙ θα το σεβαστεί η ένωση των δουλεμπόρων των εθνών και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους. Ακόμη να καταλάβουν ότι «Η ΜΟΝΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΑΘΙ» και για να τραβήξεις προς τον δρόμο της αξιοπρέπειας πρέπει να απορρίψεις κάθε έννοια δημοκρατίας και πλειοψηφικής πρωτοβουλίας αφού οι μάζες φέρονται όπως τα κοπάδια μπροστά στον τσοπάνη ενώ οι λίγοι ξεχωρίζουν και μάχονται για την εξέγερση και την ανατροπή του κατοχικού καθεστώτος. Τέλος οι μόνοι που είχαν προειδοποιήσει όλα αυτά τα χρόνια για την λύσσα της δημοκρατίας και τα ψωριασμένα σκυλιά του καθεστώτος που σήμερα τους δαγκώνουν στον λαιμό, δεν είναι άλλοι από τους Αντιδημοκράτες οι οποίοι γνωρίζουν καλά ότι κάθε έννοια και δομή του ελληνόφωνου κράτους και της σύγχρονης κοινωνίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά το πολιτικό και πολιτιστικό παράγωγο της εποχής του Τζον και του Ιβάν οι οποίοι και συμμάχησαν απέναντι στο Φως της Εθνικοκοινωνικής Επανάστασης. 

Δικαιώθηκε η συνειδητή επιλογή της αποχής ... τώρα πάμε για το μνημόνιο του ΟΧΙ!

Κάλεσμα συνείδησης από τις Λύκαινες: ο λόγος στις Ελληνίδες Συντρόφισσες που υπερασπίζονται την Ιδέα για τον Εθνικοσοσιαλισμό και την Πατρίδα

γράφουν οι συντρόφισσες Ίρμα και Εκάτη

Ο θεσμός της  μητριαρχίας  γνωστός ήδη από την προϊστορική περίοδο έως και το 2500 π.χ. περίπου, είναι η λατρεία της Mητέρας - Θεάς. Ένας κοινωνιολογικός, πολιτικός και θρησκευτικός όρος, μια μορφή κοινωνικής οργάνωσης στην οποία κυρίαρχο ρόλο κατέχει η γυναίκα η οποία αποτελεί αρχηγό του γένους και τα δικαιώματα της μεταβιβάζονται στα θηλυκά μέλη της οικογένειας. Διότι η γυναίκα ήταν υπεύθυνη για την διαπαιδαγώγηση των τέκνων της και την ανατροφή τους. Άλλωστε η μητέρα των παιδιών είναι ένας σίγουρος γονεϊκός ρόλος, ενώ αντίστοιχα ο πατέρας σε πολλές περιπτώσεις όχι. Στην θρησκευτική του διάσταση, συνδέεται με την λατρεία γυναικείων θεοτήτων της μητρότητας και της γονιμότητας. Βλέπουμε λοιπόν την ιδιαίτερη θέση που κατείχε η γυναίκα ήδη από την προϊστορία. Δε πρέπει να λησμονούμε τις περιπτώσεις της ιστορίας, οι οποίες δεν είναι λίγες, κατά τις οποίες οι γυναίκες φάνηκαν αντάξιες με τους άντρες. Όπως οι γενναίες Σπαρτιάτισσες που μεγάλωναν γενιές πολεμιστών -  ηρώων και με τιμή, τους έστελναν στην μάχη. Αλλά και οι Μανιάτισσες στην μάχη της Βέργας που κατάσφαξαν με δρεπάνια τον στρατό των εισβολέων του Ιμπραήμ ,όπως και πολλά άλλα παραδείγματα. Θα μπορούσαμε να περιοριστούμε σε μια στείρα ιστορική ανάλυση του θέματος, όμως προφανώς και δεν θα το κάνουμε. Το κυρίαρχο ερώτημα που υποβόσκει είναι το εξής:

Ποια θα πρέπει να είναι η θέση της γυναίκας στην φυλετική κοινότητα αλλά και σε ένα μελλοντικό Εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς; Αυτό είναι και το βασικό ερώτημα κάθε παραγράφου της Ιστορίας, δηλαδή τι θα γίνει αν βρεθεί ο Κόσμος σε ανάλογες καταστάσεις όπως στο παρελθόν. Τα ερωτήματα σχετικά με τον Εθνικοσοσιαλισμό ,ειδικά, είναι επείγοντα μιας και όλοι μπορούμε να δούμε ότι οι καταστάσεις έχουν αρχίσει να θυμίζουν σε κάποιους 1932. Η οικονομική κρίση καλά κρατεί και τα κινήματα αντίστασης έχουν αρχίσει και ορθώνονται σε όλη την Ευρώπη. Το καπιταλιστικό τέρας ευτυχώς για άλλη μία φορά νιώθει φοβερά σίγουρο για τον εαυτό του. Επιστρέφοντας στο θέμα μας να πω ότι θα ειπωθούν πράγματα που θα κάνουν τις φεμινίστριες να θυμώσουν, όχι γιατί ότι θα πω θα είναι εναντίον των γυναικών με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά γιατί θα είναι υπέρ των γυναικών σε μορφή που οι φεμινίστριες δεν θα μπορούσαν ποτέ ούτε να ψελλίσουν. Ιστορικά πρώτα και ιδεολογικά έπειτα θα προσπαθήσουμε να αφουγκραστούμε τον παλμό του παρελθόντος και τον απόηχο του στο μέλλον. Σε περιόδους επικράτησης των Φασιστών και των Εθνικοσοσιαλιστών οι γυναίκες απόλαυσαν μητρικές άδειες και προνόμια που οι "σουφραζέτες" δεν θα μπορούσαν καν να ονειρευτούν. Ενώ οι "σουφραζέτες" λοιπόν στην υπόλοιπη Ευρώπη κήρυτταν την άρνηση της φύσης για τις γυναίκες και μέσα σε όλο το αντί-φυσικό τους παραλήρημα είχαν και αίτημα για δικαίωμα ψήφου, οι γυναίκες για παράδειγμα στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, στην R.S.I. ακόμη και στην εθνικοεπαναστατική Λιβύη που το καθεστώς επηρέαστηκε από τις εθνικές ιδέες είχαν πάρει την μοίρα τους στα χέρια τους έχοντας γυναίκες για ηγέτιδες τους. 

Παρά την αντιναζιστική υστερία και τις απέλπιδες προσπάθειες να θαφτούν τα γεγονότα σώζονται οι αποδείξεις για όλα αυτά και πολλά άλλα στις ομιλίες της Gertrud Scholtz - Klink, στον βίο της Hanna Reitsch - η οποία άρχισε να πετάει με αεροπλάνα το 1932 και έγινε η μόνη γυναίκα που της απονεμήθηκε ο Σιδηρούν Σταυρός και άλλα παράσημα - η Eleonore Baur που άνηκε στα SA. Όλως "τυχαίως" και οι τρεις αυτές γυναίκες παραμείναν φανατικές Εθνικοσοσιαλίστριες μέχρι και τον θάνατο τους, χρόνια αργότερα. Και φυσικά εκείνη η ανώνυμη πολιτικά ακτιβίστρια που έραψε με τα χέρια της την πρώτη σημαία με την Σβάστικα το καλοκαίρι του 1920. Στο σήμερα λοιπόν. 

Υπάρχουν πολλές αξιόλογες Εθνικοσοσιαλίστριες εκεί έξω έτοιμες να στηρίξουν το Κίνημα και να μεγαλώσουν την επόμενη γενιά που θα υπερασπιστεί την φυλή μας έχοντας ως γνώμονα τις 14 λέξεις του David Lane:

"Πρέπει να διασφαλίσουμε την επιβίωση της φυλής μας 

και ένα μέλλον για τα λευκά παιδιά"

Και όμως για ποικίλους λόγους όσες τολμηρές και θαρραλέες πλησιάζουν το κίνημα κάποιες απομακρύνονται απογοητευμένες και αποκαρδιωμένες. Ο Εθνικοσοσιαλισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την φυλή. Η κάθε φυλή είτε ανθρώπων είτε ζώων έχει δύο φύλα. Το αρσενικό και το θηλυκό.Ο ολοκληρωμένος άντρας αποτελείται από πολλές διαστάσεις και για να είναι πλήρως ολοκληρωμένος πρέπει να ενωθεί με την γυναίκα η οποία έχει άλλες διαστάσεις. Οι οποίες είναι αλληλένδετες άντρας δε μπορεί να γίνει πατέρας χωρίς την μητέρα και η μητέρα δε μπορεί να είναι μητέρα χωρίς τον πατέρα. Ο Εθνικοσοσιαλισμός ουδέποτε παγίδευσε την γυναίκα σε στείρες ρητορικές αλλά την θέλει έτοιμη και μάχιμη και για τον μεγάλο και για τον μικρό πόλεμο για να θυμηθούμε και τον Julius Evola. Το είδαμε στις τελευταίες ώρες της Ευρώπης το ’45 και το βλέπουμε και σήμερα στις Λέαινες του Assad. 

Ο Εθνικοσοσιαλιστής έχει μια μεγαλειώδη διαφορά από τον ακροδεξιό ηθικιστή. Δε φοβάται τη γυναίκα και δεν την ανταγωνίζεται.  Αντίθετα την σέβεται και την αγαπάει ,χωρίς να είναι επικριτικός. Καταλαβαίνει πως η γυναίκα είναι διαφορετική. Όχι ανώτερη ή κατώτερη. Το 1937 οι στείροι ηθικολόγοι είχανε ειδική «σύσταση» να μην τοποθετούνται περαιτέρω στον δημόσιο λόγο και τα κορίτσια υμνούνταν που τύγχανε να είναι και μητέρες, στην πατρίδα του Περόν πήραν την θέση που τους άξιζε και σήμερα στα όρη που έπεσε ο θρυλικός Διγενής πρωτοστατούν όχι απλά στην χειραφέτηση αλλά και στην υπεράσπιση του έθνους. Τότε οι γυναίκες δεν είχαν το cosmopolitan και το sex and the city και άλλες σειρές που μυρίζουν kosher να τις μαθαίνουν να είναι “τέλειες” … αγαπώντας παράλληλα τον εαυτό τους. Οποία ειρωνεία! Το επίκεντρο τους δεν ήταν το πρόσκαιρο sex και ένα ζευγάρι Manolo Blahnik. Τότε τα κορίτσια μάθαιναν να είναι ερωτικά, υγιή, γυμνασμένα και το άλλο μισό της Φυλής. Δεν κυριαρχούσε η θεωρητική κατήχηση όμως αλλά ζωντανά παραδείγματα όπως η Savitri Devi, η Leni Riefenstahl, η Eva Braun αλλά και χιλιάδες άλλες ανώνυμες συντρόφισσες που εργάζονταν στα εργαστήρια, στις αποθήκες πυρομαχικών, που κρατούσαν ψηλά το ηθικό ενός ολόκληρου λαού. Θέλοντας να είμαστε αντικειμενικές, θέλουμε να διαπιστώσουμε πως και η γυναίκα έχει γίνει σήμερα καριερίστρια, εγωκεντρική και υλίστρια. Αλλά όλο αυτό είναι ένας ρόλος και ένα τείχος προστασίας από τα συναισθήματα της που έφτιαξε ο σιωνισμός και τα ΜΜΕ. Το τείχος είναι έτοιμο να γκρεμιστεί όταν βρεθεί ένας άντρας να την στηρίξει αντί για ένα ανδρείκελο. Δεκτό το γεγονός το ότι η γυναίκα έγινε ή μάλλον αναγκάστηκε να γίνει φεμινίστρια. Αλλά για να είμαστε ξανά αντικειμενικοί  πρέπει να πούμε πως για αυτήν την απόκλιση, τεράστιο μερίδιο ευθύνης έχουν οι άντρες. 

Ω ναι σύντροφοι! Όταν αντί να μας προστατέψετε σιωπάτε, δεν έχετε την εικόνα που φωνάζει ότι είστε ενάντια στην παγκόσμια εξουσία τους, έχετε ήδη απομακρυνθεί από την Ιδέα. Και δεν θέλουμε προγονολατρεία  ή φετιχισμό ούτε στείρο μιμητισμό. Οι πρόμαχοι της ιδέας που έπεσαν στο καθήκον είναι πρόσωπα που καλούμαστε σήμερα εμείς να συνεχίσουμε το έργο τους σε ένα δύσβατο μονοπάτι για να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο αφού πρώτα αλλάξουμε τον εαυτό μας. Οι ήρωες μας είχαν αισθητική, κομψότητα και διατηρούσαν τον τύπο που κρατάει την ουσία δεν έδιναν βάση στο εφήμερο αλλά στο αιώνιο. Σύντροφοι όταν έχετε πέσει στην παγίδα με τα αναβολικά, όταν κοιτάτε την «μόδα» στα μπλουζάκια που σας προωθεί ο κάθε κομματάρχης, όταν δείχνετε υπακοή σε κηφήνες της εξουσίας, αγνοείτε τις Λύκαινες και υποτιμάτε την νοημοσύνη μας, ενώ τέλος μας απωθείτε.Και ως άντρες και ως σύντροφοι. Και χωρίς το άλλο μισό της φυλής δεν μπορείτε να συνεχίζετε την Φυλή μας και την Ιδέα. Πρέπει να κατανοήσετε πως η γυναίκα και ακόμη περισσότερο η Εθνικοσοσιαλίστρια αναζητάει την ασφάλεια μέσα στην κοινότητα και θέτει το εγώ της για το κοινό καλό. Αυτή είναι η πεμπτουσία του Αγώνα. Όλοι εσείς λατρεμένοι μας σύντροφοι πρέπει να στηρίζετε και να τιμάτε τις γυναίκες του «χώρου», να είστε υπερήφανοι και όχι να τις θεωρείτε εύκολη λεία για τις επιδιώξεις σας. Γιατί ποια είναι πιο άξια για σύντροφος σας από την ομοϊδεάτισσα σας που θα μεγαλώσει με αξία τους γόνους σας και θα είναι στο πλευρό σας σε κάθε δυσκολία, σε κάθε άγχος και αλύγιστη φρουρός της οικογένειας σας; Πολλοί θα πούνε ότι ο άντρας είναι φρουρός. Σαφώς και είναι. Αλλά η γυναίκα πρέπει να είναι ικανή να δώσει μάχη δίπλα στον άντρα της. Και αν τυχόν αυτός πέσει εκείνος, εκείνη πρέπει να συνεχίσει να μάχεται και να προστατεύει και εκείνον και την οικογένεια της.  Γιατί, στην τελική, οι δύο τους είναι οι τελευταίοι υπερασπιστές της Γής των Αρίων.

Ένας χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του ελληνόφωνου "πατριωτισμού"

Θρασύβουλος Τσακαλώτος (1897 - 1989) ένας από τους υπερασπιστές του ελληνόφωνου «πατριωτισμού»: Από ιδρύσεως του κρατιδίου οι κορυφαίοι «επιτελάρχες» ακολουθούν τυφλά τις εντολές της πολιτικής ηγεσίας και φορούν αγγλικές στολές, τους μεταφέρουν με αμερικανικά οχήματα στα μέτωπα, και τα πλήθη των Ελλήνων στρατιωτών στα πεδία των μαχών προσαρμόζουν τα γαλλικά κράνη ενώ συντηρούν τα γερμανικά όπλα, πιστοί στην υπηρεσία των Σιωνιστών και των Δημοκρατών με ελάχιστες εξαιρέσεις στον κανόνα. Ο εικονιζόμενος συμμετείχε σε σειρά πολέμων όπως και στην κατάληψη του Ρίμινι, συνένοχος όπως και οι υπόλοιποι για την καταστροφή του μαυσωλείου του Πλήθωνος Γεμιστού γεγονός που εξόργισε τον ποιητή Ezra Pound. Συμμετείχε στην κυβέρνηση του Στρατηγού Τσολάκογλου ενώ στην συνέχεια υπήρξε κρυφός συνεργάτης της αγγλόφιλης κυβέρνησης στο Κάιρο την ίδια περίοδο. Φανατικός αντιφασίστας αλλά και φανατικός αντικομμουνιστής, πιστός φίλος της δεξιάς και των ΗΠΑ, ο άνθρωπος που στήριξε το ΠΑΣΟΚ το '84 και έδωσε το χέρι στον Μάρκο Βαφειάδη σε μια εποχή που οι κάθε είδους αριστεροί μιλούσαν για νέο γύρο αιματοχυσίας. Θείος του νέου τσάρου της οικονομίας με τον τελευταίο να έχει σπουδάσει εν Λόνδρας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δεξιές οικογένειες έστειλαν ως γενίτσαρους στην αριστερά τα παιδιά και τα εγγόνια τους, ενώ από την άκρα αριστερά αναδείχτηκαν οι πιο φανατικοί Εθνικοσοσιαλιστές μέχρι και σήμερα ... 

“Θέση υπέρ του «ναι» παίρνουν 65 ανώτεροι και ανώτατοι απόστρατοι στρατιωτικοί ανάμεσα στους οποίους οι επίτιμοι αρχηγοί ΓΕΕΘΑ Ι. Βερυβάκης, Δ. Σκαρβέλης, Δ. Γράψας, οι επίτιμοι αρχηγοί ΓΕΝ Ε. Λαγάρας και Ηρ. Δρίκος και οι επίτιμοι αρχηγοί ΓΕΑ και ΑΤΑ Βασίλειος Κλόκοζας, Κωνσταντίνος Χίου, Βασίλειος Κατσιαντώνης, και Ιωάννης Πατσαντάρας”

Οι διαφορές της ελληνικής πραγματικότητας με την εποχή της συφιλιδικής δημοκρατίας της Βαϊμάρης.

του Γεωργίου Γιαννακόπουλου

Με αφορμή σχετικά πρόσφατες προσπάθειες συσχέτισης - ταυτοποίησης των τωρινών Ελληνικών  κοινωνικοπολιτικών δεδομένων με τα Γερμανικά  αντίστοιχα της περιόδου 1920 - 1932 το παρόν κείμενο θα προσπαθήσει με συνοπτικό τρόπο να επισημάνει τις διαφορές οικονομικής δυναμικής των δύο σχηματισμών, προκειμένου να δειχθεί η αναπόφευκτη διαφορετικότητα  της έκφρασης του παρελθόντος Γερμανικού εθνικισμού με αυτόν που έχει ήδη αρχίσει να αρθρώνεται στη χώρα μας και όχι μόνο.

Μιλώντας για τη Γερμανία του Α΄Π.Π. θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας αφενός το στάδιο της καπιταλιστικής ανάπτυξης της περιόδου και αφετέρου το επίπεδο ανάπτυξης του κυρίαρχου κλάδου της οικονομίας, ήτοι του βιομηχανικού κεφαλαίου. Ο γερμανικός καπιταλισμός, τουλάχιστον, μέχρι και τη λήξη του Β΄Π.Π. βρισκόταν σε στάδιο πρώιμης - μέσης ανάπτυξης της ιμπεριαλιστικής του φάσης. Πρόκειται δηλαδή για τη φάση ανάπτυξης εκείνη κατά την οποία ο "ζωτικός χώρος" του αποδεικνύεται μικρός σε σχέση με τις παραγωγικές δυνάμεις που μπορεί να κινητοποιήσει. Το άνοιγμα νέων αγορών αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα προκειμένου να ικανοποιηθούν οι εγγενείς ανάγκες ανάπτυξής του, αφού και στην ίδια τη φύση κάθε τι που δεν αναπτύσσεται μοιραία οδηγείται στο θάνατο. Πρώτες ύλες, φθηνό εργατικό δυναμικό σε δεύτερη φάση αλλά και πεδίο διοχέτευσης της πλεονάζουσας παραγωγής συνθέτουν το τρίπτυχο πάνω στο οποίο αρθρωνόταν η επιδίωξη κάθε ανεπτυγμένου Ευρωπαϊκού καπιταλιστικού κράτους αλλά και των ΗΠΑ. Στη κατεύθυνση αυτή και προκειμένου να εξυπηρετήσουν τη συγκεκριμένη κοινωνική τους ροπή - ανάγκη (κοινωνική ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ γιατί ο καπιταλισμός αποτελεί μια συνολική κοινωνική διαδικασία η οποία χαρακτηρίζεται από τη διαρκή υπαγωγή των διαφορετικών κοινωνικών μορφών στη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου το οποίο οργανώνεται ως άρχουσα τάξη) τα εθνικά κράτη προσπαθούν να διευθετήσουν το προνομιακό χώρο οικονομικής τους διείσδυσης, αρχικά με πολιτικά μέσα, και όταν αυτό δειχθεί ατελέσφορο προχωρούν σε επίπεδο στρατιωτικής σύγκρουσης, η οποία θα πρέπει να ειδωθεί και ως "συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα". 

Προπαγανδιστική αφίσα του 1928: 

οι Εθνικοσοσιαλιστές εργάτες τσακίζουν το διεθνές κεφάλαιο

Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η περίπτωση της Γερμανίας των αρχών του 20ου αι. με την εξής ιδιαιτερότητα: το βιομηχανικό της κεφάλαιο είχε προπολεμικά, ήδη, εδραιώσει την ηγεμονική του θέση ειδικά στη παραγωγή προϊόντων τεχνολογίας αιχμής (χημικά, φαρμακευτικά, ηλεκτρικά). Ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτη έκφραση αυτής της υπεροχής η οποία επιζητούσε την υλοποίησή της στο ξαναμοίρασμα των αγορών απέναντι στο αγγλογαλλικό κεφάλαιο. Ο γερμανικός προπολεμικός Εθνικισμός θα πρέπει να ερμηνευτεί κάτω από αυτό το πρίσμα, ως  προσπάθεια ιδεολογικής νομιμοποίησης των επιδιώξεων του βιομηχανικού κεφαλαίου, χωρίς όμως να παραβλέπονται και πραγματικά εθνικές σημαντικές (π.χ. μειονοτικά προβλήματα, ένωση με την Αυστρία, εθνική αντιπαλότητα με Γάλλους μετά το πόλεμο του 1870 κ.α), πρωτεύουσες για τη λαϊκή ψυχή, δευτερεύουσες όμως για το βιομηχανικό κεφάλαιο. Η ήττα της Γερμανίας πέραν της ακύρωσης των επιδιώξεων του παραγωγικού της κεφαλαίου, της προϊούσας οικονομικής εξαθλίωσης και της πολιτικής αστάθειας λόγω του άκαιρου περάσματος στη δημοκρατία της Βαϊμάρης, συνοδεύτηκε και από μια βαθιά ιδεολογική μεταβολή: ο γερμανικός λαός ταπεινώθηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε να ωθηθεί να προβάλλει ως κυρίαρχο στοιχείο του συλλογικού του ασυνείδητου την εθνική του ταυτότητα  στη μορφή του πιο άκαμπτου εθνικισμού. Σχηματοποιήθηκε στη λαϊκή ψυχή το δίπολο "εμείς - ξένοι" με τέτοια ένταση ώστε το έθνος να προβάλλει, έστω και έμμεσα, ως έννοια πλήρως ομογενοποιημένη ακόμα και σε κόμματα με δεδηλωμένη διεθνιστική αντίληψη (χαρακτηριστικές οι διαφωνίες όχι μόνο μεταξύ Σοσιαλδημοκρατών - Lenin αλλά και  Σπαρτακιστών - Lenin).

Η φυσική ροπή  προς τον Εθνικισμό πέραν του προαναφερθέντος υπόβαθρου, ενισχυόταν διαρκώς και από τον ιδιαίτερο τρόπο ανάπτυξης της μεταπολεμικής οικονομίας: ενώ το εθνικό παραγωγικό κεφάλαιο έμπαινε σε τροχιά παρατεταμένης ύφεσης  με το κράτος να  αδυνατεί να χρηματοδοτήσει τη παραπέρα ανάπτυξή του καθώς δε μπορούσε να προσφέρει ούτε καν στοιχειώδεις συνθήκες διαβίωσης στα λαϊκά στρώματα, ισχυροποιήθηκε με απίστευτη ένταση το μεταπρατικό κεφάλαιο. Εβραίοι, κατά το πλείστον, κεφαλαιούχοι κατόρθωσαν να  εκμεταλλευτούν τη οικονομική συγκυρία αποκτώντας  πλήρη σχεδόν έλεγχο της διακίνησης αγαθών επεκτείνοντας τις δραστηριότητες τους  και στο χώρο της νόμιμης (τραπεζικό κεφάλαιο) αλλά και της παράνομης τοκογλυφίας. Η εικόνα της μεταπολεμικής Γερμανίας  ήταν τέτοια που και ο πιο ακραίος διεθνιστής θα απέρριπτε: απόλεμοι αλλοεθνείς, από αιώνων πανταχού εθνικά στιγματισμένοι, απόντες από την άμεση παραγωγική διαδικασία, θησαύριζαν σε βάρος των σακατεμένων πολεμιστών των χαρακωμάτων, απολαμβάνοντας τα προνόμια της λαθραίας ένταξης τους σε μια κοινότητα δομημένη στο αίμα του γερμανικού λαού! Τι πιο φυσικό από την ένταξη του "Εβραίου τοκογλύφου" στην αντίθετη πλευρά του δίπολου της λαϊκής ιδεολογίας; Τι πιο φυσικό από τη σύγκλιση του Εθνικισμού με το Σοσιαλισμό αφού ο εσωτερικός εχθρός έλεγχε παράλληλα το εμπορικό και τοκογλυφικό κεφάλαιο;  

Only 300 men, each of whom knows all the others, govern the fate of Europe. They select their successors from their entourage. These German Jews have the means in their hands of putting an end to the form of any State which they find 'unreasonable' 

Walter Rathenau, Wienar Press, December 24, 1912 

Ο γερμανικός εθνικισμός αρθρωνόταν επί υλικών βάσεων αποτελώντας προϊόν βαθιών κοινωνικών διεργασιών. Οι συγκεκριμένες διεργασίες ήταν αυτές που έδωσαν τη δυνατότητα στην ενυπάρχουσα "φυσική ροπή" να εκφραστεί αμεσολάβητα σε πολιτικό ιδεολογικό επίπεδο. Η ανάδυση του  μεταπολεμικού γερμανικού εθνικισμού δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τις επιδιώξεις της αστικής τάξης ούτε και  αποτελούσε "καταφύγιο" των πεινασμένων. Εξέφρασε στη συγκεκριμένη συγκυρία την αναγκαιότητα να αποτυπωθεί η λαϊκή ψυχή στη μορφή μιας ιδεολογίας μαζών με σαφή σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά. Οι «Φαιοχίτωνες» πάλευαν πριν από όλα για την τιμή και την αξιοπρέπεια του λαού τους, θεωρώντας την οικονομική ευημερία παρεπόμενο του αγώνα τους. Με άλλα λόγια αντιλαμβάνονταν την εθνική ανάταση - νίκη  ως προϋπόθεση μετάβασης στο σοσιαλισμό.

Η περίπτωση της χώρας μας έχει ελάχιστα κοινά σημεία με τη γερμανική εμπειρία. Αφενός βρισκόμαστε σε μια διαφορετική φάση καπιταλιστικής ανάπτυξης η οποία χαρακτηρίζεται από τη συγχώνευση του βιομηχανικού - μεταπρατικού - εφοπλιστικού και τραπεζικού κεφαλαίου στη μορφή του "χρηματιστικού" και αφετέρου η εσωτερική δυναμική του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού συναρτάται άμεσα με εξωτερικές επιδράσεις λόγω της ένταξης μας στην αλυσίδα του ευρωπαϊκού "υπεριμπεριαλισμού". Η οικονομική ύφεση δεν αποτελεί προϊόν βίαιης αναστολής επέκτασης του ελληνικού κεφαλαίου, όπως στη περίπτωση της Γερμανίας, αλλά στρεβλής ανάπτυξης του. Η ανάπτυξη των τελευταίων 40 ετών βασίστηκε πάνω στη προσφορά δανεικού χρήματος η οποία μπορεί μεν να τόνωσε τη ζήτηση αλλά σε καμιά περίπτωση δε στράφηκε στη διεύρυνση της εσωτερικής παραγωγής. O λόγος της αρνητικής εξέλιξης πολύ απλός και ασύμβατος με οποιαδήποτε μορφή συνωμοσιολογίας: Το κεφάλαιο είναι τυφλό, πηγαίνει πάντα εκεί που υπάρχει κέρδος! Η Ελλάδα χώρα μέσης βιομηχανικής ανάπτυξης μέχρι τη δεκαετία 1970 - 80 , ειδικά μετά την ένταξή της στο άρμα του Ευρωπαϊκού υπεριμπεριαλισμού, κλήθηκε να προσαρμοστεί βίαια στη νέα πραγματικότητα έχοντας να αντιμετωπίσει παραγωγικά κεφάλαια πολλαπλάσιας οργανικής σύνθεσης. Το ελληνικό κεφάλαιο μη μπορώντας εξ αντικειμένου να συναγωνιστεί επί ίσοις όροις τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά αλλά και εκείνα των τρίτων χωρών των οποίων οι δασμού ελαφρύνθηκαν, μοιραία περιορίστηκε σε ρόλο μεταπράτη. Από τη στιγμή που το ελληνικό κεφάλαιο σε κάθε τομέα της παραγωγής (πλην τουρισμού) δεν θα μπορούσε να πετύχει κερδοφορία, είτε στρεφόμενο σε μεθόδους εντάσεως κεφαλαίου είτε στρεφόμενο σε μεθόδους εντάσεως εργασίας, μοιραία στράφηκε στον τριτογενή τομέα ο οποίος βασιζόταν στο μεγαλύτερο μέρος του στην εσωτερική ζήτηση. 

Η τάση αυτή αναπαραγόμενη εσαεί μέσω κοινοτικών προγραμμάτων και κρατικού δανεισμού συντηρούσε μέχρι το 2010 την ελληνική οικονομία. Όσο οι δανειστές θεωρούσαν τη χώρα αξιόχρεη, το συγκεκριμένο οικονομικό μοντέλο αναπαραγόταν επανακαθορίζοντας ταυτόχρονα και το κοινωνικό μετασχηματισμό. Όσο το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο μας  δάνειζε προκειμένου να ξεπερνάει τη δικιά του "κρίση υπερσυσσώρευσης" διοχετεύοντας το παραγωγικό του πλεόνασμα και αποσπώντας ταυτόχρονα τόκους, τόσο διογκωνόταν η παρασιτική μεσαία τάξη, τόσο ανέβαινε το εσωτερικό κόστος παραγωγής, τόσο απονομιμοποιείτο κοινωνικά η χειρωνακτική εργασία κτλ. Προκειμένου να  αντιμετωπίσει το ευρωπαϊκό, κύρια, χρηματιστικό κεφάλαιο την αναπόφευκτη ύφεση στη μορφή της "κρίσης υποκατανάλωσης" υιοθέτησε ως κύρια στρατηγική του το δανεισμό με σκοπό τη διοχέτευση των πλεονασμάτων του. Η Ελλάδα όπως και οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες προσέλαβαν σταδιακά τη μορφή "αποικιών χρέους" εξυπηρετώντας κατά αυτόν το τρόπο τις επιδιώξεις των κεφαλαιοκρατών. Η προ πενταετίας ταυτόχρονη (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία) εκδήλωση της  κρίσης χρέους, έθεσε και τα περιοριστικά όρια δράσης του χρηματιστικού κεφαλαίου εντός Ευρώπης. Στερούμενες το αξιόχρεο έπαυαν να χρησιμεύουν ως καταναλωτές, αναγκάζοντας το να στραφεί σε νέες αγορές (Κίνα, Ινδοκίνα, Αφρική κ.α.) αφήνοντας πίσω του συντρίμμια. Τα υπερχρεωμένα κράτη προκειμένου να ανταποκριθούν στις δανειακές τους υποχρεώσεις εξαναγκάστηκαν να προχωρήσουν τόσο σε άμεσες περικοπές  κοινωνικών παροχών όσο και σε κάτι κατά πολύ σημαντικότερο: στη συμπίεση του κόστους αναπαραγωγής, συντήρησης και απαξίας της εργατικής δύναμης. Η οικονομική αποδόμηση του ευρωπαϊκού οικονομικού μοντέλου, όπως μεταπολεμικά γνωρίσαμε πλήρης, με επακόλουθό της τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού. Η αναγκαιότητα μιας νέας κοινωνικής ισορροπίας περνάει μέσα από βίαιες κοινωνικές μεταβολές οι οποίες και θα επανακαθορίσουν τις νέες παραγωγικές δομές. Ειδικά στη χώρα μας η λουμπενοποίηση μεγάλης μερίδας της μικροαστικής τάξης προσδίδει νέα  χαρακτηριστικά στο κοινωνικό σχηματισμό. 

Λόγω της χαμηλής δυνατότητας περαιτέρω συμπίεσης του κόστους παραγωγής η οποία και αποτυπώνεται στη πολύ χαμηλή οριακή αποδοτικότητα του κεφαλαίου οι μεν παραγωγικές ιδιωτικές επενδύσεις παραμένουν "όνειρο θερινής νυκτός" ενώ το κράτος αδυνατεί να τις αντικαταστήσει με ανάλογες δημόσιου χαρακτήρα. Αποτέλεσμα των ανωτέρω θα είναι μια εντεινόμενη απαξία του ήδη επενδεδυμένου κεφαλαίου τόσο σε πάγια όσο και σε εργατικό δυναμικό. Πρόκειται επομένως για μια νέα μορφή οικονομικής ύφεσης η οποία χαρακτηρίζεται από τη βίαιη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων όχι λόγω της υπερεπάρκειάς  τους, αλλά λόγω της εγγενούς αδυναμίας του συγκεκριμένου οικονομικού μοντέλου να επανεκκινήσει τη παραγωγική διαδικασία. Η αντανάκλαση της ύφεσης σε κοινωνικό επίπεδο είδαμε ότι χαρακτηρίζετε από τη ραγδαία λουμπενοποίηση τμημάτων της μικροαστικής τάξης. Κάθε κοινωνική μεταβολή συνοδεύεται από ανάλογη ιδεολογική αντίστιξη. Η εξαθλίωση γέννησε ήδη τις πρώτες μορφές ιδεολογικής έκφρασης που εν πολλοίς σχηματοποιήθηκαν, έστω και περιστασιακά, στην απόρριψη του "πολιτικού". Το αστικό κράτος κατόρθωνε μέχρι τώρα, μέσω των πολιτικών κομμάτων - διαμεσολαβητών του, να αποσπά τη λαϊκή συναίνεση στη βάση εφαρμογής μιας ιδιαίτερης εκδοχής του Κεϋνσιανού μοντέλου. Η αδυναμία του να αναπαράγει την αστική κυριαρχία σε αυτή τη λειτουργική μορφή, εκφράζεται κύρια με τη χρήση ιδεολογικής καταστολής που στόχο έχει να απονομιμοποιήσει ηθικά κάθε διαφαινόμενο εθνικό προσανατολισμό, εντάσσοντας τον στο πλαίσιο του μεταπολεμικά "δαιμονοποιημένου" Φασισμού. 

Η παρασιτική ελληνική  αστική τάξη επειδή ακριβώς είναι ανίκανη να λειτουργήσει επιτευγματικά - όπως η αντίστοιχη γερμανική των αρχών του 20^ου αι. - αρκείται στο ρόλο του "ατζέντη - χωροφύλακα" του δανειστών, αποποιούμενη των εθνικών της χαρακτηριστικών. Ο ρόλος της πλέον κάθε άλλο παρά ηγεμονικός είναι, αφού η ικανότητά της να οργανώσει τη ταξική της κυριαρχία βασίζεται σε μορφές "αρνητικής" έγκλισης με στόχο να αποσπάσει τη συναίνεση, αποκλειστικά και μόνο, διά της ενστάλαξης φόβου. Η ανυπαρξία αστικού ηγεμονικού λόγου πέραν της ανατροφοδότησης της κρίσης εκπροσώπησης, απονομιμοποίησε το δίπολο "εθνικό - αντεθνικό" επί του οποίου άρθρωνε καθόλη τη μεταπολεμική περίοδο τη κυριαρχία της. Η αδυναμία στοίχισης του εθνικού με το ευρωπαϊκό προφανής, προφανεστέρα δε η απαξία των εξαθλιωμένων στη τοκογλυφική Ευρώπη που θεωρούν υπεύθυνη των δεινών τους. Η στροφή τους προς τη κατεύθυνση της "φυσικής ροπής" έχει ήδη αρχίσει να συντελείται, κάτι που γεμίζει τρόμο τους Ευρωπαίους εκπροσώπους του Σιωνισμού. Το ζήτημα είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που θα προσλάβει, αν δηλαδή θα κινηθεί σε τροχιά αντίστοιχη με αυτή του Γερμανικού Εθνικισμού ή θα εξαντληθεί στα πλαίσια μιας στείρας ακροδεξιάς κατεύθυνσης, τύπου Χρυσής Αυγής. Πιθανότερη θεωρώ τη δεύτερη εκδοχή  λόγω:

1. Της ιδιαίτερης συνάρθρωσης των ιδεολογικών σημαντικών οι οποίες καθόρισαν τη μορφή της μεταπολεμικής Ελληνικής λαϊκής ιδεολογίας.

2. Του παρασιτικού χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού ο οποίος και επικαθόρισε την αντίστοιχη κοινωνική στάση των κυριαρχούμενων.

3. Την κατασυκοφάντηση του Εθνικοσοσιαλισμού τόσο ως θεωρητικό σύστημα, όσο και ως ιδεολογία μαζών.

4. Την στάση όλων των αριστερών κομμάτων - υποτιθέμενων σοσιαλιστικών φορέων, τα οποία με τη πολιτική τους πρακτική νομιμοποίησαν ιδεολογικά το αστικό κράτος αποδεχόμενα τη δυνατότητα εσωτερικής του κάθαρσης και επαναλειτουργίας, αντί της Εθνικοσοσιαλιστικής πρότασης περί άμεσης καταστροφής του.

5. Της ανυπαρξίας Ελληνικού «Μαύρου Μετώπου», το οποίο θα αποτελούσε "θέσει" επιλογή για κάθε σοσιαλιστή ριζοσπάστη, για κάθε τίμιο Έλληνα.

Ελπίζω να διαψευστώ.