Απόσπασμα από το «Ο εχθρός είναι η Αμερική» του Danielle Perra

"Αλλά η κριτική για τη δημοκρατία δεν αποτελεί προνόμιο του εικοστού αιώνα. Αυτή, στην πραγματικότητα, δεν έλειπε ήδη από την εποχή της αρχαίας Ελλάδας.

Σε ένα κείμενο που δημοσιεύθηκε το 2018 από τις Εκδόσεις υπό την σημαία του Veltro με τον τίτλο Το πολιτικό καθεστώς των Αθηναίων (Athenaion Politeia), ο συγγραφέας [4] θεωρεί τη δημοκρατία όχι ως «κυβέρνηση του λαού» αλλά ως κυβέρνηση απατεώνων  (oi poneroi). Από την άλλη πλευρά, το ότι αυτή η δημοκρατία ήταν το χειρότερο δυνατό καθεστώς επιβεβαιώθηκε επίσης από τον Αλκιβιάδη, σύμφωνα με τον οποίο αυτό το σύστημα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια «πάνδημος αναγνωρισμένη τρέλα».

Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτή η τρέλα βρήκε την μέγιστη σύγχρονη έκφρασή της στο δυτικό ημισφαίριο, εκείνη η «Δύση» που ο ισλαμικός μυστικισμός καθόρισε, σε συμφωνία με την ελληνική ιδέα της «διακυβέρνησης των πονηρών», ως το «λάκκο των απατεώνων». Και δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η δημοκρατία, από την αρχαιότητα, συνδέεται εγγενώς με τη θαλασσοκρατία: με τον έλεγχο της θάλασσας και των εμπορικών ροών που ρέουν πάνω της.

Ο Γερμανός φιλόλογος Walter F. Otto έχει επανειλημμένα τονίσει τον εγγενή δεσμό που η κλασική ελληνικότητα συνέδεσε τη θάλασσα με την ύλη και, κατά κάποιο τρόπο, με την υπερβολή. Ο ίδιος ο Ποσειδώνας, θεός της θάλασσας, ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με την ύλη για να μπορεί να κατέχει την πραγματική ανύψωση του θεού. Η σφαίρα εξουσίας του περιορίστηκε στην πραγματικότητα σε μια περιορισμένη υλική σφαίρα, όπου η βία και το πνεύμα της επικράτησης θριαμβεύουν [5]. Οι Κύκλωπες, γιοι του Ποσειδώνα, περιγράφονται στην Οδύσσεια ως αλαζονικά και άδικα όντα: δηλαδή, ως αρχέγονη έκφραση αυτού του «γιγάντιου» που στη νεωτερικότητα βρήκε αντιστοιχία στην ιδέα του άμετρου και του άπειρου υπολογισμού.

Αντίθετα, η πιο αυστηρά ελληνική θεϊκή εκδήλωση (αυτή του Δία, της Αθηνάς ή του Απόλλωνα) δεν έχει τίποτα από την ασύμμετρη φύση της δύναμης που ρέπει στο κολοσσιαίο. Η «τερατώδης δυναμική» εξαλείφεται με ένα χαμόγελο από την καθαρή μεγαλειότητα της φύσης [6]. Ο καθαυτό Έλληνας θεός αποκαλύπτει τι είναι σωστό αλλά ποτέ τον εαυτό του. Ο Απόλλωνας,  ερωτώμενος από τους προσκυνητές στο Μαντείο των Δελφών, δεν μιλά ποτέ για τον εαυτό του ή το μεγαλείο του. «Όταν λέει «Γνῶθι σε αυτόν!» Δεν επιβάλλει ένα τεστ γνώσης. Αλλά λέει: «έχετε μάτια για τις ιερές μορφές της φύσης, θυμηθείτε τα όρια του ανθρώπου. ξέρετε τι είναι ο άνθρωπος και πόση απόσταση τον χωρίζει από το μεγαλείο των αιώνων μορφών "" [7]

Υπό το πρίσμα αυτό, φαίνεται σχεδόν αδιανόητο ότι ακόμη και σήμερα η πρώιμη ελληνική σκέψη θεωρείται ως η πρώτη φιλοσοφική έκφραση της «Δύσης». Ειδικά αν θεωρήσουμε ότι οι ίδιοι οι Έλληνες δεν θεωρούσαν καθόλου «Δυτικούς» τους εαυτούς τους, αλλά κατοίκους του «κέντρου του κόσμου». Η «Πατρίδα» τους βρισκόταν σε ένα διάμεσο διάστημα μεταξύ των ανθρώπων που ζουν προς την αυγή και εκείνων που ζουν προς το δυτικό σκοτάδι [8].

Στην πραγματικότητα, αυτό που τώρα ονομάζεται «Δύση» βασίζεται σε δύο πτυχές: α) τη θαλασσοκρατική ιδέα, της οποίας τα θεμέλια χρονολογούνται από την Αθήνα και τον Πελοποννησιακό πόλεμο, η οποία μελετάται ευρέως σε στρατιωτικές ακαδημίες της Βόρειας Αμερικής. β) μια ιδεολογική υπερδομή που μπορεί να συνδεθεί με μια «Ιουδαϊο-Χριστιανική» θρησκευτική μορφή η οποία, με έμφαση στην «ηθική», βρίσκεται στους αντίποδες της αρχικής παράδοσης της Ευρώπης."

Μετάφραση: Τίτος

πηγή

Οι Τράπεζες και η Δουλεία του Τόκου

Η τεχνοφοβική επανάσταση του Τεντ Καζύνσκι (Οπλικές Πένες)

Σχετικός σύνδεσμος: Ted Kaczynski : ένας αμετανόητος εχθρός του τεχνολογικού πολιτισμού

«Οι επαναστάτες δεν θα πρέπει να έχουν την πλειοψηφία του κόσμου με το μέρος τους. Η ιστορία γράφεται από δραστήριες, αποφασισμένες μειοψηφίες, όχι από την πλειοψηφία, η οποία σπάνια έχει μια ξεκάθαρη και συνεπή ιδέα αυτού που πραγματικά θέλει. Μέχρι να έρθει η ώρα της τελικής ώθησης προς την επανάσταση, το καθήκον των επαναστατών δεν είναι και τόσο το να κερδίσουν μια ρηχή υποστήριξη, αλλά να χτίσουν έναν μικρό πυρήνα βαθιά αφοσιωμένων ανθρώπων»

Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε μερικές από τις ενδιαφέρουσες ιδέες του Καζύνσκι, οι οποίες σίγουρα μπορεί να ασκήσουν μεγάλη γοητεία σε οποιονδήποτε εχθρεύεται τον σημερινό σύγχρονο κόσμο, αλλά πιο συγκεκριμένα τον τεχνολογικό πολιτισμό που στηρίζει όλο το οικοδόμημα του σύγχρονου κόσμου. Παρακάτω λοιπόν παρουσιάζονται οι θεωρήσεις του Τεντ Καζύνσκι,όπως αυτές παρουσιάστηκαν στο μανιφέστο του

"Η Βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της".

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ

Το μανιφέστο του τρομοκράτη Καζύνσκι ξεκινάει με μια σφοδρή, αλλά παράλληλα πολύ πνευματώδη επίθεση σε αυτό το φαινόμενο που ο ίδιος ονομάζει "αριστεροφροσύνη".

Τι είναι όμως για αυτόν η αριστεροφροσύνη;

Σύμφωνα με τον Καζύνσκι η αριστεροφροσύνη είναι η σύγχρονη αριστερά που αποτελείται από σοσιαλιστές και κολλεκτιβιστές που παράλληλα είναι οπαδοί της λεγόμενης πολιτικής ορθότητας και υπέρμαχοι των μειονοτήτων. Ο Καζύνσκι θεωρεί ότι αυτά τα φαινόμενα που αναλύει παρακάτω δεν αντιπροσώπευαν απαραίτητα το παλιό αριστερό κίνημα.

Η αριστεροφροσύνη λοιπόν οφείλεται όπως αναλύει ο ίδιος σε δύο ψυχολογικά φαινόμενα:

1)τα αισθήματα κατωτερότητας και

2)την υπερκοινωνικοποίηση.

Για το πρώτο χαρακτηριστικό νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο τι εννοεί ο συγγραφέας. Ιδιαίτερα θεωρεί όμως ότι αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι οι σύγχρονοι αριστεροί εκλαμβάνουν ως προσβλητικό τον παραμικρό μη πολιτικά ορθό χαρακτηρισμό. Αυτό για τον Καζύνσκι είναι σαφής ένδειξη χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Για το δεύτερο χαρακτηριστικό αναφέρεται αρχικά στην έννοια της κοινωνικοποίησης που είναι μια ψυχολογική διαδικασία με την οποία τα παιδιά μαθαίνουν να σκέπτονται και να πράττουν με τις επιταγές του κοινωνικού συνόλου. Όταν το άτομο υπακούει στον ηθικό κώδικα της κοινωνίας. Τι είναι όμως είναι υπερκοινωνικοποιημένο άτομο; Ουσιαστικά είναι ένα άτομο που ζει την καθημερινή ζωή του υπό ένα "ψυχολογικό χαλινό" ζώντας σύμφωνα με τις νόρμες της κοινωνίας. Ιδιαιτέρως ένα τεράστιο κομμάτι της αριστεράς που είναι υπερκοινωνικοποιημένο, είναι οι διανοούμενοι της που είναι παράλληλα μέλη της μεσαίας ή ανώτερης τάξης. Έτσι αυτό που κάνει ο σύγχρονος αριστερός είναι να υιοθετεί τις βασικές αρχές μιας κοινωνίας(ισότητα φύλων, βοήθειας προς τους φτωχούς, ειρήνη σε αντίθεση με τον πόλεμο) και παράλληλα να κατηγορεί την κοινωνία ότι είναι μακριά από αυτές τις αξίες και ότι αυτός είναι ο φορέας αυτών των επαναστατικών αξιών. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα ψυχολογικό κόλπο, ώστε να αντιστρέψει την ανικανότητα του να γίνει φορέας επαναστατικών ιδεών ,έξω από το πλαίσιο κοινωνικοποίησης!

Η ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΙΣΧΥΟΣ ΩΣ ΑΝΑΓΚΗ

Για το Θεόδωρο Καζύνσκι υπάρχει μια βασική ψυχολογική διαδικασία για το ανθρώπινο Ον, που ονομάζεται "Διαδικασία Απόκτησης Ισχύος" (θα την ονομάσουμε ΔΑΙ). Μέσα από την μελέτη αυτής της ψυχολογικής διαδικασίας γίνεται σαφές μέσα στο μανιφέστο, ότι μπορούμε να κάνουμε σοβαρές παρατηρήσεις και να ερμηνεύσουμε μεγάλο πλήθος καταστάσεων στην βιομηχανική κοινωνία. Η συγκεκριμένη ψυχολογική ανάγκη θα λέγαμε ότι είναι κάτι σαν ανάγκη για δύναμη, κάτι που μας φέρνει στο μυαλό τη νιτσεϊκή έννοια της "θελήσεως για δύναμη".

Η ΔΑΙ αποτελείται από 4 χαρακτηριστικά!

Το στόχο, την προσπάθεια επίτευξης  και την επίτευξη του με το τέταρτο χαρακτηριστικό να είναι η αυτονομία.

Ο Τεντ Καζύνσκι ισχυρίζεται ότι με τον τεχνολογικό πολιτισμό ο άνθρωπος τα έχει όλα έτοιμα, ενώ στις πρωτόγονες κοινωνίες όπου ο άνθρωπος αγωνιούσε κι πάλευε για την επιβιώσει του, ένιωθε στο έπακρον κάθε σπιθαμή της διαδικασίας απόκτησης ισχύος. Στον σύγχρονο τεχνολογικό κόσμο όμως οι άνθρωποι σε τεράστιο μέρος της ζωής του ασχολούνται με υποκατάστατες δραστηριότητες όπως το επιστημονικό έργο, οι αθλητικές δραστηριότητες, το φιλανθρωπικό έργο, η καλλιτεχνική ενασχόληση κλπ κλπ, για να καλύψουν το κενό και να νιώσουν το αίσθημα πληρότητας από την διαδικασία στόχος-προσπάθεια-επίτευξη!

Αυτό είναι για τον Καζύνσκι ένα από τα βασικά προβλήματα για την ψυχοσύνθεση του μοντέρνου ανθρώπου.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ …

Αποκλειστική συνέντευξη με τον Alain de Benoist: «Ενάντια στον φιλελευθερισμό, η κοινωνία δεν είναι αγορά».

Για τον Γάλλο διανοητή διαβάστε εδώ …

https://www.anaktisi-mag.gr/

Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο

Το να συναντάς και να συζητάς με τον Alain de Benoist, μόνο θετικό μπορεί να είναι και ειδικότερα όταν δέχεται να σου απαντήσει σε κάποια αρκετά βαρεία ερωτήματα. Βρεθήκαμε και τα είπαμε στις Βρυξέλλες, για τον εχθρό των λαών, τον φιλελευθερισμό με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου με τίτλο «Ενάντια στον φιλελευθερισμό, η κοινωνία δεν είναι αγορά».

Εσείς λέτε ότι ο φιλελευθερισμός είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης. Η υπεράσπιση αυτής της ιδεολογίας θα μπορούσε να την παρομοιάσει με τον αστικό συντηρητισμό. Τι πιστεύετε;

Η κυρίαρχη ιδεολογία, είναι πάντα αυτή που ανήκει στην τάξη η οποία κυριαρχεί. Σήμερα δεν είναι αυτή του αστικού συντηρητισμού που κυριαρχεί. Είναι μια τάξη διεθνιστική που συγχρονίζεται τέλεια με έναν αποκεντρωμένο καπιταλισμό, που θέλει να είναι τόσο «αποτελεσματική», όσο και «προοδευτική». Αυτό δουλεύει με τρόπο ώστε να μετατρέψει τον πλανήτη σε μια τεράστια αγορά, αλλά ταυτόχρονα να διατηρεί την ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την ιδεολογία του προοδευτισμού. Η συγκεκριμένη ιδεολογία, βήμα-βήμα, απομακρύνθηκε από τον κόσμο, με τις όποιες επιπτώσεις έχουν υπάρξει. Η αστική τάξη, που ταυτόχρονα είναι και συντηρητική και φιλελεύθερη, προσκολλάται σε μια αφόρητη κατάσταση. Στην πραγματικότητα, μπορεί να διεκδικήσει τον εαυτό της σαν φιλελεύθερη εις βάρος του συντηρητισμού και ως συντηρητική εις βάρος του φιλελευθερισμού. Στο βιβλίο μου αναλύω μερικά σημεία δίνοντας μερικά παραδείγματα.

Πώς μπορούμε να περιμένουμε να ρυθμίσουμε τη μετανάστευση ακολουθώντας τη φιλελεύθερη αρχή της ελεύθερης κυκλοφορίας των ανθρώπων, των κεφαλαίων και των αγαθών; Πώς να απαγορευτεί η χρήση ναρκωτικών χωρίς να παραβιάζεται η φιλελεύθερη ιδέα ότι όλοι πρέπει να μένουν εντελώς ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν; Πώς να υπερασπιστούμε την ταυτότητα των λαών και των πολιτισμών εάν τα βλέπουμε, όπως οι φιλελεύθεροι, μόνο ως απλά αθροίσματα απλών ατόμων; Πώς να διατηρήσουμε τις «παραδοσιακές αξίες» όταν το καπιταλιστικό σύστημα κάνει τα πάντα και παντού για να τις καταστείλει;

Για να έρθουμε και στο σήμερα, θα λέγαμε ότι ο Μακρόν, είναι η τέλεια προσωποποίηση της φιλελεύθερης ιδεολογίας; Για ποιους λόγους;

Ας πούμε ότι είναι από τους πιο εμβληματικούς. Ξέρουμε ότι ήταν τα οικονομικά περιβάλλοντα, που έσπρωξαν τον Μακρόν να φτάσει στην κορυφή της ισχύος. Που με την εκλογή του, έφτιαξε αμέσως μια δυνατή κυβέρνηση συνδυάζοντας τους φιλελευθέρους πολιτικούς της Δεξιάς με τους φιλελεύθερους της Αριστεράς.

Αυτό δείχνει τουλάχιστον μέχρι τώρα, όπως είπε και ο Jean-Claude Michea, ότι ο δεξιός φιλελευθερισμός και ο αριστερός κοινωνικός φιλελευθερισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά δυο μορφές που προέρχονται από την ίδια ιδεολογία και οι οποίες αλληλοσυμπληρώνονται. Αλλά αυτό επίσης μας επέτρεψε να καταλάβουμε ότι ο διαχωρισμός της αριστεράς με την δεξιά, εξαφανίζεται, για να αντικατασταθεί από κάτι άλλο, ασφαλώς πιο θεμελιώδες: φιλελεύθερο και αντι-φιλελεύθερο. Κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα μέχρι το τέλος του σοσιαλισμού, οι συντηρητικοί ήταν οι κύριοι αντίπαλοι των φιλελευθέρων, αλλά θα ξαναγυρίσουμε σε αυτό!

Κύριε de Benoist, ποια αντίδοτα, ποιες ενναλακτικές υπάρχουν ή τι μπορούμε να σκεφτούμε, να πράξουμε, για να μπορέσουν οι κοινωνίες μας να θριαμβεύσουν ενάντια στον φιλελευθερισμό;

Είναι φανερό ότι δεν υπάρχει κάποια μαγική συνταγή. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια γενική κατάσταση που εξελίσσεται όλο και πιο γρήγορα και που δείχνει τώρα τα όρια του σημερινού συστήματος, είτε είναι το πολιτικό σύστημα της φιλελεύθερης δημοκρατίας είτε το οικονομικό σύστημα μιας κεφαλαιουχικής μορφής σε σύγκριση με την τεράστια απειλή γενικής υποτίμησης της αξίας.

Το μέλλον ανήκει στον καθέναν μας και σε σύντομο χρονικό διάστημα πρέπει να στραφούμε, στην αναγέννηση των ανθρώπινων κοινοτήτων, στην άμεση δημοκρατία, και στην αποκλειστική εγκατάλειψη των εμπορικών αξιών. Το αντίδοτο θα ανακαλυφθεί, όταν οι πολίτες θα ανακαλύψουν ότι δεν είναι μόνο καταναλωτές και ότι η ζωή μπορεί να γίνει πιο όμορφη όταν απορρίπτεται ένας κόσμος στον οποίο τίποτε δεν έχει αξία αλλά όλα έχουν μια τιμή.

πηγή

Η καταστροφή της κοινωνικής ζωής στην post covid εποχή. Το νέο είδος ανθρώπου

 

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Το ολικό lockdown ήταν πολύ καιρός που είχε αποφασιστεί. Όλες οι ταλαντώσεις επί του θέματος αυτό το διάστημα ήταν απλά ένα παιχνίδι όπως αυτό που παίζαμε μικροί με τον καλό και τον κακό αστυνομικό. Μια απλή τακτική επιβολής της απόφασης σταδιακά, δοκιμάζοντας βήμα προς βήμα τις αντιδράσεις των λαών. Το σχέδιο είναι σαφέστατο και δεν έχει να κάνει τελικά τόσο με τον τομέα της υγείας, (εκτός από τις συνήθεις ανεπάρκειες ορισμένων περιοχών που αφορούν τα νοσοκομεία). Κάθε χρόνο διάφορες γρίπες άφησαν χιλιάδες νεκρούς αλλά ποτέ δεν το πληροφορηθήκαμε αυτό από τους δούλους του καθεστώτος τους δημοσιογράφους των οποίων δουλειά είναι να τρομοκρατούν τους λαούς.

Νεκροί και εντατικές περιθάλψεις υπάρχουν και σε συντριπτικό βαθμό είναι ηλικιωμένοι οι οποίοι νοσούν από άλλες ασθένειες, ακόμη και αχαρτογράφητες, που τους ταλαιπωρούν χρόνια και πολλοί από αυτούς δυστυχώς είναι τακτικοί πελάτες των νοσοκομείων. Επιμελώς κρύβονται πολλά από τα αληθινά δεδομένα. Όποιος τολμά να πει το διαφορετικό καταλήγει στα αζήτητα και εξαφανίζεται σε όλους τους τομείς. Η δημοκρατική τρομοκρατία σε όλο της το μεγαλείο, δεν έχει ανάγκη πλέον να φορά μάσκα αλλά να την επιβάλει.

Στην γειτονική Ιταλία, ένας ανεξάρτητος βουλευτής κατήγγειλε δημοσίως τα πλαστά στοιχεία που έδωσε στην δημοσιότητα ο πρωθυπουργός για να δημιουργηθεί η περιβόητη Υγειονομική Δικτατορία. Φυσικά την συνέχεια μπορείτε να την φανταστείτε ... αν και η φαντασία μας  είναι πια εξαντλημένη.

Αλλά σαφώς οι κυβερνήτες δεν ενδιαφέρονται για αυτό. Το έργο που έχει ήδη προγραμματιστεί από την άνοιξη είναι ένα άλλο, και εντελώς πολιτικό: ένα πείραμα για την αυταρχική αναδιοργάνωση κοινωνιών που λειτουργούν σε ένα πολύ συγκεκριμένο οικονομικό μοντέλο.

Πρόκειται για ένα έργο όχι μόνο ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό, το οποίο ξεκινά από τον γάλλο-γερμανικό άξονα και από τις Βρυξέλλες, και του οποίου η ελληνική  κυβέρνηση είναι μόνο ένας από τους εκτελεστές. Δεν είναι απαραίτητο να είμαστε συνωμότες για να το αναγνωρίσουμε: είναι ήδη εμφανές στην πατερναλιστική, δεοντολογική συστροφή των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, των οποίων ο εγγυητής είναι η Ursula von der Leyen.

Ο στόχος αυτών των πολιτικών τάξεων είναι να τονίσει υπερβολικά τον Ιό για να καταστρέψει ό, τι απόμεινε  από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τον αυτόνομο τομέα υπηρεσιών, τους χώρους για «φυσική» εκπαίδευση, κοινωνικότητα και πολιτισμό και να τις αντικαταστήσει με κατανάλωση, ψυχαγωγία, διδασκαλία, κοινωνικότητα πλήρως ψηφιακά, ενσωματωμένα ολοκληρωτικά από τις μεγάλες παγκόσμιες εταιρείες υψηλής τεχνολογίας.

Η τρομοκρατική αφήγηση του Covid και των lockdown  είναι το εργαλείο για την πλήρη αντικατάσταση της κοινωνικοποίησης με κοινωνικά δίκτυα, σχολές και πανεπιστημιακές κοινότητες με πλατφόρμες διδασκαλίας, αγάπη και σεξ με εικονική πραγματικότητα, εστιατόρια και μπαρ με φαγητό ετοιμοπαράδοτο, κινηματογράφοι και θέατρα με το Netflix, ψώνια με το Amazon, συναυλίες με απομακρυσμένες ζωντανές εκπομπές, αθλητισμός στο σπίτι με "προπόνηση" που διαχειρίζεται μια εφαρμογή, εργασία με κρατικές επιδοτήσεις σε ένα καθεστώς ημι-επιείκειας ενώ η θρησκευτική λατρεία της κοινότητας μετατρέπεται σε μια μοναχική πνευματικότητα χωρίς κοινωνική σημασία.

Και, πάνω απ' όλα, γίνεται η εξάλειψη όλων των μορφών ελευθεριών, ανεξέλεγκτων πολιτιστικών ενώσεων, κύκλων, πολιτικών και πολιτικών κινημάτων, ενός μετασχηματισμού της κοινωνίας των πολιτών σε μια πλειάδα μεμονωμένων ατόμων που περιορίζονται στο να είναι οπαδοί των πολιτικών ηγετών, σε ένα καθημερινό reality show  που υπόκεινται στο συνεχές σφυροκόπημα των ομόφωνων ειδήσεων του καθεστώτος που επέλεξαν για αυτό τον σκοπό τα κοινωνικά μέσα, καθαρίζοντάς τα από αυτά που αποκαλούν ψεύτικες ειδήσεις, δηλαδή, από οποιαδήποτε πηγή που δεν έχει εγκριθεί από το κύριο συγκρότημα πολιτικών μέσων.

Η επιτάχυνση αυτού του μετασχηματισμού θα επέτρεπε, στις ευρωπαϊκές ελίτ, τη σύνδεση μεταξύ του υπερπόντιου μεγαλο-καπιταλισμού (ΗΠΑ) και  του γραφειοκρατικού κρατισμού της ΕΕ με μια επιδοτούμενη οικονομία καθώς και του κινέζικου αυταρχικού  μοντέλου αγοράς. Το μόνο εμπόδιο που μπορεί ακόμη να παραμείνει μεταξύ του σχεδίου αυτού  και της υλοποίησής του είναι η αντίδραση, η αντίσταση, η κινητοποίηση ευρωπαϊκών κοινωνιών των πολιτών, τάξεων και κοινωνικών ομάδων που έχει αποφασιστεί να θυσιαστεί.

Από την ικανότητά τους να επαναστατούν, από την ικανότητά τους να συντονίζουν, να δίνουν ζωή σε ένα συνεκτικό κοινωνικό και πολιτικό μπλοκ για να αντικαταστήσουν μια πλέον ανύπαρκτη πολιτική εκπροσώπηση, εξαρτάται από το εάν το τεχνο-αυταρχικό πείραμα θα πετύχει ή θα κηρυχθεί αποτυχημένο, ή τουλάχιστον καθυστερήσει.

Η δημιουργία του νέου γκρίζου  και άβουλου ανθρώπου είναι ήδη γεγονός. Η  μετανάστευση απετέλεσε το κύριο εργαλείο για να φτιάξουν το νέο αυτό  χρώμα και τα υπόλοιπα που βιώνουμε απλά ολοκληρώνουν το αποτέλεσμα του νέου ανθρώπινου γένους με κύρια χαρακτηριστικά την αδράνεια και την απώλεια της κριτικής ικανότητας που θα αποτελέσει και την ταφόπλακα του ΩΡΑΙΟΥ και της ΟΜΟΡΦΙΑΣ.

Ανθρωπάκια περιτυλιγμένα με μάσκες και σελοφάν, θα είναι ευχαριστημένα μέσα σε έναν ψεύτικο κόσμο με σκυμμένο το κεφάλι και ήδη νεκρά νομίζοντας ότι ζουν. Και όπως είπε ο μεγάλος Βίκτορας Ουγκώ: «Κάντε όπως τα δένδρα. Αλλάξτε τα φύλλα, αλλά διατηρείστε τις ρίζες. Επομένως αλλάξτε τις ιδέες σας αλλά διατηρείστε τις αρχές σας».

Η Ευρώπη μας, θα είναι πλέον ένας απέραντος λάκκος με ζόμπι και μόνο στις μνήμες κάποιων αθεράπευτα ρομαντικών «συνομωσιολόγων» θα κτυπάει η καρδιά ενός ένδοξου παρελθόντος δημιουργίας, ταυτότητος και πολιτισμού.

Για την απονομή του βραβείου «Nelson Mandela» στην Βαρδινογιάννη

του Boer

Δυστυχώς οι Λευκές μάζες αποδέχονται  την προπαγάνδα του πλέον επίβουλου, εκμεταλλευτικού και εχθροπαθούς Συστήματος, το οποίο μέσω όλων των θεσμικά οργάνων και μηχανισμών του επί καθημερινή βάσει δείχνει τις εθνοκτόνους προθέσεις του.  Ο Μαντέλα έχει ανυψωθεί σε ίνδαλμα του προαγόμενου συγκρουσιακού πολυφυλετισμού.

Ήταν ένας μαρξιστής εγκληματίας, που ανέδειξε ο Διεθνής  Χρηματισμός - Κεντρικός Τραπεζιτισμός και οι ελεγχόμενες από αυτόν χώρες της Δύσεως. Προβάλλεται ως ωθητήρας του ενοχικού συνδρόμου των Λευκών. Δεν έκανε τίποτε για τους Μπαντού ομοφύλους του, των οποίων το βιωτικό επίπεδο δεν έχει βελτιωθεί κατά τα 26 έτη του ΑNC.

Ανήλθε στην εξουσία με την βοήθεια των Εβραϊκών πολυεθνικών Anglo-Αmerican Cooperation, De Beers, Rebrant Group και την προδοσία του Λευκού Εθνικιστικού Κόμματος, το οποίο εγκλιμάτισε τους Λευκούς και τους παρέδωσε αμαχητί στην κτηνωδία των Μπαντού. Ο Μαντέλα και όλοι οι αριστεροί έχουν υπάρξει οι καλλίτεροι υπηρέτες του υπερκαπιταλισμού, οι δε οπαδοί των οι χρήσιμοι ηλίθιοι.

Στο βίντεο - εδώ - δίπλα από τον Εβραίο Κασρίλς ο "ειρηνοποιός" Μαντέλα τραγουδάει να σκοτώσει τους Λευκούς ...

Επί προκειμένου ο δωσίλογος Κούλης του εθνοκτόνου παρλιαμενταρικού καθεστώτος ως πολιτικός τοποτηρητής συγχαίρει την Βαρδινογιάννη μια από τους εκπροσώπους της εγχώριας πλουτοκρατίας - οικονομικής τοποτηρήτριας της πανηφυλίου Σιωνιστικής Δυνάμεως του Χρήματος. Είναι αυτές οι δύο εθνοβλαβέστατες δυνάμεις που μας παραδίδουν στο επερχόμενο πολυφυλετικό ισλαμοεποικιστικό κολαστήριο. 

Η σειρά βιβλίων «Οι παιδικοί μου ΗΡΩΕΣ» που κυκλοφορεί στα περίπτερα …

Η λαθρομετανάστευση ως εργαλείο του καπιταλισμού κατά της ελληνικής εργατικής τάξης

του Δημήτρη Σαββίδη

«Tο Κεφάλαιο τώρα πια δεν απαιτεί μόνον την (σχεδόν) πλήρη απαλλαγή του από την κάθε υποχρέωσή του προς το Κράτος, αλλά αντιθέτως απαιτεί την πλήρη υποταγή του Κράτους στις δικτατορικές απαιτήσεις των αγορών», γράφει ο Αλαίν ντε Μπενουά. Εφαρμογή των ως άνω λεχθέντων του, βρίσκουμε και στις ακολουθούμενες πρακτικές του Κεφαλαιοκρατισμού-Καπιταλισμού ως προς το θέμα της λαθρομετανάστευσης. Και βέβαια το θέμα των «προσφύγων» που κατά κύματα κατακλύζουν τη Γηραιά Ήπειρο, απασχολεί εδώ και καιρό την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, εκεί όπου διάφοροι ψευτοανθρωπιστές διατείνονται ότι μερικά εκατομμύρια λαθρομεταναστών δεν θα πρέπει να θεωρούνται τίποτε το ανησυχητικό για μια ήπειρο πεντακοσίων εκατομμυρίων κατοίκων.

Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι εάν αυτοί που σήμερα είναι διατεθειμένοι να υποδεχθούν (όχι φυσικά στα σπίτια τους) μερικά εκατομμύρια λαθρομεταναστών, θα είναι διατεθειμένοι να το κάνουν και αύριο για ακόμη περισσότερα εκατομμύρια αυτών των εισβολέων. Περιττό να τονίσουμε ότι πολλοί απ’ αυτούς τους διεθνιστές ψευτοανθρωπιστές δεν αυτοχαρακτηρίζονται πια Ευρωπαίοι αλλά «πολίτες του κόσμου», άνευ συνόρων, κρατών και εθνών – λαών. Μια ιδεολογία την οποίαν πρεσβεύουν οι διεθνισμοί όλων των ειδών και όλων των τύπων: ιδεολογικο-πολιτικοί, οικονομικοί, θρησκευτικοί, ψευτοπολιτισμοί και πάει λέγοντας.

Προνόμια και αδιαφορία

Οι ιδεολογίες που διέπονται βέβαια από τη λογική των υπολογισμών, καταλήγουν να ορίζουν και να ανάγουν τα προβλήματα στην αφηρημένη σφαίρα των αριθμών. Είναι μια ιδεολογική μέθοδος που κατά κόρον χρησιμοποιούν οι καπιταλιστές, μικροί και μεγάλοι, οι οποίοι γνωρίζουν ότι η λαθρομετανάστευση πλουτίζει τους ίδιους και την εν γένει ιδιωτική λησταρχία, επιβαρύνοντας ταυτόχρονα τα κρατικά ταμεία και φορείς, δηλαδή το Έθνος – Λαό. Χρησιμοποιώντας την αρχική «φτώχεια» των λαθρομεταναστών οι ψευτοανθρωπιστές – διεθνιστές δεν κάνουν τίποτε άλλο απ’ το να τους προορίζουν για φθηνή εργατική δύναμη στην υπηρεσία των ανά χώρα κεφαλαιοκρατών. Έτσι οι λαθρομετανάστες καθίστανται οι εφεδρικές εργατικές στρατιές των καπιταλιστών εις βάρος των εγχώριων εργατικών δυνάμεων.

Για το Κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του, τοπικούς και μη, ένα εκατομμύριο λαθρομετανάστες είναι ίσοι και ίδιοι με ένα εκατομμύριο Έλληνες και Ελληνίδες. Έτσι οι εργασίες στις οποίες απασχολούνταν αυτό το εκατομμύριο των Ελλήνων, θα δοθούν κανονικότατα σε λαθρο-αλλογενείς, στους οποίους το ελληνόφωνο ανθελληνικό κράτος παρέχει τα πάντα προκειμένου να τους κρατήσει μονίμως στην Ελλάδα, την ίδια στιγμή που δείχνει την πόρτα της εξόδου από τη χώρα σε εκατομμύρια Έλληνες και Ελληνίδες.

Για την καπιταλιστική ιδεολογία και πολιτική πρακτική «όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι» υπεράνω συνόρων, εθνών και λαών. Κατά συνέπεια έξω από την Ελλάδα οι Έλληνες, μέσα οι ξένοι. Και το ότι οι διάφοροι λαθρο-αλλογενείς που πλημμυρίζουν τα χώρα εκπροσωπούν διαφορετικά εθνικά, πολιτιστικά και βιωματικά στοιχεία και το ότι η επιχειρούμενη καπιταλομαρξιστική παγκόσμια μίξη εθνών και πολιτισμών (ξέχωρα ότι έχει αποτύχει παντού) οδηγεί σε ενδοκρατικές αναταραχές και συγκρούσεις μεταξύ των διαφορετικών εθνοτικών ομάδων, τους καπιταλιστές με τους ομοδόξους τους διεθνιστές μαρξιστές, δεν τους προβληματίζει καθόλου.

Οι κυβερνήτες κόντρα στους λαούς

Ένα ερώτημα που τίθεται όμως (ρητορικό για μας) είναι γιατί το μεγαλύτερο μέρος των «ευρωπαϊκών» κυβερνήσεων επιμένει πεισματικά να δεχθεί στην Ευρώπη όλη την «παγκόσμια φτώχεια», τη στιγμή που όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί ούτε θέλουν (αλλά ούτε και μπορούν) να ανεχθούν άλλο πια μια τέτοια αλλαγή της ζωής τους και της εθνοκρατικής τους υπόστασης. Η απάντηση βρίσκεται στο ότι οι κυβερνώντες των ευρωπαϊκών χωρών ως γνήσιοι εκπρόσωποι και υπάλληλοι του παγκοσμίου κεφαλαιοκρατισμού, θεωρούν ότι εθνοτικές, κρατικές και πολιτισμικές διαφορές δεν υπάρχουν αλλά ούτε και πρέπει να υπάρχουν μεταξύ των ανθρώπων που κατοικούν στον πλανήτη Γη.

Εξαίρεση σ’ αυτήν την περί του θέματος θεώρηση αποτελούν κάποιες κυβερνήσεις της πρώην Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες κατέληξαν τελικά στο συμπέρασμα (στην εποχή μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου) ότι ο δυτικός παλαιός και νέος Φιλελευθερισμός είναι πιο καταστροφικός για τις εθνικές συλλογικές ταυτότητες τους από τον ανύπαρκτο Σοσιαλισμό από τον οποίον όμως ευτυχώς απαλλάχτηκαν. Αντίθετα οι άλλες, δηλαδή οι κυβερνώσες τάξεις της Δυτικής Ευρώπης αλλά και όλου του δυτικοποιημένου πλανήτη, θεωρούν ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ανταλλάξιμοι και ασαφώς αντικαταστατοί από το ένα έθνος στο άλλο.

Για όλους τους παραπάνω ιδεολογικούς και όχι μόνον υπηρέτες του παγκοσμίου Κεφαλαίου και της κοσμοθεώρησής του, η θεμέλια λίθος της ιδεολογίας τους είναι η καθιέρωση ενός ανθρώπου ξεριζωμένου από την πατρώα γη του, του ανθρώπου που μπορεί να είναι παντού και πουθενά πάνω στη γη, του ανθρώπου του απογυμνωμένου απ’ όλα τα εθνοτικά και τ’ άλλα χαρακτηριστικά που τον διαφοροποιούν από άλλους εθνικά ανήκοντες ανθρώπους.

Μοναδικός και ύψιστος στόχος λοιπόν του Καπιταλισμού και όλων των ειδών των διεθνισμών είναι η δημιουργία ενός ουδέτερου ανθρώπου, ενός χωρίς φύλο ανθρώπου, δηλαδή του διεθνικού, του διασυνοριακού, του χωρίς ταυτότητα. Για όλους αυτούς λοιπόν τους κυβερνώντες – υπηρέτες του κεφαλαιοκρατισμού η Ευρώπη δεν είναι και δεν πρέπει να είναι τίποτε άλλο παρά μια ανοιχτή πεδιάδα, ένας χώρος που πρέπει να οργανωθεί και να διαρθρωθεί σύμφωνα με τις «αρχές των δικαιωμάτων του ανθρώπου», δηλαδή τις αρχές των δικαιωμάτων των ανθρώπων των αποστερημένων από οποιοδήποτε συλλογικό «ανήκειν».

Έτσι, έθνη που παραιτούνται της ιστορικής τους υποχρέωσης να υπάρχουν, δεν μπορούν να αποδεχθούν πως κάποια άλλα έθνη δεν συμμερίζονται αυτές τις αυτοκτονικές τους τάσεις. Αντιθέτως τα υπό αυτοεξαφάνιση έθνη προσπαθούν να επιβάλλουν και σε όλα τα άλλα έθνη ένα «παγκόσμιο κοινόβιο» θεμελιωμένο πάνω στην απογύμνωση των ανθρώπων από κάθε εθνικό χαρακτηριστικό και στην οριστική λήθη της κάθε εθνικής διαφορετικότητας.

Όπως όμως έγραψε και ένας διάσημος ανθρωπολόγος (που κάθε άλλο παρά ως ρατσιστή θα τον προσδιόριζε κανείς) ο Claude Levi-Strauss « η διαφορετικότητα των ανθρώπινων εθνοκοινοτήτων – κοινωνιών σε μεγάλο βαθμό είναι το αποτέλεσμα της επιθυμίας της κάθε εθνότητας να αντισταθεί στην ομογενοποίηση με όλες τις άλλες που της είναι παρακείμενες, δηλαδή στο να ξεχωρίζει διακριτά από αυτές, με άλλα λόγια να είναι ο εθνικός της εαυτός ∙ κι αυτό διότι δεν είναι δυνατόν να αναμιγνύεσαι και να ταυτοποιείσαι με τον «άλλον» και ταυτόχρονα να παραμένεις διαφορετικός ως έθνος».

Σήμερα, σε μια εποχή που υποτίθεται προωθεί και αποδέχεται τη «διαφορετικότητα» αλλά μια διαφορετικότητα χωρίς εθνικές και άλλες διαφορές, ο Levi-Strauss θα θεωρούνταν ύποπτος προώθησης ρατσιστικών ιδεών. Το ζήτημα είναι όμως ότι αυτός δεν μιλούσε στο όνομα του ρατσισμού αλλά του αντιρατσισμού, θέτοντας το θέμα στη σωστή του βάση.

Eνάντια στα σχέδια τους

Σ’ όλη λοιπόν αυτή την υφιστάμενη αλλά και την εν εξελίξει κατάσταση που δημιουργείται στην «Ευρωπαϊκή Ένωση» με την εισβολή εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, η ψευτοευρωπαϊκή ψευτοένωση, τα αφεντικά της και οι κυβερνώντες – υπάλληλοί τους δεν αποτελούν τίποτε άλλο από μια καπιταλιστική ληστοσυμμορία στην υπηρεσία των σχεδίων του παγκοσμίου κεφαλαίου και μια εθνοκτόνα κρεατομηχανή των ευρωπαϊκών εθνών.

Είναι δηλαδή ένας γιγάντιος μηχανισμός που χρησιμοποιώντας τους λαθρομετανάστες ως πολυλειτουργικό αποδομητικό στοιχείο και εργαλείο των εθνικών ευρωπαϊκών κοινοτήτων – κοινωνιών και ως φθηνή εργατική δύναμη προς αντικατάσταση της κάθε εθνικής εγχώριας εργατικής «τάξης», προωθεί τον με γοργά βήματα αφανισμό της Ευρώπης ως φυλετικής, ιστορικής και πολιτιστικής οντότητας.

Το αν θα το πετύχει ή όχι εξαρτάται από τον αγώνα που εμείς ως Έλληνες, Εθνικιστές και Ευρωπαίοι είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε προκειμένου να αποτρέψουμε αυτή την καπιταλιστική εις βάρος μας εθνοκτονία. 

πηγή

Ted Kaczynski : ένας αμετανόητος εχθρός του τεχνολογικού πολιτισμού

του Κωνσταντίνου Σπέρα

Για παραπάνω από 20 χρόνια έξυπνα κατασκευασμένοι εκρηκτικοί μηχανισμοί στέλνονταν σποραδικά σε υμνητές, αλλά και οπαδούς, της τεχνολογικής ‘’προόδου’’ και  ‘’εξέλιξης’’, ακόμη και σε μικρές εταιρείες υλοτομίας, που δρούσαν ανεξέλεγκτα. 

Ο ‘’δράστης’’ αποκλήθηκε από το F.B.I., UN.A.BOMBER, λόγω της αποστολής βομβών σε πανεπιστημιακούς χώρους, κυρίως σε σχολές προγραμματισμού και άλλων σχετικών με τις νέες τεχνολογίες, καθώς και λόγω μιας αποτυχημένης προσπάθειας βομβιστικής επίθεσης σε αεροπλάνο, στο γενικότερο σχεδιασμό για το σαμποτάζ, όχι μόνο των πανεπιστημιακών φορέων, που προήγαγαν την εκφαινόμενη, ήδη από τότε, αναβαθμισμένη και εκκοσμικευμένη θρησκεία της προόδου, αλλά και γενικότερων δομών του συστήματος. 

Ένοχος κρίθηκε για τις επιθέσεις ο Ted Kaczynski, γεννηθείς τον Μάιο του 1942, ο οποίος προτού συλληφθεί τον Απρίλιο του 1996 από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις με την συνδρομή του F.B.I., έξω από την καλύβα του στο Lincoln της Montana των Η.Π.Α., την οποία είχε φτιάξει μόνος του, είχε καταφέρει να αναγκάσει απειλώντας τον αστικό τύπο της εποχής, να δημοσιεύσουν, το 1995, το Μανιφέστο του με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Η Βιομηχανική Κοινωνία και το Μέλλον της».

Theodore J.Kaczynski, Η Βιομηχανική Κοινωνία και το Μέλλον της, μετ. Σωτήρης Γιαννέλης, εκδ.Έξοδος 

Επηρεασμένος κυρίως από τον ριζοσπάστη φιλόσοφο  Jacques Ellul, τον επαναστάτη στοχαστή Friedrich Nietzsche και αρκετούς άλλους μη ‘’πολιτικά ορθούς’’ διανοούμενους, αλλά και μελετώντας εξονυχιστικά κάθε πλευρά του τεχνολογικού συστήματος και πως επιδρά αυτό στις ανθρώπινες ζωές και συμπεριφορές, άφησε πίσω του ένα κείμενο απεριόριστης σαφήνειας και σημασίας για την κατανόηση της Βιομηχανικής Κοινωνίας!

Μέσα στο κείμενο αυτό, το οποίο συνοπτικά θα παρουσιάσουμε, αναφέρεται στο πως μέσα στην σύγχρονη κοινωνία όπου επικρατούν τα τεχνολογικά μέσα, από τις έμφυτες παρορμήσεις του ανθρώπου που είναι τρείς, δηλαδή: 1) αυτές που ικανοποιούνται με ελάχιστη προσπάθεια, 2) αυτές που ικανοποιούνται με σοβαρή προσπάθεια, 3) αυτές που δεν ικανοποιούνται με όση προσπάθεια και αν καταβληθεί, ισχυροποιούνται μόνο αυτές της 1 και της 3 κατηγορίας. 

Έτσι βλέπουμε ελεύθερη διακίνηση αγαθών και εμπορευμάτων, τα οποία αποτελούν ενός είδους πρωτόγονων Τοτέμ ή μαγικών Φετίχ, όπως θα έλεγε και ο Μαρξ, για την άμεση ικανοποίηση των αναγκών και ταυτόχρονα μια συνεχή έλλειψη ικανοποίησης των βασικών αναγκών του ανθρώπου, καθότι η παραγωγή προιόντων και αγαθών είναι συνεχής και ακόμη και ο τρόπος συμπεριφοράς υπάγεται κάτω από τα υφάδια της αγοράς και της μόδας της εποχής, η οποία μεταβάλλεται γοργά ...

Αντίθετα η διαδικασία απόκτησης δύναμης, που είναι μια εγγενής κατάσταση στον άνθρωπο, με σκοπό την αυτάρκεια και την ελευθερία του, βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στην παρόρμηση δεύτερης κατηγορίας, σε αυτήν δηλαδή που ικανοποιείται μετά από έντονη και σοβαρή προσπάθεια ... Αυτή η διαδικασία είναι μια νησίδα ελευθερίας τόσο συνειδησιακή όσο και υλική για τον άνθρωπο που την εφαρμόζει. Ο ίδιος ο συγγραφέας μάλιστα εφάρμοσε αυτήν του την αρχή, όταν εγκαταλείποντας την πανεπιστημιακή του θέση, που κατείχε επάξια από νεαρή ηλικία, στο Harvard, κατέφυγε στην πυκνόφυτη περιοχή, όπου θα ζούσε για τις επόμενες δεκαετίες μέχρι την σύλληψή του, μαθαίνοντας να συντηρείται και να επιβιώνει, κυριολεκτικά μόνος του ενάντια στις άγριες δυνάμεις της φύσης.

Βέβαια ο ίδιος ο Kaczynski δεν κατέφυγε ποτέ στην ανάξια και παιδαριώδη αντίληψη της αριστερίζουσας τάσης κάποιων οικολόγων, οι οποίοι δεν κατάλαβαν ποτέ, κατά αυτόν, ότι το τέλος του πολιτισμού δεν θα σήμαινε  μια νέα ‘’χαρούμενη κοινωνία’’, όπως νόμιζαν αυτοί, αλλά μια απότομη και δραματική μείωση του πληθυσμού και απότομη πιθανή έλλειψη ακόμη και των βασικών αγαθών. Επίσης σε αντίθεση με αυτούς και άλλους οπαδούς μιας πιο "αναρχοπριμιτιβιστικής" αντίληψης δεν είχε αυταπάτες πάνω στο τι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να επιβιώσει στην φύση και να σκληραγωγηθεί, ώστε να απαγγιστρωθεί από τον σύγχρονο κόσμο.

Επιπροσθέτως για αυτόν οι σύγχρονοι θιασώτες του αριστερισμού και του δικαιωματισμού είναι ένα σύνολο ατόμων που ανήκουν κατά κύριο λόγο στην αστική κοινωνία, και μάλιστα στο πιο βολεμένο κομμάτι της, και εμφορούμενοι από χαμηλή αυτοεκτίμηση και άλλα κόμπλεξ (π.χ.κατωτερότητας), προσπαθούν με πρόφαση τα δικαιώματα των πάσης φύσεως και μορφής μειονοτήτων, να τα καλύψουν, μεταφέροντας την προσωπική τους μειονεξία και διάθεση ψευδοεπαναστατικότητας σε επίπεδο πολιτικό και κοινωνικό. Επίσης δεν ξεχνάει την άλλη πλευρά και κατακεραυνώνει καίρια τους συντηρητικούς, οι οποίοι αν και δηλώνουν ενάντιοι, όπως πάντοτε εξάλλου, στην όποια αλλαγή ξερογλύφονται με την όποια ιδέα ‘’ανάπτυξης’’, όταν τους δίνεται στο πιάτο, αποδεικνύοντας πόσο κίβδηλοι είναι οι πάσης υφής υμνητές των "παραδοσιακών αξιών" ...

Σε αυτά τα πλαίσια δηλώνει αντίθετος σε όλους αυτούς και ‘’Αναρχικός’’, με την έννοια του ανθρώπου που είναι αριστοκρατικά ενάντια και πέρα από την μάζα των ψεύτικων και των δειλών, αλλά  ταυτόχρονα πέρα από το σύστημα και της δομές του. Όχι όμως, με ημίμετρα και υλικές αποδοχές από αυτό, όπως ονειρεύονται ακόμη και τώρα πολλοί σύγχρονοι ‘’οπαδοί’’ της Aναρχίας, που απλά τσιμπολογούν σαν ύαινες, λόγω μόδας, μια λέξη και μια σημασία που κάποτε υιοθετήθηκε από πρωτοΦασίστες και πρωτοΕθνικοσοσιαλιστές μέχρι και μέλη του πνευματικού κινήματος της ‘’Συντηρητικής Επανάστασης’’, όπως ο Ernst Junger, και τους δικούς μας αριστοκράτη αναρχικό Μικέλη Άβλιχο και τον ‘’αριστερό’’ Εθνικοσοσιαλιστή Γιώργο Βεντούρη, σαν μορφή αντιεξουσιαστικής εξέργεσης ενάντια στον σύγχρονο Κόσμο !

Τέλος έχοντας σκιαγραφήσει τις βασικές αρχές του Μανιφέστου, έχει ενδιαφέρον να ειπωθεί ότι πάνω σε αυτές κινούνται και άλλα έργα του (π.χ. στα υπόλοιπα κείμενα του στο συλλογικό τόμο: Technological Slavery: The collected writings of Theodore J.Kaczynski, a.k.a. ‘’Unabomber’’ και στο  Anti-Tech Revolution: Why and How), στα οποία προσθέτει και τις μορφές πρακτικής και οργανωτικής αντίστασης των πραγματικά Επαναστατημένων Ατόμων  ενάντια στο Τεχνολογικό Σύστημα.  

Επίσης εξίσου ενδιαφέρον έχει ότι τα περισσότερα δημοσιευμένα έργα ή κείμενα του  τα συνέγραψε στην υψίστης ασφάλειας φυλακή στην πόλη Florence του Colorado, όπoυ κρατείται μέχρι σήμερα, όπως και άλλα ανέκδοτα κείμενά του, όπως το αυτοβιογραφικό Truth versus Lies, και άλλα που δυστυχώς πουλήθηκαν σε ιδιώτες, όπως αποφάσισαν οι δικαστικές αρχές παράνομα και ενάντια στην θέλησή του. Ιδιαίτερο δε ενδιαφέρον έχουν οι επιστολές του, στις οποίες περιγράφεται η  όλη σκευωρία των δικηγόρων και της οικογένειας του εναντίον του, καθώς και η επαφή του, εντός της φυλακής, με τους σχεδιαστές και πρωτεργάτες της βομβιστικής επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους και στην Oklahoma αντίστοιχα: Ramzi Yousef και Timothy McVeigh. 

Pino Rauti (1926 - 2012): «Οι μετανάστες είναι και αυτοί θύματα του καπιταλισμού»

Για τον Pino Rauti διαβάστε πρώτα τα άρθρα του «Μαύρου Κρίνου» εδώ και εδώ. Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στον σύνδεσμο εδώ …

Ο Ιταλός εθνικιστής διανοούμενος, συγγραφέας και πολιτικός Giuseppe Umberto "Pino" Rauti, μια από τις πιο εξέχουσες μορφές του ιταλικού λαϊκού εθνικιστικού κινήματος, υπήρξε ιδρυτής της “Ordine Nuovo” και Γραμματέας του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος (Movimento Sociale Italiano ή M.S.I.), βουλευτής και ευρωβουλευτής του Ιταλικού Εθνικιστικού Κινήματος. 

Γεννήθηκε στο Cardinale της επαρχίας του Catanzaro στην Καλαβρία της Σικελίας στις 19 Νοεμβρίου 1926 και πέθανε στις 2 Νοεμβρίου 2012 στη Ρώμη. Η εξόδιος ακολουθία της σορού του έγινε στις 5 Νοεμβρίου στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου της Ρώμης. Ο Rauti έμεινε γνωστός ως “Fascista di sinistra” («φασίστας της αριστεράς»). 

Ο ίδιος χαρακτήριζε τον εαυτό του «αριστερό» και όχι «νεοφασίστα». Με το που εξελέγη πρόεδρος του MSI το 1990, ο Ράουτι έθεσε ως στόχο να συγκεντρώσει όλους τους «απογοητευμένους της αριστεράς», οι οποίοι είχαν αντιληφθεί την αποτυχία του κομμουνισμού, αλλά δεν ήταν διατεθειμένοι να αναδιπλωθούν σε "συντηρητικές" θέσεις. 

Συνέγραψε εκατοντάδες βιβλία, δοκίμια και άρθρα που βρίθουν από ριζοσπαστικές ιδέες. Ήταν σταθερός υπέρμαχος του ένοπλου ακτιβισμού και κατά καιρούς συμπαραστάθηκε σε όσους εναντιώνονταν στην αστική δημοκρατία, ενώ πρεσβεύοντας τον επαναστατικό «αριστερό Φασισμό» κατάφερε να προσελκύσει και να εντάξει στις τάξεις του Εθνικισμού χιλιάδες ανθρώπους με μαρξιστικές ιδέες.

“Σχετικά με την μετανάστευση:

Εμείς οι Ιταλοί γνωρίζουμε ότι μεταναστεύουμε από ανάγκη, όχι για να κάνουμε τουρισμό. Ο μετανάστης λοιπόν για μας είναι κατ’ ανάγκην ένα θύμα. Είναι ένας άνθρωπος πού εγκατέλειψε την γη του, τον τόπο καταγωγής του, μερικές φορές ακόμα και την οικογένεια του. Η μετανάστευση είναι λοιπόν ένα αρνητικό φαινόμενο, αυτό όμως πρέπει να το λέμε μαζί με τους μετανάστες και όχι εναντίον τους ….. Για αυτό καταδικάζουμε σταθερά κάθε μορφή ρατσισμού και ξενοφοβίας.

Θυμάμαι ένα ταξίδι πού είχα κάνει στο Μπέρμινχαμ στην Μεγάλη Βρετανία, μαζί με μέλη της επιτροπής Υγείας του Ιταλικού Κοινοβουλίου. Υπάρχουν στο Μπέρμινχαμ περίπου 500.000 μετανάστες πακιστανικής ή τζαμαϊκανής καταγωγής που ζουν σε αξιοθρήνητες συνθήκες. Να βλέπεις αυτά τα πλήθη που περιπλανιόντουσαν κάτω από την βροχή, κάτω από τον σκοτεινό ουρανό, υπήρξε για μένα ένα φρικτό θέαμα. Και έθεσα λοιπόν στον εαυτό μου το ερώτημα: μα τι κάνουν εδώ αυτοί οι άνδρες κι αυτές οι γυναίκες; Ποιός τους αποστέρησε την ταυτότητά τους; Ποιός τους έκανε να έρθουν; Και συναισθάνθηκα για την κατάστασή τους ένα ζωντανό συναίσθημα αλληλεγγύης. Κατάλαβα πραγματικά ότι ήταν τα θύματα ενός συστήματος αλλοτριωτικού, εκριζωτικού του οποίου υφιστάμεθα κι εμείς επίσης τα αποτελέσματα.

Δεν είναι οι μετανάστες που απειλούν την ταυτότητα, μα αυτό το σύστημα που απειλεί συγχρόνως την ταυτότητά τους και την δική μας. Μάχομαι λοιπόν για την ιδιαιτερότητα μας, όπως μάχομαι και για την ιδιαιτερότητα των μεταναστών, δηλαδή με άλλα λόγια για το κοινό μας δικαίωμα να ζήσουμε αρμονικά με την δική μας καταγωγή. Πρέπει λοιπόν να τεθούν κάποιες ερωτήσεις. Ποιός έχει συμφέρον να ξεριζώσει τούς μετανάστες; Γιατί οι άνθρωποι πρέπει να εγκαταλείψουν την γη τους και να αποκοπούν από τις παραδόσεις τους; .…

Γνωρίζω πολύ καλά τις δυσκολίες πού γεννά η μετανάστευση στην καθημερινή ζωή, το πρόβλημα της εγκληματικότητας ανηλίκων, της πορνείας κ.λ.π. Δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε παρά μόνο δημιουργώντας θέσεις εργασίας στον Τρίτο Κόσμο και αγωνιζόμενοι εναντίον του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος που καταστρέφει όλες τις συλλογικές ταυτότητες που υπάρχουν στην επιφάνεια της γης, και ασφαλώς χωρίς να ενθαρρύνουμε την διάδοση συναισθημάτων κατά των μεταναστών.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να χρησιμοποιούμε καταστάσεις που ήδη είναι πολύ δραματικές για να παρακινούμε στο μίσος. Και εξ άλλου, νομίζω ότι ό Τρίτος Κόσμος προορίζεται να γίνει ο καλύτερος σύμμαχος των λαών μας, εφόσον ο εχθρός μας είναι κοινός”

Από το βιβλίο «Φιλελευθερισμός: Εχθρός των Λαών», εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις (1990)

Στην Ελλάδα των reality shows

της Άρτεμις

Με τον όρο reality shows χαρακτηρίζονται όλες εκείνες οι τηλεοπτικές εκπομπές, στις οποίες οι διαγωνιζόμενοι καλούνται να δείξουν τον πραγματικό χαρακτήρα τους. Το πρώτο reality που έκανε την εμφάνισή του στην Ελλάδα, ήταν το Big Brother (Μεγάλος Αδελφός) στις 10 Σεπτεμβρίου 2001, με παρουσιαστή, τον πατέρα των reality, όπως χαρακτηρίζεται, Ανδρέα Μικρούτσικο. Έπειτα ακολούθησαν και άλλα reality τραγουδιού, reality που προωθούσαν τον έρωτα, μαγειρικής και επιβίωσης.

Θα έπρεπε να προβληματιστούμε για την ευρεία διάδοση και την μεγάλη επιτυχία των reality. Ποιοι λόγοι οδηγούν σε αυτό; Αρχικά, ο κόσμος προσπαθώντας να ξεχάσει τα δικά του προβλήματα προτιμά να ασχοληθεί με την ιδιωτική ζωή των υπολοίπων. Η περιέργεια όμως αυτή πολλές φορές φτάνει σε επίπεδα νοσηρότητας. Ως τηλεθεατές χαιρόμαστε με τη βία, τους καυγάδες και τη δυστυχία των άλλων. Ικανοποιούμαστε διαπιστώνοντας πως υπάρχουν άνθρωποι που αντιμετωπίζουν περισσότερες δυσκολίες απ’ ότι εμείς.

Δυστυχώς οι επιπτώσεις αυτών των reality έχουν αρνητικό αντίκτυπο στις νεαρές κυρίως ηλικίες. Οι έφηβοι θεωρούν πως θα επιτύχουν στη ζωή τους μέσα από τις μεγάλες σκηνές και τα φώτα δημοσιότητας , χωρίς καμία προσπάθεια. Τις περισσότερες φορές μέσα από τα reality προωθούνται αρνητικά πρότυπα, αφού προσπαθούν να μας πείσουν πως για να επιτύχουμε θα πρέπει είτε να έχουμε κοιλιακούς και γυμνασμένο σώμα, είτε να είμαστε ομοφυλόφιλοι, πλέον συχνό θέμα σε εκπομπές, είτε τα κοριτσάκια να περιφέρονται ημίγυμνα στις παραλίες του Αγίου Δομίνικου. 

Για ένα πιάτο φαγητό και ένα κομμάτι ψωμί, την ώρα που Ελληνικές οικογένειες πεινάνε, όχι γιατί δεν έχουν συνταγές, αλλά δεν έχουν χρήματα, προωθείται η «ρουφιανία» και το «τσατσιλίκι». Θα σε ρουφιανέψω πολύ απλά για να φάω. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι σήμερα, σε περίοδο οικονομικής κρίσης που οι ελληνικές οικογένειες είναι σε κατάσταση πουν δεν μπορούν ούτε να θρέψουν τα παιδιά τους, η πλουτοκρατία που κατέχει τα ΜΜΕ προβάλλει όλο και περισσότερες εκπομπές με συνταγές από ακριβά εστιατόρια και διάφορους ειδικούς της μαγειρικής τέχνης. Μια ακόμη γερή δόση ειρωνείας και μια ακόμη πρόκληση από τους γύπες της ενημέρωσης. Το μήνυμα είναι απλό και άμεσο. Μπορεί να μην έχεις να φας αλλά αφιέρωσε χρόνο για να δεις πως κάποιοι φτιάχνουν όμορφα πιάτα τα οποία έχεις το δικαίωμα μόνο να τα ονειρευτείς.

Δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα να αλλάξουν, αφού τα reality δεν έχουν μπει τόσο αθώα στη ζωή μας. Μέσα από αυτά τα προγράμματα ο τηλεθεατής αποσπάται από τα αληθινά και καίρια ζητήματα που συμβαίνουν γύρω του, ζει σε έναν πλασματικό κόσμο. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν ως πολίτες και τηλεθεατές αν έχουμε καλύτερο ποιοτικό και διανοητικό επίπεδο απ’ όλους αυτούς τους συμμετέχοντες των reality. Ας κλείσουμε τη τηλεόραση μας σε αυτά τα τηλεοπτικά σκουπίδια και ίσως τότε καταφέρουμε να εξαλείψουμε τη μάστιγα που ονομάζεται reality shows. 

Σύλησαν τους Δελφούς οι ύαινες του Καπιταλισμού …

του Wolverine

Για ακόμη μια φορά οι κατοχικές δυνάμεις που καταδυναστεύουν τα Έθνη της Ευρώπης αλλά και ολόκληρου του κόσμου, επέλεξαν έναν χώρο με ιδιαίτερο συμβολισμό για τον Ελληνισμό ώστε να δείξουν το πραγματικό και αποκρουστικό πρόσωπο τους. Στον ιερό χώρο των Δελφών (02/03 με 05/03) θα λάβει μέρος το 2^ο Οικονομικό Φόρουμ (πληροφορίες εδώ) στο οποίο θα παρευρεθούν όλοι οι καρχαρίες του Σιωνισμού και του Καπιταλισμού.

Εκεί λοιπόν στα ιερά εδάφη του Θεού Απόλλωνος οι εγκληματίες της Νυρεμβέργης, οι τυχοδιώκτες της ευρώπης του Richard Coudenhove Kalergi που καμιά σχέση δεν έχει με την δική μας Μεγάλη Ευρώπη, οι συνεργάτες των Ισραηλινών χασάπηδων, οι μαριονέτες του κεφαλαίου και των τραπεζιτών θα αποφασίσουν και πάλι να κατεβάσουν το σύμβολο της δημοκρατίας την γνωστή γκιλοτίνα στον λαιμό των εργαζομένων, των άνεργων, των οικογενειών και όλων αυτών που στενάζουν κάτω από την μπότα της πλουτοκρατίας. 

Γιατί όταν δεν μας σκοτώνουν στις εθνικές οδούς με τα πανάκριβα αυτοκίνητα τους οι μεγαλοαστοί και τα τσιράκια τους, μας πολτοποιούν στους χώρους εργασίας με τις συμβάσεις της πείνας, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια με την έλλειψη υποδομών, στον στρατό με την πλύση εγκεφάλου, στην καθημερινότητα με τον υπόγειο πόλεμο των μμε και τις ληστείες των σπιτιών και των περιουσιών.Όλοι αυτοί οι δολοφόνοι με τις γραβάτες θα συνεχίσουν να μας κουνούν επιδεικτικά το δάκτυλο ανάμεσα σε πολυτελή γεύματα και ξύλινες ομιλίες αφού πρώτα θα μας έχουν ξεπουλήσει στους τοκογλύφους για τα επόμενα 100 χρόνια. 

Από την άλλη μεριά η λαϊκή αντίσταση καθημερινά υποβαθμίζεται και κατακερματίζεται αφού ο ραγιάς αδυνατεί να αντιληφθεί όχι μόνο την κοινωνική μηχανική του κατοχικού καθεστώτος, αλλά και τα παρασκήνια της ντόπιας και ξένης εξουσίας που μας οδηγεί σε γενοκτονία και σε αντικατάσταση της πολιτικής εξουσίας με την τραπεζική εξουσία. Το πνεύμα και τα έργα των Κωλέττη και Μαυροκορδάτου παραμένει ζωντανό μέχρι σήμερα ως Μόρα πάνω από τον Έλληνα και την Ελληνίδα …

Werner Sombart: O προφήτης του καπιταλιστικού ολέθρου.

Ο Werner Sombart γεννήθηκε το 1863 στο Emsleben της βορειας Γερμανίας, και ήταν γιος του Anton Ludwig Sombart πλούσιου βιομήχανου και φιλελεύθερου πολιτικού. Η οικονομική επιφάνεια της οικογένειας του, του επέτρεψε να σπουδάσει νομικά και οικονομικές επιστήμες στην Πίζα, στην Ρώμη, και στο Βερολίνο, ενώ το 1888 αναγορεύεται διδάκτωρ του πανεπιστήμιου του Βερολίνου, έχοντας ως καθηγητές τους κορυφαίους Γερμανούς οικονομολόγους της εποχής, Gustav von Schmoller και Adolph Wagner. Η ακαδημαϊκή καριέρα του Sombart, όπου ήδη από τα πρώτα χρόνια είχε προκαλέσει το έντονο ενδιαφέρον με τις φιλοσοφικές και ιστορικές του μελέτες πάνω στην οικονομία, θα συνεχιστεί το 1890 όπου διδάσκει στο πανεπιστήμιο του Breslau ως το 1906, στην συνέχεια ως καθηγητής στην Ανωτάτη Εμπορική Σχολή του Βερολίνου ως το 1917, και στην συνέχεια ως το 1931 ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Το 1896 δημοσιεύει το βιβλίο Sozialismus und soziale Bewegung (Σοσιαλισμός και κοινωνικό κίνημα), όπου είναι έντονα εμφανείς οι μαρξιστικές επιρροές του, αν και ήδη μέσα από το βιβλίο αυτό αρχίζει η διαφοροποίηση του από την μαρξιστική θεώρηση του καπιταλιστικού προβλήματος. Το 1902 δημοσιεύει το πρώτο μέρος του κορυφαίου του ίσως έργου του Der moderne Kapitalismus (Ο Σύγχρονος Καπιταλισμός) το οποίο θα το ολοκληρώσει το 1927, και το οποίο περιλαμβάνει 3 τόμους οι οποίοι διαιρούνται σε έξι ημιτόμους!

Άλλα σημαντικά έργα του είναι: Krieg und Kapitalismus (Πόλεμος και Καπιταλισμός, του 1913), Der Bourgeois (ο Αστός, του 1913, βιβλίο το οποίο κυκλοφορεί στην ελληνική του μετάφραση από τις εκδόσεις «Νεφέλη»), και Deutscher Sozialismus (Γερμανικός σοσιαλισμός, του 1934), όπου ο Sombart θεμελιώνει τις θέσεις του περί ενός εθνικού σοσιαλισμού. Το 1911 δημοσιεύει το έργο του Die Juden und das Wirtschaftsleben (Οι Εβραίοι και η οικονομική ζωή), ένα έργο τομή (μαζί με το «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του Καπιταλισμού», του Max Weber) στην μέχρι τότε μελέτη της ιστορίας και της φιλοσοφίας της οικονομίας. Είναι δε χαρακτηριστικό πως η απόλυτη αντικειμενικότητα του Sombart στο συγκεκριμένο έργο και η επιστημονική συστηματοποίηση των συμπερασμάτων του οδήγησαν πολλούς τότε από το μαρξιστικό στρατόπεδο να «κατηγορήσουν» τον Sombart ως «φιλοσημίτη». Βέβαια όπως παραδέχτηκαν αργότερα και οι ίδιοι οι «κατήγοροι» του, το βιβλίο δεν είναι ούτε «φιλοσημιτικό» ούτε φυσικά «αντισημιτικό», για τον απλούστατο λόγο ότι είναι επιστημονική μελέτη, με σύστημα, έρευνα και συμπεράσματα. Και φυσικά η επιστημονική έρευνα και μελέτη δεν μπορούν να χαρακτηρίζονται από εμπάθεια ή αντιπάθεια, παρά μόνο από λογική.

Η ανταπόκριση δε του συγκεκριμένου έργου του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε ο Sombart να στηριχτεί ουσιαστικά σε αυτό για να γράψει δυο χρόνια αργότερα τον «Αστό», βιβλίο στο οποίο παρουσιάζεται η συμβολή του ιουδαϊσμού ως πνεύματος αλλά και κοινωνικής οντότητας, σε μια γενικότερη συναλληλία με πολλές άλλες πνευματικές προϋποθέσεις για την γένεση και πορεία του δυτικού Καπιταλισμού. Ουσιαστικά ολόκληρο το έργο  του Sombart είναι μια προσπάθεια ερμηνείας και κριτικής της πνευματικής ιστορίας του σύγχρονου ανθρώπου. Ο Sombart το επιχειρεί αυτό, και εδώ έγκειται σημασία του έργου του, συνδυάζοντας την ψυχολογική ανάλυση βασιζόμενος σε ιστορικό υλικό. Ο δυτικός κόσμος και η ταυτόσημη με αυτόν καταναλωτική κοινωνία βρίσκονται στο πλέον κρίσιμο σημείο της ιστορικής και κοινωνικής τους πορείας, πλέον δε κρισιμότερο και από την ίδια τους την γένεση. Ο Werner Sombart υπήρξε ένας από τους κορυφαίους κοινωνιολόγους και φιλοσόφους του 20ου αιώνος. Το κέντρο ακριβώς της σκέψης του σε όλα του τα έργα είναι αυτή ακριβώς η προσπάθεια για την ανίχνευση των γενεσιουργών αιτιών του Καπιταλισμού. Η δημιουργία και η πορεία του στην Ευρώπη της εποχής μετά την έκρηξη της Βιομηχανικής Επανάστασης. 

Η δημιουργία του «καπιταλιστικού πνεύματος» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, και πως αυτό κυριάρχησε στον δυτικό κόσμο. Η συμβολή του Sombart είναι όντως καταλυτική. Και αυτό γιατί αναλύει την πορεία του Καπιταλισμού σε μια παράλληλη συνάρτηση με την δυτική κοινωνία και την μετεξέλιξη, αλλοτρίωση και τέλος την μετάλλαξη της. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι επειδή ακριβώς τα κορυφαία του έργα όπως το “Εβραίοι και Καπιταλισμός” γράφτηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα, δηλαδή σε μια εποχή που ήταν ακόμη νωπά τα χαρακτηριστικά της γέννησης του καπιταλιστικού ολέθρου, αυτό μας προσφέρει την μοναδική ικανότητα να διαβάσουμε το έργο του ως μια αυθεντική ιστορική πηγή της δημιουργίας του Καπιταλισμού. Ο Sombart μας προσφέρει μια εντελώς διαφορετική οδό για την ιστορική κατανόηση του Καπιταλισμού απ’ ότι ο Marx και οι συνεχιστές του. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο που οι «θεωρητικοί» του μαρξισμού κυριολεκτικά εξαφάνισαν και αποσιώπησαν τα έργα του Sombart, παρά την διαπίστωση του Engels ότι ο Sombart είχε κατανοήσει βαθύτερα όσο κανείς άλλος την μαρξιστική θεωρεία που αναλύεται στο «Κεφάλαιο». 

Αυτή ακριβώς η αντίθεση του Sombart στον Καπιταλισμό και η βαθύτητα των αναλύσεων του, οδήγησαν πολλούς τα πρώτα χρόνια να τον χαρακτηρίσουν ως μαρξιστή, γεγονός που ο ίδιος Sombart ποτέ δεν αποδέχτηκε, πόσω δεν μάλλον όταν στην συνέχεια του βίου, ο ίδιος τοποθετήθηκε στο ακριβώς αντίθετο ιδεολογικό στρατόπεδο, σε εκείνο του εθνικού σοσιαλισμού. Είναι γεγονός πως πράγματι η αρχική του τοποθέτηση προς την μαρξιστική οικονομική θεωρεία δεν ήταν αρνητική. Βιώνοντας όμως εκ των έσω την «σοσιαλιστική» κενότητα διαπίστωσε το αδιέξοδο της μαρξιστικής θεωρίας τόσο σε επίπεδο οντολογίας, όσο και στο ζήτημα του Προσώπου. Γι’ αυτό άλλωστε, όπως ο ίδιος γράφει στον πρόλογο του βιβλίου του «Ο Αστός», όλες οι μελέτες είναι ανθρωποκεντρικές, έχουν δηλαδή ως κέντρο και αναφορά τον Άνθρωπο, και όχι ασαφείς έννοιες και άλογα νοητικά σχήματα. Ο προκαπιταλιστικός άνθρωπος είναι ο φυσικός άνθρωπος. Ο φυσικός άνθρωπος είναι ο «πάντων χρημάτων μέτρον» mensura omnium rerum homo. 

Η ηθική αυτή του προκαπιταλιστικού ανθρώπου φανερώνει τη στάση του απέναντι στην οικονομία αλλά και απέναντι στην φύση. Την αρμονική αυτή σχέση και συνύπαρξη ήρθε να διακόψει βιαία ο Καπιταλισμός, ο οποίος μετάλλαξε στην κυριολεξία τον άνθρωπο, την κοινωνία, και τον πολιτισμό του. Δυστυχώς στη Ελλάδα ο Werner Sombart είναι μέχρι σήμερα σχεδόν άγνωστος. Η σημασία του έργου αλλά ειδικότερα των ιδεών του Sombart είναι πραγματικά απαραίτητα εφόδια για την βαθύτερη κατανόηση της σημερινής οικονομικής κρίσης. Ο Sombart μας αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει μόνον η μαρξιστική κριτική στον Καπιταλισμό, ούτε φυσικά η σοσιαλδημοκρατική καρικατούρα της. Μας δείχνει έναν δρόμο πέρα από αυτά. Έναν δρόμο ο οποίος διαβλέπει την κρίση του Καπιταλισμού μέσα από την κρίση της ίδιας της ανθρώπινης φύσης. Όπως γράφει χαρακτηριστικά στον «Αστό», «Τώρα πια ο γίγαντας (σ.σ. ο Καπιταλισμός) τριγυρνά μαινόμενος και λυτός, στεριές και θάλασσες, ποδοπατώντας ότι βρεθεί μπροστά του». Και αναρωτιέται ο Γερμανός φιλόσοφος, «Τι πρόκειται να έρθει όταν κάποτε το καπιταλιστικό πνεύμα παύσει να διαθέτει την τωρινή του ρωμαλεότητα; Ίσως τότε ο γίγαντας, όταν πια θα έχει τυφλωθεί, να μάθει να τράβα το καρό μιας δημοκρατικής κουλτούρας. Ίσως πάλι να σημάνει η ώρα για το λυκόφως και των δικών του Θεών. Ο χρυσός θα επιστραφεί στο ρέμα του Ρήνου. Ποιος ξέρει;»... 

πηγή