Διακήρυξη Θέσεων των Σοσιαλιστών Επαναστατών Εθνικιστών.

του Προμηθέα Αυγερινού.

Αποτελεί γεγονός ότι οι εθνικιστές γενικά και οι εθνικιστές στην χώρα μας ειδικά, ακόμα και αυτοί που αναφέρονται στον σοσιαλισμό, πολύ σπάνια έχουν ξεκαθαρισμένη άποψη στο τι ακριβώς σοσιαλισμό υποστηρίζουν και θέλουν. Είναι εντελώς διαφορετικό ένα γενικό αντικαπιταλιστικό πλαίσιο ή μια τέτοια φρασεολογία, από κάποιες θέσεις αρχής για το τι είδους σοσιαλισμό πρεσβεύουν οι επαναστάτες εθνικιστές. Αυτό μέχρι στιγμής, είναι ένα σημείο που αν και θεμελιακά σημαντικό, δεν το έχουμε φωτίσει και αναλύσει στον βαθμό που θα έπρεπε.

Πριν όμως ριχτούμε σε μια τέτοια διαδικασία, πρέπει πρώτα να αποσαφηνίσουμε ορισμένα ζητήματα που αποτελούν την ραχοκοκαλιά του ζητήματος που εξετάζουμε. Για μας, αυτά είναι :

1) Η θέση ότι ως επαναστάτες εθνικιστές αναγνωρίζουμε την ύπαρξη της ταξικής πάλης. Βασικό σημείο της πάλης μας για σοσιαλισμό είναι το ότι η κοινωνία βρίσκεται διαιρεμένη ταξικά σε δυο κατηγορίες. Από την μια, οι εκμεταλλευτές, η αστική τάξη και από την άλλη η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, οι εκμεταλλευόμενοι η εργατική τάξη. Υπάρχει φυσικά και ένας σημαντικός αριθμός της μικροαστικής τάξης, αυτοί που λόγω της κοινωνικής τους θέσης βρίσκονται στο «μεταίχμιο», και πότε θα γέρνουν προς την πλευρά της αστικής τάξης και πότε με το προλεταριάτο. Ποτέ όμως δεν θα μπορέσουν να έχουν ηγετικό και καθοδηγητικό ρόλο σε μια επαναστατική διαδικασία. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και δεν πρέπει να μας διαφεύγει ούτε λεπτό.

2) Βρισκόμαστε ιστορικά στην περίοδο του ιμπεριαλισμού που είναι το ανώτερο στάδιο στην ανάπτυξη του καπιταλισμού. Η μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη αυτή τη στιγμή είναι οι ΗΠΑ, ενώ ανταγωνίστριές της είναι η Ε.Ε και συγκεκριμένα ο Γαλλογερμανικός άξονας, η ανερχόμενη Κίνα, και τα τελευταία χρόνια ειδικά μετά την άνοδο του Πούτιν στην εξουσία, η Ρωσία. Αυτό είναι ένα πολύ γενικό περίγραμμα της διεθνής κατάστασης που όμως μπορεί να χρησιμεύσει ως οδηγός σε μια σειρά ζητήματα που απασχολούν τον κόσμο.

3) Η Ελλάδα, είναι μια χώρα απόλυτα εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό, από την Αμερική την Ε.Ε και όλους τους επιθετικούς και ληστρικούς οργανισμούς στους οποίους συμμετέχει. Χώρα εξαρτημένη, τόσο σε πολιτικό όσο και στον οικονομικοστρατιωτικό τομέα. Μια χώρα που δεν έχει κατακτήσει την εθνική ανεξαρτησία της και επομένως το κύριο, το βασικό σημείο κάθε πραγματικού επαναστάτη εθνικιστή, πρέπει να είναι το ζήτημα της αποδέσμευσης της χώρας μας από αυτούς τους οργανισμούς, το σπάσιμο δηλαδή της υποτέλειας με στόχο την εθνική ανεξαρτησία.



Κάποιος που αρνείτε να δεχτεί τις τρεις θεμελιώδεις αυτές θέσεις, ασφαλώς και ξεκινάει από εντελώς διαφορετικό βατήρα από εμάς. Άρνηση της ταξικής πάλης, άρνηση της ιμπεριαλιστικής εποχής που διανύουμε, και μη αναγνώριση του τι πραγματικά σημαίνει εθνική ανεξαρτησία, κατατάσσει αυτόν που αν και τυχόν δηλώσει εθνικιστής καμία σχέση δεν μπορεί να έχει με τον αληθινά επαναστατικό εθνικισμό. Και δεν τρέφουμε αυταπάτες.

Η συντριπτική πλειοψηφία των εθνικιστών ή όσων δηλώνουν εθνικιστές, απορρίπτουν είτε από άγνοια και αμορφωσιά, είτε υπό την επίδραση των πολιτικών οργανώσεων στις οποίες ανήκουν μια εντελώς λαθεμένη και εχθρική συμπεριφορά.


Επιχειρώντας λοιπόν να απαντήσουμε στο ζήτημα σχετικά με τον σοσιαλισμό των εθνικιστών θα μπορούσαμε να τονίσουμε κάποια πολύ βασικά σημεία :


Η συνεχής πάλη ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους, δεν αφήνει περιθώρια ούτε για μεσοβέζικες απαντήσεις ούτε για μικροαστικά ονειροπολήματα. Κάθε πολιτικός φορέας «επιλέγει» τίνος τα συμφέροντα εκπροσωπεί. Είτε της αστικής τάξης, είτε της εργατικής, είτε ενίοτε της μικροαστικής. Ονειροπολήματα για ταξική συνεργασία, για δήθεν ρυθμιστικό ρόλο ανάμεσα σε αυτά τα αντιτιθέμενα συμφέροντα παραμένουν ονειροπολήματα μικροαστών δημοκρατών, που έχουν διαψευσθεί από την ιστορία.


Γιατί οι επαναστάτες εθνικιστές βρίσκονται με το μέρος της εργατικής τάξης ;


Δεν αποτελεί ‘έμπνευση’ των συντακτών του Μαύρου Κρίνου, αλλά η ίδια η κοσμοθεώρηση και πολιτική πάλη των επαναστατικών εθνικιστικών δυνάμεων. Όχι επειδή απλά ο όρος εθνικισμός αναφέρεται στο έθνος,στο σύνολο ή τουλάχιστον στην πλειοψηφία του λαού. Και την πλειοψηφία αποτελεί η εργατική τάξη και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, ενώ αυτή των εκμεταλλευτών είναι μια πολύ μικρή αριθμητικά μειοψηφία μέσα στην κοινωνία.

Όχι μόνο γιατί αντιλαμβανόμαστε ιστορικά την πορεία του τόπου μας, την αιματοβαμμένη μέσα από πολύχρονους αγώνες και θυσίες του ίδιου του λαού μας, αυτού που ονομάζουμε “λαϊκή ψυχή” είναι και έχει συγκεκριμένη κοινωνική τάξη που δεν είναι άλλη από αυτήν της εργατιάς και των φτωχών και απόκληρων αγροτών.

Μα κυρίως γιατί, από ιστορική και επιστημονική άποψη η εργατική τάξη είναι η μόνη δυνατή εκείνη τάξη που μπορεί να βάλει την ταφόπλακα στον καπιταλισμό, να γκρεμίσει την δικτατορία της αστικής τάξης. Και ακόμα, να προχωρήσει στην εθνική ανεξαρτησία, να κάνει εφικτή την ενότητα του έθνους. Ενότητα πραγματική, εθνική και κοινωνική, πράγμα αδύνατο στις σημερινές συνθήκες του καπιταλισμού, όπου τα πάντα βρίσκονται στα χέρια των λίγων εις βάρος των πολλών.

Η κοινωνική διάσταση είναι αυτή και ΜΟΝΟ αυτή. Οτιδήποτε άλλο, αποτελεί διαστρέβλωση κάθε επαναστατικού - λαϊκού εθνικισμού. Οι επαναστάτες εθνικιστές είτε στις καθυστερημένες οικονομικά χώρες, είτε στις δυτικές μητροπόλεις θα πρέπει να βρίσκονται στο πλευρό της εργατιάς, και των φτωχών στρωμάτων της αγροτιάς.

Ο Ιταλός εθνικιστής διανοούμενος Κοραντίνι , έκανε λόγο ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα για ένα προλεταριακό έθνος. Δεν μπορεί να υπάρξει ελεύθερο έθνος χωρίς να είναι προλεταριακό. Και δεν μπορεί να υπάρξει γιατί πάντα οι δυνάμεις του κεφαλαίου στην απελεθεύρωση τους σε νέες αγορές, αγνοούν το έθνος. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα !


“Αστικός Εθνικισμός”.


Οι επαναστάτες εθνικιστές παρατηρώντας την μορφή του εθνικισμού διαμέσου των δεκαετιών θα πρέπει να βγάλουν πολύτιμα συμπεράσματα. Ασφαλώς εδώ θα πρέπει σε κάθε τόνο να επισημάνουμε ότι δεν υπάρχει “ενιαίος” εθνικισμός, με την έννοια ότι τα επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης αντιστοιχούν και σε μια ορισμένη πολιτική και ταξική θεώρηση του εθνικισμού.

Έτσι λοιπόν υπάρχει ο λεγόμενος αστικός εθνικισμός, ο εθνικισμός των αστών και της πολιτικής εξουσίας. Θα τον δούμε να επανέρχεται, όποτε η αστική τάξη στριμώχνεται από τις εξωτερικές πιέσεις και ψάχνει στηρίγματα στον λαό. Είναι ο “εθνικισμός” εκείνος που είναι απόλυτα ταυτόσημος με τα συμφέροντα της ηγετικής κλίκας, οικονομικής και πολιτικής. Άσχετα αν για κάποιο ορισμένο, μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα βρίσκεται σε νάρκωση, η αστική τάξη μπορεί και συχνά τον χρησιμοποιεί (πχ η εθνικιστική έξαρση για τον όνομα των Σκοπίων στις αρχές της δεκαετίας του 90). Είτε για να δείξει δήθεν μια “εθνική πολιτική”, είτε για να πιέσει άλλες χώρες σε μια σειρά ζητήματα, είτε για να ανοιχτεί σε καινούργιες αγορές. Ο αστικός εθνικισμός όχι μόνο δεν έχει σχέση με τον επαναστατικό/προλεταριακό εθνικισμό, μα αποτελεί το ακριβώς αντίθετό του. Είναι αντιδραστικός, ξεκάθαρα καπιταλιστικός, ιμπεριαλιστικός και σοβινιστικός. Είναι η ουρά της αστικής τάξης, αυτό που σήμερα ονομάζουμε ακροδεξιά.


“Μικροαστικός Εθνικισμός”.


Τα σύγχρονα κράτη, ξεκινώντας από ένα επίπεδο ομοσπονδίας και μικρών μισοαυτόνομων περιοχών, σε μια πρώτη μορφή συντεχνιακής ελεύθερης αγοράς, νιώσανε σε μια συγκεκριμένη χρονικά και ιστορικά στιγμή, την θηλεία στον λαιμό τους. Η ανάπτυξη του κεφαλαίου στένευε μέσα στα ασφυχτικά πλαίσια του περιορισμένου γεωγραφικά χώρου. Ο ”εθνικισμός” ήρθε τότε να παίξει έναν εξαιρετικά προοδευτικό ρόλο στην ανάπτυξη του καπιταλισμού. Η συνένωση όλων αυτών των κρατιδίων, σε ένα έθνος δημιούργησε πολύ ευνοϊκότερες συνθήκες στην παραπέρα ανάπτυξη του κεφαλαίου. Μια ανάπτυξη βέβαια που αργότερα δεν θα σταματούσε εκεί, αλλά θα πήγαινε και πολύ πιο πέρα από τα εθνικά σύνορα, στην σημερινή παγκοσμιοποιημένη αγορά.



Αλλά εμάς μας ενδιαφέρει η συγκεκριμένη χρονική περίοδος, γιατί μέσα σε αυτή την περίοδο γεννιέται και αργότερα θα πάρει και πολιτικά χαρακτηριστικά, αυτό που εμείς ονομάζουμε ως μικροαστικό εθνικισμό. Πρόκειται για τον εθνικισμό των ελεύθερων επαγγελματιών, των εμπόρων, του κλειστού συντεχνιακού επαγγέλματος, της μεσαίας αγροτιάς. Στις επαναστατικές του στιγμές θα προσελκύσει και μάζες μακροχρόνια ανέργων αλλά και ένα τμήμα της εργατικής τάξης. Είναι ο εθνικισμός των κινημάτων του μεσοπολέμου.

Όπως και ο αστικός εθνικισμός, αρνείτε την ταξική πάλη, είναι αντικομμουνιστικός, σοβινιστικός, αλλά ξέρει να ενεργοποιεί τα επαναστατικά ένστιχτα σε ορισμένο βαθμό. Όπως είπαμε και στην αρχή του κειμένου, η μικροαστική τάξη είναι τάξη ταλαντευόμενη ανάμεσα στην εργατική και την αστική τάξη. Με άλλα λόγια ανάμεσα στον καπιταλιστικό και τον σοσιαλιστικό δρόμο. Η ιστορική πείρα απέδειξε ότι κάθε προσπάθεια να συμβαδίσουν αυτά τα δυο είναι αποτυχημένη και ακόμα χειρότερα οδηγεί στην νίκη του καπιταλισμού.

Ο λόγος είναι ότι οι αντιθέσεις ανάμεσα στις δυνάμεις της εργασίας από την μια, και του κεφαλαίου από την άλλη είναι τεράστιες και ανειρήνευτες. Γι’αυτό και ο εκφυλισμός, η αντιδραστικότητα, ο καπιταλισμός που θριαμβεύει και τελικά ο ιμπεριαλισμός ήταν το αποτέλεσμα αυτού του είδους του εθνικισμού. Κανενός είδους πραγματικό σοσιαλισμό δεν μπορεί να φέρει ο μικροαστικός εθνικισμός και καμιά εθνική ανεξαρτησία. Τον “σοσιαλισμό” που οραματίζεται είναι ο εθνικός καπιταλισμός ή ένα συντεχνιακό σύστημα, ενώ την εθνική ανεξαρτησία την βαπτίζει μεγαλοϊδεατισμό και επεκτατισμό. Καλλιεργεί το μίσος και τις έριδες ανάμεσα στους λαούς, (ακόμα και στους Ευρωπαϊκούς) , αναπαράγει τα ιμπεριαλιστικά ιδεολογήματα σε μια σειρά ζητήματα και βασίζεται στον φόβο των μικροαστών απέναντι στους μετανάστες.

Σήμερα, αυτός ο εθνικισμός που κυριαρχεί ιδίως στην Ευρώπη δεν μπορεί παρά να παίξει αντιδραστικό ρόλο. Αποτελεί στην πράξη συνέχεια του αστικού εθνικισμού, είναι φορέας της αστικής πολιτικής. Με κανένα τρόπο δεν αντιλαμβάνεται σωστά ακόμα και το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας. Οι επαναστάτες εθνικιστές οφείλουν να διεξάγουν συστηματική πολεμική εναντίον θεωριών και πραχτικών του μικροαστικού εθνικισμού που δεν διαφέρει σε τίποτα από την ωμή άκρα δεξιά, αλλά είναι η σημερινή σύγχρονη ακροδεξιά στην πράξη. Και οφείλουμε να το κάνουμε αυτό, γιατί τέτοιες θέσεις και πραχτικές όχι μόνο διαστρεβλώνουν κατάφωρα τον επαναστατικό χαρακτήρα του εθνικισμού, όχι μόνο δημιουργούν αυταπάτες, μα κυρίως γιατί εγκλωβίζουν στις γραμμές τους ανθρώπινο δυναμικό, που υπό διαφορετικές συνθήκες θα μπορούσαν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην υπόθεση της επαναστατικής συσπείρωσης των εθνικιστών στην Ελλάδα.


Επαναστατικός / Προλεταριακός Εθνικισμός.


1. Ταξική Πάλη – Εθνικός Σοσιαλισμός.

Η αναγνώριση της ταξικής πάλης από την μεριά μας, είναι το ένα βασικό σημείο. Οι αντιθέσεις ανάμεσα στο κεφάλαιο και τα πλατιά λαϊκά στρώματα συνεχώς οξύνονται. Οι όποιες κατακτήσεις της εργατικής τάξης μέσα από πολύχρονους και αιματηρούς αγώνες, βλέπουμε καθημερινά να παίρνονται πίσω. Το κεφάλαιο ζητάει όλο και περισσότερα οδηγώντας έτσι τον λαό σε έναν νέο εργασιακό μεσαίωνα. Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, το πρόσφατο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο, οι ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ και το ξεπούλημά τους στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, η ανεργία σε συντριπτικά πλέον ποσοστά, η ακρίβεια σε είδη βασικής κατανάλωσης, η ιδιωτικοποίηση της υγείας και παιδείας είναι μερικά μόνο παραδείγματα, αρκετά όμως για να συνειδητοποιήσουμε ότι η ντόπια αστική τάξη μαζί με την Ε.Ε έχουν ήδη ξεκινήσει μια εκστρατεία ξεκληρίσματος κάθε λαϊκού εισοδήματος, μιας αντιλαϊκής πολιτικής που τα δίνει όλα στο κεφάλαιο.

Η αντίσταση των εργαζομένων στις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές αν και έχει μειωμένα χαρακτηριστικά μπροστά στο σύνολο της επίθεσης που δέχεται, παρόλα αυτά ενεργοποιείται,αντιστέκεται, διαδηλώνει στους δρόμους και απεργεί. Επομένως όχι μόνο η ταξική πάλη υφίσταται και δεν σταματά, μα συνεχώς οξύνεται.


Που οδηγεί η Ταξική Πάλη ;


Ο κοινωνικός πόλεμος που διεξάγεται, η συνέχιση της ταξικής πάλης δεν μπορεί παρά να έχει σκοπό το γκρέμισμα του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής πατρίδας. Εκεί τα μέσα παραγωγής εθνικοποιούνται, οι καπιταλιστές απαλλοτριώνονται, και τα συμβούλια των εργατών ασκούν την παραγωγή και τον έλεγχό της υπό τον καθοδηγητικό ρόλο του κόμματος.

Ο σοσιαλισμός των εθνικιστών δεν μπορεί παρά να είναι πραγματικά προλεταριακός και να βασίζεται στις δυνάμεις της εργασίας, καθώς επίσης θα πρέπει να παρεμβαίνουμε δυναμικά εκεί όπου αναπτύσσεται η ταξική πάλη, να ενισχύουμε τους δεσμούς μας με την εργατική τάξη και την μικρομεσαία αγροτιά και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Αναμφίβολα, εξαιρετικά δύσκολος και ανηφορικός αυτός ο δρόμος αν λάβουμε υπόψη την κατάσταση που επικρατεί στο τεμαχισμένο και απολιτικοποιημένο στην ουσία εθνικιστικό κίνημα. Το χτίσιμο και η οργάνωση αυτού του κινήματος γίνεται κυριολεκτικά όμως από το μηδέν και χρειάζονται γερά πολιτικά θεμέλια και στόχοι που πρέπει να διευκρινιστούν, όσα χρόνια κι αν χρειαστούν γι’αυτή την προσπάθεια.


Εθνικισμός / Διεθνισμός.


Μας κατηγορούν αρκετοί ότι ο εθνικός σοσιαλισμός είναι ανέφικτος. Κατ’ αρχήν θα απαντούσαμε ότι ιστορικά τον έχουμε δει να επιτυγχάνεται. Αυτό βέβαια σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο σοσιαλισμός θέλουμε να μείνει σε μια μόνο χώρα ή είμαστε ενάντια στον διεθνισμό γενικά.

Υπάρχει ο διεθνισμός του κεφαλαίου, της αστικής τάξης. Προφανώς είμαστε εχθροί αυτού του διεθνισμού που στην ουσία είναι ο λεγόμενος κοσμοπολιτισμός. Υπάρχει και ο εθνικισμός των αστών όμως, που είναι ο σωβινισμός και επεκτατισμός σε οιαδήποτε μορφή. Προφανώς είμαστε ενάντιοι και σε αυτόν τον εθνικισμό.

Οι ακροδεξιοί λένε «διεθνισμός και καπιταλισμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος». Εντελώς λάθος συμπέρασμα. Ο κοσμοπολιτισμός είναι ο διεθνισμός του κεφαλαίου που καμία σχέση δεν μπορεί να έχει με τον διεθνισμό των εργατών και των καταπιεζόμενων εθνών.

Από την άλλη, τμήμα της κομμουνιστικής και μη αριστεράς λέει «κοσμοπολιτισμός και εθνικισμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος».Λάθος συμπέρασμα επίσης, γιατί δεν έχουν ξεχωρίσει τον αστικό ή μικροαστικό σοσιαλισμό δηλαδή την ακροδεξιά, από τον πραγματικό εθνικισμό που είναι αντιαστικός και αντιιμπεριαλιστικός.

Εμείς λοιπόν λέμε, ότι επαναστατικός εθνικισμός και διεθνισμός είναι το ένα συμπλήρωμα του άλλου και καθόλου δεν αυτοαναιρούνται αλλά είναι διαλλεχτικά δεμένα. Εδώ θα παραθέσουμε τα λόγια του μεγάλου επαναστάτη Μάο , που είχε πει «ο κομμουνιστής που είναι διεθνιστής, μπορεί να είναι ταυτόχρονα και πατριώτης ; Θεωρούμε πως όχι μονάχα μπορεί, αλλά και πρέπει να είναι» και σε άλλο σημείο « για να πετύχουν την ολοκληρωτική χειραφέτηση, οι καταπιεζόμενοι λαοί, οφείλουν να στηρίζονται πρώτα απ’ όλα στο δικό τους αγώνα και μόνο, και δεύτερο στην διεθνιστική βοήθεια. Οι λαοί που επανάστασή τους έχει θριαμβέψει οφείλουν να βοηθούν εκείνους που αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους. Αυτός είναι ο δικός μας διεθνισμός».

Ο πατριώτης και κομμουνιστής Μάο, έβαλε το συγκεκριμένο ζήτημα στην σωστή και επαναστατική του διάσταση και είναι η καλύτερη απάντηση σε κάθε όψιμο “αντιεθνικιστή αριστερό” των γλυκών νερών, που από τον πολύ αντιεθνικισμό του χαρακτήριζε τον Μιλόσεβιτς χασάπη των Βαλκανίων και χειροκροτούσε τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς στην Σερβία παλιότερα, ενώ τώρα χειροκροτεί ξανά για την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου υπό τις ευλογίες των ΗΠΑ-ΕΕ.

Κλείνοντας λοιπόν το συγκεκριμένο ζήτημα που εξετάζουμε, θα λέγαμε ότι ασφαλώς ο αγώνας κάθε λαού για σοσιαλισμό είναι καθαρά εθνικός και αυτό γιατί εκτός από τις ιδιαίτερες πολιτικές, ιστορικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές ιδιαιτερότητες κάθε λαού, υπάρχει και ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης του κεφαλαίου που κάνει αδύνατη μια “παγκόσμια επανάσταση”. Από την άλλη επιβάλλεται η αλληλεγγύη σε κάθε έθνος και λαό που αντιστέκεται στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ή στο σιωνιστικό κράτος όπως οι λαοί της Μ.Ανατολής.


2. Η ιστορική φάση που διανύουμε / Ιμπεριαλισμός.


Βρισκόμαστε στο ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, στην εποχή των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού. Κύρια και σημαντικότερη ιμπεριαλιστική δύναμη είναι αναμφισβήτητα οι ΗΠΑ, που μόνο τα τελευταία χρόνια έχουν διεξάγει μια σειρά πολεμικές επιχειρήσεις, πνίγοντας στο αίμα έθνη και λαούς. Αυτό το ατέλειωτο μακέλεμα από πλευράς της υπερδύναμης γίνετε με μόνο σκοπό την εξυπηρέτηση των κατακτητικών τους σχεδίων, τον έλεγχο και νέων αγορών, την υπεράσπιση από τις άλλες ανταγωνίστριες ιμπεριαλιστικές χώρες, της πρωτοκαθεδρίας τους άσχετα από τις καταστροφικές συνέπειες που αυτοί οι πόλεμοι επιφέρουν.

Σε ρόλο ιμπεριαλιστικού ανταγωνιστή είναι η ΕΕ και συγκεκριμένα ο Γαλλογερμανικός άξονας. Πότε από κοινού με τις ΗΠΑ (πχ Σερβία) και πότε θέτοντας αμφισβητήσεις και διαφωνίες με σκοπό την καλύτερη προώθηση των δικών τους συμφερόντων (όπως στο Ιράκ), η ΕΕ συμμετέχει σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, προσφέροντας απλόχερα την βοήθειά της στην Αμερική.




Από την άλλη, τα τελευταία χρόνια, Κίνα και Ρωσία κάνουν πιο δυναμικά την εμφάνισή τους, ειδικά η Ρωσία όπου με τον Πούτιν κατάφερε να μπει σφήνα σε μια σειρά ζητήματα που πριν ελάχιστο χρονικό διάστημα, μόνο αφεντικό ήταν οι ΗΠΑ. Αυτό γίνεται πιο φανερό και στην περιοχή μας, στα Βαλκάνια, όπου η Ρωσία είναι άκρως αντίθετη στην ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου, δημιουργώντας ερείσματα στην Σερβική αστική τάξη και κάνοντας πολύ αισθητή την παρουσία της και σε άλλες χώρες όπως για παράδειγμα στο θέμα της πυρηνικής ενέργειας του Ιράν.

Οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις είναι βέβαιο ότι θα οξυνθούν σε ακόμα πιο μεγάλο βαθμό τα επόμενα χρόνια, δημιουργώντας επικίνδυνες καταστάσεις για χώρες και λαούς. Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας των επαναστατών εθνικιστών οφείλει να ενταθεί και να πάρει συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά.


Πολιτικοί άξονες του αγώνα των Εθνικιστών.


Όπως είπαμε ο εθνικισμός μας είναι αντιιμπεριαλιστικός μιας που μάχεται και παλεύει για πραγματική εθνική ανεξαρτησία. Βασικό σύνθημα και θέση μας, που συμπυκνώνει επαναστατικά και τα αισθήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας δεν μπορεί να είναι άλλο από το «ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ».

Η αντίθεσή μας στις πολιτικές των ιμπεριαλιστικών σχηματισμών δεν είναι μόνο σε επιμέρους ζητήματα αλλά συνολική. Η ανανεωτική αριστερά τύπου Σύριζα, ασκεί την όποια κριτική της στα κοινωνικά θεμέλια αυτών των σχηματισμών όπως κάνει για την Ε.Ε, και μάλιστα αφήνει να δημιουργούνται αυταπάτες, αφού διακυρρήσει ότι δήθεν αυτή η αντιλαϊκή μπορεί να αλλάξει και προτείνει την παραμονή της χώρας μας εντός της καπιταλιστικής Ε.Ε.

Το ίδιο κάνει και η ακροδεξιά. Χωρίς ΠΟΤΕ να βάζει ζήτημα εξόδου από τέτοιους οργανισμούς, κάνει ‘παράπονα’ όποτε το θυμάται, ότι στην Ε.Ε δεν εξασφαλίζεται η εθνική ανεξαρτησία και εκχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματα στις Βρυξέλλες. Οι δυο αυτοί πολιτικοί φορείς, φέρονται και πράττουν τελείως υποκριτικά με το να δημιουργούν αυταπάτες ότι τάχα τα όποια αρνητικά εμφανίζει η ΕΕ μπορούν να διορθωθούν, και θα διορθωθούν αν η χώρα ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΔΕΣΜΙΑ και μάλιστα σφίξει και άλλο της αλυσίδες της εξάρτησης.

Εκτός όμως από αυτό, υπάρχουν και άλλα ζητήματα που οι επαναστάτες εθνικιστές οφείλουν να προωθήσουν.

Είναι η πλήρη εναντίωσή μας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στα Βαλκάνια, με την πρόσφατη ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου. Σε αυτό το ζήτημα οφείλουμε να αναπτύξουμε συναγωνιστικούς δεσμούς με επαναστάτες εθνικιστές στις Βαλκανικές χώρες μακριά από σωβινισμούς που το μόνο που κάνουν, είναι να ενισχύουν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών για περαιτέρω διαμελισμό των Βαλκανίων και δημιουργία και άλλων κρατών-δορυφόρων στις ΗΠΑ.

Είναι ακόμα η καταδίκη από την μεριά μας, σε κάθε Ευρωσύνταγμα που ετοιμάζουν (τώρα το λένε Μεταρρυθμιστική Συνθήκη) που σκοπό έχει να κατοχυρώσει και νομικά την εξάρτηση των μικρών κρατών όπως της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και από την άλλη οι εγχώριες αστικές τάξεις να διευρύνουν τα οικονομικά τους πλεονεκτήματα εις βάρος των Ευρωπαϊκών λαών.

Αγώνας για εθνική ανεξαρτησία σημαίνει ακόμα να παλέψουμε και να εντάξουμε στόχους, όπως το δυνάμωμα της πάλης για να φύγουν οι Αμερικανικές βάσεις, να επιστρέψουν εντός των συνόρων όλοι οι Έλληνες φαντάροι και να μην υπάρξει καμιά αναγνώριση εκ μέρους της Ελλάδας στο κρατίδιο του Κοσσόβου.

Κάθε επαναστάτης εθνικιστής οφείλει να δυναμώσει τον αντιιμπεριαλιστκό αγώνα που είναι αγώνας εθνικός και λαϊκός για να σπάσει η διπλή κυριαρχία, από την μια του ιμπεριαλισμού και από την άλλης της ντόπιας αστικής τάξης.


Ζήτω ο Αγώνας για Εθνική Ανεξαρτησία και Σοσιαλισμό !

Εμπρός για ένα Επαναστατικό Εθνικιστικό Κίνημα !