Sic transit gloria mundi

γράφει ο Μυρμιδών

Πλέον είναι εξόφθαλμα φανερό ότι ακόμη και ο μεγαλύτερος κριτής του Ηλία Κασιδιάρη ή ο πιο απαισιόδοξος του «χώρου» δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί το επίπεδο της απόλυτης ιλαροτραγικής εξέλιξης των πραγμάτων μετά από τις φαεινές πολιτικές επιλογές του «μεγάλου ηγέτη». Ο Κασιδιάρης είναι πλέον και με την βούλα των πρόσφατων (ευρω)εκλογών πολιτικά τελειωμένος ή καλύτερα ξοφλημένος για πολλούς λόγους και επειδή «επανάληψις μήτηρ μαθήσεως εστί», χρήζει ανάδειξης εκ νέου των πολλών και διαφόρων λόγων, οι οποίοι τεκμηριώνουν τον παραπάνω χαρακτηρισμό.

Πρώτα απ’ όλα, όλες οι «στρατηγικές» και «διορατικές» κινήσεις του «αλάνθαστου» Κασιδιάρη απεδείχθησαν θνησιγενείς. Αρχικά, μέσω του κόμματος «Έλληνες» (προγενεστέρως Έλληνες Γ.Τ.Π., όνομα και πράγμα για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι), έπειτα μέσω του «ΕΑΝ» του εισαγγελέα Αναστασίου Κανελλόπουλου (επιλογή η οποία εκ των πραγμάτων εξέθεσε τον εθνικιστικό χώρο και έδωσε αφορμή στα μαρξιστοειδή να καυχιούνται για τάχα διασύνδεση της εθνικιστικής ιδεολογίας με το δικαστικό σύστημα ειδικότερα και το βαθύ κράτος γενικότερα), αργότερα ακολούθησε η «φοβερή» ιδέα του συνδυασμού «Ανεξάρτητων υποψηφίων» (ένα τέχνασμα της τελευταίας στιγμής, προκειμένου ο Κασιδιάρης να τέρψει τα τότε φανατικά του πλήθη, πριν τον εγκαταλείψουν μία ώρα αρχύτερα) και μεταγενέστερα των Σπαρτιατών (ή αλλιώς των «κοινωνικά νεοφιλελεύθερων-συνταγματικών πατριωτών»). 

Τέλος, ας μην λησμονείται και η απονομή του αυτοδιοικητικού χρίσματος στον πρώην ΟΝΝΕΔίτη επί Κυριάκου Μητσοτάκη Δήμο Κυριλλίδη και μετά στον διαβόητο Χαράλαμπο Γιώτη ως υποψήφιο ευρωβουλευτή του κόμματος των Πατριωτών με πρόεδρο τον Πρόδρομο Εμφιετζόγλου (ουδέν σχόλιον).

Για όλες αυτές όμως τις καταστρεπτικές πολιτικές κινήσεις δεν ειπώθηκε ούτε ένα συγγνώμη, ούτε ένα γιατί, παρά μόνο η γνωστή και κουραστική ρητορική περί «προδοτών» για να δικαιολογηθούν τα τεράστια αυτά λάθη. Αν όμως όλες αυτές οι κινήσεις ήταν ενέργειες «Εφιαλτών» (όπως χαρακτηριστικά αποκαλέστηκαν οι μέχρι πρότινος «υπερήφανοι» Σπαρτιάτες υπό τον Βασίλη Στίγκα, τον οποίο όμως ευθέως επέλεξε η «πολιτική διάνοια» ονόματι Ηλίας Κασιδιάρης), άραγε πως αυτός ο τόσο οξυδερκής πολιτικός ειδήμων δεν προέβλεψε τις προαναφερθείσες προδοσίες; 

Δεν ήξερε το ποιόν των όσων τώρα τον εγκατέλειψαν; Τελευταία στιγμή πληροφορήθηκε για το πόσο άσχετοι και ύπουλοι ήταν όλοι οι παραπάνω; Ήταν τόσο αφελής και αθώος όσο τον παρουσιάζουν οι ολοένα και φθίνοντες οπαδοί του ή μήπως ο Κασιδιάρης μπροστά στον βωμό της ιδιοτέλειας του δεν δίστασε να πράξει το οτιδήποτε ακόμη και αν αυτό θα μπορούσε να εκθέσει και να γελοιοποιήσει τον εθνικιστικό χώρο, διότι αδιαφορούσε παντελώς για τις συνέπειες των πράξεων του, προκειμένου να ικανοποιήσει την φιλαυτία του;

Όσοι από τότε ασκούσαν μία βάσιμη και ειλικρινή κριτική κατά των ιλαροτραγικών και ολέθριων πολιτικών του επιλογών όμως, ήταν μία ζωή οι «προδότες» του εθνικισμού, αν και ειρήσθω εν παρόδω, εκείνοι, οι οποίοι τόσο εύκολα και σχεδόν ενστικτωδώς κατηγορούσαν τους επικριτές του Ηλία Κασιδιάρη ως «υπονομευτές» του εθνικιστικού χώρου, είναι οι ίδιοι, οι οποίοι έπλεκαν το εγκώμιο σε «προσωπικότητες» σαν τον καπιταλιστή υποστηρικτή των κρυπτονομισμάτων, δηλαδή τον Τέρρυ Χατζηιερεμία ή εσχάτως στήριξαν τον Γιώτη ως υποψήφιο ευρωβουλευτή, μόνο και μόνο επειδή αμφότεροι ήταν στελεχωμένοι στο ανύπαρκτο πλέον κόμμα των Ελλήνων. Δηλαδή υποστήριζαν με στόμφο άτομα, τα οποία τώρα με μένος κατηγορούν λυσσαλέα!

Λίαν προσφάτως όμως ο Εμφιετζόγλου τους εξέθεσε για ακόμα μία φορά, καθώς σε μία ανάρτηση του, η οποία τώρα διεγράφη από τον ίδιο, ο Εμφιετζόγλου πρότεινε για Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας τον διώκτη των εθνικιστών Νίκο Δένδια και στην θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας τον Κώστα Καραμανλή! Οι ίδιοι άνθρωποι με άλλα λόγια, οι οποίοι μιλούν συνεχώς και επιμόνως για το πόσο άδικα ο Κασιδιάρης (και όχι μόνο) είναι στην φυλακή, στήριξαν στις προηγούμενες ευρωεκλογές έναν πολιτικό αρχηγό, ο οποίος προτείνει για πρωθυπουργό τον Δένδια, επειδή τους το ζήτησε ο Ηλίας Κασιδιάρης. 

Εν ολίγοις, ψήφισαν στα τυφλά και εντελώς απερίσκεπτα έναν άνθρωπο μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν το «εγώ» του κάλπικου ηγέτη τους!  Ακόμη και αν οι Κασιδιαρικοί ισχυρίζονται ότι δεν στήριξαν ευθέως τον Εμφιετζόγλου και το κόμμα του παρά μόνο τον Γιώτη, επί της ουσίας η στήριξη προς τον Γιώτη ως υποψήφιο του κόμματος του Εμφιετζόγλου, θα επηρέαζε αναγκαστικά και το κόμμα των Πατριωτών είτε το θέλουν, είτε όχι.

Η δικαιολογία πάλι γνωστή … όταν υπάρχει. Η αιώνια δικαιολογία είναι ότι ο Ηλίας Κασιδιάρης «δεν ήξερε» ή και «δικαιολογείται» επειδή είναι στην φυλακή. Πέραν του γεγονότος όμως ότι οι πολιτικές του επιλογές αποδείχθηκαν λανθασμένες επανειλημμένα, το σημαντικότερο όλων είναι ότι δεν εξαναγκάστηκε ποτέ ο Κασιδιάρης να στηρίξει αυτά τα πρόσωπα, αντιθέτως τα επέλεξε παρ’ όλο του ότι είναι στην φυλακή, διότι ήθελε να το πράξει και παρά τις τυχόν συνέπειες. 

Όσοι ισχυρίζονται λοιπόν τώρα, κατόπιν εορτής, ότι τάχα ο «μέγας πολιτικός νους» δεν ήξερε ή ότι τον «μαχαίρωσαν πισώπλατα», όχι μόνο αυτοαναιρούνται από την πραγματικότητα, αλλά ομολογούν εμμέσως πλην σαφώς την έλλειψη της οξυδέρκειας του «ηγέτη» τους, διότι όσοι τον εγκατέλειψαν είναι όχι απλά πολλοί, αλλά και πολύ στενοί του συνεργάτες. 

Εάν ένας «οξυδερκής» ηγέτης δεν μπορεί να ξεχωρίσει έναν τυχάρπαστο μητσοτακικό, πολλώ δε μάλλον έναν τυχοδιώκτη νεοδημοκράτη για παράδειγμα, από έναν τίμιο και συνεπή εθνικιστή, τότε απλούστατα δεν πρόκειται περί «ηγέτη», αλλά περί ενός ανθρώπου, ο οποίος νοιάζεται μόνο για την αυτοπροβολή του και την συγκέντρωση ποσοστών, δίχως να ασχολείται ουσιαστικά και πολιτικά με την Ιδέα ή την Ελλάδα.

Ο προαναφερθείς Χαράλαμπος Γιώτης απεχώρησε προ ολίγων ημερών από τον συνδυασμό του Κασιδιάρη στο δημοτικό συμβούλιο Αθηνών μαζί με την Μπέτυ Γιάννα, αφήνοντας όμως βαρύτατες κατηγορίες προς πάσα κατεύθυνση, δίχως να προσδιορίζει ακριβώς τα πρόσωπα (ως συνήθως). Μένει βέβαια να γίνει πιο συγκεκριμένος, αντί να στέκεται σε «δημιουργικές ασάφειες», οι οποίες ερμηνεύονται αυθαίρετα κατά το δοκούν. 

Βέβαια, παρά την αποχώρησή του, ο Γιώτης διατήρησε την θέση του στο δημοτικό συμβούλιο των Αθηνών, όπως αναλόγως έπραξε και ο πρώην ΟΝΝΕΔίτης επί Μητσοτάκη, Δήμος Κυριλλίδης. Η αλήθεια είναι ότι για λόγους αμιγώς ιδεολογικούς και ηθικούς όλοι οι προαναφερθέντες αυτοδιοικητικοί σύμβουλοι έπρεπε να παραδώσουν την έδρα τους, διότι οι ίδιοι δήλωναν από μόνοι τους ότι εκλέχθηκαν μέσω του ιδίου του Κασιδιάρη, τον οποίο τώρα εγκαταλείπουν. 

Εν πάσει περιπτώσει, η ουσία είναι ότι τόσο σε επίπεδο αυτοδιοίκησης, όσο και σε γενικότερα εκλογικό με τους Σπαρτιάτες, όλες οι πολιτικές επιλογές του Κασιδιάρη απετέλεσαν μία θλιβερή τρύπα στο νερό.

Ο Ηλίας Κασιδιάρης απεδείχθη παντελώς ανίκανος και ένα χείριστο κακέκτυπο της «Χρυσής Αυγής» και συγκεκριμένα του ίδιου του Νίκου Μιχαλολιάκου, διότι επέλεξε ιδεολογικά ακατάρτιστα πρόσωπα, άφησε έδαφος για περαιτέρω ανάπτυξη μορφωμάτων της αστικής ακροδεξιάς/»συντηρητικών» φιλελεύθερων δημιουργώντας μικρούς κασιδιαρίσκους, ήτοι νέους ηγετίσκους που απέκτησαν φήμη μέσω του Κασιδιάρη, πράγμα που οδήγησε σε περαιτέρω διάσπαση, διαίρεση και συρρίκνωση του εθνικιστικού κινήματος. 

Λόγω των ανωτέρω επιλογών υπάρχουν και ορισμένοι, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι πιθανώς όλες αυτές οι ενέργειες έγιναν ακόμη και εσκεμμένα ή ενορχηστρωμένα, αλλά ειλικρινά πιστεύω ότι είναι περισσότερο αποτέλεσμα του φανατισμού και της πλήρους αδιαφορίας ή απερισκεψίας του Κασιδιάρη. Εξάλλου για μια παράνομη πράξη αρκεί και η αμέλεια ή ακόμη και ο ενδεχόμενος δόλος, θα έλεγε ένας κακοπροαίρετος και ο νοών νοείτω.

Από εδώ και πέρα το δεδομένο είναι ότι πλέον κυρίαρχοι πολιτικά είναι ο Βελόπουλος και η Λατινοπούλου, δηλαδή αυτό που πάντα ήθελε το σύστημα, μία βολική και ελεγχόμενη ακροδεξιά, η οποία θα εγκλωβίσει τον εθνικιστικό χώρο και δεν θα τον αφήσει να αναδειχθεί εκ νέου ενώ στα παρασκήνια ενισχύουν τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. 

Όμως όσο και αν διαφωνεί ο κάθε συνειδητός εθνικιστής με τον Βελόπουλο και την Λατινοπούλου, οφείλει να παραδεχθεί ότι ουδέποτε τα παραπάνω πολιτικά πρόσωπα απέκρυψαν ή υποκρίθηκαν αυτό, το οποίο είναι! Τουναντίον, ο μεν ο Βελόπουλος δηλώνει υπερηφάνεια για την Πασοκική του κομματική προέλευση, η δε Λατινοπούλου για την αστική δεξιά της καταγωγή και δη για την φανατική της υποστήριξη για το κράτος δολοφόνο το Ισραήλ!

Όσο για τον θλιβερό Κασιδιάρη, ο πολιτικός του τάφος δημιουργήθηκε από τον ίδιο και κυρίως από την ματαιοδοξία του, γι’ αυτό και άλλωστε ένα σημαντικό και πλέον πολύ μεγάλο τμήμα των οπαδών του αρνείται να τον στηρίξει ξανά, διότι όπως λένε και οι ίδιοι οι πρώην συναγωνιστές του: «δεν έχει δημοσκοπική δυναμική», όπως έχει αντίστοιχα η «Ελληνική Λύση» ή η «Φωνή Λογικής», οπότε τον εγκαταλείπουν συνειδητά και μαζικά. 

Εδώ έγκειται και η ειρωνεία της υπόθεσης. Ο ίδιος άνθρωπος που λίγα μόλις χρόνια πριν επικεντρώθηκε και επικαλείτο συνεχώς και επιμόνως τα ποσοστά και την δημοφιλία του και δεν ασχολήθηκε με την ίδια την εθνικιστική ιδέα παραγωγικά, πλέον έχασε και ό,τι απέμεινε από τα ποσοστά και την δημοφιλία του! 

Αυτό το οποίο επιτέλους συνειδητοποίησαν ακόμη και οι πιο φανατικοί οπαδοί του είναι ότι ο Κασιδιάρης έστω και αν καταφέρει ποτέ να αποφυλακιστεί, πράγμα αδύνατο λόγω των ανόητων πολιτικών του κινήσεων, οι οποίες τον στοχοποίησαν εκ νέου, δεν θα έχει δυνατότητα συμμετοχής στα κοινά, συνεπώς όσοι φαντασιώνονται μέχρι και σήμερα ότι θα τον δουν σύντομα πρωθυπουργό, δεν αποτελούν ρομαντικούς εθνικιστές, αλλά πανηλίθιους προσωπολάτρες, οι οποίοι πλανώνται πλάνην οικτρά! 

Επειδή υπάρχουν και αυτοί λοιπόν, είναι απορίας άξιον αν ο Κασιδιάρης θα φανεί τόσο ανεγκέφαλος ώστε να επιμείνει σε νέο εκλογικό τέχνασμα με κόστος την περαιτέρω συρρίκνωση της εκλογικής του απήχησης, δυστυχώς όμως η βλακεία είναι αήττητη!

Κυπριακές Εθνικιστικές εκδόσεις Reconquista

Κυκλοφορεί από τις Κυπριακές Εθνικιστικές εκδόσεις Reconquista, Το Μανιφέστο του Επαναστάτη Εθνικιστή που γράφτηκε το μακρινό 1976 από τον Φρανσουα Ντυπρα, έναν εκ των ιδρυτών του Εθνικού Μετώπου στην Γαλλία και μάρτυρα του Ευρωπαϊκού Εθνικισμού. 

Το βιβλίο μπορείτε να το προμηθευτείτε από βιβλιοπωλεία του χώρου στην Αθήνα, καθώς και μέσω παραγγελίας στο τουιτερ στην σελίδα @ReconquistaCy

Κυκλοφορεί από τις Κυπριακές Εθνικιστικές εκδόσεις Reconquista η συγκλονιστική ομιλία του Δρ. Γιόζεφ Γκαίμπελς, Μπολσεβικισμός, θεωρία και πράξη, που έγινε στις 10 Σεπτεμβρίου, 1936 στην Νυρεμβέργη, στο 8ο Συνέδριο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. 

Στην ομιλία αυτή, ο Γκαίμπελς αναλύει την παγκόσμια απειλή που θέτει ο μπολσεβικισμός σε σχέση με τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο.  Παρόλο που έχουν περάσει 88 χρονιά από τότε, θίγονται ζητήματα που ακόμα και σήμερα δεν παύουν να είναι επίκαιρα, γεγονός που καταδεικνύει την διορατικότητα και την ορθότητα των απόψεων του ομιλητή. 

Το βιβλίο μπορείτε να το προμηθευτείτε από βιβλιοπωλεία του χώρου στην Αθήνα, καθώς και μέσω παραγγελίας στο τουιτερ στην σελίδα @ReconquistaCy

«Συνέντευξη με τον Μαύρο Στρατιώτη που αθωώθηκε για την Σφαγή του Μιλάνο» - La Stampa, 10 Μαρτίου 1986

Μετάφραση για την συντακτική ομάδα: Μαυρομετωπίτης

Κύριε Φρέντα, ο ιδανικός κατ΄εσάς πολιτικός είναι ο Χομεϊνί. Έχετε διαβάσει ότι διέταξε τους Ιρανούς στρατιώτες να αφαιρέσουν το αίμα των Ιρακινών αιχμαλώτων, πριν τους σκοτώσουν, και να το αποστείλουν για μεταγγίσεις τραυματιών;

«Η επανάσταση του Χομεϊνί είναι η μόνη αληθινή επανάσταση. Μία ιερή κοινωνία με επικεφαλής κάποιον φωτισμένο από την Αλήθεια όχι από τον Διαφωτισμό. Το Ιράν μου θυμίζει την Μεσαιωνική Ευρώπη και αποτελεί τον «ιερέα» της δικαιοσύνης. Το αίμα που πήραν από τους κρατούμενους; Αυτές είναι οι τραγωδίες όσων αναλαμβάνουν ευθύνες. Είναι προτιμότερο να σώσουμε τους εχθρούς τους λαού ή αυτούς που πεθαίνουν για την κοινότητα; Ο Ρήγκαν από την άλλη είναι η πεμπτούσια του μερκαντιλισμού και της ηγεμονίας των ΗΠΑ, είναι η χείριστη έκφραση μίας αντι-ευρωπαϊκής κοινωνίας!»

Η αλήθεια, την οποία επικαλείστε, πρέπει να λέγεται πάντα; Είναι θεμιτό να λέει κάποιος ψέματα μπροστά σε έναν δικαστή αρνούμενος εγκλήματα;

«Δεν πρέπει να λες ψέματα αλλά πρέπει, αν χρειαστεί, να κρύβεις την αλήθεια. Ο πολιτικός στρατιώτης μάχεται για την αλήθεια και μπορεί να την υπηρετήσει σιωπώντας για αυτή. Ύστερα, ο νομικός κώδικας επιτρέπει στον κατηγορούμενο να λέει ψέματα ή κάνω λάθος;»

Υπάρχει ελπίδα να βρούν έκφραση οι Ιδέες σας;

«Μπορεί να σας φανεί περίεργο αλλά πιστεύω στην Ρωσία. Αν καταφέρει να απελευθερωθεί από τις αποικιοκρατικές τις βλέψεις, αν εκκαθαριστεί από τον μαρξισμό - λενινισμό. Τότε θα μπορέσει να ενοποιήσει την Ευρώπη των εθνοτήτων. Ίσως, όμως, αυτό να είναι μία ουτοπία. Αλλά σίγουρα οι ΗΠΑ είναι το χειρότερο κακό. Όχι, δεν μου αρέσει ο Πάπας Wojtyla, είναι αρχηγός κράτους, όχι πνευματικός ηγέτης».

Στην φυλακή φοβηθήκατε μη σας σκοτώσουν; Πώς την θυμάστε;

«Ένας πολιτικός στρατιώτης δεν μπορεί να έχει κανέναν φόβο γιατί αλλιώς δεν θα σεβόταν τον εαυτό του. Προσπάθησα να επιβιώσω κατανοώντας πως να ζώ στα άκρα. Έτσι προσπάθησα να γιατρέψω την αρρώστια για να μην κυριευτώ από την λάσπη των γεγονότων. Ένα είδος πνευματικής ασπιρίνης».

Γιατί δραπετεύσατε;

«Επειδή ένας στρατιώτης δεν παραδίνεται. Είχα μάθει από μία συγκεκριμένη πηγή ότι είχε ήδη αποφασιστεί ισόβια κάθειρξη για μένα». Η γυναίκα του διακόπτει: «Μας ενημέρωσε ο γραμματέας ενός Χριστιανοδημοκράτη υπουργού». Αλλά ο Φρέντα την σταματάει: «Απλά το ξέραμε. Αν με βοήθησαν στοιχεία του οργανωμένου εγκλήματος; Μου είπαν αργότερα ότι είχαν τον χαρακτήρα μίας μαφιόζικης οργάνωσης, αλλά δεν με ενδιέφερε. Αυτό που ήταν σημαντικό για μένα ήταν ότι παρέμειναν πιστοί. Δεν ζητούσα ποινικό μητρώο αλλά την βοήθεια που παρέχει άτομο σε άτομο, ανιδιοτελώς».

Και αυτοί οι 16 θάνατοι; Εκείνο το μακελειό στην τράπεζα, τα πολλά που ακολούθησαν, το μακελειό με το τρένο των Χριστουγέννων;

«Μία σφαγή δεν είναι καν μέρος μίας αυθεντικής λογικής της τρομοκρατίας. Όταν σκέφτομαι αυτά τα πράγματα, κλείνομαι στον εαυτό μου, δεν θέλω να μιλήσω για αυτά. Νιώθω απογοητευμένος. Η Piazza Fontana μπορεί να θεωρηθεί ατύχημα, όποιος έβαλε τις βόμβες μάλλον δεν επιθυμούσε αυτά τα αποτελέσματα. Και μου φαίνεται ότι το ίδιο υποστήριξε και ο Andreotti. Γιατί λοιπόν να συνεχίσουμε να μιλάμε για την στρατηγική της έντασης;»

Και η ζωή;

«Κανείς δεν την σέβεται όπως εγώ. Είμαι χορτοφάγος για να μην σκοτώνω, εγώ που κατηγορούμαι ότι είμαι κακός που σκοτώνει».

ΠΗΓΗ: https://spazio70.com/societa-e-cultura/facce-da-anni-settanta/freda-la-rivoluzione-di-khomeini-e-lunica-vera-rivoluzione/

Οικογένεια Assad: μετά απορούν κάποιοι γιατί τους μισούν οι Σιωνιστές;

 

Για την Συρία (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

 

Είναι αναμφίβολο ότι τα τελευταία χρόνια ο Άξονας της Αντίστασης ενάντια στον Σιωνισμό και την Παγκόσμια Πλουτοκρατία βρίσκεται στην Μέση Ανατολή. Τα μπααθικά καθεστώτα, ο νασσερισμός, η κληρονομιά του Καντάφι, η Χεζμπολάχ, η Παλαιστινιακή Indifada και το ένδοξο Ιράν πρωτοστατούν στην μάχη ενάντια στο εβραϊκό κτήνος και την «Διεθνή του Χρυσού» που θέλει να υποδουλώσει την ανθρωπότητα στην χειρότερη σκλαβιά. 

Ο δρόμος της εθνικής και οικονομικής ελευθερίας περνάει μόνο μέσα από τα όπλα των Αράβων αγωνιστών που πασχίζουν να κρατήσουν μακριά από τα «κάστρα τους» τους υπάνθρωπους Αμερικάνους, τους Ισραηλινούς σφαγείς και τους πρεζομένους σαλαφιστές/ουαχαμπίτες.

Ωστόσο, ο αγώνας είναι άνισος. Η παθιασμένη και φανατική αντίσταση των Αγωνιστών της Ελευθερίας προσκρούει πάνω στην πάνοπλη, πανίσχυρη και υπέρτερη τεχνολογικά και στρατιωτικά δράση των Αμερικανοσιωνιστών που έχουν βρεί την κατάλληλη ευκαιρία να αλλάξουν τον χάρτη της Μέσης Ανατολής. Δεν ξεχνάμε τον Σολεϊμανί, τον Χανίγια, τον Σινουάρ, τον Νασράλα και τους χιλιάδες άλλους άσημους μάρτυρες στον αγώνα ενάντια στο κτήνος. 

Φαίνεται πως ο κύκλος αίματος ήρθε η ώρα να συμπεριλάβει την Συρία και τον Άσαντ. Η Χώρα των Φοινίκων άντεξε για χρόνια στις επιθέσεις των Δυτικών πλουτοκρατών, των σαλαφιστών, των Τούρκων και των Εβραίων. 

Παρόλα αυτά η ήττα στα υπόλοιπα μέτωπα, οι υπόγειες συμφωνίες και τα γεωπολιτικά παιχνίδια με κύρια υπαίτια την Μόσχα που κάρφωσε την «πισώπλατη μαχαιριά» στον άλλοτε μεγάλο της σύμμαχο, έφερε τον συρφετό των αντικαθεστωτικών σκουπιδιών στην πρωτεύουσα της Δαμασκού σηματοδοτώντας το τέλος του τελευταίου κάστρου Μπααθικής κυριαρχίας στη Μέση Ανατολή. 

Η χώρα στην οποία κατέφυγε και δραστηριοποιήθηκε ο Alois Brunner, η χώρα των ιδεολόγων και μαχητών του SSNP βρίσκεται πλέον υπό τον έλεγχο των ξένων πρακτόρων που λιώνουν μέσα στα ναρκωτικά και τα δολάρια που τους δίνουν με το τσουβάλι οι δυτικοί δημοκράτες και οι αντιδραστικές μοναρχίες του Κόλπου. 

Μεγάλοι κερδισμένοι Ισραήλ και Τουρκία που θα δούν τα κράτη τους και την εδαφική τους επικράτεια να μεγαλώνουν, στα πρότυπα του «Μεγάλου Ισραήλ» ο ένας και στα πρότυπα της «Μεγάλης Τουρκίας» ο άλλος. 

Από την εξίσωση δεν βγαίνουν και οι Κούρδοι της Ροζάβα οι οποίοι έπαιξαν το γεωπολιτικό παιχνίδι Αμερικάνων και Σιωνιστών αλλά και οι Έλληνες αναρχικοί που τους στήριξαν.

Ως Έλληνες εθνικοεπαναστάτες δηλώνουμε την πλήρη στήριξη μας στον μαχόμενο στρατό του Μπασάρ Αλ - Άσαντ, τους Σύριους μαχόμενους εθνικιστές και τους αγωνιστές του SSNP. Δηλώνουμε την πλήρη στήριξη μας στον Άσαντ, τους Μπααθιστές και το SSNP.

Νίκη στα όπλα των Σύρων Εθνικιστών! ΖΉΤΩ Η ΝΙΚΗ!

πηγή

Συρία ώρα μηδέν: άρθρο του Ιφικράτη Αμυρά

 Εάν πέσει το καθεστώς Άσσαντ στην Συρία, την μεγαλύτερη ευθύνη θα φέρουν οι δυνάμεις του πολυπολικού κόσμου, και όχι οι υποστηρικτές των ανταρτών (Ισραήλ, Κούρδοι, ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, Τουρκία). 

Την μεγαλύτερη ευθύνη θα φέρουν η Ρωσία, η Κίνα, και το Ιράν. Είναι εγκληματικό το να αδιαφορούν και μην στέλνουν στρατεύματα, άμεσα. 

Ειδικώς η Κίνα δεν έχει καμμία δικαιολογία. Δεν έχει ανοικτά μέτωπα όπως η Ρωσία στο ουκρανικό μέτωπο, ή το Ιράν στο μέτωπο με το Ισραήλ.  

Ο έλεγχος της Συρίας από τις δυνάμεις του μονοπολικού κόσμου αυτομάτως θα δημιουργήσει κινδύνους για τον Λίβανο, την Παλαιστίνη, την Υεμένη, το Ιράν. Και έπεται η Ρωσσία και η Κίνα.

Περιττό να πούμε ότι απέναντι από την Κύπρο θα υπάρχει ένα ισλαμικό χαλιφάτο. 

Είναι δε χαρακτηριστικό ότι η Τουρκία ενώ απέφυγε να στηρίξει ενόπλως της Χαμάς κατά του Ισραήλ, δεν έχει κανένα πρόβλημα στο να στηρίξει τους ισλαμιστές αντάρτες της HTS κατά της συριακής κυβερνήσεως. Αυτό δείχνει ξεκάθαρα ότι όπου η Τουρκία οσμίζεται αδυναμία και διαβλέπει έλλειψη ισχυρής αντιστάσεως, επεμβαίνει. 

Αν η Κίνα απειλούσε με στρατιωτική επέμβαση υπέρ του καθεστώτος Άσσαντ, η τουρκική κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να δηλώσει ότι εύχεται στους ισλαμιστές αντάρτες να φτάσουν μέχρι την Δαμασκό. 

Προφανώς δεν περιμένουμε από το ρωμέικο ανθελληνικό καθεστώς να πράξει κάτι υπέρ του καθεστώτος Άσσαντ. Αδιαφορεί εδώ και 13 χρόνια για τις συνέπειες της δυτικής στρατηγικής στην συγκεκριμένη περιοχή, την οποία ακολουθεί τυφλώς, σαν υπνοβάτης. 

Αν πέσει το καθεστώς Άσσαντ η παρηκμασμένη Δύση θα αντιμετωπίσει στην Συρία μία χαοτική κατάσταση σαν αυτή που βλέπουμε στην Λιβύη τα τελευταία 13 χρόνια, με εκατομμύρια νεκρούς και εκτοπισμένους. Αλλά δεν την νοιάζει διότι διοικείται από αυτοκτονικούς ηλιθίους, οι οποίοι θεωρούν ότι έτσι καταφέρνουν ένα σοβαρό πλήγμα στο πολυπολικό γεωπολιτικό στρατόπεδο.

Κερδισμένοι από την ανατροπή του Άσσαντ θα είναι το πολιτικό ισλάμ και όσοι υποστηρίζουν ένα παγκόσμιο ισλαμικό χαλιφάτο. Σε καμμία περίπτωση η αυτοκτονική Δύση.  

Το συμπέρασμα είναι ότι αφ' ενός η Ελλάς πρέπει να απεγκλωβιστεί άμεσα από το δυτικό στρατόπεδο, αφ' ετέρου δεν πρέπει να έχει καμμία εμπιστοσύνη στις μεγάλες δυνάμεις του πολυπολικού στρατοπέδου.

Julius Evola

«Πρέπει να είσαι απείθαρχος σε μια κοινωνία ηλιθίων, δημοκρατών, γελοίων. 

Φυσικά θα σου το ανταποδώσουν με μίσος ή αδιαφορία.

Θα σε εξορίσουν στην έρημο της ανωνυμίας, στην έρημο της ασημαντότητας. 

Δεν συνειδητοποιούν ότι κάνουν χάρη στον εαυτό τους. 

Είναι ωραίο να είσαι μακριά από όλα τα πλήθη.

Να είσαι αυτός που εξακολουθεί να είναι «Άριο» πνεύμα σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή ή αμερικανική πόλη, με τους ουρανοξύστες και την άσφαλτο, με την πολιτική και τον αθλητισμό της, με τα πλήθη που χορεύουν και φωνάζουν, με τους εκφραστές του κοσμικού πολιτισμού και της άψυχης επιστήμης και ούτω καθεξής.

Μέσα σε όλα αυτά μπορεί να αισθάνεται πιο μόνος, αποκομμένος και νομαδικός από όσο θα ένιωθε στην εποχή του Βούδα, υπό συνθήκες φυσικής απομόνωσης και πραγματικής περιπλάνησης»

Julius Evola

Φασισμός και εκπαίδευση (Die Griechische Zeitung)

 

Μια σύνοψη του φασιστικού εκπαιδευτικού συστήματος και η σχολή των μελλοντικών "φιλόσοφων-βασιλέων" (μεταρρύθμιση Τζεντίλε 1923)

Ο Τζεντίλε όντας Υπουργός Δημόσιας Παιδείας το 1923 επί κυβέρνηση του Ντούτσε, μαζί με τον Giuseppe Lombardo Radice, ανέπτυξε μια διαφορετική προσέγγιση φασιστικής κατήχησης και ανάδειξης των σπουδαιότερων μαθητών για την ανάληψη υψηλών ευθυνών στις κυβερνητικές θέσεις του Κράτους. 

Εν συντομία, θέσπισε να είναι υποχρεωτική η στοιχειώδης εκπαίδευση στα 10 έτη ( εκ των οποίων τα πέντε πρώτα χρόνια είναι η πρωτοβάθμια εκπαίδευση και τα υπόλοιπα είτε στο scuola media (θα λέγαμε το αντίστοιχο ΓΕΛ με ελληνικά δεδομένα) ή στο avviamento al lavoro (το αντίστοιχο ΕΠΑΛ) που έδινε γρήγορη πρόσβαση στα χαμηλά στρώματα του εργατικού δυναμικού).

Η κορύφωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ανάμεσα και στις υπόλοιπες επιλογές των μαθητών, ήταν το liceo classico (Λύκειο) που για λίγα έτη θα έδινε την δυνατότητα εισαγωγής, μέσω εξετάσεων, στις πανεπιστημιακές σχολές. Το liceo classico προοριζόταν για τους λίγους, για τους πιο ταλαντούχους, για τους πιο ικανούς, για εκείνους που προορίζονταν από την φύση τους για μεγάλους ρόλους διακρίνοντας τους από την μάζα, τα χαμηλά στρώματα της κοινωνίας. 

Η αριστοκρατική αντίληψη αυτή απευθυνόταν μόνο σε άρρενες και όχι γυναίκες, καθώς ο ρόλος των γυναικών εθεωρείτο από την φιλοσοφία του Φασισμού, διαφορετικός του ανδρός και ως εκ τούτου επιδίωκαν την καλλιέργεια της γυναικός στα πρότυπα της και στον ιδανικό ρόλο της εντός της κοινωνίας. 

Εκτός αυτού, κατά τον ίδιο τον Υπουργό Παιδείας, οι γυναίκες δεν θα έπρεπε να διαχειρίζονται θέσεις με υψηλό πνευματικό χαρακτήρα, γιατί δεν διακατέχονται από το απαραίτητο σθένος, τον χαρακτήρα και αυτοσυγκράτηση (χαρακτηριστικά που πίστευε οι γυναίκες δεν διακατέχονται από την φύση τους). 

Το βασικότερο περιεχόμενο διδασκαλίας  ήταν η ενασχόληση με την φιλοσοφία και την νομική καθώς αυτές ήτανε οι βασικότερες στοιχειώδεις γνώσεις για τους προοριζόμενους "φιλόσοφους-βασιλείς" της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Το 1929 όμως, έπειτα από την Συμφωνία του Λατερανού, ήταν υποχρεωτική η εκμάθηση των θρησκευτικών (κάτι που ο Τζεντίλε, ενώ θεωρούσε απαραίτητο να διδάσκεται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και ευρύτερα στο λαό, στους μελλοντικούς "άρχοντες" δεν χρειαζόταν αυτή η ανάγκη, το μάθημα φιλοσοφίας ήταν πολύ ελεύθερο και δεν ακολουθούσε κάποιο κρατικό πρόγραμμα).

Σε δοκίμιο περί της "ενότητας του γυμνασίου και η ελευθερία των σπουδών" (1902) ο Τζεντίλε αναφέρει : "Οι σπουδές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι από την φύση τους αριστοκρατικές, η μάθηση για τους λίγους, για τους καλύτερους [...] επειδή προετοιμάζονται για επιστημονικές μελέτες, που δεν μπορεί να είναι προνόμιο κανενός πέρα εκείνων των λίγων, τους οποίους η ευφυία τους προορίζει ή το οικογενειακό υπόβαθρο και ο πλούτος που μπορούν να συμβάλλουν στην επίτευξη υψηλών ιδανικών" (*κάτι δηλαδή που ο φτωχός δεν μπορεί εύκολα να κατανοήσει).

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Η Κριτική του Carl Schmitt ενάντια στον Φιλελευθερισμό και η έννοια της Απο-Πολιτικοποίησης (Λαϊκός Παρατηρητής)

Το 1932, στις τελευταίες ημέρες της θνήσκουσας δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ο Carl Schmitt εκδίδει το βιβλίο του "Η Έννοια του Πολιτικού" (The Concept of the Political - Der Begriff des Politischen). Ο Schmitt αναλύει διεξοδικά ποια είναι η φύση του Πολιτικού στο πρώτο μέρος του βιβλίου. Συνοπτικά, η έννοια του Κράτους προϋποθέτει την έννοια του Πολιτικού. 

Έχοντας ο συγγραφέας στο μυαλό του τα σύγχρονα εθνικά κράτη, και όχι τις διάφορες πολιτικές οντότητες της αρχαίας ή μεσαιωνικής περιόδου, ορίζει το Κράτος «με την κυριολεκτική του έννοια και την ιστορική του εμφάνιση» ως μία συγκεκριμένη οντότητα ενός λαού, η οποία αντιθέτως με τα υπόλοιπα συλληφθέντα είδη οντοτήτων, αποτελεί στην τελική περίπτωση την απόλυτη εξουσία.

Ο Schmitt θεωρεί πως όλες οι έννοιες έχουν μία δική τους βαθύτερη ουσία, παρόλα αυτά εκείνη του Πολιτικού, δεν είχε οριστεί και πάντοτε χρησιμοποιείτο κατά τρόπο αρνητικό, δηλαδή κατά σύγκρισιν, με άλλες έννοιες, όπως για παράδειγμα "Πολιτική και Ηθική", "Πολιτική και Οικονομία" και ούτω καθεξής. Έτσι, το Πολιτικό «πρέπει επομένως να βασίζεται στις δικές του τελικές διακρίσεις, στις οποίες μπορεί να ανιχνευθεί κάθε δράση με συγκεκριμένο πολιτικό νόημα». Εφόσον στην Αισθητική όλα μπορούν να αναχθούν σε τελικό επίπεδο, στο Όμορφο και το Άσχημο, στην Ηθική ανάμεσα στο Καλό και το Κακό, στην Οικονομία στο Κέρδος και την Ζημία, στο Πολιτικό μπορεί να συμπυκνωθεί στην διαφοροποίηση μεταξύ Φίλου-Εχθρού. 

Το Πολιτικό αποτελεί την αιώνια τάση των ανθρώπινων συλλογικοτήτων να αντιλαμβάνεται η μία την άλλη ως εχθρική - δηλαδή ως συγκεκριμένες ενσαρκώσεις διαφορετικών και ξένων τρόπων ζωής, ηθών, ιδεών και ούτω καθεξής. Ο Εχθρός υπάρχει μόνον, όταν μία εμπόλεμη συλλογικότητα ανθρώπων συναντά μία παρόμοια συλλογικότητα. Ο Φιλελευθερισμός σε ένα από τα τυπικά του οικονομικά και διανοητικά διλήμματα, γράφει ο Schmitt, προσπάθησε να μετατρέψει τον εχθρό εξ όψεως των οικονομικών σε έναν ανταγωνιστή, και στο διανοητικό πεδίο ως απλώς έναν αντίπαλο συζήτησης (debating adversary) - «Στον τομέα της οικονομίας δεν υπάρχουν εχθροί, μόνο ανταγωνιστές, και σε έναν απόλυτα ηθικό κόσμο ίσως μόνο διχογνωμούντες συνδιαλεγόμενοι». 

Τονίζεται όμως, από τον Schmit, πως ο Εχθρός δεν είναι απλώς ανταγωνιστής, αλλά ούτε και κάποιος με τον οποίο έχουμε προσωπική έχθρα. Ο Εχθρός είναι μόνον και απαραίτητα ο δημόσιος εχθρός, διότι όλα όσα έχουν σχέση με μία τέτοια συλλογικότητα ανθρώπων, ειδικά με ένα έθνος, γίνονται δημόσια, δυνάμει μίας τέτοιας σχέσης. Δανειζόμενος την διάκριση που έκανε και ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία», ο Schmitt γράφει πως ο Εχθρός είναι «hostis», όχι «inimicus», δηλαδή «πολέμιος», όχι «εχθρός», που σημαίνει μισητός στα αρχαία ελληνικά. 

Το συχνά αναφερόμενο «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών» (Matt. 5:44; Luke 6:27), μεταφράζεται στα λατινικά ως "diligite inimicos vestros" και όχι ως "diligite hοstes vestrοs". «Πουθενά δεν γίνεται αναφορά περί του Πολιτικού Εχθρού», σημειώνει, και συνεχίζει λέγοντας «Ποτέ στη χιλιετή πάλη μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων δεν σκέφτηκε ένας Χριστιανός να παραδώσει αντί να υπερασπιστεί την Ευρώπη από αγάπη προς τους Σαρακηνούς ή τους Τούρκους. ο εχθρός με την πολιτική έννοια δεν χρειάζεται να μισείται προσωπικώς».

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

'Ενα εγκώμιο του μήνα Δεκεμβρίου, από τον Ernst Jünger (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Το κείμενο του Ernst Jünger, «Δεκέμβριος» που ακολουθεί, είναι από το διήγημα του «Το δέντρο. Τέσσερα πεζά». Μια όμορφη και ρομαντική περιγραφή του μήνα που μπαίνει…:

Ο Οκτώβρης έβαψε τα φύλλα, ο Νοέμβρης τα έκοψε, ο Δεκέμβρης τα σκεπάζει με το λινό του σεντόνι. Έτσι συμβαίνουν η ωρίμανση, ο θάνατος και η ταφή, το ένα μετά το άλλο. Ο Δεκέμβρης, «φεγγάρι της αυστηρότητας», «φεγγάρι του λύκου» για τους αρχαίους, αντιπροσώπευε πάντα έναν άκαμπτο άρχοντα. 

Μαζί του ξεκινάει ο χειμώνας ακόμα κι αν, όπως όλες οι εποχές, δεν ταιριάζει σύμφωνα με το ημερολόγιο. Φτάνει πριν ή μετά τις ημερομηνίες που καθόρισε ο Καίσαρας, εκτείνεται πάνω από ένα χρόνο και ακόμη και μετά. Πρέπει να τον αναζητήσουμε στο χώρο και όχι στο χρόνο. Κατηφορίζει από τα αιώνια χιόνια των ψηλών βουνών στα οποία, ακόμα και στις τροπικές περιοχές, κατοικεί καθώς κυριαρχεί και στις πολικές ερήμους.

Από εκεί προχωρά, με φώτα που σβήνουν, πάνω από τις χώρες των λύκων και των αρκούδων. Προηγούνται από αυτόν κατά την πτήση, τα πουλιά του Βορά! Φέρνει μαζί του, κάτω από τον μανδύα του, παγωνιά, νύχτα, θάνατο – και κάτι άλλο, όμως κάτι παραπάνω, για αυτόν που ξέρει να αναποδογυρίζει το ύφασμα του. 

Πρώτα απ’ όλα η κουβέρτα, το σάβανο που απλώνει ο Δεκέμβρης στη Γη και που, στις αναλογίες του, προσαρμόζεται στον μεγάλο και μικρό ρυθμό του – στην εναλλαγή ημέρας και νύχτας, των παγωμένων ανέμων και των ανέμων της τήξης, της εποχές των μύθων και εκείνες των παγετώνων. 

Η σχέση μεταξύ παγετού και θανάτου γίνεται τότε επίσης ορατή στο διάστημα, με τον τρόπο που κοιμάται σε δυσπρόσιτα ή παράδοξα μέρη, και ξεδιπλώνεται όταν το φως σβήνει μέχρι να εξαφανιστεί. Τότε τα σχήματα γίνονται πιο απλά και ξεκάθαρα και το σχέδιο επιβάλλεται στα χρώματα. Το δέντρο μπροστά από το παράθυρο μας μεταμορφώθηκε στο διάστημα μιας νύχτας και τώρα εκθέτει τον σκελετό του.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Νέα κυκλοφορία: Ο Εθνικοσυνδικαλισμός του Ramiro Ledesma Ramos (του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

 

Ο Ramiro Ledesma Ramos ήταν ο βαθύς και μάχιμος ακτιβιστής του ισπανικού εθνικοσυνδικαλισμού. Μπόρεσε να δει πέρα από τις συντεταγμένες της εποχής του και να δώσει φως σε μια πολιτική φιλοσοφία και έναν επαναστατικό μυστικισμό, σε αρμονία με τη γέννηση νέων ιδεών. 

Στην ταραγμένη περίοδο του αιώνα μας, μπόρεσε να σπάσει την εξουθενωτική μονοτονία της ακροδεξιάς και της μοναρχικής θανατηφόρας βλάστησης και άναψε μια σπίθα ελπίδας σε έναν ολόκληρο λαό, του εμφύσησε ιδανικά και έδωσε ελπίδες στις νεανικές καρδιές για την υπέρβαση της ιστορικής τους αποστολής. 

Η σκέψη του είναι η άρθρωση και ο άξονας, γύρω από τον οποίο περιστρέφονται όλες οι επόμενες ριζοσπαστικές συνθέσεις. Έχουν γίνει πολλές προσπάθειες να διαλύσουν το μεγαλείο του και όσα είχε θεμελιώσει, αλλά στέκεται, μαζί με τη λαμπρότητα της αυγής, στην πρώτη γραμμή της σκέψης και της δράσης.

για περισσότερα εδώ ...