Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Από τις εκδόσεις «Λόγχη» κυκλοφορεί το έργο του Ιουλίου Έβολα «Καβαλικεύοντας την τίγρη»: ένα βιβλίο για τους Αριστοκράτες της Ψυχής
Σε μια εποχή νιχιλισμού, το «Καβαλικεύοντας την τίγρη» είναι ένα μεταπολιτικό εγχειρίδιο επιβίωσης για όσους διαφωνούν με την εποχή τους και τον κόσμο στον οποίο ζουν, αλλά, μη μπορώντας να τροποποιήσουν τα δεδομένα αυτά, προτιμούν να αποσυρθούν στην ενεργό μοναξιά και να την κυριαρχήσουν, να την καβαλικεύουν για να μην κατακλυστούν.
Το «Καβαλικεύοντας την τίγρη» είναι ένα κινέζικο μόττο, το οποίο επίσης έχει φωνάξει και ο Μάο, προτείνοντας να μην αντιμετωπίσουμε την τίγρη ή να προσπαθήσουμε να ξεφύγουμε, αλλά να τρέξουμε πάνω της. Είναι μια αριστοκρατική σύνοψη του Ενεργού Μηδενισμού για όσους επέλεξαν όχι την πολιτική, αλλά την «απολιτεία», όπως την αποκαλεί ο Evola, ή την «απολιτική» επιλογή όπως την είχε ορίσει ο Thomas Mann.
Το βιβλίο αυτό είχε είχε μια εκρηκτική επιρροή στη «δεξιά» νεολαία, ειδικότερα στη ριζοσπαστική την δεκαετία του 1960 όταν εκδόθηκε, αλλά και αργότερα. Το Καβαλικεύοντας την τίγρη είναι το έργο ενός στοχαστή που συνδέεται με την παράδοση, ο οποίος, ζώντας στην αμετάκλητη Σκοτεινή Εποχή (kali yuga), στη δίνη της παρακμής, της ερήμωσης και των ερειπίων, ευνοεί την κούρσα προς τη διάλυση γιατί μόνο φτάνοντας στο σημείο μηδέν τότε θα είναι δυνατό, να ανεβεί κάποιος και αντιστρέψει την πορεία. Μια θέση που κινδυνεύει να συνδεθεί με τους δαίμονες της αποσύνθεσης. Η ανομία, το χάος, η παραβατικότητα, η αναρχία γίνονται για έναν «Εβολιάνο», η ευκαιρία να σκληρύνει.
Καβαλικεύοντας την τίγρη ήταν το 1968 της καλλιεργημένης και ριζοσπαστικής «δεξιάς», η υπέρβαση στο όνομα της παράδοσης. Σε μια εποχή που έγιναν πολλά και κυρίως από την αριστερά, τα αποτελέσματα άλλωστε τα βλέπουμε σήμερα, κάποια παιδιά , κάποιοι νεοφασίστες τόλμησαν να κάνουν το ίδιο, έχοντας απέναντι το Καθεστώς και την Αριστερά. Στα χέρια νεαρών «δεξιών» ριζοσπαστών, το βιβλίο αυτό έγινε ένα πολύ επικίνδυνο βιβλίο. Όχι όμως γιατί υποκίνησε τη βία και την τρομοκρατία, όπως νόμιζαν κάποιοι «ιδεολόγοι» αστυνομικοί, αλλά γιατί έγινε ευγενές άλλοθι για αναρχοατομικιστικές επιλογές, για παραβατικές και αλλοτριωτικές εμπειρίες και για απόδραση από την πολιτική.
Ήταν η πύλη εισόδου στον για να εισβάλει η «Δεξιά» στον μαζικό «Διονυσιασμό» που εξερράγη στη συνέχεια το 1968. Ή σύμφωνα με άλλους, ήταν ένας κωδικός πρόσβασης στη χρήση της νεωτερικότητας και των μέσων της, αυτός ο «αντιδραστικός μοντερνισμός».
Εκείνοι που προσπάθησαν να παραμείνουν στον πολιτικό ακτιβισμό, είδαν το βιβλίο αυτό ως συνοριακό ποτάμι για να επιχειρήσουν μια σύνθεση μεταξύ του «δεξιού» επαναστατικού ριζοσπαστισμού και εκείνου της αριστεράς, ή αναρχοκομμουνισμού. Ο υβριδισμός πήρε διάφορες πτυχές, όπως αυτή της λεγόμενης ναζί-μαοϊκής τάσης που εμφανίστηκε στην αρχική φάση του 1968, για να διαλυθεί στη συνέχεια από το κομματικό μίσος της δεκαετίας του 1970. Στο τέλος επικράτησε ο ατομικισμός.
Σε εκείνο το κείμενο ο Έβολα επέστρεψε στα ντανταϊστικά του νιάτα και στον Αυτάρκη, το απόλυτο άτομο της πρώτης του φιλοσοφίας. Επέστρεψε στον Nietzsche και τον ενεργό μηδενισμό του, γνώρισε τον Ernst Jünger, του οποίου μετέφρασε ( την ίδια περίοδο που έγραψε το “ Καβαλικεύοντας την Τίγρη”), τον “Εργάτη”, και τον ποιητή Gottfried Benn.
Στη συνέχεια, πριν από το 1968, ο Evola επέστρεψε στην Παράδοση, ώθησε τον εαυτό του στο ρόλο του θεωρητικού μιας μετα-ιστορικής και μεταφασιστικής «Δεξιάς» και πέθανε το 1974, εν μέσω των «μαύρων» σφαγών που έριξαν ένα άδικο διαβολικό φως πάνω του. Μεγάλος Εμπνευστής, τεράστιο Πνεύμα. Τότε ο τίγρης πέταξε τους αναβάτες του και συνέχισε να τρέχει προς το πουθενά.
Μια έκδοση από την Λόγχη ανατρεπτική, που φέρνει στην γλώσσα μας ιδέες, σκέψεις αλλά και γνώση με ιδεολογική και πολιτική υπόσταση!
Το βιβλίο, με πρόλογο
του Gabriele Adinolfi, φέρει την υπογραφή του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου που έχει
συγγράψει σειρά βιβλίων όπως το «Léon
Degrelle ο τελευταίος ιππότης», «Μίκης Μάντακας, πεθαίνοντας για την Ευρώπη»,
έχει μεταφράσει το «Δόγμα του Φασισμού»,
το «Pierre Drieu La Rochelle, Ιδέες για μια επανάσταση των Ευρωπαίων»,
«Louis-Ferdinand Celine, ένας παράνομος της λογοτεχνίας» και έχει επιμεληθεί τα
βιβλία, «Ο Τόλκιν, η Ευρώπη και η παράδοση» και «Οι δρόμοι της μάχης» του
Dominique Venner
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λόγχη» η έκδοση της χρονιάς: «Ο ηρωικός ρεαλισμός του Ernst Junger στην εποχή της παρακμής» - του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου
2103611590
info@logxi.com
για να δείτε τα περιεχόμενα εδώ ...
Το να αφηγηθεί κανείς πλήρως την ιστορία ενός υπερήλικα κυρίου δεν είναι εύκολο. Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι ο εν λόγω κύριος είναι ένα από τα πιο πρωτοποριακά και συζητημένα μυαλά της συγγραφικής και φιλοσοφικής σκέψης του εικοστού αιώνα και του οποίου τα αξιώματα είναι εξαιρετικά επίκαιρα, τότε το θέμα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο.
Η προσπάθεια αυτή είναι λοιπόν δύσκολη, αλλά πιστεύω είχε ένα καλό αποτέλεσμα,
ώστε να καταλάβει ο αναγνώστης, που δεν γνωρίζει τον Junger, το πνεύμα του
μεγάλου αυτού διανοούμενου. Μια έκδοση ανατρεπτική, που φέρνει στην γλώσσα μας
ιδέες, σκέψεις αλλά και γνώση με ιδεολογική και πολιτική υπόσταση!
«Καλύτερα να είσαι παραβατικός παρά αστός» είχε δηλώσει περιληπτικά ο νεαρός κάποτε Ernst Jünger με μίσος ενάντια στην αστική τάξη, μετά τον Μεγάλο Πόλεμο. Γι’ αυτόν ο κόσμος της αστικής τάξης, που θεωρείται πάνω απ’ όλα ο κόσμος της διαμεσολάβησης, θα μπορούσε τουλάχιστον να εξορκιστεί, αν όχι να εκμηδενιστεί, με τη δράση. Οι Ευρωπαίοι διεξήγαγαν έναν τρομερό πόλεμο που έφερε στην μνήμη μια λέξη: το θάρρος. Σημασία δεν έχει η στιβαρότητα των χαρακωμάτων αλλά η ψυχή των ανδρών που τα καταλαμβάνουν, έλεγε ο ίδιος ως μεγάλος πρωταγωνιστής.
Στην κόλαση της Γηραιάς Ηπείρου, η ανακάλυψη του Materialschlacht (η μάχη των υλικών) είναι το κομβικό γεγονός στη διαδικασία διαμόρφωσης των «Γιουνγκεριανών» ιδεών, ενώ η ατομική αξία φαίνεται να ακυρώνεται από την υπερβολική δύναμη της τεχνικής (την λέξη που χρησιμοποιούσε συχνά ο συγγραφέας). Η εκμηχάνιση του πολέμου και οι συνέπειες που απορρέουν από αυτήν, θα γίνει κατανοητή από τον στρατιώτη Jünger σε όλη την εποχική δύναμη τους. Μπορούμε να είμαστε ακόμα άντρες χωρίς φόβο; Αυτό είναι το ερώτημα που έχει σημασία.
Το καθήκον του ανθρώπου στην εποχή της ολοκληρωτικής κινητοποίησης και του μηδενισμού είναι να κατακτήσει έναν χώρο ελευθερίας, ενάντια στη διάδοση του τίποτα και να κυριαρχήσει πνευματικά στον κόσμο των μηχανών. Στην ουσία, να δώσει ένα πρόσωπο στην τεχνική. Μια πρόκληση από την οποία δεν ξέφυγε ο Ernst Jünger, μια τολμηρή ψυχή του 1900, ο οποίος μέσα από τη ζωή του και την πολεμική του εμπειρία, αλλά και με την τεράστια λογοτεχνική του παραγωγή, προσπάθησε να δώσει απάντηση σε αυτό το αβυσσαλέο ερώτημα, δημιουργώντας δικούς του πρωταγωνιστές.
Όπως τον “Εργάτη” σαν την κύρια φιγούρα του, τον “Επαναστάτη” και τον “Άναρχα”. Η σχέση μεταξύ αυτών των τριών πρωταγωνιστών είναι αλληλένδετη και πολύπλοκη. Αυτό είναι ένα από τα θέματα που περιγράφονται στο βιβλίο, όπως και η μετατροπή του Πολεμιστή σε Εργάτη ή το αντίστροφο, μέσα σε μια κτηνώδη καταπίεση.
Ο Ernst Jünger ήταν πεπεισμένος ότι «η τάση προς την παγκοσμιοποίηση» ήταν όχι μόνο μη αναστρέψιμη, αλλά και τελικά επιθυμητή. Επιπλέον έχει περιγράψει στα έργα του και έχει τοποθετήσει στο πλαίσιο της ανάλυσης της εποχής μας, τις επιπτώσεις της αυτής της παγκοσμιοποίησης και την οικουμενική ισοπέδωση των συνθηκών διαβίωσης μέσω της τεχνικής, της τεχνολογίας, η οποία στο όχι πολύ μακρινό μέλλον θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός «Παγκόσμιου Κράτους».
Δικαίως τον αποκάλεσαν έναν Επαναστάτη της «Νεωτερικότητας», την οποία πολέμησε δυναμικά με τον ίδιο τρόπο που πολέμησε και την μπουρζουαζία. Η σκέψη του είναι ένας φάρος που μας δείχνει πως να βαδίζουμε σε ένα σταθερό μονοπάτι, δύσβατο αλλά υποχρεωτικό: «Εδώ είναι ο εφιάλτης των τυράννων: ότι το θύμα τους ανεβαίνει σε μια ελευθερία απρόσιτη γι’ αυτούς και ότι εξαφανίζεται, ενώ ονειρεύονται παραληρήματα να τον αφανίσουν, σε χώρους όπου τα βασανιστήρια και τα ο τρόμος δεν έχουν πια δύναμη. Και ο εφιάλτης των εκτελεστών είναι αυτό, ότι το θύμα τους ξαναζεί».
Νέα κυκλοφορία από την Λόγχη: «Αγώνας, θρίαμβος και τραγωδία, η πορεία της Σιδηράς Φρουράς στα έτη 1933-1941»
Με το βιβλίο αυτό συμπληρώνεται μια σειρά πέντε έργων για τον ρουμανικό μεσοπολεμικό εθνικισμό, την Σιδηρά Φρουρά, την Λεγεώνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και φυσικά, του μαρτυρικού ηγέτη της Κορνήλιου Κοντρεάνου.
Καλύπτεται έτσι ένα κενό τόσο ιστοριογραφικό, όσο και ιδεολογικό. Διότι ο ελληνικός εθνικισμός της εποχής εκείνης, μοιραζόταν πολλά κοινά στοιχεία με αυτόν της Ρουμανίας.
Πρώτα – πρώτα, δεν πρέπει να παραβλέψουμε την δύναμη και την επιρροή της Ορθόδοξης πνευματικότητας, την σημασία του πολιτικού αγώνα ως ιερής αποστολής, την μεταφυσική διάσταση όσων πράττουμε σε αυτή την ζωή. Και ο ρουμανικός μεσοπολεμικός εθνικισμός έχει πολλά να μας διδάξει στο σημείο αυτό.
Κυριολεκτικά, ο πολιτικός αγώνας των Ρουμάνων εθνικιστών εκείνης της περιόδου ήταν εμποτισμένος από την Ορθόδοξη Παράδοση, η ζωή ενείχε μια μεταφυσική αποστολή και προορισμό, το Καθήκον και η Τιμή δεν ήταν έννοιες ξεκομμένες από την χριστιανική θρησκευτικότητα.
Γι’ αυτό και οι Λεγεωνάριοι ήταν τόσο πιστοί στο έργο τους, τόσο προσηλωμένοι στην αποστολή τους, τόσο γερά ενταγμένοι στον ιδεολογικό και πνευματικό προορισμό τον οποίο κλήθηκαν να υπηρετήσουν.
Έτσι λοιπόν, πέρα από το ιστορικό ενδιαφέρον που δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο, η ιστορία αυτή που διαδραματίζεται στο βιβλίο αυτό έχει πολλά να διδάξει στους σημερινούς εθνικιστές, στο πώς πρέπει να μάχονται και να οργανώνονται , ποια λάθη πρέπει να αποφεύγουν, σε ποιους κινδύνους είναι δυνατόν να εμπλακούν, και το κυριότερο, να κατανοήσουν την ιερότητα της πορείας ζωής που έχουν επιλέξει.
Διότι πάντα, στο μυαλό και στον λόγο του Κοντρεάνου υπήρχε η έννοια της μεταφυσικής, της πνευματικής διάστασης της ζωής, του πεπερασμένου της παρούσας ζωής, και μέσω της πίστης στον Χριστό προσέβλεπε σε κάτι ανώτερο και απείρως ωραιότερο. Έτσι, και το μαρτυρικό του τέλος είναι ένα παράδειγμα βίου που σάρκωσε τις έννοιες της Πίστης, της Ευγένειας, του Καθήκοντος.
Όλα τα παραπάνω, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία σήμερα για μας, τις στιγμές που ζούμε διώξεις από το καθεστώς, τις στιγμές που είμαστε έτοιμοι να λιγοψυχήσουμε. Έχουμε ωστόσο, υποδείγματα τρανά, ακεραιότητας και συνέπειας. Αυτά ας ακολουθήσουμε.
Οι εκδόσεις Λόγχη, εύχονται αυτό το ανάγνωσμα, ως συμπλήρωμα των υπολοίπων σχετικών, να αποτελέσει ιστορικό και πνευματικό βοήθημα για όλους όσους ακόμα πιστεύουν στο αδύνατο, σε έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς παράσιτα και δούλους.
περιεχόμενα:
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ
ΣΗΜΕΙΩΜΑ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ
Η ΑΠΑΓOΡΕΥΣΗ ΤΗΣ
ΛΕΓΕΩΝΑΣ
Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ
ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΙΟΝ ΝΤΟΥΚΑ
Η ΔΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΘΩΩΣΗ
ΤΟΥ ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ
Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΤΕΛΕΣΚΟΥ
Η ΣΙΔΗΡΑ ΦΡΟΥΡΑ
ΓΙΓΑΝΤΩΝΕΤΑΙ (1934-1937)
ΙΟΝ ΜΟΤΑ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕ
ΜΑΡΙΝ: «ΠΑΡΩΝ»!
Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ
ΛΕΓΕΩΝΑΣ
Ο ΕΚΛΟΓΙΚΟΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ
ΤΗΣ ΣΙΔΗΡΑΣ ΦΡΟΥΡΑΣ
Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ
ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ
ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ
ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ
Η ΔΙΩΞΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ
ΚΑΙ Η ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΛΕΓΕΩΝΑΡΙΑΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Ο ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ
ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ
«Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ JILAVA»
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ
ΛΕΓΕΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΝΤΟΝΕΣΚΟΥ
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ο Franco Freda μπροστά στην δικαιοσύνη (προμηθευτείτε το αιρετικό βιβλίο του Πλατωνιστή και μαθητή του Evola, του Ιταλού διανοητή και εκδότη Franco Freda από τις εκδόσεις «Λόγχη»)
2103611590
Μετάφραση αποσπασμάτων: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
Στην Ιταλία, αυτό που αποκαλούμε Δημοκρατία και
που γεννήθηκε από το θεσμικό δημοψήφισμα της 2ας Ιουνίου 1946 και από μια άτυπη
αλλά πολύ σταθερή συμφωνία μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών και Κομμουνιστών, έφερε
πολλές αλλαγές στην πολιτική ζωή των Ιταλών. Ένας από τους πυλώνες της
συμφωνίας είναι ο πλήρης αποκλεισμός των νεοφασιστών. Πρώτα οι εκτελέσεις
όποιων τόλμησαν να συνεχίσουν την ιδέα του Φασισμού. Ο τρόπος γνωστός με την
γνωστή στρατηγική της έντασης και τι δολοφονίες εν ψυχρώ και βομβιστικές
ενέργειες από αριστερές και παρακρατικές οργανώσεις με σκοπό να ρίξουν την
ευθύνη στις διάφορες νεοφασιστικές οργανώσεις, πλην του MSI που είχε πλέον
αστικοποιηθεί.
Έτσι εκατοντάδες συναγωνιστές κατέληξαν ισόβια
στην φυλακή, άλλοι αναγκάστηκαν να φύγουν στο εξωτερικό. Την δεκαετία του 1990,
έπεσε και η αυλαία για τα τελευταία δυναμικά ριζοσπαστικά κινήματα τα οποία αποκεφαλίστηκαν από τον τότε αντιρατσιστικό
νόμο του υπουργού Μαντσίνο, που ισχύει και μέχρι σήμερα. Πρώτα τον Απρίλιο του
1993 οι skinheads του Movimento Politico, του Boccaci και πάρα πολλοί ακόμη συναγωνιστές οδηγήθηκαν στην ασφάλεια
και το κίνημα τέθηκε εκτός νόμου, με την γνωστή τότε επιχείρηση Ρούνα. Ήμουν
στην Ιταλία εκείνα τα χρόνια ως φοιτητής στην Βερόνα και τα γνωρίζω από πρώτο χέρι
αφού και εγώ δέχτηκα την φιλική επίσκεψη των υπηρετών του Καθεστώτος που πάντα
με ευγενικό τρόπο σου δείχνουν πόσο πολύ αγαπάνε τους ριζοσπάστες εθνικιστές. Ταλαιπωρία, υπερβολικός τσαμπουκάς και ειρωνεία, κατάσχεση υλικού από το σπίτι και άλλα. Η
συναναστροφή με «επικίνδυνα άτομα», ήταν ο πρώτος λόγος της έρευνας.
Ακολούθησε η διάλυση του Fronte Nazionale του Franco Freda τον Ιούλιο του 1993 και την καταδίκη του ιδίου και κάποιων άλλων συναγωνιστών. Οι κατηγορίες πολλές και σοβαρές. Μάλιστα οι Δικαστές ανακίνησαν πάλι βομβιστικές υποθέσεις της δεκαετίας του ‘70 και κυρίως την μεγάλη βομβιστική επίθεση στον σταθμό της Bolοgna το 1982, όπου κατηγορήθηκαν εκατοντάδες συναγωνιστές. Τα παρακάτω αποσπάσματα είναι από την εξέταση στο δικαστήριο του Freda και από το βιβλίο του “Το δένδρο και οι ρίζες”. Αυτό που θα παρατηρήσετε είναι το ύφος, η γλώσσα και η στάση που εύκολα μπορεί κάποιος να φανταστεί του Franco Freda:
Freda: «...είναι απαραίτητο να ξεπεραστεί η διαλεκτική
φασισμού/αντιφασισμού γιατί το πρόβλημα των επόμενων δεκαετιών, του 21ου αιώνα,
είναι αυτό της εισβολής της εθνικής μας γης από τις μη ευρωπαϊκές μάζες. Δεν
έχει γίνει επεξεργασία αυτού του θέματος -επαναλαμβάνω-, αλλά το Εθνικό Μέτωπο
έχει συγκεντρώσει τις δυνάμεις του -όπως γνωρίζετε πολύ περιορισμένες- στην
εξέταση, στη μελέτη του μεταναστευτικού φαινομένου: στην καθιέρωση ως σχολείο
εθνικής εκπαίδευσης που είχε σκοπό να φωτίσουν τους συμπατριώτες τους για τις
τρομερές πτυχές που θα έπαιρνε (και θα πάρει) η μεταναστευτική εισβολή τις
επόμενες δεκαετίες. Περιορίστηκα να εξετάσω, να μελετήσω το μεταναστευτικό
ζήτημα και το συνδεδεμένο δημογραφικό ζήτημα.
Επαναλαμβάνω: οι δογματικές μήτρες του
Εθνικού Μετώπου δεν μπορούν να οριστούν ότι εμπίπτουν στην τυπολογία των
δημοκρατικών πολιτικών μορφών, αλλά σε αυτήν των αριστοκρατικών πολιτικών
μορφών. Κανένα πολιτικό-θεσμικό εγχείρημα, αλλά ένας κυρίαρχος σχεδιασμός
-συνολικός, μάλιστα- πολιτικής παιδαγωγικής. Κανένα πολιτικό-θεσμικό εγχείρημα,
αλλά ένας κυρίαρχος σχεδιασμός -συνολικός, μάλιστα- πολιτικής παιδαγωγικής.
Μέσα από αφίσες, φυλλάδια, συναντήσεις και συνέδριά μου, σκοπεύαμε να
διαφωτίσουμε τους συμπατριώτες μας για τον τεράστιο - πράγματι τραγικό -
κίνδυνο της εισβολής από τις ξένες μάζες, των μη Ευρωπαίων. Αυτή ήταν η πρόθεση
του Εθνικού Μετώπου, αυτό ήταν το σχέδιο που επεξεργασμένο από εμένα, προτάθηκε
- και μερικές φορές μάλιστα επιβλήθηκε από την εξουσία που μπορεί να μου δώσουν
τα «άσπρα μαλλιά» μου, καθώς και η εμπειρία μου - στα άλλα μέλη του Εθνικού
Μετώπου».
«Αντίθετα, παρότρυνα συνεχώς τα μέλη του
Εθνικού Μετώπου -το επαναλαμβάνω- να συγκεντρωθούν μέσα τους, να μελετήσουν και
να διαφυλάξουν με τη δική τους συμπεριφορά αυτή την αλήθεια στην οποία
αναγνώρισαν τον εαυτό τους σχετικά με το φυλετικό ζήτημα: να τη διδάσκουν στους
άλλους μέσω της μελέτης και αναγνώρισης
- όχι απλώς «απασχολημένοι» για να μαζεύουν ψήφους.»
Freda: «... Η πολυπλοκότητα του εβραϊκού ζητήματος, που διαρκεί για πάνω
από δύο χιλιάδες χρόνια, είναι τέτοια που σίγουρα δεν μπορεί να τοποθετηθεί σε
ένα πλαίσιο, σε ένα πεδίο και σε ένα τομέα δραστηριότητας συνεδρίων αλλά και
μελέτης για τα προβλήματα της μετανάστευσης. Ως αναγνώστης βιβλίων και ως
εκδότης, επιβεβαιώνω όσα είχα ήδη πει στον δημοσιογράφο που μου πήρε τότε
συνέντευξη. Δηλαδή θεωρώ συκοφαντία να αποδώσω στην εθνικοσοσιαλιστική
Γερμανία το σχέδιο εξόντωσης της εβραϊκής εθνικής κοινότητας στην Ευρώπη.
Εισαγγελέας: «Αλλά
εφαρμόστηκε εν μέρει: πέρα από την ύπαρξη, υπήρχαν…»
Freda: «Υπήρχαν φρικτά επεισόδια βίας, όπως συμβαίνει σε όλα τα στρατόπεδα
συγκέντρωσης και σε όλα τα «στρατόπεδα εργασίας» του κόσμου όταν διεξάγονται
πόλεμοι: αλλά δεν υπήρχε πολιτικό σχέδιο που να τείνει προς τη φυσική
εξόντωση».
Εισαγγελέας: «Η άμεση απέλαση αλλοδαπών μη Ευρωπαίων που μετανάστευσαν παράνομα».
Freda: «Με συγχωρείτε κύριε εισαγγελέα, αλλά ξέρετε ότι το θέμα είναι
επίκαιρο;»
Εισαγγελέας: «Φυσικά και γνωρίζω!»
Freda: «Δηλαδή δεν έχουμε δείξει προνοητικότητα;»
Εισαγγελέας: «Η επικαιρότητα του θέματος είναι ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους
της κατηγορίας και καταδεικνύει την επικινδυνότητα του κινήματος σας»
Freda: «Επιδεικνύει διορατικότητα, ικανότητα διαύγειας και πολιτική
προνοητικότητα.»
Εισαγγελέας: «Και πολιτικό κίνδυνο!»
Freda: «Προβλέποντας την κατάσταση των επόμενων δεκαετιών, του 21ου αιώνα,
είμαι ριζικά πεπεισμένος ότι η ανάγκη υπεράσπισης ενός δισεκατομμυρίου λευκών
ανδρών επιβάλλει την ανάγκη για τη συγκρότηση ενός ευρωπαϊκού χώρου: ευθύς,
κινούμενος, δομημένος σύμφωνα – ας το πούμε συμβατικά – με τους πολιτικούς
κανόνες ενός αριστοκρατικού ποντικιού! Γι' αυτό μιλάω για αυτοκρατορικό χώρο. Η
διατριβή του ευρωπαϊκού αυτοκρατορικού χώρου εκπονήθηκε κατά τη δεκαετία του
1940 από τον Carl Schmitt, έναν Γερμανό νομικό που χαίρει μεγάλης εκτίμησης
στην Ιταλία. Ναι, θα αναγκαστούμε να αμυνθούμε. Η Ευρώπη θα ξαναγίνει το
«φρούριο Ευρώπη» που υπήρχε το 1500 με τους Τούρκους.»
Μία από τις θεμελιώδεις προτάσεις του
Εθνικού Μετώπου είναι ότι κάθε φυλετική μορφή - που η έκφραση «φυλετική μορφή»
σημαίνει όλα τα στοιχεία που σχηματίζουν την εικόνα αυτής της μορφής, θρησκεία,
νομικοί θεσμοί, συνήθειες κ.λπ. - κάθε φυλή (με την κατεξοχήν εσωτερική έννοια
του όρου) πρέπει να σέβεται τον εαυτό της. Στο απόσπασμα της ομιλίας μου στο
Χειμερινό Ηλιοστάσιο του '91, ήθελα να πω ότι ο ισλαμιστής φονταμενταλιστής
θεματοφύλακας της δικής του φυλετικής μορφής είναι συνεκτικός, είναι άξιος
σεβασμού ακριβώς επειδή θέλει να αποφύγει τη "μόλυνση" - με λεπτούς,
εσωτερικούς όρους - της ψυχής της φυλής του από μέρος του δυτικού μοντερνισμού.
Και του οφείλουμε (υποχρεωτικά) σεβασμό, όπως οφείλουμε (υποχρεωτικά) σεβασμό
σε εκείνους τους εκφραστές της λευκής, «δυτικής» αμερικανικής κουλτούρας».
Εισαγγελέας: «Η επικινδυνότητα σας βρίσκεται επίσης στον τρόπο που θέλετε να
σταματήσετε και να καταπολεμήσετε τη μετανάστευση.»
Freda: «κ. εισαγγελέα, σκέφτομαι μόνο ότι η παγκοσμιοποιημένη και πολυεθνική κοινωνία θα περάσει από τεράστιες φυλετικές συγκρούσεις. Θέλουμε να αποτρέψουμε τους λαούς μας από ένα μέλλον φυλετικών αναταραχών. Τις επόμενες δεκαετίες, συνεχίζοντας με αυτές τις πολιτικές αδιάκριτης υποδοχής, εκατομμύρια αλλόφυλοι θα χτυπήσουν τις πόρτες της Ευρώπης που θα δεχτεί εισβολή και οι τρομερές συνέπειες των εμφυλίων πολέμων στις χώρες τους, που ήταν γνωστοί πριν από δεκαετίες, θα είναι πολύ λίγες μπροστά σε αυτά που θα μας συμβούν. Εδώ είναι θέμα εισαγωγής, με τη μετανάστευση, στο σώμα ενός έθνους, φυλετικών κύστεων, ξένων σωμάτων, που θα καταλήξουν να εκραγούν μέσα του. Γιατί η δική τους είναι μια μετανάστευση πληθυσμού παγκοσμιοποιητικού τύπου, που δεν λαμβάνει πια υπόψη τον εθνικό χώρο και δεν τον σέβεται. Θα ήταν σαν να μην είχαν όλοι πλέον σπίτι ή γραφείο και η σύγχυση να εξαπλώνονταν και τα αποτελέσματα αυτής της σύγχυσης θα τα δούμε εκεί στα προάστια της Μασσαλίας, της Λυών, του Παρισιού πρώτα και μετά σε όλη την Ευρώπη».
Εισαγγελέας: «Η επαφή είναι θανατηφόρα, λοιπόν;»
Freda: «Ναι η
επαφή είναι θανατηφόρα»
Εισαγγελέας: «Και
πρέπει να αποφευχθεί με οποιονδήποτε τρόπο;»
Freda: «Ναι, γι' αυτό -πάντα επιμέναμε- είναι
απαραίτητο να προκαλέσουμε, από την πλευρά του λαού μας, μια αυθεντική
πολιτιστική επανάσταση που τροποποιεί τη μορφή του. Τα μέσα που διαθέτει το
Εθνικό Μέτωπο είναι μέσα μιας πνευματικής τάξης: αφίσες, φυλλάδια, συνέδρια. Οι
αποδέκτες αυτού του μηνύματος, αυτών των προτάσεων πρέπει να αποφεύγουν, για
παράδειγμα, την πρόσληψη μη ευρωπαϊκού προσωπικού, να αποφεύγουν να παρέχουν τα
μέσα στον κινεζικό και κορεατικό υπόκοσμο πηγαίνοντας στα εστιατόριά τους κ.λπ.
Ναι, δεν είμαι υπέρ της «κοινωνίας της φιλοξενίας». Νομίζω ότι είμαι από τους
αληθινούς υποστηρικτές της πολυφυλετικής κοινωνίας. Η πολυφυλετικότητα γίνεται
σεβαστή μόνο με το σεβασμό της δικής σου φυλετικής μορφής, με το σεβασμό της
φυλετικής «ομοιογένειας», με το σεβασμό της φυλετικής εξατομίκευσης, η οποία
συνδέεται απαραίτητα με τη δική σου επικράτεια, με τη δική σου Γη, με τις δικές
σου μορφές ζωής. Πώς μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει τον τρόμο αυτής της
μεταναστευτικής πλημμύρας, τις τρομερές συνέπειες μιας τεράστιας εθνικής
συνοικίας εννέα δισεκατομμυρίων μαύρων σε σύγκριση με ένα δισεκατομμύριο λευκών
ανδρών;».
Τελική δήλωση του Franco Freda:
«Κάθε δέντρο πρέπει να ριζώσει και να
αναπτυχθεί –άρα να ζει– στην επικράτειά του. Κάθε άνθρωπος πρέπει να ριζώσει
και να αναπτυχθεί –άρα να ζήσει– στη δική του γη. Υπάρχει μια κοινότητα, του
πεπρωμένου και του προορισμού, ανάμεσα στο δέντρο και την επικράτειά του, όπως
μεταξύ του ανθρώπου και της Γης του. Είναι απαραίτητο αυτή η κοινότητα του
πεπρωμένου και του προορισμού να φυλάσσεται και να διατηρηθεί έτσι ώστε η τάξη
και η αρμονία που σχεδιάστηκε από την καθολική Πρόνοια να είναι εγγυημένη και
σεβαστή... που είναι, ας μην ξεχνάμε, όχι μια άγρια ομοφωνία, αλλά συναυλία και
συνεννόηση διαφορετικών ήχων».
Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Γιώργου Μάστορα από την ΛΟΓΧΗ «ΑΓΩΝΑΣ, ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ: Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΣΙΔΗΡΑΣ ΦΡΟΥΡΑΣ ΣΤΑ ΕΤΗ 1933-1941»
2103611590
«Εάν η Λεγεώνα
κατέληγε στην κόλαση,
θα παρέμενε ενωμένη.
Μετά την επιτυχή
κατάκτηση της κόλασης,
η Λεγεώνα θα
επιστρέψει νικηφόρα.
Ενότητα από ατσάλι».
Αυτοί οι στίχοι, από τραγούδι σουηδικού εθνικιστικού συγκροτήματος για τον Κοντρεάνου, αποκαλύπτουν μέσα σε λίγες μόλις λέξεις όλο το Νόημα και την Ουσία της ύπαρξης της Λεγεώνας. Μια Ενότητα, που απορρέει από την Γνώση του Αληθινού Μυστικού του Ατσαλιού και αντικατοπτρίζεται οπτικά στο σήμα της Σιδηράς Φρουράς (τα κάγκελα της φυλακής), το οποίο υποδηλώνει και προφητεύει τις κακουχίες και τις διώξεις, που θα υποστούν οι Λεγεωνάριοι στον Αγώνα για την επικράτηση των Ιδεών τους.
Από τον πρόλογο του βιβλίου "Ο Mαύρος Μάης του 68"
για να το παραγγείλετε εδώ ...
του Δημήτρη Ζαφειρόπουλου
Από τον πρόλογο του βιβλίου "Ο Mαύρος Μάης του 68"
Πάμε στην Γαλλία
λοιπόν. Στην χώρα που απέναντι στην επαναστατική ορμή του 1789, αντιπαράταξε το
φαινόμενο της Βανδέας και των Σουάνς. Στην Γαλλία της παλινόρθωσης του 1815 με
τους βασιλόφρονες Ultras που δεν δίστασαν να αντιπαρατεθούν στους δρόμους των
γαλλικών πόλεων με τα μέλη των ρεπουμπλικανικών κλαμπς. Την Γαλλία της κόμισσας
Ντυ Μπερύ που ήταν η ψυχή της βασιλικής εξέγερσης του 1831 ενάντια στην
συνταγματική εκτροπή των Ορλεανιστών. Στη χώρα των διανοητών της αντεπανάστασης
Ντε Μπνάλντ και Ζοζέφ Ντε Μαίστρ, μεταξύ άλλων, οι οποίοι προχώρησαν πέρα από
μια νοσταλγική υπεράσπιση της Μοναρχίας, κριτικάροντας την ουσία "των
δεινών της Γαλλίας", δηλαδή τον Διαφωτισμό και τον ορθολογισμό. Από τη
γέννηση δηλαδή των σύγχρονων μορφών πολιτικής αντιπαράθεσης, με τη μορφή που
δημιούργησε η Γαλλική Επανάσταση, υπήρχαν στη Γαλλία όλα τα ψήγματα μιας
διαφορετικής αντιπαράθεσης στον σύγχρονο κόσμο.
Επίσης, από την εποχή
εκείνη, η Γαλλία είχε όλα τα χαρακτηριστικά που θα καθόριζαν την μετέπειτα
εξέλιξη του φαινομένου που εξετάζουμε. Δηλαδή διανοητές, πολιτικούς ακτιβιστές
και ανθρώπους που δεν θα δίσταζαν να αντιπαρατεθούν "με το χέρι στο
όπλο", ενάντια στον εσωτερικό εχθρό. Και η Γαλλία συνέχισε έτσι σε όλη τη
διάρκεια του 19ου αιώνα. Σε αυτήν έγραψε ο Γκομπινώ, ο πρώτος θεωρητικός που
ανέλυσε την Ιστορία με βάση την αντιπαράθεση των φυλών. Σε αυτή διαμόρφωσε ο
Ντε Λαπούζ την πρώτη μορφή επιστημονικού βιολογικού αντισημιτισμού. Στην Γαλλία
υπήρξε ο Προυντόν, ο τόσο αγαπητός στο αναρχικό κίνημα, που στην κριτική του
καπιταλισμού προσέθεσε τον ανορθολογισμό. Το ίδιο και ο θεωρητικός του επαναστατικού
συνδικαλισμού, ο Σορέλ, που επηρέασε την αριστερή, ας την πούμε έτσι, έκφανση
του μετέπειτα φασισμού. Ο συγγραφέας Μωρίς Μπαρρές που ξεκίνησε από μια
ατομικιστική νεορομαντική κριτική του φιλελευθερισμού για να καταλήξει στην
θεωρία του αίματος, της γης των προγόνων και να επηρεάσει έτσι μια σειρά
διανοητών σε όλη την Ευρώπη, στην εποχή που πάει από τον 19ο στον 20ο αιώνα,
μεταξύ των οποίων και οι Έλληνες, Ίων Δραγούμης και Νίκος Καζαντζάκης.
Όμως εκτός από τους
διανοητές που αναμφίβολα προσέφεραν θεωρητικές βάσεις στην μετέπειτα εμφάνιση
του πολιτικού ρεύματος του Εθνικισμού και του Φασισμού, η Γαλλία έδωσε και
άλλα. Έδωσε μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία στους παραδοσιοκράτες μοναχικούς
τόσο στις εκλογές του 1848 όσο και αυτές του 1871, τις πρώτες της Γ Γαλλικής
Δημοκρατίας. Έδωσε ακόμα, το κίνημα του Μπουλανζισμού, στα μέσα της δεκαετίας
του 1870. Ένα κίνημα που παραλίγο να ανατρέψει την τότε νεοπαγή Γ Δημοκρατία
και περιελάμβανε στοιχεία που θα τα βρούμε μετά, στις κρίσιμες δεκαετίες του
1920 και 30. Τον λαϊκό ηγέτη, στο πρόσωπο του στρατηγού Μπουλανζέ, την
χρησιμοποίηση τόσο των εκλογών όσο και των μαζικών πεζοδρομιακών αγώνων. Κρίσιμο στοιχείο η μετάλλαξη της Εθνικιστικής Λίγκας του Ντερουντέλ από μια
ρεπουμπλικανική ρεβανσιστική κίνηση, σε ένα πολιτικό μέτωπο που απέρριπτε τις
κοινοβουλευτικές μεθόδους και με την δύναμη της μάζας προσπάθησε να
εγκαταστήσει στην εξουσία έναν ισχυρό ηγέτη, που νόμισε ότι τον βρήκε στον
Μπουλανζέ.
Ακόμα πιο μετά, την
δεκαετία του 1890, αυτό το ρεύμα ιδεών και σχηματισμών έφερε τη Γαλλία στα
πρόθυρα του εμφυλίου και συντάραξε το οικοδόμημα της δημοκρατίας. Αφορμή ήταν η
υπόθεση Ντρέυφους που είδε από την μία να συσπειρώνονται οι μοναχικοί με τους
πρώιμους εθνικιστές, τμήματα του στρατού και της Εκκλησίας απέναντι στην Γαλλία
των ριζοσπαστών, των σοσιαλιστών, των μασόνων και της εβραϊκής κοινότητας.
Εκφραστές των πρώτων, ο δημοσιογράφος και βουλευτής Εντουάρ Ντρουμόν και ο
προαναφερθείς συγγραφέας Μωρίς Μπαρρές. Ο πρώτος με την αντισημιτική εφημερίδα
"Le parole Libre", η οποία έφτασε να έχει 300.000 φύλλα κυκλοφορίας,
έδωσε τα θεμέλια ενός ριζοσπαστικού αντισημιτισμού, τον οποίο δεν ξέχασε ποτέ
μεγάλο μέρος της Γαλλικής κοινωνίας. Ο δεύτερος, μαζί με την πένα, έπιασε τα
κοινοβουλευτικές έδρανα για να γίνει τότε, ο κύριος εκφραστής αυτής της άλλης
Γαλλίας και δίνοντας πρώτος το παράδειγμα του διανοούμενου ακτιβιστή.
Φτάνοντας στο κατώφλι
του 20ου αιώνα η χώρα αυτή, είχε να επιδείξει, όλα τα συστατικά της "ποίησης
του 20ου αιώνα" όπως ονόμασε αργότερα ο Μπραζιγιάκ τον Φασισμό. Τον
ανορθολογισμό, την απόρριψη της δημοκρατίας, τον φυλετισμό, τον οργανικό
εθνικισμό, τον σοσιαλισμό για το Έθνος, τον αντισημιτισμό. Η μεγάλη περιπέτεια
μπορούσε να αρχίσει.
.png)
Η Λαϊκότητα του Εθνικισμού - η περίπτωση του περιοδικού «Ο Έλληνας Εργάτης» και η Εθνικιστική Αριστερά. Περιοδικό «Ανάκτηση» τεύχος όγδοο, Νοέμβριος 2021, σελ. 38 - 40 (.pdf)
%20(1).jpg)
%20(1).jpg)
%20(1).jpg)
για να το διαβάσετε σε μορφή αρχείου .pdf στον σύνδεσμο εδώ ...
Ernst von Salomon - Οι εγκαταλειμμένοι
γράφει ο Διόνυσος Ανδρώνης
Ernst
von Salomon - Οι εγκαταλειμμένοι
Εκδόσεις Omnia, Παρίσι, 2007, σελ. 422
Ο Ernst Von Salomon (1902-1972) έγραψε αυτό το
μυθιστόρημα το 1930 το οποίο μεταφράστηκε για πρώτη φορά στα γαλλικά το 1931
από τον André Vaillant, γνωστό και ως Claude Raynal, εκδόσεις Plon. Αυτή η
πρόσφατη επανέκδοση μας δίνει τη βεβαιότητα ότι οι παλιοί μεταφραστές είναι
μερικές φορές πολύ χρήσιμοι σήμερα. Ο συγγραφέας ξεκινά αποδοκιμάζοντας τον
Ναπολέοντα στη σελίδα 30 και συνεχίζει την αφήγηση του κάνοντας επίθεση στη
Γαλλική Επανάσταση και στους πρακτικούς της, τους Γάλλους. Αγαπάμε τους Γάλλους
και παρακολουθήσαμε την ανάγνωση με κάποια καχυποψία στην αρχή.
Το μυθιστόρημα μας μιλά για την περιπέτεια που έζησε ο Φον Σάλομον όταν αποφάσισε να πάει να πολεμήσει ως εθελοντής μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (το 1919) στα σύνορα της χώρας του, της Γερμανίας, ενάντια στους Ρώσους ή άλλους συμμάχους». «Σατανικός» (op.cit.σελίδα 145). «Προερχόμενος από οικογένεια Ουγενότων, ο Von Salomon επιστρατεύτηκε το 1918 για να εγκαταλείψει τη Στρατιωτική Σχολή στο Freikorps που πολέμησε στην Άνω Σιλεσία και στις χώρες της Βαλτικής για να συντρίψει την Κόκκινη Επανάσταση» (όπ.π. γραμμένο στο οπισθόφυλλο).
Έχουμε διαβάσει σχεδόν όλα τα πολλά μυθιστορήματα του Saint Loup και τις περιπέτειες του με την LVF (Σύνδεσμος Γάλλων Εθελοντών ενάντια στον Μπολσεβικισμό) και ήμασταν πολύ χαρούμενοι που διαβάσαμε ένα μυθιστόρημα στο ίδιο μήκος κύματος αλλά αυτή τη φορά εμπνευσμένο από τον Πρώτο Πόλεμο. «Το αποτέλεσμα του 1918 είναι μόνο ένα μείγμα 48, του Γκιγιόμ 2 και του Μαρξ» (op.cit.σελίδα 170). Μαθαίνουμε στη σελίδα 167 ότι ένα άλλο πραξικόπημα έγινε το 1919 αλλά ότι «απέτυχε εντελώς» (op.cit.σελίδα 167). Έτσι ο αγαπητός μας Αδόλφος δεν ήταν ο πρώτος Γερμανός που έκανε ένα αποτυχημένο πραξικόπημα το 1923.
Ο Ernst Von Salomon καταδικάστηκε το 1922 σε οκτώ
χρόνια φυλάκιση για τη συμμετοχή του στη δολοφονία του Walter Rathenau, ο
οποίος ήταν ένας πλούσιος Εβραίος επιχειρηματίας και μέλος προηγούμενων
γερμανικών κυβερνήσεων. Τελικά του δόθηκε χάρη το 1927. «Στον κόσμο των
αφεντικών και των εργατών, όλοι πίστευαν ότι είχαν τη λύση στα τρέχοντα
κοινωνικά προβλήματα και όλες οι θεωρίες που ανακοινώθηκαν με μεγάλη φανφάρα
μπέρδευαν ακόμη περισσότερο την πραγματική κατάσταση» (op.cit.σελίδα 188).
Και τελικά συγκλονιστήκαμε από την αφήγηση των
βασανιστηρίων που υπέβαλαν οι Γάλλοι στους Γερμανούς το 1919: «Ένας Γάλλος
άναψε τσιγάρο, τον πλησίασε και του έβαλε το φλεγμονώδες άκρο στο δέρμα του»
(όπ.π. σελίδα 201). Φαίνεται λοιπόν ότι πολεμήσαμε σε λάθος μέρος κατά τη
διάρκεια των δύο πολέμων.
Τα κρίσιμα λάθη του Χίτλερ
Ο Αδόλφος Χίτλερ δεν γνώριζε το παραμικρό για την ύπαρξη και τα αποφθέγματα του Σουν Τζου. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των πρώτων επτά ετών του δικτατορικού καθεστώτος του στη Γερμανία (από το 1933 έως το 1940), απέφευγε συστηματικά την άμεση σύγκρουση με τους ισχυρούς αντιπάλους του, ενώ φρόντιζε να εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες τους. Η επιτυχία του ήταν αδιαμφισβήτητη και όλα έδειχναν πως τίποτε δεν θα μπορούσε να αναστείλει τη φρενήρη πορεία του προς την απόλυτη νίκη.
Όμως, μετά το 1940, ο Χίτλερ εγκατέλειψε την τακτική που θα του επέτρεπε να κυριαρχήσει. Εξαπέλυσε μια κατά μέτωπο επίθεση στην πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση, χαρίζοντας έτσι πολύτιμο χρόνο στη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες να δημιουργήσουν μια γιγάντια στρατιωτική δύναμη και, τελικά, στη συνέχεια απέτυχε να αποτρέψει τις Συμμαχικές δυνάμεις από το να συντρίψουν την ευάλωτη και αποδυναμωμένη από τον πόλεμο Γερμανία.
Η σύγκρουση των Συμμάχων με τους Γερμανούς αποτέλεσε τη μεγαλύτερη πολεμική αναμέτρηση στην Ιστορία. Παρ’ όλα αυτά, το αποτέλεσμα αυτής της αναμέτρησης ήταν προδιαγεγραμμένο εξαιτίας των μοιραίων λαθών που είχε διαπράξει ο Χίτλερ το 1940. Έως τα μέσα του 1945, η Γερμανία ήταν πλέον μια κατακερματισμένη χώρα και ο ηγέτης της ήταν νεκρός.
Ευαγόρας Παλληκαρίδης: το Κόκκινο Τετράδιο
«Το Κόκκινο Τετράδιο» του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, 159 σελίδων, φωτοαναπαραγωγή του αυθεντικού τετραδίου που ο ίδιος έγραψε, 17χρονος τότε, με 54 καλλιγραφικά χειρόγραφα ποιήματά του, χαρισμένο στη 16χρονη αγαπημένη του Λύα Χατζηαδάμου, που τον Ιούλιο του 1955 μετανάστευσε στη Νότιο Αφρική.
Από τις εκδόσεις «Αντίδοτο»: το έπος του Azovstal - πολεμικές αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο
Από τις εκδόσεις «Αντίδοτο»: το έπος του Azovstal - πολεμικές
αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο
για παραγγελίες: 6949124146 και ekdoseis.antidoto@gmail.com
Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης:
Το αφιέρωμα που κρατάτε στα χέρια σας είναι η πρώτη και μοναδική μέχρι στιγμής έκδοση στην Ελλάδα η οποία φωτίζει άγνωστα γεγονότα για την Μάχη της Μαριούπολης και την Εποποιία του AZOVSTAL μέσα από τα λόγια των ίδιων των Πρωταγωνιστών τους, μελών του Κινήματος AZOV, Υπερασπιστών της πόλης και του Χαλυβουργείου.
Μιλούν οι: Denys Prokopenko «Redis», ο θρύλος εν ζωή Διοικητής του Συντάγματος AZOV και τρεις από τους μαχητές του AZOV οι οποίοι τραυματίστηκαν στις μάχες, αιχμαλωτίσθηκαν και επέστρεψαν στην Ουκρανία με τις πρώτες ανταλλαγές αιχμαλώτων.
Περιλαμβάνει τις φωτογραφίες από την
έκθεση «Οι τελευταίες ημέρες αντίστασης των υπερασπιστών του Azovstal».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
