ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ

Στη μνήμη του επαναστάτη Eθνικοσοσιαλιστή Horst Wessel.

Μετάφραση από τα Αγγλικά για τον «Μαύρο Κρίνο»: Noeton

Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε από τον εκδότη και συγγραφέα του «Μαύρου Μετώπου» Richard Schapke ο οποίος υπήρξε πρώην ηγέτης της κομματικής νεολαίας, βασικός συνεργάτης των αδερφών Otto και Gregor Strasser καθώς και ένας εκ των στελεχών που υπέγραψαν το συλλογικό άρθρο δυσαρέσκειας της 4^ης Ιουλίου 1930 σχετικά με την πορεία του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος το οποίο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο διαδίκτυο στα Γερμανικά στην εθνικοεπαναστατική πλατφόρμα ενημέρωσης Sache de Volkes

«Όποιος ερχόταν στα SA στο Βερολίνο βρισκόταν ανάμεσα στους εξοστρακισμένους. Το μονοπάτι του έγινε ένα στενό πέρασμα ανάμεσα στην αστυνομία και τον όχλο. Εδώ έπρεπε ή να σταθεί ή να πέσει».

Joseph Goebbels

Μαζί με τον Hans Maikowski, ο πιο εξέχων «Μάρτυρας του Αίματος» του NSDAP του Βερολίνου γεννήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 1907 στο Μπίλεφελντ ως γιος ενός πάστορα και Τέκτονα. Αφού η μεσαίας τάξης οικογένεια του μετακόμισε στο Βερολίνο, ο Horst Wessel πήγε το γυμνάσιο εκεί. Η περιφρόνηση της καταγωγής και του περιβάλλοντός του τον τράβηξε στην πολιτική σε νεαρή ηλικία - ήδη από το 1922 εντάχθηκε στο Τάγμα Bismarck, η τοπική ομάδα 21 "Crown Princess".

Αυτή ήταν μια προκαταρκτική οργάνωση του Γερμανικού Εθνικού Λαϊκού Κόμματος με επικεφαλής τον μετέπειτα Εθνικοσοσιαλιστή Γκάουλαϊτερ, Wilhelm Kube. Ως μέρος των υπηρεσιών ασφαλείας χώρων που παρείχε το Τάγμα για ta πολιτικά γεγονότα, ο Horst Wessel ήρθε σε επαφή με το Wiking-Bund του Λοχαγού Ehrhardt την άνοιξη του 1924. Αυτό χρησίμευσε ως μια δεξαμενή στρατολόγησης για τα πρώην μέλη της Ταξιαρχίας Πεζοναυτών Ehrhardt ("Σβάστικα σε Ατσάλινο Κράνος»), που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο Πραξικόπημα του Kapp και ήταν εδώ που γνώρισε πρώην «τρομοκράτες» της νεφελώδους οργάνωσης Consul.

Μεταξύ άλλων, η οργάνωση Consul ήταν υπεύθυνη για τη δολοφονία του “κατοχικού’’, υποτακτικού πολιτικού των Συμμάχων Matthias Erzberger και του υπουργού Εξωτερικών του Ράιχ Rathenau. Ο Wessel εντυπωσιάστηκε από τον άνευ όρων ακτιβισμό των υποστηρικτών του Ehrhardt, ο οποίος έρχεται σε ευνοϊκή αντίθεση με τον αντιδραστικό χαρακτήρα των Γερμανών ακροδεξιών. Λογικά, αν και ήταν κάτοχος του Αργυρού Μεταλλίου της Τιμής, έγινε και μέλος του Wiking Association, κάτι που τον Ιούλιο του 1924 είχε ως αποτέλεσμα την αποβολή του από το σχολείο. Ο λόγος εντοπίζεται στο γεγονός ότι ο μαθητής του Λυκείου φορούσε εθνικοσοσιαλιστική στολή σε μια εκδήλωση - όχι ασυνήθιστο για τους υποστηρικτές του Ehrhardt εκείνη την εποχή.

Ωστόσο, το ποτάμι δε γυρνούσε πίσω. Στις 12 Φεβρουαρίου 1925, ο Χορστ Βέσελ εγκατέλειψε το Τάγμα του Μπίσμαρκ και αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στην ενασχόλησή του με τους Βίκινγκς. Ούτε η αποφοίτηση του ως φοιτητής της Νομικής στις 19 Απριλίου 1926 δεν τον αποδιοργάνωσε από τον σκοπό του αυτό. Μόλις ένα μήνα αργότερα, το Bund (= η «ομάδα») απαγορεύτηκε στην Πρωσία επειδή ο ηγέτης του στο Βερολίνο, Sodenstern, φέρεται να συμμετείχε στις προετοιμασίες για το πραξικόπημα. Παρεμπιπτόντως, η σχετική κατηγορία αναγκάστηκε να αποσυρθεί λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων.

Ο Horst Wessel, πλέον πολιτικά άστεγος, δεν μπορούσε να είναι ικανοποιημένος με τη ζωή της ομάδας που ανήκε. Η προσωρινή συμμαχία του Ehrhardt με το «αντιδραστικό χαλύβδινο κράνος» είναι πιθανό να είχε προκαλέσει δυσαρέσκεια στον νεαρό ακτιβιστή. Ως εναλλακτική λύση, η SA του Βερολίνου που έφερε στις τάξεις της τον Heinz Hauenstein, γνωστό πρώην ηγέτη των Freikorps και πρωτοπόρο του NSDAP της Βόρειας Γερμανίας, συγκέντρωσε τα κοινωνικά επαναστατικά στοιχεία σε αντίθεση με τον Gauleiter Schmiedicke και τον διοικητή SA Daluege. Παρά τις άναρχες συνθήκες που επικρατούσαν στο Gau Berlin εκείνη την εποχή, ο Wessel εμφανίστηκε στον κατάλογο των μελών της Sturmabteilung του Βερολίνου τον Οκτώβριο του 1926.

Την 1η Νοεμβρίου 1926, ο Γιόζεφ Γκαίμπελς ανέλαβε τη διαχείριση του εθνικοσοσιαλιστικού τομέα που κατέρρεε και ξεκίνησε την αναδιοργάνωση του. Σε αντίθεση με την κοινή άποψη, ο Wessel δεν ήταν ακριβώς πεπεισμένος για τις ικανότητες του νέου του Gauleiter, στις οποίες μπορεί να συνέβαλε η εκδίωξη του Hauenstein. Ανεξάρτητα από κάθε αμφιβολία, απέκτησε το βιβλιάριο μελών του NSDAP τον Δεκέμβριο. Ο ανοιχτός χαρακτήρας του Horst Wessel και το να μην υποκύπτει στις κρατικές αρχές μπορεί να οδήγησε σε μια άμεση διαφωνία με τον Goebbels (οι εγγραφές στο ημερολόγιο αυτής της περιόδου χάνονται). Το ενδιαφέρον του Gauleiter για το Ε/Σ φοιτητικό σωματείο εκείνη την εποχή μπορεί επίσης να εντοπιστεί σε αυτές τις επαφές. Μια εντυπωσιακή εμπειρία για τον Wessel ήταν πιθανώς η συμμετοχή του στο 3^ο Συνέδριο του Κόμματος του Ράιχ στη Νυρεμβέργη (Αύγουστος 1927), όπου ξέσπασαν βίαιες διαφωνίες για το φοιτητικό σωματείο.

Το χειμερινό εξάμηνο του 1927/28, ο φοιτητής της Νομικής πήγε στη Βιέννη για ένα εξάμηνο και του ανατέθηκε από τον Gauleiter να μελετήσει το έργο της νεολαίας των Αυστριακών εθνικοσοσιαλιστών εδώ. Ο Wessel απέκτησε τις προϋποθέσεις καθώς ηγήθηκε προσωρινά μιας μονάδας της Ομοσπονδίας της Γερμανικής Εργατικής Νεολαίας (προπομπός της Χιτλερικής Νεολαίας). Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Βιέννη συμμετείχε στα επεισόδια κατά της τζαζ όπερας «Johnny plays up». Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 20 Φεβρουαρίου 1928, ο Wessel έγραψε σε έναν φίλο του ότι, σε αντίθεση με το Βερολίνο, το Eθνικοσοσιαλιστικό Gau Vienna οργανώθηκε με υποδειγματικό τρόπο. Μετά την ολοκλήρωση του εξαμήνου στη Βιέννη, ο Horst Wessel διέκοψε τις σπουδές του στη Νομική και ανέλαβε το τμήμα των SA στην πλατεία Alexanderplatz του Βερολίνου, το οποίο χρησιμοποιήθηκε για την SA Storm 1 του Standard 4, που ήταν εξαιρετικά κοινωνικό - επαναστατικό.

Διέπρεψε και ως ομιλητής προπαγάνδας. Για παράδειγμα, στις 15 Ιανουαρίου 1929, ο Wessel επιτέθηκε βίαια στους Γερμανούς υπηκόους στο Berlin - Friedenau. Στη συνέχεια, σε συνέντευξη του στον Γκαίμπελς, εξέφρασε τη λύπη του για την έλλειψη ακτιβισμού εντός των SA! Ο Gauleiter σημείωσε: «Είμαι σε αδιέξοδο. Άν κάνουμε δράσεις στο Βερολίνο, οι άνθρωποι μας θα κόβουν και θα ράβουν όπως επιθυμούν». Ακολούθησαν τακτικές συναντήσεις στις οποίες ο Wessel και ο Goebbels συζήτησαν πάνω απ' όλα τη σχέση του NSDAP με τους Γερμανούς Εθνικιστές ή το Stahlhelm και την Eθνικοσοσιαλιστική Eπανάσταση. Ο Γκαίμπελς έδειξε επίσης ότι δεν ήταν πολύ ενθουσιώδης όταν ο Χίτλερ ξεκίνησε την προσέγγιση περί πολιτικών δικαιωμάτων τον Απρίλιο του 1929 και μίλησε θετικά για το κοινοβουλευτικό έργο: «Και ειδικά τώρα που είναι σημαντικό να διατηρήσεις τη ψυχραιμία σου. Ξεφεύγει. Έχουμε ακόμα πάρα πολλούς Φιλισταίους στο κόμμα. Η πορεία του Μονάχου μερικές φορές είναι αφόρητη! Δεν είμαι έτοιμος να κάνω έναν τεμπέλικο συμβιβασμό! Αν είναι αυτό να μου κοστίσει την προσωπική μου θέση, θα το αναλάβω ευθέως. Μερικές φορές αμφιβάλλω για τον Χίτλερ... Υπήρξε ήδη σοβαρή σύγχυση στις ομάδες των SA.»

Μετά από μία από αυτές τις συζητήσεις, ο Γκαουλάιτερ του Βερολίνου αποφάσισε να πολεμήσει την επίθεση της γερμανικής εθνικής αντίδρασης, καθώς ο Χίτλερ δεν απάντησε σε όλες τις σχετικές ερωτήσεις. Το Reichsleitung του Μονάχου έπεσε σε αυτήν την εκστρατεία όταν συμμετείχε στο δημοψήφισμα ενάντια στο Young Plan (πιθανόν μετά από πρόταση του Otto Strasser όλων των ανθρώπων). Σε αυτό ο «αριστερός» Εθνικοσοσιαλιστής Bodo Uhse, σίγουρα μια αδελφή ψυχή του Horst Wessel, είπε: «Με αυτούς που κατηγορούμε με πάθος καθημερινά, επειδή βεβηλώνουν το όνομα του έθνους με την απληστία τους για το κέρδος, με τους οπισθοδρομικούς μαθητές γεμάτους με μια αηδιαστική ‘’αριστοκρατία’’, ο Χίτλερ είχε συνδέσει τους νεαρούς στρατούς των SA! Την αποφασιστική εκείνη ώρα, όταν ο αγώνας έπρεπε να διεξαχθεί έξω από τους νόμους αυτού του κράτους, είχε κατευθύνει τον δρόμο του προς τον ειρηνικό περίβολο της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, σε μια παρέα διαφανών ταραχοποιών για τους οποίους το έθνος δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα κάλυμμα για την επιχείρηση τους. Τη στιγμή που ο κίνδυνος και η δράση φαινόταν ότι ήταν απαραίτητα, ο Χίτλερ έπαιζε ένα ασφαλές παιχνίδι. Συνδέθηκε με την ‘’αντίδραση’’ και το δυσαρεστημένο κεφάλαιο.

Αυτός ο δρόμος οδήγησε στο Μέτωπο του Χάρτσμπουργκ, στη δίωξη των αριστερών κομμάτων και των ανοργάνωτων εθνικοσοσιαλιστών κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ. Το αποκορύφωμα ήταν η σφαγή της 30ης Ιουνίου 1934, όταν ο Horst Wessel ήταν αρχηγός ομάδας στο Berlin - Friedrichshain από την 1η Μαΐου 1929 και έστησε εδώ το SA Storm 5. Μεταξύ των δικών του υπήρχαν πολλοί πρώην μαχητές του «Κόκκινου Μετώπου» και Κομμουνιστές, κάτι που εκφράστηκε επίσης με το σχηματισμό μιας μπάντας shawm που προηγουμένως υπήρχε μόνο στο KPD. Ο περιπλανώμενος μαθητής συνέθεσε το τραγούδι "Die Fahne hoch!" («Σημαίες του Χίτλερ πάνω από οδοφράγματα/ Ορθό το Λάβαρο!») βασισμένο σε ένα κομμουνιστικό μαχητικό τραγούδι, το οποίο επρόκειτο να γίνει ο δεύτερος εθνικός ύμνος του Τρίτου Ράιχ.

Μετά από μια ελάχιστα αντιληπτή παράσταση στη Φρανκφούρτη / Όντερ, το τραγούδι του Horst Wessel έκανε την πρεμιέρα του στο Βερολίνο στις 6 Σεπτεμβρίου 1929. Λίγο αργότερα τυπώθηκε επίσης στην «Επίθεση». Σε αυτό το σημείο όμως ο Χορστ Βέσελ είχε αποσυρθεί όλο και περισσότερο από τις κομματικές εργασίες. Οι λόγοι για αυτό είναι αφενός η απογοήτευση για την φιλοαστική πορεία του Χίτλερ και αφετέρου η σχέση με την πρώην ιερόδουλη Erna Jaenicke. Το νεαρό ζευγάρι έμενε στο Widow Salm's στην οδό Grosse Frankfurter Strasse 62. Μετά από διαφωνίες, η σπιτονοικοκυρά θυμήθηκε τους συντρόφους του αποθανόντος συζύγου της, ο οποίος ήταν ακτιβιστής στην Ένωση Μαχητών του Κόκκινου Μετώπου.

Σε εκείνο το σημείο - ήταν 14 Ιανουαρίου 1930 - ξεκίνησε μια ομάδα που σουλατσάριζε υπό τον Κομμουνιστή μαστροπό Albert "Ali" Höhler. Το σχεδιασμένο «προλεταριακό φλερτ» για τον Wessel δεν πήγε όπως σχεδίαζε μιας και ο Höhler γνώριζε την Erna Jaenicke από ... τις κακές εποχές. Ο "Ali" τράβηξε απροσδόκητα ένα πιστόλι και χτύπησε τον Horst Wessel με μια σφαίρα στο στόμα όταν ήταν στο έδαφος. Στις 23 Φεβρουαρίου, υπέκυψε στα σοβαρά τραύματα του μετά από εβδομάδες αγώνων. Ο Gauleiter Goebbels - αληθινά κλονισμένος και πιθανώς οδηγημένος από μια ένοχη συνείδηση - ένας σίγουρα επαναστάτης εκπρόσωπος της «αριστερής» πτέρυγας του κόμματος - βρήκε την ευκαιρία και ανέδειξε τον Sturmführer 5 σε μάρτυρα του κινήματος - ενάντια στην αντίρρηση της ηγεσίας του Ράιχ του Μονάχου, που εμφανίστηκε στις 26 Φεβρουαρίου στην «Επίθεση» (σ.μ.γερμ.= “Der Angriff”) ως ειδικά αφιερωμένο φύλο στον Horst Wessel και την 1^η Μαρτίου η ταφή έγινε στο Nikolaikirchfriedhof στο Βερολίνο με μεγάλες τιμές.

Ομιλητές ήταν ο Γκαίμπελς, ο Ανώτατος Αρχηγός των SA Franz Pfeffer von Salomon, ο Standartenführer Breuer και δύο εκπρόσωποι της Ε/Σ Φοιτητικής Ένωσης. Ο Χίτλερ ζήτησε μια επιδεικτική συγγνώμη, η οποία, παρεμπιπτόντως, ήταν μια περαιτέρω ένδειξη της κακής σχέσης με τους ανθρώπους της Gau Berlin. Ο αρχηγός του κόμματος προτίμησε να «αναρρώσει» στο Μπερχτεσγκάντεν. Κατά τη διάρκεια των εορτασμών, οι Κομμουνιστές ξεσηκώθηκαν στην περιοχή και βεβήλωσαν ακόμη και το νεκροταφείο, παραπέμποντας στην Erna Jaenicke με το σύνθημα: "Ένα τελευταίο ‘Χάιλ Χίτλερ’ στον νταβατζή Χορστ Βέσελ!". Σαν να απαντούσε στην αδιάφορη στάση του Χίτλερ, ο Γκαίμπελς επιτέθηκε στις 4 Απριλίου στο Berlin Sportpalast με αποσπάσματα από το τραγούδι του Horst Wessel τα οποία και τραγούδησε επιδεικτικά σε επαναστατική στάση.

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1930, οι δολοφόνοι του Horst Wessel καταδικάστηκαν σε μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης. Ο Höhler έλαβε την υψηλότερη ποινή σε έξι χρόνια και ένα μήνα φυλάκιση. Η πικρία των SA για την αναξιοπρεπή συμπεριφορά των Κομμουνιστών δεν υποχώρησε φυσικά (οι δράστες είχαν άσχημη μοίρα όταν τον Σεπτέμβριο του 1933 τα SA εισέβαλαν στη φυλακή τους). Όταν η SA του Ανατολικού Έλβα υπό τον Ταγματάρχη Stennes εξεγέρθηκε ενάντια στην ηγεσία του Μονάχου στις αρχές Απριλίου 1931, με αναφορά στην 1η Μαρτίου 1930, οι «αντάρτες» αρνήθηκαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους με την Φασιστική Ένωση, η οποία ήταν επίσης ανοιχτή σε ανοργάνωτους Εθνικοσοσιαλιστές. Παρεμπιπτόντως, ο Γκαίμπελς έπαιξε έναν πολύ αμφίβολο ρόλο εδώ. Πιθανώς να συμμετείχε στις προετοιμασίες της εξέγερσης. Τουλάχιστον γνωρίζουμε ότι οι «αντάρτες» προσπάθησαν να τον κερδίσουν και όχι ο «αντιπαθητικός» Otto Strasser ως αρχηγός ενός ανεξάρτητου βορειο -γερμανικού NSDAP.

Ακόμη και μετά από αυτή την υπόθεση, η οποία σχεδόν του χάρισε μια μεταγραφή στη Βιέννη, ο Γκαίμπελς διατήρησε αυτή τη “λατρεία της προσωπικότητας” γύρω από τον πρώην σύντροφό του. Στις 15 Αυγούστου 1931, για παράδειγμα, καθαγίασε το νέο SA Standard 5 "Horst Wessel" στο Βερολίνο. Τον Ιούλιο του 1932 ακολούθησε το βιβλίο «Horst Wessel - Leben und Die» στον εκδοτικό οίκο του κόμματος και το μυθιστόρημα του Hanns Heinz Ewers «Horst Wessel», που εκδόθηκε το φθινόπωρο, κυκλοφόρησε 30.000 αντίτυπα μέσα σε λίγες εβδομάδες. Στις 30 Οκτωβρίου 1932, ένα άρθρο στη μνήμη του Eπαναστάτη Eθνικοσοσιαλιστή Horst Wessel εμφανίστηκε στο «Μαύρο Μέτωπο».

Κυκλοφορεί: Φιλολογία και Ζωή - του Ιωάννη Συκουτρή (Εκδόσεις «Έξοδος»)

exodosvivlia@gmail.com

Αμαζόνες: 12 ευρώ - κίνηση αλληλεγγύης για φυλακισμένους συναγωνιστές - επικοινωνία: battlehymn14@outlook.com.gr

Ανάκτηση #8: κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λόγχη» (https://www.anaktisi-mag.gr/)

http://www.anaktisi-mag.gr/

Στηρίξτε τις αυτόνομες εκδόσεις:

Μπορείτε να το βρείτε το όγδοο τεύχος αλλά και τα παλαιότερα στο site της "Λόγχης" και στην σελίδα της "Ανάκτησης" στο facebook, σε κεντρικά βιβλιοπωλεία και μέσω των Αυτόνομων/Ανένταχτων ομάδων και κινήσεων.

Την ΑΝΑΚΤΗΣΗ θα την βρείτε στην ΑΘΗΝΑ: στους πάγκους διανομής Τύπου στην Ομόνοια, σε πάγκους της Πανεπιστημίου και της Πλατείας Κάνιγγος και στο βιβλιοπωλείο ΠΕΛΑΣΓΟΣ (Χαρ. Τρικούπη 14).

Στην ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ στο βιβλιοπωλείο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ (Ερμού 61) στον ΒΟΛΟ στο βιβλιοπωλείο ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ (Ανθίμου Γαζή 121) και στη ΜΑΝΗ στο βιβλιοπωλείο ΑΔΟΥΛΩΤΗ ΜΑΝΗ στην Αρεόπολη.

Μέσω ταχυδρομείου μπορείτε να την προμηθευτείτε από το 2103611590 και στο www.logxi.com.

Επειδή είμαστε φτιαγμένοι για τα δύσκολα, σε καλούμε να δημιουργήσεις μαζί μας ένα άτυπο δίκτυο διανομής του περιοδικού στην περιοχή σου, ώστε η Ανάκτηση να φτάσει σε κάθε γωνιά της Ελλάδας με την βοήθεια σου!

Προμηθεύσου την Ανάκτηση και διαμοίρασε την στους Συναγωνιστές σου! Γίνε η φωνή του δικού σου περιοδικού!...

Αγοράστε το νέο τεύχος από εδώ ή τηλεφωνικά στο 2103611590

Το 8ο τεύχος του περιοδικού Ανάκτηση βρίσκεται ξανά μέσω του δικού μας δικτύου διανομές σε όλη την Ελλάδα αλλά και μέσω της Λόγχης σε κάθε σπίτι.

Το νέο τεύχος με μοιρασμένη ύλη σε Ιστορικά θέματα και αφιερώματα, Μουσική και Ποδόσφαιρο, Πολιτική και Ιδεολογία.

Και αυτή την φορά μπορείτε να διαβάσετε την πλούσια και προσεγμένη ύλη του, για τον πολιτισμό, τις εθνικιστικές και πατριωτικές ιδέες, την Ευρώπη, την Ιστορία, την Ταυτότητα.

Μην το χάσετε!

Διαβάστε στο νέο τεύχος:

Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ, ΣΑΝ ΙΔΕΑ ΚΑΙ ΣΑΝ ΠΡΑΞΗ

του Άγγελου Δημητρίου

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΛΕΓΧΟ

από τον Μιχάλη Τάντη

ΔΑΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΥΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΛΑΪΚΙΣΜΟΥ

του Χρήστου Καρανικόπουλου

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ «LOCKSTEP» : ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΡΟΚΦΕΛΕΡ ΑΠΟ ΤΟ 2010 «ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ» ΤΕΛΕΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ

από τον Γιάννη Γκελάκη

ΕΦΙΑΛΤΗΣ: ΠΡΟΔΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΪΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Η ΗΓΕΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

του Γιάννη Δράκου

Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΣΙΔΗΡΑΣ ΦΡΟΥΡΑΣ, Ο ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ (ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΖΙΛΑΒΑ 26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1940)

από τον Γιώργο Μάστορα

Ο ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ ΣΤΟΝ ΧΟΣΕ ΑΝΤΟΝΙΟ

του Πέτρου Νικολού

ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

Η «ΜΑΥΡΗ» ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ, ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΠΑΘΗΣΕ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

του Άγγελου Δημητρίου

ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΗΛΙΘΙΕ…

από τον Ευριπίδη Ρηγόπουλο

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΤΡΕΛΑΣ: ΟΤΑΝ Η ΕΣΣΔ ΛΟΓΟΚΡΙΝΕ ΤΟΝ OZZY

του Μιχάλη Γεωργιλά

H ΒΑΡΒΑΡΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΣΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

του Γιώργου Δασκαλάκη

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΣ ΓΚΕΡΖΥ ΙΒΑΝΩΦ

του Ευθ. Π. Πέτρου

Η ΛΑΪΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΡΓΑΤΗΣ» ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

από τον Γιώργο Δημητρούλια

CELINE: ΕΝΑΣ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΤΗΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

ΓΙΝΕ Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΝΑΚΤΗΣΗΣ!

ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ

Μνήμη José Antonio Primo de Rivera

Παρείχε η 21η Απριλίου διευκολύνσεις στον 6ο στόλο τον Οκτώβριο του 1973;

Ἕνας ἀρκετὰ διαδεδομένος μῦθος, ὁ ὁποῖος κυκλοφόρησε ἀπὸ φιλοχουντικοὺς κύκλους -ἀλλὰ δὲν ὑποστηρίχθηκε ποτὲ δημοσίως ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Παπαδόπουλο-, εἶναι ὅτι τὸ καθεστὼς Παπαδοπούλου-Μαρκεζίνη ἀνετράπη τὸν Νοέμβριο τοῦ 1973 ἀπὸ τοὺς Ἀμερικανούς, ἐπειδὴ δῆθεν ἀρνήθηκε νὰ συνδράμει τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἀραβοϊσραηλινοῦ πολέμου, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1973, παρέχοντας λιμενικὲς διευκολύνσεις στὸν 6ο Στόλο.

Ὡς ἐκ τούτου, τὰ γεγονότα τοῦ Πολυτεχνείου προβάλλονται ὡς μία προγραμματισμένη ἀμερικανοκίνητη προβοκάτσια προκειμένου νὰ δημιουργηθοῦν οἱ κατάλληλες συνθῆκες γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ καθεστῶτος ἀπὸ τὸν Ἰωαννίδη.

Ὁ μῦθος αὐτὸς εἶναι ὁπωσδήποτε βολικὸς γιὰ τοὺς θιασῶτες τοῦ Παπαδόπουλου προκειμένου νὰ ἄρουν τὴν μέχρι σήμερα εὐρύτατα διαδεδομένη -πλὴν ὅμως αἴολη- ἀντίληψη ὅτι τὸ πραξικόπημα τοῦ 1967 ἦταν ἀμερικανοκίνητο καὶ ὅτι ἀκόμη καὶ ὁ ἴδιος ὁ δικτάτορας ἦταν πράκτορας τῆς CIA.

Ὑποστηρίχθηκε, ὡστόσο, καὶ ἀπὸ ἀντιπάλους τῆς χούντας, προκειμένου νὰ ὑποστηρίξουν τὴν -ἐξίσου αἴολη- ὑπόθεση ὅτι ὁ Παπαδόπουλος ἔπαψε ὡς ἐνεργούμενο τῶν Ἀμερικανῶν νὰ προωθεῖ τὰ συμφέροντά τους, κι ἔτσι ἐκεῖνοι ἀποφάσισαν νὰ τὸν ἀνατρέπουν χρησιμοποιώντας τὸν Ἰωαννίδη -γιὰ τὸν ὁποῖον -ἐξίσου ἀστήρικτα- ὑποστηρίζουν ὅτι ὑπῆρξε κι αὐτὸς πράκτορας τῆς CIA.

Πέρα, ὅμως, ἀπὸ τὴν σχετικὴ συνωμοσιολογία, τὰ διαθέσιμα στοιχεῖα οὐδόλως ἐπιβεβαιώνουν αὐτὸν τὸν ἰσχυρισμό.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι τὸ καθεστὼς Παπαδοπούλου-Μαρκεζίνη δημοσίως πῆρε ἀποστάσεις ἀπὸ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες στὸ ζήτημα συνδρομῆς τῶν ΗΠΑ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἀραβοϊσραηλινοῦ πολέμου τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1973.

Ἡ στάση αὐτὴ δὲν ἦταν πρωτότυπη. Οἱ περισσότερες εὐρωπαϊκὲς χῶρες-μέλη τοῦ ΝΑΤΟ ἀρνήθηκαν νὰ παράσχουν μιὰ τέτοια συνδρομὴ ἀρνούμενες νὰ χρησιμοποιηθεῖ ὁ ἐθνικός τους χῶρος ἀπὸ ἀμερικανικὲς δυνάμεις, ποὺ θὰ ἐπιχειροῦσαν ὑπὲρ τοῦ Ἰσραήλ, φοβούμενες τυχὸν ἀραβικὸ ἐμπάργκο πετρελαίου εἰς βάρος τους. Μόνη ἐπίσημη ἐξαίρεση ἀποτέλεσε ἡ Πορτογαλία.

Ὡστόσο, στὴν ἑλληνικὴ περίπτωση ἔχει ἐπιβεβαιωθεῖ ἡ χρησιμοποίηση τοῦ θαλάσσιου καὶ ἐναέριου χώρου ἀπὸ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες, παρὰ τὴν ἐπίσημη διαφοροποίηση, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση νὰ μὴν γίνει κατάχρηση, γιὰ μὴν ἐκτεθεῖ ἡ Ἑλλάδα στὸν ἀραβικὸ κόσμο.

Ἄς δοῦμε, λοιπόν, τί λένε οἱ ἴδιοι οἱ Ἀμερικάνοι, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ἀνέτρεψαν τὸν Παπαδόπουλο.

Παραθέτουμε τρεῖς ἐπίσημες δηλώσεις Ἀμερικανῶν ἐπιτελῶν, ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές:

«Ἡ Ἑλλάδα εἶχε ἐπιτρέψει στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες νὰ χρησιμοποιήσουν τὶς ἐπικοινωνιακὲς ἐγκαταστάσεις της, καθὼς καὶ τὰ ἀεροδρόμια τῶν Ἀθηνῶν καὶ τοῦ κόλπου τῆς Σοῦδας στὴν Κρήτη, ἐνῶ κανένας περιορισμὸς δὲν εἶχε ἐπιβληθεῖ στὶς κινήσεις ἤ τὸν ἀνεφοδιασμὸ τοῦ 6ου Στόλου»

Roger Davies, Ἀμερικανὸς ὑφυπουργὸς Ἐξωτερικῶν, κατάθεση στὴν Ἐπιτροπὴ Ἐξωτερικῶν Ὑποθέσεων τῆς Ἀμερικανικῆς Βουλῆς (19 Φεβρουαρίου 1974)

«Δημοσίως, ἡ προηγούμενη Ἑλληνικὴ κυβέρνηση ὑπὸ τὸν Πρόεδρο Παπαδόπουλο υἱοθέτησε μιὰ ἐλαφρῶς φιλοαραβικὴ στάση κατὰ τὸν πρόσφατο πόλεμο. Προβλέποντας μιὰ ἀρνητικὴ ἀπάντηση, δὲν ζητήσαμε ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα τὴν παραχώρηση δικαιωμάτων προσγείωσης γιὰ τὶς ἐναέριες δυνάμεις μας καὶ ἀερομεταφορᾶς πολεμοφοδίων στὸ Ἰσραήλ. Ἡ κυβέρνηση, παρ’ ὅλα αὐτὰ ὑπῆρξε κρυφίως (privately) ἀρωγὸς τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν μὲ ποικίλους τρόπους. Μᾶς ἐπέτρεψαν τὴ χρήση τοῦ ἀεροδρομίου τῆς Σοῦδας σὲ πολὺ μεγαλύτερη ἔκταση καὶ γιὰ διαφορετικοὺς σκοπούς, ἀπ’ ὅ,τι τοὺς ὑποχρέωνε ἡ διμερής μας συμφωνία. Ὁ κόλπος τῆς Σοῦδας ἐξάλλου ἀπεδείχθη ζωτικῆς σημασίας γιὰ τὸ ἀμερικανικὸ Ναυτικὸ σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸν ἀνεφοδιασμὸ τοῦ Ἕκτου Στόλου. Ἐπιπλέον, οἱ Ἕλληνες δὲν ἔφεραν προσκόμματα, πρῶτον, στὴ χρήση τῶν ἑλληνικῶν λιμένων ἀπὸ τὸν Ἕκτο Στόλο, δεύτερον, στὶς δραστηριότητες τοῦ Ἀμερικανικοῦ Σταθμοῦ Ναυτικῶν Ἐπικοινωνιῶν τῆς Νέας Μάκρης καὶ τρίτον, στὴν χρησιμοποίηση τῆς Ἀμερικανικῆς Ἀεροπορικῆς Βάσης τοῦ Ἡρακλείου Κρήτης».

Ἀπόρρητο Ὑπόμνημα τοῦ Ἐπιτελείου τοῦ State Department πρὸς τὸν ὑπουργὸ ἐξωτερικῶν, Kissinger (1974)

«Τὸ δημοκρατικὸ Ἰσραὴλ διασώθηκε τὸ 1973 μόνο χάρη στὴν ὕπαρξη τῆς φασιστικῆς (sic) Πορτογαλίας, ὅπου προσγειώνονταν τὰ ἀεροπλάνα τῆς ἀμερικανικῆς ἀερογέφυρας, τῆς φασιστικῆς (sic) Ἱσπανίας ὑπεράνω τῆς ὁποίας τὰ ἀεροπλάνα μας ἀνεφοδιάζονταν καὶ τῆς φασιστικῆς (sic) Ἑλλάδας, ἀπὸ τὰ λιμάνια τῆς ὁποίας ἐνεργοῦσαν ὁ Ἕκτος Στόλος καὶ οἱ νηοπομπές. Στὴ διάρκεια τοῦ πολέμου τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ἡ Τουρκία ἐπέτρεψε σὲ σοβιετικὰ ἀεροπλάνα νὰ διέρχονται ἀπὸ τὸν ἐναέριο χῶρο της καὶ ἔφερε ἐμπόδια σὲ ἐμᾶς. Ἀντίθετα, ἡ Ἑλλάδα ἐπέτρεψε στὸν Ἕκτο Στόλο νὰ συνεχίσει νὰ ἐνεργεῖ ἀπὸ τὶς βάσεις της καὶ τοῦτο εἶναι ἡ μεγάλη διαφορὰ μεταξὺ Ἑλλάδας καὶ Τουρκίας σὲ στιγμὲς κρίσεως».

Δήλωση ναυάρχου Zumwalt, ἐπικεφαλῆς τῆς ὅλης ἀμερικανικῆς ἐπιχείρησης (1976)

Τὰ στοιχεῖα ἔχουν ληφθεῖ ἀπὸ τὴν σχετικὴ μελέτη τοῦ Λεωνίδα Καλλιβρετάκη, «Τὸ ἑλληνικὸ δικτατορικὸ καθεστὼς στὴ συγκυρία του Μεσανατολικοῦ Πολέμου τοῦ 1973»

Γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξει παρεξήγηση, δὲν λαμβάνουμε ἐδῶ θέση ἀξιολογώντας τὴν στάση τοῦ καθεστῶτος, ἄν ἔπραξε ὀρθῶς ἤ ἐσφαλμένως. Ἁπλῶς ἐπιχειροῦμε νὰ περιγράψουμε τί πραγματικὰ ἔκανε. Καὶ ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε τὸ ἀλάθητο. Κάθε ἀμφισβήτηση, εὐχαρίστως δεκτή, ἀρκεῖ νὰ συνοδεύεται ἀπὸ τεκμήρια -πραγματικὰ τεκμήρια.

πηγή

Απόσπασμα από το «μυθιστόρημα» η «Ουλάν Μπατόρ» του «αναρχοφασιστή» Ρένου Αποστολίδη για την συνομιλία του με τον «εθνικόφρονα» Συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο της Στρατιωτικής κυβέρνησης της 21ης Απριλίου - Σελίδες 546 - 555 Νοέμβριος 1999 Εκδόσεις Πατάκης - (.pdf)

Απόσπασμα από το «μυθιστόρημα» η «Ουλάν Μπατόρ» του «αναρχοφασιστή» Ρένου Αποστολίδη για την συνομιλία του με τον «εθνικόφρονα» Συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο της Στρατιωτικής κυβέρνησης της 21ης Απριλίου

- Σελίδες 546 - 555 Νοέμβριος 1999 Εκδόσεις Πατάκης - (.pdf)

Για να κατεβάσετε το απόσπασμα στον σύνδεσμο εδώ

link: Ο προπαγανδιστής της 21ης Απριλίου που κατηγόρησε την Στρατιωτική Κυβέρνηση για το Πολυτεχνείο

Θα μπορούσε να θεωρηθεί «μυθιστόρημα» το νέο βιβλίο του Ρένου, η «Ουλάν Μπατόρ», αν εκείνο το «μύθος», στο πρώτο συνθετικό του όρου, δεν προέβαλλε ισχυρή αντίρρηση! (...) Κεντρικός άξονας είναι ένας μεγάλος έρωτας, φλογερός μια ζωή (μισόν αιώνα!), μέσα σ’ όλα τα φοβερά της όλης νεοελληνικής ζωής και κοινωνίας, που ο Ρένος ελέγχει, καίει κι ανατινάζει. (...)

Καλύπτονται κρισιμότατα γεγονότα κι εξελίξεις κι ανατροπές της ζωής μας τον τελευταίο μισόν αιώνα στον Τόπο μας: από τον Πόλεμο ως τα σημερινά, την Κατοχή και την Αντίσταση ως την Εισβολή στη Βουλή, όπου ο ίδιος ο Ρένος, πρωταγωνιστής κι αφηγητής μαζί, έμπασε τα πρώτα οργισμένα πλήθη του καιρού μας «να λογαριαστούν με όλους τους όμοιους που πάντα μας πουλάνε, απ’ όλες τις θέσεις και τις πολιτικές» [...] (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Περιοδικό «Έρημη Χώρα» τεύχος τέταρτο σε μορφή αρχείου .pdf

Λίγο μετά την ξαφνική ... παύση της έκδοσης του ποιοτικού «αριστερού» Εθνικοσοσιαλιστικού περιοδικού «Γαμμάδιον» το οποίο έκανε θραύση εντός του «χώρου» αλλά και σε κύκλους των Εξαρχείων (…)

- είχαν ανέβει όλα τα τεύχη σε .pdf από την συντακτική μας ομάδα με χιλιάδες downloads σε ελάχιστους μήνες με αποτέλεσμα να μπλοκαριστούν όλοι οι σύνδεσμοι μετά από συνεχείς αναφορές των «γνωστών αγνώστων» -

εμφανίζεται το 2007 μια νέα εκδοτική προσπάθεια που ονομάστηκε «Έρημη Χώρα».

Αν και το τελευταίο τεύχος το 4^ο στην σειρά κυκλοφόρησε ακριβώς πριν δέκα χρόνια (Νοέμβριος 2011) το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο και τα μέλη της συντακτικής ομάδας διατηρούν μέχρι σήμερα το ομώνυμο ιστολόγιο καθώς και ηλεκτρονική διεύθυνση για όσους επιθυμούν να επικοινωνήσουν ...

http://erimihora.blogspot.com/

... ενώ σε μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη του αρχισυντάκτη Ρωμανού στην σελίδα των Ελλήνων Ρομαντικών της ΦΛΕΦΑΛΟ - την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ - η κίνηση αυτή χαρακτηρίζεται ως μια προσπάθεια της Παραδοσιοκρατίας και με «αναφορές σε μια πλειάδα θεματικών που στο πολιτικό πλαίσιο ξεκινούν από τον ριζοσπαστικό συντηρητισμό και καταλήγουν στον αναρχικό εθνικισμό και τον εθνικομπολσεβικισμό, με λογοτεχνικές αναζητήσεις που διαπερνούν την λογοτεχνία του φανταστικού για να καταλήξουν στον ‘’αντιδραστικό μοντερνισμό’’ και με καλλιτεχνικές προσεγγίσεις».

Η περιγραφή αυτή πράγματι δεν απέχει από την πραγματικότητα και στην δική μας οπτική αυτή η κίνηση εντασσόταν πλήρως - προς φρίκη και απογοήτευση πολλών αντιδραστικών ακροδεξιών που έχουν τα τελευταία χρόνια και πρόβλημα μνήμης - στην ευρύτερη Ελληνική «Τρίτη Θέση» λόγω της ενδιαφέρουσας θεματολογίας και της εξαιρετικής αρθρογραφίας και μάλιστα σε μια εποχή ενδυνάμωσης των Αυτόνομων/Ανένταχτων ομάδων με κάποιες από αυτές να επηρεάζονται μέχρι και σήμερα από την «Στρασσερική» τάση και την αντικαπιταλιστική παράδοση του κινήματος.

Κάθε τεύχος υπήρξε μια πολύτιμη παρακαταθήκη με το σύνολο των τευχών να έχουν πιθανότατα εξαντληθεί από όλα τα γνωστά σημεία διανομής ενώ μετά από σχετική άδεια η συντακτική μας ομάδα τον Μάρτιο του 2017 ανέβασε σε .pdf το πρώτο, δεύτερο, και τρίτο τεύχος τα οποία μπορείτε να κατεβάσετε ελεύθερα αντιστοίχως εδώ, εδώ και εδώ.

Τον Νοέμβριο του 2011 κυκλοφορεί το 4ο τεύχος του ανεξάρτητου περιοδικού «Έρημη Χώρα».

Η ύλη μια εκδοτική «βόμβα» - με ένα εξώφυλλο αλλά και οπισθόφυλλο συνώνυμα της αισθητικής - που απαρτίζεται ανάμεσα σε άλλα από κάποια «εκρηκτικά» άρθρα σχετικά με τον οικοφασιστή ακτιβιστή Pentti Linkola, τον «καταραμένο» Ernst Niekisch, τον κορυφαίο διανοητή και πολεμιστή Ernst Junger, τον Μάρτυρα της εθνικοεπαναστατικής ιδέας Francis Parker Yockey καθώς και την Συλλογική Αυτόνομη Έκδοση «Νοσταλγοί του Μέλλοντος» σχετικά με την οποία μπορείτε να δείτε εδώ ή να κατεβάσετε εδώ σε .pdf. Την συλλογή άρθρων την έχουν ήδη στα ηλεκτρονικά αρχεία τους μέσω των Αυτόνομων συναγωνιστών και του «Μαύρου Κρίνου» εκατοντάδες νεολαίοι που αρνούνται να ενταχθούν στα κομματικά μαντριά ή να προσκυνήσουν τα διάσημα «τοτέμ» της αστικής πλουτοκρατικής άκρας δεξιάς.

Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» οφείλει να ευχαριστήσει δημοσίως τον αρχισυντάκτη του περιοδικού για την άδεια να προβληθούν συνολικά τα 4 τεύχη του περιοδικού.

Περιοδικό «Έρημη Χώρα» τεύχος τέταρτο για να το κατεβάσετε στον σύνδεσμο εδώ

http://erimihora.blogspot.gr/

Προμηθευτείτε από το βιβλιοπωλείο «Ορφικός» το σύμβολο της «Τρίτης Θέσης»: στον τοίχο του εργάτη, του φοιτητή, του άνεργου, του μαθητή, του αγρότη, του Πολιτικού Στρατιώτη!

Για να την προμηθευτείτε καλέστε στο βιβλιοπωλείο «Ορφικός» στο κινητό 6988055650 ή στείλτε mail στην ηλεκτρονική διεύθυνση: gialamas1960@hotmail.gr

«Η πιο απαίσια αρχή του Καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος είναι ότι μας έχει μάθει να κρίνουμε τα πάντα και τους πάντες με βάση το χρήμα και την ιδιοκτησία»

Gregor Strasser

Ανοιχτή επιστολή του παλαίμαχου Συναγωνιστή Λουκά Σταύρου με αφορμή την παρουσία του Κωνσταντίνου Πλεύρη στην εκπομπή «Αντικαθεστωτική Επικαιρότητα» (11.11.2021)

Ανοιχτή επιστολή του παλαίμαχου Συναγωνιστή Λουκά Σταύρου με αφορμή την παρουσία του Κωνσταντίνου Πλεύρη στην εκπομπή «Αντικαθεστωτική Επικαιρότητα» (11.11.2021)

Ο Λουκάς Σταύρου είναι παλαίμαχος συναγωνιστής από την Κύπρο με πολύμορφη δράση και πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την διάδοση των ιδεών μας.

Έλαβε μέρος στις μάχες κατά των Τουρκικών θυλάκων ως εθελοντής το ‘74. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στους Λόχους Ορεινών Καταδρομών (Λ.Ο.Κ.).

Συμμετείχε στις τάξεις της ΕΟΚΑ Β’ η οποία διεξήγαγε ένοπλο αγώνα. Έλαβε μέρος σε βομβιστικές και λοιπές επιθέσεις κατά των Άγγλων κατακτητών και το 1978 καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση την οποία εξέτισε στις κεντρικές φυλακές Κύπρου με την κατηγορία της ανατίναξης του Αγγλικού ραδιοσταθμού αναμεταδόσεως στο Ζύγι.

Πατέρας τριών παιδιών συγγραφέας ποιητής ζωγράφος καθώς και ιδρυτής φιλοσοφικού κύκλου. Μια ξεχωριστή προσωπικότητα της Κύπρου και του ευρύτερου εθνικιστικού «χώρου».

Γνωστές οι θέσεις του κυρίου Κωνσταντίνου Πλεύρη.

Αυτές οι ιδέες που εκφράζει εδώ και χρόνια περιγράφουν την ελληνική ακροδεξιά η οποία κατάφερε να ταυτίσει με τις πεποιθήσεις της τον Eθνικισμό και τον Eθνικοσοσιαλισμό σε βαθμό που να είναι σχεδόν ακατόρθωτο σε κάποιο αληθινό Eθνικιστή και Εθνικοσοσιαλιστή να διαχωρίσει την θέση του από την ακροδεξιά χωρίς τούτο να εκληφθεί ως μια εσωτερική συζήτηση - διαμάχη εντός μιας ενιαίας παράταξης.

Η ακροδεξιά σφετερίστηκε και καπηλεύθηκε αυτές τις μεγάλες ιδέες. Σε μια εθνικοκοινωνική επανάσταση , για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, άνθρωποι σαν τον κύριο Πλεύρη δεν θα ηγούνται του εκτελεστικού αποσπάσματος όπως ο ίδιος επιθυμεί αλλά θα βρίσκονται απέναντι από τους τυφεκιοφόρους.

Γιατί;

Διότι πρώτα από όλα θεωρούν ότι ο λαός είναι μια σύναξη ποταπών και κατωτέρων όντων που το μόνο που τους αξίζει είναι να κυβερνώνται από δήθεν ανώτερους με τίτλους και αστέρες και παράσημα και διάφορους χαφιέδες που θα παριστάνουν τους επαγγελματίες σωτήρες και εθνικιστές.

Ο δικός μας εθνικισμός εδράζεται στο μεγαλείο του λαού μας που αποτελεί την βιολογική ροή του έθνους.

Ο δικός μας φυλετισμός δεν υποβιβάζει τον λαό για να παραχωρήσει εξουσίες σε ανώτερες ελίτ αλλά του δίνει την δυνατότητα να ασκεί το αυτεξούσιο του μέσα από τις κοινοτιστικές δομές εξουσίας ως πολίτης - ιδιοκτήτης - οπλίτης.

Η εξουσία στον ένοπλο λαό και οι τραπεζίτες και ολιγάρχες και τοποτηρητές των ξένων στο απόσπασμα.

Εύγε στον κύριο Χάρη που με τις θέσεις του ενάντια στο ΝΑΤΟ, την Ε.Ε και την τραπεζοκρατία έδωσε το στίγμα μιας προσδοκώμενης Εθνοφυλετικής Λαϊκής Επανάστασης.

Λουκάς Σταύρου

Κυκλοφορούν και στην Κύπρο μέσω των Αυτόνομων: Dominique Venner & Jean Mabire "Για μια θετική κριτική" και "Τι είναι ο εθνικισμός;"

Για τους συναγωνιστές της Κύπρου:

autonomous55resistance59@gmail.com

Πολιτική ενημέρωση από την Γαλλία: Τι είναι το φαινόμενο Éric Zemmour και ποια η θέση του Alain de Benoist

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Ο Éric Zemmour εμφανίζεται ως το ανερχόμενο αστέρι. Μιλάμε για έναν Ισραηλίτη που γεννήθηκε στην Αλγερία και σημαδεύτηκε από τον αποκλεισμό των Γάλλων -που έγινε στα τρία του χρόνια- από την επαρχία τους μέχρι το 1961.

Ο Zemmour είναι σίγουρα ένας άνθρωπος ευρείας κουλτούρας, ίσως υπερβολικά σημαδεμένος από τις περιπέτειες της παιδικής του ηλικίας. Σε ορισμένους ακροδεξιούς και πατριωτικούς κύκλους αρέσει επειδή ο αντι-ισλαμισμός του είναι ξεκάθαρος και συνεχίζουν να αυταπατώνται ότι αυτό μπορεί να είναι το κλειδί για να κάνουν τους Χριστιανούς να αντιδράσουν στη μετανάστευση. Τα γεγονότα έδειχναν πάντα ότι η φόρμουλα δεν λειτουργεί, αλλά - ειδικά στη Γαλλία - κανείς κρατά τις λάθος πεποιθήσεις του για πολύ καιρό.

Ο Zemmour έχει με το μέρος του το γεγονός ότι μιλάνε για αυτόν για χρόνια, μερικές φορές κάθε μέρα, στην ιδιωτική τηλεόραση που τον έκανε να μπει στα σπίτια των Γάλλων. Τόσο η Μαρίν Λεπέν όσο και οι πολιτιστικοί κύκλοι της «Νέας Δεξιάς» έχουν συχνά συνομιλήσει μαζί του. Τώρα παρουσιάζεται σαν ένα μοναχικό άλογο και δεν το είχαν προβλέψει.

Οι δημοσκοπήσεις του δίνουν από 7%. Μάλλον είναι υπερβολικές ειδικά για να τον ωθήσουν να τρέξει. Σε τι ωφελεί αυτοί οι υποψήφιοι να μπουν στην υποψηφιότητα για να βγάλουν τη Μαρίν Λεπέν από το ψηφοδέλτιο; Παίζονται διεθνή διακυβεύματα που υπερβαίνουν την εσωτερική πολιτική.

Για να δούμε όμως και τι λέει με μια εξαιρετική συνέντευξη επί του θέματος, ο Alain de Benoist.

Το «φαινόμενο Zemmour», ο δεξιός πολιτοσχολιαστής, πιθανός υποψήφιος στις γαλλικές προεδρικές εκλογές, δεν θα αποδυναμώσει την Μαρίν Λεπέν όσο οι Ρεπουμπλικάνοι και θα μπορούσε να οδηγήσει σε έμμεση ενίσχυση του Εμανουέλ Μακρόν στην κούρσα για τα Ηλύσια. Αυτό αναφέρει ο Γάλλος στοχαστής Alain de Benoist, «πατέρας» της Nouvelle Droite, ο οποίος σε μια συνέντευξή του λέει επίσης ότι είναι πεπεισμένος για μια επικείμενη ισχυρή αναβίωση των λαϊκιστικών κινημάτων στη Γαλλία και την Ιταλία.

«Οι γαλλικές προεδρικές εκλογές χαρακτηρίζονται πάντα από εκπλήξεις και δράμα», σημειώνει ο de Benoist. «Όλοι έλεγαν ότι οι εκλογές του 2022 θα ακολουθούσαν αυτές του 2017 με αντιμέτωπο τον Μακρόν και τη Λεπέν, αντίθετα έφτασε το νέο στοιχείο του Ερίκ Ζεμούρ, ο οποίος φαίνεται να εκτοξεύεται προς την υποψηφιότητα, για να ανακατέψει τις προβλέψεις».

Στις δημοσκοπήσεις εναλλάσσεται το αμοιβαίο προσπέρασμα με τη Le Pen. Τι τους διαφοροποιεί στα μάτια των ψηφοφόρων;

Οι θέσεις και οι προτάσεις του Zemmour είναι πιο ριζοσπαστικές από τη Le Pen. Είναι δύσκολο να προβλέψουμε αν θα αυξήσει περαιτέρω τη δύναμη του ή αν θα ξεφουσκώσει απότομα. Είναι γεγονός ότι όλες οι προβλέψεις για τις γαλλικές προεδρικές εκλογές αποδεικνύονταν πάντα λανθασμένες και αυτός είναι ο λόγος που βλέπω τα γεγονότα με περιέργεια, αλλά αποφεύγω να κάνω καμία πρόβλεψη.

Ο Zemmour και η Le Pen απευθύνονται στου ίδιους εκλογικούς πελάτες;

Δεν θα το έλεγα. Η Le Pen θα διατηρήσει την ψήφο των λαϊκών τάξεων, ενώ ο Zemmour θα κοιτάζει τη μικροαστική τάξη που προσελκύεται από τις θέσεις του, πιο ριζοσπαστικά στα θέματα της γαλλικής πολιτιστικής ταυτότητας και της μετανάστευσης, ενώ από οικονομική άποψη εκφράζει πολύ πιο φιλελεύθερες ιδέες παρά η Μαρίν Λεπέν. Δεν νομίζω ότι θα καταφέρει να ξεπεράσει τις δημοφιλείς τάξεις.

Από ποιον θα αφαιρέσει τις ψήφους ο Zemmour;

Στους Ρεπουμπλικάνους, των οποίων το εκλογικό σώμα συμμερίζεται ως ένα βαθμό τις απόψεις της Λεπέν για τη μετανάστευση, ωστόσο, δεν το ψηφίζει, ενώ νιώθει πιο καθησυχασμένος από τον Zemmour. Στη συνέχεια, θα βγάλει ένα κομμάτι της ριζοσπαστικής δεξιάς από το Rassemblement National επειδή δεν συμφωνούσε με τη μετάβαση του κόμματος σε πιο μετριοπαθείς θέσεις.

Δεν πιστεύετε στην πρωτοβουλία που ανέλαβε ο δήμαρχος του Béziers, ο Robert Ménard, για συμφωνία μεταξύ Λεπέν και Zemmour;

Ο ίδιος ο Robert Ménard ήταν πολύ αβέβαιος, αρχικά υποστηρίζοντας τη Λεπέν και αποθαρρύνοντας τον Zemmour, μετά όταν μεγάλωσε στις δημοσκοπήσεις πίεσε για αυτή τη συμφιλίωση. Ωστόσο, η υπόθεση μου φαίνεται πρόωρη. Φυσικά, υπάρχει ο κίνδυνος ο μεταξύ τους ανταγωνισμός να ευνοήσει έμμεσα την επιτυχία του Μακρόν.

Σε ποιο βαθμό συμμερίζεστε τις ιδέες του Zemmour;

Συμφωνώ όταν υποστηρίζει ότι η μετανάστευση στη Γαλλία έχει γίνει σοβαρό πρόβλημα και συμφωνώ με την υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας. Οι διαφορές μου, από την άλλη πλευρά, είναι βαθιές στο θέμα της Ευρώπης: άλλο πράγμα η Ευρωπαϊκή Ένωση, άλλο η Ευρώπη. Εγώ κάνω τη διάκριση. Επιπλέον, σίγουρα δεν μου αρέσει ο Γιακωβινισμός του και πιστεύω ότι ο ριζοσπαστισμός των απόψεων του είναι πολύ ακραίος για να είναι αξιόπιστος. Από προσωπική άποψη, θεωρώ τον Éric έναν ωραίο άνθρωπο, με πολλή ενέργεια και θέληση, με χάρισμα και εξαιρετική ιστορική κουλτούρα, πολύ ανώτερο από την πλειοψηφία της γαλλικής πολιτικής τάξης. Προφανώς, άλλο πράγμα είναι να είσαι επιτυχημένος ως αρθρογράφος και συγγραφέας, είναι άλλο να το πετυχαίνεις στην πολιτική.

Ποιοι είναι οι πολιτιστικοί πατέρες του Zemmour; Σε ποια δεξιά πτέρυγα αναφέρεται;

Ο Zemmour έχει ανάμεικτο υπόβαθρο, δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα συγκεκριμένο φαινόμενο της Γαλλικής ιστορίας. Ακόμα κι αν θα ήθελε να αποδώσει στην Γκωλιστική και Βοναπαρτική παράδοση, πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτοί απολάμβαναν τη γενική συναίνεση των λαϊκών τάξεων, αυτός των μικροαστών που αισθάνονται ότι απειλούνται, όπως και αλλού στην Ευρώπη, από την υποβάθμιση.

Και η μεγαλοαστική τάξη;

Ανεξάρτητα από το αν είναι δεξιά ή αριστερά, η μεγάλη φιλελεύθερη αστική τάξη ευτυχώς συσπειρώθηκε με συναίνεση για τον Εμμανουήλ Μακρόν.

Πώς κρίνετε τα τέσσερα χρόνια του Μακρόν στα Ηλύσια;

Εντελώς αρνητικά, αν και ομολογώ ότι η Προεδρία του πέρασε δύσκολες στιγμές, με πιο πρόσφατη την πανδημία. Παρά τις εκλογικές υποσχέσεις του μεγάλου επενδυτικού σχεδίου, παρ' όλες τις προσπάθειες του, ο Μακρόν δεν θα καταφέρει να κατακτήσει τις λαϊκές τάξεις. Όπως είπα, η υποστήριξή του θα επιβεβαιωθεί από τη φιλελεύθερη αστική τάξη, τις μεγάλες εταιρείες, τους συνταξιούχους που αισθάνονται καθησυχασμένοι από τις πολιτικές του. Το ισοζύγιο του είναι αρνητικό τόσο στο εσωτερικό όσο και στο διεθνές μέτωπο, στις αντιφατικές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία, την Ιταλία και τώρα με την Αλγερία, για να μην αναφέρουμε τις μάταιες προσπάθειες αναβίωσης της Ευρώπης με την Angela Merkel.

Είστε αισιόδοξος ή απαισιόδοξος για το μέλλον της Γαλλίας;

Υπάρχουν περισσότεροι λόγοι για να είμαστε απαισιόδοξοι, αλλά η ιστορία είναι ο τομέας του αβέβαιου. Οι παράγοντες της γαλλικής παρακμής είναι πολλοί: πολιτικοί, οικονομικοί και κοινωνικοί. Αλλά αυτός πρέπει να είναι ένας ακόμη λόγος για να σηκώσουμε τα μανίκια, όχι μια δικαιολογία για να αφήσουμε τον εαυτό μας να φύγει.

Πιστεύετε ότι ο λαϊκισμός περνά μια στιγμή κρίσης;

Είναι σε στατική φάση. Θέλω να τονίσω, αν χρειαζόταν ποτέ, ότι δεν είναι μια ιδεολογία αλλά ένα στυλ που μπορεί να μπολιαστεί σε πολύ διαφορετικές ιδεολογίες, επομένως θα ήταν πιο σωστό να μιλάμε για λαϊκισμούς, στον πληθυντικό. Όχι μόνο πιστεύω ότι ο λαϊκισμός απέχει πολύ από το να εξαφανιστεί, αλλά είναι πιο ζωντανός από ποτέ, αφού είναι προϊόν της ριζικής κρίσης της φιλελεύθερης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, μια αντίδραση που προκύπτει από την προοδευτική υποβάθμιση των κοινωνικών συνθηκών του εύθραυστου, όλο και πιο επισφαλείς και υποβαθμισμένες ομάδες. Πιστεύω ότι στο μέλλον ορισμένες χώρες, ιδίως η Γαλλία και η Ιταλία, πρέπει να περιμένουν νέες κοινωνικές κρίσεις, επιταχυνόμενες από τις οικονομικές, που θα τροφοδοτήσουν τις εξεγέρσεις. Τα κίτρινα γιλέκα ήταν απλώς μια πρόγευση. Υπάρχει μια αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια που θα μετατραπεί σε οργή ενάντια στην πολιτική, οικονομική και ελίτ των μέσων ενημέρωσης. Ένα επόμενο λαϊκιστικό κύμα, περισσότερο από το δυνατό, είναι πιθανό.

Πόσο συμβάλλει η αδυναμία των κομμάτων;

Πολύ, επειδή ακόμη και τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν είναι πλέον ικανά να υποκλέψουν τη δυσαρέσκεια, δεν έχουν γενικό όραμα ή στρατηγική. Ο λαϊκισμός δεν θα μεταγγίζεται πλέον σε κόμματα ή κινήματα, αλλά σε ενστικτώδεις πράξεις, σε εξατομικευμένες εκδηλώσεις επειδή δεν έχουν μια συνολική οργάνωση, αλλά για αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι πιο δύσκολο να κρατηθούν υπό έλεγχο.

Πού είναι ικανοί να τους οδηγήσουν οι ηγέτες;

Τώρα δεν βλέπω κανένα, αλλά επαναλαμβάνω: Η ιστορία είναι ο τομέας του απροσδόκητου. Οι μεγάλοι ηγέτες βγαίνουν από εξαιρετικές καταστάσεις.

Τι πιστεύετε για τις ιταλικές ταραχές στο δρόμο ενάντια στην υποχρέωση της πράσινης κάρτας στο χώρο εργασίας;

Η ιδέα της πράσινης κάρτας είναι απαράδεκτη και εισάγει διακρίσεις, είναι ένα είδος εσωτερικού διαβατηρίου. Θα ήταν καλύτερο να καθιερωθεί ο υποχρεωτικός εμβολιασμός και να καταργηθεί το δελτίο υγείας.

Αλλά τελικά ποιον θα ψηφίσετε στη Γαλλία;

Όχι μόνο δεν ξέρω, αλλά δεν ξέρω καν αν θα ψηφίσω.

Nokturnal Mortum - Song of the Snowstorm

Marciano Durruti (06.03.1911 - 22.08.1937): Presente!

γράφει ο Δον Κρινιώτης

Ὁ ἐπαναστατικὸς συνδικαλισμὸς - ἀντικαπιταλιστικὸς καὶ ἀντισοσιαλδημοκρατικός, καὶ ταυτόχρονα σοσιαλιστικὸς καὶ ἐθνικιστικὸς- ἦταν σίγουρα ὁ ἀδελφὸς τοῦ φασισμοῦ. Αὐτὸ μαρτυρεῖ ἡ ἱστορία, μὲ τὴν προσχώρηση τῶν Ἰταλῶν ἐπαναστατῶν συνδικαλιστῶν στὸ φασιστικὸ κίνημα τοῦ Μουσολίνι, ἐντὸς τοῦ ὁποίου κατέλαβαν τὴν ἀριστερὴ πτέρυγα.

Εἶναι ὅμως καὶ ὁ ἰβηρικὸς ἀναρχοσυνδικαλισμὸς ἀδελφὸς τοῦ φασισμοῦ; Αὐτὸ μᾶς τὸ ἀποδεικνύει συμβολικὰ καὶ κυριολεκτικὰ ὁ Μαρθιάνο Ντουρούτι, ἀδελφὸς τοῦ διάσημου ἀναρχικοῦ ἡγέτη (ναί, ἔχουν καὶ οἱ ἀναρχικοὶ ἡγεσία, καθότι κανένα δόγμα δὲν μπορεῖ νὰ καταργήσει τὴν φύση ὅλων τῶν ἀγελαίων ζώων, μαζὶ καὶ τοῦ ἀνθρώπου ὡς ζῶον πολιτικόν).

Ὁ Μαρθιάνο Ντουρούτι ξεκίνησε ὡς ἀναρχοσυνδικαλιστής, γιὰ νὰ ἐξελιχθεῖ στὸ τέλος σὲ φαλαγγίτης φασίστας. Μὲ τὴν ἔναρξη τοῦ «ἱσπανικοῦ ἐμφυλίου», τὸ καλοκαίρι τοῦ 1936, ἀφοῦ ἀποχώρισε λίγο νωρίτερα ἀπὸ τὴν CNT (τὴν ὀργάνωση τῶν Ἱσπανῶν ἀναρχοσυνδικαλιστῶν), προσχώρησε στὴν ἐθνικοσυνδικαλιστικὴ Ἱσπανικὴ Φάλαγγα, μὲ τὴν μαυροκόκκινη σημαία, ποὺ ἵδρυσε ὁ περίφημος Χοσὲ Ἀντόνιο Πρίμο ντὲ Ριβέρα.

Ὁ ἀδελφός τοῦ Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, ποὺ φαίνεται νὰ βρῆκε στὸν φασισμὸ τὴν ὁλοκληρωτικὴ πραγμάτωση τοῦ ἐπαναστατικοῦ του πνεύματος, μὲ τὸν ἁρμονικὸ συνδυασμὸ τοῦ σοσιαλισμοῦ μὲ τὸν ἐθνικισμό, προσπάθησε νὰ ἐπιτύχει τὴν συνεργασία μεταξὺ τῆς CNT καὶ τῆς Φάλαγγας ἀπέναντι στὶς ἀντιδραστικὲς δυνάμεις, ἀλλὰ χωρὶς ἐπιτυχία.

Οἱ ἐλπίδες του πάντως κάθε ἄλλο παρὰ φροῦδες ὑπῆρξαν. Ὅσο κι ἄν ἡ ἀριστερὴ ἀντιφασιστικὴ προπαγάνδα προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείσει γιὰ τὸ δῆθεν ἀσυμβίβαστο μεταξὺ σοσιαλισμοῦ καὶ ἐθνικισμοῦ, κι ὅσο οἱ κι ἄν οἱ σύγχρονοι «ἀντιεξουσιαστὲς» ποὺ ἔχουν μετατραπεῖ σὲ μαχητικὴ ἐφεδρεία τοῦ παγκοσμιοποιητικοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ κρύβονται πίσω ἀπὸ τὸν ἰβηρικὸ ἀναρχισμὸ ἐκείνου τοῦ καιροῦ, τὰ πράγματα ἦταν τότε πολὺ διαφορετικά.

Μαζικὴ ἦταν τότε ἡ προσχώρηση τῶν ἀναρχικῶν στὶς τάξεις τοῦ φασισμοῦ. Μάλιστα, σύμφωνα μὲ ἕνα εὐφυολόγημα τῆς ἐποχῆς ἡ Federación Anarquista Ibérica-FAI (ἡ Ἰβηρικὴ Ἀναρχικὴ Ὁμοσπονδία) μᾶλλον θὰ ἔπρεπε νὰ λεγόταν Falange Anarquista Iberica (Ἀναρχικὴ Φαλαγγιστικὴ Ὁμοσπονδία), ἀφοῦ ὑπολογίζεται ὅτι περὶ τὸ 20% τῶν μελῶν της εἶχε προσχωρήσει στὴν Φάλαγγα.

Ἀμφότεροι, ἀναρχικοὶ καὶ φασίστες, πάλευαν ἄλλωστε «γιὰ νὰ μὴ χοντρύνουν οἱ κοιλιές τῶν πλουσίων καὶ γιὰ νὰ μὴν πέσει ο λαός στὴν ἀθλιότητα», ἐνῶ ἀντίστοιχος ἀριθμὸς ἀπὸ τὴν «ἀριστερὴ τάση τῶν προλετάριων ἀκροδεξιῶν καρλιστῶν» εἶχε προσχωρήσει στὴν FAI.

[Πηγή: Δ. Φιλιππῆς, Ἱσπανικός Ἐμφύλιος (1936-1939). Διαίρεση, διχόνοια καὶ διχασμός στὴν Ἱσπανία τοῦ 20ου αἰῶνα, ἐκδ. Εστίας, σ. 148-14].

Ὅμως, μὲ τέτοια μυαλὰ δύσκολα πάει κανεὶς μπροστά, ὅταν ὑπάρχει μέσα στὸ στρατόπεδο τῶν ἐθνικιστῶν ὁ δούρειος ἵππος τῆς ἀκροδεξιάς.

Ὁ Μαρθιάνο Ντουρούτι συνελήφθη τὸ 1937 μὲ ἐντολὴ τοῦ Φράνκο καὶ κλείστηκε στὴν φυλακὴ Σὰν Μάρκος, στὴν Λεόν. Στὶς 22 Αὐγούστου τοῦ 1937, στὶς ἕξι τὸ ἀπόγευμα, ντυμένος μὲ τὴν γαλάζια στολὴ τῆς Φάλαγγας καὶ μὲ ὑψωμένη τὴν δεξιά, ἐκτελέστηκε, στὰ 26 του χρόνια.

Κι ἄν ὁ ἀναρχισμὸς εἶναι, καθὼς φαίνεται, τὸ προστάδιο τοῦ φασισμοῦ, δὲν γίνονται ὅλες οἱ χρυσαλίδες πεταλοῦδες. Οἱ πιὸ πολλὲς χάνονται. Μεταμορφώνονται μονάχα ἐκεῖνες ποὺ μποροῦν νὰ ἀντέξουν τὴν βάσανο τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς.

Τὰ καλύτερα στοιχεῖα τοῦ ἐπαναστατικοῦ ρομαντισμοῦ, οἱ πρεσβευτὲς τῆς ἱσπανικῆς ἱπποσύνης τοῦ Δὸν Κιχώτη, βρήκαν, σὰν τὸν Μαρθιάνο, τὴν δικαίωση τῶν κοινωνικῶν τους πόθων στὸν πραγματικὸ σοσιαλισμό, ποὺ εἶναι μονάχα ὁ ἐθνικός.

Ἀθάνατος!

πηγή

Ernst Junger

«Ο μεσήλικας, εμβολιασμένος, επαναεμβολιασμένος, απαλλαγμένος από μικρόβια, συνηθισμένος στα φάρμακα, έχει λιγότερες πιθανότητες να ζήσει από κάποιον που δεν ξέρει τίποτα για όλα αυτά τα φάρμακα. Η χαμηλή θνησιμότητα των ειρηνικών καιρών δεν δίνει το μέτρο της αληθινής υγείας μπορεί από τη μια μέρα στην άλλη να δώσει τη θέση του στο αντίθετο του. Μπορεί να προκαλέσει ακόμη και άγνωστες ασθένειες. Ο ιστός των λαών γίνεται εύθραυστος»

Συνθήκη του επαναστάτη ή (η καταφυγή στα δάση, Der Waldgang), 1951

Αυτόνομοι Κύπρου: μπλουζάκι για την οικονομική ενίσχυση φυλακισμένου συναγωνιστή

Ηρωικό και Πένθιμο

«Ἡ δικαιοσύνη εἶναι σὰν τὰ φίδια - Δαγκώνει μόνο τοὺς ξυπόλητους» διαβάζουμε στὸν τοῖχο τὸ πράγματι πολὺ πετυχημένο ἀναρχικὸ σύνθημα.

Οἱ «ξυπόλητοι» ἐν προκειμένω εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲν χαίρουν τῆς ἐπιλεκτικῆς εὐαισθησίας καὶ τῆς ἰδιάζουσας προστασίας τοῦ καθεστῶτος. Τοῦ περίφημου ἤ διαβόητου, ἄν προτιμᾶτε, «Τείχους τῆς Δημοκρατίας».

Εἶναι τὰ πολυποίκιλα καθημερινὰ θύματα ἑνὸς ἀκήρυχτου καὶ πολύμορφου κοινωνικοῦ πολέμου.

Εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀκόμη καὶ γιὰ τὸν ἴδιο τους τὸν θάνατο δὲν ἀποδίδεται δικαιοσύνη, γιατί δὲν βαρύνει μὲ τὰ μέτρα καὶ σταθμὰ μιᾶς «δικαιοσύνης» ποὺ κλέβει συστηματικὰ στὸ ζύγι.

Καὶ ἡ σημερινὴ ἐπέτειος -ἄν τὴν θυμᾶται κανεὶς- ἀφορᾶ κάποια νεαρὰ παλικάρια ποὺ βρέθηκαν «ξυπόλητα», ὅταν τοὺς δάγκωσαν θανάσιμα κάποια ἀνθρωπόμορφα φίδια, ἐκεῖνο τὸ μοιραῖο ἀπόγευμα τῆς Παρασκευῆς, 1η Νοεμβρίου τοῦ 2013 στὸ Νέο Ἡράκλειο, ὅταν δύο νέοι ἄνθρωποι, ἄοπλοι καὶ ἀνυποψίαστοι, ἔπεφταν νεκροὶ ἀπὸ τὶς σφαῖρες ἄνανδρων καὶ ὕπουλων δολοφόνων ποὺ τοὺς εἶχαν στήσει ἐνέδρα.

Ὁ Γιῶργος Φουντούλης καὶ ὁ Μανώλης Καπελώνης δολοφονήθηκαν ὄχι γιὰ κάτι τὸ ὁποῖο ἔκαναν, ἀλλὰ γιὰ κάτι τὸ ὁποῖο πίστευαν.

Δὲν θὰ σταθοῦμε στὶς σοβαρότατες διαφορὲς ποὺ εἴχαμε μὲ τὸ πολιτικὸ κόμμα στὸ ὁποῖο ἀνῆκαν. Ἄλλωστε δὲν γνωρίζουμε κἄν τὶς ἰδιαίτερες ἀπόψεις τους. Δὲν θὰ βάλουμε ἀστερίσκους καὶ ὑποσημειώσεις γιὰ νὰ καταδικάσουμε τὴν στυγνὴ δολοφονία τους. Δὲν θὰ προτάξουμε τὸ νεαρὸν τῆς ἡλικίας τους γιὰ νὰ ἀποπολιτικοποιήσουμε τὸ ζήτημα. Οὔτε θὰ προβοῦμε σὲ εἰκασίες γιὰ τὸ ποιοί ἦταν οἱ αὐτουργοί, μιᾶς καὶ δὲν τρέφουμε αὐταπάτες γιὰ τὴν παραδοσιακὰ στενὴ σχέση κράτους καὶ τρομοκρατίας.

Μᾶς εἶναι ὑπεραρκετὸ ὅτι ὁ Γιῶργος Φουντούλης καὶ ὁ Μανώλης Καπελώνης ἦταν δύο Ἑλληνόπουλα ποὺ στρατεύθηκαν στὴν ὑπόθεση τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὅπου καὶ ὅπως ἐκεῖνοι ἔκριναν.

Μᾶς εἶναι ἀπολύτως κατανοητὸ ὅτι τὸ μήνυμα τῶν δολοφόνων τους στρέφεται ἐναντίον ὅλων ὅσοι ὑπερασπίζονται τὰ δίκαια τοῦ ἔθνους καὶ τῆς πατρίδας.

Καὶ αὐτὸς ὁ λόγος εἶναι ἐπίσης ὑπεραρκετὸς γιὰ νὰ ἀποτίσουμε φόρο τιμῆς στὴν μνήμη τους.

Ἄς ἀναρωτηθοῦν μονάχα οἱ ἐμπνευστὲς τοῦ συνθήματος μήπως βρίσκονται κι αὐτοὶ μὲ τὴν πλευρὰ τῶν φιδιῶν.

πηγή