ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ

Γιατί δεν αντιδράς στον ανάποδο κόσμο; (άρθρο του Κωνσταντίνου Θ. Παπαδογιάννη)

Είναι κοινή παραδοχή για όσους υπερασπίζονται τα εθνικοεπαναστατικά ιδεώδη ότι τα πιο σημαντικά οχυρά είναι οι Νέοι, και τα οχυρά πρέπει πάντα να είναι όρθια και ακέραια. Είναι υποχρέωση των μεγαλύτερων σε ηλικία συναγωνιστών να ακούνε τι έχουν να πουν οι μικρότεροι σε ηλικία, και κυρίως να προβάλλουν τις απόψεις τους όταν αυτές εμφανίζονται ως μια καλλιτεχνική «πυρογραφία» και όχι ως μια απλή γραφή στο υλικό της ιδεολογικής σκέψης.

Πέρα από τις καθιερωμένες επιπλοκές που προκαλούν η καθεστωτική προπαγάνδα και τα λάθη των «ηγετίσκων» του «χώρου» καθώς και η στελεχοπενία/γεροντολαγνεία σε θέσεις εξουσίας που διαμορφώνουν τους κομματικούς μηχανισμούς, τα τελευταία είκοσι χρόνια ηχούν ως «σειρήνες συναγερμού» οι δράσεις και οι παρεμβάσεις των αυτόνομων/ανένταχτων εθνικιστών.

Ξεχωρίζει ανάμεσα σε δεκάδες αξιόλογες φωνές αυτή του νεολαίου συναγωνιστή Κωνσταντίνου Θ. Παπαδογιάννη, μια αναγνωρίσιμη προσωπικότητα που επηρεάζει και διαμορφώνει με την σκέψη του ελπιδοφόρες προοπτικές ενώ τυγχάνει να είναι πρόσωπο προς συζήτηση στους κύκλους των εθνικιστών.

Για μια ακόμη φορά η συντακτική μας ομάδα φιλοξενεί ένα νέο εξαιρετικό άρθρο του δείγμα της πολιτικής ωριμότητας του. Ο ίδιος παρά την «δημοφιλία» του παραμένει μετριόφρων αλλά πάντοτε μάχιμος, συνεχίζει να αποκρυσταλλώνει την σκέψη του και παράλληλα να συντονίζει την δράση του χωρίς να πέφτει στα «ναρκοπέδια» του κατοχικού καθεστώτος.

Για όσους ενδιαφέρονται υπενθυμίζουμε ότι η αντιδημοκρατική και αντικαθεστωτική σκέψη του προβλήθηκε για πρώτη φορά στην αποκλειστική συνέντευξη που μας παραχώρησε την 19^η Ιουλίου 2022 - εδώ - η οποία είναι 1^η σε αναγνώσεις στην διάρκεια ζωής του ιστολογίου, πήρε νέα δυναμική σε ένα άρθρο της 13^ης Οκτωβρίου 2022 - εδώ - και έφτασε στο μέγιστο των αντιδράσεων με τα ηχητικά που ανέβηκαν στο κανάλι «Μαύρες Φλόγες» - εδώ και εδώ - όλα αυτά μαζί συμπληρώνουν μια «βεντάλια» ποιοτικής σκέψης όπου ο νεανικός παλμός συναντά την απόλυτη στράτευση στην Ιδέα για την υπεράσπιση της Ελλάδος και της Ευρώπης.

Η πορεία του συναγωνιστή θυμίζει την ρήση του Joseph Goebbels:

«… Λέγεται συνήθως πως όποιος έχει μαζί του την Νεότητα έχει και το μέλλον. Εμείς όμως αποδείξαμε το αντίθετο: όποιος αγωνίζεται για το μέλλον έχει μαζί του και την Νεότητα!»

Γιατί δεν αντιδράς στον ανάποδο κόσμο;

Με αφορμή την πρόσφατη μαζική εξέγερση του λαού της Βραζιλίας, μου γεννήθηκε ενδόμυχα ένα ερώτημα. Άραγε θα δούμε και στην χώρα μας και σε άλλα Ευρωπαϊκά Έθνη, μεγάλους γηγενείς πληθυσμούς να ξυπνούν και να εναντιώνονται στην πραγμάτωση (που ήδη συντελείται) των σχεδίων των ξένων και των σκοτεινών κέντρων εξουσίας; Η απάντηση δεν έχει δοθεί ακόμα, αλλά πολύ σύντομα θα γίνει και αυτό διότι οι άνθρωποι ολοένα και σε μεγαλύτερη κλίμακα καλούνται να επιλέξουν πλευρά. Αυτήν της Μεγάλης Επανεκκίνησης και των δεινών που φέρνει μαζί της ή εκείνη της Μεγάλης Αφύπνισης των Ευρωπαϊκών Εθνών.

Αρχίζοντας λοιπόν την «καταβύθιση» στον δημοκρατικό τους κόσμο, θα ξεκινήσω μην μπορώντας να κάνω διαφορετικά με τις «αγαπημένες μας» εκλογές. Μία διαδικασία χλευασμού και υπονόμευσης της νόησης και της κρίσης των ανθρώπων, αλλά και μια αφορμή για την εγκατάσταση δικών τους ηγετίσκων σε θέσεις κλειδιά. Προώθηση ενός αφηγήματος φόβου και κοινωνικής αποξένωσης μέσω της ψευδοπανδημίας, με τεράστια πακέτα εκατομμυρίων μοιρασμένα από τις κυβερνήσεις σε πληθώρα χρησίμων ηλιθίων, για τον εξαναγκασμό του θανάτου εκατομμυρίων συμπολιτών μας. Το εμβόλιο πριν το εμβόλιο έκανε τον καθηγητή να μην θυμάται τον μαθητή του και το αντίστροφο, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το μέλλον του δεύτερου που είναι το μέλλον του τόπου. Και το ίδιο το «εμβόλιο», ένα σκεύασμα υπογονιμότητας πήρε και παίρνει δυστυχώς καθημερινά πολλές ψυχές ομοεθνών μας, μετατρέποντας μας σιγά σιγά σε μία σιωπηλή μειοψηφία στην ίδια μας την Γη.

Κάτι τέτοιο είναι φυσικά το δέντρο στο δάσος που φύτευσαν στις συνειδήσεις μας δεκαετίες πιο πριν, ώστε να πραγματοποιηθεί αυτή η ύπουλη αντικατάσταση του πληθυσμού με την εισβολή των λαθρομεταναστών. Μετέπειτα έχουμε την εισαγωγή στην ατζέντα της αντιεπιστημονικής κλιματικής αλλαγής. Μία εξίσου προσβολή του νου των ανθρώπων, η ατζέντα αυτή είναι μία ατζέντα κοινωνικού ελέγχου που οι γνωστοί ενορχηστρωτές την έθεσαν σε εφαρμογή για την δικαιολόγηση και την εξομάλυνση των όποιων διαμαρτυριών για την καταστροφή και κυρίως την εκμετάλλευση των ενεργειακών υποδομών της ανθρωπότητας. Με τον έλεγχο της τροφής και την οικονομική κατάρρευση φέρανε την μαζική πείνα.

Βλέπουμε λοιπόν σιγά σιγά, πώς ακόμη και οι πιο δύσπιστοι υπήκοοι τους αρχίζουν να συνειδητοποιούν το πρόβλημα και τις βαθύτερες ρίζες αυτού. Ο άνθρωπος πλέον με την φτηνή δικαιολογία της απειλής της καταστροφής του πλανήτη, βρίσκεται στο στόχαστρο των πολυεθνικών και των Σιωνιστών το οποίο φοβούμενο τις κοινωνικές αναταραχές σύντομα θα συνεδριάσει για να αποφασίσει για τις τύχες μας. Τα υψηλά κοινωνικά στρώματα των πρεσβειών και των τεκτονικών στοών ή των διαφόρων επιτροπών, τώρα που αισθάνονται την πίεση εντείνουν τις ενέργειες που αισθάνονται πώς πρέπει να κάνουν για την υλοποίηση της τελικής υποταγής των μαζών. Προκειμένου να αποφύγουν τις αντιδράσεις θα χρησιμοποιήσουν τις γνωστές αλλά και όχι μόνο τακτικές τους. Άρτος και θεάματα για την αποχαύνωση κυρίως όμως, διαίρει και βασίλευε! Όσο εσύ θα τσακώνεσαι με τον γείτονα, τον συγγενή, τον σύζυγο και τον συνάνθρωπο σου εκείνοι θα συνεχίζουν την πολιτική επιδομάτων με ψίχουλα και την εξαθλίωση σου σε πλήρη βαθμό με κάθε δυνατό τρόπο όπως είναι η εγκατάλειψη της αγροτιάς η ερήμωση των δασών και η προώθηση «εναλλακτικών» τρόπων διατροφής.

Το κόστος της ζωής σου είναι πολύ μεγάλο για αυτούς και ο υψηλός πληθωρισμός θα τους θέσει προ των πυλών της εισαγωγής μας σε ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο της νέας τάξης πραγμάτων. Αυτό της τεχνητής νοημοσύνης μέσω της ραγδαίας τεχνολογικής ανάπτυξης. Οι Παγκοσμιοποιητές δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν αυτό το «βαρύ» χαρτί που διαθέτουν. Στην ετήσια συνάντηση τους λοιπόν στο Νταβός της Ελβετίας, πλην των όσων προανέφερα και έχω ξανά αναφέρει στο βιβλίο μου «Για το Έθνος και την Ιδέα» και σε διάφορα δημοσιευμένα άρθρα, την συζήτηση θα μονοπωλήσει αυτό το ζήτημα. Πώς δηλαδή θα επιτύχουν την Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση με την ψηφιοποίηση των πάντων, ακόμη και των ανθρώπων.

Καταληκτική ημερομηνία για εκείνους είναι το έτος 2030. Όπου μέσα στα επόμενα λιγοστά έτη και μετά τα όσα πειράματα έγιναν και θα γίνουν θα έχουν την πλήρη εξουσία των μαζών και των λαών και πολύ φοβάμαι ακόμα και της ίδιας μας της σκέψης. Στον δημόσιο διάλογο η τεχνητή νοημοσύνη θα παρουσιάζεται ως ένα θετικό αφήγημα και μεγάλη πρόοδος της τεχνολογίας που θα διευκολύνει την ζωή μας. Οι υπερανθρωπιστικές αλλαγές στην υγεία και τα ηλεκτρικά εμφυτεύματα στον εγκέφαλο και το υπόλοιπο σώμα μας, θα παρουσιάζονται στην κοινή γνώμη ως η αρχή της τελειοποίησης του ανθρωπίνου γένους. Όσο λοιπόν η σταδιακή υποδούλωση θα αυξάνεται, η επιβίωση μας θα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη. Όσο περισσότερο μηχανές θα γινόμαστε, τόσο λιγότερο ανθρώπινοι θα παραμένουμε.

Το «Διαδίκτυο των Πραγμάτων» όπως το αναφέρουν οι ίδιοι είναι η υπογραφή μας στην ίδια μας την καταστροφή. Κάθε αμάξι, κάθε υπολογιστής, κάθε κάμερα και γενικώς καθετί ηλεκτρονικό που μας περιβάλλει θα συνενωθεί για την δημιουργία μια βάσης δεδομένων με στόχο τον αφανισμό μας. Αυτή η διακυβέρνηση θα είναι πολύ εύκολο να επιβληθεί με τις ευλογίες και την ψήφο των λαών, λόγω της πολύπλευρης κρίσης που οι ίδιοι δημιουργούν όταν πρέπει. Όλος αυτός ο πολύ κλειστός κύκλος που δεν μας περιλαμβάνει, θα έχει την δυνατότητα να παρακολουθεί κάθε μας κίνηση. Από τις ώρες που είμαστε στην δουλειά, μέχρι και τα βατ ενέργειας που θα καταναλώνουμε. Και φυσικά δεν χρειάζεται να αναφερθεί νομίζω πόσο έντονη θα είναι η αδιαφορία των πολλών όταν ολοκληρωθούν τα όσα λέω. Ο λαός έτσι αδιάφορος όπως είναι αυτήν την στιγμή, έτσι στον μέγιστο βαθμό της πνευματικής του σήψης θα βρίσκεται και τότε μη έχοντας κανέναν προσανατολισμό για να τον βγάλει από το αδιέξοδο που ο ίδιος έθεσε εαυτόν με τις επιλογές του.

Με την εφαρμογή λοιπόν των μετανθρωπιστικών προταγμάτων απαντάται και στους πλέον δύσπιστους ένα ερώτημα πολλών ετών σε όσους αναφέρουμε την πραγματικότητα. Λέγανε: Πώς θα μας ελέγχουν όλους, είναι δυνατόν τόσα δισεκατομμύρια ανθρώπων να παρακολουθούνται όλο το εικοσιτετράωρο; Στις λεγόμενες έξυπνες πόλεις, οι πολλοί δεν θα έχουν θέση και την στοχευμένη μείωση πληθυσμού πλέον την βλέπει και ο πιο ηλίθιος (βλέπε απογραφή πληθυσμού Ελλάδος 2022).

Συνοψίζοντας θα ήθελα να αναφέρω την πεποίθηση μου πώς θα υπάρξουν νέοι αρνητές και εχθροί του κόσμου τους, οι οποίοι θα πλαισιώσουν εμάς. Και η προσπάθεια τους για καταστολή της ανθρωπότητας στο τέλος δεν θα επιτευχθεί, πολύ απλά γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Ο ζωντανός εφιάλτης, η ψυχοπάθεια και η Αποκάλυψη που φέρανε δεν θα επιτύχουν την βεβήλωση της Φύσης και του Σχεδίου του Θεού. Κυρίως διότι δεν ζει στις ψυχές τους τίποτα από τα δύο εν αντιθέσει με το πολεμικό πνεύμα που μιλάει σε κάθε αγωνιστή της Φυλής μας. Και η λύση εν τέλει θα έρθει μόνο από την αποστροφή μας από τα φθαρτά και τα συνηθισμένα. Μόνο εάν λειτουργήσουμε Μεταπολιτικά, οι τακτικές του χθες δεν θα έχουν θέση στο αύριο.

Η άρνηση και η όποια σχέση με το σύστημα κανόνων που δημιουργήθηκε για να μας θέτει πάντα στην πλευρά των ηττημένων, θα πρέπει να γίνει ιερή μας υποχρέωση. Ο δύσβατος δρόμος της αρετής που ίσως είναι ο τελευταίος για εμάς, αν δεν ακολουθηθεί καμία διαφοροποίηση δεν πρόκειται να έρθει στην ζωή μας και όσα βιώνουμε θα πληθαίνουν. Η υπεράσπιση της παράδοσης και ο πρακτικός Ιδεαλισμός είναι ο μονόδρομος για κάθε σκεπτόμενο αντικομφορμιστή του σήμερα.

Δηλώνουμε περήφανοι Αρνητές και Εχθροί του Καθεστώτος.

Niccolo Giani: Mistica Fascista

του Nakos Blacksun

Ο Niccolò Giani (20 Ιουνίου 1909 - 14 Μαρτίου 1941) ήταν Ιταλός Φασίστας φιλόσοφος και δημοσιογράφος. Ιδρυτής της σχολής του Φασιστικού Μυστικισμού. Αφού φοίτησε στο Λύκειο "Dante Alighieri" στην Τεργέστη μετακόμισε στο Μιλάνο, όπου το 1928 γράφτηκε στη Νομική Σχολή, αποφοιτώντας το 1931. Ενώ στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου εντάχθηκε επίσης στις Φασιστικές Πανεπιστημιακές Ομάδες (GUF). Στις 4 Απριλίου 1930 ο Τζιάνι ανακοίνωσε την επικείμενη ίδρυση της Σχολής του «Φασιστικού Μυστικισμού», την οποία άνοιξε στο Μιλάνο λίγες εβδομάδες αργότερα μαζί με τον Αρνάλντο Μουσολίνι. Το 1931 ο Giani έγινε διευθυντής του σχολείου, μια θέση που άφησε στα τέλη του επόμενου έτους λόγω εσωτερικών συγκρούσεων με τον πολιτικό γραμματέα του GUF καθώς και την αποτυχία να μεταφέρει το σχολείο στην παλιά έδρα του Il Popolo d'Italia, γνωστό ως «Il covo» («Η Φωλιά»), ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα της εθνικιστικής διανόησης, όπως πίστευε ο ίδιος και κατήγγειλε σε επιστολή του στον Μουσολίνι.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο Νίκολο Τζιάνι αναδείχθηκε σ’ ένα από τους σημαντικότερους θεωρητικούς του Φασισμού. Έγραψε βιβλία και άρθρα για τα θέματα που επηρέασαν ακόμη και τον Μουσολίνι. Ως φοιτητής ήταν από τους βασικούς υπεύθυνους για την οργάνωση της Φασιστικής φοιτητικής νεολαίας στα ιταλικά πανεπιστήμια. Σύμφωνα με τη σκέψη του, ο Φασισμός έπρεπε να επιστρέψει στις απαρχές του, δηλαδή στο επαναστατικό κίνημα του 1919, «μια πιο ριζοσπαστική επανάσταση σε συνδυασμό με την ανάκτηση μιας πιο φονταμενταλιστικής παράδοσης».

Αφοσιώθηκε επίσης στη δημοσιογραφία, έγινε διευθυντής της εφημερίδας Cronaca Prealpina στο Βαρέζε και συνεργάστηκε με διάφορες εφημερίδες, συμπεριλαμβανομένου της Tempo di Mussolini . Το 1938 ήταν μεταξύ των υπογραφόντων του Μανιφέστο της Φυλής, που υποστήριξε την διακήρυξη των Ιταλικών Φυλετικών Νόμων και το 1939 πήρε μέρος στην αντιεβραϊκή εκστρατεία από τις σελίδες του Cronaca Prealpina, βασισμένος στις δικές του πεποιθήσεις για τον «πνευματικό φυλετισμό», ως συμπλήρωμα του εθνικοσοσιαλιστικού «βιολογικού ρατσισμού»· το 1939 δημοσίευσε το άρθρο «Γιατί είμαστε αντισημίτες».

Το 1939, μετά από μακροχρόνιες πιέσεις από τον Giani, η επίσημη έδρα της Σχολής του Φασιστικού Μυστικισμού μεταφέρθηκε στο "Il Covo", με μια τελετή υπό την προεδρία του γραμματέα του PNF Achille Starace. Με τα χρόνια το «Covo» είχε μετατραπεί σε μόνιμο μουσείο της Φασιστικής Επανάστασης και από τις 15 Νοεμβρίου 1939 ολόκληρο το κτίριο είχε ανακηρυχθεί «εθνικό μνημείο» με μια «τιμητική φρουρά» από σμηναγούς και βετεράνους πολέμου. Μεταξύ 19 και 20 Φεβρουαρίου 1940, με αφορμή τη δέκατη επέτειο από την ίδρυση του σχολείου, ο Τζιάνι οργάνωσε στο Μιλάνο το «Εθνικό Συνέδριο Φασιστών Μυστικιστών», το οποίο στις προθέσεις του θα έπρεπε να ήταν το πρώτο από τη σειρά των υπολοίπων σχολών.

Όπως οι περισσότεροι από τους «μύστες», ο Giani κατατάχθηκε ξανά ως εθελοντής, αυτή την φορά στο 11^ο Σύνταγμα των Αλπινιστών. Είδε τον πόλεμο ως τον προάγγελο μιας επανάστασης που θα οδηγούσε σε μια νέα εποχή. Τον Ιούνιο του 1940 έλαβε μέρος στη μάχη των Δυτικών Άλπεων κατά της Γαλλίας, του απονεμήθηκε το Αργυρό Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας για μια δράση που πραγματοποιήθηκε στις 24 Ιουνίου 1940. Μετά την ανακωχή της Villa Incisa ο Giani επέστρεψε στην πολιτική ζωή, αλλά στο μεταξύ ο πόλεμος στη Βόρεια Αφρική είχε αρχίσει. Ζήτησε επανειλημμένα να σταλεί εθελοντής στο νέο μέτωπο, αλλά χωρίς επιτυχία. Τελικά, στις 9 Νοεμβρίου 1940 μπόρεσε να φύγει για τη Βόρεια Αφρική ως πολεμικός ανταποκριτής των Il Popolo d'Italia, Cronaca Prealpina και L'Illustrazione Italiana, που συνδέονται με τις μονάδες της Regia Aeronautica. Εκτός από την δραστηριότητά του ως δημοσιογράφος, συμμετείχε και σε πτητικές αποστολές, αποσπώντας το Χάλκινο Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας. Στις 28 Δεκεμβρίου 1940 ανακλήθηκε στην Ιταλία όπου ανέλαβε εκ νέου την ηγεσία της Cronaca Prealpina στο Βαρέζε.

Τον Φεβρουάριο του 1941 προσφέρθηκε και πάλι εθελοντής στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο, για άλλη μια φορά τοποθετημένος στο 11o Σύνταγμα των Αλπινιστών. Στις 14 Μαρτίου 1941 προσφέρθηκε εθελοντικά να ηγηθεί μιας επίθεσης με στόχο την κατάληψη του βόρειου άκρου του Mali i Shëndëllisë, ενός βουνού στην Αλβανία που κατείχαν οι Έλληνες. Η ομάδα του πέτυχε να καταλάβει το ελληνικό φυλάκιο, αλλά στη συνέχεια ανατράπηκε από μια ελληνική αντεπίθεση, στην οποία ο Giani σκοτώθηκε σε μάχη σώμα με σώμα από μια ξιφολόγχη, στη συνέχεια το πτώμα του θάφτηκε κάτω από το χιόνι από τους άνδρες του 44^ου Συντάγματος Κρητών. Επί μία εβδομάδα οι Ιταλοί στρατιώτες ψάχνουν το πτώμα του απεγνωσμένα μέχρι που κάποιοι Έλληνες αιχμάλωτοι από το 44^ο Σύνταγμα που ήταν μπροστά στο συμβάν μαρτύρησαν την περιοχή του θανάτου του χωρίς όμως να ξέρουν το σημείο ταφής.

Ο υπολοχαγός Ιωάννης Φουσκάκης διοικητής του 2^ου Λόχου, του 1ου Τάγματος του 44^ου Συντάγματος που ηγήθηκε της επίθεσης κατά τη διάρκεια της μάχης που σκοτώθηκε ο Τζιάνι μετά από μερικούς μήνες στις 10 Ιουνίου 1942 σε μία περίοδο ανακωχής οδήγησε τους Ιταλούς στο σημείο ταφής και το πτώμα του Τζιάνι βρέθηκε όπου στη συνέχεια μεταφέρθηκε και θάφτηκε σε στρατιωτικό νεκροταφείο των Ιταλών στην Κλεισούρα. Όταν διέρρευσαν τα νέα στην Ελληνική πλευρά και κατάλαβαν τη σημασία του συγκεκριμένου ανθρώπου ο υπολοχαγός Ιωαννης Φουσκάκης είπε: «πραγματικά λυπούμαι που ένας τέτοιος σπουδαίος άντρας έφυγε από την ζωή, μακάρι να ήταν διαφορετικές οι συνθήκες για αυτόν, δυστυχώς έτσι είναι ο πόλεμος».

Στη συνέχεια το 44^ο Σύνταγμα Κρητών της γραμμής Μεταξά κράτησε ενός λεπτού σιγή με υψωμένη την δεξιά χείρα ως ένδειξη τιμής αλλά και συγγενικών ιδεών στο πρόσωπο του Νικολό Τζιάνι. Μετά τον θάνατο του, του απονεμήθηκε το Χρυσό Μετάλλιο Στρατιωτικής Ανδρείας για τη συνεισφορά του στην ιδέα αλλά και στον πόλεμο. Ακόμη και σήμερα ο Νίκολο Τζιάνι είναι γνωστός στους Ιταλούς Φασίστες. Το 2021, στην επέτειο των 80 χρόνων από το θάνατό του, οι Φασίστες του έκαναν αφιερώματα στον ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο τους.

Τι λένε οι Έλληνες για τον Τζιάνι.

Οι ελληνικές πηγές καταγράφουν λανθασμένα ότι η αντεπίθεση στην οποία σκοτώθηκε ο Τζιάνι έγινε την πρώτη μέρα της Εαρινής Επίθεσης, στις 9 Μαρτίου 1941. Αξίζει να επισημανθεί ότι παρ’ όλο που οι Έλληνες κατάλαβαν από τα χαρτιά που βρήκαν πάνω στο πτώμα του Τζιάνι ότι ήταν κάποιος σημαντικός Φασιστής, δεν γνώριζαν την ταυτότητα του μιας και όπως τελικά απεδείχθη πολέμησε στην Αλβανία με ψευδώνυμο (προκειμένου να καταταχθεί εύκολα) και όχι με το πραγματικό του όνομα.

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: αυτά έλεγε ο Αναρχικός ηγέτης Ντιέγκο Αμπάντ ντε Σαντιγιάν, γραμματέας της FAI, ένα χρόνο μετά τη λήξη του ισπανικού εμφυλίου, για τον Φασίστα αρχηγό της Φάλαγγας Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα

«Παρά τις διαφορές που μας χωρίζουν, βλέπουμε κάτι από αυτή την πνευματική συγγένεια στον Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα, έναν μαχητή, έναν πατριώτη, σε αναζήτηση λύσεων για τη χώρα του. Πριν τον Ιούλη του 1936 έκανε διάφορες προσπάθειες για να συναντηθεί μαζί μας. Ενώ όλη η αστυνομία της Δημοκρατίας ήταν ανίκανη να ανακαλύψει το ρόλο που παίζαμε στη FAI, ο Πρίμο ντε Ριβέρα γνώριζε τα πάντα για μας, στο ρόλο του ως ηγέτης μια άλλης παράνομης οργάνωσης, της Ισπανικής Φάλαγγας.

Eκείνη την εποχή για λόγους τακτικής σκοπιμότητας χρόνου δεν θέλαμε να εισέλθουμε σε κανένα είδος σχέσεων μαζί του. Δεν είχαμε καν την ευγένεια να επιβεβαιώσουμε την παραλαβή των εγγράφων που μας είχε στείλει, προκειμένου να μας γνωστοποιήσει μερικές από τις σκέψεις του, διαβεβαιώνοντάς μας ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για κοινή δράση προς όφελος της Ισπανίας.

Μόλις ξέσπασε ο πόλεμος, φυλακίστηκε, καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε. Αργεντινοί αναρχικοί ζήτησαν να μεσολαβήσουμε για να αποτρέψουμε την εκτέλεση. Ήταν αδύνατο να αποτρέψουμε την εκτέλεσή του, λόγω των εχθρικών μας σχέσεων με την κεντρική κυβέρνηση, αλλά πιστεύαμε τότε, και εξακολουθούμε να πιστεύουμε, ότι η εκτέλεση του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα ήταν ένα λάθος.

Ισπανοί αυτού του είδους, πατριώτες σαν αυτόν, δεν είναι επικίνδυνοι, ούτε καν στις τάξεις του εχθρού. Είναι μεταξύ εκείνων που είναι πιστοί στην Ισπανία και υποστηρίζουν τον σκοπό της Ισπανίας. Ακόμη και από αντίθετα στρατόπεδα, που επέλεξαν εσφαλμένα ως τα πιο κατάλληλα για τις γενναιόδωρες φιλοδοξίες τους. Πόσο διαφορετικό θα ήταν το πεπρωμένο της Ισπανίας αν μια συμφωνία μεταξύ μας ήταν τακτικά πραγματοποιήσιμη, όπως φρόνιμα πίστευε ο Πρίμο ντε Ριβέρα»

DI6

Sleipnir - Vater Odin

Berto Ricci, ο αναρχοφασιστής που κατάφερε να ξεπεράσει την αριστερά και την δεξιά

Του Antonio Pannullo το οποίο δημοσιεύτηκε στο Secolo d’ Italia στις 2 Φεβρουαρίου 2017 και μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Ρήγα.

«Ο φασισμός είναι η εθνική αίρεση του σοσιαλισμού και η κοινωνική αίρεση του εθνικισμού. Από αυτές τις δύο αιρέσεις γεννιέται μια πίστη. Μοναδική. Από τις αιρέσεις, από θέσεις που αμφισβητούν η μία την άλλη, από τις αντιθέσεις που αντιπαρατίθενται, γεννιέται η πρόκληση της σύνθεσης. Μια νέα ορθοδοξία: η σωστή πίστη, ο σωστός δρόμος, ο σωστός τρόπος, η σωστή ζωή. Ο Berto Ricci μας το έδωσε αυτό. Η ζωή ως πολιτοφυλακή».

Ο Berto Ricci (1905-1941) από την Φλωρεντία, όπως και ο Alessandro Pavolini, ο τελευταίος του είχε αρνηθεί την κάρτα του Φασιστικού Κόμματος το 1932, όταν έμαθε για τις προηγούμενες αναρχικές του συμπάθειες. Αλλά στη Ρώμη, όπου έφτασε η αίτηση του Ricci, κάποιος που γνώριζε ολόκληρη την ιστορία και είχε τη δύναμη να αποφασίσει, του την έδωσε, την κάρτα γράφοντας: «Μήπως δεν ήμασταν κι όλοι εμείς αναρχικοί;».

Ο Ricci είχε συμπάθειες με τον Φασισμό από το 1927, αλλά του χρειάστηκαν πέντε χρόνια προβληματισμού προτού κάνει ένα βήμα που το θεωρούσε οριστικό. Και ήταν, δεν άλλαξε ποτέ ξανά πλευρά. Αποφοίτησε από σπουδές Μαθηματικών στην Πίζα και σε όλη του τη ζωή ήταν καθηγητής στα σχολεία, ακόμα και όταν συνεργάστηκε με διάφορα πολιτιστικά και πολιτικά περιοδικά και ίδρυσε εφημερίδες.

Του άρεσε η επανάσταση του Mussolini, αλλά είναι λάθος να τον αποκαλέσουμε ως «αριστερό φασίστα», επειδή ο Ricci δεν συνέθεσε τον φασισμό με την δεξιά και την αριστερά: μοιραζόταν τον φασισμό - καθεστώς σε αυτό της αυτοκρατορίας, υποστηρίζοντας ότι όταν θα ρίζωνε θα έπρεπε να αναδείξει την κοινωνική ψυχή του, όπως συνέβη αργότερα.

Μετά την αποφοίτησή του, ο Ricci συνεργάστηκε με το Il Selvaggio του Maccari και άλλα περιοδικά της Φλωρεντίας όπως το Bargello, το φύλλο εντολών μάχης της Φασιστικής ομοσπονδίας και με την Revolution, το όργανο των μαθητών του Guf, των Φασιστικών πανεπιστημιακών ομάδων. Αντι-ακαδημαϊκός, ποιητής, λαϊκιστής, ο Ricci δεν άρεσε στον Giovanni Gentile, βρήκε υποστήριξη από τον Julius Evola, τον οποίο συνάντησε, κι αυτός επίσης συμμετείχε στην αντι-ιδεαλιστική φιλοσοφική μάχη.

Το 1931 ίδρυσε την L' Universale μαζί με μια δεκαπενταμελή ομάδα διανοουμένων, στην οποία συνεργάζονται δημοσιογράφοι του διαμετρήματος των Indro Montanelli και Romano Bilenchi. Άρεσε στον Mussolini, ο οποίος του ζήτησε να συνεργαστεί με την Il Popolo d'Italia. Το 1936 έκλεισε την L' Universale και έφυγε εθελοντικά για τον πόλεμο στην Αιθιοπία γράφοντας: «δεν υπάρχει πλέον ώρα για το τυπογραφείο».

Το 1940 συμμετείχε στο συνέδριο για την Φασιστική Μυστική Σχολή των Nicolò Giani και Guido Pallotta , επιμένοντας στο θέμα της κοινωνικής ενότητας και της κοινωνικοποίησης στις επιχειρήσεις. Ο Ricci δεν ήταν μόνο ένας από τους πιο πρωτότυπους Φασιστές στοχαστές, αλλά πιθανότατα ήταν όλου του εικοστού αιώνα: θεωρούσε την εκκλησία, τον καπιταλισμό, τον εθνικισμό παρακμή, έννοιες που εκφράστηκαν επίσης στο μοναδικό δοκίμιο που μας άφησε, ο Ιταλός συγγραφέας και αναδημοσίευσε ο εκδότης Ciarrapico το 1984 και προλόγιζε ο ίδιος ο Montanelli.

Κρίνει θετικά την εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, αλλά ήταν απολύτως αρνητικός στον βιολογικό ντετερμινισμό. Αδιάφθορος, και φτωχός: το δείπνο του γάμου του ήταν διάσημο, όταν πρόσφερε επτά καπουτσίνο στον ίδιο αριθμό επισκεπτών, έζησε σαν Σπαρτιάτης, σε ένα δωμάτιο με σιδερένιο κρεβάτι και ένα τραπέζι γεμάτο βιβλία.

Κατά το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έφυγε εθελοντικά και στάλθηκε στη Λιβύη ως υπολοχαγός των Μελανοχιτώνων, στην Κυρηναϊκή, όπου στις 2 Φεβρουαρίου 1941 ένα αγγλικό Spitfire τον πυροβόλησε και τον σκότωσε. Είναι θαμμένος στο Ιερό των Υπερπόντιων Πεσόντων στο Μπάρι.

Μετά τον πόλεμο, με μια ντροπιαστική αλλά όχι ασυνήθιστη απόφαση στην damnatio memoriae που ο αντιφασισμός κήρυξε χωρίς επιτυχία, ο δήμος της Φλωρεντίας ακύρωσε τον δρόμο που του ήταν αφιερωμένος για τα πολιτιστικά του επιτεύγματα. Όπως είπε κάποτε στον Montanelli: «Σκεφτείτε ότι αν ακολουθήσετε έναν δρόμο θα πρέπει να τον πάτε μέχρι το τέλος».

Όπως έκανε ο και ίδιος, ο οποίος - ο Mussolini ήταν ακόμη ζωντανός - δεν χαρίστηκε σε καμία κριτική για τις πιο τραγικές πτυχές του Φασισμού ή εκείνων που τον στήριζαν από συμφέρον. Ο Berto Ricci δεν περίμενε τον Mussolini να κρεμαστεί στην πλατεία Loreto για να τον επικρίνει, όπως έκαναν πολλοί Φασίστες διανοούμενοι.

Remember the Fallen - Isidoros Galanis (1974 - 2022)

Τα "14 ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ" και σε Ebook

Ο «αναρχοφασισμός»: από τον Berto Ricci στους NAR, η μεγάλη ιστορία ενός αιρετικού φλερτ.

Δημοσιεύτηκε από τον Μiro Renzaglia την 29^η Ιουλίου 2011 στο εβδομαδιαίο Gli Altri και μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Ρήγα

link: «Αναρχοφασισμός»: Μια επισκόπηση της «Δεξιάς Αναρχικής» Σκέψης

Το 1932, έτος Χ της φασιστικής εποχής, ένας γνωστός και περήφανος Φλωρεντίνος αναρχικός, ο Ρίτσι Αλμπέρτο γνωστός ως ‘’Μπέρτο’’, συγγραφέας, ποιητής, δημοσιογράφος διαφόρων λογοτεχνικών εντύπων, υπέβαλε αίτηση στην τοπική ομοσπονδία για ένταξη στο PNF (σ.μ. το εθνικό φασιστικό κόμμα). Σύμφωνα με την πρακτική, του αναρωτήθηκε: "Γιατί δεν γράφτηκα νωρίτερα;". Σε αυτό, στη στιγμή απάντησε με ειλικρίνεια: "Επειδή ήμουν αντίθετων ιδεών". Όπως το θέλει η γραφειοκρατία, το αίτημα έφτασε στο γραφείο του τοπικού ομοσπονδιακού, γραμματέα του Alessandro Pavolini, ο οποίος αντιτάχθηκε με ένα αποφασιστικό «Όχι» στο αίτημα. Λόγος άρνησης το κείμενο: «Έχει επιδείξει αναρχικές ιδέες στο παρελθόν». Για την τελική απάντηση, ωστόσο, ο φάκελος πέρασε στα Ρωμαϊκά γραφεία του εθνικού γραμματέα του κόμματος εκείνη τη στιγμή: ο Arturo Marpicati ο οποίος, έχοντας διαβάσει τα έγγραφα, ενέκρινε την εγγραφή προσθέτοντας τον λόγο στην εμπιστευτική απόρριψη στο κάτω μέρος: «Μήπως και εμείς οι φασίστες δεν ήμασταν αναρχικοί;»

Θεωρώντας ότι είναι χρήσιμο στην ανίχνευση του προφίλ, όσο και αν είναι επιλεκτικό, ενός αναρχοφασιστικού πρωτοτύπου, θα ήταν βολικό να ακολουθήσουμε, για μια στιγμή, την βιοδιανοητική πορεία του Berto Ricci. Ας ξεκινήσουμε από το τέλος. Ο Ρίτσι πέθανε, πυροβολημένος από ένα Spitfire, στις 2 Φεβρουαρίου 1941 στον αφρικανικό πόλεμο, όπου θέλησε να πάει ως εθελοντής, ξεπερνώντας τις συνήθεις γραφειοκρατικές αντιρρήσεις. "Αντίθετων ιδεών," ήταν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την ένταξη του στο Φασιστικό κόμμα. Αντίθετος με τα πάντα από μια αιρετική, ετερόδοξη κλίση και από πνεύμα αντιλογίας, ήταν πιστός μόνο στην πολύ αποκλειστικά δική του ιδέα του Φασισμού που βλάστησε σε αυτόν, γύρω στο 1927, από Στιρνερική, Σορελιανή και Νιτσεϊκή σπορά. Χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να πείσει τον εαυτό του για τη μοίρα του και άλλα δύο για να πάρει την κομματική κάρτα. Αλλά αυτό που ήταν στο DNA του τελικά αναδύθηκε.

Το παιχνίδι με το οποίο παθιάζονταν ήταν να αφήνει σπινθήρες να ξεφεύγουν από τη βίαιη αντιπαραβολή ιδεών σε μια ελεύθερη αντίφαση. Αναρχικός και αντιεθνικιστής, αλλά υπέρ της αυτοκρατορίας: "που θα επιτύχει την Μοναρχία του Δάντη και το Συμβούλιο του Μαντσίνι". Αντικαπιταλιστής αλλά για την εξέλιξη του προλεταριάτου σε ιδιοκτήτες, για μια πολιτική παράδοση αλλά «εμπλουτισμένη με λαϊκό Χριστιανισμό, ουσιαστικά και ισχυρά ειδωλολατρική». Ρεαλιστής, σε αντίθεση με τον ιδεαλισμό του Gentile, μα και ουτοπιστής. Αντικομμουνιστής, αλλά "η Αντί-Ρώμη δεν είναι στη Μόσχα, είναι στο Σικάγο: την πρωτεύουσα του χοίρου" γιατί "η κομμουνιστική επανάσταση έκανε καλό στον εαυτό της". Φασιστής της αριστεράς αλλά όχι εχθρικός προς τα δεξιά, γιατί "ο εχθρός νούμερο ένα ήταν και παραμένει το κέντρο, δηλαδή η βολεμένη μετριότητα. Το κέντρο είναι συμβιβασμός, εμείς είμαστε η ταυτόχρονη επιβεβαίωση των άκρων, στο σύνολο τους ".

Σιγά το πράγμα, ίσως ειπωθεί: η ιστορία ενός κάπως υπερβολικού συγγραφέα δεν μπορεί να ακυρώσει μια ενοποιημένη αντιθετική προκατάληψη αυτών των δύο πόλων. Ακόμα περισσότερο αν σκεφτούμε πού καταλήγουν τελικά οι δύο δρόμοι: στο «κανένα κράτος», στην αναρχία και στο «ηθικό κράτος», τον φασισμό. Ωστόσο, αυτό συντομεύεται αν εξετάσουμε τα πράγματα από μια οντολογική άποψη: και τα δύο «σχολεία» κηρύττουν την άμεση ανάληψη ευθύνης για την ατομική δράση και την υπεροχή της δράσης έναντι της θεωρίας. Και ακριβώς εδώ είναι το βραχυκύκλωμα που καίει τις αποστάσεις και παράγει αυτό το φλερτ που θα επιτρέψει στον Ricci και σε άλλους αναρχικούς να φορούν το Μαύρο Πουκάμισο και να γίνουν δράστες της Φασιστικής επανάστασης.

Θα αναφέρω μόνο μερικές από τις πιο περίφημες περιπτώσεις. Συνέβη στον καλλιτέχνη και ποιητή Lorenzo Viani, έναν αναρχικό στην συντροφιά του Errico Malatesta, ο οποίος άρχισε να σχεδιάζει μια κοινωνική δημοκρατία της Apuania και συνέχισε την πολιτική του πορεία ως "Squadrista". Συνέβη στον Leandro Arpinati, ο οποίος, προτού πέσει στην δυσμένεια του Μουσολίνι, ήταν σημαντικό στέλεχος του καθεστώτος. Ο Giovanni Papini αποκαλούσε τον εαυτό του αναρχικό, και γνωρίζουμε την περαιτέρω πορεία του. Ο Marcello Gallian ήταν επίσης αυτός που, ακόμα με το μαύρο μαντήλι της αναρχίας στο λαιμό του, ήταν μεταξύ των Φασιστών της πρώτης ώρας στην Piazza San Sepolcro στο Μιλάνο, λεγεωνάριος της επιχείρησης Rijeka και, τρία χρόνια αργότερα, ένας από εκείνους που βάδισαν προς την Ρώμη, παραμένοντας πάντα, ωστόσο, ένας «καταραμένος» ανατρεπτικός. Ήταν όλοι τόσο τυφλοί που δεν είδαν τις διαφορές και τόσο ηλίθιοι που δεν πρόσεξαν την αντίφαση;

Ο ίδιος ο Marcello Gallian, ο οποίος όταν τον ρώτησαν τους λόγους της «μεταστροφής» του απάντησε: «Δεν είμαι κατάλληλος για μεταστροφές. Δημιούργησα έναν Χριστό για τον εαυτό μου, δημιούργησα έναν Μουσολίνι για μένα, δημιούργησα έναν επαναστατικό κόσμο για τον εαυτό μου, σύμφωνα με τις απαραίτητες και αιρετικές μου θέσεις». Δεν σας φαίνεται ότι αντηχεί τα λόγια εκείνου του άλλου σφαιρικού αναρχοφασίστα του αναγνωρισμένου πατέρα του αναρχικού tout court; Ο Max Stirner ο οποίος στο Der Einzige und sein Eigentum (ο μοναδικός και το δικό του), που δημοσιεύτηκε στη Λειψία το 1844, δήλωσε: «Η δύναμη μου είναι δική μου, τη δύναμη μου, μου τη δίνει ότι είναι δικό μου. Εγώ ο ίδιος είμαι η δύναμή μου … και για αυτό είμαι ότι είναι δικό μου ».

Ο Stirner ανήκει σε αυτή τη γενιά των φιλοσόφων που έχουν μπει στην ιστορία της σκέψης ότι έχουν γράψει ένα και μόνο ένα βιβλίο. Ένα βιβλίο, ωστόσο, με το οποίο κλήθηκαν να αναμετρηθούν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αναγνωρίζοντας ή όχι το χρέος της προέλευσης, τα πιο σκεπτόμενα κεφάλια όλων μεταξύ του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα και του 20ου από τον Søren Kierkegaard έως τον Friedrich Nietzsche στους καταστασιακούς. Ο Stirner σκιαγράφησε έναν άνθρωπο που παραιτείται από αυτά τα δεκανίκια που είναι τα «ισμοί». Αν ο άνθρωπος έπρεπε να βασίσει το νόημα της ύπαρξης του σε «ισμούς», είναι ο ίδιος: ένα «εγώ» που ισχυρίζεται ότι είναι στην πραγματικότητα ο μοναδικός. Το οποίο, για παράδειγμα, απασχόλησε βαθιά τους Μαρξ - Ένγκελς (βλ. Γερμανική ιδεολογία) στην αντίκρουση ενός δικού τους μηνύματος: «Ο Stirner είναι ένας άθλιος» ... To οποίο, ωστόσο, δεν είχε το αποτέλεσμα να εξαλείψει τη γοητεία της έκκλησης του (Στίρνερ) σε γενιές αναρχο-κομμουνιστών, αναρχο-σοσιαλιστών, αναρχο-ελευθεριακών και ακόμη και εκείνων που δεν ήταν ποτέ αναρχικοί.

Όπως και ο Μουσολίνι Μπενίτο, ο οποίος, ίσως λόγω του εκπαιδευτικού χρέους του προς την νεολαία, δεν εμπόδισε, ως Duce, την δημοσίευση και κυκλοφορία στην Ιταλία του Stirnerian opus. Και δεν ήταν ο μόνος. Ακόμη και συγγραφείς των οποίων η πνευματική αριστεία είναι αδύνατο να αγνοηθεί, και μερικές φορές κακώς θεωρούνται στην αντίπερα όχθη, τον αποτίμησαν θετικά. Όπως ο Carl Schmitt που δεν σταμάτησε ποτέ, όλη του την ζωή, την προσωπική του σώμα με σώμα μάχη με τη σκέψη του "ο Max, ο μόνος που με επισκέπτεται στο κελί μου" (το κελί ήταν αυτό της φυλακής στην οποία ήταν ακόμα φυλακισμένος 1947 "για την προετοιμασία ενός επιθετικού πολέμου"). Όπως ο Ernst Jünger, ο οποίος, στο Der Waldgang (ο αντάρτης) και στο Eumewil (Heliopolis), εντοπίζει το προφίλ του άναρχου, του οποίου είναι προφανής η καταγωγή του Μοναδικού. Ή όπως ο Julius Evola της φιλοσοφικής περιόδου της Θεωρίας και της Φαινομενολογίας του απόλυτου ατόμου, όπου εντοπίζει την ταυτότητα της αυτοκρατορίας: ο άνθρωπος αρκεί για τον εαυτό του. Δεν σας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι «δεξιοί» στοχαστές καλωσορίζουν τον Stirner και ο υπερστοχαστής της αριστεράς, ο Καρλ Μαρξ, τον μισεί;

Πριν από λίγο καιρό, στο διαδικτυακό περιοδικό που διαχειρίζομαι: il Fondo, έκανα ένα τεστ. Περνώντας το για δική μου διανοητική επινόηση, δημοσίευσα το «Μανιφέστο της ελευθερίας, της κοινωνίας και της επανάστασης!». Στο κείμενο, εκτός από τον τίτλο, δεν υπήρχε ούτε μια λέξη μου: ήταν όλα τα αποσπάσματα, χωρίς καμία διόρθωση, από τα έργα του Μιχαήλ Μπακούνιν, προφανώς όχι μεταξύ των πιο γνωστών. Το il Fondo - το λέω αυτό για όσους δεν το ξέρουν - κανονικά ταξινομείται από τον εξωτερικό παρατηρητή ως ένα φύλλο της ριζοσπαστικής «δεξιάς» (στην πραγματικότητα, δημιουργήθηκε για να διαλύσει τις κατηγορίες δεξιά και αριστερά, και κυρίως της ριζοσπαστικής δεξιάς). Ξεκίνησε μια συζήτηση για το «Μανιφέστο», στο οποίο κανείς δεν εξέφρασε ουσιαστική κριτική για το συνολικό περιεχόμενο της πρότασης. Το πολύ να υπήρχαν κάποιες επιφυλάξεις για αυτό ή για εκείνο το απόσπασμα, κυρίως με προθέσεις μιας περαιτέρω μελέτης. Μέχρι που αποκάλυψα την "προβοκάτσια". Σε αυτό το σημείο, προστέθηκε το σχόλιο ενός συμμετέχοντα στο φόρουμ, ο οποίος κατέληξε στο συμπέρασμα: "Δεν το βρίσκω πρόβλημα. Πάντα ήμουν λίγο αναρχικός, ίσως ακόμη και υποσυνείδητα".

Είναι σαφές ότι το τεστ μου δεν έχει επιστημονική αξιοπιστία: ισχύει μόνο ως κατά προσέγγιση δείκτης μιας συγκεκριμένης "ατμόσφαιρας". Αλλά αν κάνω τώρα κάτι άλλο, ρωτώντας: ποια οργάνωση θα υπέγραφε την κατ' εξοχήν ρήση του Μαξ Στίρνερ, "Έχω θέσει τον σκοπό μου στο Τίποτα": οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, με τον ιστορικό τους φιναλισμό ή οι Ένοπλοι Επαναστατικοί Πυρήνες*, με την αυθόρμητη μηδενιστική τους δράση, ποιο αποτέλεσμα πιστεύετε ότι θα έβγαινε;

* link: Μελανοχίτωνες Αντάρτες Πόλεων: Ένοπλοι Επαναστατικοί Πυρήνες (Nuclei Armati Rivoluzionari)

Nationalists - Στα Βόρεια

Αριστερά και παρακράτος: η υπόθεση Feltrinelli

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Στις 14 Μαρτίου 1972, ενώ πραγματοποιούσε μια βομβιστική ενέργεια επί του τεράστιου πυλώνα στην περιοχή Segrate (Μιλάνο), ο αντάρτης δισεκατομμυριούχος Giangiacomo Feltrinelli κόπηκε στα δύο από την έκρηξη. Ο χρηματοδότης των εξεγερμένων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, φίλος του Σαρτρ και του Φιντέλ Κάστρο, σε σύνδεση και σχέση με τις μυστικές υπηρεσίες του ανατολικού μπλοκ, ιδίως των Τσεχοσλοβακικών, ο Feltrinelli ήταν ένας από τους προδρόμους του αριστερού ένοπλου αγώνα. Ένας ένοπλος αγώνας που, αντίθετα με το χυδαίο και εξημερωμένο από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τρόπο που παρουσιαζόταν, για την αριστερά πραγματοποιούταν κυρίως με βόμβες.

Ο Feltrinelli, όπως θα αποκαλύψουν αργότερα πολλοί σύντροφοι του, ήταν επίσης θεωρητικός της «ψεύτικης σημαίας». Στην πραγματικότητα, προέτρεπε να διαπραχθούν επιθέσεις και να τις αποδίδουν στους φασίστες. Αυτό το σύστημα θα εφαρμοστεί και στις 28 Μαΐου 1974 στην Piazza della Loggia της Μπρέσια όπου μια ομάδα παλαιών και νέων ανταρτών θα διαπράξει μια σφαγή που θα αποδοθεί στην «ακροδεξιά». Σε άλλες περιπτώσεις, κάποιος από το περιβάλλον του Feltrinelli θα συλληφθεί με φυλλάδια υπογεγραμμένα από τις «Ομάδες Δράσης Mussolini» στις τσέπες του.

Ιδρυτής της GAP (Partisan Action Groups), ο Feltrinelli ήταν, μαζί με τον παρτιζάνο Lazagna, ένας από τους πρώτους διοργανωτές του ένοπλου αγώνα. Στην πραγματικότητα υπήρχε ένας ανταγωνισμός για τον έλεγχο αυτού του νεογέννητου δημιουργήματος ανάμεσα σε αυτόν και κάποιον αόρατο τον Corrado Simioni, τον επικεφαλής του Superclan που μέσω του παρισινού Σχολείου Hypérion, θα αναλάβει τον έλεγχο των Ερυθρών Ταξιαρχιών.

Ακόμα κι αν δεν ήταν νεκρός, ο Feltrinelli θα είχε χάσει πάλι την αντιπαράθεση για την διοίκηση. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στις πολιτικές αναλύσεις που εξέφρασαν και οι δύο για να κατανοήσουμε την ιδιοφυΐα του Simioni και την ανοησία του Feltrinelli.

Για τον θανατηφόρο τραυματισμό του Feltrinelli στο τρομοκρατικό του έργο υπήρξε επίσης και λόγος για σαμποτάζ. Το ελαττωματικό χρονόμετρο του είχε παρασχεθεί από τον ίδιο τον Simioni. Κάποιος θα μιλήσει για τη CIA. Ο γιος του Feltrinelli θα πει για μια προειδοποίηση που είχε λάβει από το Κομμουνιστικό Κόμμα ότι οι γερμανικές, ισραηλινές, βρετανικές και αμερικανικές υπηρεσίες, όλοι μαζί, τον ήθελαν να πεθάνει. Είναι δύσκολο να πούμε τι ακριβώς συνέβη.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι για τη σφαγή της Piazza Fontana (12 Δεκεμβρίου 1969), της μητέρας όλων των σφαγών και σίγουρα καθόλου τυχαίων, παρεμποδίστηκαν οι ερευνητές που σκόπευαν να ερευνήσουν τον Feltrinelli. Μάλιστα και το ότι δεν είχε ληφθεί υπόψη από την αστυνομία, η γνώμη του γαμπρού του, του Carlo Melega την παραμονή του χτυπήματος αυτού. Ο ίδιος είχε καυχηθεί ότι σε ένα βενετσιάνικο μπαρ, πήρε το αυτί του για κάτι πολύ μεγάλο που επρόκειτο να συμβεί στο Μιλάνο. Οι Carabinieri ήταν ικανοποιημένοι με την κατάθεση του στην οποία ισχυρίστηκε απλά ότι "έχω το δώρο της μαντικής" ...

Ωστόσο, διάφοροι σύντροφοι του Μιλάνου, για παράδειγμα ο brigatista Roberto Fabbri, ανέφεραν ότι ο Feltrinelli αναζητούσε εθελοντές για να φυτέψουν βόμβες σε τράπεζες. Μερικοί από αυτούς στη συνέχεια θα εμπλακούν με διάφορους τρόπους στη σφαγή μπροστά από την Αστυνομική Διεύθυνση του Μιλάνου στις 17 Μαΐου 1973 (που συνελήφθη επί τόπου, ο Gianfranco Bertoli αναρχικός που προερχόταν από ένα ισραηλινό κιμπούτς και οπλισμένος με ισραηλινό υλικό). Δεν υπάρχει αμφιβολία για το ποιος έκανε τη σφαγή, ούτε ποιος του έδωσε την υλικοτεχνική υποστήριξη, προφανώς πρόκειται για μια σφαγή για την οποία δεν γίνεται ποτέ λόγος γιατί θα ντροπιάζονταν οι επίσημες αρχές.

Οι κύκλοι του Μιλάνου κοντά στον Feltrinelli θα συμμετάσχουν επίσης στην απαγωγή του δικαστή Sossi, το αποτέλεσμα του οποίου θα πυροδοτήσει την επίθεση της Μπρέσια. Η τάση του δικτύου Feltrinelli που επεκτάθηκε στην Πράγα, θα συμμετάσχει στην έρευνα της αστυνομίας για την απαγωγή - δολοφονία του Saronio και στη βόμβα στο τραίνο Italicus.

Οι υποψίες για την εκτέλεση του Alceste Campanile, ενός νεαρού αριστερού από το Ρέτζιο, θα διαλυθούν από την καθυστερημένη εξομολόγηση ενός βολικού «φασίστα» (ληστής, δολοφόνος, συνεργάτης των υπηρεσιών και συνεργάτης της δικαιοσύνης, καθώς και κοντά στον Εισαγγελέα της Μπολόνια), του Πάολο Μπελίνι, ο οποίος θα κατηγορηθεί για το έγκλημα, χωρίς να χρειάζεται να πληρώσει τις συνέπειες λόγω της μετάνοιας. Μια εκδοχή που βολεύει πολλούς!

Επιστρέφοντας στην βόμβα στην Piazza Fontana, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες πραγματοποίησαν εσωτερική έρευνα στα αριστερά - της σφαγής του 1969 - και φαίνεται ότι έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα της συμμετοχής του Μιλάνου και σε μια τροχιά γύρω από τον Feltrinelli. Ο φάκελος, ωστόσο, κατασχέθηκε από τους Carabinieri στο κρησφύγετο του Robbiano di Mediglia και έκτοτε εξαφανίστηκε ... πολλά περίεργα!

«Άσε την ψυχή σου εκεί έξω και η Βαλχάλλα θα σε περιμένει» (απόσπασμα από την σελίδα «Έλληνες φίλοι του Κινήματος Azov» & σχετικό βίντεο)

Την 22^η Δεκεμβρίου την μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, ένα πειρατικό πλοίο των Βίκινγκς το φημισμένο Drakkar - φέρει στην πλώρη το ομοίωμα ενός δράκου που πίστευαν πως τρομάζει τα εχθρικά πλοία - κάηκε στην κορυφή ενός λόφου παρουσία χιλιάδων μαχητών του εθελοντικού πολιτικοστρατιωτικού σχηματισμού Azov.

Οι Ουκρανοί κρατούν αναμμένους πυρσούς στη μνήμη των νεκρών εν όπλοις αδελφών τους, που έπεσαν κατά την διάρκεια της εισβολής του Κρεμλίνου. Οι ψυχές των νεκρών μεταφέρονται στην θρυλική Βαλχάλλα.

Τα φερέφωνα της ομοσπονδιακής Ρωσίας - ελληνικά και ξένα - έσπευσαν να μιλήσουν για «σατανιστική τελετή και μαύρο τελετουργικό».

28/12/2022 Berlin

Graffiti of Der III. Weg

Εξαντλήθηκε & επανακυκλοφορεί: σημεία διάθεσης

για τα σημεία διάθεσης εδώ

Ο Λευκός Θάνατος

Cavalcare la tigre: Με αφορμή την συμπλήρωση ενός χρόνου από την κυκλοφορία του «Καβαλικεύοντας την Τίγρη», το κορυφαίο έργο του Julius Evola - θα το βρείτε από τις εκδόσεις «Λόγχη» - γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος.

Για πρώτη φορά στα ελληνικά, κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2021 από τις εκδόσεις Λόγχη το έργο του Ιουλίου Έβολα «Καβαλικεύοντας την τίγρη», σε μετάφραση Αθανασίου Νοτόπουλου.

Παρότι ο Έβολα έγραψε το βιβλίο αυτό λίγα χρόνια μετά το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, φαντάζει εξαιρετικά επίκαιρο στις προτάσεις του και στις προοπτικές που μπορεί να λάβει.

Προτείνονται σε αυτό το πόνημα δρόμοι για την επαναπρόσληψη των παραδοσιακών αρχών μέσω μεταπολιτικών δρόμων, η αναζήτηση ενός εσωτερικού προσανατολισμού από τον άνθρωπο που δίνει νόημα στην ζωή και στην ύπαρξη.

Κρίνεται η αποϊεροποιήση του σύγχρονου κόσμου και η έλλειψη υπερβατικού και παραδοσιακού οράματος. Ταυτόχρονα προτείνεται ως τρόπος αντίστασης το καβαλίκεμα της τίγρης, μια πρόκληση εσωτερικής απελευθέρωσης που οδηγεί στην αφύπνιση.

Ένα σημαντικό έργο που ανοίγει νέους δρόμους στην σκέψη αλλά και στην ενεργό συμμετοχή.

Με άρθρο αυτό θα ανοίξω μια μελέτη σε βάθος για να τιμήσουμε τα εξήντα χρόνια από την πρώτη έκδοση, ενός από τα πιο σημαντικά και τα πιο συζητημένα έργα του Julius Evola. Σίγουρα ένα «βιβλίο για όλους και για κανέναν». Ένα έργο δύσκολο (όπως όλα τα βιβλία του Βαρόνου είναι δύσκολα στις έννοιες), που είναι μάλιστα και πολύ επίκαιρο όπως θα καταλάβετε από τα παρακάτω. Ένα βιβλίο που είχα την τιμή να μελετήσω με πολύ προσοχή και να διαμορφώσω κάποιες απόψεις για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση, μέσα στα ερείπια ενός κόσμου που εμείς καταστρέψαμε!

Το βιβλίο ήταν μέρος ενός συγκεκριμένου ιστορικού πλαισίου: αφού πέρασε δύο χρόνια σε Αυστριακές κλινικές μετά το γνωστό περιστατικό που τον είδε ως πρωταγωνιστή κατά την διάρκεια του βομβαρδισμού στη Βιέννη, ο Evola είχε επιστρέψει στην Ιταλία στα τέλη του 1948. Πολλοί δεν γνωρίζουν, ακόμη και σήμερα, πότε ακριβώς εκείνη την περίοδο ο Evola άρχισε να εργάζεται πάνω στο "Cavalcare la tigre", το οποίο μάλιστα ολοκληρώθηκε σε ένα πρώτο προσχέδιο ήδη τον Απρίλιο του 1951.

Αυτό προέκυψε ξεκάθαρα από διάφορα στοιχεία που ελήφθησαν, μεταξύ άλλων, από την τέταρτη επιστολή που γράφτηκε από τον Βαρόνο προς τον συμβολαιογράφο Giovanni Barresi, στις 26 Νοεμβρίου 1951 και από μια άλλη επιστολή που έγραψε στον Evola ο Angelo Barenzi, εκδότης της εβδομαδιαίας εφημερίδας "Il Meridiano d'Italia", στις 18 Μαΐου 1951.

Ο Evola παραδέχτηκε στο έντυπο " Il Cammino del Cinabro”, ότι το γράψιμο του «Cavalcare la tigre» του «είχε παροτρυνθεί» από διάφορα άτομα που τον είχαν ακολουθήσει στην παραδοσιακή φάση, που αναρωτήθηκαν τι θα μπορούσε να γίνει ποτέ σε έναν κόσμο, μια κοινωνία, και ένα πολιτισμό σαν αυτούς που έχουν πλέον σταθεροποιηθεί στη σημερινή εποχή, ακόμα κι αν ποτέ δεν ξέρανε τι ακριβώς ήταν. Ωστόσο, αυτή η «αρνητική ισορροπία» που επεξεργάστηκε ο Βαρόνος μετά τον παγκόσμιο πόλεμο, η οποία, περισσότερο από ότι στο σώμα, τον είχε αφήσει με σημαντικές πληγές στην ψυχή.

Όλο αυτό τον έκανε να πιστέψει ότι δεν μπορούσε να γίνει τίποτα περισσότερο για να προκαλέσει μια σημαντική αλλαγή, η να δράσει σε διαδικασίες που μέχρι τώρα, μετά τις τελευταίες καταρρεύσεις, είχαν μια ασταμάτητη αρνητική πορεία. Είχε και την πεποίθηση ότι δεν υπήρχε τίποτα άλλο στον πολιτικό και κοινωνικό τομέα που να άξιζε μια βαθιά δέσμευση και αφοσίωση, έτσι γνώρισε μια προσωρινή παύση αυτήν της δημοσίευσης του «Καβαλώντας την τίγρη» ως το πρώτο ανέκδοτο μεταπολεμικό κείμενο.

Κείμενο έτοιμο πλέον, στο οποίο σκιαγραφούνταν η γνωστή φιγούρα του διαφοροποιημένου ανθρώπου και επιβεβαιωνόταν η αρχή της «Μη Πολιτείας», που στην πραγματικότητα τελικά μπλοκαρίστηκε από τον ίδιο τον Evola. Κι αυτό γιατί, στο μεταξύ, ο Βαρόνος είχε αποδεχθεί την πρόταση μιας ομάδας νέων (συμπεριλαμβανομένων των Enzo Erra, Pino Rauti, Primo Siena και πολλών άλλων) που, εκπαιδευμένοι στα κείμενα του, «δεν είχαν επιτρέψει να σέρνονται στη γενική κατάρρευση», και του είχαν ζητήσει να αναδιοργανώσει και να αναπτύξει τα σημεία των “Orientamenti” (Προσανατολισμών), σε μια πιο υπολογιστική μορφή.

Θα είχε γραφτεί έτσι το «Gli uomini e le rovine» (Οι άνθρωποι και τα ερείπια), που ολοκληρώθηκε το 1952 μετά την αναγκαστική διακοπή για έξι μήνες λόγω της κράτησης του Βαρόνου στις φυλακές Regina Coeli για την ιστορία της δίκης του FAR (ένοπλη φασιστική ομάδα με την ίδρυση της το 1945), και δημοσιεύτηκε το 1953. Ακριβώς εκείνη τη χρονιά, μάλιστα, όπως έγραψε ο Evola, «φαινόταν ότι στην Ιταλία υπήρχαν οι συνθήκες για να ξεκινήσει ο σχηματισμός για μια ‘’δεξιά’’ παράταξη (ορολογία που δεν έχει σχέση με τον όρο Δεξιά που χρησιμοποιείται στην Ελλάδα).

Μια ‘’δεξιά’’ όχι με την πολιτική έννοια ακριβώς, αλλά πάνω από όλα με κάποια ιδανικά και με μια μεταπολιτική διάσταση. Αυτό θα γινόταν σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει ένα πνευματικό ρεύμα μέσα στο MSI (το νεοφασιστικό κόμμα), επηρεάζοντάς το έτσι με την παραδοσιακή έννοια. Έτσι ο Evola άρχισε επίσης να συνεργάζεται με διάφορες εκδόσεις, ειδικά για τη νεολαία, αυτού του πολιτικού χώρου, ξεκινώντας το 1949: Il Nazionale, Rivolta Ideal, la sfida, Meridiano d'Italia, Imperium, αλλά και το Il Secolo d'Italia.

Ωστόσο, μετά την κρίση των οργανώσεων νεολαίας του MSI στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και ενώ ο Evola, όπως έγραψε ο Romualdi, συνέχισε να δίνει τη βοήθειά του σε εκείνες τις δυνάμεις που, εντός και εκτός του MSI, αγωνίζονταν για την ανανέωση του εθνικού περιβάλλοντος, σταδιακά απομακρύνθηκε από την πολιτική προοπτική.

Ας δούμε όμως το περίφημο άρθρο που δημοσιεύτηκε στο "Il Popolo d'Italia" και τιτλοφορείται "Cavalcare la tigre" με το οποίο, τον Μάρτιο του 1957, ο Evola, όταν η πιθανότητα να δώσει ζωή σε εκείνο το "πολιτικό" εγχείρημα σταδιακά εξασθενούσε, έδειξε ότι η επιστροφή. με αποφασιστική έννοια προς τις πρώτες απολίτικες προοπτικές της αμέσως μεταπολεμικής περιόδου, στρέφοντας ξανά την προσοχή του στην εσωτερικότητα του διαφοροποιημένου ανθρώπου.

Του Julius Evola, παρμένο από το "Il Popolo d'Italia", 10 Απριλίου 1957

Η εικόνα του να καβαλάς την τίγρη, έχει ανατολική προέλευση. Είναι ένα ρητό της Άπω Ανατολής ότι «όποιος καβαλάει την τίγρη δεν μπορεί να κατέβει» γιατί, φυσικά, το ζώο θα ορμούσε πάνω του. Αν όμως κρατηθεί τότε μπορεί να έχει αποτέλεσμα. Παρόμοια σύμβολα συναντάμε και αλλού, στον ίδιο θρησκευτικό τομέα. Στα αρχαία μυστήρια του Μίθρα, του οποίου η ευρεία διάδοση στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είναι γνωστή, ιδιαίτερα μεταξύ των λεγεώνων. Ο Μίθρας, ο θεϊκός ήρωας, απεικονιζόταν ως αυτός που πιάνεται από τα κέρατα ενός εξαγριωμένου ταύρου και αφήνεται να παρασυρθεί σε μια τρελή κούρσα και δεν τον αφήνει μέχρι να σταματήσει το εξουθενωμένο ζώο. Μετά τον σκοτώνει.

Από αυτό, ένας χαρακτηριστικός παραλληλισμός μπορεί να βρεθεί στο λεγόμενο Ζεν, ένα δόγμα που είχε τη φήμη ότι ήταν των Σαμουράι, δηλαδή της Ιαπωνικής αριστοκρατίας των πολεμιστών. Και εδώ, σε μια πολύ διαδεδομένη και πολύ αρχαία ακολουθία δέκα συμβολικών εικόνων, εμφανίζεται ο ταύρος. Ωστόσο, το επεισόδιο της τελικής δολοφονίας λείπει. Αντίθετα, στο τέλος το ζώο, εξαντλημένο, πειθήνιο ακολουθεί αυτόν που το δάμασε χωρίς όμως να επιτρέψει να το καβαλήσουν.

Όπως όλα τα αληθινά παραδοσιακά σύμβολα, ακόμα και αυτό που μόλις αναφέρθηκε είναι ευαίσθητο σε πολλαπλές εφαρμογές: στην εσωτερική ζωή του ατόμου, αλλά και σε ιστορικές και συλλογικές καταστάσεις. Για το σκοπό αυτό, είναι απαραίτητο να αναφερθούμε σε μια ερμηνεία της ιστορίας που έχει πανομοιότυπα χαρακτηριστικά τόσο στην Ανατολή όσο και στην αρχαία Δύση. Στον ελληνορωμαϊκό κόσμο παίρνει τη μορφή του δόγματος των τεσσάρων Εποχών, από την κάθοδο της ανθρωπότητας από το τέλος της εποχής του χρυσού σε αυτό που ο Ησίοδος ονόμασε Εποχή του Σιδήρου.

Δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με τις μυθικές φαντασιώσεις των ποιητών. Όπως έχουμε τεκμηριώσει σε ένα από τα βιβλία μου, ο μύθος, από αυτή την άποψη, αποκαλύπτει αντ' αυτού την πιο σημαντική και βαθιά δομή της αληθινής ιστορίας. Όχι λιγότερο αρχαία, η Ινδία, γνώριζε το ίδιο δόγμα. Η τελευταία από τις τέσσερις εποχές, ή yuga, - αυτή στην οποία θα βρισκόμασταν αυτή τη στιγμή και που αντιστοιχεί στην Ησιοδική Εποχή του Σιδήρου -, εδώ λαμβάνει το όνομα του kali-yuga, δηλαδή της «σκοτεινής εποχής».

Η κύρια συμβολή που δίνει αυτό το παραδοσιακό δόγμα στο γενικό θέμα συνίσταται στην υπογράμμιση ότι ένα από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της τελευταίας εποχής είναι ένα κλίμα διάλυσης, είναι το πέρασμα στην ελεύθερη και ανεξέλεγκτη κατάσταση των ατομικών και συλλογικών δυνάμεων που είχαν προηγουμένως δεσμευτεί από ένα νόμο ανώτερο, από αρχές ανώτερης τάξης. Για αυτή την κατάσταση, που στην πραγματικότητα φαίνεται να έχει το επίκεντρό της στον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό, η σχολή της Tantra δίνει μια υπαινικτική εικόνα, λέγοντας ότι σε αυτήν μια γυναικεία θεότητα «αφυπνίζεται πλήρως» η οποία, αν από τη μια συμβολίζει τη στοιχειώδη και αρχέγονη δύναμη. του κόσμου, από την άλλη παρουσιάζεται επίσης ως η θεά του σεξ και των οργιαστικών τελετουργιών και ως μια καταστροφική και ενεργά διαλυτική δύναμη.

Προηγουμένως ήταν «αδρανής», δηλαδή λανθάνουσα, στη «σκοτεινή εποχή» αυτή είναι ξύπνια και ενεργή. Αλλά ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο επανεμφανίζεται στα κείμενα ο αναφερόμενος συμβολισμός του καβαλήματος της τίγρης. Η ιδέα που περιέχει θα μπορούσε στη συνέχεια να εκφραστεί με τους ακόλουθους όρους: όταν ένας ολόκληρος πολιτισμός πλησιάζει στο τέλος του, είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς να φτάσει σε κάτι θετικό κάνοντας αντίσταση: το ρεύμα είναι πολύ δυνατό, θα παρασυρόταν στην άβυσσο. Από την άλλη πλευρά, η απόσυρση και η απομάκρυνση, ακόμη κι αν είναι δυνατόν, θα σήμαινε εγκατάλειψη του παιχνιδιού, παραίτηση από το πεπρωμένο του ηλιοβασιλέματος, αποφυγή κάθε ευθύνης τόσο για το μέλλον της ανάκαμψης όσο και, ακόμη περισσότερο, όσον αφορά στον κόσμο στον οποίο ζεις.

Η μόνη λύση, λοιπόν, είναι να «καβαλήσουμε την τίγρη», δηλαδή να μην αντιμετωπίσουμε άμεσα τις δυνάμεις και τις διαδικασίες ενός κόσμου σε κρίση, αλλά να παρασυρθούμε από αυτές, σαν να λέγαμε, να τους δώσουμε ένα προσωρινό τρέξιμο χωρίς αφήνοντας τον εαυτό του να καταπατηθεί, παραμένοντας σταθερός, έτοιμος να επέμβει όταν «η τίγρη, που δεν μπορεί να πηδήξει στον αναβάτη της, θα κουραστεί να τρέχει». Σε μια πολύ συγκεκριμένη ερμηνεία, το χριστιανικό ρητό του «μη αντιστέκεσαι στο κακό» θα μπορούσε, πέρα των άλλων, να έχει μια μη διαφορετική σημασία. Οπότε το παν είναι να έχεις μια ειδική μορφή του να είσαι ατρόμητος. Το να επιδοθείς σε κάτι, χωρίς να είσαι δεσμευμένος, το παιχνίδι είναι αναμφίβολα ριψοκίνδυνο. Μόνο ο καλός κολυμβητής μπορεί να χρησιμοποιήσει το κύμα για να τρέξει μαζί του και, στη συνέχεια, να πάει ακόμα πιο μακριά με τις δικές του δυνάμεις, αφήνοντας στο παρελθόν τα κύματα.

Μπορούμε επίσης να θυμηθούμε τη θεμελιώδη αρχή του ιαπωνικού αγώνα: να αφήνουμε τον αντίπαλο να ασκήσει όλη του τη δύναμη, αλλά με μια δεδομένη κίνηση, την χρησιμοποιούμε για να τον θέσουμε εκτός μάχης. Είναι αρχές, οι οποίες μπορούν φυσικά να εφαρμοστούν και στην προσωπική ζωή, όσον αφορά την πειθαρχία των παρορμήσεων και την εσωτερική συμπεριφορά. Εδώ βέβαια ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος δεδομένης της ευκολίας, στα περισσότερα, να εξαπατήσει κανείς τον εαυτό του. Εκτός από αυτό, στο επίπεδο των συλλογικών δυνάμεων και των ίδιων αυτών πολιτικών, ίσως κινούμαστε προς καταστάσεις στις οποίες μια σοφία αυτού του είδους φαίνεται άξια διαλογισμού.

Μας δείχνει έναν τρόπο εξοικονόμησης και συγκέντρωσης ενέργειας για να μπορούμε να πούμε την τελευταία λέξη την κατάλληλη στιγμή, χωρίς να αφήνουμε τους εαυτούς μας να εντυπωσιάζονται από τον κυρίαρχο και φαινομενικό θρίαμβο των δυνάμεων που, προκειμένου να στερούνται σύνδεσης με οποιαδήποτε ανώτερη αρχή, βασικά έχουν πάντα κάποια όρια. Ένα απλό, λεπτό χαμόγελο ήταν η μόνη απάντηση του υπουργού Tojo όταν το βάναυσο και αλαζονικό αμερικανικό δικαστήριο του διάβασε τη θανατική ποινή του. Και ένα ρητό του Hegel είναι: «Η ιδέα δεν βιάζεται».

Σκανδιναβική Μυθολογία - συγγραφέας: Κωνσταντίνος Α. Καλογερόπουλος - εκδόσεις Ιάμβλιχος

Σελίδες 334

Έτος έκδοσης: 2019

Η Σκανδιναβική Μυθολογία, ως επί το πλείστον άγνωστη στους περισσότερους αναγνώστες, κρύβει τη δική της γοητεία και μαγεία.

Η μυθολογία αυτή του ζοφερού Βορρά διαφέρει από εκείνη του ηλιόλουστου Νότου και φυσικά διαφέρει από την ελληνική μυθολογία, είναι όμως εξίσου μαγευτική και πλούσια.

Ωστόσο, πίσω από τη διαφορετικότητα κρύβεται ο ίδιος αρχέγονος πυρήνας, τα ίδια αρχέτυπα, τα ίδια όνειρα, οι ίδιες προσδοκίες, οι ίδιοι φόβοι.

Η Σκανδιναβική Μυθολογία αναδεικνύει τους δικούς της θεούς και ήρωες, πιο τραχείς, πιο γήινους, πιο ογκώδεις, όπως οι χώρες στις οποίες πλάστηκαν. Μάχονται το κακό, το ψύχος και τη σκοτεινιά, εκφράζουν το καλό, τη θέρμη και το άπλετο φως.

Ο Όντιν, ο Φρέι, ο Θορ και η Φρέια έχουν αδυναμίες και προτερήματα. Ερωτεύονται και μισούν, θυμώνουν και ανησυχούν, νοιάζονται τους ανθρώπους.