Μελανοχίτωνες Αντάρτες Πόλεων: Ένοπλοι Επαναστατικοί Πυρήνες (Nuclei Armati Rivoluzionari)

του Αίμωνος Φωτεινού.

Πριν σκιαγραφήσουμε την ιστορία του NAR (Nuclei Armati Rivoluzionari), η οποία δεν είναι δυνατό να παρουσιαστεί και να εξηγηθεί αποτελεσματικά σε λίγες γραμμές, καλό θα ήταν να γίνει μια σύντομη περιγραφή της κατάστασης στην οποία βρισκόταν η μεταπολεμική Ιταλία. Θα ήταν σκόπιμο να ρίξουμε φως στο γενικότερο ιστορικό υπόβαθρο της συγκεκριμένης περιόδου.

Μετά την καταστροφή και το χάος που επακολούθησε στο τέλος του  Β’ ΠΠ, η Ιταλία βρέθηκε εν μέσω μιας τιτάνιας διαμάχης ανάμεσα στη Σοβιετική ζώνη επιρροής και την Ατλαντική συμμαχία. Οι Φιλελεύθεροι και οι Χριστιανοδημοκράτες από τη μια που στηρίζονταν από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και υποστήριζαν την νέα εθνική κυβέρνηση και από την άλλη, οι Κομμουνιστές αντάρτες αποτελούμενοι από πρώην παρτιζάνους.

Τα επιζήσαντα μέλη των Φασιστών επαναδραστηριοποιήθηκαν, υπό τη σκέπη του Ιταλικού Σοσιαλιστικού κινήματος (MSI) σε μια προσπάθεια να εναντιωθούν στις διώξεις των Φασιστών από πλευράς του κράτους, αλλά και στους αιμοσταγείς πρώην παρτιζάνους. Μεγάλα μέρη της Ιταλίας, εάν δεν ελέγχονταν από τους Κομμουνιστές, ελέγχονταν σε σημαντικό βαθμό από τη Μαφία και παρόμοια συνδικάτα εγκλήματος που είχαν εξαλειφθεί κατά την περίοδο Mussolini και είχαν αρχίσει πλέον να ανακτούν τις δυνάμεις τους.

Valerio Fioravanti 


Παρόμοια, η Μασονία που επίσημα και οργανωτικά είχε εκδιωχθεί και αποδυναμωθεί από το καθεστώς Mussolini, επανεμφανίστηκε και γρήγορα άπλωσε τα δίχτυα της στις δομές του Ιταλικού κράτους και των μεγάλων επιχειρήσεων. Από το 1945 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80, στην Ιταλία διαδραματιζόταν ένα σκηνικό χάους, στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου. Έτσι η Ιταλία έγινε ένα πιόνι ευρύτερων γεωπολιτικών διαμαχών και σφαιρών επιρροής όπως αυτών της ΕΣΣΔ και του ΝΑΤΟ αρχικά, και ύστερα αυτών μεταξύ της ΕΣΣΔ / Αραβικών λαών και ΗΠΑ / Ισραήλ.

Εκρήξεις βομβών, απαγωγές, δολοφονίες, αεροπειρατείες και εμπόριο όπλων, αποτελούσαν κάτι το συνηθισμένο στην Ιταλία για τέσσερις δεκαετίες μετά το τέλος του Β’ΠΠ λόγω της γεωπολιτικής «στρατηγικής της έντασης» που ακολουθούσε η CIA. Στοχευμένες απαγωγές, βόμβες και δολοφονίες διεξάγονταν συνήθως από τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» και εφάμιλλες οργανώσεις, οι οποίες αναλάμβαναν και τις ευθύνες γι’ αυτές τις ενέργειες. Ορισμένες βομβιστικές ενέργειες ωστόσο δεν εξιχνιάστηκαν ποτέ και αποδόθηκαν αυτομάτως σε νεοφασίστες, οι οποίοι αποτέλεσαν τον αποδιοπομπαίο τράγο, δεδομένου ότι αποτελούσαν τον πιο μισητό αντίπαλο όλων των πολιτικών δυνάμεων του τόπου. 

Ήταν παράλογο όμως οι τότε ανίσχυροι νεοφασίστες να επιδοθούν σε τόσο ανήθικες, τυφλές και απρόκλητες ενέργειες, τη στιγμή που καυχιόνταν ότι αποτελούν ένα κίνημα από τον Ιταλικό λαό, για τον Ιταλικό λαό. Με τέτοιες ενέργειες που αποσκοπούσαν στην τρομοκράτηση του λαού δεν θα μπορούσαν να πετύχουν τίποτε πέρα από το να γίνουν μισητοί, με αποτέλεσμα την ακόμη πιο έντονη κρατική καταστολή εναντίον τους.

Η σφαγή στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια αποτέλεσε την τελευταία πράξη μιας σειράς από τυφλά και προβοκατόρικα χτυπήματα που ταρακούνησαν την Ιταλία. Αυτή τη φορά το θέμα ξέφυγε από τα σύνορα της Ιταλίας, λόγω του μεγάλου αριθμού σε ανθρώπινες απώλειες, αρκετοί εκ των οποίων ήταν τουρίστες. Σύνολο 85 νεκροί και περίπου 200 τραυματίες. Η διεθνής κατακραυγή ήταν τεράστια. Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτή η θηριωδία αποδόθηκε στους «νεοφασίστες».

Ο τότε υπουργός εσωτερικών και επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών Francesco Cossiga ανακοίνωσε το συμβάν στη γερουσία και το κυνήγι μαγισσών ξεκίνησε ! Πολλοί νεαροί εθνικιστές και εθνικοσοσιαλιστές κυνηγήθηκαν και διώχθηκαν, φυλακίσθηκαν και υπέστησαν ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια από τις αρχές. Ύστερα από πολλά έτη ερευνών σχετικά με τη συγκεκριμένη ενέργεια, ο Cossiga δήλωσε πως είναι σίγουρος πως την ευθύνη δεν την είχαν τελικά οι «νεοφασίστες». Για να καταλάβουμε τους σκοπούς και την προέλευση του NAR, την ένοπλη ομάδα της οποίας ηγούνταν ο Valerio Fioravanti, χρειάζεται να κάνουμε μια σύντομη επισκόπηση του MSI.

Το MSI ιδρύθηκε το 1946 από πρώην χαμηλόβαθμους αξιωματούχους του φασιστικού καθεστώτος. Μόλις 10 χρόνια μετά, οι ιδέες και τα ιδανικά των μελών και των υποστηρικτών του άρχιζαν να παραδίδουν τη θέση τους σε άλλες, χάριν της συμμαχίας με χριστιανοδημοκράτες και συντηρητικούς. Το κόμμα είχε αρχίσει να αποκτά έναν ξεκάθαρα φιλοατλαντικό προσανατολισμό και αναπόφευκτα άρχισε και η εμφάνιση πολλών ασυμβίβαστων και σκληροπυρηνικών ομάδων εντός του MSI. Οργανώσεις όπως το Fronte Universitario d’ Azione Nazionale ή αλλιώς FUAN, του οποίου μέλος υπήρξε και ο Μίκης Μάντακας, παρέμεναν υπό την ομπρέλα του MSI, αναζητώντας μια ημιαυτόνομη κατεύθυνση. Άλλες οργανώσεις, όπως οι παραστρατιωτικές Ordine Nuovo και Avantguardia Nazionale, εγκατέλειψαν το MSI και ακολούθησαν το δικό τους δρόμο.

Κατά τη δεκαετία του ’70 το MSI είχε γίνει αντικείμενο αντιπάθειας στους νεότερους Ιταλούς πατριώτες. Γινόταν όλο και πιο μισητό. Ο λόγος δεν ήταν μόνο το ιδεολογικό ξεπούλημα της ηγεσίας, αλλά και η άρνηση της να χρησιμοποιήσει τις ποικίλες διασυνδέσεις της με τα αστικά κόμματα προκειμένου να προστατέψει τοπικά γραφεία και ακτιβιστές, από τις απίστευτα συχνές και ιδιαίτερα βίαιες επιθέσεις αριστεριστών εναντίων τους.

Ο Valerio Fioravanti εξηγεί σχετικά:

« Ηταν μια πολύ επικίνδυνη περίοδος για όσους ήταν δραστήριοι στην πολιτική, είτε ανήκαν στην αριστερά, είτε στη δεξιά. Υπήρχε πολλή βία. Θυμάμαι πως όταν βγαίναμε το βράδυ, η μητέρα μου θα μας περίμενε ως τις δύο ή τρεις το πρωί και μας έλεγε για τις εκρήξεις που είχε ακούσει. Δεν ήταν ασυνήθιστο να ανοίξεις την εφημερίδα και να διαβάσεις για εκρήξεις δέκα βομβών μέσα στην ίδια μέρα. Στην περιοχή που έμενα έγιναν πέντε επιθέσεις, στο σπίτι της Francesca έλαβαν μέρος δύο. Ύστερα πάλι, υπήρξε κι αυτό το περιστατικό, όπου είδε έναν αστυνομικό να δολοφονεί εν ψυχρώ έναν δικό μας. Το έκανε παρουσία όλων των ηγετών του MSI. Το κόμμα έκανε τα στραβά μάτια. Οι αντιδράσεις στις εφημερίδες την επόμενη μέρα ήταν πολύ έντονες. Όταν όμως η Francesca είπε πως έπρεπε να καταγγείλουμε αυτό που είδαμε, να πάμε στην αστυνομία, κανείς δεν την ακολούθησε, γιατί το κόμμα δεν ήθελε να χάσει τις ψήφους της αστυνομίας» Έτσι για μένα, για εκείνη και για άλλους, αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και ξεκίνησε σε έναν ξεσηκωμό απέναντι στο MSI που μας είχε πουλήσει.»

Μια σύντομη επισκόπηση των NAR (ένοπλων επαναστατικών πυρήνων) και της δράσης τους.

Οι ένοπλοι επαναστατικοί πυρήνες ιδρύθηκαν το 1978 από μια μικρή ομάδα φίλων που ανήκε στη νεολαία του MSI. Περιελάμβανε τον Valerio Fioravanti και τον αδερφό του Cristiano, τον Francesco Anselmi και τον Alessandro Alibrandi. Διάφοροι άλλοι όπως η Francesca Mambro και ο Massimo Carminati, θα αποτελέσουν αργότερα κεντρικά πρόσωπα στις ακτιβιστικές δραστηριότητες του. Με εξαίρεση τους 85 νεκρούς της σφαγής στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια, ενέργεια για την οποία κανένα μέλος των πυρήνων δεν έχει αναλάβει την ευθύνη μέχρι και σήμερα, οι NAR ήταν υπεύθυνοι για περισσότερους από 30 θανάτους κατά την τετραετή επιχειρησιακή τους περίοδο, από το 1978 έως το 1982. Σύμφωνα με την κατάθεση του Cristiano Fioravanti, που έδωσε στοιχεία για τον αδερφό του και τους πρώην συντρόφους του, ως αντάλλαγμα για την απαλλαγή του από τις κατηγορίες, η πρώτη οργανωμένη δράση της ομάδας έλαβε χώρα στις 28 Φεβρουαρίου του 1978. Τότε στήθηκε ενέδρα και δολοφονήθηκε ένα μέλος της κομμουνιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης «Lotta Continua», ενώ τραυματίστηκε κι ένα άλλο.

Συνοπτικά παρατίθενται ορισμένες από τις δράσεις της οργάνωσης:

Στις 6 Μαρτίου του 1978 οι πυρήνες εισέβαλαν σε μια αποθήκη όπλων, επιχείρηση κατά την οποία σκοτώθηκε ο Francesco Anselmi. Το 1975 ο Anselmi πέρασε 3 μήνες σε κώμα, κάτι που οδήγησε σε σημαντική μείωση της όρασής του, ύστερα από μία από τις πολλές επιθέσεις κομμουνιστών εναντίων του. Έτσι, δεν μπόρεσε να διακρίνει έναν φύλακα που απελευθερώθηκε με αποτέλεσμα αυτός να τον πυροβολήσει στην πλάτη.

  Στις 18 Μαρτίου στήθηκε ενέδρα και εξοντώθηκαν δύο κομμουνιστές σε κέντρο ψυχαγωγίας. Τα εν λόγω 2 άτομα είχαν δολοφονήσει στο παρελθόν με ύπουλο τρόπο νέους συναγωνιστές.

Στις 9 Ιανουαρίου του 1979, ο NAR πυρπόλησε ιδιοκτησία ενός μικρού ραδιοφωνικού σταθμού αριστεριστών, τον οποίο γάζωσε με αυτόματα, τραυματίζοντας τέσσερις υπαλλήλους.

·
Στις 16 Ιουνίου 1979 τα κεντρικά γραφεία του κομμουνιστικού κόμματος στη Ρώμη δέχθηκαν επίθεση με 2 χειροβομβίδες και πυροβολισμούς, έχοντας σαν αποτέλεσμα τον τραυματισμό 25 ατόμων.

Στις 30 Μαρτίου του 1980 έγινε επιδρομή σε μικρό στρατόπεδο προκειμένου να κλαπούν όπλα. Τραυματίστηκε ένας λοχίας.

Στις 28 Μαΐου ένας αστυνομικός σκοτώθηκε και άλλοι δύο τραυματίστηκαν σε ενέδρα.

Στις 23 Μαΐου ο NAR εξόντωσε τον αναπληρωτή δημόσιο κατήγορο της Ρώμης.

Στις 9 Σεπτεμβρίου ο ηγέτης της «Τρίτης Θέσης» Francesco Mangiameli στοχοποιήθηκε και δολοφονήθηκε.

Στις 5 Φεβρουαρίου του 1981 τρεις ακτιβιστές του NAR προκλήθηκαν από αστυνομικούς κατά την ανάσυρση όπλων από κρυφό οπλοστάσιο κοντά στην Padua. Οι αστυνομικοί σκοτώθηκαν και ο ηγέτης των πυρήνων, Valerio Fioravanti, τραυματίστηκε σοβαρά και στα δύο πόδια. Μεταφέρθηκε σε μια διεύθυνση στην Padua από τη Francesca Mambro και τον Alessandro Alibrandi. Συνελήφθη αργότερα την ίδια νύχτα, μετά το τηλεφώνημα για ασθενοφόρο.

Στις 8 Απριλίου του 1981 ο ιδρυτής του NAR Cristiano Fioravanti, συνελήφθη και κατέθεσε κατά των συντρόφων του με αντάλλαγμα να μην του ασκηθούν διώξεις.

·        
Στις 30 Σεπτεμβρίου δολοφονήθηκε ο Marco Pizzaro της Terza Posizione.

·         
Στις 5 Δεκεμβρίου ο συνιδρυτής της οργάνωσης Alessandro Alibrandi σκοτώθηκε σε ανταλλαγή πυρών με την αστυνομία.

·         
Στις 5 Μαρτίου του 1982 η Francesca Mambro τραυματίστηκε και συνελήφθη κατά την ανταλλαγή πυροβολισμών με την αστυνομία, σε μια απόπειρα ληστείας τράπεζας.

Παρ’όλο που οι αδερφοί Fioravanti και η Mambro ανέλαβαν την ευθύνη για τις προαναφερθείσες ενέργειες και άλλες, αρνήθηκαν και εξακολουθούν να αρνούνται την όποια συμμετοχή της οργάνωσης στην επίθεση κατά του σιδηροδρομικού σταθμού της Μπολόνια. Το αρνούνται ακόμη και σήμερα παρότι καταδικάστηκαν και έχουν περάσει είκοσι χρόνια της ζωής τους στη φυλακή εξαιτίας αυτής της κατηγορίας.

σχετικοί σύνδεσμοι:

 Ο αριστερός Εθνικοσοσιαλιστής Γεώργιος Βεντούρης και ο αγώνας του ΕΣΕΣΙ.

Mario Tuti: ο αντάρτης του νεοφασισμού.

Franco Giorgio Freda: ο επαναστάτης.

Adriana Pontecorvo: η μαχήτρια της νεοφασιστικής οργάνωσης «Ordine Nuovo».

Ordine Nuovo - La Vandeana