In Memoriam: 28.07.1943 Hamburg

Death in June: Αντιδημοκρατικές σκέψεις.

του Αλέξανδρου Γιάνναρου

Ο Εθνικοσοσιαλισμός και ο Φασισμός, οι Αντιδημοκρατικές Επαναστάσεις υπήρξαν γέννημα θρέμμα του Πρώτου Πολέμου ως μια φυσική απάντηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη και στην ενσάρκωση του μπολσεβικισμού. Οι φλόγες του πολέμου και το αίμα από την αλληλοσφαγή έθρεψαν τον Αετό της Ευρώπης ο οποίος κάλυψε το κενό της ιστορικής ασυνέχειας και εφόρμησε στα φίδια της δημοκρατίας. Ακόμη και όταν οι γαμψομύτηδες το ’17 πανηγύριζαν στην κρύα εκείνη νύχτα στην Αγία Πετρούπολη την μερική επικράτηση τους χτυπώντας τα τακούνια από τις μπότες τους στο μουσικό ρυθμό της αόρατης πατρίδας τους, οι σπόροι της οργής είχαν ήδη πέσει στην για πολλοστή φορά στη γη και ελάχιστα χρόνια μετά φύτρωσαν με ταχύτητα στην καρδιά της Ρώμης, σε μια ιδεολογική σύνθεση που τρόμαξε τους αστούς και τους βολεμένους αφού συνδύαζε την κοινωνική Ανυπακοή με την αγάπη προς την Πατρώα Γη. Οι βέβηλες φωτιές της δημοκρατίας δεν κατάφεραν όμως να κάμψουν το ηθικό των Ευρωπαίων αδερφών μας. Η αδυναμία της ρωσικής επανάστασης να επιβεβαιώσει τα οράματα της εργατικής δύναμης οδήγησε τις εξαθλιωμένες μάζες των εργατών και των αγροτών να συσπειρωθούν πίσω από τα λάβαρα της Σβάστικας και την νεκροκεφαλή των Fascio. 

Και πάλι όμως η αντίδραση οργανώθηκε και χτύπησε πισώπλατα τους επαναστάτες εθνικοπρολετάριους χρησιμοποιώντας το όπιο της εξουσίας που τυφλώνει τον σύντροφο, σέρνοντας τις ηγεσίες των κομμάτων σε αντεπαναστατικές επιλογές και σε συμβιβασμούς τόσο με την ορατή πλευρά της σάπιας καθεστωτικής τάξης όσο και με το παπαδαριό. Οι επαναστάτες, οι διανοούμενοι, οι αιρετικοί συνδικαλιστές, οι βετεράνοι και οι αντικαπιταλιστές άγγιξαν έστω και για λίγο το όνειρο για την πορεία προς τα άστρα και είδαν μπροστά στα μάτια τους την Νέμεση του αρχαίου κόσμου να βρίσκει και πάλι την φωνή της στους Squadristi και φυσικά στους Φαιοχίτωνες των S.A. ενώ πριν από αυτούς είχαν προηγηθεί οι Έλληνες Επίστρατοι και οι αντικομμουνιστές αντάρτες. Οι προλετάριοι συναισθανόμενοι πλήρως την ταξική τους προέλευση αλλά βάζοντας πάνω από όλα την εθνική καταγωγή η οποία υπήρξε και το σημείο αναφοράς τους τόσο στα χαρακώματα όσο και απέναντι στους Σπαρτακιστές κατάλαβαν νωρίς την πλάνη που τους έπαιξε η σοσιαλοδημοκρατία στις πλάτες τους και σύντομα άρχισαν να ακονίζουν τα μαχαίρια στα πεζοδρόμια με στόχο την επικράτηση και την διάλυση του κοινοβουλευτισμού. Δίπλα στους ηγέτες τους που έδιναν το παρών σε όλες τις απεργίες διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τους αντιπάλους κόκκινους πεζοναύτες - οι οποίοι ζητούσαν τα κεφάλια τους - και απέναντι στους χωροφύλακες της Βαϊμάρης που καλούσαν τον στρατό να επέμβει. 

Η Φασιστική και η Εθνικοσοσιαλιστική διανόηση εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την ιστορική ευκαιρία και περνώντας τις πύλες του φόβου προχώρησε σε ένα μαζικό κάλεσμα όπου το μίσος για την ύπουλη μαχαιριά του πολέμου έβρισκε την οργή για την συνεχιζόμενη κατοχή του ορυκτού πλούτου από τις ξένες δυνάμεις. Ήταν τέτοια η δυναμική της εθνικής προλεταριακής πλειοψηφίας που πολλοί γόνοι της αστικής τάξης έσπευσαν να θέσουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία της Αντιδημοκρατικής σκέψης και να στραφούν ενάντια στους καταπιεστές του λαού, ο οποίος είχε στα σώματα των εκλεκτών τραυματίες με γεμάτα τα σώματα τους από παράσημα μετά τις νάρκες και τα εχθρικά πολυβόλα. Άλλωστε στις επαναστάσεις ξεχωρίζουν οι χορτάτοι και οι εκλεκτοί. Και οι τελευταίοι είχαν αποδείξει ποιοι είναι στα ανθρακωρυχεία και στα ναυπηγεία, στα εργοτάξια και στα φράγματα, ενώ βροντοφώναζαν ότι ο Σοσιαλισμός μπορεί να έχει μόνο Εθνικό πρόσημο. Παρόλο τις όποιες αντιφάσεις και εσωτερικές αδυναμίες, παρά την επιμονή της ακροδεξιάς να θεοποιήσει τις παρακμιακές καταστάσεις και να επιβάλλει την μαζική τύφλωση και την υπακοή στην μονολιθικότητα ο επαναστατικός παλμός έμεινε δυνατός από την εποχή που ο Αlbert Leo Schlageter πρωτοπορούσε στην αντίσταση μέχρι την ιστορική στιγμή που η αστική τάξη και η πλουτοκρατία παγιδεύοντας τα κορυφαία στελέχη κατάφερε το άμεσο και θανάσιμο πλήγμα απέναντι στην επαναστατική πρωτοπορία και της Ιταλίας αλλά και της Γερμανίας με ύπουλο και δόλιο τρόπο. Η «νέα φυλή των πολεμιστών» όπως τους ονομάζει ο Ernst von Salomon θα πέσει στα πεδία των μαχών - παρά την εγκληματική μανία για την συνέχιση του εμφυλίου - και θα προασπίσει τις ίδιες αξίες μέχρι τις επεμβάσεις του ’43 και του ’45 αγνοώντας τις συνεχείς τραγωδίες και τα όποια πισωγυρίσματα. 

Κύριο στοιχείο του Φασισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού είναι η υπεράσπιση της εργατιάς και της αγροτιάς των 2 πυλώνων του Έθνους που σήμερα στοχοποιεί η δημοκρατία. Οι Εθνικοσοσιαλιστές με τους 1000 συντρόφους που έχασαν στα έτη 1924 - 1933 ένιωσαν στο πετσί τους όσο κανείς την εκδίκηση των πλουτοκρατών, των ερυθρών και των δυναστών του κράτους. Οι Φασίστες επανακαθόρισαν την εργατική αξία στο R.S.I. και έδωσαν ένα νέο νόημα στην Επαναστατική Ιδέα σαμποτάροντας την φιλελεύθερη δημοκρατία και τους ρεφορμιστές, συσπειρώνοντας τους βιομηχανικούς εργάτες και προκαλώντας οργή ακόμη και στους συμμάχους τους, που αδυνατούσαν να δουν την πρωτοπορία μπροστά στο επερχόμενο τέλος. Το συνέδριο της Βερόνας παραμένει μια λαμπρή στιγμή για το Κίνημα μας αφού ήταν εκείνο που τσάκισε την ακροδεξιά αντίδραση και έστειλε το σάλπισμα της επανασυγκρότησης σε όλους αυτούς που δεν βολεύτηκαν σε κομματικά γραφεία και θεσούλες. 

Η αφυπνισμένη σοσιαλιστική μάζα δεν ήρθε από τα κατηχητικά και τα καμπαρέ των δημοκρατών αλλά από τους κομμουνιστές οι οποίοι ξέρασαν αμέσως τα μαρξιστικά τσιτάτα και συσπειρώθηκαν στην φαιά και μελανή εμπροσθοφυλακή. Τα «τάγματα μπιφτέκια» όπως τους ονόμασαν οι εχθροί τους - φαιά απέξω κόκκινα από μέσα - κάτω από την ηγεσία του Ernst Röhm ξεφτίλισαν την «αριστοκρατία» της νέας Ιερουσαλήμ που έβρισκε καταφύγιο στην καρδιά της Ευρώπης, σε νύχτες με την ιερή φωτιά να φωτίζει τον δρόμο τους και κυνήγησαν τους πρώην αφέντες. Οι ευαίσθητοι κυβερνώντες έχυναν καυτά δάκρυα για τις απώλειες τους, αυτοί συνέχιζαν χωρίς να τους δίνουν σημασία να καθηλώνουν τους βέβηλους επικυρίαρχους προτάσσοντας την σοσιαλιστική ανασυγκρότηση κάτω από τις οδηγίες του κύκλου των αδερφών Strasser οι οποίοι και έγραψαν το επαναστατικό πρόγραμμα ενώ διαμόρφωσαν τις συνθήκες για την νίκη στον μαρξιστικό γερμανικό βορρά. 

Όμως δεν μπόρεσαν να φτάσουν στο τέλος για την αναγκαία «Δεύτερη Επανάσταση» αφού στο δρόμο τους βρέθηκε τόσο το παρακράτος όσο και αυτοί που προτίμησαν το πρόσκαιρο όφελος από το κεφάλαιο, παρά από τους συντρόφους τους. Το αναγνώρισαν βέβαια το λάθος τους το ’45 όταν κατάλαβαν την αυτοχειρία τους με το να δολοφονήσουν την ηγεσία της επαναστατικής έκφρασης αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Η ιστορική αναγκαιότητα αναστήθηκε και δόθηκε η ευκαιρία αυτή την φορά στην Βόρεια Ιταλία όπου η αναδιοργάνωση της εργατικής «Φάλαγγας» κάτω από τις διδαχές του Nicola Bombacci πρόσφερε τα μέγιστα στην νέα επανάσταση του P.N.F. μέχρι την τραγική αιματηρή κατάληξη στο Μιλάνο. Καλό είναι να θυμόμαστε ότι όταν στην Ιταλία του ’43 οι κόκκινες σημαίες ανέμιζαν στους δρόμους οι εθνικορεπουμπλικάνοι εκτελούσαν άμεσα - και μετά από δίκη - τα αστικά δεξιά στοιχεία ενώ η ηγεσία των κομμουνιστών έδινε όρκο πίστης στον καπιταλισμό και στον τεκτονισμό. Πότε άραγε όλοι αυτοί οι αναλυτές της μπουρζουαζίας θα μπορέσουν να απαντήσουν στο ερώτημα τι ήταν αυτό που τους ώθησε να συμμαχήσουν με τον ταξικό τους εχθρό και με μνημειώδη λύσσα όλοι μαζί στάθηκαν ενάντια στους Εθνικοσοσιαλιστές και στους Φασίστες;

Ρωμιέ, η αστική δημοκρατία είναι μια επιχρυσωμένη θηλιά που την στιγμή που την φοράς εσύ χαμογελάς …

του Wolverine

Ο «κυρίαρχος» λαός τυφλωμένος από την δημοκρατική αιθαλομίχλη και οδηγούμενος από τον συναισθηματισμό του, νομίζει ότι το στημένο δημοψήφισμα των εγγονιών της σχολής της Φρανκφούρτης θα του δώσει το κλειδί για να ανοίξει τις χειροπέδες της Ε.Ε. Δεν είναι σε θέση να καταλάβει ότι η ένωση των τοκογλύφων που μας έκατσε στον σβέρκο με ευθύνη του «εθνάρχη» της κακιάς ώρας - άνθρωπο του οποίου έβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κεφαλή του ανθελληνικού κράτους - δεν έχει κανένα πρόβλημα να μας προκαλέσει οικονομική ασφυξία και στραγγαλισμό αφού αυτός ο λαός παραμερίζοντας την παραγωγή και την ανάγκη όλων για αυτάρκεια έστησε μόνος του το ψηλό παλούκι του ανασκολοπισμού το οποίο σήμερα τον σκοτώνει αργά και σταθερά κάτω από τον καυτό ήλιο της εξουσίας.  

Σε εγρήγορση για κάθε ενδεχόμενο βρίσκεται ο τούρκος ισλαμοκαπιταλιστής, η ευρωπαϊκή στρατοχωροφυλακή και οι δυνάμεις καταστολής του καθεστώτος ενώ η ελληνική νεολαία την ίδια στιγμή πεθαίνει από την πρέζα και οι ελληνίδες σκοτώνουν τα παιδιά τους κατά χιλιάδες. Και εκεί ψηλά στο μαρτύριο του ο περήφανος λαός … αυτός που θυμήθηκε την Γαλανόλευκη και τα τσάμικα ή τον Μεταξά και το ΟΧΙ του 1940, παρά τις χιλιάδες αυτοκτονίες, την ανεργία και την παρακμή να ξεκινάει από τα σχολεία τα στρατόπεδα και τις εκκλησίες και ενώ βλέπει την κατάντια του μπροστά στα μάτια του αρνείται και πάλι να πάρει την ευθύνη που του αναλογεί. 

Ο λαός μας δεν ζει τίποτε άλλο παρά την Θεία Νέμεση για την ύβρη που διέπραξε σε αυτόν τον τόπο εδώ και εκατοντάδες χρόνια παραγνωρίζοντας την φυσική τάξη πραγμάτων. Ο λαός μας ήταν αυτός που πρόσβαλλε την γη των Θεών και προσκύνησε τον Μαμωνά και το χρυσό είδωλο του καπιταλισμού για να νιώσει έστω και για λίγο την «χάρη» του, φτύνοντας παράλληλα τους τάφους των προγόνων του ακόμη και τα ίδια του τα παιδιά που σήμερα τα οδηγεί εθελοντικά στην δημοκρατική δουλεία χωρίς να καταλαβαίνει ότι εχθρός είναι η Ε.Ε. το ΝΑΤΟ και ο ΟΗΕ καθώς και όλες οι άλλες παρέες της Σιών. Και θα δεις όλους αυτούς που σέρνονται ως σκλάβοι στα παζάρια του παρλιαμενταρισμού να φωνάζουν με πάθος «κάτω τα χέρια από την δημοκρατία» χαρίζοντας σαρδόνια χαμόγελα στους δημίους που δεν βιάζονται για να περάσουν την θηλιά στο λαιμό του γραικύλου. 

Άλλωστε ο ίδιος ο γραικύλος ήταν αυτός που ανέβασε στην κορυφή του κράτους - το οποίο περιγράφει ο Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης ως «την φρικαλέα τραχειοτομή που αποτρέπει τον εξ ασφυξίας θάνατο των κοινωνιών που αδυνατούν να θεραπεύσουν τις μειονεξίες τους. Το κράτος υλοποιεί μια πελώρια καταθλιπτική σκιά που, αιώνες πριν, συμμάχησε με την βία σκιάζοντας τον, επί του Καυκάσου, σταυρωμένο Προμηθέα, τους, επί τον σταυρό των πεπρωμένων τους, ηλωμένους Προμηθείς της ανθρωπότητας» - τους πολιτικούς του δυνάστες. Για αυτό η πρώτη ευθύνη είναι στον γείτονα, τον δάσκαλο, τον υπάλληλο, τον μικροαστό που ανέχεται την δημοκρατική κατοχή και την δημοκρατική αρρώστια που έκλεινε τα μάτια μπροστά στις ουρές των κομματικών γραφείων και των ανέργων του ΟΑΕΔ. 

Νομίζουν τάχα οι ρωμιοί ότι επειδή η πλειοψηφία 
(με 38% αποχή …) επέλεξε το ΟΧΙ θα το σεβαστεί η ένωση των δουλεμπόρων των εθνών και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους. Ακόμη να καταλάβουν ότι «Η ΜΟΝΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΑΘΙ» και για να τραβήξεις προς τον δρόμο της αξιοπρέπειας πρέπει να απορρίψεις κάθε έννοια δημοκρατίας και πλειοψηφικής πρωτοβουλίας αφού οι μάζες φέρονται όπως τα κοπάδια μπροστά στον τσοπάνη ενώ οι λίγοι ξεχωρίζουν και μάχονται για την εξέγερση και την ανατροπή του κατοχικού καθεστώτος. Τέλος οι μόνοι που είχαν προειδοποιήσει όλα αυτά τα χρόνια για την λύσσα της δημοκρατίας και τα ψωριασμένα σκυλιά του καθεστώτος που σήμερα τους δαγκώνουν στον λαιμό, δεν είναι άλλοι από τους Αντιδημοκράτες οι οποίοι γνωρίζουν καλά ότι κάθε έννοια και δομή του ελληνόφωνου κράτους και της σύγχρονης κοινωνίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά το πολιτικό και πολιτιστικό παράγωγο της εποχής του Τζον και του Ιβάν οι οποίοι και συμμάχησαν απέναντι στο Φως της Εθνικοκοινωνικής Επανάστασης. 

Δικαιώθηκε η συνειδητή επιλογή της αποχής ... τώρα πάμε για το μνημόνιο του ΟΧΙ!

Αυτόνομη παρέμβαση ενάντια στην αστική δημοκρατία !

Για τους Πολιτικούς Στρατιώτες της Αντιδημοκρατικής Σκέψης δεν υπάρχουν αυταπάτες: Αποχή από κάθε συστημική διαδικασία - Θάνατος στην Δημοκρατία!

του Αντιδημοκράτη

Για άλλη μια φορά τα πολυπρόσωπα δημοκρατικά πιόνια θα βγουν να μας δηλώσουν με θράσος ότι "κινδυνεύει η πατρίδα" αν δεν επιλέξουμε την ερχόμενη Κυριακή την διπλή παγίδα του συστήματος. Άλλη μια καλοστημένη πλάνη που χτίζουν καθημερινά τα ΜΜΕ και ενισχύουν με πάθος οι βαστάζοι της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς. Ξαφνικά οι έννοιες έθνος, πατρίδα, λαός αποκτούν και πάλι σημασία για τους προύχοντες και τους μαυροφορεμένους παπάδες που αγκαλιά με τους τραπεζίτες είχαν μάθει από την ίδρυση αυτού του ανθελληνικού κράτους να περνάνε καλύτερα και από πασάδες σε βάρος όλων μας. Θα σπεύσουν οι εξουσιαστές να μιλήσουν ακόμη και για "εθνική ενότητα" ή να σηκώσουν ακόμη και την γαλανόλευκη αν χρειαστεί κάποια στιγμή, αφού γνωρίζουν ότι συνομιλούν με έναν λαό που μοίρασε δημοσκοπικά αλλά και αυθεντικά "σαραντάρια" στους κυβερνώντες του τουλάχιστον 5 φορές τα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ ανέχτηκε  2 έκτακτες κυβερνήσεις που πρόσταξαν οι ξένοι επικυρίαρχοι. Δεν έχουμε να τους χαρίσουμε ούτε ένα δευτερόλεπτο για την κατάντια τους όταν σέρνονται σαν τα σκουλήκια έξω από τις μπάνκες - των παγκόσμιων βασανιστών που τσακώνονται με τους υπερατλαντικούς ομόφυλους τους - και οι ιθαγενείς των αποικιών δακρύζουν από την απόγνωση. 

Από την εποχή που ούρλιαζαν "ζήτω ο σύνταγμας" το 1843 μέχρι την παρουσία τους στο αεροδρόμιο των Αθηνών το 1974 όπου ανέμεναν τον σωτήρα των Παρισίων με τα κεριά στο χέρι τίποτα δεν άλλαξε στην ψυχοσύνθεση του "κυρίαρχου λαού". Ένας σάπιος μέχρι το μεδούλι όχλος με βλαχοαστική συμπεριφορά που έστειλε το πιο δυνατό του αίμα να σκλαβωθεί στα ορυχεία του Βελγίου και στα σιδηροδρομικά δίκτυα της Αμερικής, ενώ εδώ έμειναν να μας διαφεντεύουν οι χειροκροτητές του Λόντου και του Μαυροκορδάτου, οι μισθοφόροι του Αβέρωφ και του Γιωργάκη. Μια καθημερινή κόλαση που οι δαίμονες της είναι όλοι αυτοί που τάζουν παραδείσους στους νεοραγιάδες με αντάλλαγμα την πώληση της ψυχής τους στον δημοκρατικό Μαμωνά. Και αφού τα χρυσά είδωλα της δημοκρατίας κόπηκαν με το δρεπάνι και πουλήθηκαν σε τιμή ευκαιρίας στα παζάρια της λαικής συναίνεσης αμέσως μετά οι πλάκες του ξένου θεού έσπασαν στα κεφάλια των πιστών. Σήμερα σε μια χώρα χωρίς εφεδρείες αντίστασης αλλά και χωρίς προοπτική, το τοκογλυφικό σύστημα χρησιμοποιεί τόσο τους υπερασπιστές τους όσο και τους δήθεν πολέμιους του για να μας υποδείξει ότι ΠΡΕΠΕΙ να δώσουμε το παρών στο γαιτανάκι της αστικής δημοκρατίας. Περιμένοντας και αυτή την φορά στις ουρές της ντροπής ως σύγγχρονοι σκλάβοι για να χαρίσουν μόνοι τους και πάλι το άλλοθι στο κυρίαρχο σύστημα, τους καλούν λοιπόν στο σύνολο τους για να τους σφραγίσουν με το καυτό σύμβολο του δημοψηφίσματος.

Οι Εθνικοσοσιαλιστές, οι Αντιδημοκράτες, οι Φασίστες, οι ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ δεν έχουν διλήμματα και αυταπάτες, δεν εθελοτυφλούν με πλαστά πιστοποιητικά και συγχωροχάρτια που μοιράζει το καθεστώς αφειδώς μέσα από τα φερέφωνα του, δεν πιστεύουν ότι ένα εσπευσμένο δημοψήφισμα και η συμμετοχή του "κυρίαρχου λαού" μπορεί να δώσει λύτρωση αφού ποτέ δεν πιστέψαμε σε λυτρωτές μεσσίες και σωτήρες. Το κατοχικό καθεστώς είναι έτοιμο να εκμεταλλευτεί είτε το ΝΑΙ είτε το ΟΧΙ αφού αυτό κρατάει στο τέλος όλα τα βέλη στην φαρέτρα. Δεν υπογράφουμε δηλώσεις μετανοίας γιατί απλά δεν είμασταν ποτέ διατεθειμένοι για κάτι τέτοιο και δεν συμμετέχουμε στο κάλεσμα της δημοκρατικής σειρήνας. Η συμμετοχή την Κυριακή είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι είναι μια ακόμη νομιμοποίηση του ανθελληνικού καθεστώτος που έσπευσε στους 5 μήνες διακυβέρνησης με την συνενοχή των γραικύλων και την συνενοχή των "άκρων" να ρίξει τα θεμέλια για το τέμενος των Σαλαφιστών, να ενισχύσει τις εφεδρείες των αλλοφύλων συνεργατών και εποίκων υποστηρικτών του καπιταλισμού και να αποδομήσει για πολλοστή φορά κάθε έννοια συλλογικής ταυτότητας επιτρέποντας τα επικοινωνιακά παιχνίδια μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη.

Ο Άγνωστος Στρατιώτης αν μπορούσε να σπάσει τα δεσμά του ελληνικού μαρμάρου και να πάρει πνοή από τον δικό μας κόσμο θα άρπαζε το όπλο του εύζωνα με την ξιφολόγχη και θα λόγχιζε με μανία τους νεοελληνέζους ραγιάδες που χειρότεροι από γιουσουφάκια ανέχονται εδώ και δεκαετίες τους τέκτονες των στοών της Ευρώπης και τους απόφοιτους του γνωστού κολεγγίου των Αθηνών. Ζούμε για την στιγμή που οι φλόγες της Ιερής Καταστροφής θα τυλίξουν τα πάντα και οι καπνοί θα ερεθίζουν τα παράσιτα της αστικής δημοκρατίας. Αναμένουμε την υπέροχη μουσική των σφαιρών καθώς το καθεστώς θα τρώει τις ίδιες τις σάρκες του και οι καπιταλιστικές ύαινες θα παλεύουν για να μοιράσουν την λειά της δημοκρατικής επικράτειας. Οι Εθνικοσοσιαλιστές δεν έχουν να χάσουν το παραμικρό από την κατάρρευση του συστήματος, απεναντίας ας θυμηθούμε τα λόγια ενός μάρτυρα της Ιδέας και ας είμαστε έτοιμοι για την τελική σύγκρουση: 

"Οτιδήποτε είναι επιζήμιο για την σημερινή τάξη πραγμάτων έχει την υποστήριξή μας. Διότι εμείς επιζητούμε την Καταστροφή. Σε ένα κόσμο που μας έχει περιθωριοποιήσει, υψώνουμε την αρχή της θέλησης για καταστροφή, διότι μόνο η καταστροφή που θα καθαρίσει τα πάντα από το σάπιο φιλελεύθερο σύστημα θα ανοίξει τον δρόμο σε εμάς τους Εθνικοσοσιαλιστές. Γι' αυτό και εμείς παλεύουμε για να επιταχύνουμε την αρχή της καταστροφής του σημερινού συστήματος στηρίζοντας ότι εναντιώνεται σε αυτό και το βλάπτει, όπως κάθε απεργία, κάθε κυβερνητική κρίση, κάθε αδυναμία του Κράτους. Κάθε αποδυνάμωση του είναι καλή, πολύ καλή για μας και πάντα εμείς θα προσπαθούμε να δυναμώνουμε όλες τις παραπάνω δυσκολίες για το κράτος, με πείσμα και με θέληση ώσπου αυτό τελικά πεθάνει".
 

Gregor Strasser

Κοινοβουλευτική Δικτατορία.

«Σε ένα θεωρητικό και απευκταίο σενάριο στο οποίο δεν θα υπήρχε συμφωνία τότε μπορεί να προέκυπταν έκτακτες συνθήκες και οι αρχές που θα αναλάμβαναν εκτός κοινοβουλευτικού πλαισίου θα έπρεπε να συγκεντρώσουν ότι χρήματα υπάρχουν σε φυσική μορφή στα χέρια των Ελλήνων - περίπου 55 δισεκατομμύρια όπως είπε - προκειμένου να αποφευχθεί η κατάρρευση της χώρας»

Κώστας Χρυσόγονος Ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ

Your Lies Make Us Laugh

Η σφαγή της Βανδέας από τους Γάλλους Διαφωτιστές

Ποιος γνωρίζει τη Βανδέα και τα εγκλήματα εις βάρος των κατοίκων της, που διέπραξαν τα επαναστατικά στρατεύματα των Ροβεσπιέρου, Νταντόν και Μαρά; Είναι η πρώτη γενοκτονία στη σύγχρονη ιστορία και προκαλείται από τους “δημοκράτες” Γάλλους Επαναστάτες. Τη συγκεκριμένη γενοκτονία ακολούθησε η  δεύτερη δολοφονία αυτή της μνήμης των θυμάτων  και η διαστροφή της αλήθειας και της πραγματικότητας, με την κατασυκοφάντηση των αθώων θυμάτων και τη δημιουργία ταμπού γύρω από την αγριότητα των Γάλλων δημοκρατικών επαναστατών - διαφωτιστών

Το χρονικό της εξόντωσης των χιλιάδων κατοίκων της Βανδέας και της ερήμωσης της περιοχής τους.

Η Βανδέα βρίσκεται στη δυτική Γαλλία και έχει ως βόρειο σύνορο της τον ποταμό Λείγηρα (Loire). Κυριότερες πόλεις της είναι η Ναντ και η Σολέ. Αγρότες οι περισσότεροι κάτοικοί της και  Χριστιανοί δεν δέχθηκαν το 1790 την με Διάταγμα βίαιη κατάργηση της Εκκλησίας και των κληρικών της και την αντικατάσταση τους με την Πίστη σ’ ένα απροσδιόριστο Ανώτατο Ον, ή στη Φύση και στους “δημοκράτες” λειτουργούς τους. Τότε κατά χιλιάδες κληρικοί, μοναχοί και μοναχές οδηγήθηκαν στην γκιλοτίνα, ή υποχρεώθηκαν να παραιτηθούν της αγαμίας τους  και να τελέσουν πολιτικό γάμο. Πάνω από 30.000 για να αποφύγουν την ταπείνωση και για να γλιτώσουν τη ζωή τους μετανάστευσαν από τη Γαλλία σε γειτονικές κυρίως χώρες. Οι κάτοικοι της Βανδέας ήσαν επίσης αντίθετοι στην κατάργηση της Βασιλείας και στην εκτέλεση του βασιλιά.

Για να επιβάλουν οι Επαναστάτες τη θέλησή τους στους “αντιδραστικούς” της Βανδέας στις 21 Φεβρουαρίου του 1793 εξέδωσαν διάταγμα, με το οποίο 300.000 άνδρες της υποχρεωτικά στρατολογούνταν στον επαναστατικό στρατό. Αυτοί αντέδρασαν στην επιστράτευσή τους  και τότε ελήφθη η απόφαση να εξαλειφθεί η Βανδέα από τον χάρτη. Ο στρατός των επαναστατών εκστράτευσε εναντίον της και το 1793 έγινε ένας άνισος πόλεμος, που είχε προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα. Της ήττας ακολούθησε αυτό που με σύγχρονους όρους ονομάζεται γενοκτονία, τελική λύση, ολοκαύτωμα και όσα διαπράχθηκαν από το στρατό των επαναστατών ορίζονται ως εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Δεν ήταν μόνο η αγριότητα με την οποία σκότωναν τους “ληστές”, όπως ονόμαζαν τους αγρότες της Βανδέας, οι άνθρωποι των Ροβεσπιέρου και Μαρά. Ήταν και η βάρβαρη συμπεριφορά τους έναντι των αμάχων της περιοχής κάθε ηλικίας. Σκότωσαν παιδιά και γέροντες, βίασαν κοπέλες, άρπαξαν μωρά από τις αγκαλιές των μανάδων τους και τα έσφαξαν με ξιφολόγχες και έπνιξαν στο ποτάμι χιλιάδες αμάχων. Τους έκλειναν σε αμπάρια καϊκιών που τα βύθιζαν, ή τους έβαζαν σε βάρκες, τους πέταγαν στο ποτάμι, και όσους ήξεραν να κολυμπούν τους αποτέλειωναν πυροβολώντας τους, ή κτυπώντας τους με τα κουπιά και με τους υποκόπανους των όπλων τους. 

Από τους ίδιους τους επαναστάτες αξιωματικούς και στρατιώτες περήφανα περιγράφονται οι φρικαλεότητες τους. Πυρπόλησαν σπίτια, πύργους και υποστατικά, έκαψαν λιβάδια, φυτείες και  δάση, γκρέμισαν εκκλησίες, ή τις μετέτρεψαν σε χώρους ποικίλων χρήσεων και σε στρατώνες. Μέχρι εκδορές σωμάτων νεαρών γυναικών έκαμαν και χρησιμοποίησαν το δέρμα τους προς διασκέδαση.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Η γαλανόλευκη στην Δρέσδη: 15.02.2015 πορεία μνήμης

του Λυκούργου 

Αντιπροσωπεία αυτόνομων συναγωνιστών μετέβη στη μαρτυρική πόλη της Δρέσδης προκειμένου να συμμετάσχει στη καθιερωμένη πορεία μνήμης για τα χιλιάδες θύματα του άμαχου πληθυσμού που προκάλεσε ο ανηλεής  βομβαρδισμός των Συμμάχων  τον  Φεβρουάριο του 1945. Μια πραγματική γενοκτονία ,αφού η συγκεκριμένη πόλη δεν είχε ουσιαστικά καμία στρατηγική σημασία. Η φρικαλέα επίθεση είχε ένα και μόνο σκοπό: Να σκορπίσει τον Θάνατο!

Από τις 16:00 χιλιάδες Γερμανοί  και  Ευρωπαίοι Συναγωνιστές αρχίζουν  να συγκεντρώνονται στη Πλατεία Θεάτρου (Τheaterplatz) με σκοπό να αποτίσουν φόρο τιμής στα θύματα ενός πραγματικού ολοκαυτώματος. Η πόλη της Δρέσδης θυμίζει κυριολεκτικά φρούριο. Σε κάθε μήκος και πλάτος της πόλης υπάρχουν κλούβες και περιπολικά της αστυνομίας.  Πάνοπλοι αστυνομικοί σε πλήρη  ετοιμότητα προκειμένου να αποφευχθούν τυχόν επεισόδια καθότι πλησίον του χώρου της εκδήλωσης πραγματοποιείται «αντισυγκέντρωση» ενός περιφερόμενου θίασου γραφικών «αντιναζί».

Από τη μία πλευρά Περήφανοι Νέοι και Νέες δίνουν το παρών, τιμώντας αθώους ανθρώπους που κάηκαν ζωντανοί  από τους δολοφόνους δημοκράτες αντιφασίστες και από την άλλη … ένας συρφετός  από άθλιες φιγούρες και θλιβερές υπάρξεις που μισούν τον ίδιο τους τον εαυτό. Κάποιοι από αυτούς ενδεχομένως να είχαν και συγγενείς που έγιναν στάχτες κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών  ... Γερμανόφωνοι  που επαίρονται για τον «αντιγερμανισμό» τους, κίναιδοι και λεσβίες των κρατικοδίαιτων ΜΚΟ, γραφικοί πρεζάκηδες, Τούρκοι που ζουν από τα επιδόματα του κράτους αποτελούν το συνονθύλευμα των ... «αντιφασιστών». Ο απόλυτος εκφυλισμός.

Κατά τη διάρκεια της πορείας που ακολουθεί, προκαλούν συνεχώς με χειρονομίες, εριστικά συνθήματα,  άναρθρες υστερικές κραυγές αλλά και με σφυρίχτρες , πάντα υπό την προκλητικότατη ανοχή της αστυνομίας. Κάτι που βέβαια δεν μας εξέπληξε στο ελάχιστο,  η αστυνομία άλλωστε  βρισκόταν εκεί με σκοπό να προστατέψει τα αγαπημένα παιδιά του συστήματος  δηλαδή την γνωστή "antifa".  Αγνοώντας πλήρως τις ελεεινές αυτές υπάρξεις, η πορεία συνεχίζεται  χωρίς φωνές και συνθήματα από τους συμμετέχοντες. Στις τάξεις των Συναγωνιστών επικρατεί  η απόλυτη σιωπή, όπως επιτάσσει η ιστορική μνήμη της μαύρης επετείου …

 Στο τέλος της πορείας εκφωνήθηκαν  λόγοι από τους Συναγωνιστές και οι Γερμανοί διοργανωτές μας ευχαρίστησαν στα ελληνικά που τους τιμήσαμε με την παρουσία μας. Ακολούθησε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των θυμάτων και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για τον επόμενο χρόνο.

Die Toten Mahnen Uns!!!

Οι Αυτόνομοι συναγωνιστές του Πειραιά δεν ξεχνούν την Δρέσδη!

Στην εκδήλωση της 15ης Φεβρουαρίου στην πόλη της Δρέσδης  παρευρέθηκαν Αυτόνομοι Συναγωνιστές και από την Ελλάδα

Οι Αυτόνομοι συναγωνιστές του Πειραιά 

δεν ξεχνούν την Δρέσδη!

Παρέμβαση για την Δρέσδη 

σε Σαντορίνη και Χαλκιδική: εδώ και εδώ  

για να κατεβάσετε το βιβλίο στον σύνδεσμο εδώ ...

Δρέσδη 1945: ένα έγκλημα πολέμου των Συμμάχων

Οι Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές δεν ξεχνούν ότι 

"Δρέσδη - Αμβούργο - Πειραιάς ίδιος είναι ο φονιάς"

Τον Φεβρουάριο του 1945 η Δρέσδη ήταν η μεγαλύτερη γερμανική πόλη η οποία δεν είχε υποστεί τις συνέπειες των συμμαχικών βομβαρδισμών. Η πόλη βέβαια ήταν περισσότερο γνωστή για την ιστορική και πολιτιστική της παράδοση, παρά για την στρατηγική της αξία. Το εσωτερικό της όμως αποτελούσε καταφύγιο εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων από βομβαρδισμούς άλλων πόλεων και την ίδια στιγμή τα στρατεύματα του Ερυθρού Στρατού την προσέγγιζαν από ανατολικά. Ο καταστροφή της υποτίθεται ότι θα προκαλούσε μαζική έξοδο των αστέγων οι οποίοι θα προκαλούσαν σύγχυση στις κινήσεις των γερμανικών δυνάμεων που θα έσπευδαν να ενισχύσουν την άμυνα της περιοχής, συμβάλλοντας κατά αυτόν τον τρόπο στην επίθεση των Σοβιετικών. 

Η επιδρομή άρχισε στις 13 Φεβρουαρίου 1945 αποτελούμενη από 773 των οποίων οι βόμβες αρχικά κατέστρεψαν τους πυροσβεστικούς σταθμούς της πόλης. Το επόμενο πρωί 311 Β-17 έριξαν άλλους 770 τόνους βομβών, ενώ μερικά πάνω από τους δρόμους της πόλης, πολυβολούσαν με την άνεσή τους άμαχους πρόσφυγες. Ελάχιστα πράγματα θα μπορούσαν να προσφέρουν παρόμοια ικανοποίηση στον μέσο Αμερικανό πιλότο, εκτός ίσως από τον πολυβολισμό Γερμανών πιλότων οι οποίοι κρέμονταν αβοήθητοι από το αλεξίπτωτό τους. Την επόμενη ημέρα οι Αμερικανοί επέστρεψαν ολοκληρώνοντας την καταστροφή. Συνολικά έπεσαν 3.760 τόνοι βομβών από τους οποίους το 75% ήταν εμπρηστικές. Ο Χάρρις είχε επιτέλους πετύχει την δεύτερη πολυπόθητη και τελευταία πύρινη καταιγίδα του. 

Η Δρέσδη μετατράπηκε σε έναν τεράστιο κλίβανο όπου στο εσωτερικό του λυσσομανούσε μία πύρινη λαίλαπα ταχύτητας 250 η οποία σάρωνε ολόκληρα κτίρια μέσα σε δευτερόλεπτα. Η ερυθροπυρωμένη άσφαλτος έλιωνε και όσοι έτρεχαν αλλόφρονες επάνω της φλέγονταν από τα πόδια προς τα πάνω. Μέσα στην πύρινη κόλαση πολλοί πίστεψαν ότι η μόνη σωτηρία από την απανθράκωση θα ήταν ο ποταμός Έλβας που διέτρεχε την πόλη. Αλλά όσοι έπεφταν στον ποταμό διαπίστωναν αμέσως ότι ο φώσφορος των εμπρηστικών βομβών εξακολουθούσε να αναφλέγεται ακόμη και στην επιφάνεια του νερού. Μόλις σήκωναν τα κεφάλια τους για μία ανάσα αέρα, τα μαλλιά τους έπαιρναν φωτιά. Τουλάχιστον ο πνιγμός ήταν ένας δροσερός θάνατος. 

Η πόλη καιγόταν επί επτά ημέρες και οκτώ νύχτες. Ο πληθυσμός ο οποίος απέμεινε ζωντανός αδυνατούσε να θάψει όλα τα πτώματα. Αποφασίσθηκε ο αποκλεισμός της πόλης και η καύση των πτωμάτων προκειμένου να αποφευχθεί ο κίνδυνος της πανώλης. Οι στρατιώτες άνοιγαν λάκκους θάβοντας κομμάτια από καμένες σάρκες. Πολλοί δεν άντεχαν και γονάτιζαν απελπισμένοι κλαίγοντας με λυγμούς. Μερικοί γονείς μάζευαν τα κομμάτια από τα κορμιά των παιδιών τους μόνο και μόνο για να μην μετατραπούν σε βορά των αρουραίων. Ο ακριβής αριθμός των νεκρών δεν βρέθηκε ποτέ, αλλά οι υπολογισμοί μιλούν για 135.000. Η Δρέσδη υπήρξε ο πρώτος βομβαρδισμός του πολέμου ο οποίος προκάλεσε την διεθνή κατακραυγή. Ο Τσώρτσιλ φρόντισε γρήγορα να κρατήσει αποστάσεις από την ανάμιξή του στην απόφαση του βομβαρδισμού, αφήνοντας τον Χάρρις να φέρει αποκλειστικά το βάρος της ευθύνης, εκδίδοντας μάλιστα και ένα υπόμνημα στο οποίο κατέκρινε την καταστροφή της Δρέσδης, απαιτώντας «…μεγαλύτερη συγκέντρωση δυνάμεων σε στόχους στρατιωτικής σημασίας»!! 

Παρόλα αυτά η κατακραυγή ήταν τόση ώστε στις 16 Απριλίου 1945 η ηγεσία της RAF δήλωσε επίσημα ότι εγκατέλειπε την τακτική των βομβαρδισμών ευρείας περιοχής. Στο άκουσμα της είδησης ο Χάρρις ένιωσε τον κόσμο του να γκρεμίζεται: «Δεν είναι δυνατόν να θέσω στην ίδια μοίρα όλες τις γερμανικές πόλεις με τα κόκκαλα ενός βομβαρδιστή μου! Όσοι νιώθουν τύψεις για την Δρέσδη χρειάζονται ψυχίατρο!», δήλωσε οργισμένος. Οι κονδυλοφόροι έχυσαν άφθονο μελάνι για να δικαιολογήσουν το έγκλημα, χωρίς να καταφέρουν τίποτα. 

Οι Αμερικανοί, με το τυπικό θράσος που τους χαρακτηρίζει μέχρι σήμερα σε παρόμοιες περιπτώσεις, επεδίωξαν να αποστασιοποιηθούν: «Τέτοιες επιχειρήσεις είναι αντίθετες με την αεροπορική στρατηγική και τα εθνικά ιδανικά μας», δήλωσε ο Κάρλ Σπάατς! Ο Τζώρτζ Μάρσαλ, με διπλωματικότερο τρόπο, προσπάθησε να μετατοπίσει το βάρος της ευθύνης, χωρίς όμως και αυτός να αποφύγει το ψεύδος: «Η Δρέσδη προέκυψε μόνο και μόνο από ειδικό αίτημα των Ρώσων. Δεν υπήρξε πρόθεση των Συμμάχων» ... 

πηγή

Οι Αυτόνομοι συναγωνιστές της Σαντορίνης για την Δρέσδη ...

Αυτόνομη παρέμβαση στην Χαλκιδική για την Δρέσδη (13-15/02/1945)

Αυτόνομη παρέμβαση στην Χαλκιδική για την Δρέσδη 

και η αισθητική του αντιφασισμού ...

Σχετικός σύνδεσμος: Εγκλήματα πολέμου των Συμμάχων 

Μνήμη Δρέσδης

Από την Μήλο και την Εύβοια της αρχαιότητας, την Βανδέα και την Απείρανθο της Νάξου,  μέχρι το Αμβούργο την Δρέσδη και τον Πειραιά η φωνή της ιστορίας αντηχεί στις συνειδήσεις των Εθνικοσοσιαλιστών και των Φασιστών: «Θάνατος στη Δημοκρατία!» 

Howard Phillips Lovecraft (20.08.1890 - 15.03.1937)

«H δημοκρατία είναι ένα ψεύτικο είδωλο,

τίποτε άλλο παρά μια πιασάρικη λέξη

και αυταπάτη των κατώτερων τάξεων,

των οραματιστών και των πολιτισμών

που πεθαίνουν»

H.P.Lovecraft

Ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές δυνάμεις: ΕΟΚΑ Β' Ξαναχτύπα! (15η Ιουλίου 1974)

του Wolverine

Αν κάποιος μελετήσει με προσοχή τις κινήσεις του δημοκρατικού στρατοπέδου σχετικά με το Κυπριακό τα τελευταία 40 χρόνια θα καταλήξει εύκολα στο συμπέρασμα ότι η επαναστατική κίνηση ενάντια στον Μακάριο στις 15.07.74 και κυρίως ενάντια στην πολιτική του υπήρξε μια στρατηγική «έξοδος κινδύνου» απέναντι στους αντεθνικούς σχεδιασμούς των δημοκρατικών δυνάμεων της εποχής. Επιβεβαιώθηκε άλλωστε τα αμέσως επόμενα έτη η ιστορική αναγκαιότητα της ανατροπής τόσο από την αλλοπρόσαλλη τακτική του Μακαρίου όσο και από τις παραχωρήσεις των κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων απέναντι στον «Αττίλα». Όσο και αν κομπάζουν οι υπερασπιστές του συντάγματος του ’60 για την ποιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας παραμένει αναμφισβήτητο το γεγονός ότι από την στιγμή που δεν επετεύχθη η πλήρης ένωση με την Μητέρα Πατρίδα κάθε άλλη λύση οδηγούσε μέρα με την ημέρα στην απώλεια της Μεγαλονήσου. Ο Μούσκος (Μακάριος) από το ’57 κιόλας είχε αλλάξει τακτική η οποία δεν ευνοούσε το λαϊκό αίτημα για ένωση ενώ είχε επιλέξει παράλληλα μια παρανοϊκή πολιτικάντικη προσωπολατρική κατεύθυνση μέσα στα πολιτικά δρώμενα της Κύπρου.

Θάνατος στην Δημοκρατία!

Όσο και αν προσπαθούν κάποιοι να μεταφέρουν τις ευθύνες στους Εθνικιστές για τα γεγονότα της εισβολής και κατοχής με αφορμή το πραξικόπημα, ξεχνούν να μας πουν ποιοι ήταν αυτοί που καλωσόρισαν την ΤΟΥΡΚΔΥΚ τον Αύγουστο του 1960 με το «καλωσορίσατε» μάλιστα σε άψογα Τουρκικά! Δεν μας είπαν ποτέ ποιες ήταν οι σχέσεις του «εθνάρχη» τους με τις μυστικές υπηρεσίες της Αγγλίας και την CIA η οποία δεν παρέλειπε επί Μακαρίου να εγκαταστήσει τα συστήματα κατασκοπείας στο νησί - λόγω των Σοβιετικών - με την άδεια φυσικά της Κυπριακής κυβέρνησης. Ποιοι είναι αυτοί που θα κρίνουν τους Εθνικιστές αλήθεια όταν όλοι γνωρίζουν ότι από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 οι διώξεις απέναντι στους «Ενωτικούς» υπήρξαν πολύπλευρες από ξυλοδαρμούς και ανακρίσεις μέχρι εκτελέσεις και απαγωγές; 

Δεν ήταν ο Μακάριος αυτός που ζητούσε τον εξευτελισμό και την διάλυση της Εθνικής Φρουράς μέσω της αποχώρησης των Ελλήνων Αξιωματικών; Δεν ήταν ο Μακάριος αυτός που την στιγμή που η Κύπρος είχε τεράστια αμυντικά κενά φρόντιζε από την άλλη να προμηθευτεί για τους «πραιτοριανούς» του Εφεδρικού (το επίλεκτο σώμα του Μακαρίου) τελευταίας τεχνολογίας οπλισμό - Τσεχοσλοβακικής προέλευσης - και να τον κρύψει στα υπόγεια … του προεδρικού μεγάρου; Δεν ήταν ο Μακάριος αυτός που αγνόησε κάθε έκκληση για ενίσχυση της άμυνας της νήσου ενώ την ίδια στιγμή έδινε άδεια ανεγέρσεως (!) πολυτελούς ξενοδοχείου πάνω ακριβώς στα πολυβολεία της παράκτιας περιοχής όπου αργότερα οι Τούρκοι προχώρησαν σε απόβαση;

Το σώμα του Εφεδρικού του Μακαρίου με σύγχρονο οπλισμό ...

Για αυτούς και χίλιους άλλους λόγους λοιπόν έπρεπε ο Μακάριος να ανατραπεί και ο λαός της νήσου συναισθανόμενος το δίκαιον της υπόθεσης αμέσως μόλις έγινε γνωστό ότι επικράτησε το κίνημα των Εθνικιστικών Δυνάμεων έστειλε 15.000 τηλεγραφήματα συμπαράστασης στον αγωνιστή της ΕΟΚΑ Α’ Νικόλαο Σαμψών γεγονός που δεν διέψευσε κανείς! Η ΕΟΚΑ Β’ ξεπήδησε μέσα από τα σπλάχνα του Ελληνικού λαού και στελεχώθηκε ανάμεσα σε άλλους και από παλαίμαχους αγωνιστές της ΕΟΚΑ Α’ η οποία τσάκισε παλαιότερα τον Αγγλικό επεκτατισμό το ’55 - ’59. Η ιστορική αφορμή για την αιματηρή συνέχεια δεν ανήκει στους Εθνικοεπαναστάτες αλλά στην αλλοφροσύνη της Μακαριακής πολιτικής που βασάνιζε στα κτίρια της αστυνομίας με μεσαιωνικά εργαλεία τρόμου τους αντάρτες και υποστηρικτές των Ενωτικών Εθνικιστικών δυνάμεων. 

Οι Έλληνες Φασίστες διέλυσαν τον αποικιοκρατικό θυρεό στο προεδρικό μέγαρο με βλήματα αρμάτων! 


Οι Δημοκράτες τον απεκατέστησαν και τον διατηρούν μέχρι σήμερα ...

Ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας παρόλο την απομόνωση εις την οικία του από την στρατιωτική κυβέρνηση της 21^ης Απριλίου προσπάθησε για πολλοστή φορά να έρθει σε συνεννόηση με τον ρασοφόρο ηγέτη αλλά η αδιαλλαξία της εξουσίας και η αλαζονεία υπήρξαν διαχρονικό χαρακτηριστικό του ιερατείου της εκκλησίας και του σύγχρονου ελληνόφωνου «βυζαντινισμού». Παρόλο που ο Γρίβας είχε κάθε λόγο να μισεί τον Μακάριο αφού υπήρξε ο κύριος υπεύθυνος για την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου έκανε ότι μπορούσε για να τον λογικέψει. Η στελέχωση της ΕΟΚΑ Β’ με 10.000 άτομα στο νησί και η δομή όμοια με αυτήν της ΕΟΚΑ Α’ απέδειξε σε όλους τους μετέπειτα επικριτές και «ιστορικούς» ότι το όραμα της Ένωσης παρέμενε ζωντανό σε χιλιάδες Έλληνες της Κύπρου αλλά και της ηπειρωτικής Ελλάδας. Ο Μακάριος παρά την έντονη αμφισβήτηση του από χιλιάδες συμπατριώτες του απάντησε στο κάλεσμα για ενότητα με νέα βασανιστήρια και διώξεις σε ένα παραλήρημα δημοκρατικής «ηθικής». 

Οι αντεθνικές ενέργειες έλαβαν φυσικά άμεση απάντηση μέσω των επαναστατικών ενεργειών που τίναξαν στο αέρα τα αστυνομικά τμήματα και με εκτελέσεις πολιτικών στόχων θυμίζοντας τις ηρωικές εποχές της ΕΟΚΑ Α’. Εκείνη την εποχή βλέπετε οι Εθνικιστές δεν εκλιπαρούσαν … την δικαιοσύνη «να κάνει την δουλειά της ως οφείλει» διότι απλά δεν υπήρχαν Μπούκουρες και λοιποί «Εθνικιστές» της πλάκας αλλά παλαίμαχοι αντάρτες και αγωνιστές που δεν φοβήθηκαν παλαιότερα τα βασανιστήρια της Αγγλικής στρατονομίας και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης άρα όπως ήταν φυσικό μετέπειτα δεν έκαναν ούτε βήμα πίσω στις απειλές του ρασοφόρου «εθνάρχη». 

Και πως μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν ηγείτο του αγώνα ο άνθρωπος που διαμόρφωσε το σύγχρονο μεταπολεμικό αντάρτικο πόλεως και έγινε ίνδαλμα από τον Κάστρο της Κούβας μέχρι τον Ιρλανδικό IRA. Ο Στρατηγός Γρίβας ο λεγόμενος και Διγενής, ο άνθρωπος με δεκάδες χρόνια στον αγώνα που πιθανότατα δηλητηριάστηκε στο κρησφύγετο του τον Ιανουάριο του ‘74. Δυστυχώς για άλλη μια φορά η πλευρά του Συνταγματάρχη Παπαδόπουλου σε μια επίδειξη κοντόφθαλμης πολιτικής - αν όχι συνεννόησης με εξωελλαδικούς παράγοντες - την εποχή εκείνη δεν μπόρεσε να συνειδητοποιήσει την άμεση πολιτική αναγκαιότητα εξόντωσης του Μακαρίου και δεν στήριξε τον αγώνα του Γρίβα. 

Κληρίδης - Ντεκτάς με τα ποτήρια στο χέρι υπό την εποπτεία του Άγγλου επιτηρητή ...

Από την άλλη μεριά οι Ελλαδίτες φοιτητές και αρκετοί Φασίστες / Εθνικοσοσιαλιστές στήριξαν με κάθε μέσο την ενωτική προσπάθεια. Η δυσχερής αναλογία δυνάμεων και τα τακτικά λάθη καθώς και τα συνεχή χτυπήματα του Εφεδρικού μέσω των υπηρεσιών ασφαλείας του καθεστώτος αλλά και οι συλλήψεις πολλών ανταρτών έφεραν την οργάνωση σε δύσκολη θέση. Δεν έμενε άλλη λύση το καλοκαίρι του ’74 από την εξόντωση του Μακαρίου. Δυο απόπειρες δολοφονίας απέτυχαν τα προηγούμενα χρόνια - τον προστάτεψε ο Γιαχβέ … - και οι ανατροπείς του Παπαδόπουλου όπως ο Ταξίαρχος Ιωαννίδης και οι πιστοί σε αυτόν σε μια κίνηση άμεσης ανάγκης προχώρησαν στο πραξικόπημα χωρίς όμως να έχουν υπολογίσει ότι ανάμεσα τους υπήρχαν υποστηρικτές των πολιτικών και άνθρωποι που προτιμούσαν να θυσιάσουν την Κύπρο για να σωθεί η Δημοκρατία! Πολλοί μπορούν να πουν τα μύρια όσα για αυτή την κινηματική πράξη και να κατηγορήσουν τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη - έναν άνθρωπο με 5 χρυσά αριστεία ανδρείας να κοσμούν τον ίδιο - για το αν έσφαλε ή όχι που απέκλεισε τον Μακάριο από την Κυπριακή πολιτική σκηνή. 

Νεκρός Ενωτικός αγωνιστής που έπεσε από σφαίρες φρουρών του Μακαρίου ...

Σίγουρα υπήρξαν παραλείψεις και τραγικά λάθη στα ανώτατα κλιμάκια των επιτελείων Ελλάδος και Κύπρου, σίγουρα ανώτατοι αξιωματικοί πρόδωσαν τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη στο πολεμικό συμβούλιο ο οποίος όμως να σημειωθεί ότι επιζητούσε μετά μανίας άμεση εμπλοκή με τον Τουρκικό παράγοντα και έστειλε τους Καταδρομείς και όχι παράδοση στους πολιτικούς όπως επιδίωξαν οι προδότες τύπου Μπονάνος και λοιποί. Τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη όμως θα τον κρίνει η ιστορία. Για όποιους αμφιβάλλουν δεν έχουν παρά  να παρατηρήσουν ότι δεν άνοιξε ποτέ ο φάκελος για το Κυπριακό. Ας σκεφτούν κάποιοι επίσης με ποια προαγωγή και με ποια περιουσία ανταμείφτηκαν όλοι αυτοί που τον πρόδωσαν την κρίσιμη στιγμή και τι έλαβε αυτός που θεωρήθηκε ο κύριος υπεύθυνος. Βρέθηκε επί σειρά ετών και με εντελώς παράνομο τρόπο πίσω από τα κάγκελα της δημοκρατίας για να καταλήξει στο τέλος από θερμοπληξία μέσα στον Κορυδαλλό (!) επειδή ως Αιώνιος Στρατιώτης αρνήθηκε κάθε πολυτέλεια εντός του δημοκρατικού κάτεργου ακόμη και την επείγουσα ανάγκη για παροχή κλιματιστικού! 

Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας

Όταν ψηλαφήσει κάποιος την ιστορία θα βρει καρκινικούς όγκους όπως τον Μακάριο και τον Κληρίδη ή τον Αναστασιάδη σήμερα να τρώνε και να πίνουν με τον κατακτητή μόλις το 1977 αλλά και το 2007, αυτοί οι θαμώνες των στοών και των πρεσβειών προσπαθούν να μας πείσουν λοιπόν ότι οι Φασίστες πρόδωσαν το νησί και όχι η δημοκρατική φάρα τους! Ας το καταλάβουν καλά λοιπόν ότι το παραμύθι τους δεν πιάνει πλέον και δεν μετανιώνουμε ούτε για ένα λεπτό για την επαναστατική κίνηση ενάντια στον Μούσκο που λίγες ημέρες μετά την 15^η Ιουλίου έπεφτε στα γόνατα του Σουλτάνου και μέσα στο χαρέμι του ΟΗΕ  ζητούσε με πάθος ... την Τουρκική επέμβαση! Οι ριπές της ΕΟΚΑ Β’ της ηρωικής ΕΛΔΥΚ και των δυνάμεων των ΛΟΚ καθώς και οι νεκροί Συναγωνιστές / Στρατιώτες που έπεσαν από τα πυρά του «Εφεδρικού» του Μακαρίου δεν θα ξεχαστούν από κανέναν! 

Οπλισμός της ΕΟΚΑ Β'

Σήμερα είναι ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές Δυνάμεις. Για το Κυπριακό εμείς δεν έχουμε να απολογηθούμε σε κανέναν και για τίποτα! Ξεχνούν ότι τα τάγματα των μαχητών της ΕΟΚΑ Β’ τσάκισαν τους Τουρκοκυπριακούς θύλακες σε Λεμεσό και Πάφο και εκτέλεσαν τον Αμερικανό πρέσβη τον Αύγουστο του ’74 ως εκδίκηση για τα εγκλήματα των ΗΠΑ! Συγκεκριμένα, στις 20 Ιουλίου μέλη της ΕΟΚΑ Β' αποτέλεσαν τον πυρήνα του Τάγματος Μιχαήλ Καλογερόπουλου - Διάκου, το οποίο επωμίστηκε το κύριο βάρος των επιχειρήσεων κατά των τουρκικών θυλάκων της Λεμεσού ενώ άνδρες της ΕΟΚΑ Β' κατέλαβαν το τουρκικό χωριό Αυδήμου, το οποίο ήταν κέντρο στρατιωτικής εκπαίδευσης των Τουρκοκυπρίων της Λεμεσού. 

Νικόλαος Σαμψών

Υπάρχουν τα αδιάψευστα στοιχεία του πιο δυναμικού αντάρτη πόλεως της ΕΟΚΑ ‘Α Νικολάου Σαμψών και οι μαρτυρίες - και σε βιβλίο - του ιστορικού και συγγραφέα Σπύρου Παπαγεωργίου - του οποίου το αρχείο έσπευσε να κατασχέσει το Κυπριακό κράτος - τα οποία φωτίζουν την δημοκρατική ομίχλη. Από την άλλη είναι αλήθεια ότι υπήρξαν και προδότες «ακροδεξιοί» που την μια στιγμή έδιναν κρύο νερό στους μαχητές της ΕΟΚΑ Β’ και ζητωκραύγαζαν «επέθανεν ο Μούσκος» και λίγα χρόνια αργότερα ακολουθούσαν μειοδοτική πολιτική - δεν ήταν άλλος από τον Αναστασιάδη - υποχωρώντας στις απαιτήσεις των Τούρκων. 


Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και σήμερα σε χώρους της νεολαίας της νήσου το σύνθημα ΕΟΚΑ Β’ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ ενώ μαζί με τα χρώματα της γαλανόλευκης κυματίζουν τα μελανοπόρφυρα λάβαρα της Εθνικοεπαναστατικής Ιδεολογίας! Το παρακάτω απόσπασμα ενός πρόσφατου δημοσιεύματος αποδεικνύει περίτρανα την παράνοια που διακατέχει την νεοελληνική πραγματικότητα και σίγουρα ο αναγνώστης μπορεί να το διαβάσει πίσω από τις γραμμές και να βγάλει τα δικα του συμπεράσματα … 

Χρέος των Εθνικοσοσιαλιστών της νήσου να τιμήσουν τους Μαχητές που πολέμησαν τον ραγιαδισμό στο νησί και έπεσαν για την Ένωση και την Πατρίδα!

“… «Πεταμένους» με τα ρούχα που φορούσαν ακόμα και μπρούμυτα με τα πυρομαχικά στις εξαρτήσεις τους θάφτηκαν οι 18 καταδρομείς που είχαν σκοτωθεί στις 15 Ιουλίου 1974, κατά το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου στην Κύπρο. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Φιλελεύθερος» κατά την εκταφή διαπιστώθηκε ότι οι καταδρομείς είχαν θαφτεί όπως - όπως στο νεκροταφείο Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στη Λευκωσία φορώντας τα θερινά κοντά παντελόνια της στολής τους, τα άρβυλα και τις κάλτσες τους. Πρόκειται για 18 καταδρομείς που σκοτώθηκαν στο Προεδρικό Μέγαρο προσπαθώντας να το καταλάβουν και να σκοτώσουν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Η εκταφή έγινε για να διαπιστωθεί σε ποιον ανήκουν τα οστά αφού κάποιοι τάφοι είχαν την ένδειξη «Άγνωστος». Παράλληλα ξεκαθαρίστηκε ότι δεν υπήρχαν αγνοούμενοι της τουρκικής εισβολής. Τα οστά μπορούν να παραμείνουν στο σημείο που βρίσκονται από το 1974 ή να μεταφερθούν από τους συγγενείς των νεκρών στις πόλεις και τα χωριά καταγωγής των νεκρών. Οι τάφοι των νεκρών του πραξικοπήματος σχεδόν κάθε χρόνο προκαλούν πολιτική αναταραχή καθώς ο Αρχιεπίσκοπος κάνει τρισάγιο και τα κόμματα ΑΚΕΛ, ΕΔΕΚ και ΔΗΚΟ διαμαρτύρονται γιατί θεωρούν πως η Εκκλησία δεν μπορεί να τηρεί την ίδια στάση για τους πραξικοπηματίες και για αυτούς που σκοτώθηκαν αντιστεκόμενοι»…”