Death in June: Αντιδημοκρατικές σκέψεις.

του Αλέξανδρου Γιάνναρου

Ο Εθνικοσοσιαλισμός και ο Φασισμός, οι Αντιδημοκρατικές Επαναστάσεις υπήρξαν γέννημα θρέμμα του Πρώτου Πολέμου ως μια φυσική απάντηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη και στην ενσάρκωση του μπολσεβικισμού. Οι φλόγες του πολέμου και το αίμα από την αλληλοσφαγή έθρεψαν τον Αετό της Ευρώπης ο οποίος κάλυψε το κενό της ιστορικής ασυνέχειας και εφόρμησε στα φίδια της δημοκρατίας. Ακόμη και όταν οι γαμψομύτηδες το ’17 πανηγύριζαν στην κρύα εκείνη νύχτα στην Αγία Πετρούπολη την μερική επικράτηση τους χτυπώντας τα τακούνια από τις μπότες τους στο μουσικό ρυθμό της αόρατης πατρίδας τους, οι σπόροι της οργής είχαν ήδη πέσει στην για πολλοστή φορά στη γη και ελάχιστα χρόνια μετά φύτρωσαν με ταχύτητα στην καρδιά της Ρώμης, σε μια ιδεολογική σύνθεση που τρόμαξε τους αστούς και τους βολεμένους αφού συνδύαζε την κοινωνική Ανυπακοή με την αγάπη προς την Πατρώα Γη. Οι βέβηλες φωτιές της δημοκρατίας δεν κατάφεραν όμως να κάμψουν το ηθικό των Ευρωπαίων αδερφών μας. Η αδυναμία της ρωσικής επανάστασης να επιβεβαιώσει τα οράματα της εργατικής δύναμης οδήγησε τις εξαθλιωμένες μάζες των εργατών και των αγροτών να συσπειρωθούν πίσω από τα λάβαρα της Σβάστικας και την νεκροκεφαλή των Fascio. 

Και πάλι όμως η αντίδραση οργανώθηκε και χτύπησε πισώπλατα τους επαναστάτες εθνικοπρολετάριους χρησιμοποιώντας το όπιο της εξουσίας που τυφλώνει τον σύντροφο, σέρνοντας τις ηγεσίες των κομμάτων σε αντεπαναστατικές επιλογές και σε συμβιβασμούς τόσο με την ορατή πλευρά της σάπιας καθεστωτικής τάξης όσο και με το παπαδαριό. Οι επαναστάτες, οι διανοούμενοι, οι αιρετικοί συνδικαλιστές, οι βετεράνοι και οι αντικαπιταλιστές άγγιξαν έστω και για λίγο το όνειρο για την πορεία προς τα άστρα και είδαν μπροστά στα μάτια τους την Νέμεση του αρχαίου κόσμου να βρίσκει και πάλι την φωνή της στους Squadristi και φυσικά στους Φαιοχίτωνες των S.A. ενώ πριν από αυτούς είχαν προηγηθεί οι Έλληνες Επίστρατοι και οι αντικομμουνιστές αντάρτες. Οι προλετάριοι συναισθανόμενοι πλήρως την ταξική τους προέλευση αλλά βάζοντας πάνω από όλα την εθνική καταγωγή η οποία υπήρξε και το σημείο αναφοράς τους τόσο στα χαρακώματα όσο και απέναντι στους Σπαρτακιστές κατάλαβαν νωρίς την πλάνη που τους έπαιξε η σοσιαλοδημοκρατία στις πλάτες τους και σύντομα άρχισαν να ακονίζουν τα μαχαίρια στα πεζοδρόμια με στόχο την επικράτηση και την διάλυση του κοινοβουλευτισμού. Δίπλα στους ηγέτες τους που έδιναν το παρών σε όλες τις απεργίες διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τους αντιπάλους κόκκινους πεζοναύτες - οι οποίοι ζητούσαν τα κεφάλια τους - και απέναντι στους χωροφύλακες της Βαϊμάρης που καλούσαν τον στρατό να επέμβει. 

Η Φασιστική και η Εθνικοσοσιαλιστική διανόηση εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την ιστορική ευκαιρία και περνώντας τις πύλες του φόβου προχώρησε σε ένα μαζικό κάλεσμα όπου το μίσος για την ύπουλη μαχαιριά του πολέμου έβρισκε την οργή για την συνεχιζόμενη κατοχή του ορυκτού πλούτου από τις ξένες δυνάμεις. Ήταν τέτοια η δυναμική της εθνικής προλεταριακής πλειοψηφίας που πολλοί γόνοι της αστικής τάξης έσπευσαν να θέσουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία της Αντιδημοκρατικής σκέψης και να στραφούν ενάντια στους καταπιεστές του λαού, ο οποίος είχε στα σώματα των εκλεκτών τραυματίες με γεμάτα τα σώματα τους από παράσημα μετά τις νάρκες και τα εχθρικά πολυβόλα. Άλλωστε στις επαναστάσεις ξεχωρίζουν οι χορτάτοι και οι εκλεκτοί. Και οι τελευταίοι είχαν αποδείξει ποιοι είναι στα ανθρακωρυχεία και στα ναυπηγεία, στα εργοτάξια και στα φράγματα, ενώ βροντοφώναζαν ότι ο Σοσιαλισμός μπορεί να έχει μόνο Εθνικό πρόσημο. Παρόλο τις όποιες αντιφάσεις και εσωτερικές αδυναμίες, παρά την επιμονή της ακροδεξιάς να θεοποιήσει τις παρακμιακές καταστάσεις και να επιβάλλει την μαζική τύφλωση και την υπακοή στην μονολιθικότητα ο επαναστατικός παλμός έμεινε δυνατός από την εποχή που ο Αlbert Leo Schlageter πρωτοπορούσε στην αντίσταση μέχρι την ιστορική στιγμή που η αστική τάξη και η πλουτοκρατία παγιδεύοντας τα κορυφαία στελέχη κατάφερε το άμεσο και θανάσιμο πλήγμα απέναντι στην επαναστατική πρωτοπορία και της Ιταλίας αλλά και της Γερμανίας με ύπουλο και δόλιο τρόπο. Η «νέα φυλή των πολεμιστών» όπως τους ονομάζει ο Ernst von Salomon θα πέσει στα πεδία των μαχών - παρά την εγκληματική μανία για την συνέχιση του εμφυλίου - και θα προασπίσει τις ίδιες αξίες μέχρι τις επεμβάσεις του ’43 και του ’45 αγνοώντας τις συνεχείς τραγωδίες και τα όποια πισωγυρίσματα. 

Κύριο στοιχείο του Φασισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού είναι η υπεράσπιση της εργατιάς και της αγροτιάς των 2 πυλώνων του Έθνους που σήμερα στοχοποιεί η δημοκρατία. Οι Εθνικοσοσιαλιστές με τους 1000 συντρόφους που έχασαν στα έτη 1924 - 1933 ένιωσαν στο πετσί τους όσο κανείς την εκδίκηση των πλουτοκρατών, των ερυθρών και των δυναστών του κράτους. Οι Φασίστες επανακαθόρισαν την εργατική αξία στο R.S.I. και έδωσαν ένα νέο νόημα στην Επαναστατική Ιδέα σαμποτάροντας την φιλελεύθερη δημοκρατία και τους ρεφορμιστές, συσπειρώνοντας τους βιομηχανικούς εργάτες και προκαλώντας οργή ακόμη και στους συμμάχους τους, που αδυνατούσαν να δουν την πρωτοπορία μπροστά στο επερχόμενο τέλος. Το συνέδριο της Βερόνας παραμένει μια λαμπρή στιγμή για το Κίνημα μας αφού ήταν εκείνο που τσάκισε την ακροδεξιά αντίδραση και έστειλε το σάλπισμα της επανασυγκρότησης σε όλους αυτούς που δεν βολεύτηκαν σε κομματικά γραφεία και θεσούλες. 

Η αφυπνισμένη σοσιαλιστική μάζα δεν ήρθε από τα κατηχητικά και τα καμπαρέ των δημοκρατών αλλά από τους κομμουνιστές οι οποίοι ξέρασαν αμέσως τα μαρξιστικά τσιτάτα και συσπειρώθηκαν στην φαιά και μελανή εμπροσθοφυλακή. Τα «τάγματα μπιφτέκια» όπως τους ονόμασαν οι εχθροί τους - φαιά απέξω κόκκινα από μέσα - κάτω από την ηγεσία του Ernst Röhm ξεφτίλισαν την «αριστοκρατία» της νέας Ιερουσαλήμ που έβρισκε καταφύγιο στην καρδιά της Ευρώπης, σε νύχτες με την ιερή φωτιά να φωτίζει τον δρόμο τους και κυνήγησαν τους πρώην αφέντες. Οι ευαίσθητοι κυβερνώντες έχυναν καυτά δάκρυα για τις απώλειες τους, αυτοί συνέχιζαν χωρίς να τους δίνουν σημασία να καθηλώνουν τους βέβηλους επικυρίαρχους προτάσσοντας την σοσιαλιστική ανασυγκρότηση κάτω από τις οδηγίες του κύκλου των αδερφών Strasser οι οποίοι και έγραψαν το επαναστατικό πρόγραμμα ενώ διαμόρφωσαν τις συνθήκες για την νίκη στον μαρξιστικό γερμανικό βορρά. 

Όμως δεν μπόρεσαν να φτάσουν στο τέλος για την αναγκαία «Δεύτερη Επανάσταση» αφού στο δρόμο τους βρέθηκε τόσο το παρακράτος όσο και αυτοί που προτίμησαν το πρόσκαιρο όφελος από το κεφάλαιο, παρά από τους συντρόφους τους. Το αναγνώρισαν βέβαια το λάθος τους το ’45 όταν κατάλαβαν την αυτοχειρία τους με το να δολοφονήσουν την ηγεσία της επαναστατικής έκφρασης αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Η ιστορική αναγκαιότητα αναστήθηκε και δόθηκε η ευκαιρία αυτή την φορά στην Βόρεια Ιταλία όπου η αναδιοργάνωση της εργατικής «Φάλαγγας» κάτω από τις διδαχές του Nicola Bombacci πρόσφερε τα μέγιστα στην νέα επανάσταση του P.N.F. μέχρι την τραγική αιματηρή κατάληξη στο Μιλάνο. Καλό είναι να θυμόμαστε ότι όταν στην Ιταλία του ’43 οι κόκκινες σημαίες ανέμιζαν στους δρόμους οι εθνικορεπουμπλικάνοι εκτελούσαν άμεσα - και μετά από δίκη - τα αστικά δεξιά στοιχεία ενώ η ηγεσία των κομμουνιστών έδινε όρκο πίστης στον καπιταλισμό και στον τεκτονισμό. Πότε άραγε όλοι αυτοί οι αναλυτές της μπουρζουαζίας θα μπορέσουν να απαντήσουν στο ερώτημα τι ήταν αυτό που τους ώθησε να συμμαχήσουν με τον ταξικό τους εχθρό και με μνημειώδη λύσσα όλοι μαζί στάθηκαν ενάντια στους Εθνικοσοσιαλιστές και στους Φασίστες;