ΑΠΟΕΛ: Για την Ένωση - Για τον Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα Διγενή - Για την στιγμή που θα μπούμε στην Κερύνεια με την ξιφολόγχη

Ο συναρχηγός της ΕΟΚΑ Β΄ Λευτέρης Παπαδόπουλος και μια άγνωστη συνέντευξη για το Κυπριακό στο περιοδικό «Αντίδοτο» (.pdf)

Τον Αύγουστο του 2015 κυκλοφορεί σε επιλεγμένα σημεία διανομής το δεύτερο τεύχος από ένα νέο περιοδικό που εκφράζει την εποχή εκείνη τους «Αυτόνομους Εθνικιστές» της Καλαμάτας. Είναι το «Αντίδοτο» που έχει πάρει τον τίτλο από το ομώνυμο περιοδικό της «Τρίτης Θέσης» το οποίο κυκλοφορούσε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και είχε θεωρηθεί από τους ξένους συναγωνιστές ως ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης. 

Η έκδοση αυτή ξεχωρίζει όμως για μια συνέντευξη που ουδείς από τον  «χώρο» τόλμησε να αναφέρει ή να ανεβάσει στο διαδίκτυο ή να αναπαράγει έστω σε κάποιο έντυπο μέσο. Μια εκτενής αναφορά σε ένα πρόσωπο που βρέθηκε στο πλευρό του Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα του πολέμαρχου που εξευτέλισε 40.000 Άγγλους στρατιώτες τρεις στρατηγούς και έναν στρατάρχη. 

Σκληροπυρηνικός στις απόψεις του και αυτός που ήθελε την εξόντωση του ρασοφόρου «εθνάρχη» - πρόταση που δεν έγινε δεκτή από τον Γρίβα - ενώ διώχθηκε βασανίστηκε και φυλακίστηκε για τις ιδέες του και την δράση του από το ανθελληνικό Μακαριακό καθεστώς. Καταδικάστηκε από τους νέους εχθρούς της πολυπόθητης Ένωσης σε 80 χρόνια κάθειρξη επειδή συμμετείχε στην προσπάθεια ανατροπής του τυράννου αλλά και για ένα βιβλίο με σημαντικές αποκαλύψεις για τον ρόλο του τροτσκιστή καλόγερου. 

Δεν είναι άλλος από τον συναρχηγό της ΕΟΚΑ Β’ τον Λευτέρη Παπαδόπουλο μια εξέχουσα προσωπικότητα του Ενωτικού αγώνα τον οποίο πρόδωσαν κάποιοι. Οι πραιτοριανοί της Λευκωσίας τον βασάνιζαν επί σειρά ημερών επειδή δεν ήθελε να αποδεχτεί την κυριαρχία του ανθενωτικού καθεστώτος και αντιστεκόταν στο κυνήγι μαγισσών των δυνάμεων ασφαλείας.

Η εποχή εκείνη είχε καθημερινές ακτιβιστικές ενέργειες κυρίως ενάντια σε αστυνομικά τμήματα με βόμβες μεγάλης ισχύος και ομαδικά πυρά ατομικών όπλων που θυμίζουν τον εναρκτήριο αγώνα του ’55-’59 στα βουνά και τις πόλεις της Μεγαλονήσου, αλλά υπάρχουν και κάποια άγνωστα παρασκήνια όπως η συγκρότηση μιας εθελοντικής ομάδας «αυτοκτονίας» μαχητών της οργάνωσης ζωσμένων με εκρηκτικά προς υπεράσπιση των θέσεων μάχης μέσα στον αστικό ιστό με τελευταία γραμμή άμυνας τα καταφύγια των υποστηρικτών της εθνικιστικής παράταξης.

Μια συνέντευξη «βόμβα» που παραχωρήθηκε στον Νίκο Θεοδώρου και κυκλοφόρησε το πρώτο μέρος τον Αύγουστο του 2015 και το δεύτερο μέρος τον Μάρτιο του 2016. 

Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» και το ιστολόγιο που διαβάζετε είναι το μόνο διαδικτυακό μέσο που αναφέρθηκε σε αυτή, μπορείτε να δείτε εδώ την παλαιότερη δημοσίευση καθώς και το σχετικό αρχείο σε μορφή .pdf για να το κατεβάσετε. 

Επειδή στα μέσα Αυγούστου οι μνήμες κάποιων πηγαίνουν στις μάχες του ’74 απέναντι στον δεύτερο Αττίλα με κορυφαία στιγμή την θρυλική σύγκρουση στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, η συνέντευξη αυτή είναι άκρως διδακτική και διαφωτιστική για την ιστορική περίοδο που προηγήθηκε και σημάδεψε την Κύπρο αλλά και ολόκληρο τον Ελληνισμό. 

Τέλος οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον  Αυτόνομο Συναγωνιστή Αθανάσιο Χασάπη για την άμεση παραχώρηση δεκάδων αντιτύπων των δυο σπάνιων τευχών του περιοδικού «Αντίδοτο» με την συνέντευξη που πολλοί δεν ήθελαν να δει το φως της δημοσιότητας ενώ αυτοί που όφειλαν να την προβάλλουν απλά σιώπησαν μπροστά στην ιστορική αλήθεια ...

Ο εν λόγω συναγωνιστής βρίσκεται πάντα στο πλευρό της «Σιδηράς Νεολαίας» και η πολύχρονη και ανιδιοτελής προσφορά του δείχνει να ενδυναμώνει και πάλι σε όλα τα επίπεδα την Αυτόνομη σκέψη και δράση στην πόλη της Μεσσηνίας. 

Τα έντυπα αυτά με πρωτοβουλία της συντακτικής μας ομάδας θα διατεθούν δωρεάν σε νεολαίους συναγωνιστές. 

Η ανάρτηση αφιερώνεται στην μνήμη του συναρχηγού και τομεάρχη Λεμεσού της ΕΟΚΑ Β' τον αντάρτη πόλης Λευτέρη Παπαδόπουλο ο οποίος έχει γράψει δύο πολυσέλιδα αυτοβιογραφικά βιβλία για την ένοπλη πάλη στο νησί και τον επίορκο Μακάριο, τα οποία ελάχιστοι γνωρίζουν ενώ είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο να βρει σήμερα κάποιος τα σχετικά αντίτυπα αφού φρόντισε για αυτό το γνωστό παρακράτος της μεταπολίτευσης.

Ένα προσωπικό ημερολόγιο και δύο απαγορευμένα βιβλία για τον Μακάριο Γ'

Σημείωση της συντακτικής ομάδας:

Τις ημέρες της θαρραλέας στρατιωτικής ενέργειας της 15^ης Ιουλίου 1974, όταν το Προεδρικό Μέγαρο της Κύπρου το οποίο υπερασπίζονταν οι πάνοπλες συμμορίες του «Εφεδρικού» καταλήφθηκε και καταστράφηκε ολοσχερώς από τις επίλεκτες δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού - μετά από εντολή του φανατικού Ενωτικού Στρατηγού Δημητρίου Ιωαννίδη - το ημερολόγιο που βρισκόταν στο γραφείο της γραμματέως του Μακαρίου κατασχέθηκε από τους στρατιωτικούς της 25^ης Νοεμβρίου και με κάποιο τρόπο έφτασε στα χέρια του Αλέκου Κωνσταντινίδη. 

Να σημειωθεί ότι τα βιβλία που περιγράφονται στο παρακάτω άρθρο και καταρρίπτουν τον θρύλο του ρασοφόρου κτήνους που κάποιοι ονόμασαν «εθνάρχη» δεν υπάρχουν πουθενά, ενώ ουδείς από τους γνωστούς κομματικούς «αρχηγίσκους» και παράγοντες ή εκδότες του «χώρου» τόλμησε αναφερθεί σε αυτά σε εκδηλώσεις μνήμης ή ομιλίες όπου κυριαρχούν μόνο τα συνθήματα. 

Τέλος ενώ τα στοιχεία είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικά οι «Απριλιανοί» δεν τα χρησιμοποίησαν κατά την διάρκεια της παράνομης φυλάκισης τους ως ένα μέσο πίεσης και υπεράσπισης απέναντι στο «κυνήγι μαγισσών» του Τέκτονα φανατικού αντιφασίστα και μητραλοία Καραμανλή ο οποίος τους έθαψε στα κελιά της αστικής δημοκρατίας.

Η Νίτσα Χριστοδούλου η οποία διετέλεσε προσωπική γραμματέας του πρώτου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’ από το 1960 μέχρι το 1977, κατέγραφε σε προσωπικό της ημερολόγιο αυτό τις συνομιλίες που είχε με τον Μακάριο,  καθώς και τις προσωπικές σκέψεις και ανησυχίες του τελευταίου  κατά την περίοδο 1968-1974.

Το ημερολόγιο της Νίτσας Χριστοδούλου χάθηκε κατά την διάρκεια του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου τον Ιούλιο του 1974 και με κάποιο τρόπο, αυτό έφτασε στα χέρια του δημοσιογράφου Αλέκου Κωνσταντινίδη.

Το 1981 ο Αλέκος Κωνσταντινίδης εξέδωσε το βιβλίο «Μακάριος: ένα προσωπικό ημερολόγιο». Σε αυτό το βιβλίο ο κύπριος δημοσιογράφος συμπεριέλαβε μεγάλο μέρος του ημερολογίου της Νίτσας Χριστοδούλου.

Το βιβλίο προκάλεσε σάλο ανάμεσα κυρίως στους υποστηρικτές του Μακαρίου για αυτά που φερόταν να περιέγραφε στο ημερολόγιο της η προσωπική γραμματέας του προέδρου.

Μετά από δικαστική μάχη η Νίτσα Χριστοδούλου κατάφερε να πετύχει την απαγόρευση του βιβλίου με την αιτιολογία ότι περιεχόμενο του αποτελούσε δική της πνευματική ιδιοκτησία. Με την στάση της αυτή η Νίτσα Χριστοδούλου ουσιαστικά αποδέχτηκε την γνησιότητα του ημερολογίου, κάτι που έκανε και αργότερα όταν στράφηκε εναντίον του Τάκη Ευδόκα (βλέπε πιο κάτω).

Εφαρμόζοντας το διάταγμα η αστυνομία κατάσχεσε και κατέστρεψε όλα τα αντίτυπα του βιβλίου που κατάφερε να εντοπίσει. Φαίνεται όμως ότι κάποια αντίτυπα του βιβλίου πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν…

Το 1989, ο ψυχίατρος – πολιτικός Τάκης Ευδόκας εξέδωσε το βιβλίο του «Εγώ είμαι η Κύπρος» μέσα από το οποίο προσπάθησε  να ψυχογραφήσει την προσωπικότητα του Μακαρίου. 

Η πρώτη έκδοση κυκλοφόρησε το 1989 σε 5000 αντίτυπα και σε αυτήν συμπεριλήφθηκαν σχολιασμένα αποσπάσματα του ημερολογίου της Νίτσας Χριστοδούλου (σ.211-222). Ο συγγραφέας υποστήριξε ότι τα αποσπάσματα τα  πήρε από το βιβλίο του Αλέκου Κωνσταντινίδη το οποίο αγόρασε το 1981 από βιβλιοπωλείο της Λευκωσίας. Υποστήριξε, επίσης, ότι δεν γνώριζε την απαγορευτική απόφαση του δικαστηρίου κατά του βιβλίου «Μακάριος: ένα προσωπικό ημερολόγιο», ενώ ανέφερε ότι χρησιμοποίησε ένα πολύ μικρό μέρος του συγκεκριμένου βιβλίου (λιγότερες από 3 σελίδες σε σύνολο 144), δηλώνοντας την μάλιστα την πηγή του (βιβλίο Αλέκου Κωνσταντινίδη και ημερολόγιο Νίτσας Χριστοδούλου).

Η Νίτσα Χριστοδούλου καταχώρησε αγωγή στο δικαστήριο και με διάταγμα πέτυχε την προσωρινή απαγόρευση του βιβλίου. Κατά την έφεση της υπόθεσης οι δικηγόροι των δύο πλευρών συμφώνησαν να επιτραπεί στον Τάκη Ευδόκα να εκδώσει το βιβλίο του χωρίς όμως τα επίμαχα αποσπάσματα από το ημερολόγιο της Νίτσας Χριστοδούλου.

Το 1990 κυκλοφόρησε η 2η έκδοση του «Εγώ είμαι η Κύπρος» με τις επίμαχες σελίδες 211-222, να περιγράφουν την νομική διαμάχη αντί τα σχολιασμένα αποσπάσματα του ημερολόγιου της Νίτσας Χριστοδούλου που υπήρχαν στην πρώτη έκδοση.

Όπως συνέβηκε και με το βιβλίο του Αλέκου Κωνσταντινίδη, παρόλη την απαγόρευση της πρώτης έκδοσης, σημαντικός αριθμός αντιτύπων πρόλαβε και διοχετεύθηκε στο κοινό.

Πριν δημιουργηθεί ο σάλος για το βιβλίο, είχαν πουληθεί γύρω στα 500 αντίτυπα αλλά μετά την δημοσιότητα που του δόθηκε, αυτό έγινε ανάρπαστο.

Το παράδοξο της όλης υπόθεσης είναι ότι, παρόλο που κάποιοι θεωρούν το επίμαχο απόσπασμα ως λιβελογράφημα ενάντια στον Μακάριο, δεν μπορούμε να το εντάξουμε στην κατηγορία των βιβλίων που κατηγορούνται για λίβελο αφού η Νίτσα Χριστοδούλου όχι μόνο δεν αμφισβήτησε ποτέ την γνησιότητα του ημερολογίου αλλά με ένορκο δήλωση της κατά την δικαστική διαμάχη που είχε με τον Τάκη Ευδόκα, παραδέχεται την αυθεντικότητα του. 

*Ο τίτλος του βιβλίου «Εγώ είμαι η Κύπρος» είναι εμπνευσμένος από μια φράση η οποία αποδίδεται στον Μακαρίο και η οποία, σύμφωνα με τον Ευδόκα φανερώνει την αλαζονεία του.

πηγή

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η συγκλονιστική συνέντευξη του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Β΄ Λευτέρη Παπαδόπουλου σε .pdf στο περιοδικό "Το Αντίδοτο" (Ελληνική Δράση Καλαμάτας τεύχος 2&3 - Αύγουστος 2015&Μάρτιος 2016

"Η αλήθεια δια τον Μακάριον": το βιβλίο του καθαιρεμένου μητροπολίτη Κιτίου, Άνθιμου

Πρόκειται για ένα σπάνιο βιβλίο το οποίο κυκλοφόρησε στην Αθήνα το 1974 λίγο πριν το πραξικόπημα της χούντας εναντίων  του Μακαρίου και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

Συγγραφέας ήταν ο καθαιρεμένος από τον Μακάριο μητροπολίτης Κιτίου Άνθιμος ο οποίος προσπαθούσε μέσα από το βιβλίο να αποκαθηλώσει πολιτικά (αλλά και θρησκευτικά) τον Μακάριο τον Γ’, αρχιεπίσκοπο και πρώτο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Λόγω των δύσκολων πολιτικών καταστάσεων αλλά και της μεγάλης δημοτικότητας του Μακαρίου (πριν, αλλά και ειδικότερα μετά την τουρκική εισβολή), το βιβλίο δεν διαδόθηκε σε μεγάλο βαθμό, παρόλες τις πολύ σοβαρές καταγγελίες που περιείχε.

Τα ιστορικά γεγονότα:

Ο συγγραφέας του βιβλίου Μητροπολίτης Κιτίου Άνθιμος (Μαχαιριώτης) ήταν ο ιερωμένος που αντικατέστησε τον Μακάριο τον Γ’ στον μητροπολιτικό θρόνο Κιτίου όταν ο τελευταίος έγινε αρχιεπίσκοπος.

Παρόλο που οι δύο άντρες ήταν προσωπικοί φίλοι και συμφοιτητές στη Θεολογική Σχολή Αθηνών, κατέληξαν να γίνουν άσπονδοι εχθροί λόγω της διαφωνίας τους, κυρίως για το κυπριακό ζήτημα.

Ο Άνθιμος μαζί με δύο άλλους μητροπολίτες της αυτοκέφαλης Κυπριακής Εκκλησίας (τον μητροπολίτη Γεννάδιο της Πάφου και τον μητροπολίτη Κυπριανό της Κερύνειας)  κατέθεσαν πρόταση στην Ιερά Σύνοδο (2 Μαρτίου 1972) με την οποία ζητούσαν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος να παραιτηθεί από τη Προεδρία της Δημοκρατίας της Κύπρου επειδή θεωρούσαν ότι η παράλληλη άσκηση εκκλησιαστικών και κοσμικών καθηκόντων, από έναν κληρικό, ήταν ενάντια στους κανόνες της Εκκλησίας.

Τα βαθύτερα αίτια της διαμάχης ήταν πολιτικά. Οι τρείς μητροπολίτες ήταν αμετανόητοι ενωτικοί και θεωρούσαν ότι ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος (και πρώτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας) αθέτησε τον όρκο του προδίδοντας τον αγώνα για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, εξυπηρετώντας δικές του προσωπικές φιλοδοξίες. 

Η Σύνοδος εξέδωσε ανακοίνωση αναφέροντας τη θέση των επισκόπων και δηλώνοντας ότι ο Αρχιεπίσκοπος θα ανακοινώσει την απάντησή του σε μεταγενέστερο χρόνο. Ο Μακάριος πράγματι, εξέδωσε την απάντησή του στις 19 Μαρτίου του 1972. Σε αυτό κατηγόρησε τους τρεις επισκόπους πως συνωμότησαν μεταξύ τους, αλλά και με άλλους εξω-εκκλησιαστικούς παράγοντες, υπαινισσόμενος αφενός την Χούντα των Συνταγματαρχών που εξουσίαζε την Ελλάδα εκείνη την εποχή, αλλά και αφετέρου τον Γεώργιο Γρίβα, παλαίμαχο αρχηγό της ΕΟΚΑ, ο οποίος είχε κρυφά επιστρέψει στη Κύπρο από το 1971 και είχε προβεί στη δημιουργία της ΕΟΚΑ Β'.

Ο Μακάριος υποστήριξε ότι το αξίωμα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και η ιδιότητα του Εθνάρχη δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κοσμικό σε μια εποχή που οι Ορθόδοξοι Έλληνες της Κύπρου αγωνίζονταν για την εθνική τους επιβίωση και ότι, υπό τις συνθήκες αυτές, η άσκηση κοσμικών υπηρεσιών δεν παρέχει στον Αρχιεπίσκοπο οποιοδήποτε προσωπική ανταμοιβή, αλλά ήταν δαπανηρό και πικρό καθήκον το οποίο δεν ήταν δυνατόν να αποφύγει.

Οι επίσκοποι επέμειναν στην αρχική θέση τους και η κρίση συνεχίσθηκε για να κορυφωθεί μετά την ομόφωνη επανεκλογή του Μακαρίου στην προεδρία της Δημοκρατίας της Κύπρου στις 8 Φεβρουαρίου 1973. Οι τρεις επίσκοποι κάλεσαν τον Μακάριο σε απολογία, πριν από την έκτακτη σύνοδο της Ιεράς Συνόδου, που συνεκάλεσαν για τις 7 Μαρτίου 1973. Ο Μακάριος απάντησε στις 6 Μαρτίου, δηλώνοντας ότι η Σύνοδος που οι τρεις επίσκοποι είχαν καλέσει ήταν αντισυνταγματική και ως εκ τούτου, οτιδήποτε αποφασισθεί θα είναι άκυρο. Οι τρεις επίσκοποι συναντήθηκαν μεταξύ τους και αποφάσισαν την καθαίρεση του Μακάριου από το αξίωμά του ως Αρχιεπισκόπου.

Αντιδρώντας ο Μακάριος συνεκάλεσε Μείζονα και Υπερτελή Σύνοδο (Μεγάλη Σύνοδος), αποτελούμενη από εκπροσώπους αρκετών Ορθοδόξων Πατριαρχείων. Όλοι ανταποκρίθηκαν, εκτός από την Εκκλησία της Ελλάδος και το Οικουμενικό Πατριαρχείο με έδρα την Κωνσταντινούπολη. Η Μεγάλη Σύνοδος, που συνήλθε στις 5 - 6 Ιουλίου 1973, αποφάσισε να ακυρώσει την καθαίρεση του Μακαρίου και να καλέσει τους τρεις επισκόπους να εκφράσουν τις απόψεις τους ενώπιόν της. Οι τρεις επίσκοποι αρνήθηκαν να παραστούν στη Μεγάλη Σύνοδο, η οποία συνήλθε εκ νέου στις 14 Ιουλίου και τους καθαίρεσε από το αξίωμα τους.

Η ενέργεια των τριών ιεραρχών ενάντια στον Μακάριο χαρακτηρίστηκε από κάποιους και ως Εκκλησιαστικό Πραξικόπημα (λίγο αργότερα πραγματοποιήθηκε και το πολιτικό πραξικόπημα το οποίο οργάνωσε η Χούντα των Αθηνών ενάντια στον πρόεδρο Μακάριο).

Το βιβλίο:

Ο καθαιρεμένος μητροπολίτης Άνθιμος, από την Αθήνα όπου ζούσε  αυτοεξόριστος, εξέδωσε το 1974 (λίγο πριν το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο) το βιβλίο "Η αλήθεια δια τον Μακάριον", μέσα από το οποίο προσπαθούσε να αποκαθηλώσει τον Μακάριο και να γνωστοποιήσει στο κοινό τις δικές του θέσεις.

Μέσα από αυτό το βιβλίο ο Άνθιμος παρουσιάζει τον Μακάριο, παραθέτοντας διάφορα περιστατικά τα οποία έζησε δίπλα του, ως εγωπαθή και αρχομανή που δεν πίστευε εξ αρχής στον αγώνα για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και ο οποίος κοροϊδεύοντας τους συνεργάτες του και τον λαό  τροχοδρομούσε την ανεξαρτησία για δικό του όφελος. Αφήνει αιχμές ακόμα και για την πνευματικότητα και την χριστιανική πίστη του Μακαρίου ενώ τον κατηγορεί και για οικονομικές ατασθαλίες. Τον παρουσιάζει επίσης ως δεισιδαίμον και έχοντας αισθήματα ζήλιας απέναντι στον στρατιωτικό αρχηγό της ΕΟΚΑ Γεώργιο Γρίβα Διγενή.

Το όλο κείμενο αναβλύζει εμπάθεια και πικρία από τον Άνθιμο ενώ από αυτό δεν απουσιάζουν οι χαρακτηρισμοί.

Το βιβλίο περιλαμβάνει τα ακόλουθα κεφάλαια:

Πρόλογος

Ο Μέγας θεατρίνος της Κύπρου

1. Η εν Αθήναις φοιτητική ζωή του

2. Αναρρίχησις Μακαρίου εις Μητροπολιτικόν θρόνον Κιτίου
Έναρξις δυναστείας Κυκκωτών

3. Αι πρώται μετά την αναρρίχησιν αυτού εις τον Μητροπολιτικόν θρόνον θεαματικαί ενέργειαι

4. Η εκλογή μου ως Μητροπολίτου Κιτίου

5. Αυτός ο Μακάριος …

6. Η στάσις της Ιεράς Συνόδου έναντι του κοσμικού αξιώματος του Μακαρίου

7. Το όνειρον Μακαρίου

8. Αδέσμευτος πολιτική Μακαρίου

9. Η φήμη του Διγενή θανάσιμος ενόχλησις Μακαρίου

10. Ο αριθμός 13 …

11. Αλόγιστος διασπάθισις δημόσιας περιουσίας

Επίλογος.

πηγή

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η συγκλονιστική συνέντευξη του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Β΄ Λευτέρη Παπαδόπουλου σε .pdf στο περιοδικό "Το Αντίδοτο" (Ελληνική Δράση Καλαμάτας τεύχος 2&3 - Αύγουστος 2015 & Μάρτιος 2016)

Όταν η ΕΟΚΑ Β’ πήρε τα όπλα για την Ένωση (του Νίκου Παπαγεωργίου από τον πρόλογο του βιβλίου «Η Αληθινή Ιστορία της ΕΟΚΑ Β’»)

“Μετά το τέλος του Β’ ΠΠ η πλειοψηφία των ελληνοκυπρίων εκείνο που επιθυμούσε ήταν η Ένωση με την μητέρα Ελλάδα. «Ένωση! Μόνο Ένωση» φώναζαν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους. Όμως, άλλα ήταν τα σχέδια της Βρετανίας. Το 1955 ξεκινά ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ, με πολιτικό αρχηγό τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο και στρατιωτικό ηγέτη τον στρατηγό Γρίβα – Διγενή. Λίγο αργότερα ο αγώνας εκείνος εγκαταλείφθηκε από τον Μακάριο. Οι συμφωνίες Λονδίνου – Ζυρίχης τις οποίες ο ίδιος συνυπέγραψε, ουσιαστικά παρέδωσαν την Κύπρο στην διάθεση της Τουρκίας. Η κίβδηλη ανεξαρτησία είχε σαν αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η άμεση διεκδίκηση της Ενώσεως, επειδή η Ελλάδα απεδέχθη με τις προδοτικές συμφωνίες, την επέμβαση της Τουρκίας στην Κύπρο ως εγγυήτρια δύναμη, για την αποτροπή τέτοιας περιπτώσεως. Αυτό δηλαδή που συνέβη τον Ιούλιο του 1974.

Μετά την λήξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, και κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 60, οι Κύπριοι έχουν διασπαστεί σε δύο στρατόπεδα. Σε δύο πολιτικές παρατάξεις. Στους μακαριακούς ή ανθενωτικούς υπό την ηγεσία του Μακαρίου (Μιχαήλ Μούσκος) και στους γριβικούς ή ενωτικούς με αρχηγό τον στρατηγό Γρίβα-Διγενή. Οι μεν αγωνίζονται και θέλουν μια Κύπρο ανεξάρτητη και οι δε θέλουν την Ένωση της Κύπρου μετά της Ελλάδος. Εξ’ άλλου αυτός ήταν ο σκοπός του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ.

Οι πρώτοι, δηλαδή οι μακαριακοί, είχαν υπό την κατοχή τους το κράτος, αφού ο ηγέτης της παράταξης τους ήταν και ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αντίθετα οι γριβικοί όχι μόνο ήταν εκτός της δημόσια διοίκησης, αλλά δεν είχαν και τη βοήθεια από την Ελληνική κυβέρνηση παρά το γεγονός ότι, ο αγώνας τους ήταν η Ένωση. Όμως οι γριβικοί αντιμετώπιζαν ένα ακόμη τεράστιο πρόβλημα. Ο Μακάριος μέσω της κυβερνήσεως του ασκούσε πιέσεις σε βάρος τους, αλλά και διακρίσεις αποκλείοντας τους από τη δημόσια ζωή προκειμένου να μη έχουν ουδεμία πρόσβαση στο κράτος για να μη του δημιουργούν προβλήματα. Οι διακρίσεις σε βάρος των ενωτικών ήταν αυτές που ξεχείλισαν το ποτήρι και ήταν το έναυσμα της καθόδου του Γρίβα κρυφά στην Κύπρο. Στις 31 Αυγούστου 1971 ο Γρίβας φτάνει στο νησί της Αφροδίτης με σκοπό αφ’ ενός μεν να εμψυχώσει τους ενωτικούς, αφ’ ετέρου δε να συνεχιστεί ο αγώνας για την Ένωση.

Την εποχή εκείνη ο Μακάριος βρίσκεται ήδη στην προεδρία της Δημοκρατίας περίπου μία δεκαετία. Κατά την διάρκεια αυτών των ετών δεν είχε κατορθώσει ή δεν το προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις των δύο παρατάξεων. Υπήρχε όμως ακόμη και ένα άλλο πρόβλημα. Η ευμενής πολιτική που ακολούθησε προς τις χώρες του λεγόμενου «τρίτου κόσμου». Μάλιστα ευελπιστούσε να ηγηθεί αυτών των χωρών. Οι θέσεις αυτές του Μακαρίου στην εξωτερική πολιτική που ασκούσε δημιουργούσαν μεγάλα προβλήματα στις σχέσεις της Κύπρου με τις χώρες της Δύσεως. Οι πολιτικές συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί και η κατ’ εξακολούθηση άφρων πολιτική που ακολουθούσε στο εσωτερικό της χώρας, βοήθησαν την ανάπτυξη του αντάρτικου αγώνα των ενωτικών. Ενώ οι ελληνοκύπριοι θα έπρεπε να ήσαν ενωμένοι προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον πραγματικό εχθρό, την Τουρκία, η οποία αναζητούσε ευκαιρία να επέμβει στο νησί, αυτοί είχαν χωρισθεί στα δύο.

Ο Μακάριος όμως είχε διαφορετικές επιδιώξεις. Φρόντιζε καθημερινά να υποδαυλίζει την ενότητα του λαού και να γίνεται επιτακτική η ανάγκη για δημιουργία μιας νέας οργανώσεως ως η μόνη προστασία των γριβικών από τους μακαριακούς. Το νέο αντάρτικο ονομάστηκε ΕΟΚΑ Β’ και στελεχώθηκε και από παλαιά στελέχη και αγωνιστές της ΕΟΚΑ αλλά δεν είχε τη δομή της παλαιάς οργανώσεως. Ήταν περισσότερο εύκαμπτη.

Ο Αρχηγός δεν είχε επιτελείο και διοικούσε την νέα οργάνωση με τους κατά τόπους τομεάρχες οι οποίοι ήταν κατά κύριο λόγο απόστρατοι αξιωματικοί. Οργανώθηκε σε τάγματα μικρότερης όμως δυνάμεως, που έφεραν ελαφρύ οπλισμό, κατάλληλο για ανταρτοπόλεμο. Οι ενωτικοί που οργανώθηκαν στο πλευρό του Γρίβα, ξεκίνησαν τη δράση τους μέσα στις πόλεις και τα χωριά. Όσοι άρχισαν να καταζητούνται από τις δυνάμεις καταστολής, κρυβόντουσαν σε διάφορα κρησφύγετα που είχαν ήδη δημιουργηθεί γι’ αυτό το σκοπό.

Η δύναμη της ΕΟΚΑ Β’ στο ξεκίνημα του νέου αντάρτικου δεν ήταν μεγάλη. Υπολογίζεται σε 500 περίπου αγωνιστές όσα και τα όπλα που διατηρούσαν κρυφά. Αργότερα άρχισε να μεγαλώνει η δύναμη της και ξεκινούν καταδρομικές επιθέσεις, για να αποσπάσουν όπλα από αποθήκες της Εθνικής Φρουράς και της Αστυνομίας. Η σοβαρότερη ενίσχυση με οπλισμό έγινε το 1972 όταν άρχισε να αγοράζει όπλα από το εξωτερικό με δικά της χρήματα. Με τον οπλισμό αυτό οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ Β’ ήταν σε θέση να δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στις δυνάμεις καταστολής του Μακαρίου. Φυσικά ο Αρχιεπίσκοπος δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Συγκρότησε ένα ένοπλο σώμα από οπαδούς του με την ονομασία Εφεδρικό. Εκτός από αυτό και την Αστυνομία, χρησιμοποίησε εναντίον των ενωτικών και παραστρατιωτικές οργανώσεις οι οποίες δεν έφεραν στολή όπως οι άνδρες του Εφεδρικού. Το Εφεδρικό σώμα ουσιαστικά ήταν η σωματοφυλακή του Μακαρίου.

Η κυβέρνηση της Αθήνας έβλεπε ευνοϊκά την δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β΄. Ελληνικές αλλά και κυπριακές εφημερίδες εκφράζονταν ευμενώς για τους σκοπούς της οργάνωσης. Στις 26 Μαρτίου 1972 σε προάστιο της Λευκωσίας πραγματοποιείται μυστική συνάντηση Γρίβα- Μακαρίου. Κατά την διάρκεια της συζήτησης των δύο ηγετών, ο Γρίβας προτείνει στο Μακάριο να παραιτηθεί από πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ήδη όμως και από την κυβέρνηση των Αθηνών είχε σταλεί μήνυμα στο Μακάριο αφού παραιτηθεί, να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας από όλες τις παρατάξεις των εθνικοφρόνων Κυπρίων και εκλογή νέου Προέδρου. Ακόμη είχε προτείνει να συμμετάσχουν σε αυτή την κυβέρνηση και γριβικά ενωτικά στελέχη. Η άρνηση του Μακαρίου στις απαιτήσεις των Αθηνών αλλά και του Γρίβα είχε σαν αποτέλεσμα, να διαρραγούν ολοσχερώς οι σχέσεις των δύο ηγετών και η ΕΟΚΑ Β να εντείνει τις επιθέσεις της κατά μακαριακών στόχων.

Από το Φεβρουάριο του 1973 αρχίζει η δράση των ενωτικών αγωνιστών με μεγαλύτερη ένταση. Ξεκινούν επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα με ανταλλαγές πυροβολισμών και απαγωγές στελεχών του καθεστώτος. Συγκεκριμένα πραγματοποιήθηκε με καταδρομική επιχείρηση από την ΕΟΚΑ Β η απαγωγή του υπουργού Δικαιοσύνης Χρ. Βάκη. Βέβαια και ο Μακάριος δεν παρέμεινε απαθής. Αρχίζει να λαμβάνει πολύ σκληρά μέτρα. Συλλαμβάνονται δεκάδες γριβικοί και οδηγούνται στις φυλακές. Εκεί υφίστανται φρικτά βασανιστήρια από τους πραιτοριανούς του Εφεδρικού. Παρά το γεγονός ότι ο υπουργός λίγο αργότερα αφέθη ελεύθερος εν τούτοις, οι διώξεις συνεχίζονται με την ίδια ένταση.

Προκειμένου το καθεστώς να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την δράση της ΕΟΚΑ Β και γενικότερα την ενωτική παράταξη λαμβάνει μέτρα προς παραδειγματισμό. Ξεκινούν σχεδόν καθημερινά συλλήψεις ενωτικών και ακολουθούν σκληροί βασανισμοί κατά τις ανακρίσεις, προκειμένου, οι ανακρινόμενοι να καταδώσουν όχι μόνο συναγωνιστές τους, αλλά και τα κρησφύγετα και τις αποθήκες απόκρυψης όπλων.

Οι φυλακές της Λευκωσίας γίνονται κολαστήρια για τους συλληφθέντες ενωτικούς. Υπόδικοι και κατάδικοι περνούν από εξαντλητικές ανακρίσεις και υφίστανται τα πάνδεινα προκειμένου να ομολογήσουν. Παρά την πληθώρα των κατασταλτικών μέτρων που έλαβε το καθεστώς του Μακαρίου, όχι μόνο η δράση της ΕΟΚΑ Β δεν περιορίστηκε αλλά και νέοι αγωνιστές συνεχώς ενίσχυαν τη δύναμη της. Όσοι καταζητούντο από την αστυνομία του Μακαρίου αισθάνονταν ότι είχαν μεγαλύτερη ασφάλεια όταν περνούσαν στις τάξεις της οργανώσεως και προστατευόντουσαν από συμμαχητές τους.

Το αποκορύφωμα της αντάρτικης δράσης της ΕΟΚΑ Β ήταν η απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου στις 7 Οκτωβρίου 1973, κοντά στο χωριό Άγιος Σέργιος που βρίσκεται πλησίον της Αμμοχώστου. Έκτοτε η Αστυνομία αλλά και το Εφεδρικό εντείνουν τις προσπάθειες τους και επιφέρουν πολλά κτυπήματα στην οργάνωση, μέχρι τον Ιανουάριο του 1974. Ανακαλύπτονται αποθήκες με όπλα και πυρομαχικά της οργανώσεως. Συλλαμβάνονται συνεχώς και νέοι αγωνιστές αλλά η δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β εξακολουθεί να είναι έντονη και να προβληματίζει σοβαρά το Μακάριο και τους συνεργάτες του. Εν τω μεταξύ και από τις δύο παρατάξεις οι πολιτικές δολοφονίες αποτελούν μέσο επιλύσεων των διαφορών τους. Ο Μακάριος ετοιμάζεται να συγκαλέσει τη βουλή για να καταδικάσει τον στρατηγό Γρίβα –Διγενή ως δολοφόνο. Δεν θα προλάβουν. Στις 27 Ιανουαρίου 1974 ο αρχηγός της ΕΟΚΑ Β και της ενωτικής παρατάξεως αφήνει την τελευταία του πνοή μέσα σε ένα φτωχό οικίσκο της Λεμεσού, που χρησιμοποιούσε ως κρησφύγετο, από καρδιακό επεισόδιο. Το μοιραίο συνέβη στις 13.45 μμ ενώ ο αρχηγός διένυε το 75ο έτος της ηλικίας του. Μετά τον θάνατο του στρατηγού η ΕΟΚΑ Β συνεχίζει τον αγώνα της κατά του καθεστώτος”

πηγή

Ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές δυνάμεις: ΕΟΚΑ Β' Ξαναχτύπα! (15η Ιουλίου 1974)

ΕΟΚΑ: Ενάντια στους Άγγλους Δημ(ι)οκράτες

Η τελευταία συνέντευξη που παραχώρησε ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας «Διγενής» στο γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» την 5η Νοεμβρίου 1973, λίγο πριν τον θάνατο του (.pdf)

Με αφορμή την 1^η Απριλίου 1955, ημερομηνία εκκίνησης του εθνικιστικού  αντάρτικου ενάντια στους Άγγλους αντιφασίστες, η συντακτική μας ομάδα αναδημοσιεύει σήμερα την τελευταία συνέντευξη που παραχώρησε ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας «Διγενής» στο γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» την 5^η Νοεμβρίου 1973, λίγο πριν τον θάνατο του.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» την 3^η Απριλίου του 2011. Μπορείτε να πατήσετε πάνω στις εικόνες ή να την κατεβάσετε σε μορφή αρχείου .pdf εδώ…

Ο άνθρωπος που πολέμησε σε όλα τα πεδία των μαχών μέχρι που ηττήθηκε από τον Χάροντα στο κρησφύγετο του στην Λεμεσό, ο πολέμαρχος που δεν έβγαλε ποτέ την στολή και δεν φοβήθηκε τις αντιξοότητες, ο στρατιωτικός που θέλησε την Ένωση της ιδιαίτερης πατρίδας του με την μητέρα Ελλάδα και έμεινε να παλεύει έως το τέλος παρά το γεγονός ότι δέχτηκε ελάχιστη βοήθεια, ο αντάρτης που αρνήθηκε να σεβαστεί το μελάνι της προδοσίας, σε αυτές τις γραμμές αποκαλύπτει το σκεπτικό του και δίνει απαντήσεις προς όλες τις κατευθύνσεις.

Με αφορμή την επέτειο θανάτου του Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα «Διγενή» (27.01.1973): μια ιστορική απάντηση στον Δημήτρη Κουφοντίνα, τον «φαρμακοχέρη» της 17Ν για τα όσα γράφει στο βιβλίο του «Η γεωπολιτική της 17Ν» σχετικά με τον Στρατηγό Γρίβα, την ΕΟΚΑ Α’ και την κρίση του Σουέζ.

Όταν ο Στρατηγός Γρίβας απεβίωσε, ο Fidel Castro είχε στείλει επιστολή στην σύζυγο του, όπως αναφέρει η εφημερίδα Πολίτης της Κύπρου, στην οποία ο ηγέτης της Κουβανικής επανάστασης έγραφε: «εφήρμοσα κατά τον απελευθερωτικό αγώνα της χώρας μου τα αντάρτικα σχέδια που είχε χρησιμοποιήσει ο στρατηγός Γρίβας στον αγώνα της ΕΟΚΑ».

«Ο Γρίβας φορούσε χακί. Ένα μπερέ μπεζ με κεντημένα ασπρογάλαζα τα αρχικά της πατριωτικής οργανώσεως. Ήταν ντυμένος με χοντρό πουλόβερ και περισκελίδα χακί με μπότες. Από τους ώμους τους κρεμόταν χιαστί η θήκη με τα κιάλια, το περίστροφο και μια μικρή μπαλάσκα με σφαίρες»

Απόσπασμα από την περιγραφή της επιστροφής του Διγενή στην Αθήνα, στις 17 Μαρτίου του 1959. 

Ο Στρατηγός έδωσε το παρών σε όλα τα πεδία των μαχών, ποτέ δεν έπαυσε τον ένοπλο αγώνα, ήταν αρνητής της Δημοκρατίας, ένας Λέων που ξεφτίλισε 40.000 στρατιώτες έναν Στρατάρχη και τρεις Στρατηγούς των αντιφασιστών Άγγλων, μέχρι το τέλος αντιστάθηκε στους ανθέλληνες και πέθανε με την τιμημένη στολή του Αντάρτη. Τα παιδιά του οι αντάρτες της ΕΟΚΑ Α΄ οδηγήθηκαν στην αγχόνη αμετανόητοι και προσευχόμενοι, τραγουδώντας δυνατά τον εθνικό ύμνο και ακούγοντας κλασσική μουσική. Η μετέπειτα πορεία του στην ΕΟΚΑ Β’ όπου συγκρούστηκε με όλους όσους ασκούσαν μειοδοτική πολιτική ήταν η επιβεβαίωση του ρητού «Κάποτε Αντάρτης - Πάντοτε Αντάρτης». Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο η Ελληνική όσο και η Κυπριακή Βουλή έχουν ανακηρύξει τον Γεώργιο Γρίβα - Διγενή άξιον τέκνον της πατρίδος, με την ανοχή τόσο της ΕΔΑ (το 1959) όσο και του ΑΚΕΛ (το 1974).

Εισαγωγικό σημείωμα της αυτόνομης συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου»:

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας έχει επανέλθει στο προσκήνιο της επικαιρότητας λόγω της απεργίας πείνας που έχει ξεκινήσει, με αφορμή την μεταγωγή του στις φυλακές Δομοκού. Αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα όπως είναι η κρατική εξουσία αδιαφορεί για τους κανόνες που η ίδια έχει φτιάξει στα πλαίσια του κοινοβουλευτισμού, και σύμφωνα με το γράμμα του νόμου αυτή η μεταφορά είναι μια πράξη παράνομη. Το ίδιο παράνομη είναι όμως και η πρόσφατη σκηνοθεσία με την πολυετή δίκη και πρωτόδικη κάθειρξη των Χρυσαυγιτών - με τους οποίους διαφωνούμε σε πολλά - καθώς και η φυλάκιση τους. Για αυτό το θέμα έχουμε γράψει την άποψη μας σε παλαιότερα άρθρα.

Δεν εκπλησσόμαστε ούτε στο ελάχιστο από την τυραννία και την πλάνη των εκάστοτε κυβερνήσεων αφού οι πρώτοι που δέχτηκαν τα πυρά της κουστωδίας που κυβερνάει τον τόπο μας από το ’45 και μετά ήταν οι «Αντιδημοκράτες» και οι «Φασίστες» για όσους έχουν μνήμη και δεν αρνούνται την ιστορική πραγματικότητα.

Το πρώτο βιβλίο του Κουφοντίνα «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» (εκδόσεις Μονοπάτι - Μάιος 2019) ήταν μια πολιτική αυτοβιογραφία. Ένα βιβλίο που σε βάζει στον κόσμο της ένοπλης αντιπαράθεσης με το κράτος σύμφωνα πάντα με το αφήγημα της αριστεράς. Μια προσπάθεια του συγγραφέα να δικαιολογήσει τον σκοπό της 17Ν και να απαντήσει σε ερωτήματα. Φρονούμε ότι αυτή η έκδοση άφησε αρκετές απορίες στον αναγνώστη, αποσιωπήθηκαν πρόσωπα και περιστατικά, και φάνηκε ξεκάθαρα ο σκληρός χαρακτήρας ενός ανθρώπου που μας χωρίζουν ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές.

Το δεύτερο βιβλίο που εκδόθηκε πρόσφατα «Η γεωπολιτική της 17Ν» (εκδόσεις Μονοπάτι - Νοέμβριος 2020) τάραξε τα λιμνάζοντα νερά εντός και εκτός αριστεράς και υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον αφού γίνεται εκτενής αναφορά στις σχέσεις Ελλάδος και Τουρκίας. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι άνθρωποι που δηλώνουν «αλληλέγγυοι» προς τους κρατούμενους ή υποστηρικτές της ακροαριστερής οργάνωσης δεν πρόβαλλαν το βιβλίο αυτό, μάλλον επειδή τους χαλάει το αφήγημα της «ελληνοτουρκικής φιλίας». Η αναφορά στον Αμερικανισμό και στο Ισραήλ είναι μια ακόμη παράμετρος που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη για αυτή την στάση τους. 

Τελικά και αυτό το βιβλίο επιβεβαιώνει μια παλαιότερη θέση, ότι κάποιοι αντίπαλοι παρά το γεγονός ότι κατάπιαν αμάσητη την προπαγάνδα του «αντιφασισμού» επί δεκαετίες, τα τελευταία χρόνια μέσα από διάφορες κινήσεις και εκδόσεις επαναφέρουν στο προσκήνιο και πάλι το εθνικό πρόταγμα, απορρίπτουν τα κηρύγματα της μιαρής antifa που κυριαρχεί σήμερα στην ελληνική αναρχία και στην άκρα αριστερά και επαναπροσδιορίζουν την σκέψη τους απέναντι στις γεωπολιτικές εξελίξεις. Ακόμη και από τα υπόγεια των φυλακών κάποιοι που είναι «απέναντι» ταυτίζονται άθελα τους έστω, με τις εθνικές ιδέες και απορρίπτουν τον επιδοτούμενο εθνομηδενισμό.

Η βιβλιοκριτική του κ. Γιώργου Λιερού για το πόνημα του «Λουκά» της μαρξιστικής 17Ν που γράφτηκε στις 17.12.2020 στην ναυαρχίδα του «αντιφασισμού» την γνωστή Εφημερίδα των Συντακτών, δείχνει με συγκρατημένο τρόπο είναι η αλήθεια, την «αγωνία» μιας μερίδας της καθεστωτικής αριστεράς να μην τονιστεί ιδιαίτερα η προσέγγιση του Κουφοντίνα απέναντι σε επίκαιρα θέματα όπως οι διεκδικήσεις του Εντογάν στο Αιγαίο και η σταδιακή μετατροπή της χώρας μας σε βάση της Ισραηλινής πολεμικής μηχανής. Μέσα από το γραπτό αυτό ο συνεργάτης της ΕΦΣΥΝ ανάμεσα σε άλλα «ομολογεί» ουσιαστικά την μετάλλαξη της αριστεράς και την συνοδοιπόρων της σε βραχίονα της πλουτοκρατίας και των διεθνών αφεντικών οι οποίοι με την πολιτική τους καταστρέφουν τα έθνη και τις πατρίδες και καλοδέχονται την αντικατάσταση του ελληνικού λαού από πληθυσμούς της Ασίας και της Αφρικής.

Το τι υπήρξε η 17Ν μπορεί εύκολα κάποιος να το κρίνει αν διαβάσει την ιστορία της, τα χτυπήματα της, την διαδρομή της αλλά και τον τρόπο συντριβής της. Εμείς δεν είμαστε εισαγγελείς ή δικαστές για να βγάλουμε επίσημη απόφαση όπως πράττουν οι κομματάρχες και οι αντιφασίστες οπαδοί τους απέναντι στις δίκες των εθνικιστών. Θα τους κρίνει η ιστορία, ο ίδιος ο ελληνικός λαός, και φυσικά οι άνθρωποι που πίστεψαν στις ιδέες αυτές. Θεωρούμε ότι δεν είναι το αποτύπωμα τους στην ιστορία όπως το προβάλλουν κάποιοι αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Η πορεία των οπαδών του Καρλ Μαρξ, του Περονιστή Ερνέστο Γκεβάρα αλλά και του Άρη Βελουχιώτη που υπήρξαν οι κύριες μορφές επίδρασης των εν λόγω αριστεριστών θυμίζει το αδιέξοδο αντίστοιχων οργανώσεων του εξωτερικού και την σταδιακή αποκοπή τους από τον παλμό της ελληνικής κοινωνίας.

Το άρθρο που ακολουθεί του συναγωνιστή Ευρύμαχου - και με αφορμή την επέτειο θανάτου του Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα που είναι η 27^η Ιανουαρίου 1973 - είναι μια ιστορική απάντηση στην ανιστόρητη (;) αναφορά του Κουφοντίνα στο 2^ο βιβλίο του «Η γεωπολιτική της 17Ν» και συγκεκριμένα στην σελίδα 157 όπου κάνει λόγο για τον Στρατηγό Γρίβα και την δράση της ΕΟΚΑ Α’ κατά την διάρκεια της κρίσης του Σουέζ τον Οκτώβρη του 1956.

Γράφει ο συναγωνιστής Ευρύμαχος:

Καθώς φαίνεται, είναι δύσκολο για έναν ριζοσπάστη Μαρξιστή να αποδεχθεί την ανωτερότητα ενός Εθνικιστικού αντιστασιακού κινήματος όπως η ΕΟΚΑ Α’ και την ιδιοφυία του Στρατηγού Γρίβα, κάτι που εννοείται μπορεί να δικαιολογηθεί ψυχογραφικά. Με αυτόν τον τρόπο δικαιολογείται το να ρίχνει «μπηχτές» στους πραγματικά αυθεντικούς εθνικιστές αγωνιστές, επειδή αυτοί δεν ανήκουν στο δικό τους στρατόπεδο. Επειδή η πραγματική αντι-ιμπεριαλιστική αντίσταση γεννήθηκε μέσα από τον εθνικισμό και τον διακαή πόθο για ένωση με την μητέρα Πατρίδα. Είναι  μεταφυσική, καθοδηγούμενη από τις φωνές των προγόνων. Είναι καθολική, προκύπτει από το ρομαντικό ένστικτο και δεν χρειάζεται προπαγάνδα για να κατακτήσει τις καρδιές των ανθρώπων. Δεν αποτελεί την κοινωνιολογική μαγγανεία ενός έμμισθου μάγου, είναι αγνή και εντελώς οργανική.

Κάποιες φορές η μόνη προϋπόθεση για την εκδήλωση της είναι η ύπαρξη ενός χαρισματικού ηγέτη. Στην προκειμένη περίπτωση του Γεωργίου Γρίβα. Οι φωνές που αποσκοπούν στη μείωση της αξίας του λοιπόν, το πράττουν με έκδηλη ζηλοφθονία ή από έλλειψη της ιστορικής γνώσης;   

Ο οποιοσδήποτε ανατρέξει σε πρωτογενείς πηγές της εποχής, μπορεί εύκολα να καταλήξει ως προς το εάν «O Πατριωτισμός του Γρίβα υποχωρούσε κάθε φορά που έπρεπε να περάσουν Αγγλικά στρατεύματα από το νησί προκειμένου να χτυπήσουν τους λαούς που εξεγείρονταν κατά της αποικιοκρατίας» όπως γράφει ο Δημήτρης Κουφοντίνας στο βιβλίο του. Θυμίζω προς όλους ότι οι καλύτεροι συνεργάτες των Άγγλων ήταν φυσικά ο Νίκος Ζαχαριάδης και μια μερίδα της Κυπριακής αριστεράς μελών του ΑΚΕΛ που «ρουφιάνεψαν» αμέσως την ταυτότητα του Διγενή στις Βρετανικές αρχές. Το Α.Κ.Ε.Λ είχε την αξιοπρέπεια να ζητήσει συγγνώμη για τους χειρισμούς του στο ξεκίνημα του αγώνα.

Για να πάμε στο προκείμενο λοιπόν  κατά την περίοδο των επιχειρήσεων στην Αίγυπτο, δεν υπήρξε ούτε κατάπαυση του πυρός από τη μεριά της ΕΟΚΑ ούτε οποιαδήποτε είδους διευκόλυνση προς τους αποικιοκράτες. Η περίοδος που εξετάζουμε είναι ουσιαστικά εκείνη του Σεπτεμβρίου - Δεκεμβρίου 1956. Κατά τον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη γινόντουσαν οι απαραίτητες προπαρασκευαστικές ενέργειες για την εμπλοκή. Στο τέλος του Οκτώβρη ξεκινούν και σταματούν τον Δεκέμβρη με την απόσυρση των τελευταίων στρατευμάτων στις 22 του μηνός. Καθ' όλο αυτό το διάστημα η δράση της Ε.Ο.Κ.Α ήταν σφοδρή και αδιάλειπτη. Ο Γρίβας σαφώς και δεν είχε διατάξει καμία μείωση των πληγμάτων παρ' όλο που του δόθηκαν οι αφορμές όπως θα δούμε παρακάτω.

Εκεχειρία, κηρύχθηκε στις 16 Αυγούστου του 1956  ως ένδειξη καλής θέλησης ''αφήνων το πεδίον ελεύθερον εις την διπλωματίαν και την πολιτικήν προς εξεύρεση λύσεως'' όπως γράφει ο Γρίβας στα απομνημονεύματα του. Η απόφαση του αυτή ήρθε μετά από αμφιταλαντεύσεις και διαφόρους προβληματισμούς. Ο Διγενής γνώριζε πως το ζήτημα της Αιγύπτου συνδεόταν άμεσα με αυτό της Κύπρου. Θεωρούσε πως κατά τις διαπραγματεύσεις εκείνης της περιόδου με τον Μακάριο, οι Άγγλοι επιθυμούσαν να κερδίσουν χρόνο έτσι ώστε μετά την ''εκκαθάρισην της καταστάσεως εις το Σουέζ'' να στραφούν πιο ορμητικά προς την Κύπρο.  Για αυτό τον λόγο κατά βάθος όχι μόνο δεν ήθελε παύση της δράσης αλλά στόχευε στην κλιμάκωση της τους ερχόμενους μήνες όταν αυτή η αναγκαστική αναστολή ενεργειών θα τελείωνε. Μάλιστα με την επέμβαση στην Αίγυπτο να βρίσκεται στα σκαριά, όπως αναφέρει στόχευε στη φύλαξη δυνάμεων σε έμψυχο υλικό οι οποίες θα ήταν αναγκαίες για τις επιθέσεις εκείνου του διαστήματος. 

Μετά την τραγελαφική προτροπή του κυβερνήτη Χάρντινγκ για παράδοση της Ε.Ο.Κ.Α, εκεχειρία δεν υπήρξε στην ουσία ποτέ και διατάχθηκε αμέσως επανάληψη της δράσης προς μεγάλη χαρά του Γρίβα, καθώς θα ήταν σε θέση να καταρρίψει έμπρακτα της φημολογίες του τύπου περί αδυναμίας της οργάνωσης. Στις 22 Σεπτεμβρίου γίνεται πρόταση για νέα εκεχειρία από τον βουλευτή του εργατικού κόμματος, Φράνσις Νόελ Μπαίκερ η οποία και απορρίπτεται. Σε περίπτωση που ο Διγενής ήθελε να κάνει όντως τα στραβά μάτια στην επέμβαση των Άγγλων, αυτή ήταν η ευκαιρία του, έτσι ώστε οι δεύτεροι να προετοιμαστούν και να φέρουν εις πέρας την επιχείρηση τους ανενόχλητοι. 

Επειδή όμως ξέρουμε ότι η παραπάνω άποψη ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, η επόμενη ενέργεια της Ε.Ο.Κ.Α ήταν η ανατίναξη του αεροδιαδρόμου του Ακρωτηρίου τα μεσάνυχτα στις 23 του ίδιου μήνα. Οι δολιοφθορείς τοποθέτησαν τέσσερις ωρολογιακές βόμβες οι οποίες προκάλεσαν δύο μεγάλα ρήγματα με αποτέλεσμα να αχρηστευθεί ο διάδρομος για 25 ολόκληρες μέρες. Είχαν προηγηθεί εντυπωσιακές ενέργειες όπως εκείνη στις 9 του μήνα με δυο νεκρούς στρατιώτες στο στρατόπεδο του αεροδρομίου της Λευκωσίας. Ενώ οι άμοιροι Άγγλοι ετοιμαζόντουσαν για ένα αποφασιστικό πλήγμα σε μια ανεξάρτητη χώρα, οι απώλειες τους στο νησί για τον Σεπτέμβριο, ανέρχονταν σε 13 νεκρούς και 57 τραυματίες. Απάντησαν με μια σειρά από επιχειρήσεις στον Πενταδάκτυλο στις 4 Οκτωβρίου στις οποίες συμμετείχαν 3.000 στρατιώτες, ακολουθούμενες από αντίστοιχες στο Τρόοδος. Οι βάσεις τους όμως στην Επισκοπή και την Δεκέλεια συγκλονίστηκαν επίσης από εκρήξεις. Στον απόηχο τους, οι Βρετανοί απαγόρευσαν την κυκλοφορία των στρατιωτών τους στις πόλεις για λόγους ασφαλείας. 

Έντρομοι για το τι θα ακολουθούσε, έφεραν στο νησί ειδικά εκπαιδευμένους ''ανθρωποκυνηγούς''. Μέσα σε όλα αυτά, σημειωνόντουσαν στάσεις και λιποταξίες στον Βρετανικό στρατό, γεγονός που καταδεικνύει για χιλιοστή φορά την πυγμή της δράσης της Ε.Ο.Κ.Α, το διάστημα της επέμβασης  στο Σουέζ. Ενδεικτικά αναφέρουμε εκείνες της 10^ης Οκτωβρίου του 56' από το αεροδρόμιο της Λευκωσίας και αυτές των αρχών του Δεκεμβρίου που δημοσιεύθηκαν από το B.B.C. Αξίζει να πούμε πως ένα απόσπασμα στρατιωτών στο Σουέζ, στασίασε και μετά το τέλος των επιχειρήσεων αρνήθηκε να επιστρέψει στην Κύπρο με συνέπεια να γυρίσει στην Αγγλία! Από τις αρχές του Οκτώβρη παρατηρείται αυξητική τάση πληγμάτων των Ελλήνων της Κύπρου εθνικιστών αγωνιστών έναντι των καταπιεστών τους. 

Ενδεικτικά θα αναφέρουμε μερικές: Στις 3 Οκτωβρίου στην Κυρήνεια δολοφονήθηκε στρατιώτης και 4 μέρες μετά στην ίδια περιοχή, δυο μέλη των δυνάμεων ασφαλείας. Στις 11 του μηνός στο χωριό Μεσόγη, εξερράγη βόμβα με αποτέλεσμα 2 τραυματίες. Δυο μέρες αργότερα, το σύστημα ύδρευσης του Ακρωτηρίου υπέστη δολιοφθορά. Στις 21 του ιδίου μηνός εξερράγη βόμβα στην Επισκοπή η οποία τραυμάτισε  4 Βρετανούς ενώ στις 23, σκοτώθηκαν από βόμβα δύο και τραυματίστηκαν 6 από την αντάρτικη οργάνωση του τομέα Λευκωσίας. Την ίδια μέρα φονεύθηκαν 2 και τραυματίστηκαν 5, στο γήπεδο της ανωτέρας σχολής Λευκονοίκου. Την 28^η, σκοτώθηκαν δύο στο Στρουμπί από νάρκη που τοποθέτησε ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Μόνο στον τομέα της Κυρήνειας για τον μήνα Οκτώβριο ο απολογισμός ήταν 5 νεκροί Βρετανοί.

Λίγο πριν την εμπλοκή των Αγγλογάλλων, στις 26 Οκτωβρίου του 1956 προέκυψε ακόμα μια πρόταση για εκεχειρία. Αυτή τη φορά από τον Έλληνα πρόξενο με αφορμή την εγγραφή του Κυπριακού στην ημερήσια διάταξη του Ο.Η.Ε. Τώρα θα ήταν η μεγάλη ευκαιρία του Διγενή να κηρύξει αναστολή της δράσης μόλις ελάχιστες μέρες πριν την επιχείρηση ''Μusketeer'' εφόσον ήθελε δήθεν τόσο πολύ να διευκολύνει τους Βρετανούς. Μόνο που η πρόταση όπως σωστά μαντέψατε απορρίφθηκε για μια ακόμη φορά. Οι ενέργειες της Ε.Ο.Κ.Α εντάθηκαν με ενέδρες σε κομβόι, και δολιοφθορές σε στρατόπεδα. Στις 30 Οκτωβρίου το βράδυ, σημειώθηκε απόπειρα δολοφονίας του υπεύθυνου του Special Branch εν ονόματι Wideson έξω από το σπίτι του.  Συνολικά τον επίμαχο μήνα οι Άγγλοι είχαν 14 νεκρούς και 32 τραυματίες.

Την άνοιξη ποιός πρόδωσε - Γιώργου Κοτσώνη / Κώστα Μόντη

Μουσικό σχολείο Λευκωσίας 

Οι Βρετανοί επιχείρησαν και επίσημα μαζί με τους Γάλλους εναντίον της Αιγύπτου, στις 31 Οκτώβρη. Τον κύριο μήνα των επιχειρήσεων τους, οι αποικιακές δυνάμεις υπέστησαν και τις μεγαλύτερες απώλειες σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο για αυτό και τον ονόμασαν οι ίδιοι «Μαύρο Νοέμβριο». Παραθέτουμε ομοίως επιλεγμένες περιπτώσεις επιθέσεων των αγωνιστών. Μόλις τη δεύτερη μέρα του μήνα, ένας Άγγλος στρατιώτης σκοτώνεται από ηλεκτρική βόμβα στην Λεμεσό. Την επομένη στην ίδια περιοχή ακόμα ένας νεκρός. Στις 4 του μηνός, 3 νεκροί και 7 τραυματίες Βρετανοί μετά από ενέδρα στην Άσσια, στην οδό Λευκωσίας - Αμμοχώστου. Ταυτόχρονα, άλλοι δυο νεκροί από ενέδρα. Την δωδέκατη μέρα του μήνα, στην επαρχία της Λευκωσίας σκοτώθηκε ένας στρατιώτης και τραυματίστηκαν 4. Ιδιαίτερα δραστήριος και ο τομέας Λάρνακας με πολλές δολιοφθορές, εκρήξεις αναρίθμητων βομβών και ρίψεις χειροβομβίδων κατά στόχων ξεκινώντας από τις δυο του μηνός, τακτικά έως και τις 27. Σημαντική είναι και η δολοφονία του Μπέβαν, γιατρού και πράκτορα της Inteligence Service που σημειώθηκε στις 8 Νοέμβρη.

Την ίδια μέρα και αφού καταφθάνουν στο σημείο στρατιωτικά αυτοκίνητα προς διερεύνηση του φόνου στήνεται ενέδρα η οποία καταλήγει σε ακόμα 3 νεκρούς Άγγλους στρατιώτες. Εκτελεστές της επιχείρησης οι: Λένας, Παπαχριστοφόρου, Χριστοδούλου, Αριστείδου και άλλοι. Στις 26, ένας νεκρός στρατιωτικός στη Λεμεσό. Από τις ενέργειες τις Ε.Ο.Κ.Α δεν γλίτωσαν ούτε οι Γάλλοι που βρίσκονταν εκείνη την περίοδο στο νησί. Παραδείγματα αποτελούν οι περιπτώσεις του Σταύρου Στυλιανίδη και του αείμνηστου αγωνιστή Ηλία Παπακυριακού οι οποίοι σε διαφορετικές περιπτώσεις αφαίρεσαν αξιοσημείωτο αριθμό οπλισμού από Γαλλικά αποσπάσματα.

Συνολικά οι Βρετανοί είχαν ακόμη περισσότερους νεκρούς για τον μήνα Νοέμβριο. Αυτοί ανέρχονται σε 49, και 71 τραυματίες. Μετά τον τραγικό για αυτούς μήνα, συγκρότησαν το ''Q. Patrols'' ένα ειδικό σώμα του Special Branch που αποτελούταν από Άγγλους και Τούρκους αστυνομικούς και χρησιμοποιούσε ιδιωτικά οχήματα. Στις 24 Νοεμβρίου, θεσπίστηκαν νέα μέτρα με τα οποία η ποινή θανάτου επιβαλλόταν για  μεγαλύτερο αριθμό των αδικημάτων. Σε τι χρησίμευαν τα παραπάνω νέα όπλα στη φαρέτρα των Άγγλων αν πιστέψουμε στο αφήγημα περί υποχώρησης του πατριωτισμού του Γρίβα;  Ασφαλώς δεν προχωράς σε τέτοιες κινήσεις καταστολής όταν ο αντίπαλος σου είναι νωθρός και συνεργάσιμος. Η αντίδραση των Βρετανών, οι αριθμοί και οι πάμπολλες ακόμα καταγεγραμμένες ενέργειες των αγωνιστών συνηγορούν προς το αβάσιμο της επίμαχης πικρόχολης διατύπωσης του Κουφοντίνα.

Πηγές:

-- Χρονικόν, Αγώνας Ε.Ο.Κ.Α 1955-1959 - Γεώργιος Γρίβας- Διγενής - Λευκωσία 1972

-- Απομνημονεύματα Αγώνος Ε.Ο.Κ.Α – 1955 - 1959 - Γεώργιος Γρίβας - Διγενής - Αθήναι 1961

-- Οδοιπορικό Ελευθερίας Ε.Ο.Κ.Α -1955-1959 Eυθυμίου - Μίμη Α. Βασιλείου

-- Ιστορία του απελευθερωτικού Αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α - Ανδρέας Βαρνάβας -'Ιδρυμα Απελευθερωτικού Αγώνα Ε.Ο.Κ.Α 1955-1959

-- www.eoka.cy

Λεπτομέρεια φωτογραφίας και το εξώφυλλο του βιβλίου του Σπύρου Παπαγεωργίου «Από την ΕΟΚΑ στην ΕΟΚΑ Β» (Εκδόσεις Επιφανίου) 

Μέλη της ΕΟΚΑ Β' συνοδεύουν τον Εθνικιστή Αντάρτη στην τελευταία του κατοικία.

Στις 27 Ιανουαρίου 1973, στη Λεμεσό, στο κρησφύγετο του, πεθαίνει ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής. Οι συναγωνιστές του θα βγάλουν μία λιτή ανακοίνωση:

 «Έπεσεν ο βαθύσκιος δρυς, υπό την σκιάν του οποίου το Έθνος των Ελλήνων εγνώρισεν ημέρας μεγαλείου και ανατάσεως. Ο μυθικός Διγενής υπέκυψε χθες εις τα μαρμαρένια αλώνια, αφού εκτυπήθη γενναίως με τον Χάροντα» 

“Γεωργίου Γρίβα – Διγενή, Πολιτικά κείμενα 1971 – 1974”: το άγνωστο βιβλίο του στελέχους της ΕΟΚΑ Β' Ελευθέριου Κ. Παπαδόπουλου

 

Το βιβλίο Πολιτικά κείμενα 1971 – 1974 του Γεώργιου Γρίβα – Διγενή είναι  άγνωστο για τους περισσότερους αφού δεν κυκλοφόρησε ποτέ! Κατασχέθηκε ενώ βρισκόταν ακόμα στο τυπογραφείο ενώ λίγες μέρες αργότερα (Ιανουάριος 1977) συνελήφθη και ο επιμελητής - εκδότης του βιβλίου Ελευθέριος (Λευτέρης) Κ. Παπαδόπουλος. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ηγετικό στέλεχος της ΕΟΚΑ Β κατηγορήθηκε για ανάμιξή του στο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου κατά του αρχιεπισκόπου Μακαρίου και αντιμετώπιζε βαρύτατες κατηγορίες.

Μεταξύ άλλων κατηγοριών ήταν και η κατοχή και εκτύπωση στασιαστικών εγγράφων. Τα έγγραφα που επικαλείτο η αστυνομία δεν ήταν τίποτε άλλο από το εν λόγω βιβλίο με τα πολιτικά κείμενα του Γρίβα τα οποία γράφτηκαν κατά την πολυτάραχη περίοδο μεταξύ του 1971 – 1974.

Με το βιβλίο αυτό ο Παπαδόπουλος υπερασπίζεται τoν Γρίβα και τη δράση του ενώ εξαπολύει μύδρους εναντίον του Μακαρίου αλλά και του Γλαύκου Κληρίδη.

Στον πρόλογό του ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, αφού εκθειάζει τον Γρίβα, παραθέτει τα κείμενα του Αρχηγού, θέλοντας όπως γράφει, να δώσει μια σημαντική ιστορική μαρτυρία και να φωτίσει μια σελίδα της ιστορίας «η οποία περισσότερον πάσας άλλης εγνώρισε την πλαστογραφίαν και διαστροφήν, από τους πλείστους εξ όσων ασχολήθηκαν με αυτήν».  

Περιεχόμενα βιβλίου:

Πρόλογος

Εισαγωγή

Μακάριος και Γ. Παπαδόπουλος

Η πρόκλησις

Καλείσθε σεις νέοι!

Προ της καθόδου

Η απόδρασις

Οι Αγγλοαμερικάνοι

Θέλομεν στρατόν του «ΟΧΙ»

Αβάντε λοιπόν Μακάριε

Η συνάντησις

Όχι κ. Γλαύκε Κληρίδη

Το μέλλον της Κύπρου

Αι επιχειρήσεις της Τηλλυρίας

Οι πλαστογράφοι

Απάντησις εις Γ. Παπαδόπουλον

Δύο ερωτήματα

Έτσι υπονομέυθη η Ένωσις

Αποστολή δολοφονίας

Η Γερμανία πληροφορείται

Ας προσέξει ο πρόεδρος

Μακάριος – Κληρίδης

Επίλογος

Παράρτημα (βοηθητικά κείμενα): Η προϊστορία της ανωμαλίας – Τρία αποκαλυπτικά κείμενα – Οι οπαδοί του Μακαρίου – Η Ε.Σ.Ε.Α. απαντά εις Μακάριον – Διεθνής Επιτροπή Νομικών (έκθεσις Τζ. Γκάρρετ) – Αποκαλύψεις Γλ. Κληρίδη.

Το βιβλίο είναι αφιερωμένο «Εις την αγωνίστριαν της Ε.Ο.Κ.Α. η οποία ως γνήσια Ελληνίδα επετέλεσε, κατά τρόπον αξιοθαύμαστον και με αυταπάρνησιν το εθνικό της Χρέος προκειμένου, η Κύπρος να ενωθή με την Μητέρα ΕΛΛΑΔΑ»

Σχετικά με τις κατηγορίες που αφορούσαν το βιβλίο η κατηγορούσα αρχή (δικηγόρος Κώστας Κυπρίδημος) ισχυρίστηκε ότι: Μεταξύ Αυγούστου και 17ης Δεκεμβρίου 1976 εκτύπωσε έγγραφα υπό τον τίτλο "Πολιτικά Κείμενα 1971-74" στο οποίον περιέχονται σχόλια τα οποία είναι ενδεχόμενο να ενθαρρύνουν την προσφυγή σε βία.

Η υπεράσπιση του Λευτέρη Παπαδόπουλου (δικηγόρος Ανδρέας Ευτυχίου) απάντησε ότι: Δεν αποδείχθη υπόθεση γιατί η Κατηγορούσα Αρχή απέτυχε να αποδείξει δόλια πρόθεση του κατηγορουμένου και δεύτερο δεν απεδείχθη η ερμηνεία του υπό κρίση βιβλίου είναι στασιαστικού περιεχομένου. Ο κατηγορούμενος προέβη στη σύνταξη βιβλίου καλοπίστως.

Συγκεκριμένα για την εκτύπωση του βιβλίου "Πολιτικά Κείμενα" το δικαστήριο απεφάσισε:

"Εχοντες υπ' όψιν το περιεχόμενον των σχολίων του κατηγορουμένου, τους χαρακτηριοσμούς τους οποίους ούτος χρησιμοποιεί διά τον Πρόεδρον της Δημοκρατίας, την Κυβέρνησιν, τα όργανα ασφαλείας του κράτους, τας επικρατούσας συνθήκας κατά την περίοδον της εκτυπώσεως του βιβλίου ως ανέφερεν η Κατηγορούσα αρχή των οποίων το Δικαστήριον λαμβάνει δικαστικήν γνώσιν, ευρίσκομεν ότι η κατηργορούσα αρχή απέδειξε πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας και την πρώτην κατηγορίαν ως εκ τούτου ευρίσκομεν τον κατηγορούμενον ένοχον επί της πρώτης κατηγορίας".

Τελικά, στις 10 Αυγούστου 1977 ο τριανταπεντάχρονος τότε Λευτέρης Παπαδόπουλος καταδικάστηκε συνολικά σε φυλάκιση 80 ετών γιατί βρέθηκε ένοχος και στις εννέα κατηγορίες που αντιμετώπιζε (μεταξύ αυτών και η κατηγορία για το βιβλίο) αλλά θα εξέτιε ποινή φυλάκισης ισοβίων δεσμών δηλαδή 30 χρόνων.

Οι άλλες κατηγορίες είχαν σχέση με την παράνομη δράση του ως ηγετικό μέλος της ΕΟΚΑ Β.

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος εξέτισε τελικά εφτά χρόνια φυλάκισης.

Το 2010 ο Ελευθέριος Παπαδόπουλος εξέδωσε δίτομο βιβλίο με τίτλο: Η μαρτυρία μου ενώπιον της Ad Hoc επιτροπής της Κυπριακής Βουλής δια τον "Φάκελον Κύπρου": προδότες και προδοσίες εις βάρος της πατρίδος μου, της γλυκείας Κύπρου (Λευκωσία: [χ.ο.], 2010).

Επίσης, έγραψε την εισαγωγή του βιβλίου: Πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής για το «Φάκελο της Κύπρου» (χωρίς περικοπές - χωρίς συντομεύσεις): με τα ιδιαίτερα πορίσματα της Νέας Δημοκρατίας και του ΚΚΕ (Αθήνα: Ελεύθερη σκέψις, 1989)

Πέθανε τον Μάιο του 2019.

πηγή

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Η συγκλονιστική συνέντευξη του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Β΄ Λευτέρη Παπαδόπουλου σε .pdf στο περιοδικό "Το Αντίδοτο" (Ελληνική Δράση Καλαμάτας τεύχος 2&3 - Αύγουστος 2015&Μάρτιος 2016)