Αποκλειστικό: Συνέντευξη με τον Daimon των "Legion of Doom" (NSBM)

Χαίρε Daimon! Πες μας λίγα ιστορικά στοιχεία για την μπάντα. Πότε ιδρύθηκε και ποιοι την αποτελούν σήμερα; 

Καταρχήν να σας ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον σας και την συνέντευξη. Όσον αφορά τους LOD δημιουργήθηκαν το 1990 από εμένα και ένα φίλο που ήμασταν μαζί στο σχολείο. Βγάλαμε κάποια demo και ένα split 7"ep και το 1995 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο. Η σύνθεση παραμένει η ίδια από την εποχή του πρώτου μας άλμπουμ μέχρι σήμερα.

Ποιες είναι οι πιο σημαντικές κυκλοφορίες σας και από πού μπορεί κάποιος να τις προμηθευτεί;

Ο πρώτος δίσκος το Kingdom of Endless Darkness και το Horned Made Flesh είναι για εμένα οι πιο σημαντικές δουλειές μας. Γενικά δεν είναι εύκολο να βρεις τις δουλειές μας σε κανονικά δισκάδικα και αν υπάρχουν θα είναι στα κρυφά σαν να ζητάς κάτι παράνομο. Αυτοί που ενδιαφέρονται θα πρέπει να κοιτάξουν σε Underground distro και κυρίως μέσω Internet και στο εξωτερικό.

Από όσο γνωρίζουμε είσαι αυτός που έχει την Hades Productions. Πες μας λίγα λόγια για αυτή την προσπάθεια καθώς και τα στοιχεία επικοινωνίας για όσους θέλουν να στηρίξουν

Ο λόγος δημιουργίας της Hades prod. είναι για να κυκλοφορούμε τις δουλειές μας από τους LOD και τα διάφορα άλλα project που έχουμε. Υπάρχουν αρκετά underground distro τόσο σε Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό που διανέμουν τις δουλείες αυτές οπότε μπορούν να τις προμηθευτούν από εκεί όσοι ενδιαφέρονται. 

Σχετικά εδώ: http://www.hades-666.com/

Πως βλέπεις το Ελληνικό Black Metal σήμερα και την σκηνή διεθνώς; 

Μου είναι εντελώς αδιάφορο το Ελληνικό Black Metal και γενικότερα η "σκηνή"... Θεωρώ το BM οτι θα πρέπει να είναι μια μορφή στρατευμένης τέχνης υπέρ της κοσμοθεωρίας του Εθνικοσοσιαλισμού (που φυσικά δεν ισχύει στο μεγαλύτερο ποσοστό του δυστυχώς) κάτι αντίστοιχο με αυτό που κάνουν οι μπολσεβίκοι με άλλα μουσικά ιδιώματα και το καταφέρνουν μια χαρά σε μεγάλο ποσοστό. Και ενώ παρουσιάζονται ως αντισυστημικοί και ασυμβίβαστοι επαναστάτες γίνονται αποδεκτοί και αγκαλιάζονται με στοργή από την μουσική βιομηχανία η οποία σε μεγάλο βαθμό ελέγχετε από τα παιδιά με τις περίεργες μύτες ... Και ο λόγος που γίνεται αυτό είναι γιατί είναι στην πραγματικότητα απόλυτα ακίνδυνοι και ελεγχόμενοι για το σύστημα "επαναστάτες".

Εκεί που το σύστημα της μουσικής βιομηχανίας (και όχι μόνο) δείχνει ανελέητο με λογοκρισία αποκλεισμούς και μποϊκοτάρισμα από όλα τα μέσα είναι στους μουσικούς της Εθνικοσοσιαλιστικής Ιδέας με το φόβο και μόνο μην μεταλαμπαδεύσουν την σπίθα της Ιδεολογίας μας και αφυπνίσουν τους Λευκούς στην θρησκεία του αίματος και της τιμής.

Τάσσομαι επίσης υπέρ της μουσικής πειρατείας διότι τα έσοδα σπάνια πάνε στους δημιουργούς. Θα πρέπει γενικά να υποστηρίζουμε μόνο ανεξάρτητες/underground μπάντες και εταιρείες.

Στην Ουκρανία τα τελευταία χρόνια πραγματοποιούνται συναυλίες με NSBM μπάντες. Συμμετέχουν και Έλληνες συναγωνιστές με μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό. Πως βλέπεις αυτή την μουσικοπολιτική προσπάθεια;

Το βλέπω ως κάτι το θετικό αυτό που γίνεται στην Ουκρανία σαν ένα διάστημα να ήταν η πρωτεύουσα του NSBM και να ήταν το πολιτιστικό γεγονός της πρωτεύουσας τους. Αυτό που συνέβαινε ήταν κάτι το απίστευτο. Παράλληλα με τα μουσικά δρώμενα πραγματοποιούνταν και ομιλίες ιδεολογικού και πολιτικού περιεχομένου δίνοντας την δυνατότητα στους παρευρισκόμενους να συμμετάσχουν σε αυτές. Η διοργάνωση ήταν υποδειγματική ακόμα και στον συναυλιακό χώρο απαγορεύονταν η κατανάλωση του αλκοόλ και του καπνίσματος κάτι που για μας εδώ φαντάζει εξωπραγματικό.

Κάτι αντίστοιχο μικρότερης κλίμακας βέβαια γίνεται και στην Βόρεια Ιταλία μια φορά το χρόνο. Το Hot Shower Festival.

Πρόσφατα γνωστό μέλος των Rotting Christ δεν έχασε την ευκαιρία να εκφέρει έναν "βαρυσήμαντο" antifa λόγο αφού υπήρχε ένα δυσώδες κλίμα που διαμόρφωσε τόσο το κράτος όσο και οι ουραγοί του, ποια η άποψη σου;

Εντάξει αν είναι να πάρουμε στα σοβαρά για το τι λέει ένας τύπος που θεωρείτε Έλληνας και έχει επίσημο fan club της μπάντας του στην Τουρκία, θεωρεί αδέλφια μας μεταλλάδες τους Τούρκους και συμμετέχει μαζί με άλλους "καλλιτέχνες" κάνοντας έρανο για τους πρόσφυγες στην Μόρια ... Πιστεύω είναι ανάξιος λόγου. Όσο για το αν ο Ναζισμός όπως λέει έχει θέση η όχι σε αυτόν τον τόπο ένα πράγμα μόνο θα πω ότι γεννήθηκε και εφαρμόστηκε  η κοσμοθεωρία  του Εθνικοσοσιαλισμού σε αυτή την χώρα.

Πως βλέπεις την κατάσταση στην χώρα μας και τι πιστεύεις ότι φταίει για την κοινωνική σήψη;

Απογοητευτική. Από το κακό στο χειρότερο.

Πιστεύω ότι η παρακμή που υπάρχει στην χώρα μας δεν είναι φαινόμενο αποκλειστικά δικό μας λίγο πολύ υπάρχει σε όλες της δημοκρατικές χώρες... Τώρα οι λόγοι είναι άπειροι αν αρχίσω να τους απαριθμώ δεν θα τελειώσω ποτέ. Απο τους βασικότερους πάντως πιστεύω είναι η έλλειψη της παιδείας επίσης  σημαντικός παράγοντας είναι η φυλετική επιμειξία που έχει υποστεί η χώρα μας για αιώνες  και το κλείνω εδώ για να μην γίνω δυσάρεστος ...

Μετά τη δίκη της Χρυσής Αυγής και την άδικη φυλάκιση των εθνικιστών πως πιστεύεις ότι μπορεί να αντιδράσει ο χώρος μας και σε ποιες υγιείς δυνάμεις μπορεί να στηριχτεί.

Ως ένας άνθρωπος που ασχολείται με αυτόν τον χώρο από τα μέσα της δεκαετίας του '90, μπορώ να πω με σιγουριά ότι το σύστημα κατάφερε ένα βαρύ χτύπημα απέναντι στις ιδέες μας, αλλά ίσως όχι βαρύτερο από κάποια λάθη που ενσυνείδητα έκαναν αυτοί που έλεγχαν τον χώρο. Το να πάρουμε συγχωροχάρτια από του εθνικούς μειοδότες αυτού του συστήματος και το να ξεπουλήσουμε τις ιδέες μας για να το παίξουμε "κάτι άλλο" δεν οδήγησε σε τίποτα άλλο πέρα από το ξεφτίλισμα της ίδιας μας της ύπαρξης, με αντάλλαγμα λίγες χούφτες ψήφων. Αυτό το σύστημα σίγουρα δεν είναι εθνικό δεν είναι όμως και ηλίθιο. Με το να βάλεις το χέρι στην τσέπη σου δεν μπορείς να κρύψεις ότι μέσα στην ψυχή σου θέλεις να το σηκώσεις ψηλά και να ασκήσεις τον πανάρχαιο χαιρετισμό στον Ήλιο.

Γυρίζοντας όμως στο τώρα, ξέρω μόνο ένα πράγμα ότι τα λάθη του χθες μπορούν και πρέπει να διορθωθούν. Μιλώντας και δρώντας ξεκάθαρα, προβάλλοντας μόνο αυτά που στα αλήθεια πιστεύουμε. Θεωρώ ότι η ένωση την υγιών δυνάμεων που έχουν απομείνει στον χώρο είναι μονόδρομος, αρκεί να γίνει πάνω σε υγιείς ιδεολογικές βάσεις και όχι σε ακροδεξιές τσαντιρομαζώξεις.

Ιδεολογικά μου αρέσει να διαβάζω κείμενα του Άρματος και της Ε.Σ.Α. να βλέπω εκπομπές της Αντικαθεστωτικής Επικαιρότητας που ξέρω ότι απηχούν τις απόψεις του Περίανδρου, τον οποίο προσωπικά εκτιμώ, σέβομαι και θαυμάζω.

Και να μην ξεχάσω να αναφέρω και την δράση του Propatria.

Πες μας ποιες θεωρείς ότι είναι οι πιο ποιοτικές μπάντες από την εγχώρια και ξένη σκηνή που με την παρουσία τους βοηθούν στην διάδοση των ιδεών μας ;

Από την εγχώρια σκηνή θεωρώ τους Der Sturmer,Wolfnacht,Hellenic Stompers,DarkThule 

Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον;

Ο καθένας από εμάς ασχολείται και με διάφορα προσωπικά μουσικά project και αυτό το διάστημα εγώ τουλάχιστον είμαι επικεντρωμένος σε κάτι δικό μου.

Έχουμε πάντως ένα καινούργιο κομμάτι σχεδόν έτοιμο και θα βγει ένα split με μια μπάντα από Ιταλία. Δεν έχουμε στα άμεσα σχεδία μας να  κάνουμε νέο δίσκο. 

Ποιο το μήνυμα σας στους αναγνώστες μας;

Σας ευχαριστώ για την υποστήριξη σας και ελπίζω να συνεχίσετε την αξιόλογη δουλεία που κάνετε με το blog σας.

Έρχονται δύσκολες εποχές και θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για ακόμα πιο δύσκολες και δυσάρεστες καταστάσεις.

Ημέρα μνήμης για τον Ιάπωνα Φασιστή Yukio Mishima: αναζητώντας τον Νίτσε

Γύρω στο τέλος του Β’ ΠΠ, ένα ντροπαλό, προικισμένο 19χρονο αγόρι, με μια  φουρτουνιασμένη ψυχή, γεμάτη συγκρούσεις, ανακάλυψε ένα βιβλίο με τον τίτλο “Η γένεση της Τραγωδίας”. Αυτό έμελλε να είναι  για την ζωή του  μια στιγμή απελευθέρωσης και φωτίσματος που ποτέ δε θα ξεχνούσε.

Η Νιτσεϊκή έννοια του Διονυσιακού ως μιας παντεποπτικής, πρωτόγονης δύναμης απ’ την οποία όλοι αναδυόμαστε και στην οποία όλοι τελικά επιστρέφουμε, θα γινόταν μια τεράστια πηγή παρηγοριάς και έμπνευσης για έναν οδυνηρά εσωστρεφή και απομονωμένο νέο. Το όνομα αυτού του νεαρού ήταν Κιμιτάκε Χιραόκα (公威平岡), στην ηλικία, όμως, των 16 ετών, το 1941 πρωτοδημοσίευσε ένα έργο του με το ψευδώνυμο Γιούκιο Μίσιμα (由紀夫三島).

Όσο χειροτέρευε η κατάσταση λόγω του πολέμου, η ιδέα πως όλη η φουρτούνα και η φρενίτιδα στον κόσμο μέσα του και εκτός μπορούσαν να δαμαστούν ώστε να φτιάξουν αιθέριες  Απολλώνιες οπτασίες μιας συγκεκριμένης τέχνης χάρισε στο νου του Μίσιμα μια αίσθηση υπέρβασης που εν τέλη στάθηκε στον πυρήνα της ίδιας της ζωής του αλλά και της δημιουργίας του για πάντα.

“Ο δεσμός του Μίσιμα με τον Νίτσε”, περιγράφει ο πατέρας του μετά τον θάνατό του, “υπήρξε ιδιαίτερα φορτισμένος”. Μια εβδομάδα πριν τον φυσικό, σχεδιασμένο θάνατό του στην ηλικία των 45 το 1970 – την τελική επιστροφή του στην ζωοβόρα πυρά του Διονυσιακού Χάους - ο Μίσιμα σε μια συνέντευξή του μίλησε για την ισόβια επιρροή που άσκησε στην φαντασία του η “Γένεση της Τραγωδίας” και ο “Ζαρατούστρα”. Μετά την τελετουργική του αυτοκτονία, η μητέρα του άφησε ένα βιβλίο του Νίτσε πάνω στον τάφο του για να μπορεί να διαβάζει στην αιωνιότητα.

Ο Μίσιμα δεν έγραφε ή μίλαγε απλά στην γλώσσα του Νίτσε, αλλά υπήρξε, με την πιο καθαρή έννοια της λέξης αυτής, ο “Υπεράνθρωπος”, ένα πρόσωπο συνεχών μεταλλάξεων (“ubergehen”). Ο Μίσιμα ζούσε και ανέπνεε με τον Νίτσε. Με απόλυτα την δύναμη της θέλησης, μετέτρεψε το φιλάσθενο, αδύνατο κορμί του σε μια δική του δημιουργία κάλλους: μυώδη και εύρωστη. Πεπεισμένος πως κατοικούσε σε μια σπηλιά, βημάτισε προς το φως του Ήλιου, απ’ το οποίο λουζόταν καθημερινά ως μέρος των τελετών του. Αρνούμενος να δεχτεί οποιοδήποτε εμπόδιο που στεκόταν στο δρόμο του, έγινε σταρ του σινεμά, φωτογραφική περσόνα, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, κοσμοταξιδευτής, στρατηγός του δικού του στρατού. Έγραψε πάνω σε μια τεράστια ποικιλία στυλ, από έργα Καμπούκι μέχρι διηγήματα sci-fi. Σχεδόν όλα δεμένα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τον Νίτσε.

Όταν ο Μίσιμα αποφάσισε να γυρίσει τον κόσμο για πρώτη φορά, το 1951, διάλεξε ειδικά να ταξιδέψει στην Ελλάδα για να σταθεί πάνω στα ερείπια του θεάτρου του Διονύσου στην Αθήνα. Όταν δέχτηκε να φωτογραφηθεί στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ακόμα συζητιέται το ότι κράταγε ένα σφυρί δίπλα στο κεφάλι του, κάνοντας έτσι την αναφορά του στην πρόταση του Νίτσε περί του φιλοσοφώντας με ένα σφυρί.

Όμως,  ίσως με πιο ενδεικτικό τρόπο, όταν ο Μίσιμα τελικά σχεδίασε το δικό του σπίτι - μια παράταιρη ιταλο-σπανιόλικη δημιουργία μέσα στο σύγχρονο Τόκυο - έστησε στο μέσον του μικρού του κήπου ένα άγαλμα του Απόλλωνα.

Εδώ ήταν που έπαιρνε γύρω στο μεσημέρι το πρωινό του και δεχόταν το φως του Ήλιου. Η Απολλώνια οπτασία βρίσκονταν στο κέντρο του κόσμου της δημιουργίας του Μίσιμα και όλα στη ζωή του γύριζαν γύρω απ’ αυτήν.

Άραγε πώς θα ήταν, εκείνο το ύστατο πρωϊνό όταν αποχαιρετούσε για τελευταία φορά εκείνο το άγαλμα, σημαίνοντας  ένα τέλος για τα οράματα της τέχνης και τα όνειρα περί ομορφιάς.

Κάπου μέσα στην Δίνη του Διονυσιακού, ο Νίτσε και ο Μίσιμα πρέπει ακόμη και τώρα να ανταλλάσσουν σημειώσεις.

Damian Flanagan                                                       

Διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας The Mainichi

Μετάφραση: Ασφάλιος

『忘れてはならない歴史がある』Don't let the history fade away 英霊顕彰プロジェクト

Πρέβεζα - Θ.Γκαϊφύλλιας - ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης

Όταν ο Φασισμός ανήκε στην αριστερά.

 

Το παραδοσιακό αριστερό - δεξιό μοντέλο του πολιτικού τόξου παρουσιάζει τον Φασισμό και τον Μαρξισμό ως διαμετρικά αντίθετες ιδεολογίες. Ο Μαρξισμός θεωρείται ως μια ιδεολογία της άκρας αριστεράς ενώ ο Φασισμός υποθετικά αντιπροσωπεύει μια προοπτική που είναι περίπου όσο πιο άκρα στη δεξιά μπορεί κανείς να πάει.

Ένα άρθρο που πρόσφατα μεταφράστηκε στα αγγλικά από την πορτογαλική Finis Mundis Press, του Eric Norling «Επαναστατικός Φασισμός» κάνει πολλά στο να αποκαλύψει την οπτική του Φασισμού όπως τον θεωρούσε αυτόν ο Μουσολίνι και οι Κοόρτες του και θέτει το θέμα της ιδεολογίας της άκρας δεξιάς υπό αμφισβήτηση.

(Σ.Σ. Ο Δημήτριος Βεζανής στη μελέτη του «Η Κρίσις του Δημοκρατισμού» περιγράφει το Φασισμό ως «κυρίως μια πνευματική κίνησις, μία επανάστασις ψυχών κατά της υφισταμένης τάξεως των πραγμάτων … {…} … ο Φασισμός δεν προτιμά την δουλείαν από την ελευθερίαν. Αλλά βλέπων τον άμεσον, τον μέγα κίνδυνον όστις απειλεί όχι μόνον το παρόν αλλά και το μέλλον της φυλής θέλει να τη σώση πάσει δυνάμει, έστω και με θυσίαν των μεγαλυτέρων ανθρωπίνων αγαθών. Η διαφορά λοιπόν μεταξύ Αντιδημοκρατών και Δημοκρατών δεν είναι ότι οι πρώτοι τάσσονται υπέρ της δουλείας και οι δεύτεροι υπέρ της ελευθερίας. Αλλ’ ότι οι πρώτοι βλέπουν το ν κίνδυνον ενώ οι δεύτεροι δεν θέλουν να ιδούν αυτόν»)

Το έργο αυτό αρχικά εκδόθηκε το 2001 και ο συγγραφές Norling, είναι ένας ιστορικός και δικηγόρος Σουηδός που τώρα ζει μόνιμα στην Ισπανία. Ο Norling παρατηρεί ότι καθόλη τη διάρκεια της νεανικής ζωής του από τα παιδικά χρόνια μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ο Μουσολίνι ήταν όπως κάθε τυπικός αριστερός, όπως π.χ. ο Eugen V. Debs. Ήταν αυτός που αργότερα θα γινόταν γνωστός ως το «Μωρό με τις κόκκινες πάνες» (το οποίο σημαίνει ότι ήταν παιδί επαναστατών σοσιαλιστών γονιών). Σαν νεαρός ο ίδιος ο Μουσολίνι ήταν Μαρξιστής, φανατικά ενάντια στον κλήρο, πήγε στην Ελβετία για να αποφύγει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και είχε συλληφθεί και φυλακισθεί επειδή προέτρεπε σε απεργίες.

Τελικά έγινε αρχηγός στο Σοσιαλιστικό κόμμα της Ιταλίας και φυλακίσθηκε ξανά το 1911 για τις αντιπολεμικές ενέργειές του που σχετίζονταν με την Ιταλική εισβολή στη Λιβύη. Ο Μουσολίνι ήταν τόσο ελπιδοφόρος σαν σοσιαλιστής σε εκείνο το σημείο της καριέρας του που κέρδισε τον έπαινο του Λένιν, ο οποίος τον θεωρούσε τον φυσικό ηγέτη ενός μελλοντικού Ιταλικού σοσιαλιστικού κράτους.

Όταν ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε το 1914, ο Μουσολίνι αρχικά υποστήριζε την αντιπολεμική θέση του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, αλλά τους επόμενους μήνες άλλαξε σε μια θέση υπέρ του πολέμου, θέση που του «πρόσφερε» την διαγραφή του από το κόμμα. Μετά κατατάχτηκε στον Ιταλικό στρατό και πληγώθηκε στη μάχη. Οι λόγοι για την αλλαγή στάσης του Μουσολίνι υπέρ του πολέμου είναι απαραίτητοι για την κατανόηση της πραγματικής προέλευσης και φύσης του Φασισμού και της θέσης του μέσα στο πλέγμα της πολιτικής και θεωρητικής ιστορίας του 20^ου αιώνα.

Ο Μουσολίνι έφτασε να βλέπει τον πόλεμο σαν μια αντί ιμπεριαλιστική πάλη ενάντια σε συντηρητικές δυνάμεις όπως οι Αψβούργοι, οι Οθωμανοί Τούρκοι και η Γερμανία των Hohenzollern που επιτίθονταν σε αυτά τα καθεστώτα σαν αντεπαναστάτες εχθρούς που είχαν καταπιέσει τον σοσιαλισμό. Ο Μουσολίνι επίσης προφητικά πίστευε ότι η συμμετοχή της Ρωσίας στον πόλεμο θα ξυπνούσε αυτό το έθνος στον βαθμό που να είναι ανοιχτό σε μια σοσιαλιστική επανάσταση (που είναι ακριβώς ότι έγινε). Με άλλα λόγια, ο Μουσολίνι θεώρησε τον πόλεμο σαν μια ευκαιρία για να αναπτυχθούν αριστεροί επαναστατικοί αγώνες στην Ιταλία και αλλού.

Όταν το Ιταλικό Φασιστικό κίνημα ιδρύθηκε το 1919, τα περισσότερα από τα ηγετικά στελέχη και τους θεωρητικούς του ήταν, όπως και ο ίδιος ο Μουσολίνι πρώην Μαρξιστές και γενικότερα ριζοσπάστες αριστεροί όπως οι ακόλουθοι του επαναστάτη συνδικαλιστή George Sorel. Τα επίσημα προγράμματα που έβγαλαν οι Φασίστες, μεταφράσεις των οποίων περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Norling, αντανακλούν μια μίξη δημοκρατικών και σοσιαλιστικών ιδεών που θα ήταν κοινή σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή ομάδα της εποχής. Εάν πράγματι τα στοιχεία είναι συντριπτικά ότι ο Φασισμός έχει τις ρίζες του στην άκρα αριστερά τότε από πού πήρε ο Φασισμός τη φήμη του ως ιδεολογία προερχόμενη από τη δεξιά;

Η απάντηση φαίνεται να είναι ένας συνδυασμός τριών βασικών παραγόντων. Η Μαρξιστική προπαγάνδα η οποία δυστυχώς βρήκε τον δρόμο της στην mainstream ιστοριογραφία, η αναθεώρηση των ίδιων των αριστερών επαναστατικών αρχών από τους ηγέτες του Φασισμού και η αναπόφευκτη συμβιβασμοί και οι υποχωρήσεις που έγιναν από τον Φασισμό προκειμένου να πετύχει τον στόχο του να ελέγχει πραγματικά το κράτος. 

Σχετικά με τα πρώτα αυτά ο David Ramsey Steele περιέγραψε την κλασσική μαρξιστική θεώρηση του Φασισμού σε ένα σημαντικό άρθρο σχετικά με την ιστορία του Φασισμού. Το 1930 η έννοια του «Φασισμού» στον αγγλόφωνο κόσμο είχε μετασχηματιστεί από μια εξωτική, ίσως σικ, ιταλική αριστοκρατία σε ένα σύμβολο του κακού για κάθε χρήση. Κάτω από την επιρροή αριστερών συγγραφέων επιβλήθηκε μια θεώρηση του Φασισμού που παρέμεινε κυρίαρχη ανάμεσα στους διανοούμενους μέχρι σήμερα. Και πάει έτσι:

«Ο Φασισμός είναι καπιταλισμός χωρίς τη μάσκα. Είναι ένα εργαλείο του μεγάλου κεφαλαίου, ο οποίος κυβερνά μέσω της δημοκρατίας μέχρι να νιώσει ότι απειλείται θανάσιμα, μετά «απελευθερώνει» τον Φασισμό. Ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ πήραν την εξουσία από το μεγάλο κεφάλαιο επειδή το μεγάλο κεφάλαιο προκλήθηκε από την επαναστατική εργατική τάξη. Φυσικά πρέπει να εξηγήσουμε, μετά, πως ο Φασισμός μπορεί να είναι ένα μαζικό κίνημα και ένα κίνημα που ούτε οδηγείται ούτε οργανώνεται από το μεγάλο κεφάλαιο. Η εξήγηση είναι ότι ο Φασισμός το κάνει αυτό με έξυπνη χρήση τελετουργικών και συμβόλων. Ο Φασισμός σαν ιδεολογική κατήχηση είναι κενός σοβαρού περιεχομένου ή εναλλακτικά το περιεχόμενό του είναι ασυνάρτητος. Η επιρροή του Φασισμού είναι θέμα συναισθημάτων περισσότερο παρά ιδεών. Βασίζεται σε τραγούδισμα ύμνων, κούνημα σημαιών και άλλα μικροπράγματα που δεν είναι τίποτε άλλο παρά παράλογα μέσα που χρησιμοποιούνται από τους Φασίστες ηγέτες που έχουν πληρωθεί από το μεγάλο κεφάλαιο για να ποδηγετούν τις μάζες»

Αυτή η αντίληψη συνεχίζει να είναι η κυρίαρχη αριστερή ανάλυση του Φασισμού και χρειάζεται αρκετή προσπάθεια για να εξηγηθεί γιατί για παράδειγμα Αμερικανικά πολιτικά κινήματα ή φιγούρες που δεν έχουν απολύτως τίποτα κοινό με τον ιστορικό Φασισμό όπως για παράδειγμα το Tea Party ή οι Νεοσυντηρητικοί (ασυνάρτητοι σχολιαστές) του Fox News ή των συντηρητικών ραδιοφωνικών σχολιαστών, συνεχίζουν να είναι αποδέκτες της «φασιστικής» ταμπέλας από ακτιβιστές φιλελευθέρους και αριστερούς.

Η πραγματικότητα της προέλευσης του Φασισμού είναι εντελώς διαφορετική. Οι δημιουργοί του ήταν μια ομάδα αριστερών διανοητών και πολιτικών αντρών των οποίων κοινό σημείο αναφοράς ήταν η κοινή συνειδητοποίηση ότι ο Μαρξισμός ήταν μια αποτυχημένη ιδεολογία. 

Όπως παρατηρεί ο Στιλ:

«Ο Φασισμός ξεκίνησε ως μια αναθεώρηση του Μαρξισμού από Μαρξιστές, μια αναθεώρηση που αναπτύχθηκε σε διαδοχικά στάδια, ώστε τελικά αυτοί οι Μαρξιστές σταδιακά σταμάτησαν να σκέφτονται τους εαυτούς τους σαν Μαρξιστές και τελικά σταμάτησαν να σκέφτονται τους εαυτούς τους ως Σοσιαλιστές. Ποτέ δεν σταμάτησαν να σκέφτονται τους εαυτούς τους σαν Αντιφιλελεύθερους επαναστάτες»

Η κρίση του Μαρξισμού συνέβη στη δεκαετία του 1890. Οι Μαρξιστές διανοούμενοι μπορούσαν να ισχυριστούν ότι μιλούν εκ μέρους μαζικών σοσιαλιστικών κινημάτων σε όλη την ηπειρωτική Ευρώπη, και όμως έχει γίνει ξεκάθαρο εκείνα τα χρόνια ότι ο Μαρξισμός είχε επιβιώσει σε έναν κόσμο για τον οποίο ο Μαρξ πίστευε ότι δεν ήταν δυνατό να υπάρξει. Οι εργάτες γίνονταν πλουσιότεροι, η εργατική τάξη είχε χωριστεί σε τομείς με διαφορετικά ενδιαφέροντα, η τεχνολογική πρόοδος επιταχυνόταν αντί να έρχεται αντιμέτωπη με ένα οδόφραγμα, το «ποσοστό του κέρδους» δεν έπεφτε, ο αριθμός των πλούσιων επενδυτών («μεγιστάνες του κεφαλαίου») δεν έπεφτε αλλά αυξανόταν, η βιομηχανική συγκέντρωση δεν μεγάλωνε, και σε όλες τις χώρες οι εργάτες έβαζαν την χώρα πάνω από τις τάξεις τους.

Οι πρώιμοι Φασίστες ήταν πρώην Μαρξιστές που είχαν φτάσει σε σημείο να αμφισβητούν την επαναστατική δυνατότητα του ταξικού αγώνα, αλλά είχαν επανειλημμένως φτάσει στο σημείο να θεωρούν τον Επαναστατικό Εθνικισμό ως δείχνοντα αξιοσημείωτες πιθανότητες. 

Όπως ο Μουσολίνι είχε σημειώσει σε έναν λόγο στις 5 Δεκεμβρίου του 1914:

«Το Έθνος δεν εξαφανίστηκε. Συνηθίζαμε να πιστεύουμε ότι ήταν κενό περιεχομένου. Αντίθετα βλέπουμε το Έθνος να υψώνεται σαν μια συνταρακτική πραγματικότητα μπροστά μας … ! Η Τάξη δεν μπορεί να καταστρέψει το Έθνος. Η Τάξη αποκαλύπτει εαυτόν ως μια συλλογή ενδιαφερόντων - αλλά το έθνος είναι μια ιστορία συναισθημάτων, παραδόσεων, γλώσσας, κουλτούρας και φυλής. Η Τάξη μπορεί να γίνει ένα βασικό κομμάτι του Έθνους, αλλά το ένα δεν μπορεί να εξαλείψει το άλλο. Ο Ταξικός Αγώνας είναι ένας άσκοπος δρόμος, με αποτελέσματα και συνέπειες οπουδήποτε κάποιος βρίσκει ανθρώπους που δεν έχουν αναδείξει αυτούς στα σωστά γλωσσικά και φυλετικά πρότυπα -όπου το εθνικό πρόβλημα δεν έχει λυθεί οριστικά. Σε τέτοιες περιπτώσεις το Ταξικό κίνημα βρίσκεται να συντροφεύετε από ένα δυσοίωνο ιστορικό κλίμα»

Ο Φασισμός υποδόρια εγκατέλειψε τον ταξικό αγώνα για μια επαναστατική εθνικιστική έκβαση που εξέφραζε την ταξική συνεργασία κάτω από την ηγεσία ενός ισχυρού κράτους που ήταν ικανό να ενώσει το έθνος και να επιταχύνει την βιομηχανική πρόοδο. Πράγματι, ο Στιλ έκανε μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση σχετικά με τις ομοιότητες ανάμεσα στην Ιταλία και τα Μαρξιστικά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του 3^ου κόσμου το δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα:

Η λογική που υπογράμμιζε την αλλαγή της θέσης τους ήταν ότι δυστυχώς θα γινόταν επανάσταση όχι της εργατικής τάξης είτε στα ανεπτυγμένα κράτη είτε σε λιγότερα ανεπτυγμένα κράτη όπως η Ιταλία. Η Ιταλία ήταν μόνη της και το πρόβλημα της ήταν το χαμηλό βιομηχανικό της ισοζύγιο. Η Ιταλία ήταν ένα έθνος εκμεταλλευόμενων προλεταρίων ενώ οι πλουσιότερες χώρες ήταν κορεσμένα έθνη μπουρζουάδων. Το Έθνος ήταν ο μύθος που θα ένωνε τις παραγωγικές τάξεις πίσω από έναν αγώνα για να μεγεθύνουν τις εξαγωγές. Αυτές οι ιδέες επικάλυψαν την προπαγάνδα του 3^ου Κόσμου τις δεκαετίες ’50 ’60 στις οποίες εμπνευσμένες ελίτ σε οικονομικά χαμηλές χώρες εκπροσωπούσαν λιγότερο τις δικές τους αλλά με σχολαστικό ανθρωπιστικό ρόλο σαν «προοδευτικές» γιατί αυτό θα επιτάχυνε την ανάπτυξη του 3^ου Κόσμου. Από τον Nkrumah μέχρι τον Κάστρο οι δικτάτορες του 3^ου Κόσμου θα ακολουθούσαν τα βήματα του Μουσολίνι. Ο Φασισμός ήταν μια πλήρης «πρόβα κουστουμιού» για τον μεταπολεμικό 3^ο Κόσμο.

Κατά τη διάρκεια των 23ων χρόνων στην εξουσία το καθεστώς του Μουσολίνι σίγουρα έκανε αξιοσημείωτους συμβιβασμούς με τα παραδοσιακά συντηρητικά συμφέροντα όπως την μοναρχία, το μεγάλο κεφάλαιο και την καθολική εκκλησία. Αυτοί οι πραγματιστικοί συμβιβασμοί γεννημένοι από την πολιτική ανάγκη είναι ανάμεσα στα στοιχεία που τυπικά αναφέρουν οι αριστεροί σαν δείγματα της δεξιάς φύσης του Φασισμού. Όμως υπάρχουν αρκετά στοιχεία ότι ο Μουσολίνι βασικά παρέμεινε ένας Σοσιαλιστής καθόλη τη διάρκεια της πολιτικής ζωής του. Έως το 1935, δεκατρία χρόνια αφού ο Μουσολίνι πήρε την εξουσία με την πορεία προς τη Ρώμη , το 75% της ιταλικής βιομηχανίας είχε ήδη ή κατευθείαν εθνικοποιηθεί ή βρεθεί κάτω από αυστηρό κρατικό έλεγχο. Πράγματι ήταν κυρίως προς το τέλος τόσο της ζωής του όσο και της ζωής του καθεστώτος του που η οικονομική πολιτική του Μουσολίνι ήταν κατά τον κύριο λόγο αριστερή. Αφού έχασε για λίγο την εξουσία, για μερικούς μήνες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1943 ο Μουσολίνι επέστρεψε στην ηγεσία του Ιταλικού κράτους με γερμανική βοήθεια και έστησε αυτό που ονομάστηκε «Ιταλική Σοσιαλιστική Δημοκρατία» (Σ.Σ. Repubblica Sociale Italiana). 

Το καθεστώς επίμονα εθνικοποίησε όλες τις εταιρίες που απασχολούσαν περισσότερους από 100 εργάτες, αναδιένειμε τα σπίτια που προηγουμένως ανήκαν στους εργοδότες, προχώρησε σε αναδασμό της γης και είδε έναν αριθμό προεξεχόντων Μαρξιστών να ενώνονται με την κυβέρνηση του Μουσολίνι, ανάμεσα στους οποίους και ο Nicola Bombacci, ο ιδρυτής του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και προσωπικός φίλος του Λένιν. Αυτά τα γεγονότα περιγράφονται με αξιοσημείωτες λεπτομέρειες στο έργο του Norling.

Φαίνεται ότι η ιστορική πικρή αντιδικία ανάμεσα στους  Μαρξιστές και τους Φασίστες είναι λιγότερο μια αντιδικία μεταξύ δεξιάς και αριστεράς και περισσότερο μια διαμάχη μεταξύ πρότερων παιδιών της αριστεράς. Αυτό δεν θα έπρεπε να δημιουργήσει κάποια ιδιαίτερη έκπληξη δεδομένης της συνήθειας των ριζοσπαστικών αριστερών γκρουπών για αιματηρές σεχταριστικές έριδες. Πράγματι θα μπορούσε να γίνει φανερό με επιχειρήματα ότι ο αριστερός «αντιφασισμός» έχει τις ρίζες του στη ζήλια ενός πιο πετυχημένου συγγενή περισσότερο παρά σε κάτι άλλο. Όπως επισήμανε ο Στιλ:

«Ο Μουσολίνι πίστευε ότι ο Φασισμός είναι ένα διεθνές κίνημα. Περίμενε ότι και η παρηκμασμένη μπουρζουάζικη δημοκρατία και ο δογματικός Μαρξισμός - Λενινισμός παντού θα υποχωρούσαν μπροστά στον Φασισμό, ότι ο 20^ος αιώνας θα ήταν ένας αιώνας του Φασισμού. Όπως και οι αριστεροί ανταγωνιστές του υποτίμησε την αντοχή τόσο της δημοκρατίας όσο και του φιλελευθερισμού της ελεύθερης αγοράς. Αλλά στην ουσία η πρόβλεψη του Μουσολίνι εκπληρώθηκε: Το μεγαλύτερο κομμάτι του ανθρωπίνου πληθυσμού κατά το δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα κυβερνήθηκαν από κυβερνήσεις που επί του πρακτέου ήταν πιο κοντά στον Φασισμό απ' ότι ήταν είτε στον φιλελευθερισμό είτε στον μαρξισμό - λενινισμό. Ο 20ος αιώνας ήταν πράγματι ο Φασιστικός αιώνας»

Μετάφραση από antistasi.info

Οι πραγματικοί αντιεξουσιαστές.

 

Κωνσταντίνος Στυλιανού: “Μουσική και λόγος για την Ιδέα”

Κωνσταντίνος Στυλιανού: “Μουσική και λόγος για την Ιδέα”

Βιογραφικό:

Γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1970 και σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, κάτοχος μεταπτυχιακού στην επιστήμη της Μουσικολογίας και Μουσικοπαιδαγωγικής καθώς και μεταπτυχιακού στην Εκπαιδευτική Ψυχολογία (MSc). Από το 1995 διδάσκει στην Μέση Εκπαίδευση και παράλληλα φοιτά στο τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Έχει εκδώσει δύο ψηφιακούς δίσκους με δικές του συνθέσεις και μελοποιήσεις ("Κατά Μέτωπον" 2012 και "Μία Μέρα" 2018), τρεις ποιητικές συλλογές με γενικό τίτλο «Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ» ("Οι μικρές ιστορίες του Πανός" 2009, "Η παραμυθία του Πανός" 2014,"Η εκδίκηση του Πανός" 2019), την εθνομουσικολογική μελέτη με τίτλο "Φυλετική συνείδηση και Ελληνική δημώδης μουσική" 2019 καθώς και τρία διηγήματα στην πρώτη Κυπριακή Ανθολογία Λογοτεχνίας του Φανταστικού ("Στο ποτάμι του χρόνου" 2017).

Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την ερευνητική και συγγραφική δραστηριότητα που αφορά στις θεραπευτικές επιδράσεις της Μουσικής σε σωματικό, νοητικό και ψυχικό επίπεδο. 

Cd: ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟΝ του Κωνσταντίνου Στυλιανού

Το cd με γενικό τίτλο ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟΝ του Κωνσταντίνου Στυλιανού κυκλοφόρησε το 2012 από το Skinhouse HELLAS και την S-Crew Records. Είναι ένα χωρίς προηγούμενο cd για την πολιτικοποιημένη ελληνική σκηνή αφού μουσικά κινείται στο χώρο του folk/rock και έντεχνου ροκ αν και θα αδικούσαμε οποιαδήποτε ταμπέλα για το συγκεκριμένο δίσκο.

Πρόκειται για ένα μοναδικό ημίωρο μουσικό ταξίδι, με πλείστα τα συναισθήματα να σε κατακλύζουν ακολουθώντας το. Μελαγχολία, νοσταλγία, πόνος, αλλά και ελπίδα, ζωντάνια και χαρά είναι τα χαρακτηριστικά του δίσκου.

Περιλαμβάνει τα πιο κάτω τραγούδια :

Κατά Μέτωπον

Λευκωσία – Μπέλφαστ

Μαύρο Πουκάμισο

Οδικός Κώδικας

Για τα παιδιά μας

Ζήτω η Νίκη

Πατρώα Γη

Σαλπάραμε

Στο εξώφυλλο του δίσκου ο Κωνσταντίνος Στυλιανού γράφει :

«Η ΑΛΗΘΕΙΑ της τέχνης μας μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να ΣΒΗΣΕΙ το ΣΚΟΤΑΔΙ. Πολύ καιρό έμεινες στην κατάψυξη. Ανάμεσα σε χιλιάδες νεκρούς, ΑΝΟΙΞΕ τα ΜΑΤΙΑ, διέκοψε την σιωπή και σταμάτα την κατρακύλα. Έτσι θα πάρει ΠΝΟΗ η γειτονιά μας και ο ΕΡΩΤΑΣ θα γεμίσει τον ελεύθερο αέρα. Αφιερωμένος ο δίσκος αυτός σε όλους όσους είναι ακόμα ΖΩΝΤΑΝΟΙ, σε όσους πιστεύουν στον ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ, στον ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ, ενάντια στην κατοχή για την ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ.» Κωνσταντίνος Στυλιανού

Μπορείτε να προμηθευτείτε το cd ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟΝ στο link εδώ

ΤΙΜΗ: 10,00€

Cd: ΜΙΑ ΜΕΡΑ του Κωνσταντίνου Στυλιανού

Τον Αύγουστο του 2018 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΛΟΓΧΗ ο δίσκος ΜΙΑ ΜΕΡΑ. Ο δίσκος αυτός αποτελεί τον δεύτερο σταθμό της μουσικής διαδρομής του Κωνσταντίνου Στυλιανού που υπηρετεί το εθνικό/κοινωνικό/πολιτικό τραγούδι μέσα από την τέχνη της μουσικής.

Περιέχει 12τραγούδια εκ των οποίων τα οκτώ είναι μελοποιημένα ποιήματα των Κωστή Παλαμά, Παντελή Μηχανικού, Λουκά Σταύρου, Αριστοτέλη Καλέντζη, Μάριου Αγαθοκλέους, Άγγελου Δημητρίου και τέσσερα του δημιουργού του δίσκου. Τα τραγούδια αυτά  εκφράζουν μέσα από τους στίχους τους μια ξεχωριστή αντίσταση στο σήμερα μέσα από τον εθνικισμό και τον σοσιαλισμό.

Περιεχόμενα:

1. Μια Μέρα

Στίχοι: Κωνσταντίνος Στυλιανού

2. Καλημέρα Λεμεσός

Στίχοι: Κωνσταντίνος Στυλιανού

3. Ένα κερί

Στίχοι: Αριστοτέλης Καλέντζης

4. Εαρινό (Στην μνήμη των Γιώργου Φουντούλη και Μανώλη Καπελώνη)

Στίχοι: Άγγελος Δημητρίου

5. Αμμόχωστος

Στίχοι: Μάριος Αγαθοκλέους

6. Είμαι η οργή σου

Στίχοι: Λουκάς Σταύρου

7. Πατέρες

Ποίηση: Κωστής Παλαμάς

8. Στον δάσκαλο

Ποίηση: Κωστής Παλαμάς

9. «Ίτε»

Ποίηση: Παντελής Μηχανικός

10. Ψυκτικοί θάλαμοι

Στίχοι: Κωνσταντίνος Στυλιανού

11. Ένα μικρό παιδί

Στίχοι: Κωνσταντίνος Στυλιανού

12. Έλληνες Κένταυροι

Στίχοι: Αριστοτέλης Καλέντζης

Η τιμή του cd είναι στα 10,00€ και μπορεί κάποιος να το παραγγείλει στο link εδώ

Ποίηση : Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ

Το 2008 ο Κωνσταντίνος Στυλιανού κυκλοφόρησε το πρώτο μέρος της ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ με τίτλο ΜΙΚΡΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ. Η αυτοέκδοση του Πάνα ήταν μια ποιητική αναφορά στην καταγωγή, στον Έρωτα και στον Λόγο του καθημερινού βίου. Εκεί που η Ανάσταση αναιρεί τον Θάνατο και η φαντασία παραδίδει το φως στον Άνθρωπο. Μια συνάντηση με σκέψεις και στοχασμούς, που μας οδηγούν σε μια διαδρομή με τέρμα τα άδυτα της ψυχής και του μυαλού.

Όμως «Το τελευταίο τέλος πνίγηκε στο φως της τελευταίας ατέλειωτης νύχτας. Το κεφάλι της ψυχής στη λαιμητόμο του έρωτα λούστηκε στο αίμα ανεξάντλητου φόβου. Και η Ανάσταση παγιδεύτηκε σε μία αλκοολούχα μετάληψη. Η αυγή με βρήκε να περιμένω τα λουλούδια των φίλων μου».

Η πρώτη εμφάνιση του Πάνα ήταν μια αναφορά στο χθες, στο σήμερα και στο αύριο και διήρκησε 12 χρόνια. Μια διαδρομή στην καθ’ ημάς Ανατολή με αφετηρία την μακρινή Θούλη.

Το 2014 κυκλοφορεί την ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ και ολοκληρώνει το έργο της τριλογίας του Πανός το 2020.

Η ποιητική συλλογή με γενικό τίτλο «ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις εδώ

Μελέτη δοκίμιο : «Φυλετική Συνείδηση και Ελληνική Δημώδης Μουσική»

Η μουσικολογική μελέτη με γενικό τίτλο  «Φυλετική Συνείδηση και Ελληνική Δημώδης Μουσική» κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2019 από τις εκδόσεις  Αναζητήσεις. Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο συγγραφέας παρουσιάζει την καταγωγή και την διαδρομή της Ελληνικής δημοτικής μουσικής μέσα από την εθνοφυλετική συνείδηση των Ελλήνων. Ο Κωνσταντίνος Στυλιανού θεωρεί ότι η αισθητική ανάγκη της κοινότητας προσδιορίζει την αληθινή μουσική. Επικεντρώνεται στην σύνδεση της μουσικής παράδοσης της φυλετικής μας καταγωγής σε σχέση με την κοινωνική μας συνείδηση του χθες και του σήμερα. Θεωρεί ως πρωταρχικό σκοπό την δημιουργία εκείνων των συνθηκών που θα ευνοήσουν την έναρξη ενός ιδεολογικού πολέμου για την ριζική ανακατάταξη της κοινωνίας με βάση τον πολιτισμό.

Περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο στο link εδώ

Συνέντευξη με τον Γάλλο διανοούμενο Renuad Camus «Οι εξουσιαστές θέλουν ανθρώπους χωρίς ρίζες»

Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο

Πολλά θα καταλάβουμε από την συνέντευξη του Renaud Camus, ενός Γάλλου διανοούμενου, που δεν ανήκει στον λεγόμενο “πατριωτικό χώρο”. Και μάλιστα αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα αφού δεν είναι κακός “φασίστας”, οπότε τα λόγια του πονάνε ακόμη περισσότερο το σύστημα.

Δεν είναι εύκολο να βρεις τον Renaud Camus. Και αυτό όχι μόνο επειδή ζει, σχεδόν απομονωμένος σε ένα κάστρο στα Πυρηναία, μακριά από όλους αλλά γενικά είναι ένας άνθρωπος μοναχικός. Και φυσικά δεν αποφεύγει τον διάλογο, αντίθετα τον αντιμετωπίζει με ηρεμία, με επιχειρήματα, αλλά και με ευχαρίστηση. Απλά δεν θέλει ετικέτες που σήμερα όλοι αρέσκονται να βάζουν.

Παρόλα αυτά οι ιδέες του είναι δυνατές και ρίχνουν οποιοδήποτε ιδεολογικό τείχος. Τα βιβλία του διαβάζονται από πολλούς και δημιουργούν αίσθηση.

Αλλά τα βιβλία που έκαναν τον μεγαλύτερο θόρυβο είναι αυτά που ασχολούνται με το φαινόμενο, που ο ίδιος ονομάζει “Le Grand Remplacement”, δηλαδή η Μεγάλη Αντικατάσταση και φυσικά όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι ένα θέμα “πολιτικά ορθό”. 

Εκεί μέσα εξηγεί το γιατί πραγματοποιείται η αντικατάσταση των λαών, σε βάρος των Ευρωπαίων. Ασκεί σκληρή κριτική στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου την ισλαμική επίδραση και προτείνει τρόπους για την αντιμετώπιση τους. Και όπως καταλαβαίνει κάποιος, τέτοια βιβλία δεν μεταφράζονται εύκολα σε άλλες γλώσσες διότι κάνουν “κακό”.

Τι σας ώθησε να γράψετε για την ” Μεγάλη Αντικατάσταση”;

Η απελπισία, η ελπίδα..!

Τι ακριβώς εννοείτε με την ονομασία Μεγάλη αντικατάσταση;

Δεν είμαι σίγουρος ότι πρόκειται με μια ονομασία. Περισσότερο θα το έλεγα ένα Σύνταγμα αν προτιμάτε μια ορολογία πιο επίσημη. Αλλά εδώ μιλάμε για ένα φαινόμενο, την αντικατάσταση ενός λαού και ενός πολιτισμού. Την πραγματοποίηση, σαν εφιάλτης, της διάσημης ατάκας του Brecht: “αν η κυβέρνηση δεν είναι ευχαριστημένη από τον λαό, δεν πρέπει να κάνει άλλο από το να εκλέξει άλλον λαό”. Ακριβώς αυτό που συμβαίνει στην Γαλλία. Η σοσιαλιστική κυβέρνηση, έχασε το εκλογικό της σώμα και τώρα ψάχνει να βρει ένα άλλο που είναι, οι μετανάστες. Αλλά το φαινόμενο αυτό πλέον είναι πανευρωπαϊκό.

Ποιος επεξεργάστηκε αυτό το σχέδιο;

Καμία ρίζα δεν έχει αυτό το σχέδιο, απλά μπορούμε να πούμε για πρακτικούς λόγους, αυτούς που το χρησιμοποιούνε όπως για παράδειγμα το σοσιαλιστικό κόμμα, που ήθελε να αποκτήσει ένα δικό του καινούργιο κοινό. Μάλιστα σε μερικά έγγραφα του ΟΗΕ, υπάρχουν αναφορές για ανάγκη εθνικής μετατροπής της Ευρώπης με την ίδια ορολογία, remplacement (αντικατάσταση). Ωστόσο, πιστεύω κυρίως σε μια δύναμη γιγαντιαίων μηχανισμών με ιστορικής, οικονομικής, ιδεολογικής ακόμη και οντολογικής βάσης, σε σημείο που οι άνθρωποι είναι απλά γρανάζια μεταξύ άλλων και χειραγωγούνται από διάφορες καταστάσεις. Αυτό που ονομάζουμε remplacement, η ιδεολογία που προωθεί την μεγάλη αντικατάσταση, γεννήθηκε από το τερατούργημα της Βιομηχανικής επανάστασης και των παραμέτρων της με έναν δογματικό αντιρατσισμό.

Μέσα σε αυτά περιλαμβάνονται ράτσες και λαοί που διαλέχτηκαν μέσω μιας διοικητικής απόφασης, θελημένης και απαραίτητης στην εποχή της μεταβιομηχανοποίησης του ανθρώπου, ο οποίος πλέον θεωρείται αντικαταστάσιμος και χωρίς ρίζες, χωρίς κουλτούρα και πολιτισμό, χωρίς έθνος! Ότι ο άνθρωπος είναι αντικαταστάσιμος με τον ίδιο, είναι απαραίτητο, έτσι ώστε να είναι εναλλάξιμος με τις μηχανές από τη μία πλευρά και με τα προϊόντα που κατασκευάζονται από την άλλη.

Εσείς πιστεύετε ότι καταφέρνουν να πραγματοποιήσουν την αντικατάσταση;

Δεν είναι ότι τα καταφέρνουν, είναι ότι το ολοκληρώνουν με μια ταχύτητα απίστευτη που βασίζεται σε μια εισβολή μεταναστών.

Πως κρίνετε την συμπεριφορά της Ευρώπης στην διαχείριση της μετανάστευσης;

Η Ευρώπη απειλείται από μια τρομερή ώθηση του θανάτου, ένα μίσος που την σπρώχνει στην αυτοκτονία. Έχει να κάνει με το παρελθόν της και τους διάφορους πολέμους, ίσως όχι τόσο άμεση σε αποτέλεσμα αλλά με επιπτώσεις στην ιστορία. Ο ρατσισμός με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είχε φτάσει σε ένα επίπεδο να χωρίσει την Ευρώπη. Τα τελευταία χρόνια αντιθέτως πρέπει να πούμε ότι ο αντιρατσισμός, αυτός ο “κομμουνισμός του 21ου αιώνα”, όπως λέει ο Alain Finkielkraut, μπορεί να φέρει σε πέρας την αποστολή. Θα μετατρέψει την μεταναστευτική εισβολή σε μια “ανθρώπινη κρίση”, ή αλλιώς, σε έναν “προσφυγικό συναγερμό”, με τις γνωστές συνέπειες.

Τι πρέπει να κάνουμε για να σταματήσουμε αυτές τις εισβολές μεταναστών;

Να αρνηθούμε με δράσεις και νομοθετικές αλλαγές την διαδεδομένη ιδέα ότι η Ευρώπη είναι ένα Ελ Ντοράντο, έτοιμη να σκορπίσει οποιαδήποτε στιγμή χρήματα για να έρθουν οικογένειες μεταναστών και ότι επιδοτεί πλουσιοπάροχα την ίδια την κατάκτηση της.

Ποιο το βάρος του Ισλάμ σε αυτήν την μεταναστευτική εισβολή;

Λίγο πιο πάνω από τα τρία τέταρτα θα έλεγα. Ίσως τέσσερα πέμπτα. Αλλά να λάβουμε υπόψη ότι είναι η μοναδική ομάδα ανάμεσα στους κατακτητές, που διαθέτει οργανωμένες κοινοτικές δομές και θα είναι η μόνη που θα απορροφήσει τα οφέλη αυτής της εισβολής.

Τι ευθύνες έχει η πνευματική ελίτ της αριστεράς;

Όχι μεγαλύτερη από αυτών της Δεξιάς, οι οποίοι είναι ακριβώς το ίδιο υπέρ της Μεγάλης αλλαγής (o ίδιος το ονομάζει αντικαταστάτες). Η μοναδική διαχωριστική γραμμή που μετράει σήμερα σε επίπεδο πνεύματος, ηθικού, πολιτικής, αλλά και ακτιβισμού είναι εκείνη μεταξύ αντικαταστατών και μη αντικαταστατών. Οι τελευταίοι είναι οι αντικαταστάσιμοι που δεν θέλουν να αντικατασταθούν. Και φυσικά υπάρχουν και αυτοί, που είναι και οι περισσότεροι και πιο δυνατοί. Είναι σαν τα πουλιά του Χίτσκοκ: “περιμένουν την σειρά τους”. Οι αντικαταστάτες είναι τρελοί: αντικαθιστούν έναν λαό, ο οποίος έχει αποχαυνωθεί από την λήθη και από την υπερβολική τεχνολογία, μαστιγωμένο, νευριασμένο, λοβοτομημενο , χωρίς ταυτότητα, με έναν λαό φανατικά φυλετιστή. Σκάβουν τον τάφο τους. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι την ίδια ώρα σκάβουν και τον δικόν μας.

Τι σκέφτεστε για την σύγκρουση των πολιτισμών που αναφέρει ο Samuel P. Huntington; Κυρίως: έχουμε ακόμη έναν πολιτισμό να υπερασπιστούμε;

Όσον με αφορά, είμαι φανατικά με αυτόν. Το έχω διαβάσει το βιβλίο του σε βάθος και το βρίσκω καθημερινά μπροστά μου, ακόμη και σε δευτερεύοντα πράγματα που δεν τους δίνουμε σημασία. Για παράδειγμα η Ελλάδα. Όλη η κρίση της Ελλάδος των τελευταίων μηνών, έχει αναφερθεί και αναλυθεί στο βιβλίο του, το οποίο έχει εκδοθεί 20 χρόνια πριν. Το ότι έχουμε έναν πολιτισμό να υπερασπιστούμε είναι μια πραγματικότητα. Αλλά σας διαβεβαιώνω ότι είναι πολύ άρρωστος. Η Μικρή Αντικατάσταση, είναι αυτή της μη κουλτούρας ή της βιομηχανικής κουλτούρας, που ζημιώνει την πραγματική και προηγείται της Μεγάλης Αντικατάστασης.

πηγή

Gabriele D'Annunzio: αμφιλεγόμενος αλλά εξαιρετικός

Ο Γκαμπριέλε Ντ' Ανούντσιο (Gabriele D'Annunzio) ήταν Ιταλός ποιητής, δημοσιογράφος, δραματουργός, σεναριογράφος, δοκιμιογράφος, θεατρικός συγγραφέας, πολιτικός και στρατιώτης στη διάρκεια του Α΄ Παγκ. Πολ., αλλά κι επιφανής εθνικιστής. Ο ρόλος του στη πολιτική αμφιλεγόμενος λόγω της επιρροής του στο φασισμό και της ιδιότητας του σαν -υποτίθεται- προπομπού του Μουσολίνι. Υπήρξε απ' τους περιφημότερους ποιητές της εποχής του, επηρέασε γενιές Ιταλών συγγραφέων και προκάλεσε έντονες εντυπώσεις σ' όλη την Ευρώπη. Για την αεροπορική του δράση στον Α΄ Παγκ. Πόλ., που στοίχισε την απώλεια όρασης από το ένα μάτι, τη προπαγανδιστική του πτήση πάνω απ' την εχθρική Βιέννη και την εν συνεχεία κατάληψη του Φιούμε (η σημερινή Ριέκα), που οργάνωσε κι εκτέλεσε επικεφαλής ατάκτων, θεωρήθηκε εθνικός ήρωας της Ιταλίας. Η ποιητική του φήμη συναγωνιζόταν αυτήν των ερωτικών και συγγραφικών σκανδάλων του. Γεννήθηκε 12 Μάρτη 1863 στη Πεσκάρα της επαρχίας Abbruzzi και πέθανε από εγκεφαλικό 1η Μάρτη 1938 στο Γκαρντόνε Ριβιέρα της Μπρέσσια, σε ηλικία 75 ετών. Η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη σε μνήμα από λευκό μάρμαρο, στο νεκροταφείο Il Vittoriale degli Italiani. 

Το 1883 νυμφεύτηκε τη δούκισσα Maria Hardοuin di Gallese, τη 1η του σύζυγο που θα του χαρίσει 3 παιδιά, το Mario (1885-1964) τον Gabriellino (1886-1945) και τον Ugo Veniero (1887-1945). Το 1890 η Maria αποπειράθηκε ν' αυτοκτονήσει κι ο γάμος τους κατέληξε σε διαζύγιο. Το 1891 γνωρίστηκε µε τη πριγκίπισσα Maria Gravina Cruyllas di Ramacca από τη Σικελία, που το 1892 έγινε η 2η σύζυγός του. Μαζί της έζησε ως το 1898, όταν διαλύθηκε ο γάμος τους. Επέστρεψε στην Ιταλία με την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου πολέμου και τέθηκε επικεφαλής των οπαδών της συμμετοχής της Ιταλίας στον πόλεμο, θέση που υποστήριξε μαχητικά μ' έντονη αρθρογραφία, δημόσιες ομιλίες, ακόμη και με τα ποιήματά του. Η αεροπορική του δράση στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, -κατατάχθηκε εθελοντικά στην Αεροπορία-, του στοίχισε το ένα του μάτι, όταν στους Λογχοφόρους της Νοβάρα, το 1916, στη διάρκεια μιας πτήσης υποχρεώθηκε σε αναγκαστική προσθαλάσσωση, τραυματίστηκε κι έχασε μερικώς την όρασή του. Πραγματοποίησε προπαγανδιστική πτήση στη Βιέννη τον Αύγουστο του 1918 κι αναδείχθηκε σε εθνικό ήρωα της Ιταλίας. Υπήρξεν υπέρμετρα ανδρείος στο πεδίο της μάχης, επέδειξε πίστη δίχως όρια στους άντρες του αλλά κι αξεπέραστη σκληρότητά, καθώς πίστευε ότι: "...ο μόνος τρόπος για να κερδίσει μία φυλή το σεβασμό είναι να χύσει το αίμα των τέκνων της". Υπηρέτησε και στο ναυτικό εκτός της αεροπορίας. κι έλαβεν επιίσης μέρος στη ναυτική επιχείρηση του Μπούκαρι. 

Καταγόταν από πλούσια οικογένεια γαιοκτημόνων με ισχυρή πολιτική επιρροή. Γονείς του ήταν ο Φραντσέσκο Πάολο Ραπανιέτα κι η Λουίζα ντε Μπενεντίκτις. Στα 12 του γράφεται στο Κολλέγιο Τσικονίνι στο Πράτο, όπου έλαβε κλασσική παιδεία μ' εξαιρετικές επιδόσεις. Όταν το 1878, έφηβος πια, θα διαβάσει τις Βάρβαρες Ωδές του Τζοζουέ Καρντούτσι, του 'στειλε επιστολή όπου του εξέφραζε την επιθυμία ν' ακολουθήσει τα χνάρια του. Το 1881 εγκαταστάθηκε στη Ρώμη, για να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο της, όπου γρήγορα έγινε ο πρωταγωνιστής της λογοτεχνικής και κοσμικής ζωής, δίχως να αποφοιτήσει. Τα χρόνια της παραμονής του στη Ρώμη του επέτρεψαν να συνειδητοποιήσει τις κλίσεις του, ενώ οι έρωτες, οι μονομαχίες, οι δίκες, τα χρέη ήταν οι πρώτες μορφές με τις οποίες εκδήλωσε το ιδεώδες της ζωής του. Το 1897 εκλέχθηκε βουλευτής στην Ιταλική βουλή, όπου συντάχθηκε αρχικά µε ακραία συντηρητική παράταξη, όμως μετατοπίστηκε ιδεολογικά προς την αριστερά σταδιακά, ενώ παρέμεινε βουλευτής για 3 έτη. Επηρεάστηκε έντονα από τις ιδέες του Νίτσε κι ιδιαίτερα από τη θεωρία του Υπερανθρώπου. Το 1899 μετακόμισε στην υπερπολυτελή έπαυλη La Caponcina στο Σεντινιάνο της Τοσκάνης, κοντά στη Φλωρεντία, με την ηθοποιό Ελεονόρα Ντούζε, την οποία υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το 1910, όταν αναγκάστηκε να διαφύγει στη Γαλλία, κυνηγημένος από τους πιστωτές του. Τη δεκαετία του 1920 είχε στη κατοχή του μία Trikappa Lancia εξοπλισμένη με 8κύλινδρο κινητήρα V, ικανό να φτάνει στην ιλιγγιώδη για την εποχή ταχύτητα των 130 χιλιομέτρων ανά ώρα. 

Υπήρξεν ο εμπνευστής του χαιρετισμού με υψωμένο το δεξί χέρι, στη σύγχρονη εποχή, που εμφανίστηκε στο σινεμά στη ταινία Καμπίρια το 1914. Η ταινία θεωρείται απ' τα έργα που ενέπνευσαν τον ιταλικό εθνικισμό, καθώς παρουσίαζε τους αρχαίους Ρωμαίους ευγενείς ως ήρωες κατά τη διάρκεια του Καρχηδονιακού πολέμου. Ο Γκαμπριέλε Ντ’ Aννούντσιο, που έγραψε το σενάριο θεωρείται ο πατέρας του ιταλικού φασισμού κι αυτός που διέδωσε το χαιρετισμό στην Ιταλία. Το 1919 χρησιμοποίησε το χαιρετισμό στο Φιούμε και το 1926 ο χαιρετισμός έγινε υποχρεωτικός για όλους τους Ιταλούς πολίτες. Το 1922, έπεσε από το παράθυρο της έπαυλης του και τραυματίστηκε σοβαρά. Υποστήριζε φανατικά τον Μουσολίνι, αν κι ο Ντούτσε θεωρούσε ότι ουδέποτε εξασφάλισε την υποστήριξη του «Πάπα» του ιταλικού φασισμού, για τον οποίο είχε πει: "Όταν υπάρχει ένα σάπιο δόντι, έχεις 2 λύσεις. Ή βγάζεις το δόντι και το πετάς ή το γεμίζεις χρυσάφι. Με τον Ντ' Αννούντσιο προτίμησα τη 2η λύση". Ο Λένιν τον είχε χαρακτηρίσει σαν τον μόνο αληθινό επαναστάτη της Ιταλίας στον οποίο λόγω της γενικότερης προσφοράς του, του απονεμήθηκαν οι τίτλοι του Πρίγκιπα του Μοντενεβόζο το 1924 και το 1937, ο τίτλος του Προέδρου της Ιταλικής Ακαδημίας, ενώ στις μέρες μας το πανεπιστήμιο της Πεσκάρα φέρει το όνομα του.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

The Dialectics of Dictatorship. Communism and its Legacy (Black Front Press)

Chapters include

K.R. Bolton - Karl Marx: Profile and Assessment

Troy Southgate - Rerum Novarum and After: The Catholic Response to Communism

Troy Southgate - Distinguishing Features of the Russian Bolshevik Party

Dimitris Michalopoulos - The Loyal Companionship: Communism and the Orthodox Church

Troy Southgate - Red Alert: The German Left and the First World War

Tomislav Sunic - Dysgenics of a Communist Killing Field: The Croatian Bleiburg

Troy Southgate - The Development of Stalinism

Robert Steuckers - Alexander Zinoviev as a Lucid Rebel

Troy Southgate - All Work and No Play: Who Really Benefits from the Marxist Obsession with Labour?

Keith Preston - Marxism: Its Historic Role and Intellectual Legacy

Troy Southgate - Marxism Repeats itself: First as Tragedy, Second as Farce.

 Η ηλεκτρονική διεύθυνση του εκδοτικού οίκου είναι:

           blackfrontpress@yahoo.co.uk

Link Facebook

Το δοκίμιο του Δημητρίου Μιχαλόπουλου έχει τίτλο: The Loyal Companionship: Communism and the Orthodox Church (Δύο σύντροφοι πιστοί ο ένας στον άλλον. Ο Κομμουνισμός και η Ορθόδοξη Εκκλησία).

Βραχεία περίληψη των βασικών ιδεών:

Τα Ευαγγέλια έχουν γραφεί στα ελληνικά. Μία προσεκτική, κατά συνέπεια, ανάγνωσή τους μπορεί να δώσει σχεδόν πλήρη την πραγματική εικόνα του "ιστορικού Ιησού". Αυτό το ξέρει ο ανώτατος κλήρος αλλά όχι και το "χριστεπώνυμο πλήρωμα" της Εκκλησίας. Όπως και να είναι, ο πρώτος πολιτικός/πνευματικός φορέας που προώθησε τη θεωρία του υλισμού δεν είναι ούτε ο Μαρξ αλλά ούτε οι Γάλλοι φιλόσοφοι του 18ου αιώνα. 

Είναι το -ελληνικό- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με τους Κύριλλο Λούκαρι, Πατριάρχη, και Θεόφιλο Κορυδαλλέα, Μητροπολίτη Άρτας (ιδίως τον δεύτερο). Αυτοί είχαν σπουδάσει στην Πάδοβα της Ιταλίας, είχαν ενστερνισθεί την υλιστική ερμηνεία της φιλοσοφίας του Αριστοτέλους, τη διέδωσαν στα Βαλκάνια και την επέβαλαν ως κρατική ιδεολογία στις υπό Φαναριώτες πρίγκηπες Ρουμανικές Ηγεμονίες της Βλαχίας και της Μολδαβίας. 

Έτσι γενικώς η Ορθοδοξία διέπεται από την αρχή της "Διττής Αλήθειας": Μπορεί να είναι κάποιος υλιστής, μαρξιστής, κομμουνιστής, αλλά εφόσον τηρεί τα τυπικώς νοητά θρησκευτικά του καθήκοντα (την Κυριακή στην εκκλησία, εορτασμός του Πάσχα και ανταλλαγή ευχών επί ταις ονομαστικαίς εορταίς) θεωρείται Ορθόδοξος "άριστος". 

Έτσι εξηγείται και το τεράστιο ποσοστό αριστερών στην Ελλάδα (περίπου το μισό των ψηφοφόρων) καθώς και το ότι ποτέ χώρα με πληθυσμό ορθόδοξο δεν ξεσηκώθηκε κατά του Κομμουνισμού. Ακόμη και στη Ρουμανία η κατά του Τσαουσέσκου εξέγερση πυροδοτήθηκε από κληρικό Διαμαρτυρόμενο.

Δύο ακόμη σημεία πρέπει να ληφθούν υπόψη - συγκεκριμένα:

Α) Στη Ρωσία ο Κομμουνισμός δεν θα είχε επικρατήσει χωρίς την υποστήριξη, σιωπηρή στην αρχή και ανοιχτή στη συνέχεια, του Πατριαρχείου Μόσχας. Ο Πέτρος Α΄ ο Μέγας, πράγματι, είχε καταργήσει το Πατριαρχείο Μόσχας στις αρχές του 18ου αιώνα, αλλά ο ρωσικός κλήρος, χάρη στη Ρωσική Επανάσταση του 1917, βρήκε την ευκαιρία να το ξαναϊδρύσει. Ο τελευταίος, μάλιστα,  πριν από την κατάρρευση του Κομμουνισμού Πατριάρχης υπήρξε "επίλεκτο στέλεχος" της KGB. 

B) O Aρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Γ΄ ήτανε ανοιχτά τροτσκιστής. Έπαιρνε λοιπόν οδηγίες από τον Μιχάλη Ράπτη, διάδοχο του Τρότσκυ στην ηγεσία της 4ης Διεθνούς, τις οποίες του μεταβίβαζαν οι Βάσος Λυσσαρίδης και Ανδρέας Παπανδρέου. Έτσι εξηγείται η καταβαράθρωση του Κυπριακού.

Νίκος Καζαντζάκης

 

Αυτόνομη παρέμβαση για την γιορτή της αστικής δημοκρατίας (Αττική)

 

Ας κρατήσουν οι χοροί: το νέο επικοινωνιακό show της Γιάννας …

του Wolverine

Λευκά χρώματα όπως τα λευκά χρώματα της αστικής δημοκρατίας η οποία σηκώνει απέναντι στον αιώνιο εχθρό την σημαία της  παράδοσης.

Λευκά χρώματα όπως λευκά και τα κελιά στα κάτεργα της αστικής δικαιοσύνης.

Λευκά χρώματα όπως λευκά και τα κολάρα της εργοδοτικής παράκρουσης.

Λευκά χρώματα όπως οι τοίχοι στα ψυχιατρεία του καθεστώτος.

Λευκά όλα για να μην υπάρξει το Μαύρο το Κόκκινο το ζωντανό Λευκό της τρίχρωμης Επαναστατικής Σημαίας.

Χωρίς σύμβολα είτε φυλετικά είτε εθνικά είτε θρησκευτικά για να μην προσβληθεί ο εισβολέας.

 Καμιά αναφορά σε μάχες αγώνες και θυσίες. Καμιά νύξη σχετικά με τους Οθωμανούς και τις τραγωδίες που προκάλεσαν. Πουθενά όπλα αφού θέλουν έναν λαό άοπλο.

Σε μικρό μέγεθος οι πρωταγωνιστές του αγώνα για να μην ανασυρθεί η εθνική μνήμη από την λήθη.

 Πλαστικά χαμόγελα που θυμίζουν την σπατάλη του 2004.

Για αυτούς η Επανάσταση - που προδόθηκε - σημαίνει αποστείρωση, αχρωμία, ψυχρότητα, παραίτηση.

Περί Χώρου

 γράφει ο Tyr

Η έννοια του πολιτικού Χώρου (εναλλακτικά έχει χρησιμοποιηθεί και η έννοια της Σκηνής) είναι στατική. Δεν ανήκω σε κανέναν τέτοιο. Ο Χώρος ορίζεται, είναι Επικράτεια. Στην επικράτεια κάποιος πρέπει να επικρατεί, να ηγεμονεύει στην τελική. Εξού ενδεχομένως και οι πολλές συγκρούσεις ... 

Που εκ των πραγμάτων γίνονται μέχρι τελικής επικράτησης και εκμηδένισης του άλλου, του διαφωνούντος. Πρέπει να ξεφύγουμε από αυτήν την λογική. Πρέπει να αντιληφθούμε τους εαυτούς μας ως ένα Ρεύμα. Σκέψης, Δράσης, Πράξης, Πολιτισμού, Μεταπολιτικής ... 

Δεν τολμώ να πω Κίνημα γιατί είμαστε οι Μαύροι Λιγοστοί. Το Ρεύμα δεν το ηγεμονεύει κανείς.  Ένα Ρεύμα λοιπόν και με διαφορετικές τάσεις. Κι ας διαφωνούμε σε σημεία, έτσι θα βγούνε σπινθήρες ... εδώ οι διαφωνίες είναι δημιουργικές.

Έργο μας είναι να ανοίξουμε περάσματα για να διαβεί. Και να το πλαταίνουμε και να το κρατάμε καθαρό. Και - το πιο δύσκολο απ 'όλα - να τ' ανεβαίνουμε κι ανάποδα. Στην ανηφόρα. Να γυρνάμε στις Πηγές. Να πίνουμε τα Νάματα.

Μα τότε πώς θα αναδειχθεί ο Ηγέτης; Αν όχι μέσα από αυτές τις συγκρούσεις για την Χωροκράτεια μας; Ωραία εικόνα, αλλά ταιριάζει περισσότερο σε ντοκιμαντέρ για την Άγρια Φύση.

Ας σκεφτούμε μόνο ότι πίσω από την ανακήρυξη του Χριστού ως Ηγέτη του Πολωνικού κράτους και τον τίτλο του Υποδιοικητή (Sub-comadante) των Ζαπατίστας βρίσκεται η ίδια λογική:

"Κριτής κι αφέντης είναι ο Θεός

Και δραγουμάνος του ο Λαός"

Πρώτα θα πάρουμε τα βουνά. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ιδεολογικά και πνευματικά. Μετά θα βγουν οι Καπετάνιοι. Κοτζαμπάσηδες δεν έχουμε.

Rene Guenon - Ο Ισλαμικός Εσωτερισμός

Ο Ιερός Πόλεμος - Julius Evola.

του Shaykh al-Islām

Είς ένα Hadith περιγράφεται το εξής περιστατικό. Επιστρέφων ο  Προφήτης εκ νικηφόρου εκστρατείας είπε: «Επιστρέφομεν από τον μικρόν ιερόν πόλεμον  εις τον μέγαν ιερόν πόλεμον». Εκ της προαναφερθείσης προτάσεως  δύναται τις να κατανοήσει  το διττόν του χαρακτήρος  του Ισλάμ.  Αυτήν την κατάσταση προσπαθεί ο Abd al-Wāḥid Yaḥyá ή αλλιώς γνωστός ως Rene Guenon, να αναλύσει μέσω των μεταφυσικών εννοιών που προκύπτουν. 

Ο ισλαμικός εσωτερισμός, το Ισλάμ ως γνωσιακή διδασκαλία και η ανατολική μεταφυσική είναι η κύρια πηγή εμπνεύσεως στο παρών βιβλίο. Η διαμάχη αλλά και η αλληλοσυμπλήρωσις του υλικού κόσμου , που μεταβάλλεται συνεχώς , με τον αιώνιο, υπερβατικό και πνευματικό κόσμο που οδεύει εις την πλήρην θέωσην του υποκειμένου είναι το νόημα του παρόντος βιβλίου. 

Το jihad λέξις «απαγορευμένη» στον δυτικό κόσμο, γνωρίζει την εξύψωση από τον συγγραφέα καθώς είναι το μόνο αληθινό και πνευματικό που πρέπει ο άνθρωπος να ακολουθεί. Βέβαια Jihad δεν πρόκειται για διδασκαλία αλλά για μια πραγματικότητα, ένα αίσθημα, μία σκέψη  ή ένα μέσο κατακτήσεως. Ο ιερός πόλεμος ως μέσο για την ανόρθωση του ανθρώπου ενάντια χθαμαλέα υλικότητα των πραγμάτων. Το jihad ως ξίφος για την αποκατάσταση της ισορροπίας και αρμονίας του υλικού αλλά και του πνευματικού κόσμου.  

Επιπλέον ο συγγραφεύς αναφέρεται καθαρώς εις την μεταφυσικήν του ισλαμισμού και τας διαφοράς που προκύπτουν με τις άλλες  μεταφυσικές διδασκαλίας βλέποντας όμως ότι πάσες έχουν κοινόν στόχον που επιδιώκουν να φτάσουν, όμως με διαφορετικές τεχνικές  η κάθε μία.  Η πολεμική του Ισλάμ δεν είναι με τον στενό όρο της υλική κατά ανθρώπων και πραγμάτων συνδέεται κάλλιστα με την αιώνια μάχη του ανθρώπου να κατακτήσει τους ουρανούς υψώνοντας τον εαυτό του μέσω θυσίας και ιερού αγώνος εις το άπειρον.

Σχετικό podcast με αναφορά και στον Rene Guenon εδώ 

(πηγή: Οπλικές Πένες)