ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ

Σημείωμα της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Τὸ Ἔνζυμο» για τον Κουφοντίνα: ‘’Δεν είμαστε ούτε ίσα, ούτε όμοια, «σύντροφοι»’’

Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» στα πλαίσια προβολής του «Αυτονομισμού» καθώς και του ιδεολογικού ρεύματος της «Τρίτης Θέσης» προβάλλει και απόψεις κινήσεων που δεν είναι στον «χώρο» με την στενή έννοια του όρου.

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε από εθνοταυτοτιστές και έρχεται να επιβεβαιώσει έως ένα σημείο μια παλαιότερη άποψη μας για τους «αριστεριστές» την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Υπενθυμίζουμε στους αναγνώστες μας ότι την 27^η Ιανουαρίου 2021 είχαμε αναφερθεί με εκτενές άρθρο στο βιβλίο του Κουφοντίνα στον σύνδεσμο εδώ.

Η παρακάτω δημοσίευση δεν είναι αναγκαίο να εκφράζει το σύνολο των μελών της συντακτικής μας ομάδας.

«Ἔγινε μιὰ ὁλόκληρη συζήτηση γιὰ τὸ ἄν οἱ τρομονόμοι, καὶ πόσοι τρομονόμοι, κι ἐκεῖνο, καὶ τ’ ἄλλο. Ἐμεῖς, ὡς Δίκτυο λέω τώρα, εἴμαστε κατὰ τῆς ὕπαρξης τῶν ἀντιτρομοκρατικῶν νόμων: καὶ τοῦ 187 καὶ τοῦ 187Α. Διότι αὐτοὶ οἱ νόμοι φτιάχτηκαν γιὰ νὰ χτυπήσουν ἀφ’ ἑνὸς τὴν ἀντικαπιταλιστικὴ ἔνοπλη δραστηριότητα μὲ εἰδικὸ κτηνώδη τρόπο, καὶ δεύτερον, γιὰ νὰ ποινικοποιήσουν μὲ ἀκραῖο τρόπο τὴν πολιτικὴ ἀνυπακοὴ καὶ τὴν κοινωνικὴ ἀπειθαρχία. Λοιπόν, θέλουμε νὰ καταργηθοῦν οἱ τρομονόμοι. Παράλληλα, θέλουμε νὰ θεσπιστεῖ μία ἀντιναζιστικὴ νομοθεσία ἐξ’ ἀρχῆς, ποὺ νὰ ἀπαγορεύει τὴν λειτουργία ναζιστικῶν ὀργανώσεων, ἐνῶ οἱ ναζιστὲς εἶναι ἐκτὸς ἀστικῆς δημοκρατίας, εἶναι ἐκτὸς πολιτικῆς σφαῖρας, διότι ἀγωνίζονται γιὰ τὴν καταστροφή, γιὰ τὴν ἐξόντωση. Αὐτὸ εἶναι ποιοτικὴ διαφορά. Καὶ ἐμεῖς ὅπως τὸ καταλαβαίνουμε -ξέρουμε ὅτι πολιτικὰ σὲ μιὰ τηλεόραση εἶναι δύσκολο νὰ γίνει αὐτὴ ἡ διάκριση- ἔχουμε τὴν ἀντίληψη τῆς ταξικῆς μεροληψίας. Θεωροῦμε ὅτι οἱ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου, τῶν ἀγώνων, τῶν συλλογικοτήτων, πρέπει νὰ βάλλονται, νὰ καταστέλλονται καὶ ἀπὸ τὸ Κράτος, ἐνῶ ὅσοι ἀγωνίζονται ἐνάντια στὸ κεφάλαιο, τὸ κράτος καὶ τὴν ἐκμετάλλευση πρέπει νἄχουνε τὴν ὑποστήριξή μας».

Νίκος Γιαννόπουλος, στέλεχος τοῦ «Δικτύου γιὰ τὰ κοινωνικὰ καὶ πολιτικὰ δικαιώματα» [συνιστώσα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ], 14/3/2015, ὁμιλία στὴν ἐκδήλωση «Τὸ ἀντιφασιστικὸ κίνημα μπροστὰ στὴ δίκη τῆς ‘Χρυσῆς Αὐγῆς».

Ἄν αὐτὴ δὲν εἶναι μία ἀπροκάλυπτη πολιτικὴ δήλωση ἀκροαριστεροῦ Παρακρατισμοῦ, τότε τί στὴν εὐχὴ εἶναι;

Εἴμαστε κατὰ τῶν ἀντιτρομοκρατικῶν νόμων ποὺ δίνουν τὴν δυνατότητα στὸ ἀστικὸ κράτος νὰ καταστέλλει αὐστηρὰ τὴν δικιά μας ἔνοπλη πολιτικὴ δράση, ἀλλὰ ζητᾶμε ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ ἀστικὸ κράτος νὰ θεσπίσει νόμους γιὰ νὰ ἀπαγορεύει τὴν νόμιμη πολιτικὴ ὕπαρξη τῶν ἀντιπάλων μας.

Καὶ ἀσφαλῶς οἱ «ναζιστὲς», τῶν ὁποίων τὴν πολιτικὴ ὕπαρξη ζητᾶμε ἀπὸ τὸ ἀστικὸ κράτος νὰ ἀπαγορεύσει, εἶναι αὐτοὶ ποὺ κάθε φορὰ θὰ ὑποδεικνύουμε ἐμεῖς, δηλαδὴ θὰ εἶναι ὅλοι ὅσοι διαφωνοῦμε μαζί μας.

Γιατὶ «ναζιστὴς» θεωρεῖται ἀπὸ τὴν ἐθνομηδενιστικὴ ἀριστερὰ ὅποιος ἀγαπᾶ τὴν πατρίδα του, ὅποιος εἶναι ἀφοσιωμένος στὸ ἔθνος του, ὅποιος ὑπερασπίζεται τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας, ὅποιος πιστεύει στὴν ὀρθοδοξία, ὅποιος θεωρεῖ ὅτι ὑπάρχουν μονάχα δύο φύλα, ὅποιος τέλος πάντων εἶναι ἀντίθετος μὲ τὸν καθολικὸ ἀντικοινωνικὸ μηδενισμὸ τῆς μεταμοντέρνας Ἀριστερᾶς.

Καὶ συνεχίζουμε.

Εἴμαστε κατὰ τοῦ καθεστῶτος τῆς ἀστικῆς δημοκρατίας, ἀλλὰ ἀπαιτοῦμε ἀπὸ τὴν ἀστικὴ δημοκρατία νὰ θέσει ἐκτὸς νόμου τοὺς ἀντιπάλους μας, γιατί... αὐτοὶ εἶναι ἐκτὸς ἀστικῆς δημοκρατίας!

Καὶ ὅποιος εἶναι ἐκτὸς ἀστικῆς δημοκρατίας -ἄκουσον, ἄκουσον- εἶναι ἐκτὸς πολιτικῆς σφαῖρας!

Ἡ ἔννοια τοῦ Πολιτικοῦ γιὰ τοὺς μεγίστους «ἀντικαπιταλιστὲς ἐπαναστάτες», ταυτίζεται μὲ τὴν ἔννοια τοῦ Ἀστικοδημοκρατικοῦ. Ὅποιος εἶναι ἐκτὸς ἀστικῆς δημοκρατίας ἐξοβελίζεται ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν σφαῖρα τῆς πολιτικῆς!

Οὔτε οἱ πιὸ φανατικοὶ φιλελεύθεροι δὲν ἔχουν φθάσει ποτὲ σὲ τέτοιο σημεῖο ἀστικοδημοκρατικῆς λαγνείας ὥστε νὰ ἐξοβελίζουν ὅσους εἶναι κατὰ τῆς ἀστικῆς δημοκρατίας ἀπὸ τὴν ἔννοια τοῦ Πολιτικοῦ. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν... Θάνο Τζήμερο, ὁ ὁποῖος ἀκριβῶς μὲ τὸν ἴδιο ἰσχυρισμὸ ζητεῖ νὰ τεθεῖ τὸ ΚΚΕ ἐκτὸς νόμου, μὲ τὴν βασικὴ διαφορὰ ὅτι αὐτὸς εἶναι ἰδεολογικὰ συνεπής, καθότι εἶναι ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῆς φιλελεύθερης δημοκρατίας καὶ δὲν παριστάνει τὸν ἀντικαπιταλιστή, οὔτε ἐπικαλεῖται τὴν ἀστικὴ δημοκρατία ὅποτε τὸν βολεύει.

Οἱ ἔνθερμοι ἀντίπαλοι τοῦ ἀστικοῦ κράτους φθάνουν στὸ κατάπτυστο σημεῖο νὰ ὑποστηρίζουν τὴν καταστολὴ τῶν ἀντιπάλων τους ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ ἀστικὸ κράτος ποὺ οἱ ἴδιοι ἀντιπαλεύουν.

Καὶ ὅλο αὐτὸ τὸ μνημεῖο ἰδεολογικῆς ἀσυναρτησίας, πολιτικοῦ τυχοδιωκτισμοῦ καὶ ἠθικῆς ἐξαχρείωσης βαφτίζεται «ταξικὴ μεροληψία».

Σὲ αὐτὸ συμφωνοῦμε ἀπολύτως. Μόνο ποὺ πρόκειται γιὰ ταξικὴ μεροληψία ὑπὲρ τῆς ἰθύνουσας τάξης, ὑπὲρ τοῦ φιλελεύθερου πλουτοκρατικοῦ κατεστημένου, ὑπὲρ τοῦ ἀστισμοῦ.

Ὁ κύριος «σύντροφος» ποὺ τὰ γράφει αὐτὰ δὲν εἶναι ἁπλὰ ἕνας ἀπὸ τοὺς τόσους καὶ τόσους μικροπαράγοντες τῆς «ἐπαναστατικῆς Ἀριστερᾶς».

Εἶναι στενὸς φίλος τοῦ Δημήτρη Κουφοντίνα καί, κυρίως-κυρίως, ὁ συγγραφέας τοῦ Προλόγου τοῦ βιβλίου του «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», στὸ ὁποῖο ὁ διαβόητος «φαρμακοχέρης» ἐπιχειρεῖ τὴν πολιτικὴ ἐξιδανίκευση τῆς ὀργάνωσης προκειμένου νὰ ἀφήσει μία πολιτικὴ παρακαταθήκη γιὰ τὴν νέα γενεὰ τῆς ἀκροαριστερᾶς.

Μιᾶς νέας, μεταμοντέρνας ἀκροαριστερᾶς ποὺ ἀποτελεῖ ἀτόφιο ἰδεολογικὸ μοχλὸ τοῦ νεοφιλελεύθερου κοινωνικοῦ μηδενισμοῦ, πού, κατὰ γελοιογραφικὸ τρόπο, ἔχει ἀφομοιώσει καὶ μεταλλάξει τὸν πάλαι ποτὲ μαρξιστικὸ σοσιαλισμὸ ἀνάγοντας σὲ ἰδεολογική του σημαία τὸν οἰκονομισμὸ (τὸν θεμέλιο λίθο τοῦ μαρξισμοῦ περὶ τοῦ πρωτείου τῆς οἰκονομίας ἔναντι τῆς πολιτικῆς -«εἶναι ἡ οἰκονομία ἠλίθιε!»), τὴν κατάργηση τοῦ ἔθνους, τῆς πατρίδας, τῆς οἰκογένειας, τῆς θρησκείας καὶ γενικότερα ὅλων τῶν φυσικῶν καὶ παραδοσιακῶν συλλογικῶν ταυτοτήτων, γιὰ τὴ θεμελίωση μιᾶς παγκόσμιας κοινωνίας, ποὺ θὰ ἀποτελεῖται ἀπὸ μεμονωμένα ἄτομα-φορεῖς ἀτομικῶν δικαιωμάτων -στὴν πραγματικότητα ἕνας κοινωνικὸς χυλὸς ὑποτελῶν τοῦ ὑπερεθνικοῦ κεφαλαίου. Καὶ σύντομα, ὅπως διακηρύττει προσφάτως τὸ Παγκόσμιο Οἰκονομικὸ Φόρουμ (τὸ παγκόσμιο «κόμμα τοῦ Νταβὸς»), θὰ πρέπει νὰ καταργηθεῖ καὶ ἡ ἰδιοκτησία τῶν πολλῶν, ὥστε νὰ ἀποτελεῖ προνόμιο μιᾶς ἐλάχιστης μειοψηφίας κροίσων. Ὁ σύγχρονος καπιταλισμὸς εἶναι «μαρξιστικὸς» καὶ τὸ πρότυπό του εἶναι ἡ Λαϊκὴ Δημοκρατία τῆς Κίνας.

Κατὰ τὸν ἴδιο γελοιογραφικὸ τρόπο βλέπουμε σήμερα τὸν Δημήτρη Κουφοντίνα, τὸ πρόσωπο ποὺ ἔχει ταυτισθεῖ μὲ τὴν 17 Νοέμβρη, μία ὀργάνωση ἡ ὁποία ἰδεολογικὰ ἀνήκει στὸν χῶρο τῆς «πατριωτικῆς ἀριστερᾶς» (βλ. εἰδικὰ τὸ τελευταῖο του βιβλίο «Ἡ γεωπολιτικὴ τῆς 17 Νοέμβρη» γιὰ τὸ ὁποῖο, διόλου τυχαῖα, ἡ Ἀριστερὰ κατάπιε τὴν γλῶσσα της) νὰ στηρίζεται στὴν ἀπεργία πείνας ποὺ κάνει ἀπό... ἀριστεροὺς ἐθνομηδενιστὲς (οἱ δεξιοὶ ἐθνομηδενιστὲς εἶναι στὴν κυβέρνηση) -αὐτοὺς τοὺς ὁποίους ἡ ὀργάνωση στὶς προκηρύξεις της ἀποκαλοῦσε εἴτε συμβιβασμένους ρεφορμιστὲς (ἄν ἐπρόκειτο γιὰ τοὺς σημερινοὺς Συριζαίους) εἴτε «καραγκιόζηδες τῶν Ἐξαρχείων» (ἄν ἐπρόκειτο γιὰ τοὺς σημερινοὺς ἀκροαριστεροὺς καὶ «ἀντιεξουσιαστές»).

Ὅπως καὶ νἄχει τὸ πρᾶγμα, τὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ φίλου καὶ προλογιστῆ τοῦ πρώτου βιβλίου τοῦ Κουφοντίνα δηλώνει σαφῶς μία πολιτικὴ στάση, καὶ κυρίως μιὰ ἠθική.

Τὴν πολιτικὴ στάση τὴν εἴδαμε νὰ ἐκφράζει μὲ τὸν πιὸ κορυφαῖο καὶ γλαφυρὸ τρόπο στὴν μεγάλη συγκέντρωση στὸ Ἐφετεῖο, τὴν ἡμέρα τὴν ἀπόφασης γιὰ τὴν περιβόητη δίκη τῆς «Χρυσῆς Αὐγῆς». Ἡ ἀπόφαση καταδίκης στηρίχθηκε στὸν ἀντιτρομοκρατικὸ νόμο περὶ ἐγκληματῶν ὀργανώσεων (ὁ 187 ποὺ ἀναφέρει ὁ Γιαννόπουλος), ποὺ θέσπισε τὸ ΠΑΣΟΚ, καὶ στὸν ὁποῖο στηρίχθηκε ἡ καταδίκη τῆς 17 Νοέμβρη.

Τότε ἡ Ἀριστερὰ καὶ ἡ Ἀκροαριστερὰ πολὺ σωστὰ τὸν εἶχε στιγματίσει, γιατὶ ὁ νόμος αὐτὸς ταύτιζε τὸ πολιτικὸ ἔγκλημα μὲ τὸ κοινὸ ποινικὸ ἔγκλημα ἐξομοιώνοντας πολιτικὲς ὀργανώσεις μὲ ἐγκληματικὲς συμμορίες. Τοῦτο ὡστόσο, μέσα στὸ ντελίριο τῆς παροιμιώδους πιὰ Ἀριστερῆς Ὑποκρισίας, δὲν τὴν ἐμπόδισε διόλου νὰ χαρακτηρίζει τὴν «Χρυσὴ Αὐγὴ» ὄχι ὡς πολιτικὴ ὀργάνωση ἀλλὰ ὡς συμμορία καὶ νὰ ἀπαιτεῖ τὴν καταδίκη της ὡς ἐγκληματικὴ ὀργάνωση βάσει τοῦ νόμου ποὺ ἡ ἴδια εἶχε στιγματίσει στὴν περίπτωση τῆς 17 Νοέμβρη καὶ τοῦ ΕΛΑ.

Ἡ πολιτικὴ στάση τῆς ἀρραγοῦς ἑνότητας καὶ ὁμοψυχίας μὲ τὸ ἀστικὸ καθεστὼς καὶ τὸ ἀστικὸ κράτος φάνηκε ἐκείνη τὴν ἡμέρα ἔξω ἀπὸ τὸ Ἐφετεῖο, ὅταν σύσσωμος ὁ ἐπίσημος πολιτικὸς κόσμος, ἀπὸ τὴν κυβέρνηση ἕως τὴν ἐλάσσονα ἀντιπολίτευση, (αὐτὸ ποὺ ἡ «Ἐφημερίδα τῶν Συντακτῶν» σὲ πρωτοσέλιδό της ὀνόμασε «Τεῖχος τῆς Δημοκρατίας»), τὸ σύνολο τῶν μεγάλων συγκροτημάτων τοῦ Τύπου, ὅλες οἱ μεγάλες κοινωνικὲς ὀργανώσεις τῆς χώρας -ὅ,τι, τέλος πάντων, συγκροτεῖ τὸ ἐπονομαζόμενο Σύστημα- μαζὶ μὲ τὴν «ἐπαναστατικὴ ἀριστερὰ» καὶ τὸν «ἀντιεξουσιαστικὸ χῶρο» ἔγιναν Ἕνας Ἄνθρωπος γιὰ νὰ καταδικάσουν τοὺς «ἐχθροὺς τῆς Δημοκρατίας» στὸ πρόσωπο ἑνὸς ἀκροδεξιοῦ πολιτικοῦ κόμματος ποὺ τὸ πολιτικὸ σύστημα ἔπρεπε νὰ βγάλει ἀπὸ τὴν μέση μὲ μία ἐντελῶς ἀνυπόστατη κατηγορία (ὅτι ἡ ἡγεσία της διέταξε τάχα τὴν δολοφονία Φύσσα), ἐπειδὴ δὲν μπόρεσε νὰ τὸ ἀφομοιώσει, ἀφοῦ προηγουμένως τὸ χρησιμοποίησε ὡς πολιτικὴ φάκα γιὰ νὰ ἐγκλωβίσει καὶ νὰ ἐξουθενώσει τὰ «ἀκραία στοιχεῖα» τῆς «ἄλλης πλευρᾶς», μὲ ἐπικεφαλῆς της ἕναν ἡμιπαράφρονα ἡγετίσκο, ποὺ ἤδη ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ‘80 βρισκόταν στὸ μισθολόγιο τῆς ΚΥΠ.

Ἐκείνη τὴ μέρα φάνηκε ξεκάθαρα ἡ βαθιὰ σύμπνοια ὁλόκληρου τοῦ πολιτικοῦ φάσματος -ἀπὸ τὴν ἄκρα Ἀριστερὰ ἕως τὴν κοινοβουλευτικὴ ἄκρα Δεξιὰ- ἡ ἑνότητα τῆς πολιτικῆς, οἰκονομικῆς καὶ πνευματικῆς ἰθύνουσας τάξης καὶ τὸ πολύχρωμο καὶ πολυπλόκαμο μέτωπο τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας.

Ἐκείνη τὴ μέρα πέσαν οἱ μάσκες δεκαετιῶν γιὰ πολλοὺς «ἀσυμβίβαστους ἐπαναστάτες» κι ὁ καθένας ἔδειξε τί πραγματικὰ ἦταν.

Καὶ ἐπρόκειτο ἁπλῶς γιὰ ἕναν εἰκονικό, δοκιμαστικὸ συναγερμὸ τοῦ καθεστῶτος.

Μιᾶς καὶ ὁ πυρῆνας τῆς ἐξουσίας γνώριζε πάρα πολὺ καλὰ ὅτι ὁ ξεδοντιασμένος καὶ αὐτοεξευτελισμένος Μιχαλολιάκος καὶ οἱ σύν αὐτῷ οὐδόλως ἀποτελοῦν ἀπειλὴ γιὰ τὸ Σύστημα.

Ἦταν ὅμως ἡ εὐκαιρία τόσο γιὰ μία μεγάλη ἄσκηση ἑτοιμότητας γιὰ νὰ ἐπιδειχθεῖ ἡ ἑνότητα τῶν δυνάμεων τοῦ καθεστῶτος καὶ γιὰ νὰ δηλωθεῖ ἡ νομιμοφροσύνη πρὸς τὸ Σύστημα ἀπ’ ὅλους.

Ἦταν ὅμως πρωτίστως καὶ ἡ ἐκδήλωση μιᾶς ἠθικῆς στάσης.

Μιᾶς ἠθικῆς συνέπειας λόγων καὶ ἔργων γιὰ ὅσους ἀνθρώπους διατείνονται ὅτι βρίσκονται ἀπέναντι στὸ Σύστημα, ὅποια κι ἄν εἶναι ἡ «ἀκραῖα» ἰδεολογική τους τοποθέτηση.

Καὶ ἀποδείχθηκε γιὰ τὴν «ἐπαναστατικὴ Ἀριστερὰ» καὶ τὸν «ἀντιεξουσιαστικὸ χῶρο» μιὰ ἐκδήλωση ἠθικῆς ἀχρειότητας τὸ ὅτι ἔσπευσαν, μὲ τέτοια μάλιστα σπουδὴ καὶ προθυμία, νὰ προσκυνήσουν τὸ «Τεῖχος τῆς Δημοκρατίας», τὸ Ἀστικὸ Καθεστώς.

Καὶ μάλιστα αὐτὸ τὸ Ἀστικὸ Καθεστὼς ποὺ ἔχει διαπράξει ὅλα τὰ γνωστὰ φοβερὰ ἐγκλήματα τῆς τελευταίας δεκαετίας.

Αὐτὸς ὁ «ἐπαναστατικὸς χῶρος» ταυτίσθηκε ἐκείνη τὴν ἀποφράδα μέρα μὲ τὴν πιὸ σάπια, τὴν πιὸ βρωμερὴ καὶ τὴν πιὸ ἐγκληματικὴ γενεὰ τοῦ ἀστικοῦ καθεστῶτος στὴν ἱστορία τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας.

Τώρα, τὴν ὥρα ποὺ ἡ ζωὴ τοῦ Κουφοντίνα κρέμεται ἀπὸ μία κλωστή, μπορεῖ ἄραγε νὰ ἀναλογισθεῖ τί σημαίνει τὸ «Τεῖχος τῆς Δημοκρατίας» ποὺ πρὶν ἀπὸ μερικοὺς μῆνες προσκύνησε;

Γιατί ἀκριβῶς τὸ κόμμα τῶν σημερινῶν κυβερνώντων ἦταν αὐτὸ ποὺ ἔδεσε χειροπόδαρα τοὺς χρυσαυγῖτες μὲ τὴν προβοκάτσια στὸ Κερατσίνι (ὅπως εἶχε ἀφήσει σαφῶς νὰ ἐννοηθεῖ ὁ μακαρίτης δημοσιογράφος Γιῶργος Δελαστὶκ - ὁ μόνος ἀριστερὸς δημοσιογράφος ποὺ τόλμησε νὰ τὸ κάνει) καὶ ἦταν αὐτὸ τὸ κόμμα ποὺ κανόνισε νὰ δικασθοῦν καὶ νὰ καταδικασθοῦν.

Ἀλήθεια, τώρα ποὺ τὸ ἴδιο αὐτὸ κόμμα ἀφήνει τὸν Κουφοντίνα νὰ πεθάνει, τοὺς ἀρέσει τὸ «Τεῖχος τῆς Δημοκρατίας»;

Εἴμαστε ἀπολύτως βέβαιοι πὼς δὲν καταλαβαίνουν τίποτα.

Κι αὐτὸ ὄχι μονάχα ἐπειδὴ ἔχουν ἀπολέσει καὶ τὸ πιὸ στοιχειώδες ταξικό τους κριτήριο, γιὰ νὰ ἐπιδοθοῦν μὲ ζῆλο περισσὸ στὴν νεοφιλελεύθερη πανδαισία τοῦ δικαιωματισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ εἶναι βαθιὰ παραδομένοι στὸν μακάριο ναρκισσισμό τους.

Ἐμεῖς δὲν πιστεύουμε στὸν μύθο τῆς ἰσότητας.

Ἐμεῖς δὲν διαχωρίζουμε τὴν ἠθικὴ ἀπὸ τὴν πολιτική, ἀλλὰ τὶς ταυτίζουμε.

Ἐμεῖς ὡς ὑπέρμαχοι τοῦ Ἐθνικοῦ Κοινοτισμοῦ δὲν εὐαγγελιζόμαστε μιὰ κοινωνία ὑλιστικοῦ εὐδαιμονισμοῦ, ὅπως ὁ φιλελευθερισμός, ὁ μαρξισμὸς καὶ ὁ ἀναρχισμὸς -ὅλα τους παιδιὰ τοῦ δυτικοῦ Φωταδισμοῦ τῆς ἀστικῆς νεωτερικότητας.

Ἐμεῖς ὑποστηρίζουμε τῆς πάγιες ἀξίες τοῦ Γένους μας, ὄχι γιὰ νὰ ἐπικαλεσθοῦμε ἕναν βιολογικὸ ντετερμινισμὸ στὴν θέση ἑνὸς οἰκονομικοῦ ντετερμινισμοῦ, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀναδείξουμε τὴν ὑπαγωγὴ τῆς ἐθνικῆς κοινότητας σὲ ἀρχὲς ὑπερβατικές, ποὺ μετασχηματίζονται σὲ δυνάμεις ἠθικές.

Ἡ ἐθνοφυλετικὴ κοινότητα δὲν εἶναι μιὰ κοινότητα εὐδαιμονισμένων χορτάτων χοίρων ἀλλὰ μιὰ ἠθικὴ κοινότητα πεπρωμένου. Καὶ σὲ αὐτὴν τὴν βάση στηρίζουμε τὸ δικό μας, αὐθεντικὸ σοσιαλισμό: στὴν Ἰδέα τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης ὡς Ἠθικὴ ἐπιταγὴ τῆς κοινοτικῆς ἀλληλεγγύης.

Καὶ ἀκριβῶς ἐπειδὴ γιὰ ἐμᾶς ἡ ἠθικὴ εἶναι πολιτική, δὲν στηρίζουμε τὴν πολιτική μας στὸν ἀκροαριστερὸ ἠθικὸ ἀμοραλισμό.

Ὁ Δημήτρης Κουφοντίνας δὲν εἶναι φίλος μας. Εἶναι πολιτικός μας ἀντίπαλος.

Καὶ εἶναι ἕνας πολιτικὸς ἀντίπαλος ποὺ πεθαίνει.

Ἡ δικιά μας ἠθικὴ δὲν εἶναι ἡ ἠθικὴ τῶν Ρωμαίων ἐκφυλισμένων προλετάριων ποὺ ζητοῦν νὰ χυθεῖ αἷμα στὴν παλαίστρα τοῦ Κολοσσαίου γιὰ νὰ εὐφρανθοῦν μὲ τὸν κατασπαραγμὸ τῶν ἡμιθανῶν μονομάχων ἀπὸ τὰ ἄγρια θηρία.

Ἡ θριαμβευτικὴ ἰαχὴ ποὺ ἀκούστηκε ἔξω ἀπὸ τὸ Ἐφετεῖο, ὅταν ὁ ὄχλος τῶν ἐκφυλισμένων παρακαθεστωτικῶν προλετάριων τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας εἶδε νὰ σκυλεύονται τὰ πτώματα τῶν πολιτικῶν τους ἀντιπάλων μᾶς προκαλεῖ τὴν μεγαλύτερη ἀηδία καὶ ἀποστροφὴ στὸν ἴδιο βαθμὸ ποὺ σὲ αὐτοὺς προκάλεσε χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση.

Ὁ Δημήτρης Κουφοντίνας κάνει μιὰ ἀπεργία πείνας μέχρι θανάτου γιὰ νὰ ἱκανοποιηθεῖ ἕνα αἴτημά του ποὺ εἶναι ἀπολύτως σύννομο.

Ζητεῖ νὰ ἐφαρμοσθεῖ ὁ νόμος ποὺ θέσπισε ἡ κυβέρνηση τῶν πολιτικῶν περιτριμμάτων τῆς Νέας Δημοκρατίας γιὰ τὴν περίπτωσή του: τὴν μεταγωγή του ἀπὸ τὶς ἀγροτικὲς φυλακὲς στὴν φυλακὴ ἀπὸ τὴν ὁποία προῆλθε.

Τίποτα λιγότερο καὶ τίποτα περισσότερο.

Ζητεῖ νὰ ἐφαρμοσθεῖ ὁ νόμος μὲ βάση τὴν ἀρχὴ τῆς ἰσονομίας.

Καὶ γι’ αὐτὸ τὸ αἴτημά του εἶναι δίκαιο.

Καὶ γι’ αὐτὸ τὸ ὑποστηρίζουμε χωρὶς ἀστερίσκους, εἰσαγωγικὰ καὶ ὑποσημειώσεις.

Τὸ ὅτι εἶναι δολοφόνος δὲν σημαίνει ὅτι θὰ πρέπει νὰ ἀφεθεῖ νὰ πεθάνει.

Ἄν οἱ κυβερνώντες -καὶ μαζὶ καὶ οἱ ἠλίθιοι ὀπαδοί τους- θέλουν νὰ πεθάνει ὁ Κουφοντίνας, ἐπειδὴ εἶναι κατὰ συρροὴν δολοφόνος, τότε ἄς ἀπαιτοῦσαν ἀπὸ τὸ ἐθνοπροδοτικὸ βοθροκόμμα τους -τὸ Κόμμα τῶν Προδοτῶν τῆς Κύπρου, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν μητραλοία Καραμανλῆ, τὸν «ἐθνάρχη» τους- νὰ μὴν καταργοῦσε τὴν ποινὴ τοῦ θανάτου, ποὺ τὴν διατήρησε καὶ τὴν ἐφήρμοσε ὁ «τύραννος Παπαδόπουλος», ποὺ ἑκατοντάδες χιλιάδες μετέπειτα νεοδημοκράτες τὸν προσκυνοῦσαν ὅταν ἦταν κραταιός.

Ἄς μὴν τὸ βουλώνανε ὅταν ἡ Τρίτη Ἑλληνικὴ Δημοκρατία καταργοῦσε τὴν θανατικὴ ποινὴ ἤ, οἱ νεώτεροι, ἄς βγοῦνε ντόμπρα καὶ ἀντρίκια νὰ τὸ ἀπαιτήσουν ἀνοικτὰ ἀπὸ τὸ σημερινὸ ἐθνομηδενιστικὸ ἤ ὅποιο βοθροκόμμα τους νὰ τὴν ἐπαναφέρει ὥστε ὁ κάθε Κουφοντίνας νὰ ἐκτελεῖται.

Ἐμεῖς, πάντως, εἴμαστε ὑπὲρ τῆς ἐπαναφορᾶς τῆς θανατικῆς ποινῆς.

Καὶ ἐπικροτοῦμε πέρα γιὰ πέρα τὴν τελευταῖα ἐκτέλεση, ποὺ ἔγινε τὸ 1972, γιὰ κάποιον ποὺ ἔκαψε ζωντανοὺς τὴν γυναῖκα του, τὴν πεθερά του καὶ τὰ δύο του παιδιά (!!!).

Ναί, στὸ δικό μας πολιτικὸ καθεστὼς ἄνθρωποι ὅπως ὁ Κουφοντίνας θὰ καταδικάζονταν μὲ τὴν θανατικὴ ποινή, μόνο καὶ μόνο γιὰ τὴν στυγερὴ δολοφονία τοῦ Μάτη καὶ τὸν θάνατο τοῦ Ἀξαρλιάν.

Τώρα ἔχουμε ἕνα καθεστὼς πού, μὲ τὴν λαϊκὴ ψήφο, καὶ τὴν ψῆφο ὅσων εὔχονται τὸν θάνατο τοῦ Κουφοντίνα, δὲν ἰσχύει ἡ θανατικὴ ποινή, ὥστε ὁ κάθε εἰδεχθὴς ἐγκληματίας νὰ μπορεῖ νὰ ἀποφυλακίζεται ἐν εὐθέτῳ χρόνω καὶ νὰ διάγει τὸ ὑπόλοιπο τοῦ βίου του, ἐνῶ τὰ θύματά του νὰ εἶναι στὸ χῶμα. Αὐτὸ τὸ ποινικὸ σύστημα θέλει τὸ πολιτικὸ σύστημα, κι αὐτὸ τὸ πολιτικὸ σύστημα ψηφίζει ὁ λαός.

Ὅσο γιὰ τὸν «κακὸ Παπαδόπουλο» θυμίζουμε ὅτι ὄχι μόνο δὲν ἔστειλε τὸν παρολίγο δολοφόνο του, Ἀλέκο Παναγούλη, στὸ ἐκτελεστικὸ ἀπόσπασμα, ἀλλὰ τοῦ ἔδωσε καὶ ἀμνηστία, καὶ μάλιστα μὲ εἰδικὴ διατύπωση τοῦ διατάγματος, γιὰ νὰ μὴν θίξει τὴν προσωπικότητά του.

Ὅσο γιὰ τὴν διαβόητη 17 Νοέμβρη δὲν ἔχουμε τὴν παραμικρὴ ἀμφιβολία ὅτι δὲν ἐπρόκειτο γιὰ καμμία ἐπαναστατικὴ ὀργάνωση λαϊκῶν ἀγωνιστῶν, ὅπως νομίζει (στὸν ὕπνο της) ἡ ἀκροαριστερά, ἡ ὁποία ἔχοντας μείνει ρέστη ἀπὸ ἰδέες ψάχνει ἀπεγνωσμένα γιὰ πρότυπα καὶ ἥρωες.

Κι αὐτὸ ὄχι ἐπειδὴ ἔχουμε στοιχεῖα, ἀλλὰ ἐπειδὴ διαθέτουμε στοιχειώδη πολιτικὴ ἀντίληψη, γιὰ νὰ μὴν «χάψουμε» τὸ γεγονὸς ὅτι μία τέτοια τρομοκρατικὴ ὀργάνωση-φάντασμα, κοντολογὶς μιὰ ἔνοπλη παρέα, ποὺ ἐπὶ 27 χρόνια δροῦσε ἀνενόχλητη δολοφονώντας ὅποιον ὑψηλὰ ἱστάμενο θέλει, ὅποτε θέλει καὶ ὅπου θέλει, χωρὶς νὰ ἔχει διαβρωθεῖ ἀπὸ μυστικὲς ὑπηρεσίες.

Ἀκόμη κι ἔτσι πάντως -κι ἐπειδὴ σκᾶνε διάφορες ἀγαπησιάρικες ἀνθρωπιστικὲς σαπουνόφισκες περὶ αὐταξίας τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς- δὲν χύνουμε κανένα δάκρυ γιὰ τοὺς δύο δολοφονημένους Τούρκους διπλωμάτες (ἕνας ἐκ τῶν ὁποίων ἄνθρωπος τῆς ΜΙΤ), εἰδικὰ μάλιστα ὅταν ἦταν νωπὸ ἀκόμη τὸ αἷμα τοῦ μάρτυρα Θεόφιλου Γεωργιάδη.

Ὁ Κουφοντίνας, ὕστερα ἀπὸ τὸ δημόσιο χάλι ποὺ ἐπέδειξαν ἀρκετοὶ ἀπὸ τοὺς συλληφθέντες γκρεμίζοντας τὸν μύθο τῆς 17 Νοέμβρη στὴν κοινωνία -ποὺ σημαντικὸ τμῆμα της τὴν ὑποστήριζε- πῆρε ἐπάνω του τὴν ὀργάνωση, ταυτίστηκε μαζί της, τὴν ἐξωράϊσε καὶ τὴν ἐξιδανίκευσε, καὶ τώρα, ἄν τελικῶς οἱ Μητσοτάκηδες τὸν ἀφήσουν νὰ πεθάνει, θὰ κλείσει τὸν κύκλο τῆς ὀργάνωσης μὲ τρόπο ἐπικὸ προσφέροντας μία παρακαταθήκη σὲ νέες γενεὲς ποὺ θὰ τὸν ἔχουν ὡς ἥρωα.

Αὐτὸς θὰ εἶναι, τελικά, ὁ θρασύδειλα ἐκδικητικὸς «ἄθλος» τοῦ Μητσοτάκη, τοῦ ὁποίου ἡ βλακεία, ὅσο καὶ το ἦθος, συναγωνίζονται τὴν βλακεία τοῦ μέσου ὀπαδοῦ του.

Κι ἕνα τελευταῖο.

Ὁ κατὰ συρροὴν δολοφόνος Κουφοντίνας εἶναι Ἀρσακειάδα τοῦ 1850 μπροστὰ στὴν μεγαλύτερη ἐγκληματικὴ ὀργάνωση τοῦ τόπου, δηλαδὴ τὸ τρισάθλιο νεοελληνικὸ πολιτικὸ κατεστημένο ποὺ λυμαίνεται τὸν τόπο ἀπὸ τὸ 1974 ἐλέῳ τῆς ψήφου τοῦ τρισμέγιστου δημοκράτη λαοῦ.

Ἡ στάση μας στὴν ἀπεργία πείνας μέχρι θανάτου τοῦ Κουφοντίνα εἶναι ἀπολύτως ξεκάθαρη.

Τουτέστιν, ἀπολύτως ἀντικαθεστωτικὴ καὶ ἀντικρατική.

Ἐμεῖς δὲν ἔχουμε οὔτε τὴν πολιτικὴ στάση οὔτε πολὺ περισσότερο τὸ ἦθος τοῦ ξεφτιλισμένου ἀκροαριστεροῦ ἀστικοδημοκρατικοῦ παρακρατισμοῦ.

Δὲν συντασσόμαστε μὲ τὸ κράτος γιὰ νὰ χτυπήσουμε τοὺς πολιτικούς μας ἀντιπάλους.

Γιατὶ ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τοῦ Ἔθνους δὲν εἶναι οὔτε ὁ Κουφοντίνας οὔτε ἡ 17 Νοέμβρη.

Εἶναι τὸ σημερινὸ Ἀνθελληνικὸ Κράτος.

Καὶ αὐτοὶ ποὺ πρέπει νὰ λογοδοτήσουν καὶ νὰ καταδικασθοῦν ἀναλόγως (μὴν ἐπαναλαμβανόμαστε πῶς) εἶναι οἱ κεφαλὲς τῆς ἰθύνουσας τάξης τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας.

Ἄλλωστε ἡ Ἐπανάσταση δημιουργεῖ Δίκαιο.

πηγή

Μνημόσυνο Γρηγόρη Αυξεντίου (ενημέρωση από Κύπρο)

Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 28^η Φεβρουαρίου 2021 στην Ιερά Μονή Μαχαιρά το ετήσιο μνημόσυνο του Σταυραετού, του «Μάστρου» και ήρωα της Ε.Ο.Κ.Α., πρώτου Κύπριου έφεδρου ανθυπολοχαγού Γρηγόρη Αυξεντίου.

Το μνημόσυνο τελέστηκε από τον Παγκύπριο Σύνδεσμο Εφέδρων Αξιωματικών, το Συμβούλιο Ιστορικής Μνήμης Αγώνα Ε.Ο.Κ.Α. 1955 - 1959, τους Συνδέσμους Αγωνιστών Ε.Ο.Κ.Α. 1955 - 1959, το Συμβούλιο Ιστορικής Μνήμης Αγώνα Ε.Ο.Κ.Α. 1955 - 1959, την ΣΕΚ, τον Δήμο Λύσης και την οικογένεια του ήρωα.

Παρέστη ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Μαχαιρά, θεοφιλέστατος επίσκοπος Λήδρας κ. Επιφάνιος. Επιμνημόσυνο λόγο εκφώνησε ο δήμαρχος Λύσης, δημοσιογράφος κ. Ανδρέας Καουρής.

Λόγω της «πανδημίας» και των μέτρων προστασίας, το μνημόσυνο υπήρχε εντολή να λάβει μέρος χωρίς παρουσία του κόσμου αλλά οι Κύπριοι δεν υπάκουσαν στις διαταγές της εξουσίας και έδωσαν δυναμικό παρών.

Μίκης Μάντακας Πεθαίνοντας για την Ευρώπη - του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου - πρόλογος Gabrielle Adinolfi (εκδόσεις Λόγχη)

Εκδόσεις Λόγχη: logxi.com

Τηλέφωνο: 2103611590

facebook εδώ

Το βιβλίο αυτό δεν είναι απλά μία επανάληψη των όσων έχουν γραφεί μέχρι σήμερα.

Έρχεται να συμπληρώσει την προηγούμενη εκδοτική προσπάθεια μας, φέρνοντας στην επιφάνεια νέα συγκλονιστικά στοιχεία από τις ημέρες εκείνες, που πολύ εύστοχα ονομάστηκαν «ημέρες του μολυβιού».

Ήταν τότε που οι σφαίρες είχαν δώσει την θέση τους στην πολιτική αντιπαράθεση, αλλά όχι μόνον αυτές. Υπήρξαν, με θύματα Εθνικιστές, τρομοκρατικές εμπρηστικές επιθέσεις και κάθε είδους βία. Επιθέσεις που έμεναν εν πολλοίς ατιμώρητες ή οι δράστες «έπεφταν στα μαλακά».

Και όλα αυτά υπό την συνεχή πίεση των Αριστερών που διαδήλωναν στους δρόμους της γειτονικής χώρας απαιτώντας την αθώωση και την απαλλαγή ανθρώπων οι οποίοι είχαν διαπράξει εγκληματικές πράξεις μόνο και μόνο γιατί τα θύματα ήταν Εθνικιστές. Δεν θεωρούσαν ότι η ζωή των Εθνικιστών έχει αξία και το αποδείκνυαν στην πράξη.

Ξετυλίγεται μπροστά μας η ανελέητη προσπάθεια της Αριστεράς να επιβληθεί με βία και αίμα, τότε που τις σφαίρες των δολοφόνων ακολουθούσαν οι πέννες των στρατευμένων δημοσιογράφων τους. Όλα αυτά φυσικά συνέβαιναν υπό την ανοχή του τότε αστικού καθεστώτος, ενός καθεστώτος του οποίου εχθροί ήταν μόνον οι Εθνικιστές.

πηγή

Μαύρες Φλόγες - podcast#2 με τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο (Μνήμη Μίκη Μάντακα)

Νέο τεύχος Zentromag #2

Κεντρικό άρθρο αλλά και το οπισθόφυλλο του περιοδικού* αφιερωμένο στον Βουδιστή Βαρόνο von Ungern-Sternberg

zentropafatria@protonmail.com

*Επανακυκλοφορεί το τεύχος #1

Στον Δάσκαλο - Κωνσταντίνος Στυλιανού

Κυκλοφορεί: Το ένζυμο - τεύχος Χειμώνας 2020 - 2021

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

- Πατριωτισμός καὶ ἐθνοεπαγγελματίες, ἄρθρο τῆς σύνταξης

- Γιὰ τις ἀμερικανικές ἐκλογές, ἄρθρο τῆς σύνταξης

- Ἡ ἐπαναστατικὴ μεταφυσική – Οἱ θεολογικές ρίζες τῆς νεωτερικότητας, τοῦ Ἀθανασίου Γεωργιλᾶ

- Ἡ Μεγάλη Ἐπανεκκίνηση, τοῦ Χοσὲ Ξαβιέρ Ἐσπάρθα

- Θαυμαστός καινούργιος κόσμος, τοῦ Λουσιέν Σερίζ

- Ἡ μειονότητα ἄρχει, τοῦ Ἐδουάρδου Μπερνέζ

- Ἡ πολιτικὴ φιλοσοφία τοῦ Ρότζερ Σκροῦτον, τῆς Μαρίας Κορνάρου

- Τὸ πολιτικὸ πρόβλημα τοῦ Ἰσλάμ, τοῦ Ρότζερ Σκροῦτον

- Ὁ ἐθνικισμός στὴ μουσική, τοῦ Γεωργίου Λαμπελέτ

- Γιὰ τον Ἴωνα Δραγούμη, τοῦ Σταμάτη Μαμούτου

- Κόσμος καὶ Ὀρθοδοξία, τοῦ Ἰωάννου Σαρρῆ

- Β Ι Ο Ι Η Ρ Ω Ω Ν : Σπῦρος Ματσοῦκας : Ὁ ἐθνεγέρτης ποιητής, τῆς Ἑλένης Δημοπούλου

tapaidiatisantigonis@gmail.com

Ο ποιητής ‘Εζρα Πάουντ στηλιτεύει τους Έλληνες μαχητές του Ρίμινι (1944) για τον βομβαρδισμό του μνημείου με τα οστά του Πλήθωνος - Μηνιαία Ιστορική Επιθεώρηση «Τότε» Τεύχος 3ο Σεπτέμβριος 2004 -

Για να το κατεβάσετε σε .pdf εδώ ...

Lamia Casual Crew: για τους Γάλλους Συναγωνιστές

Ο «καταραμένος αναρχοφασίστας» Νίκος Βεργίδης: Αυτόνομος, Άναρχος και Αμετανόητος, ένας «συνειδητός ασυμβίβαστος» - και ένα άρθρο του στο περιοδικό «Έρημη Χώρα» - (.pdf)

«Λοιπόν στο χέρι μας - στο χέρι δηλαδή του απλού λαού - είναι ν' ανατρέψουμε τους δολοφονικούς αστικούς μύθους και τους δήθεν «ηθικούς» πειθαναγκασμούς τους. Στο χέρι μας είναι να συντρίψουμε τούτο το κράτος των ηλιθίων αρθρώνοντας τον ολοκληρωτικά νέο λυτρωτικό Λόγο. Στο χέρι μας είναι να μετατρέψουμε τα αγχώδη βογγητά της μπουκωμένης κοινωνίας «μας», σ' εξαγνιστικό Λόγο μιας ετοιμόγεννης «παρθένας» μήτρας»

Νίκος Βεργίδης - 1986

του Wolverine

Μια ριζοσπαστική προσωπικότητα που δεν αναφέρθηκε στην ανάρτηση για τον «αναρχοφασισμό» - δείτε εδώ το άρθρο που προκάλεσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ενόχλησε σφόδρα τους «τυφλοπόντικες» εντός και εκτός διαδικτύου - είναι ο Διονύσης Κατσαρός ή Νίκος Βεργίδης για όσους γνωρίζουν το συγγραφικό του έργο.

Μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία και εργάτης της πένας που δεν φοβήθηκε τις απειλές για την ζωή του και για πολλούς δολοφονήθηκε μετά από ένα «σενάριο» στο κέντρο των Αθηνών, από αυτούς που δεν ήθελαν να «φωτίζει» με το έργο του τα σκοτεινά λαγούμια της εξουσίας. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι και η Ισραηλινή Mossad είχε ενεργό ρόλο αλλά αυτός είναι ένας ισχυρισμός που δεν έχει αποδειχθεί. Ένας αναθεωρητής της ιστορίας που ξεκίνησε την πορεία του από την μαρξιστική αριστερά και κατέληξε σύμφωνα με κάποιους στον «νεοφασισμό» και στις «απόκρυφες γραφές» του Εθνικοσοσιαλισμού.

Ο γράφων είχε την τύχη να ακούσει μαρτυρία από γνωστό εκδότη του «χώρου» ο οποίος δεν βρίσκεται σήμερα στην ζωή, και να «ομολογεί» ότι αυτός ήταν που επηρέασε καίρια τον Νίκο Βεργίδη προτείνοντας του γνωστά αντιδημοκρατικά έργα όταν ως νεολαίος έψαχνε βιβλία πολιτικής φιλοσοφίας στα ράφια του βιβλιοπωλείου του. Και ενώ στην αρχή είχε «μολυνθεί» από τον «αντιφασισμό» σταδιακά η σκέψη του εξελίχθηκε και προσέγγισε την «απαγορευμένη» γνώση του Αίματος και της Φυλής, του δικού μας Σοσιαλισμού και της πίστης στην γη των Προγόνων.

Ανατρεπτικός, οξυδερκής, ένας συγκλονιστικός «χείμαρρος» που σε καθηλώνει στα έργα του τα οποία είναι εξαντλημένα και δυσεύρετα και σε υψηλές τιμές αν έχει κάποιος την τύχη να βρει ένα από αυτά (εκδόσεις Arcadia).

Πληροφορίες για το περιεχόμενο τους εδώ …

Αξίζει κάποιος να τα μελετήσει όχι μόνο λόγω της πολιτικής ανάλυσης αλλά και της αιρετικής σκέψης που τον ξεχώριζε ανάμεσα στο πλήθος. Ένας άνθρωπος άγνωστος στους συναγωνιστές όπως και τόσοι άλλοι (…) που δεν προβλήθηκαν ποτέ αφού επικράτησαν οι «φελλοί» και οι «μαριονέτες» της αστικής ακροδεξιάς.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 διατηρούσε το «Λαϊκό Βιβλιοπωλείο» στην Εμμανουήλ Μπενάκη και συνεργαζόταν με τους αυτόνομους και «εθνικοεπαναστάτες» της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Αντίδοτο» - μπορούσε κάποιος να το βρει εκεί αλλά και ο ίδιος διαφημιζόταν στις σελίδες του περιοδικού - μια «οξύμωρη» συνεργασία ενός ανθρώπου που «θαύμαζε» τον Αδόλφο Χίτλερ αλλά έβρισκε φιλίες και συνεργασίες στους κύκλους των συναγωνιστών που εκτιμούσαν την σκέψη των Otto και Gregor Strasser κ.α. προσώπων της «αριστερής» τάσης του Ε/Σ κινήματος.

Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνο τον καιρό κράτησε αποστάσεις από γνωστή «ναζιστικοφανή» κίνηση αφού τον απωθούσε σφόδρα ο απροκάλυπτος «καταγωγιακός» χαρακτήρας συγκεκριμένων προσώπων και οι παρασκηνιακές διεργασίες. Με αυτή του την σοφή επιλογή θα μπορούσε να πει κάποιος ότι προφήτεψε την μελλοντική εξέλιξη των «ακροδεξιών» κοινοβουλευτικών «τσοπάνηδων» και «προβάτων» που καπηλεύτηκαν τις επαναστατικές ιδέες και σήμερα είτε κατέληξαν συνοδοιπόροι της δεξιάς και σε υπουργικούς θώκους είτε βρέθηκαν σταδιακά και υπό τον διαρκή σαρκασμό του αντιφασιστικού «όχλου» ατιμασμένοι και κρεμασμένοι στα τσιγκέλια του σφαγείου της αστικής δημοκρατίας προς παραδειγματισμό.

Το έργο του είναι απαγορευτικό για όσους φοράνε παρωπίδες - και είναι πολλοί αυτοί - και σοκαριστικό για αυτούς που καθοδηγούνται από τα ψέματα των ΜΜΕ και των διεθνών σκηνοθετών. Η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν ότι επηρέασε κάποιους συμπατριώτες μας που διαφωνούσαν με τις «φασιστικές» ιδέες και τους οδήγησε σταδιακά στο να αλλάξουν τρόπο σκέψης και την ματιά τους στην ιστορία και να βρεθούν σε ένα χαράκωμα που μέχρι χτες νόμιζαν ότι ήταν ο «εχθρός».

Ο ιδιαίτερος θαυμασμός του για τον Γκεβάρα αλλά παράλληλα και για τις ηγετικές μορφές του Εθνικοσοσιαλισμού οδήγησε τους γνωστούς θαμώνες του Περισσού αλλά και άλλους «γνώστες» να τον χαρακτηρίσουν δημοσίως ως «ιδιότυπο εκφραστή του Ελληνικού νεοφασισμού» αλλά και «αναρχοφασίστα» λόγω του γεγονότος ότι τα βιβλία του, τους είχαν προκαλέσει νευρικό κλονισμό και δεν ήθελε καμιά «κομματική στέγη» ή αρνιόταν να σιτίζεται από τους φόρους που δίνει το κράτος στα κοινοβουλευτικά πλοκάμια του. Ο Νίκος Βεργίδης ήταν αυθεντικός, μοναδικός και παρά το γεγονός ότι μπορεί να διαφωνεί κάποιος μαζί του σε κάποια συμπεράσματα η πορεία του ήταν και η κατάθεση του:

Αυτόνομος, Άναρχος, Αμετανόητος … και φυσικά «καταραμένος».

Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» τον Μάρτιο του 2017 είχε παρουσιάσει το πρώτο τεύχος της «Έρημης Χώρας» στο οποίο συμπεριλαμβανόταν το άρθρο του Νίκου Βεργίδη με τον τίτλο «Οι γονείς του έθνους και οι μιγάδες παιδιά τους». Μπορείτε να κάνετε κλικ πάνω στις εικόνες για να το διαβάσετε ή να κατεβάσετε ολόκληρο το άρθρο σε .pdf εδώ καθώς και τα τρία από τα τέσσερα τεύχη του περιοδικού στον σύνδεσμο εδώ …

Βιβλιοπαρουσίαση: Αριστοκρατία IV: D'Annunzio, Nietzsche, Stirner και Κοινωνική Επανάσταση

Manticore Press 2016

K. Deva

Μετάφραση: Boer

Περιγραφή:

Η περίοδος του 19^ου - 20^ου αιώνα προκάλεσε ραγδαίες αλλαγές στον πολιτισμό, στην τεχνολογία και στην πολιτική σκέψη. Από τον αριστοκρατικό ριζοσπαστισμό των D'Annunzio και Nietzsche, ακόμη και στον Μαρξ, έως τον ακραίο ατομικισμό του Stirner, ο χρόνος ήταν ώριμος για επανάσταση. Σε αυτό το πλαίσιο βρίσκεται η Αριστοκρατία IV.

Gabriele D'Annunzio: Nietzsche, Πολιτική και ο Υπεράνθρωπος στην Ιταλία.

Ο Gabriele D'Annunzio είναι ένας από τους πιο συναρπαστικούς χαρακτήρες της ιστορίας. Η πλειοψηφία των γραπτών του δεν είναι πλέον διαθέσιμη στα Αγγλικά, αλλά η επιρροή του στη σύγχρονη πολιτική ιστορία είναι χωρίς κάτι το προηγούμενο. Ο D'Annunzio επηρεάστηκε από τη φιλοσοφία του Friedrich Nietzsche και κατέλαβε το Fiume με τη βοήθεια των Arditi, οι οποίοι αναφέρονται ως τα «Σκοτεινά Σεραφείμ της Αποκάλυψης» του D'Annunzio.

Nietzsche: Ο Ιατρός της Κουλτούρας

Τον Μάρτιο του 1873, ο Φρίντριχ Νίτσε έγραψε μια επιστολή στον Erwin Rohde, λέγοντας ότι σκέφτεται να ονομάσει ένα βιβλίο «Ο Φιλόσοφος ως ιατρός της κουλτούρας». Όσον αφορά αυτήν την δήλωση, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Νίτσε πίστευε ότι το έργο του θα θεραπεύσει μερικές από τις ασθένειες που πλήττουν την δυτική κουλτούρα.

Ψυχό-ιστορία, Φυσιολογία και Κοινωνική Επανάσταση.

Η ψυχό-ιστορία ορίζει τις πολιτικές ιδεολογίες και σε ποιο βαθμό; Η ψυχό-ιστορία είναι μια σχετικά νέα επιστημονική σύνθεση, που αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό από τα έργα του Lloyd de Mause. Ο Shuster έγραψε για την ψυχό-ιστορική σημασία των παθήσεων, σχολιάζοντας ότι οι θεωρίες της αποξένωσης του Καρλ Μαρξ αναπτύχθηκαν κατά την διάρκεια της συγγραφής του Κεφαλαίου, όταν έπασχε από διαπυητική ιδρωταδενίτιδα (ασθένεια hidradenitis suppurativa)

Max Stirner: Ο Επιδέξιος Ατομικιστής.

Το άτομο και η ιδιοκτησία του είναι το πιο σημαντικό έργο αυτού του εμπρηστικού Γερμανού στοχαστή και άδικα περιέπεσε στην λήθη για λίγο. Με αυτό το έργο ο Stirner έριξε το γάντι σε ολόκληρο το κοινό, στις εκκλησίες, στα κόμματα, στις κυβερνήσεις, στους κοινωνικούς επαναστάτες και στους «ιδεαλιστές».

Οντολογικός ιστορικισμός:

Σκεφτόμαστε την ιστορία ως χρονοδιάγραμμα, ως μια σειρά από γεγονότα που εκτείνονται μερικές χιλιάδες χρόνια στο παρελθόν και οδηγούν σε ένα αόριστα καθορισμένο χρονικό σημείο γνωστό ως το παρόν. Ακόμα χειρότερα, έχει γίνει συνήθεια των σύγχρονων ιστορικών να ισχυρίζονται ότι σε μια περίεργη πράξη τελεολογίας ότι η Ιστορία, με την απόλυτη έννοια της, προχωρά προς ένα αόριστα καθορισμένο οντολογικό τέλος.

Magick για νοικοκυρές: Η σκέψη του Neville Goddard.

Γιατί στη Γη δεν έχετε ακούσει για τη Neville Goddard στο παρελθόν; Στον Neville, η New Thought βρήκε τον Alan Watts: έναν αυτοδίδακτο μυστικιστή του οποίου η ψηλή, όμορφη, χαρισματική, βρετανική παρουσία είχε μεγάλη επιτυχία στο τότε προηγμένο κύκλωμα οπτικοακουστικών διαλέξεων.

Η Ιδέα του Κέντρου.

Η ιδέα του πνευματικού κέντρου βρίσκεται σε πολλές διαφορετικές παραδόσεις. Όλες οι μελέτες επιβεβαιώνουν την αξιοσημείωτη επικράτηση και στην αρχαιότητα, στο βαθμό που δεν μπορούμε να απορρίψουμε την υπόθεση ότι είναι καθολική. Η ιδέα του κέντρου φτάνει στο υψηλότερο νόημά της στις Iνδοευρωπαϊκές παραδόσεις.

Από τους ήρωες στους υπανθρώπους.

Λαμβάνοντας υπόψη την παρακμή του ανθρώπου, ίσως δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από τη βιβλιογραφία που να δείχνει τη θεμελιώδη μετάβαση από την αριστοκρατική αρχή στην κατάσταση του κοινού ανθρώπου, του υπανθρώπου και του αντι-ήρωα.

Μην πιστεύεις στον εαυτό σου (ή πώς να κόβετε τα πέταλα ενός λουλουδιού) Ένα πρωτότυπο έργο με παρόμοιο στυλ και συναίσθημα με τον Emil Cioran και τον Nicolás Gómez Dávila.