José Antonio Primo de Rivera: Ένας πνευματικός πατριώτης

 

Συγγραφέας: Radbod

Μετάφραση: Ρωμανός

«Ο Φασισμός γεννήθηκε για να εμπνεύσει μια πίστη όχι της Δεξιάς (η οποία κατά βάσιν φιλοδοξεί να συντηρεί τα πάντα, ακόμη και την αδικία) ή της Αριστεράς (η οποία κατά βάσιν φιλοδοξεί να καταστρέψει τα πάντα, ακόμη και την καλοσύνη), αλλά μια συλλογική, ολοκληρωμένη, εθνική πίστη» 

José Antonio Primo de Rivera

Ο José Antonio Primo de Rivera y Saenz de Heredia Marques de Estella ή José Antonio (όπως συνήθως αναφέρεται) γεννήθηκε στις 24 Απριλίου 1903 στην Μαδρίτη, για να μεγαλώσει σε ένα υγιές αριστοκρατικό οικογενειακό περιβάλλον ως ο μεγαλύτερος γιος του στρατηγού Miguel Primo de Rivera, ο οποίος ήταν ο ηγέτης της Ισπανίας από το 1923 έως το 1930. Η οικογένειά του ήταν κοινωνικώς εξέχουσα στην Ανδαλουσία, έχοντας συνδεθεί μέσω επιγαμιών με μεγάλους γαιοκτήμονες και εμπόρους της περιοχής  Jerez de la Frontera 1. Από τον πατέρα του ο Χοσέ Αντόνιο κληρονόμησε τον τίτλο του μαρκησίου της Estella (marqués de Estella).

Ο πατέρας του, μετά από μια γρήγορη και λαμπρή στρατιωτική σταδιοδρομία στην Κούβα, τις Φιλιππίνες και το Μαρόκο, έγινε κυβερνήτης του Κάδιθ (1915), στην συνέχεια με την σειρά γενικός διοικητής της Βαλένθια, της Μαδρίτης και της Καταλονίας. Από την Καταλονία πραγματοποίησε πραξικόπημα τον Σεπτέμβριο του 1923, διαλύοντας το Κοινοβούλιο (Cortes Generales) και στην συνέχεια εγκαθίδρυσε, με την πλήρη έγκριση του βασιλέως Αλφόνσου του 13ου, ένα στρατιωτικό διευθυντήριο. Το σύνταγμα του 18762, καθώς και οι πολιτικές ελευθερίες ανεστάλησαν.  Η στρατιωτική δικτατορία αντικαταστάθηκε από μια πολιτική (1925)· αμφότερες κυβέρνησαν αρκετά μετριοπαθώς, χωρίς τις βιαιότητες και την ακραία καταστολή, οι οποίες χαρακτήριζαν τις μεταγενέστερες δικτατορίες

Ο Miguel Primo de Rivera τερμάτισε τον πόλεμο στο Μαρόκο (1926), εισήγαγε πολλά μέτρα με στόχο  τον οικονομικό εκσυγχρονισμό και την διοικητική μεταρρύθμιση και ξεκίνησε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα δημοσίων έργων, η διακυβέρνηση του, όμως, προκάλεσε την αντίθεση των αναρχοσυνδικαλιστών, των Καταλανών τοπικιστών και όλων των φιλελευθέρων. Το καθεστώς του ήταν σε περισσότερες από μία περιπτώσεις αποπροσανατολισμένο, αδέξιο και αφελές, αλλά ήταν κατά βάσιν γενναιόδωρο και χωρίς αποκλεισμούς. Η Ισπανία υπό την εξουσία του θα εξελισσόταν οικονομικά και όλοι οι Ισπανοί θα μοιράζονταν τα οφέλη. Υπήρχαν δημόσια έργα, μεγαλύτερη απασχόληση, περισσότερα σχολεία, υγειονομικές βελτιώσεις και προσοχή στα δικαιώματα των εργατών. Μια εξέγερση το 1929 των  φιλελευθέρων απέτυχε, αλλά διάφορες πολιτικές και οικονομικές αποτυχίες του καθεστώτος οδήγησαν σύντομα στην παραίτηση του (Ιανουάριος 1930). Πέθανε στην εξορία στο Παρίσι, σύμφωνα με πληροφορίες με ραγισμένη καρδιά.

Ο Χοσέ Αντόνιο ήταν ένας δυνατός διανοούμενος και μελέτησε έργα φιλοσόφων και πολιτικών στοχαστών όπως ο Σπένγκλερ, ο Κέιζερλινγκ, ο Μαρξ, ο Λένιν, ο Ορτέγκα, ο Μουσολίνι και ο Τρότσκι. Πήγε στο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης, για να σπουδάσει νομικά και μετά την στρατιωτική θητεία του ξεκίνησε την καριέρα του ως δικηγόρος το 1925. Όταν στο Cortes (κοινοβούλιο) άρχισαν να χλευάζουν την μνήμη του πατέρα του, ασχολήθηκε με την πολιτική και  πραγματοποίησε ομιλίες υπερασπίζοντας τις πολιτικές του πατέρα του και τελικά αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα για το κοινοβούλιο. Όσο περισσότερο επετίθεντο και  γελοιοποιούσαν τον πατέρα του, τόσο πιο ανταγωνιστικός γινόταν έναντι της επιμονής τους υπέρ της φιλελεύθερης δημοκρατίας και τις κοινοβουλευτικές μορφές της μεσαίας τάξεως. Η περιφρόνησή του για την πολιτική σφαίρα θα του εμπνεύσει μια θεωρία για ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο θα διατηρούσε τις θετικές πτυχές του καθεστώτος του πατέρα του και θα δημιουργούσε άλλες που θα μπορούσαν να διορθώσουν τα σφάλματα του. Ο Χοσέ Αντόνιο επιμελήθηκε επίσης την δεξιά εφημερίδα El Fascio. Αφού την έκλεισε η Δημοκρατική κυβέρνηση, έγραφε για το περιοδικό ABC.

Η Δημοκρατία εγκαθιδρύθηκε στην Ισπανία στις 14 Απριλίου 1931 με το τέλος της δικτατορίας του στρατηγού Primo de Rivera. Η χώρα, επομένως, δεν έψαχνε για άλλη μία αυταρχική μορφή κυβερνήσεως, και σίγουρα όχι για μοναρχία, αφ’ ής στιγμής ο Αλφόνσος ο 13ος  είχε δείξει, ότι ήταν εντελώς ανίκανος να κυβερνήσει τον ισπανικό λαό. Η Αριστερά είχε τελικά την ευκαιρία να κυβερνήσει την Ισπανία με τον τρόπο της. Ωστόσο, η αποστροφή για την πορεία των πραγμάτων ήταν εμφανής μόλις λίγους μήνες μετά την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας. Στα χρόνια που ακολούθησαν τα συναισθήματα έγιναν αγχώδη και τα νεύρα τεντώθηκαν. Οι υποσχέσεις για αλλαγή κατέπεσαν γρηγορότερα από όσο δόθηκαν. Το Cortes μαστιζόταν  από την διαρκή διαφωνία των μελών του, τα οποία ασχολούνταν μόνον με την προπαγάνδα και τις υποθέσεις τους. Ο ισπανικός φιλελευθερισμός σημείωνε άνοδο και η πιθανότητα δημιουργίας μιας πολιτικής εναλλακτικής άρχισε να συζητείται.

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε αφήσει την Ευρώπη σε κατάσταση αναταραχής. Το εθνικό πνεύμα είχε αναδυθεί σαν βαρύ άρωμα σε μια κρύα νύχτα, γλυκαίνοντας  ό,τι είχε απομείνει από μία σαπισμένη Ευρώπη. Υφήρπαν, ωστόσο, ακόμα το πρόβλημα της ταξικής πάλης και το ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτά τα δύο συστατικά - το εθνικό συμφέρον και το κοινωνικό ζήτημα - πυροδότησαν τελικά ένα νέο κίνημα, το οποίο καλούσε υπέρ του έθνους ανεξαρτήτως τάξεως  - εθνικιστικό και σοσιαλιστικό. Η Ισπανία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση από οποιαδήποτε άλλη χώρα, με πιθανή εξαίρεση την Πορτογαλία. Η χώρα βρισκόταν σε περίπου μεσαιωνική κατάσταση. Περί τις αρχές του εικοστού αιώνα το ενενήντα οκτώ τοις εκατό περίπου της γης ανήκε στο 3 τοις εκατό περίπου του συνολικού πληθυσμού. Η κοινωνία ήταν κυρίως αγροτική και η οργάνωση της εργασίας άγνωστη. Μολονότι η Ισπανία βελτιωνόταν  χάρη στην βοήθεια της συνταγματικής μοναρχίας που ξεκίνησε το 1875 και της δικτατορίας του στρατηγού Primo de Rivera, η ανάπτυξή της ήταν ασυνήθιστα αργή. Το γεγονός δε οτι οι περιοχές με  οικονομική ανάπτυξη ήταν απομονωμένες, περισσότερο πολιτισμικά παρά γεωγραφικά, επιδείνωνε την κατάσταση. Η ταξική πάλη εκτραχυνόταν ολοένα και περισσότερο. Ίσως το μόνο πράγμα που η μεσαία τάξη, η οποία θα αποτελούσε το κύριο συστατικό του Φασιστικού κινήματος, ήταν παθιασμένη εκείνη την εποχή ήταν ο περιορισμός της προλεταριακής εξεγέρσεως, αν όχι η παντελής αποφυγή αυτής.

Οι συνθήκες ήταν τελικώς ευνοϊκές για την ανάπτυξη ενός εθνικού σοσιαλιστικού κινήματος. Διαφορετικά επίπεδα του νέου κινήματος αναπτύχθηκαν σε δύο άλλες χώρες εκτός της Ισπανίας. Η Γερμανία θα συμμετάσχει σε ένα εθνικό σοσιαλιστικό κίνημα, το οποίο καταπίεσε τον σοσιαλισμό υπό την παραφουσκωμένη υπερηφάνεια του εθνικισμού. Η Ιταλία προφανώς είχε μια ρεαλιστική συμφιλίωση σοσιαλιστικών και εθνικιστικών φιλοδοξιών. Το εθνικό σοσιαλιστικό ή φασιστικό κίνημα της Ισπανίας, ωστόσο, ανέλαβε έναν πιο προσωπικό ή ατομικό, πατριωτικό ρόλο. Η σκηνή προετοιμαζόταν για την απαρχή ενός ισπανικού εθνικού σοσιαλιστικού κόμματος, του κόμματος του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα.

Ο Χοσέ Αντόνιο προσέφερε μια νέα ματιά στο σύστημα διακυβερνήσεως. Συντασσόταν με την Δημοκρατία αισθανόμενος περιφρόνηση για ένα καπιταλιστικό σύστημα. Όπως και η Αριστερά, ο Χοσέ Αντόνιο πίστευε ότι η Ισπανία υπέφερε από την καπιταλιστική πανούκλα «η οποία μετατρέπει τον εργαζόμενο σε απανθρωποιημένο γρανάζι στα μηχανήματα της αστικής παραγωγής». Ωστόσο, πίστευε επίσης ότι η λύση δεν ήταν ο κομμουνισμός που προσέφερε η Αριστερά. Ο Χοσέ Αντόνιο υποστήριξε ότι, ενώ ένα καπιταλιστικό σύστημα «απανθρωποποιούσε» το άτομο, ο κομμουνισμός «απορροφά την ατομική προσωπικότητα στο Κράτος».

Πέρασε ένα χρονικό διάστημα κατά τους πρώτους μήνες του 1933 αναζητώντας κάποιον, να ηγηθεί ενός νέου εθνικού σοσιαλιστικού κινήματος. Θεώρησε τον εαυτό του ανίκανο, ισχυριζόμενος ότι είχε «πάρα πολλές πνευματικές ανησυχίες, για να είναι ηγέτης των μαζών» και ότι οι πιθανοί χρηματοδότες του δεν ήθελαν να υποστηρίξουν «άλλον έναν Primo de Rivera». Ευτυχώς, ο Χοσέ Αντόνιο βρήκε «έναν γερό συνεργάτη» στο πρόσωπο του Ruiz de Alda. Ο Alda ήταν ένας διάσημος αεροπόρος, ο οποίος προσελκυόταν από τις εθνικιστικές ιδέες και δυσπιστούσε έναντι των καθιερωμένων κομμάτων. Ξεκίνησαν την συνεργασία για την δημιουργία του ιδεαλιστικού τους είδους εθνικού συνδικαλισμού. Το μόνο που έπρεπε τώρα να κάνουν,  ήταν να περιμένουν την στιγμή που η πολιτική ατμόσφαιρα θα ήταν πιο ευνοϊκή. Η αναμονή δεν ήταν μεγάλη, καθώς το φθινόπωρο του ίδιου έτους θα διεξάγονταν εκλογές.

Στις 29 Οκτωβρίου 1933 στο Teatro Comedia, ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα ανακοίνωσε την εκλογή του στο Cortes και την δημιουργία της Falange Española (Ισπανικής Φάλλαγας). Ο Χοσέ Αντόνιο ανακοίνωσε εκείνο το απόγευμα της Κυριακής στο Teatro Comedia σε ένα πλήθος περίπου 3.000 ατόμων, τι αντιπροσώπευε η Φάλαγγα: Πίστη προς την Ισπανία, δηλαδή στην συνολική σύνθεση όλων των ατόμων και των τάξεων, συνθέτοντας τα ούτως σε ένα νέο άτομο αποκτούσε ένα θεϊκό πεπρωμένο. Μέσα σε αυτήν τη σύνθεση, δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν πολιτικά κόμματα: η θρησκεία θα ήταν ανεκτή, εφόσον δεν θα παρέμβαινε σε απροσδιόριστες υποθέσεις εκτός της αρμοδιότητος της: δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν κηφήνες ή παράσιτα στην νέα κοινωνία: όλοι οι άνδρες θα είχαν το δικαίωμα αλλά και το καθήκον να εργάζονται  για την κοινότητα.

Για να επιτευχθεί η νέα κοινωνία, η βία μπορούσε να είναι απαραίτητη, αλλά δεν ήταν αυτοσκοπός. Ξεκίνησε την Φάλαγγα ως κίνημα αφοσιωμένο στην ανατροπή της κυβερνήσεως, εάν τα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς κατάφερναν  να επιβάλουν την πολιτική τους στην χώρα. Ήταν εν μέρει πολιτοφυλακή, εν μέρει πολιτικό κόμμα και εν μέρει κίνημα, εμπνευσμένο από τον Φασισμό του Μουσολίνι, και άρχισε να κηρύττει την ανάγκη για ένα μεγαλύτερο εθνικό συμφέρον, το οποίο θα ήταν υπεράνω όλων των ειδικών ή των ομαδικών συμφερόντων, που απαιτούσαν τότε την προσοχή, και ότι η απάντηση δεν βρισκόταν ούτε στην Δεξιά ούτε στην Αριστερά, αλλά σε μια αμαγαλμάτωση των καλύτερων στοιχείων αμφοτέρων.

Τα αρχικά F.E. προέρχονται από τις λέξεις Falange Española και σχηματίζουν την ισπανική λέξη για την «πίστη» 3, συνοψίζοντας το συναίσθημα του Χοσέ Αντόνιο για την Ισπανία. Εξέθετε τις επαναστατικές απόψεις του στα περιοδικά του F.E. (1934) και Arriba (1935), και όταν αυτές οι εκδόσεις καταργήθηκαν από το κράτος, μιλούσε σε συναντήσεις ανά την χώρα και εκφωνούσε ομιλίες στο Cortes, στο οποίο εξελέγη  το 1933. Στο μανιφέστο της η Φαλάγγα καταδίκαζε τον σοσιαλισμό, τον μαρξισμό, την δημοκρατία  και τον καπιταλισμό και πρότεινε την μετατροπή της Ισπανίας σε φασιστικό κράτος. Αναγνωρίζοντας γενικώς τις αρχές του φασισμού, η Φάλαγγα ξεχώρισε από τις άλλες φασιστικές ομάδες λόγω  της μεγάλης εμφάσεως της στην εθνική παράδοση, ιδιαιτέρως στις αυτοκρατορικές και αναγεννησιακές χριστιανικές παραδόσεις της Ισπανίας.

Κατά τους πρώτους μήνες της η Φάλαγγα είχε μεγάλη επιτυχία. Ήδη είχε αποκτήσει περισσότερα μέλη από τους Εθνικο-Συνδικαλιστές (Juntas de Ofensiva Nacional-Sindicalist - J.O.N.S. 4), την εθνική συνδικαλιστική οργάνωση με επικεφαλής τον Ledesma Ramos. Μεταξύ των νέων οπαδών ήταν πολλοί φοιτητές πανεπιστημίου εντυπωσιασμένοι από την ρητορική του Χοσέ Αντόνιο. Η  J.O.N.S. είχε παρόμοιο στυλ, και διέθετε περίπου χίλια μέλη. Υπήρξε μια τεράστια πίεση στα δύο κόμματα να συγχωνευθούν, εάν ήθελαν να παραμείνουν στο πολιτικό παιχνίδι. Στις 14 Μαρτίου 1934 η J.O.N.S. εντάχθηκε στην Φάλαγγα, για να γίνουν ένα (FE-JONS) υπό την ηγεσία του Χοσέ Αντόνιο. Ο Χοσέ Αντόνιο συμφώνησε στην ένωση, δεν του άρεσαν ο Λεντέσμα, ο αρχηγός του κόμματος και η «αγριότητα» του κόμματος.

Ωστόσο, η βία δεν δεν ήταν κάτι καινούργιο για το κόμμα της Φάλαγγος. Η βία μεταξύ των Φαλαγγιτών και της Αριστεράς ήταν έντονη. Λίγες μέρες μετά την δημιουργία του κόμματος, σκοτώθηκε το πρώτο του μέλος. Ο Χοσέ Αντόνιο είχε διαβεβαιώσει, ότι η βία θα ήταν απαραίτητη και ήταν απολύτως ρεαλιστής. Έγιναν πολλές απόπειρες εναντίον της ζωής του, συμπεριλαμβανομένης μιας βόμβας, την οποίαν έριξαν στο όχημα του. Ο Χοσέ Αντόνιο αντέδρασε βγαίνοντας από το αυτοκίνητό του και προσπαθώντας να πυροβολήσει τους επιτιθέμενους. Δεν φοβήθηκε με κόστος την ελευθερία του λόγου. Κάθε νύκτα υπήρχαν αναφορές για «ύποπτους Φασίστες», οι οποίοι συνελήφθησαν ή πυροβολήθηκαν. Στην ομιλία  ιδρύσεως  της Φάλαγγος, ο Χοσέ Αντόνιο δήλωσε: «Δεν θα πάμε σε αυτό το μέρος (το Cortes), για να λογομαχούμε με τους θαμώνες για τα άνοστα αποφάγια ενός βρώμικου συμποσίου. Η θέση μας είναι έξω, η θέση μας είναι στην ύπαιθρο, κάτω από τον καθαρό νυχτερινό ουρανό, με το σπαθί στο χέρι και τα αστέρια από επάνω μας»

Στο κόμμα αναδυόταν ένας διαφορετικός τύπος βίας. Πολλοί φοβούνταν, ότι το κόμμα γινόταν πολύ συντηρητικό. Ενώ ο Χοσέ Αντόνιο ενίσχυε τον έλεγχο του, ο Ledesma εγκατέλειψε το κόμμα στις αρχές του 1935. Αργότερα εκείνο το έτος, ο Χοσέ Αντόνιο έθεσε το κόμμα του στην υπηρεσία της ιταλικής κυβερνήσεως, από την οποία λάμβανε μηνιαία επιδότηση έως τον Ιούνιο του 1936.

Το 1935 τα κόμματα της Αριστεράς σχημάτισαν το Λαϊκό Μέτωπο, το οποίο ανήλθε στην εξουσία μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1936, ενώ η Φάλαγγα έλαβε μόνον το 0,7 τοις εκατό των ψήφων. Ο Χοσέ Αντόνιο εξελέγη στο Cortes. Το να είσαι νομίμως εκλεγμένος αξιωματούχος μικρή σημασία είχε για την κυβέρνηση της Αριστεράς στη Μαδρίτη. Για αυτούς ο Χοσέ Αντόνιο ήταν σύμβολο, όλων όσων φοβούνταν: Πατριωτισμός, Πειθαρχία, Ηθική και Πνευματικότητα. Εκείνη την εποχή, η Φάλαγγα δεν είχε ούτε τους αριθμούς ούτε τα χρήματα, για να κάνει τη διαφορά. Δεν επρόκειτο με κανέναν τρόπο η Δημοκρατική κυβέρνηση να επιτρέψει στους Φαλαγγίτες, να αποκτήσουν οποιαδήποτε εξουσία στην Ισπανία, με τυπικά νόμιμο ή με άλλο τρόπο.

Για λίγο κατάφερε να αποτρέψει τους οπαδούς του από το να ανταποκρίνονται στην αυξανόμενη βία στους δρόμους. Μετά την νίκη του Λαϊκού Μετώπου, η Ισπανική Φάλαγγα μεγάλωσε ραγδαίως και μέχρι τον Ιούλιο είχε 40.000 μέλη. Τότε απορροφήθηκε  και αυτός από τις ένοπλες μάχες, οι οποίες ήταν η κανονική μορφή διαμάχης στους δρόμους. Η κατάσταση επιδεινώθηκε περαιτέρω και, μετά την αποτυχία άλλων επιλογών, ο Πρίμο ντε Ριβέρα συμμετείχε σε μια συνωμοσία για την ανατροπή της κυβερνήσεως του Λαϊκού Μετώπου. Ο Πρίμο ντε Ριβέρα  υποστήριξε πλήρως την στρατιωτική εξέγερση τον Ιούλιο του 1936 εναντίον της δημοκρατικής κυβερνήσεως και μετά το ξέσπασμα του ισπανικού εμφυλίου πολέμου η Φάλαγγα κατέστη το κυρίαρχο πολιτικό κίνημα των Εθνικιστών. Η πολιτοφυλακή της Φάλαγγος προσχώρησε στους Στασιαστές κατά τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο του 1936-39.

Όταν η δημοκρατική κυβέρνηση πληροφορήθηκε, ότι οι Φαλαγγίτες άρχιζαν να εξοπλίζονται, ξεκίνησαν οι συλλήψεις των ηγετών του Φαλαγγιτικού κινήματος σε όλη την Ισπανία. Η λεγόμενη Δημοκρατική κυβέρνηση δεν έκανε ποτέ τίποτα, για να εμποδίσει τους Κομμουνιστές και τους Σοσιαλιστές να οπλιστούν ή τις εγκληματικές πράξεις, που διαπράχθηκαν από αυτές τις δύο ομάδες.

Η βία αυξήθηκε στους δρόμους της Μαδρίτης. Οι Φαλαγγίτες συλλαμβάνονταν και εκτελούνταν, και συνέβαινε το αντίθετο ως αντίποινα. Οι εντάσεις κορυφώθηκαν τελικώς, όταν το βράδυ της 12ης Ιουλίου 1936, όταν ο José Calvo Sotelo, ο επικεφαλής εκπρόσωπος της οργανωμένης Δεξιάς, τέθηκε δήθεν υπό κράτηση. Το επόμενο πρωί το πτώμα του βρέθηκε στις πύλες ενός νεκροταφείου. Αυτό ήταν το περιστατικό που πυροδότησε τις εξελίξεις. Ξέσπασαν ταραχές, πραγματοποιήθηκαν εξεγέρσεις και στις 17 Ιουλίου 1936 ξεκίνησε ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος. Με το ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, λίγο μετά την απώλεια της έδρας του στο Cortes εκείνη την εποχή, η Ισπανική Φάλαγγα κηρύχθηκε ως παράνομη οργάνωση από τους Δημοκρατικούς. Απαγόρευαν το κόμμα, συνέλαβαν τους ηγέτες του και έκλεισαν τα έντυπα του Ο Πρίμο ντε Ριβέρα συνελήφθη στις 5 Ιουνίου 1936 και φυλακίσθηκε στην φυλακή του Αλικάντε από τους μισθοφόρους του Κράτους (την αστυνομία), υπό την εξουσία των αντιπάλων του. Η Φάλαγγα εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο ισχυρά κινήματα στην Ισπανία ενώ ο Χοσέ Αντόνιο ήταν στην φυλακή.

Ο Πρίμο ντε Ριβέρα δικάστηκε για την συμμετοχή του στην εξέγερση. Δικάστηκε με μία συνοπτική δίκη με την κατηγορία  της συνωμοσίας εναντίον της Δημοκρατίας και της ηγεσίας  φασιστικής οργανώσεως και καταδικάσθηκε σε θάνατο. Στις 18 Νοεμβρίου 1936, ο Χοσέ Αντόνιο έγραψε: «Χθες καταδικάστηκα σε θάνατο, προσεύχομαι στον Θεό, αν δεν με γλυτώσει από αυτήν την τελευταία δοκιμασία, να διατηρήσει εντός μου μέχρι το τέλος την φαινομενική υποταγή, με την οποία τον αναλογίζομαι, και όταν κρίνει την ψυχή μου, να το κάνει με μέτρο όχι τις αρετές  μου, αλλά με αυτό το άπειρο Έλεος Του.»

Οι συνθήκες γύρω από τον θάνατο του Χοσέ Αντόνιο είναι πολύ περίεργες. Η Δημοκρατική κυβέρνηση ανησυχούσε για την αύξηση της δυνάμεως των Φασιστών. Εφαρμόστηκε καταστολή στους Φασίστες. Φοβούμενη για την εντύπωση που θα προκαλούσε  ο Χοσέ Αντόνιο στους οπαδούς του, η Δημοκρατική κυβέρνηση τον κράτησε φυλακισμένο για αρκετούς μήνες. Στην διαθήκη του, ο Χοσέ Αντόνιο σημειώνει ότι μόλις πέντε έως έξι ημέρες πριν την συντάξει, ενημερώθηκε για τις εναντίον του κατηγορίες.  Στις 20 Νοεμβρίου 1936, ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα οδηγήθηκε έξω από το κελί του στη φυλακή του Αλικάντε και με έναν σταυρό στα χέρια του, με  «προσευχή στα χείλη του» και συγχώρεση για τους εχθρούς, που θα τον δολοφονούσαν, εκτελέσθηκε από εκτελεστικό απόσπασμα. Ο Χοσέ Αντόνιο πέθανε σαν Άνδρας, πέθανε Ήρωας, Μάρτυρας και Άγιος.

Οι ειδήσεις για τον θάνατο του παρέμεναν απαγορευμένες μέχρι και ένα έτος έπειτα. Η θέση του σώματός του στο νεκροταφείο της φυλακής του Αλικάντε ήταν άγνωστη, έως ότου ο αδελφός του Μιγκέλ, αφότου αποφυλακίσθηκε, κατάφερε να παράσχει πληροφορίες. Πριν από τη δήλωση του Μιγκέλ σχετικά με τα γεγονότα, η Δημοκρατική κυβέρνηση είχε προσπαθήσει να καλύψει την εκτέλεση ισχυριζόμενη, ότι ένας όχλος εισέβαλε στη φυλακή και σκότωσε τον Χοσέ Αντόνιο.

Ο θάνατος του Χοσέ Αντόνιο οδήγησε στον θάνατο της Φάλαγγος του. Η Φάλαγγα  θα περνούσε στην συνέχεια από τεράστιες αλλαγές. Υπήρξαν πολλές διενέξεις, για το ποιος θα διαδεχθεί τον José Antonio. Ένας άντρας, ο πλέον ανάξιος της θέσεως, ονόματι Hedilla 5  ηγήθηκε της οργανώσεως για σύντομο χρονικό διάστημα. Διότι ο Φράνκο δρούσε στο παρασκήνιο, αυξάνοντας τις νίκες του. Τελικώς ο Generalissimo ανακήρυξε τον εαυτό του jefe nacional και στις 19 Απριλίου 1937  μετονόμασε την οργάνωση σε Falange Espanola Tradicionalista y de las Juntas de Ofensiva Nacional-Sindicalist.

Τελικώς, κατόπιν τριών ετών ψευδών, ο Χοσέ Αντόνιο έλαβε τον οφειλόμενο στο πρόσωπό του σεβασμό το 1939. Τα λείψανα του ανεσκάφησαν και μεταφέρθηκαν στη Μονή Εσκοριάλ. Αεροπλάνα έριξαν στεφάνια στο νεκροταφείο του Αλικάντε και ο Φράνκο απέδωσε μέσω ραδιοφώνου φόρο τιμής στον νεκρό ηγέτη. Πραγματοποιήθηκε μια τεράστια τελετή κηδείας, η οποία διήρκεσε 10 ημέρες και περιελάμβανε πομπή 284 μιλίων με το φέρετρο του στους ώμους των Φασιστών. Ο Μουσολίνι έστειλε  Ιταλούς Φασίστες να φέρουν προσωπικά ένα χάλκινο στεφάνι στον τάφο του. Ο Χοσέ Αντόνιο ετάφη στη Μονή Εσκοριάλ  στα Όρη Γκουανταράμμα ανάμεσα στον βασιλιά και τις βασίλισσες της Ισπανίας. Αφότου έκτισε ο Φράνκο  την Κοιλάδα των Πεσόντων, τα λείψανα του μεταφέρθηκαν εκεί για τελευταία φορά στις 30 Μαρτίου 1959.

Το κόμμα του στρατηγού Φράνκο αντιμετώπισε τον Χοσέ Αντόνιο ως μάρτυρα, προκειμένου να κερδίσει την υποστήριξη των οπαδών του Εθνικού Επαναστατικού Κινήματος. Έχοντας συγχωνευθεί με την πολιτοφυλακή των Καρλιστών  από τον Φρανσίσκο Φράνκο το 1937, η οργάνωση μετονομάστηκε σε Falange Española Tradicionalista και έγινε το επίσημο κόμμα του εθνικιστικού κράτους. Ήταν, ωστόσο, μια σαφώς λιγότερο ανεξάρτητη δύναμη από τον ιταλικό φασισμό, την οποίαν εκμεταλλευόταν και χειραγωγούσε ο Φράνκο. Από τα μέσα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μετά το κόμμα αποδυναμωνόταν σταθερά και ο Φράνκο προσπάθησε να το κάνει ένα είδος γραφειοκρατικού εθνικιστικού μετώπου. Το ίδιο το Φαλαγγιτικό κίνημα εξασθένησε και τυχόν υπολείμματα του παλαιού επαναστατικού πνεύματος εξαλείφθηκαν για να καθησυχάσουν τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και τον στρατό. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ουσιαστικά δεν είχε καμία επιρροή. Τα άρθρα και οι ομιλίες του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα βοηθούν στην διαμόρφωση μέρους του δόγματος του εθνικιστικού κινήματος του Φράνκο· αλλά όπως κάθε άλλη από όλες τις κυρίαρχες πολιτικές οργανώσεις, δεν μπορούσαν πραγματικά να θρέψουν πέραν του συμβατισμού και να θεσπίσουν τις πραγματικά Επαναστατικές πτυχές του δόγματος, το οποίο θα είχε καταστήσει την Ισπανία ένα πραγματικό Έθνος του Λαού.

Με όλα όσα έχουν ειπωθεί, είναι δύσκολο να φαντασθεί κανείς, ότι ακόμα και σήμερα οι άνθρωποι χρησιμοποιούν αλόγιστα μια λέξη τόσο ισχυρή όσο η λέξη «Φασίστας». Αυτός ο όρος χρησιμοποιήθηκε προχείρως για τον χαρακτηρισμό οποιουδήποτε ατόμου ή οργανώσεως της Δεξιάς,  που θεωρούνται επαναστατικά, όποιου αγαπά την χώρα του πάνω απ 'όλα, και όποιου εγκρίνει μια αυταρχική κυβέρνηση. Σήμερα, οι πατριώτες  Χριστιανοί της μεσαίας τάξεως που πιστεύουν στην ατομική ευθύνη φάνηκε ότι χαρακτηρίζονται ως Φασίστες ή ως συμπαθούντες τον Φασισμό. Ο Ιούλιος Έβολα έχει σχολιάσει, ότι «ο Φασισμός έχει υποστεί μια διαδικασία, η οποία μπορεί να ονομασθεί μυθοποίηση και η στάση που υιοθετούν πολλοί απέναντι ​​του είναι περισσότερο παθιασμένη και παράλογη είδους παρά κριτική και πνευματική».

Σε ένα σημείωμα που τελικώς  δημοσιεύθηκε στον ισπανικό τύπο στις 10 Δεκεμβρίου 1934, ο Χοσέ Αντόνιο δηλώνει σαφώς ότι η  «Falange Espanola de las J.O.N.S. δεν είναι φασιστικό κίνημα. Συμπίπτει με τον Φασισμό συγκεκριμένα σε βασικά σημεία, τα οποία είναι καθολικής ισχύος· αλλά καθημερινώς αποκτά ένα δικός της σαφέστερο περίγραμμα, και είναι πεπεισμένη ότι ακολουθώντας αυτό το μονοπάτι και κανένα άλλο θα βρει τις πιο καρποφόρες δυνατότητές της για ανάπτυξη». Ακόμα και στο τέλος της ζωής του απογοητεύτηκε έντονα από την πολιτική ονομασία και τον εκφοβισμό. «Με εκπλήσσει το γεγονός, ότι μετά από τρία χρόνια, η τεράστια πλειοψηφία των συμπατριωτών μας πρέπει να συνεχίσει να μας κρίνει χωρίς να έχει αρχίσει να δείχνει το λιγότερο σημάδι για να μας καταλάβει, και μάλιστα χωρίς να έχει αναζητήσει ή  αποδεχθεί τις παραμικρές πληροφορίες».

Δεν είναι περίεργο  σε αυτήν την εποχή της ανηθικότητας και των αντι-ηρώων, ο Χοσέ Αντόνιο ξεχωρίζει σαν ένας Φάρος Φωτός με μια ολοένα αυξανόμενη δημοτικότητα και υποστήριξη, όχι μόνον σε ολόκληρη την Ισπανία αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο επίσης.

Σημειώσεις

1.Jerez de la Frontera (Χερέθ ντε λα Φροντέρα ) είναι πόλη και δήμος στην Ανδαλουσία, στη νότια Ισπανία, η οποία βρίσκεται στην επαρχία του Κάδιθ.

2.Το πραξικόπημα (pronunciamiento) του Μαρτίνεθ-Κάμπος εγκατέστησε τον Αλφόνσο ΙΒ΄ως βασιλέα, επιφέροντας το τέλος της Πρώτης Ισπανικής Δημοκρατίας. Μετά από αυτό, το σύνταγμα του 1876 γράφτηκε και εφαρμόστηκε κατά την διάρκεια ολόκληρης της Παλινορθώσεως. Το σύνταγμα αυτό καθόρισε την Ισπανία ως συνταγματική μοναρχία με διπλό νομοθετικό σώμα (Cortes Generales), αποτελούμενο από την άνω βουλή (Senado-Γερουσία) και την κάτω βουλή (Congreso de los Diputados, Βουλή). Το Σύνταγμα αυτό έδινε στον βασιλιά την εξουσία να ορίζει γερουσιαστές και να ανακαλεί νόμους εφόσον το επιθυμούσε και του ανέθετε επίσης την ηγεσία του στρατού.

3.Fe  στα ισπανικά σημαίνει πίστη

4.Juntas de Ofensiva Nacional-Sindicalist - J.O.N.S. Συνελεύσεις της Εθνικής Συνδικαλιστικής Αντεπιθέσεως, οργάνωση, η οποία προέκυψε  στις 10 Οκτωβρίου 1931 από την ενοποίηση των οργανώσεων  La Conquista del Estado (Η Κατάκτηση του Κράτους) του  Ramiro Ledesma Ramos και  Juntas Castellanas de Actuación Hispánica (Καστιλλιάνικη Συνέλευση Ισπανικής Δράσεως) του Onésimo Redondo. Υπήρξε μικρή οργάνωση βασισμένη σε φοιτητές της Μαδρίτης και σε εργάτες και αγρότες εντός και πέριξ της Βαγιαδολίδ.  Το 1933 άρχισε να μεγαλώνει ως οργάνωση, ξεκίνησε την έκδοση του θεωρητικού περιοδικού  JONS., δημιούργησε εργατικό σωματείο στην Καστίλη και την Βαγιαδολίδ, ίδρυσε την Ομοσπονδία Αγροτικών Σωματείων, ενώ συνολικά προέβη στην δημιουργία περίπου 175 εργατικών σωματείων. Ο Λεντέσμα Ράμος δολοφονήθηκε από την αριστερά και ο Ονεσίμο Ρεντόντο έπεσε κατά τον ισπανικό εμφύλιο στο πεδίο της μάχης ηρωικώς μαχόμενος.

5.Manuel Hedilla Larrey  (18 Ιουλίου 1902- 4 Φεβρουαρίου  1970), εκ των αρχικών μελών της Φάλαγγος και στενός συνεργάτης του Χοσέ Αντόνιο.  Έλαβε μόρφωση από ρωμαιοκαθολικά σχολεία και εργάσθηκε ως εργάτης σε ναυπηγεία και σε δημόσια έργα επί δικτατορίας Miguel Primo de Rivera, έζησε, ωστόσο, και μεγάλες περιόδους ανεργίας.  Ανήκε στην αριστερή πτέρυγα της Φάλαγγος και έδιδε μεγάλη βαρύτητα στην  προλεταριακή και συνδικαλιστική πλευρά αυτής.  Μετά την δολοφονία του Χοσέ Αντόνιο τον διαδέχθηκε στην ηγεσία της Φάλαγγος για λίγους μήνες, καθόσον ακολούθησε η πραξικοπηματική και βίαια μέσω του Decreto de Unificaciòn, (Διάταγμα ενοποίησης) συγχώνευση της  Φάλαγγος (Falange Española de las Juntas de Ofensiva Nacional Sindicalista / FE de las JONS)  με τους Καρλιστές της Comunión Tradicionalista  (μάχιμοι βασιλόφρονες υπέρ της γραμμής του δον Κάρλος-Μαρία κόμη της Μολίνα της δυναστείας των Βουρβόνων) και με τους αντιδραστικούς  της CEDA(Confederación Española de Derechas Autónomas/ Ισπανική Ομοσπονδία Δεξιών Αυτονόμων, συντηρητική-καθολική οργάνωση), του Bloque Nacional (Εθνικό Μέτωπο,  μοναρχικό κόμμα)και της  Renovación Española (RE, Ισπανική Αναγέννηση, μοναρχικό κόμμα) και την δημιουργία της Falange Española Tradicionalista y de las Juntas de Ofensiva Nacional Sindicalista.

Ο Hedilla, επειδή μαζί με άλλους αδιάλλακτους Φαλαγγίτες αρνήθηκε να υπακούσει στην συγχώνευση του Φράνκο, συνελήφθη και δικάστηκε με την κατηγορία της συνωμοσίας εναντίον του Φράνκο. Κατεδικάσθη σε θανατική ποινή, η οποία μετετράπη αργότερα σε είκοσι χρόνια φυλακίσεως, για να εκτίσει εν τέλει τέσσερα έτη.

Η εις βάρος του κριτική από τον συγγραφέα του άρθρου είναι μάλλον άδικη. Προφανώς ο Hedilla δεν ήταν χαρισματικός ηγέτης, όπως ο προκάτοχος του, όμως λαμβανομένων υπ’ όψιν των τότε συνθηκών και εξελίξεων φαίνεται, ότι δεν είχε και πολλά περιθώρια αντιδράσεως.

πηγή

Mgła - Further Down the Nest II

 

Μνήμη Ευαγόρα Παλληκαρίδη

 

Κάποτε «Κόκκινος» και «Ερυθροφρουρός» σήμερα «Αυτόνομος» και «Φαιός»: Από τον Λένιν & τον Στάλιν … στην Τρίτη Θέση! (του Χρήστου Χρανιώτη)

 

Τον Φεβρουάριο του 1924, ο Γκαίμπελς, μετά από πρόσκληση του φίλου του Φριτς Πραγκ, εμφανίστηκε στο μέγαρο Σούτσενχαουζ της γενέτειρας του, όπου μιλούσαν εκπρόσωποι του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος [D.K.P.]. Φορώντας ένα φτηνό, μάλλινο παλτό πήρε το λόγο και υπέβαλλε ερωτήσεις στους ομιλητές. Ένας κομμουνιστής επιτέθηκε στον Γκαίμπελς, φωνάζοντας: «Εκμεταλλευτή της εργατικής τάξεως, καπιταλιστή!». Ο Γκαίμπελς απευθύνθηκε στον «εκπρόσωπο της εργατικής τάξης» και είπε:«Θα παρακαλούσα τον κύριο που με αποκάλεσε δίχως ντροπή εκμεταλλευτή και καπιταλιστή, να έλθει στην έδρα και να αδειάσει το πορτοφόλι του. Τότε θα δούμε ποιος από τους δύο μας έχει τα περισσότερα χρήματα». Ολοκληρώνοντας την παρέμβαση του ο Γκαίμπελς έβγαλε από την τσέπη το πορτοφόλι του και άδειασε τα λιγοστά κέρματα που περιείχε, στην έδρα. 

του Χρήστου Χρανιώτη

Η εξάλειψη της «εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο» αποτέλεσε αναμφίβολα τη φράση που με σημάδεψε στα εφηβικά χρόνια και με έφερε από τα 16 στις τάξεις της ΚΝΕ αρχικά και της «Πανσπουδαστικής» αργότερα. Παράλληλα με την ένταξη στη δράση, άρχισε και η εξοικείωσή μου με τους όρους του Μαρξισμού/Λενινισμού. Ήμουν από κείνους που ήθελαν να τον κατανοήσουν σε βάθος, να πάρουν απαντήσεις, να μελετήσουν τον υπαρκτό Σοσιαλισμό. Είχα την τύχη να ζήσω τα τελευταία χρόνια της ΕΣΣΔ και να την επισκεφτώ, πριν ακόμα φανούν τα σημάδια της κατάρρευσης.

Η μελέτη του Μαρξισμού (που ως πολιτικό σύστημα δεν ήταν έργο του Μαρξ αλλά του Λένιν) και η σύγκριση με την πραγματικότητα ήταν πολύ χρήσιμη. Ήταν μία εποχή που η αντικαπιταλιστική επανάσταση μας φαινόταν ρεαλιστικός στόχος και μπήκαμε με πολύ ορμή για να διαμορφώσουμε τις «υποκειμενικές προϋποθέσεις» της. Με κάθε «αγωνιστική κινητοποίηση» πιστεύαμε ότι φέρνουμε αυτό το στόχο πιο κοντά. Οι Κνίτες τότε, τρέχαμε δεξιά κι αριστερά, οπουδήποτε μας έστελνε το κόμμα για να στηρίξουμε «αγώνες» για μονιμοποίηση των εποχιακών στο δημόσιο, για να συμπαρασταθούμε στα αιτήματα για αύξηση του μεροκάματου 0,3% κάποιων άλλων, για φεστιβάλ και πορείες ειρήνης, όπου τέλος πάντων το κόμμα μας έλεγε ότι είναι καθήκον μας να παραβρεθούμε. Η αλήθεια είναι ότι όταν σηκωνόμασταν αξημέρωτα να πάμε να στηρίξουμε τον αγώνα της εργατικής τάξης, δεν ήμασταν σίγουροι ότι προσφέρουμε κάτι ουσιαστικό, αλλά για το κόμμα ήταν σημαντικό γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία έδειχνε ότι στηρίζει τους εργαζόμενους και περιχαράκωνε το κοινό της επιρροής του.

Έζησα τέσσερα χρόνια επαναστατικής γυμναστικής και αυτό ήταν όλο όσο καταφέραμε. Ταυτόχρονα κάθε φορά που σε κάποια «αγωνιστική κινητοποίηση» τα πράγματα εκτρέπονταν από τον έλεγχο του κόμματος, κάθε φορά που πραγματικά πήγαιναν να ανάψουν τα αίματα, μπαίναμε μπροστά για να καταστείλουμε τη δράση «αναρχοαυτόνομων» ή «εθνικιστικών» ομάδων προκειμένου να μην γίνει «προβοκάτσια» σε βάρος του «εργατικού κινήματος».

Το χειρότερο όμως ήταν ότι ενώ εμείς υποτίθεται συμπαραστεκόμασταν στον αγώνα της εργατικής τάξης, η εργατική τάξη εξαφανιζόταν. Τα εργοστάσια έκλειναν το ένα πίσω από το άλλο, η ανεργία εκτινασσόταν, εμείς παίζαμε κλέφτες κι αστυνόμους, αλλά οι πρώην εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις που έκλειναν έπρεπε κάπου να δουλέψουν κι αντί να συστρατευθούν μαζί μας γέμιζαν τις πασοκικές κλαδικές. Το κόμμα δεν επιδίωκε την εξουσία και την διαχείριση των μονάδων μαζικής παραγωγής, απλά προκαλούσε το ξεπάστρεμα τους. Ο στόχος μας δεν ήταν σε καμία περίπτωση ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας , αλλά το βόλεμα των εργαζομένων και η εύνοια τους, η εκλογική τους στήριξη. Το αντάλλαγμά που εισέπραττε το κόμμα ήταν η διαιώνιση της εκπροσώπησής του στο αστικοδημοκρατικό κοινοβούλιο στο οποίο εισήλθε αμέσως μετά την νομιμοποίηση από τον Καραμανλή. Δυναμιτίζοντας την παραγωγική οικονομία, πρακτικά άνοιγε το δρόμο για την εισβολή και εξάρτηση από το ξένο κεφάλαιο που απολάμβανε την απαλλαγή από τους ντόπιους ανταγωνιστές του και εξαγόραζε το ένα μετά το άλλο κάθε περιουσιακό στοιχείο της Πατρίδας και του Έθνους. Την ώρα που εμείς κάναμε «πάρτυ» σε πολυκαταστήματα, κλείναμε εργοστάσια, ξεχερσώναμε χωράφια κάποιοι άνοιγαν σαμπάνιες ξέροντας ότι δουλεύουμε για κείνους. Εμείς (οι Κνίτες) πιστεύαμε ότι φέρνουμε πιο κοντά την Επανάσταση, ενώ στην πραγματικότητα ωθούσαμε την εργατική τάξη στην εξαφάνιση της ή στην υποτέλεια. Παράλληλα, τα χρόνια αυτά είχε αρχίσει να με απασχολεί πολύ η αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας για όσα εμείς υποστηρίζαμε αλλά και όσα μας καταλόγιζαν για τα χρόνια από την ίδρυση του κόμματος μέχρι τα χρόνια του ΔΣΕ.

Ήρθα πολύ γρήγορα αντιμέτωπος με τα εγκλήματα της ηγεσίας του κόμματος τόσο στη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας, όσο και στα χρόνια της αντίστασης και του δεύτερου αντάρτικου. Στην αρχή αιφνιδιάστηκα, στη συνέχεια απόρησα, τελικά έπρεπε να τα αντιμετωπίσω. Κατανοώντας σιγά σιγά την πολιτική της Διεθνούς τα χρόνια εκείνα, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι σε κάθε περίπτωση που υποτίθεται ότι οι Έλληνες Κομμουνιστές έπρεπε να δείξουν την πίστη τους στο Διεθνισμό, στην πραγματικότητα τους ζητούσαν να αποδεχτούν τον πανσλαβισμό του Ιγνάτιεφ του 19^ου αιώνα, ντυμένο στα κόκκινα και κρατώντας σφυροδρέπανο. Η μόνη διαφορά ήταν ότι η Τρίτη Ρώμη είχε αλλάξει όνομα και τώρα λεγόταν «πατρίδα των λαών». Ήταν όμως ακριβώς η ίδια πολιτική γραμμένη σε άλλο αλφάβητο. Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική που ο Έλληνας επαναστάτης ήταν υποχρεωμένος να ενστερνιστεί, ήταν ο ακρωτηριασμός της Ελλάδας και η πλήρης αποδοχή του ιστορικού αφηγήματος του Πανσλαβισμού που δεν είχε καμία σχέση ούτε με την ρημάδα την «πάλη των τάξεων», αλλά ούτε και την απελευθέρωση της κοινωνίας από την οικονομική καταπίεση.

Δεν ήταν διεθνισμός αυτό, ήταν υποταγή στα Εθνικά αφηγήματα των Βαλκάνιων γειτόνων. Δεν προερχόμουν από αριστερή οικογένεια και δεν είχα μεγαλώσει με ιστορίες από τα χρόνια της ήττας και των «διωγμών», όπως οι περισσότεροι από τους συντρόφους μου. Παρατηρούσα με απορία την σχεδόν αντανακλαστική περιφρόνηση τους για οτιδήποτε αφορούσε την ταυτότητα μας ως Έλληνες. Οτιδήποτε. Η ανάγκη τους για έναν καταγωγιακό αυτοπροσδιορισμό εξαντλούνταν στο επίπεδο του τοπικισμού. Η αιτία για όλα αυτά ήταν από τη μια μεριά το ηλίθιο μεταπολεμικό αστικό καθεστώς που ταύτισε την «εθνικοφροσύνη» με τον φιλοαμερικανισμό και την πίστη στην Πατρίδα με την πίστη στο ΝΑΤΟ. Και από την άλλη το ψεύτικο αφήγημα της ταλαιπωρημένης και διωκόμενης αριστεράς, που εμφάνιζε ξεκάθαρα και έντονα θρησκευτικά στοιχεία. Οι διωκόμενοι σε νέες κατακόμβες. Όλα αυτά δημιουργούσαν ένα ψυχολογικό μπλοκάρισμα, μία διαρκή αντίφαση ανάμεσα στο πολιτικό όραμα και στην έννοια της Εθνικής συνείδησης. Και μέσα σε όλα αυτά ήρθε και η συγκυβέρνηση του '89. Μας βρήκε ήδη βαριά προβληματισμένους από το ανούσιο ξόδεμα της νεανικής μας διάθεσης και το πρόσχημα του νεφελώδους αιτήματος για «κάθαρση» και της συνεργασίας του κόμματος με το πιο βρώμικο κομμάτι της καπιταλιστικής ελίτ της κοινωνίας, ήταν η χαριστική βολή.

Για μένα και πολλούς ακόμη αποτέλεσε ένα σοκ. Αφενός γιατί δίναμε ένα άλλοθι αγνότητας σε μία βρωμερή μερίδα της πολιτικής τάξης. Αφετέρου και κυρίως, διότι αποδεχτήκαμε ότι μπορεί να υπάρξει κάθαρση μέσα στα πλαίσια ενός καθεστώτος που έζεχνε από άκρη σε άκρη, συνεργαζόμενοι με μερικούς από τους πλέον διεφθαρμένους εκπροσώπους του. Το κόμμα είχε γίνει μία κολυμπήθρα που ξέπλενε αμαρτίες, είχε αποδεχτεί το ρόλο του σαν πλουραλιστικό άλλοθι σε έναν κόσμο που στραγγάλιζε την Πατρίδα. Αντί να σπρώξουμε την ανάγκη για μία άλλη κοινωνία στα άκρα, πετάγαμε σωσίβιο στον εχθρό μας. Το κόμμα είχε πια υποχρεώσεις, είχε ένα μέγαρο να συντηρήσει κι επιχειρήσεις μπόλικες. Είχε ενσωματώσει τον ρόλο του μηχανισμού εκτόνωσης κρίσεων του συστήματος και η περαιτέρω παραμονή μου εκεί ήταν άσκοπη και αντίθετη σε ότι καλό είχα πιστέψει. Η ιστορία στα χρόνια που ακολούθησαν με επιβεβαίωσε πέρα για πέρα. Και σήμερα ακόμα, μέσα σε ένα κυκεώνα διαφθοράς και διάλυσης του κοινωνικού ιστού από πολλές και διαφορετικές πλευρές, το κόμμα εξακολουθεί να παίζει τον ίδιο ρόλο περιμένοντας υπομονετικά να πολιτογραφηθούν μερικές χιλιάδες Πακιστανοί (ταξικά αδέρφια) για να αντλήσει από μία νέα δεξαμενή τα απαραίτητα ψηφαλάκια για την ύπαρξη του. Στην πόρτα της εξόδου, ήμουν βαρύτατα προβληματισμένος. Και τώρα τι; Ήταν δεδομένο ότι το αστικοδημοκρατικό καθεστώς δεν είχε καμία απάντηση στα ερωτήματά μου. Το αίτημα της Επανάστασης ενάντια στο υλικοθηρικό κόσμο της παρακμιακής Δύσης δεν είχε σβήσει. Ξεκίνησα να πειραματίζομαι, με τους Αναρχικούς συγγραφείς της νιότης του αντικαπιταλισμού. Μάχνο, Κροπότκιν, Κρονστάνδη. Ντουρούτι. Ισπανικός εμφύλιος. Και ξαφνικά. Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα. 

Η «γνωριμία» μου με αυτόν τον ήρωα και πρωτοπόρο στην αναζήτηση του Ισπανικού Σοσιαλισμού, αποτέλεσε ένα σημείο καμπής. Εδώ θα κάνω μία παύση για να τονίσω ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν είχα έρθει ποτέ σε επαφή με καμία Εθνικιστική ομάδα. Η προσωπική μου πορεία ήταν αυτόνομη και αυτόβουλη. Δεν επηρεάστηκα ποτέ από κανέναν, διότι πολύ απλά δεν επικοινώνησα ποτέ με κανέναν που να ανήκε κατά κάποιον τρόπο στο χώρο της Εθνικιστικής σκέψης. Ακολούθησε μία διαδρομή 12 περίπου χρόνων μέσα από προβληματισμούς και αναγνώσεις. Το δυσκολότερο ήταν να συνειδητοποιήσω ότι η αναζήτηση για μία Σοσιαλιστική κοινωνία δεν περνούσε αναγκαστικά μέσα από τη Μαρξιστική μεθοδολογία, και μέσα από την μαρξιστική ανάγνωση της ιστορίας που νοείται ως πέρασμα από μία κατάσταση σε μία άλλη, νομοτελειακά, και με καύσιμο την «πάλη των τάξεων». Και ήταν λυτρωτική η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι ο αντικαπιταλισμός δεν ήταν η αμφισβήτηση μιας οικονομικής, υλιστικής θεωρίας με σκοπό της αντικατάστασή της από μία άλλη υλιστική θεωρία.

Ο αντικαπιταλισμός που αναδυόταν μέσα από τα νέα μου αναγνώσματα, (Ιούλιος Έβολα, Όσβαλντ Σπένγκλερ, Ιωάννης Συκουτρής, Σίτσα Καραϊσκάκη) ήταν ένας πόλεμος ιδεών ανάμεσα στη σήψη της ύλης και το Φως της Αρετής. Άρχισα να βλέπω τον Παλαμά μέσα από τα μάτια του Πλάτωνα. Και κυρίως άρχισα να κατανοώ την Σπάρτη, όχι μέσα από το πρίσμα του «ελληναράδικου» αυτισμού και της προγονοπληξίας, αλλά σαν ολοκληρωμένη πρόταση βιοθεωρίας. Ανακάλυπτα με έκπληξη ότι όσα πίστευα για ένα ιδεολογικό χώρο που ταύτιζα με την «μπατσολαγνεία» και την κενότητα της αστικής ακροδεξιάς δεν είχαν καμία σχέση με τον πυρήνα της σκέψης των θεωρητικών της «Τρίτης Θέσης» και τις βασικές κατευθύνσεις της στους αγώνες του 20^ου αιώνα. Εξοικειώθηκα προοδευτικά με τις αρχές μιας άλλης πολιτικής θεωρίας για την οποία δεν είχα ιδέα. Ανακάλυψα την πνευματικότητα και την ποίηση της. Γνώρισα προσωπικότητες διανοητών απίστευτου βεληνεκούς. Κατανόησα την πραγματική σύνδεση ανάμεσα στα μοντέρνα οράματα με το μεγαλείο της κλασικής Ελλάδας. Ο ορισμός του Συκουτρή για τον άνθρωπο που δίνει αξία στην πίστη του μέσω του Ήθους του, τα Κάντος του Έζρα Πάουντ, ο οργισμένος εκδικητής του Παλαμά.

Τότε άρχισε να επιτυγχάνεται η οργανική όσμωση ανάμεσα στην Ελληνικότητα μου και την επιθυμία μου για μια κοινωνία δίκαιη και δημιουργική. Άρχισα σιγά σιγά να επανέρχομαι σε μία ισορροπία ανάμεσα στην ψυχή μου και τα όνειρά μου. Δε χρειαζόταν πλέον να πείσω τον εαυτό μου ότι πρέπει να γίνω κάποιος άλλος για να έχω δικαίωμα να ονειρεύομαι έναν καλύτερο κόσμο. Άρχισε η Ελληνικότητά μου να γίνεται συμπληρωματική του ονείρου και όχι εχθρός του. Άρχισα να κατανοώ ότι ο δρόμος για τον Σοσιαλισμό δεν μπορούσε να ανοίξει από την εργατική τάξη, αλλά από το συμπαρατασσόμενο Έθνος. Ότι η συγκολλητική δύναμη που θα μας κρατήσει ενωμένους απέναντι στο καπιταλιστικό τέρας δεν είναι η ταξική μας θέση που έτσι κι αλλιώς δεν είναι δεδομένη μέσα στην κοινωνική κινητικότητα. Το ταξικό στίγμα που προσδιορίζει έναν άνθρωπο μία στιγμή, μπορεί να αλλάξει άρδην στο μέλλον, όλα αυτά είναι ανθρώπινα επινοήματα, δεν είναι κάτι σταθερό, δεν έχουν ιδεολογικό περιεχόμενο, είναι μία θέση ιδωμένη μέσα από την υλική κατάσταση μιας στιγμής της ζωής. Άρχισα να κατανοώ την Παράδοση ως κομμάτι της κληρονομιάς μου, που δεν ήταν μία «λαϊκή κουλτούρα». Δεν ήταν απλά χοροί και τραγούδια της τοπικής κοινότητας, ήταν η κιβωτός μέσα από την οποία μεταφερόταν από γενιά σε γενιά κωδικοποιημένη και συμπυκνωμένη η ποιητική ψυχή του λαού μας. Αυτά που μένουν σταθερά και θα μας δέσουν τον έναν δίπλα στον άλλον, ο σταθερός πύρος της ανθρωπότητας, είναι η Φύση, η Φυλή και το Έθνος, είναι η γλώσσα που θα μιλήσουμε στο διπλανό μας, τα τραγούδια που θα τραγουδήσουμε, τα λάβαρα που θα κυματίσουν στον αέρα και θα μας φέρουν δάκρυα στα μάτια.

Είναι πράγματα που δεν μπορούν, δεν είναι δυνατόν να αποτιμηθούν με χρήματα ή με οτιδήποτε άλλο μπορεί να εφεύρει η κοινωνική μηχανική και η υλιστική οικονομία. Είναι ανείπωτα και δεν είναι ορατά στο ύψος του ανθρώπου. Για να τα δούμε θα πρέπει να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά. Και τα καλωσορίζουμε προτάσσοντας την δεξιά. Γι' αυτά αξίζει να πολεμήσουμε και να μεγαλώσουμε παιδιά. Σε μια πατρίδα νέα από κάθε άποψη αλλά και ταυτόχρονα παλιά όσο κι ο κόσμος.

Υστερόγραφο:

Έχω στεναχωρηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια.

Για τις χιλιάδες αυτοκτονίες Ελλήνων στα χρόνια των μνημονίων, ανάμεσα στις οποίες και ενός πολύ κοντινού μου ανθρώπου και λοχαγού του ΕΣ.

Για τις καλημέρες που έχασα από τους μαγαζάτορες που έκλεισαν τα μαγαζάκια τους στη γειτονιά μου.

Για το ξεφτιλίκι που ένοιωθα βλέποντας τους πολιτικάντηδες να περνοδιαβαίνουν τις Ευρωπαϊκές αυλές ζητιανεύοντας.

Για τα ληγμένα δακρυγόνα στο Σύνταγμα, για τα Ελληνόπουλα που κατάλαβαν ότι η Ελληνική σημαία στην Ελλάδα δε σε προστατεύει από τίποτα.

Για τη γερόντισσα στη Θεσσαλονίκη που περπατούσε κρατώντας σκυμμένο το κεφάλι αλλά ορθή τη σημαία ανάμεσα στους καπνούς των χημικών.

Για το άγος στο Πισοδέρι.

Για το διαμελισμό της κληρονομιάς μας αντί πινακίων φακής.

Για τους Εθνικιστές που τους έλιωσαν τις ζωές, που τους τύλιξαν σε τόνους ψεμάτων και τους έστειλαν άλλους στις φυλακές, άλλους στην ατίμωση και την εξαθλίωση κι άλλους στην αυτοκτονία. (Αιωνία σου η μνήμη αδερφέ).

Για τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους των νησιών που με δάκρυα στα μάτια και ανήμπορη αγανάχτηση παρακολούθησαν τον αφανισμό της ζωής τους.

Για τους Έλληνες που μεγάλωσαν σε ένα σπιτάκι στο κέντρο και ξαφνικά χωρίς κανείς να τους ρωτήσει, χωρίς κανείς να τους εξηγήσει γιατί, βρέθηκαν να ζουν σε ξένη γη. Με τα πατρικά τους απαξιωμένα, εγκλωβισμένοι σε γειτονιές με μαγαζιά χωρίς ελληνικές πινακίδες.

Για τον ένα χρόνο που ζούμε σε μία περίεργη, ακατανόητη κατάσταση, μέσα σε οχετούς ψέματος, χωρίς να ξέρουμε αν θα ξανακερδίσουμε αυτή τη ρημάδα ζωή που είχαμε πριν σταματήσει να ισχύει το Σύνταγμα.

Για τις μέρες εκείνες στη Χίο και τη Μυτιλήνη που έβλεπα να επιβάλλονται με την κρατική βία, ξένα συμφέροντα σε βάρος Ελλήνων.

Για την 28^η Οκτωβρίου που μαζί με το παιδί μου ψάλαμε μόνοι μας τον Εθνικό Ύμνο μπροστά από τέσσερις διμοιρίες των ΜΑΤ στην πλατεία Συντάγματος, απέναντι από το κενοτάφιο του παππού μου.

Έχω στεναχωρηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια. Δεν μπορώ να στεναχωρηθώ και για τη Νέα Σμύρνη.

Μαύρες Φλόγες - podcast#3 με τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο (Η Δυστοπία του Covid-19)

 

Death In Rome - Careless Whisper

 

Αποκλειστικό: Συνέντευξη με τον Ιέρακα, μέλος της αυτόνομης κίνησης ΕΝΕΘ (Εθνικιστική Νεολαία Θεσσαλονίκης)

 

Χαίρε! Πες μας πότε ιδρύθηκε η ΕΝΕΘ και κάτω από ποιες συνθήκες;

Χαιρετισμούς από την Θεσσαλονίκη προς όλους τους φίλους της ιστοσελίδας σας. Αρχικά θέλω να δηλώσω πως είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος για τη συνέντευξη που κλήθηκα να δώσω για το γεγονός, πως θα γίνει αντιληπτή από πολλούς φίλους αλλά και εχθρούς μας. Η ΕΝΕΘ ιδρύθηκε το 2016. Μια  όχι και τόσο έντονη πολιτική περίοδο στη χώρα, όπως ήταν το 2020. Ήταν μετά την ψήφιση του 3^ου μνημονίου και του μεγάλου όχι που έγινε ναι, το οποίο έθεσε την ταφόπλακα στη σχέση του  ελληνικού λαού   με την πολιτική σκηνή. 

Οι συνθήκες που συνωμότησαν για  να δημιουργηθεί η ΕΝΕΘ ήταν κάπως περίεργες. Είναι ξεκάθαρο πως στη Θεσσαλονίκη τότε  δεν υπήρχε κάποια ενεργή εθνικιστική οργάνωση νεολαίας. Ήταν ανάγκη να οργανωθεί ένα τέτοιο κίνημα που θα κάλυπτε την φωνή της νεολαίας και θα την εξέφραζε στο δρόμο. Έτσι κάτω από την επήρεια ενός ατόμου που βάλθηκε να μας οργανώσει, δημιουργήθηκε η ΕΝΕΘ, η οποία πήρε και επίσημα το όνομα της, μετά από μια «πολιτιστική πεζοπορία» που κάναμε σαν νεολαία, πετώντας το κάποιος σαν ιδέα. Αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Έχουμε όμως μια ιδεολογική βάση η οποία μας κρατάει ενωμένους, πιστεύουμε στο αίμα. 

Κάποιοι  δηλώνουν εθνικοσοσιαλιστές, άλλοι εθνικιστές, κάποιοι άλλοι απλά πατριώτες, αυτό που μετράει για εμάς είναι αν αγαπάς  τη γη των πατέρων σου, αφήνοντας τις ιστορικές αγκυλώσεις πίσω στο χρόνο, δίνοντας τις νόημα μόνο στην συζήτηση μεταξύ μας. Υπάρχει ο στενός κύκλος της ΕΝΕΘ και οι φίλοι που την υποστηρίζουν, ενώ παράλληλα δεν έχουμε αρχηγό. Δεν έχουμε αρχηγό πρώτον, για να μην υπάρχουν διαφωνίες και εντάσεις ανάμεσα μας, δεύτερον πιστεύουμε πως δεν υπάρχει ακόμα κάποιος να χρηστεί αρχηγός από εμάς, τους τόσο μικρούς Έλληνες, για αυτήν την μεγάλη ιδέα που εκπροσωπούμε. Ακολουθούμε την ιδέα και κανέναν αρχηγό, καθώς ο καθένας έχει το δικαίωμα να δρα αυτοβούλως αν αυτό αντανακλάται σε καλή εικόνα για το κίνημα. 

Παρόλα αυτά έχουμε δυο οδηγούς. Δυο οδηγούς που μας κατευθύνουν και με τη θυσία τους μας εμψυχώνουν να μην τα παρατήσουμε ποτέ. Αυτοί οι δυο καθοδηγητές μας είναι ο Γιώργος και ο Μάνος. Αποτελούμενη, λοιπόν, από παιδιά σφυρηλατημένα στο δρόμο και την εμπερία του πεζοδρομίου η ΕΝΕΘ αποφάσισε να δράσει δυναμικά. Δεκάδες δράσεις σε όλη τη πόλη, παρεμβάσεις, εξορμήσεις, σπρέι και αυτοκόλλητα. Λίγοι και καλοί να φυλάνε τα πλευρά μας, μάχη παντού και αλληλεγγύη μεταξύ μας, αυτά μας κράτησαν ζωντανούς  και αναλλοίωτους στο χρόνο. Παιδιά που κυλάει μέσα τους η αδρεναλίνη και η περιπέτεια, παιδιά πουν έχουν στόχο να μπλέξουν για αυτά που πιστεύουν, διαλέγοντας μια ζωή του «περιθωρίου» και της ανασφάλειας. Αλλά το πιο σημαντικό κατά την άποψη μου, παιδιά που δεν είπαν ποτέ τις λέξεις: τελείωσαν όλα. Αυτό, γιατί μπορεί να χάθηκαν όλες οι ελπίδες, αλλά  το πεζοδρόμιο τους δίδαξε  πως όταν χάνονται οι ελπίδες δεν πρέπει να τα παρατήσεις, αλλά να πιστέψεις σε ένα όνειρο και αυτό επιδιώξαμε. 

Αυτή είναι η ΕΝΕΘ, παιδία με δικό τους κώδικα αξιών, ενός κώδικα που επιβραβεύει την ανδρεία και τιμωρεί την δειλία και την πουστία, έτσι όπως επιβάλλεται να είναι και οι άξιες ολόκληρης της κοινωνίας μας. Τα παιδιά των αδικημένων της ιστορίας, που οι γονείς σας, σίγουρα δεν θα ήθελαν να κάνετε παρέα. Από το 2019 αποφασίσαμε να ξαναοργανωθούμε και να ξεκινήσουμε πάλι δυναμικά τις δράσεις. Δυστυχώς η κατάσταση με τον ιό αδρανοποίησε κάπως τη δράση μας, αλλά δεν πάψαμε να κινούμαστε και το 2020. Αυτό που επιτύχαμε μετά το 2019 είναι να δημιουργήσουμε ένα καλό «όνομα» στην πόλη, πολλά άτομα από τον χώρο σε όλη την Ελλάδα  που δεν μας γνώριζαν να μιλάνε με θετικά λόγια για εμάς, αλλά και οι γενίτσαροι στο άκουσμα και μόνο του κινήματος μας να μας υπολογίζουν παρά τα όσα γράφουν στο διαδίκτυο για να πείσουν τους δικούς τους.

Αληθεύει ότι κάποιοι γραφικοί της δεξιάς και της ακροδεξιάς που φοράνε γραβάτες και προωθούν αντιφασίστες και τα διάφορα κομματόσκυλα με στόχο το κέρδος, ενοχλήθηκαν από τις ριζοσπαστικές απόψεις των μελών σας και ζήτησαν τον διωγμό και την απομόνωση σας;

Καταρχάς θέλω να διευκρινίσω πως είμαι μεγαλωμένος έτσι ώστε να μην με επιτρέπει η συνείδηση μου να πω ποτέ ψέματα. Όταν νικάμε το τραγουδάμε και είμαστε περήφανοι για εμάς. Έτσι λοιπόν είναι ανάγκη να βγω από τη λήθη και να εκφραστώ ελεύθερα.  Όπως όλοι οι αφυπνισμένοι εθνικιστές, γνωρίζω πως η πολιτική έχει χωριστεί στην εποχή μας σε δύο στρατόπεδα . Στην αριστερά και την δεξιά. Η κυρία διαφορά τους και ο λόγος που ο κάθε άνθρωπος επιλέγει τη πλευρά του στην ουσία, είναι η λαθρομετανάστευση. Αυτοί που είναι υπέρ και αυτοί που είναι κατά. Συνεπώς ο χώρος μας αποτελείτε από άτομα δίχως κάποια ανάγκη, για την διαμόρφωση ένας ουτοπικού καθεστώτος. Φυσικό και επόμενο, τα άτομα του χώρου να διαφέρουν κατά πολύ στις απόψεις τους. 

Αυτός είναι και ο λόγος που απομακρυνθήκαμε από τις συναναστροφές με άλλους συλλόγους ή κινήματα. Η κάθε άποψη είναι σεβαστή, εφόσον κινείται στο πλαίσιο μας. Έτσι λοιπόν, οι απόψεις μας, που τίθονται σε ριζοσπαστικό επίπεδο, λογικό να μην εκφράζουν την πιο συντηρητική πλευρά του χώρου, η οποία είναι μεγάλη σε ηλικία. Δεν κατηγορούμε κανέναν για τη δράση του. Έχουμε αποδείξει πως όταν ένα κίνημα οργανώνει κάτι που εμείς θεωρούμε ιδανικό και ανιδιοτελή, το στηρίζουμε με την παρουσία μας. Πολλοί όμως γραφικοί όπως ανέφερες, προσπαθούν να μας απομονώσουν, άλλοι καλοπροαίρετα και άλλοι κακοπροαίρετα. Εμείς θα στηρίξουμε όσους πράττουν θετικά για τις ιδέες μας, αλλά θα πολεμήσουμε όλους όσους μας χλευάζουν και μας θεωρούν γραφικούς. Δεν έχουμε κοινή λογική. Για εμάς το «ακραίο» είναι φυσική ανάγκη, καθώς η αδρεναλίνη κυλάει στις φλέβες μας. Και στη τελική, δεν κυλάει κάτι ομαλά σε αυτή την κοινωνία για να δεχτούμε να μείνουμε άπραγοι, μη χρησιμοποιώντας «ακρότητα» στο φρόνημα μας.

Είσαι υπέρ της ενότητας του «χώρου» και αν ναι υπό ποιες συνθήκες;

Κατά τη προσωπική μου άποψη, δεν υιοθετώ καμιά συσπείρωση του Εθνικοπατριωτικού χώρου. Πιστεύω πως ο χώρος στο μεγαλύτερο ποσοστό του, κινείται προς τη σωστή πλευρά της ανιδιοτέλειας, αλλά οι απόψεις μας δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξουν. Μακριά και αγαπημένοι. Όμως θα ήθελα να προσθέσω πως θα ήμασταν πολύ δυνατότεροι αν υπήρχε ένα σημείο τομής που θα μας ένωνε για κοινή πολιτική δραστηριότητα. Με λίγα λόγια, δεν πιστεύω στην «ένωση» του χώρου, αλλά θα ήθελα να μπορούσε να γίνει σε άλλα επίπεδα. Επίσης, είναι πολύ καλύτερο να υπήρχε ένας ενιαίος φορέας που θα κάλυπτε το φάσμα του χώρου μας, αλλά θεωρώ πως το κομμάτι της νεολαίας, δικαιούται να πλαισιώνεται από πιο ριζοσπαστικές ιδέες. 

Δηλαδή, θα επιδίωκα να υπήρχε ένα πανελλήνιο κίνημα νεολαίας που η δράση του θα ήταν πολύ διαφορετική από αυτές που έχουμε συνηθίσει και θα αποσκοπούσε στην στράτευση πνευματικών αλλά και σωματικών αρετών στα μέλη του. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θα ήταν θεμιτό να συσπειρωθούν σε ένα πολιτικό κίνημα δράσης, ώστε να υπάρχει και εκπροσώπηση ενός κομματιού των ιδεών μας. Δεν είμαι πάντα κατά του κόμματος, απλά πιστεύω πως η νεολαία είναι ανάγκη να απέχει από αυτό και να κινείται σε ένα πιο ιδεολογικό, αντικαθεστωτικό και σοσιαλιστικό μονοπάτι.

Με ποιες άλλες αυτόνομες/ανένταχτες ομάδες έχετε επαφές στην πόλη σας αλλά και σε πανελλήνιο επίπεδο;

Δεν είμαστε σε συνεργασία με καμία ομάδα. Πόσο μάλλον με κόμματα, όπως κινούμενοι από αγνά ελατήρια, κάποιοι φίλοι θεώρησαν ότι έχουμε επαφές. Ωστόσο, έχουμε καλές επαφές και φιλικές σχέσεις με ομάδες που αποτελούν την δική μας νεολαία και πηγάζουν μέσα από μια κοινή αντίληψη για την πολιτική, όπως η ανάγκη για παρουσία στα πεζοδρόμια και όχι στο pc. Έχουμε επαφές με την ομάδα ΚΙΝΗΜΑ από την Θεσσαλονίκη, την ομάδα PROPATRIA από την Αθήνα και πολύ στενές επαφές με τα παιδιά από τη DEFEND KATERINI, οι οποίοι μας έχουν στηρίξει αρκετές φορές. Τέλος πολλά μικρότερα «κύτταρα αντίστασης» από όλη την Ελλάδα είναι σε επαφή μαζί μας, τα οποία δυστυχώς δεν έχουν τον αριθμό σε άτομα για να βγουν στην επιφάνεια αλλά βοηθούν με κάθε τρόπο.

Πως αντιλαμβάνεσαι την έννοια της Ιδέας και του Ελληνισμού και από πού δέχτηκες επιρροές για την διαμόρφωση των ιδεών σου;

Καταρχάς οι ιδέες μου απέχουν πολύ από την αντίληψη των περισσότερων στη πολιτική πραγματικότητα του σήμερα. Η τιμή, η αρρενωπότητα, ο ρομαντισμός, η πίστη, η αισθητική, η αθλητική ρώμη, η ανδρεία, η φύση, ο έρως, η αγαθότητα και η πνευματική αγωγή, η νηφαλιότητα είναι μερικές έννοιες που πλαισιώνουν την ιδεολογία μου. Έννοιες οι οποίες δεν υπάρχουν στην αντίληψη πολλών «εθνικιστών» σήμερα. Έννοιες χαμένες στον χρόνο, στον ξεπεσμό και στην αστικό παράδεισο της «προόδου». Ο κάτοχος όμως αυτών των ιδανικών, έχει τη τιμή να λέγεται Έλληνας. Ο Ελληνισμός για μένα είναι αυτές οι αξίες συμπυκνωμένες σε ένα σώμα και μια ψυχή. Στην κοινωνία που ονειρεύομαι, όποιος ομόφυλος καταφέρει να τις φτάσει, θα έχει την τιμή να φιλοξενείτε στην πατρίδα μας με όλες τις τιμές, να «γεύεται από το κρασί μας». Με λίγα λόγια η ιδεολογία μου, είναι όλες αυτές οι αξίες, που όποιος τις δαμάσει ανήκει στον Ελληνισμό. Οι απόψεις μου επηρεάστηκαν από την εφηβεία, παρακολουθώντας στο youtube κάποια βίντεο, διαβάζοντας βιβλία «αιρετικά» και συζητώντας με πολλούς συναγωνιστές . Μετά από πολύ χρόνο σκέψης κατέληξα να πιστεύω στην ιδέα του Αίματος και της Γης. Την Ιδέα που επιβάλει στους κατόχους της, να αποτελέσουν συνδετικό κρίκο μεταξύ των νεκρών και των αγέννητων ψυχών του έθνους μας.

Η γνωστή antifa και τα παρακλάδια της δείχνουν να ενοχλούνται από την δράση και την παρουσία σας. Πες μας μερικές παρεμβάσεις σας τα τελευταία χρόνια.

Η Θεσσαλονίκη λόγω της τεράστιας πληθυσμιακής μάζας και λόγω των πανεπιστημίων που κατέχει, είναι φυσικό και επόμενο να αποτελεί μια «αντιφασιστική» πόλη σε επίπεδο εθνομηδενισμού δηλαδή ενός καθεστωτικού αριστερισμού. Η πραγματικότητα όμως είναι, πως πέρα από το κέντρο της πόλης ή Θεσσαλονίκη δεν εμπνέει τον αντιφασισμό. Κατά τη προσωπική μου άποψη, διότι η Θεσσαλονίκη είναι προσφυγομάνα και έχει και παραδόσεις εθνικιστικές με πρώτους τους «Τριψελίτες». Μια πόλη που έχει δεχτεί στο παρελθόν τεράστιες εισροές αληθινών προσφύγων και όχι των δειλών ισλαμιστών που κατακλείουν σήμερα τις πόλεις μας. Προσφυγιά σημαίνει αξίες, οι αξίες κολλάνε με τις απόψεις μας και με καμία αντιφασιστική αντίληψη που δέχεται τους τζιχαντιστές και δεν κάνει λόγο για τους πραγματικούς ενόχους. Είναι γνωστό πλέον, πως οι λιγοστοί πλέον μάχιμοι «αντιφασίστες» της πόλης, έχουν χάσει το μέτρημα. Έχουν καταλάβει τα τελευταία χρόνια με την παρουσία μας, πως πέρα από το κέντρο και λίγες περιοχές ακόμα, δεν μπορούν να πατήσουν πουθενά με άνεση. 

Ξέρουν πολύ καλά ποιοι είμαστε και αποφεύγουν να αναμετρηθούν μαζί μας αφού δεν είμαστε γραφικοί «ούγκανοι» αλλά αποφασισμένοι και πολιτικοί στρατιώτες. Η τακτική τους γνωστή και αναλλοίωτη στο χρόνο, η οποία είναι η «κιναιδική» στοχοποίηση στο εμετικό Indymedia, βομβιστικές επιθέσεις σε αμάξια, σπίτια, μαγαζιά, επιθέσεις σε κοπέλες και άνανδρα χτυπήματα. Πράγματα που δεν στεγάζονται από τον κώδικα του δρόμου, όπως ο σεβασμός στην οικογένεια του εχθρού σου. Γνωρίζουν πολύ καλά πλέον ότι στην Θεσσαλονίκη τελείωσαν και η μόνη διέξοδος για αυτούς είναι η διαδικτυακή ρουφιανία. Μπορεί να είναι πιο πολλοί από εμάς, αλλά εμείς έχουμε κάτι που δεν θα αποκτήσουν ποτέ. Την μπέσα που λένε και οι Αρβανίτες. Ως πότε μπορεί να κρύβετε η δειλία κάτω από ένα κράνος; 

Η Θεσσαλονίκη είναι γνωστή πόλη και το ξέρουν πολύ καλά. Οι παρεμβάσεις μας είναι πάρα πολλές τα τελευταία χρόνια. Από σπρέι και αυτοκόλλητα μέχρι τις δικές μας μαζώξεις και «πολιτιστικές παρεμβάσεις». Σημαντική συγκέντρωση, πραγματοποιήθηκε από εμάς στην Καλαμαριά, ως συμβολική στήριξη στους κατοίκους των νησιών που εξεγέρθηκαν πέρυσι κατά της αστυνομίας και του κράτους. Επίσης πάμπολλες παρουσίες στα δυτικά και στα ανατολικά της πόλης καθόλη την διάρκεια της ύπαρξης μας, κρατάνε «καθαρές» τις περιοχές. Δυστυχώς δεν έχουμε ακόμα τη δύναμη να πραγματοποιούμε δικές μας ανοιχτές πορείες, αλλά δίνουμε το παρών σε όλες αυτές που βρίσκουν τόπο στη πόλη μας. Οι πιο πρόσφατες δράσεις μας είναι αναρτημένες στην ιστοσελίδα μας eneth.gr, η οποία προς το παρόν έχει πέσει, αλλά σε λίγο καιρό θα είναι και πάλι δημόσια.

Πως βλέπεις την κατάσταση στην πόλη σου με τον εγκλεισμό που επιβλήθηκε λόγω της «πανδημίας»;

Αυτό που διακρίνω στην πόλη μου είναι πως η νεολαία έχει γραμμένη κάπου στο κάτω μέρος του σώματος της την κυβέρνηση. Ο κάθε μικροαστός έχει αντιληφθεί τι πραγματικά συμβαίνει γύρω του. Αυτό που θέλω να επισημάνω, είναι το μέλλον. Σε αυτή τη κατάσταση με το lockdown, μπορεί τα αποτελέσματα του ως τώρα να παραμένουν αόρατα, αλλά στο μέλλον θα ξεπηδήσουν χιλιάδες οικονομικά προβλήματα στη μικρομεσαία τάξη του λαού μας. Αυτό συνεπάγεται, ότι θα δημιουργηθεί μια νέα αντίληψη στο μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού, η οποία θα είναι αντικρατική. Μια αντίληψη η οποία έως ένα σημείο δεν θα έχει ιδεολογικό πρόσημο, τα επόμενα χρόνια θα δημιουργήσει ένα κοινωνικό χάος, το οποίο πρέπει να δράσουμε για να το εκμεταλλευτούμε εμείς και όχι η αριστερά πάλι, όπως κάποια από τα κοινωνικά φαινόμενα του τόπου. Ίσως το lockdown θα μας δώσει μια ευκαιρία στο μέλλον, έτσι το βλέπω εγώ, που είναι στο χέρι των νέων εθνικιστών του σήμερα να την αξιοποιήσουν.

Ποια τα σχέδια σας για το μέλλον ως ομάδα;

Τα σχέδια μας στο μέλλον είναι αρχικά να κρατηθεί ο κλειστός κύκλος των ατόμων μας ενωμένος. Σε δεύτερη φάση, είναι ανάγκη να επεκταθούμε σε ένα φάσμα το οποίο θα καλύπτει όλους τους εθνικιστές της Θεσσαλονίκης σε μάχιμη ηλικία. Με λίγα λόγια όλοι οι αυτόνομοι εθνικιστές να είναι ΕΝΕΘ. Πιστεύω σε αυτό για δύο και μόνο λόγους: το θέλουμε πολύ και δεν έχουμε αρχηγό. Οι αρχηγοί διχάζουν. Έτσι η νεολαία που θέλουμε να αγωνιστεί δίπλα μας, θα μετράει η άποψη της, το οποίο δεν συμβαίνει ποτέ σχεδόν στον χώρο. Οι πολιτικές συνθήκες είναι έτσι, ώστε να μην έχουμε περιθώριο να μείνουμε σε αυτό που είμαστε τώρα, δηλαδή μια ομάδα. Είναι ανάγκη να απευθυνθούμε στην νεολαία. Στο μέλλον ευελπιστούμε, την δημιουργία ενός ζωτικού χώρου, το οποίο θα λειτουργεί σαν στέκι και θα μας δένει με κινηματικές σχέσεις. Θα μετουσιώνει τις δράσεις μας σε ουσιαστικές και θα πλαισιώνει καινούρια μέλη στο κίνημα, από το έντονο ακτιβισμό του. Αυτό, ώστε η αντίδραση να μην φτάνει μόνο σε μία πορεία διαμαρτυρίας, αλλά να έχει αρχή μέση και τέλος, διαμορφώνοντας παράλληλα ένα κύμα αλληλεγγύης μεταξύ μας, το οποίο πρέπει να ενισχυθεί από τον χώρο μας.

Ποιο το μήνυμα σου προς τους συναγωνιστές που μας διαβάζουν και πως μπορεί κάποιος να έρθει σε επαφή μαζί σας;

Σας ευχαριστούμε για την τιμή και την πολύπλευρη στήριξη. Το μήνυμα μου προς τους Συναγωνιστές είναι πως δεν πρέπει να παράγετε την τρέλα του καθεστώτος και του αστισμού. Μείνετε πάντα «παιδιά» στη ψυχή σας, ώστε να μην χάνεται την πίστη σας ποτέ. Οργανωθείτε, κινηθείτε έξυπνα και κινηματικά. Δεν αγωνιζόμαστε για να νικήσουμε μόνο, αγωνιζόμαστε γιατί εκεί κάπου βρίσκετε το νόημα της ζωής, γιατί για αυτό μας έπλασε η φύση. Διαβάστε βιβλία και γυμναστείτε. Σκοτώστε τον κακό εαυτό μέσα σας και γίνεται δυνατοί πνευματικά. Απομακρυνθείτε όσο μπορείτε περισσότερο από τις τοξικές συνήθειες και την ψυχοκτονία. 

Όποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί μας ή να ενταχθεί στην παρέα μας , μπορεί να το επιδιώξει μέσω της σελίδας μας στο instagram: eneth_skg και στο email: enethskg@hotmail.com

Το Αίμα κυλάει τους τροχούς της Ιστορίας! Μην ξεχνάτε τους Αθάνατους Νεκρούς μας και ότι κύριος εχθρός είναι το Κράτος και οι εφεδρείες του! Ζήτω η Αιωνία Ελλάς!

Tribe Of Circle - Wir Kapitulieren Niemals

 

Βιβλιοπαρουσίαση: Η Τρίτη Ιδεολογία και η Ορθοδοξία (του Δημητρίου Κιτσίκη)

Τα άρθρα απηχούν τις προσωπικές απόψεις των συντακτών τους και δεν υιοθετούνται απαραίτητα από το σύνολο της συντακτικής ομάδας. 

του Πάνου Ευθυμίου

Ο καθηγητής Δημήτριος Κιτσίκης κανονικά δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Διδάσκων επί σειρά ετών στο Πανεπιστήμιο της Οτάβας στον Καναδά, στο τμήμα Διεθνών Σπουδών έχει συγγράψει πλήθος βιβλίων στα Αγγλικά, Γαλλικά, Τουρκικά και φυσικά στα Ελληνικά. Εδώ θα ασχοληθούμε με ίσως το κορυφαίο του και όσο μας αφορά μιας που αναλύει την Ιδεολογία του Φασισμού με τον πλέον διεισδυτικό τρόπο, που όσον τουλάχιστον γνωρίζω ουδείς άλλος Έλληνας έχει κάνει ως σήμερα.

Πριν όμως προχωρήσω στο καθαυτό έργο του, πρέπει να επισημάνω κάποια στοιχεία που αποτελούν δικές του “επινοήσεις” και που είναι παρόντες στην πολύχρονη διαδρομή του. Το πρώτο βασικό στοιχείο, αυτό με το οποίο έγινε ευρύτερα γνωστός ήταν η θεωρία του, της Ενδιάμεσης Περιοχής. Η Ελλάδα δεν ήταν και ούτε μπορεί να είναι χώρα της καθολικής Δύσης μα ούτε και της Ανατολής, αλλά ανήκει στην Ενδιάμεση Περιοχή που είναι γέφυρα μεταξύ των δύο κόσμων. Αυτό προκύπτει από το ιστορικό πολιτισμικό υπόβαθρο των περιοχών που συνθέτουν αυτή την περιοχή. Η Δύση από τον 9ο αιώνα με τον Καρλομάγνο, προσπάθησε να καπηλευθεί την Ελληνική κληρονομιά πρώτα με την σφετερισμό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αλλά και αργότερα με την παραμορφωτική εικόνα που απέδωσε στην Αρχαία Ελληνική Σκέψη.

Το δεύτερο στοιχείο της θεωρίας Κιτσίκη, είναι ο διαχωρισμός εντός της ελληνικής κοινωνίας σε δύο αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα. Δυτική και Ανατολική παράταξη. Και οι δυο αυτές παρατάξεις, ανάγονται πολλούς αιώνες πριν την δημιουργία του Ελληνικού κράτους αφού η ανίχνευσή τους υπάρχει από την εποχή του Βυζαντίου. Είναι η παράταξη εκείνη που ήθελε την ένωση των Εκκλησιών δηλαδή την υποταγή της Ορθοδοξίας στον Πάπα πράγμα που πέτυχε με την σύνοδο της Φερράρας - Φλωρεντίας. Από την άλλη η Ανατολική Παράταξη σαφώς πολυπληθέστερη εναντιώθηκε στην συγκεκριμένη Ένωση, με πρωτεργάτη τον Γεννάδιο Σχολάριο και ο Βυζαντινός λαός δεν επέτρεψε την αφομοίωσή του στην Δύση. Την δυτική παράταξη, δηλαδή τους δυτικόπληκτους ευρωπαϊστές, θα τους δούμε ξανά αργότερα με τον Κοραή και την “μετεκένωση” του και λίγο μετά με την δημιουργία του Αγγλικού και του Γαλλικού κόμματος. Οι ανατολιστές θα ταχθούν υπέρ του Ρωσικού κόμματος αλλά ο μόνος οπαδός της Ανατολικής παράταξης που μπόρεσε να πάρει την εξουσία - ο Ι. Καποδίστριας - δολοφονήθηκε και έκτοτε η εξουσία παρέμεινε στα χέρια των Δυτικόφιλων. Μόνες εξαιρέσεις μέχρι σήμερα που η εξουσία των Ευρωπαϊστών ανατράπηκε ήταν με τον Ιωάννη Μεταξά και τον Γεώργιο Παπαδόπουλο αφού και οι δύο υπήρξαν ανατολιστές (οι οπαδοί του Ρωσικού κόμματος αργότερα εστράφησαν προς την Γερμανία).

Αυτά ως μια πολύ μικρή εισαγωγή πριν περάσουμε στην “ανατομία” του έργου Τρίτη Ιδεολογία και Ορθοδοξία. 

Εκατοντάδες βιβλία και αρκετές δεκάδες και στα Ελληνικά έχουν γραφεί στην προσπάθεια ανάλυσης της ιδεολογίας του Φασισμού και ενώ πραγματικά κάποια εξ αυτών είναι πράγματι σημαντικά, δεν καταφέρνουν εν πολύς όμως να αποδώσουν το πολιτιστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο βρίσκονται οι ρίζες του, και πολλές φορές πέφτουν στην παγίδα των αντιφάσεων του Φασισμού διότι λείπει από τους συγγραφείς αυτούς η διαλεκτική σκέψη. Θέσις + Αντίθεσις = Σύνθεσις. Ο Δ. Κιτσίκης ξεκινά το βιβλίο του και όχι τυχαία με τον ορισμό της διαλεκτικής που πρώτοι ο Πυθαγόρας και ο Ηράκλειτος εισήγαγαν και αργότερα και η Ορθοδοξία συνέχισε. Παρόλα αυτά η διαλεκτική θα εκλείψει στην βαρβαρότητα της Δύσης, που μέσα από μια διαδικασία αιώνων, όπου τα πρώτα βαρβαρικά φύλα εγκαταστάθηκαν στην δυτική πλευρά της Αυτοκρατορίας κατάφεραν με το πέρασμα των ετών να αναλάβουν την Πολιτική εξουσία. Τον 9ο αιώνα ο Καρλομάγνος στέφεται από τον Πάπα ως ψευδορωμαίος Αυτοκράτορας και ξεκινά την πολιτική του που βρίσκεται σε αντίθεση με αυτή της Κωνσταντινουπόλεως. Άλλο σημείο καμπής του πνευματικού κατήφορου της Δύσης είναι η Αναγέννηση του 14ου αιώνα προάγγελος του Διαφωτισμού. Το θείο εξοβελίζεται και την θέση του παίρνει η επιστήμη. Η ύλη έναντι του πνεύματος. Η αρχή του υλιστικού πολιτισμού της Δύσεως που θα φθάσει στον χειρότερο σύστημα που θα μπορούσε να σκεφθεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Τον καπιταλισμό.

Η ονομαζόμενη ως Κλασσική εποχή του ρασιοναλισμού έχει σημάνει. Το λογικό κυριαρχεί, όλα άγονται και είναι αποτέλεσμα του οικονομικού συμφέροντος, το πνεύμα, το συναίσθημα εξοβελίζεται . Και όμως δεν θα αργήσει ο περίοδος που το συναίσθημα, η ζωική ορμή η ασυνείδητη πλευρά του ανθρώπου, θα κάνει την εμφάνισή της και θα σφραγίσει μια νέα περίοδο αυτή του Ρομαντισμού. “Από το 1450 έως το 1770, έχουμε την άνοδο του εμπορικού καπιταλισμού, μαζί με την άνοδο του κλασικισμού στην λογοτεχνία και την τέχνη και του καρτεσιανικού ορθολογισμού. Έτσι συντελείτε η κλασσική σκέψη ως ιδεολογική βάση του αστικού φιλελευθερισμού: πρώτα με τον μεταφυσικό ιδεαλισμό (Καρτέσιο, Βολταίρο), ως βάση του δεξιού Φιλελευθερισμού και μετά με τον μηχανιστικό υλισμό (Ντιντερό) , ως βάση του αριστερού φιλελευθερισμού (σελ35)”. Μα την ίδια εποχή βρίσκουμε και τις βάσεις του κομμουνισμού. Αν και ο Μαρξ έζησε στον 19ο αιώνα υπήρξε παιδί του Διαφωτισμού εμπνεόμενος από τον Χέγκελ. 

Ενώ οι κλασσικοί είχαν δώσει προτεραιότητα στο λογικό, οι Ρομαντικοί στο τέλος του 18ου αιώνα θα δώσουν προτεραιότητα στο ζωικό ένστικτο , στην πρωτόγονη πλευρά του ανθρώπου. “Ως ρομαντικός ο Χίτλερ θα δηλώσει στους οπαδούς του πως επιθυμούσε να δει μέσα στα μάτια τους το άγριο βλέμμα της υπέροχης τίγρης της Βεγγάλης (σελ 41)”. 

ΓΕΝΝΕΣΗ ΤΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

Και οι τρεις ιδεολογίες προέρχονται από την Δύση και τον Διαφωτισμό αν και ο Φασισμός έρχεται σε αντίθεση με την πορεία που έχει πάρει η Δυτική σκέψη. Ποιος είναι όμως ο πατέρας της Τρίτης Ιδεολογίας; “Εν μέσου του Διαφωτισμού του 18ου αιώνα, προτού ακόμα ξεκινήσει η πρώτη βιομηχανική επανάσταση με τον άνθρακα και τον χάλυβα, στην Αγγλία το 1770, που θα δημιουργήσει τις τεράστιες πόλεις και τις ρυπάνσεις τους, τους βιομηχανικούς αστούς και τους βιομηχανικούς εργάτες , την στιγμή που ακόμα διατυμπανίζεται γύρω από το είδωλο της προόδου η βεβαιότητα για το λαμπρό μέλλον της Ανθρωπότητας, να που καταφθάνει ο προφήτης των νέων καιρών, ο Jean-Jacques Rousseau (1712-1778), γιός ενός ρολογά που είχε κάνει στην Κωνσταντινούπολη και προειδοποιεί: πήραμε λάθος δρόμο στην Δύση, το 1450. Όχι η άνοδος της επιστήμης δεν έφερε ηθική καλυτέρευση στον άνθρωπο, τον εκπόρνευσε ... Έτσι ο Ζαν - Ζάκ Ρουσώ είναι ο πατέρας της τρίτης μεγάλης δυτικής ιδεολογίας, του φασισμού (σελ 42-43)”. Στην συνέχεια του βιβλίου ο συγγραφέας μας αναλύει διεξοδικά τις απόψεις του Ρουσώ, όπου πράγματι αποτυπώνει με ξεκάθαρο τρόπο την πρώιμη φασιστική θεωρία. Πολέμιος του καπιταλισμού και του μεγάλου κεφαλαίου των αστών, υπέρ της ολοκληρωτικού κράτους και της μικροαστικής τάξης δίνει τα πρώτα δείγματα γραφής αυτού που αργότερα θα ονομάσουμε ιστορικό φασισμό. 

Χαρακτηριστικό του πολιτικού ρομαντισμού είναι η εξύψωση του μυστικισμού που από τον 19ο αιώνα θα εξαπλωθεί στην Γερμανία. “Η ρομαντική σκέψη εκφράζεται τέλεια από τον Βάγκνερ. Η διαίσθηση - ενόραση δίδει απόλυτη δεσποτική ελευθερία στον ήρωα, τον μεγαλοφυή … Μάλιστα ο μεγάλος πολιτικός δεν δύναται να έχει ''πολιτικές'' ικανότητες αλλά μόνον ''καλλιτεχνικές'' … Έτσι η διεθνής πολιτική θα γνωρίσει Βαγκνερικά πρότυπα ηρώων, σαν τον Χίτλερ που ήταν ζωγράφος ή τον Μάο που ήταν ποιητής. Ο Χίτλερ, το πνευματικό παιδί του Βάγκνερ, είχε σκοπό, όπως και ο Ροβεσπιέρος, να εγκαθιδρύσει μια καινούργια θρησκεία, την ''βόρεια θρησκεία'' αλλά ο χρόνος του έλειψε για να μπορέσει να την επισημοποιήσει πλήρως, αφού παρέμεινε στην εξουσία μόνον 12 χρόνια από τα οποία τα έξι ήταν αυτά του πολέμου”.

Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΣΩΜΑΤΕΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

Μπροστά στην λαίλαπα του καπιταλισμού που φτωχοποιεί τεράστιες μάζες του πληθυσμού, και από την άλλη του κομμουνισμού που καλεί σε ταξική πάλη, ο Φασισμός θα προωθήσει την ταξική συνεργασία μέσα στα πλαίσια του Έθνους. Με την σωματειακή δομή του κράτους και την ίδρυση μεικτών συντεχνιών  αποτελούμενα από εργοδότες και εργαζομένους θα λύσει την ταξική αντιπαλότητα. “Η συντεχνία ήταν για την εργάτη μια κοινωνική ασφάλεια, μια οικογενειακή ζεστασιά. Η συστηματική εξατομίκευση του ανθρώπου που εξ αρχής επεδίωξε ο καπιταλισμός και που συνεχίζεται ακατάπαυστα και σήμερα, απομόνωσε τον καθένα γυμνό στην απέραντη έρημο του Βορείου Πόλου της αστικής κοινωνίας (σελ 138)”.  Η Τρίτη Ιδεολογία είναι φανατικός εχθρός του καπιταλισμού και όταν ακόμα συγκρούεται με τον μαρξισμό αυτό δεν γίνεται σε καμία περίπτωση από θέση υπεράσπισης του. Εδώ σημαντικά είναι τα λόγια του Ιωσήφ Γκαίμπελς που το 1936 στο συνέδριο του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος έλεγε “εάν εμείς οι εθνικοσοσιαλιστές, από την πρώτη στιγμή ήδη της πολιτικής μας δράσεως διεξήγαμε τον αγώνα κατά του παγκόσμιου τούτο κινδύνου με απεριόριστη σφοδρότητα, καθόλου δεν υπερασπίζουμε δια του αγώνος μας τούτου οιαδήποτε αντισοσιαλιστικά και κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα. Ο αγώνας μας κατά του μπολσεβικισμού δεν είναι αγώνας εναντίον, αλλά ακριβώς υπέρ του σοσιαλισμού”. 

Ο Σαίν - Σιμόν, ο Λαμενναί, ο Σορέλ είναι κάποιοι που τους πρώτους σοσιαλιστές που επέδρασαν καίρια στην φυσιογνωμία της Τρίτης Ιδεολογίας. Στην πορεία του βιβλίου θα γίνει μια πλήρης αναφορά στον Ιταλικό Φασισμό και τον Μουσολίνι καθώς και στην όλη οργάνωση του.” Έχουμε σε κάθε συμβούλιο σωματείου (συντεχνίας), ισάριθμους εργοδότες και εργαζόμενους υπό την διαιτησία του κράτους και του κόμματος. Αυτή είναι η ουσία του σωματειακού συστήματος βασισμένου στην συνεργασία και όχι στην πάλη των τάξεων. Οι διαφορές συμφερόντων εργοδοτών και εργαζομένων λύνονται με τον διάλογο των δυο πλευρών, υπό την καθοριστική παρουσία του κράτους - κόμματος. Συνεπώς το σωματείο είναι το σύνολο του λαού που ασκεί την εξουσία άμεσα: είναι το κράτος είναι το έθνος. Γι’ αυτό και το φασιστικό κράτος ονομάζεται σωματειακό (σελ 162)”.

ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΡΙΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το κεφάλαιο του βιβλίου που αναφέρεται στον αναρχισμό, τον μαοϊσμό , αλλά και στις τριτοκοσμικές χώρες που πολλές υιοθέτησαν την Τρίτη Ιδεολογία.  Ο  φασισμός πέρα από τις εξωτερικές εκφάνσεις του που στην πραγματικότητα δεν αποτελούν το σημαντικό και πρωτεύων στοιχείο, έχει κάποια κοινά ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Έτσι πολλά καθεστώτα ιδιαιτέρως στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο, ενώ μπορεί να μην υιοθετούσαν τον φασιστικό προσδιορισμό, στην πραγματικότητα ανήκαν στην Τρίτη Ιδεολογία. Ανάμεσα σε αυτά διακρίνει το καθεστώς του Μουαμάρ Καντάφι, του Αργεντίνου Χουάν Περόν όπως και του Ιρακινού Σαντάμ Χουσεϊν. “Ο Τρίτος Κόσμος είναι ο κύριος φορέας της ιδεολογίας του φασισμού κατά της οποίας μάχονται οι δυο υπερδυνάμεις. Για αυτό και η ήττα του φασισμού στο τέλος του δευτέρου Π.Π, περιορίστηκε στην χερσόνησο της Ευρώπης, ενώ η ιδεολογία αυτή συνέχισε την πορεία της στον υπόλοιπο πλανήτη, ώστε να εμφανίζεται σήμερα σαφώς ως η ιδεολογία του μέλλοντος. Ο δυτικός αναλυτής αγνοώντας την ουσία του φασισμού και δίνοντας αποκλειστική σημασία στην ορολογία και τα σύμβολα (αγκυλωτός σταυρός, φασιστικός χαιρετισμός κλπ), αδυνατούσε να αναγνωρίσει τον φασισμό εκεί που έλειπαν τα εξωτερικά γνωρίσματα (σελ 231)”.

Στο επόμενο κεφάλαιο γίνεται μια αναφορά στο Φασιστικό Μοντέλο που είναι επινόηση του Καθηγητή Κιτσίκη. Αυτό αποτελείται από 13 σημεία ώστε να μετρηθεί ακριβώς το ποσοστό φασιστικοποιήσεως ενός καθεστώτος. Αφού γίνεται ορισμός κάποιων λέξεων, όπως η διαφορά ανάμεσα στον ολοκληρωτισμό και την δικτατορία ο αναγνώστης έχει την δυνατότητα να μελετήσει τα 13 σημεία του μοντέλου που έχουν να κάνουν με την έννοια της τάξεως και την σημασία της αγροτιάς, την ατομική ιδιοκτησία και το χρήμα, το έθνος και την διαφορά μεταξύ έθνους και κράτους, την σημασία του πολιτικού ήρωος και πολλά ακόμα. Μάλιστα γίνεται αντιδιαστολή με το τι πρεσβεύουν και οι ιδεολογίες του φιλελευθερισμού και του κομμουνισμού πάνω στα θεμελιώδη αυτά ζητήματα. 

Κλείνοντας όσο αφορά την Τρίτη Ιδεολογία στην Ελλάδα εκτός από τον Πατέρα του Ελληνικού Εθνικισμού Ίωνος Δραγούμη, ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στα πρόσωπα του Ρένου Αποστολίδη, Ιωάννη Βεζανή και Γεωργίου Γεωργαλά.

Επίλογος

Φυσικά είναι αδύνατο σε ένα άρθρο να γίνει πλήρης παρουσίαση ενός έργου 300 σελίδων. Προσπάθησα να δώσω ένα πολύ μικρό περίγραμμα της αξίας αυτού του βιβλίου που είναι διαφωτιστικό, πλήρες και καινοτόμο και οφείλει κάθε Έλληνας συναγωνιστής να το μελετήσει.  

Θεωρώ ότι στην χώρα μας δεν έχουν αξιολογηθεί και διαβαστεί τα πολύ σημαντικά έργα του Δημητρίου Κιτσίκη. Ακόμα και αν κάποιες από τις απόψεις του είναι αιρετικές ή υπερβολικές και ο καθένας μπορεί να διαφωνεί, η ουσία είναι ότι πολλάκις έχει εκφράσει την υποστήριξη του στις ιδέες μας και εξάλλου δεν είναι τυχαίο που το κατεστημένο των ΜΜΕ, τον έχει αποκλείσει συστηματικά. 

Μνήμη Karl Polacek (20.10.1934 - 06.03.2014)

του Wolverine

Γεννήθηκε στην Βιέννη και παρέμεινε εκεί μέχρι τον Απρίλιο του ’45. Μαζί με την μητέρα του για την οποία μίλαγε με σεβασμό, απέφυγε την αιχμαλωσία από τον Κόκκινο Στρατό και αφού παρέμεινε σε ένα μοναστήρι κατάφερε να επιστρέψει μετά από δυο μήνες στην ερειπωμένη πόλη. Οι περιγραφές του για την προσπάθεια των συμπατριωτών του να αποφύγουν την αιχμαλωσία ήταν συγκλονιστικές. 

Αρχικά στήριξε το NPD αλλά σύντομα ενίσχυσε το FAP (Freiheitliche Deutsche Arbeiterpartei) το οποίο επιδείκνυε μια «εθνικοεπαναστατική» δυναμική η οποία προκάλεσε ανησυχία στο κατεστημένο και την antifa. Πολλές φορές βρέθηκε στο στόχαστρο επιθέσεων οι οποίες αναφέρθηκαν στις εφημερίδες της εποχής αφού η δραστηριότητα του στην Σαξονία προκαλούσε σύγχυση στις κατοχικές αρχές. Δεν είναι τυχαίο ότι οι επιθέσεις των παρακρατικών είχαν την υποστήριξη πρεσβειών και κυβερνητικών οργάνων. 

Ο Αυστριακός συναγωνιστής δεν πτοήθηκε από τις δίκες και τις κατηγορίες του συστήματος. Δεν υπέκυψε ποτέ και παρέμεινε ακλόνητος στις θέσεις του. Λόγω των διώξεων το 1999 κατέφυγε στην Ελλάδα όπου και φυλακίστηκε στην Πάτρα. Με την άμεση και ουσιαστική στήριξη του συναγωνιστή Β.Μ. κατάφερε να αποφύγει τον κίνδυνο της απέλασης εξαιτίας του διεθνούς εντάλματος σύλληψης και να παραμείνει τελικά στην χώρα μας μακριά από τις απειλές των μαριονετών της πατρίδας του. 

Η πολύτιμη αρωγή των συναγωνιστών Π.Κ. & Γ.Κ. καθώς και άλλων συμπατριωτών μας του εξασφάλισαν μια ασφαλή διαβίωση επί σειρά ετών αφού υπήρξε στόχος όλων αυτών που μισούν τους  μαχητές της Ευρώπης.

Παρευρέθηκε σε πολλές πορείες, εκδηλώσεις και δραστηριότητες του «χώρου» και έχαιρε μεγάλης εκτίμησης και σεβασμού από το σύνολο των συναγωνιστών. Η οικία του στην Πελοπόννησο έγινε κέντρο αναφοράς αφού αποτέλεσε πόλο έλξης για τους ‘Ελληνες Εθνικοσοσιαλιστές, Φασίστες και Εθνικιστές που ήθελαν να γνωρίσουν τον φιλέλληνα συναγωνιστή. Διατηρούσε αλληλογραφία και φιλία με σημαντικές προσωπικότητες όπως τον Δρ. Hans Migeod ο οποίος ζούσε στην Νότια Αφρική και ήταν βετεράνος πιλότος. 

Πάντα ήταν αλληλέγγυος και φιλικός, ένας υπερήφανος άνθρωπος και άριστος γνώστης της πολιτικής και της ιστορίας. Βοηθούσε τους ακτιβιστές και έδινε στους νεότερους συμβουλές για διάφορα θέματα. Ο θάνατος του συγκλόνισε τους Ευρωπαίους και Έλληνες συναγωνιστές και σε μια λιτή τελετή μνήμης η τέφρα του τοποθετήθηκε σε συμβολική θέση στην σκιά των Πολεμικών Σημαιών της Ιδέας και της Τιμής.

Karl Polacek: Παρών!

Gregor Strasser audio article

 

Σκίτσο του Θ.Σ. για τον Μίκη Μάντακα

 

Εις μνήμην: Κομάντο Θεόφιλος Γεωργιάδης

 

του Μαύρου Χμερ

«Όσο ζω θα επιμένω ότι

οι αγνοούμενοι βρίσκονται εν ζωή.

Δεν θα δεχτώ να θαφτούν ζωντανοί.

Κι αν εγώ χαθώ, η ψυχή μου από ψηλά

θα αγωνίζεται γι’ αυτούς».

Θεόφιλος Γεωργιάδης

Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης μεγάλωσε σε μια οικογένεια που είχε άμεση σχέση με τον Ελληνισμό της Κύπρου. Ο πατέρας του Χαράλαμπος (Πάμπος) Γεωργιάδης ήταν αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α. του Στρατηγού Γρίβα και πολέμησε ενάντια στην τούρκικη ανταρσία στην Κύπρο το 1963, κάτω από τις διαταγές των Ελλαδιτών αξιωματικών που γνώριζαν την φύση και την τακτική των εχθρών της ανατολής. 

Ο Θεόφιλος είδε το φως του ήλιου στις 9 Σεπτεμβρίου του 1957, στο χωριό Ευρύχου της Κύπρου. Ήταν το τρίτο κατά σειρά τέκνο του  Χαράλαμπου και της Έλλης Γεωργιάδη και ο μοναδικός γιός ανάμεσα στα τέσσερα παιδιά της οικογενείας. 

Αμέσως μετά την  αποφοίτηση του από το Παγκύπριο Γυμνάσιο,  το 1975, κατατάσσεται στην Εθνική Φρουρά και υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία στην 32^η Μοίρα Καταδρομών με τον βαθμό του Εφέδρου Ανθυπολοχαγού. Εκπαιδεύτηκε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού (Σ.Ε.Α.Π.), στο Ηράκλειο της Κρήτης και στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ανορθόδοξου Πολέμου (Κ.Ε.Α.Π.) στην Ρεντίνα της Θεσσαλονίκης. 

Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, συνεχίζει  να υπηρετεί ως έφεδρος στην Εθνική Φρουρά και προάγεται στον βαθμό του Υπολοχαγού. Παράλληλα, πρωτοστατεί στην Ίδρυση του Παγκυπρίου Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων, του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος και δραστήριο στέλεχος. Είναι εχθρός κάθε «δημοκρατικής» λύσης που δεν θέτει ως πρώτο ζήτημα την απελευθέρωση μέσω της ένοπλης αντιπαράθεσης και την ανεύρεση των αγνοουμένων. Εναντιώνεται σε κάθε συμφωνία που προωθεί ο σάπιος πολιτικός κόσμος προς όφελος της Τουρκίας. 

Τεράστια είναι και η συμβολή του στην προβολή των θέσεων του Απελευθερωτικού Μετώπου του Κουρδιστάν (ERNK), του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) και  του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού του Κουρδιστάν (ARGK). Αρθρογραφεί ακατάπαυστα στον ελληνικό και τον ελληνοκυπριακό Τύπο, ενώ ταυτόχρονα είναι βασικό στέλεχος της συντακτικής ομάδας του επίσημου δημοσιογραφικού οργάνου του PKK στην Ελλάδα, του περιοδικού «Φωνή του Κουρδιστάν». 

Η συμμετοχή του σε επιχειρήσεις ενάντια στο βαθύ τουρκικό κράτος τον φέρνει στο στόχαστρο των Τούρκων. Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης είχε ενημερώσει τις Κυπριακές αρχές για τις τηλεφωνικές απειλές που δεχόταν. Αυτό όμως που δεν τολμούσαν οι Τούρκοι, το έκανε ένας υποτακτικός με το ψευδώνυμο «όλμος» με εντολή της ΜΙΤ. Ο μάρτυρας του Ελληνισμού Εθνικιστής Θεόφιλος Γεωργιάδης έπεσε νεκρός στις 20 Μαρτίου του 1994 έξω από το σπίτι του στην Λεμεσό. Ο δολοφόνος τον πυροβόλησε εξ επαφής πέντε φορές με πιστόλι των 9 χιλιοστών. Ο Γεωργιάδης έδωσε μάχη και με τον θάνατο. Παρά τα σοβαρά τραύματα που είχε δεν πέθανε αμέσως αλλά μερικές ώρες αργότερα στο νοσοκομείο που είχε μεταφερθεί. Ο «όλμος» είχε το τέλος που έπρεπε. Βρέθηκε νεκρός σε ορεινή περιοχή της Λεμεσού. Την ίδια κατάληξη είχαν και οι δυο συνεργάτες του μέλη του υποκόσμου της νήσου αφού ανατινάχτηκαν στα αυτοκίνητα τους.

Η εκτέλεση του Τούρκου διπλωμάτη στην Αθήνα Ομέρ Χαλούκ Σιπαχιόγλου - αρχηγός της ΜΙΤ στη Ελλάδα - την 4^η Ιουλίου του 1994 από την οργάνωση της «17 Νοέμβρη» με τον Μήτσο Κουφοντίνα να κρατάει την σκανδάλη και να ρίχνει έξι σφαίρες, ήταν η «Νέμεσις» που δεν προήλθε όπως θα έπρεπε από τους Εθνικιστές αλλά από τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Στην προκήρυξη της οργάνωσης που απέστειλαν στα ΜΜΕ υπέγραψαν ως «17 Νοέμβρη - Κομάντο Θεόφιλος Γεωργιάδης», θέλοντας να τιμήσουν την μνήμη του Ελληνοκύπριου Καταδρομέα.

«Κι αφού εμείς στην Κύπρο δεν αξιωθήκαμε ν’ αγωνιζόμαστε για την ελευθερία μας, τουλάχιστον να βοηθήσουμε πρέπει εκείνους που αγωνίζονται και για μας εναντίον του τουρκικού κράτους»

Κυκλοφορεί: «Ίων Δραγούμης, ο μοναδικός και το έθνος του» - του Πέτρου Ωρολογά - εκδόσεις Έξοδος

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

«Ἀπὸ τὴν πρώτη του ἐμφάνιση ὁ Δραγούμης ἐκδηλώνεται ἀντικοινοβουλευτικός. Ἀποκρούει τὸ σύστημα καὶ περιφρονεῖ τὴν κοινοβουλευτικὴ ἀριστοκρατία ποὺ βγάζουν στὴν ἐπιφάνεια οἱ κάλπες. Ἀπὸ τὴν πρώτη του ἐμφάνιση ἐκδηλώνεται ἐπίσης ἀντιδημοκρατικός, ὄχι μόνον διότι συγγενεύουν οἱ δυὸ ἔννοιες, ὄχι μόνον διότι δὲν ἀνέχεται τὸ ἰσοπέδωμα καὶ ζητεῖ μιὰ διαφορετικὴ τοποθέτηση καὶ ἱκανοποίηση τῶν ἀξιῶν, ἀλλὰ καὶ διότι διαπιστώνει ὅτι ὁ λαὸς εἶναι ἀντιδημοκρατικὸς βαθύτατα. [...]

Ἀντικοινοβουλευτικός, ἀντιδημοκρατικός, ἀντικομματικὸς ὁ Δραγούμης, κατανοεῖ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή, ὅτι οἱ θεσμοὶ καὶ τὰ καθεστῶτα δὲν εἶναι σκοποὶ γιὰ τὰ Ἔθνη, ἀλλὰ μέσα καὶ ὅπλα. [...]

Μελετᾶ τὶς ἐπιδράσεις ποὺ μᾶς ἔρχονται ἀπὸ τὴ Δύση, τὶς «νέες ἰδέες» καὶ βρίσκει ὅτι οἱ νέες ἰδέες ἐπιβουλεύονται τὸ Ἔθνος περισσότερο ἀπὸ τοὺς γύρω ἐχθρούς. Φανερώθηκαν μὲ τὰ κηρύγματα τῆς γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, ἁπλώθηκαν μὲ τὴ Δημοκρατία, ἀποτελοῦν τὸ πνευματικὸ περιεχόμενο τοῦ «σύγχρονου πολιτισμοῦ», τοῦ ρεπουμπλικάνικου καὶ σοσιαλιστικοῦ. Καὶ ὁ πολιτισμὸς αὐτὸς μᾶς ἔρχεται ὕπουλος, μαλακός, καταπραϋντικός, γιομᾶτος χλιαρότητα, «μὲ τὴ φιλανθρωπία του, μὲ τὴν ἀλληλοβοήθειά του, μὲ τὸν κοινοβουλευτισμό του, μὲ τὸ ἰσοπέδωμά του καὶ μᾶς κάνει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἴσους μὲ τοὺς μικρότερους».

Ἡ ἀνάγνωση τῆς μελέτης τοῦ Πέτρου Ὡρολογᾶ γιὰ τὸν Ἴωνα Δραγούμη, ἡ ὁποία τιμήθηκε μὲ κρατικὸ βραβεῖο τὸ 1939, εἶναι σήμερα σημαντικὴ ὄχι μόνο γιὰ ὅσους ἀρέσκονται νὰ ἀνατρέχουν στὴν ἱστορία τῶν πολιτικῶν ἰδεῶν τῆς πατρίδας μας. Εἶναι σημαντικὴ καὶ γιὰ ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ ἔρθουν σὲ ἐπαφὴ μὲ συγγραφεῖς οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν ἔμφαση στὴν ἀξία ποὺ ἔχει ἡ ἑλληνική μας καταγωγὴ καὶ τὸ προαιώνιο πολιτισμικὸ δυναμικὸ τοῦ ἑλληνισμοῦ γιὰ τὴν συνέχεια τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι συγγραφεῖς ὅπως ὁ Δραγούμης καὶ ὁ Ὡρολογᾶς ὄχι μόνο σπρώχνονται στὴν λήθη ἀπὸ τὸ σύγχρονο ἑλλαδικὸ ἐκδοτικὸ κατεστημένο ἀλλὰ καὶ ἐπιχειρεῖται ἡ διασάλευση τῶν ὅσων ἔπραξαν, ἔγραψαν καὶ ἐννόησαν.

https://koinsepexodos.wordpress.com/