Ο «Ναζι - μαοϊσμός» και η εφήμερη ουτοπία ενός κοινού αντιαστικού μετώπου

Lotta Di Popolo. (Λαϊκός Αγώνας). Από τον Έβολα στο Μάο: Ένα βιβλίο για τους νεαρούς νεοφασίστες στις δεκαετίες του 1960 και του 1970

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

«Ένα περίεργο φαινόμενο που αξίζει να εξεταστεί, είναι η επιρροή που ασκεί ο «μαοϊσμός» σε ορισμένους ευρωπαϊκούς κύκλους, στο βαθμό που δεν πρόκειται μόνο για ομάδες δηλωμένου μαρξιστικού προσανατολισμού. Στην Ιταλία μπορούμε να αναφέρουμε ακόμη και ορισμένα περιβάλλοντα που διεκδικούν μια «λεγεωναρική» εμπειρία και έναν «φασιστικό» προσανατολισμό, ενώ αντιτίθενται στο “Movimento Sociale” καθώς το θεωρούν μη επαναστατικό, αστικό, γραφειοκρατικό, παγιδευμένο από τον ατλαντισμό. Μιλούν επίσης για τον Mao ως παράδειγμα».

για να το παραγγείλετε εδώ ...

Με αυτά τα λόγια, ο φιλόσοφος Julius Evola παρουσιάζει το άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα “Il Borghese” της 18^ης Ιουλίου 1968. Ο μεγάλος Ιταλός φιλόσοφος, πλέον είναι ένα πολιτιστικό σημείο αναφοράς για τις νέες γενιές εθνικιστών, προειδοποιεί τους αναγνώστες για παράξενες ιδεολογικές αποπλανήσεις που φαίνεται να είναι αχαλίνωτες σε ορισμένους, επαναστατικής έμπνευσης, κύκλους εντός του νεοφασιστικού χώρου. Πρόκειται για ένα φαινόμενο της εποχής εκείνης  που κίνησε το ενδιαφέρον του συγγραφέα της «Εξέγερσης ενάντια στον σύγχρονο κόσμο», σε σημείο να τον παρακινήσει να εξετάσει  για να εντοπίσει, από παραδοσιακή άποψη, στοιχεία άξια εξέτασης. 

Η απάντηση ωστόσο είναι αρνητική και το άρθρο του «Η Μαοική επιρροή» απορρίπτει χωρίς δισταγμό τις προθέσεις εκείνων των πιο πρωτότυπων συντρόφων που κοιτάζουν με ενδιαφέρον την Κίνα του Μao. Επιπλέον από την πλευρά του αριστοκρατικού εκπροσώπου της Παράδοσης, εκείνου δηλαδή που αρνείται ότι άμεσα ή έμμεσα απορρέει από τη Γαλλική Επανάσταση (για αυτόν η παρακμή του πολιτισμού που έχει ως ακραία συνέπεια τον μπολσεβικισμό), μια τέτοια θέση ήταν κάτι παραπάνω από προβλέψιμη.

Για να δούμε όμως, ποιοι είναι αυτοί οι λεγόμενοι «φαιοκόκκινοι φασίστες», οι ναζι -μαοιστές, που θα είχαν το «θράσος» να συμφιλιώσουν τους αντιτιθέμενους εξτρεμισμούς σε μια ιστορική περίοδο που μαίνεται η πολιτική αντιπαράθεση; Και σε ποια βάση θα σκόπευαν να προτείνουν μια τέτοια συμμαχία; Αρκούν τα κοινά αντικαπιταλιστικά, αντιαστικά, αντισιωνιστικά και αντιαμερικανικά αιτήματα; Για κάποιους προφανώς ναι. Για τι ακριβώς πρόκειται τελικά; Ο «ναζιμαοισμός» λοιπόν, είναι στην πραγματικότητα ένας όρος που επινοήθηκε από τον Τύπο μεταξύ του τέλους της δεκαετίας του 1960 και των αρχών της δεκαετίας του 1970 για να προσδιορίσει μια νέα μαχητική θέση που διαμορφώθηκε σε ένα πλαίσιο, αυτό το πανεπιστημιακό, που χαρακτηρίζεται από μεγάλες ιδεολογικές ζυμώσεις και μια γενική επιθυμία για αλλαγή. Για να εντοπιστεί η γένεση αυτού του φαινομένου, είναι απαραίτητο να δώσω το περιβάλλον της εποχής και να παρατηρηθεί το φοιτητικό κλίμα της διαμαρτυρίας και ειδικότερα η δραστηριότητα ενός ριζοσπαστικού πολιτικού κινήματος που ονομάζεται “Primula Goliardica”, που δραστηριοποιείται στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής δεξιάς ξεκινώντας από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1960.

Αυτή η ομάδα συμμετείχε στις καταλήψεις των πανεπιστημιακών σχολών και τον Μάρτιο του 1968 ήταν παρών δίπλα στους φοιτητές της άκρας αριστεράς στις περιβόητες συγκρούσεις της Valle  Giulia κατά της αστυνομίας. (Εκείνη την εποχή είχε ξεκινήσει η εξέγερση του Φοιτητικού Κινήματος, ο Μάης του 68 και το πανεπιστήμιο της Αρχιτεκτονικής στην Valle Giulia, έμεινε στην ιστορία για την κατάληψη και τα αιματηρά επεισόδια με την αστυνομία). Το κίνημα αυτό λοιπόν συμμετείχε ενεργά και μάλιστα ηγήθηκε στις μεγάλες επιθέσεις εναντίον της αστυνομίας, με πάθος και δύναμη, παρά τα μικρά νούμερα των ακτιβιστών σε σχέση με την αριστερά. Μέρα και νύχτα με έδρα την σχολή της Αρχιτεκτονικής, ξεκινούσαν τα αιματηρά επεισόδια που έφερναν όλο και περισσότερους νέους κοντά, ακόμη και στους  ριζοσπάστες νεοφασίστες που διάλεξαν αυτόν τον δρόμο, άλλωστε δίκαια αφού τα αιτήματα της εποχής ήταν τα ίδια σε όλους τους νέους. Σημαντική και έμεινε χαραγμένη η μέρα που το Κράτος διέταξε επίθεση για εκκένωση της κατάληψης και μάλιστα έσπευσαν σε βοήθεια, μαζί με την αστυνομία, μέλη του τότε εθνικιστικού κόμματος, MSI, ακόμη και ενάντια σε «συναγωνιστές» τους που είχαν διαλέξει τον πραγματικό αγώνα και όχι αυτόν των εκλογών και της συναίνεσης με το καθεστώς.

Ωστόσο το κίνημα ήταν βραχύβιο και το 1969 ένα μεγάλο μέρος του συγχωνεύτηκε στον εκκολαπτόμενο OLP, “Organizzazione Lotta di Popolo” (Οργάνωση του Λαϊκού Αγώνα), μια από τις πιο πρωτότυπες και αμφιλεγόμενες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής πολιτικής σκηνής εκείνων των χρόνων. Η “Lotta di Popolo” γεννήθηκε επίσημα την 1η Μαΐου 1969 στο “Casadello Studente”, (Σπίτι του Φοιτητή) της Ρώμης. Μεταξύ των ιδρυτών είναι πρώην ακτιβιστές της  PG όπως ο Ugo Gaudenzi και ο Enzo Maria Dantini, αλλά και διάφοροι άλλοι ακτιβιστές που προέρχονταν από διαφορετικές εμπειρίες και  σύντομα φτάνουν στη νέα πολιτική ευθυγράμμιση τόσο από την άκρα αριστερά όσο και από την ακροδεξιά. Το κίνημα δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για τη διεθνή κατάσταση και στο παγκόσμιο γεωπολιτικό σενάριο το σημείο αναφοράς αντιπροσωπεύεται από την Κίνα του Μao. Στο θέμα της αραβο-ισραηλινής σύγκρουσης, οι στρατευμένοι αντιβιστές της OLP υποστηρίζουν τον Αραφάτ (εξ ου και η επιλογή του ακρωνύμιου που σκόπιμα θυμίζει Παλαιστίνη) και προφανώς παίρνουν το μέρος των Βιετκόνγκ στον πόλεμο κατά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.

Όπως και άλλες πολιτικές πραγματικότητες εκείνων των χρόνων, το κίνημα “Lotta di Popolo” τύπωσε επίσης μια ομώνυμη εφημερίδα βάζοντας τις ιδέες του στο χαρτί. Η εθνική κυριαρχία, η Ευρώπη των λαών, ο αντισοβιετισμός και ο αντιαμερικανισμός, ο αγώνας ενάντια στην αστική οικονομική δύναμη και η οικολογία είναι μερικά από τα θεμελιώδη θέματα, τα οποία δεν είχαν καμία σχέση με τα κλασικά ακροδεξιά σχήματα και κόμματα, τα οποία περιστρεφόταν γύρω από τα ίδια και τα ίδια, αναμασημένες πολιτικές τροφές για ψήφους. Η Ρώμη και η Νάπολη αποδεικνύονται τα κύρια προπύργια του κινήματος, αλλά ένα εχθρικό κλίμα δυσπιστίας πλανάται σχεδόν παντού γύρω από το σχήμα «Ναζί-Μάο» που γίνεται μη βιώσιμο με την πάροδο του χρόνου. Στη Ρώμη στις αρχές της δεκαετίας του 1970, σημειώθηκαν πολλές φορές βίαιες συμπλοκές μεταξύ ακτιβιστών της “Lotta di Popolo” και εκπροσώπων του Φοιτητικού Κινήματος ή άλλων φατριών της εξωκοινοβουλευτικής άκρας αριστεράς. Οι διάφοροι κομμουνιστικοί σχηματισμοί κηρύσσουν ολοκληρωτικό πόλεμο στους φασίστες «χωρίς αν και χωρίς αλλά» και σε ορισμένους κύκλους η ψύχωση των «εισβολέων» και των «μασκοφόρων προβοκατόρων» πυροδοτεί ένα κλίμα έντασης που γίνεται όλο και πιο βαρύ για τα μέλη της “Lotta di Popolo”.

Στην πραγματικότητα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμη και πριν από τη γέννηση της OLP, επεισόδια που πολλοί είχαν ήδη ερμηνεύσει ως «ξεκάθαρα παραδείγματα διείσδυσης» ή «πρόκλησης» είχαν συμβεί σε αρκετές περιπτώσεις, αρκεί να  σκεφτεί κάποιος για παράδειγμα, την παρουσία πρακτόρων με πολιτικά ρούχα και ακροδεξιών (αλλά του επίσημου κόμματος, που πάντα φλέρταρε με το Καθεστώς και με την αστυνομία) που βρέθηκαν σε αναρχικούς και κομμουνιστικούς κύκλους. Υπό το πρίσμα παρόμοιων γεγονότων, είναι εύκολο να κατανοηθεί μια ορισμένη δυσκολία από την πλευρά των αριστερών αγωνιστών στην αποδοχή τέτοιων «τολμηρών» και δυνητικά επικίνδυνων συμμαχιών. Από την άλλη όμως η καλή πίστη όσων πίστευαν πραγματικά στο «κοινό μέτωπο» δεν πρέπει να αγνοηθεί (κυρίως του εξωκοινοβουλευτικού νεοφασιστικού χώρου), έστω και με κάποια προνοητικότητα από την πλευρά εκείνων που ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 θεωρούσαν τη σύγκρουση των «κόκκινων» και μαύρων» ως μια παγίδα του καθεστώτος, που θα έπαιζε αποκλειστικά στα χέρια των κυρίαρχων πλουτοκρατιών, εδραιώνοντας αυτή την φιλοατλαντική κεντρική εξουσία (στηριζόμενη και από την επίσημη ακροδεξιά) που στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύει τον αυθεντικό εχθρό και των δύο φατριών.

Το 1973 σηματοδοτεί το τέλος της εμπειρίας της “Οργάνωσης του Λαϊκού Αγώνα”. Εξουθενωμένοι από την έντονη και αιματηρή σύγκρουση, από την τεράστια δυσπιστία και την επακόλουθη απομόνωση που έχει επικρατήσει γύρω από το κίνημα, ορισμένοι αγωνιστές επιστρέφουν στους παλαιούς χώρους που ανήκουν ενώ άλλοι δημιούργησαν την “Επιτροπή Αλληλεγγύης για τον Franco Freda”, που εκείνη την περίοδο κατηγορήθηκε για τη σφαγή της Piazza Fontana (μια πολύνεκρη έκρηξη σε μια τράπεζα του Μιλάνο, που κατηγορήθηκαν στην αρχή οι αναρχικοί και μετά οι νεοφασίστες. Φυσικά το Κράτος ήταν από πίσω, ενορχηστρωτής όλων). Ο Franco «Giorgio» Freda ήταν σημείο αναφοράς για τους λεγόμενους «Ναζιμαοϊστές» αφού στην ιταλική ριζοσπαστική ακροδεξιά πρότεινε ρητά μια συμμαχία με τις επαναστατικές ομάδες της άκρας αριστεράς. Τον Αύγουστο του 1969, μιλώντας στο Regensburg, σε μια συνεδρίαση της επιτροπής διαχείρισης του “Ευρωπαϊκού Επαναστατικού Μετώπου”, ο Freda έδωσε μια ομιλία που αργότερα δημοσιεύτηκε σε ένα δοκίμιο από τον δικό του εκδοτικό οίκο (Edizioni Ar) με τίτλο “Η αποσύνθεση του συστήματος”. Πρόκειται για ένα επαναστατικό κείμενο στο νεοφασιστικό πλαίσιο αφού έρχεται σε ρήξη με τη νοσταλγία που συνδέεται με την εικοσαετία - κυβέρνηση Μουσολίνι -  και αμφισβητεί τον κύριο άξονα στον οποίο στηρίζονταν μέχρι τότε τα αιτήματα της ακροδεξιάς: την Ευρώπη. 

«Υπό το πρίσμα μιας παγκόσμιας ιστορικής κατάστασης κατά την οποία, ο λατινοαμερικανός αντάρτης εμμένει στο όραμά μας για τον κόσμο πολύ περισσότερο από ότι ο Ισπανός που υποτάχτηκε στους ιερείς και τις ΗΠΑ. Επομένως ο πολεμιστής λαός του Βόρειου Βιετνάμ, με τον νηφάλιο, σπαρτιατικό, και ηρωικό τρόπο ζωής του, μοιάζει πολύ περισσότερο με τη μορφή της ύπαρξής μας από το ιταλικό ή γαλλικό ή δυτικογερμανικό οργανισμό. Για το οποίο ο Παλαιστίνιος τρομοκράτης είναι πιο κοντά στην σκέψη εκδίκησης μας παρά ο Άγγλος (Ευρωπαίος; αλλά αμφιβάλλω!) Εβραίος ή Ιουδαίος. Υποστηρίξαμε την ευρωπαϊκή ηγεμονία, απευθυνόμενοι σε μια Ευρώπη που μέχρι τώρα είχε αμερικανοποιηθεί ή σοβιετικοποιηθεί, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι αυτή η Ευρώπη είχε γίνει υπηρέτρια των ΗΠΑ ή της ΕΣΣΔ, γιατί οι λαοί και τα έθνη της Ευρώπης είχαν απορροφήσει – μετέπειτα αλλά όχι ως αποτέλεσμα της στρατιωτικής ήττας – τις ιδεολογικές εξαγωγές των Η.Π.Α. και ΕΣΣΔ».

Ο Freda ελπίζει στη δημιουργία ενός «Λαϊκού Κράτους» από ορισμένες απόψεις όχι σε αντίθεση με τον ασιατικό κομμουνισμό, αλλά σε ένα πλαίσιο παραδοσιακών αξιών τυπικών της «Εβολιανής δεξιάς» με σαφείς αναφορές στη Πολιτεία του Πλάτωνα. Υπό αυτή την προοπτική όλες οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου θα πρέπει να διαλυθούν, για να δημιουργηθεί χώρος για τη σύσταση μιας «Λαϊκής Πολιτοφυλακής» που θα αποτελείται από εθελοντές. Την καταστροφή του αστικού συστήματος ελπίζει ο Freda μέσω της δημιουργίας ενός κοινού μετώπου: 

«Ωστόσο θέλουμε να απευθυνθούμε σε αυτούς που απορρίπτουν ριζικά το σύστημα, τοποθετώντας τους εαυτούς τους πέρα από την αριστερά του με πεποίθηση ότι ακόμη και με αυτούς μπορεί να επιτευχθεί μια πιστή ενότητα δράσης στον αγώνα ενάντια στην αστική κοινωνία». 

Το έργο απέσπασε αμέσως μόνο εξειδικευμένα χειροκροτήματα, ωστόσο, ξεκινώντας από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970, έγινε ουσιαστικό σημείο αναφοράς για πολλούς αγωνιστές που ανήκουν στις νέες γενιές της ιταλικής ακροδεξιάς. Ήταν ο συνεχιστής των “ναζιμαοιστών” του 1968, αλλά τα πράγματα άλλαζαν πλέον στην Ιταλία, με τα χρόνια του μολυβιού και την στρατηγική της έντασης από το Καθεστώς, όπου έντεχνα, χρησιμοποίησε όλα τα «δημοκρατικά» όπλα του για να κυλήσει στο αίμα την Ιταλία με εκατοντάδες νεκρούς, τραυματίες, βόμβες, εκρήξεις και μίσος. Νεαροί εθνικιστές δολοφονήθηκαν από αριστερούς τρομοκράτες με την ανοχή και ατιμωρησία του Κράτους, εκατοντάδες συναγωνιστές συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν σε πολλά χρόνια φυλακή, ακόμη βρίσκονται στα κελιά κάποιοι, ενώ υπάρχουν δικαστικές εκκρεμότητες που ταλαιπωρούν πολλούς άλλους σε προχωρημένη πλέον ηλικία. Το καθεστώς τελικά νίκησε, απαγορεύοντας κινήματα, ανθρώπους και ζωές. Αλλά δεν μπόρεσε να νικήσει την Πίστη!

M8L8TH NEKROKRATOR (FULL - LENGTH 2023)

Συμμετοχή του συμπατριώτη μας Jarl Von Hagall 

Defend Cyprus

 

γράφει ο Ανέστης Θεοφίλου

Εδώ και δύο βδομάδες σχεδόν, σε Ελλάδα και Κύπρο έχουμε γίνει δέκτες μιας κατάστασης η οποία είναι εκτός ελέγχου με πρωταγωνιστές τους χιλιάδες λαθρομετανάστες οι οποίοι εξεγέρθηκαν εναντίον της ''κυβέρνησης'' Χριστοδουλίδη η οποία κωφεύει απέναντι στο μείζον πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης. Θα πει κάποιος δεν μας έφταναν οι Τούρκοι στο νησί έχουμε και τους μουσουλμάνους του FSA οι οποίοι θα εξεγείρονται γιατί το ραμαζάνι δεν γιορτάζεται στην Ευρώπη. 

Όχι στην πραγματικότητα αυτό γίνεται γιατί υπάρχουν οι Τούρκοι στο νησί οι οποίοι μέσω των ισλαμιστών ηττημένων της Ροτζάβα θα εκβιάσουν την Κυπριακή Δημοκρατία ούτως ώστε να γίνει η πολυπόθητη ΔΔΟ η οποία θα αναγνωρίσει επισήμως, τελεσιδίκως και με την βούλα την στρατιωτική κατοχή στο νησί. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που η εξέγερση των ισλαμιστών εισβολέων έγινε μια εβδομάδα μετά από την επιχείρηση των Τούρκων στην πράσινη γραμμή όπου ξήλωναν οδοφράγματα με τα Ηνωμένα Έθνη παρατηρητές.

Η ''αφορμή'' της εξέγερσης ήταν τάχα πως οι αρχές έκοψαν το ρεύμα στον καταυλισμό το οποίο καταχραζόντουσαν από τους κατοίκους του Χλώρακα. Οι Κύπριοι δεν φοβήθηκαν και όπως ορίζει το φυσιοκρατικό αίσθημα της επιβίωσης υπεράσπισαν τα υπάρχοντα τους από την μανία των μισθοφόρων της Άγκυρας με την προβιά του ''μετανάστη''. Οι αρχές είναι σχεδόν θεατές σύμφωνα με τους εκεί κατοίκους με αποτέλεσμα  οι Έλληνες του νησιού να αμύνονται απέναντι στους μουσουλμάνους που στην πλειοψηφία τους είναι λιποτάκτες του Συριακού στρατού και όργανα των ΜΚΟ.

Ποιος να το έλεγε στους αγωνιστές της ΕΟΚΑ πως μετά από χρόνια δεν θα είχαν τα εγγόνια τους να πολεμήσουν τους παραστρατιωτικούς της Άγκυρας αλλά τους εισβολείς οι οποίοι χρησιμοποιούνται σαν ''ελέπολη'' από τον Αγγλοσαξονικό παράγοντας ούτως ώστε η Κύπρος να αποτελεί ένα τεμαχισμένο νομικά οικόπεδο της Μεσογείου. Αργότερα αφού γίνει η ΔΔΟ μέσο της πολιτισμικής πίεσης στο νησί οι Τούρκοι θα ζητήσουν την είσοδο της Κύπρου στο ΝΑΤΟ (να λοιπόν ρε νατοπατριώτες ποιον εξυπηρετεί η είσοδος του νησιού στο ΝΑΤΟ) με αίτημα την έκδοση όλων των Κούρδων πολιτικών προσφύγων οι οποίοι έχουν άσυλο στο νησί και πολλοί από αυτούς έχουν και έγγαμο βίο στο νησί. 

Μέσω αυτού του μοχλού πίεσης οι Τούρκοι θα καταφέρουν να δορυφοροιοποιήσουν την Κύπρο και εν συνεχεία να την μεταβάλλουν σε ένα μέρος στο οποίο θα υπερβαίνει ο φερετζές του κοσμοπολιτισμού αλλά το πρόσωπο θα είναι το ανατολίτικο σαρίκι. Ο Χριστοδουλίδης αναφέρει πως το πρόβλημα δεν είναι η μετανάστευση αλλά η ρητορική μίσους που διαδίδουν κάποιοι περιθωριακοί κύκλοι σύμφωνα με αυτόν, αγνοεί πως το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης πλέον δεν έγγυται στο ''ρατσιστικό μένος'' κάποιων ''παλαβών'' αλλά στην πραγματικά αντανακλαστική κίνηση του βιολογικού πραγματισμού που λέει η αφομοιώνομαι ή πολεμάω και ευτυχώς στην αλωμένη από τον τουρκισμό και την ξένη τοκογλυφία Κύπρο ισχύει το δεύτερο.

Στην αυθόρμητη αυτή υπεράσπιση από τους Κυπρίους κίνηση πρωτοστατούν οι εθνικιστές του νησιού είτε αυτόνομοι είτε οπαδοί (και όχι αυτοί του ΕΛΑΜ με το κόμμα τους να έχει μια απαράδεκτη στάση στο θέμα αυτό) με απώτερο σκοπό να περάσουν το μήνυμα πως όταν απειλείσαι καλείστε να δράσεις αλλιώς θα είσαι άλλο ένα θύμα στην φενάκη του νεωτερισμού ο οποίος δημιουργεί παραισθήσεις στο φύσιν το οποίο αναγνωρίζει τον πόλεμο ως μια πραγματικότητα που υπακούει στους φυσικούς νόμους. Ο πόλεμος του σήμερα δεν είναι με τα όπλα διότι για να πολεμήσεις με τα όπλα χρειάζεται να έχεις φυλάξει τις αρχές σου ούτως ώστε να τις υπερασπιστείς. Ο πόλεμος έχει πάρει πλέον μορφή ταυτιοτικής πάλης διότι από την Κύπρο μέχρι την Φλάνδρα και από το Αφρίν μέχρι την Θράκη η παγκοσμιοποίηση επιστρατεύει το Ισλάμ προκειμένου να ρίξει τα τείχη της Ευρώπης που είναι η Ελλάδα. 

Η Ελλάδα αν ήταν έθνος που θέλει να επιβιώσει θα έπρεπε να θέσει ζητήματα ασφαλείας στην Ευρώπη περί κοινού αμυντικού δόγματος των Ευρωπαίων απέναντι στις ισλαμικές ορδές οι οποίες κουβαλούν την ταυτότητα τους μέσο της τζιχάντ σε ευρωπαϊκό έδαφος. Αυτό όμως που δεν κάνει το κράτος το κάνουν κάποια λαϊκά παιδιά από τον Χλώρακα και όσοι έχουν ακόμα μέσα τους την παράδοση του Αυξεντίου και του Καραολή.

Τα όπλα της ΕΟΚΑ δεν σκούριασαν ποτέ, και σήμερα έχουν να αντιμετωπίσουν τόσο τους ισλαμιστές εισβολείς και τους Τούρκους όσο και την ενοχική - ενδοτική κυβέρνηση Χριστοδουλίδη ως συνέχεια του Μακαρίου. Αυτό που βγαίνει ως συμπέρασμα είναι πως όσο μια κοινωνία διατηρεί το ένστικτο της βίας ως μοχλό υπεράσπισης απέναντι στην οποία επιβουλή τότε μπορούμε να ελπίζουμε μέσα στον ερειπωμένο παρόλα αυτά κόσμο του καζίνο καπιταλισμού. Διότι σε έναν υλιστικό κόσμο η Βαβέλ είναι μια απειλή η οποία έρχεται να επισκιάσει όλα τα ιδανικά μιας κοινωνίας όσο και αν αυτή αντιστέκεται διότι το σπαθί αντικαταστάθηκε από το τάμπλετ και η χειροβομβίδα από το smartphone.

Κάλεσμα της ΕΣΑ προς φίλους και εχθρούς (https://www.ellinikisocialistikiantistasi.com/)

«Οι εκπομπές μας θα συνεχίσουν να γίνονται σε πείσμα των καιρών. Απευθύνομαι σε εχθρούς και «φίλους» κάνοντας ένα κάλεσμα σε δημόσιο διάλογο.

Κύριοι, εσείς που είστε οι πιο φανατικοί θεατές των εκπομπών μας. Εσείς που στέκεστε νυχθημερόν μπροστά σε μια οθόνη ηλεκτρονικού υπολογιστή ή κινητού τηλεφώνου περιμένοντας να αναρτηθεί μια εκπομπή μας με σκοπό να κάνετε αναφορές στο σύστημα ώστε να την αφαιρέσει η πλατφόρμα. Εσείς που κάνετε τις δικές σας εκπομπές παριστάνοντας τους «εθνικιστές», τους καθεστωτικούς πατριώτες. Όλοι εσείς οι αναρχικοί, οι αντιφασίστες, οι αντιναζί, οι δημοκράτες, οι «εθνικιστές». Ελάτε σε έναν ανοιχτό διάλογο σε μια από τις εκπομπές μας. Δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτα.

Ελάτε σε μια εκπομπή να μας συντρίψετε με τα επιχειρήματα σας και τις γνώσεις σας. Εσείς ως ιδεολόγοι αντιφασίστες και ιδεολόγοι κομμουνιστές αλλά και οι ιδεολόγοι πατριώτες και «εθνικιστές». Σας προσκαλούμε ανοιχτά σε μία ή και περισσότερες διαδικτυακές εκπομπές μας όπου σε καθεστώς πλήρους ελευθερίας θα πείτε την άποψη σας δημόσια και θα ανατρέψετε την δική μας με επιχειρήματα τρανταχτά μπροστά στα μάτια των αμέτρητων οπαδών σας.

Εξαιρώντας τους γνήσιους αναρχικούς οι οποίοι προσωπικώς πιστεύω ότι είναι ιδεολόγοι, όλοι οι υπόλοιποι δεν θα εμφανιστούν. Και δεν θα εμφανιστούν διότι όχι απλώς δεν είναι ιδεολόγοι αλλά δεν έχουν ούτε τον στοιχειώδη ανδρισμό και την αξιοπρέπεια να δράσουν υπό το φως του ηλίου παρά έρπονται στις σκιές του συστήματος αφήνοντας πίσω τους το ίχνος τους  όπως οι γυμνοσάλιαγκες»

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Ο Troy Southgate για την σύγχρονη Ρωσία (Ι)

 

Μετάφραση: Έχεμος

«Σε αντίθεση με την αδυσώπητη απάτη που προπαγανδίζει ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, ένας άνθρωπος που έχει επιλέξει να παραχαράξει με θράσος ορισμένα στοιχεία της Δύσης και στη συνέχεια διαστρεβλώνει τις πιο άξιες πτυχές της δικής μας ευρωπαϊκής κληρονομιάς για να παγιδεύσει τα ανυποψίαστα θύματα του, την παραληρηματική σκέψη του που οδηγεί κάποιον στο να υποστηρίξει τις τρέχουσες φιλοδοξίες του ρωσικού κράτους και να επικεντρώνεται σε μια εντελώς υποτιμημένη ερμηνεία της «παράδοσης». 

Ενώ τόσο η Ρωσία όσο και ο λαός της έχουν δημιουργήσει μερικές εξαιρετικές πολιτιστικές προσωπικότητες - ανάμεσα τους ο Τολστόι, ο Ντοστογιέφσκι, ο Σολζενίτσιν και πολλοί άλλοι - το διεφθαρμένο σύστημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο Βλαντιμίρ Πούτιν αντιπροσωπεύει το τέλος ενός κύκλου και όχι, όπως θα το έλεγαν οι υποστηρικτές του ένα υψηλό σημείο πολιτισμού που με οποιονδήποτε τρόπο προσφέρει έναν πιο πνευματικό ή υπερβατικό τρόπο ζωής σε αντίθεση με αυτόν της ολοένα και πιο εκφυλισμένης Δύσης. 

Πράγματι, το να υψώνεις ψηλά το όραμα μιας ακόρεστης ολιγαρχίας που έχει δραστικά καταστρέψει την αυθεντική ρωσική ψυχή με την αχαλίνωτη απληστία και την καταπίεση της είναι σαν να γιορτάζεις τα πιο ψευδή και υποβαθμισμένα στοιχεία μιας μορφής νεωτερικότητας που απέχει ένα εκατομμύριο έτη φωτός από το αιώνιο πνεύμα της Παράδοσης. 

Εάν σκέφτεστε σοβαρά τους οικονομικούς γύπες της άρχουσας τάξης τα αρπακτικά της χώρας να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή μιας νέας Χρυσής Εποχής - με τους ίδιους φρικτούς ουρανοξύστες, τα αστραφτερά εμπορικά κέντρα και την τεχνοκρατική επιστημοσύνη που βρίσκει κανείς πιο κοντά στο σπίτι του - τότε είστε ευπρόσδεκτοι σε αυτό»

Για μια ειρήνη των καλών ανθρώπων: ο Gabriele Adinolfi, ένας από τους κύριους ιδεολόγους του νεοφασισμού, συνιδρυτής της «Τρίτης Θέσης», ιδρυτής του κέντρου μελετών «Polaris» για την διαμάχη στην Ουκρανία.

Δήλωση του Troy Southgate - που εκφράζει την «ακραία» τάση του Στρασσερικού ρεύματος - για τον θάνατο του Mikhail Gorbachev.

To «Τρίτο Βασίλειο» του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού εθνικισμού (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Ο Arthur Moeller van den Bruck ήταν ένα από τα υψηλότερα ιδεολογικά μυαλά που αποτέλεσαν την ευρωπαϊκή προσπάθεια διαφυγής από τις αντιφάσεις και τις καταστροφές της νεωτερικότητας. Ήταν ένας από τους πρώτους που πολιτικοποίησε την ανησυχία του πολιτισμού μας μπροστά στην παγκόσμια επιβεβαίωση του φιλελευθερισμού και την άνοδο της νέας αντι-Ευρώπης, καθώς η Αμερική εισβάλλοντας κατέστρεψε κάθε τομέα πολιτικό, πολιτισμικό, κοινωνικό και θεσμικό στην Ευρώπη. 

Εξ ου και ένας σαφής διαχωρισμός της έννοιας της Δύσης από αυτή της Ευρώπης. Η απόρριψη της καπιταλιστικής Δύσης και της βίαιης αντιλαϊκής της μετατόπισης, έμελλε να οδηγήσει πάνω σε μια ευθεία γραμμή προς μια επανάσταση των ευρωπαϊκών λαών, στην αναζωογόνηση τους, στην επανεκκίνηση τους ως πραγματικές οργανικές δημοκρατίες του λαού.

Όπως πολλές άλλες ιδιοφυΐες των πρώτων δεκαετιών του εικοστού αιώνα, έτσι και ο Moeller είδε αμέσως ξεκάθαρα αυτό που πολλοί από τους σύγχρονούς μας εξακολουθούν να αδυνατούν να διακρίνουν: την καταστροφικότητα του φιλελευθερισμού, τη θανάσιμη αρρώστια των καπιταλιστικών τεχνοκρατιών, τη βασική εξαπάτηση που έδωσε και δίνει υπόσταση σε εκείνο το κέντρο της παγκόσμιας αποσύνθεσης, που ήταν ήδη τότε οι ΗΠΑ. 

Μια ψεύτικη δημοκρατία, μια αυτοκρατορία του Χρηματιστηρίου, μια ελευθερία ίσως, αλλά μόνο για την κυριαρχία των επιχειρηματικών αιρέσεων. Με μια λέξη για όποιον είχε μάτια να δει, ήταν προφανές ότι ένα φιλελεύθερο τέχνασμα επρόκειτο να ρίξει τον ιστό εξουσίας του, τον οποίο διαχειρίζονταν αποεθνικοποιημένες και απάτριδες μειονότητες, στους λαούς.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Από τις εκδόσεις «Λόγχη» κυκλοφορεί το έργο του Ιουλίου Έβολα «Καβαλικεύοντας την τίγρη»: ένα βιβλίο για τους Αριστοκράτες της Ψυχής

για να το παραγγείλετε εδώ ...

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Σε μια εποχή νιχιλισμού, το «Καβαλικεύοντας την τίγρη» είναι ένα μεταπολιτικό εγχειρίδιο επιβίωσης για όσους διαφωνούν με την εποχή τους και τον κόσμο στον οποίο ζουν, αλλά, μη μπορώντας να  τροποποιήσουν τα δεδομένα αυτά, προτιμούν να αποσυρθούν στην ενεργό μοναξιά και να την κυριαρχήσουν, να την καβαλικεύουν για να μην κατακλυστούν.

Το «Καβαλικεύοντας την τίγρη» είναι ένα κινέζικο μόττο, το οποίο επίσης έχει φωνάξει και ο Μάο, προτείνοντας να μην αντιμετωπίσουμε την τίγρη ή να προσπαθήσουμε να ξεφύγουμε, αλλά να τρέξουμε πάνω της. Είναι μια αριστοκρατική σύνοψη του Ενεργού Μηδενισμού για όσους επέλεξαν όχι την πολιτική, αλλά την «απολιτεία», όπως την αποκαλεί ο Evola, ή την «απολιτική» επιλογή όπως την είχε ορίσει ο Thomas Mann.

Το βιβλίο αυτό είχε είχε μια εκρηκτική επιρροή στη «δεξιά» νεολαία, ειδικότερα στη ριζοσπαστική την δεκαετία του 1960 όταν εκδόθηκε, αλλά και αργότερα. Το Καβαλικεύοντας την τίγρη είναι το έργο ενός στοχαστή που συνδέεται με την παράδοση, ο οποίος, ζώντας στην αμετάκλητη Σκοτεινή Εποχή (kali yuga), στη δίνη της παρακμής, της ερήμωσης και των ερειπίων, ευνοεί την κούρσα προς τη διάλυση γιατί μόνο φτάνοντας στο σημείο μηδέν τότε θα είναι δυνατό, να ανεβεί κάποιος και αντιστρέψει την πορεία. Μια θέση που κινδυνεύει να συνδεθεί με τους δαίμονες της αποσύνθεσης. Η ανομία, το χάος, η παραβατικότητα, η αναρχία γίνονται για έναν «Εβολιάνο», η ευκαιρία να σκληρύνει.

Καβαλικεύοντας την τίγρη ήταν το 1968 της καλλιεργημένης και ριζοσπαστικής «δεξιάς», η υπέρβαση στο όνομα της παράδοσης. Σε μια εποχή που έγιναν πολλά και κυρίως από την αριστερά, τα αποτελέσματα άλλωστε τα βλέπουμε σήμερα, κάποια παιδιά , κάποιοι νεοφασίστες τόλμησαν να κάνουν το ίδιο, έχοντας απέναντι το Καθεστώς και την Αριστερά. Στα χέρια νεαρών «δεξιών» ριζοσπαστών, το βιβλίο αυτό έγινε ένα πολύ επικίνδυνο βιβλίο. Όχι όμως γιατί υποκίνησε τη βία και την τρομοκρατία, όπως νόμιζαν κάποιοι «ιδεολόγοι» αστυνομικοί, αλλά γιατί έγινε ευγενές άλλοθι για αναρχοατομικιστικές επιλογές, για παραβατικές και αλλοτριωτικές εμπειρίες και για απόδραση από την πολιτική.

Ήταν η πύλη εισόδου στον για να εισβάλει η «Δεξιά» στον μαζικό «Διονυσιασμό» που εξερράγη στη συνέχεια το 1968. Ή σύμφωνα με άλλους, ήταν ένας κωδικός πρόσβασης στη χρήση της νεωτερικότητας και των μέσων της, αυτός ο «αντιδραστικός μοντερνισμός».

Εκείνοι που προσπάθησαν να παραμείνουν στον πολιτικό ακτιβισμό, είδαν το βιβλίο αυτό ως συνοριακό ποτάμι για να επιχειρήσουν μια σύνθεση μεταξύ του «δεξιού» επαναστατικού ριζοσπαστισμού και εκείνου της  αριστεράς, ή αναρχοκομμουνισμού. Ο υβριδισμός πήρε διάφορες πτυχές, όπως αυτή  της λεγόμενης ναζί-μαοϊκής τάσης που εμφανίστηκε στην αρχική φάση του 1968, για να διαλυθεί στη συνέχεια από το κομματικό  μίσος της δεκαετίας του 1970. Στο τέλος επικράτησε ο ατομικισμός.

Σε εκείνο το κείμενο ο Έβολα επέστρεψε στα ντανταϊστικά του νιάτα και στον Αυτάρκη, το απόλυτο άτομο της πρώτης του φιλοσοφίας. Επέστρεψε στον Nietzsche και τον ενεργό μηδενισμό του, γνώρισε τον Ernst Jünger, του οποίου μετέφρασε ( την ίδια περίοδο που έγραψε το “ Καβαλικεύοντας την Τίγρη”), τον “Εργάτη”, και τον ποιητή Gottfried Benn. 

Στη συνέχεια, πριν από το 1968, ο Evola επέστρεψε στην Παράδοση, ώθησε τον εαυτό του στο ρόλο του θεωρητικού μιας μετα-ιστορικής και μεταφασιστικής «Δεξιάς» και πέθανε το 1974, εν μέσω των «μαύρων» σφαγών που έριξαν ένα άδικο διαβολικό φως πάνω του. Μεγάλος Εμπνευστής, τεράστιο Πνεύμα. Τότε ο τίγρης πέταξε τους αναβάτες του και συνέχισε να τρέχει προς το πουθενά.

Τα άγνωστα θραύσματα της ιστορίας: Ante Pavelić, ο Poglavnik της Κροατίας

 

«Το μαχαίρι, το περίστροφο, το πολυβόλο και η ωρολογιακή βόμβα. Αυτά είναι τα ινδάλματα, είναι οι καμπάνες που θα αναγγείλουν την αυγή και την ανάσταση»

του Wolverine

Ξεκίνησε την καριέρα του ως δικηγόρος και πολιτικός καθώς και μέλος του «κόμματος της δικαιοσύνης», με στόχο την ανεξαρτησία και την επέκταση της Κροατίας. Η συνεισφορά του στην προώθηση της πολιτικής βίας για την επίτευξη του κύριου σκοπού υπήρξε μέγιστη, μέσα από την συνεχή και έντονη δράση με στόχο την ολοκληρωτική επικράτηση. Η εξορία και η καταδίκη του σε θάνατο από τις αρχές του βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας δεν τον πτόησαν στο ελάχιστο. Βρήκε βοήθεια και συνδρομή αρχικά στην Φασιστική Ιταλία όπου και ίδρυσε την ακτιβιστική οργάνωση Ustaše με παραρτήματα σε διάφορες χώρες και με την συνοδεία σημαντικών προπαγανδιστικών εκδόσεων. Το σύμβολο των Ούστασε ήταν ένα κεφαλαίο μπλε γράμμα «U» μέσα σε ένα έμβλημα εκρηγνυόμενης χειροβομβίδας. 

Η ιδεολογία του κινήματος ήταν ένας συνδυασμός Φασισμού, Καθολικισμού και Κροατικού εθνικισμού. Η Ούστασε υποστήριζε τη δημιουργία μιας Μεγάλης Κροατίας και πέραν του ποταμού Δρίνου, που θα εκτεινόταν μέχρι τα όρια του Βελιγραδίου. Το κίνημα ήταν αντίθετο με την κοινοβουλευτική δημοκρατία επειδή είναι «διεφθαρμένη» και με τον Μαρξισμό και τον Μπολσεβικισμό για τις παρεμβάσεις τους στην οικογενειακή ζωή και την οικονομία και για τον υλισμό τους. Η Ούστασε θεωρούσε τα ανταγωνιστικά πολιτικά κόμματα και τα εκλεγμένα κοινοβούλια επιβλαβή για τα δικά της συμφέροντα. Από οικονομική άποψη η Ούστασε υποστήριζε τη δημιουργία μιας κορπορατιστικής οικονομίας. Προσάρμοσαν την δομή του αγώνα της στο Φασιστικό μοντέλο και μετά το ’33 και την επικράτηση του Χιτλερισμού πρόσθεσαν τον βίαιο αντισημιτισμό. 

Το κύριο σλόγκαν της οργάνωσης ήταν το «Za dom Spremni» που σημαίνει «έτοιμοι για την πατρίδα». Οι ενέργειες που περιλάμβαναν βομβιστικές επιθέσεις και αιματηρές ενέδρες υπήρξαν το κύριο χαρακτηριστικό της ένοπλης κινηματικής δράσης. Οι διεθνείς πιέσεις του εξωτερικού οδήγησαν στην 18μηνη φυλάκιση του στην Ιταλία. Μετά την πλήρη επικράτηση του Άξονα στην Γιουγκοσλαβία και την συνάντηση του με τον Χίτλερ ονομάστηκε ανώτατος ηγέτης - Poglavnik - και άρχισε να διοικεί την ανεξάρτητη Κροατία αν και καθόλη την περίοδο η εξουσία του επισκιάστηκε από την πλήρη κυριαρχία της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας και της Φασιστικής Ιταλίας. 

Η πολιτική εκτοπισμού και η αποθέωση της βίας με κάθε μέσο κυρίως ενάντια σε Σέρβους Ρομά και Εβραίους υπήρξε το κύριο χαρακτηριστικό της εξουσίας του η οποία μέχρι σήμερα αποτελεί την βασική κατηγορία για τους επικριτές του και όσους τον πολέμησαν. Απέναντι στις δολοπλοκίες των στενών συνεργατών του που ήθελαν να πουλήσουν το όραμα για ανεξαρτησία και να παραδοθούν στις μασονικές πλουτοκρατικές δυνάμεις απάντησε σκληρά και βίαια και έστειλε στο απόσπασμα τα πρόσωπα που σχεδίαζαν πίσω από την πλάτη του την ανατροπή του. Να σημειωθεί ότι όλες οι πλευρές αναγνώρισαν την υψηλή μαχητική αξία των Κροατών πολεμιστών στο Ανατολικό Μέτωπο όπου και κέρδισαν σημαντικές διακρίσεις στα πεδία των μαχών. 

Μετά την παράδοση της Γερμανίας ο ηγέτης της Κροατίας έδωσε μια διαταγή να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων οι δυνάμεις του, όμως η παράδοση ήταν μονόδρομος η οποία και κατέληξε σε ένα όργιο βίας και βασανιστηρίων από την μεριά των κομμουνιστών ανταρτών με ευθύνη των αγγλικών δυνάμεων. Η Μάχη της Πολιάνα, μεταξύ μιας μικτής φάλαγγας Γερμανών και Ούστασε και μιας δύναμης Παρτιζάνων, ήταν η τελευταία μάχη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σε ευρωπαϊκό έδαφος. Αφού ο αγώνας είχε χαθεί και με την πλήρη διάλυση των στρατιωτικών μονάδων ο Κροάτης ηγέτης πέταξε αρχικά στην Αυστρία και μετά στην Αργεντινή του «Τριτοδρομίτη» Juan Peron όπου βρήκε άσυλο και ασφάλεια. 

Το 1957 ακολούθησε μια απόπειρα δολοφονίας του με αποτέλεσμα τον βαρύτατο τραυματισμό του. Αποτέλεσμα αυτού επήλθε ο θάνατος του στις 28 Δεκεμβρίου του 1959 στο έδαφος της Ισπανίας του Φράνκο όπου και έζησε τα τελευταία του χρόνια σε μυστική τοποθεσία, αφού πρώτα είχε βρει καταφύγιο στην Παραγουάη και την Χιλή. Οι Κροάτες εθνικιστές δεν κρύβουν τον θαυμασμό τους για τον Ante Pavelić.

Γιατί θα πρέπει κάποιος να διαβάσει τον Ernst Jünger (Μαύρες Φλόγες)

 

Νεοπτόλεμος Λεφτής

 

Fear Rains Down - Break Free

 

Αντιφασίστες με χάρτινες περικεφαλαίες.

 

του Σταύρου Λιμποβίση

Η σιωπή από τον προφυλακισμένο στον Δομοκό Κασιδιάρη, αποδεικνύει στην πράξη τον συνεχιζόμενο «εμφύλιο» που εξελίσσεται στις τάξεις των «Σπαρτιατών». Η ανάδειξη του Στίγκα σε κορυφαία μορφή του «νεοεθνικισμού» ως αρχηγού ενός κόμματος που προσέλκυσε ένα σημαντικό ποσοστό, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο προβεβλημένος πρώην χρυσαυγίτης και δελφίνος της κομματικής αυλής έχει την «μαγική» ικανότητα να αναδεικνύει αυτούς που όμως δεν έχουν καμιά σχέση με τον εθνικισμό σε «χρυσούς φασιανούς» της ακροδεξιάς ή σε «Σπαρτιάτες με χάρτινες περικεφαλαίες» όπως τους περιέγραψε η γνωστή - για την αρωγή της στην Νορβηγική antifa έχουμε γράψει άρθρο - Ουρανία Μιχαλολιάκου.

Η αναμενόμενη «έξοδος» του πατέρα της από το κέντρο αποκατάστασης έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον εκατοντάδων οπαδών του ΝΓΜ οι οποίοι ακονίζουν όχι τις ξιφολόγχες, αλλά τα πλήκτρα ... με στόχο την σύγκρουση ανάμεσα στην εναπομείνασα «Χρυσή Αυγή» και το τερατούργημα του «αντιφα» νεοεθνικισμού που ονομάζεται πλέον και «συνταγματικός πατριωτισμός». Συνώνυμος ο όρος με αυτούς που κάποτε φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη και τον Νικηταρά και δολοφόνησαν τον Καποδίστρια.

Το θράσος αυτών που συνθέτουν τον «νεοεθνικισμό» με σήμα την περικεφαλαία της Marvel δεν έχει όρια παρά τις αποτυχημένες πολιτικές επιλογές τύπου Κανελλόπουλου και Στίγκα, καθώς και τα μεγαλεπίβολα σχέδια τους για τον Δήμο Αθηναίων, φέρνοντας στο επίκεντρο ένα ακόμη ερώτημα για το ποιος πραγματικά ενημερώνει τους φυλακισμένους του Δομοκού σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις και τις σύγχρονες αγωνίες της κοινωνίας.

Έσπευσε ο Στίγκας και η κοινοβουλευτική παρέα του να πλειοδοτήσει στον ευκαιριακό αντιφασισμό με αφορμή τον τραγικό θάνατο του οπαδού της ΑΕΚ. Ένα προγραμματισμένο ραντεβού θανάτου ανάμεσα στις δυο πλευρές για το οποίο να σημειωθεί ότι είχαν ενημερωθεί 23 αστυνομικές υπηρεσίες, ενώ όπως δείχνουν οι εξελίξεις και οι μαρτυρίες έσπευσαν να συμβάλλουν σε αυτό και στην κατάληξη του άτομα τα οποία δεν έχουν καμιά σχέση με τους «Κροάτες φασίστες» και τα «εγγόνια του Πάβελιτς». Το πανό των Κροατών με ένα σχέδιο που έχει απαγορευμένο το μαχαίρι είναι μια πρώτη και άκρως συμβολική δημόσια τοποθέτηση ότι δεν ευθύνονται οι ίδιοι για τον θανάσιμο τραυματισμό. Δυστυχώς το σύγχρονο ποδόσφαιρο δεν είναι παρά ένα γέννημα του καπιταλισμού που προσελκύει την νεολαία σε αιματηρές αρένες με στόχο την πλήρη εξαχρείωση ακόμη και τον θάνατο χωρίς κανέναν λόγο.

Για μια ακόμη φορά η άκρα δεξιά που σιτίζεται από τους κρατικούς πόρους όπως και το σύνολο του κοινοβουλευτικού οχετού, υιοθέτησε το αποκρουστικό λεξιλόγιο του σιωνιστικού συστήματος και των υπηρεσιών για να δεχτεί την ευμενή κριτική του καθεστώτος της κατοχής ή ακόμη και να προετοιμάσει το έδαφος για τις μελλοντικές ψηφοφορίες μέσα στην φωλιά της σάπιας δημοκρατίας που ονομάζεται βουλή. Επιβεβαιωνόμαστε - δυστυχώς - πλήρως σε όσα έχουμε γράψει κατά καιρούς για τον προφυλακισμένο Ηλία Κασιδιάρη και την πορεία της ελλαδικής άκρας δεξιάς η οποία αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην ρητορική υπέρ του Trump και του Ισραήλ και στον έντονο αντιφασισμό ο οποίος όταν δεν βρίσκει ενίσχυση στους κύκλους των Rotary και τον «συνταγματικό πατριωτισμό» του Jürgen Habermas (…) ανακαλύπτει εσπευσμένα και μετά από κατευθυντήριες εντολές ακόμη και τις εθελοντικές δυνάμεις των Ουκρανών Εθνικιστών (Azov) ή τον εμφύλιο στην Γιουγκοσλαβία!

Μας προκαλούν όμως ακόμη περισσότερο γέλιο κάποιοι «εθνικοσοσιαλιστές» οι οποίοι δεν έχουν πει το παραμικρό για την σύγκρουση στην Ουκρανία αναμένοντας και αυτοί μάλλον την «αρωγή» των διαθέσιμων πόρων από πρόσωπα γνωστά σε όλους για την πορεία τους στον «χώρο». Αυτοί όμως είναι μια άλλη ιστορία για την οποία θα υπάρξει μια ενδιαφέρουσα μελλοντική αναφορά.

Έτσι λοιπόν οι «Σπαρτιάτες» μετά τα συλλυπητήρια που έστειλαν στην οικογένεια Βαρδινογιάννη για τον θάνατο της φανατικής θαυμάστριας του Μαντέλα, έσπευσαν να βγάλουν ένα έκτακτο και άκρως εμετικό δελτίο τύπου όπου κάνουν λόγο με ιδιαίτερο στόμφο για τους «νεοναζί Κροάτες, που δολοφόνησαν εν ψυχρώ τον οπαδό της ΑΕΚ, είναι αυτοί που το 1990 ξεκίνησαν έναν εμφύλιο με τους Σέρβους μετά από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα» κάνοντας ακόμη και τον Τίτο να γελάει από τον τάφο του.

Δεν έμειναν όμως μόνο στην ανιστόρητη κριτική τους άλλα έσπευσαν να απολογηθούν ως καλοί αντιφασίστες που είναι με νέα και άκρως εμετική ανακοίνωση που έλαβε μέρος και αποτελεί μνημείο σουρεαλισμού με τίτλο «οι σχέσεις του «τάγματος Αζόφ» με τους δολοφόνους του Μιχάλη και ο «αντιφασισμός» του Μητσοτάκη». Ανάμεσα σε άλλα που αναφέρουν και προκαλούν το γέλιο, ζητούν τον λόγο οι όψιμοι αντιφασίστες «εθνικιστές» από τους φανατικούς Ουκρανούς εθνικιστές και οπαδούς της Ντιναμό Κιέβου (που είχαν τιμήσει τους Φουντούλη και Καπελώνη με ανάρτηση πανό στο γήπεδο τους) για μια φωτογραφία με συνθήματα υπέρ των Κροατών πάνω σε βλήματα όλμων και τα οποία τα είχαν γράψει οι Ουκρανοί χωρίς να δίνουν βάση στις ιστορικές σχέσεις των δύο χωρών ή ακόμη και τις διεργασίες των δυο ομάδων σε οπαδικό επίπεδο αλλά και την σύνθεση στις εθελοντικές δυνάμεις που πολεμούν την Ρωσική εισβολή.

Αναπαράγουν μέσα στο άρθρο αυτό όλη την εμετική προπαγάνδα των Σιωνιστών και των αντιφασιστών δημοκρατών ώστε να υπογράψουν τις νέες δηλώσεις μετανοίας πριν το φθινόπωρο, με στόχο την πολιτική ανταλλαγή, όπως την εποχή που ο Κασιδιάρης ενώ είχε πάρει το δαχτυλίδι διαδοχής από τον Μιχαλολιάκο απαιτούσε την άμεση και δημόσια αποκήρυξη του Εθνικοσοσιαλισμού και του Φασισμού ως σημαντικό και απαράβατο όρο για την συμμετοχή του στην μελλοντική πορεία της «Χρυσής Αυγής»!

Αυτά λοιπόν που δεν κάνει ούτε η antifa τα κάνει το κόμμα «Σπαρτιάτες» και ο μουγκός μετά την είσοδο τους στην βουλή Ηλίας Κασιδιάρης, ο οποίος σε μια ακόμη επίδειξη ναρκισσισμού οραματίζεται την κυριαρχία του στις δημοτικές εκλογές χωρίς όμως να διαθέτει οργανωμένη νεολαία και ιδεολογικό οπλοστάσιο. Χωρίς να νοιάζεται για την συσπείρωση των οπαδών του στην επαρχία ή να παρεμβαίνει για τα κακώς κείμενα του κόμματος μέσα στην βουλή. Δηλώσεις που προκαλούν απέχθεια για το αντιφασιστικό τους δηλητήριο και φωτογραφίες στελεχών του μαζί με το πιο σάπιο τμήμα της αστικής τάξης και της πλουτοκρατίας, είναι τα πρώτα δείγματα κοινοβουλευτικής γραφής ενός κόμματος που μπήκε στην βουλή με την χρήση ενός καρτοτηλέφωνου και με όχημα την στείρα προσωπολατρεία.

Με τους αντιφασίστες της αριστεράς μας χωρίζουν πολλά, όμως με τους εμετικούς αντιφασίστες της δεξιάς που καπηλεύονται έννοιες ιδέες και σύμβολα μας χωρίζουν πολλά περισσότερα. Ο θάνατος ενός οπαδού οδήγησε στην πλήρη αποκάλυψη των προθέσεων των αντιφασιστών της άκρας δεξιάς που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να φανούν αρεστοί στο καθεστώς και στα κατευθυνόμενα ΜΜΕ. Δεν υπάρχει πλέον  καμιά δικαιολογία για όσους είναι ριζοσπάστες φασίστες και εθνικοσοσιαλιστές/εθνικιστές, οι εχθροί μας είναι το σύνολο του κοινοβουλευτισμού και οι πιο θανάσιμοι από αυτούς, αυτοί που χρησιμοποιούν την γαλανόλευκη και τον «εθνικισμό» νέας κοπής.

Μια έκδοση από την Λόγχη ανατρεπτική, που φέρνει στην γλώσσα μας ιδέες, σκέψεις αλλά και γνώση με ιδεολογική και πολιτική υπόσταση!

http://logxi.com/

Το βιβλίο, με πρόλογο του Gabriele Adinolfi, φέρει την υπογραφή του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου που έχει συγγράψει σειρά  βιβλίων όπως το «Léon Degrelle ο τελευταίος ιππότης», «Μίκης Μάντακας, πεθαίνοντας για την Ευρώπη», έχει μεταφράσει το «Δόγμα του Φασισμού»,  το «Pierre Drieu La Rochelle, Ιδέες για μια επανάσταση των Ευρωπαίων», «Louis-Ferdinand Celine, ένας παράνομος της λογοτεχνίας» και έχει επιμεληθεί τα βιβλία, «Ο Τόλκιν, η Ευρώπη και η παράδοση» και «Οι δρόμοι της μάχης» του Dominique Venner

 

Ο Ernst Jünger και η εθνική επανάσταση (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Η 16η Αυγούστου 1922 είναι μια σημαντική ημερομηνία στην ιστορία του γερμανικού εθνικισμού. Εκείνη την ημέρα έγινε η πρώτη έξοδος σε ισχύ των SA, της  παραστρατιωτικής οργάνωσης του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, ακόμη στα σπάργανα. Συγκέντρωσε οκτακόσιους άνδρες στην Königsplatz του Μονάχου, όπου υπήρχαν ήδη τριάντα χιλιάδες μέλη των “Bund Oberland” του Franz von Epp, των “Bund Bayern und Reich” και των “Reichsflagge” του Ernst Roehm’s. Ήταν οι κύριες ομάδες του εθνικού ριζοσπαστισμού που υπήρχαν στη Βαυαρία, αποτελούμενοι σχεδόν εξ ολοκλήρου από πρώην μαχητές και πρώην μέλη των Freikorps. 

για να το παραγγείλετε στον σύνδεσμο εδώ ...

Επρόκειτο για διαμαρτυρία ενάντια στον «νόμο για την προστασία της Δημοκρατίας», που απειλούσε να προχωρήσει αυστηρά κατά του εξτρεμισμού. Όταν με αφορμή το Putsch της 8ης Νοεμβρίου 1923, η «επαναστατική Δεξιά» ανέλαβε και πάλι δράση, ήταν οι Εθνικοσοσιαλιστές και οι Εθνικιστές που στέκονταν δίπλα-δίπλα. Και στους δύο, η παρουσία πρώην μαχητών ήταν πολύ μεγάλη. 

Στις έντονες ώρες του Putsch, περίπου χίλιοι δόκιμοι της σχολής πεζικού του Μονάχου εγκατέλειψαν τους στρατώνες τους και τέθηκαν υπό τη διοίκηση του Gerhard Rossbach, ενός από τους πιο διάσημους ηγέτες των Freikorps, με τον οποίο παρέλασαν «με πανό με σβάστικα και με τη συνοδεία μιας μπάντας για να ενωθούν με τον Hitler και τον Ludendorff». 

Θα πρέπει επίσης να θυμηθούμε ότι όταν τον Ιούλιο του 1921, ο Χίτλερ ζήτησε και απέκτησε απόλυτες εξουσίες εντός του NSDAP, είχε στο πλευρό του τον Hermann Ehrhardt, ηγέτη του “Wiking-Bund”, έναν άλλο διάσημο ηγέτη από τα Freikorps. Ο πρώτος πυρήνας των SA τέθηκε υπό τη διοίκηση του Hans Ulrich Klintzsch, βετεράνο της τρομερής Ταξιαρχίας Ehrhardt. 

Τέλος να θυμηθούμε ότι ο Franz Seldte, διοικητής της “Stahlhelm”, της ισχυρής οργάνωσης πρώην μαχητών, ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα υποστηρικτής της πολιτικής του Hitler, αρχιτέκτονας το 1932 της συγχώνευσης μεταξύ εθνικιστών και εθνικοσοσιαλιστών, που κατέληξε Υπουργός Εργασίας στην κυβέρνηση «εθνικής συγκέντρωσης» της 30ης Ιανουαρίου 1933 και παρέμεινε στη θέση του μέχρι το 1945.  

Όλα αυτά τα ιστορικά τα ανέφερα ώστε να δοθεί το νόημα, ότι οι πολιτικές θέσεις της μαχητικότητας και του εθνικοσοσιαλισμού ήταν στην πραγματικότητα δυσδιάκριτες. Επιπλέον, η ανάταση του “Frontsoldat” ήταν πάντα κεντρικό σημείο της προπαγάνδας του Hitler, που θα έπρεπε  να είχε μεταφέρει τον αγώνα του στο έδαφος της εσωτερικής πολιτικής, δίνοντας ζωή σε εκείνη τη νέα φιγούρα που ήταν ο πολιτικός στρατιώτης.  

Αυτές οι  προφανείς διευκρινίσεις είναι απαραίτητες σε μια περίοδο που τόσο στην Ιταλία όσο και στη Γερμανία επιχειρείται από πολλούς να λειτουργήσει μια διάσπαση μεταξύ εθνικισμού και εθνικοσοσιαλισμού. Θεωρείται με αυτόν τον τρόπο, ότι θα μπορούν να ενωθούν κάποια κομμάτια της ιστορίας της Γερμανίας σε μια ιδιαίτερα ταραγμένη και κρίσιμη περίοδο για την Ευρώπη. 

Αναφέρομαι ιδιαίτερα στις περιπτώσεις της λεγόμενης «αντιναζιστικής αντίστασης» που συνδέεται με την 20η Ιουλίου 1944 (ένα αντιδραστικό-μιλιταριστικό πραξικόπημα που έγινε ο ιδρυτικός μύθος της δημοκρατικής Bundesrepublik…) και στην παλινόρθωση στην οποία  η φιγούρα του Ernst Jünger υποβάλλεται τακτικά.

Ολόκληρη η ιδεολογία και η κοσμοθεωρία του νεαρού τότε Junger, ενός έγκυρου μέλους του εθνικοεπαναστατικού κύκλου, μπολιάστηκε στον ιμπεριαλιστικό εθνικισμό. Οι πηγές από τις οποίες λάμβανε γνώση ήταν από χαρακτήρες όπως ο νεοπαγανιστής Friedrich Hielscher (μελλοντικός συνεργάτης των SS-Ahnenerbe) και ο Oswald Spengler. Οι αξίες γύρω από τις οποίες περιστρεφόταν η πολιτική φαντασία του Junger δεν ήταν καθόλου ελαφρές.

 Επικαλέστηκε τη λύτρωση της γερμανικής πατρίδας, την εμφάνιση ενός απόλυτου ηγέτη και την επιβεβαίωση μιας ριζοσπαστικής, «κινητοποιητικής» δικτατορίας, πιστής στην παλαιο-γερμανική ιεραρχική παραδοσιακότητα και εγγυητή ενός μυστικιστή πολεμιστή. Κεντρική φιγούρα, όπως και για τον Hitler, ήταν το “Frontsoldat”, ηρωοποιημένη σε έναν εμβληματικό τύπο ψυχρού και τολμηρού μαχητή όπου τελικά, το 1932, μεταμορφώθηκε στον “Arbeiter”. τον Εργάτη του.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Η Επαναστατική Γοητεία του Εθνικοσοσιαλισμού

 

«Μια χιονισμένη μέρα του Φεβρουαρίου του 1924, ένας νέος, αδύνατος, μελαχρινός άνδρας έκανε την εμφάνιση του στο μέγαρο Schutzenhaus στην πόλη Ράιντ της Ρηνανίας. Στην αίθουσα επικρατούσε πολιτικός πυρετός, καθώς οι ρήτορες του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος (DKP) αγόρευαν με πάθος και ένταση.

Ο αδύνατος άνδρας με τα εκφραστικά μάτια και το φτηνό, μάλλινο παλτό ανέβηκε στην έδρα και υπέβαλε κάποιες ερωτήσεις στους ομιλητές. Μερικοί από το ακροατήριο γέλασαν. Ένας κομμουνιστής του επιτέθηκε, φωνάζοντας οργισμένος: «Εκμεταλλευτή της εργατικής τάξης, καπιταλιστή!».

Ατάραχος ο νεαρός άνδρας, άρπαξε ενστικτωδώς την ευκαιρία που αναζητούσε. Απευθύνθηκε με κοφτή αλλά σταθερή φωνή προς τον «εκπρόσωπο της εργατικής τάξης» και είπε: «Θα παρακαλούσα τον κύριο που με αποκάλεσε δίχως ντροπή "εκμεταλλευτή και καπιταλιστή", να έλθει στην έδρα και να αδειάσει το πορτοφόλι του. Τότε θα δούμε ποιος από τους δύο μας έχει τα περισσότερα χρήματα».

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του έβγαλε το πορτοφόλι του και άδειασε τα λιγοστά κέρματα που είχε στην έδρα. Ο κόσμος γέλασε, αλλά χάρισε τη συμπάθεια του στον νεαρό. Έτσι άρχισε η πολιτική διαδρομή του Γιόζεφ Γκαίμπελς, του «εγκεφάλου» του Γ' Ράιχ».

πηγή

Στις 22 Απριλίου του 1945 στο Μιλάνο, ο Mussolini θα διακήρυττε τα εξής

 

“Τα προγράμματα μας ξεκάθαρα ισοδυναμούν με τις επαναστατικές μας ιδέες και ανήκουν στο χώρο που στο δημοκρατικό καθεστώς ονομάζεται “αριστερά”. Οι θεσμοί μας είναι ένα άμεσο αποτέλεσμα των προγραμμάτων μας, και το ιδανικό μας είναι το Εργατικό Κράτος. Δεν μπορεί να υπάρχει καμία αμφιβολία περί αυτού: είμαστε η εργατική τάξη σε μια μάχη ζωής και θανάτου εναντίον του καπιταλισμού. 

Είμαστε οι επαναστάτες που αναζητούν μια νέα τάξη. Εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα, το να αναζητήσουμε βοήθεια από την μπουρζουαζία επικαλούμενοι δήθεν τον ερυθρό κίνδυνο θα είναι παράλογο. Το πραγματικό σκιάχτρο, ο πραγματικός κίνδυνος, η απειλή εναντίον της οποίας πολεμούμε αμείλικτα, προέρχεται από τη δεξιά. 

Δεν είναι καθόλου προς το συμφέρον μας να έχουμε ως σύμμαχο την καπιταλιστική μπουρζουαζία έναντι της απειλής του ερυθρού κινδύνου, καθώς στην καλύτερη περίπτωση θα επρόκειτο για έναν άπιστο σύμμαχο, που θα προσπαθεί να μας κάνει να υπηρετήσουμε τους δικούς του σκοπούς, όπως έχει κάνει παραπάνω από μια φορές με κάποια επιτυχία. 

Δεν θα μακρηγορήσω γιατί είναι εντελώς περιττό. Είναι μάλιστα βλαβερό, καθώς μας κάνει να συγχέουμε τις μορφές των γνήσιων επαναστατών της οποιασδήποτε απόχρωσης με τον άνθρωπο της αντίδρασης που ενίοτε χρησιμοποιεί τη δική μας γλώσσα”.

Οι Αυτόνομοι για τους εμπρησμούς

 

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λόγχη» η έκδοση της χρονιάς: «Ο ηρωικός ρεαλισμός του Ernst Junger στην εποχή της παρακμής» - του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

 

2103611590

info@logxi.com

logxi.com

για να δείτε τα περιεχόμενα εδώ ...

Το να αφηγηθεί κανείς πλήρως την ιστορία ενός υπερήλικα  κυρίου δεν είναι εύκολο. Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι ο εν λόγω κύριος είναι ένα από τα πιο πρωτοποριακά και συζητημένα  μυαλά της συγγραφικής και φιλοσοφικής σκέψης του εικοστού αιώνα και του οποίου τα αξιώματα είναι εξαιρετικά επίκαιρα, τότε το θέμα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο. 

Η προσπάθεια αυτή είναι λοιπόν δύσκολη, αλλά πιστεύω είχε ένα καλό αποτέλεσμα, ώστε να καταλάβει ο αναγνώστης, που δεν γνωρίζει τον Junger, το πνεύμα του μεγάλου αυτού διανοούμενου. Μια έκδοση ανατρεπτική, που φέρνει στην γλώσσα μας ιδέες, σκέψεις αλλά και γνώση με ιδεολογική και πολιτική υπόσταση!

«Καλύτερα να είσαι παραβατικός παρά αστός» είχε δηλώσει περιληπτικά ο νεαρός κάποτε Ernst Jünger με μίσος ενάντια στην αστική τάξη, μετά τον Μεγάλο Πόλεμο. Γι’ αυτόν ο κόσμος της αστικής τάξης, που θεωρείται πάνω απ’ όλα ο κόσμος της διαμεσολάβησης, θα μπορούσε τουλάχιστον να εξορκιστεί, αν όχι να εκμηδενιστεί, με τη δράση.  Οι Ευρωπαίοι διεξήγαγαν  έναν τρομερό πόλεμο που έφερε στην μνήμη μια λέξη: το θάρρος. Σημασία δεν έχει η στιβαρότητα των χαρακωμάτων αλλά η ψυχή των ανδρών που τα καταλαμβάνουν, έλεγε ο ίδιος ως μεγάλος πρωταγωνιστής.

Στην κόλαση της Γηραιάς Ηπείρου, η ανακάλυψη του Materialschlacht (η μάχη των υλικών) είναι το κομβικό γεγονός στη διαδικασία διαμόρφωσης των «Γιουνγκεριανών» ιδεών, ενώ η ατομική αξία φαίνεται να ακυρώνεται από την υπερβολική δύναμη της τεχνικής (την λέξη που χρησιμοποιούσε συχνά ο συγγραφέας). Η εκμηχάνιση του πολέμου και οι συνέπειες που απορρέουν από αυτήν, θα γίνει κατανοητή από τον στρατιώτη Jünger σε όλη την εποχική δύναμη τους. Μπορούμε να είμαστε ακόμα άντρες χωρίς φόβο; Αυτό είναι το ερώτημα που έχει σημασία.  

Το καθήκον του ανθρώπου στην εποχή της ολοκληρωτικής κινητοποίησης και του μηδενισμού είναι να κατακτήσει έναν χώρο ελευθερίας, ενάντια στη διάδοση του τίποτα και να κυριαρχήσει πνευματικά στον κόσμο των μηχανών. Στην ουσία, να δώσει ένα πρόσωπο στην τεχνική. Μια πρόκληση από την οποία δεν ξέφυγε ο Ernst Jünger, μια τολμηρή ψυχή του 1900, ο οποίος μέσα από τη ζωή του και την πολεμική του εμπειρία, αλλά και με την τεράστια λογοτεχνική του παραγωγή, προσπάθησε να δώσει απάντηση σε αυτό το αβυσσαλέο ερώτημα, δημιουργώντας δικούς του πρωταγωνιστές. 

Όπως τον “Εργάτη” σαν την κύρια φιγούρα του, τον “Επαναστάτη” και τον “Άναρχα”. Η σχέση μεταξύ αυτών των τριών πρωταγωνιστών είναι αλληλένδετη και πολύπλοκη. Αυτό είναι ένα από τα θέματα που περιγράφονται στο βιβλίο, όπως και η μετατροπή του Πολεμιστή σε Εργάτη ή το αντίστροφο, μέσα σε μια κτηνώδη καταπίεση.

Ο Ernst Jünger ήταν πεπεισμένος ότι «η τάση προς την παγκοσμιοποίηση» ήταν όχι μόνο μη αναστρέψιμη, αλλά και τελικά επιθυμητή. Επιπλέον έχει περιγράψει στα έργα του και έχει τοποθετήσει στο πλαίσιο της ανάλυσης της εποχής μας, τις επιπτώσεις της αυτής της παγκοσμιοποίησης και την οικουμενική ισοπέδωση των συνθηκών διαβίωσης μέσω της τεχνικής, της τεχνολογίας, η οποία στο όχι πολύ μακρινό μέλλον θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός «Παγκόσμιου Κράτους». 

Δικαίως τον αποκάλεσαν έναν Επαναστάτη της «Νεωτερικότητας», την οποία πολέμησε δυναμικά με τον ίδιο τρόπο που πολέμησε και την μπουρζουαζία. Η σκέψη του είναι ένας φάρος που μας δείχνει πως να βαδίζουμε σε ένα σταθερό μονοπάτι, δύσβατο αλλά υποχρεωτικό:  «Εδώ είναι ο εφιάλτης των τυράννων: ότι το θύμα τους ανεβαίνει σε μια ελευθερία απρόσιτη γι’ αυτούς και ότι εξαφανίζεται, ενώ ονειρεύονται παραληρήματα να τον αφανίσουν, σε χώρους όπου τα βασανιστήρια και τα ο τρόμος δεν έχουν πια δύναμη. Και ο εφιάλτης των εκτελεστών είναι αυτό, ότι το θύμα τους ξαναζεί». 

πηγή

Λόγος για την ΕΟΚΑ Β

 

Η ΕΟΚΑ Β υπήρξε το αντιδραστικό δημιούργημα του Μακαρίου.

Η ανθελληνική και ανθενωτική πολιτική του καθώς και η δικτατορική διαχείριση της εξουσίας, που από την φύση της παρέχει η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, εξώθησαν τους ενωτικούς στην δημιουργία μιας οργάνωσης αντίστασης στη μακαριακή βία και αυθαιρεσία.

Βέβαια η ΕΟΚΑ Β δεν είχε πολιτειακό όραμα μήτε πολιτικές θέσεις πάνω στα διάφορα ζητήματα της κοινωνίας.

Δεν είχε επίσης κάποιο επαναστατικό σχέδιο κατάληψης της εξουσίας. Ελλείψει αυτού η ΕΟΚΑ Β υποβαθμίστηκε σε μοχλό πίεσης προς αλλαγή κάποιων κατευθύνσεων με πλήρη αποτυχία.

Το φαινόμενο της ΕΟΚΑ Β είναι διδακτικό για τις μέλλουσες γενεές ως τίμια αυθόρμητη ένοπλη αντίδραση και αντίσταση σε κάθε τυραννία και αυθαιρεσία των κρατούντων.

Το φαινόμενο της ΕΟΚΑ Β δείχνει τον δρόμο προς μια ΕΟΚΑ Γ που θα αντισταθεί στα σχέδια των μειοδοτών και τουρκοπροσκυνημένων. 

ΕΟΚΑ Γ αλλά αυτή την φορά με πολιτειακό όραμα και ατσάλινη αποφασιστικότητα.

Η ηπιότητα της ΕΟΚΑ Β είναι κάτι που πρέπει να αποφευχθεί.

Ας σημειωθεί επίσης πως η ΕΟΚΑ Β κατόρθωσε να εξουδετερώσει τους τουρκικούς θύλακες στην ζώνη Πάφου και Λεμεσού και να αποτρέψει έτσι την πλήρη κατάληψη της νήσου.

Η Κυπριακή Δημοκρατία οφείλει την ύπαρξη της  στη δράση των πολεμικών ταγμάτων της ΕΟΚΑ Β που συγκροτήθηκαν μετά την εισβολή της 20ης Ιουλίου 1974.

Η ΕΟΚΑ Β για την πολεμική της δράση κατά των τούρκων αξίζει να τιμάται απο την πολιτεία.

Λουκάς Σταύρου

Ε.Κ.ΑΝ. Εθνική Κοινοτιστική Ανασυγκρότηση

ΑΠΟΕΛ: αντικατοχική πορεία

 

Path of 3rd Assault Brigade: From Azovstal to Bakhmut. From Volunteers to Elite

Οι Αυτόνομοι Αθηνών για την Κύπρο

 

Νέα κυκλοφορία από την Λόγχη: «Αγώνας, θρίαμβος και τραγωδία, η πορεία της Σιδηράς Φρουράς στα έτη 1933-1941»

 

Με το βιβλίο αυτό συμπληρώνεται μια σειρά πέντε έργων για τον ρουμανικό μεσοπολεμικό εθνικισμό, την Σιδηρά Φρουρά, την Λεγεώνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και φυσικά, του μαρτυρικού ηγέτη της Κορνήλιου Κοντρεάνου.

Καλύπτεται έτσι ένα κενό τόσο ιστοριογραφικό, όσο και ιδεολογικό. Διότι ο ελληνικός εθνικισμός της εποχής εκείνης, μοιραζόταν πολλά κοινά στοιχεία με αυτόν της Ρουμανίας.

Πρώτα – πρώτα, δεν πρέπει να παραβλέψουμε την δύναμη και την επιρροή της Ορθόδοξης πνευματικότητας, την σημασία του πολιτικού αγώνα ως ιερής αποστολής, την μεταφυσική διάσταση όσων πράττουμε σε αυτή την ζωή. Και ο ρουμανικός μεσοπολεμικός εθνικισμός έχει πολλά να μας διδάξει στο σημείο αυτό.

Κυριολεκτικά, ο πολιτικός αγώνας των Ρουμάνων εθνικιστών εκείνης της περιόδου ήταν εμποτισμένος από την Ορθόδοξη Παράδοση, η ζωή ενείχε μια μεταφυσική αποστολή και προορισμό, το Καθήκον και η Τιμή δεν ήταν έννοιες ξεκομμένες από την χριστιανική θρησκευτικότητα.

Γι’ αυτό και οι Λεγεωνάριοι ήταν τόσο πιστοί στο έργο τους, τόσο προσηλωμένοι στην αποστολή τους, τόσο γερά ενταγμένοι στον ιδεολογικό και πνευματικό προορισμό τον οποίο κλήθηκαν να υπηρετήσουν.

Έτσι λοιπόν, πέρα από το ιστορικό ενδιαφέρον που δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο, η ιστορία αυτή που διαδραματίζεται στο βιβλίο αυτό έχει πολλά να διδάξει στους σημερινούς εθνικιστές, στο πώς πρέπει να μάχονται και να οργανώνονται , ποια λάθη πρέπει να αποφεύγουν, σε ποιους κινδύνους είναι δυνατόν να εμπλακούν, και το κυριότερο, να κατανοήσουν την ιερότητα της πορείας ζωής που έχουν επιλέξει.

Διότι πάντα, στο μυαλό και στον λόγο του Κοντρεάνου υπήρχε η έννοια της μεταφυσικής, της πνευματικής διάστασης της ζωής, του πεπερασμένου της παρούσας ζωής, και μέσω της πίστης στον Χριστό προσέβλεπε σε κάτι ανώτερο και απείρως ωραιότερο. Έτσι, και το μαρτυρικό του τέλος είναι ένα παράδειγμα βίου που σάρκωσε τις έννοιες της Πίστης, της Ευγένειας, του Καθήκοντος.

Όλα τα παραπάνω, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία σήμερα για μας, τις στιγμές που ζούμε διώξεις από το καθεστώς, τις στιγμές που είμαστε έτοιμοι να λιγοψυχήσουμε. Έχουμε ωστόσο, υποδείγματα τρανά, ακεραιότητας και συνέπειας. Αυτά ας ακολουθήσουμε.

Οι εκδόσεις Λόγχη, εύχονται αυτό το ανάγνωσμα, ως συμπλήρωμα των υπολοίπων σχετικών, να αποτελέσει ιστορικό και πνευματικό βοήθημα για όλους όσους ακόμα πιστεύουν στο αδύνατο, σε έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς παράσιτα και δούλους.

περιεχόμενα:

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

Η ΑΠΑΓOΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΛΕΓΕΩΝΑΣ

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΙΟΝ ΝΤΟΥΚΑ

Η ΔΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΘΩΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΤΕΛΕΣΚΟΥ

Η ΣΙΔΗΡΑ ΦΡΟΥΡΑ ΓΙΓΑΝΤΩΝΕΤΑΙ (1934-1937)

ΙΟΝ ΜΟΤΑ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕ ΜΑΡΙΝ: «ΠΑΡΩΝ»!

Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΛΕΓΕΩΝΑΣ

Ο ΕΚΛΟΓΙΚΟΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΣΙΔΗΡΑΣ ΦΡΟΥΡΑΣ

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ

Η ΔΙΩΞΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΚΑΙ Η ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΛΕΓΕΩΝΑΡΙΑΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Ο ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ

«Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ JILAVA»

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΛΕΓΕΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΝΤΟΝΕΣΚΟΥ

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ