Ανάκτηση #8: κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λόγχη» (https://www.anaktisi-mag.gr/)

 http://www.anaktisi-mag.gr/

Στηρίξτε τις αυτόνομες εκδόσεις:

Μπορείτε να το βρείτε το όγδοο τεύχος αλλά και τα παλαιότερα στο site της "Λόγχης" και στην σελίδα της "Ανάκτησης" στο facebook, σε κεντρικά βιβλιοπωλεία και μέσω των Αυτόνομων/Ανένταχτων ομάδων και κινήσεων.

Την ΑΝΑΚΤΗΣΗ θα την βρείτε στην ΑΘΗΝΑ: στους πάγκους διανομής Τύπου στην Ομόνοια, σε πάγκους της Πανεπιστημίου και της Πλατείας Κάνιγγος και στο βιβλιοπωλείο ΠΕΛΑΣΓΟΣ (Χαρ. Τρικούπη 14). 

Στην ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ στο βιβλιοπωλείο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ (Ερμού 61) στον ΒΟΛΟ στο βιβλιοπωλείο ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ (Ανθίμου Γαζή 121) και στη ΜΑΝΗ στο βιβλιοπωλείο ΑΔΟΥΛΩΤΗ ΜΑΝΗ στην Αρεόπολη. 

Μέσω ταχυδρομείου μπορείτε να την προμηθευτείτε από το 2103611590 και στο www.logxi.com. 

Επειδή είμαστε φτιαγμένοι για τα δύσκολα, σε καλούμε να δημιουργήσεις μαζί μας ένα άτυπο δίκτυο διανομής του περιοδικού στην περιοχή σου, ώστε η Ανάκτηση να φτάσει σε κάθε γωνιά της Ελλάδας με την βοήθεια σου!

Προμηθεύσου την Ανάκτηση και διαμοίρασε την στους Συναγωνιστές σου! Γίνε η φωνή του δικού σου περιοδικού!...

Αγοράστε το νέο τεύχος από εδώ ή τηλεφωνικά στο 2103611590

Το 8ο τεύχος του περιοδικού Ανάκτηση βρίσκεται ξανά μέσω του δικού μας δικτύου διανομές σε όλη την Ελλάδα αλλά και μέσω της Λόγχης σε κάθε σπίτι. 

Το νέο τεύχος με μοιρασμένη ύλη σε Ιστορικά θέματα και αφιερώματα, Μουσική και Ποδόσφαιρο, Πολιτική και Ιδεολογία. 

Και αυτή την φορά μπορείτε να διαβάσετε την πλούσια και προσεγμένη ύλη του, για τον πολιτισμό, τις εθνικιστικές και πατριωτικές ιδέες, την Ευρώπη, την Ιστορία, την Ταυτότητα. 

Μην το χάσετε!

 Διαβάστε στο νέο τεύχος:

 Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ, ΣΑΝ ΙΔΕΑ ΚΑΙ ΣΑΝ ΠΡΑΞΗ

του Άγγελου Δημητρίου

 ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΛΕΓΧΟ

από τον Μιχάλη Τάντη

 ΔΑΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΥΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΛΑΪΚΙΣΜΟΥ

του Χρήστου Καρανικόπουλου

 ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ «LOCKSTEP» : ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΡΟΚΦΕΛΕΡ ΑΠΟ ΤΟ 2010 «ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ» ΤΕΛΕΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ

από τον Γιάννη Γκελάκη

ΕΦΙΑΛΤΗΣ: ΠΡΟΔΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΪΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Η ΗΓΕΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

του Γιάννη Δράκου

 Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΣΙΔΗΡΑΣ ΦΡΟΥΡΑΣ, Ο ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ (ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΖΙΛΑΒΑ 26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1940)

από τον Γιώργο Μάστορα

 Ο ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΝΤΡΕΑΝΟΥ ΣΤΟΝ ΧΟΣΕ ΑΝΤΟΝΙΟ

του Πέτρου Νικολού

 ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

 Η «ΜΑΥΡΗ» ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ, ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΠΑΘΗΣΕ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

του Άγγελου Δημητρίου

 ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΗΛΙΘΙΕ…

από τον Ευριπίδη Ρηγόπουλο

 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗΣ ΤΡΕΛΑΣ: ΟΤΑΝ Η ΕΣΣΔ ΛΟΓΟΚΡΙΝΕ ΤΟΝ OZZY

του Μιχάλη Γεωργιλά

 H ΒΑΡΒΑΡΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΣΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

του Γιώργου Δασκαλάκη

 Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΣ ΓΚΕΡΖΥ ΙΒΑΝΩΦ

του Ευθ. Π. Πέτρου

 Η ΛΑΪΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΡΓΑΤΗΣ» ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

από τον Γιώργο Δημητρούλια

 CELINE: ΕΝΑΣ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΤΗΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

 ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

 ΓΙΝΕ Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΝΑΚΤΗΣΗΣ!

 ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ 

Μνήμη José Antonio Primo de Rivera

 

Παρείχε η 21η Απριλίου διευκολύνσεις στον 6ο στόλο τον Οκτώβριο του 1973;

Ἕνας ἀρκετὰ διαδεδομένος μῦθος, ὁ ὁποῖος κυκλοφόρησε ἀπὸ φιλοχουντικοὺς κύκλους -ἀλλὰ δὲν ὑποστηρίχθηκε ποτὲ δημοσίως ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Παπαδόπουλο-, εἶναι ὅτι τὸ καθεστὼς Παπαδοπούλου-Μαρκεζίνη ἀνετράπη τὸν Νοέμβριο τοῦ 1973 ἀπὸ τοὺς Ἀμερικανούς, ἐπειδὴ δῆθεν ἀρνήθηκε νὰ συνδράμει τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἀραβοϊσραηλινοῦ πολέμου, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1973, παρέχοντας λιμενικὲς διευκολύνσεις στὸν 6ο Στόλο.

Ὡς ἐκ τούτου, τὰ γεγονότα τοῦ Πολυτεχνείου προβάλλονται ὡς μία προγραμματισμένη ἀμερικανοκίνητη προβοκάτσια προκειμένου νὰ δημιουργηθοῦν οἱ κατάλληλες συνθῆκες γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ καθεστῶτος ἀπὸ τὸν Ἰωαννίδη.

Ὁ μῦθος αὐτὸς εἶναι ὁπωσδήποτε βολικὸς γιὰ τοὺς θιασῶτες τοῦ Παπαδόπουλου προκειμένου νὰ ἄρουν τὴν μέχρι σήμερα εὐρύτατα διαδεδομένη -πλὴν ὅμως αἴολη- ἀντίληψη ὅτι τὸ πραξικόπημα τοῦ 1967 ἦταν ἀμερικανοκίνητο καὶ ὅτι ἀκόμη καὶ ὁ ἴδιος ὁ δικτάτορας ἦταν πράκτορας τῆς CIA.

Ὑποστηρίχθηκε, ὡστόσο, καὶ ἀπὸ ἀντιπάλους τῆς χούντας, προκειμένου νὰ ὑποστηρίξουν τὴν -ἐξίσου αἴολη- ὑπόθεση ὅτι ὁ Παπαδόπουλος ἔπαψε ὡς ἐνεργούμενο τῶν Ἀμερικανῶν νὰ προωθεῖ τὰ συμφέροντά τους, κι ἔτσι ἐκεῖνοι ἀποφάσισαν νὰ τὸν ἀνατρέπουν χρησιμοποιώντας τὸν Ἰωαννίδη -γιὰ τὸν ὁποῖον -ἐξίσου ἀστήρικτα- ὑποστηρίζουν ὅτι ὑπῆρξε κι αὐτὸς πράκτορας τῆς CIA.

Πέρα, ὅμως, ἀπὸ τὴν σχετικὴ συνωμοσιολογία, τὰ διαθέσιμα στοιχεῖα οὐδόλως ἐπιβεβαιώνουν αὐτὸν τὸν ἰσχυρισμό.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι τὸ καθεστὼς Παπαδοπούλου-Μαρκεζίνη δημοσίως πῆρε ἀποστάσεις ἀπὸ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες στὸ ζήτημα συνδρομῆς τῶν ΗΠΑ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἀραβοϊσραηλινοῦ πολέμου τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1973.

Ἡ στάση αὐτὴ δὲν ἦταν πρωτότυπη. Οἱ περισσότερες εὐρωπαϊκὲς χῶρες-μέλη τοῦ ΝΑΤΟ ἀρνήθηκαν νὰ παράσχουν μιὰ τέτοια συνδρομὴ ἀρνούμενες νὰ χρησιμοποιηθεῖ ὁ ἐθνικός τους χῶρος ἀπὸ ἀμερικανικὲς δυνάμεις, ποὺ θὰ ἐπιχειροῦσαν ὑπὲρ τοῦ Ἰσραήλ, φοβούμενες τυχὸν ἀραβικὸ ἐμπάργκο πετρελαίου εἰς βάρος τους. Μόνη ἐπίσημη ἐξαίρεση ἀποτέλεσε ἡ Πορτογαλία.

Ὡστόσο, στὴν ἑλληνικὴ περίπτωση ἔχει ἐπιβεβαιωθεῖ ἡ χρησιμοποίηση τοῦ θαλάσσιου καὶ ἐναέριου χώρου ἀπὸ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες, παρὰ τὴν ἐπίσημη διαφοροποίηση, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση νὰ μὴν γίνει κατάχρηση, γιὰ μὴν ἐκτεθεῖ ἡ Ἑλλάδα στὸν ἀραβικὸ κόσμο.

Ἄς δοῦμε, λοιπόν, τί λένε οἱ ἴδιοι οἱ Ἀμερικάνοι, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ἀνέτρεψαν τὸν Παπαδόπουλο.

Παραθέτουμε τρεῖς ἐπίσημες δηλώσεις Ἀμερικανῶν ἐπιτελῶν, ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές:

«Ἡ Ἑλλάδα εἶχε ἐπιτρέψει στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες νὰ χρησιμοποιήσουν τὶς ἐπικοινωνιακὲς ἐγκαταστάσεις της, καθὼς καὶ τὰ ἀεροδρόμια τῶν Ἀθηνῶν καὶ τοῦ κόλπου τῆς Σοῦδας στὴν Κρήτη, ἐνῶ κανένας περιορισμὸς δὲν εἶχε ἐπιβληθεῖ στὶς κινήσεις ἤ τὸν ἀνεφοδιασμὸ τοῦ 6ου Στόλου»

Roger Davies, Ἀμερικανὸς ὑφυπουργὸς Ἐξωτερικῶν, κατάθεση στὴν Ἐπιτροπὴ Ἐξωτερικῶν Ὑποθέσεων τῆς Ἀμερικανικῆς Βουλῆς (19 Φεβρουαρίου 1974)

«Δημοσίως, ἡ προηγούμενη Ἑλληνικὴ κυβέρνηση ὑπὸ τὸν Πρόεδρο Παπαδόπουλο  υἱοθέτησε μιὰ ἐλαφρῶς φιλοαραβικὴ στάση κατὰ τὸν πρόσφατο πόλεμο. Προβλέποντας μιὰ ἀρνητικὴ ἀπάντηση, δὲν ζητήσαμε ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα τὴν παραχώρηση δικαιωμάτων προσγείωσης γιὰ τὶς ἐναέριες δυνάμεις μας καὶ ἀερομεταφορᾶς πολεμοφοδίων στὸ Ἰσραήλ. Ἡ κυβέρνηση, παρ’ ὅλα αὐτὰ ὑπῆρξε κρυφίως (privately) ἀρωγὸς τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν μὲ ποικίλους τρόπους. Μᾶς ἐπέτρεψαν τὴ χρήση τοῦ ἀεροδρομίου τῆς Σοῦδας σὲ πολὺ μεγαλύτερη ἔκταση καὶ γιὰ διαφορετικοὺς σκοπούς, ἀπ’ ὅ,τι τοὺς ὑποχρέωνε ἡ διμερής μας συμφωνία. Ὁ κόλπος τῆς Σοῦδας ἐξάλλου ἀπεδείχθη ζωτικῆς σημασίας γιὰ τὸ ἀμερικανικὸ Ναυτικὸ σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸν ἀνεφοδιασμὸ τοῦ Ἕκτου Στόλου. Ἐπιπλέον, οἱ Ἕλληνες δὲν ἔφεραν προσκόμματα, πρῶτον, στὴ χρήση τῶν ἑλληνικῶν λιμένων ἀπὸ τὸν Ἕκτο Στόλο, δεύτερον, στὶς δραστηριότητες τοῦ Ἀμερικανικοῦ Σταθμοῦ Ναυτικῶν Ἐπικοινωνιῶν τῆς Νέας Μάκρης καὶ τρίτον, στὴν χρησιμοποίηση τῆς Ἀμερικανικῆς Ἀεροπορικῆς Βάσης τοῦ Ἡρακλείου Κρήτης».

Ἀπόρρητο Ὑπόμνημα τοῦ Ἐπιτελείου τοῦ State Department πρὸς τὸν ὑπουργὸ ἐξωτερικῶν, Kissinger (1974)

«Τὸ δημοκρατικὸ Ἰσραὴλ διασώθηκε τὸ 1973 μόνο χάρη στὴν ὕπαρξη τῆς φασιστικῆς (sic) Πορτογαλίας, ὅπου προσγειώνονταν τὰ ἀεροπλάνα τῆς ἀμερικανικῆς ἀερογέφυρας, τῆς φασιστικῆς (sic) Ἱσπανίας ὑπεράνω τῆς ὁποίας τὰ ἀεροπλάνα μας ἀνεφοδιάζονταν καὶ τῆς φασιστικῆς (sic) Ἑλλάδας, ἀπὸ τὰ λιμάνια τῆς ὁποίας ἐνεργοῦσαν ὁ Ἕκτος Στόλος καὶ οἱ νηοπομπές. Στὴ διάρκεια τοῦ πολέμου τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ἡ Τουρκία ἐπέτρεψε σὲ σοβιετικὰ ἀεροπλάνα νὰ διέρχονται ἀπὸ τὸν ἐναέριο χῶρο της καὶ ἔφερε ἐμπόδια σὲ ἐμᾶς. Ἀντίθετα, ἡ Ἑλλάδα ἐπέτρεψε στὸν Ἕκτο Στόλο νὰ συνεχίσει νὰ ἐνεργεῖ ἀπὸ τὶς βάσεις της καὶ τοῦτο εἶναι ἡ μεγάλη διαφορὰ μεταξὺ Ἑλλάδας καὶ Τουρκίας σὲ στιγμὲς κρίσεως».

Δήλωση ναυάρχου Zumwalt, ἐπικεφαλῆς τῆς ὅλης ἀμερικανικῆς ἐπιχείρησης (1976)

Τὰ στοιχεῖα ἔχουν ληφθεῖ ἀπὸ τὴν σχετικὴ μελέτη τοῦ Λεωνίδα Καλλιβρετάκη, «Τὸ ἑλληνικὸ δικτατορικὸ καθεστὼς στὴ συγκυρία του Μεσανατολικοῦ Πολέμου τοῦ 1973»

Γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξει παρεξήγηση, δὲν λαμβάνουμε ἐδῶ θέση ἀξιολογώντας τὴν στάση τοῦ καθεστῶτος, ἄν ἔπραξε ὀρθῶς ἤ ἐσφαλμένως. Ἁπλῶς ἐπιχειροῦμε νὰ περιγράψουμε τί πραγματικὰ ἔκανε. Καὶ ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε τὸ ἀλάθητο. Κάθε ἀμφισβήτηση, εὐχαρίστως δεκτή, ἀρκεῖ νὰ συνοδεύεται ἀπὸ τεκμήρια -πραγματικὰ τεκμήρια. 

πηγή

Απόσπασμα από το «μυθιστόρημα» η «Ουλάν Μπατόρ» του «αναρχοφασιστή» Ρένου Αποστολίδη για την συνομιλία του με τον «εθνικόφρονα» Συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο της Στρατιωτικής κυβέρνησης της 21ης Απριλίου - Σελίδες 546 - 555 Νοέμβριος 1999 Εκδόσεις Πατάκης - (.pdf)

Απόσπασμα από το  «μυθιστόρημα» η «Ουλάν Μπατόρ» του «αναρχοφασιστή» Ρένου Αποστολίδη για την συνομιλία του με τον «εθνικόφρονα» Συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο της Στρατιωτικής κυβέρνησης της 21ης Απριλίου 

- Σελίδες 546 - 555 Νοέμβριος 1999 Εκδόσεις Πατάκης - (.pdf)

Για να κατεβάσετε το απόσπασμα στον σύνδεσμο εδώ

link: Ο προπαγανδιστής της 21ης Απριλίου που κατηγόρησε την Στρατιωτική Κυβέρνηση για το Πολυτεχνείο

Θα μπορούσε να θεωρηθεί «μυθιστόρημα» το νέο βιβλίο του Ρένου, η «Ουλάν Μπατόρ», αν εκείνο το «μύθος», στο πρώτο συνθετικό του όρου, δεν προέβαλλε ισχυρή αντίρρηση! (...) Κεντρικός άξονας είναι ένας μεγάλος έρωτας, φλογερός μια ζωή (μισόν αιώνα!), μέσα σ’ όλα τα φοβερά της όλης νεοελληνικής ζωής και κοινωνίας, που ο Ρένος ελέγχει, καίει κι ανατινάζει. (...) 

Καλύπτονται κρισιμότατα γεγονότα κι εξελίξεις κι ανατροπές της ζωής μας τον τελευταίο μισόν αιώνα στον Τόπο μας: από τον Πόλεμο ως τα σημερινά, την Κατοχή και την Αντίσταση ως την Εισβολή στη Βουλή, όπου ο ίδιος ο Ρένος, πρωταγωνιστής κι αφηγητής μαζί, έμπασε τα πρώτα οργισμένα πλήθη του καιρού μας «να λογαριαστούν με όλους τους όμοιους που πάντα μας πουλάνε, απ’ όλες τις θέσεις και τις πολιτικές» [...] (Από την παρουσίαση της έκδοσης) 

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Περιοδικό «Έρημη Χώρα» τεύχος τέταρτο σε μορφή αρχείου .pdf

Λίγο μετά την ξαφνική ... παύση της έκδοσης του ποιοτικού «αριστερού» Εθνικοσοσιαλιστικού περιοδικού «Γαμμάδιον» το οποίο έκανε θραύση εντός του «χώρου» αλλά και σε κύκλους των Εξαρχείων (…) 

- είχαν ανέβει όλα τα τεύχη σε .pdf από την συντακτική μας ομάδα με χιλιάδες downloads σε ελάχιστους μήνες με αποτέλεσμα να μπλοκαριστούν όλοι οι σύνδεσμοι μετά από συνεχείς αναφορές των «γνωστών αγνώστων» - 

εμφανίζεται το 2007 μια νέα εκδοτική προσπάθεια που ονομάστηκε «Έρημη Χώρα». 

Αν και το τελευταίο τεύχος το 4^ο στην σειρά κυκλοφόρησε ακριβώς πριν δέκα χρόνια (Νοέμβριος 2011) το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο και τα μέλη της συντακτικής ομάδας διατηρούν μέχρι σήμερα το ομώνυμο ιστολόγιο καθώς και ηλεκτρονική διεύθυνση για όσους επιθυμούν να επικοινωνήσουν ...

http://erimihora.blogspot.com/ 

... ενώ σε μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη του αρχισυντάκτη Ρωμανού στην σελίδα των Ελλήνων Ρομαντικών της ΦΛΕΦΑΛΟ - την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ - η κίνηση αυτή χαρακτηρίζεται ως μια προσπάθεια της Παραδοσιοκρατίας και με «αναφορές σε μια πλειάδα θεματικών που στο πολιτικό πλαίσιο ξεκινούν από τον ριζοσπαστικό συντηρητισμό και καταλήγουν στον αναρχικό εθνικισμό και τον εθνικομπολσεβικισμό, με λογοτεχνικές αναζητήσεις που διαπερνούν την λογοτεχνία του φανταστικού για να καταλήξουν στον ‘’αντιδραστικό μοντερνισμό’’ και με καλλιτεχνικές προσεγγίσεις». 

Η περιγραφή αυτή πράγματι δεν απέχει από την πραγματικότητα και στην δική μας οπτική αυτή η κίνηση εντασσόταν πλήρως - προς φρίκη και απογοήτευση πολλών αντιδραστικών ακροδεξιών που έχουν τα τελευταία χρόνια και πρόβλημα μνήμης - στην ευρύτερη Ελληνική «Τρίτη Θέση» λόγω της ενδιαφέρουσας θεματολογίας και της εξαιρετικής αρθρογραφίας και μάλιστα σε μια εποχή ενδυνάμωσης των Αυτόνομων/Ανένταχτων ομάδων με κάποιες από αυτές να επηρεάζονται μέχρι και σήμερα από την «Στρασσερική» τάση και την αντικαπιταλιστική παράδοση του κινήματος. 

Κάθε τεύχος υπήρξε μια πολύτιμη παρακαταθήκη με το σύνολο των τευχών να έχουν πιθανότατα εξαντληθεί από όλα τα γνωστά σημεία διανομής ενώ μετά από σχετική άδεια η συντακτική μας ομάδα τον Μάρτιο του 2017 ανέβασε σε .pdf το πρώτο, δεύτερο, και τρίτο τεύχος τα οποία μπορείτε να κατεβάσετε ελεύθερα αντιστοίχως εδώ, εδώ και εδώ.

Τον Νοέμβριο του 2011 κυκλοφορεί το 4ο τεύχος του ανεξάρτητου περιοδικού «Έρημη Χώρα».

Η ύλη μια εκδοτική «βόμβα» - με ένα εξώφυλλο αλλά και οπισθόφυλλο συνώνυμα της αισθητικής - που απαρτίζεται ανάμεσα σε άλλα από κάποια «εκρηκτικά» άρθρα σχετικά με τον οικοφασιστή ακτιβιστή Pentti Linkola, τον «καταραμένο» Ernst Niekisch, τον κορυφαίο διανοητή και πολεμιστή Ernst Junger, τον Μάρτυρα της εθνικοεπαναστατικής ιδέας Francis Parker Yockey καθώς και την Συλλογική Αυτόνομη Έκδοση «Νοσταλγοί του Μέλλοντος» σχετικά με την οποία μπορείτε να δείτε εδώ ή να κατεβάσετε εδώ σε .pdf. Την συλλογή άρθρων την έχουν ήδη στα ηλεκτρονικά αρχεία τους μέσω των Αυτόνομων συναγωνιστών και του «Μαύρου Κρίνου» εκατοντάδες νεολαίοι που αρνούνται να ενταχθούν στα κομματικά μαντριά ή να προσκυνήσουν τα διάσημα «τοτέμ» της αστικής πλουτοκρατικής άκρας δεξιάς.

Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» οφείλει να ευχαριστήσει δημοσίως τον αρχισυντάκτη του περιοδικού για την άδεια να προβληθούν συνολικά τα 4 τεύχη του περιοδικού.

Περιοδικό «Έρημη Χώρα» τεύχος τέταρτο για να το κατεβάσετε στον σύνδεσμο εδώ

http://erimihora.blogspot.gr/

Προμηθευτείτε από το βιβλιοπωλείο «Ορφικός» το σύμβολο της «Τρίτης Θέσης»: στον τοίχο του εργάτη, του φοιτητή, του άνεργου, του μαθητή, του αγρότη, του Πολιτικού Στρατιώτη!

Για να την προμηθευτείτε καλέστε στο βιβλιοπωλείο «Ορφικός» στο κινητό 6988055650 ή στείλτε mail στην ηλεκτρονική διεύθυνση: gialamas1960@hotmail.gr

«Η πιο απαίσια αρχή του Καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος είναι ότι μας έχει μάθει να κρίνουμε τα πάντα και τους πάντες με βάση το χρήμα και την ιδιοκτησία»

Gregor Strasser

Ανοιχτή επιστολή του παλαίμαχου Συναγωνιστή Λουκά Σταύρου με αφορμή την παρουσία του Κωνσταντίνου Πλεύρη στην εκπομπή «Αντικαθεστωτική Επικαιρότητα» (11.11.2021)

Ανοιχτή επιστολή του παλαίμαχου Συναγωνιστή Λουκά Σταύρου με αφορμή την παρουσία του Κωνσταντίνου Πλεύρη στην εκπομπή «Αντικαθεστωτική Επικαιρότητα» (11.11.2021)

Ο Λουκάς Σταύρου είναι παλαίμαχος συναγωνιστής από την Κύπρο με πολύμορφη δράση και πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την διάδοση των ιδεών μας. 

Έλαβε μέρος στις μάχες κατά των Τουρκικών θυλάκων ως εθελοντής το ‘74. Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στους Λόχους Ορεινών Καταδρομών (Λ.Ο.Κ.). 

Συμμετείχε στις τάξεις της ΕΟΚΑ Β’ η οποία διεξήγαγε ένοπλο αγώνα. Έλαβε μέρος σε βομβιστικές και λοιπές επιθέσεις κατά των Άγγλων κατακτητών και το 1978 καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση την οποία εξέτισε στις κεντρικές φυλακές Κύπρου με την κατηγορία της ανατίναξης του Αγγλικού ραδιοσταθμού αναμεταδόσεως στο Ζύγι. 

Πατέρας τριών παιδιών συγγραφέας ποιητής ζωγράφος καθώς και ιδρυτής φιλοσοφικού κύκλου. Μια ξεχωριστή προσωπικότητα της Κύπρου και του ευρύτερου εθνικιστικού «χώρου». 

Γνωστές οι θέσεις του κυρίου Κωνσταντίνου Πλεύρη. 

Αυτές οι ιδέες που εκφράζει εδώ και χρόνια περιγράφουν την ελληνική ακροδεξιά η οποία κατάφερε να ταυτίσει με τις πεποιθήσεις της τον Eθνικισμό και τον Eθνικοσοσιαλισμό σε βαθμό που να είναι σχεδόν ακατόρθωτο σε κάποιο αληθινό Eθνικιστή και Εθνικοσοσιαλιστή  να διαχωρίσει την θέση του από την ακροδεξιά χωρίς τούτο να εκληφθεί ως μια εσωτερική συζήτηση - διαμάχη εντός μιας ενιαίας παράταξης.

Η ακροδεξιά σφετερίστηκε και καπηλεύθηκε αυτές τις μεγάλες ιδέες. Σε μια εθνικοκοινωνική επανάσταση , για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, άνθρωποι σαν τον κύριο Πλεύρη δεν θα ηγούνται του εκτελεστικού αποσπάσματος όπως ο ίδιος επιθυμεί αλλά θα βρίσκονται απέναντι από τους τυφεκιοφόρους.

Γιατί;

Διότι πρώτα από όλα θεωρούν ότι ο λαός είναι μια σύναξη ποταπών και κατωτέρων όντων που το μόνο που τους αξίζει είναι να κυβερνώνται από δήθεν ανώτερους με τίτλους και αστέρες και παράσημα και διάφορους χαφιέδες που θα παριστάνουν τους επαγγελματίες σωτήρες και εθνικιστές.

Ο δικός μας εθνικισμός εδράζεται στο μεγαλείο του λαού μας που αποτελεί την βιολογική ροή του έθνους.

Ο δικός μας φυλετισμός δεν υποβιβάζει τον λαό για να παραχωρήσει εξουσίες σε ανώτερες ελίτ αλλά του δίνει την δυνατότητα να ασκεί το αυτεξούσιο του μέσα από τις κοινοτιστικές δομές εξουσίας ως πολίτης - ιδιοκτήτης - οπλίτης.

Η εξουσία στον ένοπλο λαό και οι τραπεζίτες και ολιγάρχες και τοποτηρητές των ξένων στο απόσπασμα.

Εύγε στον κύριο Χάρη που με τις θέσεις του ενάντια στο ΝΑΤΟ, την Ε.Ε και την τραπεζοκρατία έδωσε το στίγμα μιας προσδοκώμενης Εθνοφυλετικής Λαϊκής Επανάστασης.

Λουκάς Σταύρου

Κυκλοφορούν και στην Κύπρο μέσω των Αυτόνομων: Dominique Venner & Jean Mabire "Για μια θετική κριτική" και "Τι είναι ο εθνικισμός;"

Για τους συναγωνιστές της Κύπρου:

autonomous55resistance59@gmail.com

Πολιτική ενημέρωση από την Γαλλία: Τι είναι το φαινόμενο Éric Zemmour και ποια η θέση του Alain de Benoist

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Ο Éric Zemmour εμφανίζεται ως το ανερχόμενο αστέρι. Μιλάμε για έναν Ισραηλίτη που γεννήθηκε στην Αλγερία και σημαδεύτηκε από τον αποκλεισμό των Γάλλων -που έγινε στα τρία του χρόνια- από την επαρχία τους μέχρι το 1961.

Ο Zemmour είναι σίγουρα ένας άνθρωπος ευρείας κουλτούρας, ίσως υπερβολικά σημαδεμένος από τις περιπέτειες της παιδικής του  ηλικίας. Σε ορισμένους ακροδεξιούς και πατριωτικούς  κύκλους αρέσει επειδή ο αντι-ισλαμισμός του είναι ξεκάθαρος και συνεχίζουν να αυταπατώνται ότι αυτό μπορεί να είναι το κλειδί για να κάνουν τους Χριστιανούς να αντιδράσουν στη μετανάστευση. Τα γεγονότα έδειχναν πάντα ότι η φόρμουλα δεν λειτουργεί, αλλά - ειδικά στη Γαλλία - κανείς κρατά τις λάθος πεποιθήσεις του για πολύ καιρό.

Ο Zemmour έχει με το μέρος του το γεγονός ότι μιλάνε για αυτόν για χρόνια, μερικές φορές κάθε μέρα, στην ιδιωτική τηλεόραση που τον έκανε να μπει στα σπίτια των Γάλλων. Τόσο η Μαρίν Λεπέν όσο και οι πολιτιστικοί κύκλοι της «Νέας Δεξιάς» έχουν συχνά συνομιλήσει μαζί του. Τώρα παρουσιάζεται σαν ένα μοναχικό άλογο και δεν το είχαν προβλέψει.

Οι δημοσκοπήσεις του δίνουν από 7%. Μάλλον είναι υπερβολικές ειδικά για να τον ωθήσουν να τρέξει. Σε τι ωφελεί αυτοί οι υποψήφιοι να μπουν στην υποψηφιότητα για να βγάλουν τη Μαρίν Λεπέν από το ψηφοδέλτιο; Παίζονται  διεθνή διακυβεύματα που υπερβαίνουν την εσωτερική πολιτική.

Για να δούμε όμως και τι λέει  με μια εξαιρετική συνέντευξη επί του θέματος, ο Alain de Benoist.

Το «φαινόμενο Zemmour», ο δεξιός πολιτοσχολιαστής, πιθανός υποψήφιος στις γαλλικές προεδρικές εκλογές, δεν θα αποδυναμώσει την Μαρίν Λεπέν όσο οι Ρεπουμπλικάνοι και θα μπορούσε να οδηγήσει σε έμμεση ενίσχυση του Εμανουέλ Μακρόν στην κούρσα για τα Ηλύσια. Αυτό αναφέρει  ο Γάλλος στοχαστής  Alain de Benoist, «πατέρας» της Nouvelle Droite, ο οποίος σε μια συνέντευξή του  λέει επίσης ότι είναι πεπεισμένος για μια επικείμενη ισχυρή αναβίωση των λαϊκιστικών κινημάτων στη Γαλλία και την Ιταλία.

«Οι γαλλικές προεδρικές εκλογές χαρακτηρίζονται πάντα από εκπλήξεις και δράμα», σημειώνει ο de Benoist. «Όλοι έλεγαν ότι οι εκλογές του 2022 θα ακολουθούσαν αυτές του 2017 με αντιμέτωπο τον Μακρόν και τη Λεπέν, αντίθετα έφτασε το νέο στοιχείο του Ερίκ Ζεμούρ, ο οποίος φαίνεται να εκτοξεύεται προς την υποψηφιότητα, για να ανακατέψει τις προβλέψεις».

Στις δημοσκοπήσεις εναλλάσσεται το αμοιβαίο προσπέρασμα με τη Le Pen. Τι τους διαφοροποιεί στα μάτια των ψηφοφόρων;

Οι θέσεις και οι προτάσεις του Zemmour είναι πιο ριζοσπαστικές από τη Le Pen. Είναι δύσκολο να προβλέψουμε αν θα αυξήσει περαιτέρω τη δύναμη του ή αν θα ξεφουσκώσει απότομα. Είναι γεγονός ότι όλες οι προβλέψεις για τις γαλλικές προεδρικές εκλογές αποδεικνύονταν πάντα λανθασμένες και αυτός είναι ο λόγος που βλέπω τα γεγονότα με περιέργεια, αλλά αποφεύγω να κάνω καμία πρόβλεψη.

Ο Zemmour και η Le Pen απευθύνονται στου ίδιους εκλογικούς πελάτες;

Δεν θα το έλεγα. Η Le Pen θα διατηρήσει την ψήφο των λαϊκών τάξεων, ενώ ο Zemmour θα κοιτάζει τη μικροαστική τάξη που προσελκύεται από τις θέσεις του, πιο ριζοσπαστικά στα θέματα της γαλλικής πολιτιστικής ταυτότητας και της μετανάστευσης, ενώ από οικονομική άποψη εκφράζει πολύ πιο φιλελεύθερες ιδέες παρά η Μαρίν Λεπέν. Δεν νομίζω ότι θα καταφέρει να ξεπεράσει τις δημοφιλείς τάξεις.

Από ποιον θα αφαιρέσει τις ψήφους ο Zemmour;

Στους Ρεπουμπλικάνους, των οποίων το εκλογικό σώμα συμμερίζεται ως ένα βαθμό τις απόψεις της Λεπέν για τη μετανάστευση, ωστόσο, δεν το ψηφίζει, ενώ νιώθει πιο καθησυχασμένος από τον Zemmour. Στη συνέχεια, θα βγάλει ένα κομμάτι της ριζοσπαστικής δεξιάς από το Rassemblement National επειδή δεν συμφωνούσε με τη μετάβαση του κόμματος σε πιο μετριοπαθείς θέσεις.

Δεν πιστεύετε στην πρωτοβουλία που ανέλαβε ο δήμαρχος του Béziers, ο Robert Ménard, για συμφωνία μεταξύ Λεπέν και Zemmour;

Ο ίδιος ο Robert Ménard ήταν πολύ αβέβαιος, αρχικά υποστηρίζοντας τη Λεπέν και αποθαρρύνοντας τον Zemmour, μετά όταν μεγάλωσε στις δημοσκοπήσεις πίεσε για αυτή τη συμφιλίωση. Ωστόσο, η υπόθεση μου φαίνεται πρόωρη. Φυσικά, υπάρχει ο κίνδυνος ο μεταξύ τους ανταγωνισμός να ευνοήσει έμμεσα την επιτυχία του Μακρόν.

Σε ποιο βαθμό συμμερίζεστε τις ιδέες του Zemmour;

Συμφωνώ όταν υποστηρίζει ότι η μετανάστευση στη Γαλλία έχει γίνει σοβαρό πρόβλημα και συμφωνώ με την υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας. Οι διαφορές μου, από την άλλη πλευρά, είναι βαθιές στο θέμα της Ευρώπης: άλλο πράγμα η Ευρωπαϊκή Ένωση, άλλο η Ευρώπη. Εγώ κάνω τη διάκριση. Επιπλέον, σίγουρα δεν μου αρέσει ο Γιακωβινισμός του και πιστεύω ότι ο ριζοσπαστισμός των απόψεων του είναι πολύ ακραίος για να είναι αξιόπιστος. Από προσωπική άποψη, θεωρώ τον Éric έναν ωραίο άνθρωπο, με πολλή ενέργεια και θέληση, με χάρισμα και εξαιρετική ιστορική κουλτούρα, πολύ ανώτερο από την πλειοψηφία της γαλλικής πολιτικής τάξης. Προφανώς, άλλο πράγμα είναι να είσαι επιτυχημένος ως αρθρογράφος και συγγραφέας, είναι άλλο να το πετυχαίνεις στην πολιτική.

Ποιοι είναι οι πολιτιστικοί πατέρες του Zemmour; Σε ποια δεξιά πτέρυγα αναφέρεται;

Ο Zemmour έχει ανάμεικτο υπόβαθρο, δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα συγκεκριμένο φαινόμενο της Γαλλικής ιστορίας. Ακόμα κι αν θα ήθελε να αποδώσει στην Γκωλιστική και Βοναπαρτική  παράδοση, πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτοί απολάμβαναν τη γενική συναίνεση των λαϊκών τάξεων, αυτός των μικροαστών που αισθάνονται ότι απειλούνται, όπως και αλλού στην Ευρώπη, από την υποβάθμιση.

Και η μεγαλοαστική τάξη;

Ανεξάρτητα από το αν είναι δεξιά ή αριστερά, η μεγάλη φιλελεύθερη αστική τάξη ευτυχώς συσπειρώθηκε με συναίνεση για τον Εμμανουήλ Μακρόν.

Πώς κρίνετε τα τέσσερα χρόνια του Μακρόν στα Ηλύσια;

Εντελώς αρνητικά, αν και ομολογώ ότι η Προεδρία του πέρασε δύσκολες στιγμές, με πιο πρόσφατη την πανδημία. Παρά τις εκλογικές υποσχέσεις του μεγάλου επενδυτικού σχεδίου, παρ' όλες τις προσπάθειες του, ο Μακρόν δεν θα καταφέρει να κατακτήσει τις λαϊκές τάξεις. Όπως είπα, η υποστήριξή του θα επιβεβαιωθεί από τη φιλελεύθερη αστική τάξη, τις μεγάλες εταιρείες, τους συνταξιούχους που αισθάνονται καθησυχασμένοι από τις πολιτικές του. Το ισοζύγιο του είναι αρνητικό τόσο στο εσωτερικό όσο και στο διεθνές μέτωπο, στις αντιφατικές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρωσία, την Ιταλία και τώρα με την Αλγερία, για να μην αναφέρουμε τις μάταιες προσπάθειες αναβίωσης της Ευρώπης με την Angela Merkel.

Είστε αισιόδοξος ή απαισιόδοξος για το μέλλον της Γαλλίας;

Υπάρχουν περισσότεροι λόγοι για να είμαστε απαισιόδοξοι, αλλά η ιστορία είναι ο τομέας του αβέβαιου. Οι παράγοντες της γαλλικής παρακμής είναι πολλοί: πολιτικοί, οικονομικοί και κοινωνικοί. Αλλά αυτός πρέπει να είναι ένας ακόμη λόγος για να σηκώσουμε  τα μανίκια, όχι μια δικαιολογία για να αφήσουμε τον εαυτό μας να φύγει.

Πιστεύετε ότι ο λαϊκισμός περνά μια στιγμή κρίσης;

Είναι σε στατική φάση. Θέλω να τονίσω, αν χρειαζόταν ποτέ, ότι δεν είναι μια ιδεολογία αλλά ένα στυλ που μπορεί να μπολιαστεί σε πολύ διαφορετικές ιδεολογίες, επομένως θα ήταν πιο σωστό να μιλάμε για λαϊκισμούς, στον πληθυντικό. Όχι μόνο πιστεύω ότι ο λαϊκισμός απέχει πολύ από το να εξαφανιστεί, αλλά είναι πιο ζωντανός από ποτέ, αφού είναι προϊόν της ριζικής κρίσης της φιλελεύθερης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, μια αντίδραση που προκύπτει από την προοδευτική υποβάθμιση των κοινωνικών συνθηκών του εύθραυστου, όλο και πιο επισφαλείς και υποβαθμισμένες ομάδες. Πιστεύω ότι στο μέλλον ορισμένες χώρες, ιδίως η Γαλλία και η Ιταλία, πρέπει να περιμένουν νέες κοινωνικές κρίσεις, επιταχυνόμενες από τις οικονομικές, που θα τροφοδοτήσουν τις εξεγέρσεις. Τα κίτρινα γιλέκα ήταν απλώς μια πρόγευση. Υπάρχει μια αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια που θα μετατραπεί σε οργή ενάντια στην πολιτική, οικονομική και ελίτ των μέσων ενημέρωσης. Ένα επόμενο λαϊκιστικό κύμα, περισσότερο από το δυνατό, είναι πιθανό.

Πόσο συμβάλλει η αδυναμία των κομμάτων;

Πολύ, επειδή ακόμη και τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν είναι πλέον ικανά να υποκλέψουν τη δυσαρέσκεια, δεν έχουν γενικό όραμα ή στρατηγική. Ο λαϊκισμός δεν θα μεταγγίζεται πλέον σε κόμματα ή κινήματα, αλλά σε ενστικτώδεις πράξεις, σε εξατομικευμένες εκδηλώσεις επειδή δεν έχουν μια συνολική οργάνωση, αλλά για αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι πιο δύσκολο να κρατηθούν υπό έλεγχο.

Πού είναι ικανοί να τους οδηγήσουν οι ηγέτες;

Τώρα δεν βλέπω κανένα, αλλά επαναλαμβάνω: Η ιστορία είναι ο τομέας του απροσδόκητου. Οι μεγάλοι ηγέτες βγαίνουν από εξαιρετικές καταστάσεις.

Τι πιστεύετε για τις ιταλικές ταραχές στο δρόμο ενάντια στην υποχρέωση της πράσινης κάρτας στο χώρο εργασίας;

Η ιδέα της πράσινης κάρτας είναι απαράδεκτη και εισάγει διακρίσεις, είναι ένα είδος εσωτερικού διαβατηρίου. Θα ήταν καλύτερο να καθιερωθεί ο υποχρεωτικός εμβολιασμός και να καταργηθεί το δελτίο υγείας.

Αλλά τελικά ποιον θα ψηφίσετε στη Γαλλία;

Όχι μόνο δεν ξέρω, αλλά δεν ξέρω καν αν θα ψηφίσω.

Nokturnal Mortum - Song of the Snowstorm

 

Marciano Durruti (06.03.1911 - 22.08.1937): Presente!

γράφει ο Δον Κρινιώτης

Ὁ ἐπαναστατικὸς συνδικαλισμὸς - ἀντικαπιταλιστικὸς καὶ ἀντισοσιαλδημοκρατικός, καὶ ταυτόχρονα σοσιαλιστικὸς καὶ ἐθνικιστικὸς- ἦταν σίγουρα ὁ ἀδελφὸς τοῦ φασισμοῦ. Αὐτὸ μαρτυρεῖ ἡ ἱστορία, μὲ τὴν προσχώρηση τῶν Ἰταλῶν ἐπαναστατῶν συνδικαλιστῶν στὸ φασιστικὸ κίνημα τοῦ Μουσολίνι, ἐντὸς τοῦ ὁποίου κατέλαβαν τὴν ἀριστερὴ πτέρυγα.

Εἶναι ὅμως καὶ ὁ ἰβηρικὸς ἀναρχοσυνδικαλισμὸς ἀδελφὸς τοῦ φασισμοῦ; Αὐτὸ μᾶς τὸ ἀποδεικνύει συμβολικὰ καὶ κυριολεκτικὰ ὁ Μαρθιάνο Ντουρούτι, ἀδελφὸς τοῦ διάσημου ἀναρχικοῦ ἡγέτη (ναί, ἔχουν καὶ οἱ ἀναρχικοὶ ἡγεσία, καθότι κανένα δόγμα δὲν μπορεῖ νὰ καταργήσει τὴν φύση ὅλων τῶν ἀγελαίων ζώων, μαζὶ καὶ τοῦ ἀνθρώπου ὡς ζῶον πολιτικόν).

Ὁ Μαρθιάνο Ντουρούτι ξεκίνησε ὡς ἀναρχοσυνδικαλιστής, γιὰ νὰ ἐξελιχθεῖ στὸ τέλος σὲ φαλαγγίτης φασίστας. Μὲ τὴν ἔναρξη τοῦ «ἱσπανικοῦ ἐμφυλίου», τὸ καλοκαίρι τοῦ 1936, ἀφοῦ ἀποχώρισε λίγο νωρίτερα ἀπὸ τὴν CNT (τὴν ὀργάνωση τῶν Ἱσπανῶν ἀναρχοσυνδικαλιστῶν), προσχώρησε στὴν ἐθνικοσυνδικαλιστικὴ Ἱσπανικὴ Φάλαγγα, μὲ τὴν μαυροκόκκινη σημαία, ποὺ ἵδρυσε ὁ περίφημος Χοσὲ Ἀντόνιο Πρίμο ντὲ Ριβέρα. 

Ὁ ἀδελφός τοῦ Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, ποὺ φαίνεται νὰ βρῆκε στὸν φασισμὸ τὴν ὁλοκληρωτικὴ πραγμάτωση τοῦ ἐπαναστατικοῦ του πνεύματος, μὲ τὸν ἁρμονικὸ συνδυασμὸ τοῦ σοσιαλισμοῦ μὲ τὸν ἐθνικισμό, προσπάθησε νὰ ἐπιτύχει τὴν συνεργασία μεταξὺ τῆς CNT καὶ τῆς Φάλαγγας ἀπέναντι στὶς ἀντιδραστικὲς δυνάμεις, ἀλλὰ χωρὶς ἐπιτυχία.

Οἱ ἐλπίδες του πάντως κάθε ἄλλο παρὰ φροῦδες ὑπῆρξαν. Ὅσο κι ἄν ἡ ἀριστερὴ ἀντιφασιστικὴ προπαγάνδα προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείσει γιὰ τὸ δῆθεν ἀσυμβίβαστο μεταξὺ σοσιαλισμοῦ καὶ ἐθνικισμοῦ, κι ὅσο οἱ κι ἄν οἱ σύγχρονοι «ἀντιεξουσιαστὲς» ποὺ ἔχουν μετατραπεῖ σὲ μαχητικὴ ἐφεδρεία τοῦ παγκοσμιοποιητικοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ κρύβονται πίσω ἀπὸ τὸν ἰβηρικὸ ἀναρχισμὸ ἐκείνου τοῦ καιροῦ, τὰ πράγματα ἦταν τότε πολὺ διαφορετικά.

Μαζικὴ ἦταν τότε ἡ προσχώρηση τῶν ἀναρχικῶν στὶς τάξεις τοῦ φασισμοῦ. Μάλιστα, σύμφωνα μὲ ἕνα εὐφυολόγημα τῆς ἐποχῆς ἡ Federación Anarquista Ibérica-FAI (ἡ Ἰβηρικὴ Ἀναρχικὴ Ὁμοσπονδία) μᾶλλον θὰ ἔπρεπε νὰ λεγόταν Falange Anarquista Iberica (Ἀναρχικὴ Φαλαγγιστικὴ Ὁμοσπονδία), ἀφοῦ ὑπολογίζεται ὅτι περὶ τὸ 20% τῶν μελῶν της εἶχε προσχωρήσει στὴν Φάλαγγα. 

Ἀμφότεροι, ἀναρχικοὶ καὶ φασίστες, πάλευαν ἄλλωστε «γιὰ νὰ μὴ χοντρύνουν οἱ κοιλιές τῶν πλουσίων καὶ γιὰ νὰ μὴν πέσει ο λαός στὴν ἀθλιότητα», ἐνῶ ἀντίστοιχος ἀριθμὸς ἀπὸ τὴν «ἀριστερὴ τάση τῶν προλετάριων ἀκροδεξιῶν καρλιστῶν» εἶχε προσχωρήσει στὴν FAI. 

[Πηγή: Δ. Φιλιππῆς, Ἱσπανικός Ἐμφύλιος (1936-1939). Διαίρεση, διχόνοια καὶ διχασμός στὴν Ἱσπανία τοῦ 20ου αἰῶνα, ἐκδ. Εστίας, σ. 148-14]. 

Ὅμως, μὲ τέτοια μυαλὰ δύσκολα πάει κανεὶς μπροστά, ὅταν ὑπάρχει μέσα στὸ στρατόπεδο τῶν ἐθνικιστῶν ὁ δούρειος ἵππος τῆς ἀκροδεξιάς.

Ὁ Μαρθιάνο Ντουρούτι συνελήφθη τὸ 1937 μὲ ἐντολὴ τοῦ Φράνκο καὶ κλείστηκε στὴν φυλακὴ Σὰν Μάρκος, στὴν Λεόν. Στὶς 22 Αὐγούστου τοῦ 1937, στὶς ἕξι τὸ ἀπόγευμα, ντυμένος μὲ τὴν γαλάζια στολὴ τῆς Φάλαγγας καὶ μὲ ὑψωμένη τὴν δεξιά, ἐκτελέστηκε, στὰ 26 του χρόνια.

Κι ἄν ὁ ἀναρχισμὸς εἶναι, καθὼς φαίνεται, τὸ προστάδιο τοῦ φασισμοῦ, δὲν γίνονται ὅλες οἱ χρυσαλίδες πεταλοῦδες. Οἱ πιὸ πολλὲς χάνονται. Μεταμορφώνονται μονάχα ἐκεῖνες ποὺ μποροῦν νὰ ἀντέξουν τὴν βάσανο τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς.

Τὰ καλύτερα στοιχεῖα τοῦ ἐπαναστατικοῦ ρομαντισμοῦ, οἱ πρεσβευτὲς τῆς ἱσπανικῆς ἱπποσύνης τοῦ Δὸν Κιχώτη, βρήκαν, σὰν τὸν Μαρθιάνο, τὴν δικαίωση τῶν κοινωνικῶν τους πόθων στὸν πραγματικὸ σοσιαλισμό, ποὺ εἶναι μονάχα ὁ ἐθνικός.

Ἀθάνατος!

πηγή

Ernst Junger

«Ο μεσήλικας, εμβολιασμένος, επαναεμβολιασμένος, απαλλαγμένος από μικρόβια, συνηθισμένος στα φάρμακα, έχει λιγότερες πιθανότητες να ζήσει από κάποιον που δεν ξέρει τίποτα για όλα αυτά τα φάρμακα. Η χαμηλή θνησιμότητα των ειρηνικών καιρών δεν δίνει το μέτρο της αληθινής υγείας μπορεί από τη μια μέρα στην άλλη να δώσει τη θέση του στο αντίθετο του. Μπορεί να προκαλέσει ακόμη και άγνωστες ασθένειες. Ο ιστός των λαών γίνεται εύθραυστος»

Συνθήκη του επαναστάτη ή (η καταφυγή στα δάση, Der Waldgang), 1951

Αυτόνομοι Κύπρου: μπλουζάκι για την οικονομική ενίσχυση φυλακισμένου συναγωνιστή

 

Ηρωικό και Πένθιμο

«Ἡ δικαιοσύνη εἶναι σὰν τὰ φίδια - Δαγκώνει μόνο τοὺς ξυπόλητους» διαβάζουμε στὸν τοῖχο τὸ πράγματι πολὺ πετυχημένο ἀναρχικὸ σύνθημα.

Οἱ «ξυπόλητοι» ἐν προκειμένω εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲν χαίρουν τῆς ἐπιλεκτικῆς εὐαισθησίας καὶ τῆς ἰδιάζουσας προστασίας τοῦ καθεστῶτος. Τοῦ περίφημου ἤ διαβόητου, ἄν προτιμᾶτε, «Τείχους τῆς Δημοκρατίας».

Εἶναι τὰ πολυποίκιλα καθημερινὰ θύματα ἑνὸς ἀκήρυχτου καὶ πολύμορφου κοινωνικοῦ πολέμου.   

Εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀκόμη καὶ γιὰ τὸν ἴδιο τους τὸν θάνατο δὲν ἀποδίδεται δικαιοσύνη, γιατί δὲν βαρύνει μὲ τὰ μέτρα καὶ σταθμὰ μιᾶς «δικαιοσύνης» ποὺ κλέβει συστηματικὰ στὸ ζύγι.

Καὶ ἡ σημερινὴ ἐπέτειος -ἄν τὴν θυμᾶται κανεὶς- ἀφορᾶ κάποια νεαρὰ παλικάρια ποὺ βρέθηκαν «ξυπόλητα», ὅταν τοὺς δάγκωσαν θανάσιμα κάποια ἀνθρωπόμορφα φίδια, ἐκεῖνο τὸ μοιραῖο ἀπόγευμα τῆς Παρασκευῆς, 1η Νοεμβρίου τοῦ 2013 στὸ Νέο Ἡράκλειο, ὅταν δύο νέοι ἄνθρωποι, ἄοπλοι καὶ ἀνυποψίαστοι, ἔπεφταν νεκροὶ ἀπὸ τὶς σφαῖρες ἄνανδρων καὶ ὕπουλων δολοφόνων ποὺ τοὺς εἶχαν στήσει ἐνέδρα.

Ὁ Γιῶργος Φουντούλης καὶ ὁ Μανώλης Καπελώνης δολοφονήθηκαν ὄχι γιὰ κάτι τὸ ὁποῖο ἔκαναν, ἀλλὰ γιὰ κάτι τὸ ὁποῖο πίστευαν.

Δὲν θὰ σταθοῦμε στὶς σοβαρότατες διαφορὲς ποὺ εἴχαμε μὲ τὸ πολιτικὸ κόμμα στὸ ὁποῖο ἀνῆκαν. Ἄλλωστε δὲν γνωρίζουμε κἄν τὶς ἰδιαίτερες ἀπόψεις τους. Δὲν θὰ βάλουμε ἀστερίσκους καὶ ὑποσημειώσεις γιὰ νὰ καταδικάσουμε τὴν στυγνὴ δολοφονία τους. Δὲν θὰ προτάξουμε τὸ νεαρὸν τῆς ἡλικίας τους γιὰ νὰ ἀποπολιτικοποιήσουμε τὸ ζήτημα. Οὔτε θὰ προβοῦμε σὲ εἰκασίες γιὰ τὸ ποιοί ἦταν οἱ αὐτουργοί, μιᾶς καὶ δὲν τρέφουμε αὐταπάτες γιὰ τὴν παραδοσιακὰ στενὴ σχέση κράτους καὶ τρομοκρατίας.

Μᾶς εἶναι ὑπεραρκετὸ ὅτι ὁ Γιῶργος Φουντούλης καὶ ὁ Μανώλης Καπελώνης ἦταν δύο Ἑλληνόπουλα ποὺ στρατεύθηκαν στὴν ὑπόθεση τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὅπου καὶ ὅπως ἐκεῖνοι ἔκριναν.

Μᾶς εἶναι ἀπολύτως κατανοητὸ ὅτι τὸ μήνυμα τῶν δολοφόνων τους στρέφεται ἐναντίον ὅλων ὅσοι ὑπερασπίζονται τὰ δίκαια τοῦ ἔθνους καὶ τῆς πατρίδας.

Καὶ αὐτὸς ὁ λόγος εἶναι ἐπίσης ὑπεραρκετὸς γιὰ νὰ ἀποτίσουμε φόρο τιμῆς στὴν μνήμη τους.

Ἄς ἀναρωτηθοῦν μονάχα οἱ ἐμπνευστὲς τοῦ συνθήματος μήπως βρίσκονται κι αὐτοὶ μὲ τὴν πλευρὰ τῶν φιδιῶν.

πηγή

link: «Τη μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί» (11/2016)

Μπλουζάκι για την οικονομική ενίσχυση φυλακισμένων συναγωνιστών (Αυτόνομοι)

12 ευρώ - επικοινωνία: battlehymn14@outlook.com.gr

Franco Freda and Nazi - Maoism

http://www.edizionidiar.it/

 

Το τραγούδι "ΕΑΡΙΝΟ" κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2018 στο album του Κωνσταντίνου Στυλιανού με γενικό τίτλο "Μια Μέρα" από τις εκδόσεις "Λόγχη"

 

Αυτόνομη Ελληνική παρουσία στον τάφο του Ρώσου Maxim Sergeyevich Martsinkevich γνωστού ως "Tesak" που δολοφονήθηκε στις φυλακές του Πούτιν

 

Ramiro Ledesma Ramos, Φασίστας και Φιλόσοφος που δολοφονήθηκε ακριβώς 85 χρόνια πριν! (23.05.1905 - 29.10.1936)

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Μεταξύ των διάφορων Φασιστών ηγετών που εμφανίστηκαν σχεδόν παντού στην Ευρώπη μεταξύ των δύο πολέμων, η φιγούρα του Ισπανού Ramiro Ledesma Ramos, δεν έχει προκαλέσει ποτέ μεγάλο ενδιαφέρον στους ιστορικούς, τουλάχιστον από αυτή την πλευρά των Πυρηναίων.        

Οι λόγοι είναι προφανείς: είναι ένας ηγέτης που όχι μόνο δεν ανέβηκε ποτέ στην εξουσία, αλλά που ακόμα και στο δικό του περιβάλλον έπρεπε να ζήσει με διάφορες άλλες, περισσότερο ή λιγότερο χαρισματικές φιγούρες, σκεφτείτε μόνο τον José Antonio Primo de Rivera και τον Onesimo Redondo, αλλά και ηγέτες που προέρχονται από τον στρατιωτικό και κληρικο - αντιδραστικό κόσμο, όπως ο ίδιος ο Francisco Franco. Συνολικά, η Juntas de ofensiva nacional - sindicalista που ιδρύθηκε από τον Ledesma δεν είχε ποτέ μαζικούς οπαδούς, ούτε ο ηγέτης Zamorano (γεννήθηκε στο Alfaraz de Sayago, στην επαρχία Zamora, το 1905) είχε ποτέ ρητορικό ταλέντο ή οργανωτική ιδιοφυΐα  ίσα με αυτά του Μουσολίνι και του Χίτλερ.

Η σημασία του, όμως, βρίσκεται αλλού. Όπως έγραψε ο καθηγητής και μελετητής της Ισπανικής δεξιάς, Pedro Carlos González Cuevas, «ο Ramiro Ledesma Ramos είναι ο μεγαλύτερος θεωρητικός του Ισπανικού Φασισμού. Οι περισσότερες από τις ιδέες του Falangist ή του National Syndicalist προέρχονται από το έργο του. Στο πλευρό του, ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα και ακόμη και ο Ernesto Giménez Caballero καταλαμβάνουν έναν ρόλο επιγόνων».

Αλλά υπάρχουν και άλλα: ο Ramiro Ledesma δεν ήταν μόνο ένας γενικός πολιτικός θεωρητικός, αλλά ένας αληθινός φιλόσοφος. Οι φιλοσοφικές ρίζες των Φασισμών και η επίδραση της φιλοσοφίας στους ηγέτες αυτών των κινημάτων έχουν διερευνηθεί μόνο τα τελευταία χρόνια. Στην περίπτωση του Ισπανού πολιτικού, ωστόσο, η αλληλοδιείσδυση μεταξύ Φασισμού και φιλοσοφίας γίνεται ακόμη πιο στενή: ο Ramiro είναι φιλόσοφος με την σωστή έννοια, με πανεπιστημιακό υπόβαθρο, συστηματικές σπουδές και μια πολύ σεβαστή γραπτή παραγωγή για το θέμα. Αρκεί να αναφέρουμε ότι οι πρώτες αναφορές του Μάρτιν Χάιντεγκερ στα ισπανικά είναι πολύ πιθανό να βρεθούν σε κάποια άρθρα που δημοσιεύθηκαν από τον ιδρυτή των Jons.

Εξέγερση ενάντια στον αστικό κόσμο

Οι βιογράφοι συνήθως διακρίνουν τρεις φάσεις στη ζωή του Ledesma Ramos: μια λογοτεχνική φάση, η οποία διήρκεσε μέχρι το 1925, μια φιλοσοφική φάση, που αναπτύχθηκε μεταξύ 1925 και 1930, και, μετά από εκείνο το έτος, μια πολιτική φάση, που εγκαινιάστηκε το 1931 με την κυκλοφορία του εβδομαδιαίου περιοδικού το La Conquista del Estado και την ίδρυση, την ίδια περίοδο, των Jons, (που το 1934 θα συγχωνευθούν με τη Falange, ακόμα κι αν ο Ramiro εγκαταλείψει το ενιαίο κόμμα λίγο αργότερα, λόγω ιδεολογικών διαφορών). Ειδικά στο περιοδικό αυτό ο Ramiro  θα επαναλάβει επανειλημμένα την απόρριψη του για την μαρξιστική ταξική πάλη και τον αστικό κοινοβουλευτισμό για τη συγκρότηση μιας νέας «κατάστασης εργασίας», στη βάση του Ιταλικού Φασισμού: κορπορατισμός, κοινωνικοποίηση εταιρειών και μέσων παραγωγής, εθνικός συνδικαλισμός.

Ας παραμείνουμε λίγο εδώ (πριν προχωρήσουμε να δούμε τον Ramiro σαν φιλόσοφο). Στο κεντρικό επίκεντρο της σκέψης του θα είναι η κυριαρχία του κράτους. Για τον Ramiro, το νέο κράτος θα είναι εποικοδομητικό και δημιουργικό. Θα υποκαταστήσει άτομα και ομάδες και η απόλυτη κυριαρχία θα κατοικεί μόνο σε αυτό. Η πραγματοποίηση όλων των πολιτικών, πολιτιστικών και οικονομικών αξιών εναπόκειται στο κράτος. Έτσι το νέο κράτος θα επιβάλει τη συνδικαλιστική δόμηση της οικονομίας, η οποία όμως εξαλείφει τον αγώνα μεταξύ των κοινωνικών τάξεων για την ίδρυση μιας ενιαίας τάξης βασισμένης στην εθνική αλληλεγγύη. Οι οικονομικές δυνάμεις θα συμμετέχουν ανά πάσα στιγμή στα υψηλά άκρα του κράτους.

Συνολικά, το La Conquista del Estado θα έχει μόνο 23 εκδόσεις. Ανεστάλη πολλές φορές η κυκλοφορία του και δεν έλαβε βοήθεια ή επιδοτήσεις κανενός είδους. Το επαναστατικό του στυλ ως φωνή ενάντια στο ρεύμα και σε αντίθεση με τη Δημοκρατία θα οδηγήσει τον Ramiro Ledesma Ramos να γνωρίσει τις ισπανικές φυλακές. Στο τελευταίο τεύχος του Ιουνίου 1931, προτρέπει σε ένοπλη εξέγερση ενάντια στην πολιτική που πουλήθηκε στους ξένους, ενάντια στους μαρξιστές διεθνείς που επιβουλεύονται τη διάλυση της πατρίδας. Η βία ως η πρώτη αποστολή του στο The Conquest of the Estado.

Ας επιστρέψουμε όμως στον «άλλόν» Ramiro, όπου  υπάρχουν προφανώς έντονα στοιχεία συνέχειας μεταξύ των τριών φάσεων. Η λογοτεχνική του παραγωγή, για παράδειγμα, είναι γεμάτη φιλοσοφικά και πολιτικά περιεχόμενα. Οι τίτλοι των μυθιστορημάτων και των διηγημάτων αυτής της περιόδου είναι εύγλωττοι: El fracaso de Eva, La hora romántica, El joven suicida, El vacío (cuento metafísico). Πρωταγωνιστές αυτών των γραφών είναι πάντα νέοι άνθρωποι δύσπιστοι απέναντι στην αστική πραγματικότητα που τους περιβάλλει, παλεύοντας ενάντια στον υλικό κόσμο και όχι σπάνια φτάνοντας στην αυτοκτονία. Κι όμως, η γενική οπτική των μυθιστορημάτων δεν είναι απαισιόδοξη, αλλά βιταλιστική.

Αλλά το πιο σημαντικό μυθιστόρημα του Ramiro είναι αναμφίβολα το El sello de la muerte, το οποίο έχει τον εξαιρετικά Νιτσεϊκό υπότιτλο του La voluntad al servicio de las ansias de superación: Poderío y grandeza intelectual. (Η θέληση στην υπηρεσία της επιθυμίας για υπεροχή: Δύναμη και πνευματικό μεγαλείο). Το κείμενο, γεμάτο από ρητές Νιτσεϊκές παραπομπές, είναι αφιερωμένο στον Miguel de Unamuno. Και είναι ακριβώς οι σχέσεις του Ledesma Ramos με τον Unamuno και τον Ortega y Gasset, τους δύο γίγαντες του Ισπανικού πολιτισμού του εικοστού αιώνα, που φαίνεται να είναι σχέσεις κρίσιμες.

Για τον Unamuno, ο Ramiro εκτιμά την αίσθηση του τραγικού και την κατάρριψη του ορθολογισμού, τη Νιτσεϊκή επανερμηνεία του Κιχώτη, την οποία ο ίδιος θα επαναλανσάρει στον ύμνο του στον βιταλισμό που είναι το El Quijote y el nuestro tiempo. Μέσω του Ortega εξοικειώθηκε με τη σχολή του Marburg, τον υπαρξισμό και τον Heidegger, εκτιμώντας επίσης τις κοινωνιολογικές προτάσεις που περιέχονται στα España invertebrada και La rebelión de las mas. Ο νεαρός διανοούμενος προσπαθεί να εμπλέξει και τους δύο στα μεταπολιτικά του σχέδια, αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι το έργο πολιτιστικής ανανέωσης που επιτελούν οι δύο συγγραφείς δεν ανταποκρίνεται στην ίδια πολιτική πρωτοπορία.

Στον Unamuno θα στείλει επίσης το μανιφέστο του για την «κατάκτηση του κράτους», αλλά ο στοχαστής θα απαντήσει με πολύ καυστικό τρόπο, γκρεμίζοντας το πνεύμα του εγγράφου. Ωστόσο, ο μελετητής Luciano Casali επισημαίνει ότι με τον Ortega «τεκμηριώνεται μια συνέχεια σχέσεων μεταξύ μαθητή και δασκάλου και μια εμπιστοσύνη που μπορεί να μας κάνει να πιστέψουμε ότι η «κάθοδος του Ledesma στο πεδίο » [...] δεν πραγματοποιήθηκε ακούσια , αλλά συναινώντας - αν όχι και διεγερτικά - ο ίδιος ο Ortega».

Ένας ολοκληρωμένος στοχαστής

Η φιλοσοφική εκπαίδευση του Ramiro, ωστόσο, δεν θα έχει να κάνει μόνο σε άμεσες επαφές, αλλά θα ακολουθήσει και ακαδημαϊκό δρόμο, όπως ήδη αναφέρθηκε. Ο νεαρός ακτιβιστής, μάλιστα, γράφτηκε στη φιλοσοφία, στα μαθηματικά και στη χημεία στο Κεντρικό Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης (τους δύο επιστημονικούς κλάδους, ωστόσο, θα εγκαταλείψει στην πορεία).

Για να διαβάσει τα κείμενα στην αρχική τους γλώσσα, έμαθε  γαλλικά και γερμανικά. Εμβαθύνει τον γερμανικό ιδεαλισμό, τον Hegel, ιδιαίτερα τον Fichte, και τον νόμο του Croce και του Gentile στις γαλλικές μεταφράσεις (Ce qui est vivant et ce qui est mort de la philosophie de Hegel και l'Esprit acte pur), από τα οποία αντλεί την ηθική αντίληψη. του Κράτους. Επίσης, ασχολείται με τον Freud, τον Einstein και τον Scheler. Στο περιθώριο της ιδιαίτερα «γερμανικής» πολιτιστικής του διαδρομής πρέπει να αναφερθεί και η αγάπη του για τον Richard Wagner.

Το 1926 άρχισε να συνεργάζεται στο La Gaceta Literaria, σε σκηνοθεσία Ernesto Giménez Caballero, ενώ από το 1929 έγραψε στην περίφημη Revista de Occidente, που ίδρυσε ο Ortega y Gasset. Τα άρθρα φιλοσοφίας που δημοσιεύονται σε αυτά τα περιοδικά θα συλλεχθούν μετά θάνατον το 1941 σε έναν τόμο τον Escritos filosóficos. Τρία άρθρα φαίνονται ιδιαίτερα σημαντικά, που δημοσιεύθηκαν μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου 1930 και στη συνέχεια συγκεντρώθηκαν σε ένα μόνο κείμενο, στο οποίο ο Ramiro πραγματεύεται τα θέματα που πραγματοποίησε ο Martin Heidegger στο Was ist Metaphysik.

Ο Ισπανός επικεντρώνεται στα επιχειρήματα του Γερμανού στοχαστή, αντιμετωπίζοντας τη θεμελιώδη σχέση του ανθρώπου με το Τίποτα και την αγωνία ως το υπαρξιακό σημάδι που αφήνει αυτή η σχέση. Ο Ραμίρο εκτιμά στον Χάιντεγκερ «να βρίσκεις τον εαυτό σου στη μέση του Είναι ως ολότητα, έχοντας μπροστά μας την ολότητα του Είναι». Εδώ βρίσκουμε ακριβώς την αγωνία, που νοείται ως «το θεμελιώδες γεγονός της ζωής μας». Για την υπαρξιακή αγωνία μιλάει και ο Ledesma Ramos σε ένα σύντομο άρθρο του σε έντυπο της εποχής. Ο Ραμίρο ήταν ο βαθύς και μάχιμος άνθρωπος του Ισπανικού Εθνικοσυνδικαλισμού. Μπόρεσε να δει πέρα ​​από τη λογική της εποχής του σε μια νέα πολιτική φιλοσοφία και έναν επαναστατικό μυστικισμό σε αρμονία με τη γέννηση νέων ιδεών. Ήταν όμως ο Ραμίρο τότε Φασίστας;

Ο ίδιος  πάντα απέφευγε την υπερβολική χρήση αυτής της ετικέτας, ακόμα κι αν ο εφευρέτης των συμβόλων, των συνθημάτων, των μύθων και των τελετουργιών του Ισπανικού Φασισμού που υιοθετούσε ο Φράνκο, ο Ραμίρο ήταν ένας από τους λίγους που δεν παρασύρθηκε  στον Ισπανικό εθνικοκαθολικισμό. Αφού εντάχθηκε στο κίνημα του το 1934 με την Ισπανική Φάλαγγα του José Antonio Primo de Rivera, γιου του πρώην δικτάτορα Miguel Primo de Rivera, ο Ramiro σύντομα επέκρινε σκληρά τους δεσμούς του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα με την Εκκλησία και τις τάξεις, από την  οποία λάμβανε χρηματοδοτήσεις αλλά και για την προσκόλληση τους στο κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο, ως γιος του δικτάτορα, είχε μεγαλώσει, καθώς συνδεόταν με το περιβάλλον του στρατού και τις συντηρητικές δυνάμεις της παλιάς Ισπανίας.

Απογοητευμένος από την τροχιά της Φάλαγγας, την οποία θεωρούσε υπερβολικά αντιδραστική, και αφού έγραψε μερικά άρθρα στα οποία κατήγγειλε τον Josè ως «εργαλείο αντίδρασης», εκδιώχθηκε από τη Φάλαγγα. Με τη σύλληψή του στη Μαδρίτη μετά το εθνικιστικό πραξικόπημα, εκτελέστηκε με πυροβολισμό στην Aravaca από τη δημοκρατική κυβέρνηση στις 29 Οκτωβρίου 1936.

«Δεν σκότωσαν άνθρωπο, σκότωσαν μια νοημοσύνη». Με αυτά τα λόγια ο Ισπανός φιλόσοφος Ortega y Gasset χαιρέτησε τον πρώην μαθητή του. Η μελέτη της μορφής του Ledesma και η επανέναρξη της ιδεολογικής συζήτησης για την ιστορία της Φάλαγγας αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1950, στην οποία συμμετείχαν πολλοί νέοι με σκοπό να αναβιώσουν τον αυθεντικό Φασισμό της καταγωγής κατά τη γνώμη τους που πρόδωσε ο Φραγκίσκο Φράνκο.