Το κακό πνεύμα των ΗΠΑ και οι «Kosher εθνικιστές».
του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου
Η πολιτικά ορθή διανόηση που καταγγέλλει τον «φασισμό»
στην Αμερική, δεν γνωρίζει περισσότερο την αμερικανική πραγματικότητα από
αυτούς τους κλασικούς κυνηγούς μαγισσών, οι οποίοι κατήγγειλαν εκεί κάποτε, τον
«κομμουνιστικό κίνδυνο». Ο κλασικός μαρξισμός δεν μεταμοσχεύθηκε ποτέ περισσότερο από κάποιο περιθωριακό βαθμό στις
Ηνωμένες Πολιτείες, όχι επειδή οι Αμερικανοί ανακάλυψαν τα δογματικά του λάθη,
δεν ήταν φυσικά ικανοί να το κάνουν, αλλά ακριβώς λόγω της αδυναμίας τους να
αφομοιώσουν οποιοδήποτε δόγμα. Και ότι λειτουργεί προς τη μία κατεύθυνση,
λειτουργεί εξίσου και προς την άλλη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος να δεις
την Αμερική μια μέρα να γίνεται «φασιστική», από το να τη δεις να γίνεται
«κομμουνιστική». Η «αμερικανική» Αμερική θα έλεγα, ίσως είναι ήδη αρκετή για να
δικαιολογήσει αρκετούς φόβους προς το εξωτερικό.
Για πολλούς Αμερικανούς, ο φασισμός και ο κομμουνισμός
προέρχονται από την ίδια «ιδεολογική» έμπνευση. Η δεξιά από την μία, όταν δεν
περιορίζεται στην υπεράσπιση του καπιταλισμού ή του αντικρατικού συντηρητισμού,
τις περισσότερες φορές εμπίπτει σε μικροπολιτικές, γραφικότητες και λαϊκισμούς,
ενώ δεν λαμβάνει υπόψη την πολυπλοκότητα των επιλεκτικών πιέσεων στις
ανθρώπινες κοινωνίες και κυρίως τείνει να δικαιολογήσει την εξάλειψη από αυτούς
τους οποίους, δεν παίζουν το «καλό αμερικάνικο παιχνίδι».
Η αριστερά από την άλλη, όταν στρέφεται προς τον
σοσιαλισμό, εκτιμά ιδιαίτερα τις ουτοπικές του ποικιλίες, με επίκεντρο τον
κοινωνικό ευαγγελισμό. Στην άκρα δεξιά όπως και στην άκρα αριστερά, οι ιδέες
λάμπουν δια της απουσίας τους με κωμικοτραγικό τρόπο. Αντικαθίστανται από
πρωτόγονα πάθη, δημιουργώντας κρίσεις χωρίς αύριο, αφενός οι μεν με τον τυφλό
πατριωτισμό και σωβινισμό αλλά και την αόριστη ξενοφοβία - με κενότητα και
χωρίς δόγμα και πρόγραμμα - με ένα φόντο
πουριτανικού φανατισμού και αφετέρου οι άλλοι, με έναν υπερ-ισοτισμό και ψευδοανθρωπισμό,
με ένα φόντο ανόητης οικουμενικότητας.
Επιπρόσθετα στην απόρριψη της εξουσίας, η απέχθεια προς
τις ιδεολογίες οδηγεί φυσικά στην ανικανότητα των οργανώσεων σε εθνική κλίμακα.
Χιλιάδες σύλλογοι, ομάδες, ομαδούλες και κόμματα, βλέπουν το φως και
εξαφανίζονται σε διάστημα λίγων μηνών. Κάποια από αυτά που έχουν επιβιώσει με
τα χρόνια (μικρές κομμουνιστικές ομάδες, τροτσκιστές, ψευτοφασιστοειδή γκρουπ
κ.λπ.) δεν έχουν καμία πραγματική σημασία, δεν έχουν καν ένα λογικό
περιεχόμενο. Αυτή είναι η «τραγωδία» της πολιτικής ζωής στην Αμερική. Επιπλέον
δεν μπορεί να αποκλειστεί, ότι οι πολιτικές δολοφονίες και οι απόπειρες
δολοφονιών, που ήταν και είναι πάντα συχνές στις Ηνωμένες Πολιτείες, πηγάζουν
εν μέρει από το γεγονός ότι τα αληθινά επαναστατικά στοιχεία, που
αντιμετωπίζουν την αδυναμία να διατυπώσουν τις ιδέες τους στις μάζες, δεν
βλέπουν άλλη διέξοδο, παρά μια απελπισμένη ατομική χειρονομία.
Μέσα σε όλα αυτά στις ΗΠΑ, υπήρξε και η ίδρυση της “New Left”, της νέας αριστεράς που γεννήθηκε κάπου μεταξύ των Πανεπιστημίων Columbia και Berkeley. Οι hippies, οι «κομμούνες», ο οικολογικός καταστροφισμός, η «αντιεξουσιαστική» παιδεία, ο νεοφεμινισμός, η θεωρία του «Behaviorism» (συμπεριφορισμός) «δημιουργήθηκαν με μια λεπτομερής ανάλυση των συναισθημάτων και των αντιδράσεων των εργαζομένων και των εργατών, μέσα σε εργασιακές καταστάσεις, με ακριβή στόχο τον προσδιορισμό ταυτόχρονα των καλύτερων τεχνικών για την υπέρβαση όλων των παραγόντων που μπορούν να εμποδίσουν τη μέγιστη παραγωγικότητα» μας λέει ο Evola στο άρθρο του “O Άνθρωπος στην Αμερική”, (βλέπε ιστολόγιο “Σαμουράι της Δύσης”).
Μιλάμε για όλο το οπλοστάσιο της λεγόμενης «διαμαρτυρίας»
του‘68 “made in USA”. Η πρωτεύουσα του κομμουνισμού ήταν κάποτε η Μόσχα, ενώ
τώρα η πρωτεύουσα του νεομαρξισμού με τις radical chic οδηγίες (Coca-Cola
Marxism) βρίσκεται σήμερα στην Washington. Πρέπει να εκπλαγούμε; Μάλλον όχι … Τo
βλέπουμε άλλωστε, το ζούμε στο πετσί μας καθημερινά: Η ουτοπία που αναγεννιέται
διαρκώς, η άνθιση ενός παρασιτισμού που πάντα κατηγορείται από την κοινωνία,
την οποία καταγγέλλει, η έκρηξη της «αντικοινωνίας» σε μυριάδες μικρές ομάδες,
η συγκρότηση μιας «διανοούμενης τάξης» υπεύθυνης για τη διατήρηση της κακής
συνείδησης των «αστών», τα νέα ναρκωτικά, η διάλυση της γλώσσας, οι ελεύθερες
αυταπάτες, ο πολλαπλασιασμός των αιρέσεων: όλη αυτή η «χλιδή» δεν θα μπορούσε
παρά να αποπλανήσει εκείνους που τελικά, πάνω απ' όλα, ονειρεύονται μια αβίαστη
επανάσταση.
Ας δούμε σε αυτό το σημείο, τι γράφει για τον αμερικανικό «φασισμό» ο F. Duprat και ο A. Renault, στο “Les fascismes américains’’, (Ο Αμερικανικός φασισμός) 1924-41: «Η εξέταση των δυνάμεων στο πεδίο, καταδεικνύει ότι ο αμερικανικός φασισμός, ένα φαινόμενο εξίσου περιθωριακό με τον αμερικανικό κομμουνισμό, εν στενή έννοια, δεν είχε τίποτα περισσότερο να κάνει με τον φασισμό, εκτός από τον λεκτικό εξτρεμισμό και την προτίμηση για τα χρωματιστά πουκάμισα. Οι κύριοι εμψυχωτές του ήταν, στις περισσότερες περιπτώσεις, βιομήχανοι, όπως ο Henry Ford (του οποίου τα εμπορικά συμφέροντα κατέληξαν να υπερισχύσουν των πεποιθήσεων του: η πολιτική του δραστηριότητα δεν κράτησε ούτε καν δύο χρόνια, από τον Μάιο του 1920 έως τον Ιανουάριο του 1922).
Επίσης κάποιοι θρησκευόμενοι, όπως ο Abbot Coughlin, ο
ραδιοφωνικός ιερέας της “Εθνικής Ένωσης για την Κοινωνική Δικαιοσύνη”, ο
αιδεσιμότατος Gerald L. K. Smith, της “Χριστιανικής Εθνικιστικής Σταυροφορίας”
(Ο Σταυρός και η Σημαία), ο αιδεσιμότατος Winrod (“Υπερασπιστές της
χριστιανικής πίστης”), ο αιδεσιμότατος Terminiello (“Ένωση Χριστιανών
Σταυροφόρων”), ο αιδεσιμότατος James B. Cox (“Μπλε πουκάμισα”) και οι άλλοι
διάφοροι “Εθνικοί Σταυροφόροι του εύκολου κέρδους”. Αξιοσημείωτη είναι και η δύναμη της Βίβλου,
που δεν έπαψε να εμπνέει το «κυνήγι μαγισσών» και τον πιο ανάδρομο
φονταμενταλισμό. Ακόμη και στον αμερικανικό αντισημιτισμό (επίσης περιθωριακό
φαινόμενο, αλλά με κάποια συνέχεια) δεν λείπουν αυτοί που αναζητούν τις
ιδεολογικές τους βάσεις στην Παλαιά Διαθήκη. Έτσι βλέπουμε τους συγγραφείς της
παραληρηματικής λογοτεχνίας, να αγωνίζονται να αποδείξουν ότι οι μη Εβραίοι
είναι «ο αληθινός λαός του Ισραήλ», ενώ οι Εβραίοι είναι «σφετεριστές».
Και μέσα σε αυτό το παρακμιακό κάδρο, δεν θα μπορούσαν
να λείψουν και οι πολιτικοί παλιάτσοι, τύπου Trump (ως δήθεν το αντίπαλον δέος
στην προοδευτική τάση της Woke culture), με βαθιές ιουδαϊκές επιρροές και
δόγματα - γνωστή η ιστορία της κόρης του -
ποτισμένα με ότι πιο ωμό και βίαιο οικονομικά έχει να διδάξει το “Μεγάλο
Κεφάλαιο”. Άνθρωποι βασισμένοι στον αιώνιο ρομαντικό μύθο του
«αυτοδημιούργητου», που γίνεται πολυεκατομμυριούχος. Όλοι βγαλμένοι από
επικίνδυνες θρησκευτικές αιρέσεις και δόγματα, οδηγούμενα από τις γνωστές Στοές και φυσικά με στόχο την
οποιαδήποτε παγκόσμια κυριαρχία, αλλά κυρίως την καταστροφή της Ευρώπης, αλλά
και του πλανήτη. Έτσι με την γνωστή καραμέλα του επιλεκτικού κινδύνου της μετανάστευσης,
μπόρεσαν να σαγηνεύσουν κάποιους Ευρωπαίους, ώστε να προωθήσουν την επικίνδυνη
πολιτική τους σκηνή, μέσα στο σπίτι μας, λες και δεν έχουμε ήδη την δικιά μας
ακροδεξιά να υμνεί τα τέκνα του Ισραήλ.
Άνθρωποι που απέκτησαν κάποια εφήμερη οικονομική δύναμη
και ήταν κατώτεροι των περιστάσεων, για να φανούν πολιτικά αλλά και κοινωνικά,
πρόδωσαν οι ίδιοι την τεράστια, χιλιάδων χρόνων, ιστορία και πολιτιστική
κληρονομιά της Ευρώπης μας. Ποδοπατώντας κάθε εθνικιστικό δόγμα, έννοια και
ιδέα, υμνούν με την σειρά τους την «εκλεκτή φυλή», η οποία με τρομοκρατικό
τρόπο εξαφανίζει από τους ανθρώπους, όχι μόνο το δικαίωμα να έχουν ένα κομμάτι
γης, αλλά και την ίδια την ζωή τους, ενώ ταυτόχρονα διαλύουν την Ευρώπη με την
ανεξέλεγκτη μετανάστευση, που αυτοί δημιουργούν, με δεκάδες βίαιους αλλά και
«ειρηνικούς» τρόπους.
Δεν έχουμε ανάγκη να πάρουμε τίποτε από αυτούς, ούτε να θαυμάσουμε κάποιους απίθανους τύπους που έχουν διδάξει τις αρχές της παρακμής, της καταστροφής και του υλισμού, ακολουθώντας πιστά τον Αιώνιο Αφέντη. Κατάφεραν να περάσουν όμως τον καρκίνο τους στην ήπειρο μας, με την δημιουργία αντίστοιχων θλιβερών κομμάτων. Όλα αυτά τα πολιτικά κινήματα που εμφανίστηκαν στην Ευρώπη ως «πατριώτες κατά της παγκοσμιοποίησης», έχουν την σύνδεση με το Ισραήλ ως θεμελιώδες μέρος της ερμηνείας τους για τον κόσμο. Εμείς όμως έχουμε τα όπλα του πνεύματος για να σώσουμε, έστω και τώρα που είναι αργά, ότι μπορέσουμε, μέσα από τα χαλάσματα. Και τι ιδέες και παραδείγματα να πάρουμε άλλωστε από κάποιους που δεν αποτελούν Έθνος, αλλά ένα συνονθύλευμα φυλών και θρησκειών, ταγμένα στον Χρυσό και εχθροί στο Αίμα.
Χαρακτηριστικά τα λόγια του μεγάλου Γάλλου μελετητή και ιστορικού
Ernest Renan (1823-1892), στο “Τι είναι ένα έθνος;”:
«Ένα έθνος είναι μια ψυχή, μια πνευματική αρχή. Δύο
πράγματα, που στην πραγματικότητα είναι ένα, συνθέτουν αυτήν την ψυχή και αυτήν
την πνευματική αρχή. Το ένα είναι στο παρελθόν, το άλλο στο παρόν. Το ένα είναι
η κατοχή μιας πλούσιας κληρονομιάς αναμνήσεων, το άλλο είναι η τρέχουσα
συναίνεση, η επιθυμία για συμβίωση, η βούληση να συνεχίσουμε να διεκδικούμε την
κληρονομιά που έλαβε αδιαίρετη. Ο άνθρωπος, κύριοι, δεν αυτοσχεδιάζει. Το
έθνος, όπως και το άτομο, είναι το αποκορύφωμα ενός μακρού παρελθόντος
προσπαθειών, θυσιών και αφοσίωσης. Η λατρεία των προγόνων είναι η πιο νόμιμη
από όλες. Οι πρόγονοί μας, μας έκαναν αυτό που είμαστε:
Το έθνος είναι λοιπόν μια μεγάλη αλληλεγγύη, που
αποτελείται από το συναίσθημα των θυσιών που έγιναν και εκείνων που είμαστε
ακόμη διατεθειμένοι να κάνουμε μαζί. Προϋποθέτει ένα παρελθόν, αλλά συνοψίζεται
στο παρόν μέσα από ένα απτό γεγονός: την συναίνεση, την ξεκάθαρα εκφρασμένη
επιθυμία για συνέχιση της συμβίωσης. Η ύπαρξη ενός έθνους είναι (συγχωρέστε τη
μεταφορά) ένα καθημερινό δημοψήφισμα, όπως η ύπαρξη του ατόμου, είναι μια αέναη
επιβεβαίωση της ζωής».
Οι Kosher εθνικιστές ζουν και βασιλεύουν ανάμεσα μας,
ερωτευμένοι με την θλιβερή αστική ζωή τους, καταλαμβάνοντας θέσεις και
πολιτική δύναμη μέσα στο σύστημα και φυσικά εκτελώντας πιστά τις εντολές των
αφεντάδων τους. Είναι τα νέα κορόιδα του καθεστώτος, τα νέα πρόβατα προς σφαγή
και μάλιστα στην χειρότερη μορφή τους: ανήθικοι, άβουλοι, μίζεροι και
προσκυνημένοι. Ανατρέποντας κάθε αντικαπιταλιστική θεωρία, στηριζόμενοι μόνο σε έναν τυφλό και
ξερό αντιμαρξισμό, στηρίζουν το ΠΑΓΚΌΣΜΙΟ Κεφάλαιο, αγνοώντας φυσικά τα μεγάλα
μυαλά του παρελθόντος, που είχαν αποβάλει τον Μαρξ από τον σοσιαλισμό, για μια
καλύτερη και πιο ανθρώπινη διαβίωση.
Αυτό φυσικά τονίστηκε και από τους μεγάλους στοχαστές του 1900 ιδιαίτερα με τους συγγραφείς της “Συντηρητικής Επανάστασης”, που αναπτύχθηκε στη Γερμανία μεταξύ 1918 και 1932, όπως οι Oswald Spengler, Arthur Moeller van den Bruck, Carl Schmitt, Werner Sombart, οι αδελφοί Jünger ... Και για να μην μιλήσουμε για τους εκπροσώπους της Παράδοσης όπως ο Evola, Guenon. Πέρα από τη διαφορετικότητα τους, οι «συντηρητικοί επαναστάτες» καταγγέλλουν τη νεωτερικότητα, αλλά δεν είναι απλοί αντιδραστικοί. Γι’ αυτούς είναι ζήτημα διάσωσης των παραδοσιακών αξιών, όχι με μια υποθετική διάσωση διαβρωμένων ή εξαφανισμένων θεσμών, αλλά με την οικοδόμηση μιας νέας τάξης (μια «Τρίτη Αυτοκρατορία», όπως ισχυρίζεται ο Moeller van den Bruck).
Όπως και να έχει, κάποιοι πάντα λίγοι, παραμένουμε σε αυτόν τον δρόμοι των ηττημένων αλλά σταθεροί στον δρόμο για να βρεθεί «το πέρασμα στο δάσος», σύμφωνα με τον Junger, που θα αποτελέσει και το μέρος της ελπίδας ...
Εξάλλου ο καθένας κάνει τις επιλογές του, διαλέγει την πορεία του αλλά μακριά μας πλέον, από αυτό το μέρος, έδαφος που έχει μια Ιστορία και μια Παράδοση … Όχι δεν είναι κανένας τέτοιος «Δικός μας» επειδή ίσως να νομίζει ότι έχει ένα κοινό σημείο. Μας χωρίζει μια άβυσσος ... και όπως εύστοχα λέει ο λέει και ο Guenon:
«Σε τελική ανάλυση, ο καθένας θα επιλέξει από
αυτές τις μάσκες … εκείνη που αντιπροσωπεύει
τις τάσεις του. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η μάσκα, κάνει αντίθετα
αυτό που πραγματικά κουβαλάει μέσα του, αλλά που πρέπει συνήθως να κρύβει από
τους άλλους».
Blutfahne
"Μέσα από το Σκότος το Φως
Οι Σάλπιγγες ηχούν για την ώρα της τελικής μάχης
Οι Θεοί μας γνέφουν από την Βαλχάλα
Ας ανεμίσουν στον αγέρα τα Μελανοπόρφυρα Λάβαρα"
Panzer Division Marduk: μια σύντομη κουβέντα γύρω απ’ το cancel culture στο metal με αφορμή το live
του Noeton
Το πρώτο Σαββατοκύριακο του Νοεμβρίου (2-3/11) η μουσική Μαύρη Ίλη Αρμάτων MARDUK παρελαύνει στην πρωτεύουσα για όχι μία αλλά δύο εμφανίσεις, μια κίνηση της μπάντας που ξεχωρίζει καθώς σε καμία άλλη χώρα δεν θα εμφανιστούν δύο μέρες back-to-back στο tour του φετινού χειμώνα. Μάλιστα για την δεύτερη μέρα η μπάντα υπόσχεται ένα εντελώς διαφορετικό setlist από το επίσημο του tour.
Οι Σουηδοί θρύλοι του Black Metal μας επισκέπτονται δώδεκα χρόνια μετά το τελευταίο τους πέρασμα από τη χώρα μας, όταν έσπερναν τον πανικό με τους Αμερικανούς “Immolation”. Δεν ήταν όμως και η τελευταία φορά που έγινε προσπάθεια να παίξουν στην Ελλάδα καθώς το 2019 το προγραμματισμένο live τους ακυρώθηκε λόγω … «τεχνικών δυσκολιών στην μετακίνηση» της μπάντας, κάτι που είχε συμβεί και το 2008. Συμπτώσεις …
Κάθε φορά που μια μπάντα του ακραίου Black Metal επισκέπτεται τη χώρα μας, ανοίγει η γνωστή κατινοσυζήτηση από τις κόκκινες κουτσομπόλες για τα «πιστεύω» των μελών κάθε μπάντας, τι σημαίνει το «περίεργο» patch που φοράει ο drummer, αν ο τραγουδιστής είχε ή δεν είχε σχέση με γνωστή αντιφασίστρια του metal πενταγράμμου (truestory), αν η κιθάρα τόλμησε να αρνηθεί συνέντευξη στο vice κι αν ο μπασίστας είχε όμορφα παιδικά χρόνια (πάντα το μπάσο την πληρώνει, νόμος) …
Σαν άλλες θείτσες σηκώνουνε το δάχτυλο και ρωτάνε ευθαρσώς «τίνος είσαι συ;» και «τί γνώμη έχεις για τον Αδόλφο Χίτλερ;» περιμένοντας με σταυρωμένα τα χέρια την «σωστή» απάντηση ειδάλλως κάηκες … κι όταν λέμε κάηκες εννοούμε μπήκες στην «λίστα» των «κακών» κι απαγορευμένων συγκροτημάτων που ανέβασε κάποιο they/them στο reddit και την αντέγραψε το σκληροτράχηλο … αντιφασιστικό «δίκτυο μεταλλάδων» που στήνει diy live ενάντια στον καπιταλισμό με τις ευχές του δημάρχου. Άλλωστε η κούτρα επανάσταση είναι το ψωμοτύρι του antifa. Αυτό, η λεξιμαγεία και η βρωμερή ηθικολογία του.
Δόξα τον … «Εξαποδώ» στο Black Metal ποτέ δε ζητήσαμε αποδοχή από το κοινωνικό, θρησκευτικό και πολιτικό status quo. Ακόμα και στο μουσικό κομμάτι οι διαφορές που έχει η βάση των οπαδών αυτής της μουσικής με άλλους «μεταλλάδες» είναι πολλές και είναι πασιφανείς. Στο Black Metal δε μείναμε στη μπύρα και στο acab (μας αρέσουν αμφότερα) αλλά περάσαμε σε πολύ βαθύτερα και σκοτεινότερα μονοπάτια και όχι μόνο θεματικά ή στιχουργικά:
Από τους Γνωστικούς των Dissection μέχρι τους εθελοντές M8l8th στο μέτωπο της Ουκρανίας, το Black Metal ήταν πάντα η ηχητική, «πολιτιστική» έκφανση της βίας, του θανάτου της αδράνειας. Ένα μη-μελωδικό «δράσε ή σκάσε» κόντρα σε κάθε καθωσπρεπική τάση, είτε μουσική είτε πολιτική.
Οι Marduk ήταν εκεί από την αρχή της… «Σκανδιναβικής Άνοιξης». Από τους προπάτορες του δεύτερου κύματος του Black Metal, οι Σουηδοί τα έχουν δει κυριολεκτικά όλα. Τα πρώτα υπόγεια live, τα ακραία εξώφυλλα, το κυνήγι από την αστυνομία και τις τοπικές ενορίες (όταν ακόμα είχαν κάποια επιρροή στην κοινωνία), το support με φραγκοδίφραγκα να βγουν τα demo, τα zines και φυσικά τις πασίγνωστες δολοφονίες που τάραξαν τότε τη σκηνή και όχι μόνο. Στην πορεία βέβαια έζησαν και τα όμορφα που ονειρεύεται κάθε μπάντα: world tours, συμβόλαια δυνατά, κι άλλα tours, Wacken, ακόμα περισσότερα tours, τρελές πωλήσεις δίσκων και ένα fanbase που μεγαλώνει διαρκώς. Και πολλά tours.
Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η κωμωδία που λέγεται αντιφασιστικό κίνημα. Μακάρι βέβαια να έμενε ως κωμωδία αλλά αυτός ο θίασος με την στήριξη των πάντων, από μπάτσους, δημοσιογράφους μέχρι πολιτικούς, κατάφερε και μετατράπηκε σε έναν όχλο που έχει πετύχει λίγες φορές ευτυχώς να ακυρώσει εμφανίσεις συγκροτημάτων όπως οι Marduk. Τα τελευταία χρόνια βέβαια η … πλακίτσα τελείωσε και μπάντες όπως οι Mgła, οι Marduk και άλλοι παίζουν κανονικότατα με πλήθος κόσμου να κρέμεται σε κάθε riff τους.
Στο σημείο αυτό θα έγραφα για μεταπολιτική και δομές κλπ. αλλά είναι συζητήσεις που στον «χώρο» έχουνε γίνει πολλάκις και μια ακόμα αποψάρα δεν θα άλλαζε κάτι. Η δράση, όπως προείπαμε, υπερνικά κάθε αράδα και θεωρία. Μπορεί η ανίερη μουσική του Black Metal να μην πολιτικοποιήθηκε ποτέ επίσημα (πλην των εξαιρέσεων του NSBM) αλλά είναι η nostra musica, η δικιά μας μουσική. Θεωρώ ότι όλο το «μαύρο» μουσικό φάσμα αποτελεί κατ’ επέκταση μια δομή του Παγκόσμιου Εθνικισμού.
Απ’ την Αργεντινή μέχρι την Ιαπωνία και απ’ το Ιράν μέχρι το Κεμπέκ του Καναδά «έχει δικά μας παιδιά» που απέρριψαν το γκλαμουριλίκι της ροκ, την επιφανειακότητα του thrash, την εφηβική καύλα του punk και έγραψαν μουσικές για την «ελίτ», την κάστα ανθρώπων που καλείται να καβαλήσει την τίγρη στα ζοφερά χρόνια της Kali Yuga.
Μια κάστα ανθρώπων που συνειδητοποιεί το Memento Mori, όπως μας θυμίζουν οι Marduk σε αυτό το tour, αντιλαμβάνεται το πεπερασμένο της ζωής μας, αρνείται το παραμυθάκι της μετά θάνατον επιβράβευσης και ρίχνεται στο πεδίο της μάχης όχι απλά σαν «άνθρωποι ανάμεσα στα ερείπια» αλλά σαν «λύκοι ανάμεσα στα πρόβατα» που προτού ανοικοδομήσουν, ήρθαν να πάρουν εκδίκηση …
Χαιρετίζουμε με περηφάνια τους ανθρώπους που προχωράνε σε πολιτιστικές κινήσεις (είτε στο θέατρο, είτε στη μεγάλη οθόνη είτε στις τέχνες γενικά) που πάνε κόντρα σε κάθε νεοφιλελέ και αντιφασιστικό παράσιτο που μιαίνει τον καλλιτεχνικό χώρο σε μια προσπάθεια να γίνει κυρίαρχος του κοινωνικού γίγνεσθαι και του τρόπου έκφρασης των ανθρώπων.
Εν προκειμένω, θαυμάζουμε και επαινούμε τους διοργανωτές συναυλιών που δεν λυγίζουν στην πίεση των παρακρατικών σκυλιών που διαχρονικά το γαύγισμα τους είναι πολύ πιο δυνατό απ’ το δάγκωμα τους.
Στηρίζουμε με την παρουσία μας και την ενέργεια μας τα live όπου και όποτε γίνονται.
Για το Black Metal
Για τον Άνθρωπο που Έρχεται
Για Εμάς
“We are a Blaze in the Northern Sky
the next Ten Thousand Years are OURS!”
Ανακοίνωση της Παλαιστινιακής Παροικίας Ελλάδος
Ο Ίωνας δεν ήταν ένας απλός Έλληνας πολίτης που επισκέφτηκε
το Ισραήλ....
Ήταν Ισραηλινός στρατιώτης που υπηρέτησε και πολέμησε στην
Γάζα για το Σιωνιστικό μόρφωμα.
Αισθάνθηκε την ανάγκη να πάει στο Ισραήλ ακολουθώντας τους
γονείς του, σε έναν τόπο σύγκρουσης που διαιωνίζει την γενοκτονία κατά του
Παλαιστινιακού Λαού.
Η ευθύνη για τον θάνατο του βαραίνει αποκλειστικά το Ισραήλ.
Είναι σημαντικό να αναρωτηθούμε γιατί ένας Έλληνας πολίτης
δεν επέλεξε να ζήσει μια ειρηνική ζωή ανάμεσα στους ανθρώπους του στην Ελλάδα
και αποφάσισε να αποτελεί μέρος μιας στρατιωτικής δύναμης που είναι υπεύθυνη
για την κατοχή και την ταλαιπωρία ενός άλλου έθνους.
Αυτή η τραγωδία χρησιμεύει ως υπενθύμιση των ευρύτερων συνεπειών του πολέμου και της κατοχής, όχι μόνο για τους Παλαιστίνιους αλλά και για άτομα από άλλες χώρες που μετέχουν και είναι συνένοχοι των εγκλημάτων πολέμου.
Παλαιστινιακή Παροικία Ελλάδος
Kultura Europa
Το πολιτιστικό όραμα της Σιωνιστικής ιδεολογίας που βασίζεται στη Γένεση και τον Ισραηλινό ιμπεριαλισμό, είναι βαθιά αντιευρωπαϊκό.
Αυτός είναι ένας υλιστικός φονταμενταλισμός της Παλαιάς Διαθήκης, βουτηγμένος στον βιολογικό ρατσισμό.
Είναι μια εγγενώς ιμπεριαλιστική
ιδεολογία που οδηγεί σε εσχατολογικά αποτελέσματα τελουρικής φύσης και επομένως
επικίνδυνα τόσο σε πολιτικό όσο και σε πνευματικό επίπεδο.
Συντακτική ομάδα Kultura Europa
24 Σεπτεμβρίου 1993: «ο Ίαν Στιούαρτ φεύγει από την ζωή» (https://www.anaktisi-mag.gr/)
Ήταν 23 Σεπτεμβρίου μία ημέρα που αποδείχτηκε τραγική για τον κόσμο της εθνικιστικής μουσικής. Το αυτοκίνητο που επέβαινε ο Ίαν Στιούαρτ, τραγουδιστής του συγκροτήματος Skrewdriver είχε, κατά πολλούς, ένα περίεργο ατύχημα.
Έσκασε ένα λάστιχό και λόγω της απώλειας του ελέγχου ο οδηγός έσπασε το χέρι του, ο υπεύθυνος της περιφρούρησης του συγκροτήματος τραυματίστηκε ελαφρά, ο αδελφός του βαριά και ο τέταρτος της παρέας, σκοτώθηκε ακαριαία.
Ο Ίαν Στιούαρτ ήταν σε κώμα από το οποίο δεν ανένηψε ποτέ, πέθανε το επόμενο πρωί στις 11:00 ήταν Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου.
Η είδηση του θανάτου του διαδόθηκε αστραπιαία γιατί ο Ian ήταν ο ηγέτης του νεανικού μουσικού εθνικιστικού κινήματος. της Μεγάλης Βρετανίας.
Ας δούμε πως ανέφερε το θλιβερό γεγονός, εθνικιστικό μουσικό περιοδικό της εποχής εκείνης.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
.png)
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Λόγχη»: Otto και Gregor Strasser - Στα αριστερά του Χίτλερ
.png)
του Αριστείδη Σίδερη
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός δεν ονειρεύεται αποικίες
αλλά την ενίσχυση της Πατρώας Γης αφού άλλωστε η «χωματοφαγία» αδυνατίζει το
κέντρο
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός βλέπει τον κόσμο ως έναν
μπαξέ με διαφορετικά λουλούδια που όλα πρέπει να ανθίσουν αφού ο Ήλιος δεν
κάνει διακρίσεις
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός πέρα από τα τύμπανα των παρελάσεων
και τις άναρθρες κραυγές του πλήθους αφουγκράζεται τον αντίλαλο από τα σφυριά της εργατιάς
που καλούν στον αγώνα για το μεροκάματο
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός γελάει ειρωνικά μπροστά στις
ιστορικές αναλύσεις των «ορθοδόξων» και των «καθαρολόγων» που χρησιμοποιούν την
Ιδέα ως μάσκα προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός θεωρεί εχθρό θανάσιμο την
αστυνομία τον στρατό την εφορία την εκκλησιαστική εξουσία αφού δεν πιστεύει σε
καμιά «εθνική ενότητα» που είναι το ψωμοτύρι του συστήματος από την εποχή του
Κωλέττη και του Μαυροκορδάτου
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός νοιάζεται για την
καθημερινή λαϊκή πάλη τα συμφέροντα του λαού και όχι της πλουτοκρατίας που χρηματοδοτεί
τα κόμματα της ακροδεξιάς προς όφελος του Διεθνούς Σιωνισμού
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός είναι αυτός που
πολεμήθηκε από την μπουρζουαζία και τα τσιράκια της αφού τόλμησε να πει
αλήθειες να απορρίψει τα ψέματα και να επαναφέρει τον επαναστατικό λόγο σε έναν
«χώρο» προδομένο και διασπασμένο
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός απορρίπτει τον φετιχισμό και
την στείρα προσωπολατρία αφού η Ιδέα είναι ιερή και τα πρόσωπα που την
υπηρετούν απλά τα μέσα
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός ανιχνεύει τους πολιτικούς
μας αντιπάλους κατατάσσοντας τους σύμφωνα με τον βαθμό επικινδυνότητας χωρίς όμως
να ξεχνά ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η αστική δημοκρατία που γεννήθηκε στις
στάχτες της Κύπρου
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός δεν νιώθει την ανάγκη να «σώσει»
τον κόσμο αφού ο σύγχρονος κόσμος είναι η μεγαλύτερη τιμωρία
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός θεωρεί τον Θεό νεκρό και
ξαναβάζει στο βάθρο της πίστης την φύση και την εσωτερική μας δύναμη να
φιλοσοφούμε με το σφυρί
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός δεν θέλει να μόνο τα
Λάβαρα Ψηλά αλλά και τον Ερωτισμό αφού χωρίς αυτόν τα πάντα καταλήγουν άχρωμα
και ανούσια
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός απορρίπτει τις θεωρίες
συνωμοσίας το παραλήρημα των «παραγόντων» την λογοδιάρροια των πολιτικάντηδων
και δίνει τον λόγο στην νεολαία που είναι ο μόνος κριτής και δικαστής
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός ονειρεύεται την στιγμή
που θα περάσει από εθνικό λαϊκό δικαστήριο τους μειοδότες και νάρκισσους του «χώρου»
που ποδηγετούνται από την δεξιά και τους κομματικούς σωλήνες του παρακράτους
Ο δικός μας Εθνικοσοσιαλισμός προδόθηκε μια νύχτα του
Ιούνη του 1934 προκαλώντας ανακοπή στην επανάσταση αλλά επέζησε στις καρδιές αυτών
που δεν ξεχνούν ότι το χρώμα του Σοσιαλισμού είναι Κόκκινο!
Για όλους αυτούς τους λόγους και περισσότερους
οφείλουμε μια νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών από την ανάποδη στην αστική τάξη
την ακροδεξιά και την σάπια κρατική αρχή που μαστιγώνει τις ζωές και τις συνειδήσεις
Celine εναντίον Sartre (μετάφραση: Φραγκίσκος Τεντάλ)
Παλαιότερος σύνδεσμος: Ο Ιούλιος Έβολα για τον Σάρτρ
Λουί-Φερντινάν Σελίν
ΣΤΟΝ ΔΙΑΤΑΡΑΓΜΕΝΟ (1948)
Μετάφραση: Φραγκίσκος Τεντάλ
Δεν διαβάζω πολύ, δεν έχω τον χρόνο. Τόσα χρόνια χαμένα ήδη σε τόση ανοησία και φυλακή! Άλλοι άνθρωποι με πιέζουν, με εγκαλούν, με πρήζουν. Πρέπει οπωσδήποτε, καταπώς φαίνεται, να διαβάσω κάποιου είδους άρθρο, το «Πορτραίτο ενός Αντισημίτη», του Ζαν-Μπατίστ Σαρτρ (Temps Modernes, Δεκέμβριος 1945). Διατρέχω αυτήν τη μακροσκελή εργασία, της ρίχνω μια ματιά, δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή, δεν είναι απολύτως τίποτα, ένα παστίς…κάποιου είδους «à la manière de»…
Αυτός ο μικρούλης Ζ.-Μπ.Σ. έχει διαβάσει τον Ασυλλόγιστο, τον Άνθρωπο που αγαπούσε τις τουλίπες, κτλ… Έχει πάρει το κολάι, εγκλωβίστηκε εκεί μέσα και του είναι αδύνατο να δραπετεύσει… Ακόμα σχολιαρόπαιδο, αυτός ο Ζ.-Μπ.Σ.! Ακόμα με τα παστίς του, με τα «à la manière de»του… Με τον τρόπο του Σελίν, επίσης… και πολλών άλλων… «Πόρνες»,κ.λπ… «Ανταλλακτικά Κεφάλια»… «Μάγια»… Τίποτα σοβαρό, φυσικά. Σέρνονται πίσω από τον κώλο μου, όλοι αυτοί οι μιμητές…Τι μπορώ να κάνω γι’ αυτό; Ασφυκτικοί, μισητοί, κακοφτιαγμένοι, προδότες, μισοί βδέλλες, μισοί σκουλήκια-ταινίες, δε μου κάνουν κάποια τιμή, δε μιλάω ποτέ για εκείνους, αυτό είν’ όλο.
Παιδάκια των σκιών. Ευπρέπεια! Ω, δεν εύχομαι το κακό του μικρούλη Ζ.-Μπ.Σ.! Η μοίρα του εκεί που βρίσκεται είναι ήδη βάρβαρη. Αφού πρόκειται για σχολική εργασία, θα του έβαζα ευχαρίστως ένα εφτά στα είκοσι και η κουβέντα θα τελείωνε εδώ… Αλλά στη σελίδα 462 αυτό το μικρό σκατό με ξαφνιάζει! Α! Το καταραμένο σάπιο κωλοτρυπίδι! Τι τόλμησε να γράψει; «Αν ο Σελίν υποστήριξε τις σοσιαλιστικές θέσεις των Ναζί ήταν επειδή χρηματίστηκε.» Κατά λέξη! Ναι! Αυτό λοιπόν έγραψε αυτό το μικρό σκαθάρι όσο εγώ ήμουν στη φυλακή και κινδύνευα να με κρεμάσουν. Ανάθεμά σε, σκατοκέφαλο μικρό μπαστάρδι, ξεπετάγεσαι απ’ τα κωλομέρια μου για να με βρωμίσεις απ’ έξω! Χέσμα του Κάιν. Τι ακριβώς θέλεις;
Να με δολοφονήσουν! Είναι προφανές! Να! Άσε με να σε συνθλίψω! Ναι!... Κοιτάζω τη φωτογραφία σου, τα μεγάλα μάτια εντόμου… το αγκίστρι… τη γλιτσιασμένη βεντούζα… είν’ ένα σκουλήκι! Τι άλλο θα κατεβάσει η κούτρα του, αυτού του τέρατος, για να με δολοφονήσουν! Μόλις βγήκε από τα σκατά μου και με καταδικάζει! Το καλύτερο είναι πως στην σελίδα 451 έχει το θράσος να μας προειδοποιεί: «Ένας άνθρωπος που το βρίσκει φυσικό να καταγγέλλει τους ανθρώπους δεν μπορεί να έχει τη δική μας αντίληψη περί τιμής, ακόμη κι εκείνους για τους οποίους παρουσιάζεται ως ευεργέτης, δεν τους βλέπει με τα δικά μας μάτια, η γενναιοδωρία του, η ευγένεια του, δεν μοιάζουν με τη δική μας ευγένεια, τη δική μας γενναιοδωρία, δεν μπορεί να εντοπίσει το πάθος.»
Μες στην κωλοτρυπίδα μου, όπου και βρίσκεται, είναι αδύνατο να ζητήσουμε από τον Ζ.-Μπ. Σ. να δει καθαρά ή να εκφραστεί με σαφήνεια, ωστόσο, ο Ζ.-Μπ. Σ. φαίνεται πως έχει προβλέψει τη μοναξιά και τη σκοτεινότητα του πρωκτού μου... ΟΖ.-Μπ. Σ. προφανώς μιλάει για τον εαυτό του όταν γράφει στη σελίδα 451: «Αυτός ο άνθρωπος φοβάται κάθε είδους μοναξιά, τόσο εκείνη της ιδιοφυΐας όσο και εκείνη του δολοφόνου». Ας καταλάβουμε τι σημαίνει αυτό που λέει... Με βάση τις εβδομαδιαίες εφημερίδες, ο Ζ.-Μπ. Σ. βλέπει πλέον τον εαυτό του αποκλειστικά ως ιδιοφυΐα. Σε ό,τι με αφορά, και με βάση τα δικά του κείμενα, είμαι αναγκασμένος να βλέπω τον Ζ.-Μπ. Σ. αποκλειστικά ως δολοφόνο, και ακόμα περισσότερο, ως αιμοσταγή ρουφιάνο, καταραμένο, αποτρόπαιο, πληροφοριοδότη μπελά, γάιδαρο που γυαλίζει το μάτι του.
Τώρα εκτρέπομαι! Δεν κάνει για την ηλικία ή την κατάστασή μου!... Θα έκλεινα εδώ... αηδιασμένος, αυτό είναι όλο... Το ξανασκέφτομαι... Δολοφόνος και ιδιοφυής; Το έχουμε ξαναδεί αυτό… Εξάλλου… Ίσως αυτό να συμβαίνει και με τον Σαρτρ; Δολοφόνος είναι, θα μπορούσε, οπωσδήποτε θα ήθελε να είναι, αλλά ιδιοφυής; Ιδιοφυές κουραδάκι στην κωλοτρυπίδα μου; Χμμ… Αυτό μένει να το δούμε… Ναι, σίγουρα, αυτό θα μπορούσε ν’ ανθίσει… να γίνει γνωστό… αλλά ο Ζ.-Μπ. Σ.; Τα εμβρυακά του μάτια; Οι κακοί μικροπρεπείς ώμοι του; Αυτή η μεγάλη κοιλίτσα... Ταινία, σίγουρα, ταινία στο έντερο, ξέρετε… και φιλόσοφος!... πολλά μαζεύονται... Έπαιξε λίγο εδώ κι εκεί… στο Θέατρο, στην Πόλη, με τη φρίκη της εποχής, με τον πόλεμο, τα βασανιστήρια, τα σίδερα, τη φωτιά.
Αλλά οι καιροί αλλάζουν, και να ’τον που μεγαλώνει, διογκώνεται τρομερά, ο Ζ.-Μπ. Σ.! Δεν μπορεί να ελέγξει πλέον τον εαυτό του... δεν γνωρίζει πια τον εαυτό του... από έμβρυο που είναι τείνει να γίνει πλάσμα… ο κύκλος… βαρέθηκε τα παιχνίδια, την εξαπάτηση… τρέχει πίσω από τις δοκιμασίες, τις πραγματικές δοκιμασίες... τη φυλακή, την εξιλέωση, το ραβδί, και το ραβδί το μεγαλύτερο απ’ όλα τα άλλα: το Παλούκι... Ο Ζ.-Μπ. Σ. γίνεται πεπρωμένο... οι Ερινύες! τέρμα οι μπαγκατέλες... Θέλει να γίνει ένα πραγματικό τέρας! Τώρα φωνάζει στον ντε Γκωλ!
Τι τρόπος! Θέλει να πράξει το ανεπανόρθωτο! Επιμένει! Οι μάγισσες θα τον τρελάνουν, ήρθε να τις πειράξει, δεν θα τον αφήσουν να ξεφύγει... Σκουληκαντέρα, κάλπικος γυρίνος, θα φας τον Μανδραγόρα! Θα προαχθείς σε σούκκουβους! Η αρρώστια του να είσαι καταραμένος εξελίσσεται στον Σαρτρ...Παλιά αρρώστια, τόσο παλιά όσο ο κόσμος, όλη η λογοτεχνία έχει σαπίσει εξαιτίας της... Περίμενε, Ζ.-Μπ.Σ., πριν διαπράξεις την απόλυτη γκάφα! Ψηλάφισε τον εαυτό σου! Συνειδητοποίησε ότι ο τρόμος δεν είναι τίποτα χωρίς το Όνειρο και χωρίς τη Μουσική... Σε βλέπω ξεκάθαρα, ταινία, αλλά όχι κόμπρα, καθόλου κόμπρα... δεν είσαι καλός στο φλάουτο!
Ο Μάκβεθ δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα Γκραν Γκινιόλ, κι αυτό σε κακή μέρα, χωρίς μουσική, χωρίς όνειρο... Είσαι κακός, βρώμικος, αχάριστος, μισητός, γουρουνοκέφαλος, και δεν είναι μόνο αυτό Ζ.-Μπ. Σ.! Αυτό δεν είναι αρκετό... Πρέπει να χορέψεις κι άλλο!... Μπορεί να κάνω λάθος, φυσικά... Δεν θα μπορούσα να ζητήσω περισσότερα... Θα σε χειροκροτήσω όταν τελικά γίνεις ένα πραγματικό τέρας, όταν θα έχεις πληρώσει τις μάγισσες, μ’ ό,τι πρέπει, το σωστό τίμημα, ώστε να σε μεταμορφώσουν, να σε ανθίσουν, σ’ ένα πραγματικό φαινόμενο. Μια ταινία που παίζει φλάουτο.
Με παρακάλεσες πολύ, με παρακάλεσες μέσω του Ντουλέν, μέσω του Ντενοέλ, με ικέτευσες «κάτω απ’ την μπότα» να κατέβω και να σε χειροκροτήσω! Δεν σε βρήκα ούτε χορευτή, ούτε φλαουτίστα, ένα τρομερό βίτσιο κατά τη γνώμη μου, τ’ ομολογώ… Αλλά ας τα ξεχάσουμε όλ’ αυτά! Ας σκεφτούμε μόνο το μέλλον! Φρόντισε οι δαίμονές σου να σου μάθουν φλάουτο! Πάνω απ’ όλα το φλάουτο! Αργότερα τον Σαίξπηρ, λυκειόπαιδο! 3/4 φλάουτο, 1/4 αίμα... 1/4 είναι αρκετό, σε διαβεβαιώνω... αλλά το δικό σου πρώτα! πριν από κάθε άλλο αίμα. Η Αλχημεία έχει τους νόμους της... το «αίμα των άλλων» δεν ευχαριστεί τις Μούσες... Ας σκεφτούμε...Ακόμα κι έτσι έκανες τη μικρή σου επιτυχία στο «Σάρα», κάτω απ’ την Μπότα, με τις Μύγες σου. Γιατί δε σκαρώνεις τρία μικρά νούμερα τώρα, στο πόδι, για την περίσταση, αυθόρμητα, τους Πληροφοριοδότες; Μια μικρή αναδρομική επιθεώρηση...
Θα μπορούσαμε να σε δούμε εκεί αυτοπροσώπως, με τα φιλαράκια σου, να στέλνετε τους απεχθέστατους συναδέλφους σας, τους λεγόμενους «Συνεργάτες» στη φυλακή, στην αγχόνη, στην εξορία…Θα ήταν αυτό αρκετά κωμικό; Εσύ ο ίδιος, φυσικά, με τη δύναμη του κειμένου σου, στον πρωταγωνιστικό ρόλο… μια ταινία κωμωδός και φιλόσοφος… Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς εκατοντάδες θεατρικά πραξικοπήματα, περιπέτειες και φαρσικές ανατροπές κατά την εκτύλιξη ενός τέτοιου παραμυθιού… και μετά, στην τελευταία σκηνή, μία από κείνες τις «Γενικές Σφαγές» που θα συγκλονίσουν, που θα ξεκαρδίσουν ολόκληρη την Ευρώπη! (Καιρός είναι!)Η πιο χαρωπή της δεκαετίας! Θα ζητωκραυγάζουνε κατουρημένοι και στην 500ή παράσταση!... κι ως το υπερπέραν! (Το υπερπέραν! Χι! Χι!)
Η δολοφονία των «Υπογραφόντων», του ενός απ’ τον άλλον!... εσύ απ’ τον Κασού… ο άλλος απ’ τον Ελυάρ! ο παράλλος απ’ τη γυναίκα του και τον Μωριάκ! και ούτω καθεξής μέχρι τον τελευταίο!... Μπορείτε να το φανταστείτε! Η Εκατόμβη της Αποθέωσης! Χωρίς να ξεχνάμε τη σάρκα, φυσικά! Μεγάλη παρέλαση υπέροχων, γυμνών, κουνιστών κοριτσιών…Τζαζ απ’ τους «Οικοδόμους του Τείχους»… «Τ’ αγόρια του Ατλαντικού»…εγγυημένος ανταγωνισμός… και το μεγάλο όργιο των φαντασμάτων σε φωτεινή διπλή έκθεση… 200.000 δολοφονημένοι, κατάδικοι, χολερικοί, ανάξιοι… και ξυρισμένα γυναικεία κεφάλια! και φαραντόλ! Στο περιβόλι τ’ Ουρανού! Χορωδία των «Δήμιων της Νυρεμβέργης»...Και στον τόνο θα συλλαμβάνεις κάτι περισσότερο-απ’την-ύπαρξη, φευγαλέο, σφαγιαστικό… Ατμόσφαιρα συντεθειμένη από λόξυγγες αγωνίας, θορύβους κολικών, λυγμούς, μέταλλα…«Βοήθεια!»... Μουσική υπόκρουση: «Ζήτω η Μηχανή!»… Το βλέπετε;
Και το αποκορύφωμα, στο διάλειμμα: Δημοπρασία χειροπαίδων! και Κυλικείο αίματος. Το απόλυτο φουτουριστικό Μπαρ. Μόνο αληθινό αίμα! στο ποτήρι, ακατέργαστο, πιστοποιημένο απ’ τα νοσοκομεία… απ’ το πρωί! Αίμα αορτής, αίμα εμβρύου, αίμα υμένων, αίμα εκτελεσμένων!... Για όλα τα γούστα! Α! τι μέλλον για τον Ζ.-Μπ. Σ.! Πόσο θαυμάσιος θα είσαι όταν ανθίσεις ως Πραγματικό Τέρας! Μπορώ ήδη να σε δω να βγαίνεις απ’ τα περιττώματα, ήδη να παίζεις φλάουτο, πραγματικό μικρό φλάουτο! απόλαυση!... ήδη σχεδόν ένας πραγματικός μικρός καλλιτέχνης! Αναθεματισμένε Ζ.-Μπ. Σ.
Λ.-Φ. Σελίν.
Kamikaze: από το το βιβλίο του μακαρίτη Δημήτρη Σούτζου "Εθνικιστικά κείμενα και πατριωτικοί στίχοι μισού αιώνα", "ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ", 1989.
.jfif)
Μεταφορά: Κώστας Τάταρης
Γλυκά ας ηχήσει τώρα ακόμα ένα χάϊ- κάϊ.
Κι ελάτε γκέισες τρελά ν' αγκαλιαστούμε.
Είναι η στερνή τούτη νυχτιά του Σαμουράι.
Οι ώρες γρήγορα κυλήσαν κι ας βιαστούμε.
Στο Φούζι- Γιάμα νάτος ο ήλιος πια χαράζει.
Της Ηδονής την πλάνα μέθη πια ας χωριστούμε.
Σε λίγην ώρα ξεκινούν τα καμικάζι...
Φρεσκολουσμένα στης αυγής την ηλιαχτίδα.
Φωνή αδυσώπητη το δρόμο τους προστάζει!
Ο Θάνατος μας είναι η μόνη μας ελπίδα.
"Παντοζάι Ντιπόν" (ψηλά οι Πρόγονοί μας θωρούνε)
Για το Μικάδο μας Εμπρός ! Για την Πατρίδα !
Καινούργιοι πρόγονοι σε λίγο θα φανούνε
όταν με τέλος τιμημένο θε να κλείσει
αυτή η ζωή μας κι όταν "Ήρωες" μας πούνε.
Όταν καθένας μας με λύσσα θα χιμήξει
κάτω στις θάλασσες εκεί τις αφρισμένες
με ορμή τ' ατσάλινα τα κάστρα να γκρεμίσει.
Και με τις στάχτες μας , μετά, τις τιμημένες,
αν μεσ΄ τα κύματα τον τάφο μας δε βρούμε.
Γάμους θα κάνουνε Ιερούς, αγνές παρθένες.
Φέρτε κλωνάρια κερασιάς...σάκε να πιούμε
και το στερνό μας ας τ' ακούσουμε χάϊ- κάϊ
τέλειωσε η νύχτα...κι άλλη νύχτα δεν θα ζούμε.
(Υπέροχο ποίημα από άγνωστο Σαμουράϊ πριν από τη τελευταία πτήση...)
Spengler, Mussolini και τα «Aποφασιστικά χρόνια» (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)
Στο σημερινό άρθρο, σας παρουσιάζω μια σύντομη κριτική που γράφτηκε από τον Benito Mussolini, στις στήλες του εντύπου “Il Popolo d’Italia» τον Δεκέμβριο του 1933, σχετικά με το “Jahre der Entscheidung” (“Αποφασιστικά Χρόνια”) του Spengler, που κυκλοφόρησε εκείνη τη χρονιά στη Γερμανία και το οποίο ο Duce – που ως γνωστόν, γνώριζε πολύ καλά γερμανικά – είχε την ευκαιρία να διαβάσει στην πρωτότυπη γλώσσα.
Ο Mussolini, με το τυπικά δημοσιογραφικό του ύφος, προτείνει με τις στεγνές, συνοπτικές και ουσιαστικές ρήσεις του, έναν γρήγορο αλλά ξεκάθαρο σχολιασμό στο πρώτο μέρος του έργου του Spengler, καλώντας τον καθηγητή Vittorio Beonio Brocchieri του Πανεπιστημίου της Παβίας, διάσημο Γερμανιστή, να μεταφράσει το έργο.
Στη συνέχεια σας παραθέτω ένα απόσπασμα από το “Η υποδοχή του Spengler στην Ιταλία”, ένα εισαγωγικό δοκίμιο για το βιβλίο “Η παρακμή της Δύσης”, γραμμένο από την καθηγήτρια Margherita Cottone, μια εξαιρετική ερευνήτρια εκείνη την εποχή, που μας βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα τη σχέση μεταξύ του Duce και του Oswald Spengler, μεταξύ του τέλους της δεκαετίας του ’20 και των αρχών του ’30
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
Drieu la Rochelle, “Μυστικά διηγήματα, ημερολόγιο 1944-1945” (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)
για να το παραγγείλετε στον σύνδεσμο εδώ ...
Δεν είναι πιστός στην ζωή ο Drieu, άβολος, ενοχλημένος, αηδιασμένος, απογοητευμένος από τη μικρότητα του μέτριου, από τη ματαιοδοξία των πραγμάτων που τον πιάνει από το λαιμό και τον κάνει να λαχανιάζει, αφού ακόμη και στο πρώτο από αυτά τα κείμενα λέει την αληθινή του εμμονή που δεν τον εγκατέλειψε ποτέ, αυτή της αυτοκτονίας.
Στο σημερινό άρθρο, σας παραθέτω σε μετάφραση μου, αποσπάσματα από το βιβλίο “Μυστικά διηγήματα, ημερολόγιο 1944-1945”, που αποτελεί κάτι σαν συμπλήρωμα στο “Ημερολόγιο” του συγγραφέα.
Γράφτηκε λίγο πριν αυτοκτονήσει, έχω αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα λεπτομέρειες. Επίσης με αυτό το βιβλίο, κάποιος μπορεί να γνωρίσει καλύτερα το Drieu, μέσα από τον πόλεμο στην Ευρώπη και το αποτέλεσμα που φαινόταν ήδη να έρχεται …
Κάποια από τα αποσπάσματα τα έχω περιλάβει στο δικό μου βιβλίο “Drieu la Rochelle, Ιδέες για μια Επανάσταση των Ευρωπαίων”, από τις εκδόσεις Λόγχη.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Pino Rauti - Ο φιλελεύθερος καπιταλισμός σκοτώνει την ψυχή των λαών
"Όταν λέμε ότι ο καπιταλισµός επεβλήθη στον κομμουνισμό, λέμε στην πραγµατικότητα ότι οι εμπορικές τεχνικές απεκαλύφθησαν πιο αποτελεσµατικές από τις µαρξιστικές μεθόδους για την πραγματοποίηση μίας κοινωνίας καθαρώς υλιστικής.
Αυτή η νίκη δεν είναι λοιπόν παρά η νίκη ενός συστήµατος βιοµηχανικού και εμπορικού. Δεν είναι η νίκη των πολιτισμών και των λαών. Όμως, είμαι από εκείνους πού πιστεύουν ότι η Ψυχή των λαών είναι πιο σηµαντική από την υλική άνεση.
Ο καπιταλισμός σκοτώνει την Ψυχή των λαών. Πραγματοποιεί µία λεηλάτηση της γης, όπως ο κόσμος δεν την γνώρισε ποτέ. Είναι ένας μηχανισμός δαιµόνιος.
Γι' αυτό εμείς πιστεύουμε ότι η Ευρώπη πρέπει να διακόψει µε το δυτικό σύστηµα το οποίο ταυτίζεται όλο και περισσότερο µόνο με την κοινωνία της καταναλώσεως, και ότι πρέπει να καταγγείλει τον αμερικανικό πολιτιστικό ιμπεριαλισμό πού προκαλεί στην Ιταλία, όπως και αλλού φαινόμενα εκριζώσεως και διαβρώσεως της ιστορικής µνήµης.
Τόσο καιρό που o κομμουνισµός και ο καπιταλισμός αντιμετώπιζαν ο ένας τον άλλον, φιλοδοξούσαµε να αποτελέσουμε μια τρίτη δύναμη. Όμως τώρα δεν είμαστε πια η τρίτη δύναμις, είμαστε η δεύτερη!
Έχουμε αναλάβει έναν πόλεμο χωρίς έλεος ενάντια στην κοινωνία της καταναλώσεως. Είμαστε η αληθινή κοινωνική αμφισβήτησις της εμπορικής παγκοσµιότητος, η αληθινή εναλλακτική στον φιλελεύθερο καπιταλισμό"
Pump the iron: Η σωματοδομή μέσα από την ματιά ενός εθνικοεπαναστάτη
γράφει ο Στάθης Μαυρολέων
Στον σύγχρονο κόσμο υπάρχει ένας παράξενος ψυχικός
δυισμός, ο οποίος μετατρέπει τον άνθρωπο σε μια ελαττωματική αλγοριθμική μάζα
που επιδιώκει το εφήμερο. Ταυτόχρονα όμως υπάρχει και μια μερίδα ανδρών που
επιδιώκει να ξεγελάσει το Matrix ούτως ώστε να αγγίξει το τέλειο γύρω από το
κομμάτι της ξεχωριστής προσωπικότητας μέσα στον κόσμο της καπιταλιστικής
κατανάλωσης που αδρανοποιεί τους ανθρώπους. Άλλοι το επιδιώκουν στις
πεζοπορίες, άλλοι στις πολεμικές τέχνες και άλλοι στην ανάγνωση βιβλίων
συνδυάζοντας το με τα δύο προηγούμενα.
Αλλά για να αποφύγουμε την λεξηθυρία όπως έλεγε και ο
Ευάγγελος Λεμπέσης ας μπούμε στο θέμα μας.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια τάση γύρω από το
ταξίδι της σωματοδομής σε ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας (υπό διαφορετικό πρίσμα)
το οποίο σπάει τα στεγανά του εύκολου στόχου και κυρίως της παθητικής
κοινωνίας. Ο νέος που επιλέγει το συγκεκριμένο life style είναι αυτός που
σιχάθηκε την ζωούλα του υπαλλήλου με την κοιλίτσα και τις placebo υποχρεώσεις
της καταναλωτικής κοινωνίας με αποτέλεσμα να θέλει να γίνει η καλύτερη εκδοχή
του εαυτού του.
Διαλέγει να ανήκει σε μια κοινότητα ανδρών που έχουν ως
στόχο και υποκείμενο στην προσωπική τους ιστορία την προσπάθεια και την
πειθαρχία γύρω από το βέλτιστο αποτέλεσμα και αυτό είναι παρήγορο σε μια εποχή
που προτάσσει την μαλθακότητα και επικροτεί την ελάσσονα προσπάθεια. Η
γυμναστική είναι μια στάση ζωής που ενθαρρύνει την πειθαρχία και το βασικότερο
διαχωρίζει το άτομο από το πλήθος.
Ο Ιάπωνας εθνικιστής και λογοτέχνης Γιούκιο Μισίμα στο
αυτοβιογραφικό του έργο Sun and Steel περιγράφει την σχέση του με το
bodybuilding και τις πολεμικές τέχνες και εκεί που καταλήγει είναι πως ένας
άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να αφήνεται στο έλεος του χρόνου. Συνεπώς η αέναη μάχη
μεταξύ θέλησης και χρόνου είναι ισάξια με το Ηρακλείτιο ρητό το ''Είναι και το
Γίγνεσθαι''.
Σαφώς και όσοι γυμνάζονται δεν το βλέπουν όλοι έτσι,
όμως υποσυνείδητα αυτή η κοσμοθεωρία επικρατεί σε όσους έχουν πεισθεί πως το
σώμα μας είναι ένας ναός που οφείλουμε να τον σεβόμαστε και να τον προσέχουμε.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που όλα αυτά τα χρόνια τα
στερεότυπα γύρω από τους γυμναστηριακούς τα έχουν προωθήσει τόσο οι αριστεροί,
τροτσκιστικής προελεύσεως ως επί το πλείστον, αλλά και οι wanna be
επιχειρηματίες που σωματικά θυμίζουν κάτι γκροτέσκα έργα της Αναγέννησης.
Μερικά από αυτά τα στερεότυπα είναι τα εξής: όσοι γυμνάζονται είναι ηλίθιοι,
αυτοί που σηκώνουν βάρη είναι κομπλεξικοί και το αποκορύφωμα είναι το σχόλιο
για το μικρό ανδρικό μόριο σε όσους
διαθέτουν μύες. Σχόλια που αν τα έκανε ένας γυμνασμένος άνθρωπος για κάποιον
αγύμναστο η αντίπερα πλευρά θα ωρυόταν.
Όμως επειδή κατά Karl Jung ''η ψυχολογία του
ασυνείδητου προσδιορίζει το συνειδητό'' το μίσος όλων αυτών για τους ανθρώπους
που επιδιώκουν το βέλτιστο σωματικό αποτέλεσμα είναι στην πραγματικότητα μια
πνευματική μάχη ιδεών, καθώς πολεμάει η αδράνεια με την προσπάθεια και η
μαλθακότητα με την θέληση. Στην ουσία όλοι αυτοί οι επικριτές δεν μπορούν να
διαχειριστούν πως κάποιος μπορεί να είναι πιο ισχυρός και υποσυνείδητα
καταρρέει ο κόσμος τους γύρω από την υποτιθέμενη ''ισότητα'' που έχουν φτιάξει
στο μυαλό τους.
Ένας εθνικοεπαναστάτης οφείλει να γυμνάζει το σώμα του
διότι για αυτόν είναι εσωτερική υπόθεση και όχι εξωτερική. Ένας
εθνικοεπαναστάτης δεν ζηλεύει τα εξώφυλλα του Down Town και λοιπών εκφυλισμένων
περιοδικών. Η επιδίωξη του είναι η contrapposto φιλοσοφία γύρω από την τεμπελιά
και την παθητικότητα. Η αποστολή του είναι να ξεχωρίζει και να δίνει το κίνητρο
σε ανθρώπους να ακολουθήσουν τον κόσμο της βελτίωσης με αρχικό πεδίο το σώμα
μας που είναι το εργαλείο για μια ποιοτική ζωή.
Το γυμναστήριο και τα βάρη είναι η αρχή για μια
δομημένη ζωή. Το πρωινό ξύπνημα, η διατροφή και το ορατό αποτέλεσμα πείθουν τον
άνθρωπο πως αν δεν αλλάζουν όλα σίγουρα αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι η
αντίληψη σου γύρω από την ζωή και σίγουρα το σώμα σου το οποίο το προπονείς όχι
μόνο για αισθητικούς λόγους αλλά και για να είναι ανθεκτικό σε οποιαδήποτε
πρόκληση. Ένα παλιό ρητό λέει '' αν θέλει η ψυχή το σώμα
ακολουθεί '' και επειδή κατά Πλάτωνα είμαστε όντα ψυχοσωματικά η ρήση αυτή
είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.
Ο Πλάτωνας φερειπείν φιλοσοφούσε, όταν όμως δεν το
έκανε αυτό περνούσε τον χρόνο του στην παλαίστρα. Ο Ξενοφών μπορεί να έγραψε το
Κύρου Ανάβασις όμως ήταν στρατιωτικός και αυτό αποδεικνύει πως καμία θεωρία δεν
είναι υπεράνω της δύναμης, αντιθέτως η οποιαδήποτε θεωρία προκύπτει από την
παραγωγή έπους που οφείλεται σε δυνατούς άνδρες.
Επειδή όμως τίποτα δεν είναι τυχαίο και όλα πηγάζουν
από κάπου, η πλειοψηφία των νέων που διαθέτουν εθνικιστικές, ταυτοτικές και
εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες ανήκουν στην κατηγορία που περιγράφουμε ενώ στην αντίπερα
όχθη του κουλτουλιάρικου μαρξισμού και του νέο φιλελευθερισμού βλέπουμε πως η
πλειοψηφία είναι μια μίξη σωματικά ηττημένων και συνειδησιακά αλλοτριωμένων. Ο
λόγος απλός, τα άτομα αυτά έχουν δεχθεί την ήττα τους και δικαιολογούν αυτή
τους την ήττα με θεωρήματα που θα ζήλευε και ο τελευταίος δικαιωματιστής, ενώ η
νεολαία που μάχεται και διαχωρίζει την θέση της από τον συρφετό έχει επιλέξει
την πειθαρχία, τον αθλητισμό και την υγιεινή ζωή. Άλλωστε το έθνος είναι ένα
ζήτημα βιολογικό και ένα έθνος είναι
υγιές όταν κάνει και τις σωστές επιλογές ούτως ώστε να ανταποκριθεί στους
φυσικούς νόμους.
Ως ακροτελεύτιο θα χρησιμοποιήσουμε την ρήση του Bodybuilder και λογοτέχνη εθνικιστή Γιούκιο Μισίμα από το έργο του ''Αφηνιασμένα Άλογα'' ένα απόσπασμα που εξυμνεί το γερό σώμα ακόμα κι όταν το άτομο επιλέγει τον ηρωικό θάνατο του.
''Έχει πολλή ώρα μέχρι να βγει ο ήλιος μονολόγησε ο
Ισάο. Δεν μπορώ να περιμένω, δεν υπάρχει λαμπερός δίσκος που ν'ανατέλλει. Δεν
υπάρχει κάποιο αρχοντικό πεύκο να με σκεπάσει με τον ίσκιο του. Ούτε θάλασσα να
αστράφτει. Αμέσως μετά με μια δυνατή κίνηση έμπηξε την λεπίδα στο στομάχι του.
Ακριβώς την στιγμή που η λεπίδα έσκιζε την σάρκα του, ο λαμπερός δίσκος του
ήλιου τινάχτηκε ψηλά κι έγινε συντρίμμια πίσω από τα βλέφαρα του.''
Τα «Τέρατα του Ανατολικού Μετώπου» ένα πολύ διαφορετικό κόμικ (του Γιώργου Μάστορα)
του Γιώργου Μάστορα
Αν και η «πολιτική ορθότητα» κυριαρχεί στις εικονογραφημένες ιστορίες δράσης και φαντασίας (κόμικς), εντούτοις, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Μια απ’ αυτές είναι και το «Fiends of the Eastern Front» (Τέρατα του Ανατολικού Μετώπου).
Πρόκειται για ένα πραγματικά εξαιρετικό κόμικ, το οποίο εμπνεύστηκε ο γεννημένος το 1974 Βρετανός (Σκωτσέζος) συγγραφέας Gerry Finlay-Day και μετουσίωσε σε εικόνες ο Ισπανός καλλιτέχνης Carlos Ezquerra (1947-2018).
Η πρωτότυπη αυτή ιστορία δημοσιεύθηκε στο εβδομαδιαίο νεολαιίστικο αγγλικό περιοδικό «2000 AD» (της εταιρείας «I.P.C») σε 10 συνέχειες (τεύχη 152-161, Φεβρουάριος – Απρίλιος 1980), ενώ στην Ελλάδα αναδημοσιεύθηκε (υπό τον τίτλο «Τέρατα του Μετώπου») 2 χρόνια αργότερα, στο περιοδικό «το Αγόρι» (Τεύχη 264-273, 4 Ιουνίου 1982-6 Αυγούστου 1982).
Αποτελεί έναν τέλειο συνδυασμό πολεμικής περιπέτειας με στοιχεία υπερφυσικού τρόμου και θεωρείται από τις αρτιότερες δημιουργίες στο είδος του.
Το ξεχασμένο ημερολόγιο
Η υπόθεση ξεκινά στην σημερινή εποχή (Φθινόπωρο 1980), στον Βρετανικό τομέα του Δυτικού Βερολίνου, με την ανακάλυψη του σκελετού ενός Γερμανού Στρατιώτη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, του Hans Schmitt, αλλά και του ημερολογίου του, στο οποίο ξεδιπλώνεται μια ανεπανάληπτα ανατριχιαστική ιστορία.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
«Ο Τεκτονισμός και η πνευματική προετοιμασία των επαναστάσεων», του Julius Evola (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)
Θα κάνουμε μαζί μια βουτιά στο μακρινό παρελθόν, με οδηγό τον βαρόνο, για να κατανοήσουμε το παρών και την δυστοπική του κατάσταση. Αυτό το άρθρο που ακολουθεί, εμφανίστηκε στο «La Vita Italiana» το 1940, λίγες εβδομάδες μετά την είσοδο της Ιταλίας στον πόλεμο.
Ο Evola εξέτασε ένα σημαντικό βιβλίο του ιστορικού Bernard Faÿ, “ο Ελευθεροτεκτονισμός και η πνευματική επανάσταση του δέκατου όγδοου αιώνα”, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη Γαλλία το 1935 και στην Ιταλία την άνοιξη -καλοκαίρι του 1940.
Ο Evola μας εξηγεί με τον σύνθετο τρόπο του, πώς και γιατί προέκυψε η Γαλλική Επανάσταση και πώς, γενικότερα, πίσω από όλες τις μεγάλες μαζικές ανατρεπτικές επαναστάσεις της ιστορίας, που σημάδεψαν και συνεχίζουν να σηματοδοτούν την φθίνουσα παραβολή της ανθρωπότητας, λειτουργούν ορισμένες αρνητικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου του «θεωρητικού» Τεκτονισμού, εκφυλισμός του αρχαίου «λειτουργικού» Τεκτονισμού, ένα αρχικά παραδοσιακό σώμα.
Το άρθρο είναι πολύ ενδιαφέρον και σας το παραθέτω ολόκληρο ώστε να μην κόψω την μελέτη του.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
«Η Φύση και ο Ρόλος του Νεοφασισμού»: Μία κριτική του «αριστερού φασισμού» στην μεταπολεμική Ιταλική Δεξιά
.png)
Μετάφραση για τον «Μαύρο Κρίνο»: Μαυρομετωπίτης
Ο Gazpare Ferretti Fantauzzi ήταν βετεράνος πολεμιστής της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας (RSI) και διετέλεσε ως Πρόεδρος της Εθνικής Ομοσπονδίας Μαχητών της RSI. Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Avanguardia» τον Ιούνιο του 2002.
Ο σύντροφος Gazpare Ferretti Fantauzzi δεν βρίσκεται πιά ανάμεσα μας. Ήταν επικεφαλής της Εθνικής Ομοσπονδίας Μαχητών της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας, πολιτικός φρουρός της κοινωνικής και επαναστατικής, αντιπλουτοκρατικής και αντιμασονικής ουσίας του Φασισμού. Ο θάνατος του αποτελεί σοβαρή πολιτική και ανθρώπινη απώλεια για όσους σήμερα παλεύουν ενάντια στους ίδιους θανάσιμους εχθρούς που επιθυμούσαν την στρατιωτική ήττα του Ευρωπαϊκού Φασισμού.
Θέλουμε να θυμηθούμε τον σύντροφο Gaspare δημοσιεύοντας την ομιλία με την οποία ανοίξει τις εργασίες του το συνέδριο «Επαναστατική Εναλλακτική στο Σύστημα» που πραγματοποιήθηκε την περασμένη 26η Μαΐου στην Civita Castellana. Θα είναι πάντα δίπλα μας και θα παλεύει μαζί μας! Ο δρόμος που χαράξαμε μαζί είναι αυτός που θα μας οδηγήσει στη νίκη!
ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ GAZPARE FERRETTI FANTAUZZI ΠΑΡΩΝ!
Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να εκπληρώσω το καθήκον μου να είμαι σήμερα μαζί σας. Ωστόσο θα ήθελα να σας εκφράσω τις σκέψεις της FNCRSI σχετικά με την τρέχουσα πολιτική κατάσταση και μαζί να εκφράσω την ελπίδα ότι μπορείτε να ξεκαθαρίσετε με διαύγεια τους λόγους της συμπόρευσης σας, ενόψει αυτής της μάχης που δεν θα είναι ούτε σύντομη, ούτε εύκολη.
Για να έχουμε ξεκάθαρες βάσεις για το μέλλον, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τρείς θεμελιώδεις παράγοντες από το παρελθόν.
1) Η λεγόμενη «δημοκρατία» γεννήθηκε μέσα από την αντίσταση που ξεκίνησε πριν τον εμφύλιο.
2) «Όταν η νέα αντιφασιστική νομενκλατούρα επέστρεψε στην Ιταλία, θεσπίστηκε μία μυστική συμφωνία: οι Ιταλοί θα δέχονταν να κυβερνηθούν από μία νέα πολιτική τάξη, που δεν θα τους ζητούσε να λογοδοτήσουν για το πως έζησαν την Εικοσαετία (1922-1942). Αυτή η συμφωνία ήταν επωφελής για πολλούς επιφανείς αντιφασίστες, καθώς δεν θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με τις ευθύνες της περιόδου 1922 - 1942 και μαζί την ενθουσιώδη προσκόλληση που έδειξαν στον φασισμό...»
3) Οι Ιταλοί διακατέχονται από την ηλιθιότητα να θέλουν να χτίσουν το έθνος τους με τύπους σαν τον Μπαντόλιο που το 1944 δήλωνε σε έναν Άγγλο δημοσιογράφο: «Ούτε ο βασιλιάς, ούτε εγώ, έχουμε επέμβει ποτέ στους συμμάχους για να μειώσουν τους βομβαρδισμούς τους. Όσο περισσότερο βομβαρδίζονταν οι Ιταλοί από τους συμμάχους, τόσο περισσότερο θα μισούσαν τους Γερμανούς» (R. Zangrandi, «1943: 8 Σεπτεμβρίου», Feltrinelli, Μιλάνο 1967).
Η πρώτη κυβέρνηση συνασπισμού που γεννήθηκε από την απομάκρυνση του Μπαντόλιο, ορίστηκε από τον Τσόρτσιλ ως «μία συμμορία εξαιρετικά ανάξια εμπιστοσύνης», ενώ οι Ιταλοί, δεδομένης της παρουσίας σε αυτήν πολιτικά απαξιωμένων προσώπων (Ορλάντο - Νίτι - Μπονόμι) έβλεπαν σε αυτή την σαρκαστική εκταφή του ONB (Opera Nazionale Balilla) που υπήρξε ο πιο ευεργετικός και αποτελεσματικός θεσμός του φασιστικού καθεστώτος. Στη συνέχεια τόσο οι αριστεροί, όσο και οι δεξιοί προσποιούνταν ότι πολεμούσαν το σύστημα από τα σπλάχνα του οποίου είχαν γεννηθεί.
ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ
Η φύση και η λειτουργία των φαινομένων, των γεγονότων, των πραγμάτων, κλπ είναι έννοιες που συνδέονται με μία αμοιβαία εξαρτημένη σχέση. Αυτό που θα μπορούσε να πεί κανείς officium presupponit naturam.
Τα εθνικά και ξένα αντικομμουνιστικά κέντρα προσποιήθηκαν ότι δεν κατάλαβαν το αληθινό νόημα της λεγόμενης Καμπής του Σαλέρνο, που επιβλήθηκε πλήρως από τον Στάλιν στο πλαίσιο της νέας σοβιετικής στρατηγικής με στόχο την ταυτόχρονη εμπλοκή των ιταλικών, γαλλικών και ανατολικοευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων. Μόνο η Γιουγκοσλαβία έμεινε εκτός.
Στην Ιταλία ο αντικομμουνιστικός μηχανισμός τελειοποιήθηκε με την δημιουργία του MSI, με πρωταρχικό στόχο να συγκεντρώσει τους «ρεπουμπλικάνους φασίστες», κυρίως τους νέους, έξυπνους και πρόθυμους για εκδίκηση, να τους ελέγξει και εν συνεχεία να τους εξουδετερώσει και να τους εκμεταλλευτεί για χάρη του ατλαντικού καθεστώτος. Όλα αυτά με την υποχρέωση να καταγγείλει τα «επικίνδυνα περιθωριακά στοιχεία» του νεοφασισμού. Αυτό αποδεικνύεται από την ιστορία του σύγχρονου FAR (Fasci di Azione Rivoluzionaria), την καταγγελία του στην αστυνομία και την συνακόλουθη δίκη.
Δεν άργησε να συνειδητοποιηθεί ότι υπήρχε μία μυρωδιά «σαπίλας» γύρω από την ηγεσία του MSI, η πολιτική της οποίας αποκαλύφθηκε ως εντελώς αντιφασιστική και σαφώς αντίθετη με τις προθέσεις των πρώτων οπαδών του Κινήματος, πολλοί από τους οποίους αποστασιοποιήθηκαν με την ελπίδα να πετύχουν καλύτερα πράγματα έξω από αυτό. Εν τέλει γνώρισαν μόνο τον εξοστρακισμό και τις καταγγελίες.
Αλλά είναι κατανοητό ότι όσοι παρέμειναν στο MSI και του έδιναν την ψήφο τους για περίπου 50 χρόνια δεν κατάλαβαν πραγματικά ότι η σύνδεση με τους μοναρχικούς, η προσχώρηση στο Ατλαντικό Σύμφωνο και το ΝΑΤΟ, η υποστήριξη της καπιταλιστικής βιομηχανίας, η υποστήριξη του Ισραήλ εναντίον του Νάσερ και των Παλαιστινίων, η αποθέωση του Ντε Γκώλ, της Δύσης, των ΗΠΑ, του Ίαν Σμίθ, της Νότιας Αφρικής που συμμάχησε με το Ισραήλ, της Γαλλικής Αλγερίας, των Ελλήνων συνταγματαρχών και των Τούρκων στρατηγών, κλπ, κλπ ήταν απολύτως αντίθετες με τις πολιτικές που υποστήριζε ο Μουσολίνι και ο αυθεντικός φασισμός.
Οι «εκατόνταρχοι του Ισραήλ» (όπως τους ορίσαμε) υποσχέθηκαν να χτίσουν οδοφράγματα σε περίπτωση που ο Καντάφι ερχόταν στην Ιταλία (επειδή είχε διώξει 30.000 φιλοϊσραηλινούς Ιταλούς, μαζί και πολλούς Εβραίους της Λιβύης) αλλά όταν ήρθε ο δολοφόνος Τίτο (που έσφαξε χιλιάδες και έδιωξε 35.000 από τα ιταλικά εδάφη) δεν κούνησαν το δάχτυλο τους.
Χρόνια νωρίτερα είχαν χειροκροτήσει τον απαίσιο Αλμιράντε, όταν από μία αντικομμουνιστική και φιλοαμερικανική προοπτική, δήλωσε ότι «σε αυτή την κατάσταση δεν είναι δυνατόν να γίνει διάκριση μεταξύ πολιτικών και στρατιωτικών μέτρων. Η τελευταία ελπίδα για την Ιταλία είναι μία λύση στα πρότυπα της Ελλάδος» (σσ. εννοεί την Χούντα των Συνταγματαρχών).
ΤΑ ΚΑΚΑ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ
Ο λεγόμενος «νεοφασισμός» είναι ένα κακό που πλήττει ορισμένους οπορτουνιστές και μία μεγάλη μάζα υποκειμένων που έχουν αποκηρύξει στην ουσία τον φασισμό, αλλά δεν έχουν το θάρρος να το κάνουν ρητά και επίσημα, προφανώς για να μην εμφανιστούν ως προδότες της Ιδέας (βλ. σελ. π.χ. ΑΝ). Είναι ένα σύνδρομο, παρόμοιο με τον αναλφαβητισμό, που πλήττει όσους, παρά το γεγονός ότι έχουν μάθει την ορθοδοξία - ως σύστημα σκέψης συμβατό με ένα δεδομένο πολιτικό δόγμα - έχουν κατανοήσει και βιώσει μόνο την ορθοπραξία της ορθοδοξίας.
Μπορεί όμως να υπάρξει και παραποίηση, αφού λόγω του προβλήματος της αντίθεσης μεταξύ θεωρίας και πράξης, δίνεται μεγαλύτερος χώρος στην πράξη ως κριτήριο αλήθειας. Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο φασισμός, ενώ δεν εγκατέλειψε ποτέ τη δογματική ορθοδοξία, δυστυχώς ευνόησε την τάση προς αυτή την απόκλιση, κυρίως μέσω της υπερβολικής εξύψωσης του βολονταρισμού, αν και αυτό έγινε με την αξιέπαινη πρόθεση να προσελκύσει στις τάξεις του εκείνους τους αξιόλογους ανθρώπους που για διάφορους λόγους έμειναν αδρανείς.
Ο Φασισμός προϋποθέτει να παραμένετε απρόσβλητοι από οποιαδήποτε ασθένεια - και να το έχετε αυτό υπόψη σας όταν ρωτάτε τον εαυτό σας «γιατί πολεμώ;» - προϋποθέτει αξιώνει και απαιτεί να είστε «ένα Τάγμα Πιστών και Αγωνιστών!».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-wzor.jpg)
