Το πάθος για τον Che (που διάβαζε Jose Antonio) του αντικομφορμιστικού χώρου (μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

 

Ο Che Guevara για τον Φασισμό

τoυ Giorgio Mari (Barbadillo.it)

Αναφέρω πρώτα, ότι σε αυτό το άρθρο θα χρησιμοποιήσουμε τη λέξη «δεξιά» αποκλειστικά και μόνο εννοούμενη ως «κοινωνική δεξιά». Ξανακοιτάζοντας επιπόλαια στο διαδίκτυο κάποιες αφίσες που έχουν φτιάξει οι ακτιβιστές του κόσμου μας, προς τιμήν του Che  Guevara, δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τις διαμάχες που προκάλεσαν από τη μια πλευρά της πολιτικής στην άλλη.

Αδικαιολόγητη και άτοπη διαμάχη, που ίσως προκλήθηκε από την έλλειψη γνώσης του ιδεολογικού σύμπαντος μας. Ήδη ο δημοσιογράφος Mario La Ferla, του περιοδικού “L'Espresso”, στο βιβλίο του "L'altro Che" (Ο άλλος Che) περιγράφει με καλά λόγια τον θαυμασμό που τρέφουν οι «ριζοσπάστες δεξιοί»  ακριβώς για τον Διοικητή. Μια αγάπη γνήσια, ειλικρινής, χωρίς προσχήματα. 

Το 1961, το τότε FUAN, η πανεπιστημιακή οργάνωση του MSI (του Ιταλικού νεοφασιστικού κινήματος), αποφάσισε να αποτίσει φόρο τιμής στον «αντάρτη», κατά τη διάρκεια της κατάληψης στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας. Μετά το θάνατο του Guevara, στις 9 Οκτωβρίου του 1967, οι πρώτοι που τίμησαν τον χαρακτήρα αυτόν ήταν οι καλλιτέχνες του “Bagaglino”, ενός καμπαρέ της «δεξιάς», που συνέθεσαν τη μπαλάντα "Addio Che" σε δίσκο 45 στροφών.

Και πως να μην αναφέρουμε όλα εκείνα τα παλλόμενους και μεγάλα μυαλά, της πλευρά μας, που του «τραγουδούσαν τα εύσημα»; Εγκέφαλοι του διαμετρήματος του Jean Thiriart, του ιδρυτή της “Jeune Europe”, του Alain de Benoist ή του Jean Cau, συγγραφέα του βιβλίου “Une passion pour El Che”. Για να μείνουμε στο σπίτι μας, σίγουρα έρχεται στο μυαλό ο καθηγητής Franco Cardini, πάντα παραμυθένιος, ο οποίος σε μια ανοιχτή επιστολή του εκφράστηκε για τον Castro και την κουβανική επανάσταση με τρόπο που ... διαβάζοντας το απλά σε μαγεύει.

«Η επανάσταση ήταν εθνικό και λαϊκό «πράγμα». Στην Κούβα, όπου πήγα, έβλεπα συχνά με τα μάτια μου το μότο «Patria o muerte. Το νησί είναι ένα πραγματικό εργαστήριο πατριωτικού σοσιαλισμού. Μόνο αργότερα, αναγκασμένη από την ασφυκτική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, η επαναστατική ηγεσία χρειάστηκε να αναζητήσει υποστήριξη στο σοβιετικό στρατόπεδο. Μεταξύ άλλων, με ένα είδος «αδέσμευτου» τρίτου δρόμου σε έναν κόσμο χωρισμένο σε δύο μπλοκ. Μια Realpolitik». 

Για να μείνουμε μεταξύ του ιδανικού πεδίου και της πραγματικής πολιτικής, αξίζει επίσης να θυμηθούμε τη σταθερή και ακλόνητη φιλία που συνέδεσε τον «Ernesto» με τον Peròn, που θεωρείται ο τελευταίος πολιτικός της κοινοτικής «δεξιάς». Δεν είναι μυστήριο ότι οι δυο τους συναντήθηκαν στην Ισπανία του Φράνκο, με την έγκριση του “Caudillo”.

Για όλα αυτά, πιστεύω ότι οι πολεμικές που διαχέονται τακτικά σε μια «δεξιά», που «χαιρετίζει» με την κακή έννοια τον Ernesto Guevara, είναι άτοπες. Οι ακτιβιστές  μας το έκαναν πάντα με τρόπο σωστό. Ανήκε τελικά ο Guevara  στο σύμπαν μας; Κανείς δεν το λέει και δεν έχει μεγάλη σημασία. Αλλά σίγουρα δεν ανήκει καν σε αυτόν τον βαριεστημένο προοδευτικό κόσμο, που τον έχει κατατάξει ως merchandising, με στόχο να πουληθούν μπλουζάκια και γκατζετάκια στα παιδιά του δυτικού καπιταλισμού τύπου Yankee. 

Πρακτικά όλα όσα πολέμησε ο απελευθερωτής της Κούβας. Επιπλέον, υπάρχει σίγουρα το καθήκον να τιμήσουμε έναν άνθρωπο που μοιράστηκε τις ίδιες τις μάχες μας, απευθείας «επί τόπου», μέσα στο δάσος. Ένας άνθρωπος που, τελικά, εγκατέλειψε και τις υπουργικές του θέσεις για να συνεχίσει τον αγώνα στο πεδίο, όπου βρήκε το θάνατο. Μαζί του, στην «τσέπη» του, λέει ο θρύλος, τα γραπτά και οι ομιλίες του Josè Antonio Primo de Rivera, ιδρυτή της Ισπανικής Φάλαγγας.

Τα υπόλοιπα είναι απλά βαρετά λόγια.

“Hasta la victoria siempre Comandante”

Ο Che Guevara για τον Φασισμό

 

«Ο αληθινός καθαρός φασισμός, όπως τον φαντάστηκε ο Μουσολίνι, είναι παρόμοιος με μια μορφή σοσιαλισμού. Ήταν μια προσπάθεια επιβολής του εθνικιστικού προγράμματος μέσω της δικτατορίας και της ένοπλης βίας. Το κίνημα απαλλάχθηκε από τον μαρξισμό και τον φιλελευθερισμό. Και σε αυτό βλέπουμε τον ρομαντικό συναισθηματισμό, τον ακραίο εθνικισμό, τη λατρεία της θέλησης και του «ανθρώπου της δράσης», και πάνω απ 'όλα είδαμε μια αγάπη για τη χώρα πάνω από όλα τα ατομικά μικροσυμφέροντα. Ο στόχος ήταν η εθνικοποίηση της βιομηχανίας και η υποταγή όλων των τάξεων στις ανάγκες του κράτους. Οι εργατικές τάξεις θα ωφελούνταν από αυτή την επανάσταση, όπως και ολόκληρος ο κόσμος»

Η περίεργη περίπτωση του Φασιστικού κινήματος στην Κούβα, μεταξύ Φαλαγγισμού, Περονισμού και Καστρισμού (μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

 

Δημοσιεύτηκε εδώ

Mετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Η “Κουβανική Φαλαγγα” Cuban Falange,  ήταν μια Φασιστική οργάνωση που ιδρύθηκε από τους Antonio Avendaño και Alfonso Serrano Vilariño τον Ιούνιο του 1936 και εμπνεύστηκε από το μοντέλο της Ισπανικής Φάλαγγας. Υπήρξε μέχρι το 1940, όταν διαλύθηκε από το μιλιταριστικό και φιλοαμερικανικό καθεστώς του Fulgencio Batista, που απέρριπτε περιφρονητικά τη φασιστική ιδεολογία, θεωρούμενη ως επαναστατική και λαϊκή. 

Η δραστηριότητα της κουβανικής φάλαγγας και η αναζήτηση μιας τρίτης εθνικής οδού, που ευνοήθηκε από τη βοήθεια της Ισπανίας, πιθανότατα τρόμαξε τον Batista, οδηγώντας τον στη δημοσίευση του νόμου που απαγόρευε τα πολιτικά κινήματα τα οποία έκαναν ειδική αναφορά σε ξένα κινήματα παρόλο που η κουβανική φάλαγγα ήταν ρητά εθνικιστική και πατριωτική.

Το 1941 ο Batista κήρυξε επίσημα τον πόλεμο στην Ιταλία, τη Γερμανία και την Ιαπωνία, διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με την κυβέρνηση του Βισύ και παραχώρησε περαιτέρω βάσεις στο Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών στο νησί, επίσημα για να παρακολουθούν συνεχώς τα ιταλογερμανικά ανθυποβρυχιακά πλοία. Λόγω του καθεστώτος Κάστρο που εμφανίζεται από τη δεκαετία του 1950, είναι δύσκολο σήμερα να βρούμε λεπτομερείς πληροφορίες για αυτό το ελάχιστα γνωστό κίνημα, το οποίο έφτασε να έχει πάνω από πέντε χιλιάδες υποστηρικτές το 1938.

Υπάρχουν μερικές περίεργες θεωρίες στα ισπανικά που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, σύμφωνα με τις οποίες υπήρξε μια διείσδυση πολυάριθμων Κουβανών Φαλαγγιτών στο «Κίνημα της 26ης Ιουλίου» (M 26-7), το λαϊκό κίνημα που ξεκίνησε την «κουβανική επανάσταση», με την επίθεση στους στρατώνες Moncada, που συνέβη στις 26 Ιουλίου 1953, η αρχή της ανόδου του Fidel Castro. Σίγουρα το Κίνημα της 26ης Ιουλίου και ο ιδρυτής του, δεν ήταν μαρξιστές στην αρχή και εμπνεύστηκαν από την ελευθεριακή και αντιιμπεριαλιστική σκέψη του εθνικού ήρωα και ποιητή José Martí.

Και εκτός από τον επαναστατικό σοσιαλισμό, πολλοί αγωνιστές του Movimiento Nacionalista Revolucionario και πολλοί νέοι διαφορετικών ιδεών, προσχώρησαν στο M 26-7. Μόνο αργότερα η κουβανική επανάσταση βασίστηκε στη μαρξιστική δυναμική και δεν είναι εντελώς λάθος να πιστεύουμε ότι ήταν ένα σημείο καμπής που επιθυμούσε ο στρατηγικός νους του Castro, για τις πολιτικές ευκαιρίες που αντιπροσώπευε η Σοβιετική Ένωση. Αυτό θα δικαιολογούσε τη βοήθεια του Ernesto Che Guevara και του Castro, να κάνουν τους Κουβανούς Φαλαγγίτες να εκπατριστούν χωρίς αντίποινα, υπό τον όρο ότι αυτές οι θεωρίες που εξακολουθούν να είναι θεωρίες συνωμοσίας είναι αληθινές.

Όσο αληθοφανείς κι αν είναι οι θεωρίες, λαμβανομένων υπόψη ορισμένων αποχρώσεων του «Καστρισμού», αρκεί να ανατρέξουμε στα πολιτικά γεγονότα από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου μέχρι σήμερα, την χριστιανική μεταστροφή του ηγέτη, τον ισχυρό κουβανικό εθνικισμό και τον «όχι πολύ ορθόδοξο οικονομικό μαρξισμό» που τον καθιστά έναν άτυπο κομμουνισμό. Για να μην υποτιμήσουμε τις ιδεολογικές συγκλίσεις μεταξύ του «Καστρισμού» και των επαναστατικών παραρτημάτων του «Περονισμού», αφού ο ίδιος ο ίδιος ο Peron είπε: «Η κουβανική επανάσταση έχει το ίδιο σημάδι».

Εν ολίγοις, ένα είδος αμερικανολατινικής αλληλοβοήθειας (με εθνικιστική και αντιιμπεριαλιστική λειτουργία), την ίδια που ο Castro φαίνεται να μην περιφρονούσε και αργότερα τις προσωπικές του σχέσεις με τον Hugo Chávez, του οποίου τις «φασιστικές - περονιστικές» παρορμήσεις φαινόταν να ανέχεται αν δεν τις συμπαθούσε θα λέγαμε, όπως όταν συνέκρινε τον Lenin με τον Mussolini ή όταν δήλωνε δημόσια περονιστής μπροστά στην πρόεδρο της Αργεντινής Cristina F. Kirchner, ξεκινώντας με το: «Είμαι περονιστής της αλήθειας».

Κάποιοι βέβαια θα φέρουν αντιρρήσεις  ότι σε κάθε περίπτωση είναι δύσκολο να βρεθεί κάποια «φαλαγγίτικη» ιδεολογική μήτρα ή συνέχεια στον «Καστρισμό», λόγω των απλών μιλιταριστικών και καθολικών - κληρικών θέσεων του «Φρανκισμού» (Στην πραγματικότητα μοιάζει περισσότερο με το "caudillismo" τύπου Μπατίστα). Επίσης και ότι ακόμη και ο αρχικός «Φαλαγγισμός» του Antonio Primo de Riveraπου ενέπνευσε την κουβανική Φάλαγγα, ήταν πολύ μακριά από τον «Καστρισμό», πιο συγκρίσιμος σε ορισμένες αποχρώσεις με τον αρχικό ιταλικό φασισμό και την RSI. Σίγουρα είναι εμβληματική  η αποδοχή του Κάστρο της έννοιας του Χριστιανισμού στη σοσιαλιστική και λαϊκή εξαίρεση, ήδη πολιτιστική κληρονομιά του λατινοαμερικανικού σοσιαλιστικού εθνικισμού, που απομακρύνει όλο και περισσότερο την Κούβα από τον μαρξιστικό αθεϊσμό. 

Ο ίδιος ο Chàvez σε μια δήλωση σε βίντεο στις 28 Ιουνίου 2007 (όπου διευκρίνισε ότι ο σοσιαλισμός του ήταν εθνικός, χριστιανικός και όχι μαρξιστικός), αναφέρεται στην εμπιστοσύνη που του έδωσε ο πρόεδρος της Νικαράγουας Daniel Ortega, στον οποίο ο ίδιος ο Castro τον συμβούλεψε κατά την πρώτη επέτειο της Επανάστασης του Ιουνίου του 1980, να ξαναχτίσει έναν κατεστραμμένο καθεδρικό ναό, συμβουλή που δεν έγινε αποδεκτή από τον Ortega, τότε άθεο, ο οποίος τώρα έχει επίσης προσηλυτιστεί στον «Λαϊκό Χριστιανισμό».

Το βέβαιο είναι ότι, στη Λατινική Αμερική όπως και στον αραβικό κόσμο, είναι δύσκολο να χαρακτηριστούν με ετικέτες τα κινήματα, σύμφωνα με προκαθορισμένα πρότυπα, όπως συμβαίνει στην Ευρώπη, τα όρια είναι ασαφή και προκαλούν ιδιαίτερα, συναρπαστικά και ανεπανάληπτα φαινόμενα.

Ο Ιππότης, Θάνατος και ο Διάβολος (του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

 

«Οι καθώς πρέπει αξιοπρεπείς, μικροαστοί κάθε εποχής, ήταν  πάντα, η κοινωνική, αναλώσιμη σαβούρα. Η Κουλτούρα και η Ιστορία εξελίσσονται μόνον από τους τρελούς»

 Benito Mussolini

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Πριν από πεντακόσια περίπου χρόνια στην καρδιά της Ευρώπης γεννήθηκαν δύο δίδυμοι, χωρισμένοι από την γέννηση τους. Ο ένας ήθελε να κατακτήσει την δύναμη, ο άλλος ήθελε να κατακτήσει την ψυχή του κόσμου. Ήταν το 1513 όταν γεννήθηκαν ο Πρίγκιπας Niccolò Machiavelli και ο ιππότης Albrecht Dürer.

Ο πρώτος κατέκτησε τον κόσμο, ακόμη και χωρίς να κατακτήσει την Ιταλία την οποία ονειρεύτηκε να ενώσει. Ο δεύτερος  ξεκίνησε να κατακτήσει τον εαυτό του, προκαλώντας τον Θάνατο και τον Διάβολο. Και οι δύο πέρασαν από την κόλαση και άνοιξαν το πεπρωμένο της νεωτερικότητας. Ο Πρίγκιπας έγινε το παράδειγμα της Δύναμης και γιόρτασε την κυρίαρχη αυτονομία της πολιτικής στο έργο του Μακιαβέλι. Ο Ιππότης έγινε η περιπλάνησή του και γιόρτασε την ηρωική και απελπισμένη μοναξιά στη χαρακτική του Dürer. Οι δύο μορφές ήταν η τραγική περίληψη της ανθρώπινης κατάστασης που έχασε τον παράδεισο.

Ο πρώτος δίδαξε την τέχνη της νίκης, ο δεύτερος δίδαξε την τέχνη της απώλειας. Μιλάμε για τον Πρίγκιπα εδώ και πέντε αιώνες ενώ για τον μοναχικό δίδυμό του, από την άλλη πλευρά, τον καβαλάρη, θαυμάζουμε  στο πορτρέτο, το τολμηρό βάδισμα και το ειρωνικό χαμόγελο του, αλλά χωρίς να προχωρήσει κάποιος περαιτέρω, να κοιτάξει μέσα στην ψυχή του Ιππότη.

Jean Cau

Όποιος το έκανε, το έκανε πολύ αργότερα. Ήταν ένας Γάλλος συγγραφέας που γεννήθηκε στην Καρκασόν στη νότια Γαλλία, όπου έζησε ζεστά καλοκαίρια και βίαιους χειμώνες, στη συνέχεια έφυγε για το Παρίσι "με μια ξύλινη βαλίτσα και την προφορά της γης μου", σπούδασε φιλοσοφία "την οποία ελπίζω ότι έχω ξεχάσει" και εργάστηκε ως δημοσιογράφος και συγγραφέας με σκηνοθέτες, χορευτές, χορογράφους, ηθοποιούς και ταυρομάχους. Πέθανε στις 18 Ιουνίου 1993. Το όνομα του ήταν Jean Cau, ήταν ο προσωπικός γραμματέας του Sartre για δέκα χρόνια, «ήμουν μέρος των ταγμάτων εφόδων της αριστερής νοημοσύνης», του απονεμήθηκε ως νεαρός και το βραβείο Goncourt για το βιβλίο του «Το έλεος του Θεού».

Αλλά μια μέρα, επιστρέφοντας από τον πόλεμο της Αλγερίας, μετατράπηκε σε άνθρωπο της τιμής και της παράδοσης. Πολέμησε ενάντια στην παρακμή της Γαλλίας και της Ευρώπης, εγκλωβίστηκε μεταξύ της Αμερικανικοποίησης και του Σοβιετικού Κομμουνισμού και αντιτάχθηκε στον περιβόητο Μάη του 1968. Το άκρο σημείο της υποβάθμισης ήταν γι 'αυτόν η εθισμένη στα ναρκωτικά νεολαία και η τεχνοκρατία στην εξουσία. Από τότε ο Jean Cau έγινε αυτός ο μοναχικός και απομακρυσμένος Ιππότης, καταραμένος στην κόλαση και στον πολιτικό θάνατο.

Έγραψε πρωτοποριακά έργα, όπως το «ο Πάπας και ο Θάνατος»  και το «Οι σταύλοι της Δύσης» και τίμησε τις ταυρομαχίες σε ένα διάσημο βιβλίο του, το «Ο ταύρος», αφιερωμένο στους φίλους του, τους ταυρομάχους. Δεν παρέλειψε να γράψει  και  ένα τολμηρό  εγκώμιο για τον Τσε («Πάθος για τον Τσε Γκεβάρα»), ο οποίος υμνήθηκε ως ένθερμος Commandante (Διοικητής), καλλιτέχνης, εν συντομία, ένας «Ιππότης» που αψηφά τον θάνατο και τον διάβολο.

Για αυτόν, ο Τσε πήγε να αναζητήσει τον όμορφο θάνατο: «Υπάρχουν χιλιάδες τρόποι αυτοκτονίας. Ο Balzac επέλεξε τον καφέ, ο Verlaine το αψέντι, ο Rimbaud την Αιθιοπία, η Δύση διάλεξε την δημοκρατία και ο Guevara τη ζούγκλα». Ο Cau άφησε μια υπέροχη ιδεολογική διαθήκη με πρόλογο του Alain de Benoist, η οποία εκδόθηκε  μετά θάνατον με τον τίτλο «Contre-attaques», Αντεπίθεση!

Αλλά το έργο που συνοψίζει το όραμα του για τον κόσμο ήταν ακριβώς αυτό που αφιερώθηκε στον πίνακα του Dürer, «Ο Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος»(1977). Ένα έργο που επηρέασε και τον Dominique Venner, τον συγγραφέα που αυτοκτόνησε στην Notre-Dame. Το έργο αυτό, αποτέλεσε μια συνάρτηση της ηρωικής απαισιοδοξίας που ζωντάνεψε στους νεαρούς εθνικιστές  την δεκαετία του '70. Ήταν η αριστοκρατική κουλτούρα της ευγενούς ήττας, ηρωική και απελπισμένη, που τροφοδότησε τον «Αυτοκράτορα» του Έβολα και τον «Άναρχο» του Jünger, τον επαναστάτη που περνά μέσα στο δάσος.

Αλλά ποιος ήταν ο Ιππότης του Dürer σύμφωνα με το όραμα του Cau; Ήταν "ένα τέρας σιδήρου, σάρκας και πνεύματος", προχωρώντας με την πανοπλία του και το δόρυ του, με τόλμη σε ένα τοπίο ερειπίων που αγνοεί τον κίνδυνο: ’’Σήμερα το πρωί, στο ραντεβού μας την αυγή, ο ιππότης μου,  μου είπε ότι ο προορισμός και ο λόγος του ταξιδιού του δεν έχει σημασία, αρκεί μια απαίσια πειθαρχία να σκληραίνει την καρδιά του. Ποτέ μην σταματάς, όποιος σταματά στο δάσος χάνεται. Η τέχνη γι 'αυτόν είναι ο ύμνος για να εξορκίσει τον θάνατο. Γνωρίζει ότι όσο περισσότερο αγαπάει τη ζωή, τόσο περισσότερο αψηφά τον θάνατο’’.

Κάθε μεγαλείο, εξηγεί ο Cau, αναγκάζεται να έχει τον θάνατο ως σύντροφο. Η φυσική του παρουσία  ονομάζεται αριστοκρατία. Τίποτα δεν είναι πιο όμορφο από τον άνθρωπο όταν προχωρά, τολμά, παίρνει ρίσκα και κινδύνους, αλλά είναι μια επέλαση  προς το Τίποτα, προειδοποιεί ο Cau. Ηρωικός και μοναχικός μηδενισμός. Αν και τότε ο Cau λέει ότι ο Ιππότης έχει ραντεβού με τον Θεό, εναντίον του Διαβόλου.

Καλλιεργεί  την ξινή γεύση στα χείλη του θανάτου για ένα σκοπό κερδισμένο. Ο Ιππότης, για τον Cau, γνωρίζει την παράξενη θλίψη του νικητή και της μελαγχολίας που εισβάλλει στον στρατιώτη μετά τη νίκη. Η ίδια θλίψη που ακολουθεί την αγάπη μετά τον έρωτα. Αυτό που ισχύει στη ζωή δεν είναι η ίδια η ζωή, υποστηρίζει ο Cau, αλλά αυτό που κάνει κάποιος. Η Δύση χάνει τη ζωή της για να την σώσει.

Πιστός στη μοναξιά του, ο Cau σαν τους επαναστάτες του ‘68  που μισούσε, αρνήθηκε τον γάμο και τα παιδιά, θεωρώντας τον εαυτό του ακόμα παιδί, όπως ακριβώς είναι αυτά. Παραδέχτηκε ότι η απόλυτη ηθική του, στην αγνότητα, κατέληξε να είναι κενή επειδή αποσυνδέθηκε από τον κόσμο. Κάποιος δεν είναι χαρούμενος όταν δεν αγαπάει την ηλικία του, γράφει ο Cau και «άκουσα τον άνεμο των χαμένων παρελθόντων».

Αλλά η ηρωική του μοναξιά ήταν η κόρη αυτού του ατομικισμού που είναι η ουσία του δυτικού νεωτερισμού. Ο Ιππότης του παραμένει το τραγικό πρόσωπο της σύγχρονης ανθρωπότητας που έχει χάσει τον ουρανό και τη γη και περικλείεται στον ηρωικό ατομικισμό. «Σε ηλικία είκοσι ετών ερωτεύτηκα, αλλά αμέσως μετά τα άφησα όλα για να επιστρέψω στην πραγματικότητα και στον κόσμο με τις ατέλειές του και να ανακαλύψω ξανά τη χαρά της ζωής χωρίς να ξεχάσω την αισθητική και πνευματική ευγένεια του ταξιδιού μου αυτού. Ο ηρωικός ατομικισμός κινδυνεύει να μετατραπεί σε μίσος και οργή, όπως συνέβη σε τόσα πολλά αυστηρά προσωπικά δικαιώματα».

Έγραψε τότε, για να εξορκίσει τη γοητεία του, ότι «ήρθε η ώρα να επιστρέψω στην παρούσα κατάσταση για να διακινδυνεύσω την ευγένεια κάποιου στη σκονισμένη δυστυχία των ημερών. Διέκρινα την τέχνη, που είναι για σολίστ, από την ιστορία, που είναι χορωδιακή». Ο Ιππότης του Dürer - Cau παραμένει χαραγμένος στην καρδιά και δείχνει έναν δρόμο. Βελτιώνει την αισθητική, σχεδιάζει ένα στυλ, βάζει μια πορεία αλλά δεν αρέσει σε πολλούς. Πεσιμιστικός ναι, ίσως υπερβολικά ρεαλιστικός ειδικά την σημερινή εποχή που τα πάντα έχουν τελειώσει. 

Η πορεία του λοιπόν ίσως τελικά είναι η λύση να ξεκινήσουμε από την αρχή!

Πατρίδα ή Θάνατος: Οι Ουκρανοί Φασίστες στο πλευρό της Κουβανικής επανάστασης.

 

του Wolverine

Με δεδομένο ότι το άρθρο για τον Φασισμό τον Castro και την Κούβα (σύνδεσμος εδώ) προκάλεσε το έντονο ενδιαφέρον εκ μέρους των συναγωνιστών, φίλων αλλά και ... εχθρών αξίζει να προβληθεί μια ακόμη άγνωστη παράμετρος σε σχέση με το κίνημα της 26^ης Ιουλίου 1953. 

Σύμφωνα με πληροφορίες τις οποίες μας επιβεβαίωσε και ο παλαίμαχος Εθνικοσοσιαλιστής Άρης Αρίων ...

(ο οποίος υπήρξε πρώην στέλεχος της «Χρυσής Αυγής» και υπεύθυνος ιδεολογίας για μικρό χρονικό διάστημα, μέλος της συντακτικής ομάδας του αιρετικού περιοδικού της Εθνικιστικής Αριστεράς «Αντίδοτο», εκδότης δυο σπάνιων βιβλίων τα οποία μπορείτε να κατεβάσετε σε .pdf, σύμβουλος της Ουκρανικής «Τριτοθεσίτικης» ένοπλης πολιτοφυλακής «Azov» - κάποιοι εκ των εθελοντών της επίλεκτης μονάδας έχουν σε παράλληλη εκτίμηση τόσο τον Stepan Bandera αλλά και τον Nestor Makhno ως τα δύο κορυφαία ένοπλα σύμβολα της Ουκρανικής ελευθερίας και της εθνικής αντίστασης ενώ κρυφό παραμένει στους κόλπους των αντιφασιστών το γεγονός ότι στο πρόσφατο πολεμικό μέτωπο ενάντια στους μισθοφόρους Τσετσένους και λοιπούς εισβολείς της Μόσχας συμμετείχαν και αναρχικές ομάδες μάχης - προσωπικός φίλος του εθνικού γραμματέα Andriy Biletsky καθώς εδώ και χρόνια υποστηρικτής και αρθρογράφος της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» τα άρθρα του οποίου μπορείτε να βρείτε στην σχετική ετικέτα) οι πρωτοπόροι της Κουβανικής Επανάστασης Fidel Castro (ο οποίος είχε ίνδαλμα και έμπνευση τον κορυφαίο στο αντάρτικο Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα της θρυλικής ΕΟΚΑ και τον Φασιστή Jose Antonio Primo de Rivera της «Φάλαγγας» ενώ κουβαλούσε πάντα μαζί του τα «Άπαντα» του τελευταίου όταν ήταν στο αντάρτικο) και ο Che Guevara (είχε επικοινωνία και εκτιμούσε βαθύτατα τον Εθνικιστή Συνταγματάρχη Juan Peron, θεωρητικό της φασιστικής δικτατορίας του προλεταριάτου από τον οποίο είχε λάβει όπλα και χρήματα, ιδεολογικά είχε επηρεαστεί εκτός από τον μαρξισμό και από τον «Περονισμό» ενώ συνεργάτης του Peron υπήρξε ο Norberto Ceresole μετέπειτα κορυφαίος σύμβουλος του εθνικoαριστερού Συνταγματάρχη των ειδικών δυνάμεων Hugo Chavez της Βενεζουέλας) 

... είχαν επαφές και συνεργασία και με τους Ουκρανούς Εθνικιστές (Μπαντεριστές). 

Ουκρανοί Εθνικιστές με σύμβολα του κινήματος τους αλλά και με την σημαία του Μαχνό ο οποίος ήταν οργανωτής του διάσημου Μαύρου Στρατού και κατηγορούμενος από κάποιους για την ανηλεή πολεμική του απέναντι στους γνωστούς διεθνείς τοκογλύφους. Πολλοί Εθνικιστές και Φασίστες της Ουκρανίας τον θεωρούν ήρωα για την λυσσαλέα αντίσταση του απέναντι στους εισβολείς της Μόσχας ...

Ανάμεσα στο αυτοκόλλητο του Χάους και το κράνος ένα όπλο με σφαίρες, η διάσημη Ουκρανική Εθνικιστική Τρίαινα και το σύμβολο του Μαχνοβτσίνα (κίνημα του Μαχνό) ...

Η μεταπολεμική «φαιοκόκκινη» συνεργασία (βασικός πρωτεργάτης της οποίας ήταν και ο Otto Strasser) δεν ήταν όμως κάτι το πρωτόγνωρο για την Κουβανική ηγεσία. Είχε προηγηθεί η επαφή με τον Τριτοθεσίτη νεοφασίστα διανοητή αναθεωρητή και συγγραφέα Francis Parker Yockey που δολοφονήθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες του παρακράτους των ΗΠΑ ενώ ακολούθησε η συνεννόηση και με τον παλαίμαχο πολεμιστή και ακτιβιστή Jean Thiriart. Ο ίδιος ο Castro για τους Ουκρανούς είχε πει χαρακτηριστικά: «Εάν δεν ήταν αυτοί εδώ (οι υποστηρικτές του Stepan Bandera) δεν θα είχαμε ποτέ προωθηθεί στα προάστια του Santiago». 

Το σχέδιο της κατάληψης της πόλης της Santa Clara τέθηκε με λεπτομέρειες στο κεντρικό αρχηγείο της Ουκρανικής OUN-B ...

(μέλη των Ουκρανών Φασιστών και Εθνικιστών είχαν δολοφονηθεί από την Γκεστάπο ή φυλακιστεί και απομονωθεί ενώ κορυφαίοι ηγέτες τους είχαν σταλεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης εξαιτίας μιας μερίδας του Χιτλερικού καθεστώτος που αντιδρούσε στα δίκαια σχέδια τους για μια ανεξάρτητη Ουκρανία. Όμως λίγο πριν το τέλος του πολέμου σημαντικός αριθμός κρατουμένων από όλες τις κινηματικές φράξιες απελευθερώθηκαν και με την αρωγή της πτέρυγας των σλαβόφιλων αξιωματικών των κομματικών Waffen - SS εξοπλίστηκαν και αναχώρησαν εσπευσμένα για το ανατολικό μέτωπο παρά τις ριζικές διαφωνίες και τραγωδίες που είχαν προηγηθεί. Στήριξαν τον Άξονα απέναντι στην ταχύτατη προώθηση των Σοβιετικών ενώ μετά την ήττα επάνδρωσαν το άγνωστο αλλά κορυφαίο αντάρτικο της Ευρώπης αυτό των «Παιδιών του Δάσους» το οποίο χτυπούσε κατοχικούς στόχους των Σοβιετικών και των ντόπιων συνεργατών τους μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ‘70) 

... και εκτελέστηκε λαμπρά από τον Γκεβάρα. 

Τα περαιτέρω σχέδια των Κουβανών ηγετών ήταν να μεταφέρουν το αρχηγείο της Ουκρανικής αντιστασιακής οργάνωσης στην Αβάνα, σχέδιο που ναυάγησε από την διαρροή πληροφοριών του Raul Castro προς την Μόσχα αφού ο ίδιος επιδίωκε την πλήρη υποταγή στον Σοβιετικό παράγοντα. Μετά από αυτή την εξέλιξη ο Χρουστσόφ διέταξε την δολοφονία του Ουκρανού αντιστασιακού εμιγκρέ που ζούσε μυστικά στο Μόναχο ενώ όπως είχε πει στον επικεφαλή της KGB Aleksandr Shelepin: «Αν δεν τον ξεφορτωθούμε αύριο η Αβάνα θα είναι Μπλε και Κίτρινη». Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ένας από τους λόγους της γνωστής διαφωνίας του Γκεβάρα με τον Κάστρο ήταν και ο ρόλος του αδερφού του Comandante στην δολοφονία του Ουκρανού Bandera. 

Ο Castro πάντα είχε σε εκτίμηση τους Ουκρανούς τους οποίους ξεχώριζε από τους πανούργους Ρώσους και μια απόδειξη για αυτό ήταν το γεγονός ότι μετά την τραγωδία του Chernobyl (για την οποία το ΚΚΕ κράτησε την γνωστή στάση) χιλιάδες παιδιά Ουκρανικής καταγωγής έλαβαν ιατρική περίθαλψη στην Κούβα της οποίας το υγειονομικό σύστημα βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο για τα δεδομένα της χώρας της Καραϊβικής παρά το πολυετές εμπάργκο των Αμερικανοσιωνιστών από το 1961.

Ο Φασισμός ως ρίζα και συνέπεια της Κουβανικής Επανάστασης

 

«Ο Fidel Castro ήταν ένα ιστορικό σύμβολο που η ζωή του υπήρξε φάρος για τους επαναστάτες όλου του κόσμου»

Sayyed Ammar Al-Moussawi υπεύθυνος εξωτερικών υποθέσεων της Hezbollah 27.11.2016

Zero Schizo - Δημοσιεύτηκε την 31^η Δεκεμβρίου 2019 εδώ και εδώ

Γράφτηκε από τον Francisco de Lizardi, Μεξικάνο Φασιστή και τον Peter Sandinista, Φασιστή της Νικαράγουας.

Μετάφραση και επεξεργασία κειμένου για τον «Μαύρο Κρίνο»: Τίτος

Ισπανοί νεοφασίστες με το Σοβιετικό πλοίο Leonid Sobinov ταξιδεύουν στην Κούβα (1978) ...

Λαμβάνοντας υπόψη τις ιστορικές οργανώσεις όπως την Επαναστατική Εθνική Συνδικαλιστική Λεγεώνα, την Εθνική Εργατική Επιτροπή, την Εθνικοσυνδικαλιστική Εργατική Νεολαία, το Κουβανικό Εθνικό Φασιστικό Κόμμα ή την ίδια την Κουβανέζικη Φάλαγγα· το πλούσιο νησί της Κούβας είχε ήδη τις πρώτες επαφές του με αυτό που θα γινόταν γνωστό ως η πολιτική «Τρίτη Θέση».

Με τους πρώτους οπαδούς του να παρουσιάζονται με γκρίζα πουκάμισα και να συντονίζονται με τον ρυθμό του ηγέτη τους Jesus Marines, ο οποίος παρουσίασε με υπερηφάνεια την διαχείριση ενός οργανικού Φασισμού ο οποίος φάνηκε να βρήκε τη μοναδική δυνατότητα να μεταφέρει αυτό το δόγμα στον Κουβανικό λαό, στους μοντέρνους δρόμους της Νέας Αβάνας του 1938 και στους αγροτικούς κάμπους του επαρχιακού τοπίου. Τέτοια ήταν η πρωτοβουλία που θα ερχόταν να σφυρηλατήσει τους πρώτους καμβάδες του επαναστατικού πνεύματος, ενός κινήματος που προέκυπτε από την πρώιμη καταιγίδα ως ένας αγνός ταυτοτιστικός Εθνικισμός του Λαϊκού χαρακτήρα.

Υπάρχουν τρεις γενικές ρίζες για την εμφάνιση της «Τρίτης Θέσης» στη Λατινική Αμερική. H «πέμπτη φάλαγγα» που κοιτούσε να παρέχει υποστήριξη για τις δυνάμεις του Άξονα κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, την άγνωστη επομένως διαχείριση του όρου υπέρ ενός ποικίλου σκοπού και την αυθεντική συμπτωματική ανάγκη μιας εναλλακτικής πάνω στις ήδη κουραστικές παραδοσιακές πολιτικές. Ήταν όντως η περίπτωση της Κούβας, μια σχεδόν αποκλειστική περίπτωση σε σύγκριση με την ηπειρωτική προσέγγιση. Το ακόλουθο κείμενο ξεθάβει μια χαμένη έννοια που περιστρέφεται γύρω από το φάντασμα ενός νέου θέματος, το οποίο εκθέτω σε μια συνεργατική εργασία με τον Sandinista, Peter.

Ο Φασισμός του Κάστρο

Η πρωτοβάθμια μόρφωση του Κάστρο διαδραματίζει έναν θεμελιώδη ρόλο ως προηγούμενο στη ζωή και το έργο του μέχρι και για τα επαναστατικά του ιδανικά. Ο Φιντέλ φοίτησε στο Σχολείο του Belen, έχοντας ως δάσκαλο και επόπτη τον Ισπανό Ιησουίτη Jesuit Armando Llorente S.J μια φιγούρα κοντά στον τον Φιντέλ, όπως είχε ο ίδιος επιβεβαιώσει. Ο Armando επιβεβαίωσε σε μια από τις πιο πρόσφατες συνεντεύξεις του στην πόλη του Μαϊάμι ότι ο Κάστρο είχε μεγάλο ενδιαφέρον για τους Φασίστες ηγέτες, επισημαίνοντας τους Μουσολίνι, Χίτλερ και Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ρίβερα. Αυτό το ενδιαφέρον δεν ήταν αποκλειστικό, δεδομένου ότι το περιβάλλον του ονομαστού σχολείου είχε προσθέσει την προώθηση του Φαλαγγιτικού δόγματος. Με τα λόγια του Llorente: «Τραγουδούσε το Cara Al Sol είκοσι χιλιάδες φορές και με το χέρι του υψωμένο.»

Χρόνια αργότερα, όταν ο Κάστρο επισκέφθηκε την Sierra Maestra με τον Llorente τον Δεκέμβριο του 1958, ρωτήθηκε για τη συμμετοχή του σε επαναστατικά κινήματα φαινομενικά σοσιαλιστικής περικοπής, στο οποία απάντησε με χιούμορ:

«Πατέρα, από πού υποτίθεται ότι θα συμφωνούσα προς τον Κομμουνισμό αν ο πατέρας μου είναι περισσότερο Φρανκιστής και από σένα;», ο πατέρας του Κάστρο, ο Angel Castro, ήταν μέλος του τμήματος Καραϊβικής της «Εθνικής Ισπανικής Επιτροπής». Παρά το γεγονός ότι το δεδομένο θέμα δεν αναφέρθηκε ποτέ στη βιογραφία του, ο Κάστρο δεν αρνήθηκε τα γεγονότα που επισήμαναν και έδωσαν οι δημοσιογράφοι Frei Betto και Ignacio Ramonet.

Από την άλλη πλευρά, το έργο που γράφτηκε από τον Κάστρο επιβεβαιώνει έμμεσα τα γεγονότα, δεδομένου ότι αναφέρει ένα συνεχές ενδιαφέρον για τα ιστορικά γεγονότα του περασμένου αιώνα. Κατά την παραμονή του στη Σχολή του Belen και σχετικά με τους Ιησουίτες, ο Fidel ανέφερε:

«Εκείνη την εποχή, οι Ισπανοί δάσκαλοι του σχολείου μου, στο Σαντιάγο, μιλούσαν για αυτόν τον πόλεμο. Από πολιτική άποψη, ήταν Εθνικιστές, για να το πω πιο καθαρά ότι ήταν Φρανκιστές, όλοι χωρίς εξαίρεση.»

«Ξέρουν πως να διαμορφώνουν τον χαρακτήρα των μαθητών (…) Ο Ισπανός Ιησουίτης ξέρει πώς να ενσταλάξει μια μεγάλη αίσθηση προσωπικής αξιοπρέπειας, την αίσθηση της προσωπικής τιμής, ξέρει να εκτιμά τον χαρακτήρα, την ειλικρίνεια, την ορθότητα, το θάρρος του ατόμου, την ικανότητα υπομονής μιας θυσίας (…). Και πιστεύω ότι η ιδιοσυγκρασία μου, η οποία εν μέρει είναι από τη γέννηση, σφυρηλατήθηκε επίσης εκεί με τους Ιησουίτες ».

Τέλος, ο Llorente πρόσθεσε:

«Σπούδασε και διάβασε πολλά, με ιδιαίτερη προτίμηση για τους Ισπανούς κονκισταδόρες και γραπτά των ηγετών του Εθνικοσοσιαλισμού και του Φασισμού, όπως ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι και ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ρίβερα.»

Σύμφωνα με τις διευκρινίσεις του Jose Ignacio Rasco, στενού φίλου του Fidel κατά τη διάρκεια των χρόνων του στη Σχολή του Belen και στο Πανεπιστήμιο της La Habana, κατά την άφιξη του στη Νομική Σχολή, ο Castro γνωρίζει μέσα από την καρδιά του το βιβλίο «Ο Αγών Μου» (σ.μ. το Mein Kampf του Αδόλφου Χίτλερ). Δεδομένου επίσης ότι συνήθιζε να χρησιμοποιεί αποσπάσματα των ομιλιών του Μουσολίνι, του Χίτλερ και του Πρίμο ντε Ρίβερα στη λογοτεχνική του ρητορική. Επισημαίνεται ότι από τον Jose Antonio Primo de Rivera, ο Fidel είχε πολλά άρθρα και δοκίμια του στην εμβληματική Διοίκηση της Sierra Maestra, από τον οποίο είχε και τα «Άπαντα» του πάντα στο σακίδιο πλάτης του.

Επιβεβαιώνεται επίσης ότι οι Ταξιαρχίες Ταχείας Ανταπόκρισης (BRP) (σ.μ. πολιτοφυλακές εργατών και επιτροπών κατοίκων γειτονιάς που στήριξαν την Κουβανική επανάσταση και μέσα από τις τάξεις τους προήλθαν οι μάχιμοι σχηματισμοί που πολέμησαν στην Αφρική αλλά και ενάντια στο κράτος του Ισραήλ) σχηματίστηκαν από τον Κάστρο και φορούσαν τα ίδια μπλε πουκάμισα της Φάλαγγας, εμπνευσμένα άμεσα από τις ήδη κλασικές "Μπριγκάντες" παραστρατιωτικών πολιτοφυλακών των πρώτων Tριτοθεσίτικων κινημάτων. Ταυτόχρονα, είναι γνωστό ότι η σημαία της Φάλαγγας χρησιμοποιήθηκε ως πρότυπο για την δημιουργία της σημαίας του Κινήματος της 26^ης Ιουλίου (M-26-7).

Η Φαλαγγίτικη αντίληψη

Η Ισπανία είχε γίνει θύλακας όπως κανένας άλλος μετά τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, αν και περιγράφουμε τα Φρανκικά ελαττώματα, αλλά είναι επίσης αδύνατο να αγνοήσουμε την σαφή λειτουργία που το καθεστώς πήρε ως τόπος εξορίας για μορφές όπως ο Leon Degrelle, ο Ante Pavelic ή ο Horia Sima , σημείο αιχμής τόσο για βετεράνους όσο και για νεοφασίστες που ήθελαν να αναστήσουν την εμπειρία ενός υποτιθέμενου Φασισμού στην εξουσία.

Στο εσωτερικό της, μεγάλωσε μια τεράστια νεανική αντισυμβατικότητα, προϊόν της μη εκπλήρωσης συγκεκριμένων πολιτικών από το καθεστώς που επιδίωξε να θάψει τον αυθεντικό πυρήνα του δόγματος που ισχυριζόταν ότι φιλοξενούσε, μια ποιοτική ομάδα νέων σήκωναν τα χέρια τους ψηλά σε χαιρετισμό, αλλά ποτέ σε χαιρετισμό προς τον Φράνκο. Αυτή η νεολαία ήταν εκείνη που εκτίμησε τις πιο ριζοσπαστικές πινελιές της επαναστατικής πτυχής της Κούβας, δεδομένου ότι η εν λόγω επαναστατική φράξια έδειξε μια στρατηγική αντίθεση εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών και εκείνου που εκπροσωπούσε - τον οικονομικό ιμπεριαλισμό - και επίσης ότι το 1960, δεν θα ήταν δυνατό να προσδιοριστεί η μελλοντική εγγύτητα που θα μπορούσε να επιτευχθεί με το Σοβιετικό Μπλοκ.

Έκδοση της τοπικής οργάνωσης Καλαμάτας της "Χρυσής Αυγής" - 07/2001 - η οποία κυκλοφόρησε συνολικά τέσσερα τεύχη

Αυτό εξηγεί την συμπάθεια στις δηλώσεις υπέρ του αντι-αποικιακού αγώνα για λογαριασμό του φοιτητικού σώματος του καθεστώτος, του Ισπανικού Πανεπιστημιακού Συνδικάτου (SUE), τονίζοντας τον Κουβανικό επαναστατικό αγώνα ως μάχη για την απελευθέρωση της Αλγερίας επίσης. Ο Martin Villa, τότε Εθνικός Αρχηγός του SUE, ήρθε να συγκρίνει τους Λατινοαμερικανούς αντάρτες με τους πρώτους μαχητές του Φαλαγγιτικού κινήματος. Οι ευρωπαϊκές συμπάθειες για την Κουβανική επανάσταση και τους συμμετέχοντες ήταν αποκλειστικές από τους Φασίστες, γιατί για τους Κομμουνιστές αντιπροσώπευε τα πάντα εκτός από τον προοδευτικό διεθνισμό τον οποίο υποστήριζαν.

Σε ένα τέτοιο πολιτιστικό πλαίσιο, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Ερνέστο Γκεβάρα έλαβε τόσο εξαιρετική υποδοχή κατά την σύντομη στάση του στη Μαδρίτη το 1959 με σκοπό να επισκεφτεί άλλα έθνη της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, με μόνη προϋπόθεση να μην συναντηθεί με την αντιπολίτευση (σ.μ. πλουραλιστική στην δομή της αλλά άκρως αντιφασιστική στο σύνολο της) του καθεστώτος. 

Προσγειώθηκε στην πρωτεύουσα στις 13 Ιουλίου της ίδιας χρονιάς, καθώς θα πετούσε την επόμενη μέρα, συναντώντας τον δημοσιογράφο Antonio Dominguez  Olano και έναν νεαρό άντρα στο ίδιο επάγγελμα, τον Cesar Lucas. Ήταν σε αυτήν την περίπτωση στην οποία ο Olano έδωσε στον Γκεβάρα ένα αντίγραφο των «Επιλεγμένων Έργων» του Φαλαγγίτη διανοούμενου Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ρίβερα, αντίγραφο τόσο αφιερωμένο σε αυτόν όσο και στον Φιντέλ, το οποίο βρίσκεται σήμερα στο μουσείο που ιδρύθηκε στο σπίτι του Τσε στην πόλη της Αβάνας.

Η δεύτερη επίσκεψη του θα γίνει στις 28 Αυγούστου, μετά από ένα ταξίδι στη Ρώμη που θα συνεχίσει μετά από μια σύντομη εμφάνιση στο Μαρόκο για να επιστρέψει αργότερα στη νέα πατρίδα του στις 8 Σεπτεμβρίου λόγω τεχνικών ζητημάτων με τη μεταφορά του. Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της επίσκεψης που θα περνούσε τις νύχτες του στο Hotel Suecia (Ξενοδοχείο Σουηδία) ως φιλοξενούμενος επισκέπτης από το «Εθνικό Κίνημα» (Movimiento Nacional) - που τώρα δυσφημείται από εκείνους που ήταν στην υπηρεσία του Φρανκικού καθεστώτος - καθώς και από τις νεοσυσταθείσες σχέσεις μεταξύ του Εθνικού Σοσιαλισμού και του Ριζοσπαστικού Συνδικαλισμού που θα οδηγούσε σε μια πιθανή συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση, όπως επεσήμανε ο περιθωριοποιημένος Blas Piñar.

Ωστόσο, οι ευνοϊκές αναφορές σχετικά με την επιτυχία της Κούβας ήταν σε επικαιρότητα τα επόμενα χρόνια για λογαριασμό των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης, όπως συνέβη με την εφημερίδα «Diario SP», που ήταν η τακτική Φαλαγγίτικη ανεξάρτητη από το καθεστώς και η πιο δημοφιλής του έθνους. Ένας από τους συγγραφείς του, ο Jose Miguel Orti Bordas, ο οποίος ήταν ο Εθνικός Αρχηγός του SUE κατά την περίοδο 1964-1965 και στη συνέχεια Αντιπρόεδρος του Εθνικού Κινήματος το 1969-1971, σκέφτηκε και πρότεινε να δημιουργήσουν σχέσεις με την Κούβα ως μιας επανάστασης που δεν ήταν του αριστερού και δεξιού διαχωρισμού.

Μετά το θάνατο του Φράνκο, μια αντιπροσωπεία της Ισπανικής Αυθεντικής Φάλαγγας (FEA) θα έστελνε στο XI Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών του 1978 μια φοιτητική αντιπροσωπεία απαρτιζόμενη από τον Salazar και Gustavo Morales. Κατά την διάρκεια της απουσίας των οργανώσεων νέων και για την διαθεσιμότητα του ταξιδιού, προστέθηκαν τρεις μαχητές από τη Βαρκελώνη.

Η επιβίβαση των απεσταλμένων αντιπροσώπων στο Σοβιετικό κρουαζιερόπλοιο Leonid Sobinov συμφωνήθηκε να γίνει από το κεντρικό λιμάνι της Λισαβόνας (πρωτεύουσα της Πορτογαλίας) για την εξοικονόμηση χρόνου της καθιερωμένης απευθείας θαλάσσιας γραμμής μεταξύ Ισπανίας και Κούβας. Στη Λισαβόνα, ο Φαλαγγίτης σχεδιαστής Javier Gonzalez Alberdi από την Murcia μπαίνει ως λαθρεπιβάτης, ο  οποίος θα ανακαλυφθεί από την καθημερινή καταμέτρηση πρωινού για το οποίο υπήρχε ζήτηση για κατανάλωση τριακόσιων ανδρών, αυξάνοντας τις υποψίες των Σοβιετικών ναυτικών λόγω της κλοπής ενός πρωινού καθημερινά.

Φορούσαν στολές με το Μπλε Πουκάμισο και το σύμβολο της Φάλαγγας στο στήθος, τραγουδώντας το εμβληματικό «Cara al Sol» και σηκώνοντας το αριστερό τους χέρι σε ένα υβρίδιο Ρωμαϊκού και κομμουνιστικού χαιρετισμού. Ο νεαρός ηγέτης τους, ο Gustavo Morales, ο οποίος ήταν μόλις 19 ετών, μας λέει για τη συνάντησή του με τον Fidel στην επόμενη παράγραφο:

«Ο Comandante (σ.μ. ο Fidel Castro) ήρθε για να μας χαιρετήσει και στάθηκε έκπληκτος βλέποντας μισή ντουζίνα με μπλε πουκάμισα. Τον χαιρέτησα με το χέρι μου ψηλά και άπλωσε το χέρι του εγκάρδια: «Ξέρω τι είσαι». 

Ο Φιντέλ Κάστρο είχε ήδη εξοικειωθεί με την Φαλαγγίτικη αισθητική και το δόγμα, ακόμη και όντας οπαδός του ιδεώδους της από την πιο πρώιμη νιότη του υπό την καθοδήγηση του Ισπανού Ιησουίτη Armando Llorente. Σε αυτό το ίδιο ταξίδι ήρθαν εβδομήντα μαχητές του PSOE (Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα) και του PCE (Ισπανικό Κομμουνιστικό Κόμμα) μαζί με πολλές άλλες οργανώσεις, καθώς η πρόσκληση ήταν ανοιχτή σε συμπαθούντες πέραν από τον ήδη κατακερματισμένο κόσμο της αριστεράς.

Ευρωπαϊκός νεοφασισμός και ο Τσε

Η μορφή του Ερνέστο Γκεβάρα επεκτάθηκε πάνω από την Ευρώπη σαν ένας μύθος. Με μεγάλο μυστήριο και λόγω της απουσίας ενός εκτεταμένου φορμαλισμού, κατέληξε ελκυστικός για μια Φασιστική νεολαία, η οποία βρέθηκε αναγεννημένη μπροστά στην εγκατάλειψη της στο πολιτικό περιθώριο και η οποία φάνηκε επίσης να διαχωρίζεται από το συντηρητικό μικρόβιο της ακροδεξιάς ανάσας που χαρακτήριζε δυστυχώς την «Τρίτη Θέση» μετά τον πόλεμο. Το πρώτο κίνημα έξω από την Κούβα που έθεσε τον Γκεβάρα ως «σύμβολο» ήταν η «Νέα Ευρώπη», που ιδρύθηκε το 1962 από τον ιδεολόγο και συγγραφέα Jean Thiriart. Εκτός του κοινού πλαισίου κάτω από την μεγάλη πλειοψηφία των Φασιστικών ομάδων, η «Jeune Europe», αντίθετα με τις αδελφικές οργανώσεις της, θα δημιουργούσε δεσμούς με ανυπάκουα έθνη στην σύγκρουση μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Αυτό συνέβη με την Συρία, την Κίνα, το Ιράκ, την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (σ.μ. PLO), την Γιουγκοσλαβία του Τίτο και πολλά άλλα.

Σύντομα, το φάντασμα του Τσε θα έφτανε στα περιθώρια διαφορετικών ξένων τμημάτων της «Jeune Europe», όπως συνέβη με το Ιταλικό τμήμα του κόμματος, έως ότου προχωρήσει σε άμεση ανάλυση από τον ίδιο τον Thiriart. Είναι γεγονός ότι το Αντάρτικο των Εστιών (Foquismo Guerrillero) του Thiriart που ομαδοποιήθηκε με τον λεγόμενο Ευρωπαϊκό «Εθνικό-Κομμουνισμό» είχε περισσότερα κοινά από ότι διαφορές με τον Αργεντινό επαναστάτη ηγέτη. Το 1961, το τμήμα της Φλωρεντίας του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κινήματος MSI (η μεγαλύτερη πολιτική φατρία της «Τρίτης Θέσης» μετά το θάνατο του Mussolini), υπεύθυνο για την υποδοχή της «Jeune Europe», θα απέδιδε τιμές στην μορφή του Τσε. Άλλες θετικές αναφορές θα προέρχονταν από την Φασιστική εφημερίδα "L' Orologio" και την Εθνική Ομοσπονδία Μάχης της «Ιταλικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας» (FNC-RSI), αντάρτικη και υπόγεια οργάνωση που δραστηριοποιήθηκε κατά την περίοδο της μαύρης τρομοκρατίας.

Η γοητεία για τις μορφές της Κουβανικής επανάστασης έφτασε επίσης και σε κάποιο θαυμασμό για τον Φιντέλ, μέσα από τα λόγια του Ιταλού ιστορικού Franco Cardini, πρώην μαχητή του MSI και της «Νέας Ευρώπης» και δηλωμένου Καστρικού:

«Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλοι τον αγαπούσαμε τον Φιντέλ. Μπορώ να καταθέσω εντελώς, προσωπικά, γιατί τότε ήμουν αγόρι που έπαιζε στις τάξεις της Τρίτης Θέσης: και, ενάντια στις συμβουλές των πατέρων και των αδελφών μας για  τους οποίους ήταν μόνο «κομμουνιστής», όλοι εμείς ήμασταν τρελοί για αυτόν. Ήταν ένας άνδρας της πολιτικής που μεταφέρθηκε στις διαστάσεις της γενναιοδωρίας και της περιπέτειας. Ήταν λίγο Robin Hood, λίγο Garibaldi, λίγο χαρακτήρας από τα βιβλία των Conrad και Melville. Ήταν ο αναζωογονητής της δικαιοσύνης και επιδιορθωτής των λαθών, κάποιος που έκλεβε τους πλούσιους για να το δώσει στους φτωχούς».

Και είναι αυτό που ο Φασιστής αγαπούσε περισσότερο, τον νεκρό επαναστάτη από τον ζωντανό δικτάτορα. Μετά το θάνατο του Guevara στη Βολιβία, ο Ιταλός συνθέτης Pier Francesco Pingitore συνέθεσε το τραγούδι «Addio Che», ενώ ο δημοσιογράφος Adriano Bolzoni έγραψε το βιβλίο «El Che Guevara», ένα έργο που μετατράπηκε σε ταινία σε σκηνοθεσία του Paul Heusch. Αυτή η γοητεία μέσα στους νεοφασιστικούς κύκλους στα φοιτητικά κινήματα της ίδιας εποχής, θα επιβιώσει μέχρι και τα «Χρόνια του Μολυβιού», φάση του Ψυχρού Πολέμου στην οποία πολλαπλοί παραστρατιωτικοί οργανισμοί της «Τρίτης Θέσης» θα περάσουν σε κοινωνική και πολιτική εξέγερση στην Ιταλία, ειδικά η ένοπλη ομάδα Terza Posizione, της οποίας ο ιδρυτής και ηγέτης Gabriele Adinolfi έγραψε πολλά άρθρα στα οποία επαινούσε τον Τσε. (σ.μ. στο έβδομο τεύχος της "Ανάκτησης" που κυκλοφορεί υπάρχει μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Ιταλού φιλέλληνα συναγωνιστή την οποία αξίζει να διαβάσετε).

Το Λατινομερικανικό Φιούμε

Από την τυραννία του Machado έως την επανάσταση του Castro. 

Υπήρχαν πάντοτε σύνδεσμοι μεταξύ του Ευρωπαϊκού Φασισμού μέσω του τοπικού αμερικανικού εθνικισμού, αν και η Λατινική Αμερική είχε αστικοποιηθεί και απομονωθεί από την Ευρώπη, η Ευρώπη θα ήταν πάντα στα μάτια της Λατινικής Αμερικής η μητέρα, όπως και η Λατινική Αμερική στα μάτια της Ευρώπης θα είναι πάντα το παιδί. Σε περιόδους επανάστασης, με την έκρηξη των κοινωνικών κινημάτων, καθοδηγούμενοι από ιδεολογίες που ανέτρεψαν καθεστώτα που είχαν ηττηθεί από μόνα τους, έχοντας σκουριασμένες ιδεολογίες που βρίσκονταν στην εποχή του χαλκού ενώ αυτό-εξιδανικεύονταν πως ήταν ακόμη στη χρυσή εποχή τους. Ένα παράδειγμα αυτού θα ήταν η Κούβα, που σε περιόδους επανάστασης, ήταν το Fiume της Λατινικής Αμερικής.

Δεδομένου ότι η Φάλαγγα των JONS στην Ισπανία βρισκόταν στη μέση εμφυλίου πολέμου στην Ισπανία, όπως εξηγεί στη διδακτορική διατριβή του ο Andres Virga με τίτλο «Φασισμός και Εθνικισμός στην Κούβα»:

«Η περίοδος του Ισπανικού εμφύλιου πολέμου ήταν το σημείο της άλγης της ξένης φασιστικής επιρροής στην Κούβα, δεδομένης της επιρροής που ασκούσαν οι πλουσιότεροι τομείς της ισπανικής αποικίας, οργανωμένη στην Ισπανική εθνικιστική επιτροπή, υπέρ της εθνικιστικής φράξιας για να συγκεντρώσει χρήματα και να αποκτήσει διπλωματική αναγνώριση. Με αυτό, και όχι χωρίς κάποιες αντιθέσεις, η υπηρεσία εξωτερικών της «Ισπανικής Φάλαγγας» είχε ιδρύσει μια θυγατρική στην Κούβα, η οποία λειτούργησε μεταξύ των Ισπανών μεταναστών, με ένα τμήμα Κοινωνικής Βοήθειας, το οποίο συγκέντρωσε κεφάλαια για τη χρηματοδότηση βοηθητικών έργων για τους φτωχούς Ισπανούς στην Κούβα και στην πατρίδα. Από την άλλη πλευρά, η Ιταλία και η Γερμανία είχαν λιγότερη επιρροή, δεδομένου του μικρού μεγέθους των κοινοτήτων τους.»

Αυτή η διατριβή περιλαμβάνει ένα οριστικό χαρακτηριστικό της διαλεκτικής μεθόδου, που είναι να συνοψίσουμε, να εξάγουμε και να ολοκληρώσουμε μια προκαταρκτική υπόθεση με προκαταρκτικές ανακαλύψεις. Όπως εξηγεί, σύμφωνα με τον Virga: 

«Στην περίπτωση της ιστορίας, η πειραματική στιγμή συνίσταται στη συλλογή και ανάλυση και των δύο πηγών πρωτογενών και δευτερευόντων. Ενώ η σημασία του πρώτου δεν μπορεί να υποτιμηθεί, το δεύτερο ήταν πάντα σχεδόν εξίσου σημαντικό. Από τη μία πλευρά, η δευτερογενής βιβλιογραφία παρέχει στους αναγνώστες μια θεμελιωμένη ανακατασκευή των ιστορικών γεγονότων, από την άλλη πλευρά, αντιπροσωπεύει μια στιγμή συζήτησης μεταξύ ακαδημαϊκών. Στην πραγματικότητα, η ίδια η ύπαρξη μιας ιστορικής συζήτησης μας προειδοποιεί ενάντια στη θετική πεποίθηση ότι μόνο το γεγονός έχει σημασία, δεδομένου ότι η ιστοριογραφία έχει δείξει ότι οι υποκειμενικοί παράγοντες είναι σε δράση, τόσο όπως και στην προκαταρκτική εκλογή σχετικών πηγών, όπως και στις κριτικές της.»

Ο Virga επιβεβαιώνει στη συνέχεια ότι τα παραπάνω είναι αλήθεια, δεδομένου ότι το πρώτο βήμα της επιστημονικής έρευνας, είναι ο ορισμός του προβλήματος που πρέπει να λυθεί. Ότι, αντί να μειώνεται σε μια ερώτηση, αυτό μπορεί να επεκταθεί και να εμβαθύνει. Έχοντας αναδρομικές προοπτικές απέναντι στην αρχική ερώτηση.

Το δεύτερο βήμα θα ήταν να επανεκτιμηθεί και να εξεταστεί ποιες από όλες τις απαντήσεις έχουν επιλεχθεί από την ακαδημαϊκή κοινότητα. Όπου μέσω της ιστορικής φιλολογίας διαπιστώνεται τι είναι γνωστό και τι λείπει για την κατανόηση του προβλήματος. Προκειμένου να επεκταθούν οι ιστορικές πηγές και οι μέθοδοι που επιλέγονται να αιτιολογούνται με οργανωμένο τρόπο μπροστά στην ερώτηση.

Τέλος, το τρίτο βήμα θα ήταν να βρούμε νέο ιστορικό υλικό για να συμπληρώσουμε το ήδη ιστορικό υλικό που έχει ήδη παρουσιαστεί.

Η διατριβή επαναλαμβάνει όσα ειπώθηκαν προηγουμένως προκειμένου να αναρωτηθεί για την σύνδεση μεταξύ του Κουβανικού Εθνικισμού και του Ευρωπαϊκού Φασισμού. Και οι ρόλοι τους στην Κουβανική επανάσταση μετά την κρίση του φιλελευθερισμού στη Μεγάλη Ύφεση. Όταν η Λατινική Αμερική αμφισβητούσε τον Αμερικανικό παρεμβατισμό και τον δυτικό φιλελευθερισμό. Όταν και οι Σοσιαλιστές και οι Εθνικιστές αποκήρυτταν το φιλελεύθερο καθεστώς που ήθελαν να ανατρέψουν, αυτό που έκανε το ίδιο καθεστώς να απαντήσει με βίαιη καταστολή ή συγκεκριμένες δολοφονίες επαναστατών.

Ένας άλλος παράγοντας θα ήταν η Ισπανική μετανάστευση στην Κούβα μετά τον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Αυτή θα αποτελούσε το 7% των συνολικών δημογραφικών στοιχείων. Παρά το γεγονός ότι η λογοτεχνική παρουσία των ιδεολογιών κοντά στην Φάλαγγα των JONS ήταν γενικά πολύ σπάνια, στο βαθμό άλλωστε που ήταν και η τοπική και η ξένη ιστοριογραφία. Η συντηρητική λογοτεχνία που παρουσιάστηκε ως μια απάντηση μπροστά στην «επικίνδυνη, σοβαρή και ανησυχητική» μαχητική - αντιφρονούντα λογοτεχνία χάρη στη φύση και την εγγύτητα με την ιδεολογία του Σοσιαλιστικού Εθνικισμού. Κάτι που ακόμη και σήμερα, αυτό το αντιφασιστικό θέμα, δεν έχει προχωρήσει πέρα από τις συγχύσεις και τις ιστορικές μειώσεις.

Μπορεί οι Ισπανοί να είχαν εξέλθει από τον πόλεμο με την Κούβα, αλλά η Κούβα θα κατέληγε σε αυτόν τον πόλεμο εξαιτίας αυτών των ίδιων των Ισπανών. Εκεί όπου αυτοί οι αντιδραστικοί με τα «παλιά πουκάμισα» κυριαρχούνταν από την ήπια στάση του εθνικού-μπολσεβικισμού ή του εθνικού-κομμουνισμού. Επειδή ήταν άνδρες πεπεισμένοι, ακόμη και αν τους αποκαλούσαν Ναζί επειδή αγαπούν τον Φασισμό ως έναν τρόπο ζωής, δεν σκότωσαν την παθιασμένη αγάπη τους για τον Φασισμό. Αυτό μόνο τους έκανε να αγκαλιάσουν αυτές τις ορολογίες για να ωθήσουν την υπερηφάνεια τους που έχει χίλια ονόματα, αλλά μόνο μία καρδιά. 

Επειδή δεν ήταν από αυτούς που μίλησαν για μια μειονότητα, αφού δεν ήταν πλέον μειονότητα σε κανένα μέρος. Επειδή η βιολογικοποίηση της φύσης τους ποτέ δεν θα μπορούσε να συμβεί λόγω της έλλειψης ιεραρχίας στον καθημερινό κοινωνικό Δαρβινισμό. Όπου η ελευθεριότητα είναι μια αδυναμία μέσα στην χαοτική καρδιά του αναρχισμού. Εξαιτίας αυτού πρέπει να ενωθούμε ενάντια σε κάθε κίνδυνο, όχι μόνο να εστιάσουμε σε ένα μόνο πρόβλημα. Όχι για όλους να σκέφτονται στα ρωσικά και να μιλούν μόνο στα αγγλικά. Ήρθε η ώρα να τραγουδήσουμε σε αυτόν τον πόλεμο ενάντια στους πιθήκους χωρίς Θεό που αντιμετωπίζουμε. Όντας καθολικοί χωρίς τον Ιησού, σοσιαλιστές χωρίς σοσιαλισμό, μοναρχικοί χωρίς βασιλιά, αστοί χωρίς αστική τάξη ή καπιταλιστές χωρίς χρήματα.

Οι «πολιτικές ελευθερίες» δεν σημαίνουν τίποτα χωρίς τις ελευθερίες ή την οικονομική αυτονομία, είτε στην ατομική αρένα είτε στη συλλογική. Σε αυτό το τελευταίο, επειδή σε ένα δημοκρατικό καθεστώς είναι αυτές οι ομάδες της πλουτοκρατίας που ελέγχουν τον Τύπο και όλα τα άλλα μέσα για τη διαμόρφωση της «κοινής γνώμης» και της προπαγάνδας.

Να φιλάς τον θάνατο στα υγρά χείλη για να ξέρεις τι σημαίνει να ζεις. Όχι να έχεις εμπειρίες στη ζωή, αλλά ότι η ζωή είναι μια εκτεταμένη και βαθύτερη εμπειρία. Να επιβάλλουμε την ψυχή μας σε όλους τους άλλους, σε κάθε ώρα και σε κάθε είδους κατάσταση. Να ξεπεράσουμε όσους θέλουμε μέσω της θέλησης μας και να σπάσουμε τους κοινωνικούς περιορισμούς που επιβάλλονται μπροστά μας. Ασταμάτητοι στη μάχη και γενναιόδωροι στη νίκη. Θα τραγουδήσουμε μόνο στον Λαό μας, γιατί μόνο από τον Λαό μας έρχεται η φωνή μας.

Αν και τα δείγματα του Ευρωπαϊκού Φασισμού (πρέπει να προσδιοριστεί ως του Ισπανικού Φαλαγγισμού) κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης του Fulgencio Batista ήταν ήδη σπάνια, δεδομένου ότι στο κόμμα ABC από τα δεξιά, καθώς και το Ορθόδοξο Κόμμα από την αριστερά δεν είχαν κάτι σχετικό, και το οποίο είναι η επαναστατική απόρριψη όλων των εκδηλώσεων του δημοκρατικού αστικού φιλελευθερισμού και η αναζήτηση της ταυτότητας της αναγέννησης του έθνους. 

Ακόμα και το Κουβανικό Σύνταγμα του 1940 δεν θα άλλαζε τα θεμέλια του, διατηρώντας ακόμη την εξάρτηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Ούτε η επανάσταση του 1933 έψαχνε για μια Σοβιετική Δημοκρατία, έναν Σοσιαλοφασισμό ή ένα Εθνικό - Συνδικαλιστικό κράτος, όπως είπε ο Gustavo Morales (σ.μ. στρατευμένος νεοφασιστής διανοητής και ακτιβιστής, ιδρυτής των οργανισμών διατήρησης της μνήμης για τον Εθνικοσυνδικαλιστή φιλόσοφο Ramiro Ledesma Ramos και τον ηρωϊκό Εθνομάρτυρα της Ισπανίας Jose Antonio Primo de Rivera) προς υποστήριξη του Κάστρο απευθυνόμενος στην Φάλαγγα των JONS (σ.μ. η ενωτική κίνηση Juntas de Ofensiva Nacional-Sindicalista): 

«Comandante, μοιραζόμαστε όνειρα, εχθρούς και αφετηρίες. Όχι κόμμα, ούτε σύστημα, ούτε φίλους»  

link: Όταν ο Fidel Castro συνάντησε τα Waffen - SS

link: Όταν ο Fidel Castro διάβαζε Jose Antonio Primo de Rivera και ο Guevara ήταν λαϊ(κι)στής*

Όταν ο Fidel Castro συνάντησε τα Waffen - SS

Σχετικός σύνδεσμος: Όταν ο Fidel Castro διάβαζε Jose Antonio Primo de Rivera και ο Guevara ήταν λαϊ(κι)στής*

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Μετά την πτώση της Ευρώπης το 1945 χιλιάδες Εθνικοσοσιαλιστές και Φασίστες βρίσκουν καταφύγιο στην Νότια Αμερική. Εκεί φτιάχνουν καταφύγια ή οργανώνουν μυστικές ομάδες κρούσης και στρατόπεδα, αναζωογονούν τις ευρωπαϊκές παροικίες και συμμετέχουν σε κυβερνήσεις που εναντιώνονται στον Αμερικανισμό. Υπήρχαν άλλωστε προπολεμικά  οι οργανωτικές και ιδεολογικές βάσεις που βοήθησαν στην ανάπτυξη διαφόρων μεταπολεμικών κινημάτων και κομμάτων με έντονο το αντισιωνιστικό και το αντικαπιταλιστικό πρόσημο, τα οποία και αναπτύχθηκαν στο υπογάστριο της μισητής υπερδύναμης που διαφεντεύει τον κόσμο προς όφελος των χρηματιστηρίων των πολυεθνικών και των μυστικών εταιρειών.

Η επανάσταση στην Κούβα το ’59 η οποία είχε ως κορυφαίο παράδειγμα το αντάρτικο του Στρατηγού Γρίβα, αρχικά πορεύτηκε σε εθνικιστικά πλαίσια αλλά αργότερα βρήκε αρωγή και ενίσχυση στους κόλπους του Σοβιετισμού ως μια οδυνηρή ανάγκη για να εναντιωθεί άμεσα στους Αμερικανούς. Η διαμόρφωση του καθεστώτος υπήρξε κομβικό ιστορικό σημείο και μια αναφορά για όλους όσους ονειρεύονταν την συντριβή του ιμπεριαλισμού. Ήταν μια προσωρινή νίκη η οποία έλαβε μέρος - την ίδια εποχή με την ΕΟΚΑ Α’ - απέναντι στον αδηφάγο καταναλωτισμό της Ουάσιγκτον που ονειρεύεται ένα ψυγείο Coca - Cola και ένα κατάστημα McDonald's σε κάθε πόλη και σε κάθε χωριό, ένα καζίνο ή πορνείο για όλους όσους έχουν χρήματα από κάθε είδους δραστηριότητα που ευλογεί και προωθεί ο φιλελευθερισμός.

Ο Περουβιανός Οκτώβρης του ’68, η αντίσταση των Αργεντινών Εθνικοσοσιαλιστών απέναντι στις ομάδες θανάτου των δεξιών στρατιωτικών και αστυνομικών που υπηρετούσαν τις ΗΠΑ και την πλουτοκρατία, η θυσία των Χιλιανών εργατών Εθνικοσοσιαλιστών που εκτελέστηκαν σε δημόσια θέα από την προδοτική ακροδεξιά, ο αγώνας στην Βολιβία όπου οι «αριστεροί» Φασίστες του MNR πολέμησαν μαζί με τους αριστερούς πατριώτες απέναντι στον θανάσιμο εχθρό και υπέρ της επανάστασης του ‘52, η ηρωική στάση του Περονιστή Γκεβάρα που φώναξε το «Πατρίδα ή Θάνατος» και είναι σύμβολο της «Τρίτης Θέσης» και της «Εθνικιστικής Αριστεράς» καθώς και η πρωτοκαθεδρία του Εθνικοεπαναστάτη Περόν που μαζί με την «Αγία Εβίτα» φώτισαν με το παράδειγμα τους το μονοπάτι της κοινωνικής δικαιοσύνης και έγιναν σημαία για τους φτωχούς Montoneros. 

Τα πρόσωπα και τα κινήματα αυτά είναι μόνο μερικές ψηφίδες στην πολύχρωμη ιστορία της ηπείρου που επαναφέρει διαχρονικά τον Πατριωτικό Σοσιαλισμό σε όλες τις χώρες της περιοχής από τα ορυχεία της Χιλής μέχρι τις αυτόνομες κοινότητες των «εθνικοαναρχικών» Ζαπατίστας στο Μεξικό. Όμως η ιστορική σύνδεση δεν σταματάει εκεί αλλά η πολεμική εμπειρία είναι μια εφεδρεία για όσους θέλουν να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους μέσα από την θυσία των Ευρωπαϊκών στρατευμάτων. 

Ο Castro ή El Comandante μια προσωπικότητα που μπήκε πολλές φορές στο στόχαστρο των Αμερικανών και ο ιστορικός Hugh Thomas τον ονόμασε ως έναν «Φασίστα της Αριστεράς» - ο Κουβανός ηγέτης είχε κατηγορήσει δημοσίως την Ισραηλινή Mossad για την χρηματοδότηση και οργάνωση του ISIS - ποτέ δεν έκρυψε τις φιλικές σχέσεις του με την Ισπανία του Φράνκο ή τον θαυμασμό του για τον ιδρυτή της Φάλαγγας και μάρτυρα της Εθνικιστικής Ισπανίας Jose Antonio Primo de Rivera. Παρά το γεγονός ότι σύντομα η εξουσία του και η διαφθορά κατάφερε να εκφυλίσει τις αναζωογονητικές δυνάμεις της επανάστασης και να μειώσει την δυναμική της προοπτικής και της χαράς για την απόκρουση του Αμερικανού εισβολέα που έχει επιβάλλει το πολυετές εμπάργκο, αξίζει να αναφερθεί ως μια επίκαιρη αναφορά η άγνωστη σχέση του με την διάσημη κομματική φρουρά του Εθνικοσοσιαλισμού τα εμπειροπόλεμα Waffen - SS. 

Οι προμήθειες όπλων (4.000 πιστόλια βελγικής κατασκευής) από τους Otto Ernst Remer και Ernst Wilhelm Springer ήταν μόνο η αρχή στην πυρηνική κρίση του ’62. Ακολούθησε το έντονο ενδιαφέρον για την άμεση πρόσληψη βετεράνων πολεμιστών της Γερμανίας που είχαν εκπαιδευτεί σε όλες τις συνθήκες μάχης και μπορούσαν να μεταφέρουν την εμπειρία τους στα στρατεύματα της Κούβας. Άλλωστε οι Γερμανοί «ναζί» είχαν πολεμήσει εξαιρετικά και στο πλευρό των Γάλλων μετά την ήττα του Εθνικοσοσιαλισμού και ήταν περιζήτητοι για τις επιχειρήσεις ως οι πιο αξιόπιστοι μισθοφόροι σε Αφρική, Νότια Αμερική και Μέση Ανατολή αλλά και κορυφαίοι σύμβουλοι των Αραβικών καθεστώτων για τις μελλοντικές επιθέσεις ενάντια στο Ισραήλ. Τελικός στόχος του Κουβανού ηγέτη δεν ήταν μόνο η αντιμετώπιση των Αμερικανών αλλά και η σταδιακή απομάκρυνση από το στρατόπεδο και την υπόγεια επιρροή της Μόσχας καθώς και η μείωση της δυναμικής των Σοβιετικών συμβούλων αφού φοβόταν την ανατροπή του από το Κρεμλίνο μέσω δυσαρεστημένων Κουβανών αξιωματικών. 

Σύντομα η Αβάνα προσκάλεσε μικρό αριθμό Γερμανών αξιωματικών και τους πρόσφερε καταφύγιο ανέσεις και χρήματα σε γερμανικά μάρκα τέσσερις φορές περισσότερα από τον μέσο γερμανικό όρο για να εκπαιδεύσουν τον επαναστατικό στρατό με κάποιους εξ αυτών να δέχονται την πρόταση για παραμονή στο νησί. Το ενδιαφέρον όμως δεν σταμάτησε εκεί, οι μυστικές υπηρεσίες του Κάστρο έψαχναν να βρουν και αλεξιπτωτιστές ή τεχνικούς που υπηρέτησαν το Χιτλερικό καθεστώς στόχος που δεν επετεύχθη.

Τέλος να σημειωθεί ότι υπήρχε μια περίοδος που η Κούβα εναντιώθηκε σφόδρα στην επεκτατική εξωτερική πολιτική του Ισραήλ και είχε στείλει στρατιωτικούς και εξοπλισμό σε Αίγυπτο και Συρία με στόχο την συνεισφορά της επανάστασης της χώρας της Καραϊβικής στην καταστροφή του εβραϊκού κράτους. Οι Ισραηλινοί μετά τον πόλεμο του Yom Kippur αναφέρθηκαν επίσημα σε 3000 Κουβανούς που πήραν μέρος στις μάχες με την πλειοψηφία τους να βρίσκεται στο πλευρό των επίλεκτων τεθωρακισμένων σχηματισμών του Σύριου προέδρου Hafez al - Assad και εκατοντάδες από αυτούς να καταλήγουν νεκροί και τραυματίες.

Οι Κουβανοί πάντα ψήφιζαν κατά του Ισραήλ σε διεθνείς ψηφοφορίες, είχαν διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις με τους Σιωνιστές τον Σεπτέμβρη του 1973 και είχαν στηρίξει το ψήφισμα 3379 του ΟΗΕ που ονομάζει τον Διεθνή Σιωνισμό ως μια μορφή ρατσισμού. Οι μυστικές υπηρεσίες του Κάστρο βοήθησαν με κάθε τρόπο την Παλαιστινιακή Fatah αλλά και άλλα αντισιωνιστικά αντάρτικα κινήματα και σύντομα οι κατηγορίες για αντισημιτισμό είδαν το φως της δημοσιότητας στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, κάτι το οποίο επαναλήφθηκε φυσικά με μεγαλύτερη ένταση όταν ενισχύθηκαν οι πρόσφατες επαφές με την Τεχεράνη του Χομεϊνί.

Η συμπεριφορά της Αβάνας προκάλεσε πολλές φορές την οργή στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του Ισραήλ και οδήγησε στην περαιτέρω πολεμική των Σιωνιστών με τους τελευταίους να ψηφίζουν υπέρ του πολυετούς εμπάργκο των ΗΠΑ. Τα τελευταία χρόνια υπήρξε και πάλι προσέγγιση των δύο πλευρών σε όλα τα επίπεδα με αποτέλεσμα την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων ανάμεσα σε Αβάνα και Τελ Αβίβ.