Η μεγαλύτερη εθνική τραγωδία από το 1974.

Για το θέμα των εμπρησμών πολλά έχουν γραφτεί στον ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο και ακόμα περισσότερα έχουν γίνει γνωστά στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο. Μετά από αυτή την τραγωδία είναι έντονο το ενδιαφέρον να αναζητηθούν οι ένοχοι αυτοί της συμφοράς , να αποκαλυφτούν άμεσα , και να δοθούν απαντήσεις σε αρκετά ερωτήματα.
Υπήρξε έντονη η επιθυμία συντρόφων που στηρίζουν την προσπάθεια του ΜΑΥΡΟΥ ΚΡΙΝΟΥ να γράψουν κάποια άρθρα για αυτό το θέμα. Θα ακολουθήσουν τις επόμενες ημέρες δύο κείμενα συντρόφων τους οποίους και ευχαριστούμε θερμά για τον χρόνο τους. Οι απόψεις στα δύο αυτά κείμενα δεν ταυτίζονται και αυτό είναι λογικό αφού ο καθένας διατηρεί την δική του οπτική γωνία στα δραματικά γεγονότα. Επισημαίνουμε ότι ο ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ αποτελεί ελεύθερο βήμα έκφρασης για τον οποιονδήποτε θα ήθελε να εκφράσει μέσω ενός κειμένου την άποψη του και τον προβληματισμό του για τους πραγματικούς υπεύθυνους αυτής της εθνικής και κοινωνικής τραγωδίας.
Η συντακτική ομάδα του ΜΑΥΡΟΥ ΚΡΙΝΟΥ εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στις οικογένειες των αδικοχαμένων συνανθρώπων μας.




του Μαύρου Γάτου


Εδώ και πάνω από μία εβδομάδα η πατρίδα μας βιώνει μία τραγωδία που όμοιά της δεν έχει καταγραφεί ποτέ ξανά στα χρονικά. Μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα σχεδόν 2.300.000 στρέμματα δασικών, χορτολιβαδικών και καλλιεργήσιμων εκτάσεων έγιναν στάχτη σε Πελοπόννησο και Εύβοια. 66 συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους από την πύρινη λαίλαπα, 150 περίπου χωριά καταστράφηκαν ή υπέστησαν σοβαρές ζημιές, πάνω από 1.500 σπίτια καταστράφηκαν ολοσχερώς, πάνω από 73.000 χιλιάδες ζώα κάηκαν, όπως και χιλιάδες μελίσσια. Η χλωρίδα και η πανίδα του τόπου μας δέχτηκε ένα σχεδόν ανεπανόρθωτο πλήγμα. Αρχαιολογικοί χώροι μόλις και μετά βίας σώθηκαν (αρχαία Ολυμπία, Επικούρειος Απόλλων), ενώ κινδύνευσαν και εργοστάσια και υποδομές ηλεκτρικής ενέργειας (Μεγαλόπολη, Λαύριο, Αλιβέρι, Δομοκός, Τρίπολη). Οι Έλληνες, και ιδίως οι κάτοικοι των πληγεισών περιοχών, νιώσαμε ότι η πατρίδα μας βάλλεται από μία αόρατη δύναμη, από μία τρομοκρατική επίθεση άνευ προηγουμένου, προβληματιζόμενοι για το τι μέλλει γενέσθαι.

Οπωσδήποτε υπεύθυνο για την καταστροφή αυτή είναι το πολιτικό κατεστημένο του τόπου μας, το οποίο μέσα από την ανευθυνότητα, την κομματικοκρατία και την αναξιοκρατία φρόντισε να διαλύσει τα πάντα. Έλλειψη συντονισμού, ολιγωρία στην έγκαιρη κατάσβεση των πυρκαγιών, ελλιπή και απαρχαιωμένα μέσα πυρόσβεσης, ανίκανη ηγεσία, έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού, έλλειψη αντιπυρικών ζωνών, γενικότερη ανοργανωσιά, συνθέτουν ένα σκηνικό διάλυσης, για το οποίο η σημερινή κυβέρνηση (όπως και οι προηγούμενες), είναι υπόλογη. Είναι ένοχη για τα εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος, του λαού και της πατρίδας μας. Ιδίως στη μεγάλη φωτιά της Πάρνηθας ξεσκεπάστηκε το «φιλολαϊκό» προσωπείο των κρατούντων, αφού αποκαλύφθηκε ότι τα πάντα γίνονται βορά στο βωμό της «ανάπτυξης». Το ελατόδασος και τα ελάφια κάηκαν, το καζίνο όμως σώθηκε! Όταν δε αργότερα κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν δυναμικά για τη σχεδιαζόμενη επέκταση του καζίνο «Μοντ Παρνές» στα καμένα, εντοπίστηκαν από ελικόπτερα της αστυνομίας, συνελήφθησαν και κακοποιήθηκαν βάναυσα. Αυτό είναι το «ελληνικό» κράτος, αυτή είναι η «δημοκρατία» μας.



Πίσω λοιπόν από τις πυρκαγιές κρύβονται τεράστια οικονομικά συμφέροντα, των οποίων το πολιτικός κόσμος και το κράτος έχουν γίνει υπηρέτες. Είναι ενδεικτικό ότι σε καμένες δασικές εκτάσεις κατασκευάζονται τεράστιας κλίμακας οικοδομήματα και «αναπτυξιακά» έργα με την ανοχή του κράτους, ενώ δεν φαίνεται να είναι άσχετη με τα παραπάνω η σχεδιαζόμενη αναθεώρηση του άρθρου 24 (περί δασών). Πέραν των πυρκαγιών που έχουν ως στόχο την οικοπεδοποίηση, υπάρχουν και άλλες με διαφορετικές αιτίες: εμπρησμοί από πυρομανείς, πυρκαγιές εξ αμελείας, από πυλώνες της ΔΕΗ, από πολύ υψηλές θερμοκρασίες, από κεραυνούς κτλ. Γενικότερα πάντως η ανθρώπινη δραστηριότητα, η οποία επεκτείνεται ολοένα και βαθύτερα μέσα στη φύση, είναι η κυρίως υπεύθυνη για την αποψίλωση του δασικού μας πλούτου.

Οι πρόσφατες ωστόσο πυρκαγιές στην Πελοπόννησο και την Εύβοια, φάνηκε ότι έχουν μία ποσοτική και κυρίως ποιοτική διαφορά: έδωσαν την εντύπωση μίας πολύ καλά οργανωμένης «πολεμικής» ενέργειας, η οποία είχε ως στόχο να καταστρέψει τις υποδομές της χώρας μας, σπέρνοντας τον όλεθρο στους αγροτικούς πληθυσμούς της. Δεν είναι μόνο η άνευ προηγουμένου έκταση των πληγεισών περιοχών. Είναι και η μεθοδικότητα με την οποία πραγματοποιήθηκε η καταστροφή. Εμπρηστικοί μηχανισμοί τελευταίας τεχνολογίας, ταυτόχρονα σχεδόν ξεσπάσματα μεγάλης ισχύος πυρκαγιών σε διαφορετικά μέτωπα, σε σχετικά κοντινά μεταξύ τους σημεία ώστε να υπάρξει διασπορά και κατακερματισμός των πυροσβεστικών δυνάμεων, παραπλανητικές κλήσεις για πυρκαγιά στις πυροσβεστικές αρχές ώστε να χαθεί πολύτιμος χρόνος για την κατάσβεση, σε περιοχές μάλιστα όπου υπήρχαν βιομηχανικές και στρατιωτικές εγκαταστάσεις, τοπία ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, τουριστικού και αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. Όλα αυτά δεν μπορούν βεβαίως να θεωρηθούν τυχαία. Δεν είναι δυνατό να πιστέψουμε ότι η τεράστια αυτή καταστροφή αποτελεί έργο οικοπεδοφάγων ή κάποιων ψυχοπαθών, ούτε ότι τις φωτιές τις έβαλε το ΠΑΣΟΚ, οι αναρχικοί ή παπάδες. Αλλού θα πρέπει να αναζητηθούν οι δράστες.



Εδώ πρόκειται για μία τεράστια οικονομική και οικολογική καταστροφή. Οι τεράστιες αποτεφρωμένες εκτάσεις που καπνίζουν ακόμα και μας θυμίζουν πεδία μαχών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν μπορούν να είναι απλώς το έργο κάποιων οικονομικών συμφερόντων. Το πλήγμα που δέχτηκε ο λαός και τόπος μας δεν είναι μόνον οικολογικό και οικονομικό, αλλά και κοινωνικό, πολιτικό και ψυχολογικό. Αγρότες που έχασαν το βιός τους μέσα σε λίγα λεπτά, θ’ αναγκαστούν να μεταναστεύσουν προς τα μεγάλα αστικά κέντρα, αποτελώντας ένα νέο εξαθλιωμένο προλεταριάτο. Κάποιοι από αυτούς, ιδίως μεγαλύτερης ηλικίας, δεν θ’ αντέξουν την εικόνα της καμμένης γης τους και θα παραιτηθούν από τη ζωή. Φαίνεται ότι ορισμένοι κύκλοι θέλουν να πλήξουν την ελληνική αγροτική οικονομία και τον οικολογικό τρόπο ζωής στην ύπαιθρο και ν’ αποξενώσουν περαιτέρω τους Έλληνες από τη γη τους.. Τη θέση του απλού και αυτάρκη χωρικού με την κατσίκα και το φρέσκο γάλα του, θέλουν να πάρουν κάποιες πολυεθνικές με τα μεταλλαγμένα προϊόντα τους, οι οποίες και δεν επιθυμούν οικονομικά ανεξάρτητους γεωργούς και κτηνοτρόφους, αλλά υποδουλωμένους σε αυτές εξαθλιωμένους εργάτες γης. Θα πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι παρόμοιο πλήγμα είχε δεχτεί το ελληνικό εμπόριο στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, όταν πολυκαταστήματα στην Αθήνα έγιναν παρανάλωμα του πυρός από άγνωστους ακόμη δράστες, κάτι που συνέβαλε στη σταδιακή επικράτηση του πολυεθνικού κεφαλαίου στην ελληνική αγορά (βλ. περιοδικό «Ρεσάλτο», τ. 20, Αύγουστος 2007).

Υπάρχει ωστόσο και μία άλλη παράμετρος, που δεν θα πρέπει να αγνοηθεί: οι γεωπολιτικές συγκυρίες και η θέση της χώρας μας, εν μέσω του ανταγωνισμού ΝΑΤΟ – Ρωσίας. Οι τελευταίες κινήσεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής σύσφιξης των σχέσεών της με τη Ρωσία και ιδίως η υπογραφή κατασκευής του αγωγού φυσικού αερίου Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη έχουν θορυβήσει την Ουάσινγκτον, η οποία και προσπαθεί με κάθε τρόπο να ματαιώσει την υλοποίησή της, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο μία ημέρα πριν από την υπογραφή να «προειδοποιήσει» την ελληνική πλευρά να μην προχωρήσει στην εν λόγω συμφωνία. Όπως μάλιστα έγραψε «έγκριτη» εφημερίδα, «ΠΡΟΣΟΧΗ! Το παιχνίδι είναι μεγάλο και η χώρα μας μικρή. Η βιασύνη του Πούτιν και οι αντιδράσεις των Αμερικανών δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει εμπλακεί σε μια σκληρή αναμέτρηση. Αυτονόητο είναι ότι χρειάζονται προσεκτικές αποφάσεις και ευέλικτες κινήσεις. Η Ελλάδα πρέπει να βγει κερδισμένη και να μη γίνει στόχος εκδικητικής μανίας, διότι όλοι γνωρίζουμε πλέον πως αντιδρούν οι μεγάλες δυνάμεις.» (http://www.ardin.gr/blog/).

Μία αποσταθεροποίηση της χώρας μας σε πολιτικό επίπεδο θα διευκόλυνε στην πραγμάτωση των αμερικανικών γεωστρατηγικών επιδιώξεων. Η άνοδος στην εξουσία περισσότερο πειθήνιων και ευθυγραμμισμένων με τις βουλές της Ουάσιγκτον εγχώριων πολιτικών (π.χ. Ντόρα Μητσοτάκη, Γιωργάκης Παπανδρέου) θα ευνοούσε την πολιτική της στην περιοχή, δεδομένης μάλιστα της ύπαρξης πλειάδας εκκρεμών ζητημάτων, όπου οι θέσεις των ΗΠΑ και της Ελλάδας διίστανται (π.χ. Κυπριακό, Κοσσυφοπέδιο, Ιράν κ.ά.). Οι πρόσφατες πυρκαγιές λοιπόν θα μπορούσαν να ενταχθούν στα πλαίσια μίας πιθανής αποσταθεροποίησης της χώρας ή ακόμη και εκβιασμών από την πλευρά της Ουάσινγκτον.

Όμως τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. έχουν επιδοθεί σ’ έναν αγώνα αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης (όπως συνέβη και στην περίπτωση των τηλεφωνικών υποκλοπών), προσπαθώντας να μας πείσουν ότι οι πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν έργο εξωελλαδικών κύκλων. Η θέση αυτή, που επέχει θέση αξιώματος, προπαγανδίζετε σε όλα σχεδόν τα αστικά Μ.Μ.Ε., έντυπα και ηλεκτρονικά, κάτι που ασφαλώς εγείρει ερωτηματικά. Το αξιοπερίεργο ωστόσο είναι ότι και οι ανήκοντες στο χώρο της Αριστεράς έχουν στην πλειονότητά τους ταύτιση θέσεων με τους καθεστωτικούς μηχανισμούς προπαγάνδας, αναφορικά με τη ζήτημα της ύπαρξης ή μη «ασύμμετρης απειλής». Όχι μόνον οι διεφθαρμένοι «ροζ αριστεροί», αλλά και δυστυχώς κάποιοι ακέραιοι σταλινικοί, αρνούνται πεισματικά να δουν τα προφανή. Ο «προοδευτικός» κόσμος της χώρας μας είτε λόγω ιδεολογικής του ταύτισης με νεοταξικούς κύκλους, είτε λόγω της αδυναμίας του να απαλλαγεί από τις μαρξιστικές του παρωπίδες και να απεγκλωβιστεί από τις εμμονές του στη μονοδιάστατη οικονομοκεντρική οπτική και ερμηνεία των πάντων, εθελοτυφλεί. Δεν είναι δυνατό άνθρωποι που αγωνίζονται κατά τα άλλα κατά του ιμπεριαλισμού, να υποστηρίζουν με φανατισμό και με βεβαιότητα, ένεκα των «δογματικών» τους αγκυλώσεων, τη μη ανάμειξη των ιμπεριαλιστικών κύκλων στις τελευταίες καταστροφικές πυρκαγιές.

Καταγγέλλουν τα οικονομικά συμφέροντα που μπορεί να κρύβονται πίσω από την υπόθεση (π.χ. καταστροφή αγροτικής παραγωγής, οικοπεδοποίηση, Ιόνια οδός κ.ά.) και πολύ καλά κάνουν, όμως η προσέγγισή τους στο όλο ζήτημα είναι μάλλον μονόπλευρη και αποσπασματική. Μολονότι δεν υπάρχουν απτές αποδείξεις περί «ξένου δακτύλου», οι ενδείξεις που διαθέτουμε είναι αρκετά ισχυρές, ώστε να προβληματιστούμε για το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην πατρίδα μας. Δεν πάντως και έχει τόση σημασία εάν πίσω από όλα αυτά κρύβονται εγχώριοι ή υπερατλαντικοί κύκλοι ή ανταγωνίστριες ελαιοπαραγωγές χώρες ή εάν οι εκτελεστές των σχεδίων αυτών είναι Αλβανοί UCKάδες, αλλοδαποί πράκτορες «οικονομικοί πρόσφυγες» άλλων εθνικοτήτων, Γκρίζοι Λύκοι ή ελληνόφωνοι παρακρατικοί προδότες. Ούτε εάν τα κίνητρα των εμπρησμών είναι αμιγώς οικονομικά ή υποκρύπτονται και πολιτικές σκοπιμότητες. Σημασία έχει ότι η χώρα μας βάλλεται πανταχόθεν και ότι έχει γίνει ξέφραγο αμπέλι, κάτι που οδηγεί με μαθηματική νομοτέλεια στη σταδιακή ερημοποίησή της. Και για όλα αυτά τα χάλια μας υπεύθυνοι δεν είναι μόνον ο σάπιος πολιτικός κόσμος της χώρας μας και η ημι-διαλυμένη τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά όλοι μας, ατομικά και συλλογικά. Θα πρέπει λοιπόν να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας, γιατί μόνον εμείς μπορούμε να σώσουμε την κατάσταση. Δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από το άθλιο αυτό κράτος. Καιρός λοιπόν να αυτό-οργανωθούμε.

Θα πρέπει να συγκροτήσουμε σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας μία «λαϊκή πολιτιφυλακή», ιδίως σε αγροτικές περιοχές, που θα αναλάβει την περιφρούρηση της υπαίθρου, αποτρέποντας τη δράση επίδοξων εμπρηστών, προλαμβάνοντας παράλληλα την εξάπλωση των πυρκαγιών από το αρχικό τους στάδιο. Ο κάθε πολίτης, ως συνυπεύθυνος για τη σωτηρία του περιβάλλοντος στο οποίο ζει, θα μπορούσε π.χ. να αναλάβει την υποχρέωση επιτήρησης μίας συγκεκριμένης περιοχής για ορισμένες ώρες κάθε μήνα, ενώ και οι τοπικές κοινωνίες θα μπορούσαν να προχωρήσουν μόνες τους στη δημιουργία αντιπυρικών ζωνών, αλλά και την αγορά μέσων πυρόσβεσης. Οι πρόσφατες πυρκαγιές απέδειξαν ότι όπου οι κάτοικοι αγωνίστηκαν από μόνοι τους να σώσουν τις περιουσίες τους τα κατάφεραν. Αντιθέτως, εκεί που παραιτήθηκαν, περιμένοντας τη βοήθεια του κράτους, έχασαν τα πάντα. Γι’ αυτό το λόγο ο λαός θα πρέπει να πάρει την τύχη στα χέρια του παρακάμπτοντας και αμφισβητώντας την κεντρική εξουσία, διατηρώντας συνάμα την προσδοκία το ότι κάποτε κάποιοι θα λογοδοτήσουν για τις εγκληματικές τους ενέργειες ή παραλείψεις τους.

Το ερώτημα όμως και ο προβληματισμός που αιωρείται σήμερα είναι το «τι μέλλει γενέσθαι»; Ποιο θα είναι το μέλλον των κατοίκων των πληγεισών περιοχών; Πως θα είναι από εδώ και πέρα το φυσικό περιβάλλον της Πελοποννήσου και των άλλων πυρόπληκτων περιοχών; Ποιοι κεφαλαιοκράτες θα θελήσουν να «επενδύσουν» στα καμένα και με ποιο τρόπο; Τι θα γίνει με τις καλλιέργειές μας και με την εθνική μας οικονομία; Θα εξαφανιστεί κάποτε η αγροτιά; Τι θα τρώμε στο μέλλον; Τι θα αναπνέουμε; Τι θ’ ακολουθήσει το ολοκαύτωμα των τελευταίων ημερών; Ποιοι είναι οι εμπρηστές και ποιες θα είναι οι επόμενες ενέργειές τους; Θα υπάρξει στο μέλλον κάποια αποσταθεροποιητική κίνηση υπό το προσωπείο μίας λαϊκής αγανάκτησης (τύπου «Πορτοκαλί Επαναστάσεων»), με στόχο την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού υπέρ μίας πιο φιλοατλαντικής πολιτικής πλεύσης; Όλα αυτά μας έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό μας. Ο χρόνος θα δείξει ποια είναι η πραγματική αιτία των εμπρησμών και ποιοι είναι αυτοί που κρύβονται πίσω τους. Αργά ή γρήγορα θα το μάθουμε. Όμως τις συνέπειες από την καταστροφή έχουμε αρχίσει ήδη να τις πληρώνουμε..

Εμείς πάντως από την πλευρά μας οφείλουμε, χωρίς να συνωμοσιολογούμε, να επαγρυπνούμε και ν’ αγωνιζόμαστε για το καλό του λαού και του τόπου μας: για το περιβάλλον, για τη λαϊκή κυριαρχία και για την εθνική μας ανεξαρτησία. Μόνο με τη λαϊκή κινητοποίηση υπάρχει ελπίδα για το μέλλον της πατρίδας μας. Ο λαός στην εξουσία!