Όλοι μιλάνε για την οικονομία.

του Αιτωλού.

Όλοι μιλάνε για την οικονομία. Μέχρι και οι γιαγιάδες στις λαϊκές κοιμούνται και ξυπνούν με τον φόβο των spreads. Και μέσα σε όλον αυτό τον ορυμαγδό των παπαγάλων της ενημέρωσης κανείς δεν κοιτάει κάποια βασικά πράγματα που πιστεύω έχουν να κάνουν και με το πώς βλέπουμε εμείς το ζήτημα.

Δηλαδή υπάρχουν συναγωνιστές και σύντροφοι κάποιες ας μου επιτραπεί ο όρος «πρωτογενείς» απορίες τις οποίες ούτε καν στο τελευταίο υποσυνείδητο του εγκεφάλου τους μπορούν να διανοηθούν οι απολογητές (ακόμα και οι αφελείς) του παγκοσμιοποιημένου αεριτζίδικου τραπεζιτικού καπιταλισμού.






Ζήτημα πρώτον:



Μας μιλάνε για παγκοσμιοποιημένη οικονομία όπου όλοι επηρεάζουν όλους, όπου τα περιθώρια μιας χώρας να είναι αυτάρκης είναι περιορισμένα κτλ κτλ .



Ωραία.



Από πού όμως προκύπτει ότι μία χώρα δεν μπορεί να έχει τη δική της οικονομία για την εξυπηρέτηση των αναγκών του δικού της λαού; Το επιχείρημα είναι ότι οι μικρές χώρες πολλές φορές δεν έχουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές για να καλύψουν τις ανάγκες τους. Εντάξει, αλλά οι μεγάλες; Ούτε και αυτές μπορούν να έχουν αυτάρκεια;



Δεύτερον οι μικρές χώρες δεν μπορούν να συνάψουν πολιτικές (και τονίζω τον όρο πολιτικές) συμμαχίες με άλλες συγγενείς προς αυτές χώρες και να λύνουν αυτά τα προβλήματα; Και επιτέλους γιατί θα πρέπει όλοι οι λαοί να έχουν τις ίδιες ανάγκες; Δηλ. γιατί θα πρέπει οι Έλληνες να έχουν τις ίδιες ανάγκες πχ με τους «Αμερικανούς»; Εντάξει υπάρχει και το ανθρώπινο στοιχείο της ανάγκης το καταλαβαίνουμε αυτό, αλλά υπάρχει και η ανθρώπινη λογική που λέει ότι μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς χολιγουντιανή τηλεόραση για παράδειγμα.



Ζήτημα δεύτερον:



Γιατί να υπάρχει ο «τόκος»; Μπορεί κάποιος να χαμογελάσει διαβάζοντας αυτό το ερώτημα αλλά είναι τόσο εντυπωμένος μέσα στο DNA της Ιστορίας ο εν λόγω όρος που μας φαίνεται ως το πιο φυσιολογικό πράγμα ο δανεισμός χρήματος με τόκο.



Έχει σκεφτεί κανείς όμως τι πραγματικά εξυπηρετεί ; Δηλαδή αν ας πούμε υπήρχε απλά μια αμοιβή επί τω δανεισμώ με την έννοια ότι κάποιος δανείζει πχ σε κάποιον 200 ευρώ για ένα χρόνο : στο τέλος του χρόνου ο δανεισθείς πληρώνει 200 ευρώ συν πχ 10 ευρώ ως ανταμοιβή στον δανειστή ο οποίος στερήθηκε θεωρητικά τα χρήματα αυτά για ένα χρόνο. Που είναι το πρόβλημα λοιπόν;



Θα πούνε κάποιοι ότι είναι αναγκαίος ο τόκος για να αποτρέπει την περίπτωση καθυστέρησης της οφειλής. Ωραία θα μπορούσε να μπει ένα επιπλέον πρόστιμο, αλλά μέχρι εκεί. Εξάλλου αν κάποιος δεν θέλει να εξοφλήσει την οφειλή του δεν είναι στην πραγματικότητα ο τόκος που τον εμποδίζει αλλά ο φόβος μιας τιμωρίας εκ του νόμου. Μα, θα πούνε κάποιοι άλλοι και τι θα γίνεται με τον πληθωρισμό;



Μα ακριβώς είναι ο τόκος που προκαλεί την πίεση για πληθωριστικό χρήμα. Αν δεν υπήρχε ο τοκισμός δεν θα υπήρχε και ο αντίστοιχος (εκ του τόκου) πληθωρισμός αφού η οικονομία τείνει πάντα να ισορροπεί. Βεβαίως αυτό δεν σημαίνει ότι θα μπορούσε η κάθε χώρα να υπερδανείζεται συνεχώς, αλλά εν πάση περιπτώσει θα υπήρχε μια πιο λογική διαχείριση του χρέους της.



Ζήτημα τρίτον:



Από που και ως που μπορεί να είναι αποδεκτή η ύπαρξη ιδιωτικών τραπεζών; Δηλαδή τα Έθνη-κράτη εκχωρούν ένα τόσο σημαντικό μέσο για τον έλεγχο της οικονομίας τους μέσω της ροής του χρήματος, σε ιδιώτες; Ποια λογική υπάρχει σε κάτι τέτοιο;



Κι αν θέλετε, τι ή ποιον εξυπηρετεί αυτό; Το δε εκπληκτικότερο όλων είναι ότι στην Ευρωπαϊκή μας «Ένωση» μπορούν να υπάρχουν ΜΟΝΟ ιδιωτικές τράπεζες! Η δικαιολογία είναι ο ανταγωνισμός. Το αποτέλεσμα όμως είναι το γελοίο θέαμα πολιτικών να παρακαλούν τραπεζίτες να φανούν κοινωνικά υπεύθυνοι (εδώ γελάμε όσοι έχουμε ακόμη το κουράγιο)!








Ζήτημα τέταρτον (και για να ασχοληθούμε λιγάκι και με τα πιο «πεζά») :



Επειδή ακούμε κάποια ακροδεξιά παπαγαλάκια να τσιρίζουν για τον κακό Ελληνικό λαό που φοροδιαφεύγει, που μπαίνει στο Δημόσιο κτλ κτλ, καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα.



Σε ότι αφορά στη φοροδιαφυγή πρώτον αν δεν υπήρχε, η ανεργία θα ήταν στο διπλάσιο τουλάχιστον. Δεύτερον είναι κάποιοι φόροι τόσο απροκάλυπτα ληστρικοί και ταξικοί που τελικά φτάνει να είναι και θέμα προσωπικής αξιοπρέπειας να μην τους πληρώνεις. Για παράδειγμα όταν κάποιος δουλεύει μια δεύτερη δουλειά την οποία δηλώνει στην εφορία και κερδίζει πχ 500 ευρώ μηνιαίως για αυτή του την εργασία , τα μισά από αυτά τα χρήματα πάνε στο κράτος.



Δηλαδή τι του λέει το υπηρετικό προσωπικό της μεγαλοαστικής τάξης , Κράτος ; Τολμάς φτωχέ ανθρωπάκο να θέλεις να σκοτωθείς στη δουλειά για να βγάλεις και ένα ευρώ παραπάνω ώστε να μην χρωστάς στις τράπεζες; Θα σε τσακίσω! Έπειτα όσον αφορά στο κυνήγι της θέσης στο Δημόσιο υπάρχουν πάλι δύο θεματάκια : πρώτον ότι κανείς δεν κάθεται να σκεφτεί ότι μπορεί αυτό να οφείλεται (μεταξύ άλλων) και στο ότι οι συνθήκες εργασίας στον ιδιωτικό τομέα στην ούτως ή άλλως υποβαθμισμένη Ελλάδα είναι απαράδεκτες.



Και δεύτερον στο ότι αν όλοι οι πλεονάζοντες δημόσιοι υπάλληλοι δεν είχαν αυτή τη δουλειά στο Δημόσιο το πιθανότερο είναι ότι θα ήταν άνεργοι εφόσον η αεριτζίδικη ελληνική οικονομία δεν θα είχε θέσεις να τους απορροφήσει , και θα επιδίδονταν στο έγκλημα και άλλες ευγενείς δραστηριότητες …



Αλλά υπάρχει ένα ακόμη θέμα που έχει ενδιαφέρον να προσέξουμε: στις συζητήσεις που γίνονται στα ΜΜΕ (ο Θεός να τα κάνει) , βλέπουμε ότι βγαίνει και η τελευταία κοσμοπολίτισσα και μιλάει για λανθασμένο μοντέλο ανάπτυξης της Ελλάδας τα τελευταία 30-50 χρόνια.



Απίστευτο! Ανακάλυψαν ξαφνικά ότι υπάρχει λάθος μοντέλο ανάπτυξης και βγαίνουν και το λένε δημόσια έτσι ανερυθρίαστα, λες και δεν ήταν οι ίδιοι που τόσα χρόνια μας πλάσαραν την εικόνα του πετυχημένου χρηματιστή ή του ευαίσθητου και συνάμα κονομημένου γκαλερίστα έργων αφηρημένης «τέχνης».



Απλά για την ιστορία, δεν θυμάμαι κανέναν άλλο πλην των "κακών" εθνικιστών να μιλάει τόσο ξεκάθαρα για μια εναλλακτική οικονομία, οικονομία σχεδιασμένη για την εξυπηρέτηση των αναγκών μιας Εθνικής Κοινωνίας.


Εδώ ακόμη και οι κομμουνιστές εξαντλούσαν το σοσιαλιστικό τους όραμα σε βασικούς μισθούς 1500 ευρώ, προφανώς για να συνεχίσουν να δανείζονται οι αστοί χωρίς προβλήματα, και αποχαυνωμένοι να επιδίδονται στα ξέφρενα καταναλωτικά τους όργια.