Otto Ernst Remer (18.08.1912 - 04.10.1997): ο αγωνιστής της Ελευθερίας

του Jihad.

Ο Otto Ernst Remer (18.08.1912 – 04.10.1997) υπήρξε κορυφαίος αξιωματικός της Wehrmacht και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην παρεμπόδιση του πραξικοπήματος της 20ης Ιουλίου που είχε ως στόχο την ανατροπή και την εξόντωση του Αδόλφου Χίτλερ. Κατά την διάρκεια του πολέμου έλαβε μέρος σε 48 σημαντικές μάχες και τραυματίστηκε 11 φορές στο πεδίο της μάχης. Μετά τον πόλεμο ίδρυσε το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Reich (Sozialistische Reichspartei – SRP) και ενίσχυσε με κάθε μέσο την ομάδα των ιστορικών αναθεωρητών. Θεωρείτε σήμερα ως μια από τις πιο εμβληματικές μορφές του κινήματος με τεράστια συνεισφορά στην ανασυγκρότηση των Εθνικοσοσιαλιστών μετά την προσωρινή ήττα του δευτέρου μεγάλου πολέμου.

Η αφορμή για να γράψω το παρακάτω άρθρο - το οποίο και αφιερώνω στην μνήμη του μεγάλου μαχητή της Ευρωπαικής ιδέας  -  δεν ήταν μόνο η συμπλήρωση 15 ετών από τον θάνατο του αλλά και το ενδιαφέρον πολλών συναγωνιστών  για το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Reich (SRP) μια ακόμη σημαντική παρουσία της μεταπολεμικής “σοσιαλιστικής έκφρασης” του Εθνικοσοσιαλισμού. Γεννήθηκε στο Neubrandenburg και όταν ενηλικιώθηκε βρέθηκε στην στρατιωτική ακαδημία όπου και προσφέρθηκε να υπηρετήσει την θητεία του ως εθελοντής. Την περίοδο της επίθεσης στην Πολωνία υπηρετούσε ως ανθυπολοχαγός σε μηχανοκίνητη μονάδα πεζικού ενώ έλαβε μέρος και στις επιχειρήσεις στα Βαλκάνια, καθώς και στην Ανατολική Ευρώπη. 

Λόγω της εξαιρετικής επιτυχίας του στην οργάνωση και προώθηση των μονάδων που είχε υπό τις διαταγές του, αργότερα βρέθηκε στην διοίκηση άλλων κορυφαίων και επίλεκτων μηχανοκίνητων μονάδων του στρατού ενώ η δράση του στα πεδία των μαχών στο Kharkov και Krivoi Rog έμειναν στην ιστορία. Αυτό το γεγονός είχε ως αποτέλεσμα να κερδίσει κορυφαίες διακρίσεις και παράσημα και μάλιστα η ηγεσία της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας παρευρέθηκε στις εν λόγω επίσημες απονομές.

Τον Μάρτιο του ΄44 βρέθηκε στο Βερολίνο επικεφαλής μονάδων εσωτερικής ασφαλείας. Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια μιας ομάδας αξιωματικών να σκοτώσουν τον Χίτλερ εναντιώθηκε στα σχέδια των πραξικοπηματιών και ενίσχυσε την πλευρά της επίσημης ηγεσίας. Στην συνέχεια υπήρξε διοικητής μονάδων στις Αρδένες και την Σιλεσία αλλά το τέλος του πολέμου τον βρήκε αιχμάλωτο των Αμερικανών.

Socialist Reich Party

Ίδρυσε το SRP το 1950, το οποίο ήταν το πρώτο κόμμα που απαγορεύτηκε από τους Δημοκράτες τον Σεπτέμβριο του 1952. Παρόλο την τρομοκρατία του κατοχικού καθεστώτος περισσότεροι από 360.000 Γερμανοί ενίσχυσαν την προσπάθεια αυτή με αποτέλεσμα να εκπροσωπούνται μεταπολεμικά με 16 έδρες στο τοπικό κοινοβούλιο της Σαξονίας και με 8 έδρες στην περιοχή της Βρέμης. Τα μέλη του κόμματος ξεπέρασαν τον αριθμό των δέκα χιλιάδων ενώ η οργάνωση της νεολαίας ονομάστηκε Reichs Jugend. 

Η επίσημη έκδοση του κόμματος ονομάστηκε Das Reichsruf και τυπωνόταν στο Αννόβερο. Τα περισσότερα μέλη όπως είναι φυσικό ήταν πολιτικοί στρατιώτες και κορυφαία στελέχη του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος NSDAP - ανάμεσα τους και ο θρυλικός ακτιβιστής Εθνικοσοσιαλιστής Friedhelm Busse - ενώ στα παρασκήνια κύριος αρωγός υπήρξε ο πιλότος των Stukas και βετεράνος πολέμου Hans Ulrich Rudel. Οι θέσεις του κόμματος ήταν άκρως επαναστατικές και είχαν επηρεαστεί από το ρεύμα του “Στρασσερισμού” και τον διανοητή και φιλόσοφο Francis Parker Yockey. 

Η επίσημη εφημερίδα του κόμματος με τον Hans Ulrich Rudel στο εξώφυλλο.

Σε κάποιο σημείο των θέσεων τους, έκαναν λόγο για τον πρώτο μεταπολεμικό πρόεδρο Konrad Adenauer τον οποίο και προσφωνούσαν “τσιράκι των ΗΠΑ” ενώ τόνιζαν ότι ο τελευταίος νόμιμος ηγέτης της χώρας δεν ήταν άλλος από τον ναύαρχο Karl Donitz ο οποίος και διαδέχθηκε τον Αδόλφο Χίτλερ. Αρνήθηκαν στις επίσημες δηλώσεις τους με κάθε τρόπο το περιβόητο “ολοκαύτωμα”. Αποκάλυψαν αδιάσειστα στοιχεία σύμφωνα με τα οποία στα στρατόπεδα εργασίας όπως εκείνο του Dahau προστέθηκαν μετά τον πόλεμο όλες εκείνες οι κατασκευές (θάλαμοι αερίων) οι οποίες θα ενίσχυαν προς όφελος των σιωνιστών την θεωρία των έξι εκατομμυρίων νεκρών. Βασική θέση του κόμματος υπήρξε επίσης η άμεση αποχώρηση της χώρας από το ΝΑΤΟ και η περαιτέρω εκδίωξη των Αμερικανοσιωνιστών από την Ευρώπη.

Οι Σοβιετικοί προσπάθησαν να προσεγγίσουν το κόμμα - στα πλαίσια της τακτικής τους να υποστηρίζουν οποιονδήποτε μπορούσε να αποσταθεροποιήσει την Δυτική Γερμανία - αλλά είναι άγνωστο αν υπήρχαν ευρύτερες επαφές σε επίπεδο ηγεσίας. Ο Remer είχε καταλάβει ότι η ψυχή του Ρωσικού λαού στο μέλλον θα αποκήρυσσε τις επιταγές του ιουδαϊσμού και του μπολσεβικισμού και τόνιζε χαρακτηριστικά: 

“Η επιβίωση των Λευκών είναι σε κίνδυνο. Οι Ρώσοι είναι Λευκοί και έχουν 100 φορές περισσότερα κοινά με εμάς, παρά οι Αμερικανοί που είναι μιγάδες στην καταγωγή” και “στην Γερμανία λένε ότι η Ρωσία μας έκλεψε την ελευθερία ενώ η Αμερική την ψυχή”.

Προωθούσε την άποψη ότι η Γερμανία πρέπει να μείνει πλήρως ανεξάρτητη στην Ευρώπη να ανασυγκροτήσει πλήρως τις δυνάμεις της και να συνεργαστεί με την μεταπολεμική Ρωσία ενάντια στον Αμερικανισμό. Στα πλαίσια αυτά υποστήριζε μια πολιτική χωρίς πυρηνικά και συμμετείχε σε συνεχείς διπλωματικές συζητήσεις σχετικά με τις διασυνοριακές διαφορές στην περιοχή. Το σιωνοκρατούμενο Γερμανικό κράτος συνέχισε με λύσσα τις διώξεις στο πρόσωπο του με αποτέλεσμα να αυτοεξοριστεί στην Αίγυπτο. Εκεί βοήθησε τις δυνάμεις του Εθνικιστή και Αντισιωνιστή προέδρου Nasser το 1953 /1954 - ως στρατιωτικός προσωπικός του σύμβουλος - ενώ βρέθηκε και στην Δαμασκό της Συρίας για 6 χρόνια όπου και προώθησε πολλές στρατιωτικές τακτικές με στόχο την άμυνα των Αραβικών χωρών απέναντι στους Σιωνιστές.

Επέστρεψε την δεκαετία του ΄80 στην Γερμανία όπου ίδρυσε το “Γερμανικό Κίνημα της Ελευθερίας” μέσω του οποίου απαιτούσε την άμεση επανένωση της χώρας και την αποχώρηση του ΝΑΤΟ. Ήταν μια οργάνωση “ομπρέλα” 23 Εθνικοσοσιαλιστικών οργανώσεων και το φυτώριο της νέας γενιάς των συναγωνιστών. Από το 1991 μέχρι και το 1994 προχώρησε σε προσωπικές εκδόσεις (Remer Depesche) οι οποίες έκαναν τους προπαγανδιστές των ψεμμάτων να σιωπήσουν, ενώ τον Οκτώβριο του 1992 καταδικάστηκε σε 22 μήνες φυλακή χωρίς αναστολή για “κήρυγμα μίσους” σύμφωνα με τις δημ(ι)οκρατικές αντιλήψεις. 

Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της Παλαιστίνης και του Ιρανικού επαναστατικού καθεστώτος. Το ανελέητο κυνήγι εκ μέρους των Σιωνιστών (ίδρυμα Βίζενταλ) τον ανάγκασε να μεταφερθεί στην Ισπανία. Οι Σιωνιστές έσπευσαν να διαμαρτυρηθούν στην κυβέρνηση της Ιβηρικής αλλά έλαβαν αρνητική απάντηση στο αίτημα για την έκδοση του Remer. Ο ήρωας του Εθνικοσοσιαλισμού απεβίωσε λόγω προβλημάτων υγείας σε ηλικία 85 ετών στην πόλη Marbella της Ισπανίας. 

Πριν τον θάνατο του έδωσε μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη στον γνωστό  Μαροκινό Ahmed Rami - ο οποίος είναι Νασσερικών και Φασιστικών απόψεων Μουσουλμάνος και ζει σήμερα μόνιμα στην Σουηδία - (20 & 23.07.1993 εφημερίδα Al Shaab) όπου και επαναλαμβάνει παρόλο το όποιο προσωπικό κόστος τις πραγματικές αντισιωνιστικές θέσεις του κινήματος. 

O Otto Ernst Remer με τον Ahmet Rami

Στην συνέντευξη αυτή ο Στρατηγός είχε εκφράσει ενδιαφέρουσες απόψεις για το Ισραήλ και τον Διεθνή Σιωνισμό, το πυρηνικό πρόγραμμα των Σιωνιστών, τον ανερχόμενο Ισλαμισμό και την τζιχάντ και το αυξανόμενο μεταναστευτικό κύμα στην Ευρώπη. 

Επίσης είχε αποκαλύψει κρυφά παρασκήνια του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ, αναφέρθηκε εκτενώς στο Ιρανικό καθεστώς και τον ηγέτη της επανάστασης Khomeini - (είχε προβλέψει το σενάριο για πυρηνικό πλήγμα στο Ιράν από το 1993 !) - , και εγκωμίασε τους Αφγανούς αντάρτες που νίκησαν την ΕΣΣΔ το 1979 - 1989, γεγονός που προκάλεσε άκρως θετικές αντιδράσεις κυρίως ανάμεσα στους Αραβικούς λαούς.

Αξίζει να αναφερθεί ότι η χήρα του Στρατηγού αρνήθηκε να παραλάβει την στάχτη του αν το επίσημο Γερμανικό κράτος δεν απέδιδε τις προβλεπόμενες στρατιωτικές τιμές.

Τιμή στον αγωνιστή της Ελευθερίας Otto Ernst Remer !