Ο Alain de Benoist για το μακελειό στο 'Charlie Hebdo'

Nicolas Gauthier: Πέρα από τη δίκαιη αγανάκτηση για τη σφαγή στα γραφεία του ‘Charlie Hebdo’, τι διδάγματα μπορούμε να αντλήσουμε από αυτό το περιστατικό; Θα πρέπει να το δούμε, όπως μερικά από τα μέσα ενημέρωσης κάνουν, ως απόδειξη ενός «ολοκληρωτικού πολέμου», που έχει ξεσπάσει μεταξύ του Ισλάμ και του Χριστιανισμού, μεταξύ Ανατολής και Δύσης;

Alain de Benoist: Ο αποτρόπαιος τρόπος με τον οποίον οι εργαζόμενοι του ‘Charlie Hebdo’ σφαγιάστηκαν φέρνει σφίξιμο στην καρδιά, φυσικά. Και όταν το συναίσθημα κατακλύζει τα πάντα, είναι πολύ πιο δύσκολο να παραμείνει η λογική. Ωστόσο, αυτό είναι που χρειάζεται περισσότερο. Πρέπει να επιβάλουμε μια εσωτερική απόσταση που θα μας επιτρέπει να αναλύσουμε το περιστατικό και να μάθουμε από αυτό. Τι αντιμετωπίζουμε; Μια νέα μορφή τρομοκρατίας, που εγκαινιάστηκε στη Γαλλία από τον Khaled Kelkal και τον Mohammed Merah. Διαφέρει από τα προηγούμενα κύματα τρομοκρατίας (όπως η 11η Σεπτεμβρίου ή ο βομβαρδισμός της Μαδρίτης), τα οποία σχεδιάστηκαν και υλοποιήθηκαν από το εξωτερικό από μεγάλα διεθνή δίκτυα.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με επιθέσεις που έχουν προγραμματιστεί στη Γαλλία από άτομα που έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί περισσότερο ή λιγότερο ανεξάρτητα. Προχώρησαν σταδιακά από την παραβατικότητα στον τζιχαντισμό, αλλά είναι συνήθως αποτυχίες σε αυτό. Έχουν μεγάλη ψυχραιμία, γνωρίζουν πώς να χρησιμοποιούν τα όπλα, και είναι εντελώς αδιάφοροι για τις ζωές των άλλων. Αλλά εξακολουθούν να είναι ερασιτέχνες, αδέξιοι προβοκάτορες, όπως οι αδελφοί Kouachi οι οποίοι αποφάσισαν να σφάξουν ένα προσωπικό περιοδικού ως «εκδίκηση για τον προφήτη», αλλά πήγαν σε λάθος διεύθυνση, άφησαν ενδείξεις παντού, δεν είχαν καμία στρατηγική εξόδου και ξέχασαν τις ταυτότητές τους στο αυτοκίνητο που απλά εγκατέλειψαν. Απρόβλεπτοι ανεπιτήδειοι, γεγονός που τους καθιστά ακόμη πιο επικίνδυνους.

Θα πρέπει επίσης να είμαστε σε επιφυλακή για μιμητική φρενίτιδα. Η ίδια μιμητική λογική που προκάλεσε τη συναισθηματική επικοινωνία των αυθόρμητων συλλαλητηρίων σε υποστήριξη του Charlie Hebdo δεν θα αποτύχει να εμπνεύσει δυναμικούς μιμητές του Merah, των αδελφών Kouachi, ή Amedy Coulibaly. Φανταστείτε την κοινωνική υστερία που μπορεί να προκληθεί από την επανάληψη σε τακτά χρονικά διαστήματα επιθέσεων όπως αυτή που μόλις παρακολουθήσαμε. Σε ένα τέτοιο κλίμα, όλες οι μορφές χειραγώγησης καθίστανται δυνατές. Το έχουμε ήδη δει αυτό στο παρελθόν. Αυτό ονομάζεται «στρατηγικής της έντασης».

Είναι προφανές ότι είναι απαραίτητο να υπάρξει πόλεμος με αυτούς τους ανθρώπους με κάθε αναγκαίο μέσο. Αλλά το να μιλήσουμε για «ολοκληρωτικό πόλεμο» δεν σημαίνει και πολλά πράγματα. Οι τζιχαντιστές (ή εκδότες των fatwas) εκπροσωπούν το Ισλάμ, όσο η Κου Κλουξ Κλαν αντιπροσωπεύει τον Χριστιανισμό*. Επιπλέον, δεν είναι οι τζιχαντιστές, αλλά οι Δυτικοί που έθεσαν για πρώτη φορά το φάντασμα της «σύγκρουσης των πολιτισμών» με την προσπάθεια αποσταθεροποίησης ολόκληρης της Μέσης Ανατολής και εξάλειψης όλων των επικεφαλής των Αραβο-Μουσουλμανικών κρατών, από τον Σαντάμ Χουσεΐν μέχρι τον Καντάφι, ο οποίος είχε στήσει μπλόκα κατά του ριζοσπαστικού ισλαμισμού. Η ανάγκη για την καταπολέμηση των άμεσων συνεπειών δεν πρέπει να επισκιάζει τον προβληματισμό σχετικά με τα βασικά αίτια.

Gauthier: Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που μια εφημερίδα έχει δεχτεί βίαιη επίθεση. Θυμόμαστε ιδίως τις επιθέσεις εναντίον της ‘Minute’ και της ‘Le Choc du mois’ (γαλλικά «συντηρητικά» έως «ακροδεξιά» έντυπα) σίγουρα χωρίς θύματα. Ωστόσο, υπήρχε μικρότερη συμπάθεια από τα μέσα ενημέρωσης κατά τη διάρκεια αυτής της δυνητικά θανατηφόρας βίας. Πάντα τα ίδια δύο μέτρα και δύο σταθμά.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ....