Χειμερινή Τροπή

Κοίτα σύντροφε, σήκω και κοίτα καλά αυτή την απόλυτη, μεγάλη νύχτα. Νιώσε τον κρύο αγέρα , τις λάσπες και το νερό στο κορμί σου. Δίχως άλλο, μία ανάβαση είναι και όλη σου τούτη η ζωή. Κοίτα καλά τα αστέρια, ταξίδεψε ανάμεσά τους και θυμήσου ... 

Θυμήσου όλες εκείνες τις στιγμές της αβύσσου. Το μούδιασμα στον ουρανίσκο και μία απροσδιόριστη αναβλύζουσα γεύση. Τα πόδια σου να αλαφραίνουν, οι μύες στο σβέρκο σου να συστέλλονται και ένα ρίγος να διαπερνά το σώμα σου. Σκέψεις συμπυκνωμένες και βουβές σκηνές. Δευτερόλεπτα συμβαλλουσών ρωγμών. Τα ένστικτα σου οριοθέτησε η αξιοπρέπεια. Και μετά; Θυμάσαι; Το γέλιο μας.

Θυμήσου όλες εκείνες τις στιγμές της υπερβάσεως. Μέρες, βδομάδες, μήνες ατελείωτης κοπώσεως. Μηχανικά προσανατολισμένοι προορισμοί για την επιβίωση. Δεν δέχτηκες τη συμμετοχή στο «μαραθώνιο» ξεδιαντροπιάς αυτού του λαού γύρω σου. Το πείσμα σου σε οδηγεί στον ανηφορικό δρόμο της επικρατήσεως. Ξέρεις πως ισορροπία δεν υπάρχει. Αν μείνεις στάσιμος, θα πέσεις. Επιτίθεσαι για να υπάρχεις. Ίσως να μην  αντέξεις. Από πολύ νωρίς βρέθηκες στα σύνορα. Αλλά επέστρεψες,  και τότε πάλι εκείνο το γέλιο απλώθηκε στα χείλη μας.

Θυμήσου όλους αυτούς που είδες να απομακρύνονται. Όλους αυτούς που στραφήκαν ολόψυχα στα αστικά τους όνειρα. Να κλείνονται στις προσωπικές τους επιδιώξεις και να δρομολογούν την «ζωή» τους, διατηρώντας κάποιες δικαιολογίες υπάρξεως ακόμη. Αυτοί που τόσο κατέκριναν το «εγώ», εν τέλει έστρεφαν τα πάντα προς την ικανοποίηση μονάχα αυτού. Ο χρόνος , αυτός ο οξυδερκέστερος παρατηρητής όλων, ξέρασε τις όποιες μας αυταπάτες περί «συντροφικότητος». Και τότε, πάλι ένα χαμόγελο συνόδευε την κουβέντα μας.

Θυμήσου όλους αυτούς που επέλεξαν τον άλλο δρόμο. Τον «πολιτικό», τον «σοβαρό», τον «αποτελεσματικό». Πόσο εύκολα παρασύρθηκαν στα πελάγη  της σιχαμένης αυτής δημοκρατίας. Πόσο εύκολα θαμπώθηκαν από τα φώτα της, πόσο εύκολα πλανήθηκαν από τα ψέμματά της. Και πόσο εύκολα κατακρημνίζονται στα βάραθρα για τα οποία αυτή μας έχει προορισμένους. Μα κάθε φορά που βλέπεις την απόκλιση, κάθε φορά στρέφεσαι ακόμη πιο παθιασμένα στον δικό σου δρόμο. Τον δρόμο της αμετανόητης Πίστεως και ακλόνητης αγωνιστικότητος . Λίγοι. Λίγοι θα ακολουθήσουν στο κρύο. Λίγοι θα βιώσουν εκείνον τον καθημερινό έγκλειστο ο οποίος γνωρίζοντας τα ισόβια δεσμά του αγωνιά κάθε μέρα για την πνευματική και σωματική του εγρήγορση, πιστεύοντας στην Νίκη. Λίγοι θα μείνουν, διάσπαρτοι και μονάχοι πολλές φορές, μα πιστοί. Και κάθε φορά που θα διακρίνεις έστω και έναν να συνεχίζει απλώνεται πάλι το χαμόγελο στο ταλαιπωρημένο σου πρόσωπο.

Θυμήσου όλα αυτά τα αδιέξοδα της καθημερινότητος, τον πόνο στο κορμί σου, τις προδοσίες που κατέκαψαν την ψυχή σου, τις φωνές των εχθρών, τις εντολές των πραιτοριανών καθώς σε στήνουν στον τοίχο, τις αποφάσεις των δικαστών καθώς ακολουθούν τις εντολές τους, την σιωπή σου για τόσα και τόσα … 

Θυμήσου τα σκοτεινότερα στενά της πόλης σου, την επιτάχυνση που σε έσωσε, την αναμονή για κάποιο κάλεσμα την  άλλη μέρα, τα χέρια που σε σήκωναν καθώς ξανάπεφτες, τα λόγια που προσπαθούσαν να σε σκληρύνουν όταν αδυναμίες κατέκλυζαν τον νου σου. Θυμήσου το χαμόγελό σου για όλα αυτά που με λέξεις δεν έχουν ειπωθεί, για όλα αυτά  που μείναν για πάντα εκεί που γίναν…

Θυμήσου Σύντροφε, αυτή την νύχτα, όλο αυτό το σκοτάδι … Φέρε το στο νου σου, άσε να κατακλύσει τον χώρο που του ανήκει, επέτρεψέ του να γεννήσει ότι κυοφορεί. Ίσως δάκρυα, ίσως πόνο, ίσως οργή, ίσως μίσος. Άστο να διδάξει όλα αυτά που πλέον έχει γνωρίσει. Και αφουγκράσου με προσοχή τις συμβουλές του.

Σε λίγα λεπτά ο Ήλιος θα ανατείλει. Ο ηρωισμός σου αυτή την νύχτα έγκειται μονάχα στο να κατορθώσεις να επιτρέψεις στις ακτίνες του να κατακάψουν όλο αυτό το δικό σου σκοτάδι. Ο πυρπολημένος ορίζοντας ας αφήσει πίσω του μονάχα τέφρα. Πρέπει να σταθείς ολόρθος. Να μετατρέψεις σε φωτιά την απλή θέρμη.

Γιατί το χαμόγελο σου αυτό στα σκοτάδια του παρελθόντος σου, ένα αιώνιο χαμόγελο θυμίζει. Ακολούθα τα μονοπάτια αυτών που άξιζε να το φέρουν, κατόρθωσαν να το ενσαρκώσουν. Αύριο, κάποιοι άλλοι σύντροφοί μας αγκομαχούν σε εξορίες. Άλλοι λυγίζουν στις διώξεις, άλλοι γονατίζουν στην μάχη της επιβιώσεως. Κάποιοι στέκουν κυνηγημένοι και άλλοι αναζητούν το χέρι να τους σηκώσει από τα χτυπήματα των εχθρών. Μην κοιτάς πίσω, ο χρόνος χαρίζει απλόχερα την περιφρόνησή μας σε όλο αυτό το σκοτάδι. Κοίτα εκείνους, κοίτα ψηλά, προς τις κορυφές.  Τον βίο μας ολάκερο, όσα αγαπήσαμε ή μισήσαμε, όλες μας οι θυσίες και οι χαρές, όλοι μας οι στόχοι και τα όνειρα, όπλα τα έχουμε μετατρέψει για την ανάβαση αυτή. Το ξέρεις καλά πως αυτός είναι ο δρόμος μας,  αυτός είναι ο Εθνικοσοσιαλισμός μας … 

πηγή