Η δεύτερη Βάρκιζα της Αριστεράς.

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Ελληνική Αριστερά: γέννημα θρέμμα του σταλινισμού και του τροτσκισμού καθώς και του μαοϊσμού, ένα τρικέφαλο δημιούργημα του μαρξιστικού εργαστηρίου που θυμίζει τον μυθικό Κέρβερο του Άδη και τον φύλακα του κάτω κόσμου. Το πρώτο αιματοβαμμένο κεφάλι (ΚΚΕ) σάπισε μόνο του στις αρχές της δεκαετίας του ’90, πνίγηκε από τα ρούβλια της KGB και συνεχίζει σήμερα να ψιθυρίζει για «αντίσταση σε γειτονιές και χώρους εργασίας» υπονοώντας τις γνωστές τακτικές και κλείνοντας το μάτι στους δυνάστες. Παράλληλα στέλνει τα άβουλα ΚΝΑΤ να φυλάξουν για 2^η φορά τα τελευταία χρόνια το πορνείο της βουλής. 

Το δεύτερο (ΣΥΡΙΖΑ και λοιπές συνιστώσες) το πιο ύπουλο όμως από τα τρία κεφάλια του Κέρβερου παρέμενε μέχρι προχτές δυνατό και υπερφίαλο για το ΟΧΙ του 62% και έκανε τάχα ότι δαγκώνει την πλουτοκρατία ενώ σήμερα μετά την ψήφιση του νέου κατοχικού μνημονίου γλύφει με μανία τα Σιωνιστικά αφεντικά και τους παγκόσμιους τραπεζίτες. Το τρίτο κεφάλι του τέρατος (Μαοϊκοί) παραμένει άβουλο και ανήμπορο μπροστά στις εξελίξεις έχοντας χάσει προ πολλού την όποια δυναμική είχε, την οποία και πρόβαλλαν παλαιότερα στις αναλύσεις και προκηρύξεις των ενόπλων οργανώσεων τους που εκτελούσαν Τούρκους διπλωμάτες και κεφαλαιοκράτες της δεξιάς. 

Και όμως το κτήνος παραμένει ακόμη εκεί ως απλός παρατηρητής του καθημερινού εξουσιαστικού συστήματος και προστατεύει τον κόσμο των νεκρών της εποχής μας. Μετά την συμφωνία της Βάρκιζας της 12^ης Φεβρουαρίου 1945 η χτεσινή ημερομηνία θα μείνει στην ιστορία για την 2^η ιστορική συνθηκολόγηση της αριστεράς απέναντι στην πλουτοκρατική αστική τάξη και την Σιωνιστική κηδεμονία όπως και τότε που έστρωναν το κόκκινο χαλί στην Αγγλοκρατία σφάζοντας - μέσω της ΟΠΛΑ - τους αμάχους ενώ την ίδια στιγμή ο Ιουδαίος Άγγελος Έβερτ και ο μέθυσος Churcill μοιράζονταν ένα ιρλανδικό ουίσκι στην καρδιά της Αθήνας κάτω από το βλέμμα του ρασοφόρου Δαμασκηνού. 

Οι μόνοι που δεν πίστεψαν ούτε μια στιγμή ότι έχει κάτι καλό να περιμένει η χώρα από τους παλιάτσους του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτοί οι Σύντροφοι και οι Συντρόφισσες που πρόβαλλαν την ΑΠΟΧΗ και τελικά επιβεβαιώθηκαν για πολλοστή φορά σχετικά με τις εξελίξεις. Όλοι οι άλλοι από ένα κομμάτι των τυφλών θαμώνων των Εξαρχείων μέχρι τους περισσότερους ακροδεξιούς, μαζικά πίστεψαν έστω και για λίγο στην συμπόνια του κοινοβουλευτικού θιάσου και των δουλεμπόρων του παρλιαμενταρισμού, έστησαν τα μάτια τους στα βρώμικα χέρια των αφεντάδων της «νέας αριστεράς» περιμένοντας να τους πετάξουν ένα κομμάτι φιλολαϊκής στοργής από το πλούσιο πιάτο της κυβερνητικής ασυδοσίας. Και αυτοί σε ανταπόδοση για την συνενοχή τους όχι απλά τους πάτησαν στο λαιμό, αλλά σκουπίστηκαν αμέσως μετά το φαγοπότι με το χαρτί του στημένου δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου. 

Αυτή είναι η Δημοκρατία κύριοι, τον όλεθρο σπέρνουν στην Πατρίδα και τα νομοσχέδια τα περνάνε το βράδυ αφού είναι κλέφτες, απατεώνες και βιαστές της κοινής λογικής. Και αν η τότε «αριστερά» είχε πυροβολαρχίες και καπετάνιους με τους οποίους μας χωρίζει μια θάλασσα αίματος σήμερα η κληρονομιά της εν Ελλάδι «αντίστασης» δεν είναι τίποτε άλλο παρά υπερασπιστές των gay parade, υποστηρικτές των λαθρομεταναστών και Λαφαζάνηδες που σκύβουν και πάλι το κεφάλι μπροστά στους σημερινούς «τσάρους» της Μόσχας φέρνοντας στον νου μας την τότε στάση του Ζαχαριάδη απέναντι στον Γεωργιανό (;) Στάλιν.