Nicola Bombacci: Κόκκινος και Μαύρος

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Δημοσιεύτηκε στο www.ordinefuturo.it

Η ιστορία του Φασισμού στην Ιταλία, ήταν πλούσια από δυνατές προσωπικότητες και μάλιστα «έξω από τα πλαίσια», όπως λέγεται. Μια από αυτές αναμφισβήτητα ήταν ο Nicola Bombacci. Η καταγωγή του ήταν από την Emiglia Romagna, ήταν από καθολική και σοσιαλιστική οικογένεια όπως ο φίλος του Μπενίτο Μουσολίνι. Σκληρός Λενινιστής και ιδρυτής του Κομμουνιστικού κόμματος της Ιταλίας και μετά έγινε Μουσολινικός κατά την διάρκεια της Δημοκρατίας του Σαλό. Επαναστάτης μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Νικολίνο - έτσι τον φωνάζανε φιλικά - είναι μια από τις ιστορικές και αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της Ιταλίας του 20^ου αιώνα. Από μερικούς χαρακτηρίστηκε προδότης των Κομμουνιστικών αξιών, από άλλους έγινε Φασίστας διότι τον συνέφερε, από λίγους για εκείνο που στην πραγματικότητα ήταν: ένας άνθρωπος ελεύθερος, πρωτοποριακός, τίμιος και χωρίς προκαταλήψεις.

Δημιουργός της «προλεταριακής επανάστασης», ο Νικολό, στήριζε φανατικά την ιδέα των εργατών για μια επανάσταση εθνική και σοσιαλιστική, που αποτέλεσε και έναν από τους μεγαλύτερους  ξεσηκωτές των μαζών στην Ιταλία του 20^ου αιώνα, όπως ο φίλος του και ανταγωνιστής Μουσολίνι. Το αποτέλεσμα των ικανοτήτων του ήταν ότι κατάφερε να διπλασιάσει τα μέλη του Σοσιαλιστικού κόμματος της Ιταλίας, από το οποίο θα φύγει το 1921, αφού αντιπροσώπευε την πιο σκληροπυρηνική φράξια του κόμματος, ιδρύοντας έτσι το Κομμουνιστικό κόμμα μαζί με άλλες ιστορικές προσωπικότητες της Ιταλίας όπως οι Antonio Gramsci, Umberto Terracini, Amedeo Bordiga.

Λίγους μήνες μετά, πάντα το 1921, στις 9 Νοεμβρίου, ο Μουσολίνι ιδρύει το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα, μια εξέλιξη των Fasci di Combattimento , που είχαν ιδρυθεί το 1919. Σύμφωνα με μερικούς ειδικούς μελετητές, όλο αυτό ήταν ένα είδος στρατηγικής από τον Mussolini και τον Bombacci για να επιτεθούν δυνατά στην πλουτοκρατία και από «δεξιά» και από «αριστερά», κάτι σαν τανάλια ενάντια στους αφέντες καπιταλιστές. Μια ρομαντική θεωρία αλλά ποτέ βασισμένη σε συγκεκριμένα στοιχεία.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στα ιστορικά δεδομένα. Η άνοδος του Φασισμού στην Ιταλία είχε να κάνει με προηγούμενα σκληρά και αιματηρά επεισόδια μεταξύ Φασιστών και Κομμουνιστών. Επεισόδια που ο Nicolino Bombacci προσπάθησε να εμποδίσει ή τουλάχιστον να προσπαθήσει να δώσει μια ηρεμία ιδεολογική μεταξύ των δυο πλευρών. Δεν τα κατάφερε όμως και η δράση του περιορίστηκε σε προσωρινές λύσεις. Περνώντας ο καιρός ο Nicolino άρχισε να μιλά για μια ιδεολογική ταυτοποίηση μεταξύ Μπολσεβίκων και Φασιστών βασιζόμενος ότι και οι δυο ιδεολογίες είχαν την ίδια μητέρα, τον Σοσιαλισμό που ο κοινός εχθρός ήταν ο Καπιταλισμός.

Αυτές οι πρωτοποριακές και αποφασιστικά ακραίες ομιλίες είχαν σαν αποτέλεσμα να αποβληθεί από το Κομμουνιστικό κόμμα , χαρακτηριζόμενος ως αιρετικός που δεν σήκωνε συχώρεση , ένας σούπερ προδότης που η ιστορία πρέπει να σβήσει με οποιοδήποτε κόστος, ένας άνθρωπος που γελοιοποίησε τον διεθνή Κομμουνισμό και κυρίως το ιταλικό του κομμάτι. Κατά την περίοδο αυτών των ιδεολογικών μεταλλάξεων του, είχε και κάποια άλλα προβλήματα οικογενειακά. Ο υιός του ο Βλαδίμηρος - όνομα αφιερωμένο στον Λένιν - έμεινε ανάπηρος λόγω ενός ατυχήματος που είχε στο σπίτι του. Οι θεραπείες κόστιζαν ακριβά, που δυστυχώς ο «σύντροφος με το μελανό πουκάμισο» δεν έχει να πληρώσει. Εδώ μπαίνει στην σκηνή και ο Μουσολίνι. Ακριβώς ο Ντούτσε αποφασίζει να αναλάβει τις θεραπείες του νεαρού, δίνοντας και δουλειά στο ίδιο τον Nicolino για να ζήσει αξιοπρεπώς. Η αναγνώριση αυτών των ενεργειών από μέρους του ήταν πολύ μεγάλη, αλλά δεν ήταν αυτό που τον έφερε στον Φασιστικό χώρο. Θα ήταν σαν να εξαγόραζε αυτά που πίστευε και δεν ήταν η συμπεριφορά ενός πραγματικού επαναστάτη αυτή.

Η αποφασιστική καμπή ήταν όταν δημιουργήθηκε η Repubblica Sociale Italiana, (Κοινωνική Ιταλική Δημοκρατία), ένα πείραμα που εκτόξευσε τον Επαναστατικό Φασισμό με όλες τις κοινωνικές του πλευρές , ακόμη και σε μια περίοδο τρομερά δύσκολη όπως κατά την διάρκεια της απόβασης των Συμμάχων στην Ιταλία. Μπόρεσε και πάντρεψε τα δεδομένα της εθνικής άμυνας με αυτά της κοινωνικοποίησης, μιας λογικής ανάπτυξης του κορπορατισμού (Συντεχνιασμός) και αυτό χάρη και στους ανθρώπους του Solaro, Pavolini και του Bombacci που συνέβαλε με το «Μανιφέστο της Βερόνα». Ο Bombacci δεν ήταν ο τύπος που πήγαινε εύκολα με τους νικητές, αντιθέτως προτιμούσε να είναι με αυτά που πίστευε και στην συγκεκριμένη περίπτωση ονομαζόταν «Fascismo repubblicano», μένοντας δίπλα στον παλαιό φίλο/ανταγωνιστή, Μουσολίνι.

Ήταν ικανός να πραγματοποιήσει μια διαδρομή πραγματικά μοναδική. Από τον Κομμουνισμό στον Φασισμό, με το μότο «Ζήτω ο Σοσιαλισμός», ήταν ένας άνθρωπος απαλλαγμένος από πνευματικά κλουβιά και προκαταλήψεις, σε έναν πολιτικό δρόμο που ξεκινούσε μαζί με τον Μουσολίνι, όταν ήταν νέοι, μετά θα χωριστούν κατά την διάρκεια της ανόδου του Φασισμού και τελικά θα ξαναενωθούν κατά την 19μηνη διάρκεια της Repubblica Sociale Italiana. Έμεινε στο πλευρό του Ντούτσε, και στην τελευταία πράξη του, σε μια από τις πιο ωμές, σκληρές και αποτρόπαιες σελίδες της Ιταλικής ιστορίας: την εκτέλεση του Μουσολίνι και των οπαδών του. Το σώμα του κρεμάστηκε ανάποδα, στην πλατεία Λορέτο του Μιλάνο, στις 29 Απριλίου 1945, μαζί με αυτά των Mussollini, Claretta Petacci, Pavolini και Starace. Aυτό είναι και η μαρτυρία μιας επιλογής ζωής έξω από τα «πολιτικά ορθά» πλαίσια, που ο ίδιος έσερνε μαζί του παρά τις εξελίξεις που έφτασαν στις πιο ακραίες μορφές επιπτώσεων. Η ζωή του αντιπροσωπεύει και μια σιωπηρή κατηγορία από μεριά ενός πραγματικού Εθνικοεπαναστάτη. Απογοητευμένου από τον Κομμουνισμό, ενάντια σε όλους τους διανοούμενους της αριστεράς που μπροστά στην πτώση του Σοβιετικού συστήματος, ανακάλεσαν πολλά.

Επομένως ο Nicola Bombacci, αντιπροσωπεύει, όπως και άλλες προσωπικότητες, ένα σημαντικό κεφάλαιο στον Ιταλικό Φασισμό, μια προσωπικότητα που έδωσε ψυχή, καρδιά και σώμα στην πιο μεγάλη ιδέα της σημερινής εποχής, στο όνομα της Εθνικής και Κοινωνικής αναγέννησης. Και μάλιστα σε μια εποχή, σε μια χώρα όπως η Ιταλία που ήταν γεμάτη από πολιτικά λαμόγια και δειλούς ιδεολόγους καθώς και υπηρέτες του συστήματος που περνούσαν πάντα στο άρμα του νικητή, ο Nicola Bombacci αποτελεί παράδειγμα ήθους, αλτρουισμού και πίστης, μένοντας σε μια ιδεολογία ακριβώς στο τέλος της, την πιο επικίνδυνη και τραγική στιγμή δηλαδή, με κόστος την ίδια του την ζωή . Φτάνει αυτό για να τον τιμούμε και να τον θυμόμαστε!