Ο Μάνος Φαλτάϊτς και ο Νταϊσμός

του Λέοντος Σγουρού

Μέσα στις ξεχασμένες και λησμονημένες μορφές της Εθνικιστικής και Επαναστατικής διανόησης  δυστυχώς κατά καιρούς έχουν συγκαταλεχθεί πολλές φωτεινές μορφές που αν το έργο τους γινόταν γνωστό θα είχε αλλάξει πολύ το πολιτικό σκηνικό και η ποιότητα των Ιδεών του πολιτικού μας ‘’χώρου’’, αλλά και του πολιτικού σκηνικού γενικότερα.

Μια από αυτές τις μορφές ήταν ο Μάνος Φαλτάϊτς. Πολυγραφότατος και πολιτικά ενεργός αναμείχθηκε στα ταραγμένα χρόνια του Κυπριακού αγώνα στις διαδηλώσεις για το Κυπριακό, οργανώνοντας μάλιστα κάποιες από αυτές, που ως γνωστόν κατέληγαν πάντα σε έκρυθμες καταστάσεις, τις οποίες φρόντιζε να καταστέλλει με αγριότητα το δεξιό κατεστημένο της εποχής.

Αλλά αυτό που τον ξεχώρισε περισσότερο ήταν η ανάπτυξη της θεωρίας του περί του Νταϊσμού, δηλαδή, κατά αυτόν, η πρακτική και η βίωση των αρχών του Νταϊφά - Ταϊφά (εκ του ταή-ταίζω, εξού και σύν-τροφος), που σημαίνει «την συντροφιά-συντροφιλίκι-συντροφική συσπείρωση-κομπανία-Εστία-Άστυ-Κοινότητα» και ο οποίος αποτελεί το αρχετυπικό σύστημα της ανθρωπότητας πάνω στον οποίο δομήθηκαν οι αξίες που δεσπόζουν ανεξαιρέτως σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες. 

Μέσα από τον Νταϊφά και τις αξίες του δομήθηκαν τόσο οι αξίες της «αδερφοποιημένης κοινωνικής συμβίωσης», όσο και αυτές της «ανυποχώρητης, περήφανης κι υπεύθυνης ατομικότητας», η οποία κινούμενη  βιωματικά ταυτίζει το ατομικό με το συλλογικό Εγώ. Οι «κύριοι λειτουργοί» του Νταϊφά είναι οι Νταήδες ή Ταγοί, οι οποίοι ξεχώριζαν τόσο στο βιολογικό όσο και, κυρίως, στον χαρακτήρα και στο πνεύμα. Με κύριες αξίες της βιοθεωρίας τους: την παλληκαριά, την γενναιότητα και την δικαιοσύνη. Για αυτό όποιος είναι απλά δυνατός και γενναίος δεν είναι Νταής-Ταγός καθώς πρέπει να διαθέτει όλες τις αξίες που χρειάζεται το Νταϊστικό σύστημα.

Για αυτό και είναι δεμένος ο Νταϊσμός με την κοινοτισμό αλλά ταυτόχρονα την ατομικότητα, την ελευθερία, τον αντικρατισμό και την αντιεξουσιαστικότητα. Καθότι ο Νταϊσμός, ως σφαιρικό αξιακό καλύπτει κάθε πλευρά της Ζωής, και οι εκπρόσωποί του, είναι κατά κάθε μορφής Τυραννίας και καταπίεσης. Για αυτό τον λόγο δεν θεωρούν δράση οι Νταήδες την απλή διαμαρτυρία αλλά αντίθετα την ενεργή αντίσταση και ανυπακοή.

Καθότι μετά την διάλυση των Νταϊφάδων στο παρελθόν, κατά τον συγγραφέα, και με την επικράτηση της θεσμοθετημένης εξουσίας είτε αυτή λεγόταν Τυραννία, είτε Ιμπέριουμ, είτε κρατισμός πέρασαν στην παρανομία και παρέμειναν στην Ζωή μέσω των αξιών τους σε διάφορες μορφές. Όπου επικρατούσε  η συντροφιά γενναίων ανδρών, οι οποίοι μάχονταν όχι μόνο με παλληκαριά και δύναμη υπέρ διάφορων αξιών αλλά ταυτόχρονα υπερασπιζόμενοι την Δικαιοσύνη ως αξία και άσβεστο φάρο τους, εκεί έμενε ζωντανό ο Νταϊσμός.

Δυστυχώς ο χώρος ενός άρθρου δεν μας επιτρέπει να αναπτύξουμε τον Νταϊσμό στο εύρος του και στην πρακτική  και λεπτομερειακή εφαρμογή, ούτε χρειάζεται. Όσοι πιστοί θα καταλάβουν, με βάση τα όσα διάβασαν, τα βασικά στοιχεία της Βιοθεωρίας, που δεσπόζει πίσω από το αξιακό σύστημα αυτό.

Γενικότερα μπορούμε να πούμε, ότι, μέσα στο σκότος της σύγχρονης εποχής, βλέπουμε λοιπόν πως τέτοιες αξίες και ιδέες μπορούν να μας τροφοδοτήσουν με την ψυχική αυτή φλόγα, που μπορεί να μας οδηγήσει σε πραγματικό αγώνα κατά του Συστήματος, μακριά από άχρηστους ατομικιστικούς ελιτισμούς, υλιστικές πληβειακότητες και ανούσιες διαπάλες θεωρητικού ενδιαφέροντος. Το αρχέτυπο του Νταϊφά, όπως το Φάσιο στην Ιταλία κάποτε, ας είναι ο οδοδείκτης για μια μελλοντική κατατόπιση  πάνω στις αξίες που πρέπει να ακολουθούμε και να πιστεύουμε.