«Στην εθνική ενότητα είμαστε προδότες»

του Άγγελου Δημητρίου

Γνωστό το σύνθημα. Και η προέλευση του. Πέρα όμως από τον νεοχίπικο  αεθνικό κοσμοπολιτισμό θα είχε ενδιαφέρον μια διαφορετική ερμηνεία. Συνήθως ακούγεται από τους πολιτικούς η επίκληση στην αναγκαιότητα διατήρησης της  «εθνικής ενότητας σε περιόδους κρίσεων». Όμως, όλος ο νεοελληνικός παραλογισμός υποδηλώνει μια κρίση. Πιο σωστά, υποδηλώνει την παρακμή. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, γιατί ένας εθνικιστής να συγκαταβεί και να ταυτιστεί με τα προϊόντα και τους αιτίους της παρακμής; Με ποιον να συστρατευτεί; Και για ποιον σκοπό; Το χάσμα δεν γεφυρώνεται με συναισθηματισμούς και συνθηματολογίες…

Σίγουρα, σε μια κοινωνία η διαίρεση δεν είναι ευκταία. Ωστόσο, η επισήμανση των εχθρών, παραμερίζοντας  γλυκερές κοινοτοπίες περί ενότητας, δείχνει τουλάχιστον την θέληση να ξεχωρίσει το υγιές από το σκάρτο, να αποδοθούν ευθύνες και να υπάρξει τιμωρία, επισημαίνει το αδιέξοδο, καλεί μια ολόκληρη κοινωνία σε επώδυνη αυτογνωσία.

Το κάλεσμα σε «εθνική ομοψυχία» υποκρύπτει ακόμα μια φορά την προσπάθεια της ταύτισης του κράτους με την εθνική ψυχή και την θέληση του λαού, την επισκίαση αυτής της θέλησης από την αυθεντία του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Την εξιδανίκευση του κουτσουρεμένου και παραπληγικού έθνους- κράτους. Τούτο το χωλό μόρφωμα όμως δεν είναι η πατρίδα μας. Δεν συγγενεύει καν με τους οραματισμούς του μεγάλου μας διαχρονικού γένους και του πολιτισμού του. Αντίθετα, τα αντιπαλεύει, τα συκοφαντεί και οικειοποιείται το όνομά τους εξευτελίζοντάς τα.

Καμιά εθνική ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει με τους πολεμίους του έθνους, με τις κρατικές αρχές και τους έμμισθους αξιωματούχους της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, καμιά εθνική ενότητα με όσους εφαρμόζουν τους αφύσικους νόμους και υπηρετούν τους ανήθικους θεσμούς της. Καμιά εθνική ενότητα με την εξηλιθιωμένη μάζα, με τον «μέσο ψηφοφόρο» και τον «μέσο πολίτη» με τον φοβισμένο και βολεμένο «νοικοκυραίο», με την απολιτική νεολαία και την νεολαία που «παίζει επανάσταση» έως ότου αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο και ευθυγραμμιστεί. Καμιά ενότητα με τον κάθε είδους δούλο του αστικού καθεστώτος. Και ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι μακρύς.

Με λίγα λόγια, οι εθνικιστές δεν μοιράζονται την ίδια πατρίδα με τους εκφραστές της κατάπτωσης στις πολλαπλές τους αποχρώσεις. Δεν ανήκουν οργανικά στην νεοελληνική κοινωνία. Η ίδια αυτή κοινωνία τους απέβαλλε από το ζοφερό της πανηγύρι, από το μεθυσμένο αυτοκτονικό γλεντοκόπημα της.

Όπως δεν είναι και σωτήρες της. Στην ενότητα τους είμαστε προδότες. Στον αχό του πολέμου που ακούγεται, δηλώνουμε λιποτάκτες.