Με τους «μουσικούς δαίμονες» της αντιδημοκρατικής σκέψης ή με τους «εξουσιαστικούς αγγέλους» της αστικής δημοκρατίας: NSBM, γιατί κάποιοι ενοχλούνται από την «αιρετική» μουσική του «χώρου»;

 

του Baldur

Η μουσική στα επαναστατικά κινήματα αποτελεί κύριο μοχλό διαμόρφωσης της πολιτικής συνείδησης και της καθημερινής ετοιμότητας για την προσωπική αντίσταση στα σχέδια του καθεστώτος και της διαχρονικής εξουσίας. Χτυπώντας την μουσική σκηνή, χτυπάνε οι εχθροί μας ένα από τα όπλα διάδοσης των ιδεών μας και ρίχνουν άοπλο ένα κίνημα στην αιματηρή αρένα της καθημερινής διαμάχης. 

Η αστική άκρα δεξιά στην Ελλάδα ως πιστός υπηρέτης του κεφαλαίου και των ΗΠΑ προώθησε τον «ελληνοχριστιανισμό» της Ιεράς Συνόδου και την θρησκοληψία, πολέμησε λυσσαλέα κάθε εθνικοεπαναστατική προοπτική και τάση, διαμόρφωσε μια πολιτική πραγματικότητα που σε ιδεολογικό επίπεδο ήταν μια «σούπα» γραφικών της χούντας και του αντικομμουνισμού με κάποιες προσεκτικές μικρές δόσεις «φιλοναζισμού». 

Έτσι λοιπόν δεν είναι τυχαίο ότι οι γραφικοί ακροδεξιοί σπεύδουν να διαμαρτυρηθούν για τις συναυλίες του «σκληρού ήχου» και παράλληλα διαφημίζουν πρόσωπα και μουσικές που απέχουν από την ηθική και αισθητική της σποράς των «ηττημένων του 1945». Το να παραμένεις «Φασίστας» σε έναν κόσμο δημοκρατικό είναι η ύψιστη πρόκληση, για  αυτό λοιπόν όχι μόνο δεν οφείλουμε να απολογηθούμε για την δική μας μουσική αλλά οφείλουμε να υπερασπιστούμε με φανατισμό τις μπάντες και τους στίχους.

Μέσα στον δαιδαλώδη κόσμο της πληροφορίας είναι δύσκολο έως αδύνατο να συλλέξει κάποιος την αλήθεια σχετικά με τις ιδεολογικές τάσεις και τα μουσικά ρεύματα. Αναλογιζόμενος την σημερινή κατάσταση όπου στο μουσικό στερέωμα κυριαρχεί η παρακμή και η προώθηση του νεοφιλελεύθερου τρόπου ζωής απορώ πραγματικά αν έχει νόημα να προβάλλουμε εναλλακτικές προτάσεις.  Τελικά η απάντηση έρχεται και πάλι από την εθνικιστική νεολαία η οποία δείχνει να ενδιαφέρεται για μια διαφορετική πρόταση ζωής και «διασκέδασης». 

Δεν έχει νόημα να διαβαστούν τα γραφόμενα μου αν πρώτα αγαπητέ αναγνώστη και συναγωνιστή δεν μελετήσεις τα άρθρα στον σύνδεσμο εδώ τα οποία σε εισάγουν στον διαφορετικό κόσμο της εθνικοεπαναστατικής μουσικής που ονομάζεται NSBM. 

Πέρα από αυτή την πηγή μπορείς να αντλήσεις πληροφορίες εδώ για την υπόλοιπη σκηνή. 

Αναπολώντας τις εποχές όπου εκατοντάδες συναγωνιστές διακινούσαν μουσικό υλικό και στήριζαν τις εθνικιστικές μπάντες δείχνει οδυνηρό το γεγονός ότι η άκρα δεξιά των σαλονιών και των αστών κατάφερε να σύρει τον «χώρο» σε πολιτικές και μουσικές επιλογές που πραγματικά ντροπιάζουν την πολιτική κληρονομιά μας. 

Βασικό σκεπτικό στον συλλογισμό μου είναι ότι τα τελευταία πολλά χρόνια η κάθε κίνηση των προβεβλημένων «ταγών» του «πατριωτικού χώρου» υπήρξε αποτέλεσμα διεργασιών των μυστικών υπηρεσιών και του ευρύτερου παρακράτους το οποίο ήθελε να τελειώσει μια και καλή με τον Συμβολισμό και τις παρακαταθήκες των εθνικιστών. 

Συνεργάστηκαν με αυτές τις δυνάμεις τα πρόσωπα τα οποία σήμερα παίζουν κομβικό ρόλο αλλά και άλλα άγνωστα που προετοιμάζονται στα παρασκήνια με τις ευλογίες πολυεθνικών εταιρειών και σιωνιστικών κέντρων εξουσίας, τα οποία και χρηματοδοτούν τις σπουδές τους στο εξωτερικό, προσφέρουν θέσεις σε πρόσωπα που σύντομα θα βαφτιστούν ως οι νέοι «σωτήρες» αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Ας ξεκινήσω λοιπόν να εκθέτω μια άποψη σχετικά με την μουσική σκηνή και τις λυσσαλέες προσπάθειες κάποιων να μειώσουν την δυναμική κάθε κίνησης που προωθεί κάτι το διαφορετικό απέναντι στην σαπίλα της «εθνικοφροσύνης» που τράφηκε με το σχέδιο Μάρσαλ και ερεθίστηκε μέχρι οργασμού με την μυρωδιά των Αμερικανοσιωνιστικών ναπάλμ.

Η ταχύτατη εκλογική κομματική και οργανωτική κατάρρευση της «Χρυσής Αυγής» επέφερε όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, παράλληλα πλήγματα στην έκδοση και κυκλοφορία των εθνικιστικών εντύπων, στην εξαφάνιση κινηματικών δομών με θετικό πρόσημο καθώς και στον περιορισμό της δυναμικής του εθνικιστικού λόγου στα λαϊκά στρώματα. 

Μια ακόμη όμως απώλεια πριν την δημοσκοπική κορύφωση του κόμματος του Νίκου Μιχαλολιάκου ήταν η απώλεια του οργανωτικού παλμού της ροκ εθνικιστικής/εθνικοσοσιαλιστικής μουσικής προκαλώντας ερωτηματικά για τις τακτικές και επιλογές προσώπων που είχαν άμεση σχέση με τους κομματικούς μηχανισμούς. 

Το αντίδωρο στην κομματική εκπροσώπηση - σε μια συμφωνία κάτω από το τραπέζι - ήταν η εξαφάνιση κάθε υγιούς επαναστατικού στοιχείου πριν ακόμη οι βουλευτές του Μιχαλολιάκου αρχίζουν να ζεσταίνουν τα βελούδινα έδρανα της σάπιας κοινοβουλετικής εθνικής εκπροσώπησης. Λες και κάποιοι βάλθηκαν να προετοιμάσουν το δυσοίωνο μέλλον χωρίς να υπάρχουν παράλληλα τα «αγκάθια» όπως αυτό της επαναστατικής μουσικής σκηνής που εκείνη την εποχή προσέλκυε σε σημαντικούς αριθμούς αντικαθεστωτικά στοιχεία της νεολαίας, η άμεση παύση των διαδικτυακών forums που προωθούσαν τον διάλογο, η αδιαφορία για την πραγματοποίηση εκδηλώσεων που ενοχλούσαν την εξουσία αλλά και η ξαφνική αναστολή ιδεολογικών εκδόσεων που μέχρι τότε προωθούσαν μια αντικαθεστωτική σκέψη. 

Όσο η δημοκρατία σοκαρισμένη - τάχα - ανεχόταν με δυσκολία την παρουσία των «νεοναζί» ... στην πραγματικότητα δεν είχε να φοβηθεί τίποτα αφού είχε φροντίσει στο παρελθόν να προωθήσει δικούς της ανθρώπους σε κρίσιμα πόστα οι οποίοι απέκοψαν τον ομφάλιο λώρο με την radical σκέψη και προέβαλαν προς τα έξω μια εικόνα που θύμιζε κατηχητικό του Ιερώνυμου παρά μαχόμενο τμήμα εθνικιστικού κόμματος. 

Για παράδειγμα μέχρι τότε οι συναυλίες είτε κομματικές είτε εξωκοινοβουλευτικές - δηλαδή στα πλαίσια της αυτονομίας - διεξάγονταν κανονικά με αιχμή του δόρατος το γνωστό Oi! το NS Punk και το Hatecore αλλά και το NSBM κρατώντας ίσως ένα κερί στο σκότος του συστημικού ήχου. Ακολούθησε σε μικρό χρονικό διάστημα μια καταιγιστική και ταχύτατη κάθοδος στα όρια της κρίσης. 

Αυτή την κατάσταση σίγουρα δεν μπορεί να την χρεωθεί για να είμαστε δίκαιοι ο Νίκος Μιχαλολιάκος ο οποίος για κάποιον δικό του λόγο μέσα στο Vertigo της πολιτικής του σκέψης διαχρονικά στήριζε τις εθνικιστικές ροκ συναυλίες και στο τέλος απολάμβανε το χειροκρότημα εκατοντάδων «φασιστών» που χαιρετούσαν με τεταμένη την δεξιά.

Σε αντίθεση με τον «δελφίνο» Ηλία Κασιδιάρη ο οποίος επί χρόνια και εντελώς παρασκηνιακά προσπαθούσε να συμπαρασύρει το κομματικό εθνικιστικό κοινό σε πιο mainstream δρώμενα όπου κυριαρχούσαν για παράδειγμα τα τηλεοπτικά του ξεσπάσματα - που θύμιζαν αν μη τι άλλο τις εκπομπές της «Ζούγκλας» - η πλήρης απουσία πολιτικού λόγου κατά του Ισραηλινού επεκτατισμού γεγονός καθόλου τυχαίο, η επαναλαμβανόμενη στείρα συνθηματολογία του που μαγνητίζει τους πολιτικούς νάνους και που δεν έχει καμιά ουσία και πρόοδο παρά την προβολή του, η κουραστική επανάληψη εκ μέρους του της αναζήτησης συνεχών εκλογικών διαδικασιών και συστημικών προσώπων που τελικά έκαναν κακό σε έναν κόσμο της λαϊκής γειτονιάς που διψούσε για ιδέες και δράση στον δρόμο. 

Ο αοιδός Νότης και λοιποί «καλλιτέχνες» ανάλογης προέλευσης και αισθητικής βρήκαν τελικά τον χρόνο και τον χώρο εξαιτίας τέτοιων προσώπων και μόλυναν τις εθνικιστικές ιδέες που καμιά σχέση δεν έχουν με «λαϊκές» πίστες και γαρύφαλλα από τα νεκροταφεία καθώς και ανάλογες «πολιτιστικές εκδηλώσεις» για να θυμηθούμε και τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο. 

Σήμερα η εθνικοεπαναστατική σκηνή μετά από μια βαθιά κρίση δείχνει σημάδια ανάκαμψης με νέες κυκλοφορίες και συνθέσεις και υιοθετεί ακόμη πιο επαναστατικές θέσεις απέναντι στην λαίλαπα των ναρκωτράγουδων και της γυφτοειδούς παρακμής που εκφράζεται στα σκυλάδικα και τα μαζικοποιημένα «λαικά» τραγούδια που καμιά σχέση δεν έχουν με την φυλετική ψυχή του λαού μας. 

Είναι στο χέρι μας αν θα μπορέσουμε να κάνουμε να επανακάμψει η δική μας μουσική εις βάρος των δύσκολων συνθηκών και των πιθανοτήτων. Βασικό όμως στοιχείο της επανατοποθέτησης απέναντι στην σήψη της αστικής ακροδεξιάς που μολύνει ψυχές και συνειδήσεις είναι το παρακλάδι του Black Metal που ονομάζεται NSBM και το οποίο τα τελευταία χρόνια συσπειρώνει όλο και περισσότερους νεολαίους σε ένα «μουσικό χαράκωμα» που δείχνει περιθωριακό αλλά εμπεριέχει δυναμικά φιλοσοφικά στοιχεία στον στίχο και αντικαθεστωτική διάθεση στην εμφάνιση και την αισθητική. 

Και αν κάποιοι άσχετοι με την μουσική και την προπαγάνδα και με έπαρση συνεχίζουν να υιοθετούν τις κατηγορίες παρενδυτικών φαντασμάτων του διαδικτύου αλλά και του καθεστώτος για δήθεν όπως λένε «παρακμιακή μουσική που καμιά σχέση δεν έχει με την Ελλάδα» να τους θυμίσουμε την εμφανή «αγωνία» του Αντώνη Λιάκου στην παρουσίαση του βιβλίου της κυρίας Άννας Καρακατσούλη για τις ιδεολογικές εκδόσεις των εθνικιστών.  

Εκεί όπου ο εν λόγω «πρωτομάστορας» του νεομαρξισμού και του πανεπιστημιακού καθεστωτικού εθνομηδενισμού έκρουσε δημοσίως τον «κώδωνα του κινδύνου» και κάλεσε το αντιφασιστικό του κοινό να προσέξει την κοινωνική δυναμική της εν λόγω «αιρετικής» μουσικής σκηνής μιλώντας ξεκάθαρα για τον ΚΙΝΔΥΝΟ από την άνοδο του NSBM που αποτελεί για την δημοκρατία εκείνο το μουσικό όργανο σκέψης που προωθεί τον «φασισμό». 

Δεν παρέλειψε βέβαια να τονίσει την άμεση ανάγκη να γραφτεί και ένα βιβλίο για το σύνολο της εθνικιστικής μουσικής κλείνοντας το μάτι σε ποιους άραγε … για την άμεση αρχειοθέτηση καταγραφή και ανάλυση των μουσικών κύκλων των εθνικιστών και των εθνικοσοσιαλιστών. 

Για να επανέλθουμε όμως στα θετικά τα τελευταία χρόνια νέες μπάντες εμφανίζονται στην «Μαύρη Μουσική» εκατοντάδες πιτσιρικάδες ανάμεσα τους και γόνοι λευκών μεταναστευτικών κοινοτήτων ανακαλύπτουν μια άλλη διάσταση της ιδεολογίας απορρίπτοντας άμεσα την παρακμή του νεωτερισμού και τις επιλογές ενός καθεστώτος που προωθεί την παράκρουση της αγοράς, την κόκα και τον εκφυλισμό στην νεολαία μέσα από το σύνολο των ΜΜΕ. 

Και ενώ κάποιοι εντελώς επιφανειακά αντιλαμβάνονται το εν λόγω είδος του NSBM ως μια «σατανιστική» έκφραση κάποιοι άλλοι και είναι περισσότεροι από ότι νομίζουν οι ιδεολογικοί εχθροί μας και το κράτος, βρίσκουν απαντήσεις και νόημα στον αναδυόμενο Νιχιλισμό και τον Νιτσεϊκό χαρακτήρα που εμφανίζεται με ευκολία στους στίχους της εν λόγω σκηνής καθώς και στον «Μισανθρωπισμό» μιας πανδαισίας που όσο και αν δείχνει να προκαλεί με ακραίο τρόπο, στο τέλος μιλάει για τον ηρωισμό και τον πόλεμο τους αγώνες της Ευρώπης και την εναντίωση στην σάπια εκκλησιαστική εξουσία. 

Το NSBM δεν είναι απλά μια ακόμη επιλογή να περάσεις ένα ευχάριστο μουσικό διάλλειμα αλλά μια μουσική και πολιτική στράτευση στον κόσμο της Ευρωπαϊκής αντίστασης που σήμερα δεν είναι τυχαίο ότι ανθεί σε όλη την Ευρώπη αλλά και εκτός αυτής και μάλιστα ακόμη σε λαούς μη Ευρωπαϊκής καταγωγής. 

Οι αναφορές στην δόξα των Πατρώων Θεών στην καθημερινή θυσία για το δίκαιο των ιδεών μας στην απόρριψη του σύγχρονου τρόπου διασκέδασης - που βρίσκει οπαδούς από τις μικρές ακόμη ηλικίες - δεν περνούν απαρατήρητες από τους πολιτικοποιημένους συμπατριώτες μας. Τα τελευταία χρόνια οι συναγωνιστές δίνουν δυναμικό παρών σε συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό, προωθούν κάθε είδους υλικό και επαναφέρουν στην μνήμη πολλών ότι αυτό το είδος μιας σκηνής που είναι σχετικά «απαγορευμένη» έχει την τιμή να έχει ως κορυφαίες μπάντες ανάμεσα σε άλλες κάποιες Ελληνικές που αξίζουν αναγνώρισης, γεγονός που αναγνωρίζεται από όλους. 

Έτσι λοιπόν το NSBM δεν είναι τυχαίο ότι βρίσκεται στο στόχαστρο της antifa και των διωκτικών αρχών και από την άλλη σε χώρες με δυναμικά εθνικιστικά και εθνικοσοσιαλιστικά κινήματα, είναι ένας τρόπος κοινωνικής στρατολόγησης και πολιτικής ένταξης στο στρατόπεδο της αντιδημοκρατικής σκέψης. Χρέος όλων όσων αντιλαμβάνονται την κινηματική αξία και την έννοια της μουσικής προπαγάνδας είναι να στηρίξουν ακόμη περισσότερο την μουσική μας και τους ανθρώπους που την αποτελούν. 

Απέναντι στην πλήρη αλλοτρίωση που προωθεί το κοπάδι της άκρας δεξιάς που φλερτάρει με τον καθεστωτικό τρόπο σκέψης κάποιοι συνεχίζουν να χαράσσουν ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ αφού πλέον τα τείχη έπεσαν η καρδιά μας όμως όχι! Το καθεστώς επιλέγει να μοχλεύει τον εθνικιστικό «χώρο» χρησιμοποιώντας νέα πρόσωπα με παλιές τακτικές. Έτσι λοιπόν απέναντι σε ένα αόριστο και σκουριασμένο «πατρίς θρησκεία οικογένεια» και μια Γαλανόλευκη που κάθε μέρα … ξεθωριάζει από ντροπή - αφού αποτελεί και κρατικό σύμβολο με επιλογή του κράτους από το ’78 - είναι αιρετικό και μόνο το γεγονός ότι κάποιοι συνεχίζουν να πράττουν διαφορετικά και να ακούνε μια ιδέα σε βινύλιο.

Τι κέρδισε τελικά ο εθνικιστικός «χώρος» από την προβολή της «ιερότητας» προσώπων της εκκλησίας; 

Τι κέρδισε από την λαγνεία για τα σώματα ασφαλείας και τον αστικό στρατό που υπηρετεί το ΝΑΤΟ; 

Τι κέρδισε από την κουραστική επανάληψη τσιτάτων που μυρίζουν στείρο «αντικομμουνισμό»; 

Σίγουρα κανένα κέρδος για όσους είναι σύντροφοι και συναγωνιστές. Έτσι λοιπόν οι ποιοτικές εκδόσεις και δράσεις, η επαναστατική μουσική και οτιδήποτε χαλάει την εικόνα ενός «εθνικιστή» που έχουν κάποιοι συνηθίσει και σίγουρα δεν τον φοβάται η εξουσία ενοχλεί ιδιαίτερα όλους αυτούς που ποδηγετούν το εθνικιστικό κοινό και το κατευθύνουν σε ψηφοθηρικές επιλογές χωρίς κανένα τελικό αντίκρισμα στην κοινωνία.

- Είναι κάπως ενοχλητικό τελικά εκεί που όλοι υμνούν τον βραβευμένο από το ΚΙΣ Χριστόδουλο κάποιοι να μιλάνε για τις διδαχές του Vikernes. 

- Είναι σίγουρα οδυνηρό για κάποιους χουντοδεξιούς αντί να πουλάνε στον πιτσιρικά το «Πιστεύω» του αντιφασίστα Παπαδόπουλου να προτιμούν τους στίχους των Absurd. 

- Είναι σίγουρα τρομακτικό για τους υποκριτές αντί να αποδέχονται οι νεολαίοι τους «αγίους» του αιμοσταγή Γιαχβέ και την διδασκαλία του πράκτορα του ιερατείου Σαούλ να ακούνε μέσα από μπάντες και συναυλίες τους «δαίμονες» του κακού «φασισμού». 

Σε μια εποχή που τα πάντα έχουν καταρρεύσει και βρισκόμαστε ανάμεσα σε ερείπια τελικά κάποιοι προτιμούν να συνομιλούν με τους «δαίμονες» των ηττημένων της τελευταίας Τιτανομαχίας των Ιδεών παρά να συνεργάζονται με τους «αγγέλους» της σάπιας πλουτοκρατίας και της δημοκρατίας.

Καλύτερα καταραμένοι παρά ευλογημένοι από την εξουσία.