Ιωάννης Καποδίστριας, ο ηρωικός «Αντιδημοκράτης» Κυβερνήτης.

 

γράφει ο Σταύρος Λιμποβίσης

Όταν οι σοβάδες του χρόνου σιγά σιγά πέφτουν, τότε είναι που φανερώνεται από πίσω απ' το επίχρισμα, το δομικό υλικό του χαρακτήρα των ανθρώπων. Κάποιοι από τους πρωταγωνιστές του ’21 θα ‘πρεπε να ‘ναι στις μαύρες σελίδες της ιστορίας άλλοι σε περίλαμπρη θέση και κάποιοι άλλοι παραμένουν (ακόμη) με το οξειδωμένο από τη νοτιά της ιστορίας φωτοστέφανο τους, που όμως κι αυτό ολοένα αποσυντίθεται. 

Αν και το όνομα του κοσμεί πανεπιστήμιο της χώρας, στις σχολικές εορτές σπανίως αναφέρεται ενώ ελάχιστες αναφορές υπάρχουν στα εκπαιδευτικά βιβλία. Δεν κάνω λόγο φυσικά για αφιερώματα σε εκπομπές στην τηλεόραση ή ομιλίες στο στράτευμα, ανάξιοι λόγου οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγήτορες. 

Οι σύγχρονοι «Ηρόστρατοι» που κρατάνε τα χαλινάρια της ανθελληνικής εξουσίας, είχαν μάλιστα την φαεινή ιδέα να δώσουν το όνομα του στα σχέδια της αυτοδιοικητικής συρρίκνωσης όπου τελικά μετέτρεψαν τις επαρχίες σε καταναλωτικές περιφέρειες της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Το όνομα του «αυταρχικού» ανδρός που επέφερε παλαιότερα την οργή του Μαρξιστή ιστορικού Κορδάτου και την πρόσφατη αδιαφορία του υπουργού Άδωνη Γεωργιάδη δεν είναι άλλο παρά αυτό του Κόμη Ιωάννη Καποδίστρια.

Η ταινία του σκηνοθέτη Γιάννη Σμαραγδή αποτελεί το καλλιτεχνικό γεγονός της χρονιάς. Μια φλόγα μέσα στο σκοτάδι της δυστοπικής νεωτερικότητας. 

Ξαφνικά οι χορηγοί αποσύρθηκαν το κράτος αδιαφόρησε όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε και οι υπεύθυνοι του κέντρου κινηματογράφου αρνήθηκαν κάθε χρηματοδότηση. Οι απειλές δεν έλειψαν από την παλέτα του μίσους που κυριαρχεί στο προτεκτοράτο, οι καταγγελίες ποτέ δεν έγιναν αντικείμενο μελέτης από την ελ.ας ενώ ουδείς εκ του «εθνικιστικού χώρου» δεν τολμάει να θέσει - έστω επικοινωνιακά - το θέμα της ανάδειξης του απορρήτου φακέλου που βρίσκεται στο Λονδίνο και αποκαλύπτει τα μυστικά σχέδια και τις ευθύνες της Αγγλίας για τον τελετουργικό θάνατο του Καποδίστρια.

Αντιδράσεις είχε προκαλέσει παλαιότερα ο χλευασμός του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδας από μέλος της επιτροπής 2021 για τον εορτασμό των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση. 

Προσφάτως μάλιστα γνωστό πρωτοκλασάτο στέλεχος του «αντιεξουσιαστικού χώρου» έσπευσε να σπιλώσει στο Χ το όνομα του Ιωάννη Καποδίστρια, εφημερίδες από ακριβό χαρτί που πωλούνται δωρεάν στους σταθμούς του μετρό φιλοξένησαν λίβελους για το πρόσωπο του, ενώ αντιφασιστικές ιστοσελίδες είτε δεξιάς είτε αριστερής κοπής ξέρασαν χολή για τον Κυβερνήτη. 

Ελάχιστοι όρθωσαν την φωνή τους προς υπεράσπιση του δολοφονημένου Ηγέτη μεταξύ αυτών κάποιοι σύλλογοι μνήμης ενώ κορυφαίες κυβερνητικές προσωπικότητες «πάγωσαν» από την αποδοχή του trailer της ταινίας και αναμένεται να εμφανιστούν στην πρεμιέρα για να σώσουν τα όποια προσχήματα …

Αυτές οι γραμμές ας είναι ένας φόρος τιμής στην μνήμη του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.

Αν υπήρχε συγκροτημένο επαναστατικό εθνικιστικό κίνημα όφειλαν οι πρωτεργάτες και ηγέτες του να ορκίζονται στον τάφο του στην Κέρκυρα, με γνώμονα το καλό του Έθνους και να παίρνουν όρκο εκδίκησης για τον θάνατο του και την διαχρονική δυστυχία που μας έριξαν οι Αρμοστές και τα τσιράκια τους.

Η γοητεία του Καποδίστρια έγκειται στο ότι λειτούργησε εξαρχής και ταυτόχρονα ως αντίπαλος και των δυο ομάδων που έκτοτε εν πολλοίς καθορίζουν τις τύχες τις χώρας: τα πελατειακά καπετανάτα από την μια μεριά και τους «διαφωτισμένους» εισαγωγείς των δημοκρατικών Ιακωβινικών μοδών από την άλλη. 

Το επίτευγμα αυτών των δυο ομάδων είναι ότι διαχρονικά εμφανίζονται ως άσπονδοι εχθροί, ενώ στην πραγματικότητα η δήθεν αντιπαλότητά τους επιτρέπει να συγκυβερνούν σε έναν 200ετή «μεγάλο συνασπισμό» κάτω από την μύτη των Ελλήνων που συνεχίζουν να εμπιστεύονται τον σάπιο κοινοβουλευτισμό.

Εξαρχής, ο Καποδίστριας προσπαθούσε να καταδείξει το ανεφάρμοστο του δημοκρατικού πολιτεύματος, καθώς ο αυταρχισμός της Τουρκοκρατίας είχε προκαλέσει δυσεπίλυτα προβλήματα. 

Οι Έλληνες έπρεπε να αποκτήσουν παιδεία, προκειμένου να συμμετάσχουν υγιώς στα κοινά. Ακόμη και οι πιο ισχυρές οικογένειες έπρεπε να μάθουν να χρησιμοποιούν τη δύναμη τους όχι ως δυνάστες του λαού, αλλά ως αρωγοί του και ως υποστηρικτές της οικονομίας, με εμπιστοσύνη στον Κυβερνήτη. 

Είναι αλήθεια προς φρίκη πολλών ότι ανδρώθηκε ιδεολογικά σε ένα περιβάλλον απολύτως ξένο προς τις αστικοδημοκρατικές ιδέες με στόχο την εθνική απελευθέρωση, δεν πίστεψε ποτέ στις πομφόλυγες που εκτόξευαν μητραλοίες όπως ο Μαυροκορδάτος και ο Κωλέττης που υπήρξαν πιστά όργανα των ξένων του Φαναριού αλλά και του Σουλτάνου. 

Ανέλαβε κυβερνήτης της επαναστατημένης Ελλάδας το 1827, εξαρχής κυβέρνησε με συγκεντρωτικό τρόπο, παραμερίζοντας το σύνταγμα της Τροιζήνας της οποίας η Εθνοσυνέλευση τον είχε εκλέξει Κυβερνήτη, και αντικαθιστώντας τη Βουλή με το λεγόμενο «Πανελλήνιον», ένα 27μελές σώμα συμβουλευτικού χαρακτήρα υπό τον απόλυτο έλεγχο του, όπως και η Κεντρική Γραμματεία που επιτελούσε ρόλο υπουργικού συμβουλίου. 

Μολονότι φαινομενικά ορκίστηκε για την τήρηση των Εθνοσυνελεύσεων της Επιδαύρου, του Άστρους και της Τροιζήνας γρήγορα πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων τα γραπτά αστικοδημοκρατικά τερτίπια και οραματίστηκε όχι απλά το Νέο Κράτος αλλά την «Ελληνική Πολιτεία». 

Μολονότι τον κατακρίνουν οι εχθροί του για αυτές τις ενέργειες ξεχνούν ότι: «η Γ’ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας εξέλεξε ομόφωνα εν ονόματι του Ελληνικού Έθνους Κυβερνήτη της Ελλάδος τον Ιωάννη Καποδίστρια και μεταβίβασε σ’ αυτόν τη νομοτελεστική της εξουσία για μία επταετία από 3  Απριλίου 1827. 

Οι Πληρεξούσιοι στη συνέχεια, υπέγραψαν την 6η Απριλίου, το προσκλητήριο γράμμα προς τον Καποδίστρια με το οποίο αναγνώριζαν ότι: 

«τα κακά που επήγασαν στο διάστημα του επταετούς αγώνος του Έθνους οφείλονταν στην πολυμέλεια της Νομοτελεστικής Δυνάμεως και ότι προς αποφυγή όλων αυτών των κακών, η Συνέλευση αποφάσισε τη συγκέντρωση όλης της Νομοτελεστικής Δυνάμεως σε έναν και μόνο». 

Τον προσκαλούσαν δε να επιταχύνει την άφιξή του στην Ελλάδα». 

Ο Κυβερνήτης, φτάνοντας στην Αίγινα, έχει μελετήσει προσεκτικά τα προηγούμενα συντάγματα με τη διάκριση των εξουσιών και κατάλαβε ότι  δημιουργούσαν πολυαρχία και αδυνάτιζαν την εξίσου πολυμελή εκτελεστική εξουσία που δεν μπορούσε να πάρει αποφάσεις. 

Έπρεπε να ικανοποιηθούν όλοι  και αυτό οδηγούσε στην καταστροφή. Η τέλεια ασυδοσία που επακολούθησε και η σειρά των εμφυλίων πολέμων ήταν το θλιβερό επακόλουθο των «ανακατεμένων εξουσιών» που όριζαν τα δημοκρατικά συντάγματα. 

Το Kράτος ως έννοια που έχει σύμφωνα με την μυθολογία αδερφή την Βία (…) ποτέ δεν συγκίνησε πραγματικά τον Κυβερνήτη, η Πολιτεία υπήρξε όμως η Ουτοπία του Μέλλοντος και η ουσία της σκέψης του. 

Κατέβαλε σημαντικές προσπάθειες για τη δημιουργία θεσμών κυριολεκτικά εκ του μηδενός, καταστέλλοντας την πειρατεία, θέτοντας τις βάσεις της δημόσιας διοίκησης εκπαίδευσης και απονομής δικαιοσύνης, αναδιοργανώνοντας το στρατό, ιδρύοντας το Εθνικό Νομισματοκοπείο και το πρώτο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα της χώρας, την «Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα». 

Πέτυχε να επικρατήσει εσωτερική ειρήνη, να οργανωθεί στοιχειωδώς η διοίκηση, να λειτουργήσει με κάποια επάρκεια ο κυβερνητικός μηχανισμός, να ληφθεί μέριμνα για τα ορφανά και γενικά για όσους ήταν τελείως απροστάτευτοι. Η χώρα απέκτησε ασφάλεια και τέθηκαν οι βάσεις μιας ομαλής πορείας. 

Για τον Κυβερνήτη προτεραιότητα είχε η εκδίωξη των Τούρκων και των Αιγυπτίων από την Πελοπόννησο και τη Στερεά και η εξασφάλιση όσο το δυνατόν ευρύτερων συνόρων για το υπό σχηματισμό κράτος. Παρά το γεγονός ότι τον αποδέχτηκαν αρχικά οι ξένες δυνάμεις προς εφαρμογή των σχεδίων τους ο ίδιος ήξερε τι έπρεπε να κάνει προς όφελος της Πατρίδας και μόνο υπέρ αυτής.

Υπονόμευσε την θέση των κοτζαμπάσηδων που αντικατέστησαν τους Τούρκους στους θώκους της εξουσίας και άρχισε να ξηλώνει όλες τις παγίδες όλων αυτών που είτε με ράσα είτε, χωρίς ήθελαν και πάλι έναν νέο Σουλτάνο στον σβέρκο του λαού μας. 

Στην πρώτη του κυβέρνηση ο Καποδίστριας δεν αποκλείει κανέναν, ούτε και αυτούς που αναμείχθηκαν με άσχημο τρόπο στους εμφυλίους πολέμους που προηγήθηκαν, ούτε και αυτούς που διαχειρίστηκαν πολλές φορές με σκανδαλώδη τρόπο τα «εθνικά δάνεια». Πολλοί από αυτούς θα αποτελέσουν πολύ σύντομα το σκληρό πυρήνα της αντιπολίτευσης εναντίον του. 

Με αφορμή την Ιουλιανή επανάσταση στη Γαλλία και την επικράτηση του Φιλελευθερισμού, μεσαία και κυρίως ανώτερα στρώματα κινήθηκαν κατά του Καποδίστρια. Οι Άγγλοι ασφαλώς υποδαύλιζαν τη δυσφήμιση του Κυβερνήτη. 

Η δημοκρατία για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνει πλήρως τον διαχρονικό ιερό Πλατωνικό Λόγο αφού αυτή οδηγεί νομοτελειακά στην απόλυτη τυραννία. Οι φανερές πολιτειακές λύσεις που είχε αρχικά ο Καποδίστριας στη φαρέτρα του απέναντι στα χαοτικά σχέδια των αντιπολιτευόμενων ήταν δύο: Πρώτον, να κηρύξει δικτατορική εξουσία με τη βοήθεια του στρατού. Δεύτερον, να ωθήσει τον λαό σε επανάσταση εναντίον της Βουλής. 

Δεν έπραξε τίποτα από τα δυο διότι γνώριζε καλά τις συνέπειες και την λασπολογία που θα ξεκινούσε από την μήτρα της αστικής δημοκρατίας και της τρομοκρατίας την Γαλλία καθώς και την δύναμη του τύπου που ελεγχόταν από τα ξένα κέντρα και τις μυστικές υπηρεσίες.

Αντ’ αυτών, ο Καποδίστριας πρότεινε τη «μεταβολή» του πολιτεύματος, στην οποία συμφώνησαν όλοι οι πολιτικοί παράγοντες και φυσικά θυμίζει σε όσους διαθέτουν ιστορική μνήμη, την κρίση του πανικόβλητου πολιτικού κόσμου που αποδέχτηκε με ανακούφιση την πρωτοκαθεδρία του Στρατηγού Γεωργίου Τσολάκογλου σε στιγμές τραγικές για την Πατρίδα το 1941 μετά την κατάρρευση του μετώπου, με στόχο την αποφυγή του ολοκληρωτικού αφανισμού και την αιχμαλωσία του στρατεύματος και του λαού μας προς όφελος των Άγγλων. 

Οι λιμοκοντόροι πολιτικάντηδες και πάσης φύσεως δημοκράτες πάντα σπεύδουν στο τέλος σε έναν Αντιδημοκράτη για να σώσουν την Πατρίδα αλλά και το τομάρι τους, ενώ μετά όταν έρχονται και πάλι στην εξουσία κάνουν ουρά στα ειδικά δικαστήρια για  να κατηγορήσουν με απύθμενο θράσος τους «Προμηθείς» ως «προδότες» και «δοσίλογους», ποιοι άραγε αυτοί που ζούσαν από τις χρυσές λίρες των Αγγλικών δανείων του Αγώνα του 1821 και των Σιωνιστών τραπεζιτών, αργότερα από τα λεφτά των εμπόρων του Βενιζέλου, το ΄41 μέχρι το ΄44 με τις χρυσές λίρες της SOE ενώ τέλος μετά το ΄47 με τα δολάρια του σχεδίου Μάρσαλ!

Ακόμα και ο κατοπινός του πολιτικός αντίπαλος, ο οποίος έδωσε αφορμή γι’ αυτά τα ευφάνταστα περί καταπίεσης, ο Σπυρίδων Τρικούπης, έγραψε: «Ουδέποτε άνθρωποι εδέχθησαν με ευνοϊκότερο τρόπο τον σωτήρα τους». 

Αυτό θυμίζει μαρτυρίες πολιτικών αμέσως μετά την έλευση της 21^ης Απριλίου αν και οι Στρατιωτικοί του ’67 ουδεμία πολιτική παιδεία είχαν σε αντίθεση με τον Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια που διέθετε διπλωματική εμπειρία πολιτική ευφυΐα και κοινωνική οξυδέρκεια.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο θάνατος του Κυβερνήτη οδήγησε στην έλευση του Όθωνα και της μισητής Αντιβασιλείας καθώς και των Ρότσιλντ που ανέλαβαν αμέσως την χρηματοπιστωτική εξουσία στην χώρα μας. 

«Το Σύνταγμα ομοιάζει με ξυράφι στη χρήση του οποίου ήταν αγύμναστα τα χέρια των Ελλήνων», είπε κάποτε ο Καποδίστριας στον Άγγλο Πλοίαρχο και αργότερα Πρέσβη της Μεγάλης Βρετανίας στην Αθήνα, Εδμόνδο Λάϋονς, όταν αυτός τον προέτρεπε να χορηγήσει Σύνταγμα. 

Η κλασική τακτική των άθλιων αστοδημοκρατών είτε την εποχή του Ιωάννη Καποδίστρια είτε αργότερα με τον ολέθριο Ελευθέριο Βενιζέλο και τον ουτιδανό Γεώργιο Παπανδρέου, δεν είναι παρά η απομίμηση των ιδεών εκείνων που ονομάζονται συνοπτικά ως «Σύνταγμα» και σώζουν το πολίτευμα αλλά τελικά καταστρέφουν τάχιστα την Πατρίδα και τον Λαό στο όνομα πάντα της «ισότητας» και της «ελευθερίας» όπως ονομάζουν τα συμφέροντα τους οι πολυεθνικές και οι στοές. 

Οι δημοκράτες που εναντιώθηκαν στον Κυβερνήτη επιζητούσαν συμμετοχή στα κοινά μόνο εκείνων που είχαν περιουσία και ήταν αυτόχθονες (!) δηλαδή οι πρόκριτοι οι ιεράρχες και οι πολιτικοί με στόχο να αποκλειστούν οι αγρότες και οι πολεμιστές που ζούσαν εκτός των ορίων της επικράτειας θυμίζοντας τις σχέσεις διαφθοράς του σήμερα.

Οι δημοκράτες που εναντιώθηκαν στον Κυβερνήτη δεν ήθελαν να υπάρχουν έσοδα για το κοινό καλό αλλά μόνο για τα ξένα κόμματα που υπηρετούσαν κάτι που θυμίζει τα σημερινά χρέη των κομμάτων εξουσίας.

Οι δημοκράτες που εναντιώθηκαν στον Κυβερνήτη ζητούσαν από τα άδεια ταμεία άμεσες αποζημιώσεις υπέρογκων ποσών για να περνάνε καλά στους πύργους της Μάνης και τις επαύλεις των Νήσων αν μη τι άλλο οι λήσταρχοι του τότε ΟΠΕΚΕΠΕ φορούσαν και φουστανέλες, ενώ ο Καποδίστριας αρνήθηκε να υποταχθεί σε νέες δυσμενείς δανειακές συμβάσεις καθώς και να πει και «ευχαριστώ» όπως έπραξε γνωστός πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης.

Οι δημοκράτες που εναντιώθηκαν στον Κυβερνήτη πανηγύρισαν σε πρωτοσέλιδα την εξόντωση του όπως οι σύγχρονες φυλλάδες επευφήμησαν το '46 τον απαγχονισμό των Εθνικοσοσιαλιστών στην Νυρεμβέργη ή την πτώση των Αντιδημοκρατών Ηγετών του Αραβικού Κόσμου προς όφελος των Σιωνιστών.

Οι δημοκράτες που εναντιώθηκαν στον Κυβερνήτη έκαψαν τα πολεμικά πλοία προς όφελος του ξένου παράγοντα που γελούσαν με την κατάντια των προεστών, θυμίζοντας το αντιτορπιλικό «Βέλος» που παραδόθηκε σε ξένη δύναμη και οι πρωτεργάτες του κινήματος επιβραβεύτηκαν αργότερα από τον ξενόδουλο Καραμανλισμό. 

Η δημοκρατία διαχρονικά είναι ο βιαστής της λογικής και ο γδάρτης του λαού μας. 

Σε όλα τα παραπάνω ο «αυταρχικός», «αντιδημοκράτης», «πρωτοφασιστής» Κόμης Καποδίστριας αντέταξε το λαϊκό συμφέρον και το πλήρωσε με το αίμα του με ηθικούς αυτουργούς τις ξένες πρεσβείες και φυσικούς αυτουργούς τους διαχρονικούς εντολοδόχους του παρακράτους. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και σήμερα τον μισούν από τους «Ιεχωβάδες» του Περισσού μέχρι τους «αρχιερείς» του φιλελευθερισμού. 

Τον είπαν «συγκεντρωτικό», «τύραννο» και «δικτάτορα» (και τι με αυτό; οι αντιδημοκράτες δεν οφείλουν να διαθέτουν δηλώσεις μετανοίας) στις στήλες των επιδοτούμενων εφημερίδων της Ύδρας οι γνωστοί κατευθυνόμενοι ποντικοί του φιλελευθερισμού, όμως αυτός ως Μάρτυρας Εθνικός και «Άγιος της πολιτικής» αφού πρώτα μεγαλούργησε έπεσε ηρωικά - καθόλου τυχαία τα θανατηφόρα πλήγματα από βόλια στην βάση του κρανίου και από ξίφος στο υπογάστριο - στα σοκάκια του Ναυπλίου υπέρ του Ελληνισμού και των Παραδόσεων του έθνους μας. 

Από την ήττα του Ελληνισμού στην Πύδνα έως και σήμερα, το έθνος συνεχίζει να έχει αναλαμπές δόξας και αντίστασης, ενάντια στον μεγαλύτερο εχθρό του, που από την Μήλο και την Εύβοια της αρχαιότητας, την Απείρανθο της Νάξου, την Δρέσδη το Αμβούργο τον Πειραιά την Χιροσίμα μέχρι και την Φαλούτζα, συνεχίζει να σπέρνει την δυστυχία και τον θάνατο και να παίρνει διαχρονική μορφή στην τυραννία που ονομάζεται Δημ(ι)οκρατία!