Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;

   

 Το βίντεο εδώ ...

Δείτε από 31:32 έως 36:48

«Quis custodiet ipsos custodes?»

Ποιος θα μας φυλάξει από τους φύλακες;

- Σάτιρες - Γιουβενάλης

γράφει ο Ziphius

Το θέμα δεν είναι ότι ο Ρένος Αποστολίδης “αγνοεί” παντελώς το πνεύμα με το οποίο γράφει ο Καβάφης. Αυτό που θα ήθελαν, διακαώς, να μάθουν οι ακροατές του είναι εάν αυτό το κάνει επίτηδες. Είναι δυνατόν ο Αποστολίδης να αγνοεί το ύφος και τον τρόπο με τον οποίο ο Καβάφης μεταφέρει τις απόψεις και τις αγωνίες του; Πόσο μάλλον όταν ο τρόπος αυτός είναι αναγνωρίσιμος και κατανοήσιμος από ακόμα και τους πιο αμύητους στον τρόπο με τον οποίο ο Καβάφης μιλάει.

Η ειρωνεία του Καβάφη διατρέχει ένα μεγάλο μέρος του έργου του και ο τρόπος με τον οποίο ο ποιητής οδηγεί τον αναγνώστη του στην ειρωνική αυτή απόληξη αποτελεί και μεγάλο χαρακτηριστικό της μαστοριάς του.

Αγνοεί ο Αποστολίδης την Καβαφική ειρωνεία; Θέλει εμείς να την αγνοήσουμε;

“Για Λακεδαιμονίους να μιλάμε, τώρα;” ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο τελειώνει αυτό το ποίημα “αναγκάζει” τον αναγνώστη στο να υποψιαστεί το ειρωνικό Καβαφικό ύφος. Επί δεκαετίες, μετά τη Μεταπολίτευση, παρουσιάζονται κατά τόπους και με διάφορους τρόπους κάποιοι που δηλώνουν ή αφήνουν άλλους να υπονοούν πως βρίσκονται εκτός συστήματος, πως παλεύουν με τα θηρία, μόνοι τους, κυνηγημένοι και σκοπίμως αγνοημένοι, και γενικά πάντα στην απ’ έξω γιατί χτυπάνε δήθεν το σύστημα. Αυτή την αύρα άφησε και ο Αποστολίδης να αιωρείται γύρω από την τηλεοπτική του περσόνα.

Κριτικός λογοτεχνίας και συγγραφέας, γιος εκδότη και πατέρας δύο ακόμη φιλολόγων. Εκπομπές αμέτρητες στην εναλλακτική τηλοψία της δεκαετίας του 90 και του 2000. Δεν θυμάμαι να έχει αφήσει κάτι που να αξίζει στο μυαλό μου. Περισσότερο εντυπωσίαζε με τον λόγιο βερμπαλισμό του.

Το σύστημα που “τον είχε στην απ’ έξω”, σίγουρα θα θέλει να τον θυμόμαστε σαν τον ανατρεπτικό, ασυμβίβαστο, αναρχο-επαναστατικό και ακομμάτιστο γκρεμιστή της κατεστημένης κατανόησης των ελληνικών πραγμάτων. Και αυτό το έχει καταφέρει εν πολλοίς. Η ειρωνεία του Καβάφη είναι αποτέλεσμα του Πεσιμισμού που διατρέχει τους Έλληνες, όπως επισημαίνει και ο Νίτσε.

Είναι ο τρόπος με τον οποίο ο αναγνώστης εμπεδώνει τελειωτικά την διάθεση όποιας κριτικής αλλά και την άποψη του ποιητή και μάλιστα στην περίπτωση του Καβάφη αυτό είναι κάτι το οποίο αυτός ο αναγνώστης σχεδόν ποτέ δεν καταφέρνει να αντιπαλέψει.

Των Εβραίων (50 μ.Χ.)

Ζωγράφος και ποιητής, δρομεύς και δισκοβόλος,

σαν Ενδυμίων έμορφος, ο Ιάνθης Αντωνίου.

Από οικογένειαν φίλην της Συναγωγής.

«Οι τιμιότερές μου μέρες είν’ εκείνες

που την αισθητική αναζήτησιν αφήνω,

που εγκαταλείπω τον ωραίο και σκληρόν ελληνισμό,

με την κυρίαρχη προσήλωσι σε τέλεια καμωμένα και φθαρτά άσπρα μέλη.

Και γένομαι αυτός που θα ήθελα πάντα να μένω· των Εβραίων, των ιερών Εβραίων, ο υιός.»

Ένθερμη λίαν η δήλωσίς του.

«Πάντα να μένω των Εβραίων, των ιερών Εβραίων—»

Όμως δεν έμενε τοιούτος διόλου.

Ο Ηδονισμός κι η Τέχνη της Αλεξανδρείας αφοσιωμένο τους παιδί τον είχαν.

Σαν από κατηχητικό της Κυριακής, σαν από απαγγελία ποιήματος από 7χρονο κοριτσάκι την 28η Οκτωβρίου: “Οι τιμιότερες μου μέρες ειν’ εκείνες… κλπ κλπ”.

Η Καβαφική ειρωνεία καλπάζει εδώ διηγούμενου του ποιητή πώς ένα από τα σημαντικά ζητήματα της Ύστερης αρχαιότητας, υπήρξε στην ουσία του μια απάτη. Γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς την επιχειρηματολογία περί ανταγωνισμού μεταξύ ελληνισμού και εβραϊσμού, και το αφήνω εδώ αυτό το θέμα.

Περιμένοντας τους βαρβάρους

—Τί περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

—Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία; Τί κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα. Τί νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί; Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορόνα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα. Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

—Γιατί οι δυο μας ύπατοι κι οι πραίτορες εβγήκαν σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες· γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους, και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια· γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα· και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.

—Γιατί κι οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα· κι αυτοί βαριούντ’   ευφράδειες και δημηγορίες.

—Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία κι η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τί σοβαρά που εγίναν). Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κι οι πλατείες, κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κι οι βάρβαροι δεν ήλθαν. Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα, και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τί θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Εδώ η ειρωνεία του Καβάφη αγγίζει και τα όρια του εμπαιγμού.

Στο τέλος, μάλιστα, οι Βάρβαροι αποφασίζουν να μη φανούν καν.

Θα μπορούσε να έχει γραφτεί πριν μισή ώρα αυτό το ποίημα. Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε κανείς να περιγράψει την συμπεριφορά των αποτελματωμένων ψυχών ενός κόσμου που περιμένει εδώ και 500 χρόνια να πεθάνει…

Ελπίζω να έγινε κατανοητό πως η Καβαφική ειρωνεία είναι κάτι που χαρακτηρίζει το έργο του και είναι εντελώς απίθανο ο Αποστολίδης να μην αναγνώρισε την Καβαφική Ειρωνεία στην φράση –“για Λακεδαιμονίους θα μιλάμε τώρα... “. 

Λυπάμαι αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

“... βγήκαμ’ εμείς· ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας. “

“Με τες εκτεταμένες επικράτειες, με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών. Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά ώς μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ώς τους Ινδούς.”

Καβαφική Ειρωνεία κι εδώ;

Ναι!

Και εδώ.

Γιατί πώς αλλιώς να χωρέσει στο μυαλό του ανθρώπου πως ο σπόρος της καταστροφής ενός έθνους ήταν ακριβώς αυτή η Λαμπρότατη, Εκτεταμένη, Καινούργια, Μεγίστη, Επικρατούσα κλπ. στιγμή της Ιστορίας του που τον εξανάγκασε σε “εξωστρέφεια”, και πως ο ποιητής αυτό ακριβώς εδώ ειρωνεύεται, με όλην την έκταση που έχει πάρει αυτό διαχρονικά στα ανυποψίαστα μυαλά μας.

Στεναχωριέται πολύ ο Αποστολίδης που η επίσημη ελληνική εγκύκλιος παιδεία δεν αναγνωρίζει σε αυτόν τον Αλεξανδρινό Κόσμο την απαρχή της Δόξας μας ενώ τα εναποθέτει όλα στον Χρυσούν Αιώνα.

Επιμένει να θέλει να μας πείσει πως ο Καβάφης εκστασιάζεται μπροστά στο Όραμα αυτό του Αλεξανδρινού Σύμπαντος και πως ολοκληρώνεται μέσα σε αυτό.

Φυλάξου, όμως, Ρένο, γιατί έρχεται η μέρα της Κρίσης:

“..Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα! “

Καμώνεσαι πως αγνοείς τάχα την μεγίστη των Ειρωνειών:

“Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!”.

Ή θαρρείς, Ρένο πως ο καθόλα Έλλην Κ.Π. Καβάφης υποτιμούσε τους Σπαρτιάτες ...

Αγύριστα κεφάλια οι Σπαρτιάτες είχαν αρνηθεί οποιαδήποτε ανάγνωση υποταγής στους Μακεδόνες και το είχαν καταφέρει κιόλας.

Παιδιά του Ταϋγέτου και του Ευρώτα, κράταγαν τους βασιλιάδες τους όπως δηλαδή και οι Μακεδόνες, ακριβώς όπως και οι Μυκηναίοι πριν απ’ αυτούς. Για αυτούς ο Διόνυσος και ο Ορφέας δεν ήρθαν ποτέ στην Ελλάδα και η γλώσσα τους ήταν η λαϊκή Μυκηναϊκή εκδοχή των ελληνικών.

Λακωνία, η Ελλάς της Ελλάδος, με πάντα τον τελευταίο λόγο πάνω στις Τύχες της Φυλής μας, είτε για καλό είτε για κακό. Κι αν οι Έλληνες πιστεύουν κάτι παραπάνω για την Φυλή τους είναι ακριβώς λόγω του ότι υπήρξαν οι Λακεδαιμόνιοι.

Κύριε Αποστολίδη, για Λακεδαιμονίους θα μιλούμε τώρα και ΜΟΝΟ για Λακεδαιμονίους.

Ελάτε, τώρα να σας πω για τους τάφους των παππούδων που ξαφνικά βρέθηκαν στην ίδια γειτονιά με αυτούς των Βακτριανών, ελάτε να ακούσετε για την Πόλη της Παλλάδας που ξέχασε την λαλιά της και μιλούσε πια με δασείες και περισπωμένες. Αντιοχείς και Σελευκείς και οι εν Περσίδι που κάναν το Άργος λημέρι τους. Εκτεταμένες Επικράτειες-ακράτειες της πολυλογίας και του εισοδισμού. Ποικίλες δράσεις των στοχαστικών προσαρμογών - γιατί όλοι οι καλοί χωράνε.

Και η Μεγάλη Αρπαχτή μόλις ξεκινάει.

Η Πατρίδα UP FOR GRABS.

Όπως δεν μπορεί να δεχτεί κανείς την παγκοσμιότητα του Ιαπωνικού πολιτισμού, όπως μπορεί κανείς να κατανοήσει πως ο Κορεατικός πολιτισμός ή αυτός των Αζτέκων και των Ίνκα δεν θα μπορούσε και δεν ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να αφορά τον οποιονδήποτε άλλον πέρα από αυτούς τους λαούς δημιουργούς των, έτσι κι ο ελληνικός πολιτισμός δεν θα έπρεπε να αφορά απολύτως τον οποιονδήποτε πέραν αυτών που τον δημιούργησαν.

Η κουλτούρα δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα απολύτως χρηστικής μορφής εργαλείο το οποίο δημιουργεί ασυναίσθητα μια φυλή ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωση και μακροημέρευσή της. Ένα απολύτως χρηστικό εργαλείο.

Όσο παράλογο κι αν ακούγεται, εκεί αποσκοπεί το λογοτεχνικό, αρχιτεκτονικό, μεταφυσικό, κοινωνικό-πολιτικό οικοδόμημα που έφτιαξαν οι παππούδες μας. Στο να βοηθηθεί δηλαδή η φυλή μας να βγάλει την μέρα και να προχωρήσει και στην αυριανή.

Είναι να χάνει τη μπάλα κανείς με το πώς ο πολιτισμός και η κουλτούρα της φυλής μας ξαφνικά έγινε Παγκόσμια κληρονομιά και έξαφνα αφορούσε τους πάντες και τα πάντα.

Με αρχή την Αναγέννηση που οι Μέδικοι βαριόντουσαν μέχρι θανάτου και αποφάσισαν να ξαναζήσουν το παρελθόν οδηγώντας την Δύση στην ψυχική αυτοκτονία, μέχρι τα σημερινά woke Δυτικά πανεπιστήμια που κατατάσσουν τους Έλληνες στα τοξικά απόβλητα της ανθρώπινης Ιστορίας, όλη αυτή η διαδικασία έκανε τον κύκλο της, it came full circle που λένε και στα Άγραφα.

Η μπατιρημένη από παντού Δύση - κάποτε Εσπερία -, έκλεισε τον κύκλο της και ως υστερική “μάνα” που θέλει να φτιάξει τα παιδιά της κατ' εικόνα και ομοίωσίν της (or else), μας αφήνει, οσονούπω, χρόνους.

Για αυτό, Ρένο Αποστολίδη, ναι, για Λακεδαιμονίους θα μιλούμε τώρα!

O Αντίχριστος του Φρ. Νίτσε (επιμ. Ήρκος Ρ. Αποστολίδης) | Στο Πατάρι του Gutenberg

 

O Ήρκος και o Στάντης Αποστολίδης συζητούν για το βιβλίο του Φρ. Νίτσε «Διόνυσος κατά Εσταυρωμένου»

 

Απόσπασμα από το «μυθιστόρημα» η «Ουλάν Μπατόρ» του «αναρχοφασιστή» Ρένου Αποστολίδη για την συνομιλία του με τον «εθνικόφρονα» Συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο της Στρατιωτικής κυβέρνησης της 21ης Απριλίου - Σελίδες 546 - 555 Νοέμβριος 1999 Εκδόσεις Πατάκης - (.pdf)

Απόσπασμα από το  «μυθιστόρημα» η «Ουλάν Μπατόρ» του «αναρχοφασιστή» Ρένου Αποστολίδη για την συνομιλία του με τον «εθνικόφρονα» Συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο της Στρατιωτικής κυβέρνησης της 21ης Απριλίου 

- Σελίδες 546 - 555 Νοέμβριος 1999 Εκδόσεις Πατάκης - (.pdf)

Για να κατεβάσετε το απόσπασμα στον σύνδεσμο εδώ

link: Ο προπαγανδιστής της 21ης Απριλίου που κατηγόρησε την Στρατιωτική Κυβέρνηση για το Πολυτεχνείο

Θα μπορούσε να θεωρηθεί «μυθιστόρημα» το νέο βιβλίο του Ρένου, η «Ουλάν Μπατόρ», αν εκείνο το «μύθος», στο πρώτο συνθετικό του όρου, δεν προέβαλλε ισχυρή αντίρρηση! (...) Κεντρικός άξονας είναι ένας μεγάλος έρωτας, φλογερός μια ζωή (μισόν αιώνα!), μέσα σ’ όλα τα φοβερά της όλης νεοελληνικής ζωής και κοινωνίας, που ο Ρένος ελέγχει, καίει κι ανατινάζει. (...) 

Καλύπτονται κρισιμότατα γεγονότα κι εξελίξεις κι ανατροπές της ζωής μας τον τελευταίο μισόν αιώνα στον Τόπο μας: από τον Πόλεμο ως τα σημερινά, την Κατοχή και την Αντίσταση ως την Εισβολή στη Βουλή, όπου ο ίδιος ο Ρένος, πρωταγωνιστής κι αφηγητής μαζί, έμπασε τα πρώτα οργισμένα πλήθη του καιρού μας «να λογαριαστούν με όλους τους όμοιους που πάντα μας πουλάνε, απ’ όλες τις θέσεις και τις πολιτικές» [...] (Από την παρουσίαση της έκδοσης) 

Βιβλιοπαρουσίαση: ο Α2 - του Ρένου Αποστολίδη

Συνέχεια της «Πυραμίδας 67», του πιο μαχητικού αντιπολεμικού βιβλίου για τον Εμφύλιο, που γράφτηκε από κάποιον που δεν ανήκε σε καμία παράταξη, «ο Α2» του Ρένου δίνει την εωσφορική μορφή ενός αμείλικτου αξιωματικού Α2 (Πληροφοριών), που από καπετάνιος του ΕΛΑΣ, πέρασε στο Στρατό, όταν του σκότωσαν τη μάνα οι ομοϊδεάτες του, και της έστειλε 600 «γράμματα» όπως τα έλεγε ... 600 αντάρτες, κυνηγημένους έναν-έναν, πιασμένους κι εκτελεσμένους με το ίδιο του το χέρι ...

Ῥένος Ἀποστολίδης: Περικλῆς Γιαννόπουλος, Ἴων Δραγούμης, Παῦλος Μελᾶς

Εν τέλει μέσα και πέρα από όλα αυτά ο Ίδας (Ίων Δραγούμης) μένει ένας λεβέντης, ένα παλληκάρι από ρίζα παλιά, Ελλαδική. Ως γνωστόν οι λεβέντες και τα παλληκάρια δεν μπορούν να κάνουν τίποτε στο χώρο της πολιτικής. Καμιά φορά το πολύ πολύ, στο χώρο της λογοτεχνίας ή του λόγου και της σκέψης, γενικότερα μπορούν να φέρουν έναν αέρα αψύ, ξανασαστικό, που καίει τα πλεμόνια και ξαναθέτει πρώτες ιδέες. Στα μεγαλύτερά της μεγέθη αυτή η ποιότητα δίνει έναν Νίτσε ή έναν Κάρλαϋλ, και στις μικρότερές της ποιότητες, στις εδώ διαστάσεις μας, έστω έναν Περικλή Γιαννόπουλο. Όταν οι τύποι αυτοί βρουν αρκετή αυτογνωσία και μείνουν οι εαυτοί τους, ασυμβίβαστοι με τους οχετούς, υπάρχει ελπίδα για αυτούς να δώσουν σε λόγο αυτή την πνοή που οιστρηλατεί τη ζωή τους. Σε λόγο ή σε οτιδήποτε άλλο το δημιουργικό.

Είναι ένας μεγαλεξανδρισμός αυτή η ποιότητα, είναι ακριβώς το ηρωίζεσθαι του Κάρλαυλ. Αλλά η ποιότητα αυτή ή θα είναι η ανάσα μιάς γνήσια και ισχυρότατα ηγετικής στόφας που θα καταφέρη να σύρει πίσω της επαρκείς απλούς Σάντσους, ώστε να αποτελούν αποδοτικό όργανο κρούσης των πραγμάτων, και τότε θα δημιουργήσουν ιστορία, ή αλλοιώς είναι χαμένοι για χαμένοι, αν δεν περιορισθούν στην απόλυτη προσωπική αποχή, και σε αυτό που λέμε: κάθε λογής καλλιτεχνική δημιουργία.

Από τους τρεις - Περικλή Γιαννόπουλο, Παύλο Μελά, Ίωνα Δραγούμη - ο Ίδας υπήρξε ο πιο αυτοσπαταλημένος και αυτοαδικημένος. Πολύ σωστότερα ο Παύλος Μελάς, που ακριβώς δεν είχε την πνευματικότητα του Δραγούμη και ούτε την αυτογνωσία του, με το ένστικτο όμως βρήκε τι είχε να κάνη για να φερθή παλληκαρίσια και κατ'απόλυτη εξαίρεση από όλους, σαν ένας ευγενής ταξικός λεβέντης, απομεινάρι δηλαδή φεουδαρχικού Μεσαίωνα (αυτό είναι το ψυχολογικό του αρχέτυπο) και πάει εκεί να πιαστή με τους βούλγαρους κομιτατζήδες, τρώγοντας όσους μπορούσε περισσότερους. Γίνηκε έτσι ένα σωστό και στέρεο ίνδαλμα, σωστό και στέρεο πρόσταγμα, σύμμετρο δε εν εσχάτη αναλύσει για κάθε προσωπική πατριωτική συνείδηση που θέλει μόνη της «να καθαρίση» και να αναμετρηθή με ότι θεωρεί εχθρό.

Σύμμετρο δε πρόσταγμα, ακριβώς γιατί η δύναμη τέτοιων παλληκαριών, που δεν έχουν τη στόφα του μεγάλου ηγέτη, έχουν όμως τη λεβεντιά μέσα σε οποιαδήποτε παράταξη και αν βρεθούν, δεν είναι δύναμη ικανή να πραγματώση περισσότερα από τέτοια έργα προσωπικού ηρωισμού. Και βέβαια τα έθνη, οι λαοί, οι αγώνες, οι παρατάξεις, πάντα χρειάζονται πολλά τέτοια παλληκάρια-θύματα και δίκαια τα τιμούν και τα ινδαλματοποιούν. Είναι λύκοι ή μαντρόσκυλα αυτά, μιάς κοινότητας, είναι τίγρεις ατομικού αγώνα μέσα στα πλαίσια του όποιου ομαδικού. Είναι η στόφα των μονομάχων, και υπάρχουν πάντα πλαίσια στους ομαδικούς αγώνες που χωρούν και χρειάζονται τους μονομάχους.

Ένας εθνικός οργανισμός που λειτουργεί σωστά, με υγεία, πάντα βρίσκει τον τρόπο και τα σχήματα και τα πλαίσια, σε ειρήνη και σε πόλεμο να εντάξει τα παλληκάρια αυτά, τις τίγρεις, τους μονομάχους, και να καρπωθή από τη λεβεντιά τους και να τιμήση τις αυτοθυσίες τους. Όταν όμως είναι ανήμπορος ο εθνικός οργανισμός, ή όποια ομάδα περιέχει αυτά τα παλληκάρια, να τα εντάξη και να τα καρπωθεί, τότε αυτά εκτρέπονται συνήθως και μεγαλοανδρίζωνται ζητώντας να παίξουν ρόλο πρώτων ηγετών, και πάνε χαμένα για χαμένα.

Στους καιρούς μας, εθνικοί οργανισμοί που είχαν αυτή την υγεία και δύναμη πέτυχαν πάντα αυτές τις εντάξεις: Να η Αγγλία με τους ήρωες της Ραφ της και του Ναυτικού της, να η Γερμανία, με τους ήρωες της Λουφτβάφε και των μηχανοκινήτων της, να η Ιαπωνία με τους ανθρώπους- τορπίλλες και τους καμικάζι, να η παληότερη Γαλλία, με την Λεγεώνα των ξένων της, να όλες οι μονάδες κομάντος όλων των εθνών που είχαν βιολογική υγεία και ισχύ κοινωνικών ορμών.

Εδώ ούτε θυσιαστήρια για τέτοιους η νεοελληνική πραγματικότητα. Έτσι εκτρέπεται ο Δραγούμης, αυτοκτονεί ο Περικλής Γιαννόπουλος και ζουν καλά οι μέτριοι, οι ανηρωικοί, χωρίς να κερδίζουμε και τίποτε από τους ελάχιστους ηρωιζόμενους, μέσα σ' όποιους αγώνες ή παρατάξεις.

(Ῥένος Ἀποστολίδης, ἀνέκδοτο σημείωμα, Μάιος 1978)

O Ρένος Αποστολίδης μιλάει για τα αρχεία Καραμανλή.

Ρένος Αποστολίδης (02.03.1924 - 10.03.2004)

Ο Ρένος για τις εκλογές, την πολιτική και τα μέσα εξουσίας ...

Βιβλιοπαρουσίαση: Ρένος Ηρ. Αποστολίδης «Πυραμίδα 67»

του Wolverine

Ο Ρένος Ηρ. Αποστολίδης είναι σχετικά άγνωστος στον «χώρο» και δεν εκπλήσσομαι καθόλου για αυτό. Είναι αναμενόμενο αφού λίγοι μπορούν να καταλάβουν την επαναστατική σκέψη, ενώ οι ποιοτικές φυσιογνωμίες είναι αποκλεισμένες ή και παραγκωνισμένες από την αστική καθεστωτική ακροδεξιά εδώ και χρόνια για ευνόητους λόγους. Αιρετικός μέχρι το τέλος της ζωής του, συναρπαστικός και επικίνδυνος για το σύστημα. Δεν έβαζε όμως εύκολα τελεία σε όσα έλεγε ακόμη και αν κάποιοι είχαν ενοχληθεί σφόδρα και του το έδειχναν με κάθε τρόπο. Ελληνολάτρης με την κυριολεκτική σημασία, καυστικός εχθρός του καθωσπρεπισμού και της πολιτικάντικης μαφίας, εισβολέας στο κ(υ)νοβούλιο το ’64 και υβριστής του παρλιαμενταρισμού γεγονός που του κόστισε μια καταδίκη και τρίμηνη «φιλοξενία» στα μπουντρούμια της δημοκρατίας.

Η αμφισβήτηση του καθεστώτος στην πράξη οδήγησε πολλούς στο να τον χαρακτηρίσουν εύκολα είναι η αλήθεια ... ως «Φασιστή» και «νεοφασίστα» ενώ άλλοι του κόλλησαν την ταμπέλα του «Αναρχικού» ή τον ονόμασαν ακόμη και «Αναρχικό της Δεξιάς»! 

Υποστηρικτής του πολυτονικού και της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στα σχολεία, ελευθεριακός επαναστάτης στην πράξη και πραγματικός «καταπέλτης» ενάντια στον Καραμανλισμό και την πολιτική δυσωδία. Σίγουρα ο Ρένος δεν καταλάβαινε από «ταμπέλες» αφού αυτές είναι πολλές φορές μόνο για τα πρόβατα …

Στην «Πυραμίδα 67» εξιστορεί την συγκλονιστική προσωπική του ιστορία στον εμφύλιο ή στον συμμοριτοπόλεμο για μερικούς (άλλωστε όπως λέει και ο Αριστοτέλης Καλέντζης «ήταν όντως συμμοριτοπόλεμος μεταξύ 2 συμμοριών, ένθεν κακείθεν») όπου βιώνει την υποκρισία και της «εθνικής δεξιάς» αλλά και τον μεγαλειώδη παροξυσμό και την εθελοτυφλία του κομμουνιστικού ΔΣΕ. Οι απειλές για διασυρμό σε στρατοδικεία δεν κάμπτουν στο ελάχιστο το ηθικό του, αντίθετα τον χαλυβδώνουν ακόμη περισσότερο αφού ο θάνατος παραμονεύει παντού και αυτός όχι μόνο δεν φοράει παρωπίδες στα χαρακώματα αλλά θέλει να τις σπάσει στο κεφάλι των επικριτών του. Γραμμένες οι μέρες και οι νύχτες της κόλασης σε κουτιά από τσιγάρα και ημερολόγια, γεμάτες αναμνήσεις πόνους και θανάτους ανθρώπων. Το αρχείο του, με δημοσιεύματα, επιστολές κι ανέκδοτα κείμενα, ξεπερνάει τις 40.000 σελίδες. Σε DVD κυκλοφορούν τα καλύτερα αποσπάσματα του ντοκιμαντέρ Ο Εμφύλιος μέσα μας (που βασίστηκε στην Πυραμίδα 67) σε σκηνοθεσία του Κώστα Φέρρη.

Ρένος, Πυραμίδα 67

Τὸ βιβλίο τοῦ Ἐμφυλίου.

(μὲ ἀνέκδοτα κείμενα

καὶ σχόλια τοῦ Ρένου.)

Εἰσαγωγή, σχόλια, ἐπιμέλεια:

Η.-Σ. Ἀποστολίδη.

9η ἔκδοση, 2010.

21x14cm. Σελ. 507.

“Ήταν το 1964, επί κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου Α΄, όταν μια συγκριτικά ολιγομελής ομάδα φανατικών (ακροδεξιών) διαδηλωτών, περί τα 50 άτομα, παρεβίασαν τις εισόδους της Βουλής, έτρεψαν εις φυγήν τους χωροφύλακες της Φρουράς και βιαιοπράγησαν κακοποιήσαντες υπαλλήλους του Κοινοβουλίου που επεχείρησαν να τους εκδιώξουν. Τελικώς η Χωροφυλακή (που εκείνη την εποχή φρουρούσε το Κοινοβούλιο) συνέλαβε ορισμένους και περιέθαλψε τους τραυματίες υπαλλήλους (εν οις και ο τότε βασικός συνεργάτης του Κ. Μητσοτάκη, ο Α. Λεφάκης, ο οποίος βρέθηκε με σπασμένο χέρι!). Η ομάδα των εισβολέων, με επικεφαλής έναν ιδιότυπο αναρχικό, τον Ρένο Αποστολίδη, είχε συγκροτηθεί από ακροδεξιούς της εποχής που είχαν μετάσχει σε προεκλογική συγκέντρωση του υποψηφίου δημάρχου Αθηναίων Γ. Πλυτά, με το τέλος της οποίας εκινήθησαν για να… καταλάβουν τα… Ανάκτορα του κοινοβουλευτισμού. Η ιστορία αυτής της ακροδεξιάς επιθέσεως στον κοινοβουλευτισμό έληξε με τη δίκη και την καταδίκη των δραστών από το αρμόδιο δικαστήριο”

Απόσπασμα από πρόσφατο άρθρο του Σταύρου Ψυχάρη (σ.σ. ποιος άλλος ...)