ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ

Αυτονομία: το «φωτεινό μονοπάτι» του Ελληνικού Εθνικοσοσιαλισμού

του Scouter

Όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότεροι Συναγωνιστές αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο των αστικών κομματικών δομών και την δυσώδη ατμόσφαιρα των κοινοβουλευτικών διαδικασιών. Αηδιασμένοι από τις δημοκρατικές παραδόσεις της απληστίας και της κακεντρέχειας φαινόμενα που κυριαρχούν κατά κόρον στα κομματικά γραφεία, αρνούμενοι όμως και να υποκύψουν στις λογικές της αγελαίας μάζας ψάχνουν να βρουν άμεσα μια διέξοδο που θα τους οδηγήσει από το κομματικό μαντρί στην Αγέλη της Εθνικοεπαναστατικής Αυτονομίας.

Χιλιάδες που αντιλήφτηκαν νωρίς ή και αργά … ότι το σύστημα διατηρεί με έμμεσο τρόπο διάφορους πολιτικούς σχηματισμούς τους οποίους και χρησιμοποιεί κατά κόρον για την κοινωνική αποσυμπίεση σήμερα αρνούνται να συνεχίσουν να πορεύονται υπό τις διαταγές πολιτικών παλιάτσων με χοντρά πορτοφόλια μεγάλες κοιλιές και παρακρατικές διασυνδέσεις.

Είναι αλήθεια ότι είναι τέτοια η σήψη και η αηδία του λεγόμενου «εθνικού χώρου» που λίγοι από τους εκατοντάδες που αποχώρησαν τους τελευταίους μήνες από τα κομματικά μαντριά, θα συνεχίσουν στο μέλλον να πορεύονται ως Πολιτικοί Στρατιώτες μέσα στα Ερείπια μιας Πατρίδας υπό Σιωνιστική κατοχή. Για αυτούς τους λίγους γράφω τα παρακάτω και μόνο, για αυτούς και αυτές που επικοινώνησαν και επικοινωνούν με τις αυτόνομες ομάδες και τον «Μαύρο Κρίνο». Για τους άλλους που κουράστηκαν, που δεν αντέχουν και γύρισαν κατεστραμμένοι στα λιμάνια της απελπισίας τους ενώ μουρμουράνε «δεν γίνεται τίποτα» δεν έχω παρά να τους θυμίσω τι γράφει ο Ezra Pound για θυσίες και για Ιδέες. Και το σίγουρο είναι ότι στο Γραικυλιστάν του 2014 οι δικές μας Ιδέες αξίζουν όσο τίποτε άλλο.

Η λέξη Αυτονομία δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επεξήγηση για να καταλάβει κάποιος τι σημαίνει. Σημαίνει ότι κινούμε σύμφωνα με τον δικό μου τρόπο σκέψης όπου η ανεξαρτησία δράσης και η προσωπική ελευθερία πάντα στα πλαίσια της Φυλετικής σκέψης και της κοινωνικής δικαιοσύνης παραμένουν οι βασικές αρχές. Αυτή η προσωπική ελευθερία δεν έχει να κάνει με την καθημερινή «ελευθεριότητα» που προβάλλει το σύστημα της καπιταλιστικής εξουσίας, διαφέρει όμως και με την «Αναρχία» όσο και αν προσπαθούν κάποιοι να ταυτίσουν την Αυτόνομη Εθνικοεπαναστατική Σκέψη με τον Αναρχισμό εκ των αριστερών. Το κάλεσμα της Αυτόνομης συλλογικότητας προβάλλει στην πρώτη γραμμή την Ταυτότητα την Κοινότητα και την Παράδοση.

Το να δηλώνεις και να πράττεις ως Αυτόνομος σημαίνει ότι δεν εξαρτάσαι από τους άλλους. Σημαίνει ότι γνωρίζεις τις δικές σου ανάγκες και τους κινδύνους τους περιβάλλοντος σου, το οποίο από το ’45 και μετά παραμένει εχθρικό απέναντι σου άρα νοιάζεσαι ΕΣΥ για την μελλοντική επιβίωση σου ως Πολιτικός Στρατιώτης αλλά και ευρύτερα ως «φύλλο της ράτσας» όπως γράφει ο Καζαντζάκης. Όσο και αν είναι δυνατό το συναίσθημα της ανεξαρτησίας επειδή ο Εθνοκοινωνιστής σήμερα ζει σε συνθήκες «μειονότητας» και οφείλει να ετοιμαστεί για το Ragnarok του μέλλοντος, δεν πρέπει να μειωθεί στο ελάχιστο η συναίσθηση ότι την ίδια στιγμή είσαι παράλληλα και ένα γρανάζι σε μια μηχανή επίθεσης και επιβίωσης άρα η Αυτονομία είναι παράλληλα και συνεκτικός δεσμός σε ένα ευρύτερο πλαίσιο της πολιτικής οπτικής. Αυτό από μόνο του μας οδηγεί στην τακτική να διατηρούμε επαφές με τον οποιονδήποτε που συμβάλλει θετικά στην προστασία της Φυλής μας και στην υπεράσπιση της Ευρώπης αλλά παράλληλα να διατηρούμε και την δική μας έκφραση ως απομακρυσμένο «φυλάκιο σκέψης».

Οι Αυτόνομοι δεν έχουν ανάγκη το "Κόμμα" ή τον "Αρχηγό" για να σκεφτούν, να πορευτούν και να πράξουν. Παρατηρούν το κοινωνικό πεδίο με προσοχή, αντιλαμβάνονται πιο εύκολα τις όποιες παγίδες του συστήματος αποφασίζουν δρουν και πορεύονται άμεσα προς την κατεύθυνση που επιλέγουν χωρίς να τηρούν εντολές των «ανωτέρων». Αυτό είναι άκρως αναγκαίο σήμερα αφού και δεν υπάρχουν «ηγέτες» που να νιώθουν τον παλμό της κοινωνίας μας και το σύστημα αιφνιδιάζεται πιο εύκολα όταν οι πράξεις αντίστασης δεν περνάνε από τα συνηθισμένα κανάλια επικοινωνίας κομμάτων και ομάδων κάθετης οργάνωσης. Μας ονομάζουν οι δημοκράτες «αυγά του φιδιού». Και πράγματι οι Ιδέες μας είναι θανάσιμος κίνδυνος για την μέδουσα της αστικής δημοκρατίας. Έτσι λοιπόν πρέπει να μιμηθούμε τις τεχνικές όπου προσαρμόζονται οι δυνάμεις της αντίστασης στο περιβάλλον όταν νιώθουν ότι απειλούνται αλλά εξαπολύουν Επίθεση όταν χρειαστεί. Η όποια παρέμβαση πρέπει να λαμβάνει χώρο σε πολιτικό κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο αλλά είναι απαραίτητη η αποφυγή αναπαραγωγής μεθόδων και κινήσεων τακτικής που δεν απέδωσαν στο παρελθόν.

Η Αυτόνομη όμως δράση προϋποθέτει ιδεολογικό πλαίσιο γιατί χωρίς αυτό καταλήγει σε μια στείρα αντιπαράθεση άρνησης χωρίς στόχευση και σκοπό. Πολλοί προσεταιρίστηκαν τα τελευταία χρόνια τα σύμβολα και τις ιδέες της Αυτονομίας αλλά δεν κατάλαβαν ότι το πνεύμα της αυτοργάνωσης στους Εθνικοεπαναστάτες στην Ελλάδα από την δεκαετία του ’80 παρέμεινε σταθερά προσηλωμένο στις Εθνικοσοσιαλιστικές / Φασιστικές Ιδέες και επηρεάστηκε από Εθνικοεπαναστατικά κινήματα και όχι από ιδέες ξένες προς τις αντιλήψεις και τις παραδόσεις του λαού μας. Πολλοί παρερμήνευσαν την Αυτόνομη στάση και πράξη ως διαδρομή προς την αρχή του «κάνω ότι θέλω» ή προσάρμοσαν τις πολιτικές μας παραδόσεις στα δικά τους νοητικά πλαίσια ... κάτω από σύμβολα που όμως καμιά σχέση δεν έχουν με τις δικές τους θεωρητικές αναλύσεις για τις οποίες οφείλουμε να διατηρούμε κάθε επιφύλαξη.

Οι Αυτόνομοι πιστεύουν ότι η όποια αλλαγή μπορεί να έρθει θα γίνει μόνο αν αλλάξουμε τους ίδιους τους εαυτούς μας και όχι μέσω των εκλογικών διαδικασιών. Εμείς είμαστε οι θεματοφύλακες της Ιδέας και όχι οι γραβατοφορεμένοι «αρχηγίσκοι» που κουράστηκαν να φτυαρίζουν πεντοχίλιαρα και ξεκουράζονται σήμερα πάνω στα κέρδη του λαού μας ενώ τα χρήματα αυτά προήλθαν από τον μόχθο και τον ιδρώτα της εργατικής δύναμης. Ακόμη και αν υπάρχουν διαφορές μεταξύ των Αυτόνομων η συναίσθηση της Αγέλης και της συλλογικότητας των Πολιτικών Στρατιωτών απέναντι στον επερχόμενο εχθρό συσπειρώνει τους πάντες και στέλνει τις διαφορές στην άκρη.

Τέλος να τονιστεί ότι η Αυτόνομη σκέψη και δράση δίνει μεγάλες δυνατότητες στους Συναγωνιστές και στις Συναγωνίστριες αφού μπορούν να συμμετέχουν παντού από τα συμβούλια γονέων στα σχολεία μέχρι τις λαϊκές συνελεύσεις της γειτονιάς, και από τις επιτροπές αγώνα μέχρι τις πορείες αλληλεγγύης των τοπικών κοινοτήτων. Οι ικανότητες αυξάνονται ακόμη περισσότερο αν σκεφτούμε ότι οι Αυτόνομες ομάδες και κινήσεις δεν έχουν «χαρτογραφηθεί» από τις δυνάμεις κατοχής. Δεν θα πρέπει σε καμιά περίπτωση όμως να υποτιμούμε τις κινήσεις του συστήματος και τα μέσα καταστολής και για αυτό τον λόγο οφείλουμε πάντα να διατηρούμε τα μέτρα αυτοπροστασίας αφού άλλωστε κινούμαστε σε εχθρικό χώρο κάθε ώρα και στιγμή. Η ώρα της μεγάλης μάχης είναι μπροστά μας και οφείλουμε στους νεκρούς τους αγέννητους και στους εαυτούς μας να παραμείνουμε αλώβητοι από τα πυρά της ZOG.

27 άρθρα για Αυτονομία στον σύνδεσμο εδώ ...

Προσέγγιση της Εθνικοσοσιαλιστικής Βιοπολιτικής (άρθρο του Συναγωνιστή Ιωάννη Γιαννόπουλου)

Ο βασικός λόγος που δικαιολογεί την δημιουργία της Βιοπολιτικής ως βοηθητικού κλάδου της Πολιτικής Επιστήμης προέρχεται από ένα γεγονός πολύ απλό και απολύτως αδιαμφισβήτητο: για τον άνθρωπο ισχύουν οι ίδιοι Φυσικοί νόμοι που κυβερνούν και το υπόλοιπο της φύσεως. Πραγματικά, ο άνθρωπος παρόλο την υπερηφάνεια του και την έπαρση που συνήθως έχει για τον εαυτό του, δεν είναι παρά ένας εκπρόσωπος αυτής της απέραντης κυριαρχίας οντοτήτων που μελετά η βιολογία και που ονομάζει Ζωντανό Κόσμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι μειώνεται η αξία ή η σημασία της ανθρώπινης ικανότητας. Δεν σημαίνει ότι υποβιβάζουμε ή μικραίνουμε τον άνθρωπο.

Η κατανόηση και η συνειδητοποίηση της Ιδέας ότι ο άνθρωπος είναι απλά ένα ακόμη Ζωντανό ον μέσα στην πλειάδα των ζωντανών όντων, αντανακλά μια αλήθεια που οφείλουμε να λάβουμε σοβαρά υπόψιν σε κάθε σχετική μας θεώρηση. Ωστόσο όμως, εάν το ανθρώπινο ον είναι ένα ον βιολογικά παρόμοιο με όλους τους ζωντανούς οργανισμούς του πλανήτη, είναι απόλυτα αναγκαίο να δεχτούμε ότι ισχύουν οι ίδιοι νόμοι για αυτόν όπως και για τα υπόλοιπα όντα. Το βασικό ζήτημα που τίθεται λοιπόν είναι να εξάγουμε τα συμπεράσματα που αναδύονται από αυτή την αλήθεια. Το ότι ο άνθρωπος γεννιέται, μεγαλώνει, τρέφεται, αναπαράγεται και πεθαίνει όπως όλα τα άλλα ζώα. Και αυτή η αλήθεια μέχρι τώρα είναι παγκόσμια αποδεκτή.

Nationalsozialistische Soldat Richard Scheibe
‘Kneeling Warrior’ 1937

Κανένας φοιτητής Ανθρωπολογίας, Κοινωνιολογίας και Εθνολογίας δεν αγνοεί την επίπτωση των βιολογικών νόμων στην ζωή των ανθρωπίνων κοινοτήτων. Αλλά αφού έχουμε φθάσει μέχρις εδώ, είναι απαραίτητο να ακολουθήσουμε τον δρόμο μέχρι τέλους. Αν οι νόμοι της ζωής έχουν επίπτωση στην ύπαρξη της Κοινωνίας, η Επιστήμη που έχει σαν αντικείμενο την καθοδήγηση αυτής της κοινωνίας - η πολιτική - δεν μπορεί να τις αγνοήσει. Αλλά αλλοίμονο σε αυτόν που θα θελήσει να προχωρήσει έστω και ένα βήμα περισσότερο! Αλλοίμονο σε αυτόν που θα ανακαλύψει τους νόμους της κληρονομικότητας ή τις στατιστικές που αποκαλύπτουν την εθνική σύσταση ενός Λαού! Αν υπονοήσει κάτι ακόμα, και αν έχει καταλάβει οτιδήποτε σε σχέση με αυτά τα γεγονότα, θα πέσουν επάνω του τα πιο φοβερά και τρομερά αναθέματα των τελευταίων χρόνων: Θα τον κατηγορήσουν ότι είναι «ρατσιστής» και Εθνικοσοσιαλιστής. Και δεν θα υπάρχει σωτηρία.

Τόσο για την φιλελεύθερη καπιταλιστική νοημοσύνη όσο και για την μαρξιστική , θα έχει μετατραπεί στο πτώμα ενός πολιτικού τέρατος, ανάξιου ακόμα και να εμφανιστεί δημοσίως. Αν ήξερε η πλειοψηφία του κόσμου πόση υποκρισία κρύβεται πίσω από αυτή την απόρριψη. Από τον σκληρό φιλελευθερισμό, ο οποίος υποτιμά παντελώς την μεγάλη εργατική μάζα η οποία στις περισσότερες χώρες είναι υποτιμημένη μέχρι τον μαρξιστή της βιβλιοθήκης ο οποίος αποκαλεί «Lumpenproletariat» όλη την μάζα η οποία απλά δεν έχει την όρεξη να ακολουθήσει τις καθοδηγητικές εντολές οποιουδήποτε διανοούμενου κουλτουριάρη, περισσότερο ή λιγότερο μαρξιστικές. Η υποκρισία είναι παγκόσμια. Φτάνει με το που θα προφέρουμε την λέξη «ράτσα» για να γυρίσει ντροπαλά το κεφάλι του ακόμη και αυτός που θα σκότωνε την κόρη του, πριν την δει παντρεμένη με έναν νέγρο. Είναι λίγο ανώφελο να διερωτόμαστε που οφείλεται αυτή η υποκρισία.

Η υποκρισία δεν ήταν ποτέ τίποτε παραπάνω από μια επίδειξη δειλίας. Και η εθνική υποκρισία δεν είναι παρά πολιτική και κοινωνική δειλία. Ο πανεπιστημιακός καθηγητής τρέμει να αναφέρει ότι οι φυλές υπάρχουν και ότι η ύπαρξη τους είναι μεγάλης σημασίας, γιατί φοβάται μήπως χάσει την έδρα του. Ο πολιτικός φοβάται και τρέμει να υποδείξει ότι η ανικανότητα αφομοιώσεως πολλών εθνικών ομάδων μέσα σε ένα έθνος οφείλεται απλά στην πολύ διαφορετική εθνική σύσταση. Ο κοινωνιολόγος φοβάται να παραλληλίσει τις κοινωνικές τάξεις που δημιουργεί η πλουτοκρατική αδικία και τις εθνικές ομάδες που προκαλούν και υποφέρουν το κακό. Η ερώτηση σε σχέση με το τι φοβούνται, έχει απαντηθεί πρακτικά: φοβούνται την απέλαση, την γελοιοποίηση, τα καταδικαστικά μέτρα, την απώλεια της σταδιοδρομίας τους, την δυσφήμιση συνολικά, όλα αυτά τα μέτρα που μπορούν να εξοντώσουν κοινωνικά έναν άνθρωπο. Δυστυχώς σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, υφιστάμεθα ένα αποτρόπαιο καθεστώς ιδεολογικής τρομοκρατίας, μονόπλευρης φυσικά, άκρατα αντεθνικής και αντικοινωνικής. Αλλά είναι επίσης ενδιαφέρον να ρωτήσουμε ποιον φοβούνται. Φοβούνται την οικονομική, πολιτική και κοινωνική δύναμη του Ιουδαϊκού επεκτατισμού, την μοναδική πραγματική νικήτρια δύναμη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Φοβούνται επίσης τους χρήσιμους ηλίθιους οι οποίοι από άγνοια παίζουν το παιχνίδι αυτού του επεκτατισμού . Φυσικά νιώθουν και πανικό μπροστά στην δύναμη των νικητών της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας.

Από τότε που τέλειωσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος αρκεί να ανοίξουμε οποιοδήποτε ημερολόγιο, οποιαδήποτε εφημερίδα, οποιοδήποτε βιβλίο, αρκεί να πάμε να δούμε οποιαδήποτε κινηματογραφική ταινία, να κοιτάξουμε οποιοδήποτε τηλεοπτικό πρόγραμμα ή θεατρικό έργο για να πληροφορηθούμε ότι από το 1933 έως το 1945 η Γερμανία των Μπετόβεν, Γκαίτε, Σίλλερ, Καντ, Σοπενχάουερ, Μπάχ, Βάγκνερ, και τόσων άλλων κυβερνάται από πλήθος εγκληματιών που αυτοαποκαλούνται Εθνικοσοσιαλιστές. Για περισσότερο από μια δεκαετία μετά ένας από τους πιο καλλιεργημένους και έξυπνους λαούς του πλανήτη αναγκάστηκε μαζικά να τον κυβερνούν κάποιοι άντρες που φαίνεται ότι το είχαν «σκάσει» οι μισοί από το τρελοκομείο και οι άλλοι μισοί από φυλακές υψίστης ασφαλείας. Αλλά αυτό δεν είναι ακόμα τίποτα. Αν συνεχίσουμε να διαβάζουμε τους αξιοσέβαστους «ιστορικούς» της εποχής μας και να κοιτάμε τα θεάματα που μας προσφέρουν θα πληροφορηθούμε επιπρόσθετα ότι ο Γερμανικός λαός όχι μόνο υπέφερε όλο αυτό το εγκληματικό τρελοκομείο να διοικεί το κράτος του, αλλά και ότι ήταν διατεθειμένος ακόμα και να πολεμήσει και να σκοτωθεί για αυτό συντηρώντας έναν πόλεμο για πολλά χρόνια και παλεύοντας μέχρι τον τελευταίο στρατιώτη και πολίτη.

Όσο λίγο και να αναλύσουμε την εικόνα της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας που μας παρουσιάζουν είναι σίγουρο ότι θα φτάσουμε σε ένα από τα δυο συμπεράσματα: ή όλοι οι Γερμανοί ήταν ένας λαός τρελών, ή όλη η ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο από μια αισχρή απάτη πολιτικής προπαγάνδας γραμμένη από τους νικητές. Είναι γνωστό ότι πάντα, μετά από μια μεγάλη σύρραξη, την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Αυτό μπορεί να είναι λυπηρό από την άποψη της ιστορικής επιστήμης, αλλά πολιτικά είναι αναπόφευκτο και ίσως λογικό γεγονός. Από το άλλο μέρος τι διηγείται αυτή η ιστορία; Τι ξέρει ο κόσμος και ακόμα και το μεγαλύτερο μέρος αυτών που λένε ότι συμφωνούνε με τις Εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες σε σχέση με αυτό που πραγματικά συνέβη στην Γερμανία μεταξύ του 1933 – 1945 ; Εκτός από μια πολύ σύντομη και πολύ άσχημη μεταφρασμένη έκδοση του «Mein Kampf» του Χίτλερ, και εκτός από μια ασαφή προφορική παράδοση, κανείς δεν ξέρει τίποτα. Ποιος ξέρει ολόκληρο το κείμενο ενός και μόνο σημαντικού νόμου του γερμανικού αστικού κώδικα; Ποιος γνωρίζει κατά ένα τμήμα της τουλάχιστον, την δομή και την περίπλοκη λειτουργία της Εθνικοσοσιαλιστικής κυβερνητικής μηχανής;

Το σύνολο των ιδεών που σχηματίζει την γερμανική βιοπολιτική ανάμεσα στο 1933 - 1945 δεν ήταν ποτέ όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε ένα σύνολο από άκαμπτες ακίνητες και μονοπολιτικές αντιλήψεις, τοποθετημένες γύρω από την λανθασμένη αντίληψη της «καθαρής φυλής». Αντίθετα η Γερμανική βιοπολιτική ήταν μια δυναμική διαδικασία, σε συνεχή παράλληλη ανάπτυξη της επιστημονικής γνώσης. Και εκτός αυτού, μπορεί να εκτιμηθεί εύκολα το διανοητικό ύφος, η ηθική υπευθυνότητα και το επιστημονικό βάθος που αντιμετώπιζε το θέμα. Οι νόμοι της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας που έχουν σχέση με την βιοπολιτική μπορούν να χωρισθούν σε 2 ομάδες. Η μια ομάδα αποτελείται από εκείνους τους νόμους που αναφέρονται στον εθνικό παράγοντα σε σχέση με την χορήγηση υπηκοότητας. Η άλλη ομάδα - πιο αυστηρή σε σχέση με την εσωτερική οργάνωση της κοινωνίας - η οποία αναφέρεται στην διαδικασία της αποτροπής εκδηλώσεως μιας καταγωγής κληρονομικά άρρωστης.

Η πρώτη ομάδα είναι πιο γνωστή ως «οι νόμοι της Νυρεμβέργης» οι οποίοι δημοσιεύτηκαν στις 15 Σεπτεμβρίου του 1935, εξαιτίας της ημέρας του αγώνα (Reichsparteitag). Η δεύτερη ομάδα είναι και αυτή πιο γνωστή ως «νόμοι της Ευγονίας» . Οι διάφοροι σύγχρονοι σοβαροφανείς «ιστορικοί» επιμένουν να τις αναφέρουν ως νόμους της ευθανασίας. Το γεγονός ότι χρησιμοποιείτε ο όρος «ευθανασία» αποκαλύπτει τη δολιότητα με την οποία δουλεύει η επαίσχυντη προπαγάνδα των νικητών. Οι γερμανικοί νόμοι αναφέρονταν αποκλειστικά στην ευγονική διαδικασία, και σε κανένα μέρος της γερμανικής νομοθεσίας μεταξύ 1933 και 1945 δεν υπάρχει νόμος … ευθανασίας. Ο όρος ευθανασία σημαίνει «καλός θάνατος» εφόσον προέρχεται από το ελληνικό «ευ» και το «θάνατον». Εν αντιθέσει ο όρος ευγονία σημαίνει «καλή γέννα» και είναι η ευγονία η βοηθητική επιστήμη της βιοπολιτικής που εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο θα βελτιώσει και θα τελειοποιήσει τις βιοψυχικές δυνατότητες ενός Λαού. Αντιθέτως η ευθανασία υπονοεί απλή θανάτωση για την αποφυγή αφορήτων και μη απαραίτητων πόνων σε μια ασθένεια που είναι αναπόφευκτα συνδεδεμένη με τον θάνατο.

Εδώ μας παρουσιάζεται η ευκαιρία να δηλώσουμε ξεκάθαρα πως ο Εθνικοσοσιαλισμός και συνεπώς οι Εθνικοσοσιαλιστές ανοικτά και δυναμικά είναι κατά της πρακτικής της ευθανασίας! Κάποτε οι αντίπαλοι μας θα πρέπει να πάψουν - όχι ότι μας ενδιαφέρει - να παρουσιάζουν τους Εθνικοσοσιαλιστές ως τέρατα που θα σκότωναν χωρίς οίκτο οποιονδήποτε δεν θα είχε ξανθά μαλλιά και γαλανά μάτια! Ε, λοιπόν όχι! Οι Γερμανοί Εθνικοσοσιαλιστές δεν ήσαν σίγουρα ούτε τρελοί ούτε ηλίθιοι, μανιακοί ή ανίκανοι. Ήξεραν πολύ καλά αυτό που έκαναν. Και αυτό που έκαναν, λειτούργησε!

«Ψυχή εστί Φυλή ορώμενη εκ των έσω»
Αλφρέδος Ρόζενμπεργκ

2η Θερινή Συνάντηση "Κάστρα Ιδεών" φωτογραφική παρουσίαση

πηγή

Το έργο του Γιώργου Δημητρούλια: "Ελληνική Δράση για την Πατρίδα, την Ελευθερία και την Δικαιοσύνη"

Ελληνική Δράση

Κ. Γεωργούλη 1

Καλαμάτα

ellinikidrasi@gmail.com

Pierre Lagaillarde: Ένας Επαναστάτης Φασιστής !

του Henri du Vergier

Πριν από λίγες ημέρες έφυγε μια ιστορική φυσιογνωμία του Γαλλικού Ριζοσπαστικού Εθνικοεπαναστατικού κινήματος, ο Pierre Lagaillarde, του οποίου το όνομα συνδέθηκε με την ηρωική υπεράσπιση του ευρωπαϊκού πληθυσμού της Γαλλικής Αλγερίας κατά την περίοδο 1956 - 62. Η ιστορία της ζωής του αποτελεί μια βαθιά παρακαταθήκη για τις νέες γενεές των Ευρωπαίων εθνικιστών, περιλαμβάνει πολύτιμα διδάγματα όσον αφορά τον προδοτικό χαρακτήρα αντιδραστικών δυνάμεων και καθεστώτων και προάγει ένα πρότυπο αφοσιωμένου στο λαό του ανθρώπου. Γεννήθηκε στις 15 Μαΐου του 1935 στο γαλλικό προάστιο της Courbevoie, όπως από πολύ μικρή ηλικία εγκαταστάθηκε με τους γονείς του, που ήταν δικηγόροι και οι δύο στην Μπλίντα, 50 χιλιόμετρα νότια του Αλγερίου, της περίφημης ''λευκής πόλης'' όπου ο ευρωπαϊκός πληθυσμός της Αλγερίας είχε χτίσει με το αίμα και τον ιδρώτα του μια πόλη που τίποτα δεν είχε να ζηλέψει από τη Μασσαλία ή το Μονπελιέ. Εκεί θα μεγαλώσει.

Η Αλγερία πειρατικός και δουλοκτητικός (για τους λευκούς Ευρωπαίους βεβαίως) θύλακας μέχρι την κατάκτηση της από τα γαλλικά στρατεύματα του Στρατηγού Μπουρμόν το 1830, δέχτηκε κατά τον 19ο και τις αρχές του 20ου αιώνος κύματα Γάλλων αποίκων, σε μεγάλο βαθμό πολιτικών εξορίστων και εκτοπισμένων της εξεγέρσεως των οδοφραγμάτων του Ιουνίου του 1848 και της παρισινής Κομμούνας του 1871, αλλά και Αλσατών που δεν ήθελαν να γίνουν Γερμανοί μετά την προσάρτηση της πατρίδας τους από το Β' Γερμανικό Ράιχ. Εκεί, μαζί με άλλους Ευρωπαίους της Μεσογείου ή του Βορρά (μεταξύ αυτών και πολλών Ελλήνων) θα αποτελέσουν το λαό των μαυροπόδαρων (Pied - noirs), έναν γενναίο και εργατικό λαό που για πάνω από έναν αιώνα θα φυλάει το αφρικανικό σύνορο της Ευρώπης και θα αξιοποιήσει μια άγονη γη καθιστώντας την γόνιμη σε τέτοιο βαθμό που να ριζώσει και να δεθεί μαζί της. Μετά την κήρυξη ενός αιματηρού και φυλετικού πολέμου από το αλγερινό FLN τον Νοέμβριο του 1954, ο οποίος ξεκίνησε ''συμβολικά'' με τον σφαγιασμό ενός Γάλλου εκπαιδευτικού και τον βάναυσο βιασμό της νεαρής συζύγου του (τα περισσότερα χτυπήματα της λεγομένης αλγερινής αντίστασης κατά της αποικιοκρατίας ήταν αυτού του είδους), ο Pierre Lagaillarde εντάχθηκε στο γαλλικό στρατό προκειμένου να πραγματοποιήσει τη στρατιωτική του θητεία και να υπερασπισθεί συνάμα το λαό και τη Γή του. Υπηρέτησε αρχικά στο 66^ο Σύνταγμα Πυροβολικού του Οράν και λίγο μετά στην Εναέρια Ομάδα Παρατηρήσεως Πυροβολικού, προτού ζητήσει την μετάθεσή του στους αλεξιπτωτιστές, τους θρυλικούς «Paras» του γαλλικού στρατού.

Τον ίδιο διάστημα στις τάξεις των Πεζών Κυνηγών μάχονταν ένας νεαρός λοχίας, μελλοντικός μαχητής της Ευρώπης και στοχαστής της ευρωπαϊκής ψυχής. Όντας στρατιώτης ο Lagaillarde θα ζήσει από κοντά και το δράμα των αμάχων Ευρωπαίων οι οποίοι είχαν αρχίσει να ζουν σε συνθήκες τρομοκρατίας, όπως στις 20 Αυγούστου 1955 όταν σφαγιάσθηκαν από έναν αραβομουσουλμανικό φανατισμένο και καθοδηγούμενο από το FLN όχλο, λευκοί κάτοικοι της Philippeville και εργάτες των ορυχείων της El - Halia (στην περίπτωση αυτή η γαλλική αριστερά είχε αποφύγει να υπερασπιστεί το βαρύ προλεταριάτο καθ' ότι ευρωπαϊκό). Το 1957 αποστρατεύεται με τρεις τιμητικές διακρίσεις για το θάρρος και την ανδρεία του και το βαθμό του ανθυπολοχαγού, όμως θα παραμείνει έφεδρος υπαξιωματικός των Paras.

Εν συνεχεία θα αφοσιωθεί στην πολιτική δράση για την υπεράσπιση της Γαλλικής Αλγερίας και θα γίνει πρόεδρος της Γενικής Ενώσεως των Φοιτητών του Αλγερίου. Κατά την τεράστια λαϊκή διαδήλωση της 13ης Μαΐου του 1958 στο Αλγέρι εναντίον της κυβέρνησης, θα διαλύσει ο ίδιος καθισμένος στο τιμόνι ενός οχήματος των αλεξιπτωτιστών το κιγκλίδωμα που προστάτευε την έδρα της Γενικής διοικήσεως ώστε το πλήθος κάτω από τα ευνοϊκά βλέμματα των αξιωματικών και των στρατιωτών να καταλάβει το κτίριο. Η πράξη αυτή θα δημιουργήσει έναν πολιτικό εγκέλαδο στη Γαλλία με αποτέλεσμα την παραίτηση της κυβέρνησης, της επιστροφή του Στρατηγού Ντε Γκολ στην εξουσία και την καθεστωτική αλλαγή. Τον Νοέμβριο του ιδίου χρόνου θα εκλεγεί βουλευτής στη γαλλική Εθνοσυνέλευση ενώ εθνικιστές αγωνιστές ιδρύουν στο Αλγέρι το «Γαλλικό Εθνικό Μέτωπο» που γρήγορα θα εξελιχθεί σε μαζική οργάνωση με ένα επιβλητικό παραστρατιωτικό τμήμα που θα έχει ως έμβλημα τον Κέλτικο σταυρό. Ο Ντε Γκολ γρήγορα να απογοητεύσει όσους πίστεψαν στη θέλησή του να διατηρήσει την Αλγερία στην γαλλική επικράτεια κι έτσι να προστατεύσει τον ευρωπαϊκό της πληθυσμό από μια προαναγγελθείσα καταστροφή.

Στις 24 Ιανουαρίου του 1960 το Μέτωπο υπό την καθοδήγηση του Joseph Ortiz και του Pierre Lagaillarde και βασιζόμενο στον οπλισμό και την στήριξη των Τοπικών μονάδων, (εφέδρων που μπορούσαν ανά πάσα ώρα και στιγμή να συγκροτηθούν σε επικουρικές μονάδες του στρατού για την διατήρηση της τάξης), θα οργανώσει μια μεγάλη λαϊκή διαδήλωση με την προοπτική να την μετατρέψει σε εξέγερση κι έτσι να επαναλάβει με την στήριξη του στρατού της Αλγερίας, αλλά κατά του Ντε Γκολ αυτή τη φορά, το σενάριο της 13ης Μαΐου, που έχει μετατραπεί πλέον σε ορόσημο. Η διαδήλωση θα οδηγήσει στην έγερση οδοφραγμάτων από τους άνδρες του Ortiz ενώ ο Lagaillarde θα καταλάβει με ομάδες ενόπλων φοιτητών με περιβολή αλεξιπτωτιστών, τα κτίρια των πανεπιστημιακών σχολών όπου θα εγκαταστήσει το αρχηγείο του, το λεγόμενο ''Αλκαζάρ'', προς τιμήν της ηρωικής αντίστασης των δοκίμων του Αλκαζάρ κατά τον Ισπανικό εμφύλιο.

Μετά από σκληρές και πολύνεκρες συγκρούσεις μεταξύ των ανδρών του «Γαλλικού Εθνικού Μετώπου» και δυνάμεων της χωροφυλακής η κατάσταση φαινόταν να χειροτερεύει. Όμως η τόσο αναμενόμενη στήριξη του στρατού δεν ήρθε ποτέ, παρά τον πανικό που επικράτησε στο Παρίσι και την ευμενή στάση μέρους των αλεξιπτωτιστών που σκέφτονταν να παρέμβουν ώστε να συντρίψουν τις δυνάμεις καταστολής στο πλευρό των εξεγερμένων. O Ortiz θα διαπραγματευτεί την παράδοση των μαχητών, ενώ ο Lagaillarde που ζητούσε μέχρι τέλους μια ριζοσπαστικοποίηση της κατάστασης και απειλούσε να πεθάνει πολεμώντας στις σχολές, δέχτηκε να παραδοθεί στις αρχές με αντάλλαγμα την μη καταδίωξη για τους άνδρες του. Αυτοί θα βγουν παρελαύνοντας ένστολοι από τις σχολές ώστε να παραδοθούν στο Πρώτο Σύνταγμα Αλεξιπτωτιστών της Λεγεώνας των Ξένων το οποίο τους απέδωσε στρατιωτικές τιμές και τους ενέταξε σε μια ειδική καταδρομική μονάδα με τίτλο ''Κομμάντο Αλκαζάρ''.

Ο Lagaillarde θα συλληφθεί ώστε να μεταφερθεί στο Παρίσι και να κλεισθεί στην φυλακή της Σαντέ μέχρι την ''δική των οδοφραγμάτων''. Κατόπιν μιας προσωρινής αποφυλάκισής του θα δραπετεύσει στην Φρανκική Ισπανία τον Νοέμβριο του 1960 όπου θα ιδρύσει στη Μαδρίτη, τον Ιανουάριο του 1960, μαζί με τον Jean - Jacques Susini και τον Στρατηγό Raoul Salan την «Organisation de l'armée secrète/Οργάνωση Μυστικού Στρατού» η οποία θα έπρεπε να αναλάβει την ένοπλη αντίσταση στην Αλγερία κατά της κυβέρνησης. Στην Αλγερία αρκετοί αξιωματικοί πίστευαν πλέον ότι χωρίς μια δυναμική παρέμβαση του στρατού από κοινού με τα πολιτικά εθνικιστικά κινήματα δεν θα μπορούσε να υπάρξει σωτηρία της γαλλικής Αλγερίας. Έτσι οδηγήθηκαν στο πραξικόπημα της 21ης απριλίου του 1961 από τους τέσσερις στρατηγούς André Zeller, Edmond Jouaux, Raoul Salan και Maurice Challe οι οποίοι πίστευαν ότι με αυτόν τον τρόπο να πετύχαιναν την προσχώρηση του στρατού της Αλγερίας στο σχέδιό τους ώστε να καταφέρουν να εκμηδενίσουν τις δυνάμεις του FLN κι έτσι να παραδώσουν στον Ντε Γκολ μια ειρηνική Αλγερία.

Στηριζόμενοι στις δυνάμεις του Πρώτου Συντάγματος Αλεξιπτωτιστών της Λεγεώνας και μιας ομάδας αξιωματικών πεπειραμένων στον ψυχολογικό πόλεμο θα καταλάβουν το Αλγέρι για τέσσερις ημέρες, αλλά θα βρεθούν αντιμέτωποι τόσο με την, ακόμη μια φορά νομιμόφρονα προς την κυβέρνηση και το Κράτος στάση του στρατού, όσο και με την έλλειψη εμπιστοσύνης του λαού που είχε ήδη κουραστεί από τις αλλεπάλληλες και απογοητευτικές κινητοποιήσεις. Ο Ντε Γκολ θα φανεί ακόμη μια φορά άτεγκτος και θα καταγγείλει την ''τετράδα των στρατηγών εν αποστρατεία''. Οι εν λόγω στρατηγοί φυσικά καθόλη τη διάρκεια του πραξικοπήματος ουδεμία προσπάθεια κατέβαλαν ώστε να το επεκτείνουν κι ούτε έθεσαν υπό ουσιαστική αμφισβήτηση την νομιμότητα της κυβέρνησης. Οι Zeller και Challe θα παραδοθούν ώστε να χαρούν ευνοϊκής μεταχείρισης, ενώ οι Salan και Jouaux θα περάσουν στην παρανομία ώστε να συνεχίσουν τον αγώνα μέσα από τις τάξεις της OAS της οποίας ο Salan θα γίνει ο αρχηγός. Στη Μαδρίτη ο Lagaillarde θεωρεί πάντα τον εαυτό του ως τον ουσιαστικό ιδρυτή και καθοδηγητή της οργάνωσης, η οποία βρίσκεται ακόμη σε εμβρυακό στάδιο, και προσπαθεί μέσω διαφόρων κατευθύνσεων και απεσταλμένων να της δώσει έναν επαναστατικό προσανατολισμό. Ο στρατηγός Salan θα τον παραγκωνίσει, ενώ θα δει στην οργάνωση μόνο ένα μέσω πίεσης προς την κυβέρνηση.

Παρά έναν απεγνωσμένο αγώνα μέσα από συγκρούσεις, δολοφονίες πολιτικών ή αστυνομικών ιθυνόντων και βομβιστικές επιθέσεις ο αγώνας της OAS δεν θα αποδώσει, ενώ η στάση των Φρανκικών αρχών, στην ιδεολογική αλληλεγγύη των οποίων, οι Γάλλοι αγωνιστές είχαν την αφέλεια να πιστεύουν, θα γίνεται όλο και πιο εχθρική. Τον Οκτώβριο του 1961 ο Pierre Lagaillarde συλλαμβάνεται από την αστυνομία του καθεστώτος, και παρά τις προσπάθειες πολλών μελών της Φάλαγγας για την απελευθέρωση του, θα τεθεί σε κατ' οίκον περιορισμό στην Πάλμα, των Καναρίων Νήσων, μέχρι τον Ιούλιο του 1962, δηλαδή την οριστική ανεξαρτητοποίηση της Αλγερίας, ώστε να μην έχει κανενός είδους πολιτική ενασχόληση ούτε να μπορεί να έρχεται σε επαφή με Γάλλους και «μαυροπόδαρους» εξορίστους, από τους οποίους έβριθαν την εποχή εκείνη τόσο η Μαδρίτη, όσο και πολλές άλλες ισπανικές πόλεις.

Η OAS δεν υιοθέτησε ποτέ μια συνεκτική εξεγερσιακή πολιτική, ενώ είχε φτάσει στο σημείο, υπό την καθοδήγηση γνωστής και ως ''σοβιέτ των αξιωματικών'' ηγεσίας της, να δολοφονήσει τον Ιανουάριο του 1962 και τα δυο ηγετικά στελέχη της ριζοσπαστικής οργάνωσης «Εθνικιστικό Μέτωπο», με την ψεύτική κατηγορία της συνεργασίας με την κυβέρνηση. Τον Μάρτιο του 1962, μετά την υπογραφή των συμφωνιών του Εβιάν που παραχωρούσαν και επισήμως την ανεξαρτησία της Αλγερίας και αναγνώριζαν το FLN ως την μόνη νόμιμη Αλγερινή αρχή, παραδίδοντάς του έτσι και τον ευρωπαϊκό πληθυσμό της Αλγερίας και με τον στρατηγό Salan να συλλαμβάνεται, η οργάνωση προχώρησε στις τελευταίες αυτοκτονικές της επιχειρήσεις, όταν προσπάθησε να καταλάβει με μερικές εκατοντάδες άνδρες το λαϊκό προάστιο της Μπαμπ-Ελ-Ουέντ στο Αλγέρι ή να προκαλέσει μια μαζική διαδήλωση στο κέντρο της πόλης, η οποία οδήγησε στην τρομερή αιματοχυσία της οδού Ισλύ στις 26 Μαρτίου, με πάνω από 40 νεκρούς και 200 τραυματίες. Η τραγική έκβαση αυτού του ενόπλου αγώνα, απέδειξε τη σημασία του πολιτικού προσανατολισμού, το αδιέξοδο των στρατηγικών ''πίεσης'' και την αναποτελεσματικότητα της ένοπλης πάλης όταν αυτή δεν έχει έναν συνολικό επαναστατικό σκοπό. Από αυτήν την ήττα, ο φυλακισμένος, εκείνη την περίοδο επαναστάτης εθνικιστής Ντομινίκ Βενέρ θα αποκομίσει πολύτιμα διδάγματα και θα παρουσιάσει την κριτική της στο κείμενό του ''Για μια θετική κριτική'' που εμφανίσθηκε το φθινόπωρο του 1962.

Ο Pierre Lagaillarde θα δει τις θέσεις του να δικαιώνονται με το αρνητικό τίμημα της ολικής αποτυχίας του αγώνα τους Οργάνωσης, της ολοσχερούς καταστροφής της Γαλλικής Αλγερίας, την πατρίδας του, του σφαγιασμού χιλιάδων Γάλλων και Ευρωπαίων και του βίαιου εκτοπισμού πάνω από ενός εκατομμυρίου από αυτούς, μέσα σ' ένα διάστημα λίγων μηνών, προς μια μητρόπολη που μόνο αδιαφορία είχε να επιδείξει απέναντί τους. Αυτή η τραγική εμπειρία θα αποστρέψει τον Lagaillarde από την πολιτική. Μέχρι την αμνηστία του 1968 και την οριστική εγκατάστασή του στη Γαλλία, θα διευθύνει ένα εργοστάσιο κατασκευής οικοδομικών υλικών στη Μαδρίτη προτού ν' ασχοληθεί, με τη σύζυγό του, με το γαλλικό σχολείο του Αλικάντε, πόλη που δέχτηκε μεγάλο αριθμό πολιτικών προσφύγων της Γαλλικής Αλγερίας. Μέχρι τον επαναπατρισμό τους θα βρίσκονται υπό την αυστηρή επίβλεψη της Ισπανικής αστυνομίας, αλλά και την παρακολούθηση των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών. Ο Lagaillarde δεν θα ασχοληθεί ποτέ ξανά με την ενεργό πολιτική, ενώ άνθρωποι που τον γνώριζαν έλεγαν ότι σπανίως μιλούσε για τα γεγονότα αυτής της εποχής.Έφυγε στις 17 Αυγούστου, σε ηλικία 83 ετών. Στο πρόσωπο του αποχαιρετούμε έναν μεγάλο αγωνιστή που πλήρωσε την αφοσίωση του στις αρχές και το λαό του με πικρίες και διαψεύσεις, ενώ σε ένδειξη τιμής τον χαιρετούμε με τεταμένη την δεξιά!

Pierre Lagaillarde! Présent!

Νίκου Καζαντζάκη, Ταξιδεύοντας - Ισπανία, Φθινόπωρο 1936

«Στο βαπόρι που πήγαινα στην Πορτογαλία, για να περάσω από κει στο ισπανικό έδαφος, ένας Γερμανός φιλόσοφος, ο δόκτωρ Κόλιν Ρος, που πήγαινε κι αυτός στην Ισπανία και που έτυχε να βρεθεί στην ίδια καμπίνα μαζί μου, με ρώτησε:

-Είστε υπέρ του πολέμου ή κατά;

-Μήτε υπέρ μήτε κατά, του αποκρίθηκα.
Όπως δεν είμαι μήτε υπέρ μήτε κατά του σεισμού.

Στην Πάλμα της Μαγιόρκας, όπου πρωτοβγήκα ξεκινώντας για την Ισπανία, υπήρχε μεγάλος αναβρασμός. Στρατιώτες, πολίτες, γυναίκες αγριεμένες, κορίτσια καταστόλιστα, γέροι ακουμπισμένοι στ’ αψηλά ραβδιά τους, μαζωμένοι μπροστά από τους στρατώνες, διάβαζαν τα τοιχοκολλημένα νέα. Έβρεχε. Μεγάλα κανόνια γυάλιζαν χαρούμενα σα να γελούσαν μέσα στη βροχή.

Η μεγάλη γοτθική Μητρόπολη της Πάλμας ήταν γιομάτη περιστέρια. Είχαν καταφύγει κάτω από τις πόρτες για να μη βρέχουνται, είχαν καθίσει στα κεφάλια των αγίων, τρύπωσαν κάτω από τις μαρμαρένιες φτερούγες των αγγέλων. Όλη η Μητρόπολη γουργούριζε σαν ερωτεμένη περιστέρα.

Κάποιο καίκι έφευγε την ώρα εκείνη ξεχειλισμένο στρατιώτες,
ένα άλλο φορτωνόταν με το ίδιο τραγικό εμπόρευμα ...

Χέρια σηκώθηκαν χαιρετώντας φασιστικά, μαντίλια κουνήθηκαν,
ζητωκραυγές ακούστηκαν:

-Bίβα λα μουέρτε! Ζήτω ο θάνατος!»

Νίκου Καζαντζάκη, Ταξιδεύοντας - Ισπανία, Φθινόπωρο 1936

Σπάνια φωτογραφία του Νίκου Καζαντζάκη από τον Ισπανικό εμφύλιο. Εικονίζεται ο μεγάλος συγγραφέας ως ανταποκριτής της "Καθημερινής", μέσα σε ένα όρυγμα της Εθνικιστικής Ισπανικής Φάλαγγας, παρέα με νεαρούς Φαλαγγίτες Εθνικιστές, που πολεμούσαν εναντίον των κομμουνιστών. Το βιβλίο του Καζαντζάκη "Ταξιδεύοντας στην Ισπανία" είναι σήμερα δυσεύρετο, αφού Καζαντζάκης παίρνει ανοιχτά το μέρος των Εθνικιστών και υμνεί την Φάλαγγα.

Στρατής Μυριβήλης: στην αητοφωλιά του Αυξεντίου

... Ξεκινάμε από το μοναστήρι του Μαχαιρά για ένα προσκύνημα. Να επισκεφθούμε την αδειανή αετοφωληά του Αυξεντίου.

– Είναι μακρυά από 'δώ; ρωτάω έναν νεαρό καλόγερο.

– Ένα τέταρτο ...

Και μου δείχνει το κατηφορικό μονοπάτι. Το τεταρτάκι παίρνει απίθανες προεκτάσεις, το αγροτικό δρομάκι ανάμεσα στους άγριους θάμνους αποτελείται από θρυμματισμένους

κοφτερούς σχιστόλιθους που δυναστεύουν την αθηναϊκή υπόδηση. Κατόπι παύει να υπάρχει.

– Εδώ κοντά είναι, μας πληροφορεί πολύ επίκαιρα μια συντροφιά Κυπριώτες που γύριζαν από το μέρος. Κουβέντες ακούγονταν από τη δασωμένη κατηφοριά χωρίς να βλέπω κανέναν. Είταν η παρέα των φίλων που είχε φτάσει κιόλας. Προσέχτε, φώναξαν. Είναι γλιστερό το πέρασμα. Κατέβηκα κρατημένος από τα κλωνιά των θάμνων και βρέθηκα κοντά στους φίλους που προηγήθηκαν.

– Που είναι; ρωτάω γιατί δε βλέπω τίποτα από τη σπηλιά.

Γύρω μου είναι άγριοι θάμνοι με τα κλωνιά τραυματισμένα από σφαίρες. Χάμου είναι σκορπισμένα μαραμένα στεφάνια δάφνης. Μερικά κρέμονται ξερά από τα κουτσουρεμένα

κλαδιά. Το αγεράκι τα σαλεύει και τρίζουν. Είναι πάλι η κατηφοριά, μια σάρα από τους σχιστόλιθους που κυλούν από το ψήλωμα. Είμαστε εδώ πάνω στη στέγη της αητοφωλιάς. Σ' ένα σημείο είναι ανοιγμένη.

Βλέπει κανείς απ' αυτή την τρύπα τα χοντρά πουρναρόφυλλα που την υποστηρίζουν. Πάνω τους ακουμπούν λαμαρίνες, κι αυτές είναι σκεπασμένες με χώματα και πέτρες. Η σάρα που κυλά από πάνω τα κρύβει όλα. Η είσοδος στο καταφύγιο είναι ακόμα πιο χαμηλά στην επικίνδυνη κατηφοριά. Από την ανοιγμένη τρύπα της σκεπής σκύβοντας αντικρύζεις το σκοτεινό εσωτερικό της σπηλιάς.

Στηριγμένο εκεί, ανάμεσα στις πέτρες, ένα μπουκέτο από φρέσκα μυριστικά λουλούδια, με φροντίδα τοποθετημένο όρθιο. Θάναι απ' τους προσκυνητές του ιστορικού καταφυγίου που βρήκαμε στο μονοπάτι να επιστρέφουν στο μοναστήρι.

Αντίκρυ, από την άλλη πλευρά του βουνού, που τη χωρίζει η χαράδρα, είναι μερικά αμπελοχώραφα. Εκεί κατέβηκε το ελικόπτερο που έφερε τον προδότη και το απόσπασμα πουενήργησε την επιχείρηση. Οι Εγγλέζοι αναπτύχθηκαν σ' αυτό το πρανές αντίκρυ στην είσοδο της σπηλιάς, και άρχισαν καταιγιστικά πυρά. Ο Αυξεντίου κατάλαβε πως δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής, διάταξε τους συντρόφους που πολεμούσαν μαζύ του να παραδοθούν για να μη σκοτωθούν άσκοπα.

Βγήκαν αυτοί και ο Αυξεντίου απόμεινε μόνος στο μετερίζι του να θερίζει Εγγλέζους ...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Pierre Lagaillarde (15.05.1931 - 17.08.2014)

«Μπορεί να 'μαι Φασίστας, δεν είμαι όμως αντιδραστικός.
Είμαι ένας αυθεντικός επαναστάτης»

Rudolf Hess (26.03.1894 - 17.08.1987)

"Και ποιος είπε ότι ο ελληνογενής Ρούντολφ Ες πέθανε; Ποιος είναι αυτός που θεωρεί ότι τάχα δεν υπάρχει μετά την αισχρή δολοφονία του από τις μυστικές υπηρεσίες των Άγγλων; Τι και αν οι τυμβωρύχοι της ιστορίας έσκαψαν τον τάφο του και άρπαξαν τα οστά του, τι και αν κατέστρεψαν το κάθε τι που τον θυμίζει, τι και αν γκρέμισαν την ίδια την φυλακή που επί δεκαετίες φυλάκισaν την σάρκα του αλλά ποτέ το πνεύμα του.

Οι εφήμεροι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να κλέψουν την μνήμη του η οποία μας συντροφεύει τις νύχτες τις μοναχικές που γεμάτοι ένταση ψάχνουμε μανιασμένοι να βρούμε το μονοπάτι, που αυτός φωτίζει χρόνια τώρα κρατώντας για πάντα την δάδα της ΙΔΕΑΣ ψηλά για να μας δείχνει τον δρόμο.

Ναι και όμως για κοίτα εκεί, όπως οι Δροσουλίτες της Κρήτης ξανά τέτοιες μέρες συνεχίζει τον μοναχικό του περίπατο στο προαύλιο, φορώντας ακόμη την φθαρμένη στολή της αεροπορίας, εξαντλημένος από τις κακουχίες και τα βασανιστήρια, χωρίς ίχνος σάρκας να σκεπάζει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του αφού οι ριπές της φύσης δεν άφησαν παρά μόνο ένα χαμόγελο να φέγγει ίδιο με αυτό στο Μαύρο Λάβαρο της Επανάστασης ... άλλωστε η Νεκροκεφαλή γελάει ακόμη και μας ψιθυρίζει στο αυτί: ΘΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ Η ΓΗ ΘΑ ΤΡΕΜΕΙ"

Ferenc Szálasi 06.01.1897 - 12.03.1946

Ο ηρωομάρτυρας της Ουγγαρίας ένας υπερήφανος Φασιστής που τσάκισε τους Σιωνιστές στην πατρίδα του και πάλεψε για τα δικαιώματα των Ούγγρων εργατών και αγροτών. Αυτός που παρόλο τα εμπόδια της ακροδεξιάς και την μετέπειτα κατάρρευση του μετώπου στάθηκε αγέρωχος απέναντι στο κτήνος της εισβολής και απαθής στα σχόλια και στις ύβρεις των εβραίων δημίων του. Τον στραγγάλισαν σε δημόσια θέα μετά από μια δίκη παρωδία γιατί πίστεψε στο όραμα για μια Μεγάλη Ουγγαρία σε μια Ελεύθερη Ευρώπη!

Kitartas!