Ο Ρομπέρ Μπραζιγιάκ, λογοτέχνης, δημοσιογράφος και θεατρικός
συγγραφέας, γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου 1909 στο Περπινιάν, στην περιοχή των
Ανατολικών Πυρηναίων και εκτελέστηκε με τυφεκισμό στις 6 Φεβρουαρίου 1945 στο
φρούριο Montrouge στο Παρίσι.
Στις 6 Φεβρουαρίου 1934 συμμετέχει σε πολυπληθή
αντικοινοβουλευτική διαδήλωση, εκδηλώνοντας τις αντικοινοβουλευτικές του ιδέες,
έξω από τη Γαλλική Βουλή, [Palais Bourbon]. Η αστυνομία αντιμετωπίζει τους
διαδηλωτές, που φώναζαν συνθήματα όπως «Κάτω η Βουλή», με τα όπλα και από τους
πυροβολισμούς υπάρχουν 22 εθνικιστές νεκροί, όλοι τους μέλη του «Action
Francaise», ανάμεσά τους και ένας Ελληνικής καταγωγής.
Οι νεκροί διαδηλωτές και το σκάνδαλο που προκάλεσε τη
διαδήλωση, αποτέλεσαν την αφορμή για τα πρώτα βίαια αντικοινοβουλευτικά του
κείμενα.
Το 1936 ταξίδεψε στο Βέλγιο όπου γνωρίστηκε με το Leon
Degrelle, τον αρχηγό του Εθνικιστικού κόμματος «Rex», ενώ στήριξε δημόσια με
άρθρα του, τον Ισπανό στρατηγό Φρανσίσκο Φράνκο και διατηρούσε τακτική
αλληλογραφία με τον Jose Antonio Primo de Riviera, ηγέτη της οργανώσεως
«Ισπανική Φάλαγγα».
Επισκέφθηκε ακόμη τη Ιταλία, τη Βενετία και τη Ρώμη, το
Τολέδο και την Νυρεμβέργη όπου παραβρέθηκε στις εορταστικές εκδηλώσεις της
Εθνικοσοσιαλιστικής Νεολαίας. Το 1937 φυλακίστηκε με τον Charles Maurras
κατηγορούμενος ότι καλούσε σ’ ένα άρθρο του το λαό δημοσίως να κομματιάσει τους
βουλευτές που είχαν ψηφίσει την επιβολή κυρώσεων εναντίον της Φασιστικής
Ιταλίας.
Από το 1937 διεύθυνε την αγωνιστική εφημερίδα «Είμαι παντού», [«Je
suis partout»], με αναγκαστικό διάλειμμα στο διάστημα που ήταν στο μέτωπο και
στη συνέχεια αιχμάλωτος των Γερμανών, και την επανακυκλοφόρησε από τον Απρίλιο του
1941 έως το τέλος του 1943.
Τάχθηκε εναντίον της εισόδου της Γαλλίας στον πόλεμο, όμως
όταν στις 3 Σεπτεμβρίου 1939 η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο στην πατρίδα του,
πολέμησε στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Αιχμαλωτίστηκε το 1940 και κρατήθηκε ως
αιχμάλωτος πολέμου στο στρατόπεδο του Neuf Breisach, όπου έγραψε το θεατρικό
δράμα «Berenice», ενώ όταν τον Απρίλιο του 1941 αφέθηκε ελεύθερος και επέστρεψε
στη Γαλλία.
Τις ημέρες της συμμαχικής αποβάσεως στη Νορμανδία και της
καταρρεύσεως του Γερμανικού κράτους, οι Γαλλικές αρχές συλλαμβάνουν και
φυλακίζουν στο Sens τη μητέρα και την αδελφή του, με απώτερο σκοπό και στόχο τη
δική του παράδοση. Αρνείται σθεναρά κάθε πρόταση ή σκέψη να εγκαταλείψει τη
Γαλλία και τον Αύγουστο του 1944, μετά από έξι μήνες παραμονής στη σοφίτα ενός
φιλικού του σπιτιού, παραδίδεται για να πετύχει την αποφυλάκιση της μητέρας και
της αδελφής του.
Του απαγγέλλεται η κατηγορία της προδοσίας και μεταφέρεται
στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Noisy le Sec κι από εκεί στη φυλακή του Fresnes.
Εκεί συγγράφει αρκετά έργα μεταξύ των οποίων το «Chenier», αφιερωμένο στον
Γάλλο ποιητή Andre Chenier που οδηγήθηκε στην γκιλοτίνα σε ηλικία 32 ετών.
Στο δικαστήριο όπου οδηγήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 1945, του
απαγγέλθηκε κατηγορία «για παροχή βοήθειας στον εχθρό», σύμφωνα με το άρθρο 75
του Γαλλικού Ποινικού Κώδικα, υπερασπίστηκε τον εαυτό μου με αξιοπρέπεια και οι
κατήγοροι του δεν κατάφεραν να αποδείξουν ότι υπήρξε άμεση συμμετοχή του σε
αξιόποινες πράξεις. Ο πρόεδρος τον κατηγόρησε κυρίως για τα γραπτά του και όχι
για πολιτική ή πολεμική συνεργασία με τους Γερμανούς, λέγοντας ότι τα άρθρα του
ήταν περισσότερο επικίνδυνα για την Αντίσταση από ένα ολόκληρο τάγμα της
Wehrmacht.
Τουφεκίστηκε την ημέρα που συμπληρώνονταν 11 χρόνια από την
αντικοινοβουλευτική εξέγερση του 1934 και αφού φώναξε «Ζήτω η Γαλλία», παρέδωσε
το πνεύμα του δεμένος σ’ ένα ξύλινο πάσσαλο. Την προηγούμενη της εκτελέσεως του
έγραψε το τελευταίο του ποίημα αφιερωμένο στους 22 νεκρούς της
αντικοινοβουλευτικής διαδηλώσεως, ενώ είχε πει «Λένε πως τον θάνατο, όπως και
τον ήλιο δεν μπορεί κανείς να τους αντικρύσει κατάματα. Εν τούτοις προσπάθησα».
Το καλοκαίρι του 1994, το πλούσιο και ογκώδες περιοδικό The Human Life Review, που εκδίδεται από το φημισμένο Human Life Foundation της Νέας Υόρκης, δημοσίευσε μία πραγματεία του John Attarian υπό τον τίτλο ‘Η έκτρωση και ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ’. O συγγραφέας ερευνά τη σχέση μεταξύ της σαδιστικής νοοτροπίας και των εκτρώσεων και επικεντρώνεται στη γνωστική απόρριψη της φυσικής νομοτέλειας και της αναπαραγωγής.
Ακόμη από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, ο Michelle Vovelle, ιστορικός της Γαλλικής Επανάστασης συνδεδεμένος με το κομμουνιστικό κόμμα της Γαλλίας, δήλωσε ότι, για τα γεγονότα της φημισμένης ‘Πτώσης της Βαστίλης’ στις 14 Ιουλίου του 1789 είναι σωστό και αναγκαίο να μιλάμε μόνον για μία ‘συμβολική ερμηνεία’. Άφησε έτσι να διαφανεί η τεράστια προπαγανδιστική κατασκευή, που διήρκησε περισσότερο από δύο αιώνες, λειτουργική στην ιακωβίνικη προοδευτική μυθολογία. «Εκείνη την ημέρα» γράφει ο Jean Dumont, στην αρχή του εξαιρετικού έργου του Οι ψευδείς μύθοι της Γαλλικής Επανάστασης, «οι ‘καταπιεσμένοι Παριζιάνοι’ από τους ‘σκοταδισμούς’ του Παλαιού Kαθεστώτος (L’ Ancien Régime) απουσίαζαν από την πλατεία και η επιχείρηση ολοκληρώθηκε από μια μισθωμένη τρομοκρατική ομάδα, ενώ οι ‘μεγάλοι ηγέτες’ της Επανάστασης ήταν αλλού. Ο Bernand René Jourdan, μαρκήσιος του Launay, κυβερνήτης της Βαστίλης, συζητά, αποσύρει τα κανόνια, αφήνει έναν απεσταλμένο του Hôtel de Ville να επισκεφθεί το παλιό φρούριο και προσκαλεί δύο αντιπροσώπους των πολιορκητών στο τραπέζι του».
Στη συνέχεια ξέσπασε μια αψιμαχία, μετά την οποία ο De Launay παραδόθηκε. Ένας υπαξιωματικός των εξεγερμένων στρατιωτών υποσχέθηκε, στην τιμή του ως στρατιώτης, ότι δεν θα βλαφθεί κανένας. Παρόλα αυτά, ο Launay σφαγιάζεται και το σώμα του σύρεται στο δρόμο. Ένας βοηθός κουζίνας που ήξερε πως να ‘δουλεύει το κρέας’ κόβει το κεφάλι του, το τοποθετεί στην κορυφή ενός μπαστουνιού και το περιφέρει στην πόλη μέχρι το βράδυ. Στη συνέχεια, αυτή η χειρονομία θα αποτελέσει έναν από τους επαναστατικούς ‘καλούς τρόπους’ απευθυνόμενους στα θύματα. Στη Βαστίλη, οι ‘ήρωες της 14ης Ιουλίου’ απελευθέρωσαν μόνο τέσσερις παραχαράκτες, δύο τρελούς και έναν νεαρό έκφυλο αλήτη κλεισμένο εκεί κατόπιν αιτήματος των γονιών του, απελπισμένων από τον έκλυτο βίο του. Εάν η ‘grande journèe’ (μεγάλη ημέρα) είναι μόνο ένα σύμβολο, είναι εξαιρετικά συμπτωματικό ότι οι πράκτορες που είχαν εγγραφεί στη μισθοδοσία των Γάλλων επαναστατών, απελευθέρωσαν -εδώ όλη η εμβληματική και προκλητική δύναμη της πράξης - έναν ‘μαθητή’ του Donatien Alphonse τον François de Sade.
ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ
Η φιλοσοφία, ο πολιτικός δογματισμός, ο αθεϊσμός και η πορνογραφία: το κοκτέιλ του Κόμη de Sade είναι η εικόνα του ‘πεφωτισμένου κόσμου’ που αναδύεται με τόλμη και οργανώνει τη ζωή του ανθρώπου σύμφωνα με αυτόν τον ιδιαίτερα παραμορφωμένο τρόπο κατανόησης της σχέσης ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη διάνοια που, ξεκινώντας από ένα διάσημο παιδαγωγικό έργο του Ferdinand Destutt de Tracy για την εποχή του Ναπολέοντα, το ‘Élements de ideologie’, ονομάζεται συνήθως ‘ιδεολογία’.
Η ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΗΣ
Με ένα φιλοσοφικό-πολιτικό ενδιάμεσο που τοποθετήθηκε ανάμεσα στις πορνογραφικές σελίδες του La philosophie dans le boudoir, ο de Sade κάλεσε τους Γάλλους να καταβάλουν περισσότερες προσπάθειες για να ολοκληρώσουν το ‘δημοκρατικό’ μετασχηματισμό τους, δηλαδή την ‘επίθεση στον ουρανό’: Ο Juan Donoso Cortès υπενθύμισε ότι κάθε πολιτικό ζήτημα είναι πάνω απ 'όλα ένα θεολογικό ζήτημα. Η ιστορία αρχίζει με ένα μεγάλο ‘πρόλογο στον ουρανό’. Σε αυτή την πραγματεία (La philosophie dans le boudoir), ο Γάλλος ερωτομανής, δηλώνοντας ότι η δολοφονία δεν είναι έγκλημα, διατυπώνει κλασσικά επιχειρήματα του ‘δημογραφικού ελέγχου’: «το ανθρώπινο είδος πρέπει να εκκαθαριστεί από το λίκνο». Ο Jean-Baptiste Carrier, ο ‘δήμιος της Νάντης, δήλωσε ότι το πρόσωπο της γης πρέπει να εκκαθαριστεί με κάθε κόστος από την ‘τερατώδη φυλή της Βανδέας’ (sic).
Ο ‘θεϊκός μαρκήσιος’ (ποια θεότητα θα λάτρευε αυτός ο άνθρωπος που, μέσω των προσώπων των βιβλίων του, έλεγε ότι θεωρεί θεούς τα σεξουαλικά όργανα;) ήταν ευγενής όπως και o Robespierre που είχε παραιτηθεί από το ‘de’ μεταξύ του ονόματος και του επώνυμου που κληρονόμησε από την οικογένεια. Όπως και πολλοί άλλοι επαναστάτες και οι δύο ανήκαν σε εκείνη την παρακμιακή αριστοκρατία που είχε χάσει κάθε επαφή με τη γη στην οποία μια άλλη αριστοκρατία (μικρή, μεσαία, αγροτική και στρατιωτική) έχυνε με τιμιότητα το αίμα της μαζί με τους χωρικούς που εξοντώνονταν από τον επαναστατικό Μολώχ.
Εκείνη του de Sade και του Robespierre ήταν μία ξεπεσμένη αριστοκρατία που είχε χάσει την επαφή με τον λαό και που έσφαξε τον ίδιο το λαό για να του επιβάλλει μία μη θελημένη ‘απελευθέρωση’ από τις ‘αλυσίδες’ εκείνης της αυθεντικής αριστοκρατίας που (ο λαός) σεβόταν και την ήθελε ως αρχηγό του στη μάχη. Εκείνη η αριστοκρατία του τρόμου ήταν η υπεύθυνη για την επανάσταση. Αυτή ξέκοψε από το λαό και το μαχαίρωσε, έχασε την αίσθηση της πραγματικότητας και αντί αυτής έθεσε το δικό της διανοητικό σχήμα πάνω από το υπάρχων: «Τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα!» θα γράψει ο Ernst Bloch για την ουτοπία στο Μαρξισμό, προσφέροντας έναν εξαιρετικό ορισμό της ‘ιδεολογίας’. Και η ιδεολογία, η άρνηση των γεγονότων, είχε το πάνω χέρι.
Μαρκήσιος de Sade, άμβλωση, επανάσταση, ιδεολογία, ολοκληρωτισμός. Η σημερινή Βανδέα ονομάζεται άμβλωση: μειώνει τον ‘πεινασμένο’ πληθυσμό, επιτρέπει σε ένα κράτος να εξαλείψει εσκεμμένα και επιστημονικά ένα μέρος του δικού του έθνους, καταστέλλει τους ‘λιγότερο ανθρώπους’ που αντιτίθενται στην ιδεοκρατική ηγεμονία, είτε σκληρή είτε μαλακή, ‘ισχυρή’ ή ‘αδύναμη’, απολυταρχικά ή δημοκρατικά σχετικιστική.
Σύμφωνα με τον de Sade - μιλάει μέσα από το στόμα της κυρίας De Saint-Age, κηδεμόνας των διαστροφών της Eugénie de Mistival, μιας ανήλικης που ξεκίνησε όλα τα είδη σεξουαλικών βδελυγμάτων, συμπεριλαμβανομένης της βίας πάνω στη μητέρας της, που διαπράχθηκε με την υποκίνηση του ελευθεριακού πατέρα της- οι γυναίκες, όπως οι σκύλες και οι λύκαινες γεννήθηκαν μόνο για το σεξ και για αυτό είναι οι ‘απόλυτες ιδιοκτήτριες’ του σώματος, των απολαύσεων του και ‘ό,τι απορρέει από αυτό’. Η μητρότητα θεωρείται η ανώτατη δυστυχία - «η αναπαραγωγή είναι τόσο τρομερή για μένα, ώστε θα πάψω να είμαι φίλη σου τη στιγμή που θα μείνεις έγκυος», υπόσχεται η De Saint - Ange στη νεαρή ερωμένη - θύμα που μπορεί εύκολα να αποκατασταθεί κάνοντας έκτρωση μέσα στις πρώτες επτά ή οκτώ εβδομάδες της ζωής του εμβρύου.
«Μην φοβάσαι την παιδοκτονία» λέει η κηδεμόνας στη Eugénie «το έγκλημα είναι φαντασιακό». Η έκτρωση ενός εμβρύου είναι σαν να εκκενώνεις άλλα σωματικά απόβλητα. «Ακόμη και αν το παιδί είχε ήδη γεννηθεί»- λέει η De Saint-Ange, διδάσκοντας τη νεαρή γυναίκα, με την αμφιφυλόφιλη συνεργασία του αδελφού της, του ιππότη Mirvel - «η γυναίκα πρέπει να έχει το πλήρες δικαίωμα να το ‘καταστρέψει’: είναι στην πραγματικότητα ο απόλυτος ιδιοκτήτης κάθε δικαιώματος στα παιδιά, συμπεριλαμβανομένου και εκείνου να τα εξαλείψει. Η ολική εξάλειψη της ανθρωπότητας δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από την παροχή μιας υπηρεσίας στη φύση.»
Άνθρωποι που σε δύσκολες εποχές, δεν δείλιασαν, δεν δίστασαν
μπροστά σε κανέναν κίνδυνο, διατήρησαν τις αρχές τους μπροστά σε φυλακές και
βασανιστήρια, ακόμα και την ίδια την ζωή τους διακύβευσαν προκειμένου για την
μεγάλη τους αγάπη, την πατρίδα.
Ο αναγνώστης παρακολουθεί με αμείωτο ενδιαφέρον την
εξιστόρηση του Αγωνιστή της ΕΟΚΑ Νεοπτόλεμου Λεφτή που έζησε τα γεγονότα του
Αγώνα της ΕΟΚΑ και τα γνωρίζει από πρώτο χέρι. Με ζωντάνια και αμεσότητα
δίνονται όλες οι κυριότερες στιγμές αυτών δεκαετιών αλλά και πολλά σημεία που η
επίσημη ιστοριογραφία αγνοεί.
Tο βιβλίο αυτό, καθίσταται ένα μνημείο ηρώων, ένα πατριωτικό
έργο αναφοράς, που θα συνοδεύει και τα σημερινά εθνικά οράματα και θα
παραστέκεται στις ερχόμενες γενεές σαν ιερή φλόγα αυτοθυσίας.
Διανομή από τις εκδόσεις «Λόγχη» και «Πελασγός» στην Αθήνα, το βιβλιοπωλείο Ελληνικόνστον Βόλο καθώς και μέσω των Αυτόνομων ομάδων σε Ελλάδα και Κύπρο
«Οι σημαίες κυματίζουν πάντα στα δημόσια κτίρια, οι δικαστές
ακόμη φορούν τις ρόμπες τους με αξιοπρέπεια, οι αξιωματικοί φορούν ακόμη τις
στολές τους, και οι ιερείς τα ράσα τους, οι επίσημοι πάντα επικαλούνται τον
πατριωτισμό και την δήθεν εθνική ενότητα. Ωστόσο πίσω από τη σημαία, τη ρόμπα
του δικαστικού, τη στολή του αξιωματικού, το ράσο του ιερέα, και τα πατριωτικά
τσιτάτα, δεν υπάρχει πια παρά το τίποτα ή ο εχθρός»
«Μέσα σε έναν κόσμο που παρασύρεται, είμαστε μόνοι. Είμαστε
τραγικά μόνοι. Δεν έχουμε καμία σχέση με όλες τις βολικές φόρμουλες που μας
επιτρέπουν πάντα να μπούμε σε κτίρια με τις όμορφες ετικέτες στην πολιτική
σκακιέρα.
Πλέουμε σε μια άγνωστη θάλασσα και κανείς δεν μπορεί να
καταλάβει σε ποιες ηπείρους ταξιδεύουμε. Δεν βολευόμαστε πουθενά. Αλλά αν κάθε
κόμμα, μας είναι ξένο, κάθε αγωνιστής παραμένει αδελφός μας. Ένας αληθινός
ακτιβιστής απορρίπτει όλους τους σχηματισμούς της ώρας, αλλά δέχεται όλους τους
ανθρώπους με θάρρος.
Και γι' αυτό είμαστε ευτυχώς μόνοι. Ακριβώς επειδή
απορρίπτουμε όλους τους συμβιβασμούς και όλους τους ελιγμούς, θα είμαστε το πιο
αγνό μέταλλο στο κράμα του αύριο»
Ευχαριστούμε την Αυτόνομη Συναγωνίστρια από την Κύπρο για το αρχειακό υλικό
«Έπεσεv o βαθύσκιoς δρυς υπό τη σκιάv τoυ oπoίoυ τo Έθvoς
τωv Ελλήvωv εγvώρισεv ημέρας μεγαλείoυ και αvατάσεως. Ο μυθικός Διγεvής υπέκυψε
χθες εις τα μαρμαρέvια αλώvια αφoύ εκτυπήθη γεvvαίως με τov χάρovτα.
Ο ακατάβλητoς κατεβλήθη υπό τηv κoιvήv μoίραv τωv αvθρώπωv.
Και διήλθε τηv
Αχερoυσίαv, όπoυ o ψυχoπoμπός περιδεής τoν ωδήγησε διά vα συvαvτήση τoυς
συvτρόφoυς και τα παλληκάρια τoυ μετά τωv oπoίωv ηγωvίσθη αγώvας ωραίoυς και
μεγάλoυς υπέρ τov ήμισυ αιώvα, vα συvαvτήση εκείvoυς πoυ άφησαv τα oστά τωv vα
λευκαίvωvται εις τoν Σαγγάριov, εκείvoυς πoυ εις τηv κατάλευκov απεραvτoσύvηv
της Πίvδoυ έγραψαv επάvω εις τo χιόvι καταπόρφυρov τov ύμvov εις τηv
Ελευθερίαv, εκείvoυς oι oπoίoι έστησαv τείχoς απόρθητov τα ηρωϊκά στήθη τωv εις
τo Θησείov και εις τo Παγκράτι και αλλαχoύ της Ελλάδoς, εκείvoυς τoυς
αλησμovήτoυς εφήβoυς της ΕΟΚΑ τoυς oπoίoυς μετέτρεψε με τηv θερμoυργόv πvoήv
τoυ εις ημιθέoυς και ήρωας.
Τov συvώδευσε χθες
συγκεκιvημέvoς και αυτός o ψυχoπoμπός, διά vα συvαvτήση τov Αυξεvτίoυ και τov
Καραoλήv, και τov Παλληκαρίδηv. Τov υπεβάστασε κατά τηv άvoδov εις τας κλίμακας
τoυ εθvικoύ παvθέoυ, όπoυ συvήvτησε τoυς πεσόvτας υπό τας διαταγάς τoυ εις τη
Τηλλυρίαv και αλλαχoύ.
Νεκρός o Διγεvής.
Είχoμεv πιστεύσει σχεδόv ότι ήτo αθάvατoς. Η μεγαλωσύvη τoυ μας έκαμε vα
λησμovήσωμεv, ότι ακόμη και ως Διγεvής υπέκειτo εις τηv μoίραv τωv αvθρώπωv,
εις τηv μoίραv ακόμη τoυ Σαραvτάπηχoυ.
Έπεσεν o Δρυς. Και τo Έθvoς τωv Ελλήvωv έμειvε oρφαvόv.
Ξέχασε τov ηγέτηv και τov πατέρα τoυ.
Η Iστoρία, η oπoία δεv δεκάζεται και δεv κατατρoμoκρατείται,
θα είπη τov λόγov της διά τov Διγεvήv. Θα γράψη σελίδας δι' αυτόv. Διότι,
υπήρξε μέγας. Διότι υπήρξεv εθvική πρoσωπικότης αvήκoυσα σχεδόv εις άλλov
κόσμov από τov ιδικόv μας. Ητo ως vα ήλθεv- από κάπoιαv αγαθήv της Iστoρίας
βoυλήv- από τo Εικoσιέvα και ήλθεv εις τηv επoχήv μας διά vα τηv διαμoρφώση,
διά vα μας δημιoυργήση μoίραv ιστoρικήv.
Υπήρξε μεγάλη, αλλά και τραγική μoρφή o Διγεvής. Εvώ χάριv
της vέας εθvικής πρoσπαθείας ευρίσκετo αφαvής, απεβίωσαv πρoσφιλείς oικείoι τoυ
ως o αδελφός τoυ, o σύγγαμβρός τoυ, o πεvθερός τoυ.
Εφυγεv τηv ώραv της μεγάλης εθvικής εξoρμήσεως. Επάvω εις τo
ιερόv λείψαvov τoυ, με τηv χείρα εις τηv καρδίαv και γvωρίζovτες καλώς τα
πράγματα λέγoμεv τoύτo: Ο Διγεvής πoλύ εταλαιπωρήθη τελευταίως. Τov κατεπόvησαv
και τoυ αφήρεσαv ζωήv τα μέτρα ασφαλείας τα oπoία ελάμβαvov. Διότι εκατovτάδες
επικoυρικώv εστάλησαv vα τov εύρoυv και τov εξovτώσoυv. Διότι στρατιά χαφιέδωv
ειργάζετo πρoς τov σκoπόv αυτόv. Και απέθαvεv εις αυστηρόν απoκλεισμόv. Έδωσε και τηv τελευταίαv πvoήv τoυ διά τηv Εvωσιv. Τo "έπεσεv εις τας επάλξεις
δεv είvαι σχήμα κεvόv. Απoδίδει απoλύτως τηv πραγματικότητα. Ο Διγεvής έπεσεv
εις τας επάλξεις.
Και η μεv σαρξ θα καταβή εις τη γηv, ακoλoυθoύσα τov δρόμov
της φθoράς και της τελειώσεως. Όμως o Διγεvής είvαι o αθάvατoς. Τρέμoυv αι
χείρες μας. Αιμάσσει η καρδία μας, κρoυvoί εξέρχovται από τoυς oφθαλμoύς μας. Ο
Διγεvής απέθαvεv.
Αφήvει o εκλιπώv εθvικός γίγας μίαv oλόκληρov εθvική
περιoυσίαv oπίσω τoυ. Περιoυσίαv η oπoία θα αξιoπoιηθή. Ό,τι διαρκέστερov θα
μείvη, θα είvαι η μέχρι θαvάτoυ εμμovή εις τηv Ελλάδα και εις τηv Εvωσιv. Θα
μείvη αιωvίως αvηρμέvη εις τας ψυχάς η φλόγα πoυ έδωσεv o Πρoμηθεύς εκείvoς.
Γovατίζει εμπρός εις τo φέρετρov τoυ τo Εθvoς. Τov πρoσκυvά
η ελληvική Κύπρoς. Τov κλαίvε τα παλληκάρια τoυ, μέσα από τα υγρά κρησφύγετα
τωv, μέσα από τας σκoτειvάς φυλακάς, παvτoύ όπoυ ευρίσκovται. Αλλά και oμvύoυv
και πάλιv: Ο ΑΓΩΝ ΣΥΝΕΧIΖΕΤΑI ΔIΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣIΝ. Και όταv η κυαvόλευκoς απλωθή
εδώ, σύμβoλov κρατικής πλέov εξoυσίας, θα μεταβώμεv εις τo Μvήμα τoυ διά vα τoυ
αvακoιvώσωμεv. Οσoι απoμέvωμεv. Και θα σκιρτήση o " Γέρoς" μας».
Πάνω
από δυο χρόνια τώρα αυτό που καταγράφεται πολιτικά είναι μια άνευ προηγούμενου
συστημική «Ειρήνη και Tάξη» υπό την καθοδήγηση της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Και λέω συστημική γιατί μέσα στην
κοινωνία και
στα λαϊκά στρώματα
υπήρξαν διαφορετικές διαθέσεις απέναντι στον κεντρικό διαχειριστή του αστισμού
που όμως πέρασαν όλες αναξιοποίητες.
Η
βασικότερη ως τα τώρα φυσικά είναι η πολιτική διαχείριση της πανδημίας που
δημιούργησε μέσα στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας μια βαθιά διαίρεση
ενορχηστρωμένη από ένα σύνολο πολιτικών
μέτρων δημοκρατικής τρομοκρατίας, κοινωνικού αυτοματισμού, προσωπικού στιγματισμού των
Ελλήνων που είχαν άλλη στάση απέναντι στο Βιοπολιτικό τρόμο-μηχανισμό. Η μέχρι πρότινος
τεράστια μάζα Ελλήνων που αρνούνταν αυτή την υγειονομική δικτατορία, ξεπερνούσε
το μισό του πληθυσμού, δεν εκφράστηκε σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής από
καμία υποτιθέμενη αντιπολιτευτική προς το Μητσοτάκη δύναμη, από τον Τσίπρα και
το ΚΙΝΑΛ ως το ΚΚΕ.
Με
εξαίρεση στημένους θεατρινισμούς αντιπαράθεσης γύρω από την ορθότερη χρήση των
μέτρων καραντίνας, εμβολιασμού και στήριξης στο ΕΣΥ κανένας δεν θέλησε να
αξιοποιήσει έστω δημοσκοπικά την τεράστια λαϊκή ανασφάλεια και δυσαρέσκεια από
την διαχείριση Μητσοτάκη. Ειδικότερα όταν ένα πιο ενεργό κομμάτι αντί-εμβολίαστωνκαι δυσαρεστημένων προσπάθησε να
βγει στον δρόμο και να δείξει χαρακτηριστικά κοινωνικής αντιπολίτευσης σύσσωμα
στηλιτεύθηκε και χρωματίστηκε ως αναχρονιστικό και «κρύπτο-φασιστικό» από όλο το παρασιτικό μηντιακο,
πολιτικό σύστημα μέχρι την κρατικοδίαιτη αντιφα από τα Lidl που εξαφανίστηκε
από τους δρόμους δυο χρόνια. Ακόμη και κάποιοι που εμφανίστηκαν ως θεματοφύλακες και υπερασπιστές του αναθεωρημένου Καραμανλικού συντάγματος είχαν άμεση ή έμμεση σχέση με την ελ.ας προκαλώντας το γέλιο σε όσους γνωρίζουν πως λειτουργεί το παρακράτος με προηγούμενα κορυφαία συμβάντα την Αμφιάλη και το Νέο Ηράκλειο.
Η
μικρομεσαία τάξη συμπιέστηκε κ άλλο εξαντλητικά από τα κυβερνητικά μέτρα, το
δημόσιο σύστημα υγείας εσκεμμένα αφέθηκε στην τύχη του για να δουλέψουν τα
φιλαράκια των κρατούντων που κουμαντάρουν την ιδιωτική υγεία. Το χειρότερο,
εκατόμβες νεκρών στα νοσοκομεία λόγω διάλυσης των δομών υγείας και όμως κανένας
δεν ζήτησε ούτε μια Πανελλαδική πανεργατική γενική απεργία κανείς δεν οργάνωσε ούτε
μια δυναμική συγκέντρωση για τα μάτια του κόσμου. Κανείς δεν θέλησε να αγγίξει τον
Μητσοτάκη ενώ αυτοί που κατέλαβαν τα μικρόφωνα σε δημόσιες συγκεντρώσεις, ήταν πολλές φορές πρώην υποστηρικτές του Αρτέμη και της παρέας που ονειρεύεται απόβαση με διαστημόπλοια ή αποδίδει τιμές στους Πατρώους Θεούς με τα πλαστικά ποτηράκια στα χέρια μέσα σε αρχαιολογικούς χώρους, κάτω από την παρατηρητικότητα και την θυμηδία ρασοφόρων και κρατιστών.
Αυτή η σουρεαλιστική κατάσταση προβλήθηκε από το σύνολο των ΜΜΕ ενώ οι κινήσεις ή οι ομάδες καθώς και οι απόψεις που έκαναν δυσάρεστη αίσθηση στα υπόγεια της εξουσίας προκάλεσαν αντιδράσεις πρώτα σε επίπεδο αρθρογραφίας. Παράδειγμα η προβοκατόρικη αναφορά γνωστών δημοσιογράφων - που διατηρούν επαφές με δομές καταστολής - σε δυο καθημερινής κυκλοφορίας εφημερίδες σχετικά με την συντακτική ομάδα του παρόντος ιστολογίου, καθώς και η στοχοποίηση αυτόνομων συναγωνιστών από τους κομισάριους του Περισσού ή ομάδων αντιεξουσιαστών που δεν καθοδηγούνται από τις υπηρεσίες και εμφανίζουν σημεία εθνισμού.
Τον βαθμό ξεφτίλας και σύμπνοιας των
καταλάβαμε το περασμένο καλοκαίρι όταν όλη η Ελλάδα κάηκε για τις μπίζνες που ο
αγαπημένος της οικογένειας εισαγωγέας εξωτικών ουσιώνξεκίνησε επενδυτικά με τα
φυντάνια τηςγνωστής κατασκευαστικής. Η χώρα πόνεσε για την τεράστια οικολογική και οικονομική καταστροφή της υπαίθρου, η νεολαία έκανε σύνθημα τη περιβόητη
ακατάλληλη ατάκα για τον ίδιο τον πρωθυπουργό, πυροσβέστες εκβιάστηκαν να μην
μιλήσουν για τα όσα είδαν σε επίπεδο επιχειρησιακής συμπεριφοράς του Κράτους
που άφησε εσκεμμένα τα πάντα στην μοίρα τους και όμως κανείς πάλι συστημικά δεν
άγγιξε καν τον Μητσοτάκη.
Γιατί και πως εξηγείται αυτό ;
Μετά
κ από τον τρόπο εκλογής και ανάληψης της νέας ηγεσίας στο νεκρόφιλο ΠΑΣΟΚ
γίνεται κατανοητό ότι το σύνολο των οικονομικών λόμπι του ελληνικού αστισμού
έχει επιλέξει να είναι η οικογένεια Μητσοτάκη η μαριονέτα εκτελεστής των deal τους την επόμενη περίοδο. Έδωσε
μαθήματα φανατικής προσήλωσης στο παγκόσμιο Αμερικανικοσιωνιστικό φαρμακευτικό κατεστημένο με την
στυγνή υπεράσπιση της ατζέντας του κτηνιάτρου και συμπατριώτη μας ... Μπουρλά. Μονιμοποίησε τον ρόλο του Ισραήλ σε
θέματα πολιτικής εθνικής άμυνας και μετά την εκλογή Biden έδωσε στον Αμερικανικό παράγοντα
ατέλειωτες δεσμεύσεις και χώρο συμφερόντων με την πρόφαση της διαμόρφωσης
άμυνας απέναντι στην Τουρκική απειλή.
Ο Μητσοτάκης επιπλέον ικανοποιεί με τα deal που αφορούν το μεγάλο μαφιόζικο
κεφάλαιο των διεθνών κατασκευών την πλήρη αναμόρφωση της Αττικής σε φιλέτο του
παγκόσμιου Αμερικανοσιωνιστικού real estate. Η απόλυτη στήριξη
των ελληνικών ΜΜΕ εξηγείται και από την ειδική μεταχείριση των αφεντικών τους
σε θέματα νέων επενδύσεων που εμπλέκονται δυναμικά μαζί με τα γεράκια του ξένου
κεφαλαίου. Για τα τελευταία καυτά ζητήματα ουσίας ο νεκροθάφτης του ελληνικού εθνικισμού δεν έχει να πει το παραμικρό από τον Δομοκό, αφού αναλώνεται σε συγγραφή των βιβλίων του με χιλιοειπωμένα τσιτάτα και μια στείρα συνθηματολογία που την διαβάζουν μόνο οι οπαδοί του.
Ο
Μητσοτάκης συνεπώς αφήνει να μεταμορφωθεί όχι μόνο ένα ακίνδυνο κέντρο στο πλάι
του με την άλλη μικρό μαριονέτα της δήθεν σοσιαλιστικής Κρητικής ολιγαρχικής μαφίας αλλά
συμπιέζει τον Τσίπρα σε μια πλήρη ακινησία που αποσκοπεί να τον οδηγήσει η στην
ανοιχτή συμμαχία με το ΚΚΕ η στην συμμαχία με τον Ανδρουλάκη ώστε να καταστεί
εσαεί εξαρτημένος αντιπολιτευτικά. Όλοι όμως συμφωνούν στους νέους ρόλους γιατί
είναι πολλά τα λεφτά που έχουν μοιραστεί από τον Αμερικανικό παράγοντα - τους ίδιους που εξυμνεί ο δρομέας Χατζηγώγος - και
έχουν να κάνουν και με την σταθερότητα που επιθυμούν να έχουν σε περίπτωση
όξυνσης των γεωπολιτικών συγκρούσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας στην περιοχή της
Μαύρης Θάλασσας λόγω Ουκρανίας.
Το
ερώτημα που εύλογα προκύπτει από τα παραπάνω είναι γιατί αυτή την εκκωφαντική
συστημική συναίνεση δεν προσπάθησε να την εκμεταλλευτεί καμία εκτός συστήματος
δύναμη αυτή την διετία;
Σε όλη την Ευρώπη από Ολλανδία, Γαλλία έως και την Ιταλία
υπήρξαν κινήματα με συγκρούσεις και μαζικότητα που αν και δεν έφεραν νέες
ριζοσπαστικές δυνάμεις στο προσκήνιο έδωσαν χώρο σε πολλές δυνάμεις εθνικοεπαναστατικές αυτή την φορά να παράξουν
μαχητικό λόγο και παρέμβαση εξαιτίας της ολοκληρωτικής απουσίας κάθε αριστερής
και ψεύδο-αντιεξουσιαστικής δύναμης από
τις κινητοποιήσεις. Στην Ελλάδα τίποτα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο φεμινισμός του τρίτου κύματος που εξυμνείται από την ΠτΔ μέχρι την κόρη του αρχηγού της ελλαδικής ακροδεξιάς, έχει αντικαταστήσει την φιλεργατική δυναμική ανάμεσα στις εναπομείναντες ομάδες των Εξαρχείων οι οποίες με εξαίρεση το εφετείο και την πορεία για τον Κουφοντίνα αναλώνονται σε ομιχλώδεις συζητήσεις για την φασιστική απειλή, τις συναινετικές (;) παρτούζες και τον ρόλο των τραβεστί στις καταλήψεις πάντα κάτω από τις αφίσες του Άρη και του Μπακούνιν ή για το αν θα πρέπει να δίνεται λόγος στους δικαιωματιστές της νέας αριστεράς.
Η
αιτία αυτής της πρωτοφανούς πολιτικής απουσίας ακόμα και μικρών δυνάμεων
οφείλεται κυρίως σε μια ανελέητη χωρίς αρχές και ουσία αλληλοεξόντωση στην βάση δήθεν
ιδεολογικών διαφορών ανάμεσα στις δυνάμεις που αναζητούν πατήματα μετά
το τέλος της Χ.Α. Οφείλεται
στο γεγονός πως υπάρχει μια εθελουσία φυλάκιση σε χώρους και πρόσωπα και όχι η
αναζήτησή σύνδεσης των ιδεών με λαϊκές δυνάμεις. Οφείλεται στο ότι υπάρχει ένας
φετιχισμός γύρω από ένα μακρινό παρελθόν που υποτιμά και την Ιδέα και την
Παράδοση και την Επανάσταση ως αρχές που αναζητούν πάντα σε κάθε εποχή νέα
πόδια και όχι προσθετικά βοηθήματα.
Οφείλεται
στο ότι κανείς δεν καθορίζεται με βάση αρχές αλλά και σύγχρονες πολιτικές
θέσεις γύρω από την ΕΕ, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ και τον ρόλο του Σιωνισμού
στην Ελλάδα, την Εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία,την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων
και των αναγκών επιβίωσης. Παρά λοιπόν την συστημική ανοιχτά πια πρόσδεση του συνόλου
της αριστεράς στο κρατικό και καπιταλιστικό status κανείς ακόμα δεν μπορεί να
αδράξει τη ευκαιρία να παρέμβει για να κατοχυρώσει έστω μια μικρή αλλά διακριτή
ριζοσπαστική αντισυστημική θέση στα πράγματα. Αυτά
τα προβλήματα ενισχύονται και για ένα άλλο λόγο. Δεν υπάρχει ακόμα μια
συντονισμένη διαδικασία διαμόρφωσης νέων αγωνιστών που να αποτελέσουν το
φυτώριο μιας αυριανής επαναστατικής ελίτ που να μπορεί να ανταποκρίνεται σε
τρία επίπεδα:
Πρώτον
στο Πνευματικό-Ιδεολογικό επίπεδο, έχοντας κερδίσει τον εσωτερικό πόλεμο που θα
θεμελιώνειτην Ιεραρχία
και την Πίστη στην επικαιρότητα της Ιδέας μέσα από σχολές, εκδόσεις με
προσανατολισμό τέτοιο, συλλογικές εμπειρίες ηγεσίας που να καταπολεμούν τον στείρο αρχηγισμό,επικέντρωση
στην θρησκευτικότητα της δράσης ενάντια στην εκκλησιαστική σιωνιστική πνευματική εξασθένηση.
Δεύτερον στο πολιτικό
επίπεδο θεμελιώνοντας ως δεδομένο τρόπο σκέψης την παρέμβαση στην εκάστοτε
πολιτική συγκυρία, δίπλα και μέσα στον απλό λαϊκό κόσμο γύρω από θέματα που
μπορούν να κάνουν εφικτό να δημιουργούνται δέσμες αγώνα σε κάθε κοινωνικό χώρο
και κύτταρο χωρίς εξαιρέσεις.
Τρίτον στο επίπεδο της οργανωτικής αυτονομίας
θεμελιώνοντας ένα δίκτυο ελεύθερων ομάδων συντρόφων που να εξαπλώνονται στις
μεγάλες πόλεις με κοινά χαρακτηριστικά και θέσεις, που να καθιστούν διακριτή την
παρουσία μιας Εθνικής Λαϊκής Αυτονομίας που σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα να
βρίσκεται έμπρακτα εκεί από την σκοπιά της Τρίτης Θέσης.
Τα
παραπάνω δεν αφορούν προφανώς όσους υπαρξιακά θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν
αμετάβλητοι «χώροι» και δικά τους εκλογικά ή κερδοσκοπικά «χωράφια». Δεν αφορούν τους πάσης φύσεως «Πατριάρχες»,εκδότες της πλάκας που συνουσιάζονται με την δεξιά και τους σιωνιστές, κομματικούς Φαρισαίους και κρυφούς πράκτορες του
κράτους και της Ακροδεξιάς του. Αφορούν όσους θέλουν πρώτα από όλα να
συγκροτήσουν μια νέα δυναμική, όσους θέλουν να απεγκλωβιστούν από την απραξία
που θρέφεται με στημένα ιδεολογικά γκέτο. Δεν
μπορεί κανείς να αφήσει απαρατήρητο πως μια διετία τώρα ετοιμάζεται κάτι που
σύντομα δεν θα επιτρέπει ούτε καν την ανώφελη διαδικτυακή ενορχηστρωμένη
διάλυση γύρω από εκτός πολιτικής και πνευματικής επικαιρότητας διαμάχες.
Είναι
χρήσιμο να σκεφτούμε με το αυτοκριτικό πνεύμα που είδε σε μια άλλη εποχή τα
πράγματα ο Ντομινίκ Βενέρ στο κείμενο «Για μια θετική κριτική» που κυκλοφόρησε στην
γλώσσα μας από την FatriaZentropa. Είναι ακόμα πιο απαραίτητο να σκεφτούμε με βάση το σκεπτικό του
Γκαετάνο Μόσκαγια τις ελίτ, διαβάστε
την εξαιρετική σχετική έκδοση από τις Εκδόσεις «Έξοδος». Πρέπει να ενωθούν
δυνάμεις, να δημιουργήσουν επίπεδα δράσης, θεωρίας, ταυτότητας και συντονισμού.
Να υπάρξει μια θέληση να μπορεί το ρόλο της πραγματικής εθνικής και λαϊκής
αντιπολίτευσης να τον επικαλείται έστω και χωρίς δυνάμεις μια συνεργασία δομών
που να κοιτάει προς τα εκεί,να
σχεδιάζει προς τα εκεί, να προετοιμάζεται δηλαδή να κυνηγήσει αυτό τον ρόλο.
Δεν
χρειάζονται για όλα αυτά δήθεν συνέδρια που στην πραγματικότητα θα είναι γραφικές συναντήσεις καφενείου για την επανεμφάνιση νεκραναστημένων πειραμάτων που απέτυχαν στο παρελθόν.
Χρειάζεται απόφαση, σκέψη, ωριμότητα, ενδιαφέρον να στηθούν τα μακροπρόθεσμα
ενάντια σε κάθε τι βραχυπρόθεσμο. Χρειάζεται να δώσουμε χώρο στην πραγματική Αυτονομία να
ανθίσει, να δημιουργήσει πρωτοβουλίες, να δοκιμάσει στα αχαρτογράφητα νερά των
λαϊκών αγώνων χωρίς το άγχος της ανεύρεσης ενός Μεσσία αρχηγού ή αρχιερέα γιατί μόνο τα
αυθεντικά κινήματα γεννάνε τους Προφήτες τους,όχι οποιαδήποτε τεχνοκρατική
μίμηση του κοινοβουλευτικού σωλήνα.
Ας
μελετήσουμε τα μεγάλα κινήματα μας, πως έγιναν οργανισμοί που εξαπλώθηκαν και
νίκησαν όχι πως παρήλαυναν ούτε πως έδειχναν δύναμη. Αλλά πως την απέκτησαν την
δύναμη,αυτό λείπει
σήμερα.
Να μελετήσουμε για να εμπνευστούμε και όχι να μιμηθούμε και σε αυτή την
έμπνευση δεν αρκούν η Φασιστική Ιταλία και η Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία του μεσοπολέμου. Μας λείπει και η
Κούβα του Περονιστή Τσε, η Αργεντινή του Περόν, η Κανταφική Λιβύη, η Νασσερική Αίγυπτος
και η Μπααθική Συρία, το Σοσιαλοεθνικιστικό Ιράκ. Μας λείπει η πύρινη ορμή της μεγάλης Ιρανικής Επανάστασης και ο δρόμος
ανάπτυξης της Λιβανέζικης Χεζμπολάχ, το
ανολοκλήρωτο πείραμα της Ιταλικής Terza Posizione και η μητροπολιτική
καινοτομία της «αριστερής» νεοφασιστικής Κάζα Πάουντ.
Μας λείπει μια Εθνική Αυτονομία που θα
συνθέτει στο σήμερα της Ευρώπης και της Ελλάδας την ιδεολογία της «Τρίτης Θέσης».
Αυτή είναι η αντιπολίτευση που θα ωφελήσει
τον λαό και το έθνος ώστε να υπάρξει
δυνατότητα μεγάλης εθνικοεπαναστατικής
αλλαγής σε βάθος χρόνου.
Σχόλιο του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου για την εκκένωση της κατάληψης
«Circolo Futurista Casal Bertone» στην
Ρώμη (20.01.2022)
Σήμερα το πρωί, ξημερώματα, οι υπηρέτες του καθεστώτος, η
αστυνομία, εκκένωσε κατόπιν εντολής, την Φουτουριστική Εθνικιστική κατάληψη, «Circolo Futurista Casal Bertone», στην Ρώμη. Αλλά οι «μπατριώτες» αντί να τα βλέπουν αυτά, ακόμη
στηρίζουν τους αστυνομικούς και χαίρονται όταν το καθεστώς διαλύει αριστερές
καταλήψεις, τόσο φθάνει το ακροδεξιό τους μυαλό, δεν καταλαβαίνουν οι
κοντόφθαλμοι ότι το πνεύμα της κατάληψης είναι το ίδιο ... οι ιδέες αλλάζουν
μόνο. Οι ιδέες δεν διώκονται και δεν διαλύονται!
Στις αρχές του χρόνου η είδηση για τον αιφνίδιο θάνατο
τουΙσιδώρου aka
Hjarulv Henkerτου συγκροτήματος «DerSturmer»έσκασε σαν «βόμβα» στις τάξεις του «χώρου» και κυρίως
ανάμεσα στους υποστηρικτές του NSBMεντός και εκτός Ελλάδος.
Διαδικτυακές αναφορές που αξίζει να διαβάσετε υπήρξαν
στο «GloryDaysofRAC», τον «Μαύρο Κρίνο» και την ΦΛΕΦΑΛΟ -
στους τελευταίους με αφορμή την συνέντευξη των Dreadful Relic - καθώς και σε ιστοσελίδες και μέσα κοινωνικής
δικτύωσης του εξωτερικού με διθυράμβους για τον εκλιπόντα και την μουσικό -
πολιτική του προσφορά.
Υπήρξε μέλος των εκδοτικών ομάδων των παγανιστικών και
ιδεολογικών περιοδικώνWrath of the Gods, Dark Imperium and Heathen Pride καθώς
και μέλος τωνWodulfκαι
Lamentation.
Δεν
θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην απώλεια ενός μαχητή του Ελληνικού
Εθνικοσοσιαλισμού και μέλος της ποιοτικής αυτής μπάντας αφού είχα την τύχη να τους γνωρίσω σε προσωπικό επίπεδο από
τις αρχές της δεκαετίας του 2000, μέσω της άμεσης ενίσχυσης με την προμήθεια
των μουσικών έργων που κυκλοφόρησαν (EP’s, demos, splits, full - lengths, bestof, compilations) αλλά και με φυσική
παρουσία σε συναυλίες και ακτιβιστικές ενέργειες που την εποχή εκείνη
προσέλκυαν εκατοντάδες ποιοτικούς συναγωνιστές και συναγωνίστριες.
Πλούσια η δισκογραφία
του εν λόγω συγκροτήματος δημοφιλείς σε όλες τις χώρες που υπάρχει η «ακραία
μουσική σκηνή» του NSBMκαι
κυρίως τα μέλη της μπάντας - συμμετείχαν και σε άλλα συγκροτήματα - αποδεκτοί
από το σύνολο των συναγωνιστών ως ενωτικοί και αυθεντικοί χαρακτήρες, «φανατικοί»
υποστηρικτές της Ιδέας και διαχρονικοί εχθροί της ακροδεξιάς που επιβλήθηκε σταδιακά από το
παρακράτος και την δεξιά.
Ο στίχος και η θεματολογία τους καθώς και η αισθητική
τους όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει να κάνει με ακροδεξιές εμπορικές καρικατούρες ή
με ριψάσπιδες δηλωσίες ηγετίσκους αλλά με την Πατρώα Θρησκεία, τον Εθνικοσοσιαλισμό, την
καταγγελία της Σιωνιστικής κτηνωδίας, την υπερηφάνεια της Ευρώπης και την μνήμη
των Συναγωνιστών που έπεσαν στις επάλξεις.
Ο Ισίδωρος παραμένει στην μνήμη όλων
για την προσφορά του στην μουσική αλλά και στο πεδίο των ιδεών.Εις μνήμην του Συναγωνιστή η συντακτική μας ομάδα
δημοσιεύει σήμερα μια σχετικά άγνωστη συνέντευξη των «DerSturmer» στο περιοδικό
«Αντεπίθεση» τεύχος 26, Μάρτιος 2006, σελίδες 32-33.
Δόθηκε στον Π.Κ. και έχει
ιδιαίτερη σημασία ως ένας ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν ποιοτικό συναγωνιστή
που έφυγε νωρίς αλλά και για τις καίριες απαντήσεις της μπάντας στις ερωτήσεις του συντάκτη
του περιοδικού ...
για να διαβάσετε την συνέντευξη σε μορφή αρχείου .pdf στον σύνδεσμο εδώ ...
-wzor.jpg)
