Είναι ο «Στρασσερισμός» Μπολσεβικισμός;

 

Η αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα όταν κάποιος ακούει το όνομα Στράσσερ δεν του έρχονται και πολλά στο μυαλό. Η πλήρης απουσία σοβαρής και κατατοπιστικής βιβλιογραφίας σε συνάρτηση με την έλλειψη φασιστικής και εθνικοσοσιαλιστικής παράδοσης συμβάλλουν στην κατάσταση άγνοιας στην όποια είναι αναγκασμένος να περιέλθει ο μέσος εθνικιστής όταν ξεκινάει τη διαδρομή του στα ιδεολογικο - πολιτικά μονοπάτια. 

Οι πιο μελετηροί και εκείνοι οι οποίοι πραγματικά ενδιαφέρονται θα προχωρήσουν μελετώντας και αφού αρχικά ριζοσπαστικοποιηθούν εν συνεχεία θα γνωρίσουν την αλήθεια γύρω από την ιστορία της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας. Οι υπόλοιποι θα παραμείνουν ένας ανερμάτιστος και αμόρφωτος ανθρωποπολτός ακροδεξιών ζητωπατριωτών που απλώς θα επιβεβαιώνουν όλα τα αρνητικά αρχέτυπα που έχει κατασκευάσει η αριστερά για τους εθνικιστές.

Αυτή η ιδεολογική ένδεια φυσικά αφήνει ελεύθερο πεδίο σε όσους επιδιώκουν να μοχλεύσουν τον εθνικιστικό «χώρο» είτε εξυπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα, είτε προκειμένου να ικανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες.  Διάφοροι αρλεκίνοι βρίσκουν την ευκαιρία να παριστάνουν τους «αρχηγίσκους» εκμεταλλευόμενοι την ελλιπή ιδεολογική μόρφωση του «χώρου» ενώ ακόμη χειρότερα βαλτοί πρακτορίσκοι επιχειρούν να αλλοιώσουν και να παραχαράξουν τις γνήσιες εθνικιστικές ιδέες μετατρέποντας τες σε έναν «light» εθνικοπατριωτικό αχταρμά με οικονομικά και πολλές φορές κοινωνικά φιλελεύθερες θέσεις. 

Φυσικά για να φτάσουν εκεί πρέπει πρώτα να περάσουν από το πρώτο στάδιο το οποίο επιτάσσει την αχρήστευση κάθε ριζοσπαστικής φωνής, ικανής να αντισταθεί. Πως θα επιτευχθεί αυτό; Με τον ίδιο τρόπο με τον οποίον ολόκληρος ο εθνικισμός θα συρθεί πίσω από την ουρά της φιλελεύθερης δεξιάς: με την μόχλευση, την παραχάραξη και την αλλοτρίωση. Ο εθνικοσοσιαλισμός μετατρέπεται σε έναν οικονομικό φιλελευθερισμό με ρατσιστικό επίχρισμα (ρατσιστικό όχι με την έννοια του φυλετισμού αλλά του ιμπεριαλιστικού σοβινισμού) ο οποίος δεν πρόκειται να απειλήσει την ολιγαρχία του πλούτου αφού «δεν διεκδικούμε τίποτα από τους πλουσίους», δεν σκοπεύει να διαταράξει την ομαλή λειτουργία της ελεύθερης αγοράς και της ιδιωτικής οικονομίας και τέλος δεν επιδιώκει να αποδεσμεύσει την χώρα από υπερεθνικούς οργανισμούς ΝΑΤΟ, ΕΕ και τα δυτικά κέντρα εξουσίας (στα οποία είμαστε υποταγμένοι από το 1821 και έπειτα) διότι «οι δυτικοί είναι φυλετικοί μας αδελφοί και οποιαδήποτε συμμαχία με τους υπανθρώπους Σλάβους, Αφρικανούς και Ασιάτες σημαίνει προδοσία της φυλής».[1] 

Το έκτρωμα το οποίο προκύπτει με όλες τις παραπάνω θέσεις δεν είναι εθνικοσοσιαλισμός σε καμία των περιπτώσεων. Είναι στείρα, καθαρή, γνήσια ακροδεξιά και ως γνωστόν ο μεγαλύτερός εχθρός των ακροδεξιών είναι ο μπολσεβικισμός. Συνεπώς οτιδήποτε «χαλάει το παιχνίδι τους» και στέκεται εμπόδιο στον σχεδιασμό για την υποταγή στον καπιταλισμό και το σύστημα χαρακτηρίζεται αυτομάτως ως «μπολσεβικικό» προκειμένου να βαρέσουν τα αντανακλαστικά του μέσου εθνικόφρονα που διακατέχεται από έναν στείρο και παρωχημένο αντικομμουνισμό. 

Οι ριζοσπαστικοί εθνικιστές, εθνικοσοσιαλιστές και εθνικοεπαναστάτες δεν θα έπρεπε να προβληματίζονται όταν κάποιος ακροδεξιός τους αποκαλεί «μπολσεβίκους» διότι με αυτό οι ακροδεξιοί εννοούν τον οποιονδήποτε τους χαλάει την «συστημική σούπα» την οποία «μαγειρεύουν». Ωστόσο οφείλουμε να αποκαταστήσουμε την ιστορική και ιδεολογική αλήθεια για να αποφευχθούν περαιτέρω παρερμηνείες και να μπει φραγμός στο συντονισμένο σχέδιο χειραγώγησης του εθνικιστικού χώρου.

Εκείνοι οι οποίοι συνήθως στον χώρο των εθνικιστών δαιμονοποιούνται ως μπολσεβίκοι είναι οι στρασσερικοί, όσοι δηλαδή παραμένουν μέχρι σήμερα πιστοί στις αρχές του αυθεντικού και γνήσιου επαναστατικού εθνικοσοσιαλισμού όπως αυτός συνέχιζε να εκφράζεται από τα αδέλφια Στράσσερ όταν το NSDAP για μικροπολιτικούς λόγους προχώρησε σε μία σειρά ιδεολογικών εκπτώσεων. 

Διότι δεν υπάρχει «αριστερός» και «δεξιός» εθνικοσοσιαλισμός. Υπάρχουν μονάχα οι συμβιβασμοί του Χίτλερ και της κομματικής νομενκλατούρας με την αντίδραση και τους μεγαλοβιομηχάνους. Πολλοί από αυτούς τους συμβιβασμούς σίγουρα ήταν απαραίτητοι για την επιβίωση του Κινήματος με βάση τα δεδομένα της Γερμανίας της εποχής αλλά οποιοσδήποτε επιθυμεί ο πολιτικός αγώνας του σήμερα να τους έχει ως εναρκτήριες αρχές είναι ή κοντόφθαλμος ή βαλτός. 

Ο «στρασσερισμός» λοιπόν διατηρεί μέχρι σήμερα τον ριζοσπαστισμό και τον έκδηλο επαναστατισμό ο οποίος είναι ικανός να αντιμετωπίσει την οποιαδήποτε προσπάθεια διάβρωσης της εθνικιστικής ιδεολογίας η οποία ανέκαθεν είχε σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά. Έτσι δεξιοί και ακροδεξιοί δούλοι του εχθρού βάλλουν εναντίον του «στρασσερισμού» αποκαλώντας τον «μπολσεβικισμό» αγνοώντας σκόπιμα ότι υπάρχει θεμελιώδης κοσμοθεωρητική διαφορά μεταξύ των δύο (ασχέτως αν συμπίπτουν σε ορισμένα ζητήματα) αλλά και ότι οι αδελφοί Στράσσερ πέρα από φανατικοί αντικαπιταλιστές ήταν και φανατικοί αντικομμουνιστές ...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...